Voorbeeld Biografie De Biograaf

Een goede maand later krijgt Nol een kopie van een brief van Hercules aan de nationale competitieleider: de gemeente Amsterdam heeft de vereniging een ander clubgebouw toegewezen. Net als in wedstrijden en tegenstanders, kan Nol zich ook in kwesties vastbijten. Hij is standvastig, weet wat hij wil bereiken. De toekomst van het worstelen en de worstelbond, heeft hij in zijn hoofd. Hij vreest voor het worstelniveau in Nederland en maakt daarom een meerjarenplan voor de Worstelbond om stapsgewijs naar een hoger niveau te komen en financieel onafhankelijk te worden. Daarbij hoort ook een regioplan: Nol wil regionale talentencentra in het leven roepen, waar vanuit worstelaars geselecteerd kunnen worden voor het nationale team. Hiermee wil hij jongeren interesseren voor het worstelen, ze meer uitdaging geven. Het regioplan wordt door clubs en hun leden positief ontvangen, omdat iedereen er van profiteert. Helaas, de bond fluit Nol terug. Het plan is immers niet in de begroting opgenomen. Nol stelt nog voor om het plan dan voorlopig zelf te financieren, maar als dat aanbod wordt verworpen, neemt hij ontslag. Waarschijnlijk komen zijn plannen te vroeg, denkt hij te groots voor het moment. Een paar jaar later ziet een identiek plan wel het levenslicht.

Met zijn werk voor De Halter zal hij niet stoppen. Wel geeft hij in het najaar van 2007 een signaal af. Op de ledenvergadering stelt hij zich na zeventien jaar niet langer herkiesbaar als voorzitter van De Halter. Daarmee gooit hij niet de handdoek in de ring – hij blijft aan als interim en adviseur – maar hoopt hij ruimte te creëren voor iemand anders. Een nieuwe voorzitter zal zich moeten aandienen. Maar liefst 65 jaar is hij lid geweest van de vereniging en iedereen weet wat Nol Kooijmans voor De Halter heeft betekend. Het mooie vernieuwde gebouw is aan hem te danken, klinkt het. Waar bij veel mensen werk voor de vereniging zou gaan, is het bij Nol andersom: hij zet zijn werk aan de kant voor De Halter.

82