TANK Magazine - Editie 16 by TANK Magazine

Editie 16

TANK MAGAZINE

Op zoek naar Luk Alloo’s interviewstijl

©VTM

“Een interview is pure psychologie”

Tank Magazine

Editoriaal

Alexandro Yaramis

Nikias De Bruyn

HOOFDREDACTIE Alexandro Yaramis, Nikias De Bruyn & Louis Bracke EINDREDACTIE Hannes Del’haye, Louis Bracke, Wout Desmytere, Nikias De Bruyn & Alexandro Yaramis

Als journalist leef je van deadline tot deadline en als student journalistiek is dat niet anders. Eat, sleep, werk alles af in een net iets te korte tijdspanne, repeat. Kan je mee iets gaan drinken? Neen. Kan je volgende week vrijdag? Neen. Pinkstermaandag 2023? Ideaal, dan heb ik nog een klein gaatje vrij! We gaan niet nodeloos jammeren, want we kunnen inderdaad op tijd en stond nog eens een frisse pils drinken. Toch mag het gezegd worden dat deadlines een heel groot deel van ons leven omvatten. Eigenlijk is ons hele leven een grote deadline. Je wordt geboren en je krijgt alle opdrachten mee die je binnen één levenstermijn moet vervullen. Puisten ontgroeien, studeren, eigen huisje, trouwen, pampers vervangen, zwoegen voor een matig interessante job, verbouwingen, dromen van een nieuwe auto en voor je het weet zit je zelf terug in de pampers. We worden verwacht alle deadlines gehaald te hebben voor we er zelf de pijp aan geven. Geweldig! Naast deze depressieve opsomming van levensdeadlines, is er nog één deadline waar we de voorbije vier maanden maar al te graag voor gezwoegd hebben: TANK-magazine! Hoewel, als hoofdredacteur bestond m’n job vooral uit zeuren tegen de redactieleden. Haal toch jouw deadline man! Ja, ik maak er mezelf ook schuldig aan. Ik legde anderen extra deadlines op, walgelijk. Neen, ik word niet graag gezien, maar hier is ie dan toch: Jouw TANK-magazine! Geniet ervan! Duizend maal dank aan al de personen die ik met extra deadlines heb volgeTANKt, jullie zijn de echte helden hier!

VORMGEVING Wout Ledure FINANCIERING Stuvo en opleiding journalistiek REDACTIE Amber Vuylsteke, Anouck Ramaut, Arno Meijen, Bert Van Kersschaever, Emma Vandemaele, Jonas Lips, Laurens De Jaegher, Louis Bracke, Niels Verdonck, Oona Platel, Vanille Dujardin, Wout Desmytere & Nikias De Bruyn MEER LEZEN Neem een kijkje op onze blog www.Tankschrijft.be

Nikias De Bruyn Louis Bracke

Tank Magazine

inhoud

10 11 14 16

Interview met Jonas Geirnaert & Julie Mahieu over De Dag

Blauwe Falanx

22 24

Stiene Van Schepdael in 5 werken

Sven de Ridder richt eigen theatergezelschap op

Jonge artiesten met een droom Jan Marcoen & Josefien Deloof

Luk Alloo

Eten in Gent op studentenmaat

26 27

Student in de kijker Fiebe Geirnaert

Tanktest: Vaarwel Swipen

De Dag

Tank Magazine

begonnen te praten. Op andere vlakken, zeker op het creatieve, is dat beter meegevallen dan ik had gedacht. Uit mijn verleden weet ik dat je soms weleens een creatieve

“Eigenlijk is dit alles een grote gok geweest.” - Jonas Geirnaert

botsing kunt hebben, maar de keren dat wij creatieve ambras hadden in die tweeënhalf jaar schrijven, kun je op een hand tellen. Julie: Wat we bijgeleerd hebben is dat we allebei

De Dag is een nieuwe fictiereeks gemaakt door Jonas Geirnaert en zijn vriendin Julie Mahieu. De reeks wordt eind dit jaar uitgezonden op Vier, maar is nu al te zien op Telenet. Jonas en Julie vertellen over de ware rollercoaster die de reeks voor hen teweeg bracht en over hun toekomstige projecten.

niet snel tevreden zijn. We zijn beiden koppig, maar gelukkig op een goede manier. Als je over hetzelfde koppig bent en je denkt ook hetzelfde gaat alles natuurlijk vlot.

zaken ging ik geen discussie voeren.

Wat vonden jullie het leukste moment tijden de opnames? Julie: Zelf heb ik er een paar keer met een krop in mijn keel gestaan toen ik op de set stond en voor het eerst zag hoe de scenes tot leven kwamen. Als je ziet hoe de regisseurs, samen met de acteurs, onze scènes kneedden tot iets

Als er onenigheid was, wie had dan meestal het laatste woord?

dat echt schoon is, dan raakte me dat enorm.

Julie wijst naar Jonas en Jonas naar zichzelf. ©Nikias De Bruyn

(lachen)

Jonas: Eigenlijk is dit alles een grote gok geweest.

Jonas: Ik denk dat we geen knopen doorgehakt

Wij probeerden goede scènes te schrijven, maar

hebben, waar we samen niet volledig achter-

vaak deden wij ook maar wat. Hetzelfde komt

stonden.

vaak voor bij veel goede acteurs. Zij hebben ook

Kunnen jullie kort vertellen waar De Dag precies over gaat?

Het was nogal een anticlimax toen bleek dat de

Julie: Grote dingen niet, maar kleine zaken

soms het gevoel dat ze maar gewoon iets doen en

eerste woorden meestal gewoon“Goedemorgen,

wel. Dat is het creatieve proces waarin je samen

dan hopen dat niemand dit merkt. Terwijl ze

Julie: De Dag is een fictiereeks van twaalf aflever-

hoe gaat het er mee?” zijn. Die research heeft ons

groeit. Jonas dacht soms A en ik B. Dan bleven

eigenlijk echt wel straf zijn.

ingen. Ze vertelt het verhaal van een gijzeling in

in staat gesteld om dicht bij de realiteit te blijven

een bankkantoor. Wat de reeks onderscheidt van

we praten tot er een C op tafel lag. We hebben

en ook geloofwaardige personages neer te zetten.

andere reeksen is dat hij een atypische vertel-

natuurlijk allebei onze sterktes. Over technische

“We zijn beiden koppig, maar gelukkige op een goede manier.” - Julie Mahieu

structuur heeft. De dag waarop het verhaal zich afspeelt, is verdeeld in zes delen. Elk dagdeel wordt twee keer verteld; telkens afwisselend vanuit het standpunt van de politie en de gijzelaars.

was voor het hele team een enorme ontlading.

Na een tijd wordt de kijker dus een allesweter.

Jonas: Zeker en vast, je moet op z’n minst geïn-

Samenwerken met je partner kan niet gemakkelijk zijn. Hebben jullie zaken bijgeleerd over elkaar doorheen het proces?

formeerd begint te schrijven. Dan kun je nog

Jonas: Op sommige vlakken was het moeilijker

altijd kiezen of je de realiteit volgt of niet. Zo

dan we gedacht hadden, maar op andere vlakken

hebben we gesproken met slachtofferhulp om te

gold dat totaal niet. Toen we na een tijd van de

weten hoe mensen die gegijzeld worden precies

buitenwereld geïsoleerd raakten, merkten we

reageren. We waren vooral verrast over hoe de

plots dat onze gesprekken enkel nog maar over de

onderhandelaars zo’n gijzeling precies

reeks gingen.

aanpakken. Wat we niet verwacht hadden, is dat

Als je normaal thuis komt, vraag je aan jouw

zij een enorm menselijke benadering hebben.

partner hoe zijn of haar dag was. Die vraag werd

Helemaal anders dan je in Hollywoodfilms ziet.

dus totaal overbodig. Soms spraken we af om een

Iets wat we zelf grappig vonden, is het eerste tele-

hele avond niet over de reeks te praten. Vaak viel

fonische contact tussen de onderhandelaars en de

er dan na vijf minuten een lange stilte, waarna

gijzelnemer. Hoe moet je zo’n gesprek beginnen?

we uiteindelijk toch maar weer over de reeks

Hebben jullie veel research moeten doen?

Julie: Het feestje achteraf was ook geweldig. Het

©Nikias De Bruyn

Tank Magazine

Velen van ons zaten nog in het ritme van de nachtopnames, dus werd er lang doorgegaan.

Tank Magazine

ook maar een mens.

crew was inderdaad wel enthousiast en binnen de sector dachten ze wel dat het goed ging

En de mensen konden een pintje verzetten, wat

Zijn er nog individuele projecten gepland?

op de set niet mocht.

Jonas: Mijn eerste project is binnen zitten als

John Porter die misschien net iets te enthousi-

Jonas: We hadden het drankgebruik van onze

Julie buiten aan het boogschieten is (lacht).

ast was over onze serie.

crew toch wat onderschat. Ik ben verrassend

Julie: Ik ga dat heel goed kunnen. Dat weet ik

snel drank moeten gaan bijhalen bij de

nu al.

plaatselijke KSA. Ik had ook een soort affiniteit ontwikkeld met de nachtopnames. Daar hadden we er tientallen van en voor mij was dat een vast stramien: heel de nacht door filmen, tegen vijf uur stoppen, nog vlug een pintje drinken met de ploeg en dan gaan slapen. Ik reed meestal van Brugge terug naar huis, in Gent. Dan zie je rondom jou hoe de rest van de wereld aan zijn werkdag begint en rijd je zelf de andere richting uit met goede muziek op de achtergrond.

Zouden jullie in de toekomst nog eens samenwerken?

Julie: We hadden voor onszelf de lat hoog gelegd, maar je weet nooit hoe onze serie zou overkomen

Jonas: Ik heb ook wel al een paar ideeën, maar

bij het kijkpubliek. De frisse blik die je nodig

heb steeds wat recup nodig na een groot project.

hebt om iets instant goed te vinden, ben je zelf al

Ook om mentaal terug alles leeg te maken. Dus

lang kwijt.

er ligt nog niks vast voor het komende jaar, maar ik weet wel dat er zeker iets zal gebeuren. Het zal

Jonas: Daarom hebben we regelmatig met een

waarschijnlijk meer richting komedie gaan dan

testpubliek gewerkt. Zelfs de aannemer die ons

zo’n dramareeks die we nu gemaakt hebben.

huis gezet heeft, heeft zijn mening gegeven.

Alleen? Of met het gekende viertal? Komt er een comeback van Neveneffecten?

Nu op Telenet, eind dit jaar op Vier, komt de reeks ook op Netflix?

Jonas: We zien elkaar nog regelmatig en er

Jonas: Er is een distributiemaatschappij die ons programma door probeert te verkopen op festivals en beurzen. Er is nog niks getekend, maar we sluiten het zeker niet uit. Netflix niet meteen. Eens je serie daarop staat, is niemand anders nog geïnteresseerd. We hebben goeie hoop. In ons achterhoofd speelden we altijd met het idee om de reeks eventueel aan andere landen door te verkopen. Wij wilden dat het niet te Vlaams zou zijn. Zowel als verhaal als qua vormgeving. Eigenlijk kun je dit verhaal vanuit België opheffen en dat perfect in Rusland neerzetten. De bank waar het hele verhaal zich afspeelt ligt aan een plein in Vlaanderen. Wij zijn heel veel pleinen gaan bekijken. Soms voldeed een plein aan alle voorwaarden, maar stond er echt een knoert van een bakstenen kerk op. Plots zie je dan weer: ‘ja, dat is een Vlaamse gemeente’.

wordt wel eens een idee opgegooid. Ik sluit een toekomstige samenwerking zeker niet uit. Bij

Jonas: Jamais! (lacht)

iedereen is er wel goesting om nog eens iets samen

Julie: Ik zie dat wel zitten.

willen, we nu al onze agenda’s actief moeten gaan

Jonas: Natuurlijk zie ik dat ook zitten. Juist omdat ons creatieve proces zo goed verliep. Pas op, het is zwaar geweest. Maar als je naar het eindresultaat kijkt, denk ik dat dat we echt wel tevreden mogen zijn. Al hebben we nu wel het gevoel dat het eerstvolgende project niet samen zal zijn. Het zou mij niet verbazen mochten we over een jaar of vijf weer samen aan iets beginnen.

scoren, maar het was vooral Telenet-topman

te doen. Intussen weten we ook wel dat, als we dat

“Bij iedereen is er wel goesting om eens iets samen te doen.”

-Jonas Geirnaert over een comeback van Neveneffecten vrijmaken. Op dit moment blijft het eerder bij

©Nikias De Bruyn

meer als viertal op televisie te zien waren. Jullie zijn wellicht nog niet van ons af!

Denken jullie al aan een nieuwe reeks?

brainstormen, of hoe we het zelf noemen‘zeveren’.

Jonas: Zij meer dan ik. Julie: Ik heb inderdaad al wat ideeën en ben al actief wat dingen aan het doen. Eigenlijk zou ik wat moeten rusten. Op aanraden van Jonas ga ik dan vaak maar wat in de tuin zitten. Dat ligt me niet zo goed, dus heb ik me voorgenomen om te leren boogschieten. Dat is mijn vorm van ‘nietsdoen’. Zelf heb ik de neiging om steeds door te blijven gaan, omdat ik dat graag doe. Ik ben

Willy’s en Marjetten blijft razend populair bij studenten. Er zijn sketchen die meer dan 700 000 keer bekeken zijn. Jullie hebben een IMDb-score van 8.2, de fans zijn er wel. Jonas: Zelf vinden wij het natuurlijk heel fijn dat het nog leeft bij mensen die misschien acht jaar waren toen de reeks op televisie kwam. Het is ook puur toeval dat we de voorbije jaren niet

Hoe waren de eerste reacties op De Dag? De reeks loopt nu al even op Telenet. Jonas: Veel mensen zijn al komen zeggen dat ze De Dag op een paar dagen uitgekeken hebben.

Julie: Dat wilden we dan ook vermijden. Zo is dat een plein in Brugge, buiten het centrum, geworden. Het voelt daar totaal niet Vlaams aan. Ook bij de personages hebben we daar rekening mee gehouden. Zij zijn mondiale mensen en dus

Dat was echt onze bedoeling. Daarom werden ze in één keer beschikbaar gesteld op Telenet. We kregen soms de commentaar dat we veel te veel buzz hadden gecreëerd rond onze serie, maar daar zaten we zelf voor niets tussen. De

Nickias De Bruyn & Anouck Ramaut

COLUMN

BLAUWE FALANX

Als jonge snaak kan je verbaal weleens kort door de bocht gaan, zeker als het doelwit op je school beslist over je lot. Na een beslissing, gebeurtenis of uitspraak van docent of directie kan het al eens losbarsten. Op Facebook ontpoppen studenten zich tot een roedel bloedhonden die eens ferm hun gedacht kwijtwillen. De snelheid waarmee de verontwaardigingskaravaan uit de startblokken schiet als er studenten iets in het verkeerde keelgat terechtkomt is ongeëvenaard. Daar kunnen menig F-16’s nog een puntje aan zuigen. Meestal gaat het als volgt. Docent X plaats een aankondiging of stuurt een mail met daarin instructies voor een opdracht, test of ontmoetingsmoment. Of een vermeend ontslag van een docent, altijd prijs. Een kwieke student post vliegensvlug een screenshot van de aankondiging of mail in de Facebookgroep. En dan is het losgehen geblazen. Alle remmen los. Niemand of niets wordt ontzien, alles kapot. Lekker één tegen allen. En daarna nog eens allemaal tegen elkaar.

Tank Magazine

JONGE ARTIESTEN MET EEN DROOM

Jan Wie? Jan Marcoen

Genre? Punk (LIL DIX), Pop (The Leslies), Soft pop punk (Whisper Party)

Hoogtepunten : Gentse Feesten, competitie Jonge Wolven Luminous Dash Festival, Gent Trefpunt, Gent Kinky Star, Gent (Gentse Feesten 2018)

Nu kan het wel zijn dat enige melancholie naar de onverschrokken rebellen uit ’68 deze toetsenbordhelden aanvuurt om het deze keer digitaal te doen. Alle macht aan de studenten! Ik zit nu ook niet meteen verlegen om een scherp kantje, maar moeder sprak altijd de wijze woorden:‘Niels, soms gewoon eens niet’. Moeder kijkt gelukkig niet mee op Facebook. Doorheen de jaren zag ik talloze polls, Google Forms, ziedende berichten, actiepagina’s, een in allerijl verijdelde staking en zelfs een open brief de revue passeren. Nu mag iedereen wel zeggen wat ie wilt – vrijheid alsmede blijheid – maar heb eens gegraven in het archief van de Facebookgroepen van studenten journalistiek. En het algemene niveau van spitsvondige medestudenten, die de problemen eens goed gaan benoemen, is nu niet bepaald om vrolijk van te worden. Virtuele heethoofden noemen anderen onverbloemd een ‘lul’, docenten worden versleten voor ‘zatte mannen’ en de uitroeptekens zijn in uitverkoop. Mensen die een actie niet onderschrijven zijn ‘nodeloos negatief’ of ‘nen bleiter’. Studenten zijn als varkens die truffels opgraven in Franse bossen. Als voor anderen aan de oppervlakte alles rustig lijkt, wriemelt er wel een roos exemplaartje een probleempje naar boven. En dan kan de cyclus opnieuw beginnen. Probleempje, verontwaardiging, losgehen, repeat. Studenten die sakkeren in Facebookgroepen zijn zoals palaverende mensen op de trein. Zelden komt er iets deftig uit, sowieso is het niet de plaats om te zwetsen en stoort het anderen mateloos. Wie geniet er nu niet van een rustige treinrit? Iedereen houdt z’n besognes voor zichzelf, want de doorgewinterde pendelaar weet: ‘dit is het moment noch de plaats’.

Josefien Wie? ©Bert Van Kersschaever

Josefien Deloof

Mijn oplossing? Simpel, we gedragen ons als wagongenoten. Als de wagon in lichterlaaie staat, lijkt het me billijk de verantwoordelijke op de hoogte te brengen. Maar heb je op een dag geen zitplekje, best sneu, laat het overwaaien of zucht het ’s avonds uit tegen je knuffelbeer. Het zal opluchten– en de rest van de wereld blijft zalig onwetend. Als je nu elke dag geen zitplekje hebt, kan je weleens lief vragen aan de conducteur waarom er nooit een plaatsje is, die zal het best verstaan. Dus vooraleer we de volgende keer de verontwaardigingssneltrein bestijgen, laat hem eens voorbije razen. Het zal in het slechtste geval mijn gemoedsrust ten goede komen, in het beste geval van iedereen. En als je echt met een onoverkomelijk probleem zit, respect is nog altijd gratis. Als berooide student kan dat alleen maar goed klinken. Niels Verdonck

Genre? Pop & Soul

Hoogtepunten : Finalist Humo’s Rock Rally 2018 Rivierenhof, Deurne (voorprogramma Ozark Henry) Trix, Antwerpen (voorprogramma Tout Va Bien) Leffingeleuren, Leffinge

Tank Magazine

Josefien Deloof (20) en Jan Marcoen zien een toekomst in de muziekwereld wel zitten. Josefien werkt sinds kort samen met Ampersand/Music en Gentlemanagement. Daarnaast won ze ook de befaamde Publieksprijs van Humo’s Rock Rally 2018. Jan ging al enkele nummers opnemen bij de bekende producer Pascal Deweze. Het nieuw talent staat helemaal klaar om hun droom te verwezenlijken.

Zijn

Tank Magazine

jouw

teksten

gebaseerd

jouw

persoonlijk

leven of op de werkelijkheid?

Marcoen: Ik probeer bij alles wat ik schrijf een persoonlijke band te hebben, maar ik zal nooit over mezelf schrijven. Als ik iets schrijf dat me niet raakt, zal ik ook geen den. Mijn teksten verbeteren als ik over iets anders schrijf dan persoonlijke problemen. Ik wil graag een absurde en

Jan Marcoen: Op zevenjarige leeftijd startte ik met

van. Als ik nummers schrijf creëer ik een personage. Een

klassieke gitaar op de muziekschool. Ik voelde dat die

onuitgebracht nummer van me gaat over de zoon van een

klassieke gitaar niets voor mij was en dus ben ik vier jaar

diplomaat. Het gaat over iemand die zeer verwend is en

later samen met mijn beste vriend Wouter elektrische gi-

de problemen die daardoor ontstaan. Door op deze manier

taar beginnen spelen. Toen ik veertien jaar was, heb ik

te werken, lukt het mij beter om moeilijke thema’s te bes-

samen met hem mijn eerste bandje opgericht en sindsdien

chrijven.

Hebben loed?

vrienden

familie

jouw

muziek

beïnv-

al sinds de eerste kleuterklas. In onze vrije tijd gingen

Marcoen: Dat hangt af van het optreden, want ik heb momenteel drie bands: The Leslies, Whisper Party en LIL DIX. Eerst en vooral bereid ik mijn stem voor door thee te drinken en enkele ademhalingsoefeningen te doen. Daarnaast zijn mijn optredens een soort theater. Ik speel in elke band een rol. Bij The Leslies schmink ik mezelf. Dat is een manier om mij te kunnen inleven in de elegante muziek. Ik doe het niet altijd, want ik wil niet dat het een gewoonte wordt. Er zijn ook optredens waarbij ik voel dat ik mij niet moet schminken om in die sfeer te raken. Whisper Party staat in functie van het publiek waardoor ik mij nederiger opstel en ik een kostuumbroek en hemd draag. De snelle en keiharde muziek bij LIL DIX zorgt ervoor dat ik optreed in een joggingbroek en een onderhemd zodat ik mij actief kan opstellen naar het publiek

andere kinderen skaten terwijl wij samen punknummers

toe. Ik heb dus voor elk project bepaalde gewoontes.

Marcoen: Luisteren naar muziek was niet zo belangrijk in mijn gezin, maar de weinige muziekkennis die ik heb meegekregen van mijn papa heeft wel een grote invloed op mij gehad. Hij was een grote fan van het album Made in Japan van Deep Purple. Toen ik dat album voor de eerste keer hoorde, was ik onmiddellijk onder de indruk. Ook in de platenkast van mijn nonkel ontdekte ik nieuwe artiesten zoals Jimi Hendrickx. Muziek spelen komt voort uit de vriendschap die ik had Wouter, met wie ik nu nog steeds samen speel. Ik ken hem

Jouw

papa

overleden.

Heeft

treden laten ze me beter even gerust, zodat

Uiteindelijk volgde ik drie jaar notenleer,

ik in de mood raak.

les. Thuis hebben wij nog steeds een gitaar

Sta

en een piano staan waar we af en toe nog

met een band optreedt?

eens op spelen. Mijn ouders hebben er echt

Deloof: Het was altijd al een droom om een

wel voor gezorgd dat ik in de muziekwereld

band te hebben. Je bent nooit meer alleen

terecht kwam.

en je kan je samen amuseren en vervelen. Ik

jouw

teksten leven

gebaseerd of

©Bert Van Kersschaever

ereld en horror. Ik heb dus al over de dood geschreven, maar dan geprojecteerd op die fascinaties. Misschien hielp

Hebben vrienden of familie jouw muziek beïnvloed?

mij dat om met zijn overlijden om te gaan.

Deloof: Op jonge leeftijd was ik nog niet bewust met muz-

jouw

rondom mij, met wie ik alles kan beleven.

werkeli-

optreden. Van begin tot eind heeft Humo’s

chien verder uit. Ik kan ook moeilijk schri-

Rock Rally mij niet losgelaten en leefde ik

jven voor een ander persoon, daarom gaan

telkens naar die wedstrijd toe. Mijn naaste

mijn nummers meestal over mezelf. Het

omgeving was ook zeer enthousiast om mij

gaat over mijn persoonlijkheid, over wat ik

eens aan het werk te zien met een band. Dat

meemaak en wat ik wil vertellen.

heeft voor een extra steun gezorgd. Als ik naar de volgende ronde ging, vond ik dat

Heb

vaste

gewoontes

voor

het

mijn avontuur geslaagd was, maar diep

podium opgaat?

vanbinnen wilde ik toch beter doen. Uitein-

Deloof: Ik moet zeker mijn stem opwarmen,

delijk won ik in de finale de Publieksprijs

want ik heb een hese en gevoelige stem. Ik

waardoor de cirkel rond was. Het heeft me

probeer om veel water te drinken en vooral

meer beziggehouden dan dat ik vooraf ge-

geen koffie of alcohol, maar na het optre-

dacht had, maar ik denk dat die competi-

den kan dat natuurlijk wel (lacht). Als so-

tiviteit in ieder van ons zit.

lo-artieste bereidde ik mij anders voor dan Bert Van Kersschaever

gaan.

kant heb ik een fascinatie voor het lugubere, de fantasiew-

ik dat op papier en werk ik dat idee miss-

wel of ik er op een professionele manier ging mee verder-

ma te schrijven dat zo dicht bij mij staat. Aan de andere

de andere kandidaten in een concertzaal

heeft muziek mij niet meer losgelaten, maar rees de vraag

van mijn papa omdat ik het moeilijk vind om over een the-

schoenen

ervaar. Als ik plots aan iets denk, schrijf

(Twolfnolf) en werd geselecteerd. Na de middelbare school

leven. Ik heb nooit rechtstreeks geschreven over de dood

Deloof: Fantastisch. Ik mocht samen met

muzikanten. Ik moest auditie doen voor een schoolband

sterfgeval is iets dat je nooit verwerkt. Je moet ermee leren

komen bij het gevoel dat ik op dat moment

keer het plezier ervaren om samen te spelen met andere

schrijven ervoor zorgt dat er iets van je schouders valt. Een

sterker

onderwerpen forceren. Het moet spontaan

was en in het vijfde middelbaar zat, heb ik voor de eerste

Marcoen: Voor mij is het een misvatting dat muziek

Je stond in de finale van Humo’s Rock Rally en won de Publieksprijs. Hoe kan je die ervaring beschrijven?

ik denk dat iedereen dat wel eens doet. Toen ik zestien jaar

om zijn dood te verwerken?

Deloof: Als ik nummers schrijf, wil ik geen

Josefien Deloof: Als klein meisje zong ik af en toe, maar geholpen

ook nog drie jaar conservatorium gevolgd.

jkheid?

Hoe ben je in de muziekwereld terecht gekomen? muziek

een groepsknuffel te geven. Net voor het op-

persoonlijk

speelden (lacht). Ik associeer muziek dus altijd met warme en vriendschappelijke gevoelens.

meer opzoeken om moed in te spreken of

en mijn papa speelt piano. Samen hebben ze

Zijn

heeft het beestje mij niet meer losgelaten.”

Heb je vaste gewoontes voor je het podium opgaat?

familie. Mijn mama speelt af en toe gitaar

voel me ook veel beter. Ik heb mensen nodig

JOSEFIEN

JAN

surrealistische sfeer creëren. Beeldende taal, daar hou ik

nu. Nu ik in een band speel, ga je elkaar

daarna een jaar gitaar en vier jaar drum-

nieuwe manieren vinden om mijn gevoelens te verwoor-

Hoe ben je in de muziekwereld terecht gekomen?

iek bezig, maar ik heb wel een muzikale

©Bert Van Kersschaever

14 Cremerie Gerard u

Tank Magazine

ETEN IN GENT OP STUDENTENMAAT

Als student mag je natuurlijk ook eens zondigen.

u Huize Colette

“Cremerie Gerard” is hiervoor het juiste adres. Een heerlijke caramel noisette aan 7,5 euro of liever een smoothie tropical aan 6 euro. Limburgstraat 36, 9000 Gent.

16 Paard van Troje u

Als tussendoortje moet je zeker eens langs gaan bij

Voor maar liefst 3,5 euro kan je “‘t Klein Oogskes

“Paard Van Troje”. Exclusieve ice tea voor 3,5 euro.

Ontbijt”verkrijgen. Je hebt de keuze uit koffie of thee samen met een croissant of chocoladekoek met boter en

Het is naast een bar, ook een boekenhandel.

©Oona Platel

Kouter 113, 9000 Gent.

confituur.

12 Soup Lounge

Belfort-straat 6, 9000 Gent.

©Oona Platel

18 De Kastart

Als je in Gent bent, moet je zeker en vast de“spaghetti

©Oona Platel

Kastart” proeven. Voor 10,95euro krijg je een goed gevuld bord. Kan je er niet genoeg van krijgen? De saus kan je ook afhalen. Onder-bergen 42, 9000 Gent.

Opzoek naar een goedkope lunch? Dat kan je vinden in Patershol. Voor de soep van de dag betaal je slechts 5 euro. Je krijgt er brood en een verse appel bij. Zuivelbrugstraat 4, 9000 Gent.

©Oona Platel

Emma Vandemaele & Oona Platel

Tank Magazine

TANK BIJ ALLOO kan verschillende houdingen aannemen. Hoe ik

L u k A l lo o s taat b i j V l aa m s e p u b l i e k b e k e n d een

Als

istiek

studenten

zijn

da n

nieuwsgierig

n aa r

interviewstijl

va n

nalist

TANK

met

had

meester,

enkele

va n

journal-

zijn of haar eigen prioriteiten en interesses. Niet

u i t e r aa r d

kloos geworden is. Stel dat je iemand die geïnter-

hoe

een invloed uit. Iedereen heeft bijvoorbeeld ook

een in

iedereen interviewt even graag iemand die net da-

esseerd is in sport een humaninterestprogramma

jour-

een

laat maken, dan krijg je een beeld dat volgens mij niet oprecht zal zijn.”

ineen gesprek

zijn

lo s t e w e k e n .

Er oefenen ook nog heel wat andere parameters

A l lo o

kaliber

zit.

als

interview-

begenadigd

er.

het gesprek voer hangt volledig van mezelf af.

het

Kent uw stijl bepaalde voor- of nadelen? Alloo: “Dat is eerder subjectief. Wat voor de één

hoop

geheimen

belangrijker is, is dat misschien niet voor de ander. De meeste journalisten geven de vorm een belangrijke rol. Een shot bij ondergaande zon, muziek op quotes, noem maar op. Ik doe dat niet. Bij

Bij

het

Vlaamse

publiek

als

een

spontane

journalist

akteristieke die bewust?

interviewstijl.

staat met

bekend

het prioriteren van de vorm begint volgens mij het

kar-

gedweep en het gemanipuleer naar de kijker toe.

Dan bepaal jij wat de kijker moet of niet moet

een

Hanteert

denken. Je moet daarmee opletten, want dat haalt

Alloo: “Neen. Mijn stijl heb ik niet bewust

heel wat oprechtheid weg. Dat is natuurlijk wel

ontwikkeld. Die is niet geprogrammeerd of the-

mijn stijl. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is.”

oretisch onderbouwd. Je mag mensen niet intimideren. Als je met een voorbereid vragenlijstje

naar de persoon die je interviewt trekt, ben je

Komt

fout bezig. Vandaar dat mijn aanpak heel zacht

het

helemaal

straatbeeld geen

afstapt.

voorbereiding

Je moet onbevangen zijn. Ik kan op voorhand

oprechte reactie. Een interview in de nauwe zin

evengoed drie journalisten een reeks vragen lat-

van het woord doe ik dus niet. Ik ga voor een la-

en opstellen en die al laten lezen door de inter-

conieke babbel.”

viewee. Dan haal je opnieuw de oprechtheid uit het gesprek. Dan ben ik een acteur. Als je toch al

Werkt dat dan het best? Alloo: “Een interview is pure psychologie. Je

©VTM

weet nooit op voorhand wie of wat mijn pad kruist.

camera vergeet. Dan krijg je een heel spontane en

Journalist

daar

Alloo: “Ik bereid nooit gesprekken voor want ik

persoon en ik wil ervoor zorgen dat hij of zij de

Luk Alloo

mensen

bij kijken?

en spontaan is. Ik ga het gesprek aan met die

zijn heel wat scènes waarbij u gewoon

Tank Magazine

een bepaalde feel voor hebt. De verrassing, het

Zijn

niet-afgesprokene, zorgt natuurlijk voor goede

beelden, maar je moet het wel kunnen. Je moet toch een bepaalde assertiviteit aan de dag leggen.”

naast

interesse,

oprechte

assertiviteit

nog

andere

feeling

nen. Dat wil niet zeggen dat je niet scherp kan

belangrijke

zijn. Ik hanteer een heel directe stijl. Dat impli-

eigenschappen om het tot een goede inter-

gen.Ookeentelevisiereflexhebben,begrijpenwat

belangrijke

werkt en wat niet. Het is belangrijk dat je altijd

eigenschappen om het tot een goede inter-

een goede psycholoog bent. Je mag mensen niet

naast

oprechte

assertiviteit

nog

interesse,

andere

viewer te schoppen?

Alloo: “Een beetje bagage en een literair vermo-

bent. Bij mij is het meer iets van what you see

Alloo: “Een beetje bagage en een literair vermo-

feeling

Zijn

ceert niet noodzakelijk dat je stout of arrogant

viewer te schoppen?

is what you get. Ik ga nooit camouflagetechnieken toepassen of mistbanken opwerpen. Je moet je vragen dus gewoon stellen, maar wel met klasse en beleefdheid.”

bruuskeren. Daarom moet je mensen wat kunnen inschatten, je moet dat aanvoelen.”

Heeft

gen.Ookeentelevisiereflexhebben,begrijpenwat werkt en wat niet. Het is belangrijk dat je altijd een goede psycholoog bent. Je mag mensen niet bruuskeren. Daarom moet je mensen wat kunnen inschatten, je moet dat aanvoelen.”

Als

iemand

vragen

blad voor de mond.

stelt,

Hoe

neemt

ooit

problemen

gehad

tijdens

of na het interviewen?

geen

Alloo: “Eigenlijk niet. Ik ga altijd op dezelf-

ver mag een jour-

de manier te werk. Tijdens het maken van een

nalist daarin gaan volgens u?

reportage zorg ik ervoor dat ik de mens die ik

Alloo: “Je moet altijd hoffelijk blijven. Dat is

geïnterviewd heb niet verlies. Dat moet tijdens

het allerbelangrijkste. Er gelden hierbij twee

het interviewen, hoffelijk blijven, maar zeker

gouden regels: je moet de dag na de uitzending

ook erna. Je kan met één knip in de montage een

naar je interviewee kunnen terugkeren en diezelf-

verkeerdbeeldschetsenvaneenpersoon,doorbe-

de persoon moet zich nog op straat durven verto-

langrijke nuances weg te snijden. Daarom tonen we de afleveringen altijd eerst aan diegenen die erin voorkomen. Als iedereen akkoord is, zenden we uit. Door die manier van werken heb ik altijd problemen vermeden.”

Naar welke journalisten keek of kijkt u op? Alloo: “Ik heb vijf jaar bij Paul Jambers gew-

weet hoe het gesprek zal verlopen, voer je gewoon

erkt en nog eens vijf jaar bij Goedele Liekens.

een theaterstukje op. Een oprecht gesprek krijgt

Dat zijn beiden iconen in hun vakgebied. Jam-

vaak zomaar een andere wending, dat kan je niet

bers was de eerste die, bij reportages over een bep-

voorbereiden.Vandaardatoprechteinteresseheel

aaldeproblematiek,demensenmetdieproblemen

belangrijk is. Als je een Kuifje bent en mensen je

erin ging betrekken. Voor Jambers werden vooral

interesseren, komen die vragen vanzelf.”

Verloopt

het

teamwork

dan wel vlot genoeg?

met

experts gevraagd. Jambers ging op zoek naar de mens binnenin het verhaal. Dat vind ik sterk.

collega’s

Dat is slim, oprecht en authentiek. Rudi Vranckx vind ik ook een fantastisch journalist. Hoe hij

Alloo: “Er gaan enkel een cameraman en een

kritisch, flegmatiek en vooral zichzelf blijft, dat

geluidsman mee, hé. Ik ben m’n eigen regisseur.

is sterk. Ik heb evenwel nooit iemand geïmiteerd.

Zo’n klein team werkt het gemakkelijkst. Veel re-

Ik doe mijn eigen ding, ik heb geen rolmodellen.”

gisseren komt er overigens niet bij kijken. Ik zal bijvoorbeeldniemandlatenwandelenvooreenex-

Wat

tra shot omdat iets niet goed op beeld stond. Geef

was

om te maken?

mij dan maar een werkwijze waarbij we met drie

interessantste

Alloo

in/bij…

Alloo: “Voor mij was dat Alloo in de psychiatrie.

een camionette inspringen en op random mensen

Bij Alloo in de gevangenis kon je het plaatsen,

afstappen. Dat vereist natuurlijk wel dat je daar

want je weet dat ze iets fout hebben gedaan. In de

Tank Magazine

daar makkelijk 6 maanden zelf in de gevangenis

Alloo: “Je hebt altijd mensen die het achteraf

heeft reeds zoveel gedaan in het medi-

niet leuk zouden vinden, maar we dragen daar

alandschap, wat vond u het leukste om te

echt zorg voor. We laten de mensen altijd de

doen?

beelden zien. Sommigen willen nu ook gewoon

Alloo: “Wat wil je allemaal doen, dat is vooral

eenstatementmakenenzeggendatzeergensach-

de vraag. Ik mag gelukkig, ook al zit ik op een

ter staan.”

commerciële zender en wordt er veel gewag gemaakt over marktaandelen en kijkcijfers, mijn

Zijn

het overkomt u. Een meisje dat twee jointjes heeft

Was

gerookt en al twee jaar psychoses heeft. Het is heel

dit dan intensiever dan in de buiten-

landse gevangenis?

oneerlijk verdeeld in de psychiatrie. Waarom

Alloo: “In de psychiatrie hebben we 2 jaar kun-

krijgt iemand een burn-out terwijl 180 mensen in

nen werken, want je moet een bepaalde evolutie

dezelfde bank hetzelfde doen, waarom zij? Je kan

krijgen. Zes maand later kijken of er progressie

er niets aan doen. Ik wou vooral de nuance leggen.

is in het ziektebeeld. De buitenlandse gevangenis

Het zijn niet allemaal mensen die zichzelf ver-

was gewoon gevaarlijker. We zijn soms gevange-

liezen. Je valt veel te snel onder het credo “zot”. Ik

nissen binnengestapt zonder toelating. Dat had-

wou het anders belichten. Dit zijn stuk voor stuk

den we beter niet gedaan achteraf bekeken, want

mooie mensen en met de juiste hulp kunnen zij

wie zijn wij met ons klein cameraatje. We hadden

misschien binnen drie of vier jaar weer aansluit-

nodig. Stel dat ze mij morgen verplichten een

Alloo: “Er zijn zeker nog plannen, ik ga weer

Quiz te presenteren aan een klein deskje, dan ben

tijd tekort hebben. Jullie zijn nog lang niet van

ik weg.”

mij af. Nu eventjes terzijde, mijn familienaam uitspelen in de titel was echt niet mijn idee, dat was VTM. Ik vind dat ook soms lullig, maar daar kan ik wel mee leven.”

jvoorbeeld nooit voorzien. Je moet altijd op zoek

gaan naar iets vernieuwend. Je kan inderdaad de

hoeverre

hebt

ook heeft

criminologie dat

gestudeerd,

geholpen

bij

sommige

programma’s?

politie volgen, maar de meerwaarde was dat ik

Alloo: “Een studie is altijd een goede basis,

zelf mee in de politiewagen zat, dat was de nieuwe

want je bent verplicht van boeken te lezen en het

factor. Eigenlijk maak je programma’s voor jezelf

scherpt je aan op alle vlakken. Natuurlijk moet

en je hoop je dat het publiek het ook leuk gaat

je geen diploma hebben om een goede reporter of

vinden. Je weet nooit de appreciatie op voorhand.

journalist te zijn. Het belangrijkste is dat je geïn-

Je mag nooit iets maken omdat het publiek dit

teresseerd bent in de mensen. Het is ook geen 9-to-

leuk vindt, want dan zit je zo vast in die struc-

5-job. Je moet er voor gaan, er in vliegen, jezelf

tuur en die verwachtingen. Je moet eigenzinnige

in vraag stellen, kritisch blijven. Volgens mij is

programma’s maken die je zelf graag doet en dan

een diploma echt ondergeschikt aan deze andere

maar hopen dat ze gaan blijven hangen.”

vereisten.”

ing vinden met het dagelijkse leven.”

Al-

loo bij/in...?

iteit. Dat ontvalt mij plots. De wegpolitie was bidie kar trekken, dat zijn de ware helden.”

er nog concrete plannen voor een

eigen ding doen. Ik heb die vrijheid ook wel

Hoe ontstaat een Alloo bij/in… meestal? Alloo: “Ik baseer mij nooit op iets uit de actual-

psychiatrie is er meestal geen reden of oorzaak,

het nog nooit gebeurd dat jouw program-

ma mensen soms opzadelt met problemen?

kunnen zitten.”

Als

er één iets is wat je nog heel graag

wilt gaan maken, wat zou dat dan zijn?

uw blik nog veel veranderd na het mak-

en van deze reportage?

Alloo: “Een goed politiekmagazine met een mil-

Alloo: “De financiële middelen zijn halluci-

joen kijkers. Jullie als de aanstormende generatie

nant tergend, maar wat de medewerkers van een

moeten daarvoor zorgen (lacht).”

psychiatrie doen is echt prachtig. Kijk, als je een been breekt en je gaat naar de kinesist of de ergotherapeut dan zie je progressie. In de psychiatrie is dit er veelal niet. Vaak is het twee centimeter vooruit en een meter achteruit. Om daar mee om te gaan als dokter, medewerker of als verpleegkundige, it takes a lot. Daar heb ik heel veel respect voor gekregen. Ondanks alles blijven zij aan Nikias De Bruyne & Louis Bracke

Tank Magazine

STIENE VAN SCHEPDAEL IN STIENE

VAN

SCHEPDAEL

(22)

BINNENKORT

MISSCHIEN

WEL EEN VAN DE BEKENDSTE ARTIESTEN VAN GENT.BORDEREN, TATOEËREN OF TEKENEN, HET MAAKT HAAR NIET UIT. TALENT OP OVERSCHOT. MAAR DOET DEZE NAAM

BIJ

JULLIE

EIGENLIJK

EEN

BELLETJE

RINKELEN?

WAARSCHIJNLIJK NIET. DAT IS GEEN PROBLEEM. TANKGING BIJ HAAR OP BEZOEK EN VROEG HAAR OM ZICHZELF VOOR TE STELLEN AAN DE HAND VAN VIJF WERKEN.

WERKEN Blind drawing

Stiene startte haar carrière met ‘blind drawing’ of blind tekenen.“Ik ben hiermee begonnen omdat ik te perfectionistisch was. Bij het blind tekenen kijk ik naar mensen in mijn buurt en portretteer ik hen. Ondertussen kijk ik niet naar mijn blad. Mijn volledige focus ligt op de persoon zelf”, vertelt Stiene. “Beetje bij beetje liet ik zo dat perfectionisme los. Doordat ik niet naar mijn blad ‘mocht’ kijken. Ik weet ©Vanille Dujardin

dat mijn tekeningen er dan niet altijd perfect uitzien, maar het is wel origineel en leuk om te doen.” Haar blind drawingswarenookmeteenhetstartschotvoor haar volgende discipline: lijntekenen. Tijdens het ontwerpen van zulke lijntekeningen heft ze haar materiaal niet of nauwelijks op.

Van lijntekeningen naar borduren Het tweede kunststuk dat ze ons liet zien, was een borduurwerk.“De eerste keer dat ik borduurde, zag ik het eerder als een experiment”, vertelt de ambitieuze artieste. “Borduren is eigenlijk met naald en draad een ontwerp maken, maar het is moeilijker dan je denkt. Het neemt ook enorm veel tijd in beslag.” Stienes droom is om haar borduurkunst uit te breiden en uiteindelijk te borduren op tassen en kledij. “Ik vind dat het de frivoliteit weergeeft dat ik ook in mijn tekeningen heb.”

groter zien. “Ik vind het een eer dat mensen mijn ontwerpen levenslang op hun lichaam willen dragen.” De reden waarom ze appelsienen gebruikt om te oefenen is simpel. “Dat leunt het beste aan bij echte mensenhuid”, leert Stiene ons.

Schoolopdracht Wie denkt dat kunst slechts een hobby voor haar is, denkt verkeerd. Ze studeert het ook. Dit zijn tweewerken die ze voor school gemaakt heeft. Stiene heeft verkorte spieren en moet hierdoor iedere dagstretchoefeningen doen. “Ik heb dus één maand lang vastgelegd hoe ik dagelijks stretch en dat in een paar illustraties gegoten. Ik heb heel veel proberen experimenteren met materialen en kleuren. Dat heb ik proberen weergeven op een speelse en leuke manier. Hier zie je hoe ik aan het stretchen ben. Naakt dan nog wel”, lachte ze.

Digitaal Als laatste presenteert Stiene ons een van haar digitale werken. “Mijn lijntekeningen zijn werken die vaakuit één lijn bestaan. Dat probeer ik ook digitaal te doen.” Voor Stiene is dit een hele uitdaging. “Ik teken nu altijd met mijn muis. Best onhandig”, zegt ze. “Eigenlijk zou ik dat beter met mijn tekentablet doen, maar daar kan ik nog niet zo vlot mee werken.” Voor haar digitale werken haalt ze vaak inspiratie uit bestaande portretten. “Daar neem ik de hoofdlijnen uit en combineer ze met mijn fantasie. Maar soms creëer ik ook nieuwe dingen.” Dat schept voor Stiene een nieuw gevoel en dat vindt ze interessant. “Het maakt mijn werk volgens mij ook grafischer en dat intrigeert mij echt.”

Tatoeages op appelsienen

Verder toonde Stiene ons ook de reden waarom op haar bureau een paar appelsienen liggen. “Deze zijn uiteraard niet bedoeld als vieruurtje, maar wel als oefenmateriaal. Ik wil in de toekomst mijn eigen ontwerpen tatoeëren”, zegt Stiene. Er zijn nu al een paar mensen die een ontwerp van Stiene op hun huid dragen, maar ze wil dat aantal in de toekomst veel

Vanille Dujardin

SVEN DE RIDDER

Tank Magazine

een vernieuwde versie van het Echt Antwaarps Theater. Een beetje frisser, een beetje filmischer. Nog andere acteurs van Het Echt Antwaarps Theater verhuizen mee met De Ridder. “Met die mensen heb ik al vaak samen geacteerd. Met Luc Verhoeven en Leen Dendievel is er gewoon een goede klik.” Ook Jan Van Dyke wou De Ridder er absoluut bij hebben. “Jan is een pionier van deVlaamse comedy. Hij speelde vroeger met Gaston en Leo en Yvonne Verbeeck en stond in grote theaters, zoals dat van Parijs. Hij ademt comedy. Toen ik twaalf jaar oud was, speelde ik met hem in Het Echt Antwaarps Theater. Het stuk heette Vijgen na Kerstmis. Toen al was ik compleet overdonderd door zijn talent. Ik ben blij dat hij deel uitmaakt van ons nieuwe gezelschap.” Alhoewel De Ridder zeer tevreden is met zijn cast, zal die niet altijd dezelfde namen bevatten. Hijzelf en Brik Van Dyck zullen in elke productie te zien zijn, de rest zal variëren. Er zijn nu al plannen voor een tweede theaterstuk, dat rond Kerstmis te zien zal zijn. Op de vraag of De Ridder nog filmplannen heeft, antwoordt hij voorzichtiger. “Wie weet. Nu eerst De Creme Glace Oorlog, daarna zien we wel.”

(8 maart). 10.10 uur. Onze trein komt aan in het imposante Antwerpen-Centraal. In Antwerpen, een stad waar cultuur alomtegenwoordig is en acteurs zich thuis voelen, staat die dag iets bijzonder op de agenda. Acteur Sven De Ridder (43) geeft er in Theater Elckerlyc een persconferentie over een nieuw project. Hij zegt na meer dan dertig jaar het Echt Antwaarps Theater vaarwel en gaat zijn eigen weg. Welke weg dat is, vernemen we vandaag. uwe Falanx Na een slentertocht van vijftien minuten, vol onderbrekingen door rode lichten, bereiken we de theaterzaal. Alsof dat nog niet volstaat, regent het en zijn de deuren op slot. Dan maar een koffietje drinken in een café wat verderop. Twintig minuten later wagen we opnieuw onze kans, deze keer met succes. Een levensgrote affiche met daarop Sven De Ridder en Jan Van Dyke brengt ons meteen op de hoogte. Sven De Ridder richt zijn eigen theatergezelschap op: De Sven De Ridder Company. Misschien niet de meest originele naam, maar goed. Er hangt een feestelijke sfeer in de zaal. Tafels met daarop aperitiefhapjes zijn nooit veraf. Niet veel later komt Sven De Ridder ons persoonlijk de hand schudden. Enkele minuten later richt hij zich tot alle aanwezigen. Met trots kondigt hij de oprichting van zijn eigen gezelschap aan. Het gezelschap titelt haar eerste productie De Creme Glace Oorlog. Deze titel in combinatie met de kleurrijke, zomerse affiche doet ons in eerste instantie denken aan een

Studio 100-productie. Met dit komisch stuk richt het gezelschap zich volgens De Ridder tot de volledige familie. De opvoering zal gaan over Pierre Pistache, een ijsverkoper gespeeld door Jan Van Dyke. Hij is al jaren de enige ijsverkoper in zijn dorp, maar plots krijgt hij concurrentie van de Italiaan Roberto Montana, gespeeld door De Ridder. Leen Dendievel, Luc Verhoeven en Brik Van Dyck vervolledigen de cast. Na de persconferentie stappen op Jan Van Dyke af voor een korte babbel. We kennen de hoofdrolspeler vooral van het populaire sketchprogramma Twee Straten Verder. De laatste tien jaar was het echter akelig stil rond de komiek. Dat hij nu plots terug opduikt in een nieuw theatergezelschap is dus opmerkelijk. “Ik heb er enorm veel zin in”, vertelt Van Dyke. “Toen Sven mij vroeg om deel uit te maken van dit project heb ik niet lang moeten nadenken.” De komiek kent De Ridder al van toen hij een kleine jongen was en speelde nog samen met zijn vader op de planken van Het Echt Antwaarps Theater.

“Ik heb altijd een band gehad met de familie De Ridder. Sven heb ik nog als kleine snotaap gekend, toen hij zijn eerste stappen op de bühne zette. Als acteur is hij intussen heel wat gegroeid, zijn gestalte is wat blijven steken (lacht).” Vandaag staat De Ridder in het middelpunt van de belangstelling, dus we krijgen hem pas na drie kwartier te pakken voor een gesprek. De Ridder speelde al een vijftal jaar met het idee om een eigen gezelschap op te richten. “Door de jarenlange samenwerking met Brik Van Dyck leek het evident om samen een nieuw project te starten. We hebben eerder al producties gemaakt voor Uitgezonderd Theater, het productiehuis van James Cooke. Daarbij schreef Brik het stuk en stond ik in voor de regie.” Deze eerste ervaringen smaakten duidelijk naar meer. Zo is de Sven De Ridder Company geboren. “Je gelooft het misschien niet, maar met de naam heb ik niets te maken. Dat was een keuze van Brik en Marc Punt, onze zakelijk verantwoordelijke. Dat vond

ik heel flatterend. Het toont ook dat mijn naam een soort merk is dat garant staat voor comedy voor het hele gezin.” Volgens De Ridder was de naam van het gezelschap een bewuste keuze.“Je hebt hier in de regio ook de Komedie Compagnie, het gezelschap van Dirk van Vooren. We moesten ons dus differentiëren wat de naam betreft. Company in het Engels overnemen leek ons de meest voor de hand liggende keuze, naar het voorbeeld van de The Coca-Cola Company. Als je Coca-Cola hoort dan weet je ook direct waarvoor het staat.” Het soort komedie die De Ridder met zijn nieuw gezelschap zal brengen, zal toch verschillen van de komedia dat we van het Echt Antwaarps Theater gewoon zijn. “Dat gezelschap is mijn leerschool geweest. Ik heb daar alles geleerd, maaropeengegevenmomentmoetjejeeigenweg gaan.” De Sven De Ridder Company wordt dus ©Wout Desmytere

Wout De Taeye & Laurens De Jaegher

Tank Magazine

TANKTEST

VAARWEL SWIPEN

STUDENT IN DE KIJKER FIEBE GEIRNAERT Enthousiaste l e e r k r ac h t

KLJ- l e i d s t e r ,

l ag e r e

ligster

die

middel

va n

school

a s i e l zo e k e r s een

strakke

Geirnaert

studente en

vrijwil-

Door p l a n n i n g co m (19) h e t a l -

helpt.

Fiebe l e m aa l . De W aa r s c h o ot

organiseert

samen

met

schillende culturen en gewoontes in contact komt. Ook leer

een

vrijwilligers

t wee

keer

je zaken uit je eigen leven makkelijker relativeren. Nu zijn

voor

v lu c h -

we ongeveer vier jaar bezig en onze werking heeft al heel wat

mensen

vooruitgang geboekt. We zijn een hechte groep vrijwilligers

bineert

per

groep m aa n d

telingen. hun

t w e e d e j aa r s s t u d e n t e

een

“H e t

zo r g e n

ac t i v i t e i t feit

even

dat

doet

vergeten

“Ook voor de vrijwilligers is het een unieke ervaring. De

uit

diversiteit maakt het nog leuker omdat je met zoveel ver-

die ik ondertussen een vriendengroep kan noemen. Enkele

een

maanden geleden ontstond het idee om van onze organisatie

Fiebe Geirnaert

g e r u s t s t e l l e n d e g e dac h t e .”

een vzw te maken. De laatste weken zijn we dan ook hard

“Ik volgde humane wetenschappen in het middelbaar.

bezig geweest met de oprichting, zodat we stilaan de puntjes

Tijdens die opleiding koos ik voor ‘asielcentrum’ als

op de i kunnen zetten. Onze vzw heet Tamos, dat is Afghaans

jaarproject. Bijna wekelijks kwam ik in contact met de

voor verbinding. We willen verwijzen naar de verbindingen

vrijwilligers en bewoners van een opvangcentrum voor

tussen verschillende mensen, culturen en gewoontes. Dat is

asielzoekers. We organiseerden allerlei activiteiten: een

dan ook de sterkte van onze organisatie.”

sport- en spelnamiddag, een bingo-activiteit, een uitstap

“Het vrijwilligerswerk combineren met mijn studies lukt

naar Sealife, noem maar op. Doorheen het jaar werd er

zeker. Daarnaast ben ik ook actief als KLJ-leidster en heb

eenbandopgebouwdmetdemensenvanhetcentrum.Het

ik nog enkele andere buitenschoolse activiteiten. Dat is com-

project raakte mij en andere leerlingen enorm. Zelfs op

bineerbaar door een duidelijke planning. Vrijwilligerswerk

zo’n manier dat we het niet konden loslaten. Ongeveer een

zou ik iedereen aanraden. Het is een verrijkende ervaring

half jaar later kwam het idee om als vrijwilliger aan de

waar je letterlijk en figuurlijk van nieuwe culturen proeft.

slag te gaan.”

Het geeft enorm veel voldoening. De waardering die je krijgt

“Onze groep vrijwilligers focust zich op de animatie van

van de mensen zet je om in motivatie voor volgende activi-

vluchtelingen. Twee keer per maand organiseren wij een

teiten.”

activiteit voor de verschillende doelgroepen. We prob-

“België kent nog altijd heel wat vooroordelen over vluch-

eren zoveel mogelijk te variëren en stellen per activiteit

telingen. Ondanks de culturele en religieuze verschillen of

trekkers aan om alles in goede banen te leiden. Met de

een andere huidskleur zijn wij allemaal mensen die een

jongeren zijn we gaan schaatsen. Dat is iets wat voor ons

gelijke kans in de samenleving verdienen. Niemand vlucht

vanzelfsprekend is, maar voor velen onder hen was dat

voor zijn plezier. Het is vaak een kwestie van leven of dood.

de eerste keer. Met de vrouwen doen we dan bijvoorbeeld

Wie weet kom je ooit in hun schoenen te staan, dan hoop

een verwendag, dan kunnen ze hun nagels lakken en zich

je natuurlijk ook op een goede opvang. Vrijwilligers worden

opmaken. We willen ervoor zorgen dat iedereen de zware

niet betaald, niet omdat ze waardeloos zijn, maar omdat ze

asielprocedure even kan vergeten.”

onbetaalbaar zijn.”

Amber Vuylsteke & Emma Vandemaele

Tank Magazine

grappig dat ik voor zo’n ongemak bij hem te rade ging. Alsof een wekkerradio iets van een ander tijdperk is, net zoals mijn grootvader zelf. Ik sprong uit mijn bed, trok mijn kleren en haastte me naar school. De les Engels had ik natuurlijk gemist.

Een smartphoneverslaving heb ik gelukkig nooit gehad. Wat niet wil zeggen dat ik daarom niet afhankelijk kan zijn van dat digitale manusje-van-alles. Op vraag van TANK-magazine besloot ik mijn smartphone in een kluis te steken, met als doel de volgende twee weken niet meer naar dat schermpje te staren. Een gemakkelijke opgave, dacht ik. Althans, dat leek het op voorhand te zijn.

Een ander heikel punt was mijn agenda. Die heb ik enkel in digitale versie op mijn iPhone. Afspraken legde ik vast zonder echt te weten of ik die dag wel kon. Mede door de talrijke schooldeadlines was een planning opmaken alles behalve een evidentie. Misschien dat ik in de toekomst toch een papieren versie overweeg. Die is altijd beschikbaar en valt nooit zonder batterij.

Tijdens een eerste avond stappen in Gent werd ik al geconfronteerd met de ongemakken van een leven zonder gsm. “Hé dag Marie, lang geleden zeg, alles goed?”. Zonder dat ik het goed en wel besefte was ik in een gesprek verwikkeld met een oud-klasgenoot, waardoor ik mijn vriendengroep uit het oog was verloren. Ongeveer tien minuten later realiseerde ik mij dat ik onbereikbaar was. Hoe verwittig ik de anderen waar ik ben? Waar zijn zij? Ze waren mij beslist al aan het telefoneren, dacht ik op dat moment. Panikeren deed ik niet, het was niet dat dit een first world problem van jewelste was. Dan maar ronddwalen in de hoop hen te vinden. Ik baande mij een weg doorheen een grote groep beschonken jongeren op zoek naar mijn vrienden. Een lange zoektocht met succes. Opgelucht trof ik hen uiteindelijk aan ter hoogte van de toiletten. De eerste vraag die ze op me af vuurden: “Waarom nam jij je gsm niet op?”.

Ik vond het opvallend hoe we als mens onze smartphone gebruiken als afweerschild tegen ongewenste sociale situaties. Het gezelschap op café gaat even buiten roken terwijl jij beslist binnen te blijven? Even turen naar dat scherm, want alleen aan tafel zitten en voor je staren is toch een beetje ongemakkelijk, niet? Je zit in een niet zo boeiende les? Eventjes een berichtje sturen en Facebook checken. Schimmelen in een wachtzaal of een langdurige treinrit? Mails bekijken en wat nieuws lezen. Zaken die ik nu allemaal niet kon doen. Uiteraard is er telkens eenalternatiefvoordezesmartphonegewoontes,maardie zijn niet altijd even aangenaam.

De volgende dag werd ik wakker om 11.30 uur. Ik had mij uren overslapen. Hoe had ik in godsnaam kunnen vergeten dat ik mijn smartphone altijd gebruikte als ochtendwekker? Dan toch even een gsm van iemand anders gebruiken om te telefoneren naar mijn opa. “Hallo opa? Heb jij toevallig een oude wekkerradio die ik kan gebruiken?”. Uiteraard had hij er een. Weer een probleem van de baan. Achteraf vond ik het wel

So far, so good. Voor mij is het leven anno 2018 bijzonder onpraktisch zonder smartphone. Ik heet dat glimmend machientje terug welkom in mijn leven, maar wat ben ik blij met m’n herontdekking van de wekker en de papieren agenda.

Jonas Lips

TANK

Wil je intensief meewerken aan het beste studentenblad van de campus Kantienberg of wil je de wereld af en toe verblijden met een blogbericht?

Is steeds op zoek naar enthousiaste en gemotiveerde studenten om onze redactie te vervoegen.

Heb je crazy fotografische skills of ben je een krak in grafische vormgeving?

Barst je van de creatieve ingevingen?

Stuur vrijblijvend een mailtje naar tankredactie@gmail.com en wie weet staat je naam straks in dit fijne magazine!