DE KATWIJKSCHE POST
DONDERDAG 19 JULI 2012 • 5
Tweets en blogs
Maartje ‘wilde niet op dinsdag trouwen’
De redactie van deze krant volgt Katwijkse politici en andere Katwijkers die zich via internet laten horen.
Echtpaar Gravekamp al 65 jaar tevreden paar
t/ = twitter.com .b = blogspot.com w. = www.
Vluchteling in gastvrij Katwijk dat tweeënzestig jaar lang lief en leed op het zelfde stekkie deelde. ‘Pa wilde een paar jaar geleden graag naar een flatje met alles gelijkvloers, maar we hebben het toch niet gedaan’, gaf de bruid te kennen. ‘We zijn hier toch maar lekken blijven zitten’. Willem vertelt over zijn kostwinnerschap ‘in de beton’ bij Wernink in Leiden, bij de Abex in Valkenburg, de Kalkzandsteenfabriek in Katwijk en zijn verdere loopbaan in de bouw, die hij vanwege rugklachten op 55-jarige leeftijd noodgedwongen vaarwel zegde. Maartje zorgde voor het gezin, naaide en breide veel en deed in de eerste jaren van het huwelijk ook nog huishoudelijk werk buitenshuis.
Het nieuws vorige week in deze krant dat Tejo Janssens zich in 2014 weer beschikbaar stelt als raadslid, is als een lopend vuurtje over de wereld gegaan. t/@MatthijsvTuijl: Dat u het weet; wij zijn tegen het weer aanzetten van de straatverlichting. Tejo van de bvk is voor, die wil alleen maar geld uitgeven. t/ @Tuga_News: [i] Nuno Crato participa no arranque da “Ciência Viva Verão 2012” no rio Tejo t/@constanciadream: Médio Tejo Projetos de revitalização rural em três concelhos recebem incentivos de
t//@fiqiefaisal: Tejo udh tau kok :) t/@maman1965: Tohpati,Dewa Budjana & Sujiwo Tejo t/@KlanestroTalis: Ekzemaniu pri Esperanto kun TEJOrabato: t/@ichaaachaa: iyah cep sama heidy sama tejo sama t/proTEJO Movimento: Nuno Crato participa no arranque da Ciência Viva Verão 2012 no rio Tejo t/@SabrinaTe: lo tejo udah ke jerman lagi ce? t/@binarpopo: mbak tejo crigis t/@Ajirakatama: Sela sekarang ama andy tejo? t/@twibibelle_indo (Chibi Official ): #Tejo
Woensdag 20 juni 2012: het is Wereld Vluchtelingendag, de dag dat mijn broertje jarig is en de dag dat vier jaar geleden in Ter Apel onze komst in Nederland officieel bevestigd werd met onze vingerafdruk. Het is ook de dag dat ik geopereerd moet worden. Toen mijn broertje wakker was, ging ik naar hem toe en feliciteerde hem met zijn verjaardag. Ik wenste hem het allerbeste toe voor zijn zevende jaar. Even later hoor ik zachtjes een paar woorden waarvan ik schrik. Hij zegt: ‘Ik wil niet meer leven, leven is saai’. Ik stond verschrikt en hopeloos. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen of doen. Op dat moment wilde ik graag huilen. Ik kan heel goed begrijpen en voelen wat hij zegt, maar ik kan het niet accepteren dat een kind van 7 op zijn verjaardag zoiets zegt. Dat is belachelijk toch?! Terwijl mijn moeder en ik naar het ziekenhuis gaan, denk ik de hele tijd aan hem. Ik ben heel verdrietig en boos. Ik ben boos op de hele wereld. Ik denk aan toen we in Irak waren; hij heeft de oorlog ook meegemaakt en de angst die er was. Nog steeds is er in ons levensangst, en onzekerheid. Ik denk ook aan wat hij zei toen we ‘uitgezet werden’ uit onze woning in Beverwijk en naar Katwijk moesten. Hij vroeg: ‘Tot wanneer blijven we hier in de gevangenis?’
Beestenboel
FOTO: PIET VAN KAMPEN
t/@The_SmoothEgypt: I have Spanish jokes for days , don’t start it Del Tejo lol t/@icaica: Puncak kangen paling dahsyat ketika dua orang tak saling berkomunikasi namun diam2 keduanya saling mendoakan Sujiwo Tejo
Hedeil Alhabboubi, 20 jaar, in 2008 samen met haar gezin gevlucht uit Irak, en woont met haar ouders en jongere zusje en 2 broertjes sinds 2011 op twee kamertjes op de Gezinsopvanglocatie Katwijk. Ze wil graag arts worden.
Maartje en Willem Gravekamp.
Het is afgelopen maandag een natte en ongezellige boel buiten. Maar binnen in huize Gravekamp aan de Marinus Poststraat in Valkenburg is het reuze gezellig. Hun zoon en dochters met de eega’s (op één na) omringen het gelukkige echtpaar. De verhalen komen los en de inmiddels niet meer zo ‘piep’ zijnde kids herkennen veel van hetgeen de ouders uit de oude doos halen. Door Piet van Kampen Het echtpaar heeft inmiddels de 84-jarige leeftijd bereikt. ‘We schelen maar twee maanden’, zegt Willem die op z’n gemak aan de tafel zit, terwijl echtgenote Maartje in een makkelijk stoeltje even verderop zit. ‘Als je een beetje van elkaar af zit, krijg je ook nooit geen ruzie’, grapt bruidegom Willem, bij veel Valkenburgers meer bekend als Wuls.
De bruid glimlacht van afstand met een veelbetekenende en goedkeurende blik. Het zit wel goed tussen die twee, die elkaar tijdens een bevrijdingsfeest na de Tweede Wereldoorlog voor het eerst diep in de ogen keken. ‘Het was op de brug bij het Haagsche Schouw’, volgens (toen nog) Maartje van Rijn. De heer des huizes betwijfelt dit. ‘Het was toch op de Morsweg in Leiden vlak daarbij?’, leefde hij in de veronderstelling. Enfin, de puzzel werd niet opgelost, maar feit is echter wel dat ze daar ergens samen de hokiepokie dansten. De eerste passen op de gezamenlijke levensweg die naar hun huwelijk leidde. ‘Ik wilde niet op dinsdag trouwen ook al was dat gratis, maar wel op woensdag, ook al kostte dat toen vijftien gulden’, weet Maartje zich haarfijn te herinneren. Een uitgave die het vrijwel onmogelijk maakte om van de bruiloft - ‘We hadden verder geen geld’, zegt Wil-
lem - een groot feest te maken dus werd het sober thuis gevierd.
Honkvast De in Katwijk geboren Maartje woonde met haar geëvacueerde ouders tijdens de oorlog aan de Rijndijk in Voorschoten (tegenwoordig Leiden), waar zij de jonge Willem Gravekamp uit Valkenburg ontmoette. De eerste drie jaar woonde het jonge stel in bij moeder Van Rijn, waar de eerste twee van hun nazaten ter wereld kwamen. Daarna vonden zij hun stekkie aan de Marinus Poststraat in Valkenburg, waar zij heden ten dag nog wonen en waar de twee andere dochters het levenslicht zagen. In de loop der jaren werd het paar gezegend met elf kleinkinderen, dertien achterkleinkinderen en een achter-achterkleinkind. Er is dus sprake van een honkvast echtpaar
De laatste tijd denk ik vaak aan de tijd, toen ik zelf zo oud was als mijn broertje en naar school ging. Ik heb een schoolfoto van groep 5. Het is de enige foto die ik hier in Nederland heb. Ik heb die foto toevallig op Facebook gevonden. Ook vond ik op die manier vijf klasgenoten, waarvan ik ongeveer negen jaar lang niks had gehoord. Allemaal zijn we ergens anders gaan wonen. Van de een is zijn vader doodgeschoten en anderen moesten de wijk verlaten, zoals ik, omdat we Sjiltisch zijn. We praten vaak met elkaar via internet over vroeger. We praten over onze herinneringen hoe was het leven daar was. Op een gegeven moment dacht ik aan een van de oorlogsnachten. Ik hoorde de raketten en dacht aan mijn school. Ik was bang dat mijn school vernietigd zou worden. Dan zouden mijn klasgenoten en ik daar niet meer naar toe kunnen. Ik zei tegen mijn klasgenoten op internet: ik was toen klein en wist niet waarom er oorlog was. Ik wist niet wat er ging gebeuren. Ik maakte mij toen veel zorgen om jullie. Ik heb veel meegemaakt met het regime van Irak. Vooral de angst van verliezen en de dood maakte me verdrietig van binnen. Het is een angst waar ik mijn hele leven mee geleefd heb. Men zegt: ‘de kinderen zijn de toekomst’. Maar hoe kunnen deze kinderen opgroeien in deze ellende en de toekomst zijn?
Willem was een groot paardenliefhebber en jarenlang lid van de paardenmarktcommissie. Zelf fokte hij ook paarden en toont trots een album met talloze viervoeters. Daarnaast (voor zijn trouwen was hij boerenknecht) was hij gek met koeien, geiten konijnen en noem maar op. ‘Op een gegeven moment zat er een geit in de kamer tv te kijken’, schatert dochter Ateke. Het was dus een beestenboel, maar desondanks heeft het tussen het ouderpaar altijd wel snor gezeten en nu nog steeds. ‘Ik ben nog steeds aan hem verknocht’, lacht Maartje fijntes en Willem doet het dunnetjes over met ‘ Het zit nog hartstikke goed’. Reden om dit na zoveel jaar in huiselijke kring te vieren.
Nieuw gezondheidscentrum ’aanwinst’ Vervolg van voorpagina
ten. Er is zelfs nog ruimte over, maar Ooms gaat er niet vanuit dat die tot in lengte van dagen leeg zal blijven. De bedoeling is dat Tahoed De Coepel volgend jaar juni open gaat. ‘We hebben drie plannen laten maken voor de verbouwing van het schoolgebouw. Er wordt deze week een besluit genomen voor een van die drie.’ Die verbouwing valt nog niet eens mee, want het voormalige schoolgebouw is volgens Ooms ‘volledig uit
De Katwijkse Apotheek en de huisartspraktijken Dijk en Schonenberg & Smaal krijgen in de Tahoed gezelschap van in ieder geval de tandartspraktijken van Haasnoot en Reijnders. Verder komt er een pedicure, een thuiszorgorganisatie en praktijk voor Cesar therapie. Ooms: ‘En we zijn nog bezig met anderen, maar die kan ik nog niet noemen’. In het schoolgebouw komen de praktijken en apotheek in een ruim jasje te zit-
beton gegoten’. ‘Het is een gebouw uit de jaren vijftig. Dat gebeurde toen zo.’ Het gezondheidscentrum wordt een aanwinst voor het zeedorp, vindt de apotheker, die laat weten dat de hoofdvestiging aan de Princestraat blijft gehandhaafd. Op de huidige locatie van De Coepel komt een woonbestemming, heeft de stichting met de gemeente afgesproken.
t/@twibibelle_indo: #Tejo hilangkan semua resah gelisah tunjukkan pada dunia kau bsa t/@sitimaulinaM: iya terus dia teriak2 nama tejo terus *ehh
in het buitenland
t/@Yohanesssss: surti dan tejo t/@LUISMEDINA1185: Fast & Furious 5 Soundtrack: [11/13] Speed, Black Alien & Tejo
De redactie van De Katwijksche Post is op zoek naar (voormalige) Katwijkers die in het buitenland wonen en/of werken. Kent u ook iemand in de familie, vrienden- of kennissenkring die voor deze serie in aanmerking komt en over e-mail beschikt? Laat het de redactie van De Katwijksche Post weten (071 40 916 30 of redactie@katwijkschepost.nl).
t/@LuisFCorreia: Aos srs do parque Tejo, não se metam com ideias hoje que o parquímetro está avariado t/@mydamydnst: Sihhiyyy, sopo jeng ?? Mas Tejo ?? Dimana ??
KOMIJNENKAAS 30 + belegen Kilo
6.
95
Gratis boter, kaas en eieren! Vul hieronder uw naam en adres in en lever deze advertentie vrijdag in bij ons op de markt en u maakt kans op een gratis kilo Hollandse kaas naar keuze plus 10 eieren en 2 pakjes roomboter. De winnaars staan volgende week in deze advertentie. Naam...................................................
Adres ............................ ....................... ....................................... .......................
Winnaars vorige week: B. Ouwehand, Meeuwenlaan 48 v.d Eijkel, Achterweg 32 H. de Jong, Jupiter 3 A. Geijteman, Botenpad 19 Valkenburg A. Barnhoorn, Prinses Marijkelaan12 C. v.d. Plas, Zwanenburgstraat 67 D. Guijt, Prinses Marijkelaan 32 E. de Ridder, Waterman 47 Kuivenhoven, Oegst.weg 204b Rijnsburg v.d. Gugten, Koraal 9
Katwijkers staan bekend als honkvaste mensen. Velen geven er de voorkeur aan om in onze kustplaats te blijven wonen. Maar er zijn er ook velen die uitwaaierden over ons land. Weer anderen kozen voor het buitenland, sommigen gedwongen door hun werk, anderen uit vrije wil. In deze serie komen Katwijkers aan het woord die in het buitenland wonen. Het hoe en waarom; ze vertellen het u zelf. Annelies Bakker (26) woont in Berlijn en Kassel, beide in Duitsland.
Allegonda (hotel Savoy) gedaan en stond daar destijds ook mee in De Katwijksche Post. Uiteindelijk ben ik afgestudeerd op architectuurgeschiedenis met een focus op islamitische architectuur’. Na haar diploma verhuist Annelies naar Maastricht om te beginnen met de internationale master Arts & Heritage; Policy, Management and Education. ‘Dit voelde wel een beetje als naar het buitenland gaan. Maastricht is ver weg en voelt een beetje Frans aan. Ik had daar een fantastische tijd en zat in een klas met 40 mensen van 27 verschillende nationaliteiten’.
Door Tarinda van Duijn
Tijdens haar opleiding gaat Annelies op studiereis naar Praag, Brussel en Berlijn. ‘In Berlijn kwamen we bij een organisatie die allerlei culturele evenementen voor de stad organiseert. De sfeer sprak mij zo aan, dat ik besloot me aan te melden voor een stage. Toevallig hadden ze een plekje voor iemand die niet zo goed Duits spreekt en kwam ik te werken bij ‘Based in Berlin’. Dit was een zeven weken durende tentoonstelling in de zomer van 2011, met werk van tachtig in Berlijn wonende kunstenaars. Als assistent van de event-manager maakten we samen het avondprogramma met theater, muziek, debatten en films in onze openluchtbioscoop. Het was een fantastische ervaring’.
‘Ik ben Annelies, van Greet van Bas van Niek van Jannetjes de weduwvrouw’, vertelt Annelies. ‘Tot en met mijn overgrootvader Niek heb ik ze gekend. Mijn opa Bas is kunstenaar en heeft een atelier achter het voormalige postkantoor. Mijn moeder is kunstenares en woont ook in Katwijk. Mijn broer woont in Amsterdam. Mijn vader was geen Katwijker, maar is in Medemblik geboren’. Annelies komt in Amsterdam ter wereld, maar laat de stad al gauw achter zich. ‘Toen ik twee was, hebben we een korte tussenstop in Wijk bij Duurstede gemaakt, om vervolgens in Katwijk te belanden. Hier heb ik tot mijn twintigste gewoond’. Samen met haar moeder en broer woont ze in de Burgerdijkstraat. ‘In het huis waar vroeger schrijver Herman Heijermans heeft gewoond. Het is een oud, mooi pand, uit het eind van de 19de-eeuw. Als kind ging ik naar de Boorsmaschool, wat nu De Krulder is. Op het Andreas College, locatie Pieter Groen, heb ik mijn vwo-diploma gehaald’. Na de middelbare school studeert Annelies fysiotherapie in Leiden. ‘Ik vond het niet leuk en toen ik na één jaar mijn propedeuse had gehaald, ben ik met de opleiding gestopt. Ik besloot om kunstgeschiedenis te gaan studeren. Ik heb toen onder andere onderzoek naar Villa
Tijdens haar stage meldt Annelies zich aan voor een scholarship in Istanbul, die ze ook krijgt toegewezen. ‘Ik ging toen twee maanden naar Istanbul om daar onderzoek te doen voor mijn scriptie over hedendaagse kunstgaleries in Istanbul. Het is een drukke, maar ook een hele mooie stad. Ik heb erg van die maanden genoten’. Terwijl ze daar verblijft, wordt ze opgebeld door een voormalige collega uit Berlijn, met de vraag of Annelies voor hem wil komen werken bij dOCUMENTA in Kassel, Duitsland. ‘dOCUMENTA is een van ’s werelds meest bekende hedendaagse kunsttentoonstellingen, die eens in de vijf jaar in Kassel plaatsvindt. De
tentoonstelling duurt honderd dagen. In de jaren zestig deed bijvoorbeeld Andy Warhol aan deze tentoonstelling mee’. Annelies neemt het aanbod aan en gaat terug naar Berlijn, waar ze meewerkt aan dOCUMENTA 2012. ‘Ik werk in het team van de technische productie en mijn functie heet officieel ‘Back Office Management Assistant’. Ik houd me vooral bezig met planning en budget’.
ben heel goed bevriend geraakt met dit team en zij hebben mij op een gegeven moment een kamer aangeboden. Het is heel leuk, we wonen er met zeven man’. Toch vindt Annelies het ook vreemd om in dit huis te wonen. ‘Het blijft toch een tentoonstellingsobject. De hele dag lopen er mensen rond om het huis te bezoeken. Ze maken foto’s van ons, zelfs als we gewoon aan het eten zijn, omdat we bij het kunstwerk horen. Dat is een heel vreemde gewaarwording’.
Annelies vindt het heerlijk in Duitsland en ook de bewoners bevallen haar goed. Berlijn ‘Ik vind Duitsers ontzettend Kassel vriendelijk. Ze groeten altijd vriendelijk en zijn oprecht geïnteresseerd. Toen Nederland tegen Duitsland speelde op het EK, was het natuurlijk wel even lastig. Zat ik daar in mijn oranje trui tussen mijn Duitse collega’s. Na ons verlies kreeg ik meteen allemaal mailtjes met dingen als ‘Niederlage’ in plaats van ‘Niederlande’. Maar ik vind dat juist wel leuk’. Vanwege dit project woont An- Ondanks de vele overeenkomsten nelies nu op twee verschillende tussen de Duitse en Nederlandse plaatsen. ‘Ik woon in Berlijn, een taal, ziet Annelies toch ook grote grote metropool, die eigenlijk ook verschillen. ‘Zo is ‘klettern’ in het heel kleinschalig is. Ik fiets veel en Duits ‘klimmen’, terwijl het bij ons leer de stad zo steeds beter kennen. ‘naar beneden vallen’ betekent. Als Het blijft leuk om op de fiets steeds er dan ergens een bordje hangt met nieuwe plekjes te ontdekken. Maar ‘klettern verboten’, moet ik altijd ik woon ook in Kassel. Kassel ligt in wel even gniffelen’. het midden van Duitsland en heeft ongeveer 200.000 inwoners. Ik woon Ondanks dat Annelies in Duitsland hier op een heel vreemde plek: in woont, heeft ze nog veel contact met één van de tentoonstellingsobjecten. Nederlandse vrienden en familie. Een kunstenaar uit Chicago heeft ‘Via e-mail, skype, telefoon, kaarteen oud pand uit 1820 gekregen, één jes en soms een pakketje. Ik heb het van de weinige panden die de oorlog meest contact met mijn moeder en heeft overleefd. Dit pand was een mijn opa’. Ook komt ze nog regelHugenotenhuis en staat al sinds de matig in Nederland op bezoek. ‘Ik jaren zeventig leeg. De kunstenaar ga geregeld langs mijn moeder en heeft een team naar Kassel gestuurd katten in Katwijk of ik bezoek mijn om dit huis op te knappen. Dit team broer in Amsterdam. Die mis ik alis in het huis gaan wonen en heeft lemaal natuurlijk wel en ook de rest het huis nieuw leven ingeblazen. Ik van mijn familie in Katwijk en Lei-
FOTO: PR.
t/@cejaspobladas: Por aquí decepcionado en el hard rock café porque no hay rana ni cancha de tejo.
den’. Maar familie is niet het enige wat Annelies aan Katwijk mist. ‘Ik mis de zee! Ik was me er nooit zo van bewust toen ik in Katwijk woonde, maar sinds ik daar weg ben, mis ik de zee en het zwemmen in de zee ontzettend. En ook het strand, de ondergaande zon, de Nieuwjaarsduik; dat heb ik hier allemaal niet’. Haar beste herinneringen hebben dan ook vooral met het strand en de zee te maken. ‘Spelen op strand en zwemmen in de zee toen ik klein was. Mijn opa maakte altijd zandkastelen of zandhuisjes voor mij, mijn broer, neefje en nichtje. ’s Avonds aten we dan met z’n allen op het strand. Ik heb ook goede herinneringen aan het atelier van mijn opa. Toen ik klein was, kwamen we daar elke zaterdag met de familie bijeen en waren we altijd aan het schilderen of tekenen’. Toch is Katwijk meer dan alleen een plek van herinneringen. Annelies heeft, naast haar werk voor dOCUMENTA, kortgeleden een uitgeverij in Katwijk opgericht. ‘Het
is een eenmanszaak en samen met mijn moeder geef ik boeken uit. We zijn nu bezig met het tweede Kleurboek voor Volwassenen, met de titel ‘Bloemen uit Istanbul’. Dit boek is ontstaan toen mijn moeder me op kwam zoeken in Istanbul en daar motieven verzamelde door middel van rubbing (afwrijfsels) en tegels. Deze motieven heeft ze tot tekeningen verwerkt en van die tekeningen hebben we een boek samengesteld. Het boek ligt nu bij de drukker in Amsterdam’. Annelies vindt het fijn om dit met haar moeder te doen. ‘Ik vind het samenwerken met mijn moeder echt heel bijzonder. We vullen elkaar goed aan: zij de artistieke en creatieve kant, ik de organisatorische en financiële kant’. Annelies wil voorlopig in Duitsland blijven. ‘Maar dat is ook werkafhankelijk. Ik werk als zelfstandig ondernemer en doe verschillende projecten. Als ik in Nederland een leuk project zou vinden, zou ik misschien wel (tijdelijk) teruggaan. Al denk ik niet, dat ik ooit naar Katwijk terug zou keren’.