ER ZIJN DASSEN EN ER ZIJN DASSEN

Kunt u zich het gebaar van Prins Claus nog herinneren toen hij afscheid nam van zijn stropdas? Het was in december 1998 tijdens de uitreiking van de Prins Claus Prijs dat hij het juk van de stropdas afzwoor. Vrije denkers en spirituele leiders van India zoals Nehru en Gandhi droegen nooit een stropdas. Tegenwoordig is de mode een stuk informeler geworden en is ‘de slang die om de hals is gedraaid’ in de ban gedaan.

Terwijl we van deze dassen afscheid hebben genomen zorgden andere dassen voor voorpaginanieuws.

Geen treinen tussen Den Bosch en Eindhoven. ProRail speurt de burchten in Esch af op zoek naar de bewoners. Géén das gezien… Maar mochten die beestjes toch gevonden worden dan kunnen ze zich bij een speciaal loket melden. De familie Das wordt dan verwezen naar een exclusief voor hen aangelegd hol op de Landschotse Heide in Westelbeers. Menig woningzoekende zou jaloers zijn op de manier waarop deze dieren in de watten worden gelegd. De jeugd die zelfstandig wil gaan wonen of een gezinnetje wil stichten wordt aan het huisvestingsloket op een lange wachtlijst geplaatst.

Nederland slaat door op vele terreinen met regeltjes, regeltjes en nog meer regeltjes. Geen bouwvergunning wordt verleend maar een hol voor de das wordt gratis en voor niets gegraven.

Vorige week waren er nog meer andere dassen in het nieuws. Hebt u het hele nest advocaten ook op het Journaal voorbij zien komen?

Negenentwintig advocaten met witte bef in een kort geding tegen het kabinetsvoornemen om het aantal vluchten op Schiphol te beperken. Het mag wat kosten als er wordt geprotesteerd tegen de Staat, als er een scheet overdwars zit stapt men naar de rechter. Procederen is een proces van de lange adem, zaken liggen jarenlang op de plank.

Wat is het een verademing om al dat slechte nieuws even te ontvluchten en een paar dagen in het Limburgse Heuvelland door te brengen. Voor het eerst in mijn leven omhoog en omlaag fietsen zonder te zweten.

We huurden een e-bike om vervolgens met twee vingers in de neus de lastigste beklimmingen te doen. Ik voelde mij een soort valsspeler als ik ontspannen een zwoegende mountainbiker passeerde. Anderzijds was het een heerlijk gevoel om door de heuvels te fietsen terwijl het echte seizoen nog niet is aangebroken. Geen razende meutes wielrenners, geen slierten motorrijders en geen formatie oldtimers. Nee, in deze tijd kan je in alle rust genieten van ’n stukje Limburgse vlaai op het terras van De Smidse in Epen.

Wandelen door de weilanden met een schitterend en weids uitzicht. Holle wegen en meidoornhagen die verlegen hun eerste bloesem ten toon spreiden. Hoe gevarieerd is dit glooiende en pure landschap in schril contrast met het polderland in onze Brabantse regio.

Altijd weer word ik gepakt door dat onbeschrijfelijke gevoel van vrijheid als je op de fiets langs hopvelden, wijngaarden, kastelen en vakwerkhuizen kunt toeren. De Geul en Gulp rustig kabbelend en daarbij beseffend dat ze tekeer kunnen gaan, wild, ongecontroleerd en alles verwoestend.

Natuur blijft natuur en zowel flora als fauna kan grillig zijn. De ‘lynx’ sluipt over ‘rechts’ vanuit België, de wolf komt via Duitsland binnen, krokodillen komen in slagorde het Noordzeestrand op getijgerd, dassen ontregelen het openbaar vervoer en in het Noorden liggen de platvissen op de loer.

Lang leve de lente!!

Peter der Kinderen