Φωτογραφία Εξώφυλλου - Οπισθόφυλλου Thanasis Anastasiou
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΜΕΡΟΣ Ε΄
Μνημονίων συναισθήματα Μέρος Ε΄ Copyright © Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης Θεσσαλονίκη | Μάιος | 2015 e-mail: sokrates_t@hotmail.com Σελίδα: www.facebook.com/tselesok ISBN: 978-618-81906-5-8
Χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές (CC BY-NC-ND 4.0)
Περιεχόμενα
Στου φεγγαριού τη θλίψη
2
Άνθρωποι
4
Χτυπάνε τα κουδούνια
6
Κατάρα δική μου
10
Γέφυρα (κάτω)
12
Του χειμώνα το βήμα
14
Οδύσσεια
22
Ο χρόνος της ζωής
26
Τριαντάφυλλο
28
Της μοναξιάς γιορτή
30
Ο ανάποδος καθρέφτης
32
Δεύτερη ζωή δεν έχει
34
[Άτιτλο]
38
Εργασία
42
Αφιερωμένο σε όσους καθημερινά αυτοκτονούν προκειμένου να επιβιώσουν
Φωτογραφία από: Behzad No
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-SA 2.0)
|1|
Στου Φεγγαριού τη θλίψη
Στους μαύρους ουρανούς πήγες κοιμήθηκες στα βαριά σύννεφα με μάτια ανοιχτά τη διαδρομή ψηλά δεν τη φοβήθηκες μα τώρα απεγνωσμένα γυρεύεις γιατρειά χίλιες και μία νύχτες στο σώμα του κακού πέρασες σαν να ήταν μόνο μια βραδιά χίλιες και μία νύχτες στα βίτσια του καιρού που παραδόθηκες για μία μαχαιριά χίλιες πια νύχτες στου Φεγγαριού τη θλίψη δεν βρήκες αυτό που τόσο λάτρευες παλιά μια αιτία η καρδιά για να υποκύψει ένα βάσανο να αγαπάει ξανά χίλιες και τόσες νύχτες που δεν ξέχασες πως έφτασες στη ζάλη ολοκληρωτικά χίλιες και τόσες νύχτες που δεν έπιασες ένα σώμα για να ξανανιώσεις τη φωτιά αμέτρητες νύχτες που δεν υπάρχεις δείγμα σκιάς έγινες οριστικά χιλιάδες χρόνια στέκει εκεί μονάρχης ο εγωισμός και κρατάει την καρδιά.
26/07/14
|2|
Φωτογραφία από: Angelo Amboldi
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-ND 2.0)
|3|
Άνθρωποι
Έτσι είναι οι άνθρωποι, πονάνε μεταξύ τους μαχαίρια ακονίζουν το χρόνο πίσω βιαστικά γυρνάνε σε όνειρα γουστάρουν να ελπίζουν.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, σκοτώνουν ό,τι λατρεύουν για χρόνια ν’ αγαπούν οι πράξεις τους στα χρόνια δεν στεριώνουν σαν αδέσποτα αυτοί κυκλοφορούν.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, πεινάνε ανθρώπου αίμα θέλουν να μυρίζουν σε μια αιωνιότητα κυλάνε μαύρες σκιές στα ξένα να βυθίζουν.
Έτσι είναι οι άνθρωποι, θυμώνουν με όσα πολύ δεν θέλουν ή μπορούν σαν πεινασμένοι λύκοι να τελειώνουν ό,τι λατρεύουν για χρόνια να μισούν.
21/08/14
|4|
Φωτογραφία από: Kat...
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|5|
Χτυπάνε τα κουδούνια
Χτυπάνε τα κουδούνια απ’ το πρωί τους είδα, είναι αστυνομικοί στο χέρι κρατάει ένας χαρτί λέει το σπίτι πως βγήκε στο σφυρί. Χτυπάνε τα κουδούνια με μανία τράπεζα το πήρε απ’ απληστία φταίω για της δόσης την πορεία δεν την μέτρησα την τυραννία. Χτυπάνε τα κουδούνια και οι ξένοι πιο πέρα ένας σκύλος που κουτσαίνει την ατμόσφαιρα πόσο γλυκαίνει δυνατά γαβγίζει ξεκουφαίνει. Χτυπάνε τα κουδούνια τα παιδιά να φύγω λένε είναι πια αργά πιάνει ο σκύλος και τα κυνηγά εγώ τον τάιζα βρε τον φουκαρά. Χτυπάνε τα κουδούνια και φοβάμαι το σπιτάκι μου πόσο λυπάμαι ήρθαν τα κοράκια και κοιτάνε απ’ τη σάρκα μου θέλουν να φάνε. Χτυπάνε τα κουδούνια κι υποφέρω βόλτα για μήνες τώρα δεν τα φέρνω |6|
Φωτογραφία από: Kat...
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|7|
την απελπισία μου υπομένω σε κάθε χτύπο αργοπεθαίνω. Χτυπά τα κουδούνια εισαγγελέας «νάζια είναι αυτά ρε νεολαίας» τον είδα εγώ είναι ένας ψηλέας μίσος έγινα αγάπης φευγαλέας. Χτυπάνε τα κουδούνια δεν μιλώ κρυφά απ’ το παράθυρο κοιτώ το μαύρο το σκυλούδι το κουτσό κάθεται πλέον άπραγο δειλό. Χτυπάνε τα κουδούνια τα πειράζουν νιώθω την ύπαρξή μου να βιάζουν μια ζωή στα σκουπίδια την μοιράζουν το σκυλάκι αδίκως ξενυχιάζουν. Χτυπάνε τα κουδούνια επιμένουν σπίτι μου είναι εδώ δεν μπαίνουν σπίτι μου είναι αυτό κι ας τρέχουν χτυπάνε τα κουδούνια και δεν φεύγουν. Στο υπόγειο πήγα κι έβαλα φωτιά ας έρθει τώρα κι ολόκληρη στρατιά τώρα που ο Ήφαιστος βγήκε παγανιά κι εγώ με το σκυλάκι φεύγω μακριά.
24/08/14 |8|
Φωτογραφία από: fect_aRt_post
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|9|
Κατάρα δική μου
Μια κατάρα με ζυγώνει ο Πόε είναι στο τιμόνι και την οδηγεί.
Μια κατάρα με κοντεύει ο Καρυωτάκης με γυρεύει, μαύρη μου στιγμή.
Μια κατάρα από μέσα μου ξυπνάει και είναι ό,τι λαχταράει η μίζερή μου η ψυχή.
Μια κατάρα την παλάμη μου σηκώνει και σε ένα χαρτί λερώνει ό,τι εμένα μ’ ενοχλεί.
Μια κατάρα τη σκέψη μου πια ιππεύει και όνειρα γοργά μαζεύει καβαλάρης στην κάθε μου πνοή.
Μια κατάρα φεύγει, έρχεται και πάει με μισεί και με αγαπάει και λιώνει της ψυχής μου το κερί!
07/09/14
| 10 |
Φωτογραφία από: Michal Narwojsz
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 11 |
Γέφυρα (κάτω)
Ψάχνεις για φαγητό μες τα σκουπίδια γίνανε τα όνειρα φωτιών αποκαΐδια ψάχνεις για ένα ρούχο να ντυθείς ψάχνεις για όλα όσα δεν θα βρεις. Από τα δάκρυα νότισε το πόδι κι εσύ σκυμμένος στο σεντόνι κουκουλώνεσαι να μην δει ο κόσμος τι σημαίνει να ‘σαι μόνος. Ντρέπεσαι στα μάτια να κοιτάξεις για θαύμα τώρα που να ψάξεις κάτω στη γέφυρα είν’ το ριζικό σου δυο αδέσποτα φυλάν το σπιτικό σου. Σε μια χαρτόκουτα πλέον κατοικείς δίπλα στο ποτάμι της υπομονής στη γέφυρα ονειρεύεσαι θα σκαρφαλώσεις βαρύς ο σταυρός πως να τον σηκώσεις. Ψάχνεις στην αξιοπρέπεια την ανθρωπιά κι ας περνάνε όλα τα οχήματα γοργά τεντώνεις το χέρι με ντροπή μα έτσι σε κατάντησε η ζωή.
18/09/14
| 12 |
Φωτογραφία από: Tyler Rayburn
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 13 |
Του χειμώνα το βήμα
Μέρος 1 Και τρέχεις, πέφτεις με τα μούτρα των πεπρωμένων σκευωρίες. Γελάνε μαζί σου οι θεοί, παιχνίδι των καπρίτσιων τους ολόκληρη η πλάση.
Και θέλεις μια αγκαλιά να κρυφτείς να έχεις ένα καταφύγιο. Μα δεν φύλαξε κανείς για σένα μια σπηλιά να έχεις τον χειμώνα.
Και προσπαθείς να ακούσεις και να γευτείς της ζωής το χρώμα, πλέον της ζωής σου. Πάντα γκρίζο, λίγο μουντό και ξέθωρο με μια πίκρα στο τέλος και αγωνία.
Και θέλεις το στόμα να ανοίξεις και να πεις μα τόσες κραυγές καταπίνεις δίχως κόπο. Σε νικάει η συνήθεια της προσμονής για ένα θαύμα που έγινε αλλότριο.
| 14 |
Φωτογραφία από: Tyler Rayburn
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 15 |
Μέρος 2: Και τίποτα δεν είναι όπως πρώτα τίποτα δεν είναι διαφορετικό. Τα δευτερόλεπτο χτίζουν αιώνες σε ένα ξέθωρο γράμμα της βροχής.
Και δεν αναπνέεις, πλέον δεν μπορείς ο αέρας από ώρα δεν κυλάει. Τα ρολόγια γράφουν για τους ζωντανούς όχι για τους άλλους που απλώς υπάρχουν.
Και δάκρυα ποτίζουν, και ιδρώτας ποτίζει όσα τα ρούχα όνειρα φορέσανε. Η ψυχή σου, η ανθρώπινη ψυχή στο τέρμα πολλά όνειρα κουβαλάει για χρόνια.
Και τα ψέματα είναι φύση της αλήθειας σαν οξυγόνο που θα το κάψει η ζωή. Μα η ψυχή, όσο κι αν ακυρωθεί, ποτέ ποτέ της δεν κοροϊδεύεται στο βάθος.
| 16 |
Φωτογραφία από: Tyler Rayburn
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 17 |
Μέρος 3: Και η φωτιά της σκέψης πνίγηκε εκεί που έθρεψαν τα σκοτάδια. Στους πεθαμένους τη σωτηρία με μανία κάνεις πως γυρεύεις.
Και οι αρχαίοι με θλίψη απορούν για την ανοησία των έξυπνων. Πηγαίνεις και εσύ να βρεις του Ήλιου το κουφάρι πάνω από τα βουνά.
Και οι καιροί σηκώνονται στον αέρα πάνω σου πέφτουν σαν άτιμες κατάρες. Μαζεύεις τον άδικο συμβιβασμό σου και γυρνάς στη γύμνια της άγονης σιωπής.
Και οι ώρες περνάνε σαν τα πεφταστέρια χτυπάνε με μίσος όνειρα και ελπίδες. Μαραζώνεις σαν άγριο τριαντάφυλλο που το βρήκε μια μαύρη σκιά αιώνια.
| 18 |
Φωτογραφία από: Tyler Rayburn
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 19 |
Μέρος 4: Και τρέχει η σκέψη στα παλιά για μια καινούργια αυταπάτη. Να κρατηθείς πας στον αέρα που δεν σκορπίζεται στο διάβα.
Και κοιτάς αριστερά και δεξιά στης Γης τα αμέτρητα υπεδάφη. Μέχρι που φτάνει κουρασμένο βλέμμα στων ουράνιων αγγέλων τη φυγή.
Και δεν ξέρεις τί να ακούσεις στους ωκεανούς προς τα που να πας σε ποια Ιθάκη να αράξεις. Μικρές αυταπάτες θέριευες για τόσα χρόνια αφριστή έγινε η ανυπομονησία.
Και θες σιγά να κλάψεις, να φωνάξεις να βρίσεις, να ξαναπάς απ’ την αρχή. Τώρα που πάλι σώθηκε ο κόσμος το βήμα στο κενό πώς να το κάνεις;
11/10/14
| 20 |
Φωτογραφία από: Susanne Nilsson
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-SA 2.0)
| 21 |
Οδύσσεια
Αν θες διαρκώς να είσαι πληγωμένος μην τολμήσεις ποτέ, ποτέ να ονειρευτείς αν θες διαρκώς τα κύματα να σκάνε χωρίς αιτία στης ψυχής σου την πλώρη μην διανοηθείς ποτέ, ποτέ να ονειρευτείς.
Αν θες στον γαλάζιο ουρανό να πετάξεις και ο άνεμος από μόνος του να σε πηγαινοφέρνει από τους βάλτους και τις λάσπες μέχρι τα σύννεφα στης ζωής τη θλίψη μην τολμήσεις ποτέ, ποτέ σου να ονειρευτείς!
Όταν και το φως πάει μακριά πέρα από εδώ το μόνο που θα απομείνει θα είναι το σκοτάδι και μια ακτίνα μέσα του να φεύγει μακριά με βαριές πατημασιές στου χρόνου την πνοή σαν ανυπαρξία στου Θεού την αγκαλιά.
| 22 |
Φωτογραφία από: Susanne Nilsson
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-SA 2.0)
| 23 |
Και κάποτε, θα γίνουμε κι εμείς, αχ Θεέ μου χαρτιά τυπωμένα με μικρούς σταυρούς έξω από εκκλησία στεναχωρημένη, χαρτιά στη ψιλή βροχή και το ανείπωτο κρύο με γράμματα μαύρα μεγάλα και υγρά.
Κάποτε, αχ Θεέ μου, θα γίνουμε κι εμείς ένα διήμερο σημείωμα Μνημόσυνου στης Μητροπόλεως την παγερή αυλή με ανθρώπους που θα πρέπει είτε εξαιρετικά να χαρούν είτε να ουρλιάξουν σιωπηρά.
Με κερδίζει διαρκώς η θλίψη μου σε μία οδύσσεια που μυρίζει αποκαΐδια. Με κερδίζει.
18/11/14
| 24 |
Φωτογραφία από: Darren Tunnicliff
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 25 |
Ο χρόνος της ζωής
Αυτά που μας χωρίζουν πάντα θα είναι ατελείωτα μπρος σε αυτό που μας ενώνει σαν πύρινη βροχή
φωτιές που τα μάτια μας αφήνουν να φτάσουν στα υψίπεδα ενός χαμένου παραδείσου
Αυτό που μας χωρίζει και μάς δημιουργεί κάθε διαφορά είναι το μόνο που αιωνίως θα μας ενώνει
το αποκαλούν μοίρα πεπρωμένο ή κάρμα εγώ ζωή το ονομάζω και τον χρόνο της χρυσάφι
02/12/14
| 26 |
Φωτογραφία από: T.Kiya
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-SA 2.0)
| 27 |
Τριαντάφυλλο
Βρες στη δικιά σου φυλακή μετρημένο οξυγόνο και ζωή στα ακροδάχτυλα που υποφέρουν γέρνουν τα αισθήματα και μένουν σαν μια κατάμαυρη πληγή.
Κάπου η αγάπη και για μας καρτερεί η ευτυχία και για μας σε ήλιους σε δάση και φωτιές σε κήπους σε άλση και νυχιές σε όσα λησμόνησες να κυνηγάς.
Κοφτές ανάσες και λυγμοί μιας μικρής απελπισίας το φιλί στόματα βρίσκει κουρασμένα μεγάλα όνειρα παρατημένα και μιας ανάγκης φουντώνει το κερί.
Κλειστά μάτια, με θάρρος να φιλάς του χρόνου τα έσχατα που αψηφάς καθώς ένα τριαντάφυλλο θεριεύει από όνειρα δίχως κόπο και μαζεύει όσα τόσα χρόνια δεν έπαψες να αγαπάς.
16/01/15
| 28 |
Φωτογραφία από: Lee Dyer
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-SA 2.0)
| 29 |
Της Μοναξιάς γιορτή
Οι αγάπες μοιρασμένες περιμένουν παγωμένες για μία σπίθα και υψώνεται η στιγμή που γεννιέται η αφορμή και η ελπίδα.
Μέσα απ’ τις βροχές γεμίζουν όλες οι ψυχές με μέλι και κολλάνε μαρασμό λύπη και συμβιβασμό δίνοντας ψεύτικα φιλιά για μια χαμένη αγκαλιά.
Μέσα από τη σιωπή μιλάει χρόνια η ζωή και λέει για ανθρώπους τυχερούς ή μίζερους και θλιβερούς για τύχες εξαθλιωμένες ή αποφάσεις ξεχασμένες.
Κάπου μες τη μοναξιά πέφτουν της αγάπης τα θεριά και η ψυχή ουρλιάζει όσα πνιγήκανε στο χθες χιλιοκουβαλάνε ενοχές κι ο εγωισμός γιορτάζει.
21/01/15
| 30 |
Φωτογραφία από: Rob "Berto" Bennett
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY 2.0)
| 31 |
Ο ανάποδος καθρέφτης
Γεννηθήκαμε για τα δύσκολα κάθε στιγμή εκεί μας οδηγούσε στο προσωπικό μας σημείο μηδέν στη σιωπή δίχως προηγούμενο στην ώρα που πρέπει έντιμα να αποδείξουμε στον εαυτό μας -στον εαυτό μας και μόνοαν είμαστε σε θέση να δικαιώσουμε τα τυφλά όνειρα που θρέψαμε.
Καμία χάρη. Καμία τύχη. Μόνο η ωμή θανάσιμη πάλη ενάντια στο μοναδικό εχθρό τον άλλον εαυτό μας που κρύβεται σε έναν ανάποδο καθρέφτη της ζωής και δείχνει όσα ξεχάσαμε να δούμε καμία μεγαλοσύνη, καμία γοητεία μόνο η γυμνή αλήθεια της επιβίωσης.
04/02/15
| 32 |
Φωτογραφία από: Pipistrula
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 33 |
Δεύτερη ζωή δεν έχει
Πιστές και κοφτερές λεπίδες τη διαφορετικότητα θυσιάζουν σε βωμούς μηδενικής ανοχής μα δεν βλέπουν πως δάκρυα Λερναίας Ύδρας πολλαπλασιάζουν.
Σε πιστά σκοτάδια κρύβονται λεπίδες που με αίμα καθαγιάζουν ό,τι αμαρτία θεωρήθηκε εξαγνίζοντας ψυχές που στη ζωή την αγάπη τους μπολιάζουν.
Στα θέλω τους προτεραιότητα δώσανε αυτές οι σάρκες που αγκαλιάζουν σάρκες ξένες, αλλόκοτες ή οικείες σάρκες που ήρθαν για να φύγουν και ζήσανε χωρίς καθόλου να δειλιάζουν.
Ένας στους δέκα διαφέρει πάντα από όσους τόσο θέλουν να ομοιάζουν από αυτούς που τις λεπίδες κραδαίνουν τιμωρώντας με τις μηδενικές αξίες τους εκείνους που για την ιερότητα σφαδάζουν.
| 34 |
Φωτογραφία από: Pipistrula
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 35 |
Στης εκκλησιάς τα σκαλοπάτια πιστοί και άπιστοι πλαγιάζουν της αγάπης αναζητούν τη λύτρωση λίγοι με ψυχή και άλλοι με μαχαίρια τη ζωή τους μια ζωή να θυσιάζουν.
Έλα Κύριε και σώσε, σώσε σε παρακαλώ μόνο όσα ακόμα δεν σε ατιμάζουν έλα Κύριε με τη μεγάλη χάρη Σου και βρες στην ανόθευτη αγάπη όσους σε μία ανάσα Σου ποντάρουν.
Όχι άλλα ψέματα Κύριε, σε παρακαλώ κάποιοι εδώ την ανθρωπιά τους κομματιάζουν ενώ η ζωή για πάντα συνεχίζεται κι εμείς, εκρήξεις να είμαστε μονάχα εμείς, εκρήξεις που στο έρεβος ουρλιάζουν.
15/02/15
| 36 |
Φωτογραφία από: Image Editor
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY 2.0)
| 37 |
[Άτιτλο]
Εμείς με χίλιους τίτλους και χαρτιά για μια θέση στου Ήλιου τ’ ανοιχτά πήραμε και κορνίζες με φωτιά στάχτη να κάνουμε όνειρα θεριά.
Εμείς του μέλλοντος υπηρέτες δούλοι, ξένοι, ή ρακοσυλλέκτες των παιδιών μας μόνο οφειλέτες για λίγη κατανόηση ικέτες.
Εμείς σαν τα λάθη γεγονότων πολίτες της λάμψης και των κρότων κλειστά φερέφωνα εκπροσώπων εμείς ντελάληδες των καιροσκόπων.
| 38 |
Φωτογραφία από: Image Editor
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY 2.0)
| 39 |
Εμείς οι χαμάληδες της ζωής με χιλιάδες χρέη εκ γενετής οι καβαλάρηδες της εποχής την ανάσταση θέλουμε της στιγμής.
Εμείς πώς να βολέψουμε στις ψυχές όσες γέννησε ο άνθρωπος πληγές πώς να κουβαλήσουμε μέσα στις νυχτιές τις υπάρξεις μας που μένουνε νεκρές.
Στης βροχής το πέταγμα μαζί, εμείς. Στης ψυχής το ξέβγαλμα μικροί, εμείς. Στο αύριο εθελοντές τυφλοί, εμείς. Στο άγριο εραστές αγνοί, εμείς.
24/03/15
| 40 |
Φωτογραφία από: Claudio .Ar
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 41 |
Εργασία
Λένε δεν έχω το πακέτο εγώ που να το βρω δίχως προϋπηρεσία μου ζητάνε πια Γη και ουρανό για λίγα ψίχουλα για λίγη εργασία.
Δεν έμαθα καλός σε όλα να ‘μαι ‘γώ δεν μου δώσαν ποτέ την ευκαιρία τον κλόουν για να κάνω στο αφεντικό μοιράζοντας καφέδες στα γραφεία.
Λένε θα με ενημερώσουν αργότερα η περίπτωσή μου αν αξίζει μα δεν μου το λένε ρε ωμότερα πως η προϋπηρεσία με κερδίζει.
Δεν έμαθα να μιλώ ευγενικότερα σ’ ό,τι μακριά με εξορίζει είναι και τόσα όνειρα απώτερα που η εργασία στραγγαλίζει.
31/03/15
| 42 |
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στους δημιουργούς τους, προέρχονται από τον διαδικτυακό τόπο www.flickr.com και αναδημοσιεύονται με άδεια Creative Commons.
Ο Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης γεννήθηκε το 1989 στη Μυτιλήνη Λέσβου και από το 1996 ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρονικής του ΑΤΕΙΘ και κάτοχος ενός Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας. Λατρεύει το διάβασμα, τη μαγειρική, τον προγραμματισμό και τις κατασκευές. Από τα εφηβικά του χρόνια βρήκε καταφύγιο στη λογοτεχνία, ενώ μεγάλο σεβασμό τρέφει προς τον Κώστα Καρυωτάκη. Ελπίζει κάποια μέρα ο κόσμος να αγνοήσει τις ταμπέλες και να δεχτεί τη γυμνή, γνήσια ανθρωπιά στο ακέραιο.
Μνημονίων συναισθήματα: - Μέρος Α΄ - Μέρος Β΄ - Μέρος Γ΄ - Μέρος Δ΄
«Το Μανιφέστο του ... Σχετικού!» κυκλοφορεί στο διαδίκτυο υπό τη μορφή ελεύθερου e-book.
. . : : ΤΕΛΟΣ : : . . [;]