Hidrografía, Paisaxe e Sentimentos: na republica independente da limia Carlos Gómez Salgado.
Limia, paixón, río dos meus anceios, encarnado e verde: Lusitano. Galego, azul e branco: da cor da miña patria. Cóctel de regatos e vieiros de muiñeiras, de fados e de gaitas. Fronteira da paisaxe, berce de xacias, Serón de doces soños treboentos. Arca, das bagoas moles dos cativos; Barca para arrolar namoramentos. Latexo de escorrenta antiga que aloumiñou a melodía sagrada dos deuses devanceiros dos druídas nas noites do Bión e Transmontanas. Pai Limia, húmido e sereo fonte de beizos na chaira das saudades vencello vello de linguas e saberes, déixame repousar nas túas augas. 24
“Uma região é uma pequena pátria:
Quando tem um passado como o nosso, pelas suas antiguidades longínquas,
pelos factos históricos que a memorializan e pelos seus homens ilustres, não deve ignorar o capitulo que lhe pertence na historia da nação e ver no seu passado o estímulo do futuro.”
Antonio Ferreira.
Hai algúns anos, coñecín a uns mozos pertencentes a unha asociación que, entre outras cousas, defendía o reintegracionismo lingüístico. Cando me dixeron o nome do colectivo, “Juventude pola Autodeterminaçom da Limia” confeso que sentín certa inquedanza, mestura de sorpresa e simpatía, maxinando, que algún día aqueles mozos conseguiran os seus utópicos obxectivos: A república independente da Limia. O caso foi, que non lle puxen a coma, entre as palabras Autodeterminaçom, e, da Limia, mudando, xa que logo, o significado do nome da organización xuvenil, que evidentemente se refería a circunscrición comarcal da asociación. No fondo, o asunto da coma deume o mesmo, e confeso que aínda hoxe, gústame pensar que hai xente que defende esa apaixonante utopía, que non o seria tanto, dende un prisma teórico, xa que para definir un colectivo cultural como pobo, que puidera, ou non, chegar a ser independente, tomariamos algúns parámetros compartidos, de xeito xeral, polos homes e mulleres que habitan