TransvaalNieuws 4

Pagina 3

Ruzie over huisvuil dreigt soms uit te draaien op klappen

Pagina 4

Praktijkschool De Einder helpt leerlingen plek in maatschappij vinden

Pagina 5

Wat ‘juf’ Josée de wijkbewoners heeft meegegeven pakt niemand ze meer af

Pagina 8

Salmatta Salaam Coker: “Een journalist moet heel precies zijn”

NR: 4, JAARGANG 1, JULI 2021

Coronaregels voor de horecaondernemers “De coronaregels voor de café-eigenaren vind ik nog steeds apart” Fayaz Sahin, MIX café Paul Krugerlaan Heijn; zoveel klanten lopen er in en uit. Een andere grote supermarkt in deze buurt heeft soms moeite om klanten anderhalve meter afstand te laten houden.”

Foto: Rowena Rambhadjan/ TransvaalNieuws

“Als ondernemer heb ik vaker te maken met mededelingen van diverse instanties. Maar de coronaregels voor de café-eigenaren vind ik nog steeds apart. De coronaregels lijken soms op zaterdag niet te gelden in de supermarkt van Albert

“Als horecaondernemer vind ik de versoepeling van de coronamaatregelen prettig. De overheid doet zijn best om alles te regelen, iedereen te steunen en alles te handhaven, maar er zijn toch nog veel kwesties die wat meer aandacht willen. Wij zijn kleine ondernemers: met onze verdiensten moeten we alles doen.

Niet alleen onze toko draaiende houden maar ook onze privé vaste lasten betalen. En we hebben geen idee hoe we alle gaten moeten vullen en ons hoofd boven water kunnen houden.”

Ineens gaat het snel met de versoepelingen. De horeca mag sinds 26 juni tot middernacht open zijn. Alleen de anderhalve meter afstand, een vaste zitplaats en het registreren van gasten voor het GGD-bron- en contactonderzoek blijven van kracht. Op 30 augustus wordt besloten of ook de anderhalve meter afstand kan vervallen. De overheid komt de (horeca)ondernemers inmiddels op uiteenlopende manieren tegemoet zodat hun bedrijf niet alsnog omvalt. Of die maatregelen voldoende zijn of het onafwendbare einde alleen uitstellen? Ik hoor het graag van de ondernemende Transvalers via wijkkranttransvaalnieuws@gmail.com.

Sohail Abidi, hoofdredacteur

“Misschien was het veel beter geweest dat overheid in één keer een lockdown had doorgevoerd” Osman Yildiz, restauranthouder Hanedan Paul Krugerlaan “Elke maand heb ik drieduizend euro aan vaste lasten. Waar ga ik die van betalen? Hoe laat ik mijn huishouden draaien, hoe betaal ik de school van mijn kinderen? Zijn we ooit klaar met dit gedoe? Met deze zorgen gaan wij elke avond naar bed en staan elke morgen met dezelfde zorgen op.”

Foto: Rowena Rambhadjan/ TransvaalNieuws

“Het gaat een paar jaar duren voordat ik financieel weer wat stabiel ben. Ik ben bij ander half jaar volledig dicht geweest terwijl ik iedere maand wel mijn kosten moet betalen. Ik kan mijn restaurant wel sluiten, maar de kosten van de huur en licht en water lopen door.

Mijn diepvriezers en vitrines kan ik niet uitzetten. Natuurlijk is corona overmacht. Maar misschien was het veel beter geweest dat overheid in één keer een lockdown had doorgevoerd en niet elke drie weken het beleid aangepast waardoor wij als ondernemers niet wisten waar we aan toe waren.”

“Wanneer we straks van de meeste coronaregels af zijn, verwacht ik mijn klanten niet allemaal weer meteen terug in mijn restaurant. Ze zullen meer op hun portemonnee letten. En ze zullen ook voorzichtiger zijn om ergens naar binnen te gaan. Want misschien vrezen ze dat ze op een of andere manier besmet raken wanneer ze bij mij komen eten. De hele attitude van de mensen is anders geworden.”

‘Voor de kleine horecaondernemers zal het een strijd worden om hun zaak op het niveau van voor de coronacrisis te krijgen. Maar hebben wij èn de kracht èn de fut om deze strijd in te gaan? Misschien wel; maar dan mag de overheid ons niet vergeten en ons niet in de kou laten staan.”

Nieuw begin voor het Kaapseplein Er is van alles aan de hand in Transvaal. We komen overal vandaan en we zijn met veel. Die mix en die drukte is leuk, maar het maakt de wijk ook kwetsbaar. Rondhangende mensen, spelende kinderen bij het Haags Hopje en veel troep op straat.

Dat moet anders. Herinrichting van het plein lost niet alle problemen van Transvaal op, maar het is wel een begin.

Samen bespreken en beslissen

een stootje kan. De bomen die er nu staan blijven misschien niet allemaal staan. Dat is nodig voor de nieuwe inrichting, maar ook omdat ze vaak een kastanjeziekte hebben. Aan de buitenkant zie je er soms nog niks van, maar ze zijn wel aangetast. Er komen ongeveer vijfentwintig nieuwe bomen voor terug.

Het plein krijgt in ieder geval meer ruimte langs de randen. Wie niet op het plein zelf hoeft te zijn, kan straks direct van A naar B. Het Kaapseplein zal ook groener worden, maar wel op een manier die tegen

Met lager groen eromheen heb je straks een intieme omgeving aan de binnenkant van het plein. De speeltoestellen voor de oudere kinderen blijven, maar krijgen een nieuwe plek. De binnenring is dan voor de spelende kleintjes, de fietsjes en de andere spullen van het Haagse hopje. Het plein gaat ‘s avonds op slot.

Wat gaat er gebeuren? Dat bespreekt de gemeente met Buurkracht en daarover praat iedereen mee in de pleinsessies. Op die manier worden het plan en het plein straks echt van de buurt. Een stukje stad dat van Transvaal zelf is, een plek waar je voor wilt zorgen.

Foto: TransvaalNieuws

Moet het muurtje blijven of mag het weg? Welke nieuwe struiken, planten en speeltoestellen kiezen we? Wat komt er op de grond? Dit en nog veel meer wordt straks met

Foto: TransvaalNieuws

bewoners en ondernemers besproken en besloten.

Wat doet de gemeente, wat doet de buurt?

De gemeente kijkt ook breder. We pakken in Transvaal – en andere wijken waar dat speelt – de criminaliteit, de overbewoning, en de onderhuur aan. Bij het plein krijgen de busjes voor de werkers in het Westland een andere ophaalplek.

We zorgen voor toezicht en handhaving, voor afvalbakken en regelmatig een veegbeurt.

Maar we vragen ook iets van de mensen rond het plein: spreek elkaar aan, neem zelf je rommel mee en gooi het thuis weg. Sta niet toe dat kapot gaat wat net nieuw is. Wij weten dat het niet altijd eenvoudig is, maar als we willen dat het na de herinrichting niet weer een troep wordt, moet de buurt ook zelf aan de bak.

De herinrichting start eind dit jaar Het werk duurt ongeveer vijftien weken. Dus volgend voorjaar hebben we een nieuw Kaapseplein.

Team Transvaal, stadsdeel centrum

2 Minister Hugo de Jonge vraagt leerlingen van De Einder hoe ze hun toekomst zien Het gonsde in Transvaal. Hoog bezoek werd er verwacht bij het Seniorencafé in Juliana Plaza: van demissionair Minister Hugo de Jonge (CDA) van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.

Docent en stagebegeleider Omar Aitchitt van Praktijkschool De Einder stelde tevreden vast dat de bewindsman de gelegenheid te baat nam om ‘zijn’ leerlingen te vragen hoe ze op De Einder waren gekomen, wat ze er hadden geleerd en hoe ze hun toekomst zien.

Elke donderdag bedienen die leerlingen de gasten van het Seniorencafé, legde Aitchitt uit. Daarmee bereiden ze zich voor op een reguliere baan in de horeca. Dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt, zei de docent/stagebegeleider.

De leerlingen van De Einder staan doorgaans te boek als ‘kansloos’.

En dat komt omdat de leerlingen, zo jong als ze zijn, vaak al een heel verleden met zich meedragen en stapels dossiers van uiteenlopende instanties. Dat is mede de reden dat bedrijven over het gehele genomen geen overmatige interesse hebben voor deze jongeren.

S D - NL

Bijstand

Onze leerlingen zijn gelabeld, vertelde Aitchitt, en dreigen daardoor hun toekomst kwijt te raken nog voordat die is begonnen. Het label ‘kansloos’ benadeelt ze en blijft een leven lang aan ze kleven. Het overgrote deel van hen zal de dagen vullen met rondhangen en overlast veroorzaken.

Wanneer ze eenmaal veertigers zijn geworden, zijn ze in de bijstand terecht gekomen, staan ze te boek als ‘onbemiddelbaar’ en hebben ze geen vooruitzichten meer. Mede met De Einder krijgen ze een beter perspectief.

SNELDRUKKERIJ-NEDERLAND Veenweg 4 • 2841 DG Moordrecht Info@sd-nld.nl • Tel. 06-38820043

DE DRUKKER HEEFT MEER MOGELIJKHEDEN DAN U DENKT!

PERIODIEKEN

BOEKEN

POSTERS

VRAAG NAAR DE MOGELIJKHEDEN OP TEL. 06-38820043 WHATSAP 06-38820043 OF INFO@SD-NLD.NL

Colofon Over Transvaal Nieuws Transvaal Nieuws is de wijkkrant voor en door bewoners van Transvaal.

De redactie bestaat uit vrijwilligers met ondersteuning van Zebra Welzijn en Com Close, voorheen City Mondial. De krant verschijnt vijf maal per jaar in een oplage van 10.000 stuks en wordt huis aan huis in Transvaal verspreid.

Redactie Sohail Abidi (hoofdredacteur) Marijn de Smit (verslaggever/ redacteur) Tahsin Çetinkaya (communicatie) Charlotte Jansen (verslaggever/ redacteur) Rowena Rambhadjan (fotografie) Jean Quist (verslaggever/ eindredacteur) Redactieadres: Buurthuis Bario Kockstraat 175 2571 TD Den Haag

Foto: TransvaalNieuws

Inzet

Een label betekent niet dat ze niets kunnen. Integendeel, meent Aitchitt. Maar dat gaat niet vanzelf.

Dat vergt bijvoorbeeld de inzet van onder andere (sociale) ondernemers die stageplekken bieden en de in-

vestering van gemeentegeld om de rekeningen te betalen. De praktijk leert Aitchitt dat bijvoorbeeld de leerlingen van De Einder op die manier bouwen aan een deugdelijke basis voor hun werkzame toekomst.

Gezocht: vrijwillige (hulp)koks Wil je graag iets betekenen voor wijkbewoners? En hou je van koken? Vindt je het leuk om samen met andere buurtbewoners maaltijden te bereiden? In de Buurtkantine aan de Colensostraat koken wij iedere donderdag maaltijden voor ouderen. De Buurtkantine is een nieuwe plek om samen te komen voor bijvoorbeeld een kop koffie, informatiebijeenkomsten en voor activiteiten door en met de buurt.

070-4248100 wijkkranttransvaal@gmail.com https://wijkkranttransvaal.wixsite. com/website www.facebook.com/digitaaltransvaal Vormgeving en druk: SnelDrukkerij Nederland Adverteren in deze krant?

Vraag vrijblijvend naar de mogelijkheden via wijkkranttransvaal@ gmail.com.

Een verhaal over uw wijk delen?

Wilt u een artikel voor ons schrijven of hebt u ideeën voor een nieuwe rubriek? Laat het ons weten via wijkkranttransvaal@gmail. com Volgende uitgave Het volgende nummer van TransvaalNieuws komt uit in oktober.

Uw bijdragen voor deze krant ontvangen we graag voor 13 september via wijkkranttransvaal@gmail.com.

Foto: Buurthuis Mandelaplein

Als (hulp)kok help je mee om een menu samen te stellen, boodschappen te doen, de maaltijden te bereiden, uit te serveren en af te wassen.

Uiteraard mag je zelf kosteloos mee-eten. Bij voorkeur ben je minimaal twee keer per maand beschikbaar op donderdagen (ochtend en/ of middag). Maar ook als ‘reserve-

kok’ leren we je graag kennen. Heb je zelf een ander kookinitiatief?

Ook dat bespreken we graag.

Je mag je opgeven als individu, maar ook als groepje collega’s, vrienden of kookclub. Meer weten? Projectleider Manon vertelt meer over de Buurtkantine via m.toxopeus@mandelaplein.nl.

3 Opbouwwerkers helpen buurt schoner te krijgen Een schoner Transvaal? De opbouwwerkers van Zebra Welzijn helpen mee. Ze zijn de verbindende krachten in de wijk en helpen wijkbewoners plannen te realiseren die hun wijk leefbaarder en veiliger maken.

Een veelgehoorde klacht van bewoners in Transvaal is bijvoorbeeld het vele afval op straat. Vooral straten waar arbeidsmigranten wonen hebben die naam. Want, zo wil het verhaal van de bewoners, hun meestal tijdelijke buren nemen de afvalregels niet zo nauw. Maar het zijn niet alleen arbeidsmigranten die met vuilnis in de wijk gooien, weten opbouwwerkers Dirk van der Zwan en Osman Çakici van buurthuis Bario.

Ook mensen die al heel lang in de wijk wonen gaan niet altijd goed om met afval.

Bewoners

Waar de ene bewoner zich niet geroepen voelt om de buurt netjes te houden zal de andere het zonder passende maatregelen ook niet meer zo nauw nemen. “Het opbouwwerk praat daar over met bijvoorbeeld bewonersorganisaties, verhuurders èn met de gemeentelijke instanties,” legt Dirk uit. Afvalbeleid dat in de ene wijk goed werkt doet dat in de andere soms niet omdat er andere mensen wonen. “Bewoners en winkeliers lappen niet allemaal de normen en waarden aan hun laars,” haast Osman zich te zeggen. “Het zijn maar enkelen die het voor anderen verpesten.”

Platform

“Recent zijn we het platform Schoon Transvaal gestart waarin al deze partijen samenwerken om het afvalprobleem te verminderen in de wijk,” vertellen Dirk en Osman. “We kijken bijvoorbeeld naar mogelijkheden voor het anders ophalen van afval, strengere handhaving en verandering van het gedrag van bewoners en winkeliers.”

Ondersteunen Foto: Rowena Rambhadjan/ TransvaalNieuws

Maar afval is maar één van de onderwerpen waar opbouwwerk een rol in kan spelen. Als bewoners bij-

Foto: Rowena Rambhadjan/TransvaalNieuws

voorbeeld meer groen willen in de wijk, activiteiten willen organiseren, een oplossing voor een onveilige plek in de wijk, dan kunnen ze opbouwwerk vragen daarbij te ondersteunen. “Wij werken daarvoor samen met onder meer actieve bewonersgroepen, gemeente, politie, handhaving, woningcorporaties en ondernemers,” leggen Osman en Dirk uit. “Dus heb je als een bewoner een idee om je buurt/wijk

te verbeteren? Neem contact op.

De opbouwwerkers denken met je mee, brengen de juiste mensen bij elkaar en helpen bij de uitvoering van je plan.”

Meer weten?

Zebra Welzijn Opbouwwerk o.cakici@zebrawelzijn.nl of D.vanderzwan@zebrawelzijn.nl Buurthuis Bario, Kockstraat 175, 2571 TD Den Haag

Ruzie over huisvuil dreigt soms uit te draaien op klappen Raak is het soms bij de vuilniscontainers. Soms zijn ze vol, zien de bewoners die er hun vuilnis in kwijt willen, en zetten ze dat er maar naast om er vanaf te zijn. Het is dan de bedoeling om het weer mee naar huis te nemen en het later nog eens te proberen, vindt Marianne(*). Maar niet iedereen deelt haar mening, merkt ze. En dan dreigt het wel eens op klappen uit te draaien.

maatregelen worden getroffen.

Zoals uitzoeken of er inderdaad bedrijfsafval bij een container is gezet en wie dat er dan bij heeft geplaatst. Of mensen inschakelen die de omgeving van de containers schoonbezemen.

Marianne zegt het de vuilnisvandalen meer dan eens: Ik heb ook het recht om schoon te wonen.” Harde woorden vallen er soms over. Anderen in haar straat zeggen zich er ook te ergeren aan wat in stadhuistaal ‘bijplaatsingen’ heet. Die doen er het zwijgen toe, want scheldwoorden en de dreiging van erger is het hen niet waard. “Maar als je er helemaal niets over zegt, verandert er ook niets.” En bijplaatsen mag ook niet.

Niet zelden ruimen Marianne en haar medebuurtbewoners maar afval op; in zelf meegenomen vuilniszakken. Want een schone omgeving blijft veel langer schoon dan wanneer ergens rommel ligt. Afval trekt afval aan, zeggen ze telkens weer te zien; met alle gevolgen van dien.

Ze haasten zich te zeggen dat de gemeente doorgaans adequaat reageert op meldingen via bijvoorbeeld de Buiten Beter App. Maar het helpt allemaal niets zolang mensen afval op straat blijven gooien. Hoe ze dat nu duidelijk moet maken, vraag Marianne zich af. “Misschien met een luidsprekerwagen door de wijk rijden en dan blijven roepen ‘hou het schoon!’

Pizzadozen

Er gebeurt meer: lege pizzadozen zouden zomaar uit het raam worden gegooid, net als hele volle vuilniszakken. “De afgelopen twee jaar is het zo verschrikkelijk achteruit gegaan.” Daarop toezien zou een mooie taak voor handhavers zijn, maar dat gebeurt nauwelijks, menen ook andere buurtbewoners.

Die zeggen uiteenlopende functio-

Foto: Rowena Rambhadjan/TransvaalNieuws

narissen in de wijk te zien die daar in hun ogen weinig meer doen dan voorbereidingen treffen voor alweer een rapport.

Van hun klachten wordt weldegelijk notitie genomen, beamen Marianne en haar medebuurtbewoners. Maar ze zeggen het zo jammer te vinden dat er daarna geen doeltreffende

Getto

Frustratie

“De frustratie herken ik,” reageert wethouder Buitenruimte en Handhaving Hilbert Bredemeijer (CDA).

“Viespeuken maken de stad steeds

weer vies. Het is een kleine groep die het verpest voor de rest van de bewoners. Dat is niet oké. Jaarlijks trekken we duizenden vuilniszakken open en delen we vijfduizend tot zesduizend boetes uit als we adresgegevens vinden. Ook pakken we heterdaadjes aan. Bedrijfsafval mag niet worden gedumpt, dus als we dat ontdekken, kunnen bedrijven ook een boete verwachten.”

Verantwoordelijkheid Maar het begint met het schoonhouden van de stad, vindt Bredemeijer. Dat is wat hem betreft een gezamenlijke verantwoordelijkheid.

“Melden werkt echt. Met zevenhonderd schoonmakers houden we dagelijks de stad schoon. We stoppen alleen al aan bijplaatsingen weghalen er 7,5 miljoen euro gemeenschapsgeld in, ieder jaar weer.

Ook zijn er in de wijken wijkambassadeurs actief die andere mensen laten zien hoe je het beste afval opruimt, ook in Transvaal. Daarnaast werken we aan pilots om te informeren in andere talen en kijken we naar de mogelijkheden van afvalcamera’s.” (*)Marianne is een gefingeerde naam; echte naam bij de redactie bekend.

4 Hallo iep, bent u al ingeënt?

We zijn er allemaal druk mee bezig. “Wanneer krijg jij je eerste vaccinatie tegen het Corona-virus?” “Heb jij je tweede prik al gehad?” Voor mensen is ingeënt worden heel normaal. We zijn (bijna) allemaal ingeënt tegen (kinder)ziektes, zoals difterie, kinkhoest, polio, bof, mazelen en rodehond. Die komen daardoor gelukkig nauwelijks meer voor in Nederland. Maar wist u dat bomen ook ingeënt kunnen worden? Een voorbeeld daarvan is de iep, die een inenting krijgt tegen de iepenziekte.

In mei zijn er in Den Haag 8100 iepen ingeënt. Dat is ongeveer de helft van het aantal iepen in Den Haag. Dit zijn de iepensoorten die kwetsbaar zijn voor de iepenziekte.

Dit is een schimmel die verspreid wordt door de Iepenspintkever.

Bomen die besmet zijn gaan er aan dood en het is erg besmettelijk.

die doen het goed op schrale grond en ze kunnen goed tegen de wat

ten. Op de schors van de iep kan een grote variatie aan korstmossen groeien en minstens 77 soorten insecten zijn afhankelijk van de Iep. Ze zijn dus het beschermen waard.

Kruising

zilte zeewind. De boom komt al meer dan 5000 jaar van nature in Nederland voor – dat noem je inheems – en wordt al lang toegepast om zijn goede kwaliteiten.

In Transvaal hebben we ook nog een paar iepen. Op het Paul Krugerplein staan bijvoorbeeld een aantal Hollandse Iepen: twee van 54 jaar en twee van 63 jaar; voor stadsbomen een respectabele leeftijd, zeker met de dreiging van de iepenziekte.

Op het Kaapseplein staat een Ulmus Lobel van 54jaar, een kruising van de Hollandse Iep.

Gezondheid

Zaadjes

Foto: Marijn de Smit/TransvaalNieuws

Bomen zijn van grote waarde: ze geven schaduw, zijn goed voor de (geestelijke) gezondheid, zorgen voor hogere vastgoedprijzen en voor een betere waterhuishouding.

Om maar niet te spreken van de insecten en dieren die ze huisves-

Zeewind

In Den Haag staan veel Iepen want

Je herkent iepen in het voorjaar aan de groene, platte zaadjes die rond Koningsdag overal liggen. Daarna verschijnen de bladeren. Hij heeft een losse, bijna broccoli-achtige kruin, een gegroefde stam en een robuust en toch elegant voorkomen.

Schalk Burgerstraat 274, 2572 TE Den Haag

Praktijkschool De Einder helpt leerlingen plek in maatschappij vinden Dit willen ze bij Praktijkschool De Einder: ervoor zorgen dat hun leerlingen een plek in de maatschappij krijgen waar ze tot hun recht komen. Als restaurantkok bijvoorbeeld of op kantoor bij een minister op het Binnenhof. Docenten Jorg Kruit en Martijn Hoogeveen zeggen het vaker: wie wil kan het ver brengen.

Na De Einder kan het nog verder gaan, leert de praktijk. Via de doorstroomklas naar bijvoorbeeld het Mondriaan College om daar meer over de theorie van een vak te leren. Daarover vertellen eerstejaars Jesua Scharroo (14) en laatstejaars Valentina Tereeva (17). In de woorden van meester Hoogeveen zijn zij “de allerbeste uit de onderbouw en de allerbeste uit de bovenbouw.”

Foto: Rowena Rambhadjan/TransvaalNieuws

kantoor van de bewindsman liep.

Met een team van vier medewerkers controleert ze documenten en zorgt ervoor dat iedereen ze kan terugvinden.

Verkloten Foto: Rowena Rambhadjan/ TransvaalNieuws

Strandpaviljoen

Foto: Rowena Rambhadjan/ TransvaalNieuws

Jesua fietst tussen school en Duindorp. Kok wil hij worden. Want: “Je bent bezig met iets, je ziet dat je iets maakt; dat vind ik leuk.” Misschien zit er dit jaar een bijbaantje in bijvoorbeeld de horeca van een strandpaviljoen in. Valentina uit Transvaal bereidt zich voor op een administratieve opleiding van twee jaar bij het Rijnland College in Zoetermeer. Dezer dagen doet ze vakantiewerk bij minister Grapperhaus (CDA) van Justitie en Veiligheid. Het sluit aan op de stage die ze op het

De eerste- en de laatstejaars hebben veel geleerd op De Einder, vinden ze. “Vooral hoe je je moet gedragen om in de doorstroom en verder te komen,” vertelt Valentina. Ze is blij met haar keuze voor het Rijnland College. Het is een school waar ze zich helemaal kan concentreren op het leren. “Het is geen school waar de leerlingen alles verkloten.”

Makkelijk was het voor haar niet: “Ik heb mezelf veel veranderd dit jaar in een paar maanden tijd.” “ik heb enorm mijn best gedaan!” zegt Jesua. “Als ik me heel goed zou gedragen, mocht ik een heel jaar hier op school blijven. En ik was heel blij toen ik hoorde dat het mocht.”

Examen

De inzet van de docenten heeft daar ook aan meegeholpen. De Einder besteedt veel aandacht aan de leerlingen, merken Jesua en Valentina. Dat maakt het makkelijker om te leren en het examen te halen.

Valentina: “Bij het Mondriaan moet je alles zelf doen. Dat maakt je een beetje gek.” Of de twee last hebben gehad van de coronatijd. Dat valt wel mee, vindt Jesua. “Ik ben meestal op school. Als ik thuis ben, leer ik niet, dan ga ik naar buiten. Dus is het beter als ik op school ben.” Corona betekende voor Valentina dat ze minder naar school kon. Jammer: “Want als je examen doet, moet je meer aandacht krijgen. En een deel van de uren die ik op school was ging op aan het nakijken van wat ik had gedaan.” Al denkt ze wel dat ze straks net zoveel heeft geleerd als anderen in de tijd dat er nog geen corona was.

5 Wat ‘juf’ Josée de wijkbewoners heeft meegegeven pakt niemand ze meer af De versnipperaar weet wel raad met de werkpapieren van mensen die met pensioen gaan, merkt ‘juf’ Josée Mulder van Zebra Welzijn toch een beetje verbaasd op. Twintig jaar wel en wee van buurthuis Bario snijdt het apparaat moeiteloos aan repen. Wat rest is tevredenheid over wat ze voor de wijkbewoners en hun kinderen mocht betekenen, zegt ze. “Wat ik ze heb meegegeven pakt niemand ze meer af.”

meer vrijetijdsactiviteiten kunnen doen.” Ze denkt dan weer aan de tijd dat kunstenares Suzanne de Kruijf in Bario aan de slag ging met kinderen. Die leerden op die manier mensen uit andere kringen kennen.

“Voor hun opvoeding is dat goed, denk ik.”

Met de kinderen van Bario vierde Josée haar afscheid op de pier van Scheveningen. “Alles was daar dicht, maar voor de kinderen maakte het niet uit.” Ze gingen met de tram naar de kust. Voor sommige kinderen was het de eerste keer dat ze in een tram reden en voor sommigen de eerste keer dat ze de zee zagen. “En ik geloof dat er maar één al eens eerder op de pier was geweest.” Josée kan zich daar nog steeds over verbazen.

Zo enthousiast vertelt Josée over het buurthuis dat het lijkt alsof ze er na haar laatste werkdag verder gaat als vrijwilliger. Voorlopig niet: “Ik wil eerst ontspannen, dingen voor mezelf doen en daarna kijken wat ik eventueel mis en of ik me nog nuttig wil maken.” Maar eerst weer beeldhouwen en misschien wanneer de coronatijd voorbij is een cursus volgen bij de Volksuniversiteit. “En dan niet om een diploma te halen.”

Gezondheidsprojecten

“Ik werk hier al zo lang en dan denk je dat ze wel weten dat aan de andere kant van de zee Engeland ligt en dat er booreilanden in de zee staan. Niet dus.” Dit verbaasde haar ook tijdens de Scheveningenreis: sommige kinderen hadden de hele dag niets gegeten. “Terwijl we in Bario gezondheidsprojecten doen.

Hoe kan dat?” Het geeft volgens haar aan dat een welzijnswerker altijd alert moet zijn en altijd moet weten wat te doen om erger te voorkomen.

Foto: De Wijktijgers

Veel kinderen hebben hun leven lang profijt van de activiteiten die Bario voor ze organiseerde, vindt Josée. Telkens weer treft ze volwassenen die nog steeds vertellen over de geweldige jeugd die ze in het buurthuis beleefden. “Missie geslaagd, zeg ik dan, want veel van hen zijn goed terecht gekomen; werken bij de gemeente, geven sportlessen bij scholen. Daar ben ik altijd heel blij om.”

Opvoeding

Het lijkt die kant weer op te gaan met uitzicht op meer muzieklessen, meer sport, handenarbeid en techniek, stelt Josée vol verwachting vast. “En dan hoop ik dat ze ook

Zangkoor

Hier denkt Josée soms ook aan: een cursus beeldhouwen geven in het Zuiderpark. Of dat wellicht ook een idee voor Transvaal is? Misschien, overweegt ze, al zou het zomaar kunnen dat Transvaal warmer loopt voor een zangkoor zoals dat eerder in de wijk actief was. Toen stond er nog een piano in Bario waarbij kinderen liedjes vanuit de hele wereld zongen. Het Transvaallied ook: “Transvaal, de wereld in ’t klein; vergeet de bonte boze wereld; al is het maar voor even; kom mee een dans de dans van je leven.”

Foto: Hasan/De Wijktijgers

Er waren meer koren, maar die hielden allemaal op te bestaan, zegt Josée. En dat vindt ze jammer: “Want dat mist Transvaal een beetje: vrolijkheid.” Aan haar zal het niet liggen: in de coronatijd bijvoorbeeld deelde ze met vrijwilligers boeken uit de zwerfkast uit op het Paul Krugerplein. “Het werd daar heel gezellig en de mensen zeiden: wat fijn dat je dat doet met de kinderen.” De activiteiten slaan inmiddels zo goed aan dat Bario een wachtlijst moet opstellen voor kinderen die willen meedoen.

Vertrouwen

Met een beetje smokkelen heeft Josée exact twintig jaar in Transvaal gewerkt. Dat was in de tijd dat de wijk geen beste naam had, herinnert ze zich, en met grotere problemen kampte dan die nu spelen. Er is veel veranderd en daar heeft wat haar betreft het welzijnswerk aan bijgedragen. “En het fijne van welzijnswerk is dat mensen erop kunnen vertrouwen dat je niet alles wat je hoort doorvertelt en dat ze altijd bij je terecht kunnen.”

Fysiotherapiepraktijk Kaapseplein gesloten Na 28 jaar heeft Fysiotherapie Kaapseplein haar deuren gesloten. Vanaf eind april werd de praktijk langzaam afgebouwd.

Op 25 juni behandelde fysiotherapeut Bart van den Boogaard zijn laatste patiënten. Birgit van Delft was door privé omstandigheden al eerder gestopt. De patiënten die tot op de laatste dag behandeld werden zijn in overleg met de patiënt overgedragen aan collega’s in de wijk.

“Er waren veel patiënten die regelmatig terug kwam,” zegt Bart.

“En dan niet alleen de mensen met chronische klachten.” “In de wijk Transvaal is een grote diversiteit aan culturen, die wisten ons allemaal te vinden,” vult Birgit aan. Dat maakte het werk ook leuk en afwisselend.

Al was het niet voor iedereen meteen duidelijk dat er aan het Kaapseplein 150 een praktijk voor fysiotherapie zat. “Soms dachten mensen dat we huisartsen waren,” herinnert Birgit zich. Maar wie daarna wel wist hoe het zat, verzuchtte niet zelden: “Ik wou dat ik het eerder had geweten.” Daarnaast waren er ook patiënten die pas recentelijk de praktijk hadden ontdekt.

Pand

Opvolgers zijn er niet voor Fysiotherapie Kaapseplein. “Dat komt omdat onze praktijk te klein is om interessant te zijn voor de nieuwe generatie fysiotherapiepraktijken,” legt Bart uit. “Verzekeraars willen

graag steeds bredere praktijken hebben.” Daar komt dan nog bij dat aan de verkoop van een praktijk in zijn woorden “een enorm onderhandelingstraject” voorafgaat. “De ruimte is makkelijker te verkopen als woning,” zegt Birgit. En stoppen met de praktijk betekent voor haar ook echt stoppen: “Ik ga niks anders doen, het is mooi geweest.” Bart blijft nog tot zijn AOW-leeftijd in 2022 bij Stichting de Bruggen werken. Waar hij al bijna veertig jaar als fysiotherapeut werkt.

Corona

De vraag naar fysiotherapie is de afgelopen maanden enorm toegenomen en beiden verwachten dat die vraag naar fysiotherapie de komende tijd verder zal toenemen.

Ze denken dan vooral aan mensen die corona hebben gehad en daar maar moeilijk van herstellen. Birgit: “Die moeten gericht en heel gedoseerd trainen.” Bart: “Die krijgen bijvoorbeeld in sommige gevallen

Foto: Rowena Rambhadjan/TransvaalNieuws

maximaal één keer in de week fysiotherapie omdat anders sprake kan zijn van overbelasting.” Sommige fysiotherapeuten hebben zich inmiddels gespecialiseerd in deze paramedische herstelzorg(*).

Keuze

Verzekeraars hebben hoge verwachtingen van een steeds verdergaande specialisatie, klinkt het in hun praktijk. De kans op herstel zou erdoor toenemen. Dat is volgens de fysiotherapeuten van Fysiotherapie Kaapseplein tevens de reden dat verzekeraars voor specifieke behandelingen de praktijken van hun voorkeur adviseren. Patiënten hoeven daar niet naar toe, benadrukt Bart.

Ondernemen

Begin 1993 is via het project Begeleid Werken van de voorloper van Stichting Ipse de Bruggen, de verstandelijk gehandicapte Vera Lepelaar in de praktijk komen werken.

Zij deed schoonmaakwerkheden en verzorgde de lunch. Bart: “Zij heeft dus 27 jaar bij ons gewerkt.” *www.zorginstituutnederland.nl/ Verzekerde+zorg/paramedischeherstelzorg-na-covid-19 Oud -patiënten die nog informatie willen, kunnen daarvoor contact opnemen via fysiotherapiekaapseplein@outlook. com www.defysiotherapeut.com

6 Vrijwilligers van IDHEM-Xtra helpen arbeidsmigranten uit de nood Arbeidsmigranten komen soms van het ene op het andere moment in hele grote problemen, weet Ania Paszak van IDHEMXtra, de belangenorganisatie van arbeidsmigranten uit het midden en oosten van Europa. Bijvoorbeeld toen veel mensen al hun officiële documenten kwijtraakten door een brand in een wooncomplex aan de Wouwermanstraat. Vrijwilligers van IDHEM-Xtra vertaalden dat verlies voor de Nederlandse instanties om de getroffenen uit de nood te helpen.

Die instanties weten niet altijd dat arbeidsmigranten in Nederland verblijven, zegt Paszak: “Ze staan niet altijd ingeschreven bij de gemeente.” Het overgrote deel van die arbeidsmigranten wil dat wel maar kan dat volgens haar niet: omdat ze niet volgens de regels woonruimte huren. Daardoor lopen ze allerlei regelingen mis waar ze recht op hebben zoals een WW-uitkering wanneer hun werk stopt. Dan is het jammer dat instanties een officieel woonadres willen zien voordat ze iemand tegemoet komen.

Dakloosheid

Met huurtoeslag bijvoorbeeld, zegt Paszak. Veel arbeidsmigranten krijgen vaak niet meer dan zo’n acht euro per uur en moeten huren van soms meer dan duizend euro per maand betalen. Dakloosheid wordt dan een reëel gevaar voor wie het werk kwijtraakt. Wanneer dat gebeurt, staan een stichting als Barka gereed om mensen terug naar hun thuisland te helpen. “Maar de interesse daarvoor is niet heel groot,” merkt Paszak.

Bijvoorbeeld omdat terug naar huis gaan betekent dat het ze niet is gelukt een plek in de Nederlandse samenleving te verwerven.

Kwetsbaar

De coronacrisis ten spijt blijft de trek vanuit Midden- en Oost-Europa onverminderd groot. Sommigen volgen mensen die ze kennen naar Nederland. “Die zijn daardoor minder kwetsbaar omdat ze bij familie, vrienden of kennissen altijd wel een plek vinden wanneer ze met het kwijtraken van hun werk ook hun woonruimte verliezen.” Anderen gaan op de bonnefooi of laten zich leiden door uitzendbureaus die ze niet zelden gouden bergen beloven.

Dat kan erg tegenvallen, hoort Paszak wel eens. Soms is er helemaal geen werk en vinden ze ook geen woonruimte.

Contracten

Met kortdurende contracten voor twee of drie maanden is het soms zinvol dat een werkgever ook woonruimte biedt en alle noodza-

kelijkheden als een zorgverzekering regelt, vindt Paszak. “Maar loopt de overeenkomst langer dan is het niet wenselijk dat één persoon daarover beslist.” En het is ook niet wenselijk dat met het stoppen van het werk ook woonruimte en verzekeringen ophouden.

Handhaving

Enige handhaving is dan wel op z’n plek. Maar daaraan schort het nog wel eens, merkt Paszak. De Inspectie SZW, een onderdeel van het Ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid treedt doorgaans alleen op wanneer groepen arbeidsmigranten in de problemen komen. “In de coronatijd bleef die inzet beperkt tot klachten nabellen bij een bedrijf.”

Dat sorteert volgens Paszak weinig succes. “Inspecteurs moeten ter plaatse zien wat er aan de hand is en van mensen zelf horen waarmee ze te maken krijgen. Dan merk je ook of mensen bang zijn om te praten.”

Politie

Vakbonden schieten weliswaar in individuele gevallen te hulp, maar dat is alleen voorbehouden aan hun leden. En de politie is niet de aangewezen instantie om actie te ondernemen bij werkgevers. “Die verwijst in zulke gevallen door naar ons en naar andere organisaties.”

IDHEM-Xtra neemt stappen door bijvoorbeeld een werkgever in een mail aan te spreken op loon dat nog steeds niet is betaald. In meer dan

Foto: Rowena Rambhadjan/ TransvaalNieuws

negentig procent van de gevallen is dat voldoende om alsnog betaald te krijgen. “Op die manier hoor ik bijvoorbeeld ook dat een werknemer in gebreke is gebleven en dat die kwestie eerst moet worden opgelost,” zegt Paszak. “Gratis en voor niks doen we dat en ik ken geen organisatie in Den Haag die dat ook zo al vanaf 2007 doet.”

Vrijwilligers

De organisatie, onderdeel van Xtra Welzijn, heeft zo’n dertig getrainde vrijwilligers die Polen, Bulgaren, Hongaren, Roemenen, Oekraïners èn Russen ondersteunen met informatie en advies over bepaalde problemen en uitleggen hoe de Nederlandse samenleving werkt.

De vrijwilligers beleggen daarvoor spreekuren in buurthuis Bario en in de bibliotheek van Transvaal.

IDHEM-Xtra werkt ook samen met andere organisaties zoals bijvoorbeeld de gemeente.

Meer weten? IDHEM, 070 365 8183, https://www.facebook.com/IDHEM.nl

TRANSVAAL APOTHEEK KEMPSTRAAT 113 2572 GC DEN HAAG

voor al uw geneesmiddelen en advies over gezondheid

Talentontwikkeling, ontmoeten en thuis voelen met fotografie Op een zonnige woensdag lopen diverse jongeren met een professionele spiegelreflexcamera om hun nek over straat ik de wijk.

Van alles wordt op de foto gezet; een mooie auto, de spaken van een wiel, bijzondere gevels, het Kaapse Plein en elkaar. Ze fotograferen erop los en zien in het alledaagse steeds een mooi fotoobject voor het Fotoproject ‘Thuis in Buurtkantine Transvaal’.

De wijk en haar bewoners zichtbaar maken voor én door de buurt.

Misschien heb je al wel eens een groepje mensen zien fotograferen op en rondom het Kaapse Plein met mooie professionele camera’s. Onlangs startte het fotoproject ‘Thuis in Buurtkantine Transvaal’, waarbij meerdere doelgroepen met eigen fotomateriaal de wijk en haar be-

verhaal te vertellen. Binnenkort starten ook twee groepen volwassenen. Daarbij ligt de focus meer op samenzijn, portretteren en verhalen vertellen in woord en beeld.

woners zichtbaar maken voor én door de buurt.

Verhalen

In een serie workshops leren jongeren die in de wijk wonen of er naar school gaan meer over fotografie.

Maar ook leren ze om de buurt op een andere manier te bekijken en door middel van fotografie hun

Foto: Buurthuis Mandelaplein

Expositie

Er komt een expositie van het fotomateriaal in de Buurtkantine aan de Colensostraat, en met een deel van die materialen krijgt de Buurtkantine een blijvende persoonlijke touch. Het project is een initiatief van Buurthuis Mandelaplein.

Samenwerkingspartners in het project zijn bijvoorbeeld Zebra Welzijn, Praktijkschool de Einder, Bewonersvereniging Transvaal Zuid en Peter van Beek Fotografie. Het project wordt mede mogelijk gemaakt door Gemeente Den Haag, Fonds 1818, Fonds Sluyterman van Loo en het Haags Groene Kruis Fonds.

7 Joke Jannessen (BTZ): wellicht dat wethouder Balster eens een tijdje in de buurt komt wonen Mooi dat wethouder Martijn Balster (PvdA) van Wonen, Wijken en Welzijn geld investeert om het Kaapseplein en omgeving op te knappen. Joke Jannessen van de Bewonersorganisatie Transvaal Zuid (BTZ) zegt het resultaat al te kennen: helemaal niets. “Zolang de oorzaken van de problemen niet worden aangepakt wordt het Kaapseplein straks weer net zoals het nu is.” Wellicht dat wethouder Balster voordat het werk begint eens een tijdje in de buurt komt wonen om te ervaren hoe het straks niet meer moet zijn, stelt ze voor.

Overbewoning is zo’n onderwerp.

Die kan in bijvoorbeeld de omgeving van de Colensostraat zomaar een brand veroorzaken als die het wooncomplex aan de Wouwermanstraat verwoestte, vreest Joke. De tuinen achter de woningen worden geleidelijk aan volgebouwd met provisorische onderkomens voor arbeidsmigranten. Zonder voorzieningen als verwarming. Het gevolg: mensen fabriceren zelf iets om de kou te verdrijven. “En dan hoeft er maar één vonk op een matras te vallen en alles gaat in de brand,” schetst Joke. De kans daarop neemt toe nu sommigen ook provisorische werkplaatsjes hebben ingericht.

Ambtenaren

Joke houdt het de verantwoordelijke ambtenaren telkens weer voor: kijk wat er achter de gevels gebeurt! Daar wonen arbeidsmigranten soms met z’n achten in een kamer waar overal matrassen op de vloer liggen. “Het is levensgevaarlijk,” zegt ze. “En net als in de Wouwermanstraat hebben wij ook doorlopende houten daken en houten plafonds met stro erin.” Dan baart het haar ook zorgen dat niet alle tijdelijke buren verzekerd zijn.

Binding

Arbeidsmigranten blijven doorgaans maar een bepaalde tijd in de buurt.

Buurvrouw & Buurvrouw Bus bestrijdt eenzaamheid, armoede en sociale uitsluiting Misschien iets voor Transvaal: de Buurvrouw & Buurvrouw Bus die nu in Leeuwarden eenzaamheid, armoede en sociale uitsluiting tegengaat. De bus parkeert daarvoor ergens in de wijk waar de bewoners dan coronabestendig bijvoorbeeld een praatje kunnen maken met anderen, spullen komen brengen of iemands probleem helpen oplossen.

“Bij de bus kan je laagdrempelig een gesprek aanknopen en een buur zijn voor iemand die een buur nodig heeft,” legde buurvrouw Esmeralda de Vries het project uit tijdens een digitale bijeenkomst van netwerkorganisatie voor bewonersinitiatieven LSA. De Buurvrouw & Buurvrouw Bus werkt volgens het principe van wederkerigheid.

En anders dan de naam doet vermoeden draait het niet alleen om vrouwen: mannen en kinderen zijn eveneens buren die wat voor een ander kunnen betekenen onder het motto “zonder geld, regels en gedoe bijdragen aan een mooiere, inclusieve wereld waarbij iedereen een verschil kan maken’. Veel meer dan lef en een goede voorbereiding is daar volgens buurvrouw Esmeralda eigenlijk niet voor nodig. Lef moeten de buren hebben. De voorbereiding staat beschreven in het

Ze hebben er weinig binding mee.

Ook al omdat ze de Nederlandse taal vaak niet machtig zijn. “Ze hebben een onderkomen en dat is hun genoeg,” zegt Joke. “En de gemeente denkt maar dat je die mensen bij de wijk kunt betrekken.” Alleen al de hoeveelheid vuilnis die ze regelmatig in de wijk aantreft zegt wat haar betreft genoeg. En dan is er altijd weer het parkeerprobleem dat door de toenemende stroom arbeidsmigranten blijft toenemen.

Eigenaren

Nog zo iets: de tuinen worden nauwelijks nog onderhouden. “De bomen groeien bijna naar binnen, er is niemand die even een snoeitang pakt.” Ook die wildgroei kan gevaar opleveren voor de bewoners in de buurt. Van de eigenaren zegt ze weinig te verwachten: die willen zoveel mogelijk aan hun woningen verdienen. Diezelfde eigenaren staan volgens haar ook een verbetering van de wijk in de weg. Die moeten allemaal worden uitgekocht en dat kost veel geld. Het laat onverlet dat Joke en andere oorspron-

Koffieochtend

Wellicht dat wethouder Balster daar eens over komt praten op een koffieochtend van de BTZ, overweegt Joke. Daarmee zou hij een mooie traditie in ere herstellen: die van wethouders die in de wijk komen horen wat daar speelt en wat de bewoners van de gemeente verwachten. Dit zou nog beter zijn: bestuurders en ambtenaren die in de wijk wonen en zelf ervaren wat er te doen is. De plannen die nu klaarblijkelijk buiten Transvaal zijn gemaakt komen wat Joke betreft twintig jaar te laat èn gaan voorbij aan de problemen die zich er voordoen. “Je verandert de wijk niet met een feestje op het plein.”

“Juf, wat ligt er veel rommel op straat!”

Groep 1/2 van juf Sanne heeft een les buiten. Zij zijn bezig met de unit “Sharing the planet” (Wij delen de planeet). De leerlingen lopen een rondje om de school om te onderzoeken of er veel zwerfvuil ligt. Gewapend met handschoenen en grijpers nemen ze alles mee dat rond de school ligt.

Op school worden de zakken omgekeerd, bekeken en besproken.

Er ligt genoeg en dat is eigenlijk heel verdrietig.

Het gemak waarmee mensen hun vuil op straat achterlaten is schokkend. Onze conciërge is iedere

Buurvrouw Startpakket; te vinden op https://www.buurtwijs.nl/sites/ default/files/buurtwijs/bestanden/ buurvrouw-startpakket/index.html.

Kijk dan gelijk even op https://www. facebook.com/Buurvrouw-Buurvrouw-Bus-108920357133803 om te zien hoe ze dat dan doen daar verderop in Leeuwarden. Daar heb je eigenlijk geen echte bus voor nodig, vertelde buurvouw Esmeralda. Met een bakfiets of een karretje of iets anders wat de aandacht trekt lukt het ook om buren te verbinden.

kelijke bewoners niet uit de buurt weg willen. “Want wat krijg je terug: anderhalve kamer om achter de geraniums te zitten.”

lemaal veranderd in een afvalhoop, dan is de concierge zomaar een uur bezig. Je zal er maar tussen moeten leven…..

De gemeente heeft nu wel afvalbakken geplaatst. Daar zijn we erg blij mee maar daar wordt ook ontzettend veel vuil omheen gezet. En dat is nu net niet de bedoeling.

Wij proberen op school de leerlingen het respect voor het milieu en de verantwoordelijkheid voor een fijne leefomgeving mee te geven.

De jeugd heeft de toekomst!

Natuurlijk vindt niemand het leuk om al dat afval op straat te zien.

Elkaar erop aanspreken gebeurt te weinig. Vaak ook omdat mensen zich daar niet veilig bij voelen. Ook dit is een verdrietige conclusie.

“Gelukkig is ons schoolplein nu weer opgeruimd, juf!” Trots laat een van de leerlingen de volle vuilniszak zien.

“Ik denk dat ons groepje de volste zak heeft.“ Als u leerlingen van onze school of ochtend minimaal een half uur be- de conciërge het plein ziet schoonzig om het gebied rond de school maken, geef ze dan een complizwerfvuilvrij te maken. We willen ment. Dat verdienen ze! een goed visitekaartje zijn voor de wijk. Helaas moet hij iedere Patricia Jong ochtend dit ritueel herhalen en op Adjunct directeur maandag is de schoolomgeving he- OBS De Springbok

8 Salmatta Salaam Coker: “Een journalist moet heel precies zijn” De 5 W’s (Wie, Wat, Waar, Wanneer, Waarom – en ook de H van Hoe?) zijn het belangrijkste waarmee een journalist te werk gaat. Dit vertelde Salmatta Salaam Coker. Zij is de moeder van Wijktijger Raheema. Omdat Raheema’s moeder in haar thuisland als journalist heeft gewerkt, interviewden de Wijktijgers haar. Het was een levendig gesprek.

mensen hebben het hier goed.”

Salmatta Salaam Coker heeft weinig familie achtergelaten in haar thuisland. Eén jongere broer woont nog in Sierra Leone. Haar vader is gestorven en haar moeder woont nu in de Verenigde Staten.

Oorlog

Twintig jaar geleden was er oorlog in haar thuisland. Die oorlog heeft heel erg lang, namelijk 10 jaar, geduurd. Het was een burgeroorlog.

Dit betekent dat er niet tegen een ander land werd gevochten, maar dat groepen mensen in Sierra Leone in verzet kwamen tegen de regering, en tegen elkaar. Die groepen vochten tegen elkaar.

Overal

Tekst en foto’s: Bernadette Schoemaker

Wij van de Wijktijgers wisten al dat de 5 W’s (plus de ‘H’, van ‘Hoe’) een antwoord moeten krijgen in het verhaal van een journalist. Salmatta Salaam Coker drukte ons op het hart om dat ook ECHT en ALTIJD te doen.

Precies

Ze vertelde ook dat je heel precies moet zijn als journalist. Dus, zo begrijpen wij nu, je schrijft niet zoiets vaags als: ‘vandaag hadden wij in Den Haag een gesprek met iemand’.

Nee, je moet het zó doen: ‘In Bario, het buurthuis in de wijk Transvaal in Den Haag, hadden de Wijktijgers op 1 juni 2021 een interview met Salmatta Salaam Coker. Zij werkte als journalist in het land waar ze vandaan komt, in Sierra Leone, in West Afrika. Met elkaar wilden we haar interviewen, om te horen hoe zij haar werk deed en omdat van haar kunnen leren.’

Socialer

Het leuke aan het werk van een journalist, vertelde Salmatta Salaam Coker, is het brainstormen, het nadenken. “Je brein wordt groter, je komt meer te weten, je wordt slimmer en socialer”, vertelde ze.

Fakenieuws

Op de vraag of zij ook fake-nieuws maakte, was haar antwoord heel erg streng: “Nee! Fake-nieuws maken mag niet! Het is heel belangrijk dat je als journalist te vertrouwen bent. Dat vertrouwen krijg je alleen maar als je de waarheid vertelt aan mensen.”

Communicatie

In haar thuisland Sierra Leone, in West-Afrika, werd Salmatta Salaam Coker in 1981 geboren. Ze groeide daar op. Na de middelbare school, die ze in 2003 afrondde, ging ze naar de universiteit. Daar studeerde ze 2 jaar, en leerde er journalistiek.

Vervolgens ging ze In 2005 als journalist aan het werk, bij de radio. Ze wilde graag journalist worden omdat ze hield van lezen, en communicatie leuk vond. Vier jaar heeft ze daar gewerkt als nieuws-editor. Dat was bij de radio. Sport en entertainment waren haar onderwerpen.

Weer

Mist ze haar thuisland? Vroegen we. “Ja”, zei Salmatta Salaam Coker. “Ik mis de goede stranden en het mooie weer daar. Maar het leven hier in Nederland is beter. De

“In het begin”, vertelde Salmatta Salaam Coker , “was die strijd nog alleen in de kleine plaatsen in het land. Maar later was de oorlog overal, ook in de hoofdstad Freetown, waar ik woonde”. Het was een vreselijke oorlog, vertelde ze. Veel mensen zijn vermoord. “Niet alleen mannen vochten, vrouwen deden dat ook. Zelfs kinderen werden strijders.” Het naarste verhaal dat ze hierover vertelde was dat kinderen werden ontvoerd door soldaten.

Ze kregen drugs van die soldaten en moesten meevechten. Kinderen kregen de opdracht om hun eigen ouders te vermoorden.

Persvrijheid

Van vrijheid voor journalisten was in die tijd geen sprake. Wie iets schreef of vertelde wat de bazen in dat land niet uitkwamen, kwam terecht in de gevangenis. Nu is dat gelukkig anders, vertelt Salmatta Salaam Coker. Er is nu een commissie – een groep mensen – die in

de gaten houdt dat de bazen zich aan een nieuwe wet houden. In die nieuwe wet staat namelijk, dat er persvrijheid moet zijn. Dit betekent dat iedereen moet kunnen zeggen en schrijven wat hij wil – ook als het voor andere mensen niet goed uitkomt wat er gezegd wordt: persvrijheid, dus.

Allerbelangrijkste

Omdat ze het Nederlands nog niet goed kan, kan Salmatta Salaam Coker hier in Nederland nu niet in de Nederlandse taal werken als journalist. Dat vindt ze heel erg jammer. Ze werkt daarom tijdelijk als schoonmaakster, in een NH-hotel. Denkt ze er wel eens over om naar een Engels sprekend land te gaan, zodat ze wel als journalist kan werken? “Hier zitten Raheema en haar broer op school, en hebben ze hun vrienden.

Dit is nu het allerbelangrijkste: dat mijn kinderen goed opgroeien, en dat ik er voor mijn kinderen ben.”