ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ - ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Λ O ΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 17

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018

ΒΙΒΛΙΑ ΑΡΘΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ MUSIC-THEATER-ART ΜΗΝΙΑΙΟ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΕΧΝΩΝ

ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Οι απόψεις των συντακτών των δημοσιευμάτων δεν αποτελούν αναγκαία απόψεις των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών.

Συντακτική ομάδα Νεκταρία Πουλτσίδη Χαρά Δελλή Αγγελίνα Παπαθανασίου Μαργαρίτα Κατσίπη Ζωή Τσούρα Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Συνεργάτες τεύχους Δημήτρης Μπονόβας Σοφία Σαμιώτη Eλισάβετ Κόλλια Σοφία Αθανασοπούλου Νάντια Κίσκα Hλίας Τσιάρας Μαρία Γραμμένου Αναστάσιος Τριανταφύλλου Βίκυ Ζηλιασκοπούλου Νένα Μπούρα Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

info@thematofylakes.gr

Π Ε Ρ Ι Ε Χ 6

edito_real

8 12

Συνέντευξη με τον Πρόδρομο Doe

Ο πόλεμος των πολυκατοικιών - Πρόδρομος Doe

14

Το αγόρι με τη βαλίτσα - Ξένια Καλογεροπούλου & Μάικ Κένι 16

18

Ο Οφθαλμός του Κόσμου - Robert Jordan

Συνέντευξη με τον Νίκο Λούβρο 22

Big Bang – Νίκος Λούβρος 24

26

Ο γάμος του μπαμπά μου - Σοφία Παράσχου

O δολοφόνος με το σημάδι του σταυρού - Chris Carter

28 Γιατί τα περισσότερα βιβλία τα διαβάζουμε μόνο μία φορά και ποια βιβλία θα ξαναδιαβάζαμε; 30 34

Συνέντευξη με τον Σταύρο Μαμούτο

Σκοτώνοντας το παιδί των καταρρακτών - Σταύρος Μαμούτος

36

Τα Ψέματα του Λοκ Λαμόρα - Scott Lynch 40

47 48

Ο Καπετάν Τσουγκράνας και οι πειρατές του Ωκεανού - Αργυρώ Μουντάκη Το κορίτσι του Πέτρου - Αργυρώ Μουντάκη 49

50

Συνέντευξη με την Αργυρώ Μουντάκη

Η αξία του αναγνώστη - Γιώργος Σανιδάς

Συνομιλώντας με την Παναγιώτα Τσερτεκίδου 56

Μυρωδιά από σανίδι - Κώστας Κρομμύδας 58

68

Συνομιλώντας με την Παρασκευή Κοψιδά-Βρεττού

Η Πόλη και η Πόλη - China Miéville

Χ Ο Μ Ε Ν Α 70

Συζητώντας με τον Στέργιο Βαγγλή

75 77

Η περιπέτεια μιας αλήθειας - Στέργιος Βαγγλής Ένα κορίτσι στο παράθυρο - Κάρμεν Ρουγγέρη

78

Διχασμένη Καρδιά – Αγγέλικα Μάσι

80

Συνέντευξη με τον Γιώργο Γιώτη

85

3 στο κόκκινο - Γιώργος Γιώτης

88 Ποια είναι τα στοιχεία που περιορίζουν την ελεύθερη έκφραση ενός συγγραφέα; 90 Αγνοούμενη - Sara Blaedel 92

Υπόθεση Πολιτισμός: Ανοικοδόμηση ή κατεδάφιση;

94

Συνέντευξη με την Κατερίνα Λαγού

99

Χαρίλαος; Τι όνομα είναι αυτό; - Κατερίνα Λαγού

100

Ο Γιος - Jo Nesbo

102

Υπέροχες γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο - Kate Pankhurst

104 108

Συνέντευξη με την Συμώνη Κατραμάδου Η βασίλισσα του Αιγαίου - Συμώνη Κατραμάδου

110

Εκατό χρόνια μοναξιά - Gabriel García Márquez

112

Το Δέντρο του Θανάτου - John Konnolly

114

Συζητώντας περί τρόμου με την Ιλέην Ρήγα

123

Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ - Maurice Level

126 131

Συνέντευξη με την Ανθούσα Κορτσίνογλου

Το μωβ σκατζοχοιράκι - Ανθούσα Κορτσίνογλου

edito_real

Οι τέχνες δίνουν πνοή στη ζωή. Αυτή που πέρασε, αυτή που ονειρευόμαστε, αυτή που φοβόμαστε. Κι εμείς. ως εραστές τη τέχνης ανασαίνουμε από τους δημιουργούς και τα πονήματά τους για να παίρνουμε δύναμη, να προχωράμε. Πάντοτε θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ονειρεύονται, θα τολμούν, θα πράττουν. Πάντοτε θα υπάρχουν οι ονειροπόλοι. Ας είμαστε από αυτούς. Τους ανθρώπους που κάνουν όνειρα δίχως να ονειροβατούν. Που κάνουν τη διαφορά. Ας γίνουμε εμείς οι ήρωες στις σελίδες της ζωής μας.

Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

Π Ρ Ο Δ Ρ Ο Μ Ο Σ D O E

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Αγγελίνα Παπαθανασίου

Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Το βιβλίο σας «Ο Πόλεμος των Πολυκατοικιών» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά σας. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Π.D.: Αναρωτιέμαι κι εγώ καμιά φορά. Ήμουν πάντα αναγνώστης, περι-πατητής κόσμων που δημιούργη-σαν άλλοι. Νομίζω πως απλά κάποια στιγμή θέλησα να δω τι υπάρχει κι από την άλλη μεριά του καθρέφτη. Η μετάβαση αυτή μου φανέρωσε ιστορίες που κρύβονταν αιώνες μέσα μου. Προσπάθησα να τις πω. Δεν ξέρω καθόλου αν το έκανα καλά ή αδέξια, είμαι χαρούμενος όμως που ελευθερώθηκαν και πάνε το δικό τους ταξίδι.

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για το συγκεκριμένο βιβλίο; Π.D.: Ο απέραντος κόσμος γύρω μας. Τα πρόσωπα που έβλεπα στα μπαλκόνια των διαμερισμάτων όταν ήμουν μικρός. Αναρωτιόμουν πάντα για τις ιστορίες τους, μικρές, μεγάλες, σημαντικές και αδιάφορες: αυτός είναι τραπεζίτης που όμως ήθελε να γίνει χορευτής, εκείνη είναι παντρεμένη με έναν καλό άνθρωπο αλλά ερωτευμένη ακόμα με εκείνον τον τύπο που βρέθηκαν σε ένα πλοίο της γραμμής και συζητούσαν μέχρι το ξημέρωμα, το παιδί αυτό το χτυπάνε στο σχολείο γιατί σχεδιάζει άντρες με μεγάλα στήθη, εκείνη η γερόντισσα -ενενήντα χρονών και βάλε- που μετράει τους περαστικούς στο δρόμο και περιμένει να δει την κόρη της να περνάει, εκείνη που σκοτώθηκε σε τροχαίο στα δεκαεφτά της.

Υπάρχουν δικά σας στοιχεία σε κάποιους από τους ήρωες του βιβλίου σας; Π.D.: Όχι. Είναι αδιανόητα επίπονο να ξεγυμνώσεις τον εαυτό σου σε ένα βιβλίο. Δεν είμαι ακόμα έτοιμος γι’ αυτό. Προτιμώ να το κάνω σε μικρές δόσεις στους στίχους που γράφω. Συναντήσατε δυσκολίες κατά τη συγγραφή του βιβλίου; Π.D.: Υπάρχει κάποιος που δεν συναντάει; Κάποιοι από τους χαρακτήρες μου γλιστρούσαν από τα χέρια. Δεν ήθελαν να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Άλλους τους έκανα πολύ κακούς ή πολύ καλούς. Έπρεπε να καταδυθώ βαθιά μέσα τους για να τους φανερώσω όπως τους είχα στο μυαλό μου. Και πάλι δεν είμαι πολύ σίγουρος ότι το κατάφερα... Έχετε ασχοληθεί και με την ποίηση εκτός από τη πεζογραφία και μάλιστα με διακρίσεις. Υπάρχει κάποιο λογοτεχνικό είδος με το οποίο θα θέλατε να ασχοληθείτε στο μέλλον; Π.D.: Δεν ξέρω. Δεν είναι ότι κάνω πρόγραμμα για τέτοια πράγματα. Μπορεί να έρθει κάποια στιγμή που θα θέλω και πάλι μόνο να διαβάζω. Ίσως προσπαθήσω να κάνω τον Πόλεμο των Πολυκατοικιών κινηματογραφικό σενάριο… αλλά όχι ακόμα. Είναι πολύ νωποί οι πόνοι της «γέννας». Η μουσική τι ρόλο παίζει στη ζωή σας;

Π.D.: Μαξιλάρι, αγκαλιά, γροθιά στο στομάχι, ξυπνητήρι, γρατζούνισμα της μνήμης. Έχω ένα soundtrack να συνοδεύει τη ζωή μου και χαίρομαι που μπορώ ακόμα και του αλλάζω κασέτες όταν βαριέμαι αυτό που παίζει.. Μπορεί να κυκλοφόρησε πρόσφατα το τελευταίο σας βιβλίο, αλλά υπάρχουν αυτή τη περίοδο νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά; Π.D.: Δεν περιμένουν. Παίρνουν ήδη σχήμα και μιλιά. Αλλά επειδή έφτασε η ώρα για να μιλήσω για ανθρώπους που αγαπάω, ξέρω πως θα πάρει κάποιο καιρό το όλο πράγμα και θα βγω εξουθενωμένος από αυτή τη πορεία. Και καθαγιασμένος φυσικά. Θεωρείτε πως ο δρόμος προς την έκδοση για έναν νέο συγγραφέα είναι εύκολος ή δύσκολος; Συναντήσατε δυσκολίες; Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο συγγραφέα που ενδεχομένως έχει απογοητευτεί από τις αρνητικές απαντήσεις των εκδοτικών οίκων; Π.D.: Οι νέοι συγγραφείς πάντα πέφτανε σε τοίχους. Ακόμα και αυτοί που σήμερα βγάζουν εκατομμύρια, απορρίφθηκαν αμέτρητες φορές. Προσωπικά είχα την τύχη να βρεθώ σε εκδοτικό οίκο που γνώριζε ήδη τα κείμενά μου και τα εμπιστευόταν. Συμβουλή δεν έχω να δώσω, δεν είμαι και κανένας ειδικός πάνω στο θέμα. Θα παρα-

φράσω απλά τον Γουίτμαν και θα πω γράψτε σπουδαία βιβλία, τα υπόλοιπα θα έρθουν. Υπάρχουν προγραμματισμένες παρουσιάσεις του βιβλίου σας; Π.D.: Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε οπότε περιμένουμε τον ερχομό του φθινοπώρου για να οργανωθούμε και πάλι. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες του site μας; Π.D.: Να ζούνε, να ονειρεύονται, να διαβάζουν, με αυτή τη σειρά. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας εύχομαι καλή δημιουργική συνέχεια. Π.D.: Το ίδιο και σε εσάς.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Το βιβλίο του συγγραφέα και μουσικού, Πρόδρομου Doe, «Ο πόλεμος των πολυκατοικιών» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα, ήταν μια ευχάριστη αναγνωστική έκπληξη για μένα. Μπορεί να είναι το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα που κυκλοφορεί -ύστερα από το πρώτο του μυθιστόρημα «Μαύρο χιόνι»- αλλά η δική μου γνωριμία με τον συγγραφέα έγινε μέσω του τελευταίου του βιβλίου «Ο πόλεμος των πολυκατοικιών». Ένα μυθιστόρημα που με εντυπωσίασε για την πρωτοτυπία του ως προς το θέμα, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο περιγράφει καταστάσεις καθημερινές, γνώριμες, δυσάρεστες, με μια νότα αισιοδοξίας. Οι ένοικοι μιας πολυκατοικίας, με τα προβλήματα της καθημερινότητας να τους πνίγουν, έρχονται αντιμέτωποι με έναν πόλεμο με τους ένοικους της απέναντι πολυκατοικίας. Έναν πόλεμο διαφορετικό, που μοιάζει με παιχνίδι σαν κι αυτό που έπαιζαν στη παιδική τους ηλικία. Οι ένοικοι και των δυο πολυκατοικιών γνώριζαν για τον πόλεμο, αφού υπήρχε σαν όρος στο συμβόλαιο κάθε σπιτιού. Θα δεχτούν όμως όλοι οι ένοικοι να συμμετέχουν σε αυτό το πόλεμο ή θα το θεωρήσουν ένα ανόητο παιχνίδι; Πόσο θα τους αλλάξει τη ζωή αυτό το παιχνίδι; Ποια από τις δυο πολυκατοικίες θα κερδίσει τον πόλεμο; Ένα μυθιστόρημα πλημμυρισμένο από μουσική, λογοτεχνία και κινηματογράφο. Ένα βιβλίο που θα το απολαύσετε , όσοι επιλέξετε να το διαβάσετε. Θα σας δώσει όμως και τροφή για σκέψη.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Το βιβλίο «Το αγόρι με τη βαλίτσα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε εικονογράφηση του Βασίλη Σελιμά. Η Ξένια Καλογεροπούλου, ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας, διασκεύασε το θεατρικό έργο του Mάικ Κένι. Ο Ναζ, ένα μικρό αγόρι, ζει με την οικογένειά του ευτυχισμένο στη Χώρα του. Ονειρεύεται τα ταξίδια του Σεβάχ του Θαλασσινού. Θέλει και ο ίδιος κάποια στιγμή να ταξιδέψει. Μόνο ο αδελφός του έχει φύγει από το τόπο του και ζει στο Βερολίνο. Εκεί, όπως τους γράφει, όλα είναι ωραία. Όταν το χωριό του θα βομβαρδιστεί, οι γονείς του πληρώνουν μια θέση σε ένα πούλμαν για να φύγει μακριά από τον πόλεμο. Να βρει ένα μέρος ασφαλές. Μέσα στο λεωφορείο ένα κορίτσι, μόνο του και αυτό, η Κρίσια, φεύγει για ένα ασφαλές μέρος.

Το καράβι έγερνε απότομα, μια από δω και μια από κει. Εμείς κρατιόμαστε όπου μπορούσαμε. Ήρθε ο καπετάνιος και φώναζε. Με την βροχή και τον αέρα δεν τον ακούγαμε καλά. Έλεγε να κρυφτούμε στο αμπάρι. Ότι μας ακολουθούσε ένα λιμενικό κι ότι αν μας έβλεπαν θα τον πήγαιναν φυλακή. Όχι! Φώναξε η Κρίσια. Δεν μπορώ να πάω εκεί μέσα! Δεν μπορώ! Ο καπετάνιος πήγε και την έπιασε. Νόμιζα πως θα την τραβήξει μέσα. Αλλά δεν την τράβηξε. Την έσπρωξε!. Εκείνη τα ‘χασε. Άνοιξε το στόμα της να του πει κάτι. Δεν ακούστηκε τίποτα. Και καθώς έγειρε προς τα πίσω έπεσε στη θάλασσα.

Θα βρεθούν οι δυο τους σε ένα ταξίδι με προορισμό το Βερολίνο. Θα περάσουν βουνά, θάλασσες και πολλές δυσκολίες. Θα καταφέρουν να μείνουν μαζί μέχρι το τέλος; Θα συναντήσει τον αδελφό του ο Ναζ; Ένα βιβλίο που αναφέρεται στο προσφυγικό και σε όλα τα ασυνόδευτα παιδιά που φεύγουν από τις εστίες πολέμου, αναζητώντας ένα ασφαλές περιβάλλον για να ζήσουν χωρίς φόβο. Ένα βιβλίο που θα συγκινήσει και θα προβληματίσει τους αναγνώστες του κάθε ηλικίας.

Ζωή Τσούρα Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτόν τον Γολιάθ της επικής φαντασίας; Αδύνατον να χωρέσει σε λίγες παραγράφους ο πλούτος γεγονότων, χαρακτήρων, τόπων, και μυθολογίας που ζουν και αναπνέουν μέσα σε αυτές τις σελίδες. Θα επιχειρήσω μoναχά να σας μεταφέρω κάποια βασικά στοιχεία για αυτό το πρώτο κομμάτι του έπους Ο Τροχός του Χρόνου, το οποίο αριθμεί συνολικά δεκατέσσερα βιβλία. Τα τρία τελευταία μάλιστα γράφτηκαν μετά το θάνατο του συγγραφέα το 2007, από τον Brandon Sanderson, άλλον μάστερ του είδους, ο οποίος βασίστηκε στην πληθώρα σημειώσεων που είχε αφήσει ο Robert Jordan.

Στο ξεκίνημα αυτό, ο Ραντ αλ'Θορ, ο Ματ Κώθον, και ο Πέριν Αϋμπάρα, είναι αθώα και αφελή αγροτόπαιδα, ευτυχισμένα στην απλή καθημερινότητα του χωριού τους. Ο έξω κόσμος όμως εισβάλλει βίαια σε αυτήν, όταν μια ομάδα τερατόμορφων πλασμάτων που ονομάζονται Τρόλλοκ επιτίθενται μία νύχτα στο χωριό, στοχεύοντας εκείνους. Η μάγισσα Μουαραίν, μέλος των Άες Σεντάι, το τάγμα μαγισσών που πολλοί μισούν, περισσότεροι φοβούνται, και κάποιοι θαυμάζουν, και ο μυστηριώδης πολεμιστής Λαν, ο Φύλακάς της, αποκαλύπτουν στα τρία αγόρια ότι είναι τα'βερέν: γεννημένοι με την ξεχωριστή μοίρα να επηρρεάζουν τα γεγονότα γύρω τους, σαν άξονες γύρω από τους οποίους διαμορφώνεται η Ιστορία. Ο Σκοτεινός και οι ακόλουθοί του δεν θα ησυχάσουν μέχρι να τους έχουν στα χέρια τους, κι έτσι ξεκινάει το μακρύ τους ταξίδι προς την Ταρ Βαλόν, την πόλη των Άες Σεντάι,

όπου θα είναι ασφαλείς. Μαζί τους ταξιδεύουν η φίλη τους και ανομολόγητος έρωτας του Ραντ, η Ίγκουεν, η δυναμική και προικισμένη με τα δικά της χαρίσματα Ναϊνίβ, και ένας επινοητικός τροβαδούρος που ενδέχεται να κουβαλάει τα δικά του επικίνδυνα μυστικά. Στο μακρύ αυτό ταξίδι θα αντιμετωπίσουν δυσκολίες και περιπέτειες, θα βρεθούν σε καταραμένες πόλεις και μαγικές τοποθεσίες, θα συναντήσουν πλάσματα του μύθου και φρικιαστικούς εχθρούς, και θα ανακαλύψουν πολύ περισσότερα για τη μοίρα τους από όσα θα ήθελαν. Η επική φαντασία στα καλύτερά της. Το διάβαζα κι ευχόμουν να το είχα ανακαλύψει όταν ήμουν έφηβη, σίγουρα θα ξημεροβραδιαζόμουν με αυτό. Είναι ένα ογκώδες βιβλίο (όλα της σειράς είναι), με μεγάλες περιγραφές και διαλόγους, πλήθος ονομάτων χαρακτήρων και τοποθεσιών (εξαιρετικά χρήσιμο το ευρετήριο στις τελευταίες σελίδες). Παράλληλα, είναι ένα χορταστικό βιβλίο στο οποίο δεν λείπει ποτέ η δράση, η ένταση, και η αγωνία, και το οποίο υφαίνει μία μυθολογία και ιστορία πραγματικά μοναδική. Ιδανικό για αναγνώστες που επενδύουν συναισθηματικά σε χαρακτήρες και αγαπούν να τους ακολουθούν για πολύ καιρό. Μου άρεσε που είχε μία βασική ομάδα χαρακτήρων όπου όλοι τους είναι ξεχωριστοί για κάποιον λόγο και παρακολουθούμε ολονών την πορεία και ανάπτυξη. Αντίθετα από άλλα έργα επικής φαντασίας, ο Ρόμπερτ Τζόρνταν έχει πετύχει μία πολύ καλή ισορροπία μεταξύ του ανδρικού και του γυναικείου φύλου, μην αφήνοντας κανέναν αναγνώστη δυσαρεστημένο σε αυτό το θέμα. Έχει δημιουργήσει τοπία που κόβουν την ανάσα, και μας έχει χαρίσει ένα απολαυστικά πολύπλοκο σύστημα μαγείας και μία απίστευτη ποικιλία ανθρώπινων και μη χαρακτήρων και πλασμάτων, χωρών, πόλεων, και φυλών. Όχι, δεν είναι αντιγραφή του Τόλκιν. Θα αναγνωρίσετε σαφώς κοινά στοιχεία, στοιχεία που ο Τόλκιν δεν εφηύρε, αλλά δανείστηκε από τις μυθολογίες τις οποίες μελετούσε, μυθολογίες από τις οποίες αντλούμε όλοι οι συγγραφείς φαντασίας. Ο Ρόμπερτ Τζόρνταν όμως παίρνει αυτά τα στοιχεία και πάει την επική φαντασία σε άλλο επίπεδο. Αξίζει κάθε ώρα που θα του αφιερώσετε.

Νίκος Λούβρος

Γιατί τ’ αστέρια, φίλε μου, ήταν η αθωότητα που άνοιγε πληγές βαθιά στο σώμα ζοφερής ενηλικίωσης.

Σ Υ Ν Ε Ν

ρά-

Τ

ιδί άνεμο, μο. ποία, υγαταση. λλου α

Ε Υ

ονται

για

Ξ

ω σε

Η

Big Bang. Μια διαδρομή από τη παιδική ηλικία στην ενηλικίωση. Ένα ταξίδι μέσα στην ψυχή και τις σκέψεις του ποιητή, ο οποίος βλέπει τη παιδική του αθωότητα να εξανεμίζεται και τη θέση της να παίρνει το είδωλο ενός ξένου εαυτού, μακριά από το ξέγνοιαστο παρελθόν του. Δημήτρης Μπονόβας

τια. Μου ά μ α ι ζ ά λ ιά και γα λ λ α μ ά θ ν και τόσο ριά ξα ν κ α α τ μ ή ε ν χ ί ε ε δ Η Δανάη μου, αλλά ι π μ ρ ά π ο τη Μ θύμισε λίγ αδύνατη. αζί μου μ ε ζ ι α π έ λη μέρα ό ί τ α ι γ , η η δική ά τ ν α ν α Δ σ η α ύ δ ί λ ε πο μου κοτσ ά ι λ λ Μου άρεσ α μ α στο σπίτι αξε τ ι ι ε τ σ φ έ ή φ υ α ο μ α ια, ία που είχ λ β επιτραπέζ ι β α τ α ου και λ μ ό ά ε π σ μ α α β π ά υ δι ίλη του μ φ η ή της και μο λ α ου με κ π ύ ς λ ο ω π μ ό ν α ο τ ν ς. Ή ίλη. Εκεί φ υ ο της γιαγιά μ ή κ ν πει ι η δ τ ι α α ν κ ί ι τ ε ν ν ί α υ είχε γ παμπάς, μ ο ή μ γ ι χάρηκα πο τ ι εμένα μια σ κ ε ι σ ε ι έ τ λ ό ς ν ω α ε ήτ ηλαδή όπ δ , » υ ο παραξένεψ μ η ίπε «αγάπ ε ν η τ , » η παιδί του. «Δανά ι α μ ί ε υ ο π

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Η Βίκυ νιώθει λίγο μπερδεμένη. Είναι χαρούμενη γιατί και ο μπαμπάς της είναι χαρούμενος, αλλά και λυπημένη επειδή είναι λυπημένη η μαμά της. Οι γονείς της Βίκυς δεν μένουν πια μαζί. Έχουν χωρίσει. Έτσι η Βίκυ μένει με τη μαμά της, αλλά τα Σαββατοκύριακο πηγαίνει στον μπαμπά της στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις της, θα γνωρίσει τη Δανάη, μια φίλη του μπαμπά της και θα την συμπαθήσει πολύ. Η μαμά της όμως δεν συμπαθεί τη Δανάη και ούτε να ακούσει το όνομά της δεν θέλει. Η Βίκυ είναι στενοχωρημένη που βλέπει τη μαμά της θυμωμένη. Όταν πηγαίνει όμως να δει τον μπαμπά και τη Δανάη είναι χαρούμενη.

Μια όμορφη και τρυφερή ιστορία που βοηθά τα παιδιά να κατανοήσουν τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή τους μετά το διαζύγιο των γονιών τους. Μια δύσκολη κατάσταση στην αρχή, που τα φέρνει σε δύσκολη θέση, αφού αναγκάζονται να μοιράζουν τη ζωή τους σε δυο σπίτια, δυο δωμάτια, δυο οικογένειες. Το βιβλίο προσπαθεί να λύσει όλες τις απορίες που δημιουργούνται στα παιδιά των χωρισμένων οικογενειών σχετικά με την μετέπειτα ζωή τους. Τα καθησυχάζει και τα βοηθά να καταλάβουν ότι μπορεί να βιώνουν πολλές αλλαγές στη ζωή τους, αυτό όμως που δεν πρόκειται να αλλάξει είναι η πρώτη θέση που θα κατέχουν στη καρδιά των γονιών του, ακόμα και μετά το διαζύγιο.

Γιατί τα περισσότερα βιβλία τα διαβάζουμε μόνο μία φορά και ποια βιβλία θα ξαναδιαβάζαμε; Σοφία Αθανασοπούλου

Hλίας Τσιάρας Δε μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια και οι βαρύγδουπες εκφράσεις και για αυτό προσπαθώ να μην τα χρησιμοποιώ, ιδίως στον γραπτό λόγο. Αλλά για το συγκεκριμένο βιβλίο θα κάνω ευχαρίστως μια εξαίρεση και θα δηλώσω ευθύς εξ αρχής πως είναι αριστούργημα, ένα ανεκτίμητο και σπάνιο διαμάντι στον χώρο του fantasy. Και αφού ξεμπερδέψαμε νωρίς νωρίς με το πώς μου φάνηκε, ας περάσουμε στις περιττές, αλλά ταυτόχρονα απαραίτητες, λεπτομέρειες προκειμένου να σας πείσω για την αλήθεια των λεγόμενών μου. Τα Ψέματα του Λοκ Λαμόρα είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς Ευγενείς Μπάσταρδοι, που επί του παρόντος αριθμεί συνολικά τέσσερις τίτλους, και επιπλέον αποτελεί το ντεπούτο του ταλαντούχου Scott Lynch. Πρωταγωνιστής είναι ο πολυμήχανος Λοκ Λαμόρα, η διαβόητη Άκανθος της Καμόρ, μιας υπέρλαμπρης πόλης που θυμίζει πολύ έντονα την Αναγεννησιακή Βενετία. Το πρώτο στοιχείο που με κέρδισε στον εν λόγω βιβλίο είναι πως δεν πρόκειται για ακόμα ένα καθαρόαιμο fantasy, τοποθετημένο χωροχρονικά σε κάποιον ψευδομεσαίωνα αλλά για ένα παράξενο και σαγηνευτικό κράμα φαντασίας και αστυνομικού μυθιστορήματος. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως μοιάζει με το Ocean’s Eleven (εάν αυτό είχε σπαθιά και μάγους), αλλά με πολύ πιο σφιχτό και αληθοφανές σενάριο. Ένα δεύτερο άκρως γοητευτικό χαρακτηριστικό του έργου είναι πως η αφήγηση εναλλάσσεται μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Σε ένα κεφάλαιο μαθαίνουμε για τη ζωή και την ανατροφή του Λοκ, όπως επίσης και για τα υπόλοιπα μέλη της συμμορίας των Ευγενών Μπάσταρδων, και στο επόμενο παρακολουθούμε τη βασική πλοκή, για την οποία δυστυχώς δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά καθώς το βιβλίο φλερτάρει έντονα με το αστυνομικό μυστήριο, και δε θα ήθελα με τίποτα να σας το καταστρέψω με τυχόν spoilers. Ενδεχομένως αυτό να φαίνεται σε κάποιους ως αναγνωστικός πονοκέφαλος, αλλά προσωπικά προτιμώ αυτόν τον αποσπασματικό τρόπο τον οποίο επέλεξε ο συγγραφέας για να πληροφορηθούμε για το ποιόν του πρωταγωνιστή, από άλλες αφηγηματικές τεχνικές που είναι πιο εκτενείς και κατά συνέπεια καταλήγουν εύκολα λιγάκι βαρετές. Ο Lynch μέσω μιας απλής σχετικά αλλά όχι και απλοϊκής γραφής, καταφέρνει να μας ταξιδέψει νοερά στην πανέμορφη κοσμοπλασία του, στην υπέρλαμπρη Καμόρ, μια μεγαλούπολη χτισμένη πάνω σε πολυάριθμα νησάκια τα οποία συνδέονται με ένα πολύπλοκο και αχανές σύστημα γεφυρών. Οι περιγραφές των βρόμικων σοκακιών και των καλοντυμένων ευγενών διακόπτονται συχνά (και έτσι

πρέπει, τα μεγάλα κατεβατά πληροφοριών είναι πια πασέ) από έντονους και έξυπνους διαλόγους. Μοναδική μου ένσταση, που δεν έχει να κάνει με τη μετάφραση την οποία βρήκα σπιρτόζα και ευχάριστη, είναι πως μερικές φορές οι Μπάσταρδοι μιλάνε μεταξύ τους με περισσότερη ιλαρότητα και ελαφρότητα από ό,τι θεωρώ αποδεκτό δεδομένων των περιστάσεων. Από την άλλη βέβαια, πρόκειται για νεαρούς, σχεδόν εφήβους, οπότε ίσως και να είμαι απλός υπερβολικός στην κριτική μου. Το τρίτο και πιο καθοριστικό ίσως γνώρισμα που με έκανε να λατρέψω τα Ψέματα του Λοκ Λαμόρα είναι ο ρεαλισμός που καθορίζει τη μοίρα των πρωταγωνιστών, οι οποίοι κάθε άλλο παρά υπεράνθρωποι είναι. Από τις πρώτες σελίδες καταλαβαίνουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με ανίκητους ξιφομάχους, θαρραλέους πολεμιστές ή ευγενικούς εξόριστους πρίγκιπες αλλά με ορφανούς κλέφτες. Εύστροφους, μορφωμένους, χαρισματικούς και ευφάνταστους κλέφτες ή αν είστε λάτρεις της ακρίβειας απατεώνες. Οι μάχες στις οποίες αναγκάζονται να μπλεχτούν είναι βίαιες και γρήγορες μονομαχίες στα σκοτεινά στενά με μαχαιροβγάλτες, άγριες συγκρούσεις στις οποίες καθοριστικό ρόλο παίζει όχι η δύναμη του σώματος, αλλά η δίψα για επιβίωση. Τέλος, μέσα από τις περιπέτειες του Λοκ και των φίλων του, διδασκόμαστε δύο πολύ βασικά και θεμελιώδη μαθήματα που διέπουν και τον δικό μας κόσμο: Κανένα σχέδιο δεν είναι τέλειο και οι πράξεις μας, μικρές και μεγάλες, έχουν συνέπειες. Αυτά είχα να πω για τα Ψέματα του Λοκ Λαμόρα. Με το χέρι στην καρδιά, το θεωρώ ένα από τα πιο ενδιαφέροντα, πρωτότυπα και καλογραμμένα βιβλία fantasy που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Ελπίζω πραγματικά να λάβει την αναγνώριση που του αξίζει ώστε να δούμε και τις συνέχειές του να εκδίδονται στη χώρα μας.

“Είμαι ο βασιλιάς των ηλιθίων” μουρμούρισε “όλων των γαμημένων ηλιθίων του κόσμου”.

Θ Ε Μ Α

Λ

Τ

Ο

Ο

Γ

Φ

Ω

Υ

Τ

Λ

Ε

Α

Χ

Κ

Ν

Ε

Ω

Σ

Ν

Αργυρώ Μουντάκη

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Οι πειρατές δεν είναι όλοι ατρόμητοι. Υπάρχουν και κάποιοι που τους λείπει το θάρρος και φοβούνται εύκολα. Ο Καπετάν Τσουγκράνας ήταν ένας τέτοιος πειρατής, λίγο φοβιτσιάρης. Μέχρι που μια μέρα, βρίσκει ένα σημείωμα σε ένα μπουκάλι. Το σημείωμα έγραφε για ένα τέρας στον Ατλαντικό που θα έδινε όλο του το θάρρος σε όποιον του έλεγε ένα πραγματικά αστείο ανέκδοτο. Ο Καπετάν Τσουγκράνας, ο διεθνώς γνωστός φοβιτσιάρης πειρατής, έχει κάνει το καράβι του άνω κάτω. Έψαχνε όλο το πρωί το μπαστούνι– τσουγκράνα του αλλά αντί γι’ αυτό βρήκε έναν χάρτη κι ένα σημείωμα μέσα σ’ ένα μπουκάλι με φελλό. Ο Καπετάν Τσουγκράνας αποφασίζει να βρει το τέρας για να πάρει από το αυτό το θάρρος που του λείπει. Συνταξιδιώτης του σε αυτό το ταξίδι, ο φίλος του, ο μικρός Χριστόφορος. Τι θα συναντήσουν οι δυο φίλοι σε αυτό το ταξίδι; Θα καταφέρουν να συναντήσουν το τέρας; Θα πάρει από το τέρας το θάρρος που του λείπει, ο Καπετάν Τσουγκράνας; Και τι συμβεί όταν θα συναντήσουν ένα πειρατικό πλοίο που βυθίζεται; Ένα βιβλίο για το θάρρος που κρύβεται μέσα μας Η συγγραφέας Αργυρώ Μουντάκη, έγραψε μια ιστορία γεμάτη δράση και περιπέτεια που θα αγαπήσουν πολύ οι μικροί της αναγνώστες. Μέσα από την διασκεδαστική αυτή ιστορία τα παιδιά κατανοούν ότι το θάρρος δεν αποκτιέται με τρόπο μαγικό. Το θάρρος και τη δύναμη, την έχουμε μέσα μας. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης, αναφέρει για το βιβλίο: «Ξετυλίγεται μια ιστορία ιπποτισμού, λογικής και ανθρώπινης επαφής με τον άλλον. Με μέσα απλά γεμίζει την καρδιά μας και ανοίγει το μυαλό μας». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ σε υπέροχη εικονογράφηση της Κριστίν Μενάρ, που πετυχαίνει να ταξιδέψει τους αναγνώστες στις θάλασσες του Ατλαντικού, εκεί που έπλεε το καράβι του Καπετάν Τσουγκράνα. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 3-6 ετών.

Το βιβλίο της συγγραφέως Αργυρούς Μουντάκη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Ανήκει στη σειρά ΔΙΑΒΑΖΩ ΙΣΤΟΡΙΕΣ και απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 9+. Την εικονογράφηση του βιβλίου έχει κάνει η Πέγκυ Φούρκα. Ο Πέτρος είναι ένα αγόρι της Β’ Γυμνασίου. Περνάει πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και είναι ερωτευμένος με την Αλίσα, ένα όμορφο κορίτσι από το Πακιστάν. Ο Πέτρος δεν άργησε να φτάσει. Χτύπησε το κουδούνι του διαμερίσματος ανυπόμονος. Πήγαινε δεύτερη φορά στης Αλίσα. Το διαμέρισμά τους ήταν ένα δυάρι, δηλαδή είχε μια κρεβατοκάμαρα, μια κουζίνα και έναν χώρο σαν σαλονοτραπεζαρία, που η οικογένεια τον είχε κάνει υπνοδωμάτιο των παιδιών, της Αλίσα και του Ταρίκ. Ο Ταρίκ έλειπε εκείνη την ώρα, ήταν στη δουλειά με τον μπαμπά του. Κι η Αλίσα μόνη της στο μικρό τραπέζι έλυνε τα μαθηματικά της, απ’ όλα τα μαθήματα την παρηγοριά της. Η Αλίσα δεν μιλά καλά τα ελληνικά κι ο Πέτρος, θα σταθεί δίπλα της και θα της προσφέρει τη βοήθειά του στα μαθήματα. Θα την στηρίξει όμως και όταν τα κορίτσια της τάξης του, δείχνουν την εχθρική τους στάση απέναντι της, επειδή είναι μια ξένη. Μια όμορφη ιστορία για την διαφορετικότητα, το ρατσισμό, τον σχολικό εκφοβισμό αλλά και τη νεανική αγάπη. Μια ιστορία που κυλάει σαν νερό, με αρκετές δόσεις χιούμορ και πολλά μηνύματα για πολλούς αποδέκτες. Σίγουρα δεν είναι μια ιστορία με πρωτότυπο θέμα, αλλά είναι τρυφερή, πλημμυρισμένη από αγάπη. Διαβάζοντάς τη, τα παιδιά, οι έφηβοι, θα μάθουν για την ενσυναίσθηση. Να μπαίνουν δηλαδή στη θέση του άλλου. Στη ζωή μας τίποτα δεν έχει παντοτινή διάρκεια. Όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή και να βρεθούμε πολύ εύκολα στην ίδια θέση με κάποιον άλλον. Είναι σημαντικό να το έχουμε αυτό πάντα στο μυαλό μας. Σίγουρα θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Aγγελίνα Παπαθανασίου

Γιώργος Σανιδάς

Η αξία του αναγνώστη Τίποτα απ' όσα γράφτηκαν ανά τους αιώνες, δεν αξίζει χωρίς αναγνώστες και κάθε τι που γράφεται εξαρτάται από τη γενναιοδωρία του αναγνώστη, απ΄ το αν και πόσο θα ασχοληθεί σοβαρά μαζί του. Χιλιάδες τίτλοι βιβλίων εκδίδονται κάθε χρόνο και χάνονται γιατί τους διάβασαν ελάχιστοι παρότι ενδεχομένως άξιζαν. Επειδή όμως το βιβλίο είναι ένα σώμα που φθείρεται αργά ή καθόλου (όπως το ηλεκτρονικό), υπάρχουν ελπίδες κάποτε, κάποιοι να τους ανακαλύψουν. Μόνο όταν ο γράφων εγκαταλείπει το κείμενο, εκείνο αποκτά έντυπη ή ηλεκτρονική μορφή με ξεχωριστή, αυτόνομη προσωπικότητα και μπορεί να διαβαστεί, δηλαδή να ζωντανέψει. Ο δημιουργός του τότε το αφήνει ελεύθερο ν' ανοίξει τα φτερά του, τόσο στην εποχή του όσο και στο μέλλον, και να πετάξει αναζητώντας σαν τη μέλισσα τη γύρη των αναγνωστών. Χωρίς τους αναγνώστες όλα τα γραφόμενα είναι νεκρά και μαζί τους όχι μόνο οι δημιουργοί μα και ολόκληρος ο πολιτισμός, η γνώση και η πρόοδος του ανθρώπου καθώς τα πάντα έχουν αποτυπωθεί με λέξεις και για τα πάντα χρειαζόμαστε λέξεις. Απαιτείται επομένως ο γράφων να τρέφει απεριόριστο σεβασμό στον υποτιθέμενο αναγνώστη του και δεν υπάρχει μεγαλύτερος σεβασμός απ' το να είναι αληθινός. Χρειάζεται επιπλέον να τον γνωρίζει καλά, να ξέρει ακριβώς σε ποιον απευθύνεται γράφοντας. Έλεγε ο Kurt Vonnegut: "Γράψτε για να ευχαριστήσετε μόνο ένα άτομο. Αν ανοίξετε το παράθυρο να κάνετε έρωτα με όλο τον κόσμο, το γραπτό σας θα πάθει πνευμονία". Υπάρχει ασφαλώς η διάκριση ανάμεσα στον γράφων και το συγγραφέα. Ο πρώτος, είπε ο Ρολάντ Μπαρτ, επιτελεί μια δραστηριότητα, ενώ ο δεύτερος ένα λειτούργημα. Ποια είναι όμως η βασική και μεγάλη διάκριση των αναγνωστών;

α τ Ω ι γ α ν υ α ο Π δ Ι κ ε τ ρ ε σ Τ

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η Δημήτρης Μπονόβας

Ένα άτομο ζεστό, φιλικό, με ευαισθησίες, που τις βγάζει και σε αυτά που γράφει. Αλλά ας μη μιλάω εγώ για αυτή, ας αφήσουμε την ίδια να μας τα πει όλα. Παναγιώτα Τσερτεκίδου λοιπόν!

Στο άσπρο δωμάτιο της σιωπής σταμάτησε ο χρόνος, εκεί που ασπροντυμένες σκιές πρόσφεραν παυσίπονα σε ένα αύριο που έληγε. Συναισθήματα. Ψύχρα, μούδιασμα, φόβος. Κενό. Δάκρυα κύλησαν σε εκείνο το φτηνό του πόνου κολαστήριο. Μνήμη. Το μηχάνημα του τέταρτου ορόφου μια στιγμή μόνο σιώπησε κι ύστερα οχλαγωγία. Αποχώρηση. Δεν επανήλθαν τα βήματα. Εικόνες. Το παράθυρο ακόμα κοιτά στον γκρι ουρανό. Η καρέκλα τρίζει. Τα σεντόνια απολυμάνθηκαν. Οι σκιές με την άσπρη φορεσιά κυκλοφορούν. Εσύ, δεν ξανά 'ρθες ποτέ. Θυμάμαι, φοβάμαι, τα άσπρα δωμάτια του πένθους, της απόγνωσης.

Ο Νικόλας Δούκας και η Λυδία Ρανιέρη θα γνωριστούν στην Αθήνα του '40 και θα ερωτευτούν παράφορα. Είναι και οι δυο ηθοποιοί και ο έρωτάς τους βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο. Αυτός ο έρωτας θα κρατήσει πολλά χρόνια με τις καλές αλλά και τις άσχημες στιγμές του. Όταν ο Νικόλας, στο τέλος της ζωής του, αποφασίζει να μιλήσει στην δημοσιογράφο Μάρω Κούρτη, οι αποκαλύψεις θα είναι συγκλονιστικές.Ένα υπέροχο βιβλίο που με ταξίδεψε στην μαγεία του θεάτρου. Χρήστος Διαμαντόπουλος

Πολύ καλογραμμένο, η ιστορία κυλάει αβίαστα και δίνει μια άλλη διάσταση σε ένα μεγάλο και γνωστό έρωτα! Αφροδίτη Κρεμμύδα

Υπέροχο βιβλίο!!!!! Εξαιρετική ιστορία!!!! Πολύ συγκινητικό!!! Ένα βιβλίο που μένει στην καρδιά σου!!! Θεώνη Κωνσταντοπούλου

Μου άρεσε πάρα πολύ. Ενώ δεν μου αρέσουν πολύ τα αισθηματικά, το συγκεκριμένο με έκανε να αγαπήσω το θέατρο. Η επεξήγηση στο τέλος του βιβλίου για το κάθε έργο ήταν πολύ χρήσιμη και στο τελευταίο κεφάλαιο πραγματικά δεν σταμάτησα να κλαίω. Ελένη Αραπίου

Bιβή Kοψιδά-Bρεττού

Αν και φιλόλογος, δε θα έλεγα ότι περιορίζει τον εαυτό της σε στενές νόρμες έκφρασης. Αντιθέτως, χρησιμοποιεί λόγο απλό και μεστό, χωρίς υπερβολές και φανφάρες. Η κυρία Παρασκευή ΚοψιδάΒρεττού, μας ξεδιπλώνει τον εσωτερικό της κόσμο και μας περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις σκέψεις της και τα όνειρά της, μέσα από τη ποιητική της συλλογή “Χειραψίες μιας ασήμαντης μέρας” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις “Βακχικόν”. Ένα βιβλίο το οποίο, διαβάζοντάς το, μπορείς αμέσως να καταλάβεις ότι έχεις να κάνεις με ένα άτομο το οποίο έχει πολλά χρόνια συγγραφικής πορείας πίσω του αλλά και μεγάλη εμπειρία. Ένα βιβλίο το οποίο, σε οδηγεί στο να θέσεις τα δικά σου ερωτήματα αναφορικά με τα θέματα που πραγματεύεται. Και να ταυτιστείς. Άλλωστε, αυτό δε κάνει πάντα ένα καλό βιβλίο; Ας γνωρίσουμε λοιπόν τη συγγραφέα του!

Συνέντευξη Δημήτρης Μπονόβας

Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε το ταξίδι πάνω στο χαρτί; Π.Κ.: Ένα ταξίδι πράγματι είν’ η γραφή που δεν το προσχεδιάζεις, δεν το αποφασίζεις. Δεν σε ρωτά κανείς αν θέλεις να ταξιδέψεις και πότε. Ούτε αν είσαι ή πότε είσαι έτοιμος γι’ αυτό. Αισθάνεσαι μόνο πως έχεις εφόδια και πρώτες ύλες για το ταξίδι σου και είσαι εξοπλισμένος με μια δύναμη παράξενη, που άλλοτε παίρνει τη μορφή της αβάσταχτης αγωνίας και άλλοτε του ακατάσχετου ενθουσιασμού. Και κείνη ακριβώς τη στιγμή παίρνεις ή νομίζεις πως παίρνεις την απόφαση να βγεις στο πέλαγος. Τουλάχιστον για μένα, απ’ όσο θυμάμαι και θυμάμαι πολύ πίσω στα χρόνια που οι άνθρωποι δεν είναι συγ-γραφείς αλλά κάποιοι ίσως ονειρεύονται να γίνουν μεγαλώνοντας, όπως άλλοι ονειρεύονται να γίνουν αστροναύτες, πως καμιά δεν μου ζητήθηκε απόφαση να πάρω. Έγραφα όμως συνεχώς γιατί δεν μπορούσα να μη γράφω. Ήταν βασανιστικό να μην γράφω όσο στη συνέχεια και το να γράφω. Για το δεύτερο αναφέρομαι στην ανιδιοτελή ευτυχία μιας «αυτοθυσίας» που είναι η συγγραφή. Διάβαζα κι έγραφα ασταμάτητα. Τι να λένε εκείνα τα παράξενα μαύρα σημάδια πάνω στο χαρτί –αυτή ήταν η πρώτη «αναλφάβητη» ανάμνησή μου. Και πότε θα μάθω να διαβάζω τα μυστικά τους και να γράφω στο χαρτί κι εγώ όπως αυτοί οι άγνωστοι σε μένα θαυματοποιοί. Κι αφότου έμαθα τα στοιχειώδη πρώτα μυστικά τους δεν σταμάτησα έκτοτε…

Ακόμα και η προαιρετικότητα στο σχολείο υπαγορευόταν στη συνείδησή μου ως μια ευχάριστη υποχρεωτικότητα. Πολυσέλιδες εργασίες, αναλύσεις φιλολογικές των ομηρικών επών, πολυσέλιδες εκθέσεις-δοκίμια, ποιήματα. Και το πρώτο οργανωμένο πόνημα σε ηλικία 14 χρόνων περίπου, με πρότυπες «εκθέσεις» για μαθητές του γυμνασίου, στην πραγματικότητα ανθολόγιο κειμένων μου λογοτεχνικών. Και το πρώτο δημόσιο κείμενό μου, που είχε προκαλέσει αίσθηση ήταν μια εκτενής επιστολή στον αθηναϊκό τύπο, πραγματικό μανιφέστο εναντίον της θανατικής ποινής, με πειστική τεκμηρίωση, και με αφορμή την τελευταία εκτέλεση ποινικού κρατούμενου στην Ελλάδα, του 27χρονου ηλεκτρολόγου Βασίλη Λυμπέρη, που είχε κάψει ζωντανή τη γυναίκα του, την πεθερά του και τα δύο του παιδιά. Στην ενήλικη πια ζωή μου ασχολήθηκα με ποικίλα είδη λόγου, την επιστημονική συγγραφή, το δοκίμιο, τη μελέτη, το λογοτεχνικό δοκίμιο, την κριτική, την ποίηση. Μια μακρά θητεία και σπουδή ταυτόχρονα της γλώσσας και των μεταμορφώσεών της. Και εξακολουθώ να γράφω με τη συγκίνηση και τον φανατισμό του νεοφώτιστου… Βούληση λοιπόν ανυποχώρητη, ανέλεγκτη αυτό είναι τελικά που απελευθερώνει και καθοδηγεί την «απέραντη αλληλεγγύη», που ονομάζεται συγγραφή. Μια πράξη ευγενικής συνωμοσίας, όπως το δηλώνει με τόσες συνδηλώσεις η λέξη συγγραφή, εμπλέκοντας τον έναν με τους πολλούς ανθρώπους και την κοινή τους μοίρα.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μετουσιωθεί μια ιδέα σε ποίηση; Π.Κ.: Ο Γκαίτε, νομίζω, είπε ότι το δημιουργικό έργο αποτελείται 5% από έμπνευση και 95% από ιδρώτα. Στην έμπνευση ανήκει εκείνη η απροσδόκητη στιγμή μιας έλλαμψης που μεταμορφώνει απλά και συνήθη πράγματα ή γεγονότα σε αναγεννημένες οντότητες, που μετεωρίζονται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, παράγουν νέους συνδυασμούς υπάρξεων και βιωμάτων και τείνουν να αποχωριστούν το υποκείμενο απλώνοντας το χέρι στον καθολικό Άνθρωπο. Για να συντελεστεί το τελευταίο, η χαρά και ο ενθουσιασμός της έμπνευσης παραχωρούν τη θέση τους στην αγωνία της πραγμάτωσης του δημιουργικού έργου. Του ποιήματος εν προκειμένω. Ένας διάσημος Ελληνοαμερικανός ζωγράφος, ο Θεόδωρος Στάμος, μιλώντας για την αγωνία και το μαρτύριο της δημιουργίας έλεγε ότι οι καλλιτέχνες περνούν τη δική τους Σταύρωση, βαδίζουν τη δική τους Via Delarosa… Το πέρασμα από τη χαρά στην αναμέτρηση με την αγωνία είναι το τίμημα της δημιουργίας. Οι Αμερικανοί ερευνητές της δημιουργικότητας υποστηρίζουν ότι η χαρά είναι το συναίσθημα μιας κορυφαίας εμπειρίας της δημιουργικής αυτοπραγμάτωσης, ταυτόσημο με την έμπνευση. Και θεωρούν τη δημιουργικότητα την υψηλότερη έκφραση της αυτοεκτίμησης, το αποκορύφωμα του υπαρξιακού συναισθήματος, της ίδιας της ζωής. Η αγωνία ωστόσο, ο ιδρώτας του Γκαίτε καραδοκούν, όταν αυτή η αρχική

μέθη, θα πρέπει να μετασχηματιστεί σε δημιουργία, διατηρώντας την αρχική μαγεία της σύλληψης και παλεύοντας με τα «υλικά» (νοήματα, ιδέες, λέξεις, αισθητική συναρμογή τους) ώστε σε κατάσταση ψύχραιμης αποτίμησης o δημιουργός, ο ποιητής να πει ναι, αυτή είναι η ενσαρκωμένη ιδέα, αυτό είναι το άξιο δημιούργημα της έμπνευσής μου. Ας μην ξεχνάμε ότι Ο βασιλιάς της Ασίνης γράφηκε τουλάχιστον 17 φορές για να σταθεί στην ποιητική συνείδηση του δημιουργού του. Και η Στενή Πύλη του Αντρέ Ζιντ, κυοφορούνταν στη σκέψη του συγγραφέα και σε δοκιμές του πάνω στο χαρτί 14 ολόκληρα χρόνια… Ερμηνεύοντας την οριακή συναισθηματική αντίθεση της δημιουργικής πράξης, από την εκρηκτική χαρά της έμπνευσης μέχρι την αγωνία της δημιουργίας, η Verena Kast γράφει χαρακτηριστικά ότι «η δημιουργικότητα αντιπροσωπεύει το θρίαμβο της ζωτικότητας πάνω στον φόβο».

δικό του βίωμα με τον άλλο άνθρωπο. Με την «ανθρωπότητα» -την ανθρώπινη κοινή φύση και ψυχή. Αυτή είναι και η κορυφαία εμπειρία του ποιητή: η ταύτιση του προσωπικού βιώματος με το βίωμα του άλλου Ανθρώπου. Θυμάμαι τον στίχο του Ουίτμαν: «Είμαι ο άνθρωπος… υπέφερα… ήμουν εκεί…»

Σταματάμε λοιπόν στους ποιητές που βλέπουν τον κόσμο με τα δικά μας μάτια. Που μας μοιάζουν. Που μιλούν την ίδια γλώσσα και μας γίνονται γι’ αυτό οικείοι, συνομιλητές χωρίς να αισθανθούμε την ανάγκη να τους δούμε ποτέ από κοντά. Άλλωστε η γνησιότερη επικοινωνία των ανθρώπων είναι μέσα από τη σκέψη τους. Στα δικά μου ποιήματα το βλέμμα μου επίμονα περισκοπεί τον έξω κόσμο, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τον αγώνα και την αγωνία τους, τη via dolorosa του καθενός, κι έπειτα αυτός ο κόσμος έρχεται να διασταυρωθεί με το συναίσθημα και Ποιες οι επιρροές σας; την ψυχή μου ολόκληρη. Ίσως όχι το ηχηρό, αυτό που θα «διαφημίσει» η τηλεόραση στα Π.Κ.: Το πρώτο στη δημιουργία είναι η «όρα- δελτία ειδήσεων, αλλά εκείνη η μικρή, ασήση». Τι βλέπουμε! Κι έπειτα η φαντασία. Πώς μαντη, λεπτομέρεια που μπορεί να διαπεράτο βλέπουμε! Πώς το μεταμορφώνουμε, πώς σει σαν ηλεκτρικό ρεύμα την καρδιά και να το μεταπλάθου-με, πώς το αισθητηριακό κονιορτοποιήσει την αδιαφορία του εθισμέ«συμβάν» μεταποιείται σε ψυχικό και αισθη- νου στο μαζικό απρόσωπο δράμα της αντικό «γεγονός». Μιλάμε για βιώματα. Ασφαθρωπότητας, όπως παίζεται κακόγουστα και λώς η ποίηση στηρίζεται στα βιώματα του πλαδαρά γύρω μας. ποιητή. Συμφωνώ με τη σκέψη του Ντιλτάυ ότι ποίηση είναι το βίωμα που υψώνεται ως Απ’ αυτή την άποψη, αν και δέχομαι και με τη σημαντικότητά του, αποκαλύπτοντας μια συγκινεί κάθε μορφή και έκφραση αληθινής ιδιαίτερη άποψη της ζωής. Και ασυνείδητα ποίησης, στέκομαι περισσότερο στην κοινωενδεχομένως ο κάθε ποιητής βασανίζεται νική ποίηση. Είναι η πατρίδα που συνδέει το από την αγωνία να επικοινωνήσει μες από το παροντικό βίωμα με την ιστορία των ανθρώ-

Η αμαρτωλή Χιλιάδες μάτια την πυροβολούσαν Στο γυαλί Χιλιάδες οι περόνες Σουβλερές στα μάτια της Εσύ εσύ εσύ Την ακόντιζαν με πράσινα δόντια Εσύ εσύ εσύ Τάνυζαν της γλώσσας τους δηλητήρια Στον τρύπιο της κρόταφο Κι υπερασπίζονταν τρία μικρά παιδιά Που πέταξε στο δρόμο εκείνη Δεν λέω αμαρτωλή για την κόλαση Θα ήταν ίσως και τα παιδιά Για ψυχρή αγκαλιά φιλόξενης Ευαγούς κατοικίας Σκυμμένα χαμηλά τα μάτια της Τα πόδια έγγιζαν σχεδόν Λίγο ακόμα νόμιζες θα τα πατούσε Τα μάτια της αλύπητα με τη λεπτή Σαν φτώχεια φλούδα των ποδιών της Παιδί αμάλλιαγο πουλί του δάσους Παρθένας αμαρτίας αγριμάκι Δεκατριών μόνο χρονών Μητέρα Μα δεν τη βλέπετε μικρότερη Αυτή παιδί απ’ τα παιδιά της Μα δεν τη βλέπετε Φτωχότερο αυτή πουλί απ’ Το φτερό του Άφετε αυτή Για τα είκοσι τρία τελώνια Της Μεγάλης Θλίψης Και τα ακάθαρτα με βατράχους Όμοια πνεύματα των Εφτά Σαλπίγγων της Αποκάλυψης Weir und ermudend ward Mir die Wallfahrt Zum heiligen Grabe, Druckend das Kreuz* Άφετε αυτή… Φόβος Κυρίου αρχή σοφίας εστί.

πων μέσα στο χρόνο. Αν θυμάμαι καλά, ο πρώτος ποιητής που με εντυπωσίασε, χωρίς νομίζω να με επηρέασε στη γραφή, ήταν ο Έλιοτ. Κι επειδή πίστευα και πιστεύω στον αντίλογο της ποίησης, είχα σταθεί κάποτε στο ανατρεπτικό θράσος τού πληγωμένου από την κοινωνία του Αρχίλοχου. Σήμερα ανατρέχω σε ποιητές που αγαπώ, Έλληνες και ξένους, και στην ποίηση των λαών, και περισσότερο σε ποιήματα που ξεχωρίζω και αγαπώ-επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ ειδικότερα, ίσως ξεχάσω, ίσως αδικήσω… Πάντως ο τόπος μας εξακολουθεί να παράγει -όχι μόνον κρίσεις- αλλά εξισορροπητικά ίσως, και ποιητές… Θα ανατέμνουν μελλοντικά οι γραμματολόγοι και οι ιστορικοί της λογοτεχνίας τη γενιά της κρίσης όπως προηγούμενες γενιές, του 1880 π.χ. ή του 1930 κ.λ.π. Αναφέρετε τρεις χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σας για τους οποίους είστε υπερήφανη και τρεις για τους οποίους όχι. Π.Κ.: Αν και σπάνια αισθάνομαι υπερήφανη για τον εαυτό μου, θα σας κάμω το χατήρι: Το πρώτο είναι ότι δεν έχω προκαλέσει -συνειδητά τουλάχιστον- κακό σε κανέναν άνθρωπο. (Το αντίθετο μάλιστα). Το δεύτερο είναι το επιλεκτικό άγχος μου και η επίμονη προσπάθειά μου πάνω στο ατίθασο υφάδι της γραφής. Και το τρίτο: δεν είμαι υπερήφανη για ό, τι δεν θα έπρεπε να είμαι… Μπορώ λοιπόν πιο εύκολα να μιλήσω για όσα δεν είμαι υπερήφανη… μόνο που είναι

πολύ περισσότερα από αυτά που ζητάτε: Δεν είμαι υπερήφανη για τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Δεν είμαι υπερήφανη που ξεχνώ τόσο γρήγορα κακίες ανθρώπων που δεν έβλαψα. Δεν είμαι υπερήφανη που δεν αισθάνομαι υπερηφάνεια για όσα θα έπρεπε… Έχετε ασχοληθεί και ασχολείστε ακόμα επαγγελματικά με τον τομέα της φιλολογίας. Κατά πόσο επηρεάζει αυτό το έργο σας; Θέλω να πω, περιορίζετε τον εαυτό σας όσο αφορά την έκφραση ή τον αφήνετε ελεύθερο να ξεδιπλώσει τα συναισθήματά του; Π.Κ.: Μπορώ να πω ότι ήμουν πάντα μοιρασμένη ανάμεσα στη φιλολογία και τη συγγραφή. Η φιλολογία είναι βέβαια επιστήμη με τις μεθόδους και τα εργαλεία της, τις σχολές της-τους συγκεκριμένους τρόπους της να αναγιγνώσκει και να αξιολογεί τα κείμενα, να ανακαλύπτει την αξία και να πραγματώνει την αισθητική κριτική τους. Είναι ο διαμεσολαβητικός λόγος ανάμεσα στο δημιουργικό έργο και τους αποδέκτες του. Υπείκει επομένως σε μια πειθαρχημένη κατάσταση της σκέψης που κατανοεί, κρίνει, αξιολογεί. Το δημιουργικό έργο είναι, στην αρχική του σύλληψη τουλάχιστον, προϊόν έμπνευσης, δεν δεσμεύεται από την απόλυτη συμβατική λογική της επιστήμης, αλλά προσδοκά να μετατρέψει το στιγμιαίο υπαρξιακό συναίσθημα σε μια μοιρασμένη, με πολλούς άλλους, συναισθηματική και ίσως κοινωνική ουτοπία. Διαρρηγνύει τη νόρμα του αναμενόμενου και αναφαίνει το απροσδόκητο αιφνιδιάζοντας

την ψυχική και διανοητική σύμβαση και παράγοντας μια υπέρτατη συγκινησιακή φόρτιση. Είναι δηλαδή ένα πεδίο άσκησης της ελευθερίας της σκέψης και υλοποίησης της φαντασίας.

Πιστεύετε, ότι στην Ελλάδα του 2018, μπορεί κάποιος να βιοπορίζεται από τη τέχνη του;

Π.Κ.: Να μου απαγορεύσουν να γράφω αυτός θα ήταν ο μεγάλος εφιάλτης για μένα. Αυτό που έχει πραγματοποιηθεί είναι ότι μπορώ και γράφω, αβίαστα, ανεμπόδιστα. Πιστεύω πως πρόκειται για μια εύνοια, από τη φύση, το Θεό, τους γονείς μου… δεν ξέρω. Πάντως τους είμαι ευγνώμων!

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι προς το καλύτερο – στο τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;

Π.Κ.: Δύσκολο. Οι συγγραφείς γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης εξαιτίας της ανάγκης Θέλω, μ’ άλλα λόγια, να πω ότι το δημιουρτους να δει το έργο τους το φως. Ούτε υπάργικό έργο είναι ανεξάρτητο από τη φιλολογί- χουν στέρεοι νόμοι που να προστατεύουν τα α εν τη γενέσει του. Η φιλολογία έπεται. Κι δικαιώματα των συγγραφέων. Αλλά και οι ένας καλός φιλόλογος δεν σημαίνει πως συγγραφείς επίσης δεν ανατρέχουν συχνά μπορεί να γίνει συγγραφέας. Ούτε ένας στους υπάρχοντες νόμους ώστε να διεκδικήσυγγραφέας μπορεί να γίνει μεγάλος συγσουν τα –όποια- δικαιώματά τους. Οι ευπώγραφέας αν είναι παράλληλα και φιλόλογος. λητοι συγγραφείς, που έχουν ενδεχομένως Η φιλολογία μπορεί μόνον επικουρικά να τον αυτή τη δυνατότητα, είναι κάποιες φορές συνδράμει καθοδηγώντας τον μέσα στον προϊόν διαφήμισης, και δεν είναι απαραίτητο ωκεανό των κειμένων και καλλιεργώντας του να συμβαδίζει η εμπορικότητα με τη λογοτετα αισθητικά κριτήρια του έντεχνου λόγου. χνική αξία των έργων τους. Πρόκειται μάλΑλλά -και μιλώντας για τον εαυτό μου- πιλον για επικαιρικά έργα μιας σεζόν που βρίστεύω πως μπορεί ο αληθινός δημιουργός σκουν ανταπόκριση στις απαιτήσεις ενός να μετατρέψει και τη φιλολογία σε τέχνη… αγοραστικού κοινού που αρνείται να κουράσει τη σκέψη του… Οι ποιητές πάντως θα Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάστε για ήταν οι τελευταίοι που θα μπορούσε να ζήτην καριέρα σας και το ομορφότερο όνει- σουν από την τέχνη τους, αν και οι άνθρωρο που έχει πραγματοποιηθεί ή προσδο- ποι την επιζητούν και την έχουν ανάγκη την κάτε για το μέλλον; ποίηση. Αλλά τη …φοβούνται…

Κι αυτό που προσδοκώ για το μέλλον; Μα, να υπάρχει μέλλον και να με βρίσκει γράφοντας…

Π.Κ.: Να ξαναβρεί τον εαυτό της. Να στοχαστούμε ξανά τι είναι λογοτεχνία. Να ξεχωρίσουμε τη λογοτεχνική συγγραφή από τη «γραφή». Οι περισσότεροι συγγραφείς είναι απλοί «γραφείς» -δεν μεταποιούν τον λόγο σε τέχνη. Να ξεχωρίσουμε επομένως τα οποιαδήποτε κείμενα από τα κείμενα. Ο

O Άη-Βασίλης και το προσφυγόπουλο Κρατούσα τη φούχτα του σφιχτά στην καρδιά μου Όχι λιγότερο κρύωνε πολύ ως το κόκκαλο Περονιάζει ωκεανός το άδειο του βλέμμα … Προσφυγόπουλο… Άρμεξε το μεδούλι του χειμώνας Στην αγκαλιά μου κόκκινη γούνα τυλίγει το Μπλαβί του μειδίαμα Εγώ ναι ο Άη-Βασίλης Στο δρόμο για τη Γη της Επαγγελίας… Το ψάρευα το προσφυγόπουλο κάθε νύχτα Χειμώνα σε αχαμνά ποσειδωνίας λιβάδια Να βόσκουν πάνω του αστερίες και Οπλισμένοι αχινοί και καβουριών δαγκανάρες Και φαιόχρωμα φύκια στα μαλλιά του Να μπλέκονται θαλασσόχορτα κι ανεμώνες Το ψάρευα το προσφυγόπουλο τ’ ανέβασα Στο άρμα μου ψηλά ν’ αγναντεύουμε Την αμαρτία και τα ναυάγια που κολυμπούν Στων νερών τη μολυσμένη διαφάνεια Και οι αθώοι μαντεύουν τις λίθινες Σκαλιστές σαρκοφάγους όμοια με τα οστά Τα γεγυμνωμένα από το νερό αλμυρό Και τα πιθάρια με τα φυλαγμένα προδοσίας Μυστικά σαν των αεροπλάνων τα μαύρα Κουτιά που σφαλίζουν πληρωμένα απόβλητα -Μικρό προσφυγόπουλο μαζί θα γλυκάνουμε Το νερό τη φετινή χρονιά μαζί θα μοιράσουμε Τα δώρα στων παιδιών τα ξυλιασμένα δάχτυλα Μαζί θα σκουπίσουμε τις πίσσες Από τα κουρνιασμένα τους όνειρα Και τ’ άδεια πιθάρια του βυθού Θ’ ανατείλουν εκατομμύρια ήλιους Που ξεψυχήσαν στις θάλασσες Και θα ζεσταίνουν τα νερά να κολυμπούν Τα γαλάζια όνειρα των παιδιών Με τα μεγάλα ποτισμένα μάτια Που τα δάκρυα σε πιθάρια εξορύσσουν Και τους σεσηπότες καιρούς αποτάσσονται Μακάριοι οι πενθούντες… ίσως κάποτε Τον Θεόν όψονται…

Ρολάν Μπαρτ διεύρυνε τα όρια του έντεχνου λόγου αλλά δημιούργησε και μια προϊούσα σύγχυση. Η λογοτεχνία είναι αλληλέγγυα της πραγματικότητας, αλλά την υπερβαίνει, ανοίγει το δρόμο προς την ηθική ανασύνθεσή της. Κοιτάζει κατάματα το κακό, ανοίγει όμως το δρόμο προς το καλύτερο. Όλο και νέοι επίδοξοι ποιητές εμφανίζονται στον ορίζοντα. Αν έπρεπε να τους δώσετε μια συμβουλή, ποια θα ήταν; Π.Κ.: Αγαπάτε τον άνθρωπο όσο κακός κι αν σας φαίνεται. Αγαπάτε τη ζωή όσο αφόρητη κι αν μοιάζει. Μπορεί τότε με τους στίχους σας καλύτερος να γίνει ο άνθρωπος, ομορφότερη η ζωή. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλΠράγματι σήμερα υπάρχει ίσως μια υπερπα- λον; ραγωγή ποιητών και στίχων-που δεν είναι Π.Κ.: Καταρχήν, να υπάρξει μέλλον… Με πάντοτε ποίηση. Κατά μια έννοια, η κακή ποίηση -αλλά τότε μήπως δεν μπορούμε να δεδομένο λοιπόν το μέλλον, μια πρωτότυμιλάμε για ποίηση;- βλάπτει, συνιστά κοινω- πη παιδαγωγική μελέτη, με τίτλο: Προς μια Ποιητική Παιδαγωγική και μια νέα ποιητική νική προσβολή, όπως έγραφε ο Άλντους συλλογή, που περιμένει υπομονητικά το… Χάξλεϊ. Στην ακραία σκληρή κριτική της, ο πολίτης στο σαιξπηρικό έργο Ιούλιος Καίσα- μέλλον. ρας, κραύγαζε μαινόμενος προκειμένου για Ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο λογοτεχνιτον Κίννα: «Κομματιάστε τον για τους κακό «σαλόνι» σας και την ποιότητα της… κούς του στίχους, κομματιάστε τον για τους ανάκρισης! κακούς του στίχους». Από μια άλλη άποψη όμως, η παραγωγή ποίησης, ανεξάρτητα Κυρία Κοψιδά, σας ευχαριστούμε πολύ από τα όποια αξιολογικά κριτήρια διαμορφώνει ένα υπόστρωμα συλλογικής ευαισθη- για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας σίας που μπορεί να δώσει και το μείζον στην ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σας!!! τέχνη, και τον ξεχωριστό δημιουργό. Υπάρχει άλλωστε τόση ανάγκη για συμπάθεια μέσω της ποίησης!

Ζωή Τσούρα

Στέργιος Βαγγλής

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Σ Τ Ε Ρ Γ Ι Ο Σ Β Α Γ Γ Λ Η Σ

Μαρία Γραμμένου

Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν για μένα η γνωριμία με την γραφή του συγγραφέα Στέργιου Βαγγλή. Στο βιβλίο του, μας παραθέτει την ιστορία ενός νέου ζευγαριού και την περιπέτειά του όταν ανακαλύπτουν ένα μυστικό που τους αλλάζει τα σχέδια για την κοινή ζωή του.

Η τοποθέτησή του πάνω στο θέμα μητρότητα-παρένθετη μητέρα πολύ σωστή, τόσο από την πλευρά της γυναίκας που δυσκολεύεται να τεκνοποιήσει, του παιδιού που έχει άγνοια αλλά και του πατέρα που αναγκάζεται να αποκρύψει την αλήθεια. Τα συναισθήματα των ηρώων έντονα, όπως ο θυμός, η ανάγκη για αλήθεια, η εξαπάτηση αλλά και η αγνωμοσύνη δίνουν ένα χαρακτήρα στο βιβλίο που ολοκληρώνει την εικόνα του. Παρόλο την σύντομη γραφή της νουβέλας του, ο λόγος του συγγραφέα ρέει και καλύπτει όλες τις πτυχές του κειμένου. Οι διάλογοι χρωματίζουν περισσότερο την επαφή και τις σκέψεις των πρωταγωνιστών. Ωστόσο, ένα δυσάρεστο γεγονός θα επιφέρει την λύτρωση στα οικεία πρόσωπα και τα ερωτηματικά θα εξαλειφθούν, καθώς μια συνομωσία σιωπής θα φέρει το τέλος της ιστορίας.

Η ΑΓΝΩΝΟΣΥΝΗ είναι το χειρότερο ελάττωμα! είπε ο Λευτέρης απογοητευμενος. Και ξέρεις γιατί; Γιατί προκαλεί διπλό κακό. Από την μια, αποδεικνύει το κόμπλεξ και την αχαριστία του ευεργετηθέντος και από την άλλη, πικραίνει τον ευεργέτη για την αστοχία της ενέργειάς του.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το βιβλίο της Κάρμεν Ρουγγέρη «Ένα κορίτσι στο παράθυρο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση, σε εικονογράφηση της Χριστίνας Κουλουμπή. Περιέχει επίσης cd με αφήγηση, διαλόγους, μουσική και τραγούδια βασισμένα πάνω σε μελωδίες του Λεό Ντελίμπ από το μπαλέτο Κοπέλια.

Σε ένα μικρό χωριό, ζει ένας περίεργος γέρος, ο Κοππέλιο. Κανείς δεν γνωρίζει τίποτα για αυτόν. Όλοι τον φοβούνται. Μια μέρα οι χωρικοί, βλέπουν στο παράθυρο του σπιτιού του, να κάθεται μια όμορφη κοπέλα και να διαβάζει. Είναι ίδια με την Σουανίλντα, μια κοπέλα από το χωριό. Οι κάτοικοι νομίζουν ότι ο περίεργος γέρος έχει απαγάγει τη Σουανίλντα. Ποια είναι όμως στη πραγματικότητα η κοπέλα που μοιάζει καταπληκτικά στη Σουανίλντα; Τι δουλειά κάνει ο Κοππέλιο; Ποιο είναι το όνειρό του; Ένα ευχάριστο και όμορφο παραμύθι που σε ταξιδεύει σε μέρη μαγικά και γίνεσαι ένα με τους ήρωες του βιβλίου.

Μαργαρίτα Κατσίπη Τα ιστορικά κοινωνικά μυθιστορήματα είναι η κατηγορία που προτιμώ συνήθως όταν διαλέγω βιβλία. Με μεγάλη μου χαρά λοιπόν κρατώ στα χέρια μου ένα βιβλίο με όμορφο εξώφυλλο στο οποίο βρίσκεται μια γυναίκα αριστοκρατικής καταγωγής, με ρούχα που παραπέμπουν σε μόδα που επικρατούσε τους περασμένους αιώνες. Η Διχασμένη Καρδιά είναι γραμμένη από μια Ελληνίδα συγγραφέα την Αγγέλικα Μάσι, το λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Αγγελικής Μακαντάση. Η πλοκή εξελίσσεται γρήγορα και υπάρχουν αναφορές στο παρελθόν που αποκαλύπτουν πτυχές της ζωής της πρωταγωνίστριας, ώστε να κατανοήσει ο αναγνώστης ποια γεγονότα την ωθούν να εγκαταλείψει την χώρα της. Οι περιγραφές είναι προσεκτικά επιλεγμένες και με όσες λεπτομέρειες χρειάζεται για να μεταφέρουν τον αναγνώστη στο κλίμα της εποχής που διαδραματίζεται. Ο ρόλος των γυναικών, όπως αποτυπώνεται από την ταλαντούχα πένα της κυρίας Μακαντάση, υποδεικνύει την διαφορά που υπάρχει σε σχέση με τη σημερινή εποχή. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, ο τρόπος επίλυσής τους, οι συμπεριφορά όσο και οι ουσιαστικές επιλογές τους που είναι ελάχιστες, διέπονται από αυστηρούς κανόνες, οι οποίοι επικεντρώνονται μόνο στο φαίνεσθαι,

ενώ προτιμούν να αποσιωπούν τα σοβαρά ζητήματα που πληγώνουν μικρούς και μεγάλους. Μεταφερόμαστε λοιπόν στην εποχή της Αντιβασιλείας όπου η Ρόζαλιν Τέρλιγκτον, μια μυστηριώδης για πολλούς γυναίκα επιστρέφει στην Αγγλία έπειτα από δώδεκα χρόνια απουσίας. Θέλει να εκδικηθεί τον υπεύθυνο που οδήγησε την οικογένειά της στο να βιώσει τραγικές απώλειες. Δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει όποιο μέσο διαθέτει για εκπληρώσει τον σκοπό της και δεν θα σταματήσει μέχρι να τον πραγματοποιήσει. Μια νέα γνωριμία όμως θα ανατρέψει όλα όσα γνώριζε μέχρι τότε. Καλά κρυμμένα μυστικά από τους πρωταγωνιστές, αλλά και από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες, θα έρθουν επιτέλους στην επιφάνεια για να ανατρέψουν τα σχέδιά της. Η εκδίκηση έρχεται σε αντιπαράθεση με την αγάπη και η καρδιά της πρωταγωνίστριας διχάζεται. Ποιον δρόμο θα ακολουθήσει και τι επιπτώσεις θα έχει αυτό θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας... Η Διχασμένη Καρδιά είναι ένα βιβλίο που απόλαυσα μέχρι την τελευταία σελίδα και ανυπομονώ να εκδώσει το επόμενο βιβλίο της η συγγραφέας.

Γιώργος Γιώτης Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Ζηλιασκοπούλου Βίκυ Το βιβλίο "3 στο κόκκινο" έχει ως κεντρικό πρωταγωνιστή τον Μάρκο, ο οποίος μετακομίζει στη Σύρο για να διδάξει ως λέκτορας στο Πανεπιστήμιο. Όμως μαζί του κουβαλάει και το τραυματικό του παρελθόν που έχει επηρεάσει την ψυχική του υγεία σε τόσο μεγάλο βαθμό που η καθημερινότητα του κατακλύζεται από παραισθήσεις. Στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου παρακολουθούμε τη ζωή του Μάρκου στο νησί και οφείλω να ομολογήσω ότι με μπέρδεψε αρκετές φορές σχετικά με το τι είναι αληθινό και τι ψευδαίσθηση. Υπήρχαν κάποιες σκηνές που ήταν φανερό ότι πρόκειται για παραισθήσεις οι οποίες μάλιστα ήταν δοσμένες με πολύ περιγραφικό τρόπο. Ειδικά στην πρώτη τέτοια σκηνή που δεν ήξερα τι συμβαίνει μπερδεύτηκα αρκετά, ο συγγραφέας δημιούργησε μια σκηνή σαν από εφιάλτη και μάλιστα η περιγραφή ήταν τόσο καλή και έντονη που ήταν σαν να παρακολουθούσα ταινία. Υπήρχαν όμως και άλλες σκηνές που όταν εκδηλώθηκαν οι πρώτες υπόνοιες ότι δεν πρόκειται για την αληθινή ζωή άλλα είναι ψευδαίσθηση ταράχτηκα. Στην πλοκή σημαντικό ρόλο παίζει και ένα κόκκινο φορντ, ενώ στην πορεία της ιστορίας μας αποκαλύπτονται σταδιακά στοιχεία από το παρελθόν του Μάρκου και πολλών άλλων από τα άτομα που τον πλαισιώνουν, κάτι που κάνει την ιστορία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Και ξέρεις κάτι; Aκόμη και τώρα που τελείωσα το βιβλίο δεν είμαι σίγουρη για το τι από όσα διάβασα ανήκει στην πραγματική ζωή του Μάρκου και τι ήταν παραίσθηση. Ο τρόπος που γράφει ο συγγραφέας είναι ωραίος, μάλιστα αισθάνομαι πως πρέπει να αποδώσω εύσημα για τον τρόπο που καταφέρνει να μπερδέψει την αλήθεια με την ψευδαίσθηση. Επίσης είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που καταφέρνει να βάλει τον αναγνώστη μέσα στο μυαλό και τη σύγχυση που επικρατεί σε έναν που πάσχει από μετατραυματικό σύνδρομο που τον έχει αναγκάσει να ζει σε έναν κόσμο όπου η αλήθεια και οι ψευδαισθήσεις μπλέκονται εντελώς. Εντύπωση μου έκανε επίσης και το αναπάντεχο τέλος του δεν το περίμενα. Κλείνοντας πρέπει να σχολιάσω την πολύ μεγάλη γραμματοσειρά στο βιβλίο, το διάβασα σχεδόν όλο χωρίς τα γυαλιά μυωπίας μου, γιατί αυτή η επιλογή από τον εκδοτικό; Γενικά η πολύ μεγάλη και η πολύ μικρή γραμματοσειρά με ενοχλούν.

Νένα Μπούρα Η συγγραφέας Sara Blaedel, η «Βασίλισσα του Εγκλήματος» της Δανίας, παρουσιάζει τη νέα περιπέτεια της ντετέκτιβ της Λουίσε Ρικ, στο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος με τον τίτλο «Αγνοούμενη». Ένα σκοτεινό αστυνομικό θρίλερ που καλείται να ξεδιαλύνει η ντετέκτιβ της Διεύθυνσης Ερευνών, συλλέγοντας στοιχεία για τη δολοφονία μιας Δανής υπηκόου, που συνέβη στην Αγγλία. Η Σοφί βρίσκεται δολοφονημένη με μια σφαίρα που της προκαλεί το θάνατο ακαριαία, ενώ θεωρούταν αγνοούμενη εδώ και δύο δεκαετίες. Πώς όμως μπλέκεται στην δολοφονία ο εραστής και συνάδελφος της Λουίσε, ο Άικ; Η υπόθεση του μυθιστορήματος στηρίζεται πάνω στο ζήτημα της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, που προκαλεί διχασμό στην κοινωνία και προβληματισμούς. Η πλοκή προκαλεί το ενδιαφέρον στον αναγνώστη μέσα από ήπιες ανατροπές. Η αφήγηση μας κρατάει σε αγωνία μέχρι την τελευταία σελίδα μέσα από ερωτηματικά, υπόπτους και γρίφους που καλείται να λύσει η Λουίσε. Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος πάλλονται ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν τους, μέσα σε ψέματα και αλήθειες που προδίδουν τον πραγματικό ένοχο και τα κίνητρά του. Ένα πραγματικά ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα για τον αναγνώστη που αγαπάει να χάνεται ανάμεσα σε αστυνομικές έρευνες.

Λουίσε Ρίκ έγειρε η ν, νώ ευ ερ ης νσ θυ Στο γραφείο της διεύ συνάδελφό της που ν το ε αξ ίτ κο ι κα ς πίσω στην καρέκλα τη όντιζε τον Τσάρλι. Ο φρ ι κα μα τω πά ο στ ν καθότα ένος τυνομίας ήταν ξαπλωμ ασ ς τη ος ύλ σκ ς νο μέ αποστρατευ τις ικά να του καθαρίσει ετ ον ομ υπ ε ην άφ ι κα στο πλάι υ αντιπαγωτικό αλάτι το το ι κα ι όν χι το ό πατούσες απ α, ούπιζε με μια πετσέτ σκ ν το μ ρε στ ύρ Νο κ δρόμου. Ο Άι τα «μαξιλαράκια» στα ό απ α εσ άμ αν ες ίχ τρ έκοβε τις ζελίνη, επαινώντας βα με φε οι άλ τα ι κα πέλματά του ε κά η Λουίσε του έριξ λι τε υ πο ι χρ μέ ο, ύλ συνεχώς τον σκ ησε το κεφάλι της. ύν κο ι κα μα έμ βλ ο έν ένα αγανακτισμ

Υπόθεση Πολιτισμός: Ανοικοδόμηση ή κατεδάφιση; Αλέξανδρος Δαμουλιάνος Από την στιγμή της γεννήσεως του στην χώρα μας, ο Πολιτισμός έχει σταυρωθεί και ανα-στηθεί πολλάκις. Κάθε όμως καρφί στον ενίοτε σταυρό ήταν και συνάμα ένας οιωνός για την επικείμενη αναγέννηση του. Και σ’ αυτό το «μυστήριο» κοινωνός γινόταν πρωτίστως η, αποδεχόμενη την ευλογία του, Ευρώπη, και σταδιακά ολάκερη η οικουμένη.

Υπόθεση Πολιτισμός: Ανοικοδόμηση ή κατεδάφιση;

Καθώς κυλούσε το αίμα του στα χώματα του είναι μας κι ο ήλιος του φιλότιμου έριχνε το βλέμμα του σε εκείνο το σημείο σιγά σιγά άνθιζε το νέο του χλοερό σώμα στο οποίο η Ελλάδα έβρισκε ένα ασφαλές καταφύγιο από τα τραγικά συμβάντα των αιώνων. Στην ανά[σ]ταση του πολλές φωνές ενώνονταν σε μία αθάνατη κι άτρομη από τον χρόνο ύλη, η οποία αποτίναζε την οπισθοδρόμηση και την πνευματική συσκότιση. Από την τελευταία αναχώρηση του Πολιτισμού για τα ουράνια της υπομονής πάνε ίσως αρκετές δεκαετίες, κάποιοι από εμάς μπορεί να ήμασταν αγέννητοι, και όλες οι γενιές ρωτούν συγχρονισμένα μαζί μονάχα ένα: ποια ώρα έχει ορισθεί ως αναστάσιμη ξανά;

Ύστερα από το τέλος της Τουρκοκρατίας, δημιουργήθηκε ένας σαδομαζοχιστικός, και πολλές φορές μοιραίος έρωτας του τόπου μας με τον υπό-πολιτισμό της Ανατολής, ενώ θα μπορούσαμε να αφεθούμε στις ανώτερες επιρροές αυτής της πλευράς και να αναλάβουμε συνενωτικό ρόλο ανάμεσα στην υγιή κουλτούρα της προαναφερθείσας και της Δύσης, αποφασίσαμε να λοξοκοιτάμε, αγκυλωμένοι σε διάφορες ψευδαισθήσεις, πότε την μία και πότε την άλλη κυρά του κόσμου. Προσφάτως είχα μια συζήτηση με μία σπουδαία Κυρία της Τέχνης, η οποία πασχίζει μέσω των παιδικών θεατρικών παραστάσεων, υψηλής ποιότητας, που ανεβάζει να διαπαιδαγωγήσει τα παιδιά μας, μια αποστολή που ‘χει αποποιηθεί το σχολείο πλέον, και πληροφορήθηκα πως στο Θέατρο της Επιδαύρου οι ηθοποιοί παίζουν ενδυόμενοι ένα τζιν παντελόνι με το οποίο οι περισσότεροι πάμε για έναν καφέ ή για να δούμε κάποια ταινία στον κινηματογράφο. Ομολογώ ότι εγώ είχα μείνει στο ότι απλά οι υποκριτές ήταν καθ’ όλη την διάρκεια του έργου γυμνοί, όποτε ίσως και να είναι πρόοδος το τζιν. Συχνά σε κουβέντες ακούω, μα και ‘γω λέω, πως η Μεγάλη Τέχνη μοιρολογείται από την Ιστορία πάνω από τον τάφο των δώρων της προς εμάς. Μετά όμως από λίγα λεπτά αναρωτιέμαι, γιατί τόσος αφορισμός και καθολικισμός; Η απάντηση στο ερώτημα που θέτει ο Πολιτισμός στον ίδιο του τον εαυτό, ανοικοδόμηση ή κατεδάφιση, είναι χτίσιμο μιας νέας κουλτούρας με υγιή και στέρεα υλικά τόσο από το χθες όσο κι από το αύριο.

Κατερίνα Λαγού

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Αγγελίνα Παπαθανασίου

Αγγελίνα Παπαθανασίου Το βιβλίο της συγγραφέως Κατερίνας Λαγού με τίτλο «Χαρίλαος; Τι όνομα είναι αυτό;» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε εικονογράφηση Πετρούλας Τρίγκου. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα έλαβε μέρος στο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς και έλαβε Εύφημη Μνεία τον Δεκέμβριο του 2016. Η συγγραφέας στο πρώτο της αυτό μυθιστόρημα, που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 11+, μας περιγράφει με τρόπο ευφάνταστο και πρωτότυπο, τη ζωή του Έλληνα πολιτικού και πρωθυπουργού, Χαρίλαου Τρικούπη. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, ο ήρωας της συγγραφέως, αφηγείται τη ζωή του και μέσα από την αφήγηση αυτή, οι αναγνώστες γνωρίζουν όλη τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας με τρόπο απολαυστικό. Νομίζω ότι αν κάπως έτσι γράφονταν και τα σχολικά βιβλία της ιστορίας, τα παιδιά θα μάθαιναν ιστορία εύκολα και απολαυστικά, χωρίς να δυσανασχετούν.

Όλη η ζωή μου ήταν η πολιτική. Τόσο πολύ είχα απορροφηθεί που δεν έβρισκα ούτε μυαλό ούτε χρόνο να ερωτευτώ. Στο τέλος του μυθιστορήματος, οι μικροί αναγνώστες, θα βρουν ένα χρονολόγιο με τα πιο σημαντικά γεγονότα στη ζωή της οικογένειας Τρικούπη, καθώς και σημαντικές ιστορικές στιγμές της χώρας μας. Υπάρχουν επίσης και βιογραφικά σημειώματα των προσώπων που αναφέρονται στο μυθιστόρημα. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο ιστορικό μυθιστόρημα και εύχομαι να ακολουθήσουν και άλλα παρόμοια μυθιστορήματα για σημαντικές προσωπικότητες της Ελλάδας.

Ελισάβετ Κόλλια Τελειώνοντας το βιβλίο Ο Γιος του Jo Nesbo αισθάνομαι ένα έντονο συναίσθημα δικαίωσης. Ίσως είναι ένα από τα λίγα βιβλία που διαβάζοντάς το σου αφήνει τόσο έντονα το συναίσθημα της λύτρωσης. Τουλάχιστον για μένα που μου αρέσει το ξεκάθαρο τέλος που δεν αφήνει υπόνοιες ή υποψίες για κάτι διαφορετικό από αυτό που φαίνεται. Ο συγγραφέας της σειράς μπεστ σέλερ με τον Χάρι Χόλε γράφει αυτή τη φορά ένα εξαιρετικά δυνατό μυθιστόρημα με σκηνικό έναν λαβύρινθο διαφθοράς στα υψηλότερα κυβερνητικά κλιμάκια. Ο Σόνι Λοφτχους είναι ένας άντρας πληγωμένος. Ο άνθρωπος που είχε θεοποιήσει, ο πατέρας του, τον πρόδωσε με τον χειρότερο τρόπο. Ήθελε να του μοιάσει, να γίνει αστυνομικός και ξαφνικά τα όνειρά του διαλύονται. Δεν ξέρει πια τι να κάνει στη ζωή του. Και αρχίζει η αυτοκαταστροφή. Βλέποντας τη μητέρα του να σβήνει από τον καημό της, μένει μόνος του και βλέπει τον θάνατο ως μόνη διέξοδο.

Ο Σόνι βρίσκεται στη φυλακή εδώ και 12 χρόνια. Από τη στιγμή που ο αστυνομικός πατέρας του αυτοκτόνησε με τη ρετσινιά του καρφιού και τον θάνατο της μητέρας του από τον καημό της, η ζωή του καταστράφηκε. Είναι χρήστης ηρωίνης και εξασφαλίζει τη δόση του στη φυλακή, με το να ομολογεί εγκλήματα άλλων. Στη φυλακή τον έχουν σαν εξομολογητή χάρη στον ήρεμο χαρακτήρα του, είναι καλός ακροατής και δεν μιλάει πολύ. Όλα όμως αλλάζουν όταν ενώ είναι έτοιμος να ομολογήσει για ένα ακόμα έγκλημα που δεν διέπραξε, μαθαίνει μετά από μια εξομολόγηση ενός συγκρατούμενού του ότι ο πατέρας του δεν αυτοκτόνησε, αλλά τον σκότωσαν και τον ανάγκασαν να γράψει σημείωμα αυτοκτονίας, απειλώντας την οικογένειά του. Ο Σόνι αποφασίζει να αλλάξει ζωή. Με τη βοήθεια του συγκρατούμενού του που του αποκάλυψε την αλήθεια, το σκάει από τη φυλακή και αποφασίζει να εκδικηθεί αυτούς που σκότωσαν τον πατέρα του, του φόρτωναν εγκλήματά τους και τον κρατούσαν στη φυλακή με ψέματα. Περισσότερο απ' όλα όμως θέλει να βρει το πραγματικό καρφί και να τον κάνει να πληρώσει. Γίνεται λοιπόν άγγελος-τιμωρός και προσπαθεί να πατάξει το έγκλημα και αυτόν που βρίσκεται πίσω απ' όλα αυτά, τον Δίδυμο. Το κυνηγητό που εξαπολύεται για την εύρεσή του είναι μεγάλο, καθώς δεν τον ψάχνει μόνο η αστυνομία αλλά και αυτοί που θέλει να εκδικηθεί. Ξέρει πολλά και πρέπει να φύγει από τη μέση. Μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα ένας έρωτας γεννιέται. Θα καταφέρει ο Σόνι να φέρει σε πέρας την αποστολή του; Θα καταφέρει να βγει ζωντανός και αλώβητος από όλη αυτή την υπόθεση; Όταν κάποιες αλήθειες έρχονται στην επιφάνεια και ανατρέπουν τα δεδομένα, ο Σόνι κλονίζεται αλλά γίνεται πιο δυνατός και πιο αποφασισμένος να φτάσει ως το τέρμα. Η λύτρωση θα έρθει αφήνοντας πίσω της συντρίμμια. Θα καταφέρει ο Σόνι να βγει νικητής ή θα τον πάρει μαζί του το σκοτάδι που τον ακολουθεί μετά τον θάνατο του πατέρα του; Το μέλλον του είναι ζοφερό και ανούσιο. Δεν μπόρεσα με τίποτα να νιώσω κάτι άλλο από λύπηση και ανάγκη για δικαιοσύνη. Ο χαρακτήρας του μου γέννησε γλυκά συναισθήματα. Δεν θέλησε ποτέ να βλάψει αθώους. Ακόμα και σε δύσκολες στιγμές προτιμούσε να βοηθήσει παρά να αδιαφορήσει. Έβλεπα ένα μικρό παιδί που έψαχνε για ασφάλεια και φροντίδα. Ο μόνος τρόπος για να νιώσει όμως ασφαλής είναι να εξαλείψει κάθε είδους απειλή. Απειλή γι' αυτόν είναι το καρφί, ο Δίδυμος και τα τσιράκια του. Μπορεί η δική του δικαιοσύνη να είναι παράνομη αλλά μόνο μ' αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να ολοκληρώσει το σχέδιο ξεκαθάρισης που είχε ξεκινήσει. Πραγματικά απόλαυσα την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και συμφωνώ με όσους λένε ότι είναι το καλύτερο του Nesbo. Δεν έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία αλλά μέχρι στιγμής το θεωρώ το καλύτερο απ' όσα έχω διαβάσει. Μου άρεσε πολύ και το προτείνω.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Το βιβλίο της συγγραφέως και εικονογράφου Κέιτ Πάνκχερστ (Kate Pankhurst) «Υπέροχες γυναίκες που άλλαξαν τον κόσμο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση Ειρήνης Παϊδούση. Δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες του, μικρούς και μεγάλους, να γνωρίσουν σημαντικές γυναικείες προσωπικότητες που έβαλαν κι εκείνες το δικό τους λιθαράκι στην πρόοδο του κόσμου. Ήταν γυναίκες που πίστευαν στον εαυτό τους, αγαπούσαν αυτό με το οποίο ασχολήθηκαν και το αποτέλεσμα τις δικαίωσε. Σε αυτό το βιβλίο θα γνωρίσουμε τα κατορθώματα μερικών σπουδαίων γυναικών που το όνομά τους έμεινε ανεξίτηλο στο πέρασμα του χρόνου. Τζέιν Ώστεν, Κοκό Σανέλ, Φρίντα Κάλο, Άννα Φρανκ, Ρόζα Παρκς, Γερτρούδη Έντερλε, Μαρί Κιουρί και άλλων πολλών ακόμα. Το βιβλίο αφιερώνει ένα δισέλιδο σε κάθε προσωπικότητα. Το κείμενο είναι μικρό και περιέχει τις πιο σημαντικές πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της κάθε γυναίκας. Η εξαιρετική εικονογράφηση συμπληρώνει το μικρό κείμενο και γίνεται ένα απολαυστικό βιβλίο για όλες τις ηλικίες. Γιατί ακόμα και οι ενήλικες αναγνώστες έχουν να μάθουν πολλά που ίσως δεν γνώριζαν ή είχαν ξεχάσει για τις συγκεκριμένες γυναίκες. Το βιβλίο όμως δεν στοχεύει μόνο στη παροχή γνώσεων. Στόχος του είναι η ενθάρρυνση των αναγνωστών για να κάνουν πραγματικότητα όλα όσα έχουν ονειρευτεί, πιστεύοντας στις δυνάμεις τους και υποστηρίζοντας αυτό που αγαπούν.

Η Μαρί Κιουρί είχε πολλές απορίες γύρω από την επιστήµη. Καταγόταν από µια φτωχή οικογένεια της Πολωνίας. Μάζεψε χρήµατα και βάλθηκε να σπουδάσει στη Γαλλία, -στο Παρίσικαι αφιέρωσε τη ζωή της στο να βρίσκει απαντήσεις που χάρισαν στον κόσµο θεραπείες από σοβαρές αρρώστιες. Στο Παρίσι ήταν που η Μαρί ενδιαφέρθηκε για µια πρόσφατη εκπληκτική ανακάλυψη….. τις ακτίνες Χ.

Συμώνη Κατραμάδου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Χωρίς άντρα όμως, αφού την επομένη του γάμου μας, ο Χάρμης έφυγε για τον πόλεμο ενάντια στις άλλος λεσβιακές πόλεις. Οι άνδρες όλο και σε κάποιον πόλεμο τρέχουν. Γιατί, για ποιον λόγο, μόνον αυτοί ξέρουν. Όταν ρωτώ, μου λένε ότι δεν είναι αυτά για τα αυτιά μιας γυναίκας. 'Είναι όμως μέρος της μοίρας της', λέει η μητέρα μου, 'αφού εμείς ζούμε στη μοναξιά, με τον φόβο στην καρδιά μήπως μας έρθουν μαύρα μαντάτα'. Όχι πως με νοιάζει για τη μοναξιά. Πάντα μόνη μου ήμουν, ακόμη και στο πατρικό μου. Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο ιστορικό μυθιστόρημα που αφορά τον τρόπο ζωής των αρχαίων Ελλήνων περίπου τον 6ο αιώνα πΧ. Η Φοίβη είναι μια νεαρή της αριστοκρατίας της εποχής που κατοικεί στη Μυτιλήνη, όμως είναι ανήσυχο πνεύμα και δεν θέλει να υποταχθεί στις συνήθειες της εποχής. Ονειρεύεται να ταξιδέψει και να γνωρίσει νέους τόπους και νέους τρόπους ζωής αντί να μείνει κλεισμένη στο σπίτι της όπως συνηθιζόταν για τις γυναίκες της εποχής, να κανονίζει "τα του οίκου της". Τα καταφέρνει. Οι καταστάσεις φέρνουν τη ζωή έτσι ώστε να αναγκαστεί να ασχοληθεί με δουλειές πιο ενδιαφέρουσες από τις οικιακές, να γίνει πλοιοκτήτρια, να μπορέσει να ταξιδέψει σε πολλά μεγάλα λιμάνια της εποχής και να δει από κοντά πώς ζουν οι σύγχρονοι της σε άλλες περιοχές. Επίσης, γνωρίζει τον έρωτα, την πίκρα της απόρριψης και τη χαρά της αγάπης. ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΣΑΠΦΟΥΣ ΣΤΗΝ ΛΕΣΒΟ, ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΠΛΟΥΤΟΥ, ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΩΝ ΣΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΜΠΛΕΚΟΝΤΑΙ Η ΖΩΗ, ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΣΣΑΣ ΤΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΘΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΙ, ΘΑ ΕΜΠΟΡΕΥΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ. ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ. ΙΣΩΣ, ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ. Ή, ΣΑΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΑΣ

Ήταν θαυμασμός αυτό στο βλέμμα του; Δεν πρόφτασα να καταλάβω. Κατέβασε τα μάτια στα χέρια του. Σηκώθηκα. Αμέσως έκανε στην άκρη να περάσω. Με συνόδεψε μέχρι τον δρόμο της πόλης και με χαιρέτησε με μια κλίση της κεφαλής. Ξέκλεψα μια ματιά πίσω μου και είδα ότι είχε σταθεί και με κοιτούσε που ανέβαινα. Η Αντιόπη μ' ακολουθούσε σιωπηλή. Είχα κληρονομήσει ένα πολεμικό πλοίο, όμως εγώ δεν ήθελα τον πόλεμο. Το πλοίο μου θα δούλευε για την ειρήνη. Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Είναι μια θαυμάσια μεταφορά στην αρχαία Ελλάδα, στον τρόπο ζωής των ναυτικών, στη διαφορά της καθημερινότητας των γυναικών και των αντρών. Περιγράφει όμορφα τα θρησκευτικά ήθη και κάποιες μεγάλες γιορτές, άλλα έχει και πολλά στοιχεία που αφορούν την καθημερινότητα, τις ενδυμασίες και τη διατροφή. Επίσης, η εποχή που διάλεξε να τοποθετήσει την ηρωίδα της η συγγραφέας είναι μια περίοδος που ζούσαν πολύ γνωστά πρόσωπα σε όλους τους τομείς- στις τέχνες, την πολιτική, τη φιλοσοφία, την αστρολογία και πολλούς από αυτούς συναντά και η Φοίβη στα ταξίδια της. Η συγγραφέας μέσα από ένα ερωτικό και κοινωνικό μυθιστόρημα παρουσιάζει την εκπληκτική εποχή που έζησαν οι μεγάλοι μας λυρικοί, Σαπφώ και Αλκαίος, μια εποχή μεγάλης άνθησης του πολιτισμού στο ΒΑ Αιγαίο. Ξεκίνησε, λοιπόν την έρευνά της αναζητώντας επιγραφές για την εποχή αυτή (ως γλωσσολόγος), αλλά τελικά βρήκε έναν πλούτο άλλων στοιχείων που την οδήγησαν στην συγγραφή αυτού του ιστορικού μυθιστορήματος με στόχο να καλύψει ένα κενό στην βιβλιογραφία, αλλά και να προσφέρει μια ευχάριστη ματιά στην ιστορία του τόπου μας. Η έρευνά της (εξαιρετικά δύσκολη αφού υπάρχουν ελάχιστα ανασκαφικά ευρήματα) κράτησε 4 χρόνια και έψαξε αρχαιολογικά αρχεία (ελληνικά, γαλλικά κ.α.) μίλησε με τους βασικούς ανασκαφείς της περιοχής (Έλληνες, Καναδούς, Γερμανούς, Τούρκους) και περιόδεψε στους αιολικούς και ιωνικούς αρχαιολογικούς χώρους των μικρασιατικών παραλίων. Πάνω από όλα όμως είναι μια περιπετειώδης περιπλάνηση σε αναζήτηση της αυτογνωσίας. Το ταξίδι της ψυχής σε αναζήτηση του συντρόφου της. Εκτός από την ξενάγηση στην αρχαία Ελλάδα, παρακολουθούμε ταυτόχρονα την προσωπική ιστορία της Φοίβης, τον γάμο κατ' εντολή των γονιών της σύμφωνα με τις συνήθειες της εποχής, τον έρωτα, την εσωτερική μάχη όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στον τρόπο που θέλει η ίδια να ζήσει και στην δημιουργία οικογένειας. Αγαπάει και πονά, πληγώνεται, καταρρέει και ξανασηκώνεται στα πόδια της και συνεχίζει τη ζωή της. Και στους δύο τομείς (το ιστορικό και το κοινωνικό του μέρος) το μυθιστόρημα με κάλυψε πλήρως. Δεν μου άφησε κενά και απορίες, η περιγραφή των βασικών χαρακτήρων είναι εξαιρετική, συμπάθησα όλους. Η γραφή είναι απλή, με όμορφη ροή και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου από την πρώτη μέχρι την τελευταία γραμμή.

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ

Χρήστος Διαμαντόπουλος

Η ιστορία του ήρωα της ελευθερίας, συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία, η προσφορά στον αγώνα του για την Κολομβία αλλά και για όλη την Λατινική Αμερική, αλλά και η φθορά του, παρασέρνοντας όλη την οικογένειά του και όσους στάθηκαν δίπλα του. Προσωπικά το περίμενα καλύτερο. Το ''Εκατό Χρόνια Μοναξιά" περιγράφει την Κολομβία του 20ού αιώνα μέσα από την ιστορία της οικογένειας των Μπουενδία και του χωριού που ίδρυσε ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουενδία, του Μακόντο, «χωριουδάκι με τα είκοσι σπίτια, φτιαγμένα από λάσπη και αγριοκάλαμα, στην όχθη του ποταμού με τα διάφανα νερά που κατηφορίζουν σε μια κοίτη γεμάτη λείες πέτρες, άσπρες και τεράστιες σαν προϊστορικά αυγά». Ένα χωριό που είναι όλος ο κόσμος και μια οικογένεια που είναι όλοι εμείς. Το "Εκατό Χρόνια Μοναξιά" αποτελεί θεματικά μια ενότητα με τρία άλλα προηγούμενα μυθιστορήματα του συγγραφέα και με δύο από τις συλλογές διηγημάτων. Tο διασημότερο έργο του νομπελίστα Κολομβιανού συγγραφέα Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Γνωρίζουμε τη μοναξιά της εξουσίας, τη μοναξιά του μίσους και του πολέμου και πως οι λαοί που καταδικάστηκαν "ράτσες καταδικασμένες σε εκατό χρόνια μοναξιά δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη". ΕΝΑ ΔΩΡΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ... Το μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1967, έχει μεταφραστεί σε περίπου σαράντα γλώσσες κι έχει πουλήσει περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έγραφε κάθε μέρα για δεκαοκτώ ολόκληρους μήνες μέχρι να το ολοκληρώσει, παρατώντας τους πάντες και τα πάντα. Είναι η ιστορία της επιθυμίας, του πόνου, της τρέλας, του έρωτα, της μνήμης, των ενοχών και του θανάτου. Η τραγική πορεία του ήρωα της ελευθερίας συνταγματάρχη Αουρελιάνο Μπουενδία από την ώρα της υπέρτατης προσφοράς ως τη στιγμή της έσχατης φθοράς και της προσωπικής ολοκληρωτικής εκμηδένισης. Ένας ήρωας που γύρω του μπλέκονται φοβερά πεπρωμένα, που αγγίζουν και τελικά συνθλίβουν τα πιο στενά του συγγενικά πρόσωπα, τους ανθρώπους του τόπου που γεννήθηκε και τελικά όλους όσοι σταθήκανε δίπλα του στο μεγάλο αγώνα. Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΣΥΝΤΊΘΕΤΑΙ, ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΧΑΝΕΤΑΙ.

Μην μπορώντας να ξεπεράσει τον άδικο χαμό της γυναίκας του και της κορούλας του από τα χέρια ενός σίριαλ κίλερ, του Ταξιδευτή, ο Τσάρλι Πάρκερ επιστρέφει στα μέρη που μεγάλωσε. Εκεί προσπαθεί να γλιτώσει από τις τύψεις που τον κυνηγούν και βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ακόμα χειρότερη υπόθεση...

Ο Κέιλεμπ Κάιλ, ένας δολοφόνος που σκότωσε 4 νεαρές κοπέλες και απήγαγε μια ακόμα, τον οποίο κυνήγησε ο παππούς του χωρίς να καταφέρει να τον πιάσει, μιας και τα ίχνη του ξαφνικά χάθηκαν, φαίνεται να επέστρεψε. Δεν είναι όμως αυτός το μοναδικό του πρόβλημα. Μια γυναίκα τον προσλαμβάνει για να βρει τον Μπίλυ Περντού, τον πρώην σύζυγό της και να του ζητήσει τις διατροφές που της χρωστάει για τον γιο τους. Εκείνος του δίνει ένα μικρό ποσό, λέγοντας του Πάρκερ ότι αγαπάει την οικογένειά του και τους θέλει πίσω. Όταν η γυναίκα και το παιδί βρίσκονται δολοφονημένοι και ο Μπίλυ εξαφανισμένος, ένα ανθρωποκυνηγητό ξεκινά. Τον Μπίλυ όμως τον αναζητούν κι άλλοι που τον θέλουν νεκρό... Η αναζήτηση για τα ίχνη του Μπίλυ, οδηγούν τον Πάρκερ σε μεγάλες ανακαλύψεις που θα ρίξουν φως σε πολλά παλιά ερωτήματα. Θα καταλάβει πολλά και θα κάνει τα πάντα να φτάσει στη λύση. Όταν όμως χάνεται κάποιος κοντινός του άνθρωπος, η εύρεση του Μπίλυ γίνεται πιο επιτακτική, καθώς φαίνεται ότι αυτός είναι κατά κάποιον τρόπο ο συνδετικός κρίκος όλων!! Η ζωή όλων κρέμεται σε μια κλωστή. ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΕΟΝ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΚΡΙΒΩΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ... Ενώ το βιβλίο σαν υπόθεση είχε πολύ καλές προοπτικές, οι συνεχείς περιγραφές τοπίων χάλαγαν το σύνολο. Καθυστέρησα πολύ να το τελειώσω, γι' αυτό το λόγο. Όταν όμως έμπαινε στη δράση, ανέβαινε πολύ η αδρεναλίνη. Τις τελευταίες 150 σελίδες τις ρούφηξα κυριολεκτικά. Έχει δράση, αγωνία, ωραίους διαλόγους και ξεκάθαρο τέλος!! Αν εξαιρέσουμε το αργό κομμάτι των περιγραφών, είναι ένα αρκετά καλό αστυνομικό θρίλερ!

Η θέα των ρούχων που ήταν τακτικά τοποθετημένα στα ράφια και των παιχνιδιών στο κουτί τους ξύπνησε μια ανάμνηση που μου τρύπησε σαν βέλος την καρδιά. Λιγότερο από ένα χρόνο νωρίτερα, μια νύχτα, στο σπιτάκι μας στη Χόμπαρτ Στρητ στο Μπρούκλιν, είχα ξεδιαλέξει τα υπάρχοντα της νεκρής γυναίκας μου και της κόρης μου, πετώντας κάποια από αυτά και μυρίζοντας τα στερνά τους ίχνη που απέμεναν στα ρούχα τους σαν φαντάσματα της παρουσίας τους. Η Σούζαν μου... η Τζένιφέρ μου... Το αίμα τους κηλίδωνε ακόμη τους τοίχους της κουζίνας και υπήρχαν σημάδια από κιμωλία στο πάτωμα, εκεί που έστεκαν οι καρέκλες τους, οι καρέκλες όπου είχαν δεθεί και ακρωτηριαστεί, ενόσω ο σύζυγος και πατέρας, που όφειλε να τις προστατεύει, μεθοκοπούσε σ' ένα μπαρ.

ΣυνEντευξη Ηλίας Τσιάρας

Πριν από δυόμιση περίπου χρόνια δημιούργησες τη nyctophilia.gr. Πότε σου γεννήθηκε η σκέψη για ένα site αφιερμένο στον Τρόμο και το Φανταστικό γενικότερα; Τι ήθελες, ή ίσως ακόμη θέλεις, να πετύχεις με αυτό; Ιλ.Ρ.: Πριν απαντήσω στην ερώτηση, θα ήθελα πρώτα να ευχαριστήσω τους «Θεματοφύλακες» για την φιλοξενία και την υποστήριξη στη δουλειά μου από τις πρώτες κιόλας μέρες της γνωριμίας μας. Την περίοδο που γεννήθηκε, λοιπόν, η ιδέα της Nyctophilia, είχα ήδη ξεκινήσει να αρθρογραφώ και να μεταφράζω στο “Global Voices Online”, ένα διεθνές site δημοσιογραφίας των πολιτών κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος. Έτσι, η αγάπη μου για τον Τρόμο και οι νέες μου γνώσεις γύρω από το WordPress ενώθηκαν και έγιναν η απάντηση στο «πώς θα μπορούσα να ενώσω με έναν σύγχρονο διαδικτυακό τρόπο την ελληνική σκηνή του Τρόμου – και γιατί όχι και όλου του Φανταστικού». Τότε, δεν υπήρχε ακόμα κάτι παρόμοιο, ένα αρθρογραφικό-ειδησεογραφικό site (όχι blog ή forum) όπου θα μπορούσες να ενημερωθείς για όλα τα ελληνικά δρώμενα στον

Τρόμο και το Φανταστικό. Ύστερα, αποφάσισα, αντί να το τρέχω μόνη μου, να προτείνω σε μερικούς καλούς μου φίλους, που αγαπούν το Φανταστικό, να συμμετέχουν. Την πάτησαν και είπαν «ναι!». Έτσι, ξεκινώντας την πρώτη χρονιά με επίκεντρο τους Έλληνες συγγραφείς και το είδος του Τρόμου, φτάσαμε σχεδόν 3 χρόνια μετά να έχουμε γίνει ένα αναγνωρισμένο και καταξιωμένο σημείο αναφοράς στον χώρο. Παρόλο που στην πορεία άνοιξαν και άλλα παρόμοια sites, είμαι περήφανη που πρώτοι υλοποιήσαμε αυτή την ιδέα, δείξαμε αυτόν τον δρόμο και συνεχίζουμε να είμαστε το ίδιο δημιουργικοί και δεμένοι όπως την πρώτη μέρα -χωρίς να σου κρύβω ότι το βάρος της ευθύνης συχνά γίνεται ασήκωτο, τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα, αλλά αυτό που ήθελα να πετύχω, και που βλέπω να γίνεται πραγματικότητα, ήταν να συστήσουμε από την αρχή το είδος σε εκείνους τους αναγνώστες που δίσταζαν να το προσθέσουν στην «to-read list» τους, να δώσουν ευκαιρία στους Έλληνες δημιουργούς, να ανακαλύψουν ξένους, και να έχουν ένα σύγχρονου τύπου site

ώστε να ενημερώνονται για τις εξελίξεις και τα διάφορα δρώμενα της εγχώριας και παγκόσμιας speculative κουλτούρας. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει περισσότερο από κάθε τι στον Τρόμο; Γιατί έχεις επιλέξει να υπηρετείς κυρίως το συγκεκριμένο είδος της speculative fiction; Ιλ.Ρ.: Κυρίως, γιατί με εντυπωσιάζει ο τρόπος που επιβάλλεται όχι απλά στις αισθήσεις, αλλά και στην ίδια την ψυχοσύνθεση του αναγνώστη. Είναι εκπληκτικό το πώς μπορεί να επηρεάσει μια εικόνα τρόμου ένα φαινομενικά ακίνδυνο κείμενο -σαν να πετάς ένα βότσαλο που ταράζει τα νερά της φαντασίας του αναγνώστη, του αλλοιώνει ακόμα και την γνώριμη φωνή του αφηγητή στο κεφάλι του και, αν παίξεις σωστά το χαρτί σου, ακόμα και αν στιγμιαία κλείσει ή εκσφενδονίσει το βιβλίο απέναντι, σύντομα θα επιστρέψει να διαβάσει την συνέχεια. Και είναι εξίσου συναρπαστική η έλξη που ασκεί στον συγγραφέα αυτή η κυριαρχία των αισθήσεων, η δυνατότητα να εξουσιάσει τους φόβους και τους εφιάλτες των αναγνωστών του, ανακαλύπτοντας και αντιμετωπίζοντας συγχρόνως και τους δικούς του. Τον Ιούνιο κυκλοφόρησε η συλλογή του Maurice Level Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ από τις Εκδόσεις Αρχέτυπο σε δική σου μετάφραση. Ήταν και δική σου η όλη πρωτοβουλία για το συγκεκριμένο εγχείρημα; Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο;

Ιλ.Ρ.: Όντως, ο φετινός Ιούνιος έκρυβε μια μεγάλη χαρά για μένα. Κάμποσο καιρό πιο πριν, αναζητώντας πληροφορίες για ένα άρθρο της Nyctophilia πάνω στο θέατρο του Γκραν Γκινιόλ, έπεσα πάνω σε ένα όνομα που είχα ξανασυναντήσει, αλλά είχα ξεχάσει. Για τον Maurice Level είχα διαβάσει αρχικά στο δοκίμιο του Lovecraft «Ο υπερφυσικός τρόμος στη λογοτεχνία» και, όταν τον ξαναβρήκα, έψαξα πιο διεξοδικά το έργο του. Διάβασα, λοιπόν, τα διηγήματα της συλλογής «Les Portes de l’ Enfer» (Οι Πύλες της Κολάσεως) και ξεχώρισα γρήγορα αρκετά από αυτά, συν μερικά ακόμα εκτός της συλλογής. Κάνοντας έρευνα ανακάλυψα πως δεν είχε ακόμα μεταφραστεί κανένα στα ελληνικά. Όπως καταλαβαίνεις, το αρχικό άρθρο για το Γκραν Γκινιόλ μπήκε σε δεύτερη μοίρα και άρχισα σταδιακά να μεταφράζω κάποια διηγήματα. Υπήρχε από την αρχή η αμφιβολία αν θα τα έβρισκαν και άλλοι αναγνώστες το ίδιο ενδιαφέροντα όσο εγώ, αν θα τα απέρριπταν εξαιτίας του ότι ο συγγραφέας ήταν άγνωστος ή αν, εν τέλει, η ίδια η μετάφρασή μου θα ήταν ικανοποιητική. Οι Εκδόσεις Αρχέτυπο κατέρριψαν τους φόβους μου και τους ευχαριστώ που πίστεψαν στην δουλειά μου και στα συγκεκριμένα διηγήματα και, έτσι, οι ιστορίες του Maurice Level διαβάζονται πλέον και στα ελληνικά και, μέχρι στιγμής, οι αναγνώστες δείχνουν να τα απολαμβάνουν! Αρθρογράφος, συγγραφέας, μεταφράστρια. Τρεις ιδιότητες σχετικές με τον γραπτό λόγο, αλλά αρκετά διακριτές

μεταξύ τους. Ποια νομίζεις πως σου ταιριάζει καλύτερα και γιατί; Ιλ.Ρ.: Αν εξαιρέσεις τις διαφορετικές τεχνικές που απαιτεί κάθε μία, τα κοινά τους σημεία είναι πολλά και όλες καθοδηγούνται από την ίδια επιθυμία, εκείνη της έκφρασης. Ως αρθρογράφος μαθαίνω να ερευνώ, ως συγγραφέας να εκφράζομαι και ως μεταφράστρια να αποκωδικοποιώ. Κάθε δουλειά μου είναι μια μίξη από γνώσεις και εμπειρίες και των τριών ιδιοτήτων, πραγματικά μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω κάποια ως πιο «ταιριαστή». Νομίζω πάει απλά με την όρεξή μου κάθε φορά, πότε έχω διάθεση, δηλαδή, να ψάξω ένα θέμα και να γράψω ένα άρθρο ή να μεταφράσω ένα διήγημα που με ενθουσίασε ή να γράψω μια ιδέα που μου ήρθε. Στοχεύω, όμως, στο να εκπαιδεύομαι εξίσου και στις τρεις ιδιότητες, ώστε το αποτέλεσμα κάθε δουλειάς μου να είναι ισάξια ποιοτικό και επαγγελματικό. Του χρόνου τελειώνεις το μεταπτυχιακό σου πάνω στη δημιουργική γραφή. Τι σου έχει προσφέρει η συγκεκριμένη εμπειρία ως άνθρωπο και ως λογοτέχνη; Σε βλέπουν σαν την τρελή του χωριού ή πλέον αντιμετωπίζουν τον Τρόμο ως εξίσου σοβαρό λογοτεχνικό είδος; Ιλ.Ρ.: Είχα την τύχη από τα πρώτα κιόλας μαθήματα να έχω καθηγητές που κυνηγούσαν να βρουν το διαφορετικό, το πιο τολμηρό. Τους καλύτερους βαθμούς μου τους έχω πετύχει με διηγήματα τρόμου, οπότε μπορώ να πω πως η εμπειρία μου κάθε

άλλο παρά σαν «τρελή του χωριού» μπορεί να παρομοιαστεί, ευτυχώς! Πιστεύω πως όταν θες να ασχοληθείς επαγγελματικά με τις Τέχνες ή την Λογοτεχνία, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει να το δουλέψεις, να το καλλιεργήσεις, να πειραματιστείς με τις ικανότητές σου. Όμως, για να έχουν αποτέλεσμα όλα αυτά πρέπει από κάπου να έχεις μια καθοδήγηση, μια κριτική ή μια επιβράβευση. Είναι μια σπουδαία ευκαιρία το ότι έχουμε μέσω των πανεπιστημίων του Ε.Α.Π. και της Δυτικής Μακεδονίας την δυνατότητα να μελετήσουμε μέσα σε ένα πλαίσιο ανώτα-

της εκπαίδευσης την συγγραφική διαδικασία, την τέχνη της κριτικής, αλλά και την διδασκαλία της λογοτεχνίας. Μέσα από το ακαδημαϊκό πρίσμα έχω αναθεωρήσει κατά πολύ τις προσεγγίσεις μου στην λογοτεχνία, ενώ έχω γίνει πιο αυστηρή και απαιτητική με τον εαυτό μου και όσα αποτυπώνω στο χαρτί. Αυτά τα χρόνια που ασχολείσαι πιο δυναμικά με τον χώρο του Φανταστικού στην Ελλάδα, έχεις γνωρίσει πολύ κόσμο. Ποια η άποψή σου για την

ελληνική κοινότητα; Υπάρχει κοινό που όντως ενδιαφέρεται ή είναι μια μόδα ωθούμενη εν μέρει και από τις επιταγές της pop κουλτούρας; Ιλ.Ρ.: Είμαι αισιόδοξη όσον αφορά την ποιότητα, αλλά και το μέλλον, της ελληνικής κοινότητας του Φανταστικού. Υπάρχει μια ειλικρίνεια στο ενδιαφέρον της κοινότητας για την εξέλιξη και την διάδοση της εγχώριας σκηνής του Φανταστικού. Σίγουρα, οι επιρροές της pop κουλτούρας έχουν παίξει έναν καθοριστικό ρόλο στο να αυξηθεί η απήχηση του Φανταστικού, όμως δεν πιστεύω πως αποτελούν την βασική πηγή αυτού του ενδιαφέροντος. Πιστεύω όμως πως είναι ευθύνη μας όσο το ενδιαφέρον μεγαλώνει, τόσο να ψηλώνει και ο πήχης στην ποιότητα και την πρωτοτυπία των εγχώριων δειγμάτων φανταστικού, καθώς αυτή η κοινότητα, ανεξαρτήτως του πόσο μεγάλη είναι, συνεχίζει να παραμένει ο κυριότερος και αυστηρότερος κριτής. Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή του Φανταστικού; Ποιους θεωρείς τους τέσσερις καλύτερους πρεσβευτές της τη δεδομένη στιγμή; Ιλ.Ρ.: Θα μου επιτρέψεις, για αρχή, να μην μπω σε συγκρίσεις. Καθένας, με την τέχνη και το έργο του, έχει κάτι ξεχωριστό να προσφέρει στην όποια καλλιτεχνική σκηνή πρεσβεύει. Θεωρώ πως η ελληνική σκηνή του Φανταστικού είναι στην φάση όπου πειραματίζεται μέσα από νέες τεχνικές και εμπνεύσεις και ωριμάζει μέσα την γνώση

των λαθών του παρελθόντος. Αυτό που βλέπω να χαρακτηρίζει την τρέχουσα ελληνική σκηνή του Φανταστικού είναι μια ακόρεστη όρεξη για δημιουργία και έκφραση. Αν η λογοτεχνική αξία του αποτελέσματος μας δικαιώσει, αυτό θα το κρίνει ο χρόνος. Πέραν των άλλων επαγγελματικών σου υποχρεώσεων, διδάσκεις γαλλικά σε παιδιά. Τι σου προσφέρει η συγκεκριμένη δουλειά; Προσπαθείς να τα στρέψεις στα σκοτεινά μονοπάτια του Τρόμου ή είσαι πιο συμβατική δασκάλα; Ιλ.Ρ.: Το να μην τα στρέφω προς τον Τρόμο δεν σημαίνει απαραίτητα πως είμαι και συμβατική καθηγήτρια, σωστά; Μέσα από την διδασκαλία και την αλληλεπίδρασή μου με τα παιδιά μαθαίνω -ή μάλλον εκπαιδεύομαι- να σκέφτομαι πιο απλά, πιο ουσιαστικά και, το σημαντικότερο, πιο αθώα και ανθρώπινα. Αυτό έχει άμεσο αντίκτυπο και στο ύφος της γραφής, με βοηθάει να ξεσκαρτάρω οτιδήποτε μου φαίνεται πια περιττό, αλλά και να καταλαβαίνω καλύτερα τους χαρακτήρες μου. Όσον αφορά τον Τρόμο, προσπαθώ να τους εμφυσήσω την αγάπη για την λογοτεχνία γενικά, να τους παρακινήσω να ψάξουν Γάλλους συγγραφείς και ποιητές, να γνωρίσουν την λογοτεχνία της Αναγέννησης, που την λατρεύω, να μάθουν για τα διάφορα λογοτεχνικά ρεύματα, αλλά και την ιστορία της χώρας. Τα μεγαλύτερα παιδιά μου γνωρίζουν πως η «Μαντάμ Ελέν» είναι και συγγραφέας τρόμου και εντυπωσιάζονται, αλλά ως εκεί. Ας αγαπήσουν την ανάγνωση και θα

ανακαλύψουν μόνα τους το είδος που τους εκφράζει -άλλωστε σε αυτή την ανακάλυψη κρύβεται όλη η μαγεία!

συνέβη για ένα διάστημα με τον Τρόμο στην Ελλάδα. Πλέον, οι αριθμοί (συγγραφείς του είδους, μεταφρασμένοι και εγχώριοι νέοι τίτλοι, επαναλειτουργία και δημιουργία νέων Πώς βλέπεις τα πράγματα για τη Λογοτε- εκδοτικών, ιντερνετικό ενδιαφέρον μέσα αχνία Τρόμου στην Ελλάδα, αν αναλογιπό sites και blogs) μαρτυρούν μια ανάκαμστεί κανείς πως ορισμένοι εκδοτικοί που ψη που σίγουρα μας κάνει να βλέπουμε βοήθησαν στην αναγνώρισή της (Jemma πλέον πιο αισιόδοξα το μέλλον του Τρόμου Press, Οξύ) είχαν μείνει ανενεργοί για ένα στην Ελλάδα. Μεγάλο ρόλο στην αποδοχή μεγάλο χρονικό διάστημα; Είσαι αισιόδπαίζει πάντα και ο κινηματογράφος, και ας οξη για το μέλλον; μην φαίνεται να επηρεάζει άμεσα την αγορά του βιβλίου, σίγουρα συμβάλλει στο να νιώΙλ.Ρ.: Κάθε κλάδος αντιμετωπίζει κάποια θει το κοινό πιο εξοικειωμένο με το είδος στιγμή μια περίοδο παρακμής και φαινομενι- και, έτσι, να του δίνει μια ευκαιρία και σε κά ανυπέρβλητης ύφεσης, και αυτό ακριβώς άλλες μορφές τέχνης.

Διηγήματά σου συμπεριλαμβάνονται σε αρκετές ανθολογίες (Έπος της Φαντασίας, Νυχτερινό Ανθολόγιο, Κόκκινος Θάνατος, Ψίθυροι Μέσα στη Νύχτα κ.ά.). Έχεις κάποια προσωπικά projects στα σκαριά τα οποία θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας, γράφεις ή μεταφράζεις κάτι αυτή την περίοδο; Ιλ.Ρ.: Αν και θα ήθελα να μπορώ να σου πω πως όχι, δεν ετοιμάζω κάτι γιατί είμαι σε διακοπές, δυστυχώς θα πρέπει να παραδεχτώ πως ναι, ήδη δουλεύω την μετάφραση ενός ακόμα έργου του Maurice Level, μια νουβέλα μεταφυσικού τρόμου αυτή την φορά, με κάπως διαφορετική ατμόσφαιρα από εκείνη των διηγημάτων του που ελπίζω να βρει και αυτή την θετική ανταπόκριση που έλαβαν τα διηγήματα. Βέβαια, αυτό έχει ακόμα κάμποσο καιρό μέχρι να ολοκληρωθεί και ελπίζω στο ενδιάμεσο να καταφέρω να τελειώσω επιτέλους μερικά δικά μου διηγήματα που έμειναν παραμελημένα στον φάκελο «ΓΡΑΨΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ» πάνω δεξιά στην οθόνη μου. Όμως, το πιο σημαντικό μου project αυτή την στιγμή είναι η δράση «Read for Greece», μια ιδέα του blogger και δημοσιογράφου Γιάννη Σαχανίδη που στοχεύει να ενώσει την βιβλιοφιλική κοινότητα υπέρ της στήριξης των πυρόπληκτων του νομού Αττικής. Περισσότερα για το πώς λειτουργεί η δράση αλλά και πώς μπορούν να συμμετέχουν όλοι στην προσπάθειά μας, θα βρείτε στο site readforgreece.com. Σας ευχαριστώ και πάλι για την φιλοξενία και την υπέροχη συζήτηση. Κάθε επιτυχία στους «Θεματοφύλακες» ώστε να συνεχίσετε την εξαιρετική σας πορεία!

Ηλίας Τσιάρας

Ανθούσα Κορτσίνογλου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Αγγελίνα Παπαθανασίου

Αγγελίνα Παπαθανασίου

«Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός!» είπε έξυπνα ο κόκκινος πετεινός. «Ω, ναι, μωβ σκατζοχοιράκι! Ξεχωρίζεις, ξεχωρίζεις και εσύ δεν το ορίζεις! Ποια σοφία αποκτάς, αν δεν τηράς τους νόμους της καρδιάς; Στην αγάπη των αλλονών, φιγουράρεις για άστρο φωτεινό! Και με τον άστατο καιρό θα βρίσκεις ηρεμία. Να ξεσκάς απολαμβάνοντας των ζώων τη φιλία».

Το βιβλίο της συγγραφέως Ανθούσας Κορτσίνογλου «Το μωβ σκατζοχοιράκι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ωρίωνας, σε εικονογράφηση της Κατερίνας Φυρογένη. Πρόκειται για ένα έμμετρο παραμύθι που αναφέρεται στη διαφορετικότητα και στην αποδοχή του εαυτού μας.

Ένα μωβ σκατζοχοιράκι είναι λυπημένο γιατί λόγω του χρώματός του είναι διαφορετικό από τα άλλα ζώα. Οι φίλοι του όμως, τον αγαπούν έτσι όπως είναι και επειδή είναι και σοφό, δεν σταματούν να του κάνουν ερωτήσεις. Το σκατζοχοιράκι μας όμως δεν λέει να ηρεμήσει, παρόλο που οι φίλοι του το στηρίζουν και το αγαπούν. Η φίλη του, η Πεταλουδίτσα για να του φτιάξει τη διάθεση, το στέλνει να συναντήσει τον κόκκινο πετεινό και να του πει το πρόβλημά του. Τι θα συμβεί όταν το σκατζοχοιράκι θα συναντήσει τον κόκκινο πετεινό και μιλήσει μαζί του; Μια όμορφη, γλυκιά και τρυφερή ιστορία έγραψε η Ανθούσα Κορτσίνογλου. Δεν είναι εύκολο το έμμετρο παραμύθι. Χρειάζεται δουλειά για να δημιουργηθεί ένα παραμύθι χωρίς εύκολες ομοιοκαταληξίες. Η συγγραφέας φαίνεται ότι παίδεψε τις λέξεις μέχρι να βρεθούν εκείνες που τις ταίριαζαν και το αποτέλεσμα την δικαιώνει.