ŞİİRİME! Ey çürük ruhumda doğan neşide1 Ben seni çok sevdim doğduğun günde. Samimi bir çocuk gülüşteriyle Çırpınıp, açtığın o tatlı dile Hayran oldum döne - döne dinledim Uyudun üstünde ninni söyledim. Doğarken tab'ımda,2 duydum dilinden Elimden çıkarken öptüm elinden. - Bilmeden başına neler gelecekSen bir çiçek oldun, ben bir kelebek! .. Yeltenme bu gün kendini sevdirmeye yersiz. Elleşme benim açmaya kalbirnde bir iz! Git, kalma yolundan "sonu yokluk" vetenindir.3 Al, git! sana gözyaşları bunlar da senindir. Geldin de sevindim, gider olsan, yine öyle, Artık o yavan4 sözleri şeytaniara söyle! Şiirin canı, şairde olan canlı hararet, Yok sende o, çünkü bana hiç olmadı kısmet. Tab'ımla beraber yürü "hiçlik" yürü "yokluk"! Git, git bana tesir edemez yapma çocukluk! 2
1- Şiir
2- yaratılışundan, mizacımdan
Temmuz 1913, Fanili
3- vatanındır
4- manasız, boş
23