INTERVIEW
2012
2013
Versa voor Krehky Gallery. ‘Als je wil blijven verrassen, moet je een ontwerp ook af en toe op zijn kop zetten. Letterlijk zelfs.’
Bondage voor Lasvit. ‘Twee natuurlijke materialen, glas en leer, houden elkaar in bedwang.’
Duo voor Haymann Editions. ‘Voor deze tafels van glas liet ik me inspireren door de vorm van een zandlooper.’
2013 2013 2013
Apollo voor La Chance (i.s.m. Dan Yeffet). ‘Het licht wordt in deze ‘ruimtecapsule’ mooi heen en weer gekaatst tussen het deksel en de bodem van carraramarmer.’
Levels voor Per/Use (i.s.m. Dan Yeffet). ‘Je kunt deze tafels individueel gebruiken, maar pas als je ze samenvoegt, komen ze volledig tot hun recht.’
‘Mensen worden verliefd op mijn ontwerpen; ze voelen er zich verwant mee of vallen voor de energie die ervan afstraalt. Prachtig, toch?’
Het gesprek met Lucie Koldova vindt plaats tussen de coulissen van de negentiende editie van Designblok in Praag, dat in korte tijd is uitgegroeid tot het grootste designevenement van CentraalEuropa en Tsjechisch design definitief op de wereldkaart heeft gezet. Op de presentatie van Brokis toont ze haar nieuwste collectie, Macaron. Heb je ooit als jong meisje op deze beurs rondgelopen? ‘Jazeker. Twaalf jaar geleden studeerde ik aan de designacademie, maar was ik nog niet ver genoeg om mijn werk tentoon te stellen. Ik had oudere vriendinnen die dat wel deden – bijvoorbeeld op een woonboot in de Moldau – en vond dat heel inspirerend. In 2008, zo’n beetje halverwege mijn studie, kreeg ik eindelijk mijn kans. Toen mijn metalen stoelen even later in het designtijdschrift Frame te zien waren, was ik reuzetrots.’ Waarom bent je kort na je studie naar Parijs vertrokken? Omdat ik mijn horizon wilde verbreden. In Praag waren er in die tijd nog geen
grote ontwerpstudio’s en dus moest ik naar het buitenland. Het had ook Londen kunnen zijn, maar Arik Levy, die in Parijs een studio had, overtuigde me ervan om bij hem te komen werken. Ik heb veel van hem geleerd. Dat je in dit vak snel moet kunnen beslissen bijvoorbeeld, en dat je je beter niet kunt verliezen in details. Ik ben bijna een jaar bij hem gebleven en heb vervolgens in Parijs mijn eigen studio geopend.’ Hoe was het om de weg te vinden in een stad ver van huis? ‘Het viel niet mee. Ik belandde als jonge, onervaren ontwerper immers in een andere wereld. Ik vond die creatieve omgeving meteen fantastisch, maar wist nog niet echt wat ik van het leven verwachtte. Ik heb alles al doende geleerd en ben uiteindelijk vier jaar in Parijs gebleven. Achteraf gezien was het een louterende ervaring en een harde les, maar wel in positieve zin. Ik heb er geleerd wie ik was; wat ik wilde en niet wilde en wat ik belangrijk vond. Het is dus een bitterzoete herinnering.’
Uit die tijd dateren de eerste contacten met verlichtingsproducent Brokis. ‘Toen ik in 2010 vanuit Parijs naar Tsjechië reisde om er een glasfabriek te bezoeken, hoorde ik dat Brokis op zoek was naar ontwerpers. Via een oud-leraar leerde ik Jan Rabell kennen, de CEO van Brokis die al sinds de jaren negentig ijverde om de traditionele Tsjechische glasindustrie nieuw leven in te blazen en uiteindelijk het merk uit de grond stampte. Hij wilde tijdens Designblok van dat jaar een aantal nieuwe producten laten zien. Ik vroeg een gesprek aan en dat voelde meteen goed. Zo is het begonnen. Ik voel me bevoorrecht dat die relatie tot op de dag van vandaag standhoudt. Jan en ik begrijpen, respecteren en steunen elkaar onvoorwaardelijk. Als ik met hem over een ontwerp discussieer, heb ik ook nooit het gevoel dat ik compromissen moet sluiten.’ Jullie hebben beiden een diepgewortelde liefde voor glas als materiaal. Schept dat een band? ‘Ja, al moet ik toegeven dat die passie voor glas in mijn geval pas later is gekomen.