‘Tune in-Turn out’ : terrorising Turnhawt since 2006
Pieter Andriesen: ‘We zoeken al jaren naar paaldanseressen’ Op zaterdag 30 oktober organiseert ‘Tune in-Turn out’ voor de vierde maal Cubic Clash, hét dansevenement van Turnhout. ‘Tune in-Turn out’ is de zelfverklaarde militante voorvechter ‘van een degelijk uitgaansleven voor jongeren in de binkenstad. ‘Terrorising Turnhawt since 2006’, zo bloklettert hun website.
Je kan er niet naast kijken: op elke vitrine, in alle cafés, bij de bakker en zelfs bij de schoenmaker hangen affiches van 1001 evenementjes. In Turnhout is groot de kans groot dat ze werden opgehangen door Pieter Andriesen en zijn collega-kornuiten van de vzw ‘Tune in-Turn out’. “In het begin organiseerden we slechts om de paar maanden een feestje; nu hebben we week na week een activiteit te promoten”, zegt Pieter Andriesen. “In plaats van voor elk optreden een aparte affiche te maken, brengen we nu maandelijks één minikalender uit van al onze evenementjes. ‘t Is bovendien mooi en het past precies in je portefeuille.”
Amuseren ‘Tune in-Turn out’ startte in 2006 erg bescheiden als een kleine actieve vriendengroep. “Het opzet was onszelf te amuseren door iets interessants te organiseren”, zegt Pieter Andriesen. “Vandaag doen we nog krek hetzelfde. We zijn alleen wat gegroeid, een beetje professioneler geworden en hebben wat meer activiteiten. Maar er hangt in onze groep nog altijd een sfeertje van ‘alles is mogelijk’. Al vier jaar proberen we onze plaats in het sociaal-culturele leventje van Turnhout op te eisen, en ik denk dat wij daar stilaan in slagen.”
Zelf verschoten De voorbije jaren heeft ‘Tune in-Turn out’ inderdaad het Turnhawts uitgaansleven geterroriseerd met vrije podia, Live@ optredens, No Karaoké Nights, D.I.Y.’s, de Mash Up Towns en uiteraard Cubic Clash. “Onlangs hebben we de balans opgemaakt van alle groepjes, dj’s en acts die we de afgelopen jaren hebben gebracht”, zegt Pieter Andriesen. “De lijst staat op onze nieuwe website.
16 — oktober 2010
Ik ben eerlijk gezegd zelf verschoten van het grote aantal. Er staan zelfs heel wat bekende namen op, zoals De Jeugd van Tegenwoordig, Rex the Dog en T. Raumschmiere. De laatste twee waren vorig jaar headliners op Cubic Clash.’, toch een organisatie die op vier jaar tijd is uitgegroeid is tot hét dansevenement van Turnhout.
Paaldanseressen Sinds een jaar beheert ‘Tune in-Turn out’ ook de ‘myspace’ van Turnhout (http://myspace. com/turnhout). “Daar zetten we alle evenementjes op uit de regio Turnhout, niet alleen die van onszelf”, zegt Pieter Andriesen. “Dat gaat van een kleine scoutsfuif in Zevendonk tot de opening van het nieuwe cultuurseizoen van de Warande. Onze slagzin is: ‘Dankzij de myspace.com/turnhout weet je
dat er wél iets te doen is in Turnhout.” Verder boekt en organiseert ‘Tune in – Turn out’ aan de lopende band. “Als iemand zich geroepen voelt om zijn muzikaal talent te demonstreren op de Turnhoutse podia moet hij niet twijfelen om ons dat te laten weten via onze website”, zegt Pieter Andriesen nog. “We staan echt open voor alles: rock-’n-roll, elektro en alles wat daartussen zit, maar ook voor theater of comedy. We zoeken al jaren – helaas zonder succes – naar paaldanseressen. Op hun nieuwe website http://tuneinturnout.be/, boordevol foto’s, video’s en het immense bands- en posterarchief, krijg je een duidelijk overzicht van waar ‘Tune in-Turn out’ voor staat. Tekst: Symen Gilles Foto: Bart Van der Moeren
Cubic Clash, hét dansevenement van Turnhout Op zaterdag 30 oktober organiseert ‘Tune in-Turn out’ samen met de Warande voor de vierde maal ‘Cubic Clash’. In de Kuub kan je je gaan uitleven op ritmes gebracht door de meest verscheiden artiesten uit even diverse genres: dubstep, techhouse, drum and bass, minimal techno en elektro. “Ook dit jaar hebben we alles uit de kast gehaald om de liefhebber van alternatieve dansmuziek een fantastische nacht te bezorgen”, zegt Pieter Andriesen. “Er zijn de Belgische Vermin Twins, de aanstekelijke beats van Mashed Paper Klub en als kers op de taart de Londense dancepioneers, de Freestylers. Ook de dubstepzaal keert terug: Flesh and Bones, dé skate- en streetweartempel van Turnhout, heeft gezorgd voor enkele toppers en vernieuwende acts in het genre. Zoals de vorige edities besteden we ook weer erg veel aandacht aan de inkleding. De lichtkunstenaar A.koll.ade zorgt in de Kuub voor extra sfeer. Een vj projecteert beelden op het scherm achter de dj. Speciaal dit jaar wordt een heuse graffitidemonstratie georganiseerd. Je merkt: dit is niet zomaar een party. Het moet een belevenis worden!” Wie een voorsmaakje wil van Cubic Clash 2010 kan op vrijdagavond naar de Turnhoutse Radio TOS luisteren. Je hoort dan in avant-première dj’s en acts die er de boel op stelten gaan zetten. Meer info: http://www.cubicclash.be/
De Lux:
stoofvlees, Spruyt en rock-‘n-roll
“Herenthout? It isn’t even on the map!”
“De tweede groep die we in de Lux brachten, was Vitesse, regelrechte brol uit Nederland. Geen echt groot succes maar we kwamen gelukkig wel uit onze kosten. Met Gruppo Sportivo (25 februari 1978, popgroep uit het Nederlandse Den Haag, ook erg populair in Vlaanderen) zat de zaal afgeladen vol. We moesten de groep -ik zeg nu maar iets- 10.000 frank cash betalen. Onze franken moesten in een bank in Herenthout in guldens omgewisseld worden. De bankbediende betrouwde het zaakje voor geen cent. “Wat ga je daarmee doen? Drugs kopen?” Herenthout was een echt boerengat. Nadien ging het zeer snel. Cis Hanquet maakte de affiches en drukte ze met een zeefdrukpers Wij plakten de hele Kempen vol. Om onze plaats te veroveren, moesten we in alle cafés pinten gaan drinken en beleefd vragen of we onze affiches mochten ophangen. Er was in die tijd vooral grote concurrentie van de vele jeugdfuiven. Met Gruppo Sportivo hadden we wat reserve opgebouwd en konden we al een naam als Kevin Coyne laten komen. In die tijd was Guy Mortier ook op zoek naar een zaal voor zijn Humo’s Rockrally. We hebben de Rockrally voor de eerste keer in de Kempen georganiseerd (2 april 1978). Als organisatoren hadden we redelijk snel
een goede naam. Maar de naam Herenthout drong maar moeizaam door in het concertcircuit. Herman Schueremans boekte de groepen meestal bij een agency in Londen. Hij liet de manager telefonisch weten dat hij voor de groep een tournee door Vlaanderen zou organiseren. “Ik heb zalen in Brussel, Antwerpen, Gent en Herenthout”, gaf hij door. Er viel dan altijd een stilte aan de andere kant van de lijn. Even later rinkelde zijn telefoon dan opnieuw: “Herman … Herenthout? It isn’t even on the map.” Ze hadden de moeite genomen om Herenthout op een kaart te zoeken, maar hadden het niet gevonden. Achteraf hebben we daar een gepast antwoord op gevonden. Ik was al een paar keren in Londen geweest voor punkoptredens. Die optredens vonden meestal plaats in kleine achterafzaaltjes op zo’n dertig kilometer van het centrum. Vaak zat je een half uur in de metro en bus. Je werd dan echt in de suburbs van Londen gedropt. Daarom: als een manager aan mij vroeg waar Herenthout in godsnaam lag, antwoordde ik hem ‘Herenthout, dat is de suburb of Antwerp’. Dan was het in orde. Pas op: voor vele muzikanten was Herenthout ook een achtertuin van Antwerpen. Vooral Amerikanen hebben een totaal andere kijk op afstanden. Ze boekten meestal een hotel in Antwerpen en reden dan op en af naar Herenthout. Vaak alleen maar om
HERENTHOUT - Gust Spruyt was meer dan twintig jaar de concertorganisator van zaal Lux in Herenthout. In zijn gloriedagen bracht hij beginnende groepjes als Dire Straits, U2 en The Cure naar de ‘heart of darkness’ van de Kempen. Gust is een vat vol verhalen en vandaag beseft hij maar pas ten volle het legendarische karakter ervan. Suiker trekt de anekdotes uit zijn mistige geheugen en brengt de volgende maanden een bloemlezing. Vaak hilarisch, immer onwaarschijnlijk, maar steeds exemplarisch voor rock-’n-roll op zijn Kempens, als het ware gegaard in het befaamde stoofvlees dat Gust elke artiestongeacht zijn naam of faam- voorschotelde. te douchen. Amerikanen hangen aan elkaar met zeep. Het gebeurde dat ze op één namiddag soms drie keer op en af naar hun hotel reden om te douchen. Terwijl voor ons een reis naar Antwerpen toen nog een expeditie was waarvoor je boterhammen meenam. De groepen liepen bij ons rond met een T-shirt waarop hun tourschema stond: Barcelona, Parijs, Londen, Gent, Brussel, Herenthout, Milaan … Op dat moment stond ik daar niet bij stil. Pas achteraf viel die puzzel samen en besefte je dat het toch geen kattenpis was wat je had gepresteerd. Maar op het moment zelf was het vaak improviseren. Zo spreken Engelse artiesten geen woord Frans. Ik was wel een jonge gast maar sprak geen woord Engels. Kun je je dat voorstellen? Ik luisterde alleen naar de muziek maar van hun teksten begreep ik geen woord. Ook dat heb ik al doende moeten leren. Ik kreeg contracten opgestuurd, soms centimeters dik. Ik las die ‘s avonds met het woordenboek naast me. Naar de betekenis van één uitdrukking heb ik jarenlang zitten zoeken: “act of God”. Dat stond altijd vermeld tussen de redenen waarom een groep het optreden mocht afzeggen. Als een van de artiesten ziek was, moest hij dat bewijzen met een doktersbriefje. Een platte band van de tourbus onderweg telde voor ons ook niet. Dan waren ze verplicht ons te bellen en rukten
we uit om hen te depanneren. Pas nu ben ik te weten gekomen wat een ‘act of God’ betekent: het is een onvoorziene omstandigheid, zoals een overstroming of aardbeving. Op een bepaald moment hadden we dertig tot veertig shows op een jaar. We deden de ganse organisatie met slechts vijf man. Na de concerten gingen we ook nog eens affiches hangen. Vergeet niet: ieder van ons had overdag nog een baan. Alleen ’s nachts was er tijd voor de rock-’n-roll. Soms hadden we zelfs drie concerten op een week: vrijdags The Undertones, ‘s woensdags Siouxsie and the Banshees en zaterdags The Cure. Dat was nooit gezien! Ik stond die week met de nacht in de koekjesfabriek in Herentals: bandwerk. Ik zie me nog naar de directeur stappen: “Sorry, maar ik kan niet komen werken: ik heb drie shows.” “Hoezo, shows?” “Ja, er komen Engelsen. Ik moet een paar dagen verlof hebben.” “Neen, dat gaat niet.” “Spijtig, maar dan kom ik niet.” Ik werd natuurlijk ontslagen. Maar dat kon me toen absoluut niet schelen. We zaten toen in een rush en leefden van optreden naar optreden. Volgende maand: Smells like home!
Suiker — 17