Λογοτεχνικό Περιοδικό Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛOΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 5-6 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

ΑΡΘΡΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΒΙΒΛΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΤΕΧΝΕΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΣΚΟΤΑΔΙ Η πρώτη ανθολογία διηγημάτων με βαμπίρ ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Αγαπάμε κάθε τι που ομορφαίνει τη ζωή, της δίνει ανάσα. Λατρεύουμε όλα όσα μας παρασύρουν σε μαγικά μονοπάτια. Μα πιο πολύ, αγαπάμε τον άνθρωπο και όσα αυτός δημιουργεί. Τέχνη για εμάς είναι όλα αυτά. Έμψυχα και άψυχα που γεμίζουν την ψυχή μας με αγαλλίαση και ξυπνούν τον νου. Έτσι γεννήθηκε η ιδέα. Η ανάγκη μας για έκφραση και επικοινωνία μας ένωσε και δημιουργήθηκε αυτό το site. Φιλοξενεί όλα όσα μας αρέσουν αλλά και όσα μας εντυπωσιάζουν. Δίνει το βήμα σε όλους όσους έχουν κάτι να πουν. Καλοσωρίζει όλων των ειδών τις τέχνες, όλους τους δημιουργούς. Προασπίζει την ελευθερία της έκφρασης σε κάθε της μορφή και διατηρεί την ελπίδα ζωντανή για έναν όμορφο, λαμπερό κόσμο. ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ ΛΟΓΩ ΤΕΧΝΩΝ

Συντακτική ομάδα: info@thematofylakes.gr Νεκταρία Πουλτσίδη Χαρά Δελλή Αγγελίνα Παπαθανασίου Μαργαρίτα Κατσίπη Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

«Ο χειμώνας είναι έργο χαρακτικής, η άνοιξη ακουαρέλας, το καλοκαίρι είναι μια ελαιογραφία, ενώ το φθινόπωρο είναι ένα μωσαϊκό όλων των παραπάνω» έχει πει ο Stanley Horowitz. Η φύση ανανεώνεται και μαζί της κι εμείς. Αλλαγή και ανανέωση! Πετάμε όσα δεν χρειαζόμαστε και ανοίγουμε την καρδιά και το μυαλό για να υποδεχτούμε νέες ιδέες, νέους ανθρώπους. Για να είμαστε πλήρεις. Μην ξεχνάμε πως τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο, παγιωμένο και σταθερό. Ας μη φοβόμαστε τις αλλαγές. Τα πάντα είναι καλύτερα όταν έχεις παρέα. Τους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών.

7

Συνθέτουμε τη δική μας ιστορία εμπνευσμένοι από μια φωτογραφία

11

Συνέντευξη με την Ηώ Αυγέρη, συγγραφέα από τη Σίσυ-Χρυσή Αγγελίδου

18

Κι όμως - Ηώ Αυγέρη, βιβλιοάποψη της Σίσυς-Χρυσής Αγγελίδου

20

Endgame - Τζέιμς Φρέι, βιβλιοάποψη της Βίκυς Ζηλιασκοπούλου

23

Στην καρδιά της νύχτας - Ναγκίμπ Μαχφούζ, βιβλιοάποψη της Αγάπης Ντόκα

26

Ποιος είπε ότι οι Έλληνες τώρα ξεκίνησαν να γράφουν φανταστική λογοτεχνία; - Ευθυμία Δεσποτάκη, άρθρο

28

Η Λήμνος τίμησε τη Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου, άρθρο

29

Παρουσίαση βιβλίου «Καθώς έπεφτε η νύχτα» της Έλενας Αντωνίου στην Αθήνα - Γιώτα Αδαμοπούλου, άρθρο

31

Συνέντευξη με την Ευαγγελία Ευσταθίου, συγγραφέα από τη Χαρά Δελλή

38

Όχθες και κύματα - Ευαγγελία Ευσταθίου, βιβλιοάποψη της Χαράς Δελλή

42

Διάλεξη του Στέλιου Χαλκίτη στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Θεσσαλονίκης

48

Τα τρία Σίγμα - Νίτσα Τζώρτζογλου, βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου

Η ισχύς εν τη ενώσει, μέρος τρίτο, τα κακά παιδιά - Ηλίας Τσιάρας, άρθρο

49

Η γιαγιά μου η μάγισσα - Ελένη Τσιάλτα, βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου

54

Συνέντευξη με τη συγγραφέα Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου από τη Χαρά Δελλή

56

Οι τρεις δαίμονες του χρόνου - Τριανταφυλλιά Ηλιοπούλου, βιβλιοάποψη της Αγγελικής Δρακάκη

63

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις - Γεωργία Καλαμαρά, άρθρο

65

ΑΦΙΕΡΩΜΑ Εκδόσεις Γράφημα

68

Περί γραφής - Αχιλλέας Σωτηρέλλος, άρθρο

76

Αν σε πιάσω καίγεσαι - Μ.J. Arlidge, βιβλιοάποψη της Βίκυς Ζηλιασκοπούλου

78

Ακούει κανείς; - Aroma del Libro, ιστορία

80

Συνέντευξη με τη συγγραφέα Ειρήνη Αποστολάκη από την Αγγελίνα Παπαθανασίου

84

Τα μυρμηγκοκαμώματα του Μελή - Ειρήνη Αποστολάκη, βιβλιοάποψη της Αγγελίνας Παπαθανασίου

91

Συνέντευξη με τη συγγραφέα Βασιλική Διαμάντη από την Αγγελική Δαφτσίδου

93

Η υφάντρα της Πόλης - Βασιλική Διαμάντη, βιβλιοάποψη της Αγγελικής Δαφτσίδου

97

99

Και ξαφνικά βρεθήκαμε γερασμένοι - Αγγελική Δαφτσίδου, άρθρο

104

Συνέντευξη με τη συγγραφέα Ξανθή Μαντέλα από την Αγγελίνα Παπαθανασίου

108

Ξορκίζοντας τα σκοτάδια! - Νάγια Γ. Μητροπούλου, άρθρο

110

Από ζάχαρη κι αλάτι - Βανέσα Αδαμοπούλου, βιβλιοάποψη της Παναγιώτας Γκουτζουρέλα

114

Μύθοι και πραγματικότητες - Ηλίας Τσιάρας, άρθρο

119

ΟΜΑΔΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ με τον Διονύση Λεϊμονή στον Βόλο

120

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΚΟΤΑΔΙ: η πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με βαμπίρ από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές

Η φωτογραφία μας ενέπνευσε... Το χέρι, οδηγημένο από την καρδιά, πληκτρολόγησε... Οι ιστορίες μας είναι εδώ!

Περπατούσε δίπλα στο ποτάμι. Μόνη της. Είχε για συντροφιά της τον ήχο των νερών...

Aggelina Papathanasiou

Η σκέψη της όμως ήταν για ακόμα μια φορά ξερή... εκεί βαθιά που δεν έφταναν νερά, ούτε σταγόνες δροσιάς, στα τάρταρα... τόση δύναμη εξουσίας ασκούσε πάνω της; Χαρά Δελλή Δε μπορούσε να περιμένει άλλο. Το μήνυμά της "Θα πεθάνω αυτό το βράδυ. Θα πεθάνω αν δε σε δω", είχε μείνει αναπάντητο. Πήγε και βούτηξε στα νερά, άφησε τον χείμαρρο να την παρασύρει σε έναν Υδάτινο Κόσμο, και η Μάγισσα Ανκέτ με το Μαγικό Ραβδί της, τη μετέτρεψε σε μία ΥΔάτινη ΟΛότητα. "Πώς σε λένε γλυκιά μου;" Τη ρώτησε ο Θεός του Ποταμού. "Τώρα πια; Τώρα πια, μόνο Υδόλ με λένε. Μόνο Υδόλ..." Γιώργος Μπιλικάς

Φθινόπωρο, το τέλος μίας εποχής και το ξεκίνημα μιας καινούργιας ζωής. Κάθισε στο νωπο χωμα, έκλεισε για μια στιγμή τα μάτια του και στα ρουθούνια, του ήρθε η οσμή απο τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου. Στα αυτιά του ακούστηκε ο ήχος του τρεχούμενο νερού και χιλιάδες σκέψεις περικύκλωσαν το μυαλό του. Σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε τα μάτια του και ακολούθησε τον ήλιο που θα του δείξει τον δρόμο για την ζωή, για την καινούργια του ζωή χωρίς την αγαπημένη του. Αναστασία Καυκοπούλου

Το τακούνι της βούλιαξε στη λάσπη. Το δεξί .Το αριστερό είχε ήδη σπάσει. Στην αρχή το μάζεψε. Θα το πήγαινε τη Δευτέρα στον ''Τσαγκαράκο'' εκείνον τον ξεπλυμένο ξανθό με τα βρώμικα νύχια ,να της το κολλήσει. Όταν όμως χρειάστηκε και τα δυο της χέρια, γύρισε πίσω το κεφάλι και μ' ένα γέλιο που λειτούργησε σαν ασφαλιστική δικλείδα για το φόβο της,'' - Έχε γεια Louboutin,''είπε και το εκσφενδόνισε στο σημείο του ποταμού, όπου μια δίνη περιστρεφόταν ορμητικά και τα νερά από κείνο το σημείο και μετά έπεφταν κάθετα σ' ένα είδος μικρού καταρράκτη.

- Καταρράκτη! σκέφτηκε και ανοιγόκλεισε με τρόμο τα μάτια της... που είχαν αρχίσει να ξεβάφουν από το νερό που την είχε μουσκέψει από την κορυφή μέχρι τα νύχια.,,,, τα νύχια... πώς θα σκαρφάλωνε στην πλαγιά; Οι ρίζες από τα σκίνα που προεξείχαν στις όχθες και από όπου έπρεπε να πιαστεί για να γλυτώσει θα κατέστρεφαν το μανικιούρ που με τόση τέχνη της έφτιαξε η Αλεξανδρέττα... - Ω διάβολε! Ο παφλασμός του καταρράκτη της έφερε στο μυαλό τη μητέρα της..... και την εγχείρηση καταρράκτη που θα έκανε το ίδιο πρωί. Κανείς δεν υπολόγιζε πως η γέφυρα του ποταμού Κβάι θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος και η ίδια θα βρισκόταν στα αφρισμένα νερά του ποταμού παγιδευμένη μέσα στο αυτοκίνητό της. Άγιο είχε που κατάφερε και βγήκε - αλλά ποιον άγιο; Να θυμηθεί όταν γυρίσει πίσω να κοιτάξει στο ημερολόγιο τοίχου που μοίραζαν οι κυρίες της ενορίας. Δι' ενίσχυσιν της Αγιογραφήσεως του Ι.Ναού. Κι όταν βρει τον Άγιο που γιορτάζει σήμερα να πάει να του ανάψει ένα κερί- δεν χρειάζεται και ίσα με το μπόι της ,1,76 είναι, δε συμφέρει.... Α να πάει και μια Φανουρόπιττα, μήπως ο ομώνυμος Άγιος βοηθήσει να προσαράξει το αυτοκίνητό της σε μέρος βατό και εύκολο για την ΕΜΑΚ... ή την Πυροσβεστική τέλος πάντων... ή τον Οργανισμό Ανέλκυσης Ναυαγίων... ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΑΣΠΕΝΣ ΣΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ. Θα σωθεί η ηρωίδα από τον καταρράκτη; Θα προλάβει την εγχείρηση καταρράκτη ; ( Μάνα υπάρχει μόνο μία ) Θα βρει το όνομα του αγίου που την έσωσε στο ημερολόγιο της ενορίας ; Θα πετύχει η φανουρόπιττα; ( Επτά υλικά θέλει ) ΜΑΡΩ ΑΙΣΩΠΟΥ

Όσες φορές και αν έψαξε δεν την βρήκε, οι τύψεις για εκείνο το βράδυ που δεν κατάφερε να τελικά να την συναντήσει δεν σταμάτησαν ποτέ να τον βασανίζουν. Ο μόνος τρόπος για να νιώσει το άγγιγμά της ήταν να πλησιάσει τον ποταμό, δεν μπορούσε να δώσει μια λογική εξήγηση για αυτό μα δεν τον ένοιαζε πλέον. .Έτσι και σήμερα που είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από τον χαμό της βρέθηκε και πάλι εκεί αλλά αυτήν την φορά, έκλεισε τα μάτια και βούτηξε στο νερό. Τα ρούχα του βρεγμένα και βαριά δεν τον άφηναν εύκολα να βγει στην επιφάνεια μα εκείνος αδιαφορούσε για την παγωνιά που τύλιξε το κορμί του. Ένιωθε μόνο τη ζεστή αγκαλιά της, ο παφλασμός του νερού του θύμιζε το γάργαρο γέλιο της. ''Όχι ακόμα'' άκουσε την γλυκιά φωνή της να του ψιθυρίζει στο αυτί και άνοιξε το στόμα του για να της φωνάξει ,να την ικετεύσει να γυρίσει πίσω με οποιοδήποτε τρόπο μα δεν τα κατάφερε .Το νερό άρχισε να γεμίζει τα ρουθούνια, το στόμα και τους πνεύμονές του μα την τελευταία στιγμή, λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις του είδε μια θολή φιγούρα να τον τραβά με δύναμη και τον βγάζει με κόπο στην όχθη του ποταμού.

Margarita Katsipi

Φως, νερό, ζωή. Το φθινόπωρο ανασαίνεις αλλιώτικα. Απλώνεις τα χέρια να αγγίξεις τη ζωή. Ανοίγεις την πόρτα της ζωής σου, να δεχτείς νέα δεδομένα. Κάθαρση. Νέο ξεκίνημα. Ζωή. Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Η Ρ Ε Γ Υ Α ΗΩ

Η Ξ Υ Ε Τ Ν Ε Ν ΣΥ Συνέντευξη: Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου

Ξεκίνησες γράφοντας στο Wattpad … Πώς προέκυψε η συγγραφή και η γραφή ιστοριών στο Wattpad;

Πώς ένιωσες όταν η ιστορία σου από την οθόνη του υπολογιστή πέρασε στις σελίδες του βιβλίου;

Η.Α. ...αρχικά οτι ξεκίνησα ως απλός αναγνώστης. Πέραν των βιβλίων που επιθυμώ να κρατώ στα χέρια μου και να προσθέτω στη συλλογή μου ανακάλυψα τη συγκεκριμένη εφαρμογή και ξεκίνησα την ανάγνωση διαφόρων ιστοριών. Επουδενί τότε δεν είχα στο μυαλό μου να επιχειρήσω να συγγράψω μία δική μου. Παρόλαυτά όμως ένα απόγευμα που τίποτα δεν μου κινούσε το ενδιαφέρον για να του αφιερώσω τον χρόνο μου σκέφτηκα να ανοίξω ένα προφιλ και να γράψω την αρχή μιας ιδέας χωρίς να στοχεύω πουθενά, χωρίς να επιθυμώ τίποτα ή να επιδιώκω κάτι. Ήμουν ένας άγνωστος άνθρωπος που υπέγραφε με ψευδώνυμο και έγραφε αποκλειστικά για τον εαυτό του. Η αλήθεια είναι οτι η εξέλιξη αυτού ήταν και για εμένα την ίδια μία έκπληξη. Ο ένας αναγνώστης ερχόταν μετά τον άλλον και οι ακόλουθοι άρχισαν να αυξάνονται σταδιακά. Αυτό μεγάλωνε και τον δικό μου ζήλο και έτσι το αίσθημα της δημιουργίας κατέκτησε την καθημερινότητά μου.

Η.Α. Μου είναι αρκετά δύσκολο να το περιγράψω γιατί το συναίσθημα, δεν ήταν ένα. Μέσα μου παρέλασαν ένα σωρό διαφορετικά που το καθένα με επηρέασε με τον τρόπο του. Όταν έλαβα το μήνυμα της πρότασης του εκδοτικού για την συγκεκριμένη ιστορία, αν και μικρό σε μέγεθος, εγώ το κοιτούσα αρκετή ώρα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς μου ζητούσαν. Μόλις τα κατάφερα η ταραχή πήρε σειρά για να ακολουθήσει η έκπληξη, ο ενθουσιασμός και ύστερα να επανέλθω στα λογικά μου. Διέσχισα με σοβαρότητα και αφοσίωση όλη τη διαδρομή της δημιουργίας του έργου από απλή ιστορία ώστε να μετατραπεί σε βιβλίο και στο τέλος, όταν το παρέλαβα, το διάβασα έντυπο πλέον σαν να μην το είχα γράψει εγώ. Τώρα το κοιτώ αρκετές φορές να στολίζει την βιβλιοθήκη μου πλάι σε αξιόλογα έργα μεγάλων συγγραφέων και χαμογελάω.

«Στην Αμερική η ιστορία; Πώς και έτσι;» … Έχεις ζήσει στην Αμερική; Αν όχι, πόσο εύκολο ήταν να αναπτύξεις και να αναλύσεις μία κουλτούρα, έναν τρόπο ζωής, ειδικά του Sky, της παρέας του και της Rose, τον οποίο δεν έχεις γνωρίσει από κοντά;

την προσαρμόσω στην ιστορία μου θα ήταν το ίδιο δύσκολο. Δεν αρκεί ένα ταξίδι αναψυχής για να κατανοήσουμε την κουλτούρα ενός λαού, τον χαρακτήρα ή τον ουσιαστικό τρόπο ζωής του. Οι πληροφορίες που συλλέγω λοιπόν για κάτι τέτοιο προέρχονται από διάφορες πηγές. Πέραν τούτου όμως, ο Σκάι και η Η.Α. Όχι μόνο δεν έχω ζήσει στην Ρόουζ είναι δύο άνθρωποι που Αμερική αλλά δεν την έχω μπορεί να μην έχω γνωρίσει ποτέ επισκεφθεί καν μέχρι σήμερα. αλλά δεν διαφέρουν από τους Βέβαια είναι ένα ταξίδι που επιθυμώ άλλους, από εμάς, από όλους. Γιατί να κάνω και βρίσκεται στη λίστα μου. όπου και να ζει κανείς μέσα του Όμως έχω να δηλώσω ότι ακόμα κι κρύβει τις ίδιες σχεδόν αδυναμίες, αν είχα την εμπειρία αυτή το να τις ίδιες σχεδόν ανησυχίες,

παρόμοια πάθη, φόβους, ένα παρελθόν και μερικά μυστικά. Εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σημειώσω στον χάρτη της ζωής τους το δικό τους ταξίδι και έπειτα εκείνοι με βοήθησαν να τους κατανοήσω. Με βοήθησαν να ψάξω μέσα τους και να ερμηνεύσω τι έκρυβαν τα λόγια αλλά και οι πράξεις τους. Ποια ήταν τα θέλω και οι ανάγκες τους... και όλα αυτά σε μια χώρα επηρεασμένη από πολλές εθνικές κουλτούρες καθώς θεωρείται στην πραγματικότητα ένα ‘χωνευτήρι’ ποικίλων πολιτισμών που μου έδωσε περίσσεια ελευθερία έκφρασης χωρίς να φαντάζει υπερβολική. Ο Sky και οι υπόλοιποι της παρέας αποφάσισαν να το βάλουν στα πόδια και να δραπετεύσουν από τις συνέπειες των πράξεών τους. Κάπως έτσι είδα τη νομάδικη ζωή τους … Γιατί δεν έμειναν να «πολεμήσουν» και προτίμησαν να ανέβουν σε μία μηχανή και όπου τους βγάλει; Η.Α. Οι άνθρωποι έχουμε την τάση όντας αποστασιοποιημένοι από ένα τραγικό γεγονός που δεν μας αφορά, που δεν μας αγγίζει συναισθηματικά ή ψυχικά να αποφασίζουμε και την

Γιατί όπου και να ζει κανείς μέσα του κρύβει τις ίδιες σχεδόν αδυναμίες, τις ίδιες σχεδόν ανησυχίες, παρόμοια πάθη, φόβους, ένα παρελθόν και μερικά μυστικά.

καλύτερη δυνατή αντιμετώπισή του. Κάτι τέτοιο όμως είναι λάθος γιατί η λέξη –πολεμάω- για τον καθένα μας έχει διαφορετική αξία, βαρύτητα και δύναμη ανάλογα την προσωπικότητά και τα βιώματά του. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν αν επέλεγαν να μείνουν πίσω θα είχαν να παλέψουν μόνο με συντρίμμια και δαίμονες. Θα έκαναν κύκλους γύρω από τη ζωή τους που είχε σχεδόν καταστραφεί για διαφορετικούς λόγους.

Το να αλλάξεις δρόμο λοιπόν και να αφήσεις ένα κακό παρελθόν πίσω σου ή μια καθημερινότητα που σε κατατρώει αλλοιώνοντας τον εαυτό σου, ίσως είναι και μια νέα αρχή. Είμαι βέβαιη ότι πολλοί από εμάς έχουν σκεφτεί αρκετές φορές να το σκάσουν ζώντας μακριά απ’όλα επαναπρογραμματίζοντας τον εαυτό τους σε ένα νέο τόπο που κανείς δεν θα τους γνωρίζει. Πόσοι όμως το κάνουν;

Σχεδόν κανείς. Σχεδόν κανείς δεν τολμά γιατί είναι δύσκολο να ξεφύγεις από κάτι που έχεις συνηθίσει ακόμα κι αν αυτό δεν σου κάνει απόλυτα καλό. Φαντάσου κάτι πιο απλό... ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων παραμένουν εγκλωβισμένοι σε έναν κακό γάμο δίχως να ψάχνουν την ευτυχία από φόβο ή από συνήθεια. Και τώρα θέλω να ξανασκεφτείς τι σημαίνει ακριβώς η λέξη –πολεμάω-.

Το να αλλάξεις δρόμο λοιπόν και να αφήσεις ένα κακό παρελθόν πίσω σου ή μια καθημερινότητα που σε κατατρώει αλλοιώνοντας τον εαυτό σου, ίσως είναι και μια νέα αρχή. Και αυτοί οι δύο αντιφατικοί χαρακτήρες συναντιούνται… Και ένα γαϊτανάκι συναισθημάτων ξεκινά … Τελικά, τι είναι αυτό που μπορεί να φέρει δύο πονεμένες ψυχές κοντά;

Είχε την ικανότητα να διαβάζει την ψυχή τους γιατί είχε καταφέρει πρώτα απ’όλες να διαβάσει τη δική της. Και για να σου απαντήσω στο τελευταίο σου ερώτημα θα δανειστώ μια έκφραση από το βιβλίο –Ποιος να αντισταθεί σε ένα πλάσμα σαν Η.Α. Μπροστά μου έβλεπα ένα την Ρόουζ;- και θα συνεχίσω κορίτσι, γιατί αυτό επέλεξε να παρα- λέγοντας ότι η καλοσύνη είναι μείνει...περίπου αθώο κορίτσι, να μαγευτική. Το χαμόγελο είναι γοητεία ξέρει πολύ καλά τι θέλει. Δεν αρνή- και η έκφραση των αληθινών θηκε ποτέ τις σκέψεις και το συναίσυναισθημάτων μοιάζει με τον καλό σθημά της παρά την παρόρμηση οίνο που ευφραίνει καρδίαν. Έτσι, που την διέκρινε, Η απροκάλυπτη δύο πονεμένες ψυχές μπορούν να παραδοχή όλων αυτών ήταν έρθουν κοντά όταν η μία επιβιώνει ακατανίκητο όπλο ενάντια στους στο δυνατό φως και έχει τη θέληση ανθρώπους που κρύβονταν πίσω να παρασύρει και την άλλη. από όσα ένιωθαν ή σκέφτονταν.

Η ζωή είναι όντως μια βόλτα με πολλές εκπλήξεις, ευκαιρίες, δυσκολίες και ανατροπές αλλά αξίζει να την απολαύσουμε όσον τον δυνατόν καλύτερα.

ότι η πολύχρονη σταθερότητα δεν προσφέρει εξερευνήσεις, ανακαλύψεις και δεν κρύβει μαγεία. Το γαρ πολύ της ηρεμίας γεννά πλήξη... όπως είναι στο δικό μου μυαλό.

Ας κλείσουμε με ένα δικό σου moto που σε αντιπροσωπεύει … Και με την ευχή να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σου και σύντομα να διαβάσουμε μία νέα Και έρχεται η κάθαρση … Τελικά, ιστορία σου! η ζωή μπορεί να είναι μία βόλτα …αλλά όλοι αναζητούν ένα Η.Α. Το μότο που έχω υιοθετήσει λιμάνι να αράξουν; από τον Καζαντζάκη λέει πως μια αστραπή είναι η ζωή μας, μα Η.Α. Η ζωή είναι όντως μια βόλτα προλαβαίνουμε και η επόμενη με πολλές εκπλήξεις, ευκαιρίες, δημιουργία μου θα είναι άκρως δυσκολίες και ανατροπές αλλά ΑΤΙΘΑΣΗ με πολλή ταχύτητα. αξίζει να την απολαύσουμε όσον τον δυνατόν καλύτερα. Να μην την αφήνουμε να μας φεύγει, να περνά απλώς από δίπλα μας. Να πέσουμε «Μια αστραπή και να ξανασηκωθούμε. Να είναι η ζωή, διδάξουμε και να διδαχθούμε. Να μα μοιραστούμε ότι αξίζει, να πετάξουμε ότι δεν μας χρειάζεται προλαβαίνουμε.» αλλά και να εξελιχθούμε. Να προχωρήσουμε μπροστά με το μαζί ή το χώρια. Με ότι μας κάνει Νίκος Καζαντζάκης καλύτερους και ευτυχισμένους. Δεν ξέρω για το λιμάνι που οι άνθρωποι συχνά αναφέρονται αλλά πιστεύω

Κι όμως – Ηώ Αυγέρη «Κι Όμως» nothing is impossible. Αυτό είναι το μήνυμα το οποίο μας περνάει η Ηώ Αυγέρη μέσα από το πρώτο της έντυπο συγγραφικό εγχείρημα… Στους δρόμους της Αμερικής, στα δάση και τις κοιλάδες της υπερδύναμης χώρας του κόσμου, μία παρέα 6 ατόμων (3 άντρες, 3 γυναίκες) διασχίζει με τις μηχανές και τα τροχόσπιτά τους τα αμέτρητα χιλιόμετρα και κατασκηνώνουν όπου Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου τους μαγεύει το τοπίο. Αρχηγός της παρέας αυτής ο Sky. Ένας νέος άντρας, περίπου 35 χρόνων, ο οποίος εξαιτίας μίας τραγωδίας αποφάσισε να εγκαταλείψει τη βολεμένη ζωή του και να ζήσει ως νομάς. Στο ταξίδι του αυτό τον ακολούθησαν και άλλες ψυχές βασανισμένες. Και κάπως έτσι βρίσκουν την ηρεμία στην ψυχή τους. Μία ηρεμία που ήρθε να «διακόψει» η Rose. Ένα 18χρονο κορίτσι που ζει στους δρόμους. Άλλη μία ψυχή που κουβαλά μέσα της μεγάλο πόνο … Και η περιπέτεια αρχίζει! Ο Sky και η Rose είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες. Σκληρός και κλειστός ο Sky, χαμογελαστή και έξω καρδιά η Rose. Και αυτοί οι δύο καλούνται να συνυπάρξουν… Πόσο εύκολο είναι; Τι πρέπει να θυσιάσει ο καθένας τους προκειμένου η παρέα να μείνει ενωμένη; Η Ηώ Αυγέρη μέσα από την γραφή της μας προσφέρει ένα μοναδικό Κι Όμωςψυχογράφημα ανθρώπινων υπάρξεων.

Αν και η βασική ιστορία αφορά τον Sjy Και τη Rose, η Ηώ Αυγέρη καταφέρνει να τονίζει και να τοποθετεί σε κεντρική θέση και τους δευτεραγωνιστές του βιβλίου. «Κι Όμως», όλα είναι πιθανά. Μέσα από τους αντισυμβατικούς ήρωες, τις ιστορίες τους, τις περιπέτειές τους, συνειδητοποιείς ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Με λόγο συγκεκριμένο, χωρίς περιτές λέξεις και φαμφάρες, η Ηώ Αυγέρη παρουσιάζει τα προβλήματα επικοινωνίας των ανθρώπων. Ξεδιπλώνει με ρεαλισμό τις προσωπικότητες των ηρώων και με σταθερά, αλλά όχι αργά, βήματα τους οδηγεί στη λύτρωση.

Αυτό το οποίο, όμως, με εξέπληξε ιδιαίτερα είναι ότι η Ηώ Αυγέρη δεν δίστασε να να τοποθετήσει την ιστορία της σε μία ξένη χώρα, σε μία χώρα τη νοοτροπία της οποίας έχουμε γνωρίσει κυρίως μέσω ταινιών, βιβλίων, σειρών και ειδήσεων. Και μας προσφέρει ένα όμορφο ταξίδι σε μία τόσο μακρινή χώρα και μας μεταφέρει στις ομορφιές της. Αν σας αρέσουν τα ταξίδια, οι περιπλανήσεις και παράλληλα θέλετε να ανακαλύψετε τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που ζουν με μία μηχανή, τότε το «Κι Όμως» είναι αυτό που θα σας γεμίσει το μυαλό και την ψυχή με εικόνες και συναισθήματα.

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

E M A G D EN Kάτι διαφορετικό, κάτι σύγχρονο και όμορφο που πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί.

Δώδεκα παίχτες ηλικίας από 12- 17 ετών με καταγωγή από αρχαίους πολιτισμούς (από τους οποίους κατάγονται όλοι οι κάτοικοι του πλανήτη μας) εκπαιδεύονται σε όλη τους τη ζωή για το endgame. Κανείς δεν έχει μαγικές δυνάμεις, όλοι βασίζονται στα όσα έχουν διδαχθεί στην εκπαίδευσή τους που διαρκεί όλη τους τη ζωή. Κάθε μια από τις φυλές εκπαιδεύει ένα άτομο από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το οποίο, όταν "ΑΥΤΟΙ" αποφασίσουν, θα κληθεί να παίξει στο endgame που θα έχει έναν μόνο νικητή. Η φυλή του νικητή θα επιβιώσει, όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός του πλανήτη θα αφανιστεί.

Έρωτας με την πρώτη ματιά που έριξα στο οπισθόφυλλου του πρώτου τόμου, μόλις κυκλοφόρησε. Έρωτας τρελός, όμως, το ήθελα φριχτά αυτό το βιβλίο, αλλά δεν είχα λεφτά να το πάρω. Μέχρι που κυκλοφόρησε ο δεύτερος τόμος και ο άντρας μου, αμέσως μόλις είδε ότι υπάρχει κασετίνα που έχει και τους δύο τόμους και μάλιστα με μειωμένη τιμή, πήγε και μου την πήρε (φαντάσου πόσο τον είχα ζαλίσει τον άνθρωπο που τσακίστηκε να τα πάρει μόλις τα βρήκε σε προσφορά). Ακόμη θυμάμαι την στεντόρεια φωνή που έβγαλα, σαν καλλιτέχνης της όπερας, τραγουδώντας εξαιρετικά μελωδικά "Ω, το endgame, τι ευτυχία αγαπητέ μου και ευχαριστώ πολύ"... Καλά, εντάξει, απλά γκάριζα "Ααααααα, το endgame, το endgame, το endgame, το endgame!!!!!!!!!!' κτλ, χοροπηδώντας σαν κατσίκι πάνωκάτω, μέχρι να λαχανιάσω και να πατήσω το μικρό που χοροπήδαγε δίπλα μου, χωρίς να ξέρει γιατί. Εν πάση περιπτώσει, χάρηκα πάρα πολύ που το απέκτησα, και μετά έβαλα και τα δύο βιβλία σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου, χωρίς να τα διαβάσω, περιμένοντας να βγει και το τρίτο μέρος.

Λόγοι ανωτέρας βίας (κάποιοι συζητούσαν για το βιβλίο δηλαδή) με ανάγκασαν να διαβάσω τον πρώτο τόμο, παρά τη θέλησή μου -τραβάτε με και ας κλαίω το λένε αλλιώς αυτό. Και η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε. Δε με ενθουσίασε, όμως μου άρεσε. Χρειάστηκε βέβαια να αντικαταστήσω τον σελιδοδείκτη με ένα χαρτί στο οποίο είχα σημειώσει το όνομα, τη φυλή και τυχόν βασικά χαρακτηριστικά των παιχτών, αφού οι πρωταγωνιστές είναι δώδεκα (όσες και οι φυλές) και η ιστορία προχωρά με αφηγήσεις από όλους τους και εγώ συνήθως χάνω τη μπάλα, όταν τα πρόσωπα μιας ιστορίας ξεπερνούν τα τρία. Κατάφερα να κρατηθώ και δεν προχώρησα στο δεύτερο βιβλίο, το άφησα στην άκρη και περίμενα. Και τώρα που πια έχω όλη την τριλογία στα χέρια μου, έκανα μια επανάληψη το πρώτο βιβλίο και τα διάβασα όλα μαζί.

Λοιπόν. Η ιδέα είναι εξαιρετική. Είναι άλλη μια τριλογία που μπορεί να χαρακτηριστεί "young-adult", επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί και ως φαντασίας. Οι περιγραφές είναι επαρκείς, καταλήγεις να έχεις μια γενική εικόνα στο μυαλό και για τους δώδεκα πρωταγωνιστές, τόσο για την εμφάνιση όσο και για το χαρακτήρα τους και τον τρόπο που μεγάλωσαν. Επίσης είναι ωραίο που διαδραματίζεται σε πολλά μέρη της γης και δεν είναι στατικό, ενώ προσπαθεί να περάσει και κάποια μηνύματα για την αγάπη, τη συνεργασία και το ότι οι ικανότητες δεν εξαρτώνται από την εξωτερική εμφάνιση και τις τυχόν αναπηρίες. Όμως, έχω δύο βασικά προβλήματα με τα βιβλία: το πρώτο είναι ότι οι ικανότητες των παιχτών είναι υπερφυσικές. Το παρακάνανε οι συγγραφείς, αλήθεια. Με ενόχλησαν πολλές φορές οι υπερβολικές δυνάμεις των παιχτών, οι ηγετικές τους ικανότητες και η αλάνθαστη κρίση τους και κυρίως οι γνώσεις που είχαν για τα πάντα, από τις αρχαίες θρησκείες μέχρι αποκωδικοποίηση. Ήταν λίγο (;;;) υπερβολικό. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν η εμμονή στις λεπτομέρειες. Εξαιρετικά

λεπτομερείς περιγραφές των πάντων. Δε με ενδιαφέρει να διαβάσω ακριβώς στις πόσες μοίρες και με ποιά ταχύτητα σήκωσε το πόδι του ο ένας παίχτης για να χτυπήσει το σαγόνι του άλλου (οκ, αυτό είναι μια δική μου υπερβολή, δεν το λέει κάπου στο βιβλίο, απλά μπορώ και εγώ να είμαι υπερβολική στις λεπτομέρειες όταν θέλω) ή ότι "ακολούθησε το αυτοκίνητο πηγαίνοντας βόρεια, μετά ανατολικά, μετά βόρεια και ανατολικά, ανατολικά, βόρεια, ανατολικά" (αυτό πραγματικά το λέει μέσα στο βιβλίο). Δεν ξέρω αν φταίει το ότι πιθανότατα απευθύνεται σε κοινό μικρότερο σε ηλικία από εμένα. Ή πάλι, μπορεί να έχει εξαντληθεί η ανοχή μου για βιβλία που δε μου πολυταιριάζουν. Μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση να φταίνε και οι προσδοκίες που είχα από την τριλογία, πάντως γεγονός είναι ότι, ενώ το πρώτο βιβλίο ("Το κάλεσμα") μου άρεσε πολύ, το δεύτερο ("Το κλειδί του ουρανού") δεν με ενθουσίασε, αλλά εντάξει, το διάβασα ευχάριστα. Όμως, στο τρίτο βιβλίο ("Οι κανόνες του παιχνιδιού") υπήρξε πρόβλημα. Δε μου άρεσε καθόλου και δεν ήταν ταιριαστό για κλείσιμο μιας τριλογίας αυτού του επιπέδου. EnD GaMe

Αγάπη Ντόκα

Η καρδιά κάθε αναγνώστη χτυπάει τη νύχτα που διαβάζει απερίσπαστος και τη μέρα που θα βρει στα ράφια του βιβλιοπωλείου το βιβλίο που έψαχνε! Έτσι χτύπησε και η δική μου, όταν βρήκα αυτό το βιβλίο σε γνωστό βιβλιοπωλείο της πόλης μου, που επισκέπτομαι πολύ συχνά, όχι πάντα για να αγοράσω κάτι, αλλά περισσότερο για να χαζέψω τίτλους, εξώφυλλα, οπισθόφυλλα. Και πάντα φεύγω με ένα τουλάχιστον βιβλίο! Αυτή τη φορά έφυγα με δύο του ίδιου συγγραφέα.

Οι Νόμοι Κληρονομιάς που δεν κάνουν χατίρια σε κανέναν, δεν παραβιάζονται, είναι σκληροί, με την δική τους έννοια δικαιοσύνης, έτσι όπως ο Νομοθέτης όρισε. Η επιμονή να γίνει ανατροπή αυτών των Νόμων φέρνει τον άνθρωπο απέναντι στο σύστημα, που του αφήνει –όμως– ένα παραθυράκι, δίνοντάς του τη δυνατότητα να λαμβάνει μηνιαίως ένα βοήθημα, στάλα στον ωκεανό σε σχέση με την όλη περιουσία. Ή το παίρνεις και πορεύεσαι ή το αρνείσαι με ένσταση που δεν ξέρεις πού θα οδηγήσει.

Ο Μαχφούζ δίνει μια Αίγυπτο αυστηρή, που περιχαράσσει τα όρια των δικαιωμάτων. Μια Αίγυπτο που υπακούει σε ηθικούς κώδικες όσον αφορά τον γάμο, την εκπαίδευση, την διαβίωση, την πολιτική. Η αφήγηση ξεκινά από το παρόν και πηγαίνει στο παρελθόν, στο πώς ξεκίνησαν όλα και αφήνει ένα ερωτηματικό για το πού καταλήγουν, στο οποίο απάντηση δίνει στο τέλος ο αναγνώστης. Φυσικά καλογραμμένο, εξαιρετική μετάφραση-απόδοση από την Πέρσα Κουμούτση, που κάνει όλες τις μεταφράσεις των έργων του Ναγκίμπ Μαχφούζ. Αξίζει να το διαβάσετε, αφού και μόνον το ότι ο συγγραφέας έχει πάρει Νόμπελ Λογοτεχνίας, είναι αρκετός λόγος! Υπόθεση: Ο Γκάαφαρ συναντά έναν υπάλληλο του Υπουργείου, προκειμένου να τον συμβουλευθεί πώς ν’ αποκτήσει την περιουσία του παππού του, ο οποίος με διαθήκη του την άφησε σε δύο τεμένη, σε φιλόπτωχες οργανώσεις και σε ευαγή ιδρύματα. Του απαντά πως οι Νόμοι

είναι ξεκάθαροι επ’ αυτού, ότι δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα, παρά να κάνει αίτηση για ένα μικρό μηνιαίο βοήθημα, όπως κάνουν όλοι. Ο Γκάαφαρ εκνευρισμένος του λέει πως θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να έχει δικαίωμα σ’ αυτό που ο παππούς του του στερούσε εν ζωή, αλλά και μετά θάνατον και τον οδήγησε στη ζητιανιά. Ο Γκααφάρ ζούσε στα χαλάσματα του παλιού αρχοντικού του παππού του και συντηρείτο απ’ την ελεημοσύνη των παλιών του φίλων. Επέμενε να διεκδικήσει αυτή την περιουσία, παρά την αποθάρρυνση που δέχτηκε απ’ τον υπάλληλο, ο οποίος ήταν και παλιός γνωστός του. Στο πέρασμα των ημερών, ο Γκαάφαρ του εξιστορεί για τον

θάνατο του πατέρα του, όταν ήταν έξι χρονών, έναν χρόνο αργότερα τον θάνατο της μητέρας του που λάτρευε και πώς κατέληξε στο αρχοντικό σπίτι του παππού του, του πατέρα του πατέρα του, για τον οποίο ουδέποτε είχε ακούσει, εξαιτίας του μίσους που έτρεφε για εκείνον η μητέρα του. Στο αρχοντικό αυτό ξεκινά μια καινούρια ζωή, που τον κάνει να ξεχάσει ακόμη και τη μητέρα του. Ο παππούς του προερχόταν από οικογένεια με μεγάλη περιουσία σε βάθος χρόνου. Όλα ξεκίνησαν, όταν ο πατέρας του Γκάαφαρ εξέφρασε την επιθυμία να παντρευτεί την μετέπειτά σύζυγό του, αντί για εκείνην την οποία είχε επιλέξει ο παππούς του. Αυτό τον έκανε να τον αποκληρώσει από γιο του, γιατί αυτή που είχε διαλέξει ήταν φτωχή. Ο πατέρας του Γκάαφαρ έγραφε άρθρα σε εφημερίδες. Ο Γκάαφαρ εξιστορεί τη ζωή του στο αρχοντικό του παππού του, τις γνώσεις που απεκόμισε, την αλματώδη πρόοδό του στη μάθηση, την επιθυμία να ταξιδέψει –όπως ο

πατέρας του- στην Ευρώπη. Καταφέρνει να μπει στην Ιερατική Σχολή και να γίνει αποδεκτός από τους φτωχούς συμφοιτητές του, που συχνά καλεί στο αρχοντικό. Έχει ταχθεί πλέον στην ιεροσύνη, μέχρι που συναντά και ερωτεύεται μια νομάδα γιδοβοσκό, την Μαρουάνα. Την πλησιάζει, ζητώντας της μια κούπα γάλα και καταλαβαίνει πως δεν της είναι αδιάφορος. Αποφασίζει να την παντρευτεί και ο παππούς του τον διώχνει από το σπίτι, όπως είχε κάνει και με τον πατέρα του. Γίνεται τραγουδιστής και αποκτά την δική του φωνητική ομάδα. Σιγά-σιγά, η Μαρουάνα αποκαλύπτεται ως μια γυναίκα που δεν ενδιαφέρεται για το σπίτι της, τον άντρα της, τον εαυτό της. Κάνουν τέσσερις γιους και του λέει πως δεν αντέχει άλλο και θέλει να γυρίσει στον καταυλισμό.

Ευθυμία Δεσποτάκη

Ποιος είπε ότι οι Έλληνες τώρα ξεκίνησαν να γράφουν φανταστική λογοτεχνία; Λουκιανού, Αληθής Ιστορία Ο αρχαιότερός τους πρέπει να ‘ναι ο Λουκιανός. Θα μου πείτε, αυτός δεν ήταν καν Έλληνας, ήταν από τη Συρία. Ε, και; Στα ελληνικά έγραφε, ελληνική παιδεία είχε, Έλληνες έκραζε. Ναι, ναι, τους έκραζε. Και για να τους κράξει καλύτερα, εφηύρε την επιστημονική φαντασία. Βλέπετε, εκείνη την εποχή, γύρω στο 150 μ.Χ., όχι μόνο είχαν φυτρώσει ένα

σωρό ξύπνιοι, που ‘χαν γράψει ένα σωρό μπαρούφες, τάχα ότι ταξίδεψαν κι είδαν αυτό κι εκείνο και το άλλο θαυμαστό πράμμα, αλλά κι ο κόσμος είχε αρχίσει να διαβάζει τους παλαιότερους με άλλο μάτι, πιο κριτικό. Ο Λουκιανός ειδικά δε μάσαγε καθόλου, πίστευε ότι πολλά από αυτά τα κείμενα ήταν φαντασιοπληξίες του κάθε ξύπνιου για να δείξει πόσο σπουδαίος

ταξιδευτής και περιηγητής ήταν. Κι αφού ο Λουκιανός ήταν στ’ αλήθεια έξυπνος κι όχι μόνο ξύπνιος, αντί να γράψει ένα κατεβατό και να βάλει τον κάθεναν τους (π.χ. χχχ, χχχ, χχχ) στη θέση του, αποφάσισε να το κάνει, σατιρίζοντάς τους. Ήξερε, όμως, πως υπήρχαν εκεί έξω και κουτορνίθια που θα θεωρούσαν τη σάτιρά του για πραγματικό ταξίδι και γεγονός. Οπότε ξεκίνησε το έργο «Αληθής Ιστορία», με την εξής δήλωση:

«γράφω τοίνυν περὶ ὧν μήτε εἶδον μήτε ἔπαθον μήτε παρ᾿ ἄλλων ἐπυθόμην, […] διὸ δεῖ τοὺς ἐντυγχάνοντας μηδαμῶς πιστεύειν αὐτοῖς».

Δηλαδή: γράφω για πράγματα που ούτε είδα, ούτε έπαθα, ούτε έμαθα από άλλους, […] γι’ αυτό και πρέπει όποιοι τύχει να τα διαβάσουν αυτά να μην τα πιστέψουν καθόλου.

Κι έτσι ξεκίνησε για μένα, η ιστορία της φανταστικής λογοτεχνίας στην Ελλάδα!

Η Λήμνος τίμησε τη Μαρία Λαμπαδαρίδου Πόθου Μετά τη γενναιόδωρη απόφαση της διακεκριμένης ποιήτριας, πεζογράφου και θεατρικής συγγραφέα, Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου να δωρίσει την προσωπική της βιβλιοθήκη στον Δήμο του γενέθλιου τόπου της, της Λήμνου, ο Δήμος Λήμνου διέθεσε μία ειδική αίθουσα στο οίκημα Σαχτούρη, η οποία πλέον φέρει το όνομα της κ. Λαμπαδαρίδου.

Τα εγκαίνια της αίθουσας πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 8 Οκτωβρίου από την ίδια την κ. Λαμπαδαρίδου και τον Δήμαρχο Λήμνου κ. Δημήτρη Μαρινάκη, παρουσία του πρώην Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Χαράλαμπου Αθανασίου, των Δημάρχων Λέσβου, κ. Σπύρου Γαληνού και Λύσης Κύπρου, κ. Ανδρέα Καουρή, των τοπικών αρχών και πολλών εκλεκτών φίλων και αναγνωστών της λογοτέχνιδας.

Παρουσίαση βιβλίου «Καθώς έπεφτε η νύχτα» της Έλενας Αντωνίου στην Αθήνα Γιώτα Αδαμοπούλου Τη Δευτέρα 16 Οκτωβρίου έγινε η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου της Έλενας Αντωνίου, ΚΑΘΩΣ ΕΠΕΦΤΕ Η ΝΥΧΤΑ της σειράς Silk Books, στο νέο βιβλιοπωλείο της ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ. Το κλίμα ήταν πολύ άνετο και ευχάριστο! Η Έλενα που πρώτη

φορά γνώρισα από κοντά ήταν πολύ ευγενική, χαμογελαστή και πολύ γλυκιά. Είχε αρκετό κόσμο μπορώ να πω. Πολλές ήταν οι κοπέλες από την εφαρμογή του wattpad που την τίμησαν, αλλά και συγγραφείς ήδη καταξιωμένες όπως η Τατιάνα Τζινιώλη και η Μαρία Στεφάνου.

Συνέντευξη: Χαρά Δελλή

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό, όταν ακούμε το όνομα Ευαγγελία Ευσταθίου; Προσωπικά, θα απαντήσω, ένα χαρακτηριστικά γλυκό χαμόγελο… Ελάτε να ανακαλύψουμε κι άλλα μυστικά για μια από τις πιο αγαπημένες συγγραφείς του αναγνωστικού κοινού.

Τι σχέση έχετε αποκτήσει μετά από τόσα χρόνια με τους αναγνώστες σας; Ζείτε δεύτερη ζωή μαζί τους; Είναι μια ακόμα οικογένεια που έχετε αποκτήσει; “Πολύτεκνη” κι ευτυχισμένη, λοιπόν;;; Ε. Ε.: Αρχικά, θέλω να σας ευχαριστήσω κι εγώ για τα καλά σας λόγια και την ευκαιρία που μου δίνετε να έρθω πιο κοντά στους αναγνώστες. Αυτούς που μου έδωσαν το δικαίωμα να παραχωρώ σήμερα συνεντεύξεις και να επιθυμούν κάποιοι να μάθουν κάποια πράγματα για μένα.

Η απάντηση στο ερώτημά σας είναι πως όχι. Δεν ζω μια δεύτερη ζωή μαζί τους ,αλλά πως οι αναγνώστες είναι κομμάτι πια της ζωής μου. Ένα μεγάλο, υπέροχο κομμάτι, μια συνεχής ενεργή αλληλεπίδραση που γεμίζει την ψυχή μου και ομορφαίνει τις μέρες μου. Οι αναγνώστες μου είναι η προέκταση της οικογένειάς μου, απορροφούν ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου, μέσω των βιβλίων μου. Μετά από έντεκα βιβλία, ίσως περίμενε κανείς πιο δοκιμασμένα σενάρια, με πιο “στάσιμες” –ας μου επιτραπεί ο όρος- ιστορίες. Πόσο εύκολο είναι σε κάθε βιβλίο να εξελίσσεστε σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος; Υπάρχουν παράγοντες που σας βοηθούν στην επίτευξη των στόχων αυτών, κρίνοντας απ’ τα τόσα επιτυχημένα αποτελέσματα; Ε. Ε.: Αν η φαντασία μου μου επιτρέπει να εξελίσσομαι, τότε αυτό θα συμβαίνει γιατί μου αρέσει να δοκιμάζομαι και να ακολουθώ εναλλακτικούς δρόμους, παρά το γεγονός της ύπαρξης ενός

σταθερού μοτίβου στα βιβλία μου. Και με τη λέξη «μοτίβο» δεν εννοώ τη «συνταγή», όπως την εννοούν οι αναγνώστες, αλλά περισσότερο αναφέρομαι στη σφραγίδα που χαρακτηρίζει πλέον τα γραπτά μου. Οι παράγοντες που βοηθούν ώστε να δοκιμάζομαι σε τεχνικές αφήγησης είναι κυρίως η ανάγνωση πολλών βιβλίων, αλλά και η ετοιμότητα στην ανάλυση ερεθισμάτων και εμπειριών, μικρών ή μεγάλων, όταν αυτές παρουσιάζονται. Αδριανός και Μάγια. Υπάρχουν στοιχεία σας που δανείστηκαν ή στοιχεία τους που θα θέλατε να δανειστείτε; Ε. Ε.: Ο κοσμογυρισμένος και εκκεντρικός Αδριανός δεν δανείστηκε κάτι από μένα, πέρα από την αφοσίωσή μου στους ανθρώπους που αγαπώ. Η Μάγια δανείστηκε όμως αρκετά στοιχεία, όπως η τελειομανία της στη δουλειά της, η εντιμότητά της, η ακεραιότητα του χαρακτήρα της, η ολόψυχη αφοσίωσή της στην οικογένεια, η αυτονομία της και άλλα λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά.

Τι γίνεται όταν η έλξη δε συμβαδίζει με την επιθυμία, συνήθως τρίτων; Ποιος κερδίζει; Τι χάνει; Τι θυσιάζει; Ε. Ε.: Όταν συμβαίνει αυτό, υπάρχουν δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει κανείς. Είτε να αντιδράσει και να επέλθει ρήξη, είτε να συμβιβαστεί και να αγνοήσει την καρδιά του για να μην στεναχωρήσει τους τρίτους. Στην πρώτη περίπτωση, νικητής είναι ο έρωτας και ηττημένος η σχέση με τους τρίτους που διαφωνούν. Στη δεύτερη περίπτωση συμβαίνει το αντίστροφο. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, ηττημένος σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό είναι η ψυχική ηρεμία. Πώς συνδυάζετε το αστυνομικό δαιμόνιο που ακροβατεί πάνω σε ερωτικό υπόβαθρο; Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό στην καθημερινή ζωή του συγγραφέα; Την περίοδο ολοκλήρωσης ενός έργου, υπάρχουν στιγμές που ο συγγραφέας παύει να είναι άνθρωπος; Ε. Ε.: Δεν θα μπορούσα να γράψω ένα μονοδιάστατο μυθιστόρημα.

Κάνεις τα σκοτάδια μας λιγότερα και την καρδιά μας μεγαλύτερη…

Λατρεύω τον συνδυασμό αισθήματος και μυστηρίου ή περιπέτειας. Οι δύσκολες, ενίοτε και απίστευτες καταστάσεις που βιώνουν, σφυρηλατούν τον χαρακτήρα τους και τους εντάσσουν στη συνείδηση και στο συναισθηματικό υπόβαθρο του αναγνώστη. Δεν θα έλεγα ότι ο συγγραφέας παύει να είναι άνθρωπος, την εποχή που γράφει. Ας πούμε ότι είναι και λίγο αερικό, εκτός από άνθρωπος, προκειμένου να υπερίπταται στους αιθέρες του παράλληλου σύμπαντός του.

Μέλισσες - Το Κύμα Μουσική- Στίχοι: Μέλισσες Αγάπη μου σου γράφω ένα ποίημα θα θελα να ζήσω σ’ένα κύμα να με πάει και να με φέρνει και στις σκέψεις σου να μπαίνει να γλιστράω στα μαλλιά σου στον λαιμό σου να κρυφτώ να μεθάω με το άρωμα σου να χορεύω στο κενό Πάρε με μαζί σου στο πιο όμορφο όνειρο πάνω στο κορμί σου στου φιλιού σου τον βυθό να ‘σαι εσύ το κύμα θα ‘μαι αέρας που φυσά σου υπόσχομαι ταξίδια ασημένια και χρυσά Αγάπη μου στα δυο σου μάτια ανοίγονται θλιμμένα μονοπάτια μες στην θλίψη θα βαδίσω τις πληγές σου για να κλείσω και όταν φτάσω ως την άκρη και το μαύρο έχει χαθεί θα χαράξω ένα δάκρυ μια υπόσχεση ακριβή Πάρε με μαζί σου στο πιο όμορφο όνειρο πάνω στο κορμί σου στου φιλιού σου τον βυθό να ‘σαι εσύ το κύμα θα ‘μαι αέρας που φυσά σου υπόσχομαι ταξίδια ασημένια και χρυσά

Δε συνηθίζεται να παρεμβάλλεται μουσική ανάμεσα στις ερωτήσεις συνεντεύξεων, αλλά εδώ θα εγκαταλείψω τα κλισέ, επιλέγοντας ένα άκουσμα που μάλλον θα μπορούσε να επενδύσει μουσικά το βιβλίο σας… Ε. Ε.: Αυτό το υπέροχο άκουσμα με συνόδευσε αμέτρητες φορές, κατά τη συγγραφή του βιβλίου. Απολαμβάνω λοιπόν τώρα, αυτήν την παρεμβολή, όπως την απολάμβανα και μερικούς μήνες πριν τις στιγμές που ταξίδευε ο νους σε φανταστικά κύματα και όχθες. Όχθες και κύματα, ορμή και γαλήνη που καταλήγουν στην αγάπη. Λειτουργούν ξεχωριστά ή αποτελούν αναπόσπαστες καταλήξεις το ένα του άλλου; Ε. Ε.: Είναι δύο αντίθετες ενέργειες που, όταν ενωθούν, δημιουργούν μία ακόμη πιο σπουδαία από εκείνη των δημιουργών τους. Πόσο ορφανή μοιάζει μια όχθη δίχως το κύμα να σκάει στην άκρη της και πόσο αέναα μοναχό μπορεί να είναι ένα κύμα δίχως την όχθη για να αδειάσει την ορμή του; Βάλτε στη θέση τους τους ήρωές μου και τότε θα καταλάβετε πλήρως τον παραλληλισμό. Ξεχωριστά, λοιπόν, μέχρι να συναντηθούν και μαζί όταν αυτό συμβεί.

Ποια στοιχεία παρουσιάζουν οι χαρακτήρες σας, στο βιβλίο αυτό, για να τους κατατάξουμε στις “όχθες” και ποια για τα “κύματα”; Ε. Ε.: Ο Αδριανός είναι το κύμα: δυνατός, ορμητικός, ανεξέλεγκτος και επικίνδυνος κατά περιπτώσεις. Η Μάγια είναι η όχθη: ανοιχτή, προστατευτική, φιλόξενη και γαλήνια. Οδυνηρά μυστικά και ολέθριες αλήθειες, θαμμένες σε παλιές αναμνήσεις… Υπάρχει τρόπος να υποταχθεί το παρελθόν κάτω από την ελπίδα του μέλλοντος; Ε. Ε.: Το παρελθόν μπορεί να είναι οδυνηρό και να επανέρχεται με τη μορφή επώδυνων αναμνήσεων. Αν συμβαίνει αυτό, είναι μετρημένα τα βήματα που μπορεί να κάνει κάποιος που ζει με αυτό . Το παρελθόν λοιπόν πρέπει να διδάσκει και να δίνει ευκαιρίες αναστοχασμού και όχι να γίνεται τροχοπέδη. Η θέληση είναι ο μόνος τρόπος κατά τη γνώμη μου για να λειτουργεί το παρελθόν, όπως πρέπει να λειτουργεί.

Ίσως, να μην είμαι η πλέον κατάλληλη να το θίξω αυτό, αλλά σωστά αντιλήφθηκα μια διαφορετικότητα στο βιβλίο αυτό, απ’ ό, τι σας έχουμε συνηθίσει; Υπάρχουν στερεότυπα που προσπαθείτε να ακολουθείτε ή να αποφεύγετε στις ιστορίες σας; Υπάρχουν μοτίβα θα έλεγα εγώ Ε. Ε.: Η διαφορετικότητα που εντοπίσατε έγκειται στο γεγονός πως το αστυνομικό στοιχείο είναι μικρότερο έναντι του αισθηματικού και πως η πρόθεσή μου ήταν να γράψω κομεντί, οπότε υπήρχε το στοιχείο του χιούμορ. Υπάρχουν μοτίβα, θα έλεγα εγώ, αντί για στερεότυπα, που όμως λειτουργούν ως ταυτότητα της γραφής μου.

Είναι ένα κεντρικό ζευγάρι στον πυρήνα και γύρω τους συμβαίνουν τα πιο απίθανα, ας πούμε. Επίσης ο κεντρικός ήρωας δεν είναι συνηθισμένος και δεν ανήκει άρα στην κατηγορία του μέσου αρσενικού . Δεν γίνεται διαφορετικά με όλα αυτά που συμβαίνουν στις ιστορίες μου. Πρέπει να υπάρχουν ειδικές ικανότητες και συμπεριφορές, ιδιαιτερότητες δηλαδή στον χαρακτήρα και στην προσωπικότητά του. Κλείνοντας, ποια ευχή θα δίνατε στον αγαπημένο σας συγγραφέα και σαν συγγραφέας τι εύχεστε

για το κοινό που σας αγαπάει; Ε. Ε.: Στον αγαπημένο μου συγγραφέα εύχομαι να έχει πάντα υγεία, δύναμη και έμπνευση για να προσφέρει τροφή στο πνεύμα. Και στο κοινό που με αγαπάει εύχομαι να συνεχίσει να αγαπά το βιβλίο γενικότερα και να απολαμβάνει αυτά τα πολύτιμα ταξίδια με τον νου που μπορούν να προσφέρουν οι λέξεις. Με την ευκαιρία της ερώτησης, να επαναλάβω κι αποδώ το ευχαριστώ μου για την πολύχρονη και ένθερμη στήριξή του που τόση δύναμη μου δίνει.

Χαρά Δελλή Εκείνος κι εκείνη. Το αιώνιο ζήτημα… Αδριανός Καίσαρης: ένας κοσμογυρισμένος, εκκεντρικός, σκοτεινός άντρας με παθιασμένο παρελθόν, γόνος μιας από τις μεγαλύτερες εφοπλιστικές οικογένειες, διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής του, από μικρός λειτουργούσε , αντισυμβατικά, επαναστάτης που φεύγοντας στην Αμερική για σπουδές, εξελίσσεται σε ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο των χρηματοοικονομικών επενδύσεων. Δεν επαναπαύτηκε στη ζωή που θα του εξασφάλιζαν τα πλούτη των γονιών του. Βούτηξε στην έντονη ζωή και μετά από λάθος επιλογές και κακές παρέες, θα βρεθεί στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε και θα αναγκαστεί να ξαναγυρίσει στην Ελλάδα και να εργαστεί στην εταιρεία του πατέρα του. Κυνηγά την κατάκτηση της κορυφής, εκεί όπου θα έχει συντροφιά τη μοναξιά του, αφοσιωμένος σε αυτά που αγαπά, αλλά…

Λάθος επιλογές οδηγούν σε θανάσιμες παγίδες εναντίον του, κάνοντάς τον να απωλέσει όσα για όσα πάσχιζε ως τότε. Επιστροφή στην Ελλάδα, επαναπατρισμός του ασώτου, ώσπου να συλλέξει συντρίμμια και να ξανασηκωθεί. Ο θάνατος του πάμπλουτου πατέρα του, Λεωνίδα, φέρνει στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά, από κείνα που μόνο αθώα δεν τα χαρακτηρίζεις, πυροδοτώντας μια έκρηξη γεγονότων που μπορεί να βλάψει πολλούς και να ευνοήσει μία χαμένη κόρη που εμφανίζεται ξαφνικά… Τότε, τα ηνία παίρνει η μάνα, η γυναίκα του Λεωνίδα… …για να σώσει τους κόπους τόσων χρόνων. Πόσες ζωές μπορούν να αλλάξουν από ένα ταξίδι μιας θαλαμηγού μεσοπέλαγα; Πληγές που σαρώνουν, εξηγήσεις που έχουν πια θαφτεί. Πώς ανάμεσα σε όλες αυτές τις φουρτούνες και τα κύματα ξεφυτρώνει μια όχθη;;;

Μάγια Λοΐζου: τελειομανής, ακέραια έντιμη, αυτόνομη μα λαβωμένη από έναν έρωτα που της φαντάζει μάταιος, παράταιρος, ανολοκλήρωτος κι απαγορευμένος. Πώς η απώλεια ενός βραχιολιού εξαπολύει ό, τι έκρυβε καλά ο ασκός του Αιόλου; Λύκος ο Αδριανός που κύμα ξεσηκώνει, η Μάγια είναι η όχθη του, εκείνον χαλαρώνει…

Ο έρωτας είναι νικητής, ανθίζει τις καρδιές τους, ο σπόρος τους που θέριεψε ορίζει τις ζωές τους. Κύμα μεγάλο ο έρωτας και το κορμί θυμάται, η όχθη είναι απάνεμη και μέσα της κοιμάται. Ορμή-δύναμη ή γαλήνη-νηνεμία, τελικά;;;

Όσοι το διαβάσαμε προσέξαμε μια διαφοροποίηση στον τρόπο γραφής από τα προηγούμενα βιβλία. Ανεξάντλητη φαντασία, εγγύηση από τα παλιότερα βιβλία της κυρίας Ευσταθίου που οδηγεί την εξέλιξη σε μαγικά μέρη, γεμάτα περιπέτειες, ανήθικες αποστολές, ίντριγκες, έρωτα, προδοσίες, καλά κρυμμένα μυστικά και δολοπλοκίες. Σε κρατάει αιχμάλωτο ως την τελευταία σελίδα. Ήρωες της διπλανής πόρτας, με τα πάθη τους, τα λάθη τους. Δεν έχει το αστυνομικό υπόβαθρο του προηγούμενου βιβλίου της συγγραφέως, προσεγγίζει περισσότερο την ιστορία μέσω ενός αισθηματικού πρίσματος, με δόσεις και ατάκες χιούμορ. Πρόκειται για ένα ρεαλιστικό ψυχογράφημα εμπειριών και “προσβάσιμων” χαρακτήρων σε “απρόσιτες” καταστάσεις, με κινηματογραφική ροή και αρμονία ανάμεσα στις περιγραφές και τους διαλόγους. Ευτυχώς για τους… happy-endομανείς, ο επίλογος της ιστορίας κρύβει μια έκπληξη, γεμάτη προσδοκίες! Για τα υπόλοιπα, χωθείτε στις όχθες και τα κύματά του!!!

Δ Ι Α Λ Ε Ξ Η

Η ανύψωση και η αποκαθήλωση του έρωτα I

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Πρόσωπο είσαι εσύ, εσύ, εσύ, δηλαδή, ένα ευφυές όν που μπορεί να παρατηρήσει τον εαυτό του εντός ενός περιβάλλοντος και συγχρόνως να μπορεί να στοχαστεί πάνω σε αυτό το πλαίσιο και μάλιστα να έχει τη δυνατότητα να το κάνει εδώ μέσα, στο σπίτι του στην Αθήνα, στην Αμερική και οπουδήποτε, δηλαδή σε διαφορετικές χωροχρονικές συντεταγμένες.

Τώρα, ΚΑΘΕ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΥΦΟΣ, δηλαδή ύφος είναι ο τρόπος απόκρισης, η συμπεριφορά του όντος στα εσωτερικά και εξωτερικά ερεθίσματα πλαισιωμένα από τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του όντος. Προσέξτε τώρα, τη συνάρθρωση της ουσιακής κατάστασης του ευφυούς όντος (όταν λέμε ουσιακή, είπαμε την προηγούμενη φορά, είναι τα καταγωγικά στοιχεία που φέρει κάποιος), τη δαιδαλώδη λοιπόν διασύνδεση της ουσιακής κατάστασης με το ύφος την ονομάζουμε προσωπικότητα. Άρα, κάθε πρόσωπο έχει τη δική του προσωπικότητα, η οποία διαμορφώνεται με προϊούσα κλιμάκωση, είναι δηλαδή μια διαβαθμίσιμη πρόοδος προς τη συνείδηση και από τη συνείδηση, και από τον περίγυρο – εγγύτερο και ευρύτερο–, και τη συναναστροφή, την παιδεία μέσω της συναναστροφής· αυτή κατά τη γνώμη μου είναι η πιο ουσιαστική και συνάμα προνομιακή επιρροή. Ξέρετε όταν μιλώ για το πώς διαμορφώνεται η συνείδηση μου ‘ρχεται κατά νου ο Όμηρος, προσέξτε τι θέλω να πω γιατί δεν είναι κάτι απλό, η φαντασία, είπε ο Αϊνστάιν, είναι σπουδαιότερη από τη γνώση, και συμπληρώνω διότι η φαντασία παράγει γνώση και δεν στέκεται στο παρόν, αλλά εξετάζοντας το παρελθόν, διαμορφώνει και διαχειρίζεται το μέλλον (δεν είναι σωστό εντελώς). Επομένως, η φαντασία είναι η διαμόρφωση και διαχείριση του μέλλοντος, είναι το υπό διαμόρφωση γίγνεσθαι του μέλλοντος, και τι μπορεί να εξάψει καλύτερα τη φαντασία μας και να παραχθεί γνώση από τον Όμηρο; η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, φυσικά δεν παραβλέπω τον Δάντη, ούτε τον Γκαίτε. Η συνείδηση, φίλες και φίλοι, για να αποκτήσει μια καλή μορφοποίηση, θέλει παιδεία και η παιδεία αυτή είναι ανάπηρη όταν δεν έχουμε μελετήσει τους μεγάλους. Αν η συνείδηση πάρει ένα σχήμα, μια μορφή καλή μέσω μιας μυστικής, θα τολμούσα να πω, προσέξτε το, «μυστική» υπό την έννοια της σιωπηλής, εσωτερικής διαλεκτικής, τότε η σκέψη διαπλατύνεται· για παράδειγμα θα σας αναφέρω την αγωνία μου, νεαρός ακόμη, τότε ξέρετε την εποχή με τις ντισκοτέκ, εγώ έψαχνα να βρω κοινά μεταξύ της ωραίας Ελένης και της Πηνελόπης και δεν έβρισκα, τι χαρά όμως είχα όταν βρήκα κοινά στον Οδυσσέα και στον Μενέλαο, κοινή επιδίωξη και των δύο ήταν να βρεθούν κοντά στο δικό τους θηλυκό, χωρίς να φείδονται κόπων, ούτε πόνων ούτε

τίποτα, βέβαια εδώ έρχεται ο Ευριπίδης που μας λέει στην τραγωδία «Ελένη» κάτι άλλο, ότι ποτέ δεν πήγε ωραία Ελένη στην Τροία παρά μόνο το είδωλό της, αλλά αυτό είναι μια άλλη αφορμή για σκέψη. Πάμε τώρα στο θέμα μας, στον έρωτα. Το θέμα είναι αφάνταστα περίπλοκο, και θα ήταν αφελές να θεωρήσουμε πρώτον ότι κατέχουμε τον πλήρη μηχανισμό και δεύτερον ότι το θέμα μπορεί να εξαντληθεί σε μια συνάντηση. Έχω γράψει ένα δοκίμιο, που όταν εκδοθεί, θα δείτε τη σκέψη μου στο σύνολό της, τώρα απλά σας καταθέτω ένα μέρος από αυτές που μπορεί να είναι σωστές μπορεί και όχι, απλά να τις δείτε σαν αρχή για σκέψη. Κατ’ αρχήν να πούμε ότι ο έρωτας δεν αφορμάται μόνο από το κάλλος, θα το δούμε αυτό στην πορεία. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ; Και αναφερόμαστε στον έρωτα που αφορά και τους δυο και όχι τον μονομερή έρωτα, έτσι; Διευκρινίζω, πως όταν μιλώ για τον «άλλο» είναι είτε άνδρας είτε γυναίκα. Λοιπόν να ξεκινήσω σιγά σιγά και να προχωρούμε. Τι είναι ο έρωτας. Είναι μια κατάσταση όπου για ορισμένο χρόνο, σχεδόν ανορθόλογα, ακατέργαστα, εξιδανικεύουμε τον άλλο, είναι μια «Εποχή σύγχυσης και πόθου» την ονομάζω. Προσέξετε τώρα, γιατί εξιδανικεύουμε τον άλλο ανάγοντάς τον σε επίπεδο τελειότητας; Απάντηση: διότι ο άλλος φαίνεται να συμπληρώνει τις ελλείψεις μας, μας αποδέχεται και μας αναγνωρίζει, επιβεβαιώνει την ασταθή πεποίθησή μας ότι είμαστε μοναδικοί, υπάρχει κάποιος ή κάποια για τον οποίο εμείς είμαστε μοναδικοί. Αυτή η εξιδανίκευση άλλοτε ακολουθεί ως ιδιοτελής γενναιοδωρία –ιδιοτελής, διότι είναι αντάλλαγμα της επικύρωσης της πραγματικής ή ευφάνταστης σπουδαιότητάς μας από τον άλλο– και άλλοτε προηγείται, επισυμβαίνει κατά τον χρόνο που βρισκόμαστε σε κατάσταση αναμονής αυτής της επικύρωσης.

Εδώ δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω ανάλυση, σχετικά με τη βραχυπρόθεσμη ταυτότητα που ιδιοποιούμαστε και την οποία είμαστε διατεθειμένοι να τροποποιούμε διαρκώς έτσι ώστε να επιβεβαιωνόμαστε διαρκώς από τον άλλο. Είπαμε το θέμα του έρωτα έχει μια πολυσημική περιπλοκότητα και δεν εξαντλείται σε μια διάλεξη. Εδώ να πούμε και από πού, κατά τη γνώμη μου, προέρχεται αυτή η ανασφάλεια που μας ωθεί συνεχώς να ερωτευόμαστε. Νομίζω δύο είναι οι λόγοι, ένας οντολογικός, και είναι ο φόβος του θανάτου, και ο άλλος είναι λόγος οντικός και έρχεται ως απόκριση στις ενστάσεις και τις συμβουλευτικές παραινέσεις της μητέρας μας. Δεν θα σταθώ σ’ αυτούς τους λόγους, διότι στη σημερινή συνάντηση δεν μας ενδιαφέρουν άμεσα. Θα απαντήσουμε ένα άλλο σημαντικό ερώτημα. ΓΙΑΤΙ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΑΤΟΜΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ, ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ ΩΡΑΙΟΤΕΡΟ Η ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Να εδώ είμαστε, ότι ο έρωτας δεν είναι θέμα μόνο κάλλους. Φαίνεται ο έρωτας να είναι μια συναισθηματική απόκριση σε μια οντική, προσέξτε, όχι οντολογική, λεπτοφυή ίσως και αδιόρατη πολλές φορές ανάμνηση, ένα ψήγμα από κάποιο μνημονικό επεισόδιο που το αναγνωρίζουμε πού; Το αναγνωρίζουμε, δεν το εννοώ κυριολεκτικά. Το αναγνωρίζουμε κατ’ αρχάς στο υποκειμενικό κάλλος και εν συνεχεία το επεκτείνουμε στο ύφος του άλλου ή μόνο στο ύφος του άλλου και πάλι το επεκτείνουμε στο υποκειμενικό κάλλος. Αυτό το κάτι οικείο, θαυμαστό, μας κινητοποιεί και μας ωθεί να εξιδανικεύσουμε τον άλλον έως του σημείου να αναστείλουμε την κριτική μας δυνατότητα να εντοπίσουμε τα αρνητικά του άλλου, δηλαδή δημιουργούμε ένα πλάσμα όπως θα το θέλαμε και όχι όπως είναι, απλά και μόνο διότι κάτι στη μορφή του ή στο ύφος του μας βοηθά να ανασυνθέσουμε τις συνθήκες για να εκδηλωθεί ένα συναίσθημα, μια ικανοποίηση ή ακόμα και ματαίωση, που εμβιώσαμε κάποτε. Δηλαδή ο άλλος γίνεται μόνη πηγή γνώσης και ευχαρίστησης.

Πάμε τώρα σε ένα τρίτο εξίσου κρίσιμο ερώτημα, ΠΟΣΟ ΔΙΑΡΚΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ. Νομίζω θα ήταν αφελές να δώσουμε σ’ αυτό το ερώτημα αριθμητική τιμή, ωστόσο δυνάμεθα να δώσουμε τις προϋποθέσεις που θα συντηρούν τον έρωτα και οι οποίες αν εκλείψουν τότε ο έρωτας τελειώνει. Βλέπουμε γύρω μας ότι είναι ελάχιστοι οι έρωτες που επιβίωσαν στον χρόνο και αυτό συμβαίνει μόνο αν καταφέρει ο έρωτας γρήγορα να κάνει εισπήδηση σε αυτό που λέμε αγάπη, τότε έχει ελπίδες να μακροημερεύσει και φυσικά όχι ως έρωτας, αλλά σαν κατάσταση ανάγκης να συμπληρώσουμε αυτό που δεν είμαστε και ταυτόχρονα να απεγκλωβίσουμε τα αποθέματα συναισθήματος που έχουμε μέσα μας. Αυτό δεν είναι μια απλή μετάβαση, γι’ αυτό επέλεξα τη λέξη εισπήδηση. Ποια είναι λοιπόν η προϋπόθεση; Τι είπαμε πριν, ότι εξιδανικεύουμε τον άλλον, τώρα πρέπει να συντηρήσουμε τον μύθο, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να συμβεί απομείωση της μυθικότητας, εδώ δεν συγχωρούνται λάθη, πρέπει να παραμείνεις μύθος, θεός, για να είναι η άλλη η θεά σου, αλλιώς και καταπέσεις συμπαρασύρεις και εκείνη. Αυτό έχει συνέπειες με βασικότερη την υποστολή της δικής σου αυθορμησίας, τη στέρηση της ελευθερίας σου, γίνεσαι ρόλος, παίζεις στο θέατρο. Άρα ο έρωτας διαρκεί όσο χρόνο παραμένουμε στον χώρο του παραμυθιού. Μετά, είτε μεταλλάσσεται σε αγάπη, κάτι σπάνιο, είτε παίρνει τη μορφή μιας παρανοϊκής εξουσιαστικότητας του άλλου, κακοποιώντας τον σωματικά και ψυχικά και αυτό που ακούγεται τόσο τραγικό είναι που συμβαίνει τις περισσότερες φορές και αποτελεί στοιχείο της ανθρώπινης παρακμής. ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΠΗΔΗΣΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΣΕ ΑΓΑΠΗ. Αυτό είναι κρισιμότερο ερώτημα. Για να απαντηθεί πρέπει να δώσουμε μια συνοπτική περιγραφή της μηχανικής του έρωτα.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ

Στέλιος Σίμος Στάθης Αγγελίνα Παπαθανασίου Το βιβλίο της Νίτσας Τζώρτζογλου, είναι ένα μυθιστόρημα που κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία μέχρι το τέλος. Είναι επίσης κι ένας ύμνος στη φιλία. Τρία αγόρια φίλοι πραγματικοί, στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Μοιράζονται τις χαρές μα και τις λύπες. Ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τους μικρούς αναγνώστες στο χθες. Σε μια εποχή που έχει χαθεί πια, αλλά διαβάζοντας το βιβλίο, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να την γνωρίσουν και οι γονείς των σημερινών παιδιών να την αναπολήσουν. Τότε που τα παιδιά πήγαιναν σχολείο άλλες μέρες πρωί και άλλες απόγευμα. Τότε που έπαιζαν ξέγνοιαστα στις αλάνες, μοιράζονταν πράγματα και διασκέδαζαν απλά. Τότε που οι γείτονες νοιάζονταν για τα προβλήματα του διπλανού τους και χαίρονταν με τη χαρά του.

# VOL ΙΙΙ

Ηλίας Τσιάρας Το αφιέρωμά μας στις ομάδες της 9ης Τέχνης ολοκληρώνεται με τα κακά παιδιά. Παρόλο που, τόσο στο σινεμά, τη λογοτεχνία αλλά και τα comics το ‘Κακό’ συνήθως χαρακτηρίζεται από μια υπέρμετρη αλαζονεία και έναν αυτοκαταστροφικό εγωισμό που του απαγορεύουν να συνεργαστεί αποτελεσματικά με τον οποιονδήποτε, ακόμα κι αν αυτός έχει τους ίδιους σατανικούς σκοπούς, υπάρχουν αρκετά χαρακτηριστικά παραδείγματα ομάδων υπερκακών (ή villains αν προτιμάτε, είναι αναμφίβολα πιο εύηχη λέξη), τέσσερα εκ των οποίων θα δείτε παρακάτω.

Brotherhood of Evil Mutants όταν ο Magneto ήταν ακόμα ο κακός της υπόθεσης. Έχοντας εκφράσει ήδη αρκετές φορές την έντονη συμπάθειά μου προς τους μεταλλαγμένους μαθητές του Charles Xavier, δε θα μπορούσα να αρχίσω με διαφορετικό τρόπο το παρόν άρθρο.

Η Brotherhood of Evil Mutants έκανε την πρώτη της εμφάνιση μόλις στο 4ο τεύχος των X-men, ένα γεγονός που δείχνει την άρρηκτη σχέση μεταξύ τους, μια σχέση που φυσικά αντικατοπτρίζει και τα αντίστοιχα συναισθήματα μεταξύ του ειρηνιστή Professor X και του πρώην φίλου του Magneto. Κάπου στη δεκαετία του `80, όταν πια η προσωπικότητα του άρχοντα του μαγνητισμού σκιαγραφόταν με αρκετές δόσεις γκρι, τα ηνία της ομάδας ανέλαβε η πάντα φιλόδοξη Mystique. Από τότε μέχρι σήμερα η Αδελφότητα έχει δημιουργηθεί και

Injustice League όλοι οι κακοί της DC ενωμένοι! Ναι, γιατί, δεν κατάλαβα; Πιο έξυπνοι είναι οι Batman, Superman, Wonder Woman και οι λοιποί που κατάλαβαν

eugaeL ecitsujnI

διασκορπιστεί αμέτρητες φορές, παρόλα αυτά η αξιαγάπητη μπλε shapeshifter έχει κατορθώσει να συνδέσει το όνομά της μαζί της, καθώς έχει υπάρξει αρχηγός σε τέσσερις(!) διαφορετικές ομάδες, με το ίδιο όνομα. Τις περισσότερες φορές, η Brotherhood δρα ως μια τρομοκρατική οργάνωση που φτάνει στα άκρα για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των μεταλλαγμένων και άλλες περιπτώσεις παρουσιάζεται ως μια ακόμα υπερηρωική ομάδα που χρησιμοποιεί μέσα αμφιβόλου ηθικής, κάτι που φαίνεται και από την εξάλειψη της λέξης ‘Evil’ κάποια στιγμή στην πορεία. Εννοείται πως δεν είναι λίγες οι φορές που οι Xmen και τα μέλη της Brotherhood of Mutants έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν κάποιον κοινό εχθρό, όπως για παράδειγμα τον πρώτο μεταλλαγμένο, τον πανίσχυρο Apocalypse.

από πολύ νωρίς πως θα ήταν προς όφελός τους να δημιουργήσουν μια μεγάλη οικογένεια ηρώων, φουλ κομπλέ με αρχηγείο και τα ρέστα; Αυτό μάλλον σκέφτηκε κι ο εξωγήινος Kanjar Ro, το είπε στον επίσης εξωγήινο Agamemno που το σφύριξε στον δικό μας Lex Luthor και έτσι δημιουργήθηκε η πρώτη ενσάρκωση της συγκεκριμένης ομάδας. Η πιο σύγχρονη εκδοχή οφείλει την ύπαρξή της στους Luthor και Joker (μη μου πείτε πως δεν το περιμένατε;) και είναι αυτή που έχτισε ένα καθόλου φιλόξενο, μάλλον όχι και πολύ ευάερο και σίγουρα όχι ευήλιο αρχηγείο στους βάλτους, έξω από το Gotham, με το δυσοίωνο, αλλά σαφέστατα περιεκτικότατο όνομα, Hall of Doom.

Εδώ, τα πράγματα είναι αρκετά πιο ξεκάθαρα, οι τύποι είναι κακοί, το γουστάρουν, βαρέθηκαν να τρώνε τα μούτρα τους από τους ορκισμένους τους εχθρούς, οπότε αποφάσισαν να συνασπιστούν μπας και αλλάξει η τύχη τους. Κατά καιρούς το πετυχαίνουν, αλλά ως γνωστό, τίποτα δε διαρκεί για πολύ στον κόσμο των comics.

Sinister Six αυτοί που δε βρίσκουν τον Spidey χαριτωμένο. Ναι, ξέρω πως μπορεί να σοκάρει ορισμένους εκεί έξω, αλλά υπάρχουν κάποιοι που δε συμπαθούν τον Spider-Man, για την ακρίβεια τον θέλουν νεκρό. Και μη σας παραπλανεί το όνομα∙ δεν είναι μονάχα έξι. Όταν πρωτοεμφανίστηκε η συγκεκριμένη ομάδα, στο πρώτο annual τεύχος του Amazing Spider-Man ήταν τόσοι, αλλά με τον καιρό η λίστα των αδικημένων εγκληματιών που κατηγορούν τον αραχνάκια για την κατάντια τους μεγάλωσε και έφτασε μέχρι και τη μια ντουζίνα. Εδώ έχουμε ίσως τη πιο βαρετή ομάδα, από πλευράς κινήτρων πάντα,

αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να σκορπούν τον τρόμο και τον πανικό στη ζωή του Spider-Man, αλλά και του Πήτερ Πάρκερ. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο (κλασικά οι συνήθεις ύποπτοι Mary Jane και Aunt May) έχει κινδυνέψει στα νύχια αυτών των παρανοϊκών. Αν και θα περίμενε κανείς πως μια τέτοια ομάδα θα είχε βραχύβια υπόσταση, η τεράστια απήχηση του Spidey την καθιστά αναπόσπαστο κομμάτι των περιπετειών του.

Secret Six οι παρίες της DC! Παραδόξως, αυτή η σχετικά άσημη ομάδα είναι και η αγαπημένη μου. Την ανακάλυψα τυχαία πριν από 7-8 χρόνια, αν και πρωτοδημιουργήθηκε το μακρινό 1968. Εγώ λάτρεψα τη δεύτερη ενσάρκωση, η οποία δημιουργήθηκε μετά τα γεγονότα που παρουσιάζονται στο Infite Crisis, και πιο συγκεκριμένα στο πρώτο τεύχος του Villains United. Εδώ έχουμε κατά κύριο λόγο εγκληματίες που αναλαμβάνουν αποστολές, οι οποίες συνήθως καταλήγουν σε ένα ωραιότατο, για τον αναγνώστη πάντα, λουτρό αίματος. Το ενδιαφέρον και πρωτότυπο κομμάτι της ιδέας είναι πως πρόκειται για δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι οποίοι βρίσκονται πολλές φορές στο στόχαστρο τόσο των καλών υπερηρώων όσο και άλλων villains. Επίσης, στις σελίδες της συγκεκριμένης σειράς υπάρχει φοβερό character development, με ιδιαίτερη έμφαση στις μεταξύ τους σχέσης, πράγμα καθόλου εύκολο όταν πρόκειται για θερμοκέφαλους φονιάδες (καλά, όχι και όλοι τους, αλλά η πλειοψηφία ναι).

Αν θέλετε να διαβάσετε κάτι λιγάκι διαφορετικό, έξω από τα συνηθισμένα και με λιγότερο γνωστούς ήρωες-όχι όμως και αδιάφορους, σας το προτείνω με κλειστά τα μάτια.

Μέχρι την επόμενη φορά, μην ξεχνάτε να απολαμβάνετε τα comics του αγαπημένου σας ήρωα. Ποτέ δεν ξέρετε πότε θα τον πεθάνουν!

Ελένη Τσιάλτα

Η γιαγιά μου η μάγισσα Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το βιβλίο της συγγραφέως Ελένης Τσιάλτα, «Η γιαγιά μου η μάγισσα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Ανήκει στη συλλογή Σπουργιτάκια για παιδιά ηλικίας 6-11 ετών. Οι ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο, έχουν βραβευτεί από τον Κύκλο του Παιδικού βιβλίου. Πρόκειται για δέκα ιστορίες βραχείας φόρμας, η μια καλύτερη από την άλλη. Η συγγραφέας δημιουργεί ιστορίες για έναν χάρτινο κηπουρό, για 4 ξυλομπογιές, για ένα μωρολούλουδο ,έναν τυμπανιστή, για το μονοπάτι που ταξιδεύει, τη μοναξιά ενός αυτόματου τηλεφωνητή… Ξεχώρισα την ιστορία που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο, «Η γιαγιά μου η μάγισσα». Μια ιστορία συγκινητική για τη σχέση παππούδων και εγγονών, για αυτές τις μαγικές στιγμές που προσφέρουν στα εγγόνια τους οι παππούδες και μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη των μικρών παιδιών. Εξίσου τρυφερή, ήταν και η ιστορία του μικρού τυμπανιστή, που μας δείχνει το πόσο σημαντική είναι η αγάπη, που πρέπει να τη δίνουμε στους συνανθρώπους μας όλο το χρόνο και όχι μόνο κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Διαβάστε το βιβλίο και αφεθείτε στη μαγεία του!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Συνέντευξη: Χαρά Δελλή

Κυρία Ηλιοπούλου, θέλετε να μοιραστείτε δυο-τρία πράγματα με τους αναγνώστες μας για την Τριανταφυλλιά, η TH, αν προτιμάτε; Ποια είναι, το έχει ανακαλύψει; Τι την ώθησε στο να δοκιμάσει να εκφραστεί γραπτά; ΤΗ: Καλησπέρα στους απανταχού Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών, σας ευχαριστώ για την δυνατότητα που μου δίνετε να μιλήσω για εμένα και τη δουλειά μου μέσα από το Blog σας. Λοιπόν, όσον αφορά τον εαυτό μου, θα έλεγα πως με ανακαλύπτω βαθμιαία, καθώς πιστεύω πως δεν είμαι απόλυτα διαμορφωμένη, αλλά αλλάζω όσο ζω. Η ΤΗ είναι μάλλον το πιο δυναμικό κομμάτι του εαυτού μου, αυτό που ήθελε να ακουστεί, που ήθελε να βεβαιωθεί πως δεν θα σβήσει στη λήθη του χρόνου -και μέσω του γραπτού λόγου, εν μέρει, τα κατάφερε. “Οι τρεις δαίμονες του χρόνου”, λοιπόν. Μαύρο χιούμορ, ρομαντικές εικόνες, στοιχεία παραμυθιών, όλα χωρούν μες στο τρομακτικό και στοιχειωμένο χώρο-χρόνο των ηρώων σας.

Εσείς, πού θα μπορούσατε να κατατάξετε το συγκεκριμένο βιβλίο σας; Γιατί σας κέρδισε κάθε τι που αφορά το φανταστικό; ΤΗ: Οι τρεις δαίμονες του χρόνου είναι ένα αισθησιακό βιβλίο φαντασίας, ωστόσο έχει ένα δυνατό ψυχοκοινωνικό υπόβαθρο που δένει τις ιστορίες μεταξύ τους, αλλά και με τις ζωές των αναγνωστών. Μέσα τους μπορεί ο καθένας να ανακαλύψει συμβολικά δοσμένες αλήθειες, φόβους και προβληματισμούς της καθημερινότητάς του. Κι αυτός ο συμβολικός τρόπος που δίνει τη δυνατότητα στη φανταστική αφήγηση να ασχοληθεί με τα σοβαρότερα θέματα είναι και ο λόγος που την προτιμώ ως είδος γραφής. Άλλωστε, η ζωή είναι η μεγαλύτερη φανταστική αφήγηση που υπάρχει. Η σύγχρονη εποχή, το τώρα, έχει γεμίσει δαίμονες; Ποιοι παράγοντες τους γεννούν; Το “κανονικό” πεθαίνει, δίνοντας τη θέση του στο απαγορευμένο; ΤΗ: Κάθε εποχή έχει τους δαίμονές της, τους γεννάει η ανθρώπινη επιθυμία για εξέλιξη, ο πόθος για το

άφταστο, το αδύνατο, το «απαγορευμένο» όπως το θέσατε. Ας μην ξεχνάμε πως η γνώση είναι ένα από τα πιο «απαγορευμένα» πράγματα που έχουν υπάρξει. Το «κανονικό» πεθαίνει γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις γρήγορες –ίσως και βίαιες- αλλαγές που πραγματοποιούνται στις μέρες μας. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι κανόνες και η κανονικότητα δεν προλαβαίνουν να ακολουθήσουν τις εξελίξεις. Παρατηρούμε στα βιβλία σας διεστραμμένες απολαύσεις, παραστρατημένους ήρωες, με

ενισχυμένη διαφορετικότητα, μπερδεμένα ένστικτα και προσανατολισμούς, αποκλίσεις, διαταραχές. Πώς μεταφράζεται αυτό, κατά τη γνώμη σας; Ευνοεί η λογοτεχνία, και μάλιστα η φανταστική, το να βιώνεις παράλληλα άλλες ζωές, μακριά από νόμους και κανόνες; ΤΗ: Κατά τη γνώμη μου, η πραγματική απόκλιση σήμερα είναι μάλλον το «κανονικό»! χαχαχα… Η φανταστική λογοτεχνία φυσικά και ευνοεί την ελευθερία, ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μπουχτίσει να ακολουθεί παρωχημένους κανόνες

που δεν μπορούν πια να τον εξυπηρετήσουν. Η διέξοδος στο βιβλίο και ειδικά στο βιβλίο φαντασίας, είναι μια βαλβίδα διαφυγής της περισσευούμενης πίεσης. Αν ο καθένας μας δε βρει τη δική του βαλβίδα ασφαλείας, τότε η χύτρα, καλώς η κακώς, θα εκραγεί.

Eίναι καλό να μαθαίνει το αναγνωστικό κοινό προσωπικά πράγματα για τους δημιουργούς των βιβλίων ή περισσότερο λειτουργεί αρνητικά; Έχετε κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία; Λόγω της ιδιάζουσας εκφραστικότητας στη γραφή σας, τολμώ να μαντέψω πως είστε ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Τι πιστεύετε; Λίγα στοιχεία που σας εκφράζουν σαν χαρακτήρα; ΤΗ: Δεν ξέρω αν λειτουργεί θετικά ή αρνητικά το να γνωρίζουν οι αναγνώστες προσωπικές πληροφορίες για τους συγγραφείς. Δεν έχω ιδέα από μάρκετινγκ. Ωστόσο, εγώ ως άνθρωπος, τολμώ να μοιράζομαι αρκετά προσωπικά μου στοιχεία με τους αναγνώστες μου. Αυτό πιστεύω, κατεβάζει τον δημιουργό από το ψεύτικο βάθρο

του και τον εξισώνει με τον αναγνώστη. Όσον αφορά τη θρησκεία, μπορώ να πω πως είμαι ένας πολύ θρήσκος και πνευματικός άνθρωπος, μόνο που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει ακριβώς ποιας θρησκείας πιστή είμαι…

Μάλλον δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμα στο μυαλό μου. Γιατί, από πού προέρχονται οι θρησκείες, αν όχι από την ανθρώπινη φαντασία; Και προσοχή, δεν εννοώ πως οι θρησκείες είναι αστήρικτες μυθοπλασίες, αλίμονο. Εννοώ πως είναι εργαλεία κατανόησης του κόσμου, αλλά δοσμένα με τρόπο συμβολικό, φανταστικό, υπόγειο, έτσι ώστε να περνάνε πληροφορίες από γενιά σε γενιά. Το αν έχουμε ξεχάσει τον κώδικα για να τις μεταφράζουμε είναι άλλο θέμα. Θα έλεγα πως οι συγγραφείς του

φανταστικού, μετά από τους θεολόγους, τους αρχαιολόγους και τους γλωσσολόγους είναι οι αμέσως καλύτεροι ερευνητές θρησκειών. Γιατί ο αρχαιότερος κώδικας μετάφρασης του Σύμπαντος είναι τι άλλο; Η Φαντασία! Κι όπως μου αρέσει να διαδίδω, «όταν η φαντασία φτάνει πολύ μακριά, στο τέλος συναντά την αλήθεια». Ποια είναι η σχέση σας με τις Συμπαντικές Διαδρομές; Πόσο δένεται ένας συγγραφέας με τον εκδοτικό οίκο του; Είναι σχέση με διακυμάνσεις; Πώς θα περιγράφατε τις εκδόσεις αυτές σε κάποιον που δεν τις γνώριζε ήδη; ΤΗ: Η σχέση μου με την ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών είναι όπως κάθε ζωντανή και όχι τυπική σχέση. Έχουν υπάρξει και διαξιφισμοί, αλλά και στιγμές ευγνωμοσύνης. Γενικά με τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές έχεις να κάνεις με ανθρώπους και όχι με απρόσωπους επαγγελματίες. Υπάρχει μεράκι, κατανόηση, αλλά και λάθη -ως γνωστόν ανθρώπινα κι αυτά. Το ότι ξεκίνησα και παραμένω ακόμα μαζί τους, έχοντας, όπως πολλοί λένε, δημιουργήσει ένα δικό μου «ρεύμα» στη θεματολογία και το

ύφος γραφής, λέει από μόνο του περισσότερα από όσα θα μπορούσα να πω. Νιώθετε πως έχετε επηρεαστεί από κάτι για τον τρόπο που εκφράζεστε; Έχοντας κάποιον σαν πρότυπο ή κάποια “σχολή” μυθιστορημάτων που να σας ταιριάζει καλύτερα; Τι είδους βιβλία θα είχε η ιδανική βιβλιοθήκη για σας; ΤΗ: Έχω διαβάσει αρκετά ως παιδί και ως έφηβη, τα τελευταία χρόνια όχι τόσο πολύ όσο θα ήθελα. Ο Ντόυλ, ο Πόε, ο Κινγκ, ο Κουντζ, ο Ρόμπινς, ο Λάβκραφτ και πολλοί άλλοι με συντρόφευαν στα χρόνια που ακόμα διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μου. Αργότερα, γνώρισα και λάτρεψα τον Τόλκιν. Η ιδανική για εμένα βιβλιοθήκη θα είχε βιβλία που ακόμα δεν έχουν γραφτεί…

Φοβάστε το παρόν; Αμφισβητείτε το παρελθόν; Αγωνιάτε για το μέλλον; Η σχέση σας με τα όνειρα; Παλεύετε για την εκπλήρωσή τους; Κι ο έρωτας; Χωράει παντού; Με όλους τους τρόπους; ΤΗ: Λοιπόν, εδώ θα ήθελα να κάνω μια επεξήγηση. Αφιέρωσα τους τρεις δαίμονες του χρόνου στη γενιά μου, τους συμμαθητές και συνομηλίκους μου, με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινούς φόβους και κοινά όνειρα. Εμείς που είμαστε γεννημένοι 70-80 έχουμε κάποια πολύ ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτα-πρώτα είμαστε τα παιδιά των παιδιών που επέζησαν από την κατοχή. Είμαστε

επίσης τα παιδιά των φοιτητών του Πολυτεχνείου και της 17 Νοέμβρη. Είμαστε τα παιδιά των παιδιών των λουλουδιών και της σεξουαλικής απελευθέρωσης και τα εγγόνια των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής. Αυτά τα χαρακτηριστικά διαμόρφωσαν ως ένα βαθμό αυτή την ιδιόρρυθμη νοοτροπία που από τη μια μας κάνει τόσο ονειροπόλους, επαναστάτες και αμφισβητίες κι από την άλλη τόσο συγκρατημένους, σχεδόν τρομοκρατημένους και υπομονετικούς μέχρι απάθειας. Είμαστε η γενιά που άνοιξε την ψαλίδα του χάσματος των γενεών στο έπακρο και μέσα σε μια γενιά κατάφερε να την ξανακλείσει, μόλις οι ίδιοι γίναμε γονείς.

Όταν λοιπόν λέω πως φοβάμαι το παρόν, αμφισβητώ το παρελθόν και αγωνιώ για το μέλλον, μιλάω εκπροσωπώντας αυτή τη γενιά. Και φυσικά στις συνθήκες κρίσης που ζούμε σήμερα, οι φόβοι και οι αγωνίες μας γίνονται καθολικές. Το όνειρο είναι εκτός των άλλων και ένας μηχανισμός αυτοΐασης για τις ταραχές του μυαλού, μια οθόνη αυτοπαρατήρησης των βαθύτερων φόβων, επιθυμιών και αναγκών μας. Για μένα όμως το όνειρο είναι κυρίως το εισιτήριό μου για την πανανθρώπινη πηγή έμπνευσης και φαντασίας, αυτή τη Λίμνη από ιδέες και ιστορίες, από ταξίδια που δεν έγιναν και λόγια που δεν ειπώθηκαν ακόμα. Χτυπάω το εισητήριό μου λοιπόν και πάω για ψάρεμα. Άλλες φορές δεν πιάνω λέπι, άλλες έχω την καλύτερη ψαριά. Και κάπως έτσι αρχίζουν και σαρκώνονται οι ιστορίες στο μυαλό μου. Άλλωστε, για το λόγο αυτό τις αποκαλώ και ονειροβασίες και τον άνθρωπο ονειροβάτη. Για τον Έρωτα πια τι να πω; Πάντα και παντού, όπου υπάρχει ζωή, όπου υπάρχει εξέλιξη, ο έρωτας είναι η

γενεσιουργός δύναμη αλλά και το θεμελιώδες ερώτημα. Ο έρωτας γεννά τα πάντα. Ενώ το έργο σας διακατέχεται από μυθοπλασία και μυστήρια, με κάποιον μαγικό τρόπο, είναι πολύ κοντά στην πραγματικότητα. Πώς επιτυγχάνεται κάτι τέτοιο; ΤΗ: Δεν ζω σε έναν αποκομμένο, ψεύτικο κόσμο, αλλά μέσα στη σκληρή και πολλές φορές άσχημη καθημερινότητα. Η απλή μυθοπλασία, χωρίς αναφορές στην πραγματικότητα δε θα είχε κάτι να πει, σε εμένα την ίδια πρώτα από όλα. Μου έχουν κατά καιρόν πει πως αν αφαιρούσα τα φανταστικά στοιχεία από τις ιστορίες μου θα ήταν άψογα κοινωνιολογικά δοκίμια, και το αποδέχομαι με καμάρι. Το πώς επιτυγχάνεται αυτό θα έλεγα πως μάλλον είναι θέμα καλού σήματος. Λαμβάνει το κέντρο. Αφουγκράζομαι, κατανοώ, αισθάνομαι, μοιράζομαι. Αυτή είναι η πορεία δημιουργίας των ιστοριών μου. Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ”ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ” ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΤΑΞΙΔΕΨΟΥΝ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. Η ΚΥΡΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ ΠΛΕΚΕΙ ΠΟΛΥ ΕΞΥΠΝΑ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ, ΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΠΑΡΟΝ, ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΡΟΝΙΚΕΣ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ.

Αγγελική Δρακάκη Η πρώτη ιστορία του πρώτου δαίμονα από το παρελθόν, μας εξιστορεί το μύθο για το λεγόμενο "Δέντρο της γνώσης, του καλού και του κακού" στον παράδεισο. Η ιστορία αυτή, προσωπικά εμένα, μου θύμισε το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα. Όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα έζησαν την αγάπη τους στα κρυφά, γιατί δε μπορούσαν να είναι μαζί, λόγω της έχθρας των οικογενειών τους,

έτσι και ο Σαμουέλ και η Λίβελε συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν, κρατώντας την αγάπη αυτή, κρυφή από όλους. Εδώ, η κυρία Ηλιοπούλου χρησιμοποίησε κομμάτι από τη θρησκεία μας (το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού είναι το δέντρο, όπου σύμφωνα με τη θρησκεία μας, οι πρωτόπλαστοι Εύα και Αδάμ έφαγαν από τον καρπό του και έτσι προκλήθηκε το προπατορικό αμάρτημα) ώστε να δημιουργήσει μια φανταστική και απαγορευμένη αγάπη ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση. Η δεύτερη ιστορία του δεύτερου δαίμονα από το παρόν, μας ταξιδεύει σε μια κωμόπολη και στο σκοτεινό δάσος που ζούσε ο άνθρωποςλύκος. Και αυτή η ιστορία μου θυμίζει λίγο το κλασσικό παραμύθι με τίτλο "Κοκκινοσκουφίτσα" αλλά κάπως παραλλαγμένο. Εδώ, η κυρία Ηλιοπούλου πήρε το κλασσικό παραμύθι και το μετέτρεψε, με πολύ έξυπνο τρόπο, σε μια ιστορία αγάπης ανάμεσα στην κοκκινοσκουφίτσα και το λύκο. Ο τρόμος, η έλξη για το άγνωστο και, φυσικά, η αγάπη είναι τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή την ιστορία. Η τρίτη και τελευταία ιστορία του

τρίτου δαίμονα από το μέλλον, μας ταξιδεύει στο έτος 2112, όπου η ανθρωπότητα έχει εξελιχθεί και τα ανθρώπινα υβρίδια έχουν κάνει την εμφάνισή τους, κυκλοφορώντας ανάμεσά μας. Παρόλο που αυτή η ιστορία εξελίσσεται στο μέλλον, η κυρία Ηλιοπούλου έχει βάλει στοιχεία του δικού μας, σημερινού κόσμου. Μέσα από τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας μπορώ να διακρίνω τα προβλήματα του δικού μας σημερινού κόσμου. Άστεγοι που ψάχνουν κάπου να κοιμηθούν, ζητιάνοι που ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ναρκομανείς που κάνουν το οτιδήποτε προκειμένου να πάρουν τη δόση τους, άνθρωποι ξεχασμένοι από την κοινωνία, άνθρωποι που παλεύουν για την καθημερινή επιβίωσή τους και άλλοι που παλεύουν για να αλλάξουν τον κόσμο για κάτι καλύτερο.

Τρεις δαίμονες, τρεις ιστορίες. Θα σας γεννήσουν ερωτήματα, θα σας βάλουν σε σκέψεις, θα σας συγκινήσουν και ίσως σας σοκάρουν. Που φλερτάρουν με τη φαντασία και την πραγματικότητα.

Μια εικόνα... χίλιες λέξεις

Πλημμυρισμένη η πλάση από εικόνες, στατικές, τυπωμένες, κινούμενες, που μαγεύουν, μαγνητίζουν και μονοπωλούν το ενδιαφέρον. Διαθέτουν χρώματα και σχήματα συνδυάζοντας τη γεωμετρία με τη φυσική και υπάρχουν σε αμέτρητα σχέδια και μεγέθη. Πότε προβάλλονται επιβλητικές σαν θεόρατες θεότητες και κατακλύζουν τη φύση, πότε εγκλωβίζονται σε χαρτόνια και γυαλιστερά χαρτιά που χώνονται σε συρτάρια και διακοσμούν ψυγεία και άλμπουμ και πότε παραμένουν στη μνήμη πασχίζοντας να μην ξεθωριάσουν και καταλήξουν άψυχα ασπρόμαυρα αρνητικά.

Μία εικόνα χίλιες λέξεις

Καλαμαρά Γεωργία

«Η φύση έχει τέσσερα μεγάλα σκηνικά -τις εποχές του χρόνου- και τους ίδιους ηθοποιούς -τον ήλιο, το φεγγάρι και τ’ άστρα- αλλά συνεχώς αλλάζει τους θεατές» (Antoine Rivarol, 1753-1801, Γάλλος γνωμικογράφος) «Η φωτογραφία δεν έχει να κάνει με αυτό που φωτογραφίζεται. Η φωτογραφία έχει να κάνει με το πώς φαίνεται αυτό που φωτογραφίζεται» (Garry Winogrand, 1928-1984, Αμερικανός φωτογράφος)

«Μια εικόνα χίλιες λέξεις» λέει η γνωστή φράση και είναι στα αλήθεια μαγικό πώς μπορεί μια απεικόνιση να δώσει το έναυσμα για υπέροχα συγγραφικά ταξίδια. Είναι οι αποχρώσεις που αγγίζουν τις χορδές της ψυχοσύνθεσις μας και μας γεννούν συναισθήματα, άλλοτε ευχάριστα κι άλλοτε όχι. Μια νοσταλγία ρέει τότε στις φλέβες της ψυχής αν η εικόνα ανασύρει θύμησες από το παρελθόν ή απλώς η φαντασία ξυπνά από τον λήθαργό της πανέτοιμη να οδηγήσει το λεωφορείο των λέξεων στον ξεχωριστό της συγγραφικό κόσμο. Και τότε τα μάτια συγκεντρώνονται στην εικόνα. Σαρώνουν το περιεχόμενό της εξετάζοντας αρχικά το θέμα. Η έμπνευση αρχίζει να κουρδίζεται. Τα μάτια εστιάζουν στις καμπύλες των σχημάτων, τις κοίλες και τις οξείς γωνίες, τις αυστηρές ευθείες γραμμές ή τις χαλαρές χαρακιές, τις ανάγλυφες ή ενσωματωμένες. Κι ύστερα τα γρανάζια της φαντασίας μπαίνουν σε κίνηση. Η ιστορία παίρνει σάρκα και οστά αρχικά στον νου και κατόπιν μορφοποιείται στο χαρτί. Ένας τρελός χορός ξεκινάει που εμποδίζει τα δάχτυλα και τον εγκέφαλο να αναπαυτούν, ωσότου χορτάσουν το λίκνισμα. Κι όσο οι λέξεις επιδεικνύουν τις χορευτικές τους φιγούρες, μια γλυκιά μέθη τυλίγει το πέπλο της γύρω από την ύπαρξη του δημιουργού. Και σαν ολοκληρωθεί το ταξίδι και το λεωφορείο των λέξεων έχει φτάσει στον προορισμό του, τα μάτια κοιτάζουν νοσταλγικά την εικόνα που αποτέλεσε την πηγή της έμπνευσης, κι αυτομάτως οι άκρες των χειλιών ανυψώνονται προς τα πάνω. Τούτη η εικόνα έχει πια τη μοναδική της θέση στην καρδιά και κάθε φορά που το βλέμμα τη συναντάει, το μυαλό θυμάται. Κι ο κύκλος αρχίζει ξανά από την αρχή σαν η ματιά στραφεί σε νέα εικόνα.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Η επιχείρηση «Γράφημα» ιδρύθηκε το 1993 σαν κατάστημα φωτοαντιγράφων, δακτυλογραφήσεων και εκδόσεων πανεπιστημιακών βιβλίων. Από το 1999 και μετά λειτουργεί υπό την παρούσα διεύθυνση του Ιωάννη Τσαχουρίδη, ο οποίος είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως κύρια αντικείμενα της επιχείρησης παραμένουν οι εκδόσεις βιβλίων – οι οποίες εμπλουτίζονται με πανεπιστημιακά και άλλα επιστημονικά βιβλία, πρακτικά εθνικών και διεθνών συνεδρίων και λογοτεχνικά βιβλία (μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, αυτοβιογραφίες) – οι αυτοεκδόσεις, καθώς και η παραγωγή έντυπου υλικού. Εδώ και δύο χρόνια λειτουργεί το ψηφιακό μας ραδιόφωνο, το Ράδιο Γράφημα – radiografima.gr, με συνεχές πρόγραμμα μουσικής, μικρά δελτία πολιτιστικών νέων και ανάλογες αναρτήσεις στην ιστοσελίδα μας. Το 2016 αποτελεί χρονιά αλλαγών και επέκτασης. Νέα δραστηριότητα με επωνυμία «Ι. ΤΣΑΧΟΥΡΙΔΗΣ Διακίνηση Βιβλίων – Κεντρική Διάθεση» που αφορά τη διακίνηση εκπαιδευτικών βιβλίων και βοηθημάτων σε συνεργασία με συγκεκριμένους εκδότες του εκπαιδευτικού βιβλίου. Η προσπάθειά μας αυτή υποστηρίζεται από ένα ευρύ δίκτυο βιβλιοπωλείων σε όλη την Ελλάδα. Σήμερα, η επιχείρηση «Εκδόσεις Γράφημα» & «Ι. ΤΣΑΧΟΥΡΙΔΗΣ Διακίνηση Βιβλίων – Κεντρική Διάθεση» έχοντας εμπειρία στους τομείς που δραστηριοποιείται, εγγυάται μια επιτυχημένη συνεργασία.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την ίδρυση του εκδοτικού σας οίκου; Κάνατε όνειρα για την πορεία σας; Τι συναισθήματα σας έχει αφήσει όλο αυτό το ταξίδι ως σήμερα; Ξεκινήσαμε με τα αδέρφια μου το 1993, σαν κατάστημα φωτοαντιγράφων, δακτυλογραφήσεων και εκδόσεων πανεπιστημιακών βιβλίων. Ως κύρια αντικείμενα ήταν και παραμένουν οι εκδόσεις βιβλίων – οι οποίες εμπλουτίζονται με πανεπιστημιακά και άλλα επιστημονικά βιβλία, πρακτικά εθνικών και διεθνών συνεδρίων, λογοτεχνικά βιβλία (μυθιστορήματα, ποιητικές συλλογές, αυτοβιογραφίες) – και αυτοεκδόσεις. Το 2016, αποτέλεσε για εμάς μια κομβική χρονιά, καθώς αρχίσαμε να δραστηριοποιούμαστε και στο χώρο του παιδικού βιβλίου, όπως και στη διακίνηση εκπαιδευτικών βιβλίων και βοηθημάτων των εκδόσεων Μαυρίδη. Αναφορικά με τα όνειρα, αυτά μας κράτησαν τόσα χρόνια στο χώρο! Όπως είπε και ο Bernard Show ΄΄Μπορείς να δεις πράγματα που

συμβαίνουν και να πεις γιατί, αλλά εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν που δεν υπήρξαν ποτέ και λέω γιατί όχι;΄΄ . Κρατώντας αυτό το απόφθεγμα θεωρώ πως δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο να επιτευχθεί. Τέλος, το ταξίδι αυτό, μου άφησε αναμνήσεις, πολλές, ευχάριστες και δυσάρεστες. Ξέρετε, επέλεξα να μη σβήσω από τη μνήμη μου γεγονότα που κουβαλάνε ένα έντονο και αρνητικό συγκινησιακό φορτίο και να μην αφήσω πίσω τα αρνητικά τους συνεπακόλουθα, τα κρατάω όλα αλλά κυρίως την πίστη που είχαμε ως νέοι να κατακτήσουμε το μαγικό κόσμο των εκδόσεων. Προωθείται η φιλαναγνωσία σε όσους ασχολούνται με τις εκδόσεις; Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για την επιτυχία του κάθε εκδοτικού; Σαφέστατα η αγάπη για το βιβλίο εδράζεται πάνω στην αγάπη για γνώση, η οποία με τη σειρά της πραγματώνεται λόγω της φιλαναγνωσίας.

Αναφορικά με το μυστικό της επιτυχίας, νομίζω ότι βρίσκεται στην σωστή επιλογή των συνεργατών, στα λάθη και τα εμπόδια που πάντα μας διδάσκουν και προφανώς σε μια πολυσχιδή γνώση της αγοράς του βιβλίου. Πέρα από τα βιβλία σας, ποιων εκδόσεων τα βιβλία θα βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη σας; Πόσο βελτιώνει την καλή εκδοτική λειτουργία ο υγιής ανταγωνισμός;

Προσωπικά, θεωρώ πως έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά οι εκδόσεις Καστανιώτη, οι Νησίδες, καθώς και οι εκδόσεις Πόλις. Αυτό οφείλεται, στην επιλογή βιβλίων που ανεξάρτητα από τη χρονικότητα της ύπαρξής τους, παραμένουν ριζοσπαστικά διαχρονικά. Στη βιβλιοθήκη μου βέβαια, θα βρείτε βιβλία όλων των συναδέλφων, δεδομένης της πεποίθησής μου, πως ακόμα και ο πιο μικρός εκδοτικός οίκος, έχει κάτι να προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό.

Όσο για τον ανταγωνισμό ως κινητήρια δύναμη της καλής εκδοτικής λειτουργίας, φαντάζομαι ότι οι φιλελεύθεροι στοχαστές (ανεξάρτητα με το αν συμφωνούμε ή όχι), έχουν δώσει την απάντηση! Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία που σας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις; Ποια η σχέση σας με τους καταξιωμένους, αλλά και τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς; Χωρίς υπεκφυγές και με πιθανότητα να δώσω μια αρκετά κοινότυπη απάντηση, θέλω να σας ξεκαθαρίσω πως αγαπώ όλους τους συγγραφείς μου, τον καθένα ξεχωριστά, μοναδικά. Βέβαια, έχω μεγαλύτερη ευαισθησία στους νέους συγγραφείς, στους

οποίους προσπαθούμε να δίνουμε βήμα, με σκοπό να ξεδιπλώσουν το ταλέντο και τη φαντασία τους. Επιτρέψτε μου λοιπόν, – έστω και ως πλεονασμό- να πω, πως η σχέση εκδότη – συγγραφέα – βιβλίου, κρύβει μια ιερότητα. Με ποια ευχή στο αναγνωστικό σας κοινό και τους φίλους του blog των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών θέλετε να κλείσουμε; Kάθε φορά που γεννιέται ένα βιβλίο, πλήττεται η ασχήμια του κόσμου. Συνεπώς, εύχομαι να συνεχίζουν οι άνθρωποι να διαβάζουν επιτρέποντας έτσι πολλές γεννήσεις! Σας ευχαριστώ θερμά

WEBSITE: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΡΑΦΗΜΑ

Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 2310 248272 Email: grafima@grafima.com.gr

. . . ς ή φ α ρ γ ί ρ ε π

Γράφει ο Αχιλλέας Σωτηρέλλος

Περί γραφής... «Να γράφεις με την πόρτα κλειστή και να διορθώνεις με την πόρτα ανοιχτή», λέει ο Stephen King στο βιβλίο του «Περί Συγγραφής». Από τα πλείστα εγχειρίδια που κυκλοφορούν στην αγορά εκείνο του «βασιλιά» αποτελεί ίσως το πιο ολοκληρωμένο για κάποιον επίδοξο συγγραφέα. Αρκετοί είναι επίσης και οι Έλληνες συγγραφείς που έχουν κυκλοφορήσει βιβλία πάνω στο θέμα, αλλά το βασικό πρόβλημα με αυτά είναι ότι για να δώσεις συμβουλές περί συγγραφής πρέπει πρώτα εσύ ο ίδιος να ξέρεις να γράφεις. Γεγονός αποτελεί πάντως ότι κανένα εγχειρίδιο ή σεμινάριο γραφής δεν θα σε μάθει να γράφεις,

προφανώς μια υπεύθυνη προσέγγιση πάνω στο γράψιμο μπορεί να λειτουργήσει συμπληρωματικά και να βοηθήσει κάποιον που επιθυμεί να βελτιώσει τον τρόπο και τα προσόντα του, αλλά η διαδικασία ώστε το αποτέλεσμα να ικανοποιεί τόσο τον ίδιο τον δημιουργό, αλλά και κάποιον υπεύθυνο αναγνώστη είναι χρονοβόρα και εσωτερική. Ένας συγγραφέας είναι ουσιαστικά ένας μοναχικός δρομέας που στοχεύει στη σταδιακή βελτίωση των επιδόσεων του. Ο ανταγωνισμός οφείλει να είναι με τον ίδιο του τον εαυτό και κανέναν άλλο, η προπόνηση είναι το ίδιο το γράψιμο και κυρίως το σκίσιμο

των σελίδων του, η επιείκεια και το ταβάνι ορίζονται από εκείνον, όσο αυστηρότερη είναι η πρώτη και υψηλότερο το δεύτερο, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο. Ανάμεσα στην πληθώρα των ποιημάτων που έχει γράψει ο Τσάρλς Μπουκόφσκι υπάρχουν δύο που συνοψίζουν τη διαδρομή του μέχρι την καταξίωση , το “So you want to be a writer” και το αριστουργηματικό “go all the way”, αν δε συμπτύξεις τους τίτλους έχεις τουλάχιστον τη βάση για να

ξεκινήσεις. Έτσι κι αλλιώς η γραφή δεν είναι πυρηνική φυσική, δεν έχει κανόνες, ούτε χωράει σε καλούπια, ο καθένας βάζει τα δικά του όρια και τις δικές του επιδιώξεις, αλλά πρωτίστως οφείλει να το κάνει σεβόμενος την ανάγκη του και το στοίχημα που έχει θέσει με τον ίδιο του τον εαυτό. Σε αυτή τη δοκιμασία δεν υπάρχει κανείς άλλος γύρω. Με άλλα λόγια, και επιστρέφοντας σε εκείνα του King. «Να γράφεις με την πόρτα κλειστή, και να διορθώνεις με την πόρτα ανοιχτή»…

Γράφει η Βίκυ Ζηλιασκοπουλου

Ιδού, ένα πεντάλεπτο απόλυτης αμηχανίας όταν έρχομαι φορτσάτη να γράψω την άποψή μου για το χειρότερο βιβλίο από τα τέσσερα που έχω διαβάσει με την Έλεν Γκρέις και πέφτω στο goodreads πάνω σε κριτικές που το εκθειάζουν. Αφού τσεκάρω ότι δεν κοιτάω κατά λάθος άλλο τίτλο κάθομαι και επιβεβαιώνω βάση του περιεχομένου κάποιων από τις κριτικές ότι όντως μιλάμε για το ίδιο βιβλίο. Και μένω για άλλη μια φορά έκπληκτη να διαπιστώνω ότι τελικά, τα γούστα όντως διαφέρουν. Μου φάνηκε άνευρο, χωρίς καθόλου ένταση και αγωνία. Μια περιέργεια για το ποιος είναι ο πυρομανής την είχα είναι η αλήθεια, αλλά δεν με απορρόφησε η πλοκή σε κανένα σημείο. Το εκτίμησα πιο πολύ σαν βιβλίο κοινωνικού περιεχομένου, επειδή έχει να περάσει πολύ σημαντικό μήνυμα σχετικά με τον τρόπο που αισθάνονται τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες αδιάφορες και το πόσο μπορεί να επηρεάσει τον χαρακτήρα και τις πράξεις τους. Επίσης μπορώ να το εκτιμήσω και για το μήνυμα που

περνάει σχετικά με τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει το μπούλινγκ στα σχολεία και την ανάγκη για αποδοχή και αγάπη από το περιβάλλον (οικογενειακό και φιλικό). Όμως, τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν συμβάλλει στο να θεωρηθεί ένα μυθιστόρημα ως Αστυνομικό, πόσο μάλλον ως καλό αστυνομικό. Μυστήριο υπήρχε, δεν είχα μαντέψει τον υπαίτιο των πυρκαγιών και μπράβο του που το σκέφτηκε. Και η αιτιολόγηση είναι εντάξει, με κάλυψε, δεν μπορώ να πω. Υπήρχαν και κάποιες σκηνές όπου οι περιγραφές της φωτιάς και των θυμάτων της ήταν αρκετά έντονες. Όμως σε όλη τη διάρκεια της πλοκής δεν αγχώθηκα, δεν "καρδιοχτύπησα", ούτε και φοβήθηκα ότι κάποιος από τους πρωταγωνιστές θα πάθει κάτι. Τους έβλεπα να μιλάνε μεταξύ τους, να παρακολουθούν άτομα, να ανακρίνουν υπόπτους και βαριόμουν. Δεν ξέρω γιατί, είχα και πολύ δουλειά τις μέρες που το διάβαζα και μου πήρε πάνω από βδομάδα να το τελειώσω, ίσως φταίει και αυτό που δε μου άρεσε τόσο.

Ακούει κανείς;

Aroma del Libro

Η ψυχή μου κραυγάζει, ουρλιάζει, ματώνει, πονάει…μα ποιος θα την ακούσει; Τα ερμητικά χείλη διπλοσφραγισμένα δεν της επιτρέπει να βγει. Τα δάκρυα δεν κυλούν από τις κόγχες των ματιών της. Το λευκό άλικο στο δέρμα της αυξάνεται. Κι όλοι οι ‘παντογνώστες’ βγάζουν πόρισμα ‘…είναι λόγω κακής διατροφής…’. Όλοι κοιτάζουν την νεαρή κοπέλα επιδερμικά, επιφανειακά, σχολιάζουν, δαχτυλοδείχνουν στο διάβα της. Εκείνη τα γνωρίζει αλλά τα αγνοεί. Τα υψωμένα από χρόνια τείχη δεν επιτρέπουν τις λέξεις να τρυπώσουν. Αγέρωχη, συνεχίζει να βαδίζει περήφανη στην πασαρέλα των κριτών. Το βάρος ασήκωτο στους ώμους της. Λυγίζει, πέφτει, πληγώνεται αλλά ξανασηκώνεται. Πόσες φορές ακόμη; Πόσες φορές ακόμη θα αντέξει; Νοιώθει σαν το Σίσσυφο κυλάει τον μεγάλο βράχο, τον φτάνει στο πλάτωμα κι εκείνος ξανακυλάει κάτω. Και να αρχίζει την ίδια ατέρμονη διαδικασία. Όλη μέρα…κάθε μέρα…για πόσο ακόμη…;

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; Η μόνες λέξεις που κραυγάζει η σιωπή και σαν αντίλαλος ηχούν στην άβυσσο της λησμονιάς. Αχ Θεέ μου… γιατί τόση μοναξιά…γιατί τόση εσωτερική μοναξιά…δεν αντέχω… πόσο να αντέξω…; Συχωρνάμε αλλά και σήμερα το παράπονο με πιάνει… και τι ζητώ…κάποιος να αφουγκραστεί την σιωπή μου…να ακούσει την κραυγή μου…να απλώσει το χέρι του στον ώμο μου…να με δροσίσει με την παρέα του…να εναποθέσει την ψυχή του δίπλα στην δική μου…και να ράνει τις βαθιές πληγές μου…με βάλσαμο…με έναν χείμαρρο από βάλσαμα λόγια…και μία φράση…ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ… Και οι κραυγές ξαναρχίζουν… ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; Η μόνες λέξεις που κραυγάζει η σιωπή και σαν αντίλαλος ηχούν στην άβυσσο της λησμονιάς. Αχ Θεέ μου… γιατί τόση μοναξιά…γιατί τόση εσωτερική μοναξιά…δεν αντέχω… πόσο να αντέξω…;

Συχωρνάμε αλλά και σήμερα το παράπονο με πιάνει…και τι ζητώ…κάποιος να αφουγκραστεί την σιωπή μου… να ακούσει την κραυγή μου… να απλώσει το χέρι του στον ώμο μου…να με δροσίσει με την παρέα του…να εναποθέσει την ψυχή του δίπλα στην δική μου…και να ράνει τις βαθιές πληγές μου…με βάλσαμο…με έναν χείμαρρο από βάλσαμα λόγια…και μία φράση…ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ… Και οι κραυγές ξαναρχίζουν…

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;;;;;; …κι αν ακούει ας μου απαντήσει στην βουβή μου ικεσία…

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; Aroma del Libro

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ειρήνη Αποστολάκη Συνέντευξη: Αγγελίνα Παπαθανασίου

Το έμμετρο παραμύθι «Τα μυρμηγκοκαμώματα του Μελή» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη, είναι το πρώτο της παιδικό βιβλίο.

Αποστολάκη Ειρήνη Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Κυρία Αποστολάκη, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μου διαθέτετε. Λόγω του επαγγέλματός σας (καθηγήτρια Μαθηματικών), είστε σε καθημερινή επαφή με παιδιά. Η αγάπη σας για αυτά, σας οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου σας «Τα μυρμηγκοκαμώματα του Μελή»; Γιατί ένα παραμύθι και όχι ένα βιβλίο για μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά; Ε.Α. Καλησπέρα σας, κυρία Παπαθανασίου. Σας ευχαριστώ και εγώ με τη σειρά μου για τη φιλοξενία στο site Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Πράγματι, ήδη από τα φοιτητικά μου χρόνια, η καθημερινή μου ενασχόληση με την εκπαιδευτική διαδικασία, απέδειξε ότι εκεί βρισκόταν ο σκοπός που αναζητούσα. Σε όλα αυτά τα χρόνια που έχουν ακολουθήσει, έχω συναναστραφεί παιδιά σε ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα, από μαθητές του Δημοτικού Σχολείου έως μαθητές Λυκείου. Κάθε ένα από αυτά, υπέροχα μοναδικό……

Το 2009, ίδρυσα στο Ηράκλειο ιδιωτικό κέντρο προσχολικής εκπαίδευσης, που λειτούργησε για έξι περίπου χρόνια. Και κάπου εκεί πρέπει να ήταν, που, χωρίς να το καταλάβω, ερωτεύτηκα την προσχολική ηλικία. Αυτά τα απίθανα πλασματάκια, με τις αγνές ψυχούλες και τα ακόμα αγνότερα μυαλουδάκια, έτοιμα να ρουφήξουν κάθε σταγόνα γνώσης. Που βρίσκουν τρομερά ενδιαφέροντα, όλα τα απλά που οι ενήλικες προσπερνάμε ως βαρετά και δεδομένα. Εκεί ακριβώς γεννήθηκε η ιδέα του Μελή, εκεί ωρίμασε και σιγά- σιγά τα μυρμηγκοκαμώματά του αποτυπώθηκαν στο χαρτί. Μιλήστε μας λίγο για τον ήρωά σας. Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στα παιδιά με το βιβλίο σας; Ε.Α. Μεγάλωσα μέσα στη φύση. Θεωρώ, ότι αποτελεί ένα μεγάλο σχολείο για όλους μας. Ανέκαθεν την παρατηρούσα και διδασκόμουν από όσα καταπληκτικά συνέβαιναν γύρω μου. Η κοινωνία των μυρμηγκιών, ήταν

Αποστολάκη Ειρήνη Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

από τα πιο εντυπωσιακά. Εργατικότητα, οργάνωση, απόλυτη εξειδίκευση και άριστος καταμερισμός της εργασίας, είναι όσα χαρακτηρίζουν τον μυρμηγκόκοσμο. Μια λίγο πιο προσεκτική ματιά, σε αφήνει έκπληκτο! Τα μυρμήγκια πορεύονται με πλήρη τάξη, σε συγκεκριμένο προορισμό. Μπορεί να απομακρυνθούν πολύ από τη φωλιά τους, αλλά δεν χάνονται ποτέ! Επιλέγουν πάντοτε την συντομότερη διαδρομή και έχουν μια εξαιρετική ικανότητα να προσπερνούν όσα εμπόδια βρίσκονται στο δρόμο τους, ακόμα και εκείνα που κάποιος κατεργάρης παρατηρητής, εμφανίζει στη πορεία τους από το πουθενά. Το κάθε ένα από αυτά, εργάζεται με ζήλο, ακατάπαυστα, χωρίς ουσιαστικά να του το επιβάλλει κανείς, απλά έτσι συμβάλλει στην ομαλή λειτουργία του συνόλου. Εξαίρεση αποτελούν οι κηφήνες, αλλά και αυτοί υπάρχουν σε κάθε κοινωνία! Αν κάποιο πληγωθεί ή δυσκολευτεί, τα υπόλοιπα θα σπεύσουν κατευθείαν να το

βοηθήσουν. Διδάσκουν την αξία της συνεργασίας και της ομαδικότητας. Ο ήρωας μας, ο Μελής λοιπόν, είναι ένα μυρμηγκάκι που ζει με την υπόλοιπη ομάδα και μέσα από τις περιπέτειες τους, δίνουν στους μικρούς αναγνώστες, χρήσιμες πληροφορίες για τον κόσμος τους και επιπλέον, τα διδάσκουν τις αξίες και τις αρετές που τα διακρίνουν. Εκτός όμως από ένα καλό βιβλίο, έχετε δημιουργήσει στο διαδίκτυο και μια όμορφη σελίδα με τον ήρωά σας. Στην ιστοσελίδα www.melis.gr, τα παιδιά θα βρουν εκπαιδευτικά παιχνίδια, ζωγραφιές, εργασίες πρώτης γραφής. Έχετε κάνει εξαιρετική δουλειά και σας αξίζουν συγχαρητήρια. Πώς σας ήρθε η ιδέα της δημιουργίας αυτής της σελίδας; Ε.Α. Η εμπειρία μου στη προσχολική εκπαίδευση, μου έδειξε ότι τα παιδιά σε αυτά τα πρώτα εκπαιδευτικά τους βήματα, δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον, όταν οι γλωσσικές, γραφικές ή μαθηματικές δραστηριότητες που

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Ειρήνη

Αποστολάκη

Όλες οι δραστηριότητες προσφέρονται στους μικρούς μαθητές εντελώς δωρεάν, σε μορφή pdf, για να τις αποθηκεύσουν στον υπολογιστή τους ή να τις εκτυπώσουν.

καλούνται να κάνουν, έχουν στοιχεία μιας παιδικής ιστορίας. Τα χρώματα, οι εικόνες, οι παιδικοί χαρακτήρες και το σενάριο, μετατρέπουν τη μάθηση από βαρετή διαδικασία που το παιδί βιάζεται να τελειώσει, σε ένα υπέροχο παιχνίδι που δεν χορταίνει. Στο www.melis.gr, το υλικό εμπλουτίζεται διαρκώς με νέες δραστηριότητες. Σύντομα, θα ακολουθήσει επιπλέον εκπαιδευτικό υλικό, με δραστηριότητες πρώτης γραφής, καρτέλες δραστηριοτήτων νηπιαγωγείου και προβλήματα Μαθηματικών για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου, πάντα με θέματα εμπνευσμένα από «Τα μυρμηγκοκαμώματα του Μελή» .

Το βιβλίο σας, έχει αγαπηθεί από τους μικρούς αναγνώστες και έχει δεχτεί καλές κριτικές. Αυτό όλο, εκτός από χαρά, σας δημιουργεί άγχος για το επόμενο συγγραφικό σας βήμα; Υπάρχει ήδη στο μυαλό σας κάποιος ήρωας ή ηρωίδα που σας βασανίζει γλυκά; Ε.Α. Πράγματι, οι εντυπώσεις των αναγνωστών του βιβλίου και οι κριτικές με κάνουν να νιώθω υπέροχα. Η ευγνωμοσύνη μου είναι μεγάλη. Νιώθω επίσης, την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που φρόντισαν το κείμενό μου και εργάστηκαν σκληρά για να φτάσει στα βιβλιοπωλεία ένα τόσο όμορφο βιβλίο. Όπως ανέφερα και παραπάνω, οι μικροσκοπικοί μυρμηγκο-ήρωες, έχουν ακόμα πολλά να διδάξουν στους μικρούς αναγνώστες. Έτσι, συχνά καταγράφω τα στιχάκια που μου εκμυστηρεύονται και

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Ειρήνη

Αποστολάκη

περιγράφουν τις περιπέτειες τους, φροντίζοντας πάντα οι μικροί αναγνώστες να αποκομίζουν σημαντικά μηνύματα. Ως εκπαιδευτικός, θα είναι πιο εύκολο για σας να μας απαντήσετε στο γιατί τα παιδιά δεν διαβάζουν βιβλία. Φταίει το εκπαιδευτικό σύστημα ή η τεχνολογία που μπαίνει στη ζωή τους από πολύ μικρή ηλικία; Τι πρέπει να κάνουμε για να φέρουμε τα παιδιά πιο κοντά στο βιβλίο; Ε.Α. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να βγάλει ένα γενικευμένο συμπέρασμα. Θα καταθέσω μονάχα την προσωπική μου εντύπωση. Πιστεύω ξεκάθαρα ότι η συμπεριφορά, οι συνήθειες και ο χαρακτήρας ενός παιδιού, είναι το αντίκρισμα των βιωμάτων του. Θέλω να πω ότι τα παιδιά, δρουν μιμητικά, αντιγράφοντας τις πράξεις που συναντούν στο περιβάλλον τους. Θεωρώ λοιπόν, πως αν τα παιδιά βλέπουν γύρω τους ανθρώπους να διαβάζουν, αντί

να παρακολουθούν τηλεόραση και να περνούν ώρες μπροστά στους υπολογιστές ή ακόμα καλύτερα, αν οι ενήλικες δεν καταφεύγουν στην εύκολη λύση του tablet και του κινητού για να μείνει προσηλωμένο το παιδί, αλλά θα θελήσουν να περάσουν μαζί του κάποιο χρόνο δημιουργικό, διαβάζοντας ένα βιβλίο ή κάνοντας παρέα με μια δημιουργική δραστηριότητα, θα αποκτήσουν σιγά -σιγά μια καλή συνήθεια. Μάλιστα, πάντοτε το βιβλίο δίνει καλές αφορμές για μια ακόμα εποικοδομητική συζήτηση . Κι ίσως αυτό να είναι τελικά το σημαντικότερο. Προσωπικά, μεγάλωσα σε ένα σπίτι με μεγάλες βιβλιοθήκες και ο γονιός να μας διαβάζει ένα βιβλίο πριν κοιμηθούμε. Είναι μια έντονη, γλυκιά εικόνα στις αναμνήσεις μου. Εγώ, τα δυο μου αδέλφια και οι μεγάλες βιβλιοθήκες, που βρίσκονται πλέον στα δικά μας σπίτια, νομίζω, δείχνουν ότι η μέθοδος είχε επιτυχία. Τα παιδικά βιβλία, επιλέγονται συνήθως από τους ενήλικες.

Αποστολάκη Ειρήνη Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Έχω δει γονείς να αφαιρούν το δικαίωμα επιλογής από τα παιδιά τους, με την δικαιολογία ότι δεν έχουν αναγνωστικές εμπειρίες σε σχέση με τους ίδιους. Σωστή ή λανθασμένη κατά την άποψή σας, η κίνηση των γονέων; Ε.Α. Νομίζω ότι οι γονείς, οφείλουν να επιτρέπουν στα παιδιά να εκδηλώνουν τις προτιμήσεις τους στην επιλογή των βιβλίων. Οι τάσεις τους διαφαίνονται από πολύ μικρή ηλικία και το διάβασμα γίνεται πιο ελκυστικό, όταν το θέμα είναι ενδιαφέρον για τον μικρό αναγνώστη. Ασφαλώς, οι γονείς πρέπει διακριτικά να παρακολουθούν και να επιβλέπουν τις επιλογές των παιδιών κι όπου κρίνουν απαραίτητο να επέμβουν, να το κάνουν με διάλογο και επιχειρήματα.

Ε.Α. Όπως ανέφερα και παραπάνω, και η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη λογοτεχνία. Στα σχολικά μου χρόνια, ξεκίνησα ξεχωρίζοντας τους μύθους του Αισώπου και την Ελληνική μυθολογία. Στην εφηβεία μου με κέρδισαν αρχικά τα βιβλία του Ιουλίου Βερν, της Αγκάθα Κρίστι και αργότερα ο Παπαδιαμάντης και ο Καζαντζάκης, τους οποίους μελετώ ακόμα με το ίδιο ενδιαφέρον.

Ποια ήταν η σχέση σας με τα βιβλία στην παιδική – εφηβική ηλικία; Το αγαπημένο σας βιβλίο; Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

«Ο Ερωτόκριτος», είναι το βιβλίο που θεωρώ σπουδαίο βιβλίο εγχειρίδιο ζωής και με συντροφεύει συχνά εδώ και πολλά χρόνια.

Αποστολάκη Ειρήνη Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Στις μεγάλες πόλεις, τα παιδιά έχουν την δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με το βιβλίο, αν το θελήσουν (παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις, φεστιβάλ βιβλίου). Τι γίνεται όμως με τις μικρότερες πόλεις και χωριά; Ε.Α. Σίγουρα, οι ευκαιρίες που προσφέρονται στην πόλη, είναι πολύ περισσότερες. Όμως, δεν νομίζω ότι κάτι τέτοιο αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για την αγάπη των παιδιών των μικρότερων κοινωνιών , για το βιβλίο. Δανειστικές βιβλιοθήκες στα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί, και οπωσδήποτε οι ίδιοι οι γονείς, μπορούν επάξια να καλύψουν το κενό. Υπάρχουν στο πρόγραμμα παρουσιάσεις του Μελή σε διάφορες πόλεις για να τον γνωρίσουν περισσότερα παιδιά; Ε.Α. Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο Μελής, θα επανέλθει με νέες παρουσιάσεις και δραστηριότητες. Μπορείτε να κάνετε like στη σελίδα «Τα μυρμηγκοκαμώματα

του Μελή», όπως και στη σελίδα «Κόκκινη Κλωστή Δεμένη» στο Facebook και να ενημερώνεστε για όλα τα νέα και τις εκδηλώσεις. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο που μου διαθέσατε και να σας ευχηθώ καλή δημιουργική συνέχεια και κάθε επιτυχία στο βιβλίο σας! Ε.Α. Σας ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι και σε σας καλή συνέχεια και καλή επιτυχία!

Αγγελίνα Παπαθανασίου Ο Μελής, ένα μικρό μυρμήγκι, βοηθάει στην κατασκευή φράγματος έξω στην αυλή μαζί με άλλα μυρμήγκια, για να προστατεύσουν τη φωλιά τους από τη βροχή.

φυλλαράκι που γίνεται μια πρόχειρη βαρκούλα. Όμως, είναι θέμα χρόνου,το φυλλαράκι-βαρκούλα, να ανατραπεί. Ο Μελής κινδυνεύει. Θα καταφέρει τελικά να σωθεί;

Μια δυνατή βροχή, όμως, ξεκινάει ξαφνικά, και τα μυρμήγκια πιάνονται απ’ όπου μπορούν για να μη παρασυρθούν από τα νερά. Ο Μελής, όμως, δεν τα καταφέρνει και παρασύρεται από αυτά. Καταλήγει πάνω σε ένα

Πρόκειται για ένα έμμετρο παραμύθι με εξαιρετική ομοιοκαταληξία. Η συγγραφέας με το παραμύθι της αυτό, συστήνει στους μικρούς της φίλους το κόσμο των μυρμηγκιών. Με την βοήθεια της εικονογράφου του βιβλίου, της Κριστίν Μενάρ, τα

παιδιά μπαίνουν σε μυρμηγκοφωλιά, βλέπουν πως γεννιούνται, μεγαλώνουν, δουλεύουν τα μυρμήγκια και μαθαίνουν ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα για αυτά, που νομίζω ότι ούτε εμείς οι μεγάλοι τα γνωρίζουμε καλά-καλά. Το βιβλίο της Ειρήνης Αποστολάκη πετυχαίνει να ψυχαγωγήσει τα παιδιά με την περιπέτεια του Μελή, να τους προσφέρει γνώση, αλλά και να τους μάθει ότι όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν αν υπάρχει συνεργασία και ομαδικό πνεύμα. «Για άλλη μια φορά, μυρμήγκια, αποδείξαμε μαζί Ότι όλα ξεπερνιούνται με δουλειά ομαδική» Φυσικά, τα μυρμήγκια της ιστορίας μας δεν είναι μόνα τους. Έχουν και φίλους που μοιράζονται μαζί τους χαρούμενες στιγμές. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τα τζιτζίκια που διαθέτουν ορχήστρα, μια πεταλούδα, μαέστρος της ορχήστρας και μια πυγολαμπίδα που προσφέρει το φως της στα μυρμήγκια για να μην

παραπατήσουν έτσι σκοτεινά που είναι μέσα στη φωλιά. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κόκκινη Κλωστή Δεμένη και απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 4+. Τα μικρά παιδιά σίγουρα θα απολαύσουν τα μυρμηγκοκαμώματα του Μελή, ενώ τα μεγαλύτερα σε ηλικία παιδιά, μετά την απολαυστική ανάγνωση, μπορούν να συζητήσουν πολλά θέματα με τους γονείς ή τους εκπαιδευτικούς που προκύπτουν από την περιπέτεια του Μελή. Το σίγουρο είναι ότι τα παιδιά θα αγαπήσουν και θα ξετρελαθούν με τον Μελή. Για αυτό η συγγραφέας έφτιαξε μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο για τον αξιολάτρευτο ήρωα της. Η διεύθυνση της σελίδας είναι www.melis.gr. Eκεί, τα παιδιά θα βρουν παιχνίδια, δραστηριότητες, ζωγραφιές και πολλές πολλές εκπλήξεις από τον Μελή.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Βασιλική Διαμάντη Συνέντευξη: Αγγελική Δαφτσίδου

Κοντά μας έχουμε τη συγγραφέα Βασιλική Διαμαντή με μία συνέντευξη αποκαλυπτική για τον χαρακτήρα της, αλλά και τον τρόπο γραφής της. Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που διαθέσατε στο site μας «Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών» και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο έργο σας.

Η Υφάντρα της Πόλης είναι το δεύτερο βιβλίο σας. Τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε ένα ερωτικό μυθιστόρημα που αγγίζει πολλές φορές το ιστορικό; Β.Δ. Η Πόλη! Αυτή η αιώνια Πόλη που όταν την επισκεφτείς την ερωτεύεσαι. Μαγική, ερωτεύσιμη, λάγνα, πέρασμα από την Ανατολή στη Δύση. Ένωση διαφορετικών πολιτισμών, λαών και θρησκειών. Και φυσικά οι ιστορικές εξελίξεις ανάμεσα στις δυο χώρες που καθόρισαν και επέδρασαν δραματικά πάνω στη ζωή πολλών ανθρώπων.

Πόσο υπεύθυνη είναι η συγγραφή ενός μυθιστορήματος που μπλέκει τις ιστορίες των ηρώων του με ιστορικά γεγονότα και πόσο δύσκολη τελικά; Β.Δ. Και τα δυο στο μέγιστο βαθμό. Υπεύθυνη γιατί απαιτεί μεγάλη ιστορική έρευνα και δύσκολη γιατί μιλάμε για λογοτεχνία και όχι για ένα ιστορικό βιβλίο. Άρα ο σκοπός δεν είναι η ενημέρωση για τα ιστορικά

γεγονότα αλλά τα συναισθήματα και οι χαρακτήρες των ηρώων που δρουν. Διαβάζοντας τον τίτλο του βιβλίου σας ήταν αυτός το πρώτο πράγμα που με τράβηξε. Ο τίτλος τελικά είναι το κλειδί για την προσοχή του αναγνώστη ή οι βιβλιόφιλοι είναι πιο υποψιασμένοι και δεν αρκούνται σ’ αυτό;

Β.Δ. Σίγουρα ο τίτλος και το εξώφυλλο εξιτάρει τον αναγνώστη. Αλλά τα περισσότερα βιβλία σήμερα τα έχουν και τα δυο πολύ καλά μελετημένα. Με την υπόθεση τι γίνεται; Αυτό είναι πραγματικά το σημείο που κάνει ένα βιβλίο να ξεχωρίζει. Και οι βιβλιόφιλοι πιστεύω δεν ξεγελιούνται εύκολα, λόγω εμπειρίας στο διάβασμα. Η μοίρα των ηρώων σας και το τέλος τους είναι προδιαγεγραμμένα στα βιβλία σας; Β.Δ. Ποτέ δεν ξέρω από την αρχή το τέλος του βιβλίου. Πάντα μου προκύπτει γράφοντας. Οι ήρωες ενεργούν μόνοι τους και με οδηγούν. Αδύνατον να τους οδηγήσω εκεί που θέλω εγώ. Τους ακολουθώ. Είναι πάντα γεμάτο ανατροπές το ταξίδι μαζί τους. Είναι ένα παιχνίδι ανάμεσά μας. Αρκεί μια δυνατή ιστορία για την επιτυχία ενός μυθιστορήματος ή παίζει ρόλο το ταλέντο και ο τρόπος γραφής του συγγραφέα; Β.Δ. Ταλέντο και τρόπος γραφής πρώτα φυσικά και μετά μια

πρωτότυπη και όχι χιλιοειπωμένη ιστορία είναι ο τέλειος συνδυασμός. Τίποτα λιγότερο. Υπάρχει μυστική συνταγή για τη συγγραφή ενός πετυχημένου μυθιστορήματος και τι σημαίνει για σας πετυχημένο μυθιστόρημα; Β.Δ. Έμπνευση και ταξίδια ψυχής. Πετυχημένο μυθιστόρημα είναι αυτό που θα το διαβάσεις απνευστί και όταν περάσει καιρός, ακόμα κι αν δεν θυμάσαι την υπόθεση, θα λες

ότι ήταν ένα βιβλίο που άξιζε. Αυτό σημαίνει ότι κάτι σου άφησε. Τι ψάχνουν σήμερα οι αναγνώστες σε ένα καλό βιβλίο και πως χτίζεται η σχέση εμπιστοσύνης με τον συγγραφέα; Β.Δ. Δεν ξέρω ειλικρινά τι ψάχνει ο καθένας, αλλά εγώ σαν αναγνώστρια θέλω ένα βιβλίο να με ταξιδέψει με την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά. Να μου ανοίξει παράθυρα σε όλα τα

επίπεδα. Πρωτότυπο, ανατρεπτικό, ταξιδιάρικο και γεμάτο συναισθήματα που εναλλάσσονται. Είναι δύσκολο να το καταφέρεις σαν συγγραφέας, αλλά το οφείλουμε στους αναγνώστες. Υπάρχει αλήθεια κάτι ή κάποιος που θα σας έκανε να σταματήσετε να γράφετε; Β.Δ. Ο θάνατος, σωματικός ή πνευματικός.

Αγγελική Δαφτσίδου

Η υφάντρα της Πόλης ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

Στο βιβλίο της η συγγραφέας μας προϊδεάζει από τον τίτλο για το μυστήριο της πλοκής που ακολουθεί. Η Υφάντρα της Πόλης απειλητική και σκοτεινή παίρνει μορφή στις πρώτες σελίδες του βιβλίου και η αντίστροφη μέτρηση για την ιστορία ξεκινά με τον ερχομό ενός μωρού, της Λυδίας. Το χαρμόσυνο αυτό γεγονός όμως θα φέρει σε κάποιον δάκρυα και φόβο για το μέλλον. Μεταφερόμαστε στην Ξάνθη του 1912 όπου γνωρίζουμε τον καπνέμπορα Δημήτρη Κουγιουτζόγλου και την όμορφη γυναίκα του την Ολυμπία.

Μαζί τους ζούμε παράλληλα τους Α’ Βαλκανικούς Πολέμους και την σκληρότητα των Βουλγάρων στη Θράκη. Παρ’ όλη την τραγική τους μοίρα το ζευγάρι φέρνει στον κόσμο τα δίδυμα παιδιά τους. Ο Άγγελος και η Ευανθία ακολουθούν διαφορετικούς δρόμους στη ζωή τους. Εκείνη παντρεύεται μικρή και ο αδερφός της φεύγει στην Πόλη για να κάνει την τύχη του. Και εκεί θα συναντήσει το γραμμένο του. Εκεί θα γνωρίσει και θα ερωτευθεί τη γυναίκα που θα σημαδέψει τη ζωή του. Μια αλλόθρησκη! Μια Τουρκάλα, τη Λυδία.

Ένας έρωτας καταδικασμένος. Μια αγάπη που θα γεννήσει το μίσος και τον φθόνο. Μια οικογένεια που θα βρεθεί αντιμέτωπη με το στίγμα της διαφορετικότητας σε εκείνους τους άγριους καιρούς στην Κωνσταντινούπολη. Και η Υφάντρα πάντα εκεί παρούσα, να υφαίνει τους ζωές τους και να κινεί τα νήματα όπως εκείνη έχει σχεδιάσει. Ένα βιβλίο με συγκλονιστική πλοκή, που καταφέρνει να μπλέξει τις ζωές των ηρώων και τη μοίρα τους με τις μαύρες σελίδες του Ελληνισμού. Ένας έρωτας, ένα μυστικό, μια θυσία, ένας βαρύς όρκος…συγκινούν τον αναγνώστη και τον παρασύρουν να βιώσει τα συναισθήματα και τα δράματα των ηρώων.

Και ξαφνικά βρεθήκαμε γερασμένοι

Αγγελική Δαφτσίδου Το γήρας είναι η πιο δημοκρατική φάση της ζωής του ανθρώπου. Τότε οι διαφορές ισοσκελίζονται και βλέπει πόσο παρόμοια είναι η σκέψη και η στάση ανθρώπων με εντελώς διαφορετική καταγωγή και διαδρομή.

Σακς, που έφυγε από τη ζωή πριν απόλίγο καιρό, σ' ένα κείμενό του, τον Φεβρουάριο του 2015 ομολογεί τον φόβο του για το επερχόμενο τέλος του, αλλά γράφει πως το συναίσθημα που δεσπόζει μέσα του είναι η ευγνωμοσύνη. «Αγάπησα και Είμαστε όλοι επιζώντες με αναστολή, αγαπήθηκα, μου δόθηκαν πολλά έγραφε ο Ζακ Ντεριντά, Γάλλος και κάτι ανταπέδωσα κι εγώ με τη φιλόσοφος, δηλώνοντας: «Παραμένω σειρά μου» και καταλήγει: «Πάνω ανεπίδεκτος διαπαιδαγωγήσεως, απ' όλα, υπήρξα ένα συνειδητό ον, όσον αφορά τη σοφία του να ένα σκεπτόμενο ζώο πάνω σε ξέρεις-να-πεθάνεις ή, αν προτιμάτε, τούτο τον πλανήτη, πράγμα από να ξέρεις-να-ζεις». μόνο του τεράστιο ως προνόμιο Από την άλλη, ο νευρολόγος Όλιβερ και ως περιπέτεια».

Και έτσι έχουμε τον κύκλο της ζωής… Πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί τον αποκαλούσαν κύκλο και όχι ευθεία. Μία ευθεία που με τη γραμμικότητά της να αναπαριστά την εξέλιξη του ανθρώπου… τα βιώματά του, τις προσθήκες του, τις ερμηνείες του. Θα ήταν πιο λογικό, αφού η ευθεία έχει μία αρχή και ένα τέλος, όπως και η ζωή. Γιατί στη ζωή έχεις ό,τι επιλέξει αυτή να σου φέρει. Θέλω να πω, τα πράγματα είναι όπως είναι. Γεννιέσαι, ζεις, πεθαίνεις! Τι κάνεις με τον χρόνο που σου δίνεται, στο ενδιάμεσο, αυτό και μόνο αυτό, έχει σημασία. Άρα, η έναρξη είναι γνωστή, όπως άλλωστε και το τέλος. Αυτό που όμως έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ταξίδι. Η διαδρομή που θα χρειαστεί να διανύσουμε για να φτάσουμε στο τέλος. Οι άνθρωποι σήμερα ζουν περισσότερο, εργάζονται περισσότερο και συμβάλλουν επί περισσότερα χρόνια στην κοινωνική και οικονομική ζωή. Οι αντιλήψεις μας για το γήρας πρέπει

να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα της αυξανόμενης μακροζωίας μας και όχι να μένουν προσκολλημένες στο παρελθόν. Τι γίνεται όμως όταν η νιότη περάσει, είτε είμαστε 63 είτε 79 και ξαφνικά βρισκόμαστε γερασμένοι; Η γήρανση είναι μια φυσιολογική πορεία αλλαγών, είναι το άλλο άκρο της συνέχειας της ζωής, που αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου. Δεν είναι μια στατική, αλλά ούτε και ομοιόμορφη περίοδος. Χαρακτηρίζεται από σημαντικές σταδιακές αλλαγές, σωματικές, συναισθηματικές, πνευματικές και συνήθως η μνήμη των σύγχρονων γεγονότων αμβλύνεται, ενώ το παρελθόν παραμένει σχετικά ζωηρό. Μια παροιμία λέει: «Δεινόν το γήρας, ου γαρ έρχεται μόνον», αλλά «τα άτομα της τρίτης ηλικίας» μπορούν και πρέπει να είναι ενεργοί και μετρήσιμοι στην κοινωνία και στο περιβάλλον στο οποίο ζουν και όχι να αντιμετωπίζονται σαν άτομα με ειδικές ανάγκες.

Και ξαφνικά βρεθήκαμε γερασμένοι

Οι νεότεροι, λοιπόν, θα πρέπει να καταλάβουμε πως τα γηρατειά δεν είναι παρά το επιστέγασμα της ολοκλήρωσης, που αγωνιστήκαμε να πετύχουμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας. Οι ηλικιωμένοι είναι άτομα που μπορούν να αναπτυχθούν συναισθηματικά, πνευματικά και να αποκτήσουν νέες εμπειρίες. Η πείρα και οι γνώσεις που απέκτησαν αποτελούν προνόμιο, τόσο για τους ίδιους τους ηλικιωμένους, όσο και για τους νεώτερους. Γιατί, μια άλλη παροιμία μας λέει: «Εκεί που είσαι ήμουν κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις», τονίζοντας για ακόμη μία φορά τον κύκλο της ζωής, που συναντήσαμε παραπάνω.

Μέσα στην καθημερινότητα, πολύ συχνά, ξεχνάμε να δίνουμε την πρέπουσα σημασία και προσοχή στα πράγματα και τους ανθρώπους που έχουν σημασία στη ζωή μας. Τείνουμε να πιστεύουμε πώς όλα είναι δεδομένα και δοσμένα για πάντα και αφήνουμε τον χρόνο να γλιστράει μέσα απ’ τα χέρια μας. Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι αλήθεια και στην πραγματικότητα το ξέρουμε πολύ καλά. Πριν, λοιπόν, ξυπνήσουμε ένα πρωί και «ξαφνικά βρεθούμε γερασμένοι», οφείλουμε να κάνουμε το κάθε λεπτό της ζωής μας να αξίζει. Κλείνοντας , ας κάνουμε έναν «ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΖΩΗΣ»...με τα

Και ξαφνικά βρεθήκαμε γερασμένοι

όσα έγραψε ο Mario de Andrade -Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία. Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά. Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει. Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες. Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί. Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους. Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους. Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα. Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα... Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια. Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή. Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων... Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή. Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει. Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει. Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου. Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...

Ξανθή Μαντέλα

Συνέντευξη: Παπαθανασίου Αγγελίνα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Κυρία Μαντέλα, σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που μου διαθέτετε. Είστε ψυχολόγος εδώ και χρόνια. Η συγγραφή πώς προέκυψε στη ζωή σας; Ξ.Μ. Καταρχάς, εγώ σας ευχαριστώ για τη φιλοξενία και το ενδιαφέρον σας. Η συγγραφή προέκυψε έτσι απλά, χωρίς κάποιο πλάνο. Δουλεύω χρόνια μόνο με ενήλικες και κάθε φορά που σκεφτόμουν τα παιδιά, έλεγα πως αν ποτέ ασχοληθώ μαζί τους, θα προτιμούσα να τα προσεγγίσω, όχι μέσα από την ιδιότητα μου, αλλά κάπως διαφορετικά, χωρίς όμως να ξέρω το πως. Τελικά αυτό έγινε μέσα από τις παιδικές ιστορίες. Έτσι, βρέθηκα να συμμετέχω σε ένα σεμινάριο για αρχάριους, μετά από παρότρυνση μιας πολύ καλής φίλης και μέσα από εκεί προέκυψε και η συγγραφή. Ποια ήταν τα βιβλία που σας κρατούσαν συντροφιά στη παιδική και εφηβική σας ηλικία; Ξ.Μ. Ήταν πολλά και διαφορετικά. Πραγματικά, πολύ μεγάλη η ποικιλία. Μόνο που δεν τα επέλεγα εγώ, μου προέκυψε αυτό. Έχω έναν μεγαλύτερο, κατά δυο χρόνια

αδελφό, ο οποίος μπορεί να χαρακτηριστεί βιβλιοφάγος. Έτσι, απ’ όταν ήμασταν μικρά παιδιά, ερχόντουσαν πολλά βιβλία στο σπίτι. Ό, τι επέλεγε και διάβαζε εκείνος, μετά περνούσε σε μένα. Βέβαια, μεταξύ μας, δεν κατάφερα ακόμα να τον φτάσω στον αριθμό των αναγνωσμένων βιβλίων. Στο βιβλίο σας, «Ο άσπρος σκύλος με τα πολλά ονόματα», καταλαβαίνουμε την αγάπη σας για τα ζώα και ιδιαίτερα την ευαισθησία σας για τα αδέσποτα. Ποιες άλλες ευαισθησίες έχει η Ξανθή Μαντέλα; Ξ.Μ. Δεν είμαι σίγουρη πως ξέρω να σας απαντήσω σε αυτό. Θέλω να πω, μπορεί να με συγκινήσει το παραμικρό (κυριολεκτικά και μεταφορικά), που να αφορά ανθρώπους, ζώα, αντικείμενα, καταστάσεις, οτιδήποτε.

Ίσως αυτό να απαντά στην ερώτησή σας. Αυτό που νιώθω, πάντως, είναι ότι προσπαθώ να μη βλέπω τα πράγματα μονοδιάστατα. Θέλω να πω, πως ακόμα και μέσα από την

ιστορία του άσπρου σκύλου και την ανάγκη του για να βρει μια οικογένεια και να ανήκει κάπου, νομίζω πως έμμεσα προσπάθησα να μιλήσω για την υιοθεσία, γενικά. Και αυτή των παιδιών, δηλαδή. Ο άσπρος σκύλος θα μπορούσε να είναι ένα παιδί. Δεν συμφωνείτε; Ένα παιδί που έχει ακολουθήσει πολλές οικογένειες μέσω αναδοχής ή που, εν πάση περιπτώσει, έχει ακολουθήσει υποψήφιους γονείς που για κάποιο (σεβαστό) λόγο, δεν προχωρούν με την υιοθεσία και καταλήγει πάλι σε ένα ίδρυμα. Οι παρουσιάσεις του βιβλίου σας, έχουν ζωντάνια και δράση κι αυτό οφείλεται τόσο σε εσάς, όσο και στην ομάδα «Θεραπαίζω», που

έχετε φτιάξει μαζί με νέα παιδιά (ηθοποιοί αν δεν κάνω λάθος). Θα θέλατε να μας μιλήσετε για το πώς δημιουργήθηκε αυτή η ομάδα και ποιες είναι οι δράσεις της; Ξ.Μ. Οι Θεραπαίζω (www.facebook/therapaizw) είναι μια ομάδα που φτιάχτηκε από το Γιώργο Σουλεϊμάν, ο οποίος είναι ηθοποιός και εκπαιδευτικός θεατρικής αγωγής, από την Αλίκη Ευγενίου, η οποία είναι βρεφονηπιοκόμος, μουσικοπαιδαγωγός, εμψυχώτρια δημιουργικής έκφρασης (ΜED), την Ευγενία Σαμαρά, ηθοποιό και συντονίστρια παιδικών δραστηριοτήτων κι από εμένα. Σκοπός αυτής της ομάδας είναι η

ψυχαγωγία, η διασκέδαση και η εξέλιξη και δημιουργική έκφραση συναισθημάτων όλων των ηλικιών, μέσα από δραστηριότητες. Αυτές θα αφορούν το θέατρο, τη μουσική, και άλλες τέχνες που στηρίζονται στις βασικές αρχές της ψυχολογίας. Πιστεύουμε πως, όπως η ψυχολογία έτσι και όλες οι δημιουργικές τέχνες, έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο σε οποιαδήποτε ηλικία. Συνεπώς, η προσωπική εξέλιξη και έκφραση του καθενός ξεχωριστά, θεωρούμε πως θα γίνεται πιο ολοκληρωμένα μέσα από όλες αυτές τις τέχνες συνδυαστικά. Έχοντας αυτό ως πεποίθηση, τα εργαστήρια μας θα λειτουργούν αλληλοσυμπληρούμενα. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας; Υπάρχει ήδη στο μυαλό σας ο επόμενος ήρωας του βιβλίου σας; Ξ.Μ. Εκτός από τους Θεραπαίζω και παράλληλα με τη δουλειά μου, ασχολούμαι με τις διορθώσεις της επόμενης ιστορίας. Ο επόμενος ήρωας δηλαδή, υπάρχει ήδη στο χαρτί. Όχι στο μυαλό μου. Είναι και αυτός πολύ αγαπημένος πρωταγωνιστής, όπως και ο άσπρος σκύλος. Ελπίζω να αρέσει το ίδιο και να εκδοθεί κι αυτή η ιστορία. Σας το ευχόμαστε ολόψυχα!!!. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω και πάλι και να σας ευχηθώ καλοτάξιδο το βιβλίο σας και καλή επιτυχία στις δράσεις της ομάδας σας. Ξ.Μ. Σας ευχαριστώ και εγώ πολύ!!!

Νάγια Γ. Μητροπούλου

Ξορκίζοντας τα σκοτάδια! Προσωπικά, έχω βαρεθεί την μιζέρια στην οποία μας έχουν επιβάλλει, εκείνοι που θέλουν να λέγονται ηγέτες αυτής της χώρας. Όχι, δεν κλείνω τα αφτιά στον επικείμενο κίνδυνο. Θέλω… έχω ανάγκη να ξορκίσω την μαυρίλα της καθημερινότητας για να μπορέσω να αντέξω! Οπότε, μια μικρή βόλτα κάπου ψηλά, δίπλα στη θάλασσα, για έναν καφέ με ένα αγαπημένο πρόσωπο είναι η καλύτερη θεραπεία. Το πέρασμα του χρόνου μου έχει δείξει ότι οι «μαύρες μέρες» που ανά διαστήματα με πιάνουν (και φαντάζομαι όλοι έχουμε), μπορούν να εκδιωχθούν αρκεί να το θελήσω! Ό, τι και να μου πούνε και τα πιο οικεία μου πρόσωπα, εάν δεν το θέλω εγώ πρώτη απ’ όλους, δε μπορεί να γίνει. Παίρνω τα δικά μου πινέλα και χρωματίζω το δικό μου ουράνιο τόξο! Τα πινέλα μου ή τα εργαλεία μου, αν θέλετε, μπορεί να είναι η μουσική, μπορεί να είναι οι λέξεις στο χαρτί (ασυνάρτητες σκέψεις που εκείνη τη στιγμή μόνο θα βγάζουν νόημα), μπορεί να είναι λέγοντας μια καλημέρα, συναντώντας γνωστά πρόσωπα ή και άγνωστα ακόμα, μπορεί μια κλήση στο

τηλέφωνο από ένα αγαπημένο πρόσωπο, ένα απροσδόκητο δώρο που επιτέλους φτάνει στα χέρια μου και μόνο τότε το αντιλαμβάνομαι ότι είναι αλήθεια, μια έκπληξη! Καμβάς μου η ζωή και κάθε μέρα είναι μια ευκαιρία για κάτι διαφορετικό! Αλλά επειδή τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συμβεί, αν δε βγούμε από την προσωπική μας φυλακή σε πρώτο στάδιο, προτείνω το εξής.

Αφήστε τον ήλιο να πλημμυρίσει το δωμάτιο! Φτιάξτε τον αγαπημένο σας καφέ και αφήστε τη μυρωδιά του να γεμίσει την ψυχή σας με το άρωμά του! Βάλτε την αγαπημένη σας μουσική και ασχοληθείτε με ό, τι σας γεμίζει ευτυχία!

Μην παραμελείτε να φροντίζετε την εσωτερική σας ομορφιά. Εκείνη είναι που χρειάζεται την συνεχή σας φροντίδα… Και εκείνη είναι που θα σας χαρίσει την ευτυχία και θα ξορκίσει τα πιο βαθιά σας σκοτάδια…

Από ζάχαρη κι αλάτι - Βανέσα Αδαμοπούλου

Από ζάχαρη κι αλάτι Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Από ζάχαρη κι αλάτι. Η ιστορία του Ανδρέα. Φτιαγμένη σαν από ζάχαρη κι αλάτι.

Ένας απολογισμός του Ανδρέα, ένα μπαούλο θύμησες, έτσι όπως το έλεγε απλά, αλλά με όλη της τη σοφία, η γιαγιά Βένη: «Ζάχαρη κι αλάτι, παιδί μου, η ζωή του καθενού. Ποιου λίγο, ποιου πολύ, τι σημασία έχει; Ζάχαρη κι αλάτι η ζωή!». Ο Ανδρέας αφηγείται και μεταφέρει τις μνήμες του σε εμάς. Απλά, χωρίς κατηγορώ, χωρίς επίρριψη ευθυνών. Μια εξομολόγηση ψυχής. Σε μεγάλη πλέον ηλικία, ο Ανδρέας εξομολογείται από καρδιάς.... Σε ένα χωριό της Ηπείρου μεγαλώνει ο Ανδρέας. Ένα παιδί που ζει με τους γονείς του στο σπίτι που έχτισε ο πατέρας το οποίο είναι απομονωμένο από το υπόλοιπο χωριό. Λατρεύει την Ελένη, τη μητέρα του. Φοβάται τον Νικόλα, τον πατέρα του. Και επιπλέον, τον βλέπει ως αντίζηλο, καθώς και οι δύο τους διεκδικούν την προσοχή αλλά και την αγάπη της Ελένης. Η ιστορία ξετυλίγεται σιγά σιγά. Με φόντο το 1940 ο Ανδρέας μας μιλά για τη ζωή του.

Ο Ελληνοιταλικός πόλεμος οδηγεί τον πατέρα στο μέτωπο και τον Ανδρέα με τη μητέρα του στο αρχοντικό της γιαγιάς στο χωριό. Η ζωή του μικρού αγοριού βελτιώνεται. Με την οικογένεια που φιλοξενεί η γιαγιά επίσης στο αρχοντικό της, ο Ανδρέας βιώνει τα πρώτα σκιρτήματα έρωτα για την μικρή Αργυρώ που διεκδικεί ισάξια με τη μητέρα του, ένα μερίδιο στην καρδιά του. Κι όταν ο Ιταλός καπιτάνο μετακομίζει κι αυτός στο αρχοντικό, η ζωή των ενοίκων του βελτιώνεται. Με φόβο μεν, αλλά γεμάτο στομάχι δε, η ζωή βρίσκει νέους ρυθμούς και η Κατοχή παύει να φαντάζει τόσο δυσοίωνη για τον μικρό Ανδρέα. Με την αποχώρηση των Ιταλών και την έλευση των Γερμανών στο χωριό, η ζωή των ενοίκων του αρχοντικού αλλάζει. Εκδιώχνονται από το σπίτι τους για να μείνει σε αυτό το επιτελείο των Γερμανών στρατιωτών. Με τον πατέρα στην Αντίσταση, ο φόβος αλλά και η πείνα είναι διάχυτα στο σπίτι της Κούλας, της γειτόνισσας στην οποία φιλοξενούνται τόσοι άνθρωποι. Τελικά οι Γερμανοί αποχωρούν...

Το μυθιστόρημα αυτό δεν στέκει σε ακριβή ιστορικά γεγονότα. Δοσμένη η ιστορία μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, η Κατοχή αλλά και οι κατακτητές, παρουσιάζονται διαφορετικά από όσα έχουμε διδαχτεί στα σχολικά βιβλία ή έχουμε διαβάσει σε μελέτες. Πιο γλυκά. Λιγότερο τρομακτικά. Η φρίκη εκείνων των χρόνων δεν αποτυπώνεται παρά στην αναφορά των μερικών γεγονότων. Όμως, ας αναλογιστούμε πως δίνεται μέσα από μια εξιστόρηση ενός μικρού αγοριού.

Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο τοποθετεί τον αναγνώστη μέσα σε αυτήν την ιστορία. Μέσα στην καρδιά του Ανδρέα. Κλείνοντας το βιβλίο «Από ζάχαρη κι αλάτι» αυτή η αίσθηση μένει. Έχεις γευτεί ζάχαρη κι αλάτι. Και το δάκρυ που αργοκυλά, το σκουπίζεις και εύχεσαι, σφίγγοντας το βιβλίο στην αγκαλιά σου, ο Ανδρέας να μείνει εκεί, μαζί σου. Και παρέα μένουν οι μνήμες του, οι θύμησές του. Γιατί αυτές θα πάρει ο Ανδρέας μαζί του από αυτή τη ζωή, αυτές προσφέρει και σε εμάς.

Αυτό που σε κερδίζει στο βιβλίο είναι οι εικόνες. Παραστατικές εικόνες. Όχι μόνο γεγονότων, περιστατικών. Οι εικόνες των συναισθημάτων.

Με τα λόγια της γιαγιάς του ως επίλογο:

Πλημμυρίζει το βιβλίο από συναισθήματα. Δοσμένα με μοναδικό τρόπο. Ζωγραφίζει η Βανέσα Αδαμοπούλου πάνω στον καμβά της παιδικής ψυχής με χρώματα άλλοτε ζωηρά κι άλλοτε σκοτεινά. Οι περιγραφές των όσων αισθάνεται ο Ανδρέας είναι γεμάτες, πλούσιες, μεστές και δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

«Από ζάχαρη κι αλάτι. Όλα για τους ανθρώπους είναι. Και τα καλά και τα κακά.»

Μύθοι και πραγματικότητες

Ηλίας Τσιάρας Όπως όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, έτσι και στα comics, ή καλύτερα ιδίως εκεί, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.

Το παρόν άρθρο έχει ως σκοπό να ρίξει λίγο φως σε ορισμένα θέματα που ο μέσος αναγνώστης πιστεύει πως είναι αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα σφάλει. Κρατήστε σημειώσεις, θα ακολουθήσει τεστάκι!

Το S του Superman δεν είναι γράμμα! Η πάσα αλήθεια είναι πως υπάρχουν διάφορες γνώμες και θεωρίες, αλλά η κυρίαρχη υποστηρίζει πως πρόκειται για το

οικόσημο της φατρίας των El στον Κρύπτον. Το συγκεκριμένο coat of arms, μάλιστα, συμβολίζει την ελπίδα. Υπάρχει και μια άλλη, πιο underground εκδοχή, που θέλει το σύμβολο αυτό να προέρχεται από την παράδοση των Ινδιάνων και να αναπαριστά ένα φίδι, το σύμβολο της ίασης. Ένας πρόγονος των Κεντ είχε βοηθήσει μια φυλή Ινδιάνων, όταν τα μέλη της είχαν αρρωστήσει και ως αντάλλαγμα του δόθηκε μια κουβέρτα με κεντημένο το S πάνω της. Όπως και να έχει, ό, τι και να ισχύει, ένα είναι σίγουρο: το S δε σημαίνει Superman!

Το αδαμάντιο δεν αποτελεί μέρος της μετάλλαξης του Wolverine! Εντάξει, αυτό είναι λίγο πολύ γνωστό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως το όλο θέμα αποτελεί εν ολίγοις το (ανύπαρκτο, κατά τα άλλα) σενάριο της κάκιστης ταινίας X-Men Origins: Wolverine. Ο συμπαθέστατος και τριχωτός Καναδός γεννήθηκε με την ικανότητα να θεραπεύεται ταχύτατα από σχεδόν οποιαδήποτε πληγή και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που βρέθηκε πειραματόζωο στα χέρια του προγράμματος Weapon X, το οποίο ευθύνεται για τον χαρακτηριστικό μεταλλικό του σκελετό. Τα νύχια ήταν ένας παράγοντας που παραβλέψανε και που, εκ του αποτελέσματος, κρίθηκε μοιραίος για την πλειονότητα των επιστημόνων που είχαν τη φαεινή ιδέα να βασανίσουν τον, ούτως ή άλλως, οξύθυμο Logan.

Ο Beast δεν ήταν πάντα μπλε Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον Wolverine, έτσι και το χαρακτηριστικό μπλε χρώμα του Beast δεν είναι αποτέλεσμα μετάλλαξης, αλλά κάτι για το οποίο οφείλεται ο ίδιος. Αρχικά, ο Beast έμοιαζε με έναν ανθρωπόμορφο πίθηκο, εξαιτίας των επιμηκυμένων του άκρων και των τεραστίων διαστάσεων παλαμών και πατουσών του. Πέρα από τα εμφανή αυτά χαρακτηριστικά, είναι προικισμένος με εξαιρετική ευλυγισία, ευκινησία και ισορροπία. Σε μια προσπάθεια να κρύψει την παραμόρφωσή του, ώστε να είναι περισσότερο αρεστός στην κοπέλα του, κάτι πηγαίνει στραβά και καταλήγει στη μορφή με την οποία έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό, δηλαδή ένα σώμα καλυμμένο με μπλε τρίχα, μυτερά αυτιά και κοφτερά δόντια και νύχια. Έγινε, δηλαδή, το ίδιο του το παρατσούκλι, το οποίο το είχε αποκτήσει πριν την ατυχή αυτή μεταμόρφωση. Ο Batman καμιά φορά σκοτώνει! Ναι, ξέρω πως αυτή η αποκάλυψη μπορεί να σας σοκάρει, καθώς είναι ένα είδους moto για τον Σκοτεινό Ιππότη, αλλά δεν παύει να είναι η πικρή αλήθεια. Ιδίως κατά την αρχή της καριέρας του, όταν ακόμα δεν υπήρχε το ομώνυμο comic, είχε σκοτώσει κόσμο και ντουνιά. Κατά κύριο λόγο βέβαια, δεν τους σκότωνε ακριβώς, αλλά ‘τύχαινε’ ακριβώς μετά από κάποιο χτύπημά του να πέσουν πάνω σε ένα σπαθί, σε μια λίμνη με οξύ ή έξω από το παράθυρο ενός ουρανοξύστη. Η πιο πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή του 2007, όταν και άφησε μερικούς εγκληματίες να καούν ζωντανοί. Βέβαια, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους τυγχάνει να ήταν λιγάκι απασχολημένος με το να γδύνει την Black Canary, αλλά και πάλι, θα περιμέναμε κάτι περισσότερο από τον Caped Crusader.

Ο Hulk δεν είχε αρχικά θέματα διαχείρισης θυμού! Ναι, καλά διαβάσετε. Στα πρώτα τεύχη η μεταμόρφωση του φιλήσυχου Bruce Banner στον θηριώδη Hulk δεν ήταν το αποτέλεσμα αυξημένης ψυχολογικής πίεσης ή οργής, αλλά της περιστροφής της γης γύρω από τον εαυτό της! Η αλλαγή στον σωματότυπο συνέβαινε αυτόματα με το που έπεφτε η νύχτα, για να επανέλθει στα φυσιολογικά, ανθρώπινα δεδομένα την αυγή. Μάλιστα, η πρώτη ενσάρκωση του Hulk διατηρούσε στο ακέραιο τις νοητικές δυνατότητες του Banner. Ο εκρηκτικός χαρακτήρας του πράσινου γίγαντα προέκυψε λίγο αργότερα, περίπου ένα χρόνο μετά το ντεμπούτο του συγκεκριμένου υπερήρωα. Ο Loki δεν είναι πραγματικός αδελφός του Thor. Αυτό βέβαια δε χρειάζεται να έχεις δει την πρώτη ταινία του Thor (η δεύτερη δε βλέπεται) για να το ξέρεις, καθώς είναι κομμάτι της μυθολογίας των Βίκινγκς. Αν πάλι δεν έχετε δει την ταινία, ούτε ασχοληθήκατε ποτέ με αρχαίες θρησκείες, να σας πληροφορήσω πως στην πραγματικότητα ο Loki είναι γιος του Jötunn (γίγαντας του πάγου και εχθρός των θεών, κάτι σαν τους δικούς μας Τιτάνες) Fárbauti και της Laufey. Στα comics, η Laufey έγινε άντρας και μάλιστα ο αρχηγός των Frost Giants. Μετά από μια μάχη, κατά την οποία σκοτώνεται από τον Odin, ο τελευταίος ανακαλύπτει ένα σχετικά μικρόσωμο, για γίγαντα πάντα, μωρό, το οποίο και υιοθετεί. Στη συνέχεια, το μωρό αυτό μεγάλωσε, έμαθε διάφορα κολπάκια, μαγικά και μη, και έγινε ο ταραχοποιός υιοθετημένος αδελφός του ξανθομάλλη Thor.

Για ακόμα μια φορά, όσα έγραψα πιο πάνω δεν καλύπτουν επ` ουδενί τον αχανέστατο και πολύχρωμο κόσμο της 9ης τέχνης. Θα χαρώ πολύ αν μοιραστείτε κι εσείς μαζί μου κάποιο μυστικό, το οποίο ενδεχομένως να μη γνωρίζω.

η Μέχρι την επόμεν ε να τ ά ν χ ε ξ ν η μ , ά ρ ο φ απολαμβάνετε τα μένου η π α γ α υ ο τ s ic m co σας ήρωα. πότε ε τ ε ρ έ ξ ν ε δ έ τ ο Π ! θα τον πεθάνουν Ilias Tsiaras

ΟΜΑΔΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ με τον Διονύση Λεϊμονή στον Βόλο

Νεκταρία Πουλτσίδη Η ομάδα δημιουργικής γραφής και φέτος είναι μια ομάδα ανθρώπων που αγαπούν τη γραφή, πειραματίζονται με τις λέξεις,εκφράζονται, παίρνουν και δίνουν ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα... "Τιμονιέρης" στο καράβι της γραφής ο συγγραφέας Διονύσης Λεϊμονής για όγδοη συνεχή χρονιά στην πόλη το Βόλου...

Σας συναρπάζουν οι κόσμοι και τα πλάσματα της νύχτας; Οι ιστορίες για τον κόμη Δράκουλα και τους απέθαντους συντρόφους του; Μεγαλώσατε με την Buffy και τον Angel; Σας συναρπάζουν οι κόσμοι των βαμπίρ και ο απατηλός ρομαντισμός τους; Νιώθετε το πάθος να τρέξετε κάτω από το φως του φεγγαριού ελεύθεροι; Ποθείτε να γευτείτε το γλυκό ποτό της αθανασίας; Σας τρομοκρατεί το φως του ανίερου ήλιου; Λατρεύετε τα πλάσματα της νύχτας και τους μύθους του Λόρδου Μπάιρον; Κυνηγάτε στα όνειρά σας πλάσματα που διψάνε για αίμα μαζί με τον θρυλικό Βαν Χέλσινγκ; Αν τα ονειρεύεστε όλα αυτά τότε αυτή είναι η κατάλληλη ανθολογία για εσάς!

Περιεχόμενα Έρικ Σμυρναίος Ακόμα και αν αλλάξει ο κόσμος

Αλέξανδρος Κώτσιας Ο κάτοικος του σπηλαίου

Γεωργία Αντωνιάδου Αναγέννηση

Βαρβάρα Σεργίου Η Μύρτιδα

Χριστίνα Μιχελάκη Βλαντ Γ’ Τσέπες Η Φρουρός

Κυριακή Βογιατζή Πώς σε λένε;

Παναγιώτης Θωμάδης Ύπνε που παίρνεις… Μαρία Τριανταφύλλου Μικρό φεγγάρι στο γυαλί Ηλίας Τολιάδης Ράντκο Θεοφάνης Λ. Παναγιωτόπουλος Φρέαρ Αίματος Παναγιώτης - Αναστάσιος Κομνηνός Εάλω η πόλις Το αγόρι κι οι νυχτερίδες Μιχάλης Φιλίνης Ζωτική Απορρόφηση Γεράσιμος Μοσχονάς Συνταξιδιώτης Ιωάννα Τσιάκαλου Γέννημα της νύχτας Ματίνα Μαντά Σονέτο της σιωπής Το χειρόγραφο του βρικόλακα

Βασιλική Μπούζα Καταδικασμένη στο Αιώνιο Σκότος Ραφαέλα Φιλίνη Το δάσος της ραγισμένης καρδιάς Στέλλα Κουρμουλή Αιώνια Δίψα Έμιλυ Γερολατσίτη Θέατρο Σκιών Γιώργος Μεσημέρης Το σπήλαιο Ανδρέας Ζαρμακούπης Αλλεργία στο αίμα Κατερίνα Βαρδαλάκη Η Νέα Φυλή bill Hunchback E-bir Κωνσταντίνα Τσούμα Κυνηγημένος

Έρικ Σμυρναίος

Ονομάζομαι Έρικ Σμυρναίος και είμαι κατά το ήμισυ Έλληνας και κατά το ήμισυ Φιλανδός. Γεννήθηκα στην Αγγλία το 1970 όπου και σπούδασα Νομικά. Από το 1993 ζω και εργάζομαι στην Ελλάδα. Στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να γράφω διηγήματα και μυθιστορήματα που κινούνται στο χώρο του φανταστικού. Κατά τα άλλα, μου αρέσει ο κινηματογράφος φαντασίας, με ιδιαίτερη προτίμηση στο είδος του μεταφυσικού θρίλερ και της επιστημονικής φαντασίας, το διάβασμα, οι πεζοπορίες στα συναρπαστικά ελληνικά βουνά και η εξερεύνηση μυστηριακών τόπων, κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια της νύχτας. Από τις εκδόσεις «Άλλωστε» είναι διαθέσιμα τα ακόλουθα τέσσερα βιβλία μου: α) Η Κυρά Της Πόλης β) Δεσμοί Αίματος γ) Η Εκδίκηση της Κασσάνδρας δ ) Κθούλου Φτού-νγκ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Υποψιάζομαι ότι είναι η πανανθρώπινη ανάγκη της εξωτερίκευσης και της επικοινωνίας-ανταλλαγής ιδεών. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Θεωρώ ότι ένας καλλιτέχνης, συγγραφέας ή οποιοσδήποτε θυσιάζει ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του στο βωμό της δημιουργίας, πρέπει να ακολουθεί τις εσωτερικές φωνές του και να προσπαθεί να βιώσει το προσωπικό του όραμα ανεξάρτητα από τις προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Οποιαδήποτε προσπάθεια ακρωτηριασμού της έμπνευσης με σκοπό την επίτευξη της

εμπορικότητας οδηγεί σε μέτρια έως κάκιστα αποτελέσματα. Εξάλλου, η πραγματική έμπνευση αποτελεί προϊόν της επαφής ενός δεκτικού ανθρώπου με τα βαθύτερα στρώματα του ψυχισμού του τα οποία, όταν οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα που είναι αυθεντικό, σίγουρα θα αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές του ευρύτερου αναγνωστικού κοινού! Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Κατά τη γνώμη μου το στοιχείο της ανατροπής είναι απαραίτητο για την ολοκλήρωση μιας καλής ιστορίας που θα κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος και θα του χαρίσει μια αίσθηση λυτρωτικής εκτόνωσης.

Βέβαια, είναι ένα τέχνασμα που προκειμένου να έχει επιτυχία, θα πρέπει ο συγγραφέας που θα το χρησιμοποιήσει να διαθέτει αρκετή πείρα και δεξιοτεχνία προκειμένου το όλο αποτέλεσμα να είναι πειστικό και να μην προσβάλλει την νοημοσύνη του αναγνώστη του. Κάτω από αυτό το πρίσμα, ακόμα και αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις κατά την ανάπτυξη της πλοκής, είναι πάντα καλοδεχούμενο. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Ασχολούμαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας γιατί από τη φύση του προσφέρει τη μεγαλύτερη δυνατή ελευθερία στο συγγραφέα που θα αφιερωθεί σε αυτό να εξερευνήσει απεριόριστες πιθανότητες και να αναπτύξει ενδιαφέρουσες ιδέες που άλλα πιο «προσγειωμένα» λογοτεχνικά είδη αποκλείουν εντελώς.

Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Κύρια φιλοδοξία μου είναι να μπορέσω να συνεχίσω να συγγράφω μέχρι τα βαθιά γεράματα και να μην χάσω ποτέ αυτή την ιδιότυπη αίσθηση της μαγείας που προσφέρει η ενασχόληση με μια τέτοια δημιουργική δραστηριότητα.

Έρικ Σμυρναίος Ακόμα και αν αλλάξει ο κόσμος Η πλοκή του συγκεκριμένου διηγήματος εξελίσσεται σ’ έναν εναλλακτικό κόσμο, επάνω στα τείχη μιας μικρής πόλης που βρίσκεται στις παρυφές μιας ραδιενεργούς ερήμου-δημιούργημα ενός πυρηνικού ατυχήματος που μόλυνε τη Γη πριν από πολλούς αιώνες. Οι κάτοικοι της περίκλειστης εκείνης κοινότητας συνυπάρχουν με μια θανατηφόρα οντότητα η οποία κατοικεί στα βάθη της θανατηφόρας εκείνης ερημιάς. Προσφέρουν λοιπόν στο καταχθόνιο πλάσμα που τους επισκέπτεται περιοδικά ένα εξιλαστήριο θύμα που αυτή τη φορά είναι ο ήρωας-αφηγητής της ιστορίας. Ο οποίος θα καταφέρει να σώσει τη ζωή του μ’ έναν αρκετά πρωτότυπο τρόπο….

Γεωργία Αντωνιάδου

Ερωτευμένη με το φανταστικό και ό,τι έχει να κάνει με μύθους και περίεργα πλάσματα. Γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1994, όπου και κατοικεί ακόμα. Όταν δεν είναι κρυμμένη μέσα στα βιβλία της σίγουρα βρίσκεται πίσω απ’ την οθόνη του υπολογιστή γράφοντας μυθιστορήματα, διηγήματα ή άρθρα, είτε κάνοντας έρευνα για μελλοντικά έργα. Το μυθιστόρημά της με τίτλο "Απρόσμενο Ξύπνημα" μετράει 200.000 προβολές στο Wattpad, την παγκόσμια πλατφόρμα ανάγνωσης βιβλίων, και βρίσκεται στην τελική ευθεία της έκδοσης. Εξίσου με τη λογοτεχνία, αγαπάει τη ζωγραφική και την τέχνη της φωτογραφίας, διότι πιστεύει πως η καθεμιά απεικονίζει μοναδικές στιγμές, αναμνήσεις και συναισθήματα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Αν και δεν είμαι πολλά χρόνια στον χώρο, αυτό που με ωθεί να γράφω είναι μια φωνή –ή μάλλον πολλές φωνές– μέσα στο κεφάλι μου που με πιέζουν και μου λένε πως έχουν κάτι να πουν. Έχει γίνει πλέον ανάγκη και δεν αντέχω να μην γράψω τίποτα για μέρες. Αν μπορούσα θα έγραφα σχεδόν συνέχεια μέσα στην ημέρα. Με κάνει να νιώθω πιο ζωντανή απ’ οτιδήποτε άλλο. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Πολύ εύλογη ερώτηση. Μέχρι πρόσφατα θα έλεγα ότι μερικές φορές πρέπει να υποχωρούμε σε πολύ τραβηγμένα θέματα. Αλλά χάρη σε δύο υπέροχα πλάσματα

που έχουν μπει στη ζωή μου και δεν θέλω ποτέ να τις χάσω, αγκάλιασα τον διαφορετικό τρόπο γραφής μου και δεν θέλω να αλλάξω τίποτα σε αυτόν, πέρα από κάποιους κανόνες ορθής γραφής φυσικά, θα σας πω πως το διαφορετικό μπορεί να μην αρέσει στην αρχή σε πολλούς. Διότι είναι απίθανο να μην αρέσει σε κανέναν ή να αρέσει σε όλους. Όμως όλα με τον ίδιο τρόπο δεν εξελίσσονται; Δε χρειάζεται να μπαίνουμε σε καλούπια. Μην ξεχνάμε ότι όλοι ξεκινήσαμε να γράφουμε για να εκφράσουμε τις σκέψεις και τον εαυτό μας. Αν απλώς αλλάξουμε κάτι τέτοιο γιατί δεν αρέσουμε, τότε το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να δίνουμε ένα καλά στημένο ψέμα στους αναγνώστες μας. Και εγώ τουλάχιστον αρνούμαι να το κάνω αυτό. Αταλάντη μου, μην αλλάξεις ποτέ σου είσαι απλά μοναδική και υπέροχη. Αγγελίνα μου, συνέχισε να είσαι πάντα το ίδιο υπέροχο και θετικό άτομο που ξέρω.

Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές;

αστυνομικά στα σεμινάρια δημιουργικής γραφής που παρακολούθησα πρόσφατα. Όμως αυτό που πάντα με κερδίζει είναι η φανταστική λογοτεχνία. Μπορώ να πω ότι όλα μου φάνηκαν πραγματικά υπέροχα αλλά όχι όσο το φανταστικό. Μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα πιο Εκεί νιώθω πως ανήκω. Τουλάχιστον συχνά σχόλια στο βιβλίο μου προς το παρόν και το κοντινό μέλλον. αφορούσαν τις πάρα πολλές Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να ανατροπές που δημιουργούνταν προκύψει. στην πορεία της ιστορίας. Αμέτρητα τέτοια σχόλια! Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια Αλλά και σαν αναγνώστης αγαπώ, από τα μελλοντικά σου σχέδια; ναι αγαπώ, τα βιβλία με τις έντονες ανατροπές. Και μου αρέσει πολλές Αυτήν τη στιγμή βρίσκομαι στη φορές να έχουν δυσάρεστες διαδικασία ολοκλήρωσης του πρώτου εξελίξεις, πράγμα φανερό και στις μου μυθιστορήματος, το οποίο δικές μου ιστορίες, καθώς πολύ δημοσίευα κάποτε στο Wattpad, και συχνά οι ανατροπές μου οδηγούν σε είμαι πραγματικά περήφανη για τις κάτι δυσάρεστο.. Το σίγουρο είναι αναγνώσεις και την αγάπη που έδειξε πως εμείς υπηρετούμε πιστά τις ο κόσμος. Βέβαια δεν κρύβω ότι το ιστορίες μας και, αν οι ίδιες ξεκίνησα από την αρχή αλλάζοντας επιθυμούν να εξελιχθούν έτσι, πολλά πράγματα. Σε λίγο καιρό θα τουλάχιστον εγώ δε θα τους πάω είναι έτοιμο να ξεκινήσει το ταξίδι της κόντρα. έκδοσης. Υπάρχουν ήδη άλλα δύο μυθιστορήματα τα οποία περιμένουν Ασχολείσαι αποκλειστικά με το τη σειρά τους για να ολοκληρωθούν, είδος της φανταστικής και τέλος αναμένουμε την έκδοση λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο ενός διηγήματός μου στο λογοτεχνικό είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; έντυπο περιοδικό του Moonlight Tales, σε διαγωνισμό του οποίου Η αλήθεια είναι ότι έχω δοκιμάσει να διακρίθηκε, το οποίο θα γράψω διηγήματα τρόμου και κυκλοφορήσει σε λίγο καιρό.

Γεωργία Αντωνιάδου Αναγέννηση Θάνατος. Μία λέξη, πολλές έννοιες. Τι κι αν γλίτωσε το αιώνιο σκότος το θνητό της κορμί; Σημασία έχει ότι καταδικάστηκε παντοτινά σε ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό, σε ένα σώμα άφθαρτο, στατικό. Χάνοντας κάτι που λάτρευε πιο πολύ και από την ίδια της τη ζωή. Τώρα πρέπει να το βρει. Αν υπάρχει ακόμα...

Χριστίνα Μιχελάκη

Ονομάζομαι Χριστίνα Μιχελάκη. Είμαι γεννημένη στο Ηράκλειο Κρήτης και έχω σπουδάσει Τεχνικός Μαγειρικής Τέχνης. Η σχέση μου με την συγγραφή ξεκίνησε στην ηλικία των 18 χρόνων πολύ ξαφνικά θα έλεγα. Η πρώτη μου ιστορία εκδόθηκε το 2015 από τις εκδόσεις Αρχέτυπο και ονομάζεται Τα Αστέρια Του Πεπρωμένου. Από τότε γράφω ασταμάτητα! Τρελαίνομαι για το διάβασμα και ιδιαίτερα για τα βιβλία φαντασίας τα οποία έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά και στη ζωή μου. Όνειρο ζωής να δω κάποια από τις ιστορίες μου στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Ένα μικρό μέρος αυτού του ονείρου πραγματοποιήθηκε το 2016 όταν το διήγημα μου με τίτλο «Οι Άλλοι» επιλέχθηκε για να συμμετάσχει, στην πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με Ζόμπι ‘Το ξύπνημα’ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Άλλα διηγήματά μου μπορείτε να διαβάσετε στις ανθολογίες «Σκοτάδι» και «Θρύλοι του Σύμπαντος VI». Τις ιστορίες μου μπορείτε να τις βρείτε στο Wattpad όπου θα με εντοπίσετε με το όνομα @XristinaN, στο site του Urnovl, αλλά και στην προσωπική μου σελίδα στο Facebook, Τα Αστέρια του Πεπρωμένου.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Δεν θα το χαρακτήριζα ανάγκη. Είναι κάτι μέσα σου, που σε ωθεί να βγάλεις όσα έχεις στο κεφάλι σου, όσο κλωθογυρίζουν και σε τρώνε και να τα αποτυπώσεις όπου μπορείς. Μου αρέσει να γράφω γιατί ηρεμώ, γαληνεύω με κάποιον τρόπο. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Δεν γίνεται να αρέσουμε σε όλους έτσι δεν είναι; Οι άνθρωποι στην αρχή αντιδράνε σε κάθε τι διαφορετικό, στο τέλος όμως το συνηθίζουν. Οπότε ο κάθε συγγραφέας/καλλιτέχνης, θα πρέπει να έχει αρκετή υπομονή και πίστη σε αυτό που κάνει.

Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Πιστεύω ότι οι ανατροπές, όσο μεγάλες ή μικρές και αν είναι, πάντα είναι απαραίτητες σε κάποιο έργο. Σαν αναγνώστης μπορώ να σας πω ότι εξιτάρουν περισσότερο την περιέργεια μου αλλά και την επιθυμία να μάθω τι γίνεται παρακάτω, ακόμα και αν είναι αρνητικές ή πηγαίνουν την έκβαση της ιστορίας σε άλλα μονοπάτια. Σαν συγγραφέας τις χρησιμοποιώ όσο περισσότερο γίνεται ώστε η πλοκή να είναι ενδιαφέρουσα και να τραβάει τον αναγνώστη. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο

άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον;

έχω θέμα με το είδος, αρκεί να με τραβάει η πλοκή του έργου.

Ασχολούμαι αποκλειστικά με το συγκεκριμένο είδος. Η φανταστική λογοτεχνία είναι ένας κλάδος που αγαπάω πάρα πολύ και σαν αναγνώστης αλλά και σαν συγγραφέας. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να γράφει κάτι άλλο πέρα από ιστορίες φαντασίας. Παρόλα αυτά όταν διαβάζω δεν

Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι τελειώνω την συγγραφή του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας μου με πρωταγωνίστρια μία βρικόλακα, ενώ καταστρώνω σχέδια και για άλλες ιστορίες.

Χριστίνα Μιχελάκη Βλαντ Γ’ Τσέπες Ο Βλαντ Τσέπες διάσημος ιστορικός ήρωας για τις αποτρόπαιες πράξεις του, αλλά και για τον μύθο του δράκουλα που έχει δημιουργηθεί γύρω από το όνομα του, τριγυρνάει στους δρόμους αυτού του κόσμου, ψάχνοντας την λύτρωση. Πόσα από αυτά που έχουν γραφτεί όμως γύρω από το πρόσωπο του είναι αληθινά και πόσα αποκυήματα της φαντασίας μας; Τι θα συμβεί όταν γνωρίσει τον Πίτερ;

Η Φρουρός Στους σκοτεινούς δρόμους της Ιταλίας κάτι επικίνδυνο κυκλοφορεί, κάτι που διψάει, κάτι που δεν θα διστάσει να σου ρουφήξει το αίμα μέχρι τελευταίας σταγόνας. Η Φρουρός όμως είναι εκεί για να προστατέψει κάθε ανυποψίαστο θνητό που πέφτει θύμα των βρικολάκων. Μεγαλωμένη μακριά από το είδος της και κυνηγημένη για την διαφορετικότητα της, θα κληθεί να παλέψει με έναν θανάσιμο εχθρό για να σώσει την ύπαρξη της και το κοινό μέλλον της ανθρωπότητας και των βαμπίρ.

Παναγιώτης Θωμάδης

Ονομάζομαι Παναγιώτης Θωμάδης, γεννήθηκα το 1990 και μεγάλωσα στο νησί της Χίου. Σπούδασα Παιδαγωγικά στην Αθήνα, όπου ζω και εργάζομαι εδώ και μερικά χρόνια. Λατρεύω την ανάγνωση βιβλίων ιδιαίτερα όσων έχουν να κάνουν με το χώρο του φανταστικού, με αδυναμία τη λογοτεχνία τρόμου. Εδώ και δύο χρόνια έχω αρχίσει να ασχολούμαι και με τη συγγραφή διηγημάτων φαντασίας και τρόμου ενώ έχω συμμετάσχει και σε αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Διηγήματά μου έχουν εκδοθεί σε διάφορες συλλογικές ανθολογίες ενώ στόχος μου είναι κάποια στιγμή να μπορέσω να εκδώσω την προσωπική μου συλλογή. Βραβεία -Τρίτο βραβείο Larry Niven 2016 στην κατηγορία διήγημα τρόμου για το διήγημα «Μαύρη θάλασσα».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η ανάγκη για δημιουργία πιστεύω είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που οδηγεί τον συγγραφέα στο να γράψει. Αυτό, καθώς και η ανάγκη να εξωτερικεύσει ορισμένες σκέψεις, απόψεις, επιθυμίες ή ακόμα και φόβους. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Καταρχάς πρέπει να πούμε ότι το αναγνωστικό κοινό δεν έχει πάντα τα ίδια γούστα. Ανάλογα με την εποχή και τις κοινωνικές συνθήκες πολλές φορές αυτό που αρέσει διαφέρει. Γι αυτό βλέπουμε ότι πολλοί συγγραφείς, ιδιαίτερα σε παλαιότερες εποχές μπορεί να κατακρίθηκαν όταν ζούσαν αλλά αναγνωρίστηκαν για την αξία τους

από τους επόμενους. Έτσι πιστεύω ο κάθε συγγραφέας θα πρέπει να γράφει όπως και ό,τι επιθυμεί, αφού άλλωστε η συγγραφή είναι κατά βάση μια ατομική και προσωπική επιλογή. Δεν γράφουμε απλώς για να είμαστε αρεστοί στους άλλους… Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Θεωρώ ότι η ανατροπή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής σε μια ιστορία είτε αυτή είναι ευχάριστη είτε δυσάρεστη. Προσωπικά θεωρώ ότι αν δεν υπάρχει ανατροπή, αν δεν «σοκάρεις» τον αναγνώστη, αν δεν του δημιουργήσεις βαθιά συναισθήματα τη στιγμή που διαβάζει την ιστορία σου, τότε δεν τον έχεις κερδίσει. Επομένως το κομμάτι των εξελίξεων και των

ανατροπών, θετικών ή αρνητικών, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη λογοτεχνία. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Σαν αναγνώστης αλλά και σαν συγγραφέας προτιμώ σε μεγάλο βαθμό τη λογοτεχνία του φανταστικού (ηρωική φαντασία, επιστημονική φαντασία, τρόμος). Ωστόσο θα έλεγα ότι με ιντριγκάρει εξίσου το μυστήριο καθώς και η αστυνομική λογοτεχνία.

Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Προς το παρόν συμμετέχω με διηγήματα σε διάφορους διαγωνισμούς που διοργανώνονται κυρίως με θέμα τη φαντασία και τον τρόμο ή δημιουργώ διάφορες ιστορίες από κάποια θέματα τα οποία τυχαίνει να συναντήσω στην καθημερινότητά μου και να με εμπνεύσουν. Στόχος μου είναι στο μέλλον να εκδώσω τη δική μου προσωπική συλλογή διηγημάτων τρόμου και φαντασίας.

Παναγιώτης Θωμάδης Ύπνε που παίρνεις… Ο Κώστας είναι ένας έφηβος που περνάει μια περίεργη φάση, ο οποίος δέχεται μια βραδινή «επίσκεψη» από μία γυναικεία μαυροφορεμένη φιγούρα, η οποία του απομυζεί την ενέργεια και προσπαθεί έπειτα να τον δαγκώσει . Πριν το καταφέρει όμως εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο Κώστας προσπαθεί να βρει πληροφορίες σχετικά με το τι του συνέβη και ανακαλύπτει στο διαδίκτυο το μύθο της Μόρας και της Μορμώς, η οποία φαίνεται ότι ήταν αυτή που τον είχε επισκεφτεί εκείνο το βράδυ. Το περιστατικό αρχίζει να ξεθωριάζει καθώς τίποτα το συγκλονιστικό δεν συνέβη αντίθετα τα πράγματα φαίνεται να αρχίζουν να βελτιώνονται για αυτόν στους τομείς που περνούσε δύσκολα. Μέχρι κάποιο πρωινό που καθώς περνάει από το σπίτι του κολλητού του για να τον πάρει και να πάει σχολείο είδε αστυνομία ενώ το άψυχο σώμα του φίλου του μεταφερόταν σε ένα ασθενοφόρο. Αυτό που τον τρομοκρατεί πιο πολύ απ’ όλα είναι το σημάδι στο λαιμό του φίλου του που κανείς άλλος δεν φαίνεται να παρατηρεί. Τότε θυμάται ότι η μορφή που είχε εμφανιστεί εκείνο το βράδυ στο σπίτι του δεν είχε απλώς εξαφανιστεί, αλλά ότι κατάφερε να της αποσπάσει το καπελάκι που φορούσε και που σύμφωνα με το μύθο του έδινε τη δυνατότητα να κάνει τρεις ευχές. Εκείνος το έπραξε παρόλο που κάτι του έλεγε να μην το κάνει και τώρα οι ευχές είχαν μετατραπεί σε κατάρες που κυνηγούσαν όχι εκείνον αλλά τους αγαπημένους του ανθρώπους…

Μαρία Τριανταφύλλου

Γεννήθηκα στην Κοζάνη και ζω στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή μου άρεσε να διαβάζω και σήμερα γράφω στίχους και παραμύθια. Σπούδασα διακόσμηση εσωτερικού χώρου και έχω αδυναμία στα παιδιά. Αγαπώ ότι έχει σχέση με τη φύση και ειδικά την παλαιοντολογία. Συμμετέχω στις ανθολογίες των εκδόσεων "Συμπαντικές διαδρομές": (Στην ανέμη τυλιγμένη) με το παραμύθι "Το μυστικό" (Δώσε κλώτσο να γυρίσει) με τα παραμύθια "Τα χρυσά μαλλιά" και "Το σπιτάκι της μάγισσας" (Σκοτάδι) με το διήγημα "Μικρό φεγγάρι στο γυαλί" (Θρύλοι του σύμπαντος VI) με το διήγημα " Οι άνεμοι της Βάλτα". Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε και το πρώτο μου παιδικό παραμύθι από τις εκδόσεις Φυλάτος: "Η Κοραλλένια, το φεγγάρι και το μαγεμένο τραγούδι".

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Προσωπικά η ανάγκη να γράψω, πηγάζει από την επιθυμία για αμεσότητα. Σκέψεις και συναισθήματα που δεν μπορώ να τα εξηγώ, τα μοιράζομαι μέσω του γραπτού λόγου. Ξεκλειδώνω την ψυχή, χαρίζοντας απλόχερα εικόνες και βιώματα, σε όποιον συνταξιδεύει μαζί μου. Επίσης θα έλεγα πως είναι ευεργετικό για μένα να γράφω. Νιώθω τόσο καλά, ώστε κάθε φορά ολοκληρώνοντας ένα κείμενο, είναι σαν να σβήνω την έντονη δίψα μου και νιώθω πλήρης. Χωρίς να επιδιώκω την επιβράβευση, ζητώ από τον αναγνώστη μόνο μια αντίδραση. Ένα χαμόγελο ή το ελάχιστο ίχνος συγκίνησης. Αυτό μου αρκεί για να είμαι ικανοποιημένη. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του

προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Ανεξάρτητα από την προσωπικότητα, θεωρώ πως η δύναμη του λόγου χτίζει γέφυρες και με όποιον τρόπο κι αν εκφράζεται κανείς, έχει την ικανότητα να αγγίξει χορδές καλύπτοντας τα κενά της καρδιάς. Για μένα το διαφορετικό, είναι και το πιο ενδιαφέρον. Αλίμονο αν αρέσει σε όλους το ίδιο πράγμα. Η προσφορά του κάθε συγγραφέα, έχει αποδέκτη την ψυχή. Ο αναγνώστης επιλέγει αυτό που τον αγγίζει βαθύτερα. Αυτή είναι η μαγεία της γραφής. Έχοντας κοινό παρονομαστή το συναίσθημα, διοχετεύει τη δύναμή του ανάλογα. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές;

Κάθε ανατροπή είναι και μία έκπληξη που αλλάζει τα δεδομένα και αφήνει μια γλυκιά ή πικρή γεύση. Προσωπικά μου αρέσουν οι εκπλήξεις και τις αποδέχομαι. Άλλωστε και η ζωή πολλές φορές είναι απρόβλεπτη και μας ξαφνιάζει. Το να μπορέσεις να ξαφνιάσεις τον αναγνώστη, το θεωρώ επιτυχία. Είμαι υπέρ αυτής της τεχνικής και τη θεωρώ ενδιαφέρουσα. Εξάλλου, πάντα μπορείς μέσα από ανατροπές να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Γράφω κυρίως παραμύθια, αλλά έχω τολμήσει να εισχωρήσω βαθύτερα στη λογοτεχνία του φανταστικού, με διηγήματα. Για μένα ο φανταστικός κόσμος είναι συναρπαστικός. Είτε σκοτεινός είτε πολύχρωμος, έχει έκταση και δρόμους που σε οδηγούν σε μυθικές και ονειρικές καταστάσεις, στο φόβο, στη μαγεία και στο άγνωστο,

γνωρίζοντάς τα, χωρίς να τα ζεις πραγματικά. Δεν έχω σκεφτεί ακόμα να γράψω για κάτι διαφορετικό. Θα ήθελα κάποτε να δοκιμάσω, αλλά για την ώρα έχω μπροστά μου ανοιχτό έναν δρόμο, που με πηγαίνει όπου θα μπορούσα να είμαι καλά. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Βεβαίως. Με χαρά θα σας πω ότι ετοιμάζω τα παραμύθια που σκοπεύω να καταθέσω για την επόμενη συλλογή παραμυθιών των συμπαντικών διαδρομών, αλλά και μια ιστορία για την ανθολογία "Μαγικοί χοροί". Επίσης, έχω ξεκινήσει να γράφω ένα βιβλίο με δικές μου ιστορίες, διαφορετικές μεταξύ τους, μα με κοινό χαρακτηριστικό τη φαντασία και στοιχεία τρόμου. Ελπίζω να καταφέρω να το ολοκληρώσω και να αξιολογηθεί, ώστε να κυκλοφορήσει από τις "Συμπαντικές διαδρομές". Θα χαρώ πολύ.

Μαρία Τριανταφύλλου Μικρό φεγγάρι στο γυαλί Το ταξίδι για ένα υπέροχο τριήμερο στην εξοχή, ένα ατύχημα και η μετάβαση στο χωροχρόνο, θα φέρουν την ηρωίδα της ιστορίας σε έναν άγνωστο οικισμό, όπου θα γνωρίσει μία παράξενη οικογένεια και θα βιώσει τον πόνο, αντικρίζοντας το δυστυχές μέλλον της. Μάρτυρας όλων αυτών, το φεγγάρι, το οποίο σιωπηλό αντανακλά σε ένα κομμάτι από γυαλί, την αλήθεια που κρύβεται στο σκοτεινό μονοπάτι της ψυχής.

Ηλίας Τολιάδης

Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1978. Μετά από πολλά χρόνια απουσίας ζω και πάλι μόνιμα στην Αθήνα μαζί με τη σύζυγό μου Ναταλία και τον μπούφο σκύλο μας. Γράφω περιστασιακά. Το πρώτο μου συγγραφικό εγχείρημα διακρίθηκε σε διαγωνισμό διηγήματος του εκδοτικού οίκου Αίολος το 1997 και τον επόμενο χρόνο ως δεύτερο καλύτερο διήγημα φαντασίας/ε.φ. της χρονιάς (Βραβείο Ικαρομένιππος). Έχω σπουδάσει Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και από το 2016 σπουδάζω στο Τμήμα Ψυχολογίας του Ε.Κ.Π.Α.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η χαρά του να φτιάχνεις κάτι απ’ το τίποτα κι η ευχάριστη ανακατωσούρα που προκαλεί στο μυαλό το γράψιμο μιας ιστορίας. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς αρέσει στο κοινό. Άμα έχεις τέτοιες έγνοιες όταν γράφεις, κάηκες. Γράφεις ό,τι σου αρέσει, και σ’ όποιον αρέσει. Τα υπόλοιπα είναι σκοτούρες για επαγγελματίες συγγραφείς με κοινό που έχει συγκεκριμένες προσδοκίες. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και

αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Οι ανατροπές με αφήνουν εντελώς αδιάφορο όταν γίνονται αυτοσκοπός ή όταν είναι βεβιασμένες. Πολύ βαρετές οι ιστορίες που φανερά γράφονται βάσει συνταγής κι ας έχουν όσες ανατροπές θέλουν. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Όχι. Θα μου αρέσε να καταπιαστώ με οτιδήποτε, από αστυνομικό μέχρι ιστορικό μυθιστόρημα, αλλά αυξάνεται εκθετικά η απαιτούμενη έρευνα. Όχι ότι η λογοτεχνία του

φανταστικού δε χρειάζεται έρευνα, τουλάχιστον για να είναι πειστική, οπωσδήποτε όμως σου δίνει μεγαλύτερη ευελιξία ακόμα και με λιγότερη μελέτη. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Έχω μια πολύ φιλόδοξη για τα δικά μου μέτρα ιστορία που εδώ και μερικά χρόνια θέλω να γράψω κι όλο την αναβάλλω. Σκέφτομαι τουλάχιστον μήπως σκαρώσω έναδυο διηγήματα που επίσης μου τριγυρίζουν το κεφάλι. Έτσι για παρηγοριά και για συγγραφικό ξεμούδιασμα.

Ηλίας Τολιάδης Ράντκο Συνοπτική περιγραφή της ζωής του Ράντκο από το ξεκίνημα της ζωής των γονιών του στην Κωνσταντινούπολη του πρώιμου μεσαίωνα (περί τον 7ο μ.Χ. αιώνα) ως τα τελευταία εφηβικά του χρόνια που τον βρίσκουν να εργάζεται ως σαλτιμπάγκος σε περιπλανώμενο θίασο μαζί με τους γονείς του. Κοντά στην Βάλια Κάλντα ο θίασος κατασφαγιάζεται μέσα στη νύχτα από μια γυναίκα βρικόλακα, τη μαινάδα Αγαύη, που αφήνει ζωντανό μόνο τον Ράντκο. Η μυστηριώδης γυναίκα μυεί βάναυσα τον νεαρό στον κόσμο των βαμπίρ, τον εξωθεί στον φόνο κι έπειτα από ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα τον εγκαταλείπει στα βάθη του δάσους με το πρόσταγμα να επιβιώσει μόνος του ως βρικόλακας και με την αόριστη υπόσχεση πως θα ξανασυναντηθούν, αν με την πάροδο των δεκαετιών ή των αιώνων ο Ράντκο φανεί αντάξιος της αθανασίας του.

Παναγιώτης Αναστάσιος Κομνηνός

Ονομάζομαι Παναγιώτης-Αναστάσιος Κομνηνός. Γεννήθηκα στις 22 Ιουλίου 1993 στην Αθήνα, αλλά κατάγομαι από την Πάτρα, στην οποία και μένω. Τέλειωσα το τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας το 2016. Είμαι άνεργος. Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη συγγραφή από το 2011. Τα πρώτα μου διηγήματα ανήκουν κυρίως στη λογοτεχνία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, αλλά πλέον έχω επεκταθεί στην αστυνομική λογοτεχνία και στα κατασκοπικά διηγήματα, ενώ έχω γράψει και μερικά κοινωνικά. Τα πρώτα διηγήματά μου που εκδόθηκαν το 2016 («Το πάρτι», «Οι δικοί μου άνθρωποι» και «Το στρατόπεδο») από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές συμπεριλαμβάνονται στην ανθολογία «Το ξύπνημα: Η πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με ζόμπι». Επίσης, το 2017 εκδόθηκαν τα διηγήματά μου «Ο Λιμ στη Χώρα των Νεράιδων» (ανθολογία «Σκοτεινά βασίλεια: Ιστορίες εμπνευσμένες από το έργο του Ρόμπερτ Χάουαρντ»), «Εάλω η πόλις» και «Το αγόρι κι οι νυχτερίδες» (ανθολογία «Σκοτάδι: Η πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με βαμπίρ»), και «Η συμφωνία του στρατοπέδου», «Ο λοχίας στο σπίτι των νυχτερίδων» και «Το δικό τους πάρτι» (ανθολογία «Θρύλοι του Σύμπαντος VI») -όλα από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Για μένα η συγγραφή είναι απελευθέρωση και δημιουργία μαζί. Γράφω για πράγματα και καταστάσεις που με εμπνέουν, αφήνω την φαντασία μου ελεύθερη και αυτή με καθοδηγεί. Όπως θα έλεγε και ο Ρέι Μπράντμπερι, πηδάω από το γκρεμό και πέφτοντας βγάζω φτερά. Δεν μ’ αρέσουν τα στεγανά, ειδικά όταν περιορίζουν την προσωπική ανάπτυξη του κάθε ανθρώπου, και η συγγραφή, όπως και όλες οι Τέχνες, προσφέρει την καλύτερη δυνατή διέξοδο: δεν ανοίγει έναν δρόμο, αλλά αμέτρητους. Και σε κανέναν από αυτούς δεν υπάρχει πινακίδα που να απαγορεύει τη διέλευση. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό;

Ποιο το νόημα να βλέπουμε συνέχεια τα ίδια και τα ίδια; Ίδια θεματολογία, ίδιος τρόπος γραφής, παρόμοιοι χαρακτήρες… Δεν πάμε παρακάτω έτσι. Δεν εξελισσόμαστε. Οι Καλές Τέχνες πρέπει να εξελίσσονται, για να μας παρουσιάζουν τις ομορφιές και τα μυστικά του κόσμου, της ζωής κλπ. Οφείλουμε, κατά τη γνώμη μου, να επιζητούμε το καινούργιο, το κάτι άλλο. Γιατί υπάρχουν πολλά ακόμη που δεν ξέρουμε και η φαντασία είναι το μέσο για να μας οδηγήσει. «Η λογική θα σε πάει από το Α στο Β. Η φαντασία θα σε πάει παντού», έλεγε ο Αϊνστάιν. Όπως και ότι «Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση».

Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές;

Την ανατροπή τη θεωρώ σημαντικό κομμάτι μιας ιστορίας. Μπορείς να φέρεις τα πάνω κάτω και, παρ’ όλ’ αυτά, να μην «καταστρέψεις» το έργο. Δεν είναι εύκολο να πετύχεις μια «καλή» ανατροπή, αλλά, αν τα καταφέρεις, το έργο θα βγει εξαιρετικό –κατ’ εμέ, πάντα. Έχουν υπάρξει φορές που, σαν αναγνώστης, δυσαρεστήθηκα αρχικά από κάποιες ανατροπές, αλλά, εν τέλει, διαπίστωσα πως ήταν αναπόφευκτες και ο/η συγγραφέας κατάφερε να τις ταιριάξει με το υπόλοιπο έργο. Στα δικά μου έργα γενικά, προσπαθώ να εντάξω ανατροπές, για να μην είναι η ιστορία προβλέψιμη. Όχι, όμως μόνο γι’ αυτό. Θέλω και να καταλάβει ο αναγνώστης πως τα πάντα -τα πάντα- μπορούν να συμβούν –ή και να μην συμβούν. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Η λογοτεχνία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας ήταν τα πρώτα είδη με τα οποία καταπιάστηκα σαν αναγνώστης.

«Δράκουλας», «Φρανκεστάιν», «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» και άλλα παρεμφερή ήταν τα πρώτα βιβλία που μου έδωσαν να καταλάβω ότι θέλω να γράψω, αν και βασικά ο Στίβεν Κινγκ ήταν αυτός που τρόπον τινά με ώθησε να ξεκινήσω, να πάρω χαρτί, μολύβι και γόμα και να δημιουργήσω ένα δικό μου διήγημα. Αλλά τα τελευταία χρόνια έχω διαπιστώσει πως μου αρέσουν και τα αστυνομικά θρίλερ (όπως αυτά του Thomas Harris), αστυνομικές περιπέτειες (όπως τα βιβλία του Lee Child), τα κατασκοπικά (πχ Vince Flynn), αλλά και κοινωνικά (πχ Harper Lee). Και ναι, έχω γράψει μερικά διηγήματα που σχετίζονται με τις παραπάνω κατηγορίες λογοτεχνίας και μου άρεσε όταν τα έγραφα. Το καθένα από αυτά μου πρόσφερε μια επιπλέον οπτική του κόσμου, καθώς και μια ακόμα ευκαιρία να πω πράγματα που είχα διαπιστώσει ο ίδιος. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Θα συνεχίσω να διαβάζω και να γράφω, αυτό είναι το μόνο

σίγουρο. Πιο συγκεκριμένα για τη συγγραφή, δεν μπορώ να πω πολλά, καθότι τώρα ουσιαστικά αρχίζω να «βγαίνω προς τα έξω», προς ένα ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. Τα πράγματα είναι ρευστά, αλλά σκοπεύω να χαράξω τη δική μου πορεία, όποια κι αν είναι αυτή, όπου κι αν με βγάλει. Θα έχω μάλιστα και συντρόφους μαζί μου: μερικοί θα συλλαμβάνουν, άλλοι θα παρακολουθούν, κάποιοι θα προσπαθούν να βοηθήσουν συνανθρώπους τους, και, τέλος, πολλοί θα είναι πλάσματα που, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν γίνεται να υπάρχουν.

Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε! Ελπίζω να απάντησα στα ερωτήματά σας και να κάλυψα τις απορίες σας.

Θα ήθελα να πω κάτι εδώ: αυτά τα δύο διηγήματα, όπως και αυτά που είχα γράψει για την ανθολογία «Το ξύπνημα: Η πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με ζόμπι» («Το πάρτι», «Οι δικοί μου άνθρωποι» και «Το στρατόπεδο»), με ενέπνευσαν να τα συνδυάσω και να γράψω τρία καινούργια που συμπεριλαμβάνονται στην ανθολογία «Θρύλοι του Σύμπαντος VI» («Η συμφωνία του στρατοπέδου», «Ο λοχίας στο σπίτι των νυχτερίδων» και «Το δικό τους πάρτι»). Όλα τα προαναφερθέντα βιβλία έχουν εκδοθεί από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

Παναγιώτης - Αναστάσιος Κομνηνός Εάλω η πόλις Στο διήγημα αυτό, που είναι σπονδυλωτή ιστορία, βλέπουμε πώς μια πόλη χάνει μέσα σε μια νύχτα τους ανθρώπους της. Ένας άντρας τρέχει να ξεφύγει από το τέρας που σκότωσε τη γυναίκα του… Ένα ζευγάρι που θέλει να γιορτάσει μια ακόμα οικονομική επιτυχία… Ένας αστυνομικός που ονειρεύεται μια περιπετειώδη ζωή… Και, τέλος, ένας μπάρμαν που θέλει να γυρίσει σπίτι του… Όλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με το Σκοτάδι –ή με μια μορφή που μπορεί να έχει αυτό.

Το αγόρι κι οι νυχτερίδες Ένα μικρό χωριό στοιχειώνεται από έναν βρικόλακα. Ζει σ’ ένα σπίτι, το οποίο ελέγχει πλήρως, μαζί με μερικές νυχτερίδες. Οι κάτοικοι είναι αναγκασμένοι να θυσιάζουν ανά διαστήματα κάποιο από τα παιδιά τους, για να γλιτώσουν από την μανία του τέρατος. Τι θα συμβεί, όμως, όταν ένα μικρό αγόρι ανακαλύψει πως οι νυχτερίδες μιλάνε με ανθρώπινη λαλιά;

Γεράσιμος Μοσχονάς

Ο Γεράσιμος Μοσχονάς γεννήθηκε το 1970 στην Πάτρα. Αποφοίτησε από ιδιωτική σχολή λογιστικής και το 1994 αποφάσισε να ακολουθήσει το όνειρό του και σπούδασε Ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Νάπολης στην Ιταλία, απ' όπου πήρε το δίπλωμά του με άριστα. Το 2000, παρακολούθησε μαθήματα Βυζαντινής Αγιογραφίας στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, με δάσκαλο τον κ. Ι. Παλαμήδη, καθώς και στην Ι.Μ. Νίκαιας στον Πειραιά, με δάσκαλο τον κ. Γ. Κόρδη. Από το 2012 άρχισε να ασχολείται με τη συγγραφή και έκτοτε κατά καιρούς, σε διάφορες ανθολογίες, έχει δημοσιεύσει με τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές τα διηγήματα : Blattaria, Ο τελευταίος πολέμαρχος, Ο Γεφυροποιός, Αμαδρυάς, Νεκρή πανσέληνος, Η κόκκινη εξώπορτα, Adlet, 490 π.Χ., Συνταξιδιώτης. Εργάζεται από το 2003 ως καθηγητής Καλλιτεχνικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Είναι παντρεμένος με την επίσης αγιογράφο Ισμήνη Νικολάου και έχουν μία κόρη.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Όπως ακριβώς λειτουργεί η αναπνοή μας, έτσι και η συγγραφή είναι μια βασική ανάγκη στη ζωή μου, καθώς με αποφορτίζει από όλα εκείνα που συσσωρεύονται μέσα μου στο τέλος της κάθε ημέρας. Επιπλέον είναι απόδραση και διέξοδος από την καθημερινότητα. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Πιστεύω ότι το κοινό ακολουθεί και πολλές φορές ταυτίζεται με κάποια ρεύματα που βρίσκονται στη “μόδα”, είτε πρόκειται για λογοτεχνία είτε για οτιδήποτε άλλο. Ο συγγραφέας σαφώς έχει δική του προσωπικότητα και νομίζω πως αν του δοθούν οι κατάλληλες ευκαιρίες και αν ο τρόπος που γράφει και που

παρουσιάζει στο αναγνωστικό κοινό τους κόσμους που πλάθει, κερδίσουν μια μερίδα από αυτούς, τότε σίγουρα στο τέλος θα αποκτήσει την δική του προσωπική επιτυχία. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Θεωρώ ότι οι ανατροπές είναι το αλατοπίπερο μιας επιτυχημένης ιστορίας. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Όχι, δεν ασχολούμαι αποκλειστικά με τη φανταστική λογοτεχνία. Εκτόςαπό τα διηγήματά μου που έχουν εκδοθεί και ανήκουν στον

εκδοθεί και ανήκουν στον χώρο που προανέφερα, έχω δημοσιεύσει επίσης και ορισμένα που ανήκουν στο χώρο της ιστορικής-ηρωικής λογοτεχνίας. Τελευταία κυκλοφόρησε και ένα βιβλίο αγιογραφίας που έγραψα, με τίτλο “Ανακαλύψτε τα μυστικά της Αγιογραφίας”. Είναι ένα βιβλίο συναφές με το επάγγελμά μου και με τα ενδιαφέροντά μου. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Το μυαλό γεννά συνεχώς. Τώρα έχω στα σκαριά τα προσχέδια για ένα μυθιστόρημα και δύο διηγήματα που θα ανήκουν στο χώρο του φανταστικού, καθώς επίσης προβλέπω και την απαραίτητη συνέχεια, το βιβλίο νούμερο δύο της αγιογραφίας.

Γεράσιμος Μοσχονάς Συνταξιδιώτης Ένας νεαρός ετοιμάζεται να ταξιδέψει. Η σαγηνευτική παρουσία μιας νεαρής κοπέλας θα του αλλάξει τη ζωή.

Ιωάννα Τσιάκαλου

Γεννήθηκα στις 22 Δεκεμβρίου του 1988, στον Πειραιά όπου και διαμένω μόνιμα. Είμαι πτυχιούχος φιλόλογος με ειδίκευση στην ψυχολογία. Στα συγγραφικά μου πονήματα περιλαμβάνονται παιδικά παραμύθια, ποιήματα, μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα, τα οποία σαφώς ανήκουν στο είδος της φαντασίας. Περιστασιακά ασχολούμαι και με την αρθρογραφία. Δημοσιευμένα έργα μου μπορείτε να βρείτε στο easy writer, το Nyctophilia.gr και το blog Moonlight Tales. Όσον αφορά τον ελεύθερο χρόνο μου, τον αφιερώνω –πέρα από την συγγραφή- στον χορό που λατρεύω και σε πεζοπορίες στην φύση. Το 2014 βραβεύτηκα από την Αμφικτυονία Ελληνισμού για τον Δ’ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό και το 2016 δέχτηκα το πρώτο βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό «Larry Niven» στην κατηγορία νουβελέτα φαντασίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η έκφραση των εσωτερικευμένων σκέψεων και των ανέκφραστων συναισθημάτων είναι αναγκαία, αν όχι επιτακτική. Για μένα το γράψιμο είναι ακριβώς αυτό: Ο τρόπος μου να εξωτερικεύω τυχόν εγκλωβισμένα συναισθήματα και σκέψεις που αλλιώς δεν θα μπορούσαν να εκφραστούν. Όλη αυτή η φυλακισμένη ενέργεια μετουσιώνεται σε λέξεις πάνω στο χαρτί, κι έτσι κατά κάποιον τρόπο απελευθερώνομαι. Είναι η λύτρωσή μου, η θεραπεία μου. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Είναι ένα θέμα που έχει ταλανίσει πολλούς δημιουργούς. Αν μη τι άλλο, η ανατροφοδότηση από το κοινό

είναι το δομικό υλικό για το χτίσιμο της δημιουργικής πορείας ενός δημιουργού στον εκφραστικό χώρο που έχει επιλέξει. Παρά το γεγονός όμως πως η απήχηση στο αναγνωστικό κοινό είναι ζωτικής σημασίας, ο βασικός λόγος που αποφασίζει κάποιος να ασχοληθεί με την συγγραφή -ή οποιοδήποτε άλλο μέσο έκφρασης και δημιουργίαςείναι η έκθεση του εσώτερου, αληθινού εαυτού του. Προσωπικά, είμαι της άποψης πως οτιδήποτε κάνει κανείς πρέπει να το κάνει με την καρδιά του και αυτό προϋποθέτει να είναι γνήσιος και να μένει πιστός στο όραμά του. Εξάλλου, όταν κάτι είναι αυθεντικό και αληθές ως προς τον εαυτό του, κατ’ επέκταση είναι και πρωτότυπο. Όσον αφορά η απήχηση που θα έχει το αυθεντικό και πρωτότυπο στο κοινό, η άποψή μου είναι πως δεν θα έπρεπε να απασχολεί τόσο όσους καταπιάνονται με την καλλιτεχνική έκφραση. Όταν κάτι το αγαπάς, είναι φυσικό και επόμενο να εμπνεύσει

τον κόσμο. Δεν έχει σημασία αν θα είναι ένα άτομο ή τρία ή εκατό. Αν καταφέρεις να ανάψεις μια σπίθα στο μυαλό και την καρδιά έστω και ενός ανθρώπου, τότε κάτι έχεις κάνει καλά. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Σαν συγγραφέας και λάτρης του φανταστικού, αγαπώ τις ανατροπές και τους στροβιλισμούς των πλοκών. Μου αρέσουν τα πράγματα που δεν κάθονται ήσυχα, ταράζουν τα νερά και ανατρέπουν καταστάσεις και συνειδήσεις. Οτιδήποτε σε κάνει να αναπηδάς στην θέση σου και να ρίχνεις μια δεύτερη ματιά, σε αναγκάζει να το σκέφτεσαι ξανά και ξανά, βάζει το μυαλό σου να τρέχει, την καρδιά σου να χτυπά δυνατά, εγώ το λατρεύω. Είναι αυτό που σε ξυπνά, σε κρατά σε εγρήγορση. Γι’ αυτό και πάντα χαίρομαι να συναντώ ανατροπές σε βιβλία που διαβάζω ή να δημιουργώ σε δικά μου έργα (τρίβει χέρια γελώντας σατανικά). Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής

λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Το fantasy είναι το είδος που με κέντριζε από μικρό παιδί. Το αγαπώ απεριόριστα. Οι βιβλιοθήκες μου είναι γεμάτες από βιβλία του φανταστικού, αν και με συγκινούν και άλλα είδη σαν αναγνώστρια. Όσον αφορά την συγγραφή, είμαι αφιερωμένη στο fantasy. Πάντα αγαπώ να χρησιμοποιώ μυθικά πλάσματα και σύμβολα για τις εξιστορήσεις μου, με ό,τι κι αν καταπιαστώ· είτε είναι ιστορικό, είτε επικό, είτε ρομαντικό. Άλλωστε, η φανταστική λογοτεχνία είναι το μοναδικό είδος που σου επιτρέπει να πλάθεις ολόκληρους κόσμους απλά και μόνο με την δύναμη του μυαλού σου. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω μια σειρά από παιδικά παραμύθια, νουβέλες και ένα μυθιστόρημα επικής φαντασίας. Ταυτόχρονα, συνεργάζομαι με το συγκρότημα Lacrymosa Aeterna. Καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα δείτε την δουλειά μου λίαν συντόμως.

Ιωάννα Τσιάκαλου

Γέννημα της νύχτας Γεννημένος από το απόλυτο σκοτάδι, αφήνει τους ψιθύρους του στον άνεμο που αλυχτά. Ουρλιάζει τον πόνο του στο κενό, κι ας ξέρει ότι είναι μάταιο. Φωνάζει τις προειδοποιήσεις του σε εκείνους που έχουν ακόμα επιλογές, που μπορούν ακόμα να ελπίζουν, να ζουν. Μα κανένας δεν ακούει. Ο σπαρακτικός μονόλογος ενός άνδρα που τον πήρε η νύχτα χωρίς την θέλησή του. Η επώδυνη αναζήτηση του φωτός, που είναι καταδικασμένη να μείνει ατελέσφορη. Γιατί καμιά φορά, ακόμα και οι βρυκόλακες φοβούνται το σκοτάδι.

Ματίνα Μαντά

Η Ματίνα Μαντά ζει στο Ναύπλιο κι εργάζεται σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Είναι απόφοιτη της Γερμανικής Φιλολογίας και γνωρίζει τρεις γλώσσες. Έχει βραβευτεί στα 17 από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών σε διαγωνισμό ποίησης κι αγαπά από μικρή τα βιβλία και το Χώρο του Φανταστικού. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και διηγήματα και είναι συγγραφέας των βιβλίων «Σκοτεινές Ιστορίες» και «Στα μονοπάτια της Ανατολής». Ασχολείται επίσης με πιάνο και χορό.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Ο άνθρωπος δημιουργεί πρωτίστως για την ίδια του την ψυχή. Προσπαθεί να εκφράσει μέσω της τέχνης ο,τι τον βασανίζει, ο,τι τον προβληματίζει αλλά και οτιδήποτε τον κάνει ευτυχισμένο. Το ίδιο και ο συγγραφέας… Αποτυπώνει στις σελίδες - της ψυχής του πρώτα και μετά του βιβλίου – όσα έχουν παγιωθεί στο νου και την φαντασία του, ακροβατεί μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Η Natalie Goldberg είχε αναφέρει: «Οι συγγραφείς καταλήγουν να γράφουν για τις ίδιες τους τις εμμονές…. Πράγματα που τους στοιχειώνουν και δεν μπορούν να ξεχάσουν, ιστορίες που κουβαλούν μες στα ίδια τα σώματα τους και που περιμένουν να απελευθερωθούν…». Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει και με μένα. Κάποιοι άνθρωποι εκφράζονται με λόγια, άλλοι με δυνατή μουσική, άλλοι με ζωγραφική…. Εγώ γράφοντας.

Κάθε καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός κι ανεπανάληπτος. Κατ’ επέκταση και κάθε καλλιτέχνης. Οφείλουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο - ασχέτως απ’ το κομμάτι της τέχνης – όσο καλοί και να είμαστε όμως, είναι αδύνατον να είμαστε αρεστοί σε όλους. Το ίδιο ισχύει σαφώς και στην τέχνη. Είναι αδύνατον ένας τραγουδιστής, ζωγράφος ή συγγραφέας ν’ αρέσει σε όλους. Μπορεί σε πολλούς, για να το καταφέρει αυτό όμως πρέπει πρώτα ν’ ανακαλύψει τον εαυτό του και μετά τη συγγραφή. Αν δεν αποδεχτείς αυτό που είσαι, είναι αδύνατο να πετύχεις και σα συγγραφέας, αλλά και σαν άνθρωπος. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της

ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Η ίδια η ζωή είναι μια ανατροπή… Πάνω που έχεις συνηθίσει μια κατάσταση, ο τροχός γυρνάει και η ζωή σου, όπως την ξέρεις, ανατρέπεται… Είτε μας αρέσει είτε όχι λοιπόν, η ανατροπή υπάρχει και πρέπει να τη συνηθίσουμε… Στα βιβλία και τις ταινίες την απολαμβάνεις. Το θέμα είναι πώς αντιδράς όταν εμφανίζεται στη δική σου ζωή. Ακόμα κι όταν οι εξελίξεις είναι δυσάρεστες, τόσο ο πρωταγωνιστής, όσο και ο αναγνώστης, οφείλει να είναι δυνατός, να προσπαθεί και να ελπίζει. Γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς εξελίσσονται οι καταστάσεις και τι θα διαβάσεις στην επόμενη σελίδα της ζωής σου… Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Η αλήθεια είναι ότι ο χώρος του

φανταστικού με γοητεύει, δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως να ζούμε και στην πραγματικότητα. Καλό είναι να είμαστε στον… κόσμο μας, αυτό όμως ισχύει μέχρις ενός σημείου. Το σημαντικό είναι να έχουμε τα μάτια και το μυαλό μας ανοιχτά, να ξέρουμε τι μας γίνεται μ’ άλλα λόγια. Γι’ αυτό διαβάζω και βιβλία πιο ρεαλιστικά. Ένα απ’ τα πιο συγκλονιστικά κατά τη γνώμη μου ήταν το E- drugs του Θ. Καραγεωργίου, όπου ο συγγραφέας περιγράφει μέσα από εννιά διηγήματα τη φρίκη που είναι ικανή να φέρει η αλόγιστη χρήση της τεχνολογίας στη ζωή μας. Πράγματι, στην εποχή που ζούμε έχουμε εγκλωβίσει το 80% της ζωής μας σε μια οθόνη. Είναι μια απογοητευτική πραγματικότητα για το χώρο του βιβλίου, ακόμα πιο τρομακτική όμως είναι η σκέψη ότι θα ξυπνήσεις μια μέρα γέρος, συνειδητοποιώντας ότι δεν έζησες τη ζωή σου όπως ήθελες. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Πρώτα απ’ όλα, θέλω να είμαι

δυνατή και δημιουργική. Οι καταστάσεις είναι δύσκολες σε σημείο που τεράστιο μέρος της ελληνικής νεολαίας έχει μεταναστεύσει, ακριβώς γιατί λίγοι καλλιτέχνες, επιστήμονες και επαγγελματίες αναγνωρίζονται εδώ. Από κει και πέρα, σκοπεύω να επεκταθώ συγγραφικά με διάφορα κείμενα και – γιατί όχι – ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Θα δείξει.

Ματίνα Μαντά Σονέτο της σιωπής Μια σπάνια δερματική ασθένεια έχει καταδικάσει μια νεαρή πιανίστρια να ζει στους τέσσερις τοίχους του κάστρου της, αποφεύγοντας το φως του ήλιου. Μόνες της διέξοδοι τα σονέτα που παίζει στο πιάνο και η συντροφιά ενός γοητευτικού νεαρού. Όταν όμως αυτός την εγκαταλείψει, η Μαριάννα δε διστάζει να φτάσει σε επικίνδυνα άκρα…

Το χειρόγραφο του βρικόλακα Το δώρο της αιωνιότητας αποτελεί δυσβάσταχτο φορτίο για μια πρώην φυσιολογική κοπέλα, που η ζωή της καταστράφηκε όταν έπεσε θύμα βρικολάκων. Θύτες και θύμα ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη, απομονωμένοι στα σκοτάδια της νύχτας, όταν ξαφνικά συμβαίνει κάτι που αλλάζει τα πάντα.

Βαρβάρα Σεργίου

Η Βαρβάρα Σεργίου σπούδασε ψυχολογία/εγκληματολογία στην Αθήνα και σήμερα ζει στην Κύπρο μαζί με την οικογένεια της. Η συγγραφή είναι ανάγκη έκφρασης της! Είναι φανατική αναγνώστρια και λατρεύει την μουσική! Αγαπημένο χόμπι της είναι η ζωγραφική. Το διήγημα της Λυτρωτής Νο7 διακρίθηκε και βραβεύτηκε στην 3η θέση στα Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού LARRY NIVEN 2016, Βραβείο «Επιστημονικής Φαντασίας» για την κατηγορία διήγημα των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές. Το διήγημα της «Η Μύρτιδα» φιλοξενείται από την ανθολογία: «Σκοτάδι: Η πρώτη ανθολογία ελληνικού διηγήματος με βαμπίρ» των Εκδόσεων Συμπαντικές Διαδρομές. Το βιβλίο «Έκπτωτη θεά – Η Μεταμόρφωση» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα το οποίο έχει εκδοθεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή και είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας φανταστικής λογοτεχνίας «Έκπτωτη Θεά».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η φαντασία μου είναι ένα αδάμαστο άλογο που καλπάζει και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει και η συγγραφή είναι εσωτερική μου ανάγκη, ο τρόπος έκφρασης σκέψεων και συναισθημάτων μου. Οι ιστορίες μου, δίνουν πνοή στους ήρωες των φανταστικών κόσμων που δημιουργώ. Κάθε ήρωας είναι ένα μικρό κομμάτι της ψυχής μου και κάθε ιστορία μου είναι ένα πάζλ συναισθημάτων που περιμένει να το ανακαλύψουν. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Είναι σίγουρο, ότι ένα βιβλίο δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Κάποιος θα το λατρέψει και κάποιος όχι. Ο συγγραφέας όμως οφείλει να έχει

τη δική του συγγραφική προσωπικότητα, όχι μόνο για να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους, αλλά για να μπορέσει επίσης να γνωρίσει στο κοινό καινούργιους κόσμους. Ως άνθρωπος των γραμμάτων, ένας συγγραφέας, έχει καθήκον να προσπαθήσει ανοίξει τους πνευματικούς ορίζοντες στο κοινό του συστήνοντας τους το έργο του. Όλα τα βιβλία έχουν κάτι προσφέρουν στο αναγνωστικό κοινό είτε αρέσουν σε όλους είτε όχι. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Όσοι έχουν διαβάσει τις ιστορίες μου, σίγουρα γνωρίζουν τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής μου και

σίγουρα ότι μου αρέσει να τους εκπλήσσω και να τους κρατώ συναισθηματικά σε εγρήγορση. Γι’ αυτό λοιπόν χρησιμοποιώ το στοιχείο της ανατροπής αρκετά! Ίσως οι αναγνώστες να επιθυμούν το γνωστό «happy ending» στην ιστορία όμως, ακόμα και στον κόσμο του φανταστικού υπάρχει χώρος για ρεαλισμό! Οι ανατροπές υπάρχουν για να ενεργοποιούν και να κρατούν συναισθηματικά το status quo της ιστορίας και του βιβλίου! Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Κυρίως με ενδιαφέρει και ασχολούμαι με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας. Αν και διαβάζω όλα τα είδη βιβλίων, αγαπώ να γράφω είναι ιστορίες του συγκεκριμένου είδους. Ωστόσο με ενδιαφέρει και έχω γράψει ήδη ιστορίες που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Το βασικό για εμένα είναι οι ιστορίες που δημιουργώ να συγκλονίζουν την

ψυχή μου, σε όποιο είδος και αν ανήκουν. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Τα μελλοντικά μου σχέδια δεν θα ήθελα να τα ομολογήσω ακόμη. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι σε μερικούς μήνες θα κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο μου. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο και για τις εύστοχες ερωτήσεις που δίνουν την ευκαιρία στο κοινό σας να με γνωρίσει λίγο καλύτερα!

Βαρβάρα Σεργίου Η Μύρτιδα Η Μύρτιδα είναι το βαμπίρ στην ιστορία μου. Ο σύζυγος της όμως, είναι ο κεντρικός ήρωας ο οποίος αφηγείται και την όλη ιστορία. Ο σύζυγος, τον οποίο δεν ονομάζω στην ιστορία, με τη βοήθεια ενός βιβλίου, ενός εγχειριδίου τελετών, ανασταίνει την νεκρή σύζυγο του η οποία επανέρχεται σε αυτόν τον κόσμο ως βαμπίρ. Το τέλος της ιστορίας είναι ένα δυνατό μήνυμα για το πεπρωμένο του ανθρώπου, για το τέλος της ύπαρξης μας!

Βασιλική Μπούζα

Με λένε Βασιλική Μπούζα και κατοικώ στο Πέραμα του Πειραιά. Έχω πτυχίο Πληροφορικής και Ξενοδοχειακού Management. Αναρτώ ιστορίες στη διαδικτυακή πλατφόρμα Wattpad, αρθρογραφώ σε blog και βιβλιοφιλικές σελίδες στα social media. Αγαπώ την φανταστική λογοτεχνία. Τον Δεκέμβρη του 2016, η ιστορία μου με τίτλο «Κωδικός: Αποκάλυψη» συμμετείχε στην ανθολογία Ελληνικού διηγήματος με ζόμπι «Το ξύπνημα» από τις Συμπαντικές Διαδρομές. Τον Μάρτιο του 2017 διακρίθηκα στον πρώτο διαγωνισμό παιδικού παραμυθιού της Anima Εκδοτικής με τίτλο «Ασημένια Νύχτα». Το Μάιο του 2017 έλαβα μέρος στο «Σκοτάδι», την πρώτη ανθολογία Ελληνικού διηγήματος με βαμπίρ με τίτλο διηγήματος «Καταδικασμένη στο Αιώνιο Σκότος», ενώ την ίδια περίοδο το «Ερωτικό Πανδαιμόνιο» αποτελεί τμήμα της ανθολογίας «Θρύλοι του Σύμπαντος VI» από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Συνεχίζω δυναμικά να οδεύω προς την έκδοση για το πρώτο ολοκληρωμένο συγγραφικό έργο μου.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η ανάγκη της έκφρασης και της ολοκλήρωσης. Θυμάμαι τον εαυτό μου μια ζωή με μια κόλλα χαρτί κι ένα στυλό. Παίρνω πνοή και δύναμη μέσα από τις λέξεις της ψυχής μου. Δημιουργώ κόσμους που σκοπό έχουν όχι μόνο να ψυχαγωγήσουν τους αναγνώστες, αλλά και να τους προβληματίσουν με τις πράξεις των χαρακτήρων τους. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Το διαφορετικό πάντα κάνει την «διαφορά». Όχι απαραίτητα κακή, ίσα ίσα που πολλές φορές κεντρίζει τα βλέμματα με την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα

του. Ο κάθε συγγραφέας πρέπει να ξεφράζει τις απόψεις του, όπως και το κοινό να διαθέτει κριτική σκέψη για να διευρύνει τους ορίζοντες του. Η αξία της ψυχής και της αποδοχής ενός καλλιτέχνη από μια μερίδα αναγνωστών είναι ανεκτίμητη σε σχέση με την εμπορικότητα. Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Οι ανατροπές είναι αυτές που κρατούν ζωντανή την πλοκή σε συνάρτηση με τους παράγοντες που καθορίζουν την εξέλιξη μιας ιστορίας. Οι μικρές «ραδιουργίες» όπως αποκαλώ. Φυσικά και είναι σεβαστές οι δυσάρεστες εξελίξεις. Πολλές φορές το επιτάσσει κι το είδος του βιβλίου.

Πόσες φορές έχουμε διαβάσει κάποιο τέλος που δεν μας άρεσε, ή θα προτιμούσαμε διαφορετική προοπτική για τους ήρωες μας. Κάθε «παρέμβαση» είναι σεβαστή κι επιτελεί κάποιο σκοπό. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Ξεκίνησα να ασχολούμαι με την φανταστική λογοτεχνία από νεαρή ηλικία μιας και πάντα με σαγήνευε το υπερβατικό, το ανεξήγητο. Με την πάροδο εξέλιξης της γραφής μου, όχι μόνο μυούμαι σιγά σιγά στα άδυτα της αλλά και εξασκώ τον τρόπο έκφρασης μου και δημιουργίας υποβάθρου σε αρκετά λογοτεχνικά είδη. Όπως παιδικό παραμύθι, αισθηματικά, κοινωνικά, και αστυνομικά/θρίλερ έργα. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Συμμετέχω σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ενώ παράλληλα κάνω ατελείωτες διορθώσεις

στα έργα μου. Έχω μπει στο δρόμο της έκδοσης δυο μυθιστορημάτων φανταστικής λογοτεχνίας. Άγγελοι κι δαίμονες. Βρικόλακες κι κυνηγοί. Σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη, καλές αναγνώσεις!

Βασιλική Μπούζα Καταδικασμένη στο Αιώνιο Σκότος Ένας φρικιαστικός φόνος σε ένα πορνείο. Δυο αδερφές αντιμέτωπες με τα αρπακτικά ης νύχτας. Απώλεια κι θρήνος. Τρομαχτικά ίχνη και συμπτώσεις στην έπαυλη μιας μυστηριώδους Μαρκησίας. Ένοχα μυστικά πόνου κι αμαρτιών. Ύψιστος σκοπός, η αγκάλη της σκοτεινής μητέρας, Λίλιθ. Αντίπαλος στην ζοφερή κυριαρχία της, ο πρωτόπλαστος Αδάμ. Ένας αρχέγονος θρύλος ξυπνά και ένα αποκρυφιστικό τάγμα είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει την επερχόμενη απειλή. Πως μεταφράζεται η Κόλαση σε χαμένο παράδεισο; Πως το πιο ευγενικό πλάσμα στον κόσμο μπορεί να μετατραπεί στον χειρότερο σου εφιάλτη; Κι αν η μοίρα του είναι προγεγραμμένη να αποβάλει τα θνητά πάθη, να αφυπνίζει το διψασμένο πνεύμα για εκδίκηση και να περιπλανάται καταδικασμένο στο αιώνιο σκότος;

Στέλλα Κουρμουλή

Η Στέλλα Κουρμούλη γεννήθηκε το 1976 στη Νέα Σμύρνη, όπου και μεγάλωσε. Σπούδασε Αγγλική λογοτεχνία και μετάφραση. Ειδικεύτηκε σε θέματα θεωρίας της λογοτεχνίας και λογοτεχνικής μετάφρασης. Έχει παρακολουθήσει συνέδρια και σεμινάρια μετάφρασης και διερμηνείας. Έχει συνεργαστεί με εταιρείες υποτιτλισμού ως μεταφράστρια και επιμελήτρια. Κείμενά της έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Στα τέλη του 2015, συμμετείχε στον 2ο λογοτεχνικό διαγωνισμό της ιστοσελίδας 120 λέξεις. Η ιστορία της «Μόνιμοι Κάτοικοι» διακρίθηκε και συμπεριλήφθηκε στη συλλογή διηγημάτων «Με Κομμένη Την Ανάσα». Στις αρχές του 2016, της απονεμήθηκε ο 4ος έπαινος για το διήγημά της «Άγιος Βασίλης» στον 2ο πανελλήνιο διαγωνισμό διηγήματος της ιστοσελίδας Bonsaistories (bonsaistories.gr).

Στα τέλη του ίδιου έτους, το διήγημά της «Τα Κρίνα Της Μελίας» κέρδισε την 4η θέση στον 3ο διαγωνισμό λογοτεχνίας που συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις Nightread/Ars Nocturna και το Diavasame.gr. Συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία «Κόρες Της Νύχτας», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Nightread. Τον Ιανουάριο του 2017, το διήγημά της «Υπόσχεση» βραβεύτηκε με τον 2ο έπαινο στον 3ο διαγωνισμό διηγήματος της ιστοσελίδας Bonsaistories. Τον Μάιο του 2017, το διήγημά της «Αιώνια Δίψα» συμπεριλήφθηκε στην ανθολογία «Σκοτάδι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Στα τέλη του ίδιου μήνα, το διήγημά της «Οργή» διακρίθηκε στον διαγωνισμό που συνδιοργάνωσαν οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες και το λογοτεχνικό περιοδικό Eyelands.gr. Συμπεριλαμβάνεται στη συλλογική έκδοση με τίτλο «Μικρές Επαναστάσεις», που θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο του 2017 από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Ιστορίες της φιλοξενούνται στις ιστοσελίδες “121 Words” και “τοβιβλίο.net”, καθώς και στα συλλογικά έργα «Ιστορίες Μπονσάι», «Καλλιτεχνικό Ημερολόγιο 2017» και «Μονόλογοι» που διανέμονται ελεύθερα στο διαδίκτυο από τις εκδόσεις “τοβιβλίο”.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις;

αναγνωστικό κοινό;

Από μικρή ένιωθα πως έπρεπε να βρω έναν τρόπο να εκφράζομαι. Μια μέρα έπιασα το μολύβι κι άρχισα να γράφω ο,τι είχα στο μυαλό μου. Πράγματα προσωπικά, πολύ δικά μου, που δεν άφηνα κανέναν να τα διαβάσει. Ημερολόγια, μικρές ιστορίες, και στα εννιά μου έγραψα ένα μυθιστόρημα γεμάτο ίντριγκες και πάθη!(γέλια) Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Όλα συμβαίνουν εσωτερικά, κρυφά, υποσυνείδητα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, όταν με ρωτούν γιατί γράφω, απαντώ: «Για να μη χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο». Αφού ολοκληρώσω ένα κείμενο, αισθάνομαι πιο ανάλαφρη. Ξορκίζω τα δύσκολα της ζωής κι ανακουφίζομαι. Για λίγο…

Όταν κάποιος αποφασίζει να δημοσιοποιήσει τα γραπτά του, οφείλει να είναι προετοιμασμένος για κάθε είδους κριτική, είτε θετική είτε αρνητική. Δεν είναι εύκολο να μοιράζεσαι τα εσώψυχά σου. Σίγουρα, η αποδοχή των γύρω μας είναι ο κινητήριος μοχλός καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας. Μας δίνει κίνητρο να χαράξουμε μια πορεία, να δημιουργήσουμε, να ζήσουμε μια ζωντανή ζωή. Ο καθένας είναι μοναδικός, ξεχωριστός. Πιστεύω πως για τον καθένα υπάρχει έστω και ένας που θα συμμερίζεται τις αγωνίες και τους προβληματισμούς του. Αν καταφέρεις ν’ αγγίξεις την ψυχή ενός ανθρώπου, αρκεί για να συνεχίσεις να είσαι διαφορετικός.

Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο

Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές;

Η ίδια η ζωή είναι μια ανατροπή. Και μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης. Οι άνθρωποι με τις αδυναμίες τους, τις επιθυμίες τους, τα μυστικά τους μπορούν ν’ αλλάξουν τον μικρόκοσμό τους σε μια στιγμή. Είναι ικανοί να μεγαλουργήσουν, αλλά και να καταστρέψουν τα πάντα. Οι ήρωές μου δε θα μπορούσαν να διαφέρουν. Είναι αυτόνομοι και πολλές φορές οι πράξεις τους είναι ακραίες. Δεν τους δικαιολογώ. Δεν τους υποστηρίζω. Τους ακολουθώ κι έχω τον ρόλο του παρατηρητή. Ζωντανεύω το σκηνικό μπροστά μου και το περιγράφω. Οι ίδιοι αποφασίζουν ποιον δρόμο θα πάρουν. Συνήθως, το “ταξίδι” των ηρώων μου δεν έχει ευτυχές τέλος. Ως αναγνώστρια, κυνηγώ την ανατροπή. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Αγαπώ τα ξωτικά και τις μάγισσες. Αγαπώ τα φαντάσματα και τους βρικόλακες. Πάντα με γοήτευε το στοιχείο της αγωνίας, της

έκπληξης. Με συγκλονίζει το ασύγκριτο συναίσθημα που σου προξενεί ο τρόμος. Μου προκαλεί δέος ο ανθρώπινος νους. Μου κεντρίζει αφάνταστα το ενδιαφέρον ο τρόπος που ξεπερνά κανείς τα όριά του. Τα όρια της λογικής. Με αφορά τι συμβαίνει γύρω μου, η καθημερινότητα, η δυσκολία, η ασθένεια, ο πόνος, ο θάνατος. Όταν παρατηρείς τα ανθρώπινα, τα γήινα μέσα από μία “τρύπα” στον τοίχο αποκτούν σίγουρα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και παίρνουν άλλες διαστάσεις. Φανταστικές, παραμυθένιες, μαγικές. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Αν όλα πάνε όπως τα έχω στο μυαλό μου, σύντομα θα ολοκληρώσω την πρώτη συλλογή διηγημάτων. Ο τίτλος θα με βασανίσει πιο πολύ από τα ίδια τα κείμενα. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Αν δε στερέψει η έμπνευση, θα “γεννηθούν” αρκετοί ήρωες στο μέλλον. Σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία.

Στέλλα Κουρμουλή

Αιώνια Δίψα Ένα γοητευτικό βαμπίρ αναζητά παρθένες και ξεδιψά με το αίμα τους επί τρεις αιώνες. Μια νύχτα, συναντά τη μάγισσα Ρωξάνη. Η μοίρα του θ’ αλλάξει για πάντα.

Έμιλυ Γερολατσίτη

Business English Instructor – Coordinator Teaching English as a foreign language. Coordinating LTES On-Line language programmes. Syllabus and Curriculum design, Material creation and implementation, Instructor training, Seminar creation and execution, Participant assessment and needs analysis, Speaking coaching and fluency building, Terminology specialisation (administration, finance, legal, HR, etc.)

Teaching English as a foreign language to adults in a professional and social scope. Presentations, Business Correspondence, Negotiations, Telephone Conversations, Public Speaking

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Θα ακουστεί λίγο περίεργο αλλά στην ουσία η αγάπη μου για τον κινηματογράφο και την λογοτεχνία τρόμου και μυστηρίου με ωθεί να θέλω να δημιουργώ και εγώ τις δικές μου ιστορίες με μεταφυσικά φαινόμενα, τέρατα και την μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό. Κάποια στιγμή βαρέθηκα να φωνάζω στους χαρακτήρες στην οθόνη της τηλεόρασης ή στις σελίδες του βιβλίου να μην ανέβουν στην σοφίτα νυχτιάτικα ή να μην κόψουν δρόμο μέσα από το νεκροταφείο. Θέλω να φωνάζουν άλλοι τώρα στους δικούς μου χαρακτήρες. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό;

Εάν έχεις συνηθίσει στην περιθωριοποίηση λόγω συγκεκριμένης κουλτούρας στην μουσική, στη διασκέδαση, γενικά στα ενδιαφέροντα σου, από μικρή ηλικία, ως ενήλικας πλέον το έχεις δεχτεί και τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Και όλα αυτά βγαίνουν προς τα έξω σε ό,τι δημιουργείς. Ξέρεις ότι δεν απευθύνεσαι σε όλους και ότι οι ιστορίες σου στοχεύουν σε συγκεκριμένη κοινότητα εντός του αναγνωστικού κοινού. Θα ανησυχούσα εάν ήμουν αρεστή ξαφνικά σε όλους! Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Την θέλω την ανατροπή και την θέλω και με κωμικό ή ειρωνικό στοιχείο εάν μου βγει σε μια ιστορία. Ανεξάρτητα από το

εάν αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα για τους κεντρικούς χαρακτήρες, είναι το αλατοπίπερο της αφήγησης. Βέβαια, πιστεύω ότι χρειάζεται ένα όριο στο πόσες ανατροπές χωράνε σε μια ιστορία. Δηλαδή και ο Σκούμπυ Ντου μετά από τόσα χρόνια, κάποια στιγμή έπρεπε να αρχίσει αν υποψιάζεται ότι το φάντασμα είναι απλά κάποιος από την αρχή του επεισοδίου με μάσκα… Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Με ενδιαφέρει σχεδόν αποκλειστικά η φανταστική λογοτεχνία αλλά με δόσεις κοινωνικού σχολιασμού και χιούμορ. Παράλληλα γράφω μια στήλη με θέμα τον κινηματογράφο τρόμου σε free press, στον Εξαρχειώτη. Εάν και δεν το έχω επιχειρήσει ακόμα επίσημα, με βλέπω να δοκιμάζω και screen play αφού και τώρα, στις ιστορίες που γράφω, νομίζω ότι μου βγαίνει αρκετά ένα κινηματογραφικό στυλ αφήγησης.

Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Είναι στο τελικό στάδιο τρεις μικρές ιστορίες που γράφω με μάγισσες, Ouija board και κάτι τσαντισμένους δαίμονες, ενώ παράλληλα δουλεύω πάνω στο πρώτο μου μεγαλύτερο διήγημα με θέμα τη μεταθανάτια ζωή. Το τελευταίο, ευελπιστώ, να περάσει και σε στάδιο εικονογράφησης και πιθανώς θεατρικής παράστασης… Βλέπουμε. Το θέμα είναι να καταπιάνεσαι με ό,τι σε ενδιαφέρει και να σε εξελίσσεσαι.

Έμιλυ Γερολατσίτη

Θέατρο Σκιών Δύο φοιτήτριες, σε αναζήτηση ενός πιο εναλλακτικού lifestyle καταλήγουν σε μια παράσταση Ρουμάνικου θιάσου και σύντομα καταλαβαίνουν ότι ίσως έπρεπε να είχαν πάει για τσίπουρα τελικά...

Γιώργος Μεσημέρης

Ο Γιώργος Μεσημέρης γεννήθηκε στην Κέρκυρα ένα ζεστό καλοκαίρι του 1980. Σπούδασε μηχανολόγος στις Σέρρες και ολοκλήρωσε την παιδαγωγική του κατάρτιση στην ΑΣΠΑΙΤΕ Ιωαννίνων. Λάτρης του κόσμου του Warhammer 40000, του Graham Masterton και του Mad Max. Γατομπαμπάς εφτά μοναδικών αιλουροειδών, όταν βρίσκει χρόνο προσπαθεί να αποτυπώσει ιστορίες τρόμου, επικές συγκρούσεις και ποιητικά παραληρήματα στο ψηφιακό χαρτί του υπολογιστή. Ιστορίες του έχουν εκδοθεί σε διάφορες ανθολογίες και ελπίζει στο μέλλον να καταφέρει να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Από νεαρή ηλικία μου άρεσε το διάβασμα. Πολλές φορές, όταν διάβαζα κάποια μυθιστορήματα ή διηγήματα σκεφτόμουν πως θα εξελίσσοταν η ιστορία αν συνέβαινε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό όπως θα το ήθελα εγώ. Άλλες στιγμές, όταν χαλαρώνω και ακούω μουσική, πλοκές, ήρωες και ανατροπές δημιουργούνται, υπάρχουσες μισοτελειωμένες ιστορίες συνεχίζονται και ολοκληρώνονται. Κάποια στιγμή, πριν λίγα χρόνια, πήρα την απόφαση όλα αυτά να τα περάσω στο χαρτί. Ένιωσα την επιθυμία να γράψω ιστορίες, όπως θα τις ήθελα εγώ να εξελιχθούν και παράλληλα να δοκιμάσω τις συγγραφικές μου ικανότητες. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν

το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Νομίζω πως το αναγνωστικό κοινό, ιδιαίτερα της φανταστικής λογοτεχνίας, είναι αρκετά ανοιχτόμυαλο στο διαφορετικό. Η πρόκληση για το συγγραφέα του φανταστικού είναι να γράψει εμπνευσμένα και να μεταφέρει επιτυχημένα στο χαρτί τα συναισθήματα που επιθυμεί. Να μπει ο αναγνώστης στο κλίμα της ιστορίας, να ταυτιστεί, να τρομάξει, να συγκινηθεί. Προσωπικά, το διαφορετικό με ελκύει και μου τραβάει το ενδιαφέρον. Τρανό παράδειγμα το μυθιστόρημα «Άρχοντας τους Ψεύδους» του Graham Masterton. Το πρώτο κεφάλαιο είναι ένα από τα πιο βίαια (ψυχολογικά και σωματικά) που έχουν γραφτεί, πολύ διαφορετικό από αυτό που περιμένει το αναγνωστικό κοινό, παρ’όλα αυτά το βιβλίο θεωρείται πετυχημένο.

Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Είμαι μεγάλος οπαδός της ανατροπής, μου τραβά άμεσα το ενδιαφέρον και τη θεωρώ βασικό, αν και όχι αναγκαίο, συστατικό μιας καλής ιστορίας. Ως αναγνώστης θα μου κεντρίσει την περιέργια και θα συνεχίσω το διάβασμα με πιο θετική διάθεση. Πλέον βέβαια, οι ανατροπές πάσχουν από το σύνδρομο των κλισέ, όπως η επιστροφή του «κακού» στις ταινίες τρόμου. Αλλά μια εμπνευσμένη και καλογραμμένη ανατροπή μπορεί να δημιουργήσει πολλά συναισθήματα στον αναγνώστη. Ως συγγραφέας προσπαθώ να έχω την ανατροπή ως συστατικό στις ιστορίες που γράφω, αλλά προσπαθώ να αποφύγω τα κλισέ όσο μπορώ. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Η φανταστική λογοτεχνία είναι

ομολογουμένως το αγαπημένο μου είδος και οι ιστορίες τρόμου αποτελούν την αδυναμία μου. Έχω ασχοληθεί και με άλλα είδη όπως νουάρ και συμμετείχα στην ανθολογία «Τα μπλουζ της πόλης» από τις Συμπαντικές Διαδρομές. Έχω γράψει κάποια ποιήματα που βρίσκονται ελεύθερα στο διαδίκτυο και τώρα στα σκαριά είναι ένα κόμικ το οποίο θα είναι πιο κοντά σε καθημερινά θέματα με δόσεις πολιτικής ανορθότητας. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Το κόμικ που ανέφερα παραπάνω θα κάνει σύντομα την εμφάνιση του σε ψηφιακή μορφή στο διαδίκτυο. Προσπαθώ να συμμετέχω σε ανθολογίες, χρόνου επιτρέποντως, πλέον θα δοκιμάσω και στα αγγλικά. Τέλος, αν και είναι ακόμα σε αρχικό στάδιο, έχω στα πλάνα ένα μυθιστόρημα τρόμου – δράσης σε ένα κόσμο δικής μου έμπνευσης. Είναι πολύ νωρίς ακόμα όμως για περισσότερες λεπτομέρειες. Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη και τη φιλοξενία.

Γιώργος Μεσημέρης Το σπήλαιο Μια κοινότητα βαμπίρ βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα τεράστιο σπήλαιο εδώ και δεκαετίες. Στοιχειωμένη από αρχαίους θρύλους και δοξασίες ζει απομονωμένη στο σκοτάδι. Όλα αλλάζουν όμως, όταν ένα από τα νεαρά βαμπίρ αγνοεί την απαγόρευση και βγαίνει στην επιφάνεια.

Ανδρέας Ζαρμακούπης

Γεννήθηκα το 1984 στο Αγρίνιο, αλλά μεγάλωσα και ζω στον Πειραιά. Από μικρός ήμουν λάτρης των βιβλίων που είχαν σαν θέμα την φαντασία, το μυστήριο και το άγνωστο. Στην εφηβεία μου ήρθα σε επαφή με τα παιχνίδια ρόλων, με τα οποία ασχολούμαι ακόμη και σήμερα. Τα παιχνίδια αυτά καθώς και οι αγαπημένοι μου συγγραφείς φανταστικής λογοτεχνίας J. R. R. Tolkien και R. A. Salvatore επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό την απόφαση μου να αρχίσω να γράφω. Ξεκίνησα να γραφώ κάποια διηγήματα φαντασίας, τα οποία με μεγάλη μου χαρά εκδόθηκαν σε διάφορες ανθολογίες από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Καθώς επίσης πριν μερικούς μήνες εκδόθηκε και η πρώτη μου νουβέλα με τίτλο Το αίμα των θεών, από τις ίδιες εκδόσεις.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η ανάγκη της δημιουργίας. Κάθε φορά που σκέφτομαι μια καινούργια ιστορία, θέλω να την βλέπω να παίρνει σάρκα και οστά καθώς αποτυπώνεται πάνω στο χαρτί. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Αυτή την ερώτηση την έκανα στον εαυτό μου πριν ακόμα αρχίσω να γράφω. Αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι θέλω να γράφω για το είδος που μου αρέσει, ακόμα και αν δεν αρέσει στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Αν προσπαθήσω να γράψω κάτι πιο «εμπορικό», θα νιώσω ότι έχω προδώσει τις αξίες μου.

Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές; Η αλήθεια είναι ότι το λατρεύω πολύ. Θέλω οι αναγνώστες μου να διαβάζουν μια ιστορία που εξελίσσεται συνέχεια και δεν ακολουθεί μια γραμμική πορεία. Δεν μου αρέσουν επίσης και τα happy endings. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί από τους χαρακτήρες μου να έχουν τραγικό τέλος. Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Αυτή την περίοδο ασχολούμαι αποκλειστικά με την φανταστική λογοτεχνία. Στο μέλλον θα ήθελα

να ασχοληθώ και με την λογοτεχνία τρόμου. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Αυτή την στιγμή γράφω ένα βιβλίο επικής φαντασίας. Η ιστορία βασίζεται σε ένα φανταστικό κόσμο που δημιούργησα και συνεχίζω να χτίζω. Στόχος μου είναι γράψω και κατ’ επέκταση να εκδώσω αρκετά βιβλία βασισμένα σε αυτό τον κόσμο και τους χαρακτήρες του.

Ανδρέας Ζαρμακούπης Αλλεργία στο αίμα Ο Χίλντερικ, ένας κυνηγός τεράτων μόλις αποφοίτησε από την μεσαιωνική σχολή κυνηγών. Το μοναδικό του ελάττωμα είναι ότι είναι πολύ άτυχος, θα τον αποκαλούσαμε καλύτερα γκαντέμη. Το όνειρο του είναι να γίνει ένας διάσημος ήρωας. Το ταξίδι του προς αυτό το όνειρο τον οδηγεί στο χωριό Άσενμαϊρ, όπου μαθαίνει ότι μια κοπέλα είχε δεχθεί επίθεση από ένα βαμπίρ. Αποφασίζει λοιπόν να πάει να βρει το βαμπίρ και να εκδικηθεί το θάνατο της κοπέλας. Τα πράγματα όμως αρχίζουν να περιπλέκονται όταν ανακαλύπτει ότι το βαμπίρ που κυνηγούσε έχει αλλεργία στο αίμα.

Κωνσταντίνα Τσούμα

Η Κωνσταντία Τσούμα γεννήθηκε στη Λαμία Φθιώτιδος τον Ιούλιο του 1984. Σπούδασε Φιλοσοφία Παιδαγωγική και Ψυχολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.Η αγάπη της για την συγγραφή ξεκινάει από πολύ νωρίς, όταν σε ηλικία 12 ετών παίρνει μέρος σε ένα πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης για μαθητές του δημοτικού σχολείου.Από εκείνη τη χρονική στιγμή και έπειτα συγγράφει και λαμβάνει μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς εντός και εκτός σχολείου. Στα φοιτητικά της χρόνια κερδίζει την 5η θέση σε διαγωνισμό του Εθνικού Θεάτρου με ένα μονόπρακτο έργο της χρησιμοποιώντας φιλολογικό ψευδώνυμο. Κάνοντας τα πρώτα της εκδοτικά βήματα συμμετέχει με πέντε ποιήματά σε διαγωνισμό ποίησης του φανταστικού «Όνειρα των μύθων» κερδίζοντας την έκδοση των νικητήριων έργων της μέσα

από την ποιητική συλλογή που εκδίδεται στις 22-3-2013 απ’τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Στη συνέχεια κερδίζει μέσω διαγωνισμού την έκδοση των ποιημάτων της στην πρώτη ποιητική ανθολογία Shi-Faiku με ελληνικό στίχο, με τίτλο «Valles Marineris» από τις Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Τον Ιανουάριο του 2014 το διήγημά της «Σκουριασμένη αλήθεια» κερδίζει τη δεύτερη θέση στα βραβεία λογοτεχνίας του φανταστικού Larry Niven, για την κατηγορία της Επιστημονικής Φαντασίας. Το διήγημά της «6 Δεκεμβρίου 2553» δημοσιεύεται το Φεβρουάριο του 2014 μέσα από το περιοδικό Συμπατικές Διαδρομές. Η Κωνσταντίνα Τσούμα έγραψε επίσης μια σειρά ιστορικών διηγημάτων καθώς και μια σειρά λαϊκών παραμυθιών, οι οποίες συμπεριλαμβάνονται στα βιβλία «Κόκκινη κλωστή δεμένη», «Θρύλοι του σύμπαντος» και «Θύελλα στον χρόνο» των εκδόσεων Συμπαντικές διαδρομές. Τον Ιανουάριο του 2015 κέρδισε το το βραβείο «Hecates Tholus», για την κατηγορία ποίηση του φανταστικού, το βραβείο «Valles Marineris», για την κατηγορία scifaiku και το βραβείο «Τρόμου», για την κατηγορία τρόμος.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Ποια ανάγκη σε ωθεί να γράψεις; Η φαντασία που έχω μέσα μου με βαραίνει. Αυτή είναι η ανάγκη που με ωθεί να γράψω. Κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης πρέπει να έχει δική του προσωπικότητα, ώστε να ξεχωρίσει. Τι γίνεται, όμως, αν το διαφορετικό δεν αρέσει στο αναγνωστικό κοινό; Δυστυχώς αν αλλάξεις για χάρη του αναγνωστικού κοινού τότε θα πληρώσεις το τίμημα του να μην έχεις χαρακτήρα... Πόσο λατρεύετε το στοιχείο της ανατροπής, σαν δημιουργοί και αναγνώστες; Σας αρέσει ακόμη κι αν προκαλεί δυσάρεστες εξελίξεις στην πορεία της πλοκής από τις επιθυμητές;

Χωρίς ανατροπή δεν υπάρχει έργο. Φανταστείτε τη ζωή χωρίς ανατροπές! Ασχολείσαι αποκλειστικά με το είδος της φανταστικής λογοτεχνίας; Κι αν όχι, ποιο άλλο είδος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον; Αποκλειστικά αλλά θα μου άρεσε να δοκιμάσω και το αστυνομικό μυθιστόρημα. Θα μας εκμυστηρευτείς κάποια από τα μελλοντικά σου σχέδια; Είναι τόσα πολλά που δεν θα ρίσκαρα να σας δημιουργήσω πονοκέφαλο... Θα τολμήσω να πω ότι σκέφτομαι να πειραματιστώ λιγάκι...

Κωνσταντίνα Τσούμα Κυνηγημένος Κάποτε σε κάποιον τσιγγάνικο καταυλισμό. Η Σόντρα και ο Ζάνταρ δυο νεαροί Τσιγγάνοι αγαπιούνται και κάνουν σχέδια. Η μοίρα όμως και οι γονείς θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή τους, αφού η Σόντρα είναι λογοδοσμένη στο Βάιντο, ο οποίος δεν θα την αφήσει με τίποτα στα χέρια του Ζάνταρ. Όλα θα αλλάξουν όταν ο Ζάνταρ θα πέσει νεκρός από το μαχαίρι του Βάιντο. Τότε η μοίρα βγάζει τον άσσο που έχει κρυμμένο στο μανίκι της και ο Βάιντο επιστρέφει για να πάρει αυτό που του ανήκει... τη Σόντρα...