leesfragment Onschuldig - Janice Cantore

Janice Cantore

Onschuldig roman vertaald door Susanne Castermans-Nelleke

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 3

03-10-12 16:27

Onschuldig is de eerste roman in een serie over de rechercheur Carly Edwards.

© Uitgeverij Voorhoeve – Utrecht, 2012 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Oorspronkelijk verschenen onder de titel Accused bij Tyndale House Publishers, Inc., Carol Stream Illinois, USA. © Janice Cantore, 2011 Vertaling Susanne Castermans-Nelleke Omslagontwerp Spaansenmedia ISBN 978 90 297 1780 9 ISBN e-book 978 90 297 1780 9 NUR 302 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 4

03-10-12 16:27

Proloog

‘Alle eenheden naar Orange Avenue 2464, 417, man bedreigt bewoners appartement met wapen. Direct een wagen eropaf, hoogste prioriteit.’

‘Is dat niet het adres waar die bendes elkaar vorige week hebben beschoten?’ Carly Edwards keek naar haar partner Derek Potter met wie ze die nacht dienst had, en remde af. Het genoemde adres was maar twee straten verderop.

‘Ik denk dat je gelijk hebt! Laten we erop afgaan; we zijn zo dichtbij.’ Potter greep meteen de radio en gaf het door aan de meld­kamer.

‘We zouden op versterking moeten wachten. Vorige week zijn er twee bendeleden neergeschoten.’

‘Die is er vast al. Kom op, we gaan! We kunnen die vent pakken!’

Potter stroomde over van adrenaline. Dat werkte aanstekelijk.

Carly drukte het gaspedaal van de surveillancewagen diep in.

Even later waren ze 10-97, ter plekke.

‘Zet me maar aan de voorkant af, dan neem jij de achterkant.’

Potter wachtte niet op een reactie. Hij was de auto al uit gesprongen toen deze nog niet eens stilstond.

‘Wacht!’ Maar de klap van het portier overstemde haar boze kreet. Potter zou beter moeten weten. Hij was al langer bij de politie dan Carly en zij zat er ook al weer bijna tien jaar. Hoewel alles rustig leek, was het altijd beter om bij elkaar te blijven als er wapens in het spel waren.

Met haar gebruikelijke partner, Joe King, zou ze niet in zo’n situatie zijn beland. Maar hij had zich ziek gemeld en nu zat 5

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 5

03-10-12 16:27

ze opgescheept met ‘Punchdrunk’ Potter, de herrieschopper en vechtjas van het politiekorps van Las Playas.

Tegen beter weten in reed Carly toch door naar een steegje aan de achterkant en zette de zwart-witte auto aan de kant.

Terwijl Potter van voren naar achteren werkte, zou zij het tegenovergestelde doen. Met een beetje geluk kwamen ze elkaar dan halverwege tegen en konden ze melden dat het telefoontje loos alarm was geweest.

De wind floot onheilspellend tussen de appartementen­ gebouwen door. Zoele windvlagen bliezen het zwerfafval alle kanten op. De steeg werd slechts verlicht door het schijnsel van de verlichting van de parkeerplaats tegenover het doorgegeven adres en was verlaten, wat eigenaardig was voor een zwoele avond waarop mensen normaal gesproken buiten rondhingen.

Op het adres zelf was het ook stil – ze hoorde zelfs geen televisie – en alle ramen die uitkeken op de steeg stonden open maar waren niet verlicht. Carly spitste haar oren om menselijk geluid te kunnen onderscheiden van dat van de wind. Ze zag een poort die de verbinding vormde tussen de steeg en de achterplaats van het complex, maar voordat ze meer informatie had, zou ze daar niet door gaan.

Carly pakte haar portofoon. ‘Wie heeft de melding gedaan?’ vroeg ze fluisterend aan de meldkamer.

‘De beller wilde anoniem blijven.’

Deze informatie zette het alarm in Carly’s hoofd op scherp.

Is dit een valstrik?

Toen ze weer een paar passen zette om de poort en de omgeving in zich op te nemen, hoorde ze glas onder haar voeten knarsen.

Ze stopte de portofoon weer terug in de houder, klikte haar pistool los en trok het uit de holster. Uit de radio schalde ondertussen de mededeling dat de versterking in aantocht was.

Met nieuwe moed scheen ze met haar zaklantaarn in het halfduister en liep naar de poort.

6

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 6

03-10-12 16:27

Plotseling werd haar aandacht getrokken door iets wat bewoog bij de vuilcontainers rechts van haar en ze scheen met haar zaklantaarn die kant op. Opeens gleed de lichtbundel over een gezicht.

‘Halt! Blijf staan! Politie!’ Ze hield haar pistool en zaklantaarn op het doel gericht. Haar hart bonsde zo hevig, dat haar vest zich strak om haar heen trok. ‘Laat je handen zien!’

Voordat de man naar voren sprong zag ze in een flits een glimmend voorwerp in zijn hand.

Razendsnel maakte Carly een beslissing. Er was geen tijd om Potter op te roepen, geen tijd om de portofoon te pakken. In de overtuiging dat het voorwerp in de hand van de man een wapen was en dat haar leven gevaar liep, vuurde ze twee keer.

De knallen van haar .45 weerkaatsten als een explosie in de steeg. De man kromp voor haar ogen ineen, en strekte een arm uit om te voorkomen dat hij op zijn gezicht zou vallen.

Nog voor ze iets kon zeggen of het voorwerp kon bekijken dat de man had laten vallen, kwam Potter al met getrokken pistool door de poort gerend. Links van Carly en een paar meter dichter bij de man, begon Potter te schieten.

Bang, bang, bang…

Snel achter elkaar hoorde Carly het oorverdovende geluid van vijftien schoten.

Na wat krampachtige bewegingen door de kracht van de kogels, viel de man languit op de grond, maar Potter bleef schieten tot zijn pistool leeg was.

Het moment daarop werd voor altijd in Carly’s geheugen gegrift: de man vormde geen bedreiging, hij had geen wapen meer in zijn hand en toch stond Potter zijn pistool opnieuw te laden.

‘Derek, stop! Hij is al uitgeschakeld!’

7

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 7

03-10-12 16:27

1

‘Ik moet voordurend tegen de stroom inzwemmen, Joe.’ Carly vond die klaaglijke toon in haar stem vreselijk, maar ze kon haar frustratie niet langer voor zich houden. ‘Ik heb het gevoel dat ik onder water wordt getrokken en elke keer als ik mijn hoofd omhoog probeer te doen, krijg ik een golf over me heen.’ Haar stevige stappen lieten een onregelmatig spoor achter op het vochtige strand.

‘Doe je hoofd dan niet omhoog. Je krijgt toch alleen maar water in je neus,’ antwoordde Joe, terwijl hij probeerde het zand te ontwijken dat Carly omhoog schopte.

Ze zag dat hij glimlachte en ondanks haar stemming lukte haar dat ook. ‘Wat moet ik toch zonder jou, Joe? Jij probeert me altijd weer op te vrolijken, zelfs als je vindt dat ik alleen maar loop te zeuren.’

Joe legde een eeltige hand op haar schouder en zei: ‘Ik weet dat je niet zo bent.Vals beschuldigd worden is niet niks – vooral als je jezelf niet eens kunt verdedigen. Ik weet niet of ik in jouw plaats het afgelopen halfjaar net zo goed was doorgekomen. Als je even wilt afreageren, doe dat dan gerust.’

Carly bleef een paar passen voor de branding stilstaan en kneep de opkomende tranen weg. Nu ze het zo moeilijk had, ontroerden de woorden van Joe haar. Hij was drie jaar haar partner bij de politie geweest – tot dat incident van zes maanden geleden.

Samen hadden ze auto’s achtervolgd, vecht­partijen meegemaakt en mensen ingerekend, waardoor een nauwe samenwerking was ontstaan. Ze wist dat ze altijd op Joe kon rekenen. Ze was blij met hem en daarom verdiende hij haar slechte bui niet.

8

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 8

03-10-12 16:27

Zwijgend keken ze zij aan zij naar de golven van het zoute water. Door het geraas van de branding en de geur van de zeelucht kon ze zich weer wat ontspannen.

Joe verbrak de stilte. ‘Hoe dan ook, er gebeurt toch niets voordat het onderzoek klaar is en het proces is afgerond. Dan kun je vragen om weer overgeplaatst te worden naar Surveillance. Tot dan moet je maar geduldig afwachten.’

Carly slikte haar tranen weg en gooide haar strandtas neer.

‘Ik ben zo slecht in afwachten. Je kent me toch; toen ze geduld uitdeelden, stond ik net in de rij voor het ijs.’

Joe schoot in de lach en daar was Carly blij om. Een van de dingen die hen tot een goed duo maakten, was dat ze zo verschillend tegen problemen aankeken: als Carly een deur wilde intrappen, was Joe bereid om zo nodig een paar uur te wachten.

Collega’s noemen hen daarom plagerig Crash en Control. Carly sprong altijd meteen in het diepe, terwijl Joe eerst even zijn grote teen in het water stak.

‘Ik moet me niet op jou afreageren, maar ik ben gewoon gefrustreerd.’ Carly glimlachte geforceerd naar Joe. ‘Ik wil best luisteren,’ zei hij met opgetrokken schouders. ‘We zijn niet voor niets partners. Al die jaren heb je al genoeg naar mij moeten luisteren. We komen er samen wel uit.’ Hij gooide zijn tas naast die van haar.

Ze knikte, trok een handdoek uit haar tas en beet op haar onderlip om de frustratie in te slikken na deze bemoedigende woorden van haar partner.

‘Weet je zeker dat je met dit weer je verjaardag wilt vieren met een zwempartijtje?’ vroeg Joe met zijn armen om zijn bovenlijf geklemd. ‘Kan ik niet gewoon een milkshake voor je kopen?’

Blij dat het gespreksonderwerp was veranderd, volgde ze zijn blik naar het water. De Stille Oceaan was stormachtig diepgroen, deinde schokkend en smolt samen met een grijze en sombere horizon. In de verte links lag een aantal surfers op 9

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 9

03-10-12 16:27

hun plank in het water, wachtend op een goede golf. Hoewel het nog maar eind februari was, was het water hier in ZuidCalifornië toch warm genoeg om te surfen en te zwemmen.

Carly stoorde zich niet aan het donkere en bewolkte weer; het paste goed bij haar stemming. Meestal deed het water haar goed – zelfs als het onheilspellend en koud was.

‘Het is een goede training.’ Langs haar neus keek ze naar Joe. ‘Je gaat nu toch niet terugkrabbelen, hè? En je kan toch ook nog wel een milkshake voor me kopen?’

‘Ik krabbel helemaal niet terug. Ik geef je alleen maar een kans om je elegant terug te trekken.’ Hij trok zijn trui uit en rolde met zijn schouders. ‘Ik bedoel, het zou voor jou als oceaanzwemmer gênant kunnen zijn om een ouderwets pak slaag te krijgen van een zwembadzwemmer.’

‘Ha. Ik ben juist van plan om zelf een ouderwets pak slaag uit te delen. Jíj hebt niet getraind.’ Ze wees naar zijn buikje en trok toen ook haar trui uit. De koude wind deed haar huiveren.

Joe sloeg trots op zijn buikje. ‘Hierdoor blijf ik alleen maar beter drijven.’

Carly trok een wenkbrauw op, een blik die ze normaal gesproken bewaarde voor onmiskenbaar schuldige criminelen die de vermoorde onschuld speelden, en legde vervolgens de spelregels uit. ‘Mooi zo, het is bijna tweeënhalve kilometer naar de boei. Wie het laatste terug is op het strand betaalt de lunch, inclusief milkshake.’

Joe stemde er mee in en ze zetten allebei hun zwembril op en schudden hun armen los. Carly telde tot drie, waarna ze samen door de branding renden en in een golf doken. Het koude winterwater benam haar de adem, maar Carly maakte zich geen zorgen, zelfs niet toen Joe voorlag. Joe was langer dan zij – 1 meter 80 tegenover Carly’s 1 meter 70 – en maakte langere slagen, maar was ook bijna dertig kilo zwaarder. Ze hoefde alleen maar haar slag te pakken te krijgen. Het ging hier om uit­houdingsvermogen.

10

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 10

03-10-12 16:27

Carly warmde snel op en zwom hard, vastbesloten om haar frustraties op het strand achter te laten. Joe had gelijk; zo was ze niet. Ze zwolg nooit in zelfmedelijden, maar vandaag, op haar drieëndertigste verjaardag, leek haar hele leven uit te lopen op in één groot fiasco.

De scheiding had alles aangewakkerd; ze had de definitieve papieren twee dagen geleden ontvangen en al lezend was haar nog steeds pijnlijke hart weer gaan bloeden. Ze had altijd gedacht dat ze rond deze tijd een gezin zou stichten, en niet dat de kans daarop zou vervliegen. Nick had haar zo veel afgenomen, dat ze zich leeg voelde. Joe was een geweldige partner en vriend, maar dit begreep hij niet.

Carly voelde zich ook een mislukkeling voor haar moeder, want tot nu toe was er nog niemand in de familie gescheiden.

Ma’s oplossing was de kerk, alsof die een kapot huwelijk kon repareren. De reactie van haar huisgenote Andrea was realistischer maar des te moeilijker uitvoerbaar: ‘Vergeet hem en zoek een andere man.’

Altijd was ze gevlucht in haar werk, waar ze steun, veiligheid en kameraadschap had gevonden, maar de laatste tijd bij Jeugdzaken was dat meer een zwart gat van verveling dat al het leven uit haar wegzoog. Vergeleken met Los Angeles, een noorderbuur, was Las Playas maar een stadje, maar toch was er behoorlijk wat zware criminaliteit. Carly wilde graag weer surveilleren om die aan te kunnen pakken. Joe had er niets over gezegd, maar ze wist dat het hele korps op scherp stond vanwege Teresa Burke, de populaire burgemeester die nu al vier dagen werd vermist. Carly zou nu dolgraag in een surveillance­ wagen rondrijden op jacht naar aanwijzingen, in plaats van oppas te spelen voor jeugdige delinquenten. Fanatiek schopte ze in het water.

Vóór de boei passeerde Carly Joe. Ze negeerde hem, zwom om de boei heen en met haar beste trainingsslagen ging ze door het water. Haar schouders werden zwaar van vermoeidheid, 11

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 11

03-10-12 16:27

maar ze liet zich niet kennen. Ze stelde zich Joe voor als een haai die haar op de hielen zat en met zijn vin het water doorkliefde, een spelletje dat haar ervan weerhield om langzamer te gaan zwemmen.

Als plaatselijke beroemdheid bij zwemwedstrijden in open water maakte Carly aanspraak op een perfect record: ongeslagen in achttien wedstrijden. ‘Zodra het leven je benauwt, trek je dan terug in je eigen kracht,’ was een van haar lijfspreuken. De laatste tijd was de oceaan haar tweede thuis.

De kust doemde op nog voor ze wilde stoppen met de afstraffing van het water. Maar de pijn in haar schouders en longen dwong haar tot een overgave en terwijl ze langzamer ging zwemmen, haar zwembril afdeed en omkeek naar Joe, realiseerde ze zich dat ze zich beter voelde. De oceaan had iets magisch. Ze had een denkbeeldige haai verslagen en hoewel er op het land nog steeds ‘echte’ haaien waren die haar dreigden mee te sleuren, had ze energie gekregen van het zwemmen.

Carly gleed naar een plek waar ze kon drijven en genoot van een rust die ze al een tijd niet had gevoeld. Kon het maar altijd zo blijven. Joe had ook gelijk over dat tweede punt: het had geen zin om ongeduldig te zijn. Tussen het gebeuk van de golven en het bonzen van haar hart vroeg ze zich af of ze niet een paar dagen vrij moest nemen, even afstand nemen van haar werk en ergens ver weg van hier wat gaan ontspannen. Al drijvend ademde ze de zeelucht in en proefde het zout van het water dat haar als een deinende cocon beschermde tegen de druk en de eisen van het leven.

Joe kwam haar al gauw gezelschap houden en tegenover elkaar begonnen ze te watertrappelen.

‘Tjonge,’ hijgde Joe, ‘je zwom als een dolle. Dit was vast een record.’

Carly spatte haar vriend nat, maar nu was haar lach niet geforceerd. ‘Bedankt voor het zwemmen. Ik voel me beter.’

12

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 12

03-10-12 16:27

Hij spatte terug. ‘Graag gedaan. Zeg maar gewoon dokter Joe tegen me.’

Ze lachte. ‘Als je nog een keer zwemlessen wilt…’ Carly draaide zich spetterend om en trappelde zich naar de kust.

‘Ha,’ riep Joe haar na, ‘je heb je roeping gemist. In plaats van agent kun je beter ergens een sadistische zwemcoach worden die schreeuwt: “Nóg een baantje, en nóg een baantje.”’

Carly liep direct naar haar handdoek, want de koude lucht bezorgde haar kippenvel. Joe kwam achter haar aan.

‘Je zou weer wedstrijden moeten gaan zwemmen,’ zei Joe toen hij bij zijn handdoek aankwam. ‘Geef toe, je bent half vis, half mens.’

‘Ik zou wel willen, maar met die late diensten is dat lastig.’

Ze schoot snel in haar droge kleren en wikkelde haar dikke, kastanjebruine haar in de handdoek. ‘Maar je hebt gelijk; het water is net zo goed voor mijn humeur als die goeie ouwe dokter Joe.’ Voor Joe kon reageren, klonk het doordringende geluid van een Blackberry. Hij keek naar zijn tas. ‘Is het die van jou of die van mij?’

‘Die van mij.’ Carly haalde met gefronste wenkbrauwen het ergerlijke toestel uit haar zak. De BlackBerry, of ‘CheckBerry’ zoals de meeste agenten die zo’n telefoon hadden gekregen hem noemden, bracht zelden goed nieuws. Het sms-bericht op het kleine scherm luidde: Bel zsm de wachtcommandant, alarm, alarm. Haar hartslag ging direct omhoog. Hoezo, alarm?

‘Kijk eens.’ Ze liet Joe de boodschap zien.

‘Nou, ik ben benieuwd wat er aan de hand is.’

Carly haalde haar schouders op en drukte op de sneltoets waaronder het nummer van de wachtcommandant stond.

‘Tucker.’

Die naam verraste haar. Brigadier Tucker was het hoofd van Moordzaken.Waarom beantwoordde hij dan de telefoon van de wachtcommandant?

13

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 13

03-10-12 16:27

‘Eh, brigadier Tucker, u spreekt met Edwards. Heeft u mij soms per ongeluk een sms’je gestuurd?’

‘Nee hoor, jou moet ik hebben. We hebben de burgemeester gevonden en… eh, wacht even.’

Op de achtergrond hoorde Carly gedempte stemmen. Haar mond was opengevallen. We hebben de burgemeester gevonden uit de mond van iemand van Moordzaken klonk niet best. Ze had nota bene net nog aan die vrouw gedacht! De afgelopen vier dagen was er behoorlijk gespeculeerd over het lot van burgemeester Burke. Gissend naar de waarheid kromp Carly’s maag samen en herhaalde ze de woorden van de brigadier tegen Joe die verbaasd zachtjes tussen zijn lippen floot.

‘Ben je er nog?’ Brigadier Tucker was weer terug.

‘Ja, meneer.’ Allerlei vragen gingen door haar hoofd. Waarom belt brigadier Tucker mij over die zaak van de burgemeester?

‘Ik kan je op dit moment weinig vertellen, want het wemelt hier van de pers. De burgemeester is vermoord en we hebben je nodig op de commandopost, zo snel mogelijk.’

‘Wat?’ Carly voelde haar hand verstijven. Haar vermoeden was bevestigd. ‘Eh, natuurlijk, waar?’ Burgemeester Teresa Burke was ver­ moord. De hele stad zou kapot zijn van dat nieuws. De brigadier vertelde haar waar ze zich moest melden en verbrak de verbinding.

‘Aarde aan Carly, ben je er nog?’ Joe tikte tegen de telefoon.

‘Wat is er aan de hand?’

‘Burgemeester Burke is vermoord en ze willen dat ik nu naar de plaats delict kom.’

‘Wauw.’ Zijn gezicht weerspiegelde de schok die Carly voelde. ‘Wat moet je daar gaan doen?’

‘Dat zei Tucker niet.’ Ze keek Joe strak aan. ‘Waarom ik? Ik werk voor Jeugdzaken, niet voor Moordzaken.’

‘Misschien is er een minderjarige bij betrokken. Maar waarom zouden we ons dat afvragen? Ga ernaartoe; dit wordt een belangrijk onderzoek. Het feit dat ze jou daarbij willen, wil ook wat zeggen.’

14

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 14

03-10-12 16:27

‘Ik heb zes maanden water naar de zee mogen dragen en nu hebben ze me ineens nodig?’

Joe lachte. ‘Je weet toch wat ze zeggen over gegeven paarden? Als je die in de bek kijkt, bijten ze! Ga nou maar gewoon en wees die voortreffelijke rechercheur die je naar mijn idee bent.’ Hij pakte haar arm. ‘Denk niet te min over jezelf omdat ze je bij Jeugd hebben neergepoot. Je bent een prima politieagent.’

‘Bedankt. Je hebt gelijk.’ Ze trok haar schouders op. ‘In ieder geval heb ik niets te verliezen. Bedankt voor het zwemmen.’

Hij applaudisseerde toen ze hem achterliet en over het grotendeels lege strand naar huis rende, een paar straten verderop.

Na een snelle douche om het zout af te spoelen, nam Carly even de tijd om in haar garderobe te neuzen. De Jeugdpolitie droeg geen uniform en het kledingvoorschrift was zakelijk sportief, zodat ze meestal een spijkerbroek met een poloshirt van de afdeling droeg. Maar dit was een belangrijke zaak. Ze vond dat ze competentie en paraatheid moest uitstralen en koos voor een zwarte broek met een donkergroene trui en een paar degelijke schoenen in plaats van de sportschoenen die ze normaal gesproken droeg.

Tevreden keek ze in de spiegel. Onderweg naar de auto keek ze nogmaals of ze haar wapen en politie-insigne bij zich had, het bekende ritueel om de spanning te verminderen. De adrenaline gierde echter door haar lijf.

Ik word weer agent. Ik ga weer politiewerk doen. Ze klikte haar gordel vast en startte de auto. Er kwam een vraag in haar op die net zo’n effect had op haar gespannen zenuwen als aluminiumfolie op een amalgaanvulling.

Waarom had iemand burgemeester Teresa Burke willen vermoorden?

15

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 15

03-10-12 16:27

2

Het heftige en onaangename gevoel van een déjà vu sloeg als een onverwachte golf over Carly heen toen ze de plaats delict naderde. Net als na haar laatste surveillancedienst een halfjaar geleden, was ‘mediacircus’ nog zwak uitgedrukt voor wat ze zag.

Pers, cameramensen en andere belangstellenden belaagden het moc-1, de commandopost van de politie. De plaats delict was afgezet met lint, maar dat kon de opdringerige mensen maar ternauwernood tegenhouden.

Lijkenpikkers, dacht ze afkeurend. Waarom komen mensen altijd af op dood en bloed en brengt dat het slechtste in hun naar boven?

Stapvoets reed Carly langs de chaos om zich te oriënteren.

Het mobiele operatiecentrum stond midden op het kruispunt van de California Avenue met Tenth Street. Aan het lint en de politieauto’s zag ze dat men vooral in noordelijke richting werkte, waar een heel huizenblok was afgeschermd. Langs de rand van het afgezette gebied stonden wel zes plaatselijke nieuwsploegen zich met camera’s en microfoons te verdringen om iets op te vangen wat het publiek zou kunnen prikkelen en hun kijk- en luistercijfers kon opkrikken.

Burgemeester Teresa Burke was zo populair, dat die persploegen geen verrassing waren, moest Carly toegeven, maar de opgewektheid waarmee die verslaggevers een drama verslaan, heeft altijd iets obsceens.

Ze dacht even aan al het goede wat Teresa en haar man, Galen Burke, hadden gedaan om Las Playas op de kaart te zetten. De stad was altijd overschaduwd geweest door LA en een aantal jaren geleden was het imago ook nog eens aangetast door financiële problemen. De Burkes hadden Las Playas in vijf jaar weten 16

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 16

03-10-12 16:27

te veranderen van een stad die bankroet dreigde te gaan, in een populaire toeristische bestemming. Het programma 60 Minutes had het paar daarover zelfs geïnterviewd en dat was zo’n succes geweest, dat Teresa en Galen publiekslievelingen waren geworden.

Het begon zacht te regenen, maar geen van de aasgieren zocht beschutting. Het zijn gewoon een stelletje haaien, altijd ge­ vaarlijk – vooral nu, nu ze bloed ruiken. Carly zette haar auto op een nauwelijks legaal te noemen parkeerplaats en maakte zich op om zich in de menigte te begeven. Ze pakte het politiejack dat ze altijd in haar auto had liggen en trok het aan zodra ze uitstapte. Vervolgens klemde ze haar legitimatiebewijs aan de voorkant vast, trok de capuchon over haar hoofd en begon zich voorzichtig een weg door de chaos te banen. Voordat ze hem kon ontwijken, zag ze hem al.

‘Edwards!’ Alex Trejo, misdaadverslaggever voor de Las Playas Messenger, liet blijken dat hij haar wilde spreken.

Carly was er het liefst vandoor gegaan. In de haaienwereld was Trejo een grote witte. ‘Geen commentaar’ wist hij te verdraaien tot onenigheid; dat had hij haar ook een keer geflikt.

Zonder haar pas te vertragen, deed Carly net of ze hem niet hoorde.

‘Edwards! Zou je wat meer kunnen zeggen over burgemeester Burke?’ Trejo worstelde zich door de menigte en negeerde de kreten van mensen die hij opzijduwde. Zoals hij zich door de mensenmassa bewoog, lang en met zijn goede lichaamsbouw, helemaal in het zwart gekleed en zijn donkere haar naar achter getrokken in een paardenstaart, deed de verslaggever Carly denken aan een personage uit een nostalgische avonturenfilm. Nu kon ze hem echter niet langer negeren, maar ze wist dat ze op haar hoede moest zijn.

‘Sorry, je zult moeten wachten op de woordvoerder,’ zei ze snel. Ze dook onder het gele lint door en liep vervolgens de commandopost in. De deur sloot zich achter haar en verstomde 17

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 17

03-10-12 16:27

het protest van Trejo. Carly grinnikte en gaf zichzelf denkbeeldig een schouderklopje.

‘Wat is er zo grappig?’ Brigadier Tucker keek haar wat verstoord aan. Hij was een lange man met een ietwat bars gezicht en een hoofd vol dik, grijs stekeltjeshaar. B.K. Tucker was al brigadier bij Moordzaken toen Carly bij de politie kwam. Hij was een legendarische oude rot die altijd wel een anekdote wist te vertellen over ‘die goeie ouwe tijd’. Veel van haar collega’s vonden het een leuk spelletje om te raden waar zijn initialen voor stonden. De laatste tijd hielden ze het op ‘Boeven Ketenen’. Maar niemand leek het echt te weten. Zijn doffe, koude ogen bezorgden Carly soms kippenvel, maar hij stond bekend als betrouwbaar en ze respecteerde hem.

‘Niets, meneer. Ik liep net tegen Trejo aan; het was wel grappig.’

‘Ja, ik weet hoe dol jij op de pers bent.’ Hij hief een hand op om aan te geven dat hij zo bij haar zou komen.

Berichten in de media, met name die van Trejo, waren de reden dat Carly naar Jeugdzaken was verbannen; daar was ze van overtuigd. Na Trejo’s verdraaide berichtgeving over dat schiet­incident met Punchdrunk Potter was de discussie losgebarsten. Hij had openlijk kritiek geleverd op Carly’s betrokkenheid, zonder melding te maken van het rapport waarin stond dat ze niets verkeerd had gedaan. Waarschijnlijk had ze wel boven zijn kritiek kunnen staan als die haar niet uit de surveillance had weggerukt. Bedankt, Alex. Carly schudde de meest recente ontmoeting van zich af, vastbesloten om optimistisch te blijven, en richtte zich op de georganiseerde chaos om haar heen.

In moc-1 gonsde het van de activiteiten passend bij een grootscheeps politieonderzoek. De mensen van de voorlichtingsdienst zaten in een hoek een persbericht uit te werken, terwijl communicatiemedewerkers in een andere hoek telefoontjes afhandelden en nieuwsgieren afscheepten. Weer anderen 18

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 18

03-10-12 16:27

brachten koffie en versnaperingen naar de agenten buiten. De hoge omes probeerden allemaal belangrijk te lijken. Commissaris Kelly en hoofdinspecteur Garrison waren druk in gesprek om het onderzoek te coördineren.

Net als bij Trejo, gebeurde er iets met Carly toen ze de hoofdinspecteur zag. Garrison was degene die haar had overgeplaatst naar Jeugdzaken met de woorden: ‘Het is voor je eigen bestwil.’

Brigadier Tucker kwam naar haar toe en voorkwam dat ze bleef tobben over Garrison. ‘Klaar?’

‘Jazeker. Wat is er precies aan de hand?’

‘Ze hebben de burgemeester gevonden in de kofferbak van haar eigen auto. Er is een minderjarige gearresteerd. Jij bent opgeroepen… Nou ja…,’ hij zweeg even en streek over zijn kin, ‘laten we maar naar buiten gaan.’

Hij nam Carly via de andere uitgang van moc-1 mee naar de plaats delict waar de auto van de burgemeester stond, een donkergrijze Lexus. De laatste keer dat Teresa was gezien had ze zelf achter het stuur gezeten, en was ze vermoedelijk op weg naar het gemeentehuis. Nu zat de voorzijde van de auto een stuk in de achterkant van een geparkeerde auto en het regenwater druppelde als tranen van de bumper. Zwart-witte surveillancewagens omringden de Lexus en Carly zag dat de agenten die dagdienst hadden, ook allemaal ter plekke waren.

Met een schok realiseerde ze zich iets. Nick zou hier zijn. O, ik hoop niet dat ik bij mijn nieuwe opdracht met hem te maken zal krijgen, dacht ze bij zichzelf. Ze kreeg al een droge mond bij de gedachte dat ze hem te woord zou moeten staan. Ze richtte zich weer op brigadier Tucker en zette alle gedachten aan Nick uit haar hoofd.

‘Een surveillance-eenheid zag de Lexus, herkende die als de vermiste auto van de burgemeester en wilde de auto naar de kant dirigeren,’ vertelde de brigadier. ‘Die twee goochemerds in de Lexus sprongen echter de auto uit zodra ze de rode lichten 19

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 19

03-10-12 16:27

zagen en renden allebei een andere kant op. De auto lieten ze uitrollen.’

‘Ik zou het ook op een lopen zetten met een lijk in mijn kofferbak.’

‘Ver kwamen ze niet. Beide verdachten waren stoned, de man iets meer dan de jongen. Die knul was degene die achter het stuur zat. Bij de botsing sprong de kofferbak open.’ Hij wees naar de kofferbak die nu nog slechts op een kier stond.

Carly zag dat de wagen van de lijkschouwer er nog niet was en wist dat Teresa dus nog steeds in de kofferbak lag.

‘Wil je even kijken?’ vroeg hij.

‘Moet dat? Ik bedoel, is de doodsoorzaak duidelijk?’ Ik herin­ ner me Teresa Burke liever als een levendige, bekwame burgemeester dan als een stinkend, bleek lijk.

‘Nee, er is weinig aan te zien, behalve dat ze al haar kleren nog aan heeft. De lijkschouwer zal de doodsoorzaak en het tijdstip van overlijden moeten vaststellen.’

Teresa zou onaangeroerd in de kofferbak blijven liggen totdat de lijkschouwer kwam en zich ontfermde over het lichaam.

Carly en Tucker liepen naar de zijkant van de auto en keken naar binnen. De geur van cannabis was onmiskenbaar.

‘Teresa was al vier dagen vermist en er ligt daar afval van zo’n vier dagen.’ Carly wees naar de achterbank.

‘Ja. En tel daar maar drie zakjes wiet, twee cocaïnepijpjes en een lege fles Jack Daniel’s bij op. Dat tuig heeft een aardig feestje gebouwd.’ Tucker sloeg met zijn handpalm op het dak van de auto. ‘En dat allemaal met die arme burgemeester in de achterbak.’

‘Ze zal zich in ieder geval niet herkiesbaar stellen.’ Karl Drake, een van de rechercheurs van Moordzaken, kwam aanlopen en wees naar de kofferbak.

‘Ja hoor, dat kan natuurlijk alleen maar uit de mond van een wijsneus van Moordzaken komen.’ Carly stak haar hand uit.

‘Hoi, Karl, hoe gaat het?’ Drake en zijn partner, Peter Harris, 20

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 20

03-10-12 16:27

hadden de reputatie de beste rechercheurs van hun afdeling te zijn. ‘Zijn jullie speciaal geselecteerd voor dit onderzoek of was dat puur geluk?’

‘Ik zou het eerder pech noemen.’ Hij keek even naar Tucker, die niet reageerde, en zei toen: ‘Het kon beter, zowel voor mij als de burgemeester.’ Hij knikte naar de kring van pers en toeschouwers. ‘Politiek en pers, bijna net zo’n dodelijke combinatie als wapens en idioten.’ Drake draaide zich om en keek Carly strak aan. ‘De lijkschouwer is zojuist gearriveerd. Pete brengt hem zo mee, dus wij gaan de voorstelling verplaatsen naar het bureau. Ben je er klaar voor?’

‘Klaar? Waarvoor? Wat willen jullie dat ik doe?’

‘Hebt u het haar nog niet verteld?’ vroeg Drake aan de brigadier, die zijn schouders ophaalde en zijn hoofd schudde.

‘Wat dan?’

‘Die jongen – hij is een vriend van je, vroeg speciaal naar jou.’

21

Onschuldig_CANTORE_binnenwerk_druk1_derde_proef_3-10-2012NS.indd 21

03-10-12 16:27