TOON VAN UDEN OJC

Hij groeide op wat latere leeftijd uit tot een waar clubicoon en werd topscorer aller tijden van OJC, maar Toon van Uden kijkt misschien wel met de mooiste herinneringen terug op zijn voetbaltijd in de A-junioren. We blikken met de aanvaller van weleer terug op de A2 van seizoen 1983-1984, die volgens hem onderdeel uitmaakte van een ‘gouden generatie’.

door Mark van der Donk

Het tweede team van de oudste jeugdspelers van OJC stond 39 jaar geleden onder de bezielende leiding van trainers Jos Voets en Jos van ’t Root. “Die laatste was nog speler van het eerste geweest”, denkt Toon van Uden zich nog te herinneren. “Of hij was het nog steeds, dat weet ik niet meer precies. Jos Voets had zelf ook in de A1 gestaan en is later nog trainer van het tweede geweest. Die kon ook wel voetballen, maar was van middelmatig niveau”, lacht de Rosmalenaar, niet voor het laatst tijdens het amusante gesprek. “Jos Voets werkte jaren bij de gemeente Oss, maar is inmiddels met pensioen.” Over de uitgebalanceerde spelersgroep raakt de immer enthousiaste Toon haast niet uitgepraat: “We hadden Gerry Castelijns, die nog steeds bij de landmacht zit, Wilco Voets, Wilco Rovers en Rudy Tjon, die net als zijn broer Dennis heel snel en behendig was. Als je die tegen had, kreeg je een hele lastige dag. Frank Peperkamp, ‘de Pep’ of voor echte intieme vrienden ‘Peppie’, was onze intelligente laatste man, die alles heel rustig oploste. Verder Sjef Heijmans, die al veertig jaar in de brandstofinstallatie werkt, Mark Brekelmans, Gertjan Schuring en JeanPaul Melis, die we ‘Harry Melis’ noemden. Onze goalie Chris van Rossum riep altijd ‘lòòòs’ en dan wist je: dat gaat fout. Ton Smulders gaf mij de ballen via de linkerkant in de diepte, dat werkte altijd. Hij had ook een perfecte sliding in huis. Ton van Hooft zat er ook bij en Jan van Rosmalen, die met de rest van de familie het stratenmakerbedrijf uit Rosmalen runt. Maar die hoorde eigenlijk bij de A1.”

Het was een bijzonder team, vertelt Toon verder: “Alles zat erin. Passie, strijd, veel verschillende spelers met bijna allemaal een andere kwaliteit, maar het team stond op één. Dat is bij veel elftallen nu wel anders. Je had bij ons mensen vóór, óp en áchter de kar. Die mix geeft overal succes. We speelden ook ieder jaar om de bovenste plaatsen. En altijd thuis op veld 2 van sportpark De Hoef, waar een hoop publiek langs de lijn stond. Geweldig.”

Koppend scoren

OJC A2 herbergde verschillende spelers die later bij de selectie van het eerste aansloten. “Het meest had ik verwacht van Wilco Rovers. Dat was echt een geweldenaar, maar die scheurde ooit - tijdens een handbalspel met koppend scoren - zijn kruisbanden. Zonde, want dat was by far onze beste speler. Sjef was ook heel belangrijk. Een kettingroker, maar hij liep iedereen er altijd af met de coopertest. Sjef was ook een ‘killing apparaat’, die scoorde op bestelling. Hij kon, door toedoen van voorzitter Jeu Philips, die oorspronkelijk uit Limburg kwam, ook naar Roda JC. Daar heeft ie wat meegetraind en -gevoetbald, maar uiteindelijk koos Sjef toch voor ons. Waarom hij niet in de A1 speelde? Nou, daar hadden ze gewoon hele goede spelers in de voorhoede. Jos Raats, Maurice Martens en Jan van der Heijden, daar konden wij niet tegenop. En Sjef en ik liepen toch al niet mee in de rij, haha. De A2 was echt een elftal voor spelers die wat minder makkelijk in de omgang waren. Maar toch waren we ook leverancier voor het tweede elftal, met Wil van Nuland aan het roer, en zelfs voor het eerste. Sjef werd daar door hoofdtrainer Servé Vos zelfs eerder voor geselecteerd dan de spelers van de A1.”

Gratis vliegles

Het was voor velen een overgangsjaar naar de senioren. Al was die stap voor Toon sowieso niet zo groot, vertelt hij: “Ik speelde altijd al op zaterdag met de jeugd en voor zondag vroeg Henrie ‘d’n Blok’ van der Donk me altijd voor het vijfde of zesde elftal. Dat deed ik graag, maar ik kreeg daar wel schoppen dat het een lieve lust was. Gelukkig beschermden Henry en zijn teammaten me.” Ook doordeweeks moest hij oppassen: “Het was in dat jaar met Jos en Jos altijd op het scherpst van de snede, ook tijdens trainingen. Mark Brekelmans en Wilco Voets gaven je zo nu en dan gratis vliegles. Als het echt pijn deed, boden ze wel hun excuses aan, maar daar geloofde ik meestal niet veel van.”

Gertjan Schuring speelde de bal tijdens de training altijd het liefst tussen de benen van zijn teamgenoten. “Die had patent op de panna en dan lachte hij je daarna smakelijk uit.” Jean-Paul Melis was juist ‘beperkt handig’ met de bal, maar wel vliegensvlug. “Als die weg was, dan was het dag met het handje.” Over Jan van Rosmalen heeft Toon ook nog wel een mooie anekdote: “Die speelde met ons mee, maar paste eigenlijk meer in het systeem van de A1, dat getraind werd door Tonnie van Pinxteren. Later heb ik ooit een wedstrijd gezien waarin Jan, Piet én Han van Rosmalen samen in het eerste stonden. Ik weet niet of hun vader toen nog leefde, maar die ouders waren daar zeker trots op. Helemaal nadat Jan een bal in de kruising schoot, die goal vergeet ik nooit meer.”

Bad boys

De hele periode met het elftal was volgens Toon eigenlijk onvergetelijk. “Het was een jaar waarin ook veel gekaart werd. En gevloekt. Veel Rosmalense jongeren onder elkaar, dan krijg je dat. Ik mis Peter Janssen trouwens nog. Die staat niet op de foto, maar was ook een van onze spitsen. Of ik haal twee seizoenen door elkaar, dat kan ook. Later kwamen er ook nog Edwin van Meel en wijlen Jan van Balsfoort bij. Nou, daar werd de sfeer ook niet minder van. Wat hebben wij gelachen. De ‘Ballie’ was een spannende verschijning, een soort van bad boy. Die heeft bij ons zijn gouden tijden beleefd en werd later ook kampioen met het eerste. Bij Emplina was ie eveneens een goalgetter. Uiteindelijk waren wij, de bad boys, toch ook verantwoordelijk voor veel OJC-successen. Niet de ideale schoonzonen, maar wel echte afmakers pur sang. Je hoefde in die tijd niet persé in de hoogste elftallen te staan om er te komen. We namen en kregen het geduld. We liepen niet mee in de rij, maar kwamen er toch.”

Hofleverancier

Er volgde voor Toon nog een niet onverdienstelijk jaar in de A2 - “39 goals en een uitnodiging voor de A1, maar ik bedankte vriendelijk” - en hij koos daarna zijn eigen pad richting het vlaggenschip. “Ik begon in het derde, met mijn mentor Hans ‘d’n Blom’ van der Donk, maar moest terug naar het vierde en gelukkig kwam het daar goed met het kampioenschap.” Met 139 doelpunten staat onze gesprekspartner nog altijd in de boeken als topscorer aller tijden van OJC. “Maar de andere goden hebben ook nog jaren geschitterd”,

Op de foto boven: Jan van Rosmalen, Gerry Castelijns en Sjef Heijmans onder: Toon van Uden en Jos Voets zegt hij over zijn voormalig teamgenoten. “Het was een team van echte kerels en daarboven stond dan nog de A1, die waren nog beter. Kun je nagaan wat een jeugd OJC had. Alle teams speelden op het hoogste niveau en deden altijd mee om de prijzen. A1 en A2 waren in die jaren hofleverancier van 1 en 2.”

Hij speelde jarenlang in het eerste met veelal generatiegenoten uit het dorp. “Je wist destijds gewoon dat die kweekvijver, met wat geduld en tijd, succes opleverde. Dat is nu minder het geval en dat snap ik niet. Voor jongens uit onze tijd is het moeilijk te verkroppen dat er tegenwoordig niet meer uit de eigen opleiding geput wordt. Als je het eerste en tweede elftal van OJC toen bekeek en zag hoeveel Rosmalenaren daar in voetbalden. Er werd gewacht tot talenten vanuit de jeugd hun draai vonden. Nu worden er veel van buitenaf gehaald. Dat motiveert de achterban niet. Wat was toen het geheim? Waarom lukt dat nu niet? Onze jeugd bij OJC, met Toontje Martens, Jan van Rosmalen, Jan van der Lee, Mien van Uden, Jan van Uden, Jos Voets, Jos van ’t Root, Jo van Alebeek en Tonnie van Pinxteren als de kroonprinsen van het amateurvoetbal, was prachtig. Een gouden generatie. Maar goed, is en was liggen ver uit elkaar. Gelukkig neemt niemand dit ons meer af. Door dit interview is een groepsapp ontstaan die al die oude herinneringen weer oproept. Niemand blijkt uiteindelijk veranderd.”