Kirpi tolga serim
“Bu, bir arada yaşayan bir kirpi topluluğuna benziyor. Kış vakti üşüdüklerinde, ısınmak için birbirlerine sokuluyorlar. Ancak, çok yaklaştıklarında, dikenleri batıyor birbirlerine. Canları yandığı zaman uzaklaşıyorlar, bu kez de üşümeye başlıyorlar. Her bir kirpi, tüm yönlerde hareket ederek, kendisi için en uygun konumu buluyor. Kimi zaman canı yanıyor, kimi zaman üşüyor.” Küçük siyah defterime bunları yazıyorum, nerede okuduğumu ya da nereden bildiğimi düşünüyorum… Bilmiyorum. Bildiğim şey ise kısa ve sert dikenlerim olduğu. Bir süredir ayrılmaya çalışıyoruz, daha doğrusu kurtulmaya çalışıyoruz birbirimizden. Bir süredir beceremiyoruz, bir süredir tek nedenimiz kaybetmemek, sahip olmak yalnızca. Ucuna kadar gittiğimizde, eğer hakikaten bunun “uç”
olduğunu fark edersek, biri geri dönüyor. Bir oyun. Egoların blöflerle çarpıştığı, kazanılacak bir şeyin olmadığı ve hep daha fazla yıpratan bir oyun. Kaybetmekten korkuyoruz, neyi? Karşındakini… Kavgalar üretiyoruz, akıllıca tartışmalar, kıskançlıklar. Eğer kavga şiddetli ve kurgusu iyi ise sevişmelerle bitiyor sonu. Sanırım bir ödül bu, deli gibi sevişmeler yani. Sonra bir süre daha sakinlik. Dünyanın en güzel şeyi bu diyoruz birbirimize, daha önce hiç olmadığı gibiler, seni benim gibi kimse sevmediler… Dün geceki o müthiş kavgadan sonra da böyle oldu. Sabaha kadar akıl almayacak şekilde. Yatakta roller yerine oturuyor. Ama ikimiz de farkındayız, bu kafede buluşmamızın nedeni bu. Sonunda sevişemeyeceğimiz bir yer. Kesin sonuç, ayrılık. Ben biraz erken geldim, kafamı toparlamak ve o keskin konuşmamı hazırlamak için. Artık özgür olacağım.
Therapia Sayı 5 | 75