SAMEN ERVAREN dankzij wijkbudget
DROOM SCENARIO nog zeker in beeld
PLATINA JUBILEUM
voor drummer St.Cecilia
LIEFDE VOOR ETEN
thuis tussen de Chinezen
weer laten
Mensen weer laten genieten binnen hun mogelijkheden
foto Karel GoossensToen Rosmalense Isa van Alebeek zich oriënteerde op een vervolgopleiding na het Mavo-examen, bezocht zij onder andere een open dag van het Koning Willem I College. Isa (19): “Van jongs af aan wist ik eigenlijk al wel dat ik in de zorg wilde gaan werken. Door de open dag van het KWI was ik meteen verkocht. Ik volg nu de Mbo-opleiding verpleegkundige en de bedoeling is dat ik daarna de Hbo-opleiding ga doen.”
door Herman van Dinther
“Het moet wel in je zitten om dit werk met liefde te doen, je moet er aanleg voor hebben zeg maar. Ik heb al verschillende stages gedaan zoals ouderenzorg bij Vivent in Hintham, gehandicaptenzorg bij Cello in Rosmalen en thuiszorg bij Brabant Zorg. Gelukkig zorgt de school voor geschikte stageadressen en zo kwam ik bij het JBZ terecht waar ik nu op de afdeling neurologie in de leer ben. Voor die stages bij het JBZ moet je ingeloot worden en was ik in eerste instantie uitgeloot. Net voor de vakantie kreeg ik bericht dat er toch een plaatsje was vrijgekomen en dat ik was ingeloot. Dat was fantastisch om te horen en dat maakte mijn vakantie extra zoet want de kans om bij het JBZ terecht te kunnen is erg klein, iedereen wil dat.”
“Het mooiste aan dit werk vind ik dat ik mensen kan helpen weer gelukkig te zijn, bijvoorbeeld mensen met dementie steunen om hen toch te laten genieten binnen hun mogelijkheden. Mijn ideaal is om in de toekomst mijn HBOstudie in Utrecht te gaan doen en me dan te verbinden aan het gespecialiseerde Sophia kinderziekenhuis. Het wordt studeren in Utrecht met daar een aansluitende stage of studeren in Den Bosch met een stage in het JBZ. Als het Utrecht wordt dan ga ik in elk geval niet op kamers wonen. Ik spaar dan liever voor een autootje want binnen een half uur ben ik in Utrecht. Ik heb een vriend, Mart, maar die studeert ook en voorlopig blijf ik fijn bij mijn ouders en broertje en zusje wonen. We hebben een hartstikke fijn gezin waar ik zoveel mogelijk wil zijn al wordt dat door studie, stage en bijbaantje minder dan ik zou willen. Mijn ouders laten mij in vrijheid opgroeien, zij voeden mij niet meer op maar begeleiden mij. Ze laten me gerust even zwemmen om mij dingen te laten ervaren en te laten leren van mijn keuzes. Heel fijn.”
JBZ-rooster op eerste plaats
“Ik ben jarenlang lid geweest van Flik-Flak waar ik acrobatische gymnastiek deed, ik was in 2022 zelfs Nederlands Kampioen. Maar daar ben ik mee gestopt, al val ik nog weleens in als trainer, al wordt dat steeds lastiger door de wisselende
diensten die ik voor mijn stage moet invullen. Mijn stageperiode op de afdeling neurologie van het JBZ loopt tot juli, daarna stap ik over naar een andere afdeling. Vanaf deze maand ga ik meedraaien in het rooster waarin ook nachtdiensten zijn opgenomen. Dat rooster gaat voor op alle andere leuke dingen die ik graag doe zoals het bezoeken van festivals, terrasjes, shoppen in winkelstraten, lekker kletsen met mijn beste vriendin Sophia en drie keer in de week naar Basic Fit. Het is ook passen en meten met het werken bij De Likkepot waar ik sinds mei aan de slag ben. Ik kon daar snel aan de slag omdat ik al ervaring had in de horeca.”
‘Hygiëne maar ook het opleidingsniveau in Afrika laat veel te wensen over.
Ik wil in de toekomst daar iets aan bijdragen’
Afrika
“Heel veel indruk heeft op mij gemaakt het vrijwilligerswerk dat ik afgelopen oktober deed in het dorpsziekenhuis Arusha in het Meru district in Tanzania. Je ziet niet alleen de heel grote cultuurverschillen maar ook de achterstand die er is qua zorg, opleidingen zijn er nauwelijks. Als verpleegkundigen in opleiding hebben wij bijna meer kennis dan de artsen daar. Hygiëne is ver te zoeken en wonden worden verwaarloosd. We zaten daar met een flinke groep vrijwilligers uit België en Nederland in een soort studentenhuis met weinig water en stroom, een beetje behelpen maar dat vond ik echt niet erg. We hebben met een kleinere groep samen een pot geld gevormd om van alles te kopen voor het ziekenhuis zoals scharen, verband, injectienaalden en zo. Ik mocht de reis maken met steun van het VSB-Fonds op basis van de visie op vrijwilligerswerk die ik had omschreven. Ik ga er beslist nog eens terug om er goed werk te kunnen doen.”
‘Alexanderven is een heel fijne plek om te wonen’
foto Karel GoossensVorig jaar maart trok Jos Dielisse met zijn vrouw Annie in het splinternieuwe Alexanderven. Dat is een woonzorgcomplex van de Woningstichting Joost op de plek waar jarenlang basisschool ’t Ven stond. Het concept voor de woonvorm is door Joost ontwikkeld in samenwerking met Annenborch. Om het gezellig samenwonen in het complex te bevorderen hebben bewoners allerlei activiteiten opgezet.
door Herman van Dinther
JJos (65): “Intussen zijn er verschillende groepjes bezig met aandacht voor verschillende dingen. Zo is er op initiatief van bewoonster Toos van Dijk een evenementencommissie opgericht. Weer anderen hebben een groepje gevormd dat bij kwesties van lief en leed in actie komt. Daarnaast hebben we een Klankbordgroep die namens alle bewoners zaken aan de orde kan stellen bij Joost, de verhuurder en beheerder van de 37 appartementen.
Ik ben lid van die Klankbordgroep maar ook van de evenementencommissie. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in andere mensen, dat heeft veel te maken met het werk dat ik deed, denk ik. Het grootste deel van mijn leven heb ik in Rosmalen gewoond en bij Würth in Den Bosch gewerkt, maar liefst 47 jaar. Ik kwam daar na de Mavo terecht en ben er nooit meer weggegaan. Ik heb er tal van functies gehad en ben ook allerlei opleidingen blijven volgen. Zo ben ik een hele tijd klantenmanager geweest waarbij het van belang was om de klanten aan de juiste vertegenwoordigers binnen ons bedrijf te koppelen. Würth is een wereldconcern dat zijn basis heeft in Duitsland en internationaal heel grote klanten heeft. In de cultuur van onze onderneming is er altijd veel aandacht geweest voor langdurige klantenbinding en daar heb ik me altijd fijn bij gevoeld.”
Indicatie
“Om in aanmerking te komen voor een appartement moet je een indicatie hebben en aan bepaalde voorwaarden voldoen. Mijn vrouw heeft in de nabije toekomst zorg nodig en dat gaf ons de kans om hierheen te verhuizen. Het is fantastisch wonen hier en we hebben met de andere bewoners al fijne contacten gelegd. Omdat ik graag met en voor mensen aan de slag ben werd ik bewust lid van de evenementencommissie en de Klankbordgroep. Daarmee hebben we overleg met Joost over de wensen van bewoners. Zo is er een appartement van de eigenlijk 38 geplande woningen ingericht als ontmoetingsruimte. De HEVO huurt deze ruimte van Joost voor hun activiteiten waardoor gebruik door de eigen bewoners, juist voor de sociale contacten, in het gedrang is gekomen. Daar praten we nu over met Joost, ik heb er alle
vertrouwen in dat we daar uit zullen komen. Als Klankbordgroep vragen we ook aandacht voor de aankleding van de centrale hal en de galerijen en houden we het geluidsniveau in de ontmoetingsruimte in de gaten. Goed communiceren is belangrijk.”
Steun
“Bij de jaarmarkt in het centrum zagen we bij een stand een flyer over de mogelijkheden om voor activiteiten in buurten en wijken financiële steun te vragen bij de gemeente. Omdat wij plannen hadden voor een burendag in Alexanderven wilden we daar wel gebruik van maken. Met de wijkmanager Koen van Empel namen we contact op om te vragen hoe we een beroep konden doen op het Wijk-, buurt- en dorpsbudget. We waren aan de erg late kant omdat we onze burendag op korte termijn wilden houden. Ik moet zeggen dat Koen zich heel flexibel en welwillend heeft opgesteld en dat we toch een bijdrage kregen voor onze organisatiekosten.”
Goede samenwerking
“Met de HEVO hebben we heel goede contacten, ik ben daar zelf overigens ook gastheer bij biljarten, geo tracking en line dancing. We hebben gevraagd om voor onze burendag gebruik te mogen maken van hun ruimte ‘De Ontmoeting’ die vlakbij onze woningen staat. Ik moet zeggen dat de betrokkenheid en medewerking van de vrijwilligers van de HEVO hartverwarmend was. In september hebben we dus een heel geslaagde burendag gehad waarbij we werkten met een vorm van speed daten. Daardoor konden de bewoners verschillende contacten leggen en daar was het om te doen. Tweederde van alle bewoners was aanwezig, een mooie score”.
Plannen
“We zitten niet stil, we hadden al een middag kerstukjes maken, een Nieuwjaarreceptie en willen een Paasbrunch houden. Leerlingen van Kindcentrum ’t Ven voelen vanwege de locatie een band met Alexanderven en willen Paasstokken voor onze bewoners maken. Het gaat goed in Alexanderven.”
‘We maken ons zorgen met het oog op de toekomst van ons dorp’
In Nuland wordt hardop gefilosofeerd over een ‘droomscenario’. Platform Gebiedsvisie Nuland, gevormd door onder meer de sportverenigingen en Dorpsraad, werkt aan een ontwikkelrichting voor het dorp in de komende jaren. Met name de clubs hopen op realisatie van een multifunctioneel overkoepelend sportcomplex aan de rand van het dorp, zodat op de bestaande sportvelden en elders in Nuland volop gebouwd kan worden.
Door diverse betrokken partijen wordt momenteel gesproken over de toekomst van Nuland. Wat de meeste Nulanders willen, is wel duidelijk: verplaatsing van de sportvelden, de basisschool én de (veel te kleine) gymzaal, waardoor één nieuwe plek wordt gecreëerd voor school én sport. Tegelijkertijd komt daarmee ruimte vrij in de dorpskern, op de velden die nu nog worden bespeeld door voetbalclub Nulandia, tennisclub LTV Nuland en de korfbalsters van Be Quick. Die kan worden benut voor nieuwbouw, zo is het idee. Het platform kijkt echter breder naar de ontwikkeling van Nuland en hoopt dat de gemeente ’s-Hertogenbosch de ingebrachte wensen meeneemt bij de keuzes die moeten worden gemaakt voor het project wat enorme impact heeft voor het dorp. De ideeën worden binnen het dorp gezien als hét ultieme plan voor behoud van het dorpse karakter en de leefbaarheid in Nuland. Eén plek, aan de rand van het dorp, waar sport en school gekoppeld worden, terwijl in de dorpskern ook nog ruimte komt voor de realisatie van extra woningen voor jeugd en senioren, die broodnodig zijn.
Er moet iets gebeuren
Nuland moet interessant en leefbaar worden gehouden, aangezien de inwoners graag de jeugd voor het dorp willen behouden. In de huidige gymzaal aan de Schoolstraat kan geen fatsoenlijk bewegingsonderwijs aan de Nulandse kinderen worden gegeven, zo is de algemene opvatting. Bovendien zitten de sportclubs aan hun max. Er is, mede vanwege parkeer- en geluidsoverlast, geen mogelijkheid tot uitbreiding als er in de toekomst nog veel gebouwd wordt in Nuland. Maar de tennisvereniging wil juist graag padelbanen aanleggen. Daarnaast komen de woningen rondom het sportpark steeds dichterbij. Er moet links- of rechtsom iets gebeuren om de clubs toekomstbestendig te houden, zo is ook op de websites van de clubs te lezen. De verenigingen zien een gezamenlijk sportcomplex in ieder geval wel zitten. Een enquête wees eerder al uit dat het merendeel van de leden vóór een fusie tussen Be Quick en Nulandia stemt.
Toekomstige leefbaarheid
“Of en hoe een en ander wordt opgenomen in de omgevingsvisie, is nog onduidelijk”, vertelt Rob van Nistelrooij, deelnemer aan het platform namens Nulandia. “Wij hopen op een spoedige voortgang, maar helaas blijkt het niet zo simpel om de sportvelden te verplaatsen en te bouwen op de vrijgekomen grond. Daar heeft de gemeente eerst de nodige onderzoeken voor
nodig. Balen, want wij willen het dorpse karakter en de leefbaarheid behouden. Dát is ons grootste issue. Alles wat we hebben, willen we in Nuland houden en goed kunnen aanbieden en faciliteren. Padellen, de sport die veel tennissers en voetballers zijn gaan beoefenen, kan bijvoorbeeld niet op het huidige sportpark in Nuland. Daarmee verliezen we de onderlinge binding tussen mensen en clubs. Zij gaan spelen bij omliggende clubs en dat vinden we jammer.” Dat Be Quick ’s winters noodgedwongen (binnen) korfbalt in Rosmalen, geeft ook praktische problemen. “De jeugd is weg uit Nuland, terwijl het samen fietsen en de kantine in gaan juist bijdraagt aan die toekomstige leefbaarheid, het dorpse karakter en het zeer sterke verenigingsleven.
‘Het verenigingsleven is het cement van de Nulandse samenleving en totaal niet te vergelijken met Den Bosch, Rosmalen of Empel’
Samen zorgen de verenigingen voor die Nulandse verbinding van jeugd, waar vriendengroepen en onze toekomstige vrijwilligers uit ontstaan.”
Met name dat sterke verenigingsleven zorgt ervoor dat er nauwelijks jongerenwerkers nodig zijn in het dorp, stipt Van Nistelrooij aan. “Dat wordt nu ondermijnd, doordat we het steeds minder goed kunnen faciliteren en daar maken wij ons zorgen over met het oog op de toekomst van ons dorp. Het verenigingsleven hier is het cement van de Nulandse samenleving. Dat is lastig over te brengen naar de ambtenaren van de gemeente. Je kunt het totaal niet vergelijken met Den Bosch, Rosmalen of Empel.” Het concept van de visie is nog niet klaar. “Wij hopen uiteraard dat onze inbreng daarin meegenomen gaat worden. Is dat niet zo, dan zou dat verschrikkelijk zonde zijn. Om dit allemaal mogelijk te maken, zal Nuland moeten blijven bouwen en dus ook groeien. Dat is, volgens ons, ook nodig om voor iedereen een woning in Nuland te hebben en houden in de toekomst. Als platform kijken we vooral naar wat goed is voor de toekomst van het dorp en ons als verenigingen. Daarin nemen we alle input serieus. Het mooie is dat je er bijvoorbeeld tijdens carnaval regelmatig over werd aangesproken en ook dat nemen we dan weer mee”, besluit Van Nistelrooij.
Als iemand de grip verliest op zijn of haar geheugen, taal, en zelfs op maatschappelijke normen en waarden, dan staat diegene letterlijk en figuurlijk in zijn hemd. Hoe blijft iemand warm? Wie biedt die momenten van verbinding, vertrouwen en plezier in de wereld van verwachtingen, angst, onveiligheid en onvermogen? Jacoline Goossen (Welzijnsbegeleider & miMakker) leeft zich in en doet een inspirerende poging daartoe. contact@beleefidee.nl
In één van de twee grote oranje stoelen tegen de groene muur zit mevrouw Kupers. Het is haar lievelingsplek geworden. Ze zit (wij mogen haar Annemarie noemen) aan het begin van de lange gang en heeft zicht op de deuren van de kamers van bewoners van dezelfde afdeling. Er komen diverse mensen langs haar, met en zonder uniform, anderen komen van buiten met een jas aan, mensen met rolstoelen, tassen en karren èn haar mede-cliënten met hun eigen uitstraling, geluid en loopje. Er kunnen mensen van links of rechts komen, die voor Annemarie langs wandelen om naar de deur van het trappenhuis te gaan of ze verdwijnen na het indrukken van een paar piepknopjes door een, met bos beplakte, schuifdeur. Annemarie bevindt zich op dit moment op een kruispunt in haar leven en kijkt alert en onderzoekend naar mij als ik naar haar toeloop. “Ja heel graag,” zegt ze verheugd en ik mag op de andere fauteuil plaats nemen.
Ik nestel mij op dit plekje, zak een beetje richting Annemarie, terwijl ik naar haar kijk. Een nette dame, één been over de ander heengeslagen en als een strenge schooljuffrouw houdt zij het gespeel op de werkvloer in de gaten, de lippen soms strak op elkaar. Zij hoort blijkbaar alles, observeert haar omgeving kritisch en binnen nog geen twee minuten, deelt zij met mij haar indrukken, met een bijbehorend commentaar of advies. Het zit haar kennelijk hoog. Haar spanning is voel,- en zichtbaar.
“Negeren, niets zeggen,” fluistert ze kort, terwijl ze mij indringend aankijkt, “een nare man.” Ik geef meteen gehoor aan haar opdracht terwijl ik hoor hoe Meneer Smit ongevraagd meedeelt wat hij net heeft meegemaakt op zijn postoel en bij het moeten innemen van zijn medicijnen. Hij start met jammeren bij gebrek aan onze aandacht en loopt sloffend door met
zijn rollator. Er komen glimlachende gezichten voorbij, die hun beleefdheid na het voorbij gaan meteen verliezen. “Trutten zijn het,” zegt Annemarie vertrouwelijk zacht en slaat haar armen beheerst over elkaar en steekt haar neus in de lucht. Een medeclient neemt mijn thee mee. “Let maar niet op haar, ze doet je niets.” De schuifdeur gaat open en er worden drie rammelende gouden kooien met zakken voorbij gereden. “Het gaat weer voorbij.” Het is haar manier om zich niet te veel te laten raken en de regie te voeren over haar angst.
Ook samen gaan wij de gebeurtenissen en mensen een oordeel geven of we bedenken zelf wat het is, wat we horen. We worden er zowaar goed in, met plezier als kadootje. Het lucht Annemarie zichtbaar op om de onoverzichtelijkheid, onbedoelde verrassingen, de rare geluiden en vooral de hoeveelheid mensen niet alleen te hoeven verwerken. De schooljuf verandert in een spelend meisje dat deze wereld weer even aan kan en lacht haar tanden bloot. “Hoe is ’t nu?” vraag ik. “Rustig,” zegt ze met haar hand op de mijne, “zijn gangetje.”
“Ik hoop iets neer te zetten zoals bij mijn vorige werkgever“
foto Karel Goossens
Sinds november beschikt OJC Rosmalen over een nieuwe voorzitter. Na bijna negen jaar gaf Piet van der Plas de hamer door aan Paul Logtens (44). Een relatief nieuwe clubman, die met nieuw elan met name voor verbinding wil zorgen bij de grootste voetbalvereniging uit de wijde regio.
door Mark van der Donk
Drie jaar geleden kwam Logtens bij de club, als trainer van zijn zoon Siem. “Ik ben opgegroeid in Boxmeer, heb zelf tot mijn twaalfde gevoetbald bij Olympia’18, maar moest toen kiezen tussen die sport en tennis.” Het werd het laatste en dat legde Logtens geen windeieren. “Tijdens de vijf jaar dat ik professioneel tenniste, was ik de nummer 4 van Nederland en 269e van de wereld.” Na zijn studie werkte de nieuwe voorzitter bij Philips en Avans Hogeschool, sinds anderhalf jaar zit hij in het college van bestuur van de Universiteit voor Humanistiek. “Ik woon inmiddels dertien jaar in Rosmalen, samen met mijn vrouw, dochter Eline en Siem. Een jaar of tien geleden heb ik tegen mezelf gezegd dat ik, op zowel werk- als vrijwilligersgebied, alleen nog maar leuke dingen wil doen, waarmee ik iets kan bijdragen. Ik vind OJC een hartstikke mooie club, had nog wat tijd vrij en de voorzittersrol leek me heel leuk. Zo is het balletje gaan rollen.”
Vanaf de eerste kennismaking had Van der Plas direct een goed gevoel bij zijn opvolger. “Paul is een fijne vent, past goed bij de club. Alle bestuursleden, die net als ik meteen één op één met hem spraken, dachten daar overigens hetzelfde over.” Logtens liep voor de zomer al mee en werd in november officieel benoemd. Reden voor zijn voorganger om het rustiger aan te gaan doen. “Dat valt nog niet mee”, zo lacht die. “Ik was gewend om bij calamiteiten direct in de ‘aan’-modus te springen, maar dat hoeft nu niet meer.” Voor zijn verdiensten - Van der Plas was in totaal 21 jaar bestuurslid - ontving de voormalig voorzitter een gouden speld van de KNVB én werd hij benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. “Dat doet je toch meer dan je denkt, als daar de burgemeester ineens binnen komt lopen”, geeft hij toe. Logtens trof het niet. Hij draaide de afgelopen maanden meteen overuren, onder meer na het overlijden van een van de beheerders. “Ook bij trieste berichten moet je er staan. Mooi dat het clubgenoten nog meer bij elkaar bracht. Natuurlijk heb ik met het thuisfront overlegd, dit is iets wat je voor de komende jaren aangaat. Maar ik krijg er veel energie van, hoor, nog steeds. Ik zie OJC als een innovatieve, warme club, die heel toegankelijk is. Persoonlijk vind ik het verenigingsleven heel belangrijk. Ik hoop
dat we iets neer kunnen zetten zoals ook bij mijn vorige werkgever, Avans, is gelukt. Een grote, professioneel gestuurde organisatie, die tegelijkertijd ook kleinschalig is, waar iedereen zich thuis voelt. Op voetbalgebied hoop ik dat we vormen blijven aanbieden voor alle leeftijden, mannen én vrouwen, prestatie- en breedtesport. Verder ga ik ervoor om de doorstroom naar het eerste elftal te optimaliseren. Zou toch mooi zijn als zoveel mogelijk talenten, die zich in onze jeugd weten te ontwikkelen, uiteindelijk in het eerste te zien zijn?”
Vriendschap
Of hij echt iets anders gaat doen dan Van der Plas, weet Logtens niet: “Ik ben nou eenmaal een ander persoon dan Piet. Mijn stijl is denk ik het beste samen te vatten door het woord ‘verbinding’. Ik ben daarnaast iemand die keuzes durf te maken, zal mijn accenten proberen aan te brengen, maar wil vooral samen iets moois neerzetten.” Die woorden klinken zijn voorganger als muziek in de oren: “Als ik terugdenk aan mijn twee decennia als bestuurslid waren er hoogtepunten als jubilea, de verhuizing naar De Groote Wielen, het 100-jarig bestaan van OJC, maar ik denk dan vooral aan de vriendschap, het samen dingen bereiken. Prachtig toch, dat je met een groep vrijwilligers in staat bent om zoveel mensen ieder weekend lol te laten hebben met het voetballen? Daar geniet ik nog iedere zaterdag van, wanneer ik het sportpark op kom.”
Zelf gaat hij voorlopig afkicken. “Even een klein beetje afstand, ik wil niemand in de weg lopen. Maar ik blijf OJC’er. Over een tijdje zullen we zien of en waar ik me eventueel kan gaan inzetten. In Paul heb ik alle vertrouwen, die weet wat besturen is.”
De laatste woorden zijn voor de nieuwe preses, die graag een brede basis zegt te willen leggen: “OJC heeft een belangrijke rol in de Rosmalense samenleving. Samen met andere partijen, die hetzelfde doel hebben, kunnen we nog meer bereiken. We moeten van elkaar leren, samen organiseren, elkaar versterken. Die saamhorigheid in de maatschappij vind ik belangrijk. En, dat wordt nog wel eens vergeten, we mogen best trots zijn en vooral ook blijven zien hoe mooi onze eigen vereniging is.”
Proosdijstraat 12 ’s-Hertogenbosch | 073 888 5808 | 06 203 608 92 | info@paulienuitvaart.nl www.paulienuitvaart.nl | www.hetafscheidshuisdenbosch.nl
Wij heten u van harte welkom in ons Grieks Mediterraans restaurant, een plek waar lekker eten en gastvrijheid elkaar treffen. Uw gastheer Stelios ontvangt u op zijn eigen manier en zorgt samen met de rest ons personeel voor een onvergetelijke avond.
Geniet van de met zorg gemaakte gerechten, mediterrane gastvrijheid, en het uitgebreide assortiment.
“Wij zijn tevreden als u tevreden bent”
Restaurant De Griek Rodenborchweg 35 - Rosmalen dagelijks geopend van 16:30 - 21:00 uur
Op 9 en 10 maart exposeert kunstkring De Meent voor de 31e keer in het gelijknamige gemeenschapshuis in Nuland. Prins Bernhardplein 10 te Nuland. Er nemen 16 leden deel aan deze overzichtsexpositie. Bijna alle deelnemende kunstenaars zijn aanwezig voor een praatje of toelichting op hun werk.
Elk jaar wil de kunstkring een vernieuwde ervaring bieden. Hiervoor is de afspraak dat alleen nieuwe werken worden getoond. Een garantie voor vernieuwing waardoor de bezoekers altijd verrast worden. Ook dit jaar wordt een thema gehanteerd. Alle kunstenaars is gevraagd om een of meerdere werken te presenteren in het thema ‘rood’’ naast al hun andere werken.
De kunstkring heeft het afgelopen jaar 7 enthousiaste nieuwe leden mogen verwelkomen en is daar erg blij mee en verheugd zich erop bezoekers ook met hen kennis te kunnen laten maken en hun creaties te bewonderen.
De kunstkring vindt de expositie en haar bestaan best belangrijk in onze samenleving. De exposities zijn bedoeld om naar buiten te treden en andere mensen misschien wel uit hun isolement te halen en aan te moedigen zelf iets creatiefs te gaan doen. Daar draagt ook het maandelijkse kunstcafé bij waar
iedereen welkom is om daaraan deel te nemen tegen een kleine vergoeding. Het kunstcafé wordt vaak ingevuld door een van de leden, door bijvoorbeeld in de vorm van een klein workshopje. In januari was er bijvoorbeeld een lezing over de kleurenleer van Itten die heel inspirerend was.
Zoals u gewend bent is de opstelling heel overzichtelijk en ruim opgezet, zodat alle werken optimaal tot hun recht komen. De expositie start zaterdag 9 maart om 13:00 uur en duurt die dag tot 17:00 uur. Op zondag 10 maart is men welkom vanaf 11:00 uur tot 16:30 uur. Uiteraard verwelkomt “kunstkring de Meent” nog steeds graag nieuwe leden. Mensen met artistieke ambities uit Nuland en omliggende gemeenten zijn van harte welkom. Kom dat bespreken of meld u aan via de nieuwe website www.kunstkringdemeent.nl; waar u ook alles over de kunstkring te weten kunt komen of mail naar info@kunstkringdemeent.nl.
Stap in de betoverende wereld van de harmoniemuziek en start de lente met een prachtig concert door de 4 orkesten van muziekvereniging St. Cecilia. Zij staan klaar om jong en oud te trakteren op een onvergetelijke middag vol diverse melodieën.
Beleef de harmonieuze klanken van St. Cecilia’s Harmonieorkest, laat je verrassen door het ritmische spektakel van de Slagwerkgroep, geniet van de jeugdige energie van het
Jeugdorkest en laat je betoveren door de prachtige klanken van het Callistus Ensemble. Het concert is op 10 maart in Perron3 in Rosmalen. Het begint om 14.30 uur en neemt je twee uur lang mee op een muzikale reis. De toegangsprijs bedraagt € 8.50 (tot 14 jaar is de entree gratis)
Kaartjse zijn verkrijgbaar via de website van Perron3: https://www.perron-3.nl Mis dit bijzondere evenement niet en laat je verwarmen door de harmonie van vier unieke orkesten en dompel jezelf onder in de vrolijke klanken van de lente.
In al die jaren nauwelijks een repetitie over geslagen
foto Karel GoossensMuziekvereniging St. Cecilia geeft op zondag 10 maart een gevarieerd matinee-concert in Perron-3. Dat doen de muzikanten met een knipoog naar de lente door de uitvoering de titel mee te geven ‘Opmaat naar de lente”. De vereniging ziet het tegelijk als een mooi eerbetoon aan Ad van Uijen die als slagwerker zeventig jaar lid is, een bijzondere mijlpaal dus.
door Herman van Dinther
Ad (78): “Ik werd als manneke van negen jaar lid van Drum- en Showfanfare Hintham. Dat was toen echter nog het wandelclubje DES, dat tamboers nodig had om bij het wandelen het tempo aan te geven. Door de jaren heen kwamen er steeds meer instrumenten bij en groeide in de loop der jaren uit tot een club die internationale bekendheid verwierf en een paar keer deelnam aan het Wereld Muziek Concours in Kerkrade. Nou, om daar aan te mogen meedoen moet je van goede huize komen. Op een zeker moment kwam er een beetje de sleet op ook doordat de jongere muzikanten uitvlogen naar andere windstreken, studies of drukke baan. In 1991 werden de krachten met St. Cecilia gebundeld en werd het de muziekvereniging zoals die nu thuis is in Perron-3.”
Trouw lid
“Het was een hele omschakeling natuurlijk maar ik ben muziek maken altijd als een fijne hobby blijven zien. Ik heb in al die jaren nauwelijks een repetitie overgeslagen. Eigenlijk heb ik altijd twee hobby’s gehad, dat was de muziek en mijn werk als vrachtwagenchauffeur. Meteen na mijn diensttijd ging op de vrachtwagen, jarenlang als internationaal chauffeur. Maar dat was best pittig, veel van huis en lange dagen. Zo rond mijn vijftigste wilde ik wat anders en via mijn broer kwam ik bij het bedrijf Van Rosmalen terecht. Daar reed ik een jaar of vier voor tot een drama zich voltrok. De eigenaar en zijn vrouw en zijn broer kwamen om bij een auto-ongeluk en dat was het begin van het einde van dat bedrijf. Via een uitzendbureau kwam ik bij VDB terecht dat veel voor De Spar reed. Maar Jumbo nam de distributeur over en het werk verhuisde naar Veghel. Daarna kon ik bij Van Oort in Ammerzoden aan de slag, een bedrijf dat veel groente vervoert. Daar heb ik tien jaar ’s nachts voor gereden, daar had ik geen moeite mee. Op mijn vijfenzestigste ben ik met pensioen gegaan.”
Drama’s
“Ik heb ontelbaar veel kilometers gereden, mijn wagen waar ik internationaal mee reed werd ingeruild bij een kilometerstand van twee miljoen, kun je nagaan. Ik heb natuurlijk veel
gezien en meegemaakt op de weg. Sommige voorvallen staan mij nog op het netvlies. Zo was daar bij dichte mist een ongeluk bij de afslag Apeldoorn bij Arnhem. Daar klapten zes auto’s op elkaar en raakte een auto brandend tussen twee vrachtwagens bekneld. Ik heb meteen mijn wagen dwars op de weg gezet en ben de slachtoffers gaan helpen. Ik heb ervoor kunnen zorgen dat maar liefst negen mensen het ongeluk overleefden. Van sommige mensen krijg ik nog steeds dankkaartjes toegestuurd. Een ander ongeluk dat heel diepe indruk heeft gemaakt was bij Bremen. Ik zag in mijn spiegels een auto met een vaart van bijna tweehonderd kilometer achter mij aankomen. Hij wilde van baan wisselen maar zag dat er een auto naast hem zat. De hardrijder had de keuze om die weggebruiker de vangrail in te sturen of mij van achteren te raken. Dat laatste heeft hij gedaan en dat kostte hem zijn leven. Zijn hele auto verdween onder mijn oplegger, de hulpdiensten zijn twee uur bezig geweest om hem en de auto te bergen. Die beelden staan nog steeds op mijn netvlies, dat vergeet ik nooit meer.”
Ad: “Ik woon nog steeds in het ouderlijk huis en heb in mijn hond Buddy, een border collie, een fijne speelkameraad. We wandelen elke dag en dat is voor ons allebei goed”, lacht hij.
‘Ik heb twee hobby’s het ene mijn werk het andere de muziek’
Optredens
“Ik heb optredens met Hintham indertijd en later met Cecilia altijd heel leuk gevonden. Op concours gaan, serenades verzorgen, evenementen als Koningsdag opluisteren, dat zijn toch de dingen waar ik van geniet. Nu kijk ik heel erg uit naar St Cecilia’s familie matinee “Opmaat naar de lente”. Dit concert vindt zondag 10 maart plaats in de grote theaterzaal van Perron 3.
Tjarko Schuring, de voorzitter van St. Cecilia vult aan: “We zijn ontzettend trots op Ad en zetten hem natuurlijk met heel veel plezier in het zonnetje vanwege zijn bijzondere jubileum.”
Graafsebaan 52
5242 JN Rosmalen
www.wapenvanrosmalen.nl
Ben je in het voorjaar minstens 3 dagen beschikbaar en dat ook nog een keer in het najaar? En wil jij je liefde voor de natuur met kinderen delen? Word dan ‘Wachter’ bij Het Bewaarde Land op de prachtige locatie Nulandse Heide!
In drie volle dagen zie je kinderen uit de groepen 5/6 veranderen in ‘natuurkinderen’. Veel leerkrachten en ouders geven aan dat deze kinderen ook op langere termijn de liefde, het respect en de zorg voor de natuur vasthouden. En de kinderen? Zij noemen het vaak ‘de mooiste herinnering van de basisschoolperiode’! Voordat je zelf als wachter begint, krijg je een opleiding in 2 dagdelen, een map vol met leuke activiteiten én je draait 3 dagen mee met een ervaren wachter.
Nieuwsgierig geworden? Meld je aan op www.hetbewaardeland.nl voor de online informatieavond op 13 maart. Neem voor meer info contact op met Sylvie Schreuder uit Rosmalen (06-23931738/sylvie.schreuder@kpnplanet. nl), of met Els van Gorp ui Nuland (06-23609934/fiederelsels@gmail.com).
Waarom is de broodnodige verbouwing van de voedselbank nog steeds niet in gang gezet?
Wordt er misschien stroperig gewerkt?
Dé politieke partij met extra aandacht voor het gebied aan de oostzijde van de A2.
Heb jij een vraag, een probleem, een goed idee?
Wil je een keer een vergadering van onze partij bijwonen? Neem gerust even contact op gewoongedreven@gmail.com
Christian Gilissen is nog maar 12 jaar oud, maar wel al enkele jaren actief als vrijwillig pianist én componist. De talentvolle musicus (die op zijn jonge leeftijd al welkom was op de conservatoria van Den Haag en Tilburg, maar koos voor dat in Amsterdam) won afgelopen zomer vijf prijzen in Oostenrijk, Tsjechië, België en Polen, maar het meest trots is hij op zijn 60 benefietconcerten in zorgcentra in heel Nederland en België. “Ik speelde voor in totaal tweeduizend ouderen, een uur lang, stukken van onder meer Chopin en mezelf.” De passie voor de piano kreeg Christian, woonachtig in Berlicum/Oss, van zijn vader. “Op mijn vierde verjaardag kreeg ik al mijn eerste pianoles.” Op uitnodiging van burgemeester Aboutaleb van Rotterdam mocht hij, tijdens een benefietconcert voor Marokko en Libië, in de Laurenskerk optreden en met kerstconcerten zamelde hij geld in voor elektrische rolstoelfietsen voor verpleeghuizen in Antwerpen. “Dit jaar wil ik optreden voor onderzoek naar dementie. Op 9 juni doe ik dat al in Rosmalen, bij seniorenvereniging HEVO, maar andere zorgcentra mogen me altijd contacten.”
‘Het geeft mij voldoening wanneer mensen van eten genieten’
Fijn contact met andere mensen is voor Trudy van den Heuvel altijd heel belangrijk geweest. Zowel bij de verschillende banen die zij heeft gehad als ook de ontmoetingen in haar sociale netwerk. Op haar achttiende, toen zij met haar ouders nog in Ammerzoden woonde, kwam zij tot de conclusie dat vrouwen een grotere aantrekkingskracht op haar hadden dan mannen.
door Herman van Dinther
Trudy (63): “Niet dat ik een mannenhaatster ben, integendeel, ik kan ook goed met mannen overweg, ook in mijn werk.
Na de basisschool ging ik naar de LHNO- school in Den Bosch en had daarna verschillende baantjes. Zo begon ik in een supermarkt maar toen mijn schoonzus, die in het bejaardenhuis werkte, daar stopte volgde ik haar op als keukenhulp. Ik was eigenlijk altijd heel geïnteresseerd in koken, het bereiden van lekker eten en mensen daarmee te verrassen, gaf mij voldoening. De directie had wel in de gaten dat daar mijn kwaliteiten lagen en boden me aan om op hun kosten een koksopleiding te volgen. Nou moet ik zeggen dat ik altijd een hekel aan school heb gehad maar ik heb door de zure appel heen gebeten en heb daar nooit spijt van gehad. Ik heb daar nog een paar jaar met plezier gewerkt maar ben vervolgens de wereld om mij heen gaan ontdekken en heb ervaring opgedaan door voor een uitzendbureau op verschillende locaties te gaan werken. Zo kwam ik bij allerlei instellingen en ziekenhuizen terecht. Door wat fusieperikelen bij ziekenhuizen kwam ik even zonder werk. Als bevlieging ben ik toen een opleiding beveiliging gaan doen, maar in de praktijk bleek ik totaal ongeschikt want ik ben een schijterd, hartstikke bang gewoon.”
Horeca
“Ik kwam al snel weer in de horeca terecht onder andere bij Congrescentrum De Guldenberg in Helvoirt en was daarnaast ook een aantal uren in de weer bij het Wapen van Rosmalen. Toen daar een nieuwe eigenaar kwam besloot ik om daar in dienst te treden. Vorig jaar heb ik daar mijn koperen jubileum gevierd en dat zegt wel iets natuurlijk. Ik heb het er geweldig naar mijn zin en omgekeerd is de eigenaar ook heel tevreden over mijn inzet als enige Hollandse kok. De keukenbrigade bestaat uit acht personen, behalve ik zijn het allemaal Chinezen. Ik ben verantwoordelijk voor de keuzes van de Hollandse gerechten. Ik zoek de benodigde ingrediënten bij elkaar en maak alle sauzen en soepen. Wij werken alleen maar met verse gerechten, er komen geen zakjes of pakjes aan te pas.
Ik begon er als full timer maar intussen heb ik dat teruggebracht tot 24 uur, de jaren gaan een beetje tellen hè”, zegt ze lachend. “Maar ik heb beslist geen hekel aan mijn werk, zeker niet. Wanneer ik over een paar jaar met pensioen ga dan weet ik nog niet of ik helemaal zal stoppen want eigenlijk is mijn werk mijn hobby.”
Gelukkig
“Toen ik een jaar of dertig geleden in Vita Nova in Oss in de keuken werkte ontmoette ik daar mijn huidige vrouw Ricky. We voelden allebei al snel dat wij samen gelukkig zouden kunnen worden, de omgeving keek er ook niet van op dat wij samen gingen optrekken. Tegenwoordig is het niet meer zo’n punt wanneer mensen van dezelfde sekse trouwen of samenwonen Dat was vroeger toch wel wat anders al moet ik zeggen dat ik nooit vervelende ervaringen heb opgedaan. Toen ik in mijn jeugd begreep dat ik meer voor vrouwen voelde zag ik er enorm tegenop om dat thuis te vertellen. Maar mijn ouders maakten er geen punt van, die vonden het belangrijker dat ik gelukkig was. Toen Ricky en ik besloten om samen verder te willen gaan zijn we de Vierdaagse gaan lopen om lekker veel met elkaar te kunnen praten en elkaar goed te leren kennen. Nou, dat is gelukt, we zijn al dertig jaar samen waarvan vijftien jaar getrouwd.
Kookavonden
We wandelen veel en fietsen graag. Ik heb zeven keer de Vierdaagse gelopen en Ricky vier keer. We gaan ook op stedentrips, midweekvakanties en vinden shoppen leuk. En we genieten van onze hond Tinus. Op De Driesprong komen we ook heel graag, we voelen ons thuis bij Meneer Dentz waar Mark een gezellige gastheer is en waar we regelmatig een vast en vertrouwd groepje mensen ontmoeten. Verder hebben we verschillende vrienden die ook van koken houden en waar we wederzijdse kookavonden mee houden. Thuis kook ik ook, dan mag Ricky niet in de keuken komen. Ja later wel om het allemaal op te ruimen”, zegt ze met een knipoog. “We hebben het goed samen en hopen dat nog lang zo te houden.”
De snoekbaars is een vis die oorspronkelijk uit het Elbe- en Donau gebied komt, maar heeft zich ondertussen verspreid over heel Europa. Je vindt ze in alle rivieren en alle wateren die hiermee in verbinding staan. De snoekbaars is een roofvis en is langgerekt. Het is rond van vorm en heeft een puntige kop. Tevens heeft de snoekbaars grote vangtanden en twee rugvinnen, waarvan de voorste harde stekelige stralen heeft. De snoekbaars heeft verder grote glazige ogen met een reflecterend netvlies en wordt om deze reden ook wel glasoog genoemd.
Bij ons in Maren Kessel aan de Maas wordt er volop gevist op deze lekkernij en heb ze zelf samen met onze Kas en Jens ook wel eens gevangen. Snel schoonmaken en ontzien van de schubben (let op de stekels op zijn rug!) kan je ze heerlijk gefileerd bakken in de roomboter, al dan niet krokant op de huid.
De snoekbaars kan wel 120 centimeter lang worden en 12 tot 15 kilogram wegen. Ze paaien van april tot mei wanneer de temperatuur 12 tot 15 °C bereikt. In ondiep water maken de mannetjes een kuil die wortels van waterplanten blootlegt en bewaken de daarin gelegde eitjes. Door vin bewegingen te maken voorzien ze de eitjes van vers zuurstofrijk water.
Hoe smaakt de snoekbaars? Snoekbaars is een witvis met stevig vlees, weinig graten en een verfijnde smaak. Kenmerkend is de zoete neutrale smaak. Hij staat ook wel bekend als de Nederlandse delicatesse vanwege zijn unieke verfijnde smaak.! Ga `m proeven deze heerlijke vis.!
Ik help je op weg met onderstaand recept, deze keer wel met een culinaire hoogwaardige uitstraling en wellicht al een tip voor het aankomend Paasmenu!
Hollandse snoekbaars met zuurkool
Jens van der Plas met in de Maas bij Maren-Kessel versgevangen snoekbaars
Hollandse snoekbaarsfilet met zuurkool, jus van zuurkool, gekonfijte appel, oesterblad of lamsoren en gebakken knolselderij met crème van knolselderij.
Ingrediënten
• 4 x 125 g snoekbaarsfilet
• 1 pakje zuurkool à 500 g
• 60 g gezouten roomboter
• 1 knolselderij
• 50 g kruimige aardappel
• 8 oesterbladeren of 8 lamsoren
• 1 bakje vene cress of zuring
• 3 friszure Hollandse appels
• 1 sjalot
• 1 teen knoflook
• 400 ml ongezoete slagroom
• 50 ml witte wijn
• ½ citroen
• 100 g kristalsuiker
Bereidingswijze
Leg de zuurkool op een zeef en vang al het vocht op, dit is de basis voor je saus.
Verwarm 30 gram roomboter, laat deze kleuren
en fruit hier een gesnipperde sjalot en teen knoflook aan toe. Let op dat deze niet verbrandt. Voeg 150 ml vocht van de zuurkool toe, samen met 200 ml slagroom en 50 ml witte wijn. Reduceer (kook-in) de jus langzaam tot ongeveer 250 ml. Zeef de jus uit.
Stoof de zuurkool met 30 gram roomboter en wat zuurkoolvocht ongeveer 40 minuten totdat deze lekker zacht is.
Schil de knolselderij en steek hier per bord 3 om 3 rondjes uit in 2 verschillende grootte. Blancheer deze in ruim zout water tot ze beetgaar zijn en spoel ze koud in ijswater. Snijd 500 gram knolselderij en geschilde kruimige aardappel in blokken en zet dit op in ruim water met zout. Kook de knolselderij en aardappel helemaal gaar.
Giet de massa af en draai het helemaal fijn in een keukenmachine met 200 ml ongezoete slagroom tot je een gladde massa krijgt. Breng op smaak met zout en druk het door een fijne zeef indien nodig.
Schil de appel en steek met een pommesparisiennesboor de appel uit en kook deze kort in 2 dl water met 100 gram suiker, een halve citroen met sap en een snufje zout. Zorg dat de appel z’n bite blijft houden.
Leg de snoekbaars in een koude bakpan met een scheut olie op de huidkant en bak deze op de huidkant krokant uit. Zout en peper de snoekbaars lichtjes. Bak op het laatst de rondjes van knolselderij mee in de pan.
Verwarm de zuurkool en jus van zuurkool.
Dresseer de zuurkool centraal op het bord en leg de snoekbaars met de huidkant naar boven erop.
Dresseer de knolselderij, appel en crème van knolselderij speels om het bord heen.
Snijd met een vlijmscherp mes per bord een paar flinterdunne appelplakjes en dresseer deze tussen het gerecht.
Garneer het gerecht af met de oesterblaadjes of lamsoren.
Schuim de jus op met de staafmixer en eventueel nog een klontje roomboter en dresseer twee eetlepels jus tussen het gerecht door.
Snoekbaars wordt vaak in de Loire geserveerd, en Loirewijnen, in het bijzonder Muscadet en Chenin Blanc, gaan er voortreffelijk bij. Maar de kinderen van Joep hebben de Snoekbaars ook al eens in de Maas gevangen, daarom heb ik gekozen voor de wijn Picpoul de Pinet uit de Langedoc (Zuid Frankrijk).
Cave de Montagnac, Picpoul de Pinet AOP Mare Nostrum - 2022 –
Land:
Frankrijk
Streek:
Languedoc -Roussillon
Appellatie:
Picpoul de Pinet AOP
Classificatie:
Bodem:
De bodem bestaat voornamelijk uit mineralen en kalk.
Druivenras:
100% Picpoul Blanc.
Proefnotitie:
In de neus tonen van citrus, grapefruit, appel en een lichte bloemige noot. In de mond fris en fruitig met mineralige aroma’s. Lekker bij: Heerlijk als aperitief bij pasta, gevogelte, magere vis en schaal- en schelpdieren.
6 en 7 april bent uw welkom op onze voorjaars wijnproeverij. U moet zich wel inschrijven op onderstaand mailadres. Daarna ontvangt u de bevestiging van uw inschrijving met locatie Wilt u meer weten over heerlijke wijnen ga naar onderstaande website of neem contact op met info@beukenhaeghewijnen.nl
Bert van Druenen
Kennedylaan 15
5242 BK Rosmalen
06-51604631 beukenhaeghewijnen.nl
Joep van der PlasThuisinhetNieuws
Maggezien is een niet-commerciele uitgave voor u, door u, over u
onder redactie van NieuwsNetwerk BV redactie@nnmedia.nl
mag uw mooie advertentie of bedrijfsreportage ook gezien worden?
Neem dan eens vrijblijvend contact op met Karel Goossens 06-12112937 of mail ons via redactie@nnmedia.nl U zult zich verbazen over de vele mogelijkheden en de bescheiden prijzen!
De uitgever accepteert geen aansprakelijkheid voor de inhoud van advertenties en door derden aangeleverde teksten.
doet u met ons mee?
Wij verzoeken u vooraf te controleren of uw materiaal daadwerkelijk rechtenvrij is. Door aanlevering verklaart inzender dat het aangeleverde materiaal vrij van rechten gebruikt kan worden en de uitgever aldus te vrijwaren van o.a. auteurs- en beeldrechtelijke aanspraken.
Maggezien wordt gemaakt door een enhousiaste vrijwilligersclub. Wij willen onze horizon graag verbreden en zoeken uitbreiding voor ons team redacteuren en acquisiteurs. Een vrjijwillgersvergoeding en vergoeding van onkosten is voorzien Meer info via 06-37410335
Proosdijstraat 12 ’s-Hertogenbosch | 073 888 5808 | 06 203 608 92 | info@paulienuitvaart.nl www.paulienuitvaart.nl | www.hetafscheidshuisdenbosch.nl
Wij hebben ons uiterste best gedaan alle rechthebbenden van beeldmateriaal te achterhalen.
Wanneer desondanks beeldmateriaal wordt getoond waarvan u (mede-) rechthebbende bent en voor het gebruik geen toestemming is verleend, verzoeken we met ons in contact te treden.
Uitvaartverzorging
volgende uitgave wordt verspreid vanaf 1 april kopij inzenden t/m 21 maart
deze en alle eerdere uitgaven zijn digitaal te bekijken en te downloaden via https://issuu.com/thuisinhetnieuws
© alle rechten voorbehouden 2024
Uitvaartverzorging
073-6893597
06-53616114
www.artslommelen.nl regio ’s-Hertogenbosch e.o.
www.artslommelen.nl
regio ’s-Hertogenbosch
transparant - oprecht - inspirerend - flexibel
nemen met kinderen
Afscheid nemen met kinderen
kwetsbaar en we willen ze graag
Soms verloopt het leven anders en kinderen, soms op jonge leeftijd, al gemet het levenseinde.
Persoonlijke betrokkenheid verzacht het verdriet...
ken bij het afscheid en de uitvaart. Ze horen er gewoon bij en kunnen eventueel een actieve rol spelen.
Kinderen zijn kwetsbaar en we willen ze graag beschermen. Soms verloopt het leven anders en worden kinderen, soms op jonge leeftijd, al geconfronteerd met het levenseinde.
ArtsLommelen Uitvaartverzorging worden een ongedwongen manier betrok-
samenbetrokkenrespectvol -
Door ArtsLommelen Uitvaartverzorging worden kinderen op een ongedwongen manier betrok-
ken bij het afscheid en de uitvaart. Ze horen er gewoon bij en kunnen eventueel een actieve rol spelen.
Ik verzorg uitvaarten met zorg en aandacht. Samen met een klein team van medewerkers draag ik zorg voor een passend afscheid wat past bij het geleefde leven, uw wensen en budget. Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek.
Vragen? Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek. Ook als u niet, of elders verzekerd bent. Wij zijn dag en nacht bereikbaar.
- luisteren - rust - met hart en ziel - onafhankelijk -
vertrouwenprofessioneel
Vragen? Neem contact op voor een vrijblijvend gesprek. Ook als u niet, of elders verzekerd bent. Wij zijn dag en nacht bereikbaar.
integer
Op het moment dat deze Maggezien uitkomt zit de tweede maand van 2024 er alweer bijna op. Misschien heeft u het voornemen om dit jaar uw partner ten huwelijk te vragen? Of er is al een datum waarop u dit jaar gaat trouwen. U vraagt zich wellicht af of u voor uw trouwdag nog een afspraak moet inplannen bij een notaris voor het opmaken van huwelijkse voorwaarden. Het aangaan van een huwelijk heeft verschillende juridische gevolgen. Op 1 januari 2018 is er nieuwe wetgeving voor de gemeenschap van goederen in werking getreden. In deze column frissen we de gevolgen van een huwelijk even op. Voor 1 januari 2018 trouwde men automatisch in een algehele gemeenschap van goederen. Alle bezittingen en schulden zijn van partijen samen. Door de nieuwe wetgeving is er niets veranderd aan de situatie van mensen die voor die tijd zijn getrouwd. Als men voor 1 januari 2018 trouwde onder het maken van huwelijkse voorwaarden, dan zijn die voorwaarden vanzelfsprekend nog geldig.
Indien u na 2018 bent getrouwd of nog gaat trouwen, bent u automatisch gehuwd in een beperkte gemeenschap van goederen. Alle persoonlijke bezittingen en schulden die de partners voor de datum van het huwelijk hadden, blijven privé. Bezittingen en schulden die de partners tijdens het huwelijk krijgen, worden van hen samen. Dit geldt ook voor al het verdiende inkomen tijdens het huwelijk. En gevolg van het huwelijk is ook dat er pensioen moet worden gedeeld bij echtscheiding. Schenkingen of erfenissen die een partner voor of tijdens het huwelijk ontvangt, zijn privé, tenzij de schenker anders heeft bepaald of in het testament iets anders is opgenomen. Ondanks deze beperktere gemeenschap zijn er nog steed redenen voor het opmaken van huwelijkse voorwaarden;
• wanneer u samen eigenaar bent van een woning en u of uw partner eigen geld heeft geïnvesteerd in de woning;
• als u ondernemer bent en u wilt voorkomen dat uw partner risico’s loopt met betrekking tot schulden uit de onderneming;
• u zelf wilt bepalen welke bezittingen en schulden van u samen zijn en welke niet;
• als u afspraken wilt maken over de verevening van pensioen bij echtscheiding, u kunt dit bij huwelijkse voorwaarden uitsluiten of een afwijkende verdeling afspreken. Er zijn ook mensen die graag willen trouwen maar wel met als gevolg een algehele gemeenschap van goederen zoals we die voor 1 januari 2018 kenden. Of mensen die gehuwd zijn onder het maken van huwelijkse voorwaarden en die deze nu aan willen laten passen naar een algehele gemeenschap van goederen. De wet gaat niet meer uit van de algehele gemeenschap van goederen dus als die wens er is, moeten er huwelijkse voorwaarden worden gemaakt of worden aangepast waarin dat wordt afgesproken.
Gaat u trouwen en wilt u advies over het opstellen van huwelijkse voorwaarden, neem dan contact met ons op voor het maken van een vrijblijvend gesprek. Dit kan op ons kantoor aan de Hoff van Hollantlaan 5 in Rosmalen of op ons kantoor aan de Groote Vlietlaan 3C in Rosmalen. Ook op dinsdag- en donderdagavond kunt u bij ons terecht. Graag tot ziens!
Thera van Gerven
kandidaat-notaris Hoffspoor Notarissen www.hoffspoor.nl
‘Ik heb nog niet veel gereisd, ik kijk er enorm naar uit’
foto Karel
Goossens
Je kunt Bricio alleen al een wereldburger noemen vanwege het verschillend bloed dat door zijn aderen stroomt. Zijn moeder is Chileens, zijn vader half Italiaans-half Nederlands, van zijn opa heeft hij iets Kroatisch meegekregen en van zijn oma Spaans bloed. Maar Bricio d’Onofrio woont gewoon gezellig bij zijn moeder in Rosmalen. Reislustig is hij wel, hij heeft een trip naar Bolivia, Chili, Peru en Colombia in het vooruitzicht.
door Herman van Dinther
Bricio (24): Mijn vader Roberto en moeder Angelica gingen scheiden toen ik één jaar was. Ik ben bij mijn moeder blijven wonen en met haar naar Spanje verhuisd toen zij daar een baan kreeg. Na een periode van ongeveer tien jaar keerden wij terug naar Nederland waar ik meteen in de brugklas op het RodenborchCollege terecht kwam. Ik sprak natuurlijk beter Spaans dan Nederlands en dat was behoorlijk lastig. Ik ben in die tijd geweldig geholpen door Bianca van den Berg ook een leerling van het Rodenborch-College. Zij heeft mij buiten de schoollessen een heel tijdje de taal geleerd. Ik heb in die tijd trouwens een heel fijne vriendengroep opgebouwd die ik nog steeds ontmoet. Ik ga met die vrienden naar festivals, terrassen en films en we kunnen samen heel goed praten. Ik stotter maar dat heeft mij nooit vervelende ervaringen opgeleverd, ik ben er nooit mee gepest.”
Even zoeken
“Met mijn diploma op zak begon ik aan de opleiding mechatronica maar na twee jaar kwam ik tot de overtuiging dat hier mijn toekomst niet lag. Ik nam een tussenjaar waarin ik allerlei baantjes in de horeca had. Ik startte met de opleiding tot junior accountmanager bij het KWIC die ik afrondde. Ik liep in die tijd stage voor sales bij een bedrijf in Zaltbommel. Omdat sales mij niet zo lag gaf de directie mij de ruimte om me te ontwikkelen als marketeer waarvoor ik de part time opleiding marketing manager bij Avans ging volgen. Deze rond ik over een paar maanden af en stop dan ook met mijn werk in Zaltbommel.
Ik wil een tijdje gaan reizen en me oriënteren op mijn verdere toekomst. Ik heb geld gespaard om ongeveer zes maanden rond te kunnen gaan trekken. Ik dacht eerst aan Thailand maar toen ik het er met een vriendin over had die al heel veel gereisd heeft kwam Bolivia als bestemming in beeld. Vere Preller, die vriendin dus, was al in Azië geweest en Bolivia trok haar wel en zag het ook zitten om er samen heen te reizen. Zij kon het met haar studie in Amsterdam wel plooien en haar vriend had er geen probleem mee. Dus toen zijn we gaan plannen en we vetrekken begin september naar Bolivia. Daar willen we
in elk geval een tour door de jungle maken en we gaan naar Salar de Uyuni, een super grote zoutvlakte die meer dan tienduizend vierkante kilometer groot is. We willen ons verdiepen in de cultuur van het land, dat interesseert me. Ik heb nog niet zoveel gereisd dus het wordt zeker een mooie belevenis.”
‘We willen ons verdiepen in de cultuur van het land, dat interesseert me’
Opa opzoeken
“Na een week of drie á vier trekken we verder naar Santiago in Chili waar mijn opa woont. Hij heeft indertijd toen Pinochet in Chili aan de macht was, als vluchteling het land moeten verlaten omdat hij politiek actief was. Hij heeft toen met zijn familie een tijd in Nederland gewoond. Mijn moeder was zeven toen zij met haar zusje en vader en moeder hier ook als vluchteling terecht kwam.
Na het bezoek aan Santiago ga ik naar Punta Arenas in het zuiden van Chili waar mijn moeder is geboren. Daar wil ik in projectvorm vrijwilligerswerk doen waarbij ik bijvoorbeeld iets kan doen in een dierenasiel of op een boerderij. De keuze wat je gaat doen kun je drie maanden van tevoren aangeven. Ik heb wel iets met dieren en ik heb een zorgzaam karakter, dus wie weet ga ik me daar in de toekomst verder op toeleggen.
Misschien kom ik tijdens mijn reizen tot bepaalde inzichten. Als backpacker kom je jezelf tegen en ben je in je hoofd met andere dingen bezig dan in je normale leven. Zo vind ik marketing wel leuk maar wie weet ontdek ik dat ik andere dingen interessanter vind. Het is handig dat ik goed Spaans spreek, ik kan me in dat werelddeel in elk geval goed verstaanbaar maken en dus gemakkelijk in gesprek komen met de plaatselijke bevolking.
Na Bolivia trek ik in mijn eentje verder naar Peru en Colombia. Ik wil er gewoon een heel mooie reis van maken. Ik heb er alle vertrouwen in dat het een fantastische tijd gaat worden. ”
w
Kennis maken
Meld je aan voor onze workshop ‘Taille verdwenen - Buik(vet) gegroeid’ Leer h het komt, dat jouw lichaam verandert, de risico’s zijn en wat je er aan kan doe Maak tegelijk kennis met ons!
Ga vandaag aan de slag voor een gezonder later!
www lijfstijling nl/workshops/
Provincialeweg 73 Maren-Kessel
www lijfstijling nl
Annemiek van der Voort 06-20299616
Unieke
Je hebt e nodig di alleen de LijfStijlin
Geen ‘on
Als dat z het al gelukt Nieuwsgierig?
We willen allemaal wel eens de tijd stil zetten. Teruggaan in de tijd als we afscheid moeten nemen van dierbaren. Maar de tijd staat nooit stil, de klok tikt altijd door minuut na minuut, dag na dag en jaar na jaar. De tijd vliegt steeds sneller naarmate je ouder wordt.
Toch zijn er ook leuke manieren om terug te stappen in de tijd. ROS TV nam daartoe het initiatief met Theo Pennings en Rini Timmers. Zij maken een programma onder de naam “Samen even terug in de straat van toen”. Terug naar het Noordelijke deel van de Dorpsstraat in het begin van de jaren ’60 van de vorige eeuw. Verhalen en anekdotes met een lach en een traan passeren de revue. Bewoners van weleer leveren hun bijdrage. Kinderen uit je jeugd, leeftijdgenootjes van toen, zijn nu uitgegroeid tot extra belegen volwassenen. Mooi om te zien en mooi om hun verhalen te horen. De straat tussen Arnold van de Graaf en Café de Kép komt weer tot leven. Wereldproblemen zijn ver weg. Sinds 1959 werd het nieuws gebracht door het “Brabants Dagblad” door velen aangeduid als “Het Bossche Sufferdje”. Deze naam verraadt al dat de krant destijds minder sensatiebelust was dan tegenwoordig. Mensen leefden in een ander tempo, hardwerkend maar gezapiger. Op de fiets, met een brood-trommeltje onder de snelbinder, naar de bouwplaats. Veel mensen werkten in de bouw of als stratenmaker. Rosmalen is er groot van geworden. Veel vertier was er niet: een keer per jaar de revue van Levensvreugd, een toneelstuk van Samenleving of de jaarlijkse kermis. Wel iedere week ’n paar uur naar het café voor ’n bumke katten of ’n partij biljarten en ’n potje bier.
Het loon werd wekelijks contant uitbetaald en door de werknemers onderling werd besproken wat er bij de ene en bij de andere aannemer verdiend kon worden. Jan van der Donk van ‘vd Donk en Heijmans’ kreeg dan steevast de vraag: “Kan er volgende week niet ’n paar gulden bij, Jan?” Zijn antwoord luidde dan: “Ik zal volgende week unnen emmer met geld neer zetten en dan vatte er mar uit wè ge denkt nodig te hebben!” Ome Jan was goudeerlijk maar kort van stof.
Toen hij op het station in Den Bosch werd aangesproken door een vrouw die hem vroeg: “Kunt u mij zeggen hoe laat de laatste trein vertrekt?” zei hij resoluut: “Da zulde gij nie meer meemaken!”
Het leven was sober en overzichtelijk en er was meer sociale controle. Op een enkele plek had men een telefoon in de hal hangen, zo’n zwart bakelieten geval met een draaischijf. Bel 444 en ze zijn er binnen het kwartier dat was de slogan van de plaatselijke brandweer. Met z’n allen erachter aan….op de brommer, op de fiets of met d’n auto.
We hoefden niet op het mobieltje te kijken welke kant we uit moesten want we wisten de weg naar de dancing waar je live op de muziek van een echt orkest kon dansen. Om twaalf uur kwam de “politie te paard” en was het sluitingstijd.
Geen Facebook en geen TikTok, geen wereldreizen, geen weekendjes naar Dubai en geen festivals met pillekes. Ik kan u van harte aanbevelen straks, in de lente, naar ROS TV te kijken en stil te staan bij de Dorpsstraat van toen.
Peter der Kinderen
Hij groeide op aan de Garstlandweg, een doodlopende zijtak van Bruggen. Langs de doorgaande weg naar de Kruisstraat kende Rien van den Broek, samen met Ans en hun veel te vroeg overleden zus (Chri)stien, een fijne jeugd. “Jammer dat we daar niet konden blijven.”
door Mark van der Donk
De Garstlandweg bestaat nog steeds. Nog altijd doodlopend en niet drie, maar inmiddels vijf huizen op een rij. Er omheen is de laatste decennia flink gebouwd. Waar het vroeger door weilanden werd omringd, ligt het weggetje tegenwoordig ingeklemd tussen de wijken Hondsberg en Overlaet-Oost, het Luyckershofke en de naastgelegen Oosteinderweg. “Vroeger was er alleen de Zomerdijk, Bruggen en de polder”, kan Rien zich nog goed herinneren. “Wij woonden op nummer 2, met naast ons de families van Ties de Veer - die eigenlijk Ties
van Uden heette - en Willem Voets, ‘van de blauwen hoorn’, zoals ze in Rosmalen bekend stonden.” Op de hoek van Bruggen woonden Sjef en Hanneke Meurs, met daarnaast hun dochter Marie, die getrouwd was met Ben van Mil. “Die hadden drie meiden, maar buurvrouw Marie was er niet zo gecharmeerd van dat er jongens over de vloer kwamen”, lacht Rien, die hun erf stiekem toch vaak betrad, wanneer hij tussendoor naar buurtgenootjes ging. “Maar ik was wel altijd op m’n hoede en liep snel door naar familie Bijveld, die er tegenover woonde.” Er waren meer ‘binnendoorpaadjes’, vertelt hij: “Over het stuk land van Voets, naast ons huis, bijvoorbeeld. Eens in de zoveel tijd ploegde hij dat om en daarna duurde het dan even voordat het paadje weer terug was.” Willem Voets had een groot stuk grond. “Van de Garstlandweg tot aan waar nu de Polluxstraat is. Daar stond destijds een nertsenfarm, met daarachter zo ver als je kon kijken weilanden.”
Primitief
Het was allemaal redelijk primitief, komt Rien tot de conclusie, wanneer hij zijn herinneringen nog eens ophaalt. “We hadden elektriciteit, maar daar was ook eigenlijk alles mee gezegd. Er was bijvoorbeeld geen riolering, de beerput naast ons huis werd eens in de zoveel tijd leeggezogen, en we hadden geen stromend
water, maar een waterpomp in de keuken. Iedere zaterdag werd er gewassen en zat ik, als oudste, als eerste in het teiltje. Ons moeder kookte de was in een ketel boven een bronoliekacheltje en die werd daarna door de wringer gehaald en buiten gehangen.”
Rien, van 1954, kan zich de koude winters van toen nog heel goed voor de geest halen. “Vooral in 1963 was het ijskoud. Wij moesten het doen met een kolenkachel, maar ik sliep boven en de ramen waren dan zelfs aan de binnenkant helemaal dichtgevroren. Toen ik ging studeren, zat ik ’s avonds op mijn kamer met een elektrisch kacheltje, maar die kreeg het ook niet
warm gestookt. Het huis was net na de oorlog gezet, halfsteens en totaal niet geïsoleerd.”
Drie corners penalty
Ondanks alle beperkingen genoten Rien en zijn zussen van hun jeugd. “We hadden ruimte genoeg om te spelen en kattenkwaad uit te halen. Onze straat was toen nog onverhard, maar Bruggen en de omliggende polderwegen niet. We hebben daar wat afgefietst, met een oud schoenpoetsdoosje, vastgemaakt met een elastiek en touwtje aan het stuur. Richting de Kruisstraat, de eerste polderweg naar links, de volgende kruising weer linksaf en dan via de Nieuwendijk en Schoolstraat terug naar huis. Dan kwamen we langs verschillende families Voets, maar bijvoorbeeld ook langs de boerderij van Hein van Tuyl (familie Van Alebeek, red.). De finish lag op Bruggen, voor het huis van familie Van Mil, waarvan dochter Thera - inmiddels getrouwd met Henk Maas - als enige nog steeds woont. Achter ons huis hadden we trouwens een eigen voetbalveldje gemaakt. Dat lag wat lager en de hele buurt kwam daar voetballen. Het was wel opletten dat de bal niet op het terrein van de nertsenfarm kwam, want dan moesten we eerst anderhalve meter uit de kuil klimmen en daarna nog twee meter over een betonnen schutting. De strafschoppen - drie corners penalty was het meestal - namen we voor de zekerheid altijd maar aan de andere kant.”
Nooit op vakantie
Vader en moeder, die oorspronkelijk uit Den Dungen en Berlicum kwamen, hadden geen rijbewijs. “Alles ging bij ons dus per brommer. En regende het wanneer we ergens op bezoek zouden gaan, dan kwam familie ons met de auto ophalen.” Die familiebezoekjes waren de spaarzame momenten dat ze vroeger op pad gingen. “Mijn vader was duivenmelker, dus op vakantie gingen we nooit. Eens per jaar gingen we naar de Efteling en toen ik wat ouder werd, met vrienden in de trein op tienertoer. Samen met Chris van Creij ben ik zelfs nog op de fiets naar Valkenburg geweest. Mijn eerste échte vakantie was in 1976 op Mallorca.” Aan zijn tijd op de Garstlandweg heeft Rien nog een blijvende herinnering overgehouden. Hij
werd, samen met de anderhalf jongere ‘Stien’, peetouders van het kleinkind van Ties de Veer. “Dochter Ria trouwde met Wankeli, een Griekse gastarbeider, en toen na hun zoon Arno ook Ira werd geboren, werden wij peetoom en -tante gemaakt. Ik was toen pas een jaar of achttien en zie Ira nog regelmatig. Ze is in 2004 met Spiros getrouwd in Griekenland, waar wij natuurlijk bij aanwezig waren. Ira heeft daar met haar gezin ook gewoond, maar is inmiddels alweer geruime tijd terug in Rosmalen.”
Blijft jammer
In de jaren 80 kreeg de oude Garstlandweg een vernieuwd uiterlijk. Twee van de drie huizen werden afgebroken en er kwamen er in totaal vier voor terug. “Alleen het huis van Voets, met de twee dakkapellen, staat er nog. Toen wij trouwplannen kregen, heb ik bij Gerard Neppelenbroek - die om de hoek woonde en binnen de gemeente over grondzaken ging - nog een poging gewaagd om de grond van ons ouderlijk huis in handen te krijgen. Mijn vader sprak daar thuis niet over, maar bleek al te hebben vastgelegd dat hij een huurhuis in ’t Ven kreeg, wanneer hij plaats zou maken voor nieuwe grondeigenaren.”
Rien kreeg op het gemeentehuis wel het aanbod om, met zijn toekomstige vrouw Diana, te bouwen op de Vliertjeshoeven, waar ze bijna 44 jaar later nog steeds wonen. “Ook hier is inmiddels veel veranderd”, zegt hij, zittend aan de woonkamertafel. “Ook dit was toen nog allemaal weiland. De Buskeshoeven was er nog niet, je kon hier de eerste jaren zó naar het spoor kijken. In de periode dat wij aan het bouwen waren, in 1979, heb ik mijn ouders nog naar ’t Ven verhuisd. Bevalt prima, hier in de Hoevens, maar stiekem blijft het toch jammer dat we nooit op de ouderlijke grond zijn neergestreken.”
Chris van Creij en Rien op de zolderslaapkamer (1972)
Stien en Rien (1958)
Mario Coppens en Rien bij de St.Josephschool (1965)
Erf van Willem Voets in de 60-er jaren
wax-actie tegen scherpe prijzen
Dorpsstraat 16 - 5241 EC Rosmalen
Wij zijn dagelijks geopend ook op zondag van 10.00-16.00 uur kijk op google voor aangepaste openingstijden
voor u
door u over u
redactie@nnmedia.nl - 06-37410335