nieuws / column
LISSERNIEUWS - DE HILLEGOMMER
DINSDAG 14 JUNI 2022
7
Het beeld komt aan bij De Oude School. | Foto’s: Wilma van Velzen
Jozefbeeld vindt plekje bij De Oude School dankzij Wout en Iet LISSE n Voorafgaand aan de sloop
van de oude Josephschool in Lisse is het Jozefbeeld dat aan de gevel hing, gered van de ondergang. Het kunstenaarsduo Iet Langeveld en Wout Ruigrok had aangegeven het beeld een plek bij hun onderkomen aan de Heereweg 253 te willen geven. En zo geschiedde. Vorige week is het beeld naar De Oude School vervoerd en de tuin in getakeld, onder toeziend oog van Ruigrok. Daar kan het nog tot in lengte van dagen rustig staan. Op de locatie waar voorheen de
Josephschool stond, Achterweg 3, worden nieuwe woningen gebouwd. Dit bouwproject heeft de naam Lindenhof gekregen. Hiervoor wordt de oude Josephschool ontmanteld. Dit gebeurt op een speciale manier, waardoor materialen hergebruikt kunnen worden. Dit past bij het project, want ook de zes huizen die op het terrein worden gebouwd, zullen duurzaam gebouwd worden. Dat het Jozefbeeld een nieuwe bestemming heeft gekregen bij De Oude School is ook een vorm van hergebruik. Het is immers niet verloren gegaan.
Aan de Koninginneweg zijn twee tijdelijke galeries ingericht voor de expositie Kleurenpracht. | Foto: Jan Sibie
Kleurenpracht in beeld gebracht LISSE n Het unieke gevoel dat het maken van een geslaagd kunstwerk geeft, is volgens de meeste kunstenaars niet goed te beschrijven. En daarbij maakt het niet uit of het amateurkunstenaars zijn of kunstenaars die een riant inkomen uit hun kunst weten te halen. Het gevoel iets gemaakt te hebben dat er voorheen nog niet was, blijft een bijzondere ervaring. Door Jan Sibie
Maar een geslaagd kunstwerk dat zoveel emotie bij je oproept, wil je als kunstenaar natuurlijk aan de wereld laten zien. Als je nog geen naam als kunstenaar gemaakt hebt, is dat bij reguliere galeries moeilijk te realiseren. Of het wordt kostbaar om ruimte aan de muur te huren. Galeries hebben ook hun kosten en werken in een lastige markt. Ruimte aan de muur kost geld. Zeker voor amateurs is dat niet haalbaar. Het valt daarom te prijzen dat Museum de Zwarte Tulp voor de tweede keer aan kunstenaars een prachtige kans geeft om een kunstwerk te tonen aan het publiek. De eerste indruk als je als bezoeker binnentreedt in één van de beide locaties is er eentje van overweldiging door
kleuren. Wat niet vreemd is. Want de bloeiende bloembollenvelden zijn toch een beetje het handelsmerk van Lisse en vormen het thema van “Kleurenpracht”. De fleurige velden blijven een populair onderwerp, evenals de tulpen die ver uitvergroot zijn. De vele toeristen die de streek in het voorjaar bezoeken, zien heel wat kunstenaars met hun ezel en schilderskist langs de weg in de weer om en plein-air, zoals dat heet, direct naar de natuur een kunstwerk op het doek te zetten. Doeken die dan vaak nog nat zijn als ze langs de weg vanaf de ezel al een koper vinden. Er is gekozen voor een verdeling van de kunstwerken over twee locaties. Eén voor de amateurs en één voor de professionals, waarbij het begrip professional niet verder is uitgewerkt. Dit blijkt onder de aanwezigen dan ook nog wel voer voor wat discussie te zijn. Want er hangt bij de amateurs een aantal werken die bij de professionals qua techniek en materiaalbeheersing zeker niet zouden misstaan. Nu is het beoordelen van kunst altijd al een gevaarlijke bezigheid die tot verschillen van mening zal blijven leiden. Er bestaat (gelukkig) geen boek met regels en voorbeelden op het gebied van goede
en slechte kunst. Dat onderscheid is bij kunst niet te maken. Waar je wel verschillend over kunt denken, is het feit dat kunst misschien jouw smaak niet is. Want smaak is iets heel persoonlijks, dat vanaf je jongste jaren al gevormd wordt. Maar op hetzelfde moment kan die kunst heel goed wel de smaak van een ander zijn. Over smaak valt niet te twisten, zo luidt de uitdrukking. Dat maakt een onderscheid tussen amateur en professional heel lastig, tenzij je alleen kijkt of iemand zijn brood als kunstenaar verdient of niet. Ook het bepalen van welk schilderij nu het mooiste is voor het wedstrijdelement dat aan de expositie verbonden is, blijft om dezelfde reden een lastige zaak. De jury die deze knoop door moet gaan hakken, valt op dat punt niet te benijden. “Kleurenpracht” is te zien bij twee tijdelijke galeries aan de Koninginneweg in het centrum van Lisse. Galerie 1 vinden op nummer 4 en galerie 2 op nummer 8. De toegang tot de expositie is gratis. Wie weet kan een bezoek aan deze kleurige expositie u ook wel aan het schilderen krijgen. En misschien hangt dan uw schilderij volgend jaar ook hier. Want het is te hopen dat De Zwarte Tulp er een gewoonte van maakt om dit elk jaar te organiseren.
NOTENKRAKER
150 noten gekraakt
D
it is mijn 150ste column die ik in de afgelopen vijf jaar geschreven heb als Notenkraker. Over van alles en nog wat, over grote en kleine gebeurtenissen en ontwikkelingen in Lisse, Hillegom, de Duin- en Bollenstreek, Nederland, Europa en de Wereld. 150 ‘stukkies in de krant’, waarom, waarover en hoe doe je dat? Daar wil ik even bij stilstaan. Dus, een wat andere column deze keer. Om de week ga ik op zoek naar noten die gekraakt moeten worden om iets bloot te leggen en u een kijkje achter de schermen te geven. Zichtbaar en voelbaar maken wat er in de samenleving omgaat, vooral in de politiek en het openbaar bestuur, vlakbij of (ogenschijnlijk) ver weg. Achtergrondinformatie geven over besluiten of gebeurtenissen en ontwikkelingen die u direct kunnen raken. Misstanden aan de
kaak stellen waar nodig, dat soort zaken. Kritisch waar het moet en milder wanneer dat kan. Nooit om gelijk te krijgen maar om mensen te prikkelen grote en kleine gebeurtenissen ook eens van meer kanten te bekijken alvorens een mening te vormen. Daarom word ik er altijd blij van wanneer er reacties volgen op mijn columns. Zowel van kritisch als instemmend. Op kritische reacties die hout snijden vanwege tegenargumenten ga ik vrijwel altijd serieus in door in gesprek te gaan met lezers. Dat leverde mooie maar soms ook heel pittige gesprekken op. Maar dat is goed. Een columnist is ook een kaatser. En wie kaatst kan de bal verwachten. Wat betreft de onderwerpen was het telkens wel weer een zoektocht. Inspelen op het nieuws, iets of iemand op de korrel nemen, belangrijke zaken die de burgers echt raken onder de aandacht brengen, een mooie beleving of
herinnering uitwerken, soms de publieke opinie beïnvloeden met het oog op politieke besluitvorming, etc. Bij de keuze van de onderwerpen heb ik er bewust voor gekozen niet alleen over plaatselijke onderwerpen te schrijven maar ook over regionale, landelijke, Europese en zelfs wereldwijde onderwerpen te schrijven. Dit, omdat vaak in de politieke en bestuurlijke werkelijkheid de samenhang, maar vooral de afhankelijkheid, tussen die verschillende niveaus een feit is. Dat wordt overigens nogal eens over het hoofd gezien, terwijl er zoveel Europese en landelijke wetgeving is die doorwerkt tot op lokaal niveau, vooral op uitvoeringsniveau. Denk aan stikstofneerslag, klimaatadaptatie, energietransitie, woningbouw, migratie, enzovoort. Ik heb het voorrecht gehad in mijn loopbaan op alle bestuurlijke niveaus te mogen werken. Een
van mijn belangrijkste conclusies is dat in wezen op al die niveaus bij besluitvorming dezelfde mechanismen werkzaam zijn. Zoals het gebruik van macht of gezag, soleren of samenwerken, nastreven van eigen of gedeelde belangen, en meer. Politiek en openbaar bestuur, op welk niveau dan ook, het blijft altijd mensenwerk dus lang niet altijd even voorspelbaar. Dat was hem dan, mijn 150e column, zij het in wat andere vorm. Uiteraard rijst dan de vraag: op naar de volgende 100 columns, of is het tijd om te stoppen? Eerlijk gezegd, ik ben daar nog niet uit. Vandaar dat ik mij rechtstreeks tot u richt, mijn lezers: zegt u het maar ! Ik ben zeer benieuwd naar uw reactie via jos.draijer@gmail.com.
Notenkraker is een column van Jos Draijer en verschijnt om de week in deze krant.
