Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών Αύγουστος 2017 τεύχος 3

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛOΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΜΗΝΙΑΙΟ λογοτεχνικό διαδικτυακό ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΕΥΧΟΣ 3 ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2017

ΑΡΘΡΑ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΒΙΒΛΙΟΑΠΟΨΕΙΣ

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 05 Μια εικόνα, πολλές ιστορίες από τους αναγνώστες μας 15 Συνέντευξη με τον Βαγγέλη Βουραζάνη, συγγραφέα 20 Μελωδίες ψυχής - άρθρο 22 Μια βόλτα στον Παράδεισο, Μαρία Στεφάνου - βιβλιοάποψη 24 Κάποτε στη Σαλονίκη, Μεταξία Κράλλη - βιβλιοάποψη 26 Ένα βιβλίο για το παιδί - άρθρο 29 Αφιέρωμα στις εκδόσεις Γεωργίου 33 Αγάπη χωρίς σύνορα - βιβλιοάποψη 36 Συνέντευξη με την GEORGIA FAMBRIS, ζωγράφο 41 Κάτω από το βλέμμα του Βούδα - βιβλιοάποψη 42 Οι ήρωες με τα κολάν, Όσκαρ β΄αντρικού ρόλου 46 Βουτιές στα βιβλία - άρθρο 48 Όταν θα δεις τη θάλασσα, Στέφανος Δάνδολος - βιβλιοάποψη 50 Αφιέρωμα στο Ebooks4Greeks, ελεύθερη ψηφιακή βιβλιοθήκη 52 Fantasmagoria 2017 54 Το μυστικό του συζύγου, Λιάν Μοριάρτι - βιβλιοάποψη 55 Ζεύξις ο ζωγράφος, Ζωγραφικής λεγόμενα 56 Συνέντευξη με τον Γιώργο Κόκκινο, ποιητή 60 Η εξομολόγηση, η Παναγία της φωτιάς, Σπύρος Πετρουλάκης - βιβλιοάποψη 61 Οδοντωτή μνήμη, Ευριδίκη Νικήτα - βιβλιοάποψη 62 Αργάτης πελαγίσιος είναι ο νους - άρθρο

65 Ελπίζω ακόμα... όσο υπάρχουν άνθρωποι - άρθρο 67 Όλα τα φωτεινά μέρη, Τζέννιφερ Νίβεν - βιβλιοάποψη 70 Συνέντευξη με την Νένα Μπούρα, συγγραφέα 74 Είπαμε πολλά και σώνει, Νένα Μπούρα - βιβλιοάποψη 75 Μια άποψη που δεν μπορεί να ισχύει - άρθρο 77 Συνέντευξη με την Κωνσταντία Σωτηρίου, συγγραφέα 81 Φωνές από χώμα, Κωνσταντία Σωτηρίου - βιβλιοάποψη 82 Οριακό σημείο, Φώντας Ξένιος - βιβλιοάποψη 84 Τα ξαδελφάκια του χρόνου, Έλενα Δοριάκη 85 Ο πυροσβέστης, Joe Hill - βιβλιοάποψη 86 Πόσο ευεργετικό και ωφέλιμο είναι να διαβάζει κανείς; - άρθρο 88 Συνέντευξη με τον Κυριάκο Χαλκόπουλο, συγγραφέα 91 Χρυσαλίδα, Κυριάκος Χαλκόπουλος - βιλβιοάποψη 92 Τατιάνα Σταύρου 93 Πολίτικη κουζίνα, ταινία 94 Μάργκινους Μόριους, Στέλιος Χαλκίτης - βιβλιοάποψη 96 Το μυστικό της πεταλούδας, Ισμήνη Μπάρακλη - βιβλιοάποψη 97 Στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου, Χρήστος Αναστασόπουλος - βιβλιοάποψη 98 Έκθεση «Van Gogh Alive - the experience» 99 Συνέντευξη με την Εύα Πετροπούλου-Λιανού, συγγραφέα 103 Μη με ξεχάσεις, Γιώτα Παπαδημακοπούλου - βιβλιοάποψη 104 Το ταξίδι της φωτιάς, Σοφία Βόικου - βιβλιοάποψη 105 Iδεών λυκαυγές, Διονύσης Λιαλιάρης - βιβλιοάποψη

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2017 Ελλάδα. Η ομορφότερη χώρα του κόσμου. Το γαλάζιο κυριαρχεί. Ο ήλιος αγκαλιάζει τα πάντα. Κι εμείς είμαστε τυχεροί. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο ζούμε. Τα τελευταία χρόνια είναι δύσκολα για όλους μας. Όμως, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε. Γιατί η ζωή είναι ένα ταξίδι. Χωρίς σταθερή πορεία πάντα. Χωρίς βέβαιο προορισμό. Χωρίς όρια και περιορισμούς. Ας το κάνουμε να αξίζει. Ας απολαύσουμε όλη τη διαδρομή. Παρέα με τους αγαπημένους μας. Παρέα με ένα βιβλίο. Παρέα με τους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Όλοι μαζί. ΟΜΑΔΑ! Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας

ΘΕΜ ΑΤΟ ΦΥΛ ΑΚΕ Σ Λ ΟΓΩ ΤΕΧ ΝΩΝ

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΓΚΟΥΤΖΟΥΡΕΛΑ

Κ Α Λ Ο Κ Α Ι Ρ Ι Ν Ε Σ

ρόκληση. Αποδεχτήκατε την π γραφικής ζω κα α ίν π ν α έν α μ σ Με έναυ ς από εσάς, να θέ κα , τε α σ γή ρ υ δημιο τη δική του ιστορία. υμε! Σας τις παρουσιάζο

Ε Μ Π Ν Ε Υ Σ Ε Ι Σ

σσινό α λ α θ τον α γ ρ α μ ξε λαί η φ ς ύ ο Ρ εψε τι δ ι ά χ ρμύρα α Η νιωθε έ αέρα. ς υ ο πιτέλ Ε . ς η ες τ ν στ' α τ πατούσ ή ν ερε α ξ ή ν ε ργία Δ ω . ε η Γ ρ ελεύθε θε. Καλαμαρά ω ι ν έ έτσι α μ , α αλήθει

Κάθε φ ορά πο υ ήθελ νιώσει ε να κοντά τ ου, ερ θάλασσ χόταν α. Εκ στην ε ίνη πο τόσο μ υ τόσο έ ε την μοιαζε ψ υ χή του λυσσασ ... Π μένη κ ότε α ι πότε Ικανή γ αλήνια να κατ . α σ τ διάβα ρέψει τα πάν της, α τα στο λ λ ά απλώχε και να ρα ζωή δώσει ... Σ δυνατά ήμερα και ο φυσούσ α έρας σ κύματα ε ήκωνε . Περί μεγάλα μενε ν ένα, π α δει εκε ου έμο ίνο το ι α ζ ε με τ καρδιά ην ατί του... θαση Νάγια Γούγο υ Μητρ οπούλ ου

Επιτέλ ους, τα βά σανα στεναχ τελείω ώριες σαν. Οι πλέον ε ί ν α δεν τη ι παρε ν απα λθόν και σχολο ύ ν . Πέρασ τα τελ ε δύσ ευταία κολα χρόνια , μα όλ έχει α α αυτ φήσει ά τα πίσω τ η ς. Το αναζη μόνο τά είν που αι η γαλήνη και μ της θ ια ζω άλασσ ή όπω ας ς α υ τή τη ελεύθε ν επιθ ρη. υμεί, Θανά σης Ζ ιάκας υ ίκα πο α ν υ γ Μια . τό της υ α ε ν εί το αναζητ

να Αγγελί ασίου ν α θ α π Πα

Κι είχε α πομείνει εκεί... καράβι ε Το ίχε απομ α κ ρυνθεί α ώρα κι ε πό ίχε χαθεί σ τ ο ν ορίζοντ Κι εκείνη α. , ακόμα εκεί, να κοιτάζει νοητά εκ είνη την κουκίδα που πίστ ευε ότι ή καράβι. ταν το Το καρά β ι που τον μακριά τ πήρε ης και μ α ζ ί τ όνειρά τη ου τα ς. Τα ό νειρα ότι γερνούσα θα ν μαζί. Τ ώ ρ α όμως εκείνος β ρισκόταν ήδη μακ εκείνη δε ριά κι ν μπορού σ ε παρά να περιμένει ... Αλεξία Λα μπροπού λου

ε και ν ω ί ε λ ε τ ξίδι του α τ ο τ ο γ Σε λί ντά της. ο κ ι λ ά π αν και θα ερχότ , πώς να ω ύ ε λ η ζ μη σε α ν ς ώ Π " ς να σε ώ π ι α κ Μα σ'αγαπώ; ς μακριά ι ε ν ρ ί α π Εσύ τον ; ω σ ή σ ι γυρίζεις μ ν ο τ υ ο λι εσύ μ ά π α μ , μου σσα που α λ ά θ η τ θύρισε σ ι ψ " ω σ ί ς με τον π η τ α ι δ ό λά τα π α π α ε υ ε δ χάϊ ρό της. φ α αμαρά ο λ κ υ α ε Κ λ ά α τ τ α κ Γιώ

α δε ι π έ τ ο ότι π ε ρ ε ξ ή Κι ας νει το ί γ α ν ρούσε ο π μ πό τη α α θ , ν ο τ λάχισ υ ο Τ . ο ίδι τον ό π Α . ου που μεριά τ ο χ ί ο τ υτικό ε ρ ο χωρίς γ α , π ς α υ ο τ εσα μ ά ν α ωρίς ε χ , η ύψωσ σ εξήγη ς ί ρ ω χ ία... λόγο, γ ο λ ο ι α ια δικ μ ω τ σ έ ελλή Χαρά Δ

Τι άλλο έπρεπε ν α κάνει να την π για ροσέξει; Γιατί συνεχώς την σύγκ ρινε με παλιά το την υ αγάπη που τον πλήγωσε τόσο; Α υτή του έδωσε τα πάντα... Αβάσταχ σύννεφα τα έχουν κα ταπλακώ την ψυχή σει της όπω ς αυτά ψ στον άστ ηλά ατο ουρα ν ό . να πέσει Μήπως να πνίγει στην καταγάλα νη θάλασ σα που απλώνετα ι μπροστ ά της κα γίνει κι ι να αυτή ένα α π ό τα ναυάγια που τόσο ψάχνει εκείνος ν α βρει; Μαρία Δ ασκαλο ύδη

Ένιωσε την ανά γκη να ουρλιάξ φωνάξε ει, να ι ... ν π α ρ αδεχτεί την αλή α για πρώ θεια. Γ ια να μ τη φορ μέσα σ ά ην το κ την ψυ ρ α χ ή τ ά ει άλλο της. "Δ όσο κι εν είμα αν προσ ι δυνατ παθώ ν ζήσω μ ή, α σε ξεχά ακρια σ σω... ου δεν τότε πο να γίνετε. υ ξεκίν Θ υ η μ σε η ισ άμαι πέρασα τορία μ ν μόλις ας και οχτώ χ λέγοντα ρ όνια μα ς τους κριά σο κ α η μούς μο περιμέν υ, οντας ν υ σ τ η α με σ θάλασσ γυρίσεις υ α, γ χ ω ρ πίσω σ έ σ ε ι ς και να ε ΄΄μένα ουρανό ΄΄. Κοί και ανέ ταξε το πνευσε, έδωσε ν η θάλα την απά σ σ α της ντηση. πραγμα Η ευχή τοποιήθ της ηκε. Αναστα σία Κα υκοπού λου

... Κι όμως η σκέψη της ακόμη βασανίζεται... Μέρα και νύχτα... Θυμάται τον τελευταίο χορό... Το τελευταίο ταγκό... Εκείνος οδηγούσε τα βήματα κι εκείνη ανήμπορη ακολουθούσε, η καρδιά της χτυπούσε ξέφρενα... Καθώς προχωρούσε στην παραλία και τα κύματα έγλειφαν τα πέλματά της... Ευχόταν κι ο χρόνος να γιάτρευε τις ανοιχτές πληγές της καρδιάς της... Νεκταρία Γ. Πουλτσίδη

και ς ω σ ί νας έ , η ε ν έ σ τευμ ράτη η α ο π μόνη γ ο ν ε π ν η α ι τ ει ι έμε σως μια λ Ί ά Νιώθ ι π α . ν . ς ί . ε ένη , ίσω Σίγουρα ς α τ θλιμμ δεν ω ρ υ . έ ο . π . ος εφτεί ητη, κ θ μεγάλ σ σ ί α α ν ευ ά κι α ι ι θ , γ η α ξ ς Β τη τη ύπαρ α ολα. ι ή κ δ ί κ ύ ι ε χ την μονα ίζεις ν γ ά γ σ ε σ ρο ή ω . την π νητη ψυχ ίνει.. α β οία ρεύ π ο ν ανεξε η α στ σ σ α θάλ Ptd m e i Mer

Θέλη σ ν' α ε ν' απ λώ να να φ σάνει χ σει το αμογ ωνά βλέμ ξει ε και λ ώ τη χ ντας μα και να π αρά ! Θ άρει θάλα έλησ τ ης σ τα λ σσα! ε τ ό ο ευτυ γ ν Θ ι α έλη άνεμ χισ τη ο ακού μένη ε σε να π ς η ίναι ει π σ ό και έπρε ει κανεί να μ σο ς! Α πε ν η α μ είνει υτή μυσ ν την τική μέσα χαρά της! Αγά πη Ντό κα

τας ν ο ν ά σα κ σ α λ ά την θ όσα ι ν ε ύ ω ε λ ντ μό ό σ ι ης! Αγνα τ γ ο ή λ ω ο απ στη ζ ν α σ η ridou a z συνέβ a L Rena

Την είδε από μακρυά να περπατάει στην άκρη της θάλασσας σαν αερικό και η λαχτάρα του να τρέξει κοντά της ήταν κάτι που δεν είχε ξανανιώσει. Δεν τόλμησε όμως... Φαινόταν τόσο απορροφημένη στις σκέψεις της με τη θαλασσινή αύρα να της χαϊδεύει το πρόσωπο. Λες και τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν την αφορούσε... Μαριάνθη Πούλιου

Προσμονή για τον

έρωτα

Voula Ts amili

ιά στον ρ κ α μ η ν αγεμέ παιχίδιζε ε Κοίταξε μ λ π μ ύ . Το βαθ α τ ν ο σεις του ίζ ώ ρ ρ ο χ ο π ά με τις α ικ τ η λ κ μυρωδιά ο Η πρ ι. ρ κ γ υ και του ο ιν ητικά σ λ κ ά ο ρ ρ π π ε ας άγγιξ σ σ α λ ά θ της ώντας ν π υ ξ ς η σεις τ τις αισθή μνήμες. ς ε ν έ μ η γαπ η με την ν έ παλιές α μ η τ ισ ε ευχαρ ξ α ν έ τ σ νούσε α ρ υ Αν γ α θ ν της. Δε η σ α κοιτάξει φ ό α π ν α ς ό ιρ ήταν κα ά ν α ξ ω πίσ νε μια α κ έ α Θ . της ρος ήταν τον εαυτό έ μ ο Τ . ή ια αρχ καινούργ ιδανικό. Καππέ α ί ν ω τ Αν

της στον ό λ ω ίδ ε ο ζοντας τ Κάθε . ά η ιτ ο ψ κ η ι λ λ ά ά ν ε και π ν την επα ή τ υ α ' Ξεχάστηκ μ φόρεμα, ί ε ς τ η τ ισ τ ό υ κ α υ τ ε , είχε ούσε το λ ρ ο σε τον φ καθρέφτη ύ , ο α ρ ρ ω ώ ε ιθ ια , την ίδ ο και επ σ τ ό κ ό λ ρος την η απόγευμα π μ α α χ μ ε ή β σ α ιά μαλλ Έκανε έν . ς έ ν α μάζευε τα λ π μα α και, σε μια μ ς έ η λ τ β ε ιό μ γ ύ ο καταφ τ εαυτό της ς ο λο και ρ έ π π α α κ ν έ ς ι η α τ κ το λευκό ε απελπισία ν με τις ιρ ν α α τ π ό έ ν , α ή Χ μ στιγ άλασσα. θ η τ η μοίρα ανύποπτη ς τ ο ά ρ β π υ ο ο μ β το δρό ηνώντας ρ θ , ιο ζ τραβούσε ά ραπεί σε τ λ α α τ γ ε ο μ τ ε ν α ίχ απέρ άλασσα ε θ η τ ώρες στο ια διά της γ ρ ς α η κ τ η η ί π ε ά θ η αγ α ναρκω ν ία ιτ της. Όλη α η ε ύ στάθηκ ο φ α ς ο ν μέ η ώρα, ν έ μ ισ τ α μ . προγραμ ια ίδ για πάντα ν η τ μο της , ό ε ρ ν δ ω ο π τ ύ ε ο υρ , έπαιρν ις ε Μόλις σο ψ χε με έ ε κ ρ τ σ έ ς ε υ τ ο α ν κ ε ανά ά και ξάφ ικ λ ε χ χαμένη σ ω ν ύγει. Ένα ε φ ιζ ε τ ξ ά μ α ν η ι Β τ ής. ε από κά λ ε θ σφάλιζε επιστροφ ή ις α λ ν ό α μ σ ς ε η μη είχ α χείλη τ τ ό π α όση δύνα ε γ μό που υ γ ε α φ ρ έ ξ α π ς η σ ύφισ όδευε τον ν υ ρόνο αχ ανακο σ χ ι ι ε α ν κ ά ς χ η τ α πίσω . Χωρίς ν ή π ιω σ την πόρτα ή ψάθινη ωφαντικ ν κ η κ τ ε σ ν η α τ μ ε ε ρ τάραζ ώς το φό λ ε στρα, ά ιμ μ π ε ε ρ ε κ σ η ύ ο ιν τοποθετ στην ξύλ χέδια... σ ο λ ι έ ε ν π ά α κ κ α, το άρχιζε να ι α κ ηψη. λ ς πολυθρόν ά η τ ν α ιά π λ ε λ αυριανή νε τα μα ν η τ ια γ ί ε ελευθέρω οετοιμαστ ρ π α ν ε Έπρεπ d Ntina Dar

Συνεχίζοντας το ταξίδι μας στα άδυτα των νέων που ντεμπουτάρουν στο χώρο της συγγραφής, ανακαλύψαμε τον Βαγγέλη Βουραζάνη, ένα πολλά υποσχόμενο “καρντάσι”, που μας μιλά για το “Ψυχή από μαύρο βελούδο” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βάρφη. Ελάτε να μάθουμε περισσότερα για εκείνον. Τι υπάρχει να μάθουμε για το Βαγγέλη; Πώς κατάφερε να συνδυάσει τη νυχτερινή ζωή με τη συγγραφή αλλά και με τη Διαχείριση Πληροφοριών; ‘Ήταν ένα όμορφο ταξίδι για να φτάσει εδώ; Β. Β. Θα ξεκινήσω απαντώντας σας από το τέλος. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΧΑΡΑ ΔΕΛΛΗ Το ταξίδι δεν ήταν όμορφο. Είχε πολλές αναποδιές, χρειάστηκε να περάσω πολλά κύματα μέχρι να πιάσω ασφαλές λιμάνι. Σημασία όμως έχει ότι, ακόμα κι από ένα τέτοιο ταξίδι, έχει κανείς να πάρει πράγματα, που σε βάθος χρόνου, σίγουρα αντιλαμβάνεται ότι τον έχουν κάνει καλύτερο, ψυχικά δυνατότερο και σίγουρα πιο έμπειρο. Τώρα σχετικά με την ενασχόλησή μου με τη νυχτερινή ζωή και τη δουλειά μου ως μπάρμαν, οφείλω να σας πω ότι πάρα πολλά παιδιά στη νύχτα ασχολούνται με τον κόσμο της τέχνης, παράλληλα με τη δουλειά τους. Έχω γνωρίσει ηθοποιούς, ποιητές, ζωγράφους που παράλληλα δούλευαν ως μπαρμάνια, djs ή σερβιτόροι και σερβιτόρες.

Issue 27 | 234

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Δυστυχώς, έχουμε την ατυχία να ζούμε στην Ελλάδα, το μέρος του κόσμου που προσπαθεί πάση θυσία να κόβει τα φτερά των νέων και να πείθει όλη αυτή τη γενιά ότι τα όνειρά μας δε θα γίνουν ποτέ πραγματικότητα, με αποτέλεσμα να συνεχίζουμε στην εύκολη λύση της νύχτας, όπου ευτυχώς, ακόμα, τα λεφτά είναι αξιοπρεπή. Όσο για το δικό μου πέρασμα από τη νύχτα, έχω να πω ότι, αν οι σπουδές δίνουν το πτυχίο, η νύχτα αξίζει όσο δέκα μεταπτυχιακά. Εκεί ανακαλύπτεις τους ανθρώπους και τους μαθαίνεις από την κακή τους πλευρά. Εκεί μαθαίνεις να επιβιώνεις, όταν όλοι θέλουν να σε ποδοπατήσουν. Εκεί ανοίγουν οι ορίζοντες του εγκεφάλου σου, ώστε να καταλάβεις το πόσο υποχθόνια μπορεί να γίνει η ανθρώπινη ύπαρξη στο βωμό της προσωπικής επιτυχίας. Στη νύχτα πέτυχα τους χειρότερους, αλλά και τους καλύτερους. Ανθρώπους, που κράτησα κοντά μου και έχω μέχρι και σήμερα, ανθρώπους τους οποίους θεωρώ πολύ καλούς μου φίλους μέσα από τη νύχτα. Όσο για την εμπειρία μου στη σχολή μου, τη Διαχείριση Πληροφοριών, μου είχαν περιγράψει κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που συνάντησα στα ΤΕΙ Καβάλας. Εδώ, έχω να καταγγείλω μάλιστα τη διαφθορά των ελληνικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ανωτάτων και μη, τα οποία ζέχνουν σαπίλα, όντας γεμάτα από πολιτικοποιημένα αποβράσματα, τα οποία ευθύνονται για την παρακμή του εκπαιδευτικού συστήματος και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελλάδα. Δε θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες. Ο νοών νοεί τω. “Ψυχή από μαύρο βελούδο”, λοιπόν. Έντονος αλλά και αντιφατικός συνδυασμός, άψογα ταιριαστός στο προφίλ του πρωταγωνιστή μας, Αχιλλέα. Τον απέδωσες όπως τον είχες φανταστεί ή χειραφετήθηκε και σε οδήγησε εκείνος στην πορεία της ιστορίας; Έχετε κοινά στοιχεία; Β. Β. Ανέκαθεν έλεγα και λέω ότι οι ήρωές μου κι εγώ είμαστε μία ύπαρξη. Άρα, δεν οδηγεί κανένας, κανέναν. Οπότε νομίζω ότι απάντησα και στη δεύτερή σας ερώτηση.

Στο βιβλίο θίγονται η πολιτική τάξη, η δικαιοσύνη, η ιεραρχία στους έγκλειστους στις φυλακές, η τιμωρία, η λύτρωση, θέματα με τα οποία δεν καταπιάνονται καθημερινά εικοσιεπτάχρονοι. Πώς τα επιλέξατε; Χρειάστηκε έρευνα; Μια λεπτομέρεια που διαφεύγει από αρκετό κόσμο, είναι ότι το βιβλίο αυτό το έγραψα στα είκοσι, και όχι στα είκοσι επτά. Πάντοτε διάβαζα, πάντοτε ενημερωνόμουν και έχω μεγαλώσει σε γειτονιές, όπου δυστυχώς πολλοί φίλοι μας από το σχολείο βρέθηκαν να είναι στη φυλακή, ή να έχουν κάποιον δικό τους μέσα. Προσωπικά, αγαπώ τη γειτονιά μου, άσχετα με το αν είναι κακή και άγρια. Μεγάλωσα κοντά σε ανθρώπους με ανθρωπιά και αληθινές αρχές και όχι στερεότυπα για τα μάτια του κόσμου. Είναι σίγουρα πολύ αντιφατικό στο μυαλό πολλών αυτό που εξομολογούμαι και σίγουρα οι περισσότεροι δεν θα το καταλάβουν, αλλά, μέσα από τέτοιες γειτονιές, βγήκαν πολύ καλοί και ηθικοί άνθρωποι, οι οποίοι μέσα από άπειρες δυσκολίες κατάφεραν να διαπρέψουν στους τομείς τους. Είμαι περήφανος να γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους και να μοιραζόμαστε κοινό παρελθόν. Εξάλλου, όπως έλεγε ένας σοφός άντρας: αν δεν έχεις κάνει φτωχός, δε θα μάθεις ποτέ να εκτιμάς πραγματικά αυτά που έχεις και αυτά που σου δίνονται. Πόσο επηρεαστήκατε, όταν καθημερινά γράφατε για μίσος, εκδίκηση, έρωτα, αγωνία κι ένταση; Είναι εφικτή η απονομή δικαιοσύνης σε ένα σάπιο σύστημα; Πλήγεται τελικά το κατεστημένο κι αν ναι, μόνο παράνομα; Β. Β. Δεν επηρεάστηκα και γενικά δεν επηρεάζομαι. Όταν γράφω τα βιβλία μου, μπαίνω σε μία άλλη διάσταση, όπου τίποτα δεν έχει να κάνει με την καθημερινότητά μου και το αντίθετο. Η συγγραφή είναι, όπως λέω, η ψυχοθεραπεία μου από τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Όσο για την απονομή δικαιοσύνης και το σύστημα, αυτό που έχω να πω κι έχω καταλάβει παρά το νεαρό της ηλικίας μου, είναι ότι όλα σε αυτή τη ζωή πληρώνονται. Εδώ η κόλαση, εδώ και ο Παράδεισος. Δε θα μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο, πάντως για όσους παρακολουθούν την επικαιρότητα, καταλαβαίνουν σίγουρα τι θέλω να πω.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΟΥΡΑΖΑΝΗΣ Ήταν εύκολο μέσα σ’ αυτό το έρεβος να τρυπώσει ο έρωτας; Ήταν το αναγκαίο “σωσίβιο” για να κρατήσει τον ήρωα στον κόσμο των εχεφρόνων; Κατάφερε να τον αλλάξει κάπου; Β. Β. Σίγουρα, δεν ήταν ο έρωτας η αιτία που ο Αχιλλέας δεν πέρασε στην απέναντι όχθη, την όχθη της παράνοιας, αλλά η Κατερίνα έγινε υποσυνείδητα η δύναμή του, η αιτία να συνεχίσει και να αναγκάσει τον εαυτό του να ξεπεράσει τα όριά του για εκείνη. Σίγουρα, ακόμα και οι πιο σκληροί σε αυτό τον κόσμο, έχουν την ανάγκη να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Προσθέστε λίγο κείμενοΚάπως έτσι, όπως περιγράφεται στο βιβλίο το κοντινό μέλλον της χώρας, φαντάζεστε το αύριο; Πού πρέπει να δοθεί βάση για να υπάρξει μια πιθανότητα διαφορετικού κοινωνικοπολιτικού περιβάλλοντος;

Είμαι συγγραφέας και όχι πολιτικός αναλυτής. Απλά η κατάσταση με θλίβει, διότι όλοι οι πολιτικοί ηγέτες των τελευταίων ετών ψεύδονται ασύστολα και κατ’ επανάληψη στα Μ.Μ.Ε και εξακολουθούν να παίρνουν την ψήφο του λαού. Προσωπικά, νιώθω προδομένος και Β. Β. Δε θέλω να μπω σε γελάω με τους μια τέτοια συζήτηση. ανθρώπους που Θεωρώ όλο αυτό που ψηφίζουν τις ίδιες γίνεται τα τελευταία πολιτικές δυνάμεις που “μνημονιακά” χρόνια στη έφτασαν τον τόπο μας χώρα μας μια τεράστια στον πάτο. φαρσοκωμωδία, με απώτερο σκοπό το ξεπούλημα των φυσικών πόρων της χώρας μας σε εξωτερικούς παράγοντες. Δε θα πω λεπτομέρειες.

Θεωρώ ότι η πιο γλυκιά εκδίκηση που μπορεί να πάρει κάποιος βγαίνει από την προσωπική του εξέλιξη, αφήνοντας πίσω του κακώς κείμενα. Ανατροπές, πλεκτάνες, αληθινή φιλία, αλληλεγγύη… είναι όλα μέσα στη ζωή. Όλοι τα έχουμε ζήσει κι αν όχι, κάποια στιγμή με κάποιο τρόπο και για κάποιο λόγο, θα τα ζήσουμε.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Μελωδίες ψυχής Καλαμαρά Γεωργία

Δεν μπορείς να κρυφτείς από τη μουσική. Εκείνη σε βρίσκει πάντα, όπου κι αν έχεις χωθεί. Έχει πολλές μορφές, πολλούς και διαφορετικούς ήχους, μα είναι πάντα η ίδια, αυτούσια και εκλεπτυσμένη όπως ακριβώς γεννήθηκε. Μπορεί να μην τη γεννάνε οι κιθάρες και τα ντραμς, αλλά τη γεννάει το ρολόι με το ρυθμικό τικ τακ, ο αέρας σαν σφυρίζει, τα κύματα καθώς παφλάζουν, τα φύλλα όταν θροΐζουν, η καρδιά ενώ χτυπάει, το νερό τη στιγμή που κοχλάζει, τα πλήκτρα του υπολογιστή που τα πατούν τα δάχτυλα που χορεύουν στον ρυθμό της… Την προσκυνάς τη μουσική, την υπακούς, παρασύρεσαι από εκείνη. Νιώθεις κι αγαπάς μαζί της. Γεννιέσαι και πεθαίνεις μαζί της. Όπου κι αν στρέψεις το ενδιαφέρον σου, η μουσική σε θωρεί με το πανέμορφο φόρεμά της, το λαμπρό της στέμμα και τα χρυσά της σανδάλια. Σε σαγηνεύει σαν Σειρήνα και είσαι ανίκανος να της αντισταθείς. Κι όταν της επιτρέπεις να εισέρχεται στην ψυχή σου και να κυλάει στο αίμα σου, στρώνεις την ιδέα στο πεντάγραμμο, αλλάζεις τις νότες σε λέξεις και ως εξαίρετος συνθέτης τις οδηγείς, πότε νευρικά και θυμωμένα, πότε γλυκά και τρυφερά, πότε σπασμωδικά και απότομα. Κι ύστερα, πιάνεις την μπαγκέτα για να διευθύνεις την ορχήστρα ως επαγγελματίας μαέστρος και να ηχήσει, επιτέλους, η μοναδική μελωδία που συνέθεσες.

Μπορεί να μην είσαι ερωτευμένος με τη μουσική τέχνη, εκείνη όμως είναι ερωτευμένη μαζί σου. Δεν θα σε αφήσει ποτέ μονάχο σου. Πάντα θα σε συντροφεύει τις μέρες και τις νύχτες σου δηλώνοντας διακριτικά ή όχι την παρουσία της, καλώντας σε να χαθείς στον λαβύρινθό της για να σου δώσει την αναζωογονητική ανάσα που έχεις χρεία κι ανάγκη. Αφέσου στη σαγήνη της καθώς γράφεις. Μόνο κερδισμένος θα βγεις.

Διαβάστε το άρθρο εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΓΑΝΙΤΗ Εντάξει… Ό, τι και να πω τώρα γι' αυτό το βιβλίο είναι λίγο!!! Είναι υπερ-φανταστικό (ας μου επιτραπεί ο όρος)!!!!! Η πλοκή του, η δομή, η εξαιρετική περιγραφή του τοπίου -νομίζεις πως βρίσκεσαι και εσύ εκεί- όλα αυτά μαζί σε μαγεύουν!!!!! Είναι φανταστική η γραφή της συγγραφέως!!! Άργησα να το διαβάσω, αλλά η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω!!! Αχ, αυτή η μοίρα και τα παιχνίδια που μας παίζει!!! Είναι ένα βιβλίο που δεν πρέπει να λείπει από τη συλλογή σας!!!! Μη σας πω ότι είναι και ιδανική παρέα για τις καλοκαιρινές σας διακοπές!!! Εμένα πάντως, με έκανε να θέλω να ξαναπάω στη Σαντορίνη!!! Θα κλείσω με την ατάκα που λέει η Δανάη στο τέλος του βιβλίου, που με καλύπτει πλήρως.... ''Θέλω να κάνουμε μία βόλτα. Ακόμα μία βόλτα στον παράδεισο''. Χίλια μπράβο Μαρία Στεφάνου!!!!!! Σε ευχαριστούμε πολύ γι΄ αυτήν την υπέροχη βόλτα! Διαβάστε το άρθρο εδώ

Στην προσπάθειά της να ορθοποδήσει και να ξεπεράσει το φιάσκο του γάμου της, απογοητευμένη η Ζωή καταφεύγει στη Σαντορίνη. Εκεί γνωρίζει την Άννα, ιδιοκτήτρια πανσιόν, που της προσφέρει δουλειά, και τη Μαργαρίτα, ξαδέλφη της Άννας. Στο νησί την ακολουθούν και οι δύο αγαπημένες της φίλες, η Δανάη και η Βίκυ. Η μοίρα όμως έχει ένα παράξενο σχέδιο. Στο μαγευτικό σκηνικό της Σαντορίνης οι πέντε κοπέλες θα μπλέξουν τις ζωές τους, θα βρεθούν αντιμέτωπες με μυστικά και ψέματα, με μίση και πάθη που θα έρθουν στην επιφάνεια και θα γνωρίσουν τον έρωτα εκεί που δεν το περιμένουν. Θα κλάψουν, θα πονέσουν, θα γελάσουν, θα θυμηθούν και, προπάντων, θα αναζητήσουν η καθεμιά το δικό της προσωπικό παράδεισο.

Κάποτε στη Σαλονίκη Μεταξία Κράλλη Μια ιστορία αγάπης πολύ δυνατή, πλημμυρισμένη από έντονα συναισθήματα, την εποχή που οι Εβραίοι βιώνουν εγκλήματα και ο κλοιός στενεύει τα περιθώρια της ζωής τους.

έρωτας μίσος

Αγάπη και πόνος. Ένας Εβραίος και μια Χριστιανή ζουν τον απολυτό έρωτα και καταρρίπτουν τα στερεότυπα που τους θέλουν χώρια σε μια κοινωνία στη δύνη του πολέμου.

πατριωτισμός διχόνοια πείνα δυστυχία πόλεμος

Μαρία Γραμμένου

Πρόσωπα που συνδέονται στην πορεία μεταξύ τους δίνουν στην ιστορία την αίσθηση ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η παράλληλη πλατωνική αγάπη, στην αρχή, του πάμφτωχου νεαρού που εισχωρεί στην Αντίσταση και λατρεύει στην κυριολεξία την όμορφη και πλούσια Νινόν, μας χρωματίζει έντονα την κοινωνική και οικονομική διαφορά των ανθρώπων στα χρόνια της Κατοχής.

Η συγγραφέας, σ’ ένα βιβλίο αρκετά διαφορετικό απ' αυτά που έχει συνηθίσει το κοινό της, εκθειάζει τον έρωτα χωρίς διαφορές σε θρήσκευμα και οικονομική και κοινωνική κατάσταση. Ενδυναμώσει το αίσθημα φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των ηρώων και μας μεταφέρει άριστα στο κλίμα της εποχής εκείνης, τονίζοντας πόσο δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις και να διαπρέψεις ως επιστήμων, αν ανήκεις στο γυναικείο φύλο.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Βυθίζεσαι σε ξεχασμένες ιστορίες της συμπρωτεύουσας, με ηθογραφικά στοιχεία μιας νοσταλγικής εποχής… Χρήμα, Πιστεύω και Ανθρωπιά συγκρούονται μεταξύ τους και δίνουν εικόνες μοναδικές στην ιστορία αυτή. Η αφήγησή του έχει ωραία ροή, χωρίς περιττές περιγραφές ή μελοδραματισμούς και σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι και τη τελευταία σελίδα του. Τελειώνοντας το βιβλίο αυτό, ένα αίσθημα πληρότητας και δικαίωσης με κατέκλυσε και μου έδωσε την εντύπωση ενός άρτια γραμμένου μυθιστορήματος. Αισθηματικό, ιστορικό ή και τα δύο; Εσείς θα αποφασίσετε!

Δείτε το άρθρο εδώ

Ε Ν Α Β Ι Β Λ Ι Ο

Γ Ι Α Τ Ο Π Α Ι Δ Ι

Γεωργία Καλαμαρά

Το παιδικό βιβλίο είναι ένας πολύτιμος θησαυρός στα χέρια του παιδιού, που μέσα του κρύβει νέους κόσμους, αλλόκοτα πλάσματα, ξεκαρδιστικά συμβάντα και πολλά, πολλά άλλα… Το λογοτεχνικό κείμενο που απευθύνεται σε παιδιά φορτίζει συναισθηματικά τους μικρούς αναγνώστες, ανοίγει νέους ορίζοντες στα παράθυρα του κόσμου, καλλιεργεί τη φαντασία τους και τις γλωσσικές τους ικανότητες και όλα αυτά με τρόπο μαγικό, διασκεδαστικό και πολλές φορές ασύλληπτο από εμάς τους μεγάλους. Όμως, η συγγραφή βιβλίων για παιδιά δεν έχει αυτοσκοπό να διδάξει κάτι, όσο κι αν συμφωνούμε όλοι ότι συμβάλει στην ψυχοσωματική, όσο και στη νοητική ανάπτυξη των παιδιών, άρα η παιδική λογοτεχνία δεν είναι γλωσσικό μάθημα. Ίσως αυτό να εξηγεί πως τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν καλή σχέση με το εξωσχολικό βιβλίο.

Η αγάπη για το βιβλίο δεν μπορεί να επιβληθεί, αλλά σίγουρα μπορεί να καλλιεργηθεί και να γίνει βίωμα από μικρή ηλικία. Στο λογοτεχνικό βιβλίο τα παιδιά θα βρουν έναν φίλο, μια παρηγοριά, ένα μάθημα ζωής, μια πηγή χαράς και διασκέδασης, έναν μυστήριο κόσμο να ερευνήσουν και όχι ένα μέσο για να βελτιωθούν στην ορθογραφία και να γράψουν καλύτερες εκθέσεις. Η τέρψη της ψυχής και η χαλάρωση του μυαλού είναι εξίσου σημαντική στα παιδιά, όπως και στους ενήλικες. Η καλλιέργεια της κουλτούρας της ανάγνωσης στο παιδί δεν είναι μάθημα, αλλά τρόπος και στάση ζωής. Στις διακοπές, λοιπόν, ας κλείσουμε την τηλεόραση, τα τάμπλετ και τα άλλα ηλεκτρονικά και ας αφήσουμε το παιδί να διαβάσει “γιατί του αρέσει και ό, τι του αρέσει”. Η χαρά, η αγωνία, η εξερεύνηση, η ταύτιση με τους ήρωες και η χαρά της ανάγνωσης είναι δικαίωμά του.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ Διαβάστε το άρθρο εδώ

Με έδρα τα Γιάννενα, οι Εκδόσεις Γεωργίου στοχεύουν στην ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας και στους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς καθώς πιστεύουν πως πάντα υπάρχει χώρος για νέα ταλέντα. Ας τους γνωρίσουμε μέσα από αυτή τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την ίδρυση του εκδοτικού σας οίκου; Κάνατε όνειρα για την πορεία σας; Τι συναισθήματα σας έχει αφήσει όλο αυτό το ταξίδι ως σήμερα; Η αγάπη μας για τα βιβλία! Τα όνειρα είναι αναμενόμενα γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχει κίνητρο. Όσο για τα συναισθήματα, θετικά και μόνο θετικά! Παρ'όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν στο χώρο, συνεχίζουμε με αισιοδοξία και χαμόγελο.

Οι εκδόσεις Γεωργίου είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος όπου με κύριο παράγοντα την αγάπη και το μεράκι για το βιβλίο, υπόσχεται προσεγμένη και ποιοτική έκδοση βιβλίων.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

Προωθείται η φιλαναγνωσία σε όσους ασχολούνται με τις εκδόσεις; Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για την επιτυχία του κάθε εκδοτικού; Η πλειοψηφία όσων ασχολούνται με τις εκδόσεις προωθούν την φιλαναγνωσία, όντας και οι ίδιοι φιλαναγνώστες. Όσο για την επιτυχία ενός εκδοτικού οίκου, πρώτα απ' όλα η αγάπη του για το βιβλίο και ο σεβασμός προς τους συγγραφείς. Τι σημαίνει αυτό; Προσεκτική επιμέλεια, διόρθωση του έργου. Συνεργασία, συνεννόηση και επικοινωνία με τον εκάστοτε δημιουργό. Συνέπεια και κυρίως αγάπη για αυτό που κάνει!

Πέρα από τα βιβλία σας, ποιων εκδόσεων τα βιβλία θα βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη σας; Πόσο βελτιώνει την καλή εκδοτική λειτουργία ο υγιής ανταγωνισμός; Ο υγιής ανταγωνισμός μόνο βελτίωση μπορεί να φέρει σε όλους τους τομείς. Στην βιβλιοθήκη μας θα βρείτε βιβλία των εκδόσεων Οσελότου. Ευελπιστούμε σύντομα και άλλων εκδοτικών οίκων. Η ομαδικότητα και η αλληλεγγύη κύριο μέλημά μας!

Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία που σας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις; Ποια η σχέση σας με τους καταξιωμένους, αλλά και τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς; Δεδομένου του ότι οι εκδόσεις Γεωργίου είναι ένας νεοσύστατος εκδοτικός οίκος, δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής πληθώρα συνεργασιών, ωστόσο από την επαφή μας μέχρι τώρα με δημιουργούς είμαστε απόλυτα ευχαριστημένοι και το ίδιο πιστεύω και εκείνοι. Η σχέση μας με καταξιωμένους όσο και με πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς είναι σχέση αλληλοσεβασμού και εκτίμησης. Οι πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς αποτελούν για εμάς προτεραιότητα καθώς πιστεύουμε πως πάντα θα υπάρχουν λογοτεχνικά ταλέντα που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να αναδειχθούν.

Με ποια ευχή στο αναγνωστικό σας κοινό και τους φίλους του blog των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών θέλετε να κλείσουμε; Να σας ευχαριστήσουμε για την προσέγγισή σας και να σας ευχηθούμε καλή επιτυχία στο αξιόλογο έργο σας. Υγεία για όλο τον κόσμο και πίστη στα όνειρά τους! Μόνο έτσι θα βρεθεί η δύναμη να πραγματοποιηθούν.

Μπορείτε να βρείτε τις Εκδόσεις Γεωργίου: Website: Εκδόσεις Γεωργίου Facebook: Εκδόσεις Γεωργίου

Σαν ιστορία της διπλανής πόρτας… Άλκης και Άννα.

Αγάπη χωρίς σύνορα Ένα ζευγάρι παντρεμένο, βολεμένο, χωμένο στη ρουτίνα. Εκείνη συμβιβασμένη με τα λίγα ψίχουλα αγάπης του συζύγου, στραμμένη πάνω στην κόρη τους κι εκείνος βαριεστημένος, να αναζητά περιπέτειες εκτός οικογενειακής εστίας. Τι γίνεται, όμως, όταν το παιδί ανοίγει τα φτερά του και φεύγει από το σπίτι; Χαρά Δελλή

Έρχεται η ώρα του ρίσκου. Θα τολμήσει η Άννα να ρισκάρει την καθημερινότητά της, μένοντας σε έναν, πάλαι ποτέ, ευτυχισμένο γάμο ή θα αναζητήσει την ευτυχία της, επιλέγοντας να κάνει πράγματα που, ως τότε, η δημιουργία οικογένειας τα είχε σπρώξει σε δεύτερη μοίρα; Η Έλενα Αδάμ χρησιμοποιεί μια άκρως αφηγηματική γραφή, χωρίς πολλούς διαλόγους, αλλά τόσο πλούσια σε συναισθήματα και φορτίσεις και με τόσο ζωντανούς χαρακτήρες, που δεν κουράζει. Παραστατικές εικόνες, άγρια τοπία, χαρές, αγωνίες, φόβοι, αγάπη κι έρωτας συναλλάζονται συνεχώς. Παλιά όνειρα ξεθάβονται. Μια κοπέλα, που ήθελε να γίνει γιατρός και να προσφέρει σε όλους, κατέληξε μια παραμελημένη σύζυγος και άριστη μαμά. Της αρκούν αυτά; Εύκολα ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, αφήνοντας πίσω μια πλούσια ζωή, γεμάτη ανέσεις, για να δουλέψεις εθελοντικά σε έναν καταυλισμό προσφύγων, σαν γιατρός; Κι όμως…

Ήταν ζήτημα στιγμών. Λες και ήταν έτοιμη, λες και όλα την οδηγούσαν εκεί, αβίαστα, χωρίς πιέσεις από εξωτερικούς παράγοντες, σαν φυσική εξέλιξη. Είχε μια δεύτερη ευκαιρία να υλοποιήσει κάποια από τα όνειρά της. Δε γινόταν να απέχει πάλι… Μεταφέρει την καθημερινότητά της σε συνθήκες άσχηµες, σχεδόν πρωτόγονες και επικίνδυνες, σε ένα καμπ μακριά από το σπίτι της κι ακόμη πιο μακριά από τη ζωή της, μέχρι τότε. Κι εκεί, μετά από μια ζωή σχεδόν, βρίσκει το νεανικό, μεγάλο της έρωτα, τον υπεύθυνο γιατρό του καταυλισμού, τον αεικίνητο Έκτορα…

Το δίλημμα αναπόφευκτο, καθώς, ανέκαθεν, ξεχωριστά κομμάτια της καρδιάς της χτυπούσαν διαφορετικά και για τους δύο αυτούς άντρες. Από τη μια, ο βαριεστημένος Άλκης, που δείχνει κουρασμένος μαζί της και αναζητά αλλαγές, ο άντρας της, ο πατέρας του παιδιού της. Κι από την άλλη, ο παθιασμένος με την δουλειά του Έκτορας, ο πάντα ριψοκίνδυνος γιατρός που ζει για να βοηθάει με οποιοδήποτε κόστος, που κάποτε μοιράζονταν τα ίδια όνειρα σφιχταγκαλιασμένοι, που επέλεξε να τον αφήσει ελεύθερο σαν το πνεύμα του, τώρα πιο κατασταλαγμένος από ποτέ.

Εξαθλίωση. Φτώχεια. Δουλεμπόριο. Εθελοντισμός. Προσφορά. Αγάπη χωρίς σύνορα.

Συνάμα ανάλαφρο και στοχαστικό, ρουφιέται σαν παγωμένος καφές…

Η γνωστή ζυγαριά… Το βιβλίο δε μένει μόνο εκεί. Θίγει το, πάντα επίκαιρο για τη χώρα μας, θέμα των προσφύγων. Όσων ξεριζώνονται βίαια από τη χώρα τους, σε αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Όσων αναγκάζονται να επιβιώσουν στις αθλιότερες συνθήκες για να μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ένα χαμόγελο, ένα μερίδιο στην ελπίδα. Η συγγραφέας περιγράφει αληθινές ανάγκες και δυσκολίες.

Διαβάστε το άρθρο εδώ

GEORGIA FAMBRIS

Η Georgia Fambris γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας το 1973. Από το 1993 ζει στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική και βυζαντινή αγιογραφία στην σχολή της Ιεράς Μητρόπολης Πειραιώς. Από το 1998 ως το 2013 εργάστηκε ως αγιογράφος σε Ελλάδα, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και Κύπρο. Έχει πραγματοποιήσει δυο ατομικές εκθέσεις, στο μουσείο του Palazzo Ducale της Γένοβας το 2013 και στην Αίθουσα Τέχνης Ένα στην Αθήνα το 2015. Έχει πάρει μέρος σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στην έκθεση των φιναλίστ στον διεθνή διαγωνισμό ζωγραφικής “ Premio Janua” στο Μούσειο S.Agostino ( Γένοβα, Ιταλία ), καθώς και σε φουαρ τόσο της Έλλαδας (Art Athina 2016 /2017, Art Thessaloniki 2016),όσο και του εξωτερικού (Art Madrid 2016, SWAB Barcellona 2016), στην έκθεση “Elles” και “ New horizons of european painting” στο Μουσείο Φρυσίρα. Έχει εικονογραφήσει τα βιβλία του συγγραφέα Δημήτρη Σωτάκη “Ο Άνθρωπος καλαμπόκι” (2007) και ‘’Το θαύμα της αναπνοής’’ (2009) Εκδόσεις Κέδρος. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές σε Ιταλία , Ελλάδα και στη συλλογή του Μουσείου Φρυσίρα. Συνέντευξη: Κυριάκος Χαλκόπουλος

Γεωργία, θέλω, πρώτα από όλα, να σε ρωτήσω ποιοι ζωγράφοι σε επηρέασαν. Ως Ιταλίδα, που συνδέεται με την Ελλάδα, ήδη συνειρμικά φέρνεις στο νου τον Georgio De Chirico, έναν άλλο σπουδαίο ζωγράφο. Υπάρχουν κοινά στο έργο σας; G.F.: Εγώ ευχαριστώ για την πρόσκληση. Πέρα από την γεωγραφική σύμπτωση που με συνδέει, κατά κάποιο τρόπο, με αυτόν τον σπουδαίο ζωγράφο και που δεν θα τολμούσα να συγκριθώ μαζί του, δύσκολα θα με αναγνώριζα στα έργα του De Chirico. Το αίνιγμα που χαρακτηρίζει την ατμόσφαιρα της μεταφυσικής ζωγραφικής είναι για μένα γνώρισμα της ίδιας της ζωγραφικής πράξης και όχι τόσο της εικόνας που προκύπτει. Η εικόνα είναι το αποτέλεσμα του μυστηρίου της επεξεργασίας της ζωγραφικής επιφάνειας και επειδή δεν είναι ωμά ρεαλιστική είναι αινιγματική· άνοιγμα δηλαδή πέρα του ορατού. Μην έχοντας επαρκή απόσταση από το έργο μου, δε μπορώ να κρίνω ποιοι με επηρέασαν, μπορώ όμως να σου πω μερικούς από αυτούς που αγαπώ, όπως τους

R.B.Kitaj, David Hockney, Munch, Kiki Smith, Max Beckmann, Georgia O’ Keefee, William De kooning… Tα τελευταία χρόνια έχω εντυπωσιαστεί από ζωγράφους όπως τον Kerry James Marshall, τον Henry Taylor ή την Dana Schutz. Αυτή η λίστα όμως είναι εξαιρετικά ελλιπής σε σχέση με όσα βλέπω και με συγκινούν, μου αρέσουν ακόμα και προϊστορικές ζωγραφιές σε σπηλιές ή καταπληκτικές μεσαιωνικές μινιατούρες. Σε ποιο είδος ζωγραφικής θα τοποθετούσες τα έργα σου; Μπορεί κανείς να παρατηρήσει την έντονη χρήση προοπτικής, που εμφανίζεται στο σουρεαλισμό, με ζωγράφους, όπως ο De Chirico και ακόμα και ο Paul Klee. Θα συμφωνούσες με την τοποθέτηση αυτή; G.F.: Όπως είπα και προηγουμένως, η σχεδόν ανύπαρκτη απόσταση από το έργο μου δεν με βοηθάει να καταλάβω και δεν θα επιδίωκα εξάλλου να ταυτιστώ με άλλον ζωγράφο ή ρεύμα καλλιτεχνικό, παρόλο που ό, τι αγαπώ έχει ενσωματωθεί στο βλέμμα μου.

Το ζητούμενο είναι εγώ να εκφράσω μια προσωπική άποψη για ό, τι ζω μέσω της ζωγραφικής γλώσσας. Το θέμα δεν είναι η σύγκριση, ή ακόμα χειρότερα η ταύτιση, αλλά ή υπεράσπιση της μοναδικότητάς μας και της διαφορετικότητάς μας. Η κατηγοριοποίηση καθησυχάζει τον θεατή, η ομαδοποίηση γεννάει την “μόδα”, αλλά ιδανικά αυτή η διαδικασία δεν αφορά τον δημιουργό. Πώς συνέβη να ασχοληθείς με την τέχνη της ζωγραφικής, και πότε άρχισες; Σε έσπρωξε κάτι στην τέχνη αυτή; G.F.: Μα, μια κλοτσιά βέβαια! Η απώλεια γεννάει την επιθυμία. Επιθυμούμε ό, τι δεν έχουμε. Είμαστε οι επιλογές μας και -αν τα καταφέρουμε- τα έργα μας. Η ανάγκη να υπάρχουμε μέσω των έργων μας, πιστεύω ότι εμφανίζεται λόγω της συνειδητοποίησης πως δεν υπάρχουμε συντεθλιμμένοι από την καθημερινότητα και τα κοινωνικά πλαίσια. Είναι ίσως μια ματαιόδοξη επιθυμία, αλλά, πέρα από το να κάνουμε παιδιά, δεν έχουμε άλλη αντίσταση στον θάνατο και, εδώ που τα λέμε, η ζωή είναι αφόρητα βαρετή, όταν εξαντλείται στην εκτέλεση

καθηκόντων ή πράξεων που δεν εμπεριέχουν ψευδαίσθηση και μεταφορά· μια ποιητική επεξεργασία, δηλαδή. Όλοι ζούμε κουτσά στραβά. Εμένα με έλκει το παιχνίδι της αναπαράστασης, το μαγικό “Ανάλογον” της ζωής. Κάποια στιγμή, δεν έχει τόση σημασία πως και πότε, έδωσα αυτήν την κλοτσιά στον εαυτό μου και αποφάσισα να πάρω το ρίσκο και να συγκεντρωθώ αποκλειστικά στη ζωγραφική.

Οι αυτοπροσωπογραφίες είναι αφορμές για ανάλυση και εμβάθυνσης του βλέμματος.

Θεωρώ πολύ όμορφες τις πολλές αυτοπροσωπογραφίες σου, και ότι συμμετέχεις σε πίνακες συχνά με την μορφή σου, ακόμα και αν δεν είναι τυπικά αυτοπροσωπογραφίες. Επίσης, πιστεύω ότι σε παρουσιάζεις με πολύ μεγάλη ομοιότητα σε αυτό που βλέπουν και οι άλλοι. Ποια θέση δίνεις εσύ στον εαυτό σου στους πίνακες σου, και για ποιόν λόγο μεταφέρεσαι εκεί; G.F.: Συμβαίνει να είμαι το πιο κοντινό μου μοντέλο και ίσως το πιο άμεσο για να εκφράσω μια εσωτερική κατάσταση που με απασχολεί… Καμιά φορά κάνω αυτο-πορτραίτα στα όρια της περφόρμανς, συνήθως

αυτοσαρκαζόμενη. Από την στιγμή που δεν υπάρχουν παραγγελίες στη ζωγραφική, είμαστε απόλυτα μόνοι μας και αναπόφευκτα αυτο-αναφορικοί, ελεύθεροι να βρούμε λύσεις, ρισκάροντας. Οι αυτοπροσωπογραφίες είναι αφορμές για ανάλυση και εμβάθυνσης του βλέμματος. Από κει και πέρα, για μένα, η αισθητηριακή αυτή έρευνα δεν είναι αρκετή. Δεν με ενδιαφέρει η μίμηση της πραγματικότητας, η πειστική μεταφορά του ορατού. Θαυμάζω την ικανότητα αυτή, αλλά δεν με συγκινεί. Δεν υπάρχει βεβαιότητα, ώστε να έχει νόημα μια φωτορεαλιστική αναπαράσταση. Γι’ αυτό οι αυτοπροσωπογραφίες και η ζωγραφική μου, γενικά, είναι υποκειμενική, παράλογη, όπως αυτό που βλέπω πέρα από το μάτι.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Αγάπη Ντόκα Κάτω από το βλέμμα του Βούδα Κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Βανγκ Λανγκ, ένας φτωχός αγρότης, ο οποίος μέσα από σκληρή δουλειά και έξυπνες κινήσεις- θα μεταμορφωθεί σε άρχοντα. Ο Βανγκ Λανγκ ζει με τον πατέρα του. Παντρεύεται την Ο Λου, η οποία ήταν υπηρέτρια του άρχοντα Χουάνγκ. Η φτωχική ζωή του αποκτά μεγαλύτερο νόημα και αξία χάρη σ’ αυτήν την γυναίκα, που αγόγγυστα προσφέρει. Κάνουν μαζί πέντε παιδιά, τρεις γιους και δύο κόρες. Ο Βανγκ Λανγκ, στα χρόνια που περνάνε, αγοράζει συνεχώς γη από τον άρχοντα Χουάνγκ, ο οποίος ξεπουλάει σιγά-σιγά την περιουσία του για να μπορέσει να συντηρήσει τις γυναίκες και τις δούλες του. Κάποτε αποκτά και το αρχοντικό του. Συμπυκνώνει μέσα από την ιστορία ενός ανθρώπου και της οικογένειάς του, την χθεσινή και την νεότερη Κίνα, με την επανάστασή της, τους εμφυλίους της, τους οπιομανείς και τις σκλάβες, διεισδύοντας στην μυστηριώδη κινέζικη ψυχή. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Supporting Role

Οι Ήρωες με τα Κολάν

Όσκαρ Β’ ανδρικού ρόλου ΗΛΙΑΣ ΤΣΙΑΡΑΣ

Ο λόγος για τον Remy LeBeau, περισσότερο γνωστός με το παρατσούκλι Gambit. Είναι ένα από τα νεότερα μέλη των X-Men (πρωτοεμφανίστηκε το 1990), προσωπικά ο αγαπημένος της ομάδας (μετά τον Wolverine, φυσικά, αλλά αυτός δε μετράει, γιατί είναι ο Wolverine!) και ένας από τους ελάχιστους ήρωες που φοράει κάτι πάνω από τη στολή του (χειμώνα-καλοκαίρι). Πέρα από το καφέ μακρύ δερμάτινο, που τον κάνει να δείχνει και πολύ μάγκας (είναι), κουβαλάει πάντα μαζί του το αγαπημένο του κοντάρι -bō staff για τους λάτρεις των πολεμικών τεχνών-, ίδιο με αυτό του Donatello από τα Χελωνονιτζάκια, μόνο που το δικό του είναι μεταλλικό. Η μεταλλαγμένη του ιδιότητα τού επιτρέπει να δημιουργεί, να αποθηκεύει και να ελέγχει κινητική ενέργεια. Χαρακτηριστική του κίνηση είναι να πετάει στους αντιπάλους του τραπουλόχαρτα (πρέπει να έχει στις τσέπες του περισσότερες τράπουλες από ότι ένα καζίνο του Λας Βέγκας…) φορτισμένα με ενέργεια, τα οποία και εκρήγνυνται με την πρόσκρουση.

Gambit & Robin Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ Όχι, δεν αναφέρομαι στον Damian Wayne, τον βιολογικό γιο του Bruce, αλλά στον Dick Grayson, τον πρώτο Robin. Γεννημένος σε μια οικογένεια ακροβατών που είχε την ατυχία να βρεθεί στο στόχαστρο της μαφίας, ο μικρός Dick είδε τους γονείς του να σκοτώνονται μπροστά στα ίδια του τα μάτια. Σας θυμίζει κάτι;

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Bruce, που ήταν παρόν στο συμβάν και αποφάσισε να πάρει το παιδί υπό την προστασία του. Εκμεταλλευόμενος την ευελιξία και τις καταπληκτικές ακροβατικές ικανότητες του μικρού, ο Batman εκπαιδεύει τον Dick ώστε να γίνει ο Robin, το παιδί θαύμα. Κάποια στιγμή, όμως, οι γονείς πρέπει να αφήσουν ελεύθερα τα παιδιά τους να βρουν τον δικό τους δρόμο στη ζωή. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση αυτή, όταν στα μισά της δεκαετίας του ‘80, ο Dick Grayson από sidekick του Batman έγινε ένας υπερήρωας με δική του φωνή και βούληση, παίρνοντας το όνομα Nightwing. Μάλιστα, για πολλά χρόνια και ακόμα περισσότερα τεύχη, ήταν ο αρχηγός των Teen Titans, μιας από τις πιο αγαπητές μηνιαίες σειρές της DC.

Moon Knight Γνώρισα τον Moon Knight, έναν τύπο με εντυπωσιακή στολή, ατσάλινες γροθιές και, το κυριότερο, άρρηκτους δεσμούς με την αρχαία Αίγυπτο. Ο Marc Spector θεωρεί πως είναι η ενσάρκωση του Χονσού, του αιγυπτιακού θεού της Σελήνης και της εκδίκησης, τον οποίο είδε σε όραμα, όταν κειτόταν μισοπεθαμένος στα πόδια ενός αγάλματός του. Πιστεύει πως ο Χονσού τον επανέφερε στη ζωή ως το άβατάρ του επί της γης, για να τιμωρήσει όσους αξίζουν τη θεϊκή του οργή. Ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του Moon Knight είναι πως οι δυνάμεις του -αυξημένη δύναμη, αντοχή και ταχύτητα- επηρεάζονται από τις φάσεις του φεγγαριού και μεγιστοποιούνται υπό το φως της πανσελήνου.

Μπορεί ο Moon Knight να πιστεύει πως είναι η ενσάρκωση του θεού της εκδίκησης, ο Spectre όμως αναμφίβολα είναι το Πνεύμα της Εκδίκησης. Όταν ο σκληροτράχηλος αστυνομικός Jim Corrigan βρήκε βίαιο θάνατο στα χέρια κακοποιών, η ψυχή του, όχι απλώς δεν αναπαύτηκε, αλλά στάλθηκε πίσω στη γη για να καταστρέψει το κακό. Και αυτό ακριβώς κάνει, και μάλιστα πολύ καλά, χωρίς ενδοιασμούς, δεύτερες σκέψεις και συναισθηματισμούς.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Μπορεί να αλλάξει την υφή της πραγματικότητας, να χειριστεί όπως επιθυμεί ενέργεια και ύλη και εννοείται πως είναι αθάνατος. Μια ομάδα, όχι και τόσο συνηθισμένων αστυνομικών, προστατεύει την πολύπαθη πόλη από παραφυσικές απειλές. Αρχηγός της είναι ο Corrigan, ο οποίος προσπαθεί να λύσει την κάθε υπόθεση όσο πιο γρήγορα μπορεί, προτού αναλάβει τα ηνία ο Spectre και φέρει τον όλεθρο.

Στη σύγχρονη εκδοχή του, ο Spectre αποκαλύπτεται πως είναι η ενσάρκωση της Οργής του Θεού και ο Corrigan ο τελευταίος θνητός που τη φιλοξενεί μέσα στο σώμα του. Για την ακρίβεια, πρόκειται για έναν έκπτωτο άγγελο, ονόματι Aztar, ο οποίος πήρε μέρος στην επανάσταση στο πλευρό του Lucifer, αλλά στη συνέχεια αλλαξοπίστησε και τώρα υπηρετεί τον Θεό ως το Πνεύμα της Εκδίκησης ώστε να εξιλεωθεί για τις αμαρτίες του.

Βουτιές στα βιβλία Πολλάκις έχουμε προβληματιστεί, επιλέγοντας το επόμενο βιβλίο που θα μας συντροφεύσει. Νομίζω πως τέτοιου είδους διλήμματα δε χωράνε στο καλοκαιράκι… Οπότε, η παρέα μίλησε και απεφάνθη…

Χ.Δ.

Μόλις το 1,95% -ούτε 2%!!!!καταφεύγει σε διαφημίσεις βιβλίων ή γνώμες άλλων προσώπων. Το ίδιο συμβαίνει γενικότερα με όλες τις προτάσεις από εξωγενείς παράγοντες. Καλύτερα να είσαι εσύ απόλυτα υπεύθυνος για ό, τι διαλέξεις και όχι να συμβιβαστείς με κάτι που απείχε, τελικά, αρκετά από τα γούστα σου… Το καλοκαίρι είναι συνυφασμένο με την ανεμελιά!

βιβλίου. Ίσως, να έχεις ανάγκη να περάσεις το χρόνο σου με κάτι ανάλαφρο, αραχτή στην παραλία καλοκαιράκι, γαρ…-, ειδικά μετά από έναν πιεσμένο ή φορτωμένο χειμώνα. Ή απλά σε κούρασε ένα συγκεκριμένο είδος που επιλέγεις συνήθως και θέλεις να πειραματιστείς με κάτι διαφορετικό… Σεβαστό!

Άρα, τον επόμενο λόγο τον έχει το ένστικτο και η διάθεση που έχουμε το διάστημα εκείνο. Έτσι κινείται το 8,75% που μπορεί να φαίνεται αμελητέο, αλλά πολλές είναι εκείνες οι φορές που οι εσωτερικές μας φωνές ήταν αυτές που μας δικαίωσαν στις βιβλιοεπιλογές μας…

48,5%. Περίπου οι μισοί εκ των αναγνωστών του μήνα θα κατέληγαν βασισμένοι στο εξώφυλλο ή στο οπισθόφυλλο με την περίληψη του βιβλίου. Χωρίς να σημαίνει απαραίτητα ότι ταυτίζονται οι απόψεις για τα δύο αυτά, αφού στο εξώφυλλο βάζουν κι άλλοι το χεράκι τους!!!!!!! Χρειάζεται μια χρυσή τομή μεταξύ μπρος-πίσω, αλλά και πάλι, το αποτέλεσμα δεν είναι πάντα εγγυημένο!

Ανεβαίνοντας αρκετά, το 33% αποφασίζει βάση θέματος ή είδος

Φτάσαμε στην κορυφή…

Κλείνοντας, έχω κι άλλες συμβουλές… Κλείστε τα μάτια και μυρίστε τα, αγγίξτε τα, αφουγκραστείτε τα… Κι όποιο σας αφήσει/ψιθυρίσει τα περισσότερα, μάλλον, θα είναι η καλύτερη επιλογή… Καλά ταξίδια στους κόλπους τους! Δείτε το άρθρο εδώ

Δύο ιστορίες που βαδίζουν παράλληλα. Η μία ιστορία εξελίσσεται στο τότε 1886 με την Μαργαρίτα και η άλλη ιστορία στο τώρα - τριάντα χρόνια μετά, με την Δωροθέα. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

ΔΩΡΟΘΕΑ

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ

Δύο γυναίκες διαφορετικές. Ζουν σε άλλη εποχή η καθεμιά τους. Υπάρχει, άραγε, σύνδεση μεταξύ τους; Θα συγκλίνουν οι πορείες των δύο αυτών γυναικών; Με έντονο το ιστορικό στοιχείο και την πολιτική κατάσταση της χώρας στα τέλη του 19ου αιώνα γνωρίζουμε την Μαργαρίτα. Μια νέα γυναίκα, παντρεμένη από τον πατέρα της με έναν Άγγλο, επιφανή και ευκατάστατο πολίτη που κατέχει σημαντική θέση στην αγγλική αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Όταν επιστρέφει στην Ελλάδα από το Λονδίνο με το πλοίο, εντυπωσιάζεται από έναν νεότερο άντρα με τον οποίο συνταξιδεύουν. Ο Τσαρλς Φάραντει είναι εντυπωσιακός, αβρός, διαφορετικός και η Μαργαρίτα τον ερωτεύευται κεραυνοβόλα. Το ίδιο, όμως, συμβαίνει και στον Τσαρλς. Η παρουσία της γυναίκας στο κατάστρωμα του πλοίου τον μαγεύει. Η Δωροθέα είναι μια μοντέρνα (της εποχής της) κοπέλα η οποία ζει με τη μητέρα της σε ένα χωριό της Πελοποννήσου και παρά τις αντιδράσεις, εξασκεί το επάγγελμά της. Νοσοκόμα, έχει ένα μικρό ιατρείο στην αυλή του σπιτιού της και το χρησιμοποιεί ως αναρρωτήριο για τον άρρωστο ξένο που βρίσκουν στην περιοχή. Μέσα από επίπονη προσπάθεια παραδέχεται πρώτα στον εαυτό της ότι ο έρωτας προς έναν παντρεμένο στρατιωτικό δεν ήταν τελικά έρωτας και ότι ο παιδικός της φίλος, ο Άλκης, είναι αυτός που περίμενε...

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Πώς αισθάνεσαι όταν προσφέρεις online δωρεάν υπηρεσίες και υλικό και μάλιστα όταν αυτό το υλικό είναι βιβλία; Πώς αισθάνεσαι όταν προσφέρεις χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση; Πώς αισθάνεσαι όταν γνωρίζεις πως η ΄΄φωνή΄΄ σου έχει δύναμη η οποία θα δοθεί μέσω μιας ηλεκτρονικής σελίδας; Ελάτε να γνωρίσουμε το eBooks4Greeks.gr.

«Η ιδέα του ebooks4greeks.gr ήρθε το 2010. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι που δεν υπήρχε μέχρι τότε στην Ελλάδα, μία Online Βιβλιοθήκη που ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να ξεφυλλίζει και να διαβάζει τα βιβλία της και όποιο του αρέσει, να το κατεβάζει ελεύθερα. Είναι πολύ σημαντικό για εμάς οι συγγραφείς που θέλουν να εκδώσουν το έργο τους ελεύθερα, να μπορούν να το κάνουν. Το eBooks4Greeks δεν είναι ψηφιακός εκδοτικός οίκος αλλά ελεύθερη ψηφιακή βιβλιοθήκη. Ο κάθε συγγραφέας μπορεί να ετοιμάσει το βιβλίο του σε ψηφιακή μορφή (eBook), να μας το στείλει και να το ανεβάσουμε στην βιβλιοθήκη μας. Εμείς μπορεί να βοηθήσουμε σε κάποια πράγματα όπως πχ. στην διαμόρφωση του eBook, όμως αυτό δε σημαίνει πως είμαστε οι εκδότες. Η «αυτοέκδοση» όπως λέγεται η παραπάνω διαδικασία έκδοσης ενός βιβλίου και η δωρεάν διάθεσή του έχει το πλεονέκτημα της ελεύθερης ανάγνωσης και διάδοσης άρα και μεγαλύτερης αναγνωσιμότητας.

website: Ελεύθερη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη – eBooks4Greeks.gr facebook: EBooks4Greeks | Δωρεάν βιβλία twitter:eBooks4Greeks.gr

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Έχοντας στο μυαλό μας πως πολλά αριστουργήματα απορρίφθηκαν πολλές φορές, μέχρι να τελικώς να βρουν το δρόμο τους και σίγουρα κάποια δεν τον βρήκαν ποτέ, τα κριτήρια για δημοσιευθεί ένα έργο στη βιβλιοθήκη μας δεν είναι αυστηρά. Τα κριτήρια αφορούν περισσότερο τη σύνταξη, την ορθογραφία και τη διαμόρφωση του κειμένου παρά το περιεχόμενο. Τη δύσκολη και «κακιά» δουλειά της απόρριψης την αφήνουμε στους αναγνώστες όπως θα έκανε άλλωστε η κάθε βιβλιοθήκη που σέβεται τον εαυτό της.»

Ολοκληρώθηκε το αφιέρωμά μας στην παρουσίαση των συμμετεχόντων αλλά και διακριθέντων του «Fantasmagoria – 1o Φεστιβάλ Φαντασίας στη Θεσσαλονίκη» . Ευχαριστούμε όσους ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

FANTASMAGORIA 2017

Τέσσερα τεύχη, τα οποία περιλαμβάνουν τα βιογραφικά και συνέντευξη της οργανωτικής επιτροπής και 39 συγγραφείς που παρουσιάστηκαν με βιογραφικό, μικρή συνέντευξη και περίληψη του διηγήματός τους το οποίο διακρίθηκε στον διαγωνισμό.

Μπορείτε να τους γνωρίσετε ξεφυλλίζοντας τα τεύχη εδώ

Αγάπη Ντόκα Η υπόθεση διαδραματίζεται στην Αυστραλία, ξεκινώντας την Μεγάλη Δευτέρα και καταλήγοντας την Κυριακή του Πάσχα. Η Σεσίλια είναι 42 χρονών, σύζυγος του Τζον-Πολ κι έχουν τρεις κόρες: την Ιζαμπέλ-12 χρονών, την Έσθερ-10 χρονών και την Πόλι-7 χρονών. Η Σεσίλια είναι μια δραστήρια και υπεροργανωτική εργαζόμενη μητέρα. Ο Τζον-Πολ είναι ένα διαρκώς αφηρημένος εργαζόμενος σύζυγος και καταπληκτικός πατέρας.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Η Σεσίλια ανακαλύπτει στη σοφίτα ένα γράμμα που έχει γράψει ο άντρας της και που απευθύνεται σ’ αυτήν, με την ένδειξη «Να

Τανοιχτεί σε περίπτωση θανάτου μου». Όταν το διαβάζει, συγκλονίζεται από το μυστικό που έκρυβε τόσα χρόνια ο Τζον-Πολ. Το βιβλίο κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον και σε προκαλεί να πας παρακάτω, να δεις τι σχέση έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ τους, πώς διαχειρίζονται τις κρίσεις στις ζωές τους, τι αποφάσεις παίρνουν και πού θα τους οδηγήσουν. Συμπάσχεις με τον καθένα ξεχωριστά, γιατί ο καθένας έχει τον δικό του Σταυρό του Μαρτυρίου που κουβαλάει. Ο επίλογος δίνει στην ιστορία ξεχωριστή χροιά.

Ζωγραφικής λεγόμενα Δήμητρα Φώτου

Ζεύξις ο ζωγράφος Ο Ζεύξις ήταν έναςζωγράφος της αρχαιότητας. Γεννήθηκε στην μεγάλη Ελλάδα και το απόγειο της δόξας του ορίζεται το 410 π.Χ. Σπουδαίος για την εποχή του, κατάφερε να δοξάσει τα πινέλα του και να αποκτήσει πολύ χρήμα και δόξα. Η ζωγραφική του Ζεύξι ήταν τολμηρή, Ζωγράφισεαξεπέραστους πίνακες με τον Ηρακλή βρέφος να πνίγει τα δυο φίδια, την μητέρα του Αλκμήνη να στέκεται έντρομη και τον πατέρα του Αμφιτρύωνα. Ζωγράφισε και τον Δία στον μεγαλοπρεπή θρόνο του, με τους θεούς να τον πλαισιώνουν και την Πηνελόπη, με ύφος αφοσίωσης και αξεπέραστης αρετής.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

ΝΆΓΙΑ ΓΟΎΓΟΥΜΗΤΡΟΠΟΎΛΟΥ

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Για να καταλάβεις την ποίηση, πρέπει να δώσεις προσοχή. Για να την νιώσεις, ορθάνοιχτη καρδιά. Για να γράψεις ποίηση όμως, θέλει ψυχή! Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο ποιητής Γιώργος Κόκκινος, που φιλοξενούμε σήμερα, στο blog Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών . Δεν έχει εκδώσει την δουλειά του, όμως είναι γνωστή μέσω των μέσων του διαδικτύου. Μέρος της έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό “ΝΕΑ ΑΡΙΑΔΝΗ” και σε ανθολογίες ποίησης. Πάμε, λοιπόν, να τον γνωρίσουμε.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Γ.Κ.: Στην αρχή ήταν η ανάγκη δημόσια της έκφρασης των συναισθημάτων μου, έπειτα η ανάγκη να μιλήσω και να καταγράψω στιγμές από την μακρόχρονη ερωτική σχέση που είχα, ώστε να μείνουν σαν μια παρακαταθήκη στο νου μου, και τελικά ο φόρτος, το μένος, οι φοβίες, αλλά και οι επιθυμίες μου, που κάθονταν και μου έτρωγαν τα σωθικά.. Μετά από κάθε ψυχογράφημα ή ποίημα, ένιωθα πάρα πολύ καλύτερα, που το εξωτερίκευσα… μοιραζόμενος με άλλους τα παραπάνω συναισθήματα… Θα θέλαμε να μας πεις, Γιώργο, για αρχή, τι ήταν αυτό που σε έκανε να διαλέξεις την ποίηση. Γ.Κ.: Δεν ασχολούμαι επαγγελματικά, διαβάζω τους άλλους, αλλά δεν είναι το επάγγελμα μου η συγγραφή, δεν ζω από αυτό. Όλοι γράφουμε, όπως όλοι σχεδόν οδηγούμε κάτι. Άλλος οδηγεί μηχανάκι, άλλος αυτοκίνητο και άλλος ποδήλατο ή λεωφορείο. Κατά τον ίδιο τρόπο, άλλος γράφει παραμύθια, άλλος ποίηση, άλλος πεζογραφήματα και άλλος θέατρο… Σίγουρα τους δικούς μου στίχους, τους έχουν χτίσει δάκρυα συγκίνησης και απογοήτευσης! Από πού αντλείς κυρίως την έμπνευσή σου; Τι είναι αυτό που σου δίνει το ερέθισμα να γράψεις;

Τι είναι αυτό που εκλαμβάνει κάποιος μέσα από τα ποιήματα σου; Γ.Κ.: Την οργή, την αγανάκτηση, τη συμπόνια, το έλεος, αλλά και την αφοσίωση, την αγάπη, τον έρωτα, τη χαρά και τη συντροφικότητα … Πιστεύω ότι μέσα από τα 880 κείμενά μου, πλέον έχω μιλήσει για τα πάντα σχεδόν, κι αν μου ξέφυγε κάτι, ίσως να μου δώσει τροφή να το αναπτύξω και να το «στολίσω» σε επόμενο κείμενο… Γνωρίζουμε ότι μέχρι στιγμής, δεν έχεις εκδώσει κάτι επίσημα. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό; Γ.Κ.: Στην Ελλάδα, για να εκδόσεις βιβλίο, πρέπει να το πληρώσεις από την τσέπη σου. Όλο ή μέρους αυτού,

κατά ένα ποσοστό που σου αναλογεί. Οπωσδήποτε για να εκδοθείς θα έχεις ένα προσωπικό κόστος, που τελικά δεν ξέρεις αν θα σου αποφέρει κέρδος για να πάρεις πίσω τουλάχιστον αυτά που διέθεσες για την έκδοσή του. Αν πάλι πρόκειται για ποίηση, εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο άσχημα, γιατί οι αναγνώστες που διαβάζουν ποίηση στην Ελλάδα είναι λίγοι κι αυτοί δεν νομίζω ότι θα έμπαιναν στον κόπο να την πληρώσουν, εφόσον στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις νέους ποιητές που γράφουν εκπληκτικά. Δημοσιεύτηκα, όμως. Δημοσιεύτηκαν ποιήματά μου στο λογοτεχνικό περιοδικό «Πνευματική ζωή» του Μιχάλη Σταφυλά και στη «Νέα Αριάδνη», στο περιοδικό «Συμπαντικές Διαδρομές», καθώς και σε ποιητικές ανθολογίες που κυκλοφόρησαν σε βιβλίο στο εμπόριο από κάποιον εκδοτικό οίκο ή σε ιδιωτική έκδοση από κάποιον φορέα, όπως το stixoi.info ή την τοπική εφημερίδα «Κηφισιά» που είχε δημιουργήσει έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό στον οποίο συμμετείχα και εκδόθηκε η συμμετοχή μου -μετέπειτα- στο βιβλίο. Επίσης, έχω στην κατοχή μου και ένα βραβείο ποίησης από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών από διαγωνισμό ποίησης του 2006, για το ποίημά μου «Πορφυράδα».

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ποίηση της εποχής μας, είναι ένα παραμελημένο είδος και ότι υστερεί σε δύναμη, ως προς το περιεχόμενο της, σε σχέση, παραδείγματος χάριν, με το μυθιστόρημα. Ποια η άποψή σου; Γ.Κ.: Η ποίηση δεν είναι καθόλου παραμελημένη στη χώρα μας, αντίθετα ανθεί. Βρίσκεται σε ιδιαίτερη άνθιση, αν σκεφτεί κανείς ότι όλο και περισσότερο κάποιοι βγάζουν από το συρτάρι τους καταχωνιασμένα γραπτά και τα ανεβάζουν δημόσια σε μια ιστοσελίδα ή γράφουν κάτι καινούργιο που έχει σχέση με το σήμερα. Η έκδοση αυτών των γραπτών είναι παραμελημένη στην Ελλάδα, γιατί δεν βρίσκει απήχηση εμπορικά.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ Στα ποιήματά σου κυριαρχούν τα συναισθήματα ή η λογική; Γ.Κ.: Σαφώς, και τα δύο. Βρείτε με και διαβάστε με online και διαπιστώστε ιδίοις όμμασι τι μπορεί να είναι αυτό που υπερτερεί… !

Το αιώνιο ερώτημα που έχει διεγείρει αρκετές διαμάχες είναι αν κάποιος γεννιέται ή γίνεται ποιητής-συγγραφέας. Ποια είναι η δική σου άποψη; Γ.Κ.: Σε κάποιους ανθρώπους που βγαίνει η ανάγκη να εκφραστούν λειτουργεί ο πεζός λόγος καλυτέρα από τον λυρικό. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι άξιοι και για τα 2 είδη.

Η ουσία δεν είναι πόσοι θα σε διαβάσουν, αλλά πού θα σε βρουν, πού θα σε εντοπίσουν… και κάποιοι από αυτούς σίγουρα θα ταυτιστούν μαζί σου!

Σπύρος Πετρουλάκης Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Από τη μία μεριά είναι ''Η Εξομολόγηση''. Για εμένα ένα βιβλίο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ (όσον αφορά πάντα το είδος του).Αυτό τα λέει όλα!!!Ένα βιβλίο που ''μιλάει'' από μόνο του.... Ο λιτός του τίτλος, μαζί με το εξώφυλλο, είναι ό, τι πιο ταιριαστό, χωρίς να χάνει καθόλου η ιστορία που αποτυπώνεται στις σελίδες του... Μία ιστορία που κάλλιστα θα μπορούσε να θυμίζει αρχαία τραγωδία με κύρια χαρακτηριστικά της την ύβρη, τη νέμεση και την κάθαρση...

Κυριακή Γανίτη

Από την άλλη μεριά είναι η ''Η Παναγία της φωτιάς'' που δε χάνει καθόλου σε αξία, αλλά έρχεται να μας δώσει πληροφορίες σχετικά με τους άλλους ήρωες της ιστορίας που μάθαμε στην Εξομολόγηση. Εμένα μου άρεσε εξίσου, όσο το πρώτο βιβλίο. Νομίζω ότι ήταν το καλύτερο τέλος της ιστορίας που άρχισε στην εξομολόγηση. Δεν πρέπει να παραλείψω το γεγονός ότι μου λύθηκαν κάποιες απορίες που μου είχαν μείνει αναπάντητες από το πρώτο βιβλίο. Για μένα η ολοκληρωτική κάθαρσηλύτρωση, τόσο των ηρώων, όσο και των αναγνωστών (αν μπορεί να θεωρηθεί πιθανό κάτι τέτοιο) έρχεται με αυτό το δεύτερο βιβλίο. Αν λοιπόν είστε (ή όχι) λάτρεις των ιστοριών που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα, θα τα λατρέψετε... Εγώ σίγουρα θα ''επιστρέψω'' πολλές φορές στο μέλλον σε αυτά...

Οδοντωτή μνήμη - Ευρυδίκη Νικήτα

Αγάπη Ντόκα

Το βιβλίο είναι δομημένο με κεφάλαια, που το καθένα τους έχει ως τίτλο κάτι που σχετίζεται με τα δόντια και παραλληλίζεται η ζωή των ηρώων μ’ αυτά:

ΕΞ Ω

ΑΠ Ο

ΤΑ

Δ

Ο ΝΤ ΙΑ

Ο Άρης ζει στην Γερμανία και είναι ερωτευμένος με την Εύα. Για χατίρι των γονιών του, την αφήνει και επιστρέφει στην Ελλάδα για να παντρευτεί την Αθηνά, τελειόφοιτο του Οικονομικού, με δικό της λογιστικό γραφείο. Κάνουν δύο παιδιά: τον Ορφέα και την Δανάη. Ο Ορφέας θέλει να γίνει χορευτής, αλλά τελικά σπουδάζει αρχαιολογία για να νιώθει κοντά στην Sabine, που σπουδάζει κι αυτή αρχαιολογία. Είναι ερωτευμένος με την Ελίνα, οδοντίατρο και παιδική του φίλη, η οποία είναι κόρη του νονού του, Δημήτρη, επίσης Έξω απ’ τα δόντια, οδοντιάτρου. Δόντια γάλακτος, Ο Άρης είναι θύμα του πατέρα του. Πονόδοντος, Η Αθηνά είναι θύμα του Άρη. Μασητήρες, Ο Ορφέας είναι θύμα του πατέρα του. Φρονιμίτες, Η Ελίνα είναι θύμα της μάνας της. Κυνόδοντες, Ο Ορφέας σχετίζεται με την Ελίνα. Κοπτήρες, Η Ελίνα κατρακυλά στις σκάλες. Πανοραμική, Θήκες, Ο Ορφέας βρίσκεται στη φυλακή. Πέτρα, Τερηδόνα, Ο Άρης τον επισκέπτεται μόνο Διπλό εμφύτευμα, με τη συνοδεία της Αθηνάς. Εκμαγείο, Άραγε τον αγαπάει; Απονεύρωση, Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ Σφράγισμα, Εξαγωγή.

Καλαμαρά Γεωργία

Αργάτης πελαγίσιος είναι ο νους…

«Ένας αργάτης πελαγίσιος είναι ο νους, κι είναι δουλειά του να μολώνει το χάος…» αναφέρει ο Καζαντζάκης στο έργο του «Ασκητική» κι είναι στα αλήθεια μία αχανής έκταση το μυαλό. Περιλαμβάνει χρώματα και σχέδια, εύφορες κοιλάδες κι άγονες περιοχές, φωτεινά τοπία και σκοτεινά φαράγγια, πεντακάθαρους ουρανούς και αστραφτερές θάλασσες, μα και ανταριασμένους ορίζοντες και νευρικούς ωκεανούς. Βρίθει από πληθώρα τοπίων και θεαμάτων που αναμένουν στωικά τη στιγμή που θα τα επιλέξει ο δημιουργός για να χτίσει την ιστορία του.

Αρκεί ένα ή περισσότερα ερεθίσματα προκειμένου να στραφεί ο συγγραφέας σε αυτή την αχανή έκταση του μυαλού του. Πολλές φορές το έναυσμα είναι μια μυρωδιά, ένας ήχος, μια εικόνα, η αίσθηση στο δέρμα καθώς αγγίζει κάτι, μια γεύση, μια ανάμνηση, ένα συναίσθημα… Ο νους, ο μόνιμα σε εγρήγορση κι αφύπνιση, θα λάβει αμέσως την πληροφορία. Θα την επεξεργαστεί και με τη βοήθεια της φαντασίας, εκείνου του εργαλείου που φυλάει πάντοτε σε περίοπτη θέση, θα πλέξει την ιστορία του. Η έμπνευση παίρνει φωτιά. Και τότε χέρια, νους και καρδιά συνεργάζονται αρμονικά και ισορροπημένα. Μόνο τότε ολοκληρώνεται το λογοτεχνικό κομψοτέχνημα. Ωστόσο ο νους είναι ένα όργανο που χρειάζεται συνεχώς κούρδισμα. Όσο είναι απασχολημένος και εργάζεται μεθοδικά, είναι σβέλτος και διαρκώς βελτιώνει την πνευματικότητά του. Αντίθετα, σαν κρατείται σε αδράνεια τότε αποκοιμιέται. Τα χρώματα σταδιακά ξεθωριάζουν, φθείρονται, τα κτίρια γκρεμίζονται και οι πολιτισμοί καταρρέουν, οι θάλασσες αποστραγγίζονται και οι ποταμοί βαλτώνουν. Στο τέλος απομένει μια άγονη και ξερή έρημος και το μέτωπο του δημιουργού σφραγίζεται με την

παραίτηση. Οι αισθήσεις κλειδώνονται, τα συναισθήματα μένουν μόνιμα στον διακόπτη off, και τα μάτια βροντοφωνάζουν θλίψη. Δεν ζει, όμως, ο δημιουργός χωρίς την αγαπημένη του ασχολία, τη γραφή κι ας έχει να πολεμήσει με τη ρουτίνα της καθημερινότητας, τη σωρεία αρνητικών σκέψεων, το άγχος, την έλλειψη ύπνου ή την έλλειψη χρόνου, την πλήξη, τη μοναξιά. Ό,τι κι αν του συμβαίνει το χρησιμοποιεί τελικά προς όφελός του. Δημιουργεί βάσει των εμπειριών του, έστω και μετά από αρκετό χρονικό διάστημα ανάπαυλας. Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς· το δηλητήριο της γραφής κυλάει στο αίμα του κι όση αιμοκάθαρση κι αν κάνει, δεν θα είναι ποτέ αρκετή για να απαλλαγεί από αυτό. Μπορεί να αγνοήσει τις κραυγές της ανάγκης του να εκφραστεί, μπορεί να εναγκαλιστεί την ηττοπάθεια, μα η αγάπη του για τη γραφή δεν θα πεθάνει. Θα αναμένει τη στιγμή που ο νους θα κουρδιστεί και πάλι και τα χέρια θα υπακούν της προσταγές του καθώς η καρδιά θα κρατάει τον ρυθμό και θα ντύνει με την αγάπη της το έργο.

«Ο άνθρωπος που δουλεύει με τα χέρια είναι εργάτης, με τα χέρια και το μυαλό, τεχνίτης, με τα χέρια, το μυαλό και την καρδιά, καλλιτέχνης» François Mauriac Διαβάστε το άρθρο εδώ

Νάγια Γ. Μητροπούλου

" Γιατί, μόνο αν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, έχουμε ελπίδα. "

ΕΛΠΙΖΩ ΑΚΟΜΑ… ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ Στην Ελλάδα του 2016 που τα όνειρα πεθαίνουν το ένα πίσω από το άλλο και οι άνθρωποι φεύγουν στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο για εκείνους και για τις οικογένειές τους, είναι και μερικοί άνθρωποι που τολμούν να ονειροπολούν, να αντέχουν και να αντιτάσσονται στις αντιξοότητες μένοντας. Ακόμα κι αν μέσα τους γνωρίζουν ότι όλα ίσως είναι χαμένα. Παλεύουν με νύχια και με δόντια για αυτό το καλύτερο αύριο!

Είναι τόσο τραγική η κατάσταση που προσωπικά την συγκρίνω με τα χρόνια του Μεσαίωνα. Τόσο σκοτεινά, γεμάτα απώλειες. Κάποτε πήγαινες σε έναν εργοδότη και σου έλεγε “δεν έχεις την απαιτούμενη εμπειρία ή διαθέτεις λίγα προσόντα”. Πλέον σαν απόρριψη ακούω ότι λέγεται “ναι μεν έχεις την εμπειρία αλλά έχεις παραπάνω προσόντα απ’ όσα ζητάμε” ή “έχεις παραπάνω προσόντα και δεν μπορούμε να στα πληρώσουμε”. Αλλά το διαχρονικό “δεν έχεις εμπειρία”, κρατάει την 1η θέση σαν αιτιολογία απόρριψης.

Θα ήθελα προς ενημέρωση υποψήφιων εργοδοτών να ενημερώσω ότι κανείς δεν γεννήθηκε έχοντας εμπειρία! Και φυσικά κανείς δεν είναι τόσο αλαζόνας να αναλάβει κάτι που δεν ξέρει ή δεν πιστεύει ότι μπορεί να καταφέρει να μάθει! Κι όταν ο άλλος έρχεται με τα τσακισμένα του χρόνια σε σπουδές και πτυχία και ζητάει μια κατώτερη εργασία, δεν ζητάει να πληρωθεί αυτά τα χρόνια! Ζητάει μια αξιοπρεπή δουλειά την οποία εσείς προσφέρετε, και απλά να πληρωθεί γι’ αυτήν Κάπως έτσι έχουν αυξηθεί οι εγγραφές στα μητρώα του ΟΑΕΔ και πόσοι ακόμα μη εγγεγραμμένοι υπάρχουν. Ο κόσμος ζητάει μια αξιοπρεπή εργασία, να ζήσει την οικογένειά του, να δημιουργήσει οικογένεια, κίνητρο να μείνει στον τόπο του! Να μπορεί να χαμογελάει και να κάνει όνειρα. Ανήκω σε αυτούς τους ανθρώπους. Που ονειρεύονται ακόμα. Το για πόσο, είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά πιστεύω ότι θα συνεχίσω να ανήκω, όσο πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα και ότι κάπου εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι. Που σκέφτονται και υποστηρίζουν άλλους ανθρώπους. Γιατί, μόνο αν νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον, έχουμε ελπίδα. Μόνο έτσι. Μην το ξεχνάτε.

Διαβάστε το άρθρο εδώ

. ι σ τ ί ρ ο κ α έν

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

ι α κ ι ρ ό γ α Φως, νερό, ζωή. α ν Έ

Θίοντορ Φιντς: Στέκεται πρωί πρωί στη μαρκίζα του καμπαναριού του σχολείου και κοιτάζει κάτω, σκεπτόμενος αν πρέπει να πέσει... Βάιολετ Μάρκυ: Στέκεται πρωί πρωί στη μαρκίζα σου καμπαναριού του σχολείου και κοιτάζει κάτω, σκεπτόμενη αν... Ποιος σώζει ποιον; Ένα αγόρι και ένα κορίτσι φοιτούν στο ίδιο σχολείο, στην ίδια τάξη, αλλά δεν έχουν τίποτε κοινό. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

όλα τα φωτεινά μέρη Όταν τον ρωτάει η Βάιολετ γιατί ξεχωρίζει από τους άλλους, γιατί κάνει ό, τι κάνει, εκείνος απαντά: ''Το κάνω γιατί μου υπενθυμίζει να είμαι εδώ, πως είμαι ακόμα εδώ και πως έχω εγώ ευθύνη για τα πράγματα''. Μέχρι που το σκοτάδι πλησιάζει… Κλείνεται στον εαυτό του και σκέφτεται: ''Είμαι διαλυμένος. Είμαι απατεώνας. Είναι δυνατόν να αγαπηθώ; Είναι θέμα χρόνου να το πάρει χαμπάρι η Βάιολετ. Την προειδοποίησες. Τι θέλει από σένα; Της έχεις πει πως έχει η κατάσταση.” “Διπολική διαταραχή” λέει το μυαλό του, κολλώντας την ταμπέλα στον ίδιο του τον εαυτό. Διπολική, διπολική, διπολική.

Διαβάστε όλη τη συνέντεξη εδώ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Νένα Μπούρα

Το βιβλίο σας, «Είπαμε πολλά και σώνει», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές και περιλαμβάνει λαϊκά παραμύθια. Επίσης συμμετέχετε με παραμύθια σας σε ανθολογίες λαϊκών παραμυθιών από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ν.Μ. Σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση. Θα ξεκινήσω κάπως κλισέ, αλλά είναι η αλήθεια. Από μικρή είχα μεγάλη σχέση με το χαρτί και το μολύβι, είτε γράφοντας ποιήματα σε τετράδια και σκέψεις σε χαρτάκια, είτε αρθρογραφώντας σε μαθητική εφημερίδα, είτε καταγράφοντας λαϊκά παραμύθια και δημοτικά τραγούδια από τους παππούδες μου. Σχεδόν, με εξομολογητικό τρόπο, ότι με χαροποιούσε ή με στενοχωρούσε, έπρεπε πρώτα να περάσει στις λευκές σελίδες ενός τετραδίου. Αβίαστα, μπορώ να πω προέκυψαν όλα αργότερα, ως έφηβη και ενήλικη πια. Θέλησα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις με φίλους μου, οι οποίοι με παρότρυναν να σκεφτώ και την έκδοση αυτών που έγραφα και που μέχρι τότε, ήταν κλεισμένα σε συρτάρια. Ο εκδοτικός οίκος Συμπαντικές Διαδρομές, μου έδωσε αυτή τη χαρά και είμαι πια στη συγγραφική τους οικογένεια.

Ποια είναι η διαφορά των λαϊκών παραμυθιών από τα σύγχρονα; Ν.Μ. Τα λαϊκά παραμύθια είναι ένα σημαντικό κομμάτι της λαογραφίας μας, αλλά κι όλων των λαών, γιατί όλοι έφτιαχναν παραμύθια.Ήταν μια εσωτερική ανάγκη για ψυχαγωγία ή έμμεσο διδακτισμό. Δεν ξέρουμε πότε ξεκίνησαν και ποιος ήταν αυτός που τα πρωτοσκάρωσε, όμως ξέρουμε πως ήταν προς τέρψη των ενηλίκων μόνο. Τα λαϊκά παραμύθια δε γράφτηκαν από έναν συγκεκριμένο δημιουργό, αλλά είναι δημιούργημα ανώνυμων παραμυθάδων που τα μετέφεραν από το στόμα στο αυτί και από το αυτί στο στόμα, μέσα στα καφενεία, στα καραβάνια, στα νυχτέρια, τις κρύες νύχτες του χειμώνα δίπλα στα τζάκια ή τα ξάστερα βράδια του καλοκαιριού έξω στις αυλές που κοιμούνταν στα αυτοσχέδια κρεβάτια τους, για να δροσιστούν.

Τα σύγχρονα παραμύθια, ή λογοτεχνήματα για παιδιά θα τα έλεγα εγώ, είναι ενός δημιουργού και απλοποιημένα, αφού έγινε «αποπαίδωση» του παραμυθιού, δηλαδή η προσαρμογή του στο παιδικό κοινό, απαλλαγμένο από βίαιες σκηνές και εμπλουτισμένο με σύγχρονους προβληματισμούς και βιώματα του κάθε δημιουργού. Εκτός από συγγραφέας είστε και δασκάλα. Πιστεύετε ότι τα παιδιά γνωρίζουν τα λαϊκά παραμύθια της πατρίδας μας ή προτιμούν τα σύγχρονα; Ν.Μ. Δυστυχώς, κατά την γνώμη μου, το λαϊκό παραμύθι άρχισε να εκλείπει από τις βιβλιοθήκες μας. Επικράτησαν τα έντεχνα-σύγχρονα παραμύθια που είναι πιο ελκυστικά λόγω εικονογράφησης, διαφήμισης, λόγω του ότι είναι πιο απλοϊκά ή η ήρωες είναι πιο όμορφοι. Τα τελευταία χρόνια, όμως, με λύπη μου διαπιστώνω πως τα παιδιά δε διαβάζουν καν παραμύθια, πέραν της προσχολικής τους ηλικίας, γιατί επικράτησε η άποψη από τους μεγάλους πως «είσαι μεγάλο παιδί για να διαβάζεις παραμύθια». Με αυτόν τον τρόπο υποτιμήθηκε η αξία του παραμυθιού, περιορίστηκε η φαντασία τους και η τεχνολογία «έκλεψε» τη λαλιά.

Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, ως δασκάλα λέω πως πρέπει ο δάσκαλος να παρέμβει και να αξιοποιήσει εκπαιδευτικά το παραμύθι μέσα στην τάξη. Αποτέλεσμα αυτής της σκέψης και θέλοντας να γνωρίσουν τα παιδιά το λαϊκό παραμύθι, άρχισα εκτός από την συγγραφή παραμυθιών να ασχολούμαι και με την αφήγηση λαϊκών παραμυθιών, σε μικρούς και μεγάλους. Να μοιράζω τις ιστορίες μου σε κατασκηνώσεις, σε πλατείες, σε σχολεία και όπου υπάρχουν άνθρωποι που έχουν «ανοιχτές ψυχές» και αυτιά για παραμύθια. Τα παραμύθια είναι τελικά μόνο για παιδιά ή έχουμε και εμείς οι ενήλικες ανάγκη από παραμύθια, από παρηγοριά; Ν.Μ. Είναι ανάγκη όλων μας η παρηγοριά, άλλωστε το παραμύθι προέρχεται από την λέξη παραμυθία που σημαίνει παρηγοριά. Δεν είναι τα παραμύθια μόνο για διασκέδαση, αλλά και για να εκφράζουν αλήθειες με αλληγορικό τρόπο. Μέσα από αυτά που διαβάζει το παιδί ή ο ενήλικας, μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα το περιβάλλον γύρω τους, έτσι ώστε, όταν έρθουν αντιμέτωποι με άσχημες καταστάσεις να μπορούν να νικήσουν ακόμα και τον δράκο. Ποια είναι η γνώμη σας για τους Έλληνες αναγνώστες; Διαβάζουν βιβλία ή τα θεωρούν είδος πολυτελείας, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης; Ν.Μ. Από έρευνες που κατά καιρούς διαβάζω σε εφημερίδες και διάφορα άλλα έντυπα, αλλά και από τον κύκλο μου, που είναι ένα δείγμα και αυτό της κοινωνίας μας, βλέπω πως οι Έλληνες δεν ασχολούνται όσο θα έπρεπε με το διάβασμα.

Μες το δάσος περπατώ Κι έχω σύντροφο το λύκο Ξωτικό για βοηθό Αρχινάω το χορό Την ανέμη ξετυλίγω Μουσικές κλωστές ρεβίθια Ξεκινούν τα παραμύθια

Το βιβλίο της Νένας Μπούρα “ΕΙΠΑΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΩΝΕΙ” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές και περιλαμβάνει λαϊκά παραμύθια. Η ίδια, η συγγραφέας αναφέρει για το περιεχόμενου του βιβλίου της: «Στο παρόν βιβλίο υπάρχουν λαϊκά παραμύθια από λαϊκούς αφηγητές, διασκευασμένα από εμένα, καθώς και δικά μου λαϊκότροπα παραμύθια που ακολουθούν τους νόμους των λαϊκών παραμυθιών». Πώς να μην ασχοληθεί με τα λαϊκά παραμύθια, αφού στη μνήμη της έχει τη μορφή του παππού και της γιαγιάς να της αφηγούνται παραμύθια; Παραμύθια που ταξίδευαν από στόμα σε στόμα και έφτασαν στα πέρατα του κόσμου. Σε αυτό, λοιπόν, το βιβλίο θα διαβάσετε υπέροχα λαϊκά παραμύθια. Θα συναντήσετε μάγισσες, βασιλιάδες, παλικάρια δυνατά, κόρες πανέμορφες, καλομοίρες και γιάτρισσες. Θα ταξιδέψετε σε χρόνους αλλοτινούς, θα φτάσετε σε μέρη μακρινά. Ελάτε, τα παραμύθια ξεκινούν!! Και μη ξεχνάτε ότι είναι για όλους, μικρούς και μεγάλους!!! Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Κυριάκος Χαλκόπουλος

Μια άποψη που δεν μπορεί να ισχύει

Κυριάκος Χαλκόπουλος

Είναι μια άποψη που προφέρεται συχνά, ότι όλα έχουν ήδη ειπωθεί. Όμως αν θεωρήσουμε πως κάτι τέτοιο – μια συνολική γνώση για κάτι, ή έστω μια συνολική ονομαστική αναφορά σε κάτι – προϋποθέτει τουλάχιστον πως κανείς γνωρίζει το σύνολο το ίδιο στο οποίο αναφέρεται, τότε μοιάζει πολύ εύλογο να υποστηριχθεί πως κανένας άνθρωπος δεν γνωρίζει πολλά για τον ίδιο τον κόσμο που έχει στο μυαλό του. Αν γνώριζε ένα πολύ μεγάλο μέρος από τον νοητικό του κόσμο, τότε, πρέπει να εκτιμήσουμε πως οι καθημερινές του σκέψεις θα ήταν όχι απλά πιο σύνθετες από τις τωρινές, αλλά στην κυριολεξία τόσο πολλές και περίπλοκες που θα κινδύνευε να μην προσέχει ούτε τα απαραίτητα στον εξωτερικό κόσμο...

Διαβάστε το άρθρο εδώ

Μια υπόθεση που μπορούμε να κάνουμε είναι πως όποιος νομίζει ότι όλα έχουν ειπωθεί, ισχύει ό, τι βλέπει σε φράσεις άλλων – για παράδειγμα, συγγραφέων ή άλλων διανοητικών που προσωπικά αναγνωρίζει ως σημαντικούς – τα νοήματα που κατά τη γνώμη του περιβάλλουν τις δικές του πιο ιδιαίτερες σκέψεις. Και αυτό, πάντως, μπορεί να είναι μια πλάνη, αφού μάλλον ανάμεσα στην ξένη πρόταση ή έκφραση που διαβάζει κανείς σε ένα βιβλίο και στη δική του αίσθηση για αυτό που διάβασε εκεί, πρέπει να υπάρχει αρκετά μεγάλο πεδίο διαφοροποίησης...! Σε ένα διάλογο με τον Σωκράτη, με αφορμή μια προτροπή που του έγινε να αναπτύξει τις σκέψεις του, ένας άλλος συνομιλητής (ο γεωμέτρης Θεόδωρος της Κυρήνης) παρεμβαίνει με το πρόσχαρο σχόλιο ότι “να παρακινείς τον Σωκράτη να εκθέσει τις σκέψεις του είναι ως να καλείς ιππικό στην πεδιάδα”, δηλαδή σαν να παρακινούσαν πεζοί να τους επιτεθούν τώρα στο πιο εκτεθειμένο σημείο οι εχθροί πάνω στα άλογα τους. Θα μπορούσαμε να πούμε πως, όπως εκείνοι οι πεζοί που αμέριμνα καλούν τον άλλο να παρατάξει τις δικές τους δυνάμεις, έτσι και ο καθένας που πιστεύει πως όλα έχουν ειπωθεί και όλα είναι γνωστά αγνοεί ότι στέκεται και ο ίδιος σε μια πεδιάδα, και με την πεποίθηση του πως τίποτε νέο δε θα προβάλει στον ορίζοντα κατ ουσίαν κλείνει το στόμα του ώστε να μην ειπωθεί ποτέ μια προτροπή σε οτιδήποτε ακόμα άγνωστο μπορεί να φτάσει ως εδώ. Άλλωστε ο ίδιος ο Σωκράτης κάποτε ισχυρίστηκε ότι η Φιλοσοφία είναι κάτι που γεννήθηκε από την αίσθηση του θάμβους απέναντι στο άγνωστο που μας προκαλεί ανησυχία αλλά και έντονο ενδιαφέρον. Κάτι το νέο. Εξάλλου, με λίγη προσοχή, αυτό που θα βρεθεί μπροστά μας ενώ φωνάξαμε το κάλεσμα στην πεδιάδα μας, δε θα είναι και το περίφημο ιππικό της αρχαίας πόλης του Κολοφώνα...

Συνέντευξη Μαρία Γραμμένου

Καλοτάξιδο το βιβλίο σας «Φωνές από χώμα». Ως Κυπρία στη καταγωγή, πόσο βαθιά ταυτιστήκατε με την εκάστοτε ιστορία, γράφοντας την; Ποια ανάγκη σας ωθεί στα ίδια μονοπάτια, μετά το «Η Αϊσέ πάει διακοπές»; Κ.Σ. Εγώ σας ευχαριστώ για την χαρά να συνομιλώ με ανθρώπους που αγαπούν τόσο το βιβλίο και προβάλλουν τη δουλειά μας. Για να απαντήσω στην ερώτησή σας, ως Κύπρια ταυτίζομαι σε ένα βαθμό με τις ηρωίδες μου, νοούμενου ότι οι αγωνίες τους ως γυναίκες, οι συγκρούσεις τους με το κατεστημένο που λέγεται επίσημη ιστορία και κυρίως η αναζήτηση της ταυτότητάς τους είναι θέματα που με απασχολούν έντονα και προβάλλονται μέσω αυτών. Αν θέλετε, η ταύτιση είναι αμφίδρομη.

Κωνσταντία Σωτηρίου

Στην Αϊσέ είχα ταυτιστεί με την ηρωίδα μου που είχε γίνει έρμαιο των γεγονότων και προσπαθούσε με αξιοπρέπεια να υπάρξει, στις Φωνές ταυτίστηκα με στοιχεία από όλες τις γυναίκες μου που μιλάνε στο βιβλίο, με το γεγονός ότι επίσης στέκονται μάρτυρες του «κακού» μη μπορώντας ουσιαστικά να αντιδράσουν.

Κωνσταντία Σωτηρίου

Τώρα, για την θεματική, που είναι τα ιστορικά γεγονότα στην Κύπρο, με ωθεί ασφαλώς η ανάγκη να πω την δική μου εκδοχή των πραγμάτων, μέσα από τα μάτια των γυναικών. Σαφώς και δεν θα ήθελα να κατηγοριοποιηθώ ως η Κύπρια συγγραφέας που γράφει μόνο για την Κύπρο, αλλά για την ώρα υπάρχουν μέσα μου αυτές οι ιστορίες και έχω ανάγκη να τις πω. Αποδίδοντας μερικές από τις μαρτυρίες στην Κυπριακή διάλεκτο, πιστεύετε ότι είναι εύκολο να κατανοηθούν από όλο το φάσμα του αναγνωστικού κοινού ή στόχος σας ήταν πιο συγκεκριμένοι αναγνώστες; Κ.Σ. Στόχος μου είναι όλο το αναγνωστικό κοινό, σαφώς και δεν απευθύνομαι μόνο στους Κύπριους αναγνώστες. Άλλωστε, γράφω Ελληνικά, θεωρώ ότι αυτά που γράφω ανήκουν στην Ελληνική λογοτεχνία. Η γλωσσική μου ταυτότητα είναι ισχυρή και είναι η Ελληνική. Η κυπριακή διάλεκτος, από την άλλη, είναι κομμάτι της Ελληνικής γλώσσας.

Οι μαρτυρίες είναι στην διάλεκτο, επειδή έτσι δίνεται, πιστεύω, το στοιχείο της μαρτυρίας/ προφορικότητας. Αλλά, κυρίως, επειδή κάποια πράγματα, κάποιες βαθιές και ουσιαστικές αλήθειες δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν εδώ, παρά μόνο στην βαθιά και ουσιαστική γλώσσα των ανθρώπων που είναι τα Κυπριακά. Επίσης να προσθέσω πως και στο πρώτο μου βιβλίο η δεύτερη φωνή της αφήγησης ήταν στην Κυπριακή διάλεκτο και η ανταπόκριση που είχα ήταν, κατά κύριο λόγο, πολύ καλή.

''Η γλωσσική μου ταυτότητα είναι ισχυρή και είναι η Ελληνική. Η κυπριακή διάλεκτος, από την άλλη, είναι κομμάτι της Ελληνικής γλώσσας.''

Κωνσταντία Σωτηρίου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Πιστεύετε στην δύναμη των βιβλιο-ομάδων και στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για την καλύτερη προώθηση του βιβλίου σας; Κατά πόσο βοηθούν ένα συγγραφέα να αναδείξει το έργο του; Κ.Σ. Οι βιβλιο-ομάδες βοηθούν, σαφώς, ένα βιβλίο να φτάσει σε πιο πολλούς αναγνώστες. Είναι πολύ σημαντικό ο αναγνώστης να έχει μια επαφή με το βιβλίο, πριν πάει στο βιβλιοπωλείο. Το ίδιο ισχύει και για τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που μπορεί να αποτελέσουν πολύτιμο εργαλείο, αν χρησιμοποιηθούν έξυπνα και σωστά. Τα δικά μου βιβλία, πιστεύω πως βοηθήθηκαν.

Γυναίκες με τα βιώματα της Τζεμαλιγιέ πώς μπορούν να επιβιώσουν στην κοινωνία μας; Κ.Σ. Η Τζεμαλιγιέ ανήκει και δεν ανήκει σε μια άλλη εποχή, σε μια περίοδο όπου στην Κύπρο, για παράδειγμα, τα γεγονότα ήταν τέτοια που δεν μπορούσες παρά να επιλέξεις πλευρά. Το να αγκαλιάσεις τον εθνικισμό και να ζωστείς τα μαχαίρια της κουζίνας για να πολεμήσεις στο πλευρό της όποιας «μητέρας πατρίδας» (της Ελλάδας ή της Τουρκίας) ήταν για κάποιους μονόδρομους. Και μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή. Η Τζεμαλιγιέ και η κάθε Τζεμαλιγιέ καταβροχθίζεται στην κοινωνία μας, γίνεται έρμαιο της ιστορίας, των αντρών, των παθών και του Λάθους, είτε αυτό είναι δικό της ή άλλου.

''Είναι πολύ σημαντικό ο αναγνώστης να έχει μια επαφή με το βιβλίο, πριν πάει στο βιβλιοπωλείο.''

Κωνσταντία Σωτηρίου

Το εξώφυλλο του βιβλίου σας είναι ιδιαίτερο, φέρνει στο νου τη δεκαετία του ’60, θα έλεγα. Επιλογή καθαρά του εκδοτικού σας οίκου ή φέρετε λόγο πάνω σ’ αυτό; Τι αντιπροσωπεύει για εσάς το συγκεκριμένο εξώφυλλο; Κ.Σ. Το εξώφυλλο ήταν επιλογή της κυρίας Άννας Πατάκη και με εκφράζει απόλυτα. Η αισθητική, η αθωότητα και η ευαισθησία που εκφράζει, νομίζω, αντανακλά αυτό που θέλω να είναι το περιεχόμενο του βιβλίου. Προσωπικά, μου έκανε εντύπωση η μαρτυρία της Ξενούς. Την ξεχωρίζετε κι εσείς; Ποια ιστορία γυναίκας αγαπήσατε περισσότερο και για ποιο λόγο; Κ.Σ. Χαίρομαι πολύ που το λέτε αυτό επειδή και μένα η μαρτυρία της Ξενούς είναι η πιο αγαπημένη μου. Πιστεύω κρύβει μεγάλο σπαραγμό η μαρτυρία αυτής της γυναίκας, που στέκει ξάγρυπνη ανάμεσα στα θεία και στα ανθρώπινα.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Ο τίτλος του βραβείου που κερδίσατε (Athens Prize for Literature), σας γέμισε άγχος, αγωνίες για το επόμενο πόνημά σας; Πώς το αναγνωστικό κοινό αντιμετωπίζει κάποιον βραβευμένο συγγραφέα; Τον επιλέγει με μεγαλύτερη εμπιστοσύνη, πιστεύετε; Κ.Σ. Το βραβείο με γέμισε πάνω από όλα με μεγάλη χαρά. Από εκεί και πέρα, αυτό που είναι σημαντικό είναι να εξελίσσεσαι και να έχεις συνέπεια σε ό, τι κάνεις. Η αγωνία μου είναι αυτή. Το βραβείο βοήθησε να γίνει δεύτερη έκδοση του βιβλίου και να ακουστεί περισσότερο. Δεν νομίζω να επιλέγουν οι αναγνώστες με βάση τα βραβεία, επιλέγουν με βάση πόσο τους έχει συγκινήσει ένα βιβλίο, για να ψάξουν να βρουν το επόμενο που έχεις γράψει.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ Μαρία Γραμμένου

Φωνές από χώμα - Κωνσταντία Σωτηρίου Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο με ιστορίες γυναικών που διαδραματίζονται στα χρόνια του 1963,στη Λευκωσία, με τον διαχωρισμό της Κύπρου. Η καθεμιά τους καταθέτει προσωπικά βιώματα και γεγονότα που τη σημάδεψαν. Πολλές δε από αυτές τις ιστορίες έχουν αποδοθεί στην Κυπριακή διάλεκτο, δίνοντας έτσι ιδιαίτερη έμφαση στα γεγονότα. Μια σύντομη νουβέλα που μεγαλώνει μέσα σου με το τελείωμα του βιβλίου, που σου παραθέτει στιγμές και συναισθήματα απλών γυναικών. Η Βαρβάρα, η Αθηνούλα, η Χρυσούλλα, η Αννού, η Μαρούλλα, η Ελένη… Πώς βίωσε η καθεμία όλα αυτά τα γεγονότα; Η γραφή απλή, κατανοητή, πέρα των κυπριακών εκφράσεων από ένα ιδιαίτερο ιδίωμα, κομμάτι αναπόσπαστο στο να ταυτιστείς μαζί τους. Ο λόγος ρέει μέσα από τα γεγονότα και σε ταξιδεύει στην εποχή εκείνη. Μεγάλες προτάσεις, έλλειψη της τελείας, λες και η χρήση της ήταν φράγμα που καταποντίστηκε από τον χείμαρρο της αφήγησης.

Οφείλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι το βιβλίο αυτό ήταν για Μια σύγχρονη νουβέλα εμένα μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη. Διαβάζοντας το των δυστοπικών οπισθόφυλλο δεν καταλαβαίνεις τίποτα απολύτως για μητροπόλεων, ένα την πλοκή, μαρτυρά ελάχιστα. Ξέρεις ότι η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα (υποθέτεις λοιπόν ότι δεν σκοτεινό παραμύθι για την είναι κοριτσάκι της εφηβείας, ούτε και στην πρώτη νιότη απώλεια, για την οργή, της) και μέχρι εκεί είναι αυτά που ο συγγραφέας σου γύρω και μέσα µας. επιτρέπει να γνωρίζεις πριν ανοίξεις το βιβλίο.

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου Στην πραγματικότητα αποτελεί μια καθαρή αποτύπωση της καθημερινότητας που ζουν κάποιοι συνάνθρωποί μας. Όλη η σαπίλα της κοινωνίας περιγράφεται ξεκάθαρα: ναρκωτικά, εκπόρνευση, "η επικράτηση του ισχυρότερου" και άλλα φαινόμενα που εμείς που ζούμε βολεμένοι δεν τα πολυσκεφτόμαστε (εγώ τουλάχιστον). Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα ψυχογράφημα των ηρώων του. Είναι πραγματικά ο καθένας αυτό που φαίνεται; Η βασική πρωταγωνίστρια είναι μια σκληρή γυναίκα, τι την οδήγησε, όμως, να φτάσει μέχρι εδώ; Και η έταιρη πρωταγωνίστρια του βιβλίου; Ποια η ιστορία της; Είναι όντως γεννημένη πόρνη;

Πίσω από όλα αυτά, καλά κρυμμένη η αγάπη. Ο πόνος της εγκατάλειψης και ο αγώνας να σταθείς ξανά στα πόδια σου. Όλα όσα είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο στο βιβλίο σε βάζουν σε σκέψεις. Είναι πολύ μικρό το βιβλίο, μόνο 160 περίπου σελίδες κειμένου, κι όμως είναι εξαιρετικά περιεκτικό. Με λίγες λέξεις περιγράφονται οι ζωές πολλών ανθρώπων και περνιούνται πολλά μηνύματα. Να επισημάνω κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση: το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου είναι γραμμένο σε δεύτερο πρόσωπο. Δεν το έχω συναντήσει αυτό κάπου αλλού, οπότε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Επίσης, δεν αναφέρονται ονόματα εκτός από ένα. Δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομα των δύο αντρών της ιστορίας, οι όποιες αναφορές σε αυτούς γίνονται με βάση το επάγγελμά τους. Η βασική πρωταγωνίστρια παραμένει τελείως ανώνυμη και θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα στη θέση της. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Τα ξαδελφάκια του χρόνου

Έλενα Δοριάκη

Αγγελίνα Παπαθανασίου

‘Όλα μαζί δεν κάνουνε και χώρια δεν μπορούνε, πρέπει να μπούνε στη σειρά για να λογαριαστούνε. Τι είναι;’ Αυτό το αίνιγμα, επέλεξε η συγγραφέας του βιβλίου «Τα ξαδελφάκια του Χρόνου» Έλενα Δοριάκη, για να συστήσει το βιβλίο της στους μικρούς αναγνώστες της. Ένα βιβλίο που γνωρίζει στα παιδιά τους μήνες και τις εποχές με έναν αλλιώτικο τρόπο και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Περσείδες. Η συγγραφέας, Έλενα Δοριάκη, έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο και το περιέβαλλε με πολλή αγάπη. Η αγάπη αυτή είναι εμφανής σε κάθε σελίδα. Όπως λέει και η ίδια στον πρόλογό της, παραθέτει αυτό το βιβλίο στο κοινό, έχοντας για φίλους καλούς την αγάπη, τις νότες και τις λέξεις.

Η Έλενα Δοριάκη, γνωρίζει στα παιδιά τις εποχές και τους μήνες. Χωρίς να γίνεται κουραστική, παρέχει πληροφορίες στα παιδιά για τα έθιμα που συναντάμε ανάλογα με την εποχή του χρόνου, τις γιορτές του κάθε μήνα. «Τα ξαδελφάκια του Χρόνου» δίνουν μια εξαιρετική ευκαιρία για συζητήσεις μεταξύ παιδιώνεκπαιδευτικών και γονέων πάνω στα έθιμα του τόπου μας (Π.χ. το έθιμο του Κλήδονα) ή στα φυσικά φαινόμενα (πεφταστέρια ή περσείδες) που αναφέρονται στο βιβλίο. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Η βασική ιδέα του βιβλίου είναι πολύ καλή: το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού μολύνεται από έναν μύκητα (αποκαλούμενο με το πολύ όμορφο όνομα "δρακόστιγμα" ) που προκαλεί το φαινόμενο της αυτανάφλεξης. Κανείς δεν γνωρίζει τον τρόπο μετάδοσης, κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό θα είναι φορέας του δρακοστίγματος πριν αναφλεγεί και φυσικά δεν υπάρχει θεραπεία. Η βασική ηρωίδα είναι η Χάρπερ, σχολική νοσοκόμα, που όταν εμφανίζεται η επιδημία προσφέρει τις υπηρεσίες της στο νοσοκομείο και φυσικά μολύνεται. Η αντιμετώπιση του συζύγου της δεν είναι αυτή που περίμενε, ούτε καν το παιδί που περιμένουν δεν αρκεί για να τον πείσει να φερθεί όπως θα επιθυμούσε η Χάρπερ, οπότε και αυτή αποφασίζει να ρισκάρει και να φύγει μακριά προσπαθώντας να μείνει ζωντανή μέχρι να γεννήσει το παιδί της. Εκ των πραγμάτων μιλάμε για μυθιστόρημα φαντασίας, σίγουρα δεν είναι τρόμου και επίσης δεν μπορώ να το πω δυστοπικό, αφού περιγράφονται μόνο οι πρώτοι μήνες της επιδημίας που αφανίζει τον κόσμο. Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Πόσο ευεργετικό και ωφέλιμο είναι να διαβάζει κανείς; Βίκυ Δελλή

Στατιστικά στοιχεία από το Statistics Brain δείχνουν ότι,

αν διαβάζουμε μόνο για 15 λεπτά κάθε μέρα, θα έχουμε διαβάσει συνολικά ένα εκατομμύριο λέξεις κάθε χρόνο. Αυτός είναι ένας εντυπωσιακός αριθμός και επιβεβαιώνει το πώς το διάβασμα μπορεί να βελτιώσει κατά πολύ τις δεξιότητές μας στο γραπτό λόγο και στην ποικιλία του λεξιλογίου μας. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Εμπλουτισμός λεξιλογίου Αυτό συνδέεται με το παραπάνω, καθώς όσο περισσότερο διαβάζουμε, τόσο περισσότερες λέξεις μαθαίνουμε και αναπόφευκτα βελτιώνουμε το λεξιλόγιό μας, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Το να έχουμε ορισμένες γνώσεις και να είμαστε καλοί χρήστες της γλώσσας είναι προσόν για οποιαδήποτε δουλειά, ενώ η γνώση ότι έχουμε την ικανότητα να μιλήσουμε ως ίσος προς ίσο, ακόμα και σε ανώτερούς μας, είναι μια πολύ καλή δόση αυτοεκτίμησης

Γνώση

Βελτίωση της μνήμης

Το διάβασμα είναι γνώση! Κάθε βιβλίο περιέχει πληροφορίες –ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιο ερωτικό μυθιστόρημα– που δεν γνώριζες.

Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο, θα πρέπει να θυμόμαστε μια σειρά από χαρακτήρες, την πλοκή, τις φιλοδοξίες τους, την ιστορία, τα λεγόμενά τους, όπως και πολλά άλλα σημεία του βιβλίου, όπου ακόμα και μικρές λεπτομέρειες έχουν σημασία.

Ενδυνάμωση του εγκεφάλου Η συνεχής ανάγνωση βιβλίων βοηθάει σημαντικά στη βελτίωση της μνήμης. Με το πέρασμα των χρόνων η μνήμη αρχίζει να φθείρεται, ενώ το διάβασμα είναι ένας τρόπος για να καθυστερήσει η φυσική φθορά των λειτουργιών του εγκεφάλου. Βελτίωση της μνήμης Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο, θα πρέπει να θυμόμαστε μια σειρά από χαρακτήρες, την πλοκή, τις φιλοδοξίες τους, την ιστορία, τα λεγόμενά τους, όπως και πολλά άλλα σημεία του βιβλίου, όπου ακόμα και μικρές λεπτομέρειες έχουν σημασία. Καταπολέμηση του άγχους και της αϋπνίας Το διάβασμα ενός καλού βιβλίου λίγες ώρες πριν από τον ύπνο μπορεί να αποδειχθεί ευεργετικό για όσους έχουν προβλήματα αϋπνίας.

Δυνατότερες αναλυτικές διανοητικές ικανότητες Αυτό σημαίνει ότι εξασκούμε την κριτική και αναλυτική μας σκέψη, σημειώνοντας στο νου μας όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες και ξεκαθαρίσαμε τα πράγματα, κρίνοντας ποιος έκανε τι και πότε.

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΛΚΟΠΟΥΛΟΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Γιατί “Χρυσαλίδα”; Πώς προέκυψε ο τίτλος; Κ.Χ. : Εγώ ευχαριστώ, για την φιλοξενία… Ναι, η κυριότερη από τις σημασίες του τίτλου είναι αυτή που αναφέρατε – η χρυσαλίδα είναι ένας χώρος μεταμόρφωσης, και οι μεταμορφώσεις, συνήθως, είναι προς το καλύτερο…

Μια άλλη σημασία του όρου, στο βιβλίο, είναι πως οι ίδιες οι σκέψεις -και η εσωστρέφεια- αποτελούν μια χρυσαλίδα, αλλά μια στην οποία αναπόφευκτα κανείς επιστρέ- φει, όπως αναπόφευκτα φεύγει πάλι για να κινηθεί στον κόσμο. Όσον αφορά τις πεταλούδες -σίγουρα το ελπίζω!

Διαβάζοντας το βιβλίο μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι κάποια από τα διηγήματα είναι σε μεγάλο τμήμα τους καταγραφή εφιαλτών (ή άσχημων ονείρων) που είδατε. Ισχύει κάτι τέτοιο; Δηλαδή, σε αντίθεση με εμάς που, όταν βλέπουμε άσχημο όνειρο, προσπαθούμε να το «ξορκίσουμε» απωθώντας το, εσείς, σαν να καθίσατε και στηρίξατε διηγήματα πάνω σε αυτά. Ήταν ένα είδος εκτόνωσης; Κ.Χ. : Σωστή η εικασία σας. Για την ακρίβεια, η ίδια η ατμόσφαιρα των διηγημάτων είναι ονειρική -δεν έχω δει αυτούσιο κάποιο σε όνειρο. Μοιάζει πιθανό ότι τα όνειρα που βλέπει κανείς είναι τοπία στο δρόμο προς τη βαθύτερη νοητική του ζωή. Σε έναν βαθμό, επιχείρησα να μεταφέρω κάτι από τις σκέψεις μου, αλλά καθώς πρόκειται για λογοτεχνία, το κυριότερο μέλημά μου ήταν να παρουσιάσω έναν χώρο όπου -με λίγη τύχη- αρκετοί αναγνώστες θα έβρισκαν την αφορμή να νιώσουν ή να σκεφτούν κάτι δικό τους.

Η αφήγηση των κειμένων γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, συχνά με ημερολογιακό ύφος, ή με τη μορφή γράμματος. Βοηθάει κάτι τέτοιο στην εξωτερίκευση των σκέψεων ενός συγγραφέα; Κ.Χ. : Νομίζω ότι μου ταιριάζει περισσότερο. Μάλλον, είναι πιο άμεσο -αν και δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει πώς θα το βιώσει ένας αναγνώστης. Σίγουρα, η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο έχει τις δικές της ισορροπίες. Όμως, πιστεύω ότι συνήθως δεν πετυχαίνει κανείς να γράψει κάτι που να λειτουργεί ως ιστορία, εάν ο στόχος του είναι να εκφράσει καθαρά και με ακρίβεια τις προσωπικές του σκέψεις εννοείται πως ο καθένας που γράφει θέλει να πει κάτι, όμως κατά βάση, κανείς δεν ενδιαφέρεται για ένα βιβλίο, εάν δεν πει κάτι στον ίδιο, και είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι αυτός που διαβάζει νοιάζεται (συνειδητά ή ασυναίσθητα) να ανακαλύψει πράγματα για τον εαυτό του και όχι για εκείνον που έγραψε το κείμενο.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΛΚΟΠΟΥΛΟΣ Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Η φαντασία σας και η ανάγκη να καταγράψετε όσα αυτή δημιουργούσε ήταν έντονη από τα παιδικά σας χρόνια ή έγινε αισθητή αργότερα; Οι εκθέσεις σας, στο σχολείο αποτύπωναν την συγγραφική σας ικανότητα; Πότε καταλάβατε ότι μπορείτε να γράψετε; Κ.Χ. : Όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της ερώτησης σας, έκανα την πρώτη προσπάθεια μου, όταν διάβασα το βιβλίο που ανέφερα παραπάνω, με διηγήματα του Λάβκραφτ. Ωστόσο, ήταν στο τέλος του πρώτου έτους των πανεπιστημιακών σπουδών μου, που έγραψα μερικά σύντομα διηγήματα, τα οποία τότε πίστευα ότι αποτελούν κάτι άξιο λόγου -αν και χάθηκαν στην συνέχεια, θυμάμαι τις πλοκές τους. Στα 25 έγραψα το παλιότερο από τα διηγήματα μου που υπάρχει κάπου τυπωμένο. Ποιος είναι ο πρώτος που διαβάζει τα διηγήματα σας; Αν ακούσετε αρνητικά σχόλια από αυτό το άτομο, στεναχωριέστε; Αλλάζετε την πλοκή, αν άτομο της εμπιστοσύνης σας πει ότι κάτι δεν του αρέσει;

Κ.Χ. : Κατά καιρούς υπήρχαν τέτοια άτομα, που τα διάβαζαν πρώτα. Πλέον, αυτό συμβαίνει σχεδόν αποκλειστικά με έναν-δύο συναδέλφους λογοτέχνες. Επηρεάζομαι μόνο αρνητικά, και από δικό μου λάθος. Δηλαδή, εάν συμβεί να βιαστώ να δείξω κάτι κάπου, ενώ δεν έχω σταθερή γνώμη για την αξία του. Συχνά, έχω απορρίψει κείμενα μου με αφορμή αρνητική γνώμη άλλου, όμως αυτό δε συμβαίνει όταν πρόκειται για κάτι που το θεωρώ ήδη καλό (και πάλι μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον άλλο, όμως σε αυτή την περίπτωση η γνώμη μου δεν αλλάζει).

Διαβάζω πολύ λιγότερο απ’ όσο πρέπει -εδώ και μερικά χρόνια.

Στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι συγκεντρωμένα 12 διηγήματα, κοινό σημείο των οποίων είναι η ζοφερή, σκοτεινή εικόνα που δημιουργούν. Αν και το θέμα του καθενός είναι διαφορετικό και διαδραματίζονται σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, δεν μπόρεσα να φανταστώ καμία από τις αφηγήσεις να συμβαίνει στο φως του ηλίου, μέσα στο μυαλό μου όλα διαδραματίζονταν το σούρουπο ή αργά το βράδυ.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΛΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΧΡΥΣΑΛΙΔΑ

Προσωπικά, δεν θα κατατάξω τις ιστορίες στην κατηγορία του τρόμου, πιο πολύ μου φαίνεται να προσεγγίζουν την κατηγορία της φαντασίας, αλλά είναι σίγουρα αρκετά σκοτεινές και δημιουργούν το απαιτούμενο σφίξιμο στο στομάχι, οπότε η κατηγοριοποίηση δεν έχει και τόση σημασία. Πιστεύω, ειλικρινά, ότι γράφοντας τα διηγήματα αυτά ο συγγραφέας ξόρκισε φοβίες και εφιάλτες που τον ταλαιπωρούσαν, σε πολλά από αυτά υπάρχει η μακαβριότητα και η «παράνοια» στην αλληλουχία των καταστάσεων που υπάρχει στα άσχημα όνειρα, τουλάχιστον σε αυτά που βλέπω εγώ. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Αγγελίνα Παπαθανασίου

ΤΑΤΙΑΝΑ ΣΤΑΥΡΟΥ

Από νεαρή ηλικία, η Τατιάνα Σταύρου στράφηκε με ενδιαφέρον προς τα γράμματα, ενθαρρυμένη και από το οικογενειακό της περιβάλλον. Καθιερώθηκε στο χώρο της λογοτεχνικής παραγωγής, της λεγόμενης γενιάς του ’30. Ειδικότερα, της μερίδας εκείνης των δημιουργών, που επικεντρώθηκαν θεματικά στις ιστορικές περιπέτειες του ελληνισμού, από τον πόλεμο του 1897 ως την Μικρασιατική καταστροφή. Σε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει για το περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ το 1985 στη Γεωργία Καρρά, είχε πει σχετικά με τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά:

«Είχαμε δημιουργήσει μια γυναικεία λογοτεχνική συντροφιά για να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, διότι η Αθήνα ήταν τόσο μεγάλη που υπήρχαν ποιήτριες που δεν γνώριζαν τη Μελισσάνθη. Είπε λοιπόν η Καρθαίου να κάνουμε μια προκήρυξη...Αδύνατο μου φάνηκε. Σαν να ήταν να πέσω με αλεξίπτωτο! ... Τον πρώτο χρόνο ήρθαν 14 βιβλία. Τον άλλο χρόνο άλλα 14.Κάθε χρόνο και περισσότερα. Όλη η Ελλάδα έστελνε! Ύστερα μας έδωσαν βραβεία να απονέμουμε κι άλλοι.... Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε η παιδική λογοτεχνία στην Ελλάδα». Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου Μία πόλη όπου η Ανατολή συναντά τη Δύση … Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ είναι μία ταινία που σε γεμίζει συναίσθημα, σου φέρνει στο νου αναμνήσεις (ειδικά όταν από μικρή ακούς ιστορίες για την Πόλη), σε ταξιδεύει σε μέρη μαγικά… Μέσα από τη μαγειρική, η ταινία αφηγείται τη ζωή της οικογένειας Ιακωβίδη και κυρίως του γιου τους Φάνη.

«Την Πόλη, την είπαν Πόλη, γιατί είναι η ομορφότερη πόλη στον κόσμο» … Αυτά τα λόγια του

κυρίου Ιακωβίδη στην ταινία ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ έχουν μείνει στο μυαλό μου … και όντως η Κωνσταντινούπολη είναι η πιο όμορφη πόλη στον κόσμο… Μία πόλη γεμάτη αρώματα, γεμάτη μυρωδιές, γεμάτη μπαχάρια, γεμάτη γλυκά …

Η ζωή είναι ένα γαστρονομικό ταξίδι … Ξεκινά με τα ορεκτικά, περνάει στο κυρίως πιάτο και τελειώνει με το επιδόρπιο… Τα μπαχάρια είναι αυτά που δίνουν γεύση στο φαγητό… Όπως και οι επιλογές μας είναι αυτές που δίνουν ουσία στη ζωή μας… Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Μάργκινους Μόριους Στέλιος Χαλκίτης Γραμμένο αρχικά στα ελληνικά, πρώτο-εκδόθηκε το 2012. Έχει λάβει επαίνους από ακαδημαϊκούς και αποτελεί Best Seller Με δεύτερη έκδοση στην Ελλάδα κυκλοφορεί μεταφρασμένο σε Αγγλία και Αμερική. Μια σύγχρονη περιπέτεια οδυσσειακών διαστάσεων. Aν και είναι ένα έργο μυθοπλασίας, είναι ένας θησαυρός απόκρυφης γνώσης o οποίος απαιτεί από τον αναγνώστη να την αποσπάσει σαν πολύτιμα πετράδια μέσα από υπόστρωμα της πλοκής, ένα εγχείρημα που είναι αδύνατο να επιτευχθεί με μια ανάγνωση. Η γνώση αποκαλύπτεται μέσα από ένα συναρπαστικό ταξίδι ξεκινώντας από ένα μικρό νησί του Αιγαίου στην σύγχρονη Ελλάδα, κατόπιν μεταφέρεται στην Αθήνα την πρωτεύουσα, για να συνεχίσει στην Ινδία, στο Άθως την μοναστική

πολιτεία, στο Βατικανό, ακόμα και σε απρόβλεπτες καταστάσεις ύπαρξης. Αγγίζει διάφορα ζητήματα της τρέχουσας επικαιρότητας όπως η διαφθορά στην Ελλάδα της κρίσης. Έρχεται αντιμέτωπο με οντολογικά θέματα τα οποία πυροδοτούν τα ταξίδια του βασικού ήρωα. Ο Οδυσσέας είναι ένας ήρωας, που μας παραπέμπει σε εκείνον του

Η Λου είναι η οδηγός του Οδυσσέα που τον συντροφεύει μέσα στη μεταμόρφωσή του. Είναι κόρη ενός μεγιστάνα της ναυτιλίας. Έχει το προβάδισμα στην προσωπική της αναζήτηση. Ο δάσκαλός τους, ο Βεράκιος, ένας μοναχός στο Άγιο Όρος, είναι ένας σοφός γέροντας

Ομήρου και μοιράζονται την ίδια θέληση στην επίτευξη του στόχου του, ο οποίος είναι να εκπληρώσει το πνευματικό, νοητικό και συναισθηματικό πεπρωμένο του παρόλα τα εμπόδια, πολιτικά, ηθικά και θρησκευτικά. Υπερβαίνει τα στεγανά του φύλου, της θεολογίας, της φυλετικότητας, του χώρου και του χρόνου.

ο οποίος αναγνώρισε τις δυνατότητές τους και τους εκπαίδευσε. Υπάρχουν επίσης πολλοί άλλοι χαρακτήρες το ίδιο ενδιαφέροντες. Ο συγγραφέας καταφέρνει να γοητεύσει τον αναγνώστη και να τον καταστήσει μάρτυρα του έπους του βασικού ήρωα.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Τιποτένιος ο άνθρωπος, οσμή από χώμα, καρτερεί τα φτερά να πετάξει, να ξυπνήσει μια μέρα πεταλούδα. Μυστικός ο αγώνας, κρυφός, μόνο για κείνον

Τέσσερις γυναίκες στο χθες και το σήμερα ξεδιπλώνουν έναν τρισυπόστατο άντρα, ορίζοντας μοιραία και αμετάκλητα τη ζωή του, αυτή του Φραγκούλη του Ληστή, του Αυγουστή Παπαδάκη, του Γέροντα Ιωάννη∙ ενός επικίνδυνου ανθρώπου, ενός μοναδικά υπέροχου άντρα, ενός ταπεινού ασκητή…

Ο ταραγμένος βίος ενός αμαρτωλού που τα βήματά του θα τον οδηγήσουν μέχρι τα πιο βαθιά μονοπάτια της αγάπης. Η παρανομία, τα πάθη, το έγκλημα θα συγκρουστούν με το βαθύτερο στοιχείο της ύπαρξης, τη συνείδηση. Κι ένας ισόβιος αγώνας ξεκινά, με τρόπαιο την κάθαρση και τίμημα τον αβάσταχτο έρωτα ανάμεσα σ’ έναν άντρα με σκοτεινό παρελθόν και μια γυναίκα με λαμπρό μέλλον…

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Χαρά Δελλή

Υπάρχει για όλους λύτρωση; Αλλάζει ο άνθρωπος; Καθηλωτική πλοκή και άριστη γραφή. Δομημένοι ήρωες και άπειρα συναισθήματα.

Ένας συνεχόμενος αγώνας ψυχής. Με έντονες ως ανατριχιαστικές εικόνες προβληματισμού. Μια αληθινή ιστορία δοσμένη με μαεστρία, μέχρι η πένα ν’ αγγίξει την κάθαρση.

Η ιστορία έχει δύο κύριους (και όχι δύο κυρίες, όπως εξηγείται) πρωταγωνιστές: την Λόλα και την Σαλώμη. Πρόκειται για τις γάτες που συμβιώνουν με την αφεντικίνα τους, την Πίτσα, διάσημη σχεδιάστρια μόδας, την οποία βρίσκει πρώτη η Λόλα το επόμενο πρωί από το πάρτι γενεθλίων της να κείτεται νεκρή στο πάτωμα, με μια λίμνη αίματος γύρω από το κεφάλι της. Η Σαλώμη, που έρχεται κατόπιν, κάνει την ερώτηση κρίσεως: «Μήπως την σκότωσε κάποιος απ’ τους καλεσμένους;». Από εκείνη τη στιγμή αρχίζει και ξεδιπλώνεται όλη η ζωή της Πίτσας και γνωρίζουμε τα πρόσωπα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ζωή της Η αφήγηση γίνεται σε δύο επίπεδα: πρωτοπρόσωπη, από την Λόλα και τριτοπρόσωπη. Η γραφή είναι χιουμοριστική και η ροή γρήγορη, κρατάει το ενδιαφέρον συνεχώς και μαζί με τα γατιά παρασύρεται και ο αναγνώστης να βρει τον υπαίτιο. Κάθε φορά που λες: «Αυτός το έκανε!», έρχεται μια λογική εξήγηση για το αντίθετο, μέχρι το τέλος, που έρχεται σαρωτικά ανατρεπτικό!

Αγάπη Ντόκα

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Με την τεχνολογία στην υπηρεσία της τέχνης κι έχοντας μαγέψει περισσότε- ρους από 10.000.000 θεατές σε όλο τον κόσμο, το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός της χρονιάς, η μοναδική τρισδιά- στατη εικαστική πρόταση «Van Gogh Alive - the experience», που έχει περιοδεύσει σε 35 μητροπόλεις του κόσμου, έρχεται στην Αθήνα για τέσσερις μήνες.

Van Gogh Alive

the experience

Παρουσιάζοντας, για πρώτη φορά στη χώρα μας, νέους διεθνείς τρόπους προσέγγισης της τέχνης, η απόλυτη αυτή βιωματική εμπειρία θα πραγματοποιηθεί στον εκθεσιακό χώρο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, από τις 7 Νοεμβρίου 2017 έως και τις 5 Μαρτίου 2018.

εδ ώ συ νέ ντ ευ ξη τη Δι αβ άσ τε όλ η

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Αφορμή για αυτή τη συνέντευξη είναι η κυκλοφορία του νέου σας βιβλίου, που έχει για ήρωα τον Νογκασίκα-Σαν. Θέλετε να μας το συστήσετε; Πως εμπνευστήκατε τη συγκεκριμένη ιστορία; Ε.Π. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο μου βιβλίο, Οι περιπέτειες του σαμουράι Νογκασίκα-Σαν, από τις εκδόσεις Οσελότος. Είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο κι ένας ήρωας που γεννήθηκε, γράφοντας μια άλλη ιστορία. Αλλά έτσι δεν δημιουργούνται όλοι οι ήρωες; Από μόνοι τους;

Εύα Πετροπούλου-Λιανού Όλη η ιστορία ξεκινάει από την τιμωρία του πατέρα του Νογκασίκα-Σαν, προς το γιο του και του ζητάει να εξιλεωθεί πραγματοποιώντας έναν άθλο...Έναν άθλο που μοιάζει αδύνατο να πραγματοποιηθεί... Αλλά όλα αλλάζουν στην πορεία. Η ιστορία ξεκινάει με το Νογκασίκα-Σαν να παίζει ανέμελα με τους φίλους του, σε νεαρή ηλικία και το βιβλίο τελειώνει, όταν έχει ενηλικιωθεί. Είναι μια ιστορία ενός αγοριού που μεγαλώνει με βαθιές οικογενειακές αρχές, μέσα στην απόλυτη πειθαρχία, μαθαίνοντας να σέβεται τους

μεγαλύτερούς του, να τους τιμά και να υπερασπίζεται την τιμή -όχι μόνο της οικογένειας του, αλλά και ολόκληρου του χωριού, και κάποια στιγμή ο Νογκασίκα-Σαν θα ξεχαστεί και ως παιδί θα αφεθεί για μια μέρα στους κάμπους και στα παιχνίδια. Αυτό και μόνο για μια στιγμή, θα φέρει την ανατροπή και ...οι περιπέτειες του θα ξεκινήσουν. Ο ήρωας μου θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, με τα συναισθήματά του, θα γνωρίσει πλάσματα της φύσης και κόσμους περίεργους, θα ανακαλύψει την πραγματική φιλία, θα ερωτευτεί και θα μας μάθει πολλά για την δύναμη που κρύβει ο καθένας από εμάς μέσα του… Με μια υπέροχη εικογράφηση από τον Πάρη Χαραλαμπίδη να το πλαισιώνει και την υπέροχη προσεγμένη παρουσίαση των εκδόσεων Οσελότος, ο Νογκασίκα-Σαν ήρθε από την Ιαπωνία για να μας κατακτήσει.

Εκτός όμως από συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, είστε και ποιήτρια. Έχετε κυκλοφορήσει το βιβλίο “Στον έρωτα που έρχεται”. Τι είναι για σας η ποίηση; Ε.Π. Είμαι ρομαντική, κι ένας άνθρωπος πολύ συναισθηματικός. Η ποίηση για μένα είναι το συναίσθημά μου που ίσως να βγαίνει πιο εύκολα σε ένα ποίημα. Το βιβλίο μου, «Στον έρωτα που έρχεται» αποτελείται από 11 ποιήματα όλο αγάπη, σεβασμό και ερωτισμό. Δεν ξέρω εάν είμαι ποιήτρια, αλλά σίγουρα η ποίηση με βοηθά να επικοινωνώ και να αποτυπώνω όσα μου λέει η καρδιά μου, στο χαρτί. Είναι ένας τρόπος εσω-επικοινωνίας με τον εσώτερο εαυτό και δείχνω, σε όσους με διαβάζουν, ότι το να είσαι ρομαντικός σε δύστροπες εποχές, δεν είναι τόσο άσχημο.

Το χειμώνα που μας πέρασε το βιβλίο σας “Η Ζεραλντίν και το Ξωτικό της λίμνης” μεταφέρθηκε στο θέατρο και αγκαλιάστηκε από τα παιδιά. Τι συναισθήματα σας γεννήθηκαν βλέποντας την ηρωίδα σας να βγαίνει από το βιβλίο και να ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι; Η παράσταση θα περιοδεύσει τώρα το καλοκαίρι; Θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά; Ε.Π. Η Ζεραλντίν είναι το πρώτο μου βιβλίο. Με αυτό μπήκα στον κόσμο του παιδικού βιβλίου το 2006, στη Γαλλία, αφού κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αμαλτέ στη Γαλλία. Είναι το γούρι μου και θα παραμένει για πάντα ένα ξεχωριστό βιβλίο. Η θεατρική ομάδα 020 το ανακάλυψε, το πήρε, το διασκεύασε, το πήγε πολύ ψηλά. Τους είμαι βαθιά ευγνώμων και θα τους αγαπώ πάντα. Η μουσικο-θεατρική παράσταση “Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης” , όπως και το βιβλίο είναι εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας και προτείνεται στο e-yliko κι ελπίζω να συνεχίσουμε από το Σεπτέμβριο και σε άλλα σχολεία.

Το παιδικό βιβλίο με καλύπτει απόλυτα. Γράφω για το παιδί, που συνεχίζει να μεγαλώνει μαζί μου. Γράφω παιδικές ιστορίες για να γίνομαι κάθε μέρα καλύτερη και γιατί θέλω να δείξω στους ανθρώπους, ότι μπορούν να κάνουν τα όνειρά τους αληθινά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Εύα Πετροπούλου-Λιανού Τι είναι αυτό που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του μικρού αναγνώστη; Ο συγγραφέας, η εικονογράφηση, η ιστορία;

Issue 27 | 234

Ε.Π. Είναι γνωστό ότι για να πας στα χέρια του παιδιού, θα πρέπει να περάσεις από τα μάτια και τα χέρια του μεγάλου, δηλαδή του γονέα. Οπότε σίγουρα η εικονογράφηση παίζει σημαντικό ρόλο σε ένα παιδικό βιβλίο και κυρίως στις πιο μικρές ηλικίες, που τα παιδιά δεν ξέρουν να διαβάζουν, αλλά είναι περίεργα και θέλουν να ανακαλύψουν, να πιάσουν, να εξερευνήσουν. Εν τέλει, θα έλεγα, ο συνδυασμός και των δύο, ιστορία και εικονογράφηση, δίνει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για το ποιόν του ήρωα και βοηθάει το παιδί ως αναγνώστη να γνωρίσει καλύτερα, αλλά και να γίνει οικείος με τον ήρωα, και στην καλύτερη περίπτωση να γίνουν φίλοι, δηλαδή το παιδί να αγαπήσει τον ήρωα, να αγαπήσει το βιβλίο.

Μη με ξεχάσεις Ο Αντρέας είναι παιδί. Αγαπάει την Αλεξάνδρα. Αλλά δεν της το έχει πει. Ο Αντρέας είναι έφηβος. Αγαπάει την Αλεξάνδρα. Αλλά δεν της το έχει πει. Ο Αντρέας είναι πια ενήλικας. Αγαπάει την Αλεξάνδρα. Αλλά δεν της το έχει πει... Ακόμη! Μα τι γίνεται σε αυτό το βιβλίο, θα μου πείτε; Τι τρέχει με τον Αντρέα και την Αλεξάνδρα; Τι ιστορία αγάπης είναι αυτή, όπου ο ένας δεν ομολογεί τα αισθήματά του και ο άλλος δεν γνωρίζει καν ότι υπάρχουν; Κι όμως. Εδώ βρίσκεται η μαγεία. Η Αλεξάνδρα παντρεύεται. Σε μια εβδομάδα! Και ο έρωτας του Αντρέα από ανομολόγητος πρέπει να ομολογηθεί! Θα τα καταφέρει όμως; Θα αλλάξει τη μοίρα που θέλει να τους χωρίσει οριστικά με αυτόν το γάμο; Μέσα από την αφήγηση του Αντρέα, σε πρώτο πρόσωπο, μαθαίνουμε την ιστορία τους. Γνωρίζουμε τις ζωές τους και όσα τους ένωσαν αλλά και τους χώρισαν. Και αγωνιούμε μαζί με τον Αντρέα για την κατάληξη αυτής της σχέσης. Μυθιστόρημα χορταστικό. Γεμάτο συναισθήματα, εκπλήξεις, ανατροπές, γέλιο και συγκίνηση. Μέσα από το flashback γνωρίζουμε τους δύο ήρωες και τους αγαπάμε. Μέσα από τα ταξίδια στο τώρα και στο χτες, ταυτιζόμαστε με τις αγωνίες τους. Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Το ταξίδι της φωτιάς Αγάπη Ντόκα

Η ιστορία διατρέχεται από δύο παράλληλες ιστορίες στη Γαλλία και στην Ελλάδα, η μία στο 1506 και η άλλη στο σήμερα. Η ιστορία του παρελθόντος έχει το καθρέφτισμά της στο τώρα, το οποίο για να «ανακουφιστεί» πρέπει οι πρωταγωνιστές να ανακαλύψουν το μυστικό του 1506 1506: Η Δρυάς έχει το χάρισμα να ρίχνει τα ταρό και να προβλέπει το μέλλον, κάτι που δεν έχει κληρονομήσει η δεκαεξάχρονη κόρη της Νηρηίς, η οποία όμως γνωρίζει όλα τα βότανα και τις χρήσεις τους. Σήμερα: Η Νεφέλη, κόρη της Ροδάνθης, είναι μία τριανταδυάχρονη βοτανολόγος, η οποία ανοίγει ένα κατάστημα βοτάνων μετά από προτροπή της καλύτερης φίλης της, Αριάδνης. Έχει σχέση με τον Κωνσταντίνο, που διατηρεί οικογενειακή επιχείρηση κοσμημάτων. Ο κόσμος της γκρεμίζεται όταν πιάνει επ’ αυτοφώρω στο κρεβάτι την φίλη της με τον Κωνσταντίνο κι έτσι αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση του Νικολά Σαντέρ σε μία αρχαιολογική ανασκαφή στη Γαλλία. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ

Κυριακή Γανίτη Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ Έχει μόνο αρχή! Σε κυριεύει ένα δέος όταν η φαντασία σου καλπάζει στα απέραντα λιβάδια του παραδείσου των ιδεών. Ένα βήμα που σε ανεβάζει στο πρώτο σκαλοπάτι της ατελείωτης, μα γοητευτικής σκάλας της ποίησης. Ένας λαβύρινθος που σε κρατάει για πάντα στην αγκαλιά του. Μια όμορφη Ανατολή που σε μαγεύει το λυκαυγές και εκστασιάζεσαι. Ένα πεπρωμένο που ακολουθείς χωρίς αντίσταση. Είναι η μοίρα που σε οδηγεί εκεί που ξεφυτρώνουν και χορεύουν όμορφα οι λέξεις και τις αρπάζεις να τους δώσεις αυτό το γλυκό ακουστικό συναίσθημα που συνεπαίρνει τον αναγνώστη και τέρπει τον ποιητή! Γνωρίζω καλά πως γύρω μου υπάρχουν γίγαντες της ποίησης και της λογοτεχνίας. Δεν μ' ενδιαφέρει η πρωτιά, θα παραμείνω μικρός και ταπεινός. Μου αρκεί να είμαι συνοδοιπόρος σ' αυτό το ωραίο ταξίδι που σε μεθάει και σε μαγεύει όσα χρόνια κρατήσει αυτή η διαδρομή!