Selin Tamtekin is de dochter van de Turkse diplomaat en schilder Yüksel Tamtekin. Zij werd 33 jaar geleden geboren in Noorwegen toen haar vader nog diende op het Turkse consulaat aldaar. Haar jeugd bracht zij door in Duitsland en Australië. Sinds haar twintigste leeft zij in Londen, waar zij ook kunstgeschiedenis heeft gestudeerd. Na haar opleiding werkte zij vijf jaar lang op het Turkse consulaat. Momenteel werkt zij bij een kunstgalerie in Londen. Tamtekin schreef aanvankelijk korte verhalen. Op advies van haar Britse uitgever vormde zij die verhalen om tot een roman die onder de titel The Turkish Diplomat’s Daughter eind vorig jaar in Groot-Brittannië verscheen. Nog voordat het boek, dat zij onder haar pseudoniem Deniz Gora schreef, in de schappen lag, reageerden de Turkse media verontwaardigd over haar ‘ontboezemingen’. In The Turkish Diplomat’s Daughter verhaalt Tamtekin over de avonturen van een diplomatendochter met seks en drugs. Omdat Tamtekin werkelijk een dochter is van een diplomaat dachten de critici dat het boek autobiografisch was en dat de seksuele uitspattingen van de hoofdpersoon met mannen die minstens twintig jaar ouder zijn dan zijzelf werkelijk door de schrijfster waren beleefd. Ook haar eigen uitlatingen dat zij haar roman had gebaseerd op haar eigen belevenissen voedden de geruchten, en de belangstelling voor het boek. Turkse kranten zetten de aanval in om haar zwart te maken en meldden dat Tamtekin door de contacten van haar vader aan een baan was geholpen op het Turkse consulaat in Londen. Zij zou daar zijn ontslagen na haar seksuele uitspattingen met mannelijke collega’s. Ook werd melding gemaakt van haar poging tot zelfmoord, nadat haar vriend haar zou hebben gedumpt. Na haar ontslag bij het Turkse consulaat zou Tamtekin zich hebben laten onderhouden door haar talloze, oudere bedpartners. Tamtekin werd neergezet als een dure prostituee. Na de massale verontwaardiging haastte de schrijfster zich te ontkennen dat het boek autobiografisch is. Zij had zich laten inspireren mede door ervaringen van haar vriendinnen, zei ze. The Turkish Diplomat’s Daughter is een enorm succes in Groot-Brittannië en zal binnenkort ook verschijnen in Hongarije, China, Griekenland en waarschijnlijk ook in Nederland.
dat het tijd werd om iets anders te gaan doen. Daarna heb ik drie jaar kunstgeschiedenis gestudeerd aan het University College of London. Daarna heb ik nog eens anderhalf jaar gewerkt bij Sotheby’s Institute of Art.” Wanneer ontstond je wens om een boek te schrijven? “Cartoonist Ufuk Uyanık is een goede vriend van me. Wanneer ik hem vertelde over mijn dagelijkse leven gebruikte ik mijn fantasie en veranderde ik mijn dagelijkse ervaringen in verhaalvorm. Ufuk zei dat ik iets moest schrijven met mijn fantasie. Hij bleef maar aandringen. Op een dag ging ik een paar dingen opschrijven. Ik had er enorm plezier in, hetzelfde plezier wanneer ik schilderde als kind. Ik begon elke dag te schrijven. Nadat ik drie hoofdstukken had voltooid, heb ik die opgestuurd
naar Ufuk. Ga vooral zo door, adviseerde hij mij en voegde er nog aan toe dat hij graag mijn manager wilde worden.” Aanvankelijk zei je dat het boek autobiografisch was, maar later zei je dat het was gebaseerd op belevenissen van je vriendinnen. Waarom? “Toen ik mijn eerste interview na de publicatie gaf, zat ik nog volledig in het boek, in het verhaal. Ik besefte niet eens wat ik allemaal vertelde. Nu zeg ik tegen mezelf: hoe kon ik zo naïef en stom zijn. Maar mensen maken voortdurend fouten in hun leven. Daarbij kwam nog dat mensen van de uitgeverij met wie ik werkte, zeiden dat ik moest zeggen dat het boek over mijn eigen belevenissen ging omdat de lezers het anders niet zouden begrijpen. Ze vonden het verstandig om het boek als autobiografie te lanceren, zonder
dat ze druk op mij hebben uitgeoefend. Maar ik was erg onvoorbereid dat bewuste interview ingegaan. Ik heb inderdaad nogal overdreven. Uiteindelijk zijn er wel gedeeltes uit mijn eigen leven in het boek te vinden, maar het is verkeerd om dit boek autobiografisch te noemen. Want het is vooral fantasie. Bovendien ben ik 33 jaar, natuurlijk heb ik ook vriendjes en relaties gehad.” Zou je de moed hebben opgebracht om dit boek te schrijven als je nog in Turkije woonde? “Seksualiteit wordt in Turkije achter gesloten deuren beleefd. En zolang het allemaal stiekem gebeurt, zegt niemand er iets van. Die gedachte heerst. Dit is huichelachtig in mijn visie. Seksualiteit is niet iets waar je je voor hoeft te schamen. Maar ik zou inderdaad wel eens niet de moed hebben kunnen opbrengen om dit boek te schrijven als ik inderdaad nog in Turkije had gewoond.” Heb je spijt van het boek gekregen? ‘Ik waande me in de wolken toen een bekende Britse uitgeverij mijn boek wilde publiceren. Het was me eindelijk gelukt. Wat er daarna in Turkije allemaal werd geschreven en gezegd, voelde als een klap in mijn gezicht. Heel even twijfelde ik aan mezelf - heb ik toch een fout begaan, vroeg ik me hardop af. Zo voelde ik het ook, omdat ik elementen uit beide culturen in me heb. Ik voelde me schuldig om wat ik had geschreven in mijn boek, terwijl het maar een roman is. Ik heb mijn fantasie losgelaten op een paar werkelijke belevenissen. Ik voel nu geen spijt meer dat ik het boek heb geschreven. Ik voel me verdrietig omdat mijn familie verdriet had na de publicaties in de Turkse media.” Heb je nog steeds contact met je familie? “Natuurlijk. Ze belden mij op en we praatten over dit alles. Zij waren er niet echt blij mee, maar ik geloof dat mijn familie me wel zal begrijpen, ze kennen me wel.” Is er een boodschap die je nog wilt geven in verband met je boek? “Met dit boek wilde ik de mensen vermaken en een beetje aan het denken zetten. Een mensenleven is zo druk en gaat zo snel voorbij, mensen hollen maar achter het materialisme aan. Ondertussen vergeten ze het geluk, om gelukkig te zijn. Waar ook ter wereld, de weg naar het geluk gaat via onszelf.”
•
L ees de Turkse versie van dit interview en reageer op: www.tulpia/tamtekin. TULPIA voorjaar 2008
15
