The Lost Angel

By: Farah Mae M. Miranda

Once there was an angel Who've been blinded by temptation Spread it's wings and flew Without assurance of where to land and there the angel was gone! Aflamed by earthly things To travel in uncertain Enters a battle without any bullet To stand her pride of loneliness And there the angel was gone! Once there was an angel Who's innocent mind was fooled Eyes were covered with lies Drove by an evil's command To hear an audible whisper of evil's temptation Though her heart was frozen And her wings turned black, The angel's eyes was filled with tears For she had realized what she had done Alas! The love of almighty Was still in the angel's heart Creating a fire that melts the ice of frozen heart Burning the evil's soul That once made the angel lost. Once there was an angel Who lost her way, Who's tied with the spell of evil's temptation, Drove her to drunk the bottle of poison! A poison that makes her whole life in wrath Once there was an angel Who lost her way, Swallowed by evi'ls intrusion Which broke the Angel and God's connection But because of the LOVE that reigns above all This little angel who once lost her way Was saved from all! And there, the angel had back!

Matilda: Matilda:

Unang kwento sa sampung Unang kwento sa sampung katauhan niNene katauhan ni Nene

ni: Francis Rebancos ni: Francis Rebancos

“Siguradokabanahindikapakakain?”Maypag-aalalangtanong ni aling Selya matapos niya akong ilibre ng hapunan sa kanyang karinderya. “Sigurado ka ba na hindi ka pa kakain?” May pag-aalalang tanong ni aling Selya matapos niya akong ilibre ng hapunan sa kanyang karinderya. “Hindi na po, iuuwi ko na lamang ito sa bahay upang mapagsaluhan namin “Hindi na po, iuuwi ko na lamang ito sa bahay upang mapagsaluhan namin ni nene.” Magalang kong tugon sabay pasalamat at lumakad na pauwi ng ni nene.” Magalang kong tugon sabay pasalamat at lumakad na pauwi ng bahay. bahay. Ipininta na ng araw ang kahel nitong mga sinag sa takipsilim na langit nang matanaw ko ang aming bahay. Sa bintana ng isang tagpitagping yero sa dulo ng eskinita nakadungaw si nene. Bakas ang tuwa sa kanyang mga mata nang makita niya ang dala dala kong supot ng hapunan. Sinalubong niya ako ng mainit niyang yakap sabay kabit sa supot na aking dala dala. “Oh dahan dahan baka matapon.” Paalala ko sa nagkukumahog na bubwit. Hindi ko naman siya masisisi dahil ito ang una naming pagkain sa araw na ito. Hindi kami mga ulila kung inyong maitatanong, marahil nasa kabilang eskinita nanaman si ina at amain para sa araw araw nilang sesyon ng iba naming mga kapitbahay. Ang mga oras na wala sila ay ang mga oras na bata ako ulit, at naalala kong isa akong nakatatandang kapatid sa bubwit na si nene. Malalim na ang gabi ng dabugin ng aming amain ang pinto. Napabigwas ako sa gulat sabay bukas ng pinto upang papasukin ang lutang kong mga magulang. Nanginginig ang aking mga tuhod sa pag pasok ng

Ipininta na ng araw ang kahel nitong mga sinag sa takipsilim na langit nang matanaw ko ang aming bahay. Sa bintana ng isang tagpitagping yero sa dulo ng eskinita nakadungaw si nene. Bakas ang tuwa sa kanyang mga mata nang makita niya ang dala dala kong supot ng hapunan. Sinalubongniya ako ngmainit niyangyakapsabaykabitsa supot na aking dala dala. “Oh dahan dahan baka matapon.” Paalala ko sa nagkukumahog na bubwit.Hindikonamansiyamasisisidahilitoanguna namingpagkainsa arawnaito. Hindi kami mga ulila kung inyong maitatanong, marahil nasa kabilangeskinitananamansiinaatamainparasaarawarawnilangsesyon ngiba namingmgakapitbahay.Angmga orasnawalasila ayangmgaoras na bata ako ulit, at naalala kong isa akong nakatatandang kapatid sa bubwit na sinene. Malalim na ang gabi ng dabugin ng aming amain ang pinto. Napabigwas ako sa gulat sabay bukas ng pinto upang papasukin ang lutang kong mga magulang. Nanginginig ang aking mga tuhod sa pag pasok ng

dalawa lalo na ng aking amain. Kung aking ilalarawan, isa siya sa pinaka kinasusuklaman kong tao sa mundo. “Edmundo!” malumanay niyang tawag saaking pangalan, “Lumapit ka dito saglit.” Sabay hablot saaking nanlalamig na kamay. “Nasaan si nene?” tanong niya na mistulang pinagaapat sa sobrang pagkalutang. “Natutulog na.” nanginginig kong sagot sapagka’t alam ko na kung ano ang mga susunod na mangyayari. Tumayo siya at tinungo ang kwarto kung saan natutulog si nene. “Sandali!” Desperado kong sigaw upang pigilan pa sa pag hakbang ang lutang naming amain. “Ako na lang.” Umaagos ang aking luha habang hinihimas ng aking amain. Tumatak na saaking isipan ang mga mapupula niyang mata na mistulang mabangis na hayop na unti unti akong nilalamon. Sa mga oras na ito paulit ulit kong iniisip, “Mabuting ako na lang kaysa si nene.” Malipas ang ilang sandali ay natapos na ang panghahalay na ginawa saakin, bakas saking mga mukha ang halo halong takot, pandidiri, at galit habang nakahandusay sa sahig na tila ba bangkay na paulit ulit na pinatay. Inangat ko ang aking braso upang makatayo ng may madaplisan akong malapot na likido, mula sa ilaw ng gasera naaninag ko ang dalawang bangkay na naka handusay at dugong nagkalat sa sahig. Isang batang babae na may hawak na itak ang nakatayo sa dilim. “Kuya, hindi ka na niya muling masasaktan.” Sambit ng batang babae habang dahan dahan na humahakbang palabas ng dilim. “Nene?” mahina kong tanong dahil sa pagod at labis na panghihina. “Maayos na rin ang lahat.” Sambit niya ng may nakakakilabot na ngiti sa kanyang mga labi. “Hindi ikaw si nene.” Nanghihina kong tugon matapos kong marinig mula sa mga labi niya ang ganoong mga salita. “Natutulog pa si nene, kaya ako muna ang poprotekta sayo… kuya.” Sambit niya. Alam ko, matagal na. Si nene ay hindi nagiisa, ang mabait at masigla kong nakababatang kapatid ay hindi lamang iisa. “Matilda.” Huli kong nasambit matapos mandilim ang aking isipan at tuluyang dumako sa kawalan.