Theater van zingeving - Paul Hoste

Onuitgesproken zin

Betekenisgeving is niet alleen zeer veel tegelijk, het manifesteert zich bij iedereen op een zeer verschillende en zeer persoonlijke manier en is ook niet iets wat zich enkel rationeel voordoet. Betekenisgeving vindt in onszelf plaats, zowel op een rationeel als op een onuitsprekelijk intuïtief en emotioneel niveau. Proberen we daar met elkaar over van gedachten te wisselen, dan blijkt dikwijls hoezeer verbale taal een ontoereikend communicatiemiddel is. Het zorgt niet zelden voor misverstanden en weinig relevante meningsverschillen in plaats dat het bijdraagt aan ondubbelzinnige communicatie en een goede verstandhouding. Heel dikwijls blijkt ook dat er op ogenblikken van betekenisgeving zeer veel is wat we met elkaar delen zonder dat het hoeft (of zelfs kan) worden gezegd. Wat ons onuitgesproken verbindt of ons onwillekeurig van elkaar verwijderd houdt, overstijgt meestal iedere vorm van verbaal taalgebruik. Zo staan we ook sprakeloos in de broederketen, die ons aangrijpt en met ontroering vervult.

Is het dan niet beter om te zwijgen over wat zich niet laat uitspreken? Dat ik probeer om hier hardop gedachten over te formuleren, heeft te maken met mijn verwondering over die momenten van de tempelzitting waarop mijn zoektocht leek te hebben opgehouden om betekenis te geven aan wat er gebeurde en aan wat er werd gezegd. Ik vroeg me af of ik niet bezig was me grondig te vergissen. Had het er mee te maken dat ik mij afsloot voor de grote verscheidenheid van de symbolische arbeid in zoveel verschillende werkplaatsen en obediënties? Wilde ik misschien mijn eigen maçonnerie? Nee toch..?!

Grenzeloze bewondering

Is het niet onze symbolische arbeid die ons de ‘kracht’ geeft om ons niet alleen te confronteren met profane hypocrisie en principeloos opportunisme, maar ook ten aanzien van onszelf onze weerbaarheid niet op te geven, geconfronteerd met de afschuwwekkende moorddadigheid van een niet gering aantal van onze medemensen?

Is de betekenisgeving die we door symbolische arbeid hebben opgebouwd tegelijk ook niet wat ons laat genieten, wanneer we in grenzeloze bewondering stilstaan voor de meest onuitsprekelijke en ondoorgrondelijke schoonheid?