Ervaringsverhalen van vrouwen met borstkanker Reformatorisch Dagblad 16-10-2012 18:48 | gewijzigd 16-10-2012 18:53 | Joke Verweerd
1 van 2
Een op de acht vrouwen krijgt borstkanker. Als je deze score tot je laat doordringen, besef je dat het risico dat ook jij te horen krijgt ”dat het niet goed is” levensgroot aanwezig is. Als de bus, waarin het bevolkingsonderzoek naar borstkanker plaatsvindt, bij je in de buurt heeft gestaan, kun je erop wachten: „Weet je het al…?” Hoe dichtbij het ook komt, bij een buurvrouw, vriendin of zus, het wordt pas realiteit als je zelf die boodschap krijgt. In ”Geloof, hoop en... borstkanker” wordt een aantal vrouwen uit christelijke kring (ze komen uit onder meer de Protestantse Kerk in Nederland en uit de Gereformeerde Gemeenten) geportretteerd die hun verhaal vertellen. Hoe ga je om met die boodschap, waarvan je altijd dacht dat de wereld stil zou staan en je niet meer verder zou kunnen als het je zou overkomen? Een klein jaar geleden overkwam het mij, niet als gevolg van de controle in de bus, maar via mijn jaarlijkse mammografie in het ziekenhuis, want ik kom uit een risicovolle familie. Ik herken mijn eigen schrik in de verhalen en ik deel de ervaringen van de vrouwen in het boek. Hoe afhankelijk je bent van de houding van een oncoloog, een radioloog, een chirurg. Hoe belangrijk het is om de juiste informatie te krijgen, zodat je weet wat je te wachten staat. Hoe een menselijke benadering, een troostvol gebaar en wat persoonlijke aandacht je kunnen helpen de schrik en de chaos het hoofd te bieden. „De grond zakt onder je voeten weg...” Dat is de kreet die je wel hoort als reactie op het slechtnieuwsgesprek. Daarmee wordt dan bedoeld dat je bestaansgrond wankelt. Alles kan