Als Marokkaan sta je achter “Als Marokkaan sta je 1-0 achter. Dat is geen mening, dat is een feit. Dan heb je twee mogelijkheden. Je accepteert het en gaat je zo gedragen. Of je doet er alles aan om te laten zien dat je 1-0 vóór staat”, zegt Abdel-Ilah Aziz op zachte, maar overtuigende toon.
Abdel-Ilah is een geboren en getogen Donderberger (Roermond), 25 jaar oud en de jongste in een gezin van drie kinderen. Alhoewel uit zijn Cito-toets een havo-advies rolt, is de school van mening dat hij beter op zijn plaats is in het vmbo-t. Ondertussen is hij via het mbo in het derde jaar van het hbo beland en verwacht hij deze studie volgend jaar met succes af te ronden.
BOEIEN EN BINDEN KWETSBARE JONGEREN Hij loopt stage bij wijkorganisatie DB4ALL. Vanuit die rol is hij één van de coördinatoren van voetbalclub de Tigers. In deze voetbalclub van 4 tot 40 jaar zijn alle kleuren van de Donderbergse regenboog vertegenwoordigd. Ook denkt hij actief mee over het verder verstevigen van DB4ALL. Zodat het zich kan richten op het binden en boeien van kwetsbare jongeren, vanuit een vaste basecamp in de wijk en met begeleiders uit de groep zelf. Om zo vanuit
informele contacten preventief te werken en jongeren te begeleiden naar opleiding en werk. Met korte lijntjes naar formele partijen voor momenten waar dat nodig is.
VERSCHILLENDE ACTIVITEITEN Abdel-Ilah heeft een druk leven. Naast studie, stage en sporten is hij ook nog taxichauffeur. Als één van de vele jongeren die op initiatief van DB4ALL (in samenwerking met de gemeente Roermond en taxibedrijf Motax) een taxiopleiding succesvol heeft afgerond. “Ik wil mijn hbo-diploma halen, een goede baan, trouwen en vader worden. Een beetje huisje, boompje, beestje. Mijn grote voorbeeld is mijn oudere broer. Die is jaren geleden begonnen als bouwvakker en heeft zich opgewerkt tot projectleider in de bouw. Ik ben trots op hem”.
GEBEURTENISSEN ELDERS Ondertussen voelt hij de gebeurtenissen elders in de wereld ook in zijn leven: “Het zijn kleine speldenprikken die je laten voelen dat je anders bent. Twee voorbeelden. Voor mijn opleiding reis ik met de trein. Dan zit ik in mijn eentje in een coupé: nog drie plaatsen over. Mensen kijken en gaan dan toch ergens anders zitten waar het drukker is. Onlangs is er een nieuwe beveiliger aangesteld op mijn school. Iedereen loopt naar binnen, maar ik word tegengehouden en moet mijn schoolpas laten zien. Van nature ben ik niet agressief, vaak lach ik deze gebeurtenissen weg. Maar ik kan me voorstellen dat het anderen minder goed lukt om hiermee te dealen”. Tekst: Ida Kersten Foto: Pieter Kersten
FRISDENKERS|DEVERENIGINGLIMBURG P23
www.socialeagendalim