Θα ήθελα να ξεκινήσω με κάποια γρήγορα παραδείγματα. Αυτά είναι μεταξογόνοι αδένες στην κοιλιά μιας αράχνης. Παράγουν έξι διαφορετικά είδη μεταξιού, που πλέκονται μεταξύ τους σε μία ίνα, πιο δυνατή από οποιαδήποτε ίνα έχουν φτιάξει ποτέ οι άνθρωποι. Η μόνη που πλησιάζει κάπως σε αυτήν είναι η ίνα αραμιδίου. Αλλά για να φτιαχτεί αυτή, χρειάζεται ακραίες θερμοκρασίες, ακραίες πιέσεις και πολλή μόλυνση. Κι όμως, η αράχνη τα καταφέρνει σε θερμοκρασία και πίεση περιβάλλοντος έχοντας για πρώτες ύλες νεκρές μύγες και νερό. Αυτό δείχνει ότι έχουμε πράγματα να μάθουμε. Αυτό το σκαθάρι ανιχνεύει φωτιά στο δάσος από 80 χλμ. μακριά. Περίπου 10.000 φορές το εύρος των ανθρώπινων πυρανιχνευτών. Ακόμη, αυτός ο μικρούλης δεν χρειάζεται καλώδια που να συνδέονται με εργοστάσιο που καίει ορυκτά καύσιμα.
Αυτά τα δύο παραδείγματα δίνουν μία γεύση του τι μπορεί να μας δώσει ο βιομιμητισμός. Αν μαθαίναμε να κάνουμε τα πράγματα έτσι όπως τα κάνει η φύση, θα είχαμε 10 φορές, 100 φόρες, ίσως και 1.000 φόρες περισσότερη οικονομία σε πρώτες ύλες και ενέργεια. Και αν είναι να προοδεύσουμε με την επανάσταση της βιώσιμης ανάπτυξης, πιστεύω ότι υπάρχουν τρεις μεγάλες αλλαγές που πρέπει να πετύχουμε. Πρώτον, ριζική αύξηση στην απόδοση των πρώτων υλών. Δεύτερoν, μετάβαση από ένα γραμμικό, σπάταλο, ρυπαντικό τρόπο χρήσης πρώτων υλών σε ένα μοντέλο κλειστού βρόγχου. Και τρίτον, μετάβαση από μία οικονομία ορυκτών καυσίμων σε μία ηλιακή οικονομία. Και για τα τρία, πιστεύω, ο βιομιμητισμός έχει πολλές από τις λύσεις που χρειαζόμαστε.
Δείτε τη φύση σαν κατάλογο προϊόντων, που όλα τους έχουν το πλεονέκτημα μίας περιόδου έρευνας και ανάπτυξης 3,8 δισεκατομμυρίων ετών. Με βάση αυτό το επίπεδο επένδυσης, είναι λογικό να τα χρησιμοποιήσουμε. Θα σας μιλήσω για κάποια έργα που εξερεύνησαν τις ιδέες αυτές. Ας αρχίσουμε με τη ριζική αύξηση στην απόδοση των πρώτων υλών. Όταν δουλεύαμε στο Έργο «Εδέμ», έπρεπε να κατασκευάσουμε ένα τεράστιο θερμοκήπιο σε ένα μέρος, όχι μόνο ανώμαλο, αλλά συνεχώς μεταβαλλόμενο, επειδή ακόμη γινόταν εξόρυξη εκεί. Ήταν τεράστια πρόκληση και βιολογικά παραδείγματα ήταν αυτά που μας έδωσαν τις λύσεις. Για παράδειγμα, οι σαπουνόφουσκες μας βοήθησαν να φτιάξουμε μία κτιριακή μορφή που θα είχε αποτέλεσμα ασχέτως του τελικού επιπέδου του εδάφους. Μελετώντας τους κόκκους γύρης και τα ακτινόζωα και τα μόρια άνθρακα φτιάξαμε την πιο αποδοτική δομική λύση χρησιμοποιώντας εξάγωνα και πεντάγωνα.
Η επόμενη κίνηση ήταν ότι θέλαμε να μεγιστοποιήσουμε το μέγεθος των εξαγώνων αυτών. Και γι'αυτό, έπρεπε να βρούμε μία εναλλακτική για το γυαλί, που είναι πολύ περιορισμένο σε θέμα μεγέθους μονάδας. Στη φύση, υπάρχουν πολλά παραδείγματα αποδοτικών δομών με βάση πεπιεσμένες μεμβράνες. Έτσι, αρχίσαμε να μελετούμε το υλικό ETFE. Είναι υψηλής αντοχής πολυμερές. Το τοποθετείς σε τρία στρώματα, το ενώνεις στις άκρες, και το φουσκώνεις. Το καταπληκτικό με αυτό το υλικό είναι ότι το φτιάχνεις σε μονάδες μεγέθους περίπου 7 φορές όσο η μονάδα γυαλιού. Και είχε μόνο το 1% του βάρους του διπλού γυαλιού. Άρα, οικονομία 100 φορές υψηλότερη. Διαπιστώσαμε ότι μπήκαμε σε ένα θετικό