DODATEK TV
40
stron
OSTRE CIĘCIA w budżecie miasta
str. 9
Felietony Tomasz Czuk Bogdan Urbanek Maciej Gaca
str. 6 DRUGA EDYCJA!
DARMOWY KURS PRAWA JAZDY!
Maciej Grunt na „Dachu Afryki” W sobotę (30.10) pełnym sukcesem zakończyła się wyprawa na najwyższy szczyt Afryki – Kilimandżaro, prowadzona przez komendanta 13 czarnego Szczepu im. Zawiszy Czarnego – Macieja Grunta. Patronem medialnym wyprawy był Temat Szczecinecki. Ośmioosobowa ekipa wspomagana była przez kilkanaście osób miejscowej obsługi technicznej oraz przewodników. Wyprawa wyruszyła na trasę wczesnym porankiem, 19 października, by już po pięciu dniach wspinaczki stanąć na najwyższym szczycie Afryki. Później już tylko dwa dni zejścia i wizyta na Safari – dla ukoronowania wyprawy. – Prawdziwe trudności rozpoczynają się mniej więcej od 4 tys. metrów – opowiada Maciej Grunt. – To tak, jakbyś starał się wejść na górkę rynkową, ale z bagażem na plecach i założoną na głowę reklamówką. Brak tlenu i wszechobecne zimno, to największy problem... Rozmowa z Maciejem Gruntem o trudach wejścia na jeden z najwyższych szczytów świata w najbliższym, 541 numerze TS. (mt)
DRUGI kupon konkursowy
Nekropolia na siedmiu wzgórzach Pomorzanie (Kaszubi) zakładali cmentarze z dala od swoich domów. Przyczyna była prozaiczna, po prostu żywi bali się zmarłych. Uważano, że zmarli dybią na ich życie. W obawie przed nimi czasem narodziło się szereg praktyk i zwyczajów mających niewiele wspólnego z chrześcijaństwem. Przykładowo regułą było wkłada-
nie w usta zmarłego monety, a na piersi wystruganych z osiki trzech krzyżyków. Jeśli mimo tych zabiegów krewni zmarłego umierali, nieboszczykowi przebijano czaszkę dużym gwoździem, a nawet ścinano łopatą głowę kładąc ją u nóg. Bardzo uważnie obserwowano zmarłego podczas pierwszej nocy. Jeśli jego twarz nabierała rumień-
Szczecinek ul. Boh. Warszawy 6, tel. 94 712 80 95
ców dowodziło, że będzie upiorem i należało koniecznie ściąć mu głowę. Zazwyczaj groby kaszubskie zwrócone były ku wschodowi. Wyjątek stanowiły kobiety niezamężne – ich twarze kierowano w kierunku kościoła. Zwyczaje te przetrwały do końca XIX stulecia.
STR. 30-31