TULPIA 5 door Tuncay Çinibulak / ANKARA-AMSTERDAM fotografie TULPIA MEDIA TEAM
In het kielzog van de koningin Koningin Beatrix, prinses Máxima en prins Willem-Alexander waren dit voorjaar op staatsbezoek in Turkije. Zij werden daarbij vergezeld door minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen, minister van Economische Zaken Maria van der Hoeven en een aantal prominente Nederlandse industriëlen. Het was een historisch bezoek, doordat Turkije voor het eerst na vierhonderd jaar zulke hoge Nederlandse gasten mocht ontvangen. TULPIA’s hoofdredacteur had de eer om in het kielzog van H.M. de koningin mee te reizen naar Ankara, Kayseri en Istanbul en geeft hier zijn indrukken van die reis weer. “Toen Máxima glimlachte, lachten in haar stem duizenden kinderen mee.”
O
mdat ik voor Radio 1 van de Evangelische Omroep verslag zou doen vanuit Ankara kwam ik twee dagen eerder in de Turkse hoofdstad aan dan de koningin. Snel peilde ik even de stemming onder de Turken. Daarbij viel het mij weldra op dat het vroegere beeld van Nederland allang niet meer bestond. Van het sprookjesachtige koninkrijk, de tolerante natie en wereldberoemde buitenlandersvriendelijkheid was bitter weinig overgebleven. Zo konden de Turken hier maar niet begrijpen hoe het toch mogelijk was dat islamitische scholen en moskeeën in brand gestoken waren als reactie op de moord van Theo van Gogh. Evenmin konden ze vatten waarom Nederlanders zich zo druk maakten om de Armeense kwestie en zij vroegen zich af waarom de kandidatuur van drie Turkse politici was gedwarsboomd. En zo werden er nog wat kleine en grote kwesties aangeroerd. Behalve de Nederlandse voetbalsterren Ruud Gullit, Marco van Basten, Johan Cruijff en Pierre van Hooijdonk kende
36 Tulpia / jaargang 06 / nr 21
men eigenlijk niemand meer. Aan dat beeld kwam gelukkig een abrupt einde toen het regeringsvliegtuig in Ankara landde. Nederland maakte hier een heuse comeback. Althans, die kant leek het wel op te gaan. De belangstelling van de Turkse media was overweldigend en iedere taxichauffeur herinnerde zich ineens weer dat oude beeld van Nederland. Ik dacht bij mezelf: “Majesteit, reusachtig bedankt! U brengt deze twee naties dichter bij elkaar, wat ook het streven van TULPIA is: ‘Twee werelden – één blad’.” Tegen de middag van diezelfde dag kreeg ik een telefoontje uit Izmir. Het was mijn oude vader die met mijn moeder Nederland vaarwel had gezegd om na een arbeidzaam bestaan in Nederland de rest van hun leven in Turkije door te brengen. Hij vroeg mij om vooral veel foto’s van de ‘dochter van onze koningin Juliana’ te maken. De naam Juliana sprak hij met veel passie en warmte uit alsof zij een dierbaar familielid was. Eigenlijk was dat ook niet gek, want veel Turkse gastarbeiders beschouwden koningin
