Στην παρούσα ερευνητική εργασία έγινε προσπάθεια ανάλυσης του αιθρίου ως κεντρικό στοιχείο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού μέσω πέντε βασικών οπτικών: της ιστορίας, της παρέμβασης, της γεωμετρίας, του ορίου και του κλίματος ενός τόπου. Με απαρχή την αρχαιότητα τα αίθρια τροποποιήθηκαν, εξελίχθηκαν και απέκτησαν νέες χωρικές γεωμετρίες, εντάχθηκαν σε διαφορετικές σχεδιαστικές κλίμακες, ενώ χαρακτηρίστηκαν για τη παθητική τους λειτουργία. Η πρακτική της αειφόρου ανάπτυξης έχει δημιουργήσει την ανάγκη για τη κατασκευή έργων, τα οποία διαθέτουν μια φιλική προς το περιβάλλον προσέγγιση. Η βέλτιστη χρήση και ο ορθός σχεδιασμός του αιθρίου μπορεί να ορίσει τη καταλληλόλητα και αναγκαιότητα επιλογής του στην αρχιτεκτονική της εποχής μας.