f
B İ L G E L İ K L E R D İ VA N I
801 Verir dünyâya herkes kendi efkârınca bir ma’nâ Dürûg-âlûde vehm ü hayâl efsânedir âlem Verir dünyaya herkes kendince bir anlam, Bir kuruntu, bir gölge ve söylencedir dünya.
Hersekli Ârif Hikmet 802 Hemân bir vâr imiş bir yoğ imiş der hâsıl-ı devrân Ser-â-ser ibret-efzâ bir garîb efsânedir âlem Düyanın sonucu, bir varmış, bir yokmuş, der hep, Baştanbaşa ibret saçan garip bir seylencedir dünya.
Ziyâ Paşa 803 Âlemin neyleyeyim bâğ u bahârın sensiz Bana sen ruhları gül-zâr ile hoştur âlem Neyleyeyim bahçe ve baharını sensiz, Bana, sen gül yanaklı ile güzeldir dünya.
Bâkî 804 Kendi kendine ettiğin âdem Bir yere gelse edemez âlem Kendi kendine ettiğini insanın, Bir yere gelse, edemez dünya.
Adlî (Sultan II. Bayezid) 805 Minnet eylerse felek bir iki günlük ömre Ölürüm derd-i mahabbetle o bârı çekemem Minnet eylerse felek, bir iki günlük ömre, Ölürüm aşk derdiyle, o yükü çekemem.
Nef’î 806 Menem ki kâfile-sâlâr-ı kârbân-ı gamem Fakîr-i pâd-şeh-âsâ gedâ-yı muhteşemem Acı kervanının kafile lideri benim, Padişah gibi yoksul, muhteşem dilenciyim.
Fuzûlî 807 Zulmü alkışlayamam zâlimi aslâ sevemem Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem Zulmü alkışlayamam, zalimi asla sevemem, Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.
Mehmed Âkif 808 Halktan gönlümün ol mertebedir vahşeti kim Aksim âdem deyu mir’âta nigâh eyleyemem Halktan gönlüm öyle korktu ki, Görüntüm insan diye, aynaya bile bakamam.
Nâbî 166