Fotografiecircuit2013/16

Fotografie circuiT

Vlaanderen

2013/16

Fotografie circuiT Vlaanderen

Colofon Deze catalogus werd uitgegeven bij de selectie van het Fotografiecircuit Vlaanderen 2013 - 2016, dat tot maart 2016 op rondreis zal zijn langs de deelnemende cultuurcentra en is een coproductie van deze centra. coÜrdinatie Jan Van Broeckhoven redactie Ina Van den Broeck vormgeving Nele Vermaelen drukwerk Stevens Print Fraterstraat 37b 9820 Merelbeke 09 210 70 50 info@stevensprint.be www.stevensprint.be verantwoordelijke uitgever Jan Van Broeckhoven p/a Elcker-ik Centrum Breughelstraat 33 2018 Antwerpen foto cover Kim De Molenaer Copyright van de foto’s berust bij de fotografen

Bij de opening van het Filmhuis te Antwerpen in 1978, organiseerde ik er een eerste fotografietentoonstelling. Toen kon ik nog niet vermoeden dat dit zou uitgroeien tot wat nu het Fotografiecircuit Vlaanderen is.

Momenteel doet het circuit 17 locaties aan. We kunnen dus terecht spreken van een duidelijke spreiding over heel Vlaanderen.

Jaarlijks krijgen 11 nieuwe fotografen een kans om hun werk te confronteren met een ruim publiek in de 17 cultuurcentra. Dit betekent dat er op jaarbasis 187 tentoonstellingen georganiseerd worden!

Foto Guy Voet

Even vooraf

Op die manier wil het Fotografiecircuit Vlaanderen vooral Vlaamse fotografen een mogelijkheid bieden om met hun werk naar buiten te komen. Kwaliteit en variatie primeren hierbij. Door de jaren heen is de deelnemerslijst indrukwekkend geworden: heel wat fotografen hebben ondertussen naam gemaakt, terwijl anderen in alle bescheidenheid verder werken.

Het Fotografiecircuit Vlaanderen vult duidelijk een leemte. Voor fotografen zijn de tentoonstellingsmogelijkheden immers eerder beperkt.

Als tentoonstellingsplatform koos het Fotografiecircuit bewust voor de cultuurcentra. Op elke locatie is er een vast publiek gegroeid, maar worden ook telkens de vele bezoekers met het werk van de fotografen geconfronteerd. Het Fotografiecircuit wil dus duidelijk de stap zetten naar het grote publiek en zich niet enkel richten tot de ‘kenners’.

Dat het circuit in zijn opzet slaagt, kan gemeten worden aan de talrijke aanvragen van fotografen om tentoon te stellen en aan de positieve reacties van het al dan niet gespecialiseerde publiek. Dat is uiteraard een stimulans om verder te gaan en nieuwe stappen te zetten.

Zo werd in 2006 voor de eerste maal in het FotoMuseum te Antwerpen een overzichtstentoonstelling gerealiseerd met een selectie uit het werk van fotografen die tijdens de periode 2003-2006 in het kader van het Fotografiecircuit tentoonstelden. En dit gebeurde begin 2010 opnieuw voor de fotografen van de seizoenen 2006-2009. In het najaar van 2012 kwamen de fotografen van de seizoenen 20092012 aan bod.

Deze brochure wil een overzicht bieden van de fotografen, die gedurende het seizoen 2013-2014 te Antwerpen starten met het tentoonstellen van hun werk.

Als de tentoonstellingen voorbij zijn, blijft zij een stille getuige. Ze kan ook, zowel door het Fotografiecircuit zelf als door de fotografen, gehanteerd worden als instrument om te informeren.

Ik wil dan ook graag iedereen danken, die een bijdrage heeft geleverd om deze publicatie tot stand te brengen en die er voor zorgt dat het Fotografiecircuit op een vlotte manier door Vlaanderen blijft rondreizen. Dit kan alleen maar door de inzet van zeer velen, in het bijzonder de medewerkers en de verantwoordelijken van het Elcker-ik Centrum en de deelnemende cultuurcentra, zonder de fotografen zelf te vergeten. Hun werk geeft het Fotografiecircuit Vlaanderen immers zijn bestaansrecht en -reden.

Jan Van Broeckhoven, Coördinator

Meer info?

Wie meer informatie wenst over het Fotografiecircuit Vlaanderen of de tweemaandelijkse nieuwsbrief ‘Fotoinfo’ wenst toegestuurd te krijgen, kan contact opnemen met Jan Van Broeckhoven, coördinator: jan.van.broeckhoven@atv.be +32 496 26 26 18 Fotografen die willen deelnemen aan het circuit en wensen uitgenodigd te worden voor de volgende selectie geven best hun coördinaten aan hem door.

Alle exposities zijn gratis toegankelijk Het fotografiecircuit is bijna twee jaar onderweg. Wijzigingen zijn dus altijd mogelijk. Indien u een bezoekje wil brengen, is het dus best om vooraf even contact op te nemen met de locatie in kwestie of de website van de locatie te raadplegen. Hou er ook rekening mee dat sommige centra tijdens de vakantieperiodes gesloten zijn.

3

Een overzicht

5 6 7 8

p.5

p.6

p.7

p.8

p.9

p.10

p.11

p.13

p.12

p.14

p.15

Frederik Haegeman Lukas Weyhaeghe Jean Marie Piron Agnes Baeten

9 10 11 12

Christel Van Nooten Lies Van Wemmel Caroline Van de Velde Elisa Brenters

13 Kim De Molenaer 14 Wouter Verbeylen 15 Tom Wyns

De locaties (in chronologische volgorde) 1 Elcker-ik Centrum Breughelstraat 33, 2018 Antwerpen www.elcker-ik.be

7 c.c. Achterolmen Van Eycklaan 72, 3680 Maaseik www.cultuurmaaseik.be

13 c.c. Ieper – Het Perron Fochlaan 1, 8900 Ieper www.acci.be

2 de Warande Warandestraat 42, 2300 Turnhout (lesgang Warandep’ant) www.warande.be

8 c.c. De Kimpel Eikenlaan 25, 3740 Bilzen www.dekimpel.be

14 c.c. De Steiger Waalvest, 8930 Menen www.ccdesteiger.be

9 c.c. Palethe Jeugdlaan 2, 3900 Overpelt www.palethe.be

15 c.c. Guldenberg Acaciastraat 1, 8560 Wevelgem www.ccwevelgem.be

3 c.c. Ter Dilft Sint-Amandsesteenweg 41-43, 2880 Bornem www.terdilft.be 4 g.c. de Zandloper Kaasmarkt 75, 1780 Wemmel www.dezandloper.be 5 c.c. De Ploter Kerkstraat 4, 1742 Ternat www.ccdeploter.be 6 c.c. Zwaneberg Cultuurplein 1, 2220 Heist-op-den-Berg www.zwaneberg.be

4

10 c.c. Evergem-Stroming Weststraat 31, 9940 Evergem-Sleidinge www.evergem.be/cultuurcentrum

16 c.c. Wachtebeke Dr. J. Persynplein 6, 9185 Wachtebeke www.wachtebeke.be

11 c.c. Gildhof Sint-Michielstraat 9, 8700 Tielt www.tielt.be

17 c.c. ’t Aambeeld della Faillelaan 34, 2630 Aartselaar www.cultuurcentrumaartselaar.be

12 c.c. De Brouckere Aartrijkestraat 6, 8820 Torhout www.ccdebrouckere.be

frederik haegeman vanaf 7 oktober 2013

Ik weet het.

Angsten. Ik heb er in overvloed. Ouder worden is daar een van. Niet zozeer het ouder worden op zich schrikt me af. Het proces van aftakeling des te meer, zowel fysiek als mentaal. Onverwacht kreeg ik de kans om mensen met dementie te portretteren in een woon- en zorgcentrum. De camera maakt het mogelijk de angst diep in de ogen te kijken.

Vijf seconden hadden A. en M. daarvoor nodig. De twee vriendinnen die in aangrenzende kamers verbleven, hadden een dag eerder ruzie gemaakt. Zoals dat wel vaker onder vriendinnen gebeurt was een man de oorzaak. Een exemplaar met een klinkende naam: Helmut Lotti. Het zangtalent van onze ‘nieuwe’ Elvis stond ter discussie.

Er werden woorden uitgesproken die een

dag later nog steeds niet leken vergeten.

Aangezien ik ervan overtuigd was dat dit allerminst de bedoeling kon zijn geweest van de man in kwestie, probeerde ik ze te verzoenen. Met succes. De vriendinnen gingen naast mekaar zitten. Ze omhelsden en zoenden mekaar vol overgave. Het was echt. Mensen met dementie veinzen niet.

Vol levenslust praatten ze over vroeger.

Ik luisterde. Als aan mijn stoel genageld.

Helmut was toen al lang vergeten.

Gewapend met een glimlach vol herinneringen stapte ik bij G. binnen. Levenloos zat ze daar in een hoekje van de kamer. In de ene hand hield ze haar vriend van pluche. Vastberaden en ijzingwekkend stil. Haar andere hand schudde en beefde langs het deken op haar schoot. Praten deed ze niet meer.

Dat hoefde ook niet. In haar verkrampte blik stond angst te lezen. Aarzelend nam ik haar hand vast. Ze werd rustig en keek me aan. Ik keek terug en drukte af. Haar hand in de mijne. Een gesprek zonder woorden.

Al lang niet meer bewust van de camera in mijn andere hand. Gewapend met een tranendal aan hoop verliet ik haar kamer.

Op de gang naar buiten liep ik A. opnieuw tegen het lijf. “Dit is de fotograaf die gisteren bij je op bezoek was”, vertelde de verpleegster haar. “Ik weet het”, zei ze. Terwijl haar ogen een andere waarheid vertelden.

Frederik Haegeman info@backtoblack.be www.backtoblack.be 0477 18 68 56

Frederik Haegeman| 5

Lukas Weyhaeghe Vanaf 4 november 2013

Arnica Mijn beelden maken deel uit van één fotografische documentaire waaraan ik anderhalf jaar heb gewerkt en die gebundeld werden in een boek. De titel ‘Arnica’ verwijst naar een kruid dat in de homeopathie wordt gebruikt om zowel recente als vroegere trauma’s te behandelen.

Dit project spruit voort uit mijn interesse voor de West-Vlaamse geschiedenis, waarin beide wereldoorlogen een belangrijke rol spelen. Over een grote oppervlakte zijn er nog voorwerpen, personen, gebeurtenissen of sculpturen te vinden die ons herinneren aan deze tragische periodes. Enerzijds onderzoek ik welke impact deze historische gebeurtenissen vandaag nog steeds hebben op het dagelijks leven van de bewoners van wat vroeger de frontlinie was. Anderzijds breng

6 | Lukas Weyhaeghe

ik in beeld hoe deze overblijfselen worden geadapteerd om te kunnen functioneren in de huidige leefwereld.

Dit project is een allegorie over hoe mensen omgaan met een trauma dat zich ongewild in hun leven heeft genesteld. Net zoals bij een opgelopen litteken maakt het na verloop van tijd onvermijdelijk deel uit van je (fysieke) persoonlijkheid. Hetzelfde kan gezegd worden van de overblijfselen die schijnbaar willekeurig in het landschap zijn neergepoot.

Je wordt er dagdagelijks mee geconfronteerd of je dit nu wil of niet.

De beelden tonen telkens een of meerdere sporen uit het verleden. Soms zijn deze erg duidelijk aanwezig (bv. bunkers of monumenten) maar dikwijls ook subtieler (bv. mu-

nitie of herdenkingsboompjes). Ze worden zo goed en zo kwaad mogelijk opgenomen in de reële leefwereld. Mensen zetten ze naar hun hand. Toch blijven het statische afdrukken die ons een glimp tonen van vervlogen tijden binnen een omgeving die constant verandert.

De sculpturen in het landschap zijn gefotografeerd met een technische camera op 4x5 inch positieven. Dit grote formaat laat toe erg gedetailleerde afdrukken te maken.

Eén ding hebben mijn beelden alvast wel allemaal gemeenschappelijk: ze tonen hoe de mens met de geschiedenis (leert) omgaan.

Lukas Weyhaeghe 0475 21 29 63 lukas.weyhaeghe@gmail.com

Jean Marie Piron vanaf 2 december 2013

Food Af en toe komt de geruchtenmolen weer op gang.

Er is wat fout met wat we eten. Dioxinecrisis in de kippenindustrie, paardenvlees in de lasagne en de balletjes van Ikea, groentescheuten die niet koosjer blijken te zijn, of waren het toch de komkommers?

Voorbeelden zat die het nieuws halen. Misschien zijn er ook zaken die toegedekt blijven, die niet in het nieuws komen.

Maar niet alleen ‘fabricagefouten’ maken dat we niet altijd weten wat we eten. Er wordt ook flink wat genetisch gemanipuleerd en gemodificeerd. Hoe kan de gewone burger dan nog weten wat hij op zijn bord krijgt?

Dit was het uitgangspunt bij het maken van deze reeks rond voedsel.

Net zoals in de realiteit ben ik vertrokken van basisvoedselproducten en ben ze digitaal gaan manipuleren

tot objecten die zodanig abstract werden dat men niet meer ziet wat ze voorstellen. Bij sommige gaat de abstractie wat verder dan bij andere, maar toch blijven alle beelden hun organische oorsprong behouden.

Jean Marie Piron 0495 26 75 41 jeanmariepiron@skynet.be www.jeanmariepiron.be

Anders dan de schilder, kan de fotograaf niet anders dan de realiteit als uitgangspunt gebruiken. Het is die realiteit die in veel van mijn beelden wordt herontdekt in een totaal andere context, die mede door de abstractie wordt bewerkstelligd.

Een ander thema in mijn beelden is beweging. Het proberen vastleggen van de tijd in de beweging. Wanneer een fotograaf op de knop drukt wordt het beeld meestal in een fractie van een seconde vastgelegd.

Door de sluitertijd langer te maken en beweging in het beeld te brengen wordt tijd een ‘vager’ begrip.

Jean Marie Piron| 7

agnes baeten vanaf 6 januari 2014

360° Agnes Baetens fascinatie voor waarnemingstekenen en hyperrealisme verklaren haar overstap naar fotografie. Hierbij kiest ze niet voor technische perfectie maar wel voor het weergeven van intimiteit, emotie en sfeer van het leven 360° rondom haar. Objecten en situaties die iedereen herkent, ontroeren door hun eenvoud en gevoeligheid. Kleur en licht maken pure beelden die het leven rondom verstillen. Ze werkt pretentieloos. In haar reeksen toont ze overtuigend dat het geheel meer is dan de som van de delen.

‘De beelden staan ieder op zich en zijn ook zo gemaakt. Ik ga niet op zoek naar onderwerpen, ze overvallen mij. Ik neem

8 | Agnes Baeten

de foto’s met het toestel dat op dat moment voorhanden is, eventueel zelfs een pocketcamera. De resultaten zijn allemaal momentopnamen uit mijn leven, herinneringen op papier, in feite mijn dagboek…

Reeksen groeien achteraf en zijn vaak het resultaat van doorleefde emoties die op deze manier vorm krijgen. Ik zoek de verhoudingen en spanningen die ontstaan door samenvoeging van beelden. Inhoud, maar ook structuren, compositie, kleur en belichting spelen een rol in het tot stand komen van een reeks, die in zijn totaliteit een geheel ander gegeven wordt. De reeksen krijgen met opzet geen titel omdat ieder voor zich mag uitmaken wat het verhaal zou kunnen zijn.

Er is meer dan één werkelijkheid en er is ook fictie…

Werken in opdracht is niets voor mij. Ik wil de voor mij waardevolle momenten koesteren en compromisloos vastleggen. Rondkijken, observeren, aanvoelen en de schoonheid zien in de onmiddellijke omgeving. En dan probeer ik die sfeer van vluchtige, soms schitterende, vergankelijkheid te vatten in één beeld.’

Agnes Baeten 0496 87 52 49 baetenagnes@hotmail.com

christel van nooten vanaf 3 februari 2014

Water-Dragers Architectuurfotografie, gebouwen, licht- en lijnenspel in constructies, geometrische vormen, het heeft me altijd gefascineerd en naarmate ik me er meer in verdiep, wordt dit gegeven alleen maar interessanter.

Daarnaast vind ik het merkwaardig dat mensen stromend water zo vanzelfsprekend vinden en zich vaak zelfs niet bewust zijn van de watertoren die bijna in hun achtertuin staat.

De combinatie van beide elementen verklaart het ontstaan van Water-Dragers.

Ik wou een zakelijke archiverende invalshoek meenemen in mijn beelden maar tegelijkertijd ook verder gaan dan deze louter afstandelijke benadering. Voor mijn beelden was het nodig meer afstand te nemen om de voor mij noodzakelijke randinformatie, poëzie, te kunnen toevoegen.

Om eenzelfde sfeer in elk van mijn foto’s te realiseren, wilde ik eenzelfde stramien hanteren en was consequent zijn in de manier van werken dus zeer belangrijk. De beelden werden gemaakt op grijze dagen met de ene dag al meer sneeuwval dan de andere. Het afwezig zijn van zonlicht zorgde ervoor dat lucht en sneeuw korter bij elkaar lagen en elkaar versterkten. Op dat punt kwam voor mij de poëzie in beeld.

Leven is niet mogelijk zonder water. De combinatie sneeuw en watertorens is een combinatie van leven en mens. Sneeuw is water, een grijze lucht voorspelt water en sneeuw, de watertoren krijgt dit element toevertrouwd via de mens en zijn ingenieus denken én handelen.

De inplanting van veel watertorens in het landschap levert voor hen die willen kijken,

geen technisch maar een verrassend beeld op met een variëteit aan vormen en materialen.

In mijn beelden ontmoet de architecturale techniek de poëzie van de solitaire watertoren in dialoog met zijn omgeving.

Het medium, de drager van het beeld schrijft ook mee aan de beeldende taal, aan het verhaal dat moet verteld worden. En zo is dan ook de titel van de reeks ontstaan. Zoals de sensor van mijn fototoestel het licht opvangt en draagt, zoals het materiaal mijn afgewerkte beelden draagt, zoals water leven draagt, zo dragen de watertorens het water als ‘Water-Dragers’.

Christel Van Nooten 0495 48 66 55 christelenco@telenet.be www.christelvannooten.be

Christel Van Nooten | 9

Lies van wemmel vanaf 10 maart 2014

In-visible Deze reeks gaat over de verschillende lagen die een persoonlijkheid kunnen omvatten. Lagen die duidelijk zichtbaar zijn en die graag of gemakkelijk getoond worden en lagen die pas later te ontdekken vallen, omdat die liever toegedekt blijven en wat complexer zijn. Die zie je pas als er wat tijd over gaat, als er vertrouwen is.

De bovenste lagen tonen zich afwisselend. Het ene moment krijg je deze eigenschap meer te zien, het andere moment een andere, afhankelijk van de situatie.

De onderste of de laatste laag staat voor de donkere kanten van iemands persoonlijkheid. Deze evolueren minder, zijn stroever en geven soms het gevoel vast te zitten.

10 | Lies Van Wemmel

Het gaat ook over de tegenstellingen die leven tussen deze lagen. Het vloeiende en het starre. Lagen die zorgen voor harmonie, luchtigheid, soepelheid, zachtheid en kleur. Lagen die zorgen voor twijfels, onzekerheden, angsten en belemmeringen.

Dit maakt een individu tot wie het is. Het maakt iemand boeiend, maar soms ook complex. Het zorgt ervoor dat een individu nooit af is en zich kan blijven ontwikkelen als het hier voor open staat. Vandaar ook de vaagheid in de beelden. Maar donkere kanten blijven toch meestal in iemand sluimeren en daar kan je enkel mee leren omgaan en er voor zorgen dat ze niet de overhand krijgen.

Lies Van Wemmel 0495 83 47 68 liesvanwemmel@hotmail.com

Caroline Van de Velde vanaf 31 maart 2014

Essentie ‘Wat zie ik hier?’, het is een vraag die de fotograaf zich doorlopend stelt. De vraag kan soms eenvoudigweg beantwoord worden door esthetiek, maar vaak gaat het beeld inhoudelijk verder dan enkel het ‘mooie’ van een plaats, persoon of voorwerp.

De fotograaf gaat gevoelsmatig op zoek naar de surreële kant van een onderwerp, wat dat dan ook moge zijn.

In deze reeks gebruikt Caroline bewust zeer hoge ISO-waarden die het landschap herleiden tot zijn essentie. Dit roept vragen en connotaties op die anders nooit aan de oppervlakte zouden gekomen zijn.

Iemand kan tientallen keren op een bepaalde plek geweest zijn en haar nooit écht hebben gezien: een

zwembad waarvan enkel nog de felblauwe kleur van de wandtegels doet vermoeden dat hier ooit badgasten hebben gezwommen, een wirwar van trappen die nergens naartoe lijken te leiden, een vlek in de vorm van een vlam tegen een ijzig koude achtergrond van melkglas en een zacht rimpelende waterspiegel, ….

Caroline Van de Velde 0487 68 68 49 caro_vandevelde@yahoo.com

Deze manier van kijken en fotograferen biedt een rustpunt in een voorbijrazende maatschappij en vraagt om even halt te houden bij schoonheid, lelijkheid, banaliteit, intrige…

De kijker krijgt de surreële essentie te zien van een landschap. Alles wat er in de beelden te zien is, was er altijd al. Men stond er alleen niet bij stil.

Caroline Van de Velde | 11

elisa brenters vanaf 5 mei 2014

Elisa Brenters Sociale interactie als rode draad in mijn beelden.

In mijn werk onderwerp ik mijn omgeving aan een fotografisch onderzoek en tracht zo de toeschouwer binnen te loodsen in mijn persoonlijke leefwereld.

Soms wordt deze leefwereld gestuurd door geplande ontmoetingen of passeert een beeld me bij toeval.

In mijn project @ your place onderzoek ik hoe ver mensen iemand toelaten in hun persoonlijke ruimte.

Een volslagen onbekende die zichzelf uitnodigt, die observeert, rondneust in hun bezittingen en foto’s maakt. Het doet me denken aan Nan Goldin die schreef: ‘There is a popular notion that the photographer is by nature a voyeur, the last one invited to the party.

But I’m not crashing, this is my party.’

12 | Elisa Brenters

Mijn project Mama werd gevoed door het machteloze onbegrip die de communicatie beheerst tussen mijn moeder en mij was de voedingsbodem voor het project Mama. Onze karakters zijn ontzettend verschillend, we spreken een voor de ander onverstaanbare taal. De persoon die ik het liefste zie, glijdt steeds verder weg en er is niets wat ik kan doen. Snapshots van vluchtige herinneringen. Statische zwart-wit portretten gestuurd door techniek.

Ik tracht waardevolle ogenblikken vast te leggen die de dagelijkse realiteit overstijgen. Om deze ingreep zo minimaal mogelijk te houden, kies ik ervoor om alles te registreren met een half automatische en analoge kleinbeeldcamera. Ik wil oprechtheid en eerlijkheid tonen, een handeling, lichtinval of een kleurschakering weergeven. Het zijn eenvoudige dingen die vaak als vanzelfsprekend worden beschouwd, maar waarachter een diepe liefde schuilgaat.

Elisa Brenters 0486 07 42 76 info@elisabrenters.com www.elisabrenters.com

kim de molenaer vanaf 2 juni 2014

Can I take a picture?

The evolution of a smile.

Blijkbaar vinden veel personen het superleuk of spannend om zich voor imposante monumenten en uitzichten te laten fotograferen. De vraag is: willen ze hun belangrijkheid meten aan het gebouw of geldt de foto als bewijs van die uitstap?

Het zinnetje “Can you take a picture of us?” hoor je vooral uit de mond van een groep Chinezen die op citytrip zijn.

Noch amusanter vindt deze jonge Antwerpse fotograaf het om op zijn beurt al die vaak gekunstelde houdingen van de poserende maar ook fotograferende mensen vast te leggen. Onopvallend gaat hij hierbij te werk, trouwens de personen in kwestie zijn zo druk en intensief met hun onderneming bezig dat ze niets van die metafotografie in de gaten hebben. Zijn foto’s resulteren in afdrukken waarop je enerzijds de fotograaf zich in bochten ziet wringen om de modellen optimaal weer te geven die

op hun beurt dan weer moeite doen om het beste van zichzelf te laten zien. Het ludieke van Kims metafotografie ontdek je in deze reeks.

Kim De Molenaer 0485 49 38 41 info@kimdemolenaer.be www.kimdemolenaer.be

Het humoristische aspect zet zich verder in zijn tweede reeks: “The evolution of a smile”. Deze reeks is als het ware een “kortfilm” van een lach, langzaam wordt de glimlach verspreid over het hele gelaat.

Zijn voorkeur voor portretfotografie in zwart-wit komt hier duidelijk tot uiting.

Kim is een jonge Belgische fotograaf die studeerde in zijn thuisstad Antwerpen. Zijn hobby werd zijn werk en omgekeerd is zijn werk een hobby.

Zijn voorkeur gaat uit naar portretfotografie in zwart-wit uitvoering en vindt zijn neerslag vaak in zorgvuldig geënsceneerde studioportretten.

Kim De Molenaer | 13

wouter verbeylen vanaf 23 juni 2014

Eizer Eizer is het dorpje waar ik woon met mijn gezin. In de gelijknamige reeks, gestart in 2009, breng ik de wereld van mijn drie kinderen in beeld.

Je ziet er beeld na beeld hetzelfde interieur, dezelfde omgeving waarbinnen de kindertijd zich uitstrekt, waardoor het gevoel ontstaat dat elke dag zichzelf herhaalt in stabiele geborgenheid. De buitenwereld schijnt hooguit door de ramen als een zon-

14 | Wouter Verbeylen

nige mist, is bedekt met een laagje sneeuw of verdwijnt in de duisternis van de nacht.

Beelden buiten, in de tuin, tonen een gelijkaardige afgesloten wereld. De kinderen zijn er omringd door struiken of een blinde muur.

De foto’s bouwen een verhaal op van een (geïdealiseerde? valse?) kindertijd. Ze zetten een aantal lijnen uit over herinnering, privacy, onschuld, spontaneïteit, kwetsbaarheid...

De kijker herinnert zich de eigen kindertijd en wordt tegelijk doordrongen van het onvermijdelijke verlies ervan, hij ziet de schoonheid van de jeugd, die nooit is los te koppelen van de vergankelijkheid ervan.

Wouter Verbeylen 0486 68 06 76 wouter.verbeylen@dcom.kuleuven.be www.wouterverbeylen.info

tom wyns vanaf 1 september 2014

Kustiek Als fotograaf ben ik steeds op zoek naar onderwerpen, taferelen en composities. Ik ben niet noodzakelijk op zoek naar mooie beelden maar eerder beelden die interessant zijn om naar te kijken, die laten zien wat iemand anders niet ziet. Mijn werk zou je kunnen onderbrengen bij reportage-, documentaire- of zelfs straatfotografie, al is het steeds moeilijk om een stijlstempel te drukken.

Kustiek is een reeks ontstaan uit een vorm van nostalgie. Een drang om terug te gaan naar het verleden, waar we als kind niet stilstonden bij de magie van de zee. Enerzijds vormt de zee een rustpunt voor jezelf waar je gedachten verdwalen, waar je na een tijd weemoedig wordt en herinneringen tot leven komen.

Anderzijds vormt de zee ook een ontmoetingsplaats voor mensen die op zoek zijn naar rust en ontspanning. Mensen die zich even wensen te onttrekken aan de dagelijkse realiteit.

Tom Wyns 0476 53 23 70 tm.wyns@gmail.com www.tomwyns.be

Kustiek is een reeks die beide aspecten weerspiegelt in beelden die tot stand kwamen tijdens mijn weg langsheen de kust. Een reis die misschien nooit zal eindigen maar dat hoeft ook niet. De kust is immers magie, een plek waar je niet op uitgekeken raakt, die ook steeds verandert van gedaante, iedere dag opnieuw.

Tom Wyns | 15

V.U.: Jan Van Broeckhoven – p/a Elcker-ik Centrum, Breughelstraat 33, 2018 Antwerpen