8
| DE SCHELDEPOST • JAARGANG 71 • 02 NOVEMBER 2016 • NR 44
Er was meteen een klik met Kapelle Rotterdammer voelt zich hier thuis
De gemeenteraad van Kapelle heeft burgemeester mr. Anton Stapelkamp (55) voorgedragen voor een tweede termijn van zes jaar. Zijn herbenoeming is een formaliteit. Hoewel in Den Haag geboren en ook nog twee jaar in Utrecht gewoond hebbend, voelt hij zich nog steeds een beetje Rotterdammer, waar hij immers bijna z’n hele leven doorbracht. Na zijn studie Nederlands recht (specialisatie staatsen bestuursrecht), was hij docent en opleidingscoördinator openbaar bestuur en sociale zekerheid aan het Albeda College, bestuurder van de Rotterdamse deelgemeente Hillegersberg - Schiebroek (42.000 inwoners) en weer docent aan het Albeda College. Tussen de bedrijven door schreef hij diverse boekjes, o.a. over het lot van de Joodse inwoners van Hillegersberg (toen een zelfstandige gemeente) in de Tweede Wereldoorlog. Op 25 februari 2011 trad hij aan als burgemeester van Kapelle. Eind 2014 stapte hij om persoonlijke redenen over van het CDA naar de ChristenUnie. Hij is getrouwd met zijn jeugdliefde Cecile Roozenbeek, samen hebben ze drie kinderen, die in Rotterdam zijn blijven wonen.
"Bevriende dominee geeft het beslissende zetje om op burgemeestersambt te solliciteren" De tijdgeest verandert bijna sneller dan de status van Zwarte Piet. Dat besef dringt tot me door in een ongedwongen gesprek met burgemeester mr. Anton Stapelkamp naar aanleiding van zijn officieuze herbenoeming voor nog eens zes jaar op de vooravond van zijn 55e verjaardag. Op de vraag of hij in Kapelle z’n pensioen gaat halen, antwoordt hij met een gulle lach: “In de eerste plaats: m’n vrouw en ik hebben het hier hartstikke goed naar onze zin, we voelen ons thuis, Rotterdam is al bijna achter de horizon verdwenen. En er is nog genoeg te doen, ik heb er zin in. We zijn hard aan de slag gegaan om de kwaliteit van ons werken als raad, college en ambtelijke organisatie verder te verbeteren, we maken grote stappen, maar klaar ben je nooit. Ik heb bewust gekozen voor een kleinere gemeente. Het contact met mensen van allerlei pluimage, dingen in gang zetten, zoals Toujours Kapelle en de cursus Politiek Actief (al 85 deelnemers) , op bezoek bij echtparen die 50, 60, 65, 70 of zelfs 75 jaar getrouwd zijn, ja, dat ligt me heel goed. In een grote gemeente, ben je toch meer een manager, daar is niks mis mee, maar dat is een andere tak van sport. Aan de andere kant: zeg nooit nooit. Ik ben pas 55, ik mag nog twaalf jaar werken tot mijn pensioen, dus wie weet wat er nog op mijn pad komt.” De zin: “Ik ben pas 55” intrigeert me. Toen ik zelf zo jong was, 55 dus, werd alom gevraagd: “Hoe lang nog”, alsof je een gevangenisstraf moest uitzitten. Voor velen wenkte de VUT (Vervroegde Uittreding) over een jaar of vier. Anno 2016 heb je nog een werkzaam leven voor je. Maar we dwalen af en gaan snel terug naar het onderwerp: Anton Stapelkamp, die in een veld van 28 kandidaten als winnaar over de streep ging. Hij kan zich nog als de dag van gisteren herinneren dat de advertentie voor het burgemeestersambt van Kapelle langs kwam. Kapelle? Het wist alleen dat het dorp in Zuid-Beveland lag en dat Balkenende er geboren was . Veel verder reikte de kennis niet, tot hij in gesprek raakte met een bevriende dominee, die toevallig meer wist te vertellen over de gemeente in het algemeen en Kapelle-Biezelinge in het bijzonder. “Een leuke plek joh, echt iets voor jullie, daar moet je op solliciteren.” Bovendien stopte er om het uur ( nu zelfs om het half uur) een trein en dat was toch wel een voorwaarde, omdat echtgenote Cecile en toen ook nog de kinderen niet in het bezit waren van een rijbewijs. En dus nam hij de pen ter hand, evenals, naar later bleek, 27 andere kandidaten Het was de start van een lange sollicitatieperiode, waarin hij de (toenmalig) commissaris van koningin in Zeeland, Karla Peijs ontmoette en drie keer de vertrouwenscommissie uit de gemeenteraad. Op 18 oktober 2010 zette hij voor het eerst voet op Kapelse bodem, nadat hij op sollicitatiebezoek was geweest in Middelburg. “Het voelde goed, vooral de vele Zeeuwse vlaggen die er wapperden vielen me op, ze zijn hier trots op hun identiteit, hier zou ik graag burgemeester willen zijn. Vanuit de trein terug naar huis zagen ze een regenboog boven Kapelle, gemeentehuis en kerk pasten er net onder. Een knipoog van Boven?” Twee maanden later was
de benoeming een feit. Einde tijdperk Gejuich alom in huize Stapelkamp in de Rotterdamse wijk Hillegersberg-Schiebroek zou je denken. Dat viel mee of tegen, net van welke kant je het bekijkt, zeker voor de kinderen en zijn schoonmoeder. In ieder geval drong het besef door dat er binnenkort een einde zou komen aan het tijdperk Rotterdam, een stad waar het hele gezin verknocht aan is. “De familie van beide kanten, vrienden, kennissen, de vrienden en vriendinnen van onze kinderen allemaal wonen ze in Rotterdam of directe omgeving. Fijne, bruisende en diverse stad. We hebben er altijd met ontzettend veel plezier gewerkt en gewoond.” Rotterdam, dat is Feyenoord, één van de grootste havens ter wereld en aanpakken onder het motto “niet lullen maar poetsen.” En, voegt Stapelkamp er aan toe, een stad die geweldig in ontwikkeling is en zelfs al hipsterbuurten en bakfietswijken kent. Op de fiets Toch heeft Stapelkamp geen seconde spijt gehad van zijn overstap naar Kapelle. “Er was meteen een klik”, blikt hij terug, reden waarom hij zich meteen onderdompelde in de Kapelse samenleving, hoewel hij zijn koopwoning toentertijd niet direct kwijt kon. En dus nam het paar intrek in een huurwoning(ze wonen nu in koopwoning even verderop in Eliwerve) en namen de (volwassen) - kinderen de honneurs waar in Rotterdam. De natuur, het landschap, de boomgaarden, maar ook de rust en de goede verbindingen met de Randstad deed het echtpaar Stapelkamp zich hier snel thuis voelen. Om de boel te verkennen sprong echtgenote Cecile op de fiets en alleen in het eerste jaar al had ze er zo’n 5.000 kilometer op zitten, geen weggetje, hoe klein ook is haar ontgaan. Zelf verplaatst Stapelkamp zich als het even kan ook op de fiets. En eerlijk is eerlijk: het is niet bepaald een straf om burgemeester van Kapelle te zijn. Op alle lijstjes die er toe doen scoort Kapelle goed tot uitstekend: lage werkloosheid, weinig tot geen criminaliteit, een gering aantal bijstandsgerechtigden, een hoog voorzieningenniveau, een florerend midden- en kleinbedrijf en een rijk kerkelijk – en verenigingsleven. Eind 2014 jaar werd Kapelle zelfs uitgeroepen tot de duurzaamste gemeente van Nederland, waarbij het begrip duurzaam flink was opgerekt. Die kleinschaligheid is op zijn lijf geschreven. Van de Franse herdenking maakte hij een jaarlijks terugkomend evenement en mede dankzij zijn inspanningen – en die van Andries Looijen en zijn Museum Vitality - weten alle inwoners van de gemeente wat zich in de meidagen van ’40 afspeelde in de driehoek Kapelle-Wemeldinge-Schore. De fruitteelt draagt hij een warm hart toe. Het is een door hem ingezette traditie geworden dat hij elk jaar het startschot van de pluk geeft. “Kapelle is tenslotte de Bloesem van Zeeland.” Kerkelijk leven Het zal de oplettende burger niet zijn ontgaan, dat Stapelkamp veel waarde hecht aan het kerkelijk leven. Hoewel van gereformeerde afkomst (synodaal gereformeerd voor de fijnproevers), is hij lid van de Nederlands Hervormde Kerk in Kapelle. Maar hij is zeker niet éénkennig en vindt de verscheidenheid, eerder een verrijking dan een verarming. Zelf bezoekt hij minstens keer per jaar incognito, de zeven protestantse kerkgemeenschappen binnen de gemeente: de Petrakerk (gereformeerde gemeente) in Kapelle, de protestantse gemeente KapelleBiezelinge-Eversdijk (Mozeskerk) in Biezelinge,
de Christelijke Gereformeerde Kerk in Biezelinge, de protestantse Maartenskerk in Wemeldinge, de Vrije Evangelische Gemeente in Wemeldinge, de protestantse gemeente Schore/Hansweert en natuurlijk z’n eigen kerk. “Elke kerkgemeenschap heeft een eigen sfeer, een eigen cultuur. En ik ben burgemeester van alle inwoners.” Wemeldinge Wemeldinge heeft een apart plekje, niet alleen omdat hij toerisme en recreatie en het Nationaal Park Oosterschelde in zijn portefeuille heeft. Het is hem niet ontgaan dat het 3.000 zielen tellende dorp aan de Oosterschelde de afgelopen decennia heel wat heeft moeten verstouwen. In 1970 werd de gemeente opgeheven en samengevoegd met Kapelle, in 1975 halveerde de scheepsvaart in het Kanaal door Zuid-Beveland door de opening van het Schelde-Rijnkanaal en in 1992 werd het kloppend hart, het sluiscomplex, opgeheven o.a. door de verbreding van het Kanaal, waardoor de sluizen overbodig werden. ”Maar ze hebben de moed niet opgegeven en zijn overgeschakeld op recreatie en toerisme. En met succes, dit jaar zijn er naar verwachting zo’n 175.000 overnachtingen in het dorp. Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt, om het toerisme en daarmee de welvaart van het dorp verder te bevorderen. Ze kunnen op me rekenen.” Overstap Halverwege de rit stapte Stapelkamp over van de ene keurige middenpartij, het CDA, naar een andere keurige middenpartij, de ChristenUnie. Hij maakte die overgang slechts via Twitter bekend, het haalde desondanks het landelijk nieuws. Het dagblad Trouw wijdde er zelfs een uitgebreid artikel aan, met bijdragen van de raadsleden Peter Ganseman (Gemeentebelang) en Tiny van Loon (VVD). De publicitaire storm ging evenwel even snel liggen als hij was opgestoken, nadat een getergde burgemeester ( de enige keer dat ik hem boos heb gezien) de “dissidente” raadsleden duidelijk had gemaakt dat de vertrouwenscommissie hem destijds toch echt had geselecteerd en voorgedragen vanwege zijn kwaliteiten en niet als CDA’er. David Bowie Anton Stapelkamp: een nette man in een nette gemeente. Wie schetst mijn verbazing als hij bij het scheiden van de markt “opbiecht” een fan van de Britse zanger, producer, acteur en provocateur David Bowie (1947-2016) te zijn.(U2 en Roxy Music behoren ook tot zijn favorieten, maar dit terzijde) Tot aan zijn, achteraf gezien aangekondigde dood (10 januari 2016), bleef hij voor velen, zoals ondergetekende, een mysterie, een man met veel gezichten, maar zich tot het laatste moment bleef hullen in geheimtaal en voor de fans en buitenwereld verborg dat hij ongeneeslijk ziek was. In 1983 bezocht hij samen met vriendin Cecile (“We waren verliefd dus ze moest wel mee”), een concert van David Bowie in de Rotterdamse Kuip. Een onvergetelijk spektakel, later bezocht hij nog een concert in de Nijmeegse Goffert. ”Boven m’n bed hing een grote poster van David Bowie. Hij was mijn jeugdidool. Een vernieuwer, een artiest met meerdere lagen.” Zijn overlijden kwam als een schok, ook voor Stapelkamp, die net als tienduizenden anderen met zijn jongste zoon afreisde naar Groningen waar toevallig een tentoonstelling aan hem was gewijd. ”De herinnering blijft, z’n muziek is tijdloos.”