Φωτογραφία Εξώφυλλου - Οπισθόφυλλου Thanasis Anastasiou
» [πηγή]
Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΜΕΡΟΣ Δ΄
Μνημονίων συναισθήματα Μέρος Δ΄ Copyright © Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης Θεσσαλονίκη | Μάιος | 2015 e-mail: sokrates_t@hotmail.com Σελίδα: www.facebook.com/tselesok ISBN: 978-618-81906-4-1
Χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού - Μη Εμπορική Χρήση Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές (CC BY-NC-ND 4.0)
Περιεχόμενα
Βάλτος
2
Μια φιγούρα
4
Αφετηρία τέλους
6
Φαντασίωση
8
Βαρδάρης
10
Ακολουθώ
12
Χωρίς λόγο
14
Αγγελάκος
20
Ξεχασμένα
22
Φεγγάρι
24
Των μοιραίων η αφή θυμίζει μαργαρίτα
26
Το κέρμα
28
Αποσιωπητικά
30
Το ροκ της φωτιάς
32
Η ζωή που ονειρεύομαι
34
Αφιερωμένο σε όσους καθημερινά αυτοκτονούν προκειμένου να επιβιώσουν
Φωτογραφία από: Pierre Laily » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
|1|
Βάλτος
Κοίτα! Ο δρόμος τελειώνει σ’ ανηφόρα Περπάτα! Η εκκλησιά είναι κοντά Στέφανα με δάκρυα αλλά και δώρα Αγιόκλημα που τρώει τα γιασεμιά Περπάτα! Στον χειμώνα μην ξεμείνουμε Κοίτα! Το χιόνι τις ασχήμιες βάφει Οι άδειοι λόφοι γοργά ξανακλείνουνε Μέσα τους των παλιών βροχών τα λάθη Κοίτα! Οι καρποί πως τα δέντρα βαραίνουν Περπάτα! Η ζωή θα χαθεί λίγο Λυγίζουν τα κλαδιά οι νύχτες μικραίνουν Κερνώντας ήλιους ανοίγει το κρίνο Περπάτα! Το καλοκαίρι να πιάσουμε ξανά Κοίτα! Η θάλασσα να ξεχάσει προσπαθεί Τόσες ευχές αφρούς και κύματα βγάζουν πικρά Κι η πλάση με κομμένη ανάσα καρτερεί Κοίτα! Χάνεται στους ανέμους η παλιοζωή Περπάτα! Να πάρουμε ψυχή απ’ τους κάμπους Η ανάσταση είναι η καλύτερη στιγμή Για να ξαναριχτείς χαρούμενος στους βάλτους!
09/01/13
|2|
Φωτογραφία από: Transformer18 » [πηγή] Creative Commons (CC BY 2.0)
|3|
Μια φιγούρα
Μες στους δρόμους μια βραδιά μια φιγούρα κινείται στα κρυφά πέφτει το χιόνι και ψιλή βροχή ντύνοντας την σαν νεκρή
μες τα μπράτσα της κρατάει ένα βρέφος και παραμιλάει χτυπάν τα δόντια σαν τρελά στάζει φαρμάκι η αγκαλιά
ξάφνου από τις σκιές τραβιέται στους περαστικούς κρεμιέται λίγη συμπόνια που να βρει λεν’ είναι οι καιροί της χαλεποί
την διώχνουν όλοι συνεχώς γίνεται η εγκατάλειψη αυτοσκοπός ξανά το μωρό φιλάει το αφήνει σε ένα σπίτι και γελάει
γελάει στα σκοτάδια χωρίς να κλαίει δάκρυ τη ψυχής της καίει είναι η τρέλα πια παρηγοριά κι ο θάνατος ας έρθει πιο γοργά
μέσα στους δρόμους μια βραδιά μια φιγούρα τρέχει φανερά τα χέρια μες στις τσέπες τα κρατεί είναι πλέον λεύτερη... κι αυτοκτονεί.
19/01/13
|4|
Φωτογραφία από: Ondrej Vanecek » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
|5|
Αφετηρία τέλους
Δάκρυα παλεύουν από τη ψυχή μου να βγουν δεν βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου τους πεινασμένους για λόγια ενθαρρυντικά δεν ακούω πια των παιδιών τούς βουβούς λυγμούς καθώς σφίγγουν τα δόντια τους πίσω από τα παιχνίδια τα βανδαλισμένα δεν νιώθω τα κίνητρα της παράνοιας του κόσμου που κατέκτησε την πλάση σαν ασθένεια ανίκητη ούτε ελπίζω στην επιστροφή των λυτρωτικών αλκυονίδων κι ευτυχώς που η ψυχή μου θέλει πάρα πολλά ακόμη μέχρι να θυμηθεί αυτά που την έκαναν ανθρώπινη αν ήτανε ποτέ της τέτοια.
01/07/13
|6|
Φωτογραφία από: Hani Amir » [πηγή] Creative Commons (CC BY-SA 2.0)
|7|
Φαντασίωση
Μια πεταλούδα στη βροχή κλαίει κι όμως μένει εκεί μέσα στις ψιχάλες κρύβεται πετάει γοργά μα θλίβεται.
Μια πεταλούδα στη σκιά τα χρώματα θολώνουνε ξανά κόκκινο μυρίζει στον αέρα σαν ματωμένη σφαίρα.
Μια πεταλούδα στη σιωπή περιμένει τη στιγμή που ο χρόνος θα παγώσει και η μπόρα θα τελειώσει.
Μια πεταλούδα που πετά, τις κεραίες της σαν τρελή γυρνά ψάχνει λίγες ήσυχες στιγμές, ω, τι μέρες απελπιστικές!
Μια πεταλούδα μια φορά είδε τον Χάρο να περνά φοβήθηκε λίγο στην αρχή μα έπειτα συνέχισαν μαζί.
Μια φαντασίωση ήτανε μικρή που δραπέτευσε από τη ζωή όλα τέλειωσαν διακριτικά σαν πεταλούδα στη φωτιά...
02/09/13
|8|
Φωτογραφία από: Javier Medina » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
|9|
Βαρδάρης
Σκοτάδι βασιλεύει στη ζωή τσιγάρα που γίνονται καπνοί και το ποτό αδειάζει όλα να τα ξεχάσω θέλω μα είν’ η παρουσία σου φουρνέλο και το μυαλό τρομάζει φαντάσματα χρόνια κυνηγώ μα είσαι ο Φάρος στο κενό που την Αυγή χαράζει να με σώσεις όμως δεν μπορείς χρίστηκε ο πόνος νικητής κι εγώ, ένας που δειλιάζει
«στην άκρη αποτραβήξου στο σκοτάδι μπες και κρύψου» η μοναξιά μου με προστάζει συντρίμμια η καρδιά πώς να μαζευτεί ξανά ο χρόνος που κολάζει έλα να με βρεις στο τέρμα της φυγής που η μοναξιά γιορτάζει σε περιμένω από χρόνια κι έγινε η δικιά σου η κολόνια ένα κλάμα του Βαρδάρη.
07/11/13
| 10 |
Φωτογραφία από: Dan DeChiaro » [πηγή] Creative Commons (CC BY 2.0)
| 11 |
Ακολουθώ
Κλείσε τα μάτια. Ανέπνευσε ελεύθερα. Βούτα στο τίποτα. Ησυχία. Από μακριά σύννεφα έρχονται κατάμαυρα. Κρατήσου από μια ιδέα σκάρτη. Πότισέ την με χρώμα. Μπες στην ουτοπία. Ψάξε το κάτι που χωρίς αυτό δεν ζεις.
Ελεύθερη πτώση ξεκίνα και ακολουθώ. Τα σύννεφα μη κοιτάς. Στη βροχή περπάτα με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό. Άσε τα κλάματα στο έδαφος να φτάσουν. Σήκω πιο ψηλά από τη Γη. Στο χρόνο βγάλε γλώσσα. Οι αριθμοί το μυαλό παιδεύουν.
Τρέξε σε χωματόδρομους. Στους αγρούς καλύψου. Άσε τα μοιραία στην τύχη τους. Ζήσε εαυτέ μου. Κι εγώ. Σ’ ακολουθώ....
| 12 |
Φωτογραφία από: Russ Seidel » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 13 |
Χωρίς λόγο
Δεν έρχομαι στη θάλασσα. Φύγε χρόνε. Εδώ στην καρδιά του χειμώνα, ας μείνω. Ας παγώσω σαν μάρμαρο λευκό. Δεν μπορεί ο Ήλιος να με κάνει να γελάσω. Ας εξατμιστεί η άνοιξη, ξανά. Τα χέρια θα σηκώσω στον θεό, σαν λύτρωση. Σαν ευλογία του εξαφανισμένου.
Το χιόνι να κάψει τη ψυχή μου θέλω. Να τη λερώσει με αίμα μαύρο. Γαλήνη στην ησυχία της βροχής να βρω. Μακριά. Μακριά. Μακριά. Μακριά. Πέρα από τα σύνορα του ανθρώπινου. Πέρα από τα όρια του εφικτού. Δίπλα στα όνειρα τα μουχλιασμένα.
Τα δικά μου όνειρα θα κοιμηθούν. Σε εφιάλτες ελπίδες θα σκοτώσουν. Το μυαλό μου με απόγνωση θρέφεται. Σαν μωρό, σαν βάρβαρος, σαν ψεύτης. Στο φεγγάρι θα κρυφτώ, με μελάνι. Θα το γεμίσω από του εγώ μου τις πληγές. Μαύρο μελάνι, το αίμα του χεριού μου.
| 14 |
Φωτογραφία από: Russ Seidel » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 15 |
Τρέχει στον ουρανό μια μοναξιά. Σώματα αντίκρυ, κι όμως χωρισμένα. Μόνα στου χρόνου τα απέραντα. Συνθλίβονται από το φως το ξένο. Περίεργη ακτινοβολία με κοιμίζει. Ζωές τόσες μού προσφέρει, ψεύτικες. Χωρίς λόγο κατεβάζω το κεφάλι.
Ο πόθος μου χάθηκε πίσω από το σύμπαν. Στον πάγο μπήκε να διατηρηθεί, και πέθανε. Χωρίς κλάμα πικρό, χωρίς δάκρυα πολλά. Μα θέλησε να μεγαλώσει και προδόθηκε. Λόγο για ζωή έψαξε και δεν βρήκε. Εγώ ζωή για τη ζωή δεν μπόρεσα να βρω. Κι όμως, κι όμως αναπνέω ακόμα.
Πως κοκκινίζει ο ουρανός, σαν αίμα. Πως χαίρονται οι άγγελοι οι μαύροι. Όποτε θυμάμαι τον ρυθμό της καρδιάς. Κάνει να χτυπήσει πιο έντονα και πεθαίνει. Τα πολλά πολλά αυτοκτόνησαν κρυφά. Κάτω από γέφυρες ονείρων πλέον κατοικώ. Σε χίλιες μικρές χαρτόκουτες βρεγμένες.
| 16 |
Φωτογραφία από: Russ Seidel » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 17 |
Δεν έρχομαι στη θάλασσα, φύγε ζωή. Τη μοναξιά μου δεν ξέρω αν θέλω να μισώ. Κάθε βράδυ παλεύουμε στα πούπουλα. Και ρίχνω λίγο αλκοόλ στα αδιέξοδα. Λίγη απέχθεια ακόμα για τον κόσμο. Ας εξατμιστεί η άνοιξη ξανά, σου λέω. Τα χέρια παραπαίουν, σαν βλαστήμια.
09/12/13
| 18 |
Φωτογραφία από: Dr H » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 19 |
Αγγελάκος
Βάλε φτερά να φύγουμε άνθρωποι μη μείνουμε μες τον κόσμο αυτόν φτάσε στο χείλος και αφήσου βούτα μαζί με τη ψυχή σου η σωτηρία είναι των τρελών πάμε άγγελοι να γίνουμε στον ουρανό να κρύβουμε της ψυχής μας τη φωτιά άντε πέσε κι αποκοιμήσου τώρα πάρε με μαζί σου να πετάξουμε ψηλά φύγε από ό,τι σε χρεώνει πάρε φόρα απ’ ό,τι πληγώνει νιώσε λιγάκι ζωντανός φτιάξε μέσα στην απάτη το δικό σου μονοπάτι δαίμονας μη γίνεις κανενός.
17/01/14
| 20 |
Φωτογραφία από: darkday » [πηγή] Creative Commons (CC BY 2.0)
| 21 |
Ξεχασμένα
Φύγε έξω και αφήσου στο δρόμο του παραδείσου δεν περπατάει κανείς δες ο ουρανός γιορτάζει κάθε άνεμος κολάζει τα σκοτάδια της ψυχής στη σκοτεινή πλευρά πέσε όλες τις πληγές σου δέσε τώρα τρέξε να σωθείς άσε τον ήλιο να κρυφτεί μέχρι να θρέψει η πληγή στου χρόνου τα συρτάρια είναι το βάρος του γιατί να θεωρούνται ζωντανοί αυτοί που ζουν τα βράδια βγες για το δρόμο των νεκρών εκεί που όλων των σοφών κοιμήθηκαν φεγγάρια.
11/03/14
| 22 |
Φωτογραφία από: Jen Scheer » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 23 |
Φεγγάρι
Φεγγάρι για τους ρομαντικούς τη μοναξιά μου μην φωτίζεις φεγγάρι για τους μοναχικούς πληγές και πάλι μην σκαλίζεις ολόγιομο φεγγάρι αν μ’ ακούς λίγη ήρεμη παρέα σού ζητάω ολόφωτο φεγγάρι με χορούς απ’ το χέρι έλα σε κρατάω πάρε με απ’ της θλίψης τα στενά ταξίδεψέ με σε όνειρα χαμένα δώσε μου δυο απόμακρα φιλιά γρήγορα να φτάσω ως εσένα φεγγάρι κοίμισέ με σαν παιδί και σαν ορφανό και νέο μουσαφίρη φεγγάρι πάρε σώμα και μορφή γείρε στης Ιθάκης μου την πρύμη φεγγάρι στου χρόνου τη μικρή στιγμή θυμίζεις ό,τι μ’ έχει κατακρίνει φεγγάρι αχ και να ‘χες λίγη ψυχή η δικιά μου τη δικιά σου να μικρύνει.
15/03/14
| 24 |
Φωτογραφία από: John » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC 2.0)
| 25 |
Των μοιραίων η αφή θυμίζει μαργαρίτα
Μοίρα με παθιάζεις. Φουντώνεις τα ένστικτα της επιβίωσης και η εύνοιά σου διαρκώς απούσα. Κατάδικος, στα καπρίτσια σου τιμωρημένος. Μοίρα μού γελάς. Χαχανίζεις σαν κοριτσόπουλο στα κουρασμένα μου αφτιά, και βαρέθηκα. Όχι άλλα κάλπικα μικροστολίδια. Μοίρα, κοίτα, γκρινιάρη με κατάντησες. Σε κάθε ηλιοβασίλεμα κάθομαι και ψάχνω την ελπίδα. Με κάθε ανατολή απελπίζομαι. Μοίρα, όλο με κάνεις να ξεφυσάω. Πεσιμιστής και τελικά τόσο μισάνθρωπος. Την κατάρα που μού χάρισες θα υπομένω όσο μπορώ. Σαν λουλούδι με σκορπάς με χαρίζεις στους ανέμους και αφήνομαι σ’ αρώματα ληγμένα χρόνια. Πόσο σκύλα έγινες ρε μοίρα. Δεν υπήρξα ποτέ μου λιγότερο αδρανής από τις μέρες που έπρεπε να δράσω. Κι αυτό έχω ανάγκη να στο χρεώσω. Για νασυνεχίσω να υπάρχω.
Μοίρα εσύ αντέχεις πόσα κι εγώ ένα λευκό χαρτί, μονάχο. Μαργαρίτες θάβουν της ζωής το παλιό κι έρημο το τρομερό το σκιάχτρο. 20/04/14
| 26 |
Φωτογραφία από: Dima Andrei » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-SA 2.0)
| 27 |
Το κέρμα
Στα ακροδάχτυλα το κέρμα παίζω απ’ τη γέφυρα να φύγω ή να πέσω ρέει με πόνο το νερό αστράφτει με χαμόγελο η θλίψη η ερημιά και πάλι μ’ έχει σφίξει σαν κατάρα σαν χτικιό λογίζομαι το τέλος της ζωής μου σαν πράξη της επιλογής μου σαν κάτι επιθυμητό κι ύστερα τρέχω στο δρόμο των ψυχών με φανοστάτη στο χαμένο παρελθόν τη δική μου την αλήθεια φοβάμαι πως δεν θα βρω δικαίωση κι ας αυξηθεί κι άλλο η χρέωση στα ευτυχισμένα παραμύθια κοιτάω σαν χαμένος ένα κέρμα μα είναι το άδειο μου το βλέμμα που χορεύει στη συνήθεια.
01/05/14
| 28 |
Φωτογραφία από: seyed mostafa zamani » [πηγή] Creative Commons (CC BY 2.0)
| 29 |
Αποσιωπητικά
Του εγώ μου η ψυχή και πάλι ξενυχτάει είναι τα βράδια θλιβερά δίχως αέρα σκοτεινά και τρέχει η θύμηση και φτάνει και χτυπάει σε αυτά που θυμίζουνε σιωπή χρόνια γέρικα παλιά δίχως νίκη ούτε γιατί μα πώς την απέχθειά μου να εκφράσω για ό,τι μ’ ενοχλεί με πειράζει μ’ εξοργεί πως τον ουρανό να φτάσω δεν μπορώ δίχως φτερά να πετάξω πια ψηλά και αρχίζουν τα δάκρυα με αλήθειες που λένε ψέματα που φαίνονται στα βλέμματα και στα αποσιωπητικά
03/05/14
| 30 |
Φωτογραφία από: Carlos ZGZ » [πηγή] Creative Commons (Public Domain)
| 31 |
Το ροκ της φωτιάς
Παίρνω φόρα και στο κενό πηδώ ν’ αλλάξω της τύχης μου το χρώμα στην πτώση μου δεν προσπαθώ να βρω λόγους για να ζήσω αιώνια.
Παίρνω φόρα και πέφτω στη φωτιά είναι το μαύρο χάος που με θρέφει ακόμα έχω λίγο πόνο στην καρδιά κιτάπια μοναξιάς που κλείνω με το χέρι.
Παίρνω φόρα, τη φωτιά φουντώνω καπνοί κατακλύζουν τα ουράνια χιλιάδες άβατα προσπερνώ τρυπώνω σε αυτά που ξεχάστηκαν αργά τα βράδια.
Ψάχνω μονάχα της φωτιάς το ροκ η ψυχή μου λίγο να ριγήσει στων γραμμένων το ρολόι τικ τοκ η στιγμή τη σκέψη να νικήσει.
05/05/14
| 32 |
Φωτογραφία από: Nicole Pierce » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 33 |
Η ζωή που ονειρεύομαι
Η ζωή που ονειρεύομαι σαν βροχή θα με περιμένει σε καταπράσινα λιβάδια στον αέρα το χώμα θα μυρίζει κι ο ιδρώτας από το σώμα μου θα εξατμίζεται γυρεύοντας τη σωτηρία.
Η ζωή που ονειρεύομαι θα είναι ένα ήσυχο πορνείο στα απόκρυφα του κόσμου με πελάτες ανικανοποίητους που με τα ακροδάχτυλά τους του καιρού μου θα χρωματίζουνε χαρούμενα κελιά.
Η ζωή που ονειρεύομαι σύννεφο θα είναι τρομαγμένο που βίαια θα ξεσκίζεται από αδιάκριτα φώτα μα σαν θα κατεβαίνει στη Γη ομίχλη θα γίνεται για να μην ντρέπεται ο ουρανός.
Η ζωή που ονειρεύομαι από σιωπή θα είναι ποτισμένη ένοχη και όμως ήρεμη που με λόγια θα κερνάει της ευτυχίας τα ποτά σε ένα θέατρο σκοτεινό αλλά δικό μου.
Η ζωή που ονειρεύομαι δεν θα έχει ρόδες αλλά ούτε και γυρίσματα, παρά μόνο μια μεγάλη κατηφόρα σαν τη γέφυρα την καταποντισμένη ανάμεσα στους μαύρους κόσμους των θεών.
| 34 |
Φωτογραφία από: Nicole Pierce » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 35 |
Η ζωή που ονειρεύομαι από δάκρυα θα έχει στερέψει τα όνειρα μου θα καταδικάσει και στης καρδιάς τα ποτάμια σαν παραζαλισμένη ψυχή ολόγυμνη θα κολυμπάει δίχως καμιά ανάσα.
Η ζωή που ονειρεύομαι μία υποχρέωση θα έχει της σκέψης μου ν’ ακολουθήσει τις αδυσώπητες τις διαταγές και με λαγνεία να φέρει πίσω τους ανέμους που μυρίζουν σαν λουλούδια της χαράς.
Η ζωή που ονειρεύομαι σαν σύμπτωση σατανική θα βουλιάξει στου παραδείσου τα απογεύματα και θα δραπετεύσει θησαυρούς κουβαλώντας σε καράβια μπαταρισμένα πειρατικά, καταδικασμένα.
Η ζωή που ονειρεύομαι δεν θα έχει δράκους και πριγκίπισσες σε κάστρα μαγεμένα με έπαθλο το βασίλειο της απέραντης πλήξης, παρά θα έχει μονάχα λίγους αίλουρους σε θέση μάχης περιμένοντας πίσω από βαλλίστρες.
Η ζωή που ονειρεύομαι φωτιές θα δανείζει στ’ άστρα δίνοντάς τους νόημα για να υπάρχουν και να τα κοιτάνε οι άλλοι που με αυτά θα φαντάζονται πως μπορούν να γεμίσουν τα απύθμενα πηγάδια των κενών τους.
| 36 |
Φωτογραφία από: Nicole Pierce » [πηγή] Creative Commons (CC BY-NC-ND 2.0)
| 37 |
Η ζωή που ονειρεύομαι ούτε όνειρο δεν θα γίνει θα χαθεί στα σκοτάδια του μυαλού πίσω από βλέψεις κοντόφθαλμες και θα αυτοκτονήσει πριν γεννηθεί δίπλα στις πηγές που συντηρούν την κοιλάδα του θανάτου.
Η ζωή που σπατάλησα θέλω να πάψει να υπάρχει ας ξεριζωθεί από το μυαλό μου μήπως και μπορέσω κάποτε να νιώσω ότι φτάνω κοντά στη ζωή που πραγματικά να ονειρευτώ δεν τόλμησα.
Όνειρο θα μείνει μυστικό τις αποφάσεις μου να βασανίζει ακυρώνοντάς με τελικά για όσα σκοπίμως παράβλεψα βολεμένος καλά στο σήμερα η ζωή που ονειρεύομαι.
19/05/14
| 38 |
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στους δημιουργούς τους, προέρχονται από τον διαδικτυακό τόπο www.flickr.com και αναδημοσιεύονται με άδεια Creative Commons.
Ο Σωκράτης Α. Τσελεγκαρίδης γεννήθηκε το 1989 στη Μυτιλήνη Λέσβου και από το 1996 ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι αριστούχος απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρονικής του ΑΤΕΙΘ και κάτοχος ενός Διπλώματος Ευρεσιτεχνίας. Λατρεύει το διάβασμα, τη μαγειρική, τον προγραμματισμό και τις κατασκευές. Από τα εφηβικά του χρόνια βρήκε καταφύγιο στη λογοτεχνία, ενώ μεγάλο σεβασμό τρέφει προς τον Κώστα Καρυωτάκη. Ελπίζει κάποια μέρα ο κόσμος να αγνοήσει τις ταμπέλες και να δεχτεί τη γυμνή, γνήσια ανθρωπιά στο ακέραιο.
Μνημονίων συναισθήματα: - Μέρος Α΄ - Μέρος Β΄ - Μέρος Γ΄
«Το Μανιφέστο του ... Σχετικού!» κυκλοφορεί στο διαδίκτυο υπό τη μορφή ελεύθερου e-book.
...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...