Tugay Kaban
I.
Perde
Seninle bensizlik oturdular bir koltuğa iç içe.. Uzaktan izliyordum bende ikinizi sensizlikle birlikte.. Sen susuyordun yine yanı başımda Beni dinliyordun karşıda da.. Sonra kalktın gittin uzaklara her zaman ki gibi Üçümüz kaldık yine. Ben, bensizlik ve sensizlik.. Ama böyle bitmemeliydi bu perde Bende kalktım gittim uzaklara peşinden.. Bensizlikle sensizlik kalmıştı artık bir başına.. Sonrasını yazamadım çünkü elim çizemiyordu hiçbir şeyi. Çünkü sen orda bile yalnız bırakmıştın Utanmayarak bensizliği..