Kindcentrum ’t Ven in de Mimosastraat in Rosmalen is geen grote school en dat vinden de meeste leerlingen, ouders en leerkrachten eigenlijk wel fijn. Het schoolgebouw is pas een paar jaar in gebruik en er is buiten voor de kinderen volop ruimte om te spelen. Pleun Couwenhoven is nu een jaar aan de school verbonden en heeft het er geweldig naar haar zin. Al vindt zij de werkdruk in het onderwijs, vooral door het vele administratieve werk, wel erg hoog. “Ik begrijp best dat er in het onderwijs een hoog ziekteverzuim is en dat burn-out daarbij een grote boosdoener is.”
door Herman van DintherPleun (22) is sinds anderhalf jaar actief als leerkracht nadat zij haar opleiding aan de Hogeschool Kempel in Helmond had afgerond. “Ik woonde met mijn ouders in Uden en koos bewust voor de pabo in Helmond omdat die al acht jaar als beste in Nederland scoort. Toen ik me ging oriënteren op een baan zocht ik bewust naar iets in Den Bosch of directe omgeving. Ik wilde namelijk graag in een grotere stad wonen en had wel een goed gevoel bij de Brabantse hoofdstad. Na een paar korte ervaringen stapte ik in bij een invalpool en kwam via die weg als invalkracht bij KC ’t Ven terecht. Dat beviel mij en de school zo goed dat ik mocht blijven. Ik heb nu een van de twee groepen 5 en ben daar verantwoordelijk voor 21 van die jongens en meisjes, schatjes zijn het die samen een geweldig fijne groep vormen.”
“Ik ben natuurlijk nog hartstikke onervaren als leerkracht maar ik ben hier meteen opgenomen in een plezierig, open en warm team waar ik veel steun van krijg. Bovendien word ik super begeleid door Marleen die de andere groep 5 heeft en al flink wat jaartjes ervaring heeft. Zo’n steuntje in de rug heb je echt wel nodig want veel moet je al doende leren. Tijdens de opleiding leer je bijvoorbeeld niet hoe je je administratie moet doen terwijl dat in je takenpakket een steeds grotere rol speelt en flink beslag legt op je tijd. Je moet ook toetsen nakijken, rapporten maken, lokaal op orde houden, lessen voorbereiden en werkbesprekingen houden met je collega’s. Je to-dolijstje is nooit leeg en dat geeft best wel stress.”
In het onderwijs werken veel leerkrachten part time maar ook de weinige leerkrachten die nog wel fulltime werken willen vaak graag een dagje korter werken. Bij KC ’t Ven hebben we nog maar vier fulltimers. Er zijn echter te weinig sollicitanten om de gaten op te vullen, de invalpools zijn in veel gevallen leeg omdat er ook nogal wat onderwijskrachten ten offer vallen
aan bijvoorbeeld burn-out. Het ziekteverzuim in het onderwijs is hoog. Meer salaris of bonussen bieden volgens mij geen oplossing. Het gaat erom dat de werkdruk gewoon te hoog is en daarvoor moet een oplossing komen. Die voortdurende stress is voor niemand goed en komt de kwaliteit van het onderwijs natuurlijk ook niet ten goede.”
“Als klein kind droomde ik van een carrière als musicalster maar als je daar je brood mee wilt verdienen dan moet je wel heel goed zijn. Vanaf mijn achtste wist ik al dat ik juf wilde worden, toen al vond ik de omgang met kinderen fijn. Ik ben er dan ook van overtuigd dat ik in mijn werk ook in de toekomst altijd wel iets met kinderen zal blijven doen. En al ben ik dan geen musicalster geworden, ik speel met plezier gitaar en zing ook graag. Dat is leuk voor de kinderen want in combineer muziek en school op een speelse manier. In de toekomst wil ik ook lesstof gaan ‘verpakken’ in muziek. Wij hebben op school geen vakkracht muziek dus muziek is geen vast onderdeel in het lesrooster. In mijn groep leer ik de kinderen tussen de lessen door liedjes en dat vinden ze leuk. Ik neem de liedjes op voor TikTok en het aantal volgers daar blijft maar groeien, intussen zijn dat er al achttienduizend waarbij er soms wel zevenhonderdduizend keer naar een filmpje op mijn jufpleunmaaktmuziek wordt gekeken. Grappig toch!”
“Werken in het onderwijs is hartstikke leuk, ik haal er veel voldoening uit. Vijf dagen in de week is best wel pittig. Ik ben om kwart voor acht op school, geef les van half negen tot twee uur en ga om een uur of vijf half zes naar huis. Als ik daar zin in heb kan ik de avond lekker ontspannen omdat ik geen gezin heb of andere verplichtingen. Ik speel sinds een jaar bij Hockeyclub Den Bosch en beleefde daar al een kampioenschap. Door hockey en muziek maken heb ik mijn sociale leven goed kunnen oppakken
en voel ik me thuis in de gemoedelijke stad die voor mij precies goed van maat is. En niet te ver van Uden want ik wil mijn ouders graag dichtbij hebben.”
Intensief “Ik vind het belangrijk om met de kinderen te werken aan hun zelfvertrouwen en zelfontwikkeling. Op het bord hangen uitspraken van de week waar de kinderen elkaar op kunnen wijzen. Zoals bijvoorbeeld ‘alles is moeilijk voordat het gemakkelijk wordt’ of ‘het is niet erg als ik het niet weet maar wel erg als ik het niet probeer.’ Het is soms ontroerend om te ervaren hoe
kinderen daarmee naar elkaar omgaan. Iets anders wat heel goed aanslaat is dat ik elke dinsdag één kind centraal stel. De naam van het kind staat op een doosje waar een gleuf in zit. Alle kinderen krijgen een stukje papier waar zij in de loop van de week een compliment voor het betreffende kind op moeten schrijven en in het doosje doen. Ik lees de complimentjes voor en geef de briefjes in een envelop mee naar huis. Goed voor het zelfvertrouwen van de leerlingen en voor de waardering van de kinderen onderling. Positiviteit en liefde zijn mijn kernwaarden, ik wil de kinderen na school met een lach naar huis zien gaan. Dan is mijn dag goed.”
‘De druk op leerkrachten is veel te groot’
Jarenlang gooide Harrie van Veghel zijn ziel en zaligheid in de buurtbus. De voormalig broodbakker uit Nuland was vanaf 2004 een van de vaste chauffeurs en droeg daarnaast de laatste 15 jaar zijn steentje meer dan bij als coördinator. Aan die periode is onlangs een einde gekomen. “Jammer, maar er lopen vast meer Harrie van Veghels rond op de wereld.” door Mark van der Donk
Toen Harrie onlangs de respectabele leeftijd van 75 jaar bereikte, moest hij stoppen met het chauffeuren. “De provincie neemt afscheid als je 79 wordt, maar wij als buurtbusvereniging hebben die grens op 75 jaar gezet. Ik ben daar altijd voorstander van geweest, maar nu ben ik zelf aan de beurt”, vertelt de Nulandse pensionado met een lach. Hij lijkt nog vief genoeg en zit nog vol energie, maar legt zich er bij neer dat het na 18 jaar over is. Bijna twee decennia lang was ‘dienst 1’ op donderdagochtend voor Harrie vaste prik. Daarnaast sprong hij ontelbare keren bij om een van de andere veertien wekelijkse diensten op te vangen. “Als coördinator verzorgde ik al die jaren de planning. Als er iemand een keer verhinderd was en ik kon geen invaller vinden, dan plande ik mezelf in.”
Hij behandelde de buurtbus, die iedere werkdag op en neer rijdt tussen treinstation Rosmalen en busstation Uden, alsof het zijn eigen bus was. “Elke avond aftanken, controleren of de in- en uitcheckapparatuur nog wel goed functioneert, op zaterdagochtend alles van onder tot boven weer helemaal schoon maken, bij een mankement naar de garage en verder gewoon zorgen dat ie gaaf blijft”, vat hij samen. De buurtbusvereniging verdeelt voorlopig het coördineren over drie personen. “Na 33 jaar bij de vrijwillige brandweer in Nuland zeiden ze, toen ik moest stoppen: ‘Wat moeten we nou? Jij deed alles voor het voertuig.’ Maar dat is op termijn gewoon weer ingevuld. Ik hoop ook bij de buurtbus op een structurele oplossing. Er lopen vast meer Harrie van Veghels rond op de wereld.”
Helm op?
Gevraagd om een leuke anekdote heeft Harrie er wel eentje paraat: “Toen we nog naar Veghel reden, kwam er op het busstation een echtpaar naar mijn bus gelopen. De man vroeg: moeten we hier een helm op? Ik wist meteen wat ie bedoelde en kon ze gelukkig lachend geruststellen.”
Minder leuke momenten waren er ook: “Ik stond een keer te tanken toen iemand zei dat ik een beetje op moest schieten. Ik stond echter te wachten tot de tank vol was, moest
daarna afrekenen en stond geblokkeerd toen ik de doorgaande weg op wilde rijden. Hij was ondertussen zó boos en aan het schreeuwen, dat ie op een gegeven moment naar mijn bus kwam en door het openstaande raam mijn bril van m’n hoofd sloeg. Omstanders schoten te hulp, maar ook daarbij sneuvelde een bril en er zat een deuk in de bus. We hadden het kenteken en toen we voor het gerecht stonden, bleek het voor de dader een peulenschil. Die had heel wat meer op zijn kerfstok.”
Andere interesses
Harrie was van zijn 16e tot 58e bakker. “Toen mijn vrouw Leny in 2003 overleed, stond ik er alleen voor. Een jaar later ben ik er vervroegd mee gestopt, onze kinderen hadden andere interesses.” Hij woont nog steeds boven de voormalige bakkerij aan de Hoogstraat. “Langs het café van de Gijs (Cheers, red.). Als de bus niet reed, stond ie al die jaren geparkeerd voor ons pand. Ik keek er toch overheen.”
Donderdag 22 december reed Harrie zijn laatste officiële dienst. “In alle jaren heb ik zelf ook verschillende keren afscheid genomen van chauffeurs, maar nu stond ik zelf in het zonnetje. De bus was versierd en op station Uden werd een bloemetje uitgereikt. Na afloop van de dienst hebben we natuurlijk even teruggeblikt met een borreltje.”
Geen ambtenaar
Het hoofdstuk buurtbus is definitief afgesloten. “Ze vroegen wel of ik nog in het bestuur wilde blijven, maar ik wil niet van achter mijn bureau alles dirigeren. Als je zelf op de weg zit, krijg je alles mee. Nu dat niet meer kan, wilde ik geen ambtenaar worden die vanuit het gemeentehuis de boel bestuurt.”
Net als Marijke, met wie Harrie vier jaar geleden hertrouwde, zegt hij het stoppen niet zo heel erg te vinden: “We konden nooit zomaar in de auto stappen en een paar dagen wegblijven. Nu hebben we die vrijheid wel. Het is een mooie tijd geweest en ik heb er altijd mijn best voor gedaan, maar ik ben ook geen achttien meer. Ik vermaak me wel. Op de zolder staat een modelbaan die ik opnieuw aan het opbouwen ben. Daar zit nog werk zat in.”
Het is tegen vijf uur. Op het pleintje tussen de huiskamers ervaar ik onrust. Nu is dat wel vaker aan het eind van de middag. Sommige mensen met dementie voelen dat ze klaar zijn met werken en willen naar huis. Anderen zoeken naar de keuken om te gaan koken voor hun kroost. Maar wat ik nu zie, is een man die uit alle macht de toegangsdeur met dranger probeert open te houden, zodat hij er met zijn rollator doorheen kan. Zijn bezoek is daar net door naar ‘buiten’ gegaan.
De ene na de andere collega komt tegenover hem te staan. Meneer Blom wijst hen allemaal boos af. Lekker eten en drinken wordt hem aangeboden, maar zelfs zijn lievelingsfruit kan hem niet verleiden om bij de deur weg te gaan. Het is voelbaar bij zowel de verzorgenden als meneer Blom; angst. Ik hoor onrustig gefluister: “Stel je voor dat hij weer wegloopt, ik kan ècht niet weg van de groep nu...” Bij meneer Blom zie ik een enorme vechtlust om te bereiken wat hij wil.
Inmiddels is het gelukt om naast hem te komen staan. De witte deur trekt en duwt als een zware jongen tegen ons aan, gaat dan een moment open, maar beklemt ons vrijwel meteen weer. Ik voel een soort agressiviteit opkomen, omdat de deur voor ons bepaalt wat er gebeurt en niet wij zelf. Alsof het meneer Alzheimer zelf is die ons ertussen wil nemen. Meneer Blom kijkt mij steeds vaker aan. Ja, er is nòg iemand die met overeenkomende handelingen en dito emotie tegen het onvermijdelijke vecht.
De vermoeidheid slaat toe en meneer Blom komt zichtbaar in een andere gemoedstoestand. Glimlachend zet ik, na wat uithijgen, bewust toch wat taal in met een tevreden intonatie: “Ons werk is gedaan, het was me wel een karwei, ik ben tevreden.” Ik wacht zijn reactie af en gelukkig is deze sfeerverplaatsing helpend. Zodra het goed voelt groet ik hem als een collega die alvast gaat. Rustig laat ik de afstand tussen ons weer groter worden. Op het pleintje blijf ik op een afstandje staan en kijk naar het slot van zijn verhaal. Meneer Blom trekt uiteindelijk de deur achter zich dicht en voelt hem nog even na.
Voorbij is deze situatie, maar zijn strijd om vast te houden wat er was, zal nog wel vaker zichtbaar worden. Dat hij verlies lijdt op vele fronten, is dan weer wèl een ‘open deur’ voor meneer Blom. Vlak voordat ik de afdeling afga, zie ik hem zitten aan een bord met sperziebonen en een gehaktbal. Na dit avontuur waardeer ik mijn vanzelfsprekende gang naar vrijheid des te meer. De zware jongen maakt op een galante manier de weg vrij naar buiten. Daarvoor hoef ik alleen maar mijn tag tegen het rode lampje aan te houden.
Ik wens iedereen het geluk van samen zijn en het gevoel van vrijheid toe.
Jacoline Goossen is miMakker-clown. Een steeds meer bekende functie in de belevingsgerichte zorg. De mens wordt gezien, wordt zichtbaar of laat zichzelf zien door haar benadering. Zij deelt hoe zij een weg vindt naar verbinding met de mens die leeft met dementie of een verstandelijke beperking.
Reageren? contact@beleefidee.nl of www.beleefidee.nl.
Elke laatste dinsdag van de maand zit de grote ontmoetingsruimte van het Parochiecentrum aan de Rodenborchweg lekker vol. Bijna vijftig mensen schuiven dan aan bij de mooi gedekte tafels en laten zich verrassen door de kok en zijn vrijwilligersteam. De gasten hebben zich van tevoren aangemeld en dat is nodig want de belangstelling is groot. Iedereen kan voor een klein bedrag, afhankelijk van de eigen financiële situatie, genieten van een driegangen diner.
door Herman van Dinther
Manita Rovers is verantwoordelijk voor de organisatie en coördinatie van de activiteiten van Resto VanHarte in Tilburg en Den Bosch, twee van de negentien steden in Nederland waar de stichting actief is op ongeveer vijftig locaties.
Manita (51): “De stichting bestaat sinds 2004 en is gestart met de bedoeling om de eenzaamheid die in Nederland tamelijk omvangrijk is, te lijf te gaan. Door het aanbieden van de mogelijkheid om in te schrijven voor een lekker en betaalbaar diner kunnen mensen anderen ontmoeten. Op die manier proberen wij ook verbinding te leggen zodat het niet alleen tot vluchtige contacten beperkt blijft maar dat mensen ook buiten deze avond elkaar gaan ontmoeten.”
Extra interessant maken “Om die reden ook gaan wij de restaurantavonden breder invullen. In 2023 gaan we op sommige avonden gastsprekers uitnodigen die specialist zijn op een bepaald gebied. Die vragen we dan om een kort praatje te houden over zijn of haar werk en ook bij de anderen aan te schuiven. Het is dan de bedoeling dat bij een aantal aanwezigen interesse wordt gewekt om met dat onderwerp een paar weken later iets te gaan doen bijvoorbeeld in de vorm van een workshop. We hebben al wel ideeën maar staan ook open voor suggesties. Zo is er onder andere al geopperd om een notaris uit te nodigen om iets te vertellen over testamenten. In een vervolg bijeenkomst kan dan dit onderwerp verder worden uitgediept. We hebben ook contact met een heel creatief persoon die van alles doet en kan met inkt. Zij kan daar leuk over vertellen en demonstreren en dat kan dan ook weer een vervolg krijgen in een bezoek in haar atelier waar ook een workshop kan worden gehouden.”
Tweede avond erbij “Dit alles doen we zoals gezegd om mensen bij elkaar te brengen. Ontmoeten en verbinden zijn heel belangrijke dingen om eenzaamheid te lijf te gaan. Dat er behoefte aan is blijkt wel uit het feit dat alle laatste dinsdagavonden steeds snel zijn volgeboekt. Vanaf deze maand gaan we dan ook naast de laatste dinsdagavond ook de derde donderdagavond gasten ontvangen. Daarmee verdubbelen we de capaciteit en kunnen we nog
meer mensen een fijn contactmoment bieden.” Manita, die de Hotelschool heeft gevolgd, komt niet uit de horecawereld.
“Na mijn opleiding ben ik in commerciële functies aan de slag gegaan maar ik heb wel altijd interesse voor eten en drinken gehouden. Samen met mijn maatschappelijke betrokkenheid is dat vier jaar geleden een goede basis geweest om in deze functie te stappen.
Het project Resto VanHarte draait vooral op sponsors en donaties. We werken samen met de Voedselbank en landelijk heeft onze stichting in AH een belangrijke steunpilaar.”
“Ik probeer in de beide steden waar ik werk het draagvlak ook steeds groter te maken. Daarom benader ik regelmatig het bedrijfsleven in de regio Tilburg en Den Bosch. Want de behoefte bij mensen aan dit soort initiatieven is groot. We willen de mogelijkheden dan ook graag verder uitbreiden om steeds te kunnen blijven werken aan het bevorderen van de zelfredzaamheid van mensen en waarmee dan ook de eenzaamheid bestreden wordt.
Geen overbodige luxe wanneer je de cijfers van de gezondheidsmonitor van GGD, CBS en RIVM in 2021 ziet.
Maar liefst 47% van de Nederlandse bevolking gaf aan weleens eenzaam te zijn. Van alle 75-plussers heeft 56% weleens gevoelens van eenzaamheid en onder 85-plussers is dat maar liefst 66%! Maar niet alleen ouderen voelen zich weleens eenzaam. Onder de 18 tot 34-jarigen voelt 46% zich weleens eenzaam, blijkt uit datzelfde onderzoek.”
Elkaar ontmoeten op de laatste dinsdag van de maand in Rosmalen in het Parochiecentrum H. Maria en samen genieten van een betaalbaar, lekker en gezond driegangendiner. Dat kan dus voor de prijs van 8 euro, 5 euro voor minima en 2,5 euro voor gasten met een voedselbank - of Quietpas. Kinderen t/m 12 jaar betalen de halve prijs. Iedereen is welkom om te komen eten. Vooraf reserveren is verplicht. Inloop vanaf 17.30 uur. Aanvang diner 18.00 uur.
Reserveren kan via www.restovanharte.nl of 0900 900 3030.
foto Karel GoossensTijdens het niet alledaagse jubileumjaar wil Harmonie Union uitpakken als nooit tevoren. Alles in dit 150ste levensjaar van het muziekkorps wordt groots opgezet en draagt daarom ook die titel met zich mee. “Kom 2023 groots met ons meevieren.”
Vroeger was het vooral marsmuziek op straat, maar tegenwoordig houdt de harmonie er een hele andere werkwijze op na. “Met Koningsdag bijvoorbeeld willen we ons zeker blijven presenteren in het dorp, maar ondertussen mag het stijve imago er wel vanaf”, zo vertelt Monique Renders aan uw verslaggever. “Met lichtere, herkenbare muziek proberen we de aansluiting te maken met de jeugd. De harmonie is helemaal niet zo stijf als sommige mensen nog steeds denken.”
In dit feestelijke jaar, waarin Union viert dat het maar liefst anderhalve eeuw geleden werd opgericht, staan verschillende evenementen gepland. Er is voor ieder wat wils, zo gaat het bestuurslid enthousiast verder: “We trappen op 15 januari af met het openingsconcert; Groots Hollywood in Concert. Dat vindt plaats in de Meent, is gratis toegankelijk en bij elk nummer wat we spelen zijn filmbeelden van onder meer StarWars, Once Upon a Time in the West, Aladdin en The Incredibles te zien, uiteraard helemaal afgestemd en synchroon met wat we spelen.”
Het plan was eigenlijk om niet al teveel uit te pakken met het openingsconcert. Dat komt later in het jaar wel met de grotere evenementen. “Maar dat is niet gelukt”, lacht Renders: “Er kwam eerst een rode loper bij, toen twee beamers, de zaal wordt sfeervol uitgelicht… Elke keer wordt er wel weer iets bij verzonnen. Gelukkig wordt ieder concert
georganiseerd door een eigen commissie, om de werkdruk wat te verlichten.”
De harmonie wil graag een moderner jasje aantrekken. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk. Die daad wordt bij het woord gevoegd vanaf het Grootse Drumevent, dat medio maart op het programma staat. Alle muzikanten zijn dan in het nieuw gestoken.
“Met spiksplinternieuwe presentatiepakken!
Bij serenades buiten houden we vast aan onze originele kostuums, maar tijdens alle muzikale activiteiten die binnen plaatsvinden zie je ons voortaan in een nieuw, zwart tenue. Wat moderner, vlotter, precies de weg die wij zijn ingeslagen.”
De slagwerkgroep trekt op 25 maart, als het drumevent plaatsvindt in de nieuwe grote zaal van het Van der Valk-hotel, samen op met die van harmonie ODIO. “Dat wordt dus écht een heel groots concert.”
Een van de nog altijd actieve Union-leden is Henk Smits, de al 70 jaar lid is en in mei zijn 88ste verjaardag viert. Hij weet zijn basklarinet nog altijd prima te bespelen. “Naast Henk hebben we dit jaar nog meer leden die 50, 40 of 25 jaar lid zijn”, aldus Renders. “Bijzonder dat er in dit jubileumjaar zoveel jubilarissen zijn.”
Bureaukalenders
Speciaal voor het jubileumjaar zijn er 300
bureaukalenders vervaardigd, met daarop de zo volledig mogelijke ‘Nulandse activiteitenkalender’. “We hebben alle andere verenigingen uit het dorp gevraagd om hun input en toen de kalenders klaar waren, werden die
verdeeld onder hen, onze eigen leden en andere dorpsgenoten. Iedereen is dus alvast op de hoogte wat er dit jaar allemaal aan zit te komen.” Het Maestro-concert, dat afgelopen juni werd gehouden op het Prins Bernhardplein, wordt binnen Union gezien als een voorbode voor veel nieuwe evenementen. “Hoewel we toen helaas de hele avond regen hadden, is het heel goed bevallen. Midden in het dorp, met een creatieve invalshoek en vlotte, herkenbare popmuziek. Veel mensen vonden het verrassend, dat we zo uit de hoek kwamen. We wilden ons anders presenteren en hebben er een nieuw, ander publiek mee getrokken. Hopelijk kunnen we dat met de komende activiteiten voortzetten. Dus ik zou zeggen: kom 2023 groots met ons meevieren!”
De manege van de Binckhorst heeft onlangs de beschikking gekregen over een vierde paard.
“Wij zijn ontzettend blij dat wij de mogelijkheid hebben gekregen om via Vrienden van Cello een extra paard te kopen voor onze manege,” vertelt begeleider Maria van de Rijt. “We wilden graag een sterk en groot paard zodat wij Cello-cliënten die meer dan 80 kilo wegen ook kunnen laten rijden. Daar is veel vraag naar en deze mensen moesten wij steeds teleurstellen omdat onze paarden Winston, Tay en Roos daarvoor niet geschikt zijn.”
“Met Hilde, een 5-jarige merrie, kunnen wij nu gelukkig aan deze vraag voldoen. Dit Frans trekpaard is niet alleen sterk en groot, maar ook heel erg lief en braaf. Hilde heeft nog even nodig te wennen aan de manier van werken. Zoals netjes stilstaan bij het perron zodat men kan opstappen. Ze leert snel en is superlief dus dat gaat allemaal goed komen. Hilde is bovendien een echte knuffelkont en vindt het heerlijk door iedereen geaaid te worden. Dat gebeurt dan ook vaak hier op de manege. Dankzij Vrienden van Cello hebben wij een grote aanwinst voor onze manege erbij en kunnen ook de zwaardere cliënten nu ontspanning vinden in het paardrijden.”
Op de website van Vrienden van Cello kun je een reportage van het Cello-mediateam zien. Wil jij de cliënten van Cello ook helpen bij het vervullen van hun wensen, dan kun je op diezelfde website ook een donatie doen: www.vriendenvancello.nl/help-mee/
Wil je graag leren hoe je met je puber(s) om moet gaan? Kom dan op maandag 23 januari 2023 naar PERRON-3 in Rosmalen. Deze avond is namelijk, op uitnodiging van Boekhandel De Omslag en Huis73, van 20.00 tot 22.00 uur schrijver (en ervaringsdeskundige) Kluun te gast. Hij komt vertellen over zijn nieuwe boek ‘Help, ik heb een puber!’ en zal prangende vragen van aanwezige puberouders beantwoorden. Natuurlijk sluiten we af met een signeersessie!
door Mark van der DonkDe Boerderij aan de Peter de Gorterstraat op het Landgoed Coudewater was jarenlang de plek waar personeel van GGZ bijeenkwam om de benen te strekken, de lunch te gebruiken of een receptie bij te wonen. Jarenlang werden er vele honderden psychiatrische patiënten met zorg verpleegd. Maar dat is verleden tijd.
door Herman van DintherBij de verkoop van het landgoed stelde eigenaar GGZ heel wat eisen aan de toekomstige eigenaar. De monumentale panden en zeker ook de vele monumentale bomen moesten behouden blijven. De plannen die Van Wanrooij op tafel legde konden de goedkeuring wegdragen en de ontwikkelaar kon samen met BPD aan de slag om de mooie ideeën vorm te geven. De VOF Landgoed Coudewater, waarin Van Wanrooij en BPD participeren, begon in 2019 met de herontwikkeling van de prachtige locatie waarvan de geschiedenis teruggaat tot 1434.
Intussen is er heel veel onderzoek gedaan en werk verzet. De eerste bouwactiviteiten zijn zichtbaar en het bouwrijp maken is in volle gang. In totaal komen er ongeveer vierhonderd woningen waarvan driekwart in appartement vorm. Voor de inrichting van het landgoed is landschapsarchitect Martien van Osch vanaf het begin betrokken waaruit blijkt dat de VOF ook zijn ‘groene ‘belofte serieus neemt.
Coudewater spreekt de meeste mensen in Rosmalen tot de verbeelding. Jarenlang was het als het ware een zelfvoorzienend dorp met alle denkbare faciliteiten. Honderden mensen vonden er werk in tientallen verschillende beroepen. Een aantal had er zelfs een woning. Tal van leveranciers en bedrijven kwamen er over de vloer. Ook al had je er zakelijk geen band mee dan nog was Coudewater een kostbaar pareltje waar je alleen al vanwege de natuur zuinig op moest zijn.
Nu Coudewater een geheel nieuwe toekomst krijgt kwam ROS-TV op het idee om een aantal Tv-programma’s te maken waarmee dan een belangrijk stuk geschiedenis kan worden vastgelegd.
Dit idee bleek aan te slaan bij heel veel mensen die met Coudewater op welke manier dan ook in het verleden of nu nog een band hadden.
Projectleider Theo Pennings, medewerker van ROS Radio en TV, vormde een tienkoppige projectgroep die brainstormde over de
ideeën. Met een praatstuk in de hand werden werkgroepjes gevormd die elk een onderdeel zijn gaan uitwerken.
Het geheel krijgt een zestal afleveringen met de onderwerpen
* De historie van Coudewater
* Werken op Coudewater
* Wonen op of vlakbij Coudewater
* Natuur en monumenten
* De cultuur van Coudewater
* De toekomst van het Landgoed Coudewater
Een groot aantal elementen van deze thema’s wordt filmisch in beeld gebracht door Peter van Hoek, behalve erkend fotograaf en filmer ook bestuurslid van de Heemkundekring.
Het programma wonen en werken wordt opgenomen in de monumentale kapel op Coudewater. Dat gebeurt in de vorm van een talkshow zoals we die ook van televisie kennen.
De presentatie hiervan ligt in handen van Hans Breuer en Margie Dieterman. Zij gaan in gesprek met een aantal tafelgasten en met publiek dat speciaal is uitgenodigd. De gasten en het publiek hebben allemaal een lijntje met Coudewater en putten uit de vele herinneringen die zij daar nog aan hebben. De gesprekken worden beeldend gemaakt met de filmopnamen die passen bij de onderwerpen die besproken worden. Zo ontstaat een mooi totaalbeeld voor de kijker die Coudewater meer op afstand kent. Hoe was het om er te werken, te wonen, te leven. Na de zes uitzendingen met mooie beelden, goede gesprekken en leuke anekdotes zijn daar de antwoorden op gegeven.
De opnames worden in de loop van 2023 gemaakt. De films worden uitgezonden op het kanaal van de ROS tv-krant. Met enkele andere zendgemachtigden is nog overleg over uitzending voor een breder publiek. Het project wordt ondersteund door de VOF Landgoed Coudewater en GGZ Oost Brabant en gerealiseerd door tientallen vrijwilligers.
Mario de Laat is al zijn hele leven verknocht aan drummen. Hij begon al jong met trommelen bij de drumband van harmonie St. Cecilia en werd daarna slagwerker bij de jeugdharmonie en het grote orkest. “Later ben ik in bands gaan drummen. Bijvoorbeeld bijna 25 jaar bij de bekende Rosmalense band Freelance. Beroepsmatig heb ik ook altijd in de muziekinstrumentenbranche gewerkt. Veel muzikanten zullen mij kennen van muziekwinkel Klomp Muziek, die een begrip was in Den Bosch.”
Inmiddels heeft Mario 63 kaarsjes uitgeblazen, maar hij drumt nog steeds, in de band Rebound. “Ik woon nog steeds in Rosmalen en werk als zelfstandige in mijn bedrijf VDC (Vintage Drum Collection). Ik restaureer en verkoop naast vintage ook moderne, gebruikte drums, bekkens en andere onderdelen. Klanten uit heel het land weten mij te vinden voor reparaties.” Voor zijn grote passie is hij ook geregeld op pad: “Ik sta op internationale slagwerkbeurzen en organiseer de Dutch Vintage Drum Meeting, de enige drumbeurs in Nederland. De liefde voor het muziekinstrument waar je al jong mee begonnen bent, gaat nooit meer over.”
Ze komt uit een echte horecafamilie. Niet gek dus dat Teddy Holterman (27) is uitgegroeid tot hét gezicht van Grand Café Bottles. Heel wat uurtjes stond ze de afgelopen jaren achter de bar en tegenwoordig is ze ook meer achter de schérmen aan zet. “We proberen ons te onderscheiden met lekker eten, leuke activiteiten, bandjes en natuurlijk gezellig naborrelen.”
door Mark van der DonkIn navolging van haar broers Jules (29) en Daan (28), die respectievelijk Eet- & Borrelcafé De Druif aan de Bossche Markt en Boerderij De Loonsebaan in Vught bestieren, is ook Teddy in het bedrijfsleiderschap gerold. Onder aansturing van vader Peter (59), die op afstand de touwtjes in handen houdt, runt ze de horecaonderneming met de liefde voor het vak die haar met de paplepel werd ingegoten. “Ik zie ook echt groei in de zaak”, vertelt Teddy vrolijk en enthousiast. “Met Bottles hebben we een stempel weten te drukken.”
laatste doen veel bekende gezichten wekelijks, lacht Teddy: “Het is bij ons een hele mooie mengelmoes. Jongeren die net 18 zijn geworden komen hun verjaardagsborrel drinken, maar we verwelkomen ook veel vaste gasten - in de bloei van hun leven of op leeftijd - voor een bakje koffie of een ander drankje.”
Iedere donderdag is er een speciaalbieravond, waarop voor 3,50 euro een van de 45 aanwezige biertjes geproefd kan worden. “We hebben 13 tappunten, dus bierliefhebbers komen sowieso aan hun trekken bij ons.” Op de ‘horizontale planning’ staat vanaf 20 januari voortaan ook íedere vrijdag een dj-avond. “Die gaat vooral muziek uit de jaren 70, 80 en 90 draaien. Aan het begin van de avond wat rustiger, maar later kunnen de voetjes van de vloer. Twee keer per maand hebben we op zaterdag ook een, vaak rockachtige, liveband op het podium staan. Prachtig om dan vooral het 30+ publiek los te zien gaan.”
Het grand café aan de Driesprong is als vanouds een gelegenheid waar lunch of diner wordt afgesloten met een borreltje. “We hebben een vrij ruime kaart, zonder spectaculaire gerechten, maar je weet bij ons wél zeker dat je een ruime en lekkere portie krijgt. Onze Italiaanse kok heeft echt een passie voor koken. Ze maakt nagenoeg alles zelf, werkt met goede ingrediënten en vooral onze saté is verrukkelijk”, aldus Teddy. “We merken dat daarvoor verschillende mensen terugkomen.” Het gaat er bij Bottles informeel aan toe. “We vinden het leuk als onze gasten na het eten lekker blijven plakken. Dat ze vanuit het tafelen een drankje blijven doen en later op de avond genieten van elkaar en onze muziek.” Dat
Met een behoorlijke agenda aan activiteiten probeert Bottles zich te onderscheiden op het drukke Rosmalense horecaplein. “Vrijdag 13 januari is er weer een Vrienden van Amstelavond. Dat was vorig jaar een groot succes, met een volle zaak. Op meerdere schermen kunnen onze gasten dan, vanuit elke hoek van het café, live meekijken met het muzikale evenement in Ahoy.” Twee weken later, op zaterdag 28 januari, gaat Bottles voor iets nieuws. “We kregen de vraag of we eens een Hollandse avond wilden organiseren. Dat hebben we eigenlijk nog niet eerder gedaan, maar we willen alles proberen. Met Jack van Raamsdonk, Rienie van de Kerkhof, aanstormend talent Jimmy van Zetel en het klapstuk van de avond, Ferry de Lits, gaan we een mooi feestje bouwen.” Voor beide avonden kost een toegangskaartje 10 euro, waarvoor je een paar fluitjes terug krijgt. Kaartjes zijn verkrijgbaar aan de bar.
In de vroege ochtend al wandelend met onze honden, bij ons in Maren Kessel langs de Maas, hoor ik aan de overkant de geweerschoten van de jagers. Recht tegenover ons woonhuis op de dijk , te hoogte van de splitsing van de Maas met het kanaal van Sint Andries, ligt een mooi natuurgebied waar de hazen, eenden en ander schietgraag wild, deze ochtend even geen veilig onderkomen meer hebben. Sinds oktober van dit jaar is het jachtseizoen weer geopend en trekken de jagers weer door de Rosmalense polders, en door het buitendijkgebied langs de Maas. Doet me denken aan een flink aantal jaren geleden dat ik zelf op de vroege ochtend met Piet en zoon Jan van Creij en diverse andere Rosmalense jagers mee op jacht mocht in de Rosmalens polder, waar nu al jarenlang de watertuinen van de Groote Wielen liggen. En ja…niet om te jagen maar alleen om het wild met een aantal mensen met veel kabaal op te drijven..
Ochgerrum denk ik dan.. die arme beessjes.. maar aan de andere kant ruik ik in gedachte de geuren van heerlijke gekookte wildspecialiteiten zoals ik die destijds serveerde van de wildkaart in “De Coelenborgh”. Rosé gebraden eendenborst geserveerd op een bedje gekarameliseerde zuurkool, hazenpeper op een tartelletje van bladerdeeg met verse vijgencompote, hertenfilet met bospaddenstoelen-truffelsaus en stoofpeertjes op de manier van ons oma Trui van der Plas… het water loopt me alweer in de mond.
Tegenwoordig hebben we best wel veel import wild bij de polieren die vaak van grote fokkerijen, o.a. uit Polen en Roemenië komen en zeker zo goed van kwaliteit is, dan het arme beesje vers geschoten door die jagers die er hier nu maar op los knallen.
Het voordeel hiervan is dat je in dit heerlijke wild geen hagelkogels meer aantreft, wat mij overigens wel eens een ontevreden gast opleverde die hierdoor een kroon moest laten vervangen, na het eten van die heerlijke eendenborst op gekarameliseerde zuurkool. Gelukkig was ik goed verzekerd.! En na de wildtijd hebben we dat nog eens goed gemaakt met een extra:”Wè Hedde nog? Menu.
Ingrediënten 4 personen circa 1500 gr panklaar vlees voor hazenpeper(bij de poelier)
1 fles rode wijn 3 takjes tijm 6 kruidnageltjes 4 laurierblaadjes
1 afgestreken eetlepel zwarte peperkorrels 1 grote wortel 1 grote prei 4 stelen bleekselderij 50 gr boter 30 gr bloem 60 gr braadboter zout Wat versgemalen peper 1dl Port (mag ook wat meer zijn!) 4 plakken peperkoek 300 gr blokjes mager rookspek 2 grote uien 2 eetlepels tomatenpuree 3 eetlepels rode wijnazijn 2 theelepels suiker
Laat het hazenvlees op kamertemperatuur komen en controleer op stukjes bot. Breng circa 1/4 liter van de wijn met de tijm, de kruidnageltjes, de laurierblaadjes en de peperkorrels aan de kook en laat op heel laag vuur circa 30 minuten trekken. Zeef de gekruide wijn en gooi de kruiden weg. Snijd de wortel in blokjes, de prei in ringetjes en de bleekselderij
in boogjes. Doe de gekruide wijn in een grote kom, giet er de resterende wijn bij en schep er de voorbereide groenten en het hazenvlees door. Laat afgedekt een nacht in de koelkast marineren. Kneed de boter en de bloem door elkaar en zet in de koelkast. (dit noemen we een snelle roux oftewel een beurre manier)
Bereidingswijze Neem het vlees uit de marinade en dep het droog op keukenpapier. Bewaar het marinadevocht en de groenten. Verhit de braadboter in een grote braadpan met een dikke bodem en bak het vlees in porties rondom bruin. Bestrooi met wat zout en peper, flambeer met de port en schep het uit de pan. Doe het spek in de pan en laat circa 5 minuten bakken. Laat de gesnipperde uien in het spekvet glazig fruiten. Laat de tomatenpuree kort meebakken. Voeg de marinade met de groenten toe, schep er het hazenvlees door, breng aan de kook, draai het vuur zo laag mogelijk en laat met het deksel op de pan circa 45 minuten zachtjes stoven (het vocht mag niet meer koken). Breng de saus op smaak met de azijn en de suiker en zo nodig wat zout en peper en de 4 plakken peperkoek. Bind de saus met het in vlokjes verdeelde mengsel van boter en bloem (snelle roux) uit de koelkast.
Wist u dat peperkorrels maanden tot wel zelfs een jaar onderweg zijn voordat je ze in huis hebt gehaald.? Vandaar de volgende Tip… Zet een klein pannetje met anti aanbak laag op een laag vuurtje. Doe hier de peperkorrels in en verwarm ze 5 minuutjes al ronddraaiend door de pan. Laat ze afkoelen (half uurtje) en doe ze dan in de pepermolen.!
Door de verhitting van de peperkorrels gaan de poriën van de buiten laag d.m.v.de verhitting open staan en komen de etherische oliën los. Hierdoor geeft de peper weer zijn volledige smaak af en krijg je het optimale resultaat uit je vers gedraaide pepermolen. !
Ingrediënten 2 sjalotten 2 teentjes knoflook 4 laurierblaadjes 4 takjes tijm 300 g champignons (of andere paddenstoelen) scheutje zonnebloemolie 6 dl fond (kip,kalf,rund) 2 dl slagroom 75 g ijskoude roomboter (in blokjes) 200 g gemengde paddenstoelen ¼ bos fijngesneden platte peterselie versgemalen peper, zout
Bereidingswijze
Maak de sjalot en de knoflook schoon en snijd niet te grof.
Fruit aan in een ruime sauspan met de tijm en de laurier en voeg er de schoongemaakte champignons aan toe.
Zet het vuur hoger en laat even stevig bakken. Blus af met de fond, breng aan de kook en laat 30 minuten trekken. Kook vervolgens nog 10 minuten krachtig in.
Voeg de slagroom toe en laat nog even stevig inkoken. Controleer of het krachtig genoeg van smaak is en zeef het vocht. Giet terug in de pan. Monteer luchtig met de ijskoude roomboter met behulp van een staafmixer.
Maak, terwijl de saus reduceert, de gemengde paddenstoelen schoon en snijd naar eigen inzicht.
Verwarm een klein scheutje zonnebloemolie en bak er de paddenstoelen mooi goudbruin in. Kruid met versgemalen peper en zout. Schep er de peterselie doorheen. Laat uitlekken op een zeefje.
Meng de gebakken paddenstoelen door de luchtige saus.
Helemaal luxe maak je het als je de saus afmaakt met truffel.
Joep van der Plas
Na een turbulente periode van drie jaar heeft William Fabrie eindelijk het gevoel dat hij met de opbouw van Villa Fleurie aan de slag is. De ondernemer die tot 1 januari 2020 in de financiële wereld thuis was volgde zijn hart en stapte de horeca in. Na wel zes maanden onderhandelen met Bart van Dijk, op dat moment eigenaar van Fleurie, was de kogel door de kerk en kon William zijn ideeën uitwerken.
door Herman van Dinther
William (58): “Ik had goed en wel de sleutels in de hand toen corona het hele land ontwrichtte. De eerste lockdown was nog niet zo’n ramp omdat we flink wat gingen verbouwen met het oog op het nieuwe concept dat ik voor ogen had. Door corona en de invloed daarvan op mijn planontwikkeling heb ik sommige dingen bijgesteld en aangepast.
We hebben de kaart gemoderniseerd, we werken alleen nog met verse ingrediënten, voorverpakte potjes en poedertjes zijn uit den boze. Het is een heel ander restaurant geworden. Hoewel het restaurant van Villa Fleurie heel goed loopt, in het weekend moet je echt reserveren, weten ook veel mensen blijkbaar nog niet dat er in Fleurie een heel andere wind waait. Vanwege de fraaie uitstraling van het gebouw zijn er mensen die denken dat het wel duur zal zijn. En dat is niet zo, wij kunnen de vergelijking met de prijzen die de collega’s op De Driesprong hanteren heel goed aan. Vanwege het imago dat wij duur zouden zijn heb ik zelfs overwogen om een andere naam te bedenken en soms schiet dat nog weleens door mijn hoofd.”
Alleen verse ingrediënten op eigentijdse menukaart
kennis hebt gemaakt met de wereld van de wijnen dan graaf je steeds dieper, het wordt steeds leuker.”
De geboren Vlijmenaar woont al heel wat jaren in Rosmalen en is eraan verknocht geraakt net als aan OJC Rosmalen waarvan hij al een jaar of zeven secretaris is.
Na zijn diensttijd heeft hij de wereld in verschillende functies verkend. Zo werkte hij ruim vier jaar bij Casino De Keizer als croupier, reisde hij voor een buitenlands bedrijf de wereld over om nieuwe casino’s op te zetten en kwam hij in 1995 in de financiële dienstverlening terecht om twintig jaar geleden met Huis en Hypotheek aan de slag te gaan.
“De laatste jaren ging het mij steeds meer tegenstaan hoe met alle regeltjes de vastlegging in dossiers moet gebeuren. De kriebels die ik altijd wel heb gehad om eens in de horeca actief aan de slag te gaan werden steeds nadrukkelijker. Mijn dochter Eva werkte al bij Bart in Villa Fleurie dus ik kende het bedrijf al wel. Ik besloot Huis & Hypotheek te verkopen aan mijn goede vriend Dave Smits, die ook al een hele tijd actief is in de financiële wereld, en Villa Fleurie over te nemen. Dat is nu dus drie jaar geleden en ik kan zeggen dat ik geen moment spijt heb gehad van die rigoureuze stap.”
“Op de gevel staat ook prominent dat er een wijnbar is. Die naamgeving dekt de lading niet helemaal. In feite is het een wijnrestaurant waar iemand die van een goed glas wijn houdt zijn hart kan ophalen maar daarbij ook heel lekker kan eten. \Vorige maand zijn we begonnen met themamiddagen die we telkens op de derde zondag van de maand organiseren. Dat doen we het hele jaar met uitzondering van de zomermaanden. We ontvangen dan maximaal dertig gasten die we van twee tot vijf uur een plezierige middag bezorgen. Afhankelijk van het thema en de drankkeuze voor die middag vertellen we interessante dingen over de wijnen en de combinatie met de bijpassende hapjes. Het kan zijn dat er op een middag extern een specialist komt maar in veel gevallen doen wijzelf ons verhaal. We hebben vijf mensen in ons team die verstand hebben van wijn. Nick en ikzelf hebben beiden het wijnbrevet en ben ik van plan te starten met de opleiding tot vinoloog. Als je eenmaal
“Behalve de tegenslagen door corona kijk ik met plezier terug op wat we met ons team van vierendertig medewerkers, waarvan tien vast, al hebben bereikt. Eindelijk heb ik het gevoel dat we nu pas echt verder kunnen opbouwen. Dat mensen weer gaan genieten van de vrijheid die zo lang beperkt werd en dus ook de stap naar een goed restaurant weer durven te zetten. Ook zakelijk wordt het steeds drukker in onze mooie achterzaal en de praktische bovenzalen. Er wordt weer vergaderd, er zijn cursussen en steeds meer feestelijke bijeenkomsten. Ook voor condoleances kiezen families vaak voor onze locatie.
Over de manier waarop we onze terrassen aantrekkelijker kunnen maken denken we heel diep na. Dat hebben mijn voorgangers overigens ook al twintig jaar gedaan maar voor tal van ideeën krijgen we bij de gemeente de handen niet op elkaar en krijgen we geen vergunning. Maar we blijven nadenken, je moet tenslotte altijd iets te wensen over houden.”
Dat je op zaterdag 14 januari welkom bent in De Kentering blijkt niet alleen uit de naam van het event Welcome to Satisfaction. Na een noodgedwongen pauze van twee jaar staan de organisatie en maar liefst zes bands te trappelen om er weer een mooie, gezellige en vooral muzikale avond van te maken. De band Snapshots! kiest positie op het Albert Westplein voor De Kentering en brengt je met meerstemmige zang in een akoestisch jasje al gauw in de juiste stemming. De andere bands treden op in de Pub, de Theaterzaal en de Blauwe Zaal.
door Herman van Dinther
Het bekende WTS kent een al jarenlang durende traditie dat het op de tweede zaterdag van januari wordt gehouden in De Kentering. Voor veel mensen een jaarlijks ontmoetingsmoment met vrienden en kennissen en andere muziekliefhebbers. Om samen te genieten van een leuke avond met veel mooie muziek. Van de eerste tot de laatste minuut is er livemuziek. Mede door de combinatie met Music for Care, dat Satisfaction, als eerbetoon aan de werkers in de zorg, de dag ervoor organiseert, kon alles uit de kast worden gehaald om een line-up samen te stellen om er je vingers bij af te likken. Variatie en in balans om de echte muziekliefhebber, ongeacht de leeftijd, te laten genieten. Of het nu gaat om soul, rock, disco, pop en ‘gewoon’ een Nederlandstalige
meezinger, alles zit er in.
A-fever: het ultieme ABBA eerbetoon Het repertoire van ABBA is nog steeds springlevend en trekt al generatie na generatie iedereen de dansvloer op. In dit muzikale eerbetoon laat A-Fever je de sfeer en energie van een liveconcert van de vier wereldberoemde Zweden meemaken. De beste muzikanten uit het genre spelen alle grote hits – zoals ‘Dancing Queen’, ‘Mamma Mia’ en ‘Waterloo’ – en de mooiste anekdotes uit de geschiedenis van ABBA komen voorbij. Voeg dit bij de extravagante kostuums en de adembenemende stemmen van de frontladies en deze hommage aan de grootste popgroep uit de muziekgeschiedenis is compleet.
Vriendschap en muziek: daar draait het om bij de vijf mannen van Baby Blue. Sinds hun oprichting in 2013 heeft Baby Blue in een razend tempo het live-circuit veroverd met hun diverse en spetterende shows bestaande uit rock, pop, Nederlandstalig en zelfs een vleugje hiphop hier en daar. Een gitaar krijgen op je 8ste, een bandje beginnen, eindeloos repeteren om vervolgens de Zwarte Cross omver te blazen. Kortom: muziek maken als jongensdroom. Inmiddels staan er al meer dan 700 shows op de teller waaronder de grootste festivals van Nederland zoals Paaspop, Dicky Woodstock, Oerrock, Zwarte Cross, Festyland, 7th Sunday en Vierdaagse feesten Nijmegen. En terecht, want een optreden van Baby Blue is een gegarandeerde hit!
Deze 10-koppige band uit ‘s-Hertogenbosch en omstreken omarmt de soul, blues en motown uit de 50’s en 60’s. Gegarandeerd dat je het merkt door hun eigenzinnige mix van originals en covers van toen en nu. Je hoort, ziet en voelt de diepgewortelde voorliefde voor deze muziek bij deze ervaren muzikanten. De band, compleet met blazerssectie en backing vocals steekt de songs in een heerlijk wollen jasje. Stap op de soultrein en je komt er niet meer vanaf.
Deze viermans formatie staat garant voor een ijzersterke performance. Met blues, rock en popcovers van Pearl Jam, Artic Monkeys, Foo Fighters, Red Hot Chilli Peppers, David Bowie, ACDC en Herman Brood is het genieten voor hem of haar die het stevige werk niet schuwt.
Dit duo bouwde in 2020 nog een ongeëvenaard feestje in het bovenzaaltje van De Kentering met Welcome to Satisfaction. Een prolongatie meer dan waard. Het repertoire is uitgebreid en verrassend. Het slingert van Beatles naar ‘Brabant’, van Mumford and Sons naar ‘Country Roads’ en alles wat je daar tussenin verzint.
Welcome to Satisfaction is op zaterdag 14 januari van 20.00 tot 01.30 uur in De Kentering in Dorpsstraat 54 in Rosmalen. Kaarten à €20,zijn verkrijgbaar bij Primera in de Harry Coppensstraat en bij De Kentering
PERRON-3 start 2023 met een maandelijks terugkerende activiteit vol fantasie en verbeelding. Een perfect uitje voor gezinnen met peuters en kleuters!
De foyer en Kleine Zaal van PERRON-3 worden omgetoverd ot Klein Stationnetje. Poppen- en objecttheatergezelschappen zullen hier op de juiste tijd arriveren en kinderen en volwassenen meenemen op een reis langs het spoor van beeldend theater.
Er is een zeer gevarieerd aanbod voor een betaalbare prijs. Het eerste seizoen bevat traditioneel poppenspel, objecttheater, beeldend bewegingstheater, abstract spel met schimmenspel en een nieuwerwetse poppenkastvoorstelling.
Kinderen kunnen hun reis door theaterland rustig en veilig aanvangen, gestimuleerd worden om zich te identificeren met de karakters en verhalen en geactiveerd worden om erover te denken, praten en creëren. Het is een creatieve ontmoetingsplaats voor groot en klein.
Goed idee, toch? Reis eens per maand mee en vertrek vanaf het Klein Stationnetje op reis naar een fantasievolle beeldende theatervoorstelling voor de allerjongsten. Zodra je binnenloopt begint het avontuur al!
Kaarten zijn te koop via www.perron-3.nl/ agenda, de theaterkassa in PERRON-3 of telefonisch via 073-850 7550. www.perron-3.nl/klein-stationnetje
Voorstelling van Niks & van Alles Natuurlijk is er ook weer een peuter & kleuterboekenfeest! Janine, van het Oisterwijkse jeugdtheater van Niks & van Alles neemt de kinderen van 2 t/m 6 jaar op zaterdag 4 februari mee langs de prentenboeken top 10, waarin Maximilliaan modderman o.a. in bad gaat, waar veel gezongen wordt, waar humor is, theater én....nog veel meer!
De voorstelling is van 11:00 - 11:45 uur in PERRON-3 en is voor iedereen toegankelijk. De entreeprijs bedraagt €5.-
Bezoekers en medewerkers van PERRON-3 zullen vanaf 11 januari met een tevreden lach een blik werpen in de Theaterzaal van PERRON-3-3. De 250 meer dan versleten groene stoelen zijn dan namelijk vervangen door nieuwe rode comfortabele zetels. Anton Steenbergen, directeur/bestuurder van PERRON-3, wijst op de slijtage plekken die logischerwijs na een intensief gebruik van bijna veertien jaar heel duidelijk zichtbaar zijn.
door Herman van Dinther
Anton: “Bij het formuleren van het Bestuursakkoord na de gemeenteraadsverkiezingen is duidelijk aangegeven dat het College van B en W inzet op verdere professionalisering en groei van PERRON-3. Daar ligt voor ons team een flinke uitdaging, wij willen het aanbod en de kwaliteit vergroten en we hebben ook volop ideeën hoe we dat gaan invullen. Het standpunt van het College heeft er ook toe geleid dat we hebben kunnen investeren in de nieuwe theaterstoelen. Een wens die wij al langer hadden, ook omdat onze bezoekers steeds vaker klaagden over de slechte stoelen. Dat was uiteraard voor ons een doorn in het oog want je wilt niet alleen een goed programma bieden maar ook beleving en comfort om de bezoeker een compleet avondje uit te bezorgen. We kunnen nu dus weer met trots de bezoekers een fijne stoel aanbieden. We zijn er als PERRON-3 in geslaagd om het College en hun medewerkers ervan te overtuigen dat we als cultureel centrum een belangrijke plaats hebben in de gemeente. Een rapport van extern adviesbureau de Hospitality Groep heeft dat ook bevestigd. Mede daardoor is er een plezierige verstandhouding gegroeid en hebben we constructief overleg, ook met wethouder Roy Geers die PERRON-3 als cultureel vastgoed in zijn portefeuille heeft.”
Passen en meten “We hebben de stoelen laten maken bij Jezet Seating in het Belgische Pelt. Dat is een bedrijf dat wereldwijd theateroplossingen op maat maakt. De onderneming maakt alles in eigen huis. De frames, de stoffen, de stoelvullingen, het laswerk en het monteren houden zij allemaal in eigen hand om op die manier zeker te zijn van duurzaamheid en constante kwaliteit. Jezet Seating behoort in deze branche tot de top vijf in de wereld en heeft in talloze steden, theaters maar ook op cruiseschepen hun visitekaartje afgegeven.
Het was trouwens nog een hele uitdaging om een geschikt moment te vinden om de stoelen te plaatsen. We hebben immers een behoorlijk drukke bezetting ook door de samenwerking met het Theater aan de Parade. We hebben het zo kunnen organiseren dat de stoelen 11 januari
worden gemonteerd. Gezien de fabriekssluiting tussen Kerst en Nieuwjaar werd er in die periode bij Jezet Seating niet gewerkt en werd het lastig om door de fabriek de demontage van de oude stoelen te laten doen.”
“We hebben betrokken en gemotiveerde medewerkers en vrijwilligers die het op zich namen om die klus op te nemen. Dat pakten we overigens ook degelijk aan. Met het oog op duurzaamheid zijn de frames als oud ijzer afgevoerd en zijn de zittingen en ruggen door Jezet meegenomen om te recyclen.
Tijdens de uitvoering van het project hadden we ook de gelegenheid om de hele parketvloer een grote onderhoudsbeurt te geven. Met het oog op veiligheid zijn nu ook de traptreden in de hal en in de theaterzaal van ledverlichting voorzien. Vanzelfsprekend is natuurlijk ook de vloerbedekking op de tribunes en de trap in de zaal vernieuwd. Deze is nu antraciet van kleur, minder besmettelijk dus.
Ook heel praktisch en doordacht is dat de eerste rij stoelen per twee stuks demontabel is waardoor we plek voor een rolstoel kunnen maken. Dat is een hele verbetering ten opzichte van de oude situatie want toen moesten de rolstoelen voor het gangpad staan wat natuurlijk eigenlijk helemaal niet mocht. We zijn heel erg blij met deze stappen die we hebben kunnen zetten.”
“Waar ik ook blij mee ben is het nieuwe looppad tussen PERRON-3 en het spoor. Treinreizigers kunnen op het fraai gerenoveerde parkeerterrein achter PERRON-3, waar volop plek is, hun auto neerzetten en via het pad snel naar het station lopen. Tot nu toe was het zo dat veel treinreizigers hun auto voor PERRON-3 plaatsten en daarmee de hele dag de parkeerplaatsen bezetten die in feite bedoeld zijn voor kortparkeerders. Mensen die even in de bibliotheek, bij Burgerzaken of in PERRON-3 moesten zijn konden hun auto vaak niet kwijt, heel vervelend.
Ik hoop dat die reizigers snel ontdekken dat parkeren op het terrein achter Perron-3 een goede optie is.”
De bekende groene stoelen waren nodig aan vervanging toe
De Rosmalen Komedie staat op 20 en 21 januari op de planken met ‘Een goede buur..’
Er komen nieuwe mensen in de straat wonen: Fons en Jip (tweede leg). Voor de huidige bewoners het moment om zich van hun beste kant te laten zien. Maar Nettie kan niks anders zijn dan zichzelf, en Frans moet daar altijd op reageren. De onderlinge relaties komen op spanning te staan.
Hoe lang houdt de vrouw van Frans, Sylvie, het nog vol met zo’n mopperkont? En gaat haar inwonende zus Cathalijne ooit wat minder energie zuigen? Bregje, dochter van Nettie, zorgt al jaren voor haar moeder en kan zich maar niet losmaken.
En waarom duikt de ex van Fons steeds op? Dan is er nog postbode Josje, die niets aan het toeval overlaat en het niet kan laten zich overal mee te bemoeien. De komst van de nieuwe bewoners legt op pijnlijke en humoristische wijze bloot in welke patronen buren kunnen belanden.
Maar daar gaat nu dus verandering in komen....
“Een goede buur!” is geschreven door Sophie Fleur Verbiesen. De regie is in handen van Petra Kagchelland
Te zien op vrijdag 20 en zaterdag 21 januari in de grote zaal van Perron-3 in Rosmalen. Zaal open om 20.00-20:15 uur. Aanvang voorstelling 20.30 uur.
Kaarten kosten € 12,50 en zijn t/m de dag van uitvoering ook te verkrijgen aan de theater kassa van Perron-3. Bij Perron-3 is het ook mogelijk telefonisch te reserveren: 073-8507550 (+ 2 euro per telefonische reservering).
Ben je ouder dan 25 jaar en lijkt het je leuk om toneel te spelen, dan ben je van harte welkom bij de Rosmalense Komedie. Aanmelden kan via info@rosmalensekomedie.nl
Bij ons kon er eigenlijk alles. Ik herinner me niet iedereen natuurlijk want wij waren nog klein en kwamen eigenlijk niet zo vaak in het café. Elke avond voordat we gingen slapen liepen we in onze pyjamaatjes het café in en deden dan een kunstje op papa. Dan klommen we tegen hem omhoog en probeerden het plafond aan te raken en dan maakten we weer een salto omlaag en gingen naar bed. Het was wel bijzonder dat er dan altijd muziek en een hoop geluiden beneden waren, en ook de straat was vrij lawaaierig midden in het dorp. Door de keinderkupkes rammelde zo’n beetje het hele huis als er auto’s door de straat reden.
Hassan en ik hebben allebei geslaapwandeld. Niet tegelijk. Maar wel allebei. Dan kwamen we naar beneden en liepen het café in, maakten een rondje in het zaaltje en om het biljart. En dan liep mama weer achter ons aan naar boven en gingen we slapen. Misschien dat we er toch graag bij wilden zijn. Ook ging ik weleens als ik niet kon slapen met mijn oor tegen de tussendeur aan zitten om te luisteren naar wat er allemaal gaande was en dan ging ik uiteindelijk weer terug naar boven waar ik meestal met een boek in slaap viel.
De mensen in het dorp noemden ons ‘de Pumpkes’, en ik herinner me bijvoorbeeld nog Peer Vos die altijd van ver begon te roepen ‘heeey klein Pumpke doe jullie pap en mam de groetjes’. En dat riep hij nog toen ik de 30 al was gepasseerd haha.
Wij hadden naast onze voetbalclub, de spaarkas en de biljartclubs, nog heel wat verenigingen die over de vloer kwamen. Van Ponyclub de Sunny Boys en de Rijvereniging die bij ons kwamen vergaderen en feesten, tot aan de kaartclub en het Rosmalens Revue Gezelschap.
Hier komen de vaste gasten Toon en Thea van Balkum in beeld. Het Revue Gezelschap oefende in ons zaaltje, en naarmate de uitvoering dichterbij kwam werd er soms wel dagelijks geoefend. Wij hebben daar ook nog weleens in meegespeeld als Kabouters en als Katjes van de Kattenbosch. Dat was echt geweldig om met jong en oud samen een geweldig stuk te spelen. Het is eigenlijk jammer dat zoiets niet meer bestaat. Veel liedjes ken ik nog en met ons pap en mam zing ik nog weleens het Rosmalens Volkslied. Mooie herinneringen. Prachtige liedjes ook. Ik kan ze in mijn oren nog horen in het Rosmalense dialect.
Bij ons achter in ‘D’n Doel’ oefenden Wendy Heijmans met de andere dansers dan ook vaak. D’n Doel, dat was dan weer bij ons achter in ‘de tuin’. Daar oefende de handboogschietvereniging ‘De Volharding’ elke woensdag en zaterdag. Het was een groot vierkant groen houten gebouw met daarin een bar en luiken om door naar buiten te schieten naar de doelen. Ik heb daar vaak zitten kijken en ook weleens geprobeerd te schieten met de boog van Albert, de vader van Miesjel en Roger van Creij. De schutters liepen dan achterom het café binnen om een dienblad drank te halen en als er wedstrijden waren dan zorgden ons pap en mam dat er iemand achter de bar stond. D’n Doel was eigenlijk een compleet café op zich te noemen, met een bar en tafels en stoelen.
Vaste gasten met Carnaval Mark van Nuland (onze schuin tegenover buurjongen) draaide daar ook weleens plaatjes toen hij als jochie zijn DJ carrière begon. Bij ons kon eigenlijk altijd van alles. En dat was veel. We hadden ook de Carnavalsclub, De Vrolijke Doordraaiers of zoiets. Ik weet het niet meer precies, maar ik herinner me nog wel families, zoals de familie Korsten, die dan elke Carnaval bij ons kwamen vieren. Met Carnaval mochten wij op een gegeven moment ook in het café zijn en dan hing ik altijd een beetje rond met Wendy,
Tom en Stef Heijmans, die daar waren met hun ouders Jos en Ans Heijmans. Wat een feest was dat.
Met de Carnaval en de Kermis hielp Pietje Steenbekkers vaak met tappen. Dat kon hij wel goed. Pietje en Tonnie Steenbekkers waren ook vaste gasten die ik me goed kan herinneren met hun prachtige lange krullen.
Verder kwamen ook Nepi, Karim en Mohammed in het café koffie drinken. Verder herinner ik mij Cor Vos en Hennie Pennings. Ons pap en mam hebben altijd mooie verhalen en er zijn nog veel foto’s uit die tijd. Gezelligheid en warmte dat waren de belangrijkste dingen in ons café.
Staand vlnr: Toon van Balkum, Rien van Herpen, Hennie Pennings, Steven Tibosch, Huub Pennings, onbekend, Jo van Hoof, Frans Hoedemakers, Annie Pennings-van de Vliert, Johan Geerts, Ad Tibosch, An Verstegen-van Wanrooy, Jan van Hirtum en Henk Savelkouls. Zittend vlnr: Cor Glaudemans, onbekend, Ineke Glaudemans-Verhoeven, Rien van der Sterren, Gerrit Kappen en Harrie van de Ven.
(foto Heemkundekring Rosmalen)
Rosmalen heeft in de loop der jaren tientallen cafés zien komen en gaan. Het gezinsleven van een caféhouder draaide vaak om het werk in het café en achter de bar. Op de kinderen die er opgroeiden heeft het in veel gevallen een diepe indruk gemaakt. En gezorgd voor veel herinneringen, mooie en minder mooie. Er zijn heel wat anekdotes over te vertellen. We vroegen Anne van den Heuvel om eens terug te gaan in de tijd en te vertellen over haar jeugd die zij doorbracht in het café De Pomp dat haar ouders overnamen van de familie Van Helvoirt. Zij vertelt er heel kleurrijk over, iets wat haar als kunstenaar en ontwerper, opgeleid aan de Academie Sint Joost in Breda, goed afgaat. Zij schrijft beeldend, net als haar werk dat zij maakt in haar kunstenaarspraktijk. Als lezer kunt u een aantal keren genieten van haar leuke bijdragen.
Revue Gezelschap
Boven: Cor van de Groep (trainer/coach), Erik Stokman (62), Menno Schroor (12), André van Teefelen (28), Toine Spierings (13), Roland de Valk (7), Mark van Heumen (10), Henk Geurts (9), Wim Voets (6).
Onder: Peter Schuurmans (15), Jan van Beugen, Jan van de Ven (5), Sjaak Coppens, Kees van Bussel (4), Joop van Mackelenbergh (8), Kees Wijnen (verzorger).
dus verzamelden we twee uur voor aanvang wedstrijd bij de Hazelaar. Keesje wist daar echter te melden dat we helemaal naar Castricum moesten, een stuk noordelijker. Wij snel de auto’s in, bleken we toch naar Den Haag te rijden. Uiteindelijk zijn we niet over de snelweg, maar via alle kustplaatsen in Noord-Holland gekomen. Toen de wedstrijd had moeten beginnen, kwamen we de zaal pas binnen. We hebben nog nooit zo de zak gekregen als toen. Man, wat werden we van het veld geveegd.”
Ze wonen allebei al een hele tijd niet meer in Rosmalen, maar bij Black Eagles zijn ze thuis. Dat was al zo tijdens hun jonge jaren en zal altijd zo blijven. Roland de Valk (66, Berlicum) en Wim Voets (66, Nuland) zijn vergroeid met basketbal in het algemeen en de Rosmalense vereniging in het bijzonder. We blikken aan de keukentafel terug op een historisch team.
door Mark van der Donk
Het begon allemaal in 1970, toen twee van hun leraren op de Sparrenburg MAVO, Jack de Waal en Theo van Langen, de basketbalclub oprichtten. “Wij waren toen pas 13 en 14 jaar oud. In Berlicum bestond Springfield nog maar net, het Vughtse Octopus was net opgericht en in Den Bosch had je EBBC en Flash, dat inmiddels niet meer bestaat. We speelden in zwarte shirts en broekjes, met van die gele strepen er op genaaid. Het gymzaaltje van de MAVO was officieel te klein, dus verhuisden we eerst voor wedstrijden naar de Vliert en later voor wedstrijden en trainingen naar de Rijnstraat en Hambaken. Tot de eerste zaal van de Hazelaar werd geopend. Toen werd dat de thuisbasis, wat het tot op de dag van vandaag nog steeds is.”
Wim moet even graven, maar kan dan alle locaties zo oplepelen. Net als Roland bleek hij een getalenteerde basketballer. Ze stroomden allebei al snel door naar het eerste team. “Dat heeft altijd hoog gespeeld, nu nog steeds”, vertelt Roland. “Het beste resultaat dat we ooit hebben behaald is volgens mij de derde plaats in de promotiedivisie.” Het team dat poseert op de teamfoto werd kampioen in 1977-1978.
“Cor van de Groep was toen onze trainer/coach.
Die kwam uit Heerhugowaard, was in Empel komen wonen en was goed gebekt. Hij kwam ons wel even vertellen hoe het allemaal werkte.
Ik kan me nog uitspraken herinneren, in de auto op weg naar een uitwedstrijd, die niet voor publicatie geschikt zijn.”
Boertjes uit Brabant Op Toine Spierings en Joop van Mackelenbergh, die uit Berlicum en Den Bosch kwamen, na woonden alle spelers van het kampioensteam in Rosmalen. “Peter Schuurmans was een paar jaar ouder dan de rest en een van onze betere spelers”, vertelt Wim. “Die kon sowieso alles, heeft ook veel doelpunten gescoord in het eerste elftal van OJC.” Black Eagles speelde in heel Brabant, Limburg en Zeeland, maar ook in onder meer Hoofddorp en Oud-Beijerland. “Daar ging het er echt een stuk fysieker aan toe, dan waren wij toch de boertjes uit Brabant.” Wanneer de naam van verzorger Keesje Wijnen valt, verschijnt er een glimlach op de gezichten van beide heren. “Prachtige kerel”, vinden ze. En ook Robin Dirks, die later de trainer werd, staat ze nog goed bij. “Die kwam uit Haarlem, coachte daar nog een eredivisieteam, maar was in Brabant komen wonen. Echt een vakman, heel gedreven. Hij introduceerde bij ons van die opzwepende muziek en had de hele muur van de kleedkamer volhangen met tactieken. Soms vergat ie dat wij maar gewoon een stel dorpsjongens waren”, lacht Roland. Wim kan zich nog een mooie anekdote over de trainer herinneren: “Er was een trofee die in het team rondging. Als je je best deed met trainen, was je de ‘keiharde werker’ en mocht de bijbehorende kei mee naar huis. Totdat Henk Geurts hem een keer won en de volgende training met een zak kiezelsteentjes terug kwam. ‘Ik heb hem laten vallen’, zei hij er droog bij. Wij lachen, maar Robin kon het minder waarderen. We hebben de kei nooit meer gezien.”
Alle kustplaatsen Roland zegt de reis naar een uitwedstrijd tegen de The Sea Devils niet snel te vergeten. “Die kwamen uit Den Haag, dachten wij,
Wim doet ook nog een duit in het zakje: “Toen we een keer een vrouwelijke scheidsrechter hadden, pakte Roland haar bril van haar hoofd, maakte hem ‘schoon’ met zijn bezwete shirt en zette hem weer terug op haar neus.” “En dat terwijl we in Oss speelden, met veel van mijn leerlingen op de tribune”, lacht Roland. “Ik weet nog steeds niet wat me bezielde, ik had wel een flinke schorsing kunnen krijgen. Maar ze was zo verbouwereerd dat ik niet eens een fout kreeg.”
Wim (6) en Roland () samen in actieDe afscheidswedstrijd van Kees van Bussel is er ook een voor in de boeken: “We gaven hem voor de wedstrijd, in de kleedkamer, een fles wijn. Die deed hij in zijn tas, waar ook zijn schone kleren in zaten, maar toen we de zaal in liepen, gooide hij die uit automatisme met een flinke zwiep naar de bank…”
Samen met zoon Vele jaren speelde het duo samen bij Black Eagles. “Ik heb het twee jaar bij Sperry Remington - zoals de Bossche profs destijds heetten - geprobeerd, maar was te bleu”, aldus Roland. “Dat was in de tijd dat de eerste Amerikanen naar Den Bosch kwamen. Ik mocht wel eens op de bank zitten, maar uiteindelijk wil je toch spelen.” Dat deed hij dus weer snel in de Hazelaar, waar hij op zijn 32ste stopte. “Ik had alles wel gezien en ging in het tweede spelen. Gezellig team hoor, maar het niveau was wel minder. Na een tijdje sloot ik daarom toch weer aan bij het eerste.” Toen Roland achter in de 30 was, stopte hij opnieuw. “En weer niet definitief”, gniffelt hij. “Ik bleef bij de recreanten trainen - wat ik nu nog steeds doe - en pakte de draad weer op toen mijn zoon Jasper in het eerste team ging spelen. Op mijn 48ste heb ik daar toen nog meegespeeld.”
Voor Wim eindigde het actieve basketbal al iets eerder: “Toen ik begin 40 was, moest ik stoppen wegens rugklachten. Wel ben ik nog altijd actief als coach. Momenteel in Vught, eerder in Rosmalen, Heeswijk-Dinther en Schijndel.
Dat doe ik al vijftig jaar, ook tijdens mijn actieve carrière. Ik was, toen ik ook in het Nederlands Militair Team speelde, soms van woensdag tot en met zaterdag bijna de hele dag bezig met basketbal. Thuis vroegen ze wel eens of ik gek was geworden.” Roland deed het ‘slimmer’.
Die nam zijn vrouw, toen ze nog geen kinderen hadden, gewoon mee: “Ze is jarenlang scout geweest, hield alle statistieken van de wedstrijd bij. Tegenwoordig runnen we samen het G-team, van Black Eagles uiteraard.”
ThuisinhetNieuws Maggezien is gratis verkrijgbaar op de volgende adressen
Albert Heijn supermarkt Molenhoek
The Readshop Molenhoek
De Molenhoek Cafetaria Lunchroom
Het Molentje grill
Cafe d’n Beer
Cafetaria Smulbeer De Kentering Primera Rosmalen Grand Cafe Rosmaelen Jumbo supermarkt Harry Coppensstraat Lunenburg Electro Theater Perron-3
Dependance Gemeente Rosmalen Bibliotheek Rosmalen Fysiotherapie Rosmalen Sport Foyer De Hazelaar Sportcentrum de Driesprong ‘t Koffiehuis
Eetcafe de Likkepot De Eetbar Meneer Dentz
Wijnrestaurant Fleurie Restaurant 't Vosje de Driesprong Grand Café Bottles
Boekenwinkel de Omslag Jumbo supermarkt Vreeburg Eetpaleis 't Vosje Raadhuisstraat De Ontmoeting HEVO Rosmalen Bouwmans Benzinepomp Wijkcentrum Windkracht 5
Albert Heijn De Groote Wielen Zorgcentrum De Annenborch Het Wapen van Rosmalen
Jumbo supermarkt Hintham La Livy tabak- en gemakszaak
MALISKAMP Buurtsuper De Fiets Tweewielers
EMPEL
Bakkerij van Doorn PLUS William en Ursala Paans
NULAND
Zorgcentrum St.Jozefoord Huisartsenpraktijk Nuland Hanex Tankstation Lunenburg Sharefit De Meent Restaurant Castelo Albert Heijn supermarkt Nuland Villa Maasdonk Schoonheidscentrum Nuland Kerkzicht Cafetaria Nuland
VINKEL Coop supermarkt Het Venster Huisartsencentrum Vinkel
tevens aangeboden voor de leestafels bij alle huisartse, tandartsen en fysiothereuten in de regio
ThuisinhetNieuws Maggezien is gratis digtaal te lezen én te downloaden op WWW.THUISINHETNIEUWS.NL/MAGAZINES
U vindt hier ook alle uitgaven van De Molen en Streekwijzer (doorzoekbaar!)
Ronald de Valk en Wim Voets
ROSMALEN
Zaterdag 10 december 2022 was het eindelijk zover. Na 2 jaar ‘in de ijskast’ door coronaleed kon couturier Mien van Zuylen ’t Elfde Jèske om de schouders van Michiel Houdijk hangen. Onder toeziend oog van vele genodigden, waaronder Zijne Doorluchtige Hoogheid Prins Dirk d’n Urste, werd alweer voor de achttiende keer het befaamde Jèske uitgereikt door de organisator van de scholen- en jeugdoptocht en de Intocht Plus: de Hannusclub.
Toen in 2003 de tienkoppige Hannusclub haar elf jarig jubileum vierde en in een nieuw jasje werd gestoken, borrelde het idee op om één jasje jaarlijks te reserveren voor iemand die voor Rosmalen maatschappelijk of cultureel van betekenis is. “Het Elfde Jèske was daarmee geboren”, zegt de voorzitter van de Hannusclub Cees van Iersel. En het is geen loze titel. Cees: “We geven elke Drager van ’t Elfde Jèske de vrijheid om zijn of haar rol naar eigen inzicht in te vullen. Dat heeft in het verleden verrassende initiatieven opgeleverd”. Na het carnaval loze seizoen 2020/2021 begon het in september 2021 bij de aftrap van het nieuwe seizoen toch weer te kriebelen bij de leden van de Hannusclub. Ondanks de ongewisse vooruitzichten werd Michiel Houdijk door Hans van der Plas, lid van de Hannusclub, gevraagd om dat jaar het Jèske te dragen. Michiel was er enorm blij mee. Hans: “Helaas was de pandemie sterker dan gehoopt en waren we genoodzaakt om de inauguratie van Michiel een jaartje uit te stellen. Gelukkig kon zijn inauguratie dit jaar wel plaatsvinden.”
Michiel is in het dagelijks leven projectmanager bij een grote internationale kabellegger en in zijn vrije tijd voorzitter van de Stichting Jeugd- en Vormingsactiviteiten (SJV). De grootste jeugdvereniging in Rosmalen waar ook de Hannusclub goede contacten mee onderhoudt.
“De hand van Michiel in het komende Pleinprogramma op carnavalszaterdag is duidelijk te zien” zegt Hans. “De versierde fietsen en de SJV Disco hebben een plek gekregen in het programma. Maar er is ook een spectaculaire act van een straatartiest met een 4 meter hoge vliegfiets”.
“Voor de jeugd is er meer dan genoeg te doen” zegt de kersverse Drager van ’t Elfde Jèske. “Ik hoop die middag veel jeugd met hun ouders te ontmoeten want het belooft een geweldige middag te worden. Compleet met de jeugdoptocht die traditiegetrouw vanaf het SJV-gebouw vertrekt en Zijne Doorluchtige Hoogheid met zijn hele gevolg begeleidt naar het plein. Ik zou zeggen: blijf niet achter je spelcomputer zitten maar #Beleefhetmee”.
Dit is er eentje voor in de categorie tijdloos: witte boeketten. Een sereen plaatje, dat tegelijkertijd luxe uitstraalt. Ook al is het boeket wit, saai hoeft het natuurlijk niet te zijn. Ga je voor mono, match of mixed? Kies jouw favoriete genre.
Een monoboeket is een boeket met één soort bloem. Kies jouw favoriete bloem in een witte tint. Zoals een bijzondere tulp, frêle freesia of heerlijke geurende lelies. De vaas hiernaast is gevuld met anemonen, met witte blaadjes en een donker hart. Om het witte palet intact te houden is het goed om na te denken over de vaas. Kies voor een vaas van glas, quasi-transparant melkglas of een witte vaas.
Nederlandse tulpenkwekers vieren op 21 januari 2023 Nationale Tulpendag, het vrolijkste bloemenfeest van het jaar. In Amsterdam wordt, voor het eerst op het Museumplein, een unieke pluktuin aangelegd met ruim 200.000 kleurrijke tulpen.
Vanaf 13.00 uur mag iedereen gratis twee bossen tulpen plukken. Een vrolijke bos voor jezelf en één voor een ander. Gedeelde vreugd is immers dubbele vreugd. Naar verwachting is de tuin rond 16.30 uur helemaal ‘leeggeplukt’ en zie je overal blije gezichten in de stad. Nationale Tulpendag wordt sinds 2012 jaarlijks op de derde zaterdag van januari gehouden. De dag markeert de start van een nieuw tulpenseizoen. Tot eind april, zo’n 100 dagen lang, is de populairste en vrolijkste voorjaarsbloem van Nederland volop verkrijgbaar in talrijke soorten, vormen en kleuren.
Het match-boeket combineert twee soorten bloemen. Orchideeën met tulpen bijvoorbeeld. Doordat beide bloemen wit zijn, is het spannend om twee bloemen te kiezen die een heel eigen vorm hebben. Ook hoogte kan hier een bijzonder effect veroorzaken. Een boeket verandert dan al snel in een (bloem)stuk!
Tulpendag is een initiatief van Nederlandse tulpenkwekers (TPN) die samen met vele vrijwilligers, familie en vrienden de pluktuin aanleggen. Iedereen is uitgenodigd en de toegang is gratis!
Met een mixed boeket kun je helemaal losgaan, zolang je de basis maar wit houdt. Een ‘veldboeket’ werkt goed met verschillende bloemsoorten. Zelfs zo’n speels tafereel behoudt een rustige look als je bloemen in dezelfde kleurtint in huis haalt.
Iedere dag is Rini Timmers (71) bezig in de groentetuin die hij de afgelopen vier jaar hoogstpersoonlijk vanaf nul opbouwde tot wat het nu is. “Zo’n 4 à 500 vierkante meter”, schat hij zijn domein, dat we zien liggen vanaf Bruggen, de weg van Rosmalen naar Kruisstraat. Rini houdt er ook drie kippen en een haan en sinds dit jaar zijn er twee kanaries bijgekomen. “Mijn maat Theo Pennings is ‘hoofd kanaries’.” Decennialang runde de rasechte Rosmalenaar Bouwbedrijf Timmers. “Nu ik met pensioen ben, wilde ik toch een beetje bezig blijven. Toen ik tegen mijn vrouw zei ‘ik ga een groentetuin beginnen’ verklaarde ze me voor gek, maar ik heb er gruwelijk veel schik in. Vrienden zeggen dat ik beter in de tuin ben, dan in de sportschool.” Van maart tot en met oktober is hij er zeker twintig uur per week aan het werk. “Al valt dat soms niet mee. Zodra ze mijn auto zien, staan ze op de stoep voor een bèkske koffie. Soms ga ik aan het einde van de middag naar huis en heb ik alleen maar zitten ouwbetten.”
Annemoon van Steen foto Karel GoossensSamen met onze studenten en partners in de regio Noordoost-Brabant maken we werk van de toekomst. In een waardevol samenspel laten we onze studenten groeien en bouwen we mee aan een sterke regio. We werken intensief samen met bedrijven, instellingen en scholen in diezelfde regio. Wij leveren vak-experts die vaardig zijn in het werk maar ook, door duurzaam te handelen, een bijdrage leveren aan de maatschappij. Leren is bij ons gericht op de praktijk én vindt plaats in de praktijk. En omdat we onderwijs verzorgen in heel Noordoost-Brabant voor studenten van 16 tot 67 jaar, zijn er heel wat locaties voor school, praktijk of een volgende opleiding. Ons klaslokaal bevindt zich dus op die plek die het beste past bij de toekomst van onze studenten.
Wij zijn het duurzaamste mbo van Nederland. Samen met studenten en partners uit de regio zetten we daarin de volgende stap. Wij gaan voor een betere wereld. Dat is een optelsom van een eerlijke economie, gelijke kansen en een leefbare aarde. Als UNESCO-school werken we aan veiligheid, gezondheid en zorgen we dat iedereen mee kan doen. De global goals zijn ons kompas. We gebruiken ze voor het ontwikkelen van nog betere opleidingen en het vinden van ijzersterke samenwerkingen. Zodat onze studenten het verschil gaan maken met hun vakmanschap en praktische ideeën.
We bieden onderwijs aan op het gebied van Bouwen en Wonen, Creatief, Handel, Commercie, Ondernemen, Horeca, Kinderopvang en Onderwijs, Marketing & Communicatie, Media, ICT & Design, Mobiliteit & Logistiek, Orde, Veiligheid & Sport, Techniek & Laboratorium, Toerisme & Recreatie, Uiterlijke Verzorging, Vavo, Zakelijke Dienstverlening en Zorg & Welzijn. Via het aanbod voor bedrijfsopleidingen kunnen om-, bijen herscholers ook onderwijs volgen.
De stichting Thuis in Rosmalen organiseert elk jaar een aansprekend evenement. Bert van Druenen, voorzitter van de stichting: “We doen dat om zoveel mogelijk mensen in Rosmalen een leuke activiteit te bieden. De afgelopen twintig jaar hebben we ons op allerlei thema’s gericht. Dit jaar wordt dat ‘Rosmalen Young Talent Event’ waar jongeren tussen twaalf en twintig jaar aan kunnen meedoen.”
Deelnemers komen uit Rosmalen of hebben via werk, school of vereniging een lijntje met Rosmalen.
“Wij zoeken jongeren die met hun talent in staat zijn anderen te vermaken. Dat kan zijn met dans, zang, muziek, cabaret, stand-up comedian, goochelen of wat dan ook. Als het maar leuk is voor het publiek om naar te kijken.”
Rosmalen Young Talent Event wordt op vrijdag 17 november gehouden in Perron-3. Die avond zullen ongeveer tien acts de ruimte krijgen om zich aan het publiek te presenteren.
Tijdens voorrondes in september, audities zoals wij dat noemen, wordt bepaald wie tot de deelnemende tien acts, de finalisten dus, doordringen. Thuis in Rosmalen organiseerde in 2020 Music Talent Event wat zeer succesvol was. Voor 2023 kiezen we dus voor meer amusementsvormen om een grotere diversiteit in de optredens te krijgen en daardoor voor het publiek een mooi gevarieerd programma kunnen bieden.
Zodra we meer nieuws hebben plaatsen we dit op www.thuisinrosmalen.com. “
Ontelbare malen nemen we afscheid: een kus, een aai over de bol, nog even z waaien. We staan er niet altijd bij stil, maar het k an ook de laatste k eer zijn. Afscheid nemen van een mens is een intense er varing.
De uit vaar tbegeleidsters van Dorien de N ijs kunnen uw verdriet niet wegnemen, maar door onze persoonlijke zorg en aandacht kunnen wij helpen het verlies “te dragen”. Wij streven ernaar om samen met u het afscheid zó vorm te geven dat er een positieve herinnering achterblijft.
Als u wilt kunt u vrijblijvend en k osteloos een persoonlijk gesprek met ons aanvragen of wij sturen u gratis ons uitvaar twensenboekje toe.
Wanneer u overlijdt en er is geen testament gemaakt, bepaalt de wet wie uw erfgenamen zijn. Als u af wilt wijken van de wettelijke regeling dan kunt u een testament laten maken waarin u bepaalt, wie uw erfgenamen zijn en voor welke percentages. Dat kunnen personen zijn en/ of goede doelen. U kunt daarin ook bepalen naar wie een deel van uw nalatenschap gaat, als uw erfgenaam overlijdt. Dit noemen we in de notariële praktijk een tweetrapsmaking. U bepaalt dat uw erfenis in eerste instantie naar A gaat. Maar u legt ook vast dat als A na u overlijdt en hij of zij nog iets over heeft uit uw nalatenschap, dat dat deel dan naar B dient te gaan. Vele jaren na uw overlijden kan B dus nog steeds iets uit uw nalatenschap ontvangen. Zo regeert u over uw eigen graf.
Wanneer iemand gescheiden is, bestaat er vaak de wens om een tweetrapsmaking op te nemen. Zo kan er voor gezorgd worden dat het vermogen wat uw kind heeft geërfd niet bij uw ex-partner terecht kan komen. Een tweetrapsmaking kan ook interessant zijn bij een echtpaar zonder kinderen. Vaak benoemen zij eerst elkaar en vervolgens bijvoorbeeld neven en nichten van beide families. Via een tweetrapsmaking kan er voor gezorgd worden dat als er nog een deel over is van de nalatenschap, dit daadwerkelijk bij die neven en nichten terecht komt.
Aan deze tweetrapstestamenten zijn wel meerdere voorwaarden verbonden. Er moet na het overlijden een goede beschrijving worden gemaakt van het vermogen.
overlijdt moeten uw eigen familie en de familie van de langstlevende om de tafel om te bepalen welk deel van het vermogen aan welk van de beide families moet worden toebedeeld. Wanneer niet meer goed is na te gaan of dat vermogen oorspronkelijk van uzelf of van uw partner afkomstig was, kan dat de nodige onduidelijkheid opleveren.
Als u meer informatie wilt over het opstellen van een testament of over een tweetrapsmaking, neemt u dan contact op voor een vrijblijvend gesprek. Dit kan op ons kantoor aan de Hoff van Hollantlaan 5 in Rosmalen of op ons nieuwe kantoor aan de Groote Vlietlaan 3C in Rosmalen. Ook op dinsdag,- woensdag- en donderdagavond kunt u bij ons terecht.
Graag tot ziens!
info@doriendenijs.nl | www.doriendenijs.nl
Tel.: 073 - 656 93 03 (dag en nacht bereik baar)
Verder wordt er in de voorwaarden van het testament bepaald of de partner het vermogen mag verkopen (bijvoorbeeld een uit uw erfenis verkregen woning) en vervolgens of de partner op de verkoopopbrengst mag interen of dat die verkoopopbrengst juist in stand moet blijven. Als er wordt gekozen om een tweetrapstestament op te laten maken, dan moet er goed worden bekeken of het een werkbare situatie oplevert na het overlijden en wat de fiscale gevolgen zijn. Regelmatig komt het voor dat de nalatenschap na het eerste overlijden niet goed wordt beschreven. Als de langstlevende vervolgens
Thera van Gerven Jurist Hoffspoor Notarissen www.hoffspoor.nl
In het tegenwoordige Rosmalen is het een komen en gaan van inwoners. De meesten keren ’s avonds terug naar het forensendorp, maar er zijn ook dorpsgenoten die voor langere tijd - of zelfs voor altijd - zijn vertrokken. In deze rubriek leggen we contact met Rosmalenaren die elders zijn gaan wonen, maar zich nog steeds verbonden voelen met hun roots.
door Mark van der DonkKevin van Roosmalen (23) leeft al sinds de zomer van 2019 in de Verenigde Staten. Hij studeert aan de Oklahoma Christian University, komt uit voor het collegeteam van de school en speelt zelfs professioneel frisbee voor de Detroit Mechanix. “Hoe ik hier ben beland? Dat is meteen een goede vraag. Toen ik op Instagram voorbij zag komen dat ze hier scholarships gaven voor frisbee, stuurde ik ze een privébericht. We zijn gaan overleggen en ik werd hun eerste ‘belangrijke’ speler. Na het EK van 2019 ben ik naar de USA vertrokken. Ik zit er nu dus al bijna drieënhalf jaar.”
In Nederland was Kevin al een fanatieke frisbeeër. En een talentvolle ook. “Op het moment dat ik daar speelde was Swamp Dragons, de club in Den Bosch waar ik ben begonnen, nog niet zo groot, maar ik zat wel bij het nationaal team en het U20-team van Nederland. Afgelopen zomer speelde ik dus professioneel frisbee in Detroit. Met ons collegeteam zijn we actief in divisie 3. Het is een beetje verwarrend om uit te leggen, maar dat wordt ingedeeld op basis van hoe groot je school is. In divisie 1 staan dus alle grote Amerikaanse scholen, zoals Harvard, Yale en de Louisiana State University. Mijn school is qua grootte divisie 2, maar voor frisbee bestaat die divisie niet. We zijn nu een van de grootste scholen van divisie 3 en daardoor hebben we een sterk team. Sinds ik hier ben, zijn we twee keer nationaal kampioen geworden.”
De hele wereld Kevin woont in ‘campushuizen’, zoals hij ze noemt, samen met een teamgenoot. “Dat zijn appartementen die door de school worden onderhouden voor studenten. Het is niet groot, maar voor ons prima te doen. We hebben met z’n tweeën een keuken, een woonkamer, twee badkamers, twee slaapkamers en een wasmachine en een droger. Mijn teamgenoot komt uit New Jersey en het klikt heel goed met hem. Hij speelde professioneel in Austin, Texas, voor de Austin Sol. We hebben op school studenten uit de hele wereld. Drie anderen komen ook uit Nederland: een voetballer, een honkballer en eentje die ‘track and field’ speelt. In het frisbeeteam hebben we iemand uit Canada, die ook speelde voor Canada U20, en twee jongens uit Kenia.”
Zijn hele leven speelt zich min of meer af op de campus, vertelt Kevin ons. “Wat ik in een week zoal doe? We gaan gewoon elke dag naar school, eten in de schoolkantine - waar ze van alles hebben, gezond en ongezond - en maken daarna huiswerk. We trainen twee keer per week met het team, iedere dinsdag- en donderdagavond, gewoon op onze eigen velden op de campus van school. Natuurlijk train ik daarbuiten ook nog extra, om mijn conditie en fysiek op peil te houden. In de weekenden spelen we een toernooi of maak ik huiswerk. Het eten komt via school, dus dat is ook fijn.”
Heimwee zegt hij nooit te hebben gehad. “Ik mis niet vaak mensen of dingen. Maar soms denk ik wel eens aan Rosmalen, hoor. Tijdens de zomers van 2020 en 2021 ben ik, tijdens de coronaperiode, naar huis gekomen. Drie maanden lang zelfs. Maar afgelopen zomer ben ik hier gebleven, omdat ik dus professioneel frisbee speelde in Detroit.”
“Wij wonen in de Overlaet. Toen ik jonger was, fietsten m’n beste vriend Cornel van der Heijden en ik altijd rond in Rosmalen en Den Bosch. Voetballen deden we ook heel veel, bij De Hobbit en bij OJC. Vroeger speelde ik ook honkbal bij HSV Gryphons. Maar we hebben vooral veel gefietst. Echt óveral, elke straat in Rosmalen hebben we wel gehad.”
Kevin zit inmiddels in zijn vierde en laatste jaar. “Als alles loopt zoals gepland, heb ik nog zes maanden te gaan. Daarna ben ik er wel klaar voor om weer naar huis te gaan. Terug naar Rosmalen. Na vier jaar in het buitenland te hebben gezeten - en alleen thuis te zijn geweest tijdens twee zomervakanties - is het wel mooi geweest.”
“Daar zal mijn moeder ook wel blij mee zijn. Mijn broertje Luke - een jaar jonger - woont nog thuis, maar het zal daar nu wel wat rustiger zijn. Binnenkort kom ik weer terug. Aan het einde van dit schooljaar ben ik afgestudeerd en dan wil ik in Nederland gaan werken. Op een school, als docent Engels.”
Rein Groenendal (77 jaar) uit Rosmalen is bij Koninklijk Besluit benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau. Burgemeester Mikkers speldde hem bij De Binckhorst het betreffende versiersel op.
Rein Groenendal is sinds 1998 lid van meerdere medezeggenschapsorganen bij Cello, een organisatie die zich inzet voor mensen met een beperking. Hij is vanaf 2002 voorzitter van de Centrale Cliëntenraad van Cello. Deze raad vertegenwoordigt alle cliënten van Cello (ongeveer 2500) verdeeld over zo’n 60 locaties in Noordoost Brabant. Groenendal is tevens voorzitter van de cliëntenraad op Groote Cingels – een locatie van Cello in Vught. Op deze locatie is hij ook vrijwilliger.
De kersverse Ridder was van 1995 tot en met 2000 bestuurslid van Stichting Golffaciliteiten Rosmalen met als portefeuille Baancommissaris. Daarna was hij tot en met 2018 bestuurder in de Stichting Golffaciliteiten Rosmalen en verantwoordelijk voor het onderhoud en de exploitatie van de baan en het clubhuis.
Eveneens was hij verantwoordelijk voor de realisatie van een nieuwe golfbaan, ter vervanging van de tijdelijke golfbaan.
Holistisch betekent de mens als geheel en gaat uit van balans tussen het mentale (denken), het fysieke (lichamelijk), het emotionele (gevoel/emotie), het energetische (verdeling energie) en het spirituele (bewustwording van jezelf).
De yogales beginnen we met een liefdevol welkom en met het trekken van een affirmatie waarbij stilgestaan wordt welke affirmatie jou mag begeleiden tijdens de yogales of zelfs gedurende de verdere week. De affirmatie sluit aan bij een chakra, die terugkomt in de yogales.
De yogales omvat opwarmings- en grondingsoefeningen. We mediteren, en doen specifieke asana’s (yogahoudingen). We zingen mantra’s, doen yogamassages en leren ademhalingstechnieken om eventuele spanningen te laten afvloeien. We eindigen elke yogales met een ontspanning met visualisatie.
Op Paarse Vrijdag, de dag waarop we stil staan bij het feit dat iedereen zichzelf mag zijn, ook op school, werd op KC De Ontluiking een groot poëziefeest georganiseerd. In samenwerking met dichter Rick Terwindt hebben de leerlingen de afgelopen maanden gewerkt aan hun eigen gedicht en maakten ze daar passende tekeningen bij. De school bundelde de gedichten en tekeningen.
Rick Terwindt is kanaaldichter en de stadsdichter van gemeente Meijerijstad. Zijn werk en onderwerpen sluiten aan bij het doel van Unescoscholen. Rick is ter voorbereiding in alle groepen aanwezig geweest en heeft ze gevoed met poëzie en ze aan het werk gezet.
Rick Terwindt: “Ik ben op mijn best als ik met mensen samen kan schrijven en niet over ze. Het allermooiste is om gedichten te gebruiken tegen eenzaamheid. Ik heb in mijn schoolperiode het een en ander gemist zoals taalbeleving en door op deze manier met kinderen samen te werken probeer ik ze te stimuleren iets met taal te doen.
De school is ook razend enthousiast en het resultaat fantastisch.”
De kaft van de gedichtenbundel is getekend door Rens van de Brink uit groep 5 en hij kreeg dan ook het eerste exemplaar officieel overhandigd door dichter Rick Terwindt. Ook vier Oekraïense kinderen die momenteel op deze school les krijgen hebben in hun eigen taal een gedicht geschreven.
De school heeft zelf 100 boeken aangekocht voor de kinderen en de leerkrachten en via www.deschooldichter.nl is de bundel te bestellen.”
Info op: www.jb-kindercoaching.com
Of via: info@jb-kindercoaching.com
Holistische Kinder- & Tieneryoga is voor kinderen van 6 t/m 12 jaar en voor tieners van 13 t/m 18 jaar.
We komen thuis in ons lichaam….. Een les duurt ongeveer 60-75 minuten en kost v.a. € 90,00 voor 10 yogalessen. Aanmelden, en meer info via de website.
Dat waren de woorden van mijn moeder bij deze foto. Hollands Glorie, rond en gezond de wereld inkijkend. Het zal zo’n 76 jaar geleden zijn op het moment dat ik de keus moest maken…word ik bodybuilder of fotomodel? Bij nadere bestudering ben ik wel content met de manier waarop ik helder uit mijn ogen kijk. Best stoer met beide knuistjes stevig om de rand van de zinken teil gedrapeerd. Mooi strak baby-huidje waarop ik momenteel behoorlijk jaloers ben. De oren komen in dit portret minder nadrukkelijk naar voren dan in de tegenwoordige tijd. Het haar goed verzorgd zonder dat daarvoor een kapper hoeft te worden opgetrommeld. Hoe zou dat ventje terugkijken op de persoon die ik nu ben? Laat ik daar maar niet verder over fantaseren en overstappen naar de realiteit. Ik denk niet dat ik in het eerste jaar van mijn leven al chocoladehagel op de boterham smeerde maar in mijn jeugd des te meer. Nu nooit meer. Mijn vrouw en de kleinkinderen wel en aangezien de AH folder repte van een zogenaamde “Bonus Box” waarin het 2e pak gratis was toog ik goedgemutst naar AH. Twee pakjes chocoladehagel leg ik op de lopende band bij de kassa en vraag: “Bij deze hagelslag is het 2e pak toch gratis?” Zij kijkt op haar scherm en zegt: “Nee, dat is niet het geval!” De betreffende pagina heb ik uit de folder gescheurd en meegenomen.
“Hebt u de aanbieding geactiveerd op de app”? vraagt ze. “Nee, ik gebruik mijn telefoon niet als ik boodschappen ga doen!” is mijn reactie.
Vervolgens word ik naar de klantenbalie verwezen en ik vraag of ik de twee pakjes voor de prijs van één mag kopen. “Albert is toch niet zo flauw!” voeg ik er ten overvloede aan toe. Ze belt haar chef en vraagt of het mag. Nee, deze aanbieding is pas geldig als hij geactiveerd is. Mijn bonuskaart is niet toereikend. Vreemde gang van zaken….wel ’n aanbieding maar niet voor iemand zonder telefoon.
Nu moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet zo van de moderne dingen ben. Ik ben er ook niet zo handig in, dat speelt wel degelijk mee. Wat ik wel leuk vind is tijdens de open dag een kijkje nemen in het splinternieuwe Rodenborch-College. Een moderne school met ongetwijfeld de nieuwste snufjes. Benieuwd hoe de school er van binnen uitziet want nu ken ik
alleen de buitenkant en de hordes leerlingen die over de volle breedte van het fietspad naar hun school gaan. Even moet ik terugdenken aan de verhuizing van het Sint-Janslyceum begin jaren ’60 van de Hinthamerstraat naar het Sweelinckplein. Nog jaren later droomde ik dat ik volledig de weg was kwijtgeraakt in lokalen, gangen en fietsenstalling… Dat laatste hoeft echt niet want het is een zeer transparante school geworden. De tussenwanden in de lokalen zijn allemaal van glas dus als je de weg kwijt zou raken hoeft er maar iemand tegen de ruit te tikken en je bent, letterlijk en figuurlijk, weer bij de les.
Onder de indruk was ik van de majestueuze entree met een grandioze trap die tegelijkertijd als zittribune gebruikt kan worden bij uitvoeringen. Je bevindt je hier nadrukkelijk in de kweekzone van sporttalenten die studeren en sporten kunnen combineren. De moderne sporthallen staan in schril contrast tot de gymzaaltjes van weleer.
In dergelijke omstandigheden moeten de huidige leerlingen wel heel wijs worden. Dat illustreert zich bij één van de studerende neven.
Hij is al dertien jaar en heeft sinds zes weken een vriendinnetje. Hij kan gezellig kletsen en zegt tegen zijn moeder: “Volgende week breng ik ‘HuppeldePup’ mee naar huis”. Leuk denkt zijn moeder maar hij voegt eraan toe: “Waar gaan papa en jij dan naar toe?” Ook dat hoort tot de ‘wijsheid’ van de tegenwoordige jeugd!!
We zijn aangeland in het jaar 2023 en ik wil m’n excuses aanbieden voor het feit dat we géén wereldkampioen voetbal zijn geworden, ik heb nooit met die bal overweg gekund!
Laten we vooral hopen dat er vrede komt, dat zon en wind voor voldoende energie zorgen en dat ieder mens op deze aarde gelijke kansen krijgt. ’n Geweldig tevreden en gezond Nieuwjaar toegewenst!!
Peter der Kinderen
Op 26 februari maakt HEVO een dagtocht naar het Opera Gala in het Concertgebouw Amsterdam. Tijdens dit spectaculaire Opera Gala staan de mooiste operakoren uit de muziekhistorie centraal, waaronder Nabucco, Il Trovatore, Carmen, La Traviata, Tosca en Aïda. Op zondag 26 februari vertolkt De Nationale Opera van het Roemeense Timisoara wereldberoemde aria’s onder leiding van dirigent Raymond Janssen. Internationaal gerenommeerde solisten zorgen samen met het koor en orkest voor een ongeëvenaard muzikaal spektakel. Dit Opera Gala is een concert vol hartstocht en passie, waaraan meer dan 140 musici meewerken. De HEVO-reiscommissie heeft nog op het
2023. Tina is als een meisje uit Tennessee uitgegroeid tot Queen of Rock-‘nRoll.
Op zondagmiddag 29 Jan om 14.30 uur is er in de de Ontmoeting een lezing door Ivo van de Wijdeven. In zijn boek De macht van het verleden legt historicus Ivo van de Wijdeven haarfijn uit hoe dit in zijn werk gaat. Daarmee geeft hij tevens een blik in het brein van Poetin en andere (wannabe-)potentaten. De entree is gratis
Op www.hevorosmalen.nl vindt u (bijna) alles wat u wil weten over HEVO
HEVO, hét sociaal netwerk voor mensen met levenservaring, wenst iedereenlaatste moment, op donderdag 16 februari 2023 tickets kunnen reserveren voor de musical Tina Turner in het Beatrixtheater in Utrecht. De musical over het inspirerende levensverhaal van Tina Turner met al haar bekende hits eindigt op 18 februari Het nietsontziende levensverhaal moet je horen, beleven en voelen.
Een van de vele overwinteraars in de polders tussen Rosmalen en Oss is de grote zilverreiger. Een prachtige witte verschijning die veel meer opvalt dan zijn neef de blauwe reiger. Zich behoedzaam voortbewegend langs de randen van de slootjes en de Hertogswetering op zoek naar een visje of kikker.
Door Henk van BoxtelEind december 1985 kwam er bij de vogelwerkgroep van IVN Oss de melding binnen dat er in de polders een lepelaar aanwezig was. Dat was heel bijzonder, want toen waren er niet veel lepelaars in Nederland en normaal trekken lepelaars in het najaar naar Spanje. Dus trokken de vogelliefhebbers de polder in om de vogel te zoeken. Het bleek echter te gaan om een grote zilverreiger: een voor die tijd heel bijzondere waarneming in onze polders. Toen de vorst inviel en de sloot bij de Vreestraat in Geffen dichtvroor, verdween de grote zilverreiger. Op 21 december 1986 werd de grote zilverreiger weer waargenomen in dezelfde sloot. Ook toen verdween hij weer toen de sloot dichtvroor(we hadden toen een paar strenge winters). Tot ieders stomme verbazing verscheen hij weer op 20 december 1987 en weer in dezelfde sloot. Daarom nemen we aan dat het steeds dezelfde grote zilverreiger betrof. De jaren daarna gingen de vogelliefhebbers in december steeds op zoek naar de grote zilverreiger en ieder jaar verscheen hij weer. Totdat er twee werden gezien en we natuurlijk niet meer wisten of de eerste vogel nog steeds leefde. SOVON Vogelonderzoek Nederland verzamelt alle vogelgegevens en daaruit bleek dat grote zilverreigers al sinds 1981 jaarlijks door meerdere mensen waren gezien. In een rapport van SOVON wordt geconstateerd dat onze polders tot de vier gebieden in Nederland behoren waar de grote zilverreiger sinds 1981 continue in de winter is waargenomen. Uniek!
Zoals bij de eerste grote zilverreiger al bleek, kunnen zilverreigers erg plaatstrouw zijn. Op 25 mei 2019 werd een nestjong in Litouwen geringd met de letters P218. Op 18 oktober 2019 werd de ring afgelezen bij de Kesselseweg, net ten noorden van de Hertogswetering. Gedurende de hele winter werd de ring afgelezen op hetzelfde perceel of net ernaast.
Op 27 oktober 2020 was de grote zilverreiger weer aanwezig op dezelfde plek. Tot 5 februari dit jaar werd de vogel steeds weer op dezelfde plek teruggezien.
Grote groepen in de polder Tegenwoordig kijken we niet meer op van grote zilverreigers in onze polders. De meeste komen vanuit hun broedgebieden in Zuid- en Oost-Europa, waar de soort toeneemt, naar hier. Ondertussen broedt de grote zilverreiger ook alweer vele jaren in Nederland, vooral in de Oostvaardersplassen bij Lelystad. In 1987 voor het eerst. In sommige winters kunnen de aantallen wel oplopen tot meer dan 5.000 in Nederland.
Slapen in een boom
Wat veel mensen niet weten is dat de grote zilverreigers ook in de polders slapen. De slaapplaatsen worden ieder jaar geteld en dat is vaak niet eenvoudig, omdat ze soms pas arriveren als het al donker is. De grootste slaapplaats bij ons is in de uiterwaarden bij Haren, waar wel meer dan twintig grote zilverreigers kunnen slapen in een bomenrij langs de Maasdijk. Als je geluk hebt verzamelen ze zich voor het donker wordt in de ruige weilanden in de uiterwaarden en proberen nog snel een paar muizen te vangen.
De vijfenveertig enthousiaste cursisten met een verstandelijke en/of fysieke beperking die lid zijn van ‘Speciale Dansschool Bolero’ zouden het allerliefst het van de daken willen schreeuwen: “Help, wil jij onze dansleraar zijn”. Nellie van den Hurk (penningmeester) uit Geffen kan het alleen maar onderstrepen. “Gewoon aan iedereen, die ook maar enige affiniteit heeft met dansen en daarnaast ook een warme liefde voor de ‘medemens met een beperking’ in zich heeft, zou ze willen vragen om even te komen proeven van de sfeer en vooral de blijheid op een van de dansavonden.“
door Jan van Ravenstein
Door enthousiaste deelnemers uit de hele regio wordt gedanst in Wijkcentrum de Hille, in de wijk Ussen in Oss. De doelstelling van Bolero is: “Het bevorderen van de mogelijkheden van ontplooiing, ontspanning, beweging en contacten voor mensen met een verstandelijke en/of fysieke beperking naar hun eigen niveau en mogelijkheden wat er tevens toe bijdraagt dat zij in onze samenleving een gelijkwaardige plaats innemen en gelijkwaardig behandeld worden’. Het is een hele mond vol, maar wel een doelstelling waar wij als bestuur volledig achter staan”, zeggen de dames Nelly van Erp, voorzitter en Nellie van den Hurk, penningmeester eenstemmig. “Het bijzondere en warme gevoel dat je ervaart op de woensdagavonden bij de danslessen van onze cursisten is bijna onmogelijk in woorden om te zetten. Je moet dat puur meemaken om de blije en vrolijke uitingen te ervaren, gewoon alleen maar door samen te dansen”, aldus de dames.
“De nood is hoog, heel hoog. We zijn heel dringend op zoek naar iemand (man of vrouw of partners) die deze taak op zich wil nemen. De dansleraar danst met een assistente voor en de begeleider/vrijwilliger helpt de cursist daarna bij het aanleren van de passen. De eisen voor onze dansleraar zijn in een paar regels samen te vatten: Iemand die in staat is om les te geven en
daarnaast een groot inlevingsvermogen heeft. Leeftijd is onbelangrijk en lesgeven als echtpaar is mogelijk. Er is een vergoeding beschikbaar. De lesavonden vinden plaats op de woensdagavond (van september tot eind mei). Tijdens de schoolvakanties is er geen dansen en verder is het alleen maar genieten van vele, vele dankbare en blije cursisten.. Voorzitter Nelly van Erp: “Maak eens gebruik van mijn uitnodiging om te komen ‘proeven’ van sfeer en blijheid. Zonder ook maar enige verplichting bent u van harte welkom”.
Nelly en Nellie: “Steeds maar weer ervaar je hoe mooi, dankbaar en vooral hoe liefdevol werk het is. De voldoening, het beleven en delen van de vreugde van deze mensen, dat maakt je zo blij, het is soms gewoonweg onvoorstelbaar”.
“De gezelligheid staat met dikke stip op nummer een. Vijfmaal in het lopende jaar hebben we een feestavond met daarnaast de befaamde Landelijke Dansdag. Alle deelnemende dansscholen geven een demonstratie en tussendoor maken de meer dan 400 dansers er met z’n allen een prachtig feestje van waar iedereen naar uitkijkt”, aldus Nellie van den Hurk.
Speciale Dansschool Bolero – 0412-643263 email: dansen@sdbolero.nl – www.sdbolero.nl
Aan de rand van een Italiaanse vallei vindt Lili eindelijk haar Air-Francekoffertje terug. Eruit vallen de levens van haar voormoeders, van Alma, Elly en Sylvia. Vrouwen die, net als zijzelf, pioniers waren op allerlei terreinen: de letteren, de journalistiek, de film. Hoe komt het dan dat hun namen in de geschiedenis nauwelijks voorkomen? Ze leefden naast Aletta Jacobs, Marga Klompé en de Dolle Mina’s. Maar in het dagelijks leven van Alma en haar dochters bleven mannen het middelpunt van het universum.
De vrouwen mochten al dankbaar zijn dat ze hun satellieten waren. Hun bloei bleef, zoals een van hen zegt, ‘in het verborgene’. Aan de hand van brieven, dagboeken, foto’s en gesprekken haalt Jutta Chorus vijf bijzondere vrouwen uit de schaduw. ‘De vrouwelijke lijn wordt in elke generatie overwoekerd door steeds nieuwe mannennamen, je raakt haar zo makkelijk kwijt.’ Vijf sprankelende en wanhopige levens in één meeslepende familiegeschiedenis.
ISBN9789493256705
Scherven van Bret Easton Ellis is een sensationele roman over een groep rijke middelbareschoolvrienden in LA, waar een seriemoordenaar toeslaat, begin jaren tachtig. Los Angeles, 1981. Bij Bret, een zeventienjarige scholier op de exclusieve privéschool het Buckley, komt een nieuwe leerling in de klas: Robert Mallory. Hij is slim, knap en charismatisch, maar heeft een geheimzinnig verleden, dat hij verborgen houdt voor zijn medeleerlingen.
Bret raakt geobsedeerd door hem, en bovendien door een seriemoordenaar die de stad terroriseert. De Treiler, zoals hij genoemd wordt, lijkt steeds dichter in de buurt van de vriendengroep en vooral van Bret te komen, met groteske dreigementen en gruwelijke geweldsdelicten.
De toevalligheden zijn onmiskenbaar, of zijn ze het construct van een tiener met veel fantasie? Hebben zijn vrienden wel in de gaten in welk Gevaar ze verkeren? Gekweld door wellust en ongezonde obsessies vervalt Bret in paranoia en raakt hij steeds meer geïsoleerd. De scheidslijn tussen de Treiler en Robert Mallory vervaagt steeds meer en het dreigt tot een botsing te komen.
Scherven van Bret Easton Ellis is spannend, geslepen en onbetrouwbaar: dit is Easton Ellis op zijn best!
ISBN9789026362057
De ontwortelden’ van Catherine Bardon is het eerste deel van een prachtig familie-epos. Het is 1931 en in Wenen ontmoet de joodse journalist Wilhelm de liefde van zijn leven, Almah. Ze trouwen, maar hun huwelijksgeluk wordt al snel overschaduwd door het opkomende antisemitisme.
Maar er is een manier om hieraan te ontsnappen: met een visum naar de Dominicaanse Republiek, in ruil voor gratis arbeid. In de tropische jungle, ver van hun comfortabele intellectuele leven in Oostenrijk, moeten Wilhelm en Almah proberen opnieuw te wortelen.
‘De ontwortelden’ is het niet eerder vertelde verhaal van een kleine groep ontheemden, die een Joodse kolonie sticht in de Dominicaanse Republiek.
ISBN9789023961291
Voordat in de vijftiger/zestiger jaren een begin werd gemaakt met de ontwikkeling en bebouwing van wat nu de wijk ‘t Ven heet, was dit gedeelte van Rosmalen een dunbebouwd agrarisch gebied. Het grootste gedeelte van de bebouwing was gesitueerd langs een gedeelte van de dijk, die liep vanaf Nuland, door de Kruisstraat en Bruggen naar de Lambertuskerk in het dorp, dan verder via de Bergt en de Heinis, naar de Herven en Orthen. Deze dijk diende vroeger, voordat de Beerse Overlaat in 1947 definitief gesloten werd, als kering voor het hoge water van de Maas in najaar en winter. Bij de hoge waterstand in bijvoorbeeld 1922, stond het water tegen de dijk van wat nu de Oude Dijk, Nieuwstraat, Tulpstraat en Seringenstraat is.
Toen het Nederlands team, waar ze zelf onderdeel van uitmaakten, vijf jaar geleden uit elkaar viel, wilden Roel Findhammer en Claudia Jansen-Findhammer het daar niet bij laten zitten. Ze besloten hun eigen formatie op te richten en dat werd vanaf de start een groot succes. Ze gooiden hoge ogen tijdens de Europese en Wereldkampioenschappen, die onlangs plaatsvonden. “We hoopten op de finale, maar eindigden zelfs op het podium!”
door Mark van der Donk
Het formatiedansen is in Nederland een kleine sport, geeft Findhammer (32) direct toe: “Maar ik vind het nog altijd een fantastische bezigheid. Zelf beoefen ik het al vanaf 2007 en destijds was het nog wat groter, maar nu zijn er in het hele land nog maar een paar teams over. Onze sport uitleggen voor de leek? Het is gewoon stijldansen, wat je zelf op 13- of 14-jarige leeftijd gaat doen om het dansen onder de knie te krijgen, maar dan natuurlijk op hoog niveau.” Daarmee zegt Findhammer niets te veel. Hun eigen dansformatie, genaamd ‘DSV Sway of Life’, is in het nog maar prille bestaan al drievoudig Nederlands kampioen en bemachtigde nog maar anderhalf jaar na de oprichting een prachtige finaleplek tijdens de Wereldkampioenschappen in Moskou. “We gingen voor een plaats in de halve finale, bij de laatste 12, maar wisten tot de laatste 6 te schoppen”, zegt Findhammer trots. Samen met zijn vrouw Claudia vormt hij het enthousiaste trainersduo van het stel. “We trainen meestal in de sporthal in Ravenstein, maar soms wijken we uit naar een zaal in Den Bosch of Amsterdam, waar een houten vloer ligt. Dat zorgt toch voor wat meer wedstrijdsimulatie.”
Landelijke aantrekkingskracht Het team komt uit het hele land. Het gros uit Nijmegen/Den Bosch, maar ook Utrecht, Amsterdam en zelfs Hengelo zijn vertegenwoordigd. “Je moet er wat voor over hebben om deze mooie sport te beoefenen”, lacht Findhammer. “In principe kan iedereen bij ons aansluiten, maar ik ben wel heel prestatief ingesteld. Vooral met het A-team gaan we volle bak. Daar zijn de afspraken strenger, wil ik dat ze ook thuis oefenen en zich er extra voor inzetten. Maar ook ons B-team heeft een prima niveau, hoor. Voor jouw beeldvorming: dat is gewoon het tweede team van Nederland. Veel dansers groeien snel en de beste 16 worden opgesteld.”
In het formatiedansen worden de Engelse Wals, de Tango, de Weense Wals, de Slow Foxtrot en
de Quickstep beoefend. “En dat doen we dan in groepsverband, met allerlei patroonwisselingen, in een choreografie van 6 minuten, met 8 paren en alles zo synchroon mogelijk.”
Gejureerd wordt er op vier componenten, legt Findhammer uit: “Techniek, muzikaliteit, choreografie en teamskills, ‘synchroniteit’ noemen we dat meestal. Ieder jurylid neemt één of meerdere component(en) voor zijn of haar rekening, waarvoor ze een cijfer kunnen geven van 1 tot 10. In totaal kun je dus maximaal 40 punten halen, maar dan moet het perfect zijn en dat is nog nooit voorgekomen.”
Findhammer is zelf ook nog een fanatiek stijldanser. “Bij het formatiedansen ben ik coach, maar individueel sta ik zelf op de vloer. Met mijn danspartner Milou Serbée, waarmee ik nu een jaar dans, heb ik dit jaar de top-6 gehaald bij de Nederlandse kampioenschappen standaarddansen.”
Groot in buitenland
Als coach reisde hij twee keer mee naar Duitsland, waar de Europese én Wereldkampioenschappen plaatsvonden. “Daar is onze sport best groot. Ik verwachtte ons A-team zeker weer in de finale, eventueel nog een paar plekken hoger. En het B-team moest internationaal ook bij de top-12 kunnen eindigen. Maar je moet het natuurlijk eerst nog maar waarmaken.” Naast Duitsland zijn ook Rusland, dat niet mee mocht doen, Polen, Tsjechië, Mongolië en Oostenrijk grote landen in de sport. “Er doet ook wel eens een team uit China mee.”
Een jaar voor de stekker uit het Nederlands team ging, behaalden Findhammer, Jansen en de rest van de formatie nog een derde plaats op het WK. Die eindklassering haalden ze - nu als coaches - weer tijdens het EK, dat eind september plaatsvond. “Met onze dansvereniging op het podium bij de Europese kampioenschappen in Nürnberg, een unieke prestatie in de danswereld!”, jubelt Findhammer nog na. “Het B-team werd negende. En tijdens het WK, in oktober, pakten we een respectabele 5e en 11e plek.”
Tenblakke, onze speultuin van zand, heide en bossen; tegelijkertijd een ideale coulisse voor griezel- en spookverhalen
Wanneer ik - met enige weemoedterugdenk aan mijn geboortehuis op Tenblakke op de Nulandse hei onder de destijdse gemeente Rosmalen, zie ik ons stro gedekte, groen bemoste boerderijke onder de beukenbomen met d’n hof aan de voorzijde en de diepe waterput aan de zijkant. Bij dit idyllische beeld zal zeker herinneringsverfraaiing meespelen, mar ’t laag ’r zó godvergeete mooi te ligge tusse de hèij, de èkkers èn de bosse.
De boerderij van Piet Gurtjes, de vader van Cor Swanenberg, op een olieverfschilderij van Thé van der Biezen
Ons boerderijtje stond tussen de bomen te midden van unne ruime misse (een erf) vol loslopende hennen. Bij de put groeide unnen bèndbos (een bindwilg), unne kruinagelboom (sering) en boerereuskes (boerenroosjes, provence-rozen).
Ons boerderijtje was een krukhuis; de stal stond haaks op het woongedeelte dat ingedeeld was in geut (keuken), kèlder, opkamer, d’n hèrd (huiskamer) en de goei kamer, die tevens functioneerde als slaapkamer. Vanuit d’n hèrd keek je op onze wèrmen hof (warme tuin). De voorste strook was d’n blomhof, het domein van ons moeder. Haar blaow lisse (blauwe irissen), daliasse (dahlia’s) en kermisblomme (herfstasters) kwamen elk jaar terug. Er stonden stokrozen, riddersporen en goudsbloemen.
Er waren ook geurige bloemen met prachtige troetelnamen zoals lievermènnekes (duizendschoon), snuffelkes (grasanjers) en muurleuperkes (Oost-Indische kers).
‘Blaow lis’ door Nelleke de Laat (Bron: Nelleke de Laat)
Onze oude moeshof was onwaarschijnlijk vruchtbaar. Hij deed me altijd terugdenken aan het uitrijden van de plee. Onze vader bracht in het prille voorjaar met de kreuge (kruiwagen) de strontketel vanuit ons huiske, dat buiten tegen de kippenkooi aanleunde, naar de groentetuin. Dat was geen licht karwei; de volle ketel met ‘kostbare inhoud’ moest met vakmanschap gemanoeuvreerd worden. Dat is één keer fout gegaan. De ketel kantelde buiten de tuin van de kreuge en dat bracht onze pap tot de wanhopige verzuchting dat we een heel jaar voor niks hadden zitten schijten. De verschrikkelijke stank die bij dit werk hoorde, is schier onbeschrijflijk. Na de broodnodige bemesting begon het vurjaorsheuve (voorjaarstuinieren) met het omspitten en inzaaien van de keeltjes (raapstelen), haowkes (peulen), flodderbónne (tuinbonen), slaoj (sla), wùrtelkes (worteltjes) en boeremoesspruite (boerenkool). We leerden al vroeg het verschil tussen gruuntes (groenten) en bocht (onkruid), want we moesten wieje (wieden) en skoefele (schoffelen). Tot d’n bocht behoorden milt (melde), krallenbocht (nachtschade), weegentree (varkensgras), haozegèrf (duizendblad), ritszaod (perzikkruid), reng (zwaluwtong), ijsgras (hanenpoot), brannittels (brandnetels), en vooral pèine (kweekgras). Al dat onkruid werd geplukt of gestoken en ging in de plukselkittel (ketel met gekookt varkensvoer).
“Armoe troef, maar wel tevreden”. Het gezin vlnr: Han Swanenberg-Heijmans, Piet ‘Gurtjes’ Swanenberg en de kinderen Gerrit (de oudste), Nellie, Cor en Harrie (later volgde nog nakomertje Gerrie). De foto werd gemaakt door Zwitserloot, een eierkoper uit Den Bosch.
Voor mijn tiende verjaardag had ik nog volop tijd om over de hei en in de bossen rond te struinen. Dat was ons speelterrein en alles wat er op voorkwam, beschouwden we als speelgoed. We vingen riepse (rupsen), vierooge (dagpauwogen), skoenlappers (kleine vosvlinders), kunneginnepaazjes (koninginnenpages), snijers (libellen) en mùlders (meikevers). We leerden als kind dat de lampesnuters (nachtvlinders), die ’s avonds op het licht afkwamen, verhalen meebrachten. Dikwijls angstwekkende geheimzinnige griezelvertellingen die over dwaallichten, lilleke mènnekes, spoken en heksen gingen. Ze pasten wonderwel in onze omgeving, vooral als de griebelegraow (schemering) inzette. Natuurlijk bezorgden ze ons, kinderen, soms slapeloze nachten.
Om ons weg te houden bij diepe waterputten en vennen, werd ons wijsgemaakt dat er in dat gevaarlijke water haokmènnekes zaten die argeloze kinderen het water introkken en meenamen naar hun weerzinwekkend verblijf op de bodem. We leerden tevens dat het raadzaam was ’s avonds binnen te blijven en alleen in gezelschap naar buiten te gaan, want het donker bood schuilplaatsen aan schurken en reusachtig afschrikwekkend ongedierte. De mooiste korenbloemen groeiden in onze roggeakker, maar daar moesten we wegblijven, omdat daarin ’t lillek èkkermènneke huisde dat ook al zo’n slechte plannen met kinderen had.
‘t Hoakmènneke, een aquarel van Nelleke de Laat. (Bron: Nelleke de Laat)
Gelukkig was de wereld overdag heel wat vriendelijker. We plukten wilde bloemen, zoals mèèjzuuntje (madeliefje), klaproos, k’mil (kamille), kórreblom (korenbloem), pinksterblom (margriet), blaow knupke (zandblauwtje) en rèinvaor (boerenwormkruid). We maakten proppenschieters van vlierhout waarvoor elzenpropjes als munitie dienden. We sneden
Ons Nellie met haar buurt- en klasgenootjes op de Nulandse meisjesschool.
V.l.n.r. Roza v.d. Donk (Plientjes), Betsie v.d. Berg, Tonny Lievens (de Liebus) en ons oudste zus Nellie.
kattepulte uit de gevorkte mikken (gaffeltakken) van eikenhout. We legden kransen aan van uitgeblazen vogeleitjes. Van de nuttige vogeltjes zoals ’t winterkunningske, de zwòllef (zwaluw), ’t kwikstèrtje (kwikstaart), ’t biediefke (koolmees), de malder (merel), ’t skrijverke (geelgors), de leuwerik en de lijster mochten we geen nestjes roven, maar we waren trots op het snoer met de eitjes van de mus, spreuw, ekster, krèij (kraai), morkolf (vlaamse gaai) en kerkkaauw (kauwtje). Van de laatste twee soorten temden we soms de jonge vogels tot tamme tjan. Zo’n vogel werd kort voor het uitvliegen uit het nest gehaald en kreeg een vertroeteling als huisdier. Vaak riepen ze zelf de naam waarmee we ze aanspraken: ‘tjan’!
Ik was bij ons de benjamin en zou lang de jongste blijven tot zusje Gerrie als koffiezetterke (jongste meisje) nog nakwam. Zoals alle baby’s in onze buurt begon ik als klèin drùlleke, maar al vroeg werd ik op ons boerderijtje bevorderd tot groote knècht. Dat hield in dat ik de jonge dieren mocht verzorgen. Kuuskes wittere (kalfjes te drinken geven) en kùkskes voeiere (kuikens voeren) waren de voornaamste bezigheden. In het begin was dat heel mooi, maar aan die dagelijks terugkerende taak kwam je snel vastzitten. Ook werden we al vlug ingeschakeld bij de hof- en landbewerking. We gingen voor onze bescheiden feestelijke gelegenheden boodschappen doen in het buurtwinkeltje van Tante Roos en bestelden daar in opdracht van ons moeder: beskaot (beschuit), krintemik (krentenbrood), peeperkoek (ontbijtkoek) en spikkelasiemènnekes (speculaas). We kregen als jonge boodschapper altijd ’n snuupke (snoepje). ’n Zuurtje, peepermuntje, mèmke (zachte tepelvormige tum tum) of ’n sèpke (dropje).
Toen ik voortaan dagelijks naar de Nulandse school ging, verwachtte ik dat ik veel over de omringende natuur zou leren. Ik was er in die dagen van overtuigd dat kennis der natuur tot de top der wetenschap behoorde. Als je al de kleine beestjes, bloempjes en plantjes kende, moest je heel geleerd zijn. Mijn teleurstelling was groot, toen bleek dat er op school nagenoeg geen
aandacht voor was. Het viel me tegen dat we op school opeens anders moesten gaan praten. De meesters wilden geen dialect horen en Nederlands werd onze eerste vreemde taal. Het bracht me in grote verwarring: Hoe kon het dat onze thuistaal fout was, terwijl het dagelijks onze enige voertaal bleef in alles wat we deden?
Het gaf natuurlijk complicaties. Mijn nichtje mocht op school vertellen over de tuin. Ze haalde alles boven wat ze kende uit hun eigen hof. Dat deed ze heel netjes. De bizzeme werden ‘bessen’ en de kroesels ‘kruisbessen’, maar bij de raos reuskes ging het mis. Haar gevoel zei dat de dialectterm aangepast moest worden en ze sprak van ‘roze raasjes’.
Miepje zat op de kakskool, zoals de kleuterschool destijds nog wel aangeduid werd. De zuster vroeg of er misschien slimme kindjes in de klas zaten die wisten in welke plaats hun oma woonde. Miepje stak meteen de vinger op en toen ze het mocht zeggen, klonk het: ‘ons grutje wónt in Naont!’
Daar was de zuster van onder de indruk; Nantes, helemaal in West-Frankrijk! Dat had ze hier nooit verwacht. Na verder vragen werd echter duidelijk dat de oudste verkorte vorm van de dialectnaam voor Nuland, doorgaans Naolend, Naont is.
‘Dom kind,’ verzuchtte de non chagrijnig, toen het misverstand duidelijk werd. De aanvankelijke bewondering voor Miepje verdampte ogenblikkelijk.
Veel later, toen ik als kwekeling een spreekbeurt over paddenstoelen moest houden, overkwam me iets soortgelijks. Ik had een aardige schematische tekening op bord gemaakt van een paddenstoel met bijbehorend ondergronds mycelium. Wijzend op het net van worteltjes viel ik uit mijn rol en zei: ‘Èn hieronder zit ’t òlling vol dreuj.’ (En hieronder zit het helemaal vol draden.)
We kregen op de Martinus jongensschool les van enthousiaste meesters, Hoogbergen, Verhoeven, Van Dammen en Van Pinksteren, en we maakten kennis met allerlei vakken. Tot mijn verdriet leerden we amper iets over planten en dieren.
(Die begeesterde leerkrachten, met name Theo Hoogbergen, hebben er toe bijgedragen dat ik al in de eerste klas van de lagere school wist dat
ik mister (meester) wilde worden.) Maar dat was niet voor de hand liggend gezien onze armzalige omstandigheden. Op het eind van de oorlog was bij ons alles kapot geschoten en afgebrand. Op onze pachtboerderij kon onze vader de kost niet verdienen en hij ging van armoe werken als sleuvengraver. In die tijd kwam Zwitserloot, een kennis uit Den Bosch, wekelijks eieren kopen bij ons. Hij had een eenvoudig fototoestelletje en maakte de eerste foto van ons gezin na de oorlog. Een document. (Ik verdenk onze vader ervan dat hij het familieportret opgevouwen in zijn kniebeurs (portemonnee) bewaard heeft.) De armoe druipt er vanaf, maar daardoor vallen de blije gezichten extra op. Het weerspiegelt de herwonnen vrijheid en het positieve denken. Een aloude wijsheid was bij ons volledig van toepassing: Ès ge mi oewen èrremoei ginne raod wit, zedde nie wèrd dègge ’m het. (Als je met je armoe geen raad weet, ben je niet waard dat je hem hebt.) Wij wisten er wel degelijk raad mee; we waren blij dat we de oorlog allemaal overleefd hadden en geloofden in een betere toekomst. Dat daarvoor hard gewerkt moest worden, was evident.
Zoals gezegd hoopte ik ‘meester’ te worden. Dat ik daarin zou slagen, mag een wonder heten. Ik wilde ooit een boek schrijven. Na een optreden in een avondprogramma met Willem Iven in het Bossche Literaire Café wist ik dat mijn boek over mijn moedertaal moest gaan. De wens voor meer podiumwerk groeide naast mijn leraarsvak. Met mijn respectieve accordeonisten Jo van Heeswijk en Henk Verhagen maakte ik een programma van verhaaltjes en liedjes in het Brabants waarin de schoonheid van ons dialect naar voren kwam. Aanvankelijk omdat ik gevraagd werd door Lya de Haas, Annelieke Merx en MarieChristien en de groepen
Linnegoewd en d’n Broelie. Ik schreef ook teksten voor Lambert van Hintum, Sjef van Schalen en Hennie Korsten. Van het een kwam het ander. Bij enkele van mijn gedichten componeerde Hennie prachtige melodieën. Zeker heeft de feestelijke zangtraditie uit mijn jeugd ertoe bijgedragen dat ik in de muzikale richting terechtkwam.
Onze oudste zoon Jos zat op gymnasium Bernrode in Heeswijk. Hij had in zijn laatste jaar besloten om niet, zoals hij eerst eigenlijk wilde, aan een studie klassieke talen te beginnen, maar volgde het advies van de decaan om rechten te gaan doen. Tamelijk onverwacht stapte onze oudste zoon Jos na het behalen van zijn propedeuse over van rechten- naar talenstudie. Hij had altijd al veel interesse in talen, ook in dialect. Zijn opa en naamgever Jos de Laat gaf hem al jong veel dialectbenamingen voor vogels mee, wanneer ze samen het geïllustreerde vogelboek doornamen. De kleinzoon zat bij opa op schoot en nam de plaatjes door. Hij hoorde de biediefkes, malders, skrijverkes, zwòlleve en morkolve regelmatig langskomen. Dat de jonge Jos veel later op vogelnamen zou promoveren stond toen nog in de sterren geschreven.
Dat we samen in de redactie van Brabants zouden zitten en gezamenlijk zouden werken aan woordenboeken, aan kalenders en artikelen en dat we soms zelfs getweeën in één programma zouden zitten, heb ik nooit durven denken, maar ik beschouw het wel als een heel bijzonder en heerlijk privilege.
Het summum van samenwerking kwam tot stand in 2005 bij de uitgave van het Bestiarium van A.P. de Bont (Dialekt van Kempenland, meer in het bijzonder d’Oerse taol, Deel IV), dat Jos en ik mochten inleiden en bezorgen en dat onze Gurt illustreerde. In 2008 volgde het Herbarium van De Bont, het vijfde deel in deze serie en ook daar mochten we met drieën uit een gezin aan werken. Deze keer nam Nelleke de Laat, mijn vrouw en moeder van mijn zonen, de illustraties voor haar rekening. We gaan er gruuwelek gruts (heel trots) op!
Ondertussen hoor ik al heel mijn leven dat het Brabantse dialect verdwijnt. Dat het aan slijtage onderhevig is, verandert en zich aanpast aan de standaardtaal is een onmiskenbaar feit, maar dat is iets anders dan verdwijnen. Ik heb mijn best gedaan om te laten zien dat onze zuidelijke taalvariant bijzonder is en zeer de moeite waard. Mochten de onheilsprofeten gelijk krijgen, dan blijkt alleen dat de Brabanders hun eigen taal niet waard waren. Zund zat zou dat zeker wel zijn.
Ad de Laat, Cor Swanenberg en Henk Verhagen, ca 1978. (Foto: Nelleke de Laat)Je gezond en fit voelen is niet altijd vanzelfsprekend. Iedereen loopt hierin weleens vast. Het kan een hele zoektocht zijn naar de oplossing. Met het netwerk van de Gezonde Route Rosmalen is de weg hier naar toe een stuk makkelijker. Wij zijn jouw route naar een gezond en vitaal leven. Haal alles uit je gezondheid met de zorgprofessionals van de Gezonde Route Rosmalen.
Gezonde Route Rosmalen is het platform van zelfstandige zorgprofessionals in Rosmalen. Allemaal gericht op het stimuleren van gezondheid, vitaliteit en welzijn. We geloven in preventie en een positieve gezondheid door massage, coaching, voeding, beweging, energetische behandelingen en (mantel) zorgondersteuning.
Heb jij er al kennis mee gemaakt? Positieve Gezondheid rolt als een nieuw gedachtegoed door Nederland (en ver daarbuiten). Grote kans dat je dit ergens bent tegengekomen, bijvoorbeeld bij de huisarts, het ziekenhuis, bij de gemeente of op school. En misschien dacht je toen wel: hé dit gaat over mij!
Kijk voor meer informatie op onze website:
In de vorige Maggezien editie hebben we je laten kennismaken met Positieve Gezondheid ontwikkeld door oud-huisarts Machteld Huber.
Zij propageert een andere kijk op gezondheid en ziekte. Je focust niet alleen op je ziekte maar ook wie je als mens bent, je veerkracht en wat voor jou het leven betekenisvol maakt. Om dit inzichtelijk te maken heeft zij zes dimensies over Positieve Gezondheid verwerkt in ‘een spinnenweb’, zoals Zingeving, Kwaliteit van leven, Meedoen, Dagelijks functioneren, Lichaamsfuncties, Mentaal welbevinden. (kijk op www. mijnpositievegezondheid.nl) In deze uitgave bespreken we de dimensie Zingeving.
Zingeving is het zoeken naar betekenis en de behoefte te ervaren dat wat je doet in het leven een waarde heeft. Het heeft te maken met belangrijke levenszaken als: omgaan met de gevolgen van een beperking of aandoening, regievoering over het eigen leven, sociale contacten en aanboren van talenten.
Zingeving draagt bij aan een gezond leven. Doe jij in jouw ogen zinvolle dingen? Dat doe je vaak met volle overgave en dat voelt fijn. Je krijgt een gevoel van vrijheid, erkenning en verbondenheid. Als de dingen die jij doet voor jou geen betekenis hebben en je dus geen gevoel van zingeving geven, kan dat leiden tot psychische en fysieke klachten. Hoe zinvol is jouw leven?
Je hebt het ‘druk met vanalles’, je gaat maar door en toch is er een gemis. Je hebt geen idee meer waar je naartoe werkt en dan komen er vragen bij je op. Wie ben ik, wat wil ik eigenlijk, wat kan ik, vind ik mijn baan wel leuk, word ik blij van wat ik doe? En zo zijn er zoveel vragen die bij je op kunnen komen. Misschien kun je wel zeggen ‘ik ben de regie van mijn eigen leven kwijt’. Stel jezelf dan de vraag: ‘hoe betekenisvol is mijn leven?’ Uit onderzoeken blijkt dat veel mensen lijden aan het gemis ervan. Ze krijgen een gevoel van nutteloosheid, zinloosheid, verveling, verwarring, rusteloosheid en sleur.
Positieve Gezondheid, een zinvoller en gezonder leven Bij Positieve Gezondheid staat een zinvol leven centraal. Daarom wordt in de praktijk aan mensen een aantal levensvragen gesteld zoals: wie ben je, wat is echt belangrijk voor je en waar wil je naar toe? Je spreekt daarmee hun bron voor motivatie aan, maar ook hun veerkracht. Of je nu wel of niet last hebt van een ziekte, je voelt je dan gezond in de bredere zin van het woord. Is jouw leven betekenisvol?
Een gezonde financiële opvoeding begint bij het geven van het goede voorbeeld door ouders. Ik heb in mijn werk heel veel gezinnen voorbij zien komen waarbij ouders het overzicht totaal kwijt waren en zo in de geldproblemen terecht kwamen. Vaak hebben ze geen of een te kleine financiële buffer. Bijna altijd zie je dat hun kinderen later ook moeite hebben om zich financieel staande te houden. Heb je kinderen, dan lijkt het misschien alsof ze nooit naar je luisteren, maar ze nemen onbewust toch heel veel van je gedrag over. We vinden een kind naar bed brengen en voorlezen heel normaal, maar met je kind praten over financieel sterk zijn, dat gebeurt bijna niet.”
Bouw een financiële buffer op het leven geeft genoeg gezeik “Verder is het heel belangrijk dat je laat zien dat het niet alleen leuk is om geld uit te geven, het is ook leuk om geld opzij te zetten! Ook al is het een klein bedrag, op de lange termijn geeft het je een blij gevoel dat je iets opbouwt voor later. Sparen is misschien niet sexy, maar geen geld hebben is nog veel minder sexy. En je hoeft echt niet al het leuke te laten om wat op te bouwen voor de toekomst. Dat je iets opbouwt is ontzettend belangrijk, want ik ben ervan overtuigd dat iedereen pech krijgt onderweg. Of het nou een scheiding, werkloosheid of ziekte is, het is allemaal rot en kost allemaal geld. Het leven geeft genoeg gezeik, en dat gezeik kun je niet afkopen. Maar als je een buffer hebt, kun je binnen dat gezeik in ieder geval bepaalde keuzes maken.”
Doodziek met de bus óf met de taxi? “Een voorbeeld dat ik vaker gebruik is van toen mijn vader kanker had, wat hij jammer genoeg niet heeft overleefd. Toen hij chemotherapie kreeg, lag hij met drie andere mannen met dezelfde behandeling op de kamer. Allemaal waren ze hartstikke ziek. Mijn vader kon naar huis met de taxi, maar één van die andere mannen stond, groen van de misselijkheid, bij de bushalte te wachten. Zo simpel kan het zijn: kun je die taxi betalen of niet? En natuurlijk zijn er mensen die slecht zijn in het opbouwen van een financiële buffer. Juist voor hen heb ik drie tips.”
Tip 1: zet geld opzij (waar je niet bij kan)
“Het begint met jezelf kennen met geld en een plannetje maken. Je kunt natuurlijk roepen van: ik weet niks van geld en ik ben er niet goed mee. Dat is geen excuus. Elke euro die je binnenkrijgt is een hard verdiende euro, dus daar kun je maar beter goed mee omgaan. Het beste is om elke maand een deel van je geld over te maken naar een spaarpot, het liefst eentje waar je niet bij kan. Geef de inlogcode alleen aan je vriend of vriendin, of verzin iets anders. Van de rest van je geld kan je lekker leven. Na een tijdje zul je je realiseren: toch wel fijn dat ik iets opbouw. Zo ontstaat een gewoonte, en dan wordt het écht leuk.”
Tip 2: weet hoeveel je nodig hebt “Stel jezelf de vraag: hoeveel geld heb ik nodig om van te leven? Dat is een heel andere vraag dan: hoeveel verdien ik per jaar? Weet je het antwoord op die eerste vraag, dan weet je ook wat je elke maand extra hebt om te sparen, beleggen en uit te geven. Aan dingen die je niet meteen nodig hebt, maar die je wel gelukkig maken.”
Tip 3: ga je meer verdienen? zet meer opzij “Ga je nou meer verdienen, zet het verschil dan opzij, of in ieder geval een deel. Je mist het echt niet, want je leeft naar wat je hebt. Het is één kleine handeling die op de lange termijn een groot verschil maakt. Als ik iets tegen mijn jongere zelf had kunnen zeggen dan was het dat ik meer en gerichter opzij had moeten zetten voor een financiële buffer.”
Sparen is niet sexy, maar geen geld hebben is nog veel minder sexy
Eef van OpdorpWijzigingen voorbehouden.
Hij is de jongste musicalproducent van Nederland en sinds dit voorjaar ook trotse huisgenoot van Theater aan de Parade in ‘s-Hertogenbosch. Niels van Doormalen (24) van Oatmilk Studio presenteert dit najaar zijn eerste musical: Before After, met live-orkest. Het is een actuele en intieme musical over jonge dertigers en hun worsteling met liefde, identiteit en het doorbreken van patronen. Before After is zondag 29 januari te zien in PERRON-3 in Rosmalen.
Oatmilk Studio is opgericht door de 24-jarige Niels van Doormalen. Hij studeerde als eerste Nederlander aan de opleiding Producing for Musical Theatre in Londen en werkte mee aan theatervoorstellingen als Soof- de musical, The Color Purple en de solovoorstelling van Eric Corton: VLUCHT. Hij produceert musicals met jonge creatieven en bereikt daarmee ook een jonge generatie. Wat zo bijzonder is dat Before After gaat over het krijgen van een tweede kans. Niels: “Het ‘steeds beter’ willen doen is zo’n thema, dat erg universeel is voor iedereen, maar waar we nooit bij stilstaan. Soms is een zeven ook genoeg, in plaats van een negen.”
Een tweede kans voor de liefde Wanneer Ami en Ben elkaar tegenkomen, herkent zij hem gelijk als haar grote liefde die plots verdween. Hij herkent haar niet. Sterker nog, hij herinnert zich niets meer van vóór zijn auto-ongeluk. Niet eens wie hij was. Before After springt heen en weer tussen nu en toen. Wat ging er mis tussen de twee? En wat als je een tweede kans krijgt? Kun je werkelijk opnieuw beginnen? Before After is een innemende en relevante musical vol singer-songwriter ballads over liefde, identiteit en het doorbreken van patronen. Bekijk de trailer.
Nederlands talent Loek de Bakker tekent voor de regie. De Bakker studeerde in 2016 af aan de regieopleiding van de Toneelacademie Maastricht en werkt sindsdien onder meer voor Toneelschuur Producties en NTjong. De Bakker maakt met Before After zijn debuut als musicalregisseur. Niels is trots op dit team: “Stuk voor stuk vakmensen, die vanuit zoveel passie deze voorstelling maken. Vorige week behaalde Studio Dennis vanderBroeck, die het decor voor Before After ontwerpen, een Guiness Book of
Record voor het grootste opblaasbare dat werd ontworpen voor de nieuwe collectie van Diesel in Milaan. “Een scenograaf die vooral in de mode en toneel werkt, ontmoet de wereld van musical, hoe gaaf is dat?”
De rollen zijn weggelegd voor aanstormend talenten: Coen Bril (25) en Desi van Doeveren (31). Bril schitterde in de films De Slag om de Schelde en De Oost. Desi van Doeveren was onder meer te zien in Alex Klaassens Showponies. Recent speelde Desi in de musical Diana & Zonen. “De musicals die wij produceren zijn klein, een tikkie brutaal en bieden ruimte voor het artistiek experiment. ‘We willen verhalen brengen over hedendaagse worstelingen en maatschappelijke thema’s. Verhalen waarbij het publiek niet zozeer de zaal verlaat met een pakkend deuntje in het hoofd, maar die mensen ook aan het denken zetten en tot actie inspireren.’, aldus Niels.
De musical ‘Before After’ is zondag 29 januari 2023 te zien in PERRON-3 in Rosmalen. Een kaartje kost € 22,50. Ga voor meer info en tickets naar: theateraandeparade.nl.
In de zorg en ondersteuning voor ouderen is de scheiding tussen zorg en welzijn aan het verdwijnen. Zorg- en welzijnsprofessionals in de wijk werken steeds meer samen. Dat geldt ook voor Vivent en welzijnsorganisatie Farent. Specialist Ouderenwerk van Farent, Saskia van Wijk, en wijkverpleegkundige van Vivent, Annet Coppens, vertellen hoe zij elkaar versterken.
Op de vraag waarom Vivent en Farent samenwerken, antwoorden de dames bijna in koor: “We hebben elkaar nodig!” Annet: “Er is een grote overlap in doelgroepen. Wij doen daarbij de verpleging en verzorging en Farent richt zich op welzijn, hulpverlening en mee blijven doen.” Saskia: “We komen
met Farent niet overal, maar samen met Vivent en andere partners lukt er veel meer.”
Huisbezoek Annet vertelt wanneer Farent een beroep doet op de professionals van Vivent. “Farent komt bij veel
mensen thuis en ze signaleren zaken. Zo kan iemand een wat onverzorgde indruk maken, geheugenproblemen laten zien of we zien dat de zelfzorg niet goed meer lukt. Dan roept dat de vraag op of er zorg ingezet moet worden, misschien is de inzet van de huisarts of de geriater gewenst. In dat geval schakelen ze de wijkverpleegkundige in die een huisbezoek brengt en dit kan beoordelen en zorgen voor passende zorg.”
Andersom maakt Vivent graag gebruik van de diensten van Farent. Annet: “Van hun mantelzorgondersteuning, bijvoorbeeld, want wij hebben veel overbelaste mantelzorgers.” Saskia: “Maar ook maatschappelijk werk wordt veel ingeschakeld, bij rouw, schulden en armoede problematiek.” Annet: “Farent biedt een breed pakket aan diensten aan. Zoals het specialistisch ouderenwerk bij moeilijke casussen, of de opbouwwerker, als het gaat om leefbaarheid in de wijk en ontmoeting.” Saskia: “Maar ook het jongerenwerk, de wijkpleinen en het Infopunt Eenzaamheid werken nauw samen met Vivent.”
Zingeving en welbevinden is een belangrijk aspect in het werk van Vivent en Farent. Annet: “Het is alleen jammer dat we daar zo weinig tijd voor kunnen nemen. We erkennen wel het probleem. We zien veel oudere cliënten en bij hen speelt eenzaamheid vaak een grote rol. Wat wij kunnen doen is een luisterend oor bieden en een vertrouwensband opbouwen, zodat we met Farent een stapje verder kunnen zetten.” Saskia: “Wij kunnen mensen met elkaar in contact brengen; mensen laten meedoen. Bijvoorbeeld door cursussen aan te bieden, meehelpen in het Vriendencafé, Voorleesoma te zijn voor een kind in de buurt, samen te kijken naar vrijwilligerswerk of ouderen te laten deelnemen aan onze huiskamers. De vraag is altijd: Wat is je talent? Wat is voor jou belangrijk? Wat deed je vroeger graag? Waar zou je je voor willen inzetten? Daar zoeken we dan een passende invulling bij.”
Dat Vivent en Farent elkaar weten te vinden is goed nieuws voor de cliënt, die snel en op maat de zorg en ondersteuning krijgt die nodig is. Saskia benadrukt daarbij het belang van goede voorlichting. “Vanuit het Infopunt Eenzaamheid geef ik voorlichting aan iedereen die in de zorg of met mensen werkt over hoe je eenzaamheid signaleert: Hoe voer je een gesprek? Waar let je op? En wie schakel je in voor hulp? Annet: ”Enkele wijkteams van Vivent hebben deze training gevolgd en zij zijn heel enthousiast. Zij weten nu wat ze moeten doen en er is een rechtstreeks nummer waar ze naar kunnen bellen voor een vervolgstap. Eigenlijk zou heel Vivent deze training moeten volgen. Dan kunnen we samen met Farent nog beter inspelen op de vraag van onze cliënten.”
onder redactie van NieuwsNetwerk BV redactie@nnmedia.nl
aan deze uitgave werkten mee
De uitgever accepteert geen aansprakelijkheid voor de inhoud van advertenties en door derden aangeleverde teksten. Wij verzoeken u vooraf te controleren of uw materiaal daadwerkelijk rechtenvrij is. Door aanlevering verklaart inzender dat het aangeleverde materiaal vrij van rechten gebruikt kan worden en de uitgever aldus te vrijwaren van o.a. auteurs- en beeldrechtelijke aanspraken.
Wij hebben ons uiterste best gedaan alle rechthebbenden van beeldmateriaal te achterhalen. Wanneer desondanks beeldmateriaal wordt getoond waarvan u (mede-) rechthebbende bent en voor het gebruik geen toestemming is verleend, verzoeken we met ons in contact te treden.
deze en alle eerdere uitgaven zijn digitaal te bekijken en te downloaden via thuisinhetnieuws.nl/magazines
‘We hebben elkaar nodig’ThuisinhetNieuws Maggezien een uitgave van ST.E.M. © alle rechten voorbehouden Herman van Dinther, Mark van der Donk, Jan van Ravenstein, Karel Goossens, Jacoline Goossen, Wiljo van Nuland, Thera van Gerven, Anne van den Heuvel, Peter der Kinderen, Joep van der Plas, Gerrit Mol, Jim van Brakel, Eef van Opdorp, Henk van Boxtel, Annemoon van Steen Gezonde Route Rosmalen