“D
e kunst om precies op de eerste tel uit te komen” “Eigenlijk ben ik te laat met drummen begonnen, pas op m’n veertigste. Ik vond trommelen en met name percussie prachtig, daar ben ik op de middelbare school al mee begonnen. Ik heb het mezelf geleerd, gewoon eindeloos oefenen, met muziek meespelen. Ik kende alle nummers van Santana uit m’n hoofd. Maar toen ik op Erwin Markerink is de financiële m’n twintigste naar de muziekschool wilde om man en mede-eigenaar van Virupa percussie te leren, werd ik afgewezen, want ze in Aalten, marktleider op het vonden me te ‘oud’. Toen is het een hele tijd uit gebied van de restyling van winkel- mijn beeld verdwenen. Ik was met andere dinketens zoals V&D, Karwei en Etos: gen bezig, studie, werk, gezin. Pas jaren later, ontwerp, productietechniek en rond m’n veertigste, zei een collega bij Virupa: logistiek. “Vanaf 1992 hebben we als je zo gek van drummen bent, moet je naar als directie als een hecht team het de drumschool in Winterswijk. En zo ben ik bedrijf gerund: creatief, commerop m’n veertigste echt begonnen. Als ontspancieel en organisatorisch. Toen ik ning, voor m’n lol, niet om er m’n beroep van te vijfenvijftig werd, heb ik er bewust maken. Ik speel ook nooit met anderen. Dat zou voor gekozen om wat rustiger aan eigenlijk nodig zijn als je progressie wilt maken, te gaan doen. De wereld veranals je met andere muzikanten speelt leer je daar dert, en de jongere generatie heeft weer van. Maar daar heb ik geen tijd voor. Dat daar meer gevoel bij dan ik. Dan komt nog wel.” moet je juist binnen een bedrijf “Muziek is een passie die we als gezin met als het onze ook ruimte maken elkaar delen. Mijn vrouw speelt piano, de ene voor jonge mensen.” De passie dochter dwarsfluit, de andere dochter viool. Zij van Erwin Markerink, naast Virupa spelen veel samen en dan luister ik. Want daar natuurlijk, ligt in de muziek en dan willen ze mij met mijn instrument niet bij hebvooral drums en percussie. ben, dat past niet. Ik heb m’n eigen ruimte, in de kelder die ik geluiddicht heb gemaakt. Daar staat m’n drumstel opgesteld. Niets bijzonders, gewoon een basisopstelling: een snaredrum, twee toms, een ‘floor tom’ en een base-drum, dat is die grote met het voetpedaal. En verder aan bekkens een hihat, twee cymbals en een ride. Daar kun je alles mee. Je ziet bij grote muziekoptredens wel eens drummers met een heel podium vol toms en bekkens, maar zoveel is helemaal niet nodig. De kelder in, geluidsinstallatie aan, muziek selecteren op je i-phone en spelen maar.” “Voor een drummer is het de kunst om precies op de eerste tel met je slag uit te komen. Die slag moet heel exact zijn. Je oefent vooral op basis van het notenschrift. Elke trommel heeft een vaste noot en die staat op de notenbalk. Maar verder gaat het vooral om het luisteren en het proberen. Om het gevoel van de toon en het ritme. En om de coördinatie van handen en voeten. Met de ene hand geef je het basisritme, sla je de maat, en met de andere hand sla je de varianten.” “Muziek maken is mooi, maar ik ben niet goed genoeg voor een professional. Daar ben ik ook te laat voor begonnen. Ik sta wel eens bij een concert Professionele reputaties kunnen waar de grote drummers bijvoorbeeld met sterk verschillen van wat iemand Marco Borsato spelen. Dat zijn echt artiesten, in zijn vrije tijd doet. In elk numkunstenaars op drums. Dan denk ik, dat lukt mer vertelt een Achterhoekse me dus nooit. Daar moet je van jongs af aan mee ondernemer, bestuurder, sporbeginnen. En het is ook mijn ambitie niet, het ter of artiest over zijn of haar gaat mij vooral om het plezier, om de ontspanopmerkelijke hobby. ning. Ik ben wel eens ergens, op een bruiloft of zo, waar een bandje speelt en dan vraag ik wel eens aan de drummer ‘laat mij eens even’. Dat gaat me dan best goed af. Ik probeer ook wel steeds om progressie te maken.” n
MAART - APRIL 2013 - AM
030-031_am02 Hobby.indd 31
31
11-04-13 10:44