"Όποιος τραγουδάει τον καηµό του κόσµου, αυτός είναι ρεµπέτης. Αυτός που λέει µόνο τον δικό του καηµό δεν είναι ρεµπέτης, είναι λαϊκός..."
Το ρεµπέτικο τραγούδι είναι ένα είδος ελληνικού λαϊκού τραγουδιού που έχει τις ρίζες του από την εποχή του Βυζαντίου. Αναπτύχθηκε κυρίως στα παράλια της Μικρά Ασίας ,καθώς και στη Σµύρνη, την Κωνσταντινούπολη και στη Θεσσαλονίκη. αρχικά εξέφρασε κοινωνικές οµάδες που ζούσαν στις φτωχογειτονιές των αστικών κέντρων. Στα µέρη όπου αναπτύχθηκε , κυρίως σύχναζαν άνθρωποι του υποκόσµου άνθρωποι που έκαναν χρήση διάφορων ναρκωτικών ουσιών ,άνθρωποι που ήταν παραδείγµατα προς αποφυγήν. Παρόλα ταύτα οι περισσότεροι κάτοικοι σιγοµουρµούριζαν διάφορους σκοπούς από αυτά τα τραγούδια γιατί παρόλο που ήταν απαγορευµένα ο περισσότερος κόσµος τα αγαπούσε. Το ρεµπέτικο µεταφέρθηκε στην κυρίως Ελλάδα µε την καταστροφή της Σµύρνης. Οι κάτοικοι της Σµύρνης µεταναστεύοντας στην Ελλάδα µετάφεραν τα ήθη και έθιµα τους, ένα από αυτά είναι και το ρεµπέτικο. Το ρεµπέτικο τραγούδι κατά καιρούς πήρε ποικίλες ονοµασίες. Η πιο συνηθισµένες είναι µόρτικο, µάγκικο, βλάµικο, αλανιάρικο, σερέτικο, ατζέµικο, αντάµικο, τσαχπίνικο, µπερµπάντικο, νταήδικο, νταλγκαδιάρικο, δερβίσικο, τεκετζίδικο, χασικλίδικο, απάχικο, µποέµικο, ασίκικο, ντερµπεντέρικο, λεβέντικο, κουτσαβάκικο, γιουρούκικο, µουρµούρικο κ.ά, µέχρι να οριστικοποιηθεί, στις αρχές του 20ού αιώνα, το όνοµα “ρεµπέτικο” Η πολύχρονη οθωµανική κατοχή περιοχών µε ελληνικό πληθυσµό δηµιούργησε προϋποθέσεις πολιτισµικών αλληλεπιδράσεων. Όσο κα αν η επιρροή της ελληνικής πλευράς υπήρξε µεγαλύτερη, η οθωµανική κλασική και λαϊκή µουσική κατάφερε επίσης να αναπτύχθηκε, στηριζόµενη στα αρχαιοελληνικά πρότυπα, να δηµιουργήσει την εθνική µουσική σχολή της σηµερινής Τουρκίας. Υπήρξαν, λοιπόν αρκετές µελωδίες που, ανεξάρτητα από την αρχική τους προέλευση χρησιµοποιήθηκαν εξίσου από Τούρκους και Έλληνες, περνώντας, στη συνέχεια, και στα ρεµπέτικα τραγούδια της περιοχής. Η κάθε είδους καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωµάτων στην περίοδο της οθωµανικής κατοχής, αλλά και στα χρόνια της οθωνικής και νέτα-οθωνικής περιόδου, στον ελλαδικό χώρο, έστελνε στις φυλακές, πέρα από τους ποινικούς κατάδικους, και χιλιάδες ανθρώπους που αντιδρούσαν στην κοινωνική αδικία. Σηµαντικά τραγούδια συνήθως σε µορφή δίστιχων ή και εκτενέστερα αφηγηµατικά- γράφτηκαν για να περιγράψουν τα παθήµατα των φυλακισµένων, αποτελώντας στη συνέχεια την “πρώτη ύλη”. για αρκετά ρεµπέτικα. Το διάστηµα µεταξύ 1850 και 1922 Θα µπορούσε να χαρακτηριστεί ως “περίοδος συνύπαρξης, συµπόρευσης και επικοινωνίας" των δύο ειδών, κατά τη διάρκεια της οποίας το νεώτερο -το ρεµπέτικο- βγαίνει µέσα από τα σπλάχνα του παλαιότερου.