7 BUHRAN
KADİR ŞAHİN
Vardığım en derin diplerden tuhaf sesler işitmekteyim. İşittikçe
bana bir adım daha yaklaşan, her adımda daha fazla körleşip içine çeken… İlerledikçe kaybediyorum… Zihnimden geçiyor düzensiz düşünceler. Engel olamıyorum. Engel olamadıkça kontrolden çıkar hale gelir gibi hissediyorum. Savruluyorum uğultu gibi. Gidiyorum evet bunun farkındayım, bir şey yapamıyorum, hükmedemiyorum kendime, zihnime. Devinim halinde devam ediyor bu durum. Sanki hızla geçen saatler misali an’ın nasıl geçtiğini sezemiyorum. Sürekli bir dinamizm durumu… İleride korkar gibi hissetmeye başlıyorum zamanı. Ben hissettikçe daha da çok duruyor oysa. Geçip gitmeyen beni sürükleyen… Gözbebeklerimdeki o büyüme hızla artıyor. Artık sezebiliyorum. Kendimce yorumlamaya çalışıyorum ama zihinsel durum bir türlü nesnesine erişemiyor. Ulaşmıyor ona. Derken zaman önceki durumuna tekrar kavuşuyor.
Yine esir olmuş durumdayım. Durumun farkındayım. Farkına
vardığım an yine başka bir devinime geçtiğimi seziyorum. Bitmeyen bir dönüşümü yaşamaya başlıyorum. Sanki her ne yapsam o durumdan kendimi sıyırıp geçip gidemeyeceğimi görüyorum. Duyduğum sesler yoğunluğunu arttırdıkça beni benden alıyor. Zaten kendimde değildim ki. Anlık zaman yanılsamaları içinde halden hal’e geçiş içerisindeyim. Önce zıttını var edebiliyorum her şeyin. Var olanlar oldukça birikiyor ki taşıp gidiyor. Yetişemiyorum…