Vooruitboekje Brieven 18-01-11 15:13 Pagina 30
moeder haar ’s morgens moest helpen bij het wassen en aankleden. Ik vraag me af wat er door mijn moeder heen ging als ze de verwondingen zag die haar eigen zoon dat arme meisje had toegebracht. Kromp ze ineen van afgrijzen vanwege de onrechtvaardigheid van wat er gebeurde? Tegelijkertijd was dat het leven dat vrouwen leidden en het lot dat hen trof. Misschien kon ze niets anders doen dan het meisje troosten, haar de lichtere klusjes geven en zich realiseren dat het meisje zich uiteindelijk zonder morren zou neerleggen bij haar lot, net zoals de oudere vrouwen hadden gedaan. Het was een culturele samenzwering waar ze geen van allen aan konden ontkomen. Geen van hen kon zich ertegen verzetten. Maar zonder dat ik me daar van bewust was, doorbrak ik grenzen en verzette ik me tegen deze gewoonten. Dat was deels het gevolg van mijn hechte vriendschap met Ennayat, de zoon van de zevende echtgenote, die slechts een paar maanden eerder was geboren dan ik. Ondanks de aanvankelijke rivaliteit waarmee onze geboorten gepaard gingen, kregen we meteen een heel hechte band met elkaar. We hadden als broer en zus een bijzondere vriendschap en dat is nu nog steeds zo. Hij was erg ondeugend en dat gold voor mij zelfs nog meer. Omdat ik wist dat ik als meisje korter werd gehouden, stookte ik hem altijd op om meer kattenkwaad uit te halen. We haalden onze streken uit samen met Muqim, de zoon van mijn moeder die drie jaar ouder was dan ik. Wij waren de drie kleine musketiers. Ik bracht Ennayat voortdurend in de problemen. We glipten boomgaarden in om appels te stelen of ik liet hem stelen uit de voorraadkamers van mijn vader en dan verdeelde ik de buit met mijn vriendinnen. Ik herinner me dat we op een dag allemaal onze blouse volstopten met gedroogde abrikozen uit de keuken en dat Ennayat me aanmoedigde er zoveel te pakken als ik maar kon. Ik maakte mijn riem vast onder de vruchten om ervoor te zorgen dat ze niet uit mijn blouse rolden. Toen we door de tuin weer wegslopen, voor de vrouwen langs die op het terras het eten klaarmaakten, begonnen de abrikozen er een voor een uit te vallen. Ik liep met mijn rug naar de muur zodat ze het niet zouden zien toen er een hele berg abrikozen op de grond viel. Ik schaamde me dood en 30