Joos van Huertere. Die herdoopte Faial op een gegeven moment zelfs tot “Nieuw Vlaanderen”. Dat behoort nu tot het verleden, maar de hoofdstad Horta verwijst wel nog naar de naam van de vroegere “Capitan-Mor”. Verder hebben wij de ossenkarren van jullie meegekregen, het kantwerk en de begijnmantels...
hemel rond de top van de berg volledig opgetrokken en zie ik de gigantische piek waar alle Azorianen, uiteraard die van Pico bovenaan, bloedfier op zijn. Serge lacht als hij mijn verbazing ziet. “Dit is iets typisch voor de Azoren. Niets is wat het lijkt. In een handvol seconden kan alles omslaan. Daarom hou ik zo van dit land.
Heel wat Vlamingen kregen dus belangrijke posities op de Azoren. Regelmatig zal je dus verwijzingen naar Vlaanderen terug vinden. Ook in moderne tijden heeft België een belangrijke connectie met de Azoren. Ga je naar Faial? Daar zal je te weten komen wat ik bedoel. Ik ben benieuwd. De volgende ochtend doe ik een tweede poging om naar Pico te vertrekken. De weergoden op de Azoren zijn stug. Heel wat koffies met Rui later krijg ik te horen dat onze vlucht groen licht krijgt. Met een dag vertraging kom ik in Pico toe. Het regent. Dit belet mij echter niet om meteen te zien dat Pico een heel mooi eiland is. Ik rij een stuk langs de kustlijn en zie tot op zekere hoogte de groene bergen aan mijn linkerzijde. Mijn zicht reikt niet te ver want ook hier zit de hemel wat dicht. De befaamde Piquinho, met haar 2351m niet alleen het hoogste punt van de Azoren maar meteen ook van Portugal laat zich momenteel niet zien. Rond 18h kom ik bij Serge Vialelle in Lajes do Pico toe. Ik maak kennis met mijn gastheer en dan plots gebeurt het onwaarschijnlijke. Daar waar 15 minuten daarvoor alles nog grijs was, is de
Serge kwam in Pico toe als jonge snaak. Op vakantie. Hij wilde tijdens zijn verblijf absoluut een walvis zien en ging op zoek tussen het harde volkje van walvisvaarders naar iemand die met hem op zee wilde gaan. Niemand was geïnteresseerd in de vraag van die kleine Fransman, maar hij gaf niet op en bleef aandringen. “Het milieu van die walvisvaarders was heel hard. Deze mensen waren eenvou-
dige boeren die een ruig en soms heel moeilijk bestaan leidden. Ze leefden met wat het land en de zee hen gaf. Voor hen was een walvis niets meer dan een cadeau van de zee. Zodra ze er een zagen, gingen ze zonder dralen in hun kleine boten de zee op en openden de jacht. Van man tot walvis. Je moet wat krankzinnig zijn om zo’n kolos te lijf te willen gaan. Ik bespaar je de details. Als je wilt, moet je morgen maar eens in het walvisvaartmuseum, hier een paar deuren verder, zelf gaan kijken. Daar zal je zien hoe gruwelijk het er soms aan toe ging. Al blijf ik herhalen dat voor deze mensen de walvisvangst louter ten brode was. Serge is gebleven in Lajes. Meer zelfs. Hij werd een groot bezieler van het verbod van de jacht op walvissen. Wat hem initieel natuurlijk niet in dank werd afgenomen. Maar vandaag, zo veel jaren later, mag hij toch met fierheid stellen dat de hele reconversie van jacht naar observatie van walvissen op de Azoren toch grotendeels zijn werk is geweest. De tijd van de jacht op de Azoren, is definitief voorbij. Serge neemt me mee naar het hoogste uitkijkpunt. Adembenemend is
PROMENADEMAGAZINE I september 2013 I 17