Kuğu

Kuğu

C

Sude Esen

KUĞU Sude ESEN © 2022, SB Yayıncılık Bu kitabın hakları Osman Burak Karataş aracılığıyla alınmıştır.

Türkçe Yayın Hakları: © 2022, SB Yayıncılık Ticaret ve Sanayi Ltd. Şti.

Sertifika No: 25092022 ISBN: 978-605-60127-0-20 Yayına Hazırlayan: Osman Burak Karataş Kapak ve Sayfa Uygulama: Osman Burak Karataş Yayımcı: Rıfkı Esen 1.Baskı: Temmuz 2022

Tüm hakları saklıdır. Bu kitabın tümünün veya içeriğinin herhangi bir bölümünün yayıncının yazılı izni olmadan, fotokopi yöntemi dâhil, elektronik ya da mekanik herhangi bir yolla çoğaltılması yasaktır.

SB Yayıncılık Ticaret ve Sanayi Ltd. Şti.

Kurtköy Safa Caddesi No:28 D:B 34912 Pendik/İstanbul

2…

Sude Esen

C

Kuğu

KUĞU Sude Esen

GENEL YAYIN YÖNETMENİ Osman Burak Karataş

PROJE EDİTÖRÜ Osman Burak Karataş

EDİTÖR Osman Burak Karataş

KAPAK TASARIMI Osman Burak Karataş

KAPAK FOTOĞRAFI Stephen Carroll, PhotoFiction

1.BASKI Temmuz 2022, İstanbul

YAYIN HAKLARI Eserin her hakkı anlaşmalı olarak Sude Esen’e aittir. İzinsiz yayınlanamaz.

Kaynak gösterilerek alıntı yapılabilir.

…3

Kuğu

4…

C

Sude Esen

Sude Esen

C

Kuğu

KUĞU Sude Esen

…5

Kuğu

C

Sude Esen

İçindekiler 1. Bölüm - Git Buradan ..................................................................................... 13 2. Bölüm - Kuşku ............................................................................................... 22 3. Bölüm - Kırık Porselen ................................................................................. 29 4. Bölüm - Merak ............................................................................................... 37 5. Bölüm - Ateş Karay ....................................................................................... 44 6. Bölüm - Meydan Okuma ............................................................................... 50 7. Bölüm - Takip ................................................................................................ 58 8. Bölüm - Yıldızlar ........................................................................................... 68 9. Bölüm - Gizli Görev ...................................................................................... 74 10. Bölüm - Keskin bir Sessizlik ...................................................................... 81 11. Bölüm - Karakter ......................................................................................... 90 12. Bölüm - Zafer............................................................................................... 97 13. Bölüm - Minik Kuş .................................................................................... 105 14. Bölüm - Öfke ve Kabul ............................................................................. 111 15. Bölüm - Profesyonel.................................................................................. 117 16. Bölüm - Su Kuşu ...................................................................................... 123 17. Bölüm - Kaçak ........................................................................................... 137 18. Bölüm - Söz ............................................................................................... 144 19. Bölüm - Yüzleşme ..................................................................................... 155 20. Bölüm - Muhbir ......................................................................................... 166 21. Bölüm - Soğuk Savaş ................................................................................ 173 22. Bölüm - Bodrum’un Kıyısında ................................................................. 180 23. Bölüm - Aşk,aşk,aşk… ............................................................................ 187 24. Bölüm - Günah........................................................................................... 196 25. Bölüm - Bileklik Uğruna .......................................................................... 205 26. Bölüm - Yumruklar ................................................................................... 214

6…

Sude Esen

C

Kuğu

27. Bölüm - Ödeşme ........................................................................................ 223 28. Bölüm - Gerçek Aşk .................................................................................. 231 29. Bölüm - Küçük Aşık .................................................................................. 238 30. Bölüm - Caninin Cenazesi ........................................................................ 245 31. Bölüm - Değişim........................................................................................ 257 32. Bölüm - Av ................................................................................................. 264 33. Bölüm - Bir düş, bir öpüş ......................................................................... 273 34. Bölüm - Zalim ............................................................................................ 283 35. Bölüm - Bulut ............................................................................................ 292 36. Bölüm - Bela .............................................................................................. 301 37. Bölüm - Baba ............................................................................................. 307 38. Bölüm - Umut Kırıntısı ............................................................................. 314 39. Bölüm - İlk Adım ...................................................................................... 319 40. Bölüm - Yabancı ........................................................................................ 324 41. Bölüm - 24.................................................................................................. 334 42. Bölüm - En Zor Karar ............................................................................... 344 43. Bölüm - Son Savaş .................................................................................... 355 44. Bölüm - Korku ve Saniyeler ..................................................................... 365 45. Bölüm - Mahvolma Zamanı ...................................................................... 373 46. Bölüm - Kuğu ............................................................................................ 383 47. Bölüm - Ben Her Zaman Sana Aşıktım ................................................... 392 48. Bölüm - Tuzak ........................................................................................... 402 49. Bölüm - Zifiri Karanlık ............................................................................. 417 50. Bölüm - Yolun Sonu .................................................................................. 424

…7

Kuğu

C

Sude Esen

Geçici bir Rapunzel.

Yolda ilham gelince adeta frenine basılmış gibi duran ve aklına düşenleri unutmamak için biricik telefonuna sarılan, mavi aşığı bir potansiyel yazar.

Pembeyi sevmediğini fark edince tozpembe hayatını maviye adamış, daha küçük bir kızken mahallenin delikanlısı olup araba yarışlarında adam dövmüş sarışın.

Ben...

-Mavi.

8…

Sude Esen

C

Kuğu

C “Ancak yazıya geçmiş düşüncenin değeri vardır; geri kalanlar boş çırpınmalardan, rüzgârın alıp götürdüğü bir saatlik hayallerden, başka bir şey değildir.”

Émile Zola

…9

Kuğu

10…

C

Sude Esen

Sude Esen

C

Kuğu

Uzun zaman önce; İstanbul’a ilk gelişi değildi. Daha önce ödül aldığı silah eğitimi için yine burada bulunmuştu. Sinirliydi, hırs ve pervasızlık onu mahvediyordu. Korkulukları tutan parmaklarının boğumları bembeyaz kesmiş, bir şeyi bekliyordu. Neyi bekliyordu, bilmiyordu.

Belki de vur emrini.

Hazmedememiş oluşunun getireceği tehlikelerden korkmuyordu. Belki de bu yaşanacaklar ona korkuyu öğretecek bir felaketten ibaretti. Öğrenmesi gerekiyordu.

Artık büyümüştü.

Omuzları gerilirken derin bir nefes aldı. Neyse ki deniz hala gözünün önündeydi.

Yüzünü dahi görmek istemediği, kardeşi olacak psikiyatristin çağrısını reddetti. Çağrılardan nefret ediyordu.

Kararını o anda vererek korkuluklara bir kere vurup geri çekildi ve alacağı varmış gibi boğaza baktı. Bu deniz diğerlerine hiç benzemiyordu. ///// Baygın adamı masaya bağlarken saf nefretten başka hiçbir şey hissetmiyordu. İşi bitince geri çekilip gözlerini onun üzerine dikti. Bir hayvana bakar gibiydi sanki şimdi. Tiksintiyle yere tükürdü.

…11

Kuğu

C

Sude Esen

Arka cebinde titreyen telefonu eline alıp aynı kişiden gelen çağrıyı yeniden reddetti. Aradan saatler geçmişti. Telefonunu tamamen kapatırken kulağında küçük kızın feryatlarını duydu.

Uyanıkken de kâbus görüyordu.

Keşke daha önce yakalayabilseydi. Belki de hem kendini hem de bu canavarı günaha sokmamış olacaktı.

Bu davada etiklik diye bir şey yoktu, olmayacaktı. Gözlerini adamın alnına inen sisteme çıkardı. Dünya’nın günahı sevabı birbirine girmişti. Gözünü karartmıştı artık.

Büyümüştü.

Minicik bir canının attığı çığlıkla aklına düşen küçük kız, kendisinin yanmasına değerdi. Adından korkmuyordu.

Gözünden akan bir damla yaşı silip yüzüne loş bir ışık vuran adamın yanına ilerledi. Yüzüne sert bir darbe indirip onun uyanmasını sağladı ve sistemi başlattı.

Kırk sekiz saat damlalar halinde serbest kaldı.

Büyük günahları olanlar damla damla pişman olmalılardı.

Damla damla, çıldırırcasına. ***** O gece İstanbul İl Emniyet Müdürlüğü binasından tutuklanan uyuşturucu baronu bir narkotik polisi tarafından kaçırıldı.

Olayın basına sızmaması için binlerce dolar ödendi.

Geriye tek bir kanıt kaldı: Polis deniz seven biriydi.

12…

Sude Esen

C

Kuğu

1. Bölüm Git Buradan

Yanındakinden kurtulmuştu. Önünde hep yok etmek istediği bir şey varmış gibi yürürdü. Öylesine sert, öylesine durmaksızın adımlar atıyordu ki peş peşe, sürekli onun birkaç adım ilerisine bakmaktan kendimi alamıyordum.

Sanki gerçekten yakalamak istediği bir şey varmış gibi…

Merak, içimdeki o korku dürtüsünü bastırmayı başarabiliyor, onun sebep olduğu sızıya merhem oluyordu.

Ortalık alacakaranlığın esiri olmuşken ışıksızlığın getirdiği ürpertiyi baldırlarımda hissettim. Hiç bilmediğin birini hiç bilmediğin bir yere giderken takip etmek düşündüğümden zordu. Yalnızca kimden aldığımı bilmediğim, güçlü merak dürtümü beslemek için bu belirsizliğe katlanıyordum.

Hala biraz olsun sakin kalmayı becerebiliyordum ama şaşkınlığım, adımlarımız büyüdükçe artıyordu. Çağlar’dan çok uzaklaşmamış olmamıza rağmen saptığımız karışık, dar sokakları hiç tanımıyordum. Önümde yürüyen ve merak unsurumun bir sonucu olarak içimde bir çığ gibi büyüyen alevi takip ettim.

Ben, onun büyümesi için ihtiyacı olan rüzgârıydım. İçine düştüğüm düşüncelerden ayağımın dümdüz kaldırıma takılmasıyla sıyrıldım. Onunla aramı açacak ve düz yolda düşme tehlikesi geçirecek kadar derin dalmıştım demek ki.

…13

Kuğu

C

Sude Esen

Sıkıldıkça korkum artıyordu. Bir an önce arzu ettiği yere ulaşmasını diledim. Fotografik hafızam kuvvetli olduğu için geldiğim yerden kolaylıkla dönebilirdim fakat buraya kadar ulaşmışken onun kim olduğunu öğrenmem gerekiyordu.

Siyah, kumaş yeleğinin altında beyaz gömleği olmasaydı onu gölgelerin arasında kolaylıkla kaybedebilirdim. Biliyordum ki önümüzde uzanan sokak lambalarının altından hızlı hızlı geçip gidiyor, farkında olmasa da arkasında hep beni bırakmanın zaferini yaşıyordu.

Sonunda daha ışıklı bir sokağa vardık. Kaldırım taşları desenlere bezenmiş, sokak lambaları LED ışıklarıyla süslenmişti. İki yanda gürültülü mekânlar uzayıp gidiyor, vaziyetleri beni ürkütüyordu.

Dizlerimin bağı çözülmeye başladı: Burada ne işi vardı onun? Çirkin görünüşlü bir geçidin eşiğinde dururken doğrudan olduğum tarafa döndü ve ben daha ne olduğunu anlayamadan gizli bir şeyler taşıyan gözlerini gözlerime dikti.

Takip edildiğini algılayabilmiş ama beni açıkça gördüğünde emin olmuş olduğunu düştüğü tek saniyelik boşluktan çekip aldım. İçime koşarak kaçma içgüdüsü düştüğünde hala bana bakıyordu. Gözlerini kırptı.

Bu, normal bir insanın yaptığı doğal bir eylemdi fakat daha buradan seçilebilen vahşi bakışları bana bir şey anlatmaya çalışıyordu; Git buradan.

14…

Sude Esen

C

Kuğu

- Bir Hafta Önce –

Tik tak, tik tak…

Yatağımın yatılması gereken yönün tersine dönüp ayaklarımı tansiyonum düştüğünde yaptığım gibi duvara uzatmıştım.

Panduflarım ve pijamamın bol paçasından duvarın soğuğunu hissetmiyor, kafamdaki binlerce fikirle birlikte her geçen saniye bir sağa bir sola gidip gelen saatimi birebir takip ediyordum. Gökyüzü yeni aydınlanmıştı.

Uzun süredir burada bir şey olmasını bekliyor ve saatin baş döndürücü hareketlerini takip ediyordum. En sonunda okul vaktimin geldiğini fark ettim. İşin aslı, biraz da sıkılmıştım.

Kucağımdaki yastığı bir köşeye fırlatıp ayaklandım. Odamdan hafif bir sallanma ile çıktım.

“Anne! Baba! Günaydın!”

Bir an için kulak kabartır gibi duraksadım ama ses yoktu. Şaşırmadım pek. Her sabah aynı ritüelin cevabını aynı şekilde alırdım. Biraz kendime üzülerek “Keşke bir kardeşim olsaydı,” diye düşündüm.

Annemle babamın yatak odalarının önünden geçip merdivenleri ikişer ikişer atlayarak çıktım. Su ısıtıcının düğmesine basıp vakit kaybetmeden televizyonun kumandasını kaptım. Rastgele bir şarkı kanalından gelen melodiyle rahatladığımı hissettim. Ah, herhangi bir ses…

Buna ihtiyacım vardı.

…15

Kuğu

C

Sude Esen

Babam bana cevap veremezdi çünkü uzun zamandır seyahatteydi ve onun telefonu hiçbir denizde pek çekmezdi.

Annemse büyük olasılıkla kendini iş yerinden evine taşıyamamış, Rose’un son kadehiyle beraber lüks, deri bir koltukta uyuyakalmıştı. Şarap seçimi hiç iyi olmamıştır…

Su ısıtıcının o uyarıcı sesiyle ağzım iyiden iyiye açıldı ve kocaman gülümsedim. Bazı, uykulu olduğum sabahlarda bu çınlamayla korkardım fakat şu birkaç gündür hem gece hem gündüz bilincim korkunç derecede açıktı.

Vitrinin içine uzanıp gidemediğimde özlediğim Starbucks logolu silindir kahve bardağını aldım. Artık amatör kahvelerden sıyrılıp latte falan yapmayı öğrenmem lazımdı.

Bugün bir değişiklik olmalıydı bir şeyde. Belki zamanda alelade bir çatlak oluşmalıydı.

Ya da yalnızca kapıya “Riva’nın Evi” tabelası asıp ebeveynlerime pasif bir tepki olarak kilitleri değiştirmeliydim.

“Neyse. Okul var zaten.”

Yeniden tek ayak üzerinde vitrini iç çekerek kapattım. Önceleri –kaç yaşına kadar bu böyleydi, hatırlayamıyorumsalon üç kişilik tasarlanmıştı. Bir yanda babamın ayağını uzatarak yattığı şu garip, açılabilen tekli koltuk; bir yanda annemin eskiden dopdolu olan cam vitrini. Şimdi baksanız içinde pek bir şey bulamazdınız.

Hepsini aynı anda yere fırlatarak ‘yanlışlıkla’ kırdım. Şimdi ise bana ait olandan fazlası yoktu. Bu hastalıklı bir intikam anlayışıydı.

Okul giysilerimi kuşandıktan sonra elimde kahve bardağım, hayaller kurarken bedenimi şarkı ritmine göre sallandırdım.

Bu kahve alışkanlığım da çocukluğumdan kalan bir şey 16…

Sude Esen

C

Kuğu

değildi. Yeni alışkanlıklar edinmiştim sadece, yeni bir insan yüzünden. Ah, o vardı bir de…

Göğsümde hissettiğim minik bir heyecanla kapının önünde duran çantamı tek omzuma attım ve benekli bir toka taktım.

Dönemini yarılamış bir son sınıftım ama bu benim eylemlerimi engelleyecek bir şey değildi.

On sekiz yıllık hayatımın bana öğrettiği iki şey vardı. Birincisi günü yaşayabildiğin kadar yaşamaktı, diğeri…

“Geç kalıyorum, çıkmam lazım,” diye söylendim kendime, ayakkabımı giymeye çalışırken. Çıkıp kapıyı çektim. Yan villanın verandasında oturan Simla teyzeyi görünce kısa korkulukların üzerinden eğildim ve coşkuyla el salladım. “Günaydın, bir tanem!”

Alışkın olduğu bir şey olduğu için başını üzerinde yoğunlaştığı örgüden kaldırmadan havaya öpücükler attı. “Günaydın, balım.”

Simla teyzeye elimde olsa anne derdim. Hayatımda arzu edebileceğim çoğu şeye sahiptim ama galiba bir dilek hakkım olsaydı onun kızı olmak isterdim.

Ve bunu en yakın arkadaşım bile bilmezdi.

Onların kapısı açılıp da Berge çıktığında ona da el salladım.

Berge, Simla teyzenin oğluydu. “İstersen motorla bırakayım seni.”

Bugün kotunun üzerine siyah bir gömlek giymişti. Motoruna baktım. Benden başka kimsenin binmesine izin vermezdi.

Berge araba alım-satım işleriyle keyfi uğraşıyordu. Yoksa …17

C

Kuğu

Sude Esen

asker olan babası yıllar önce görevdeyken ölmüştü ve onun nafakası ikisine fazlasıyla yetiyordu.

Benim de babam onunki gibi denizciydi. Fakat benimki mühendisti ve denetleme göreviyle gidip uzun süre gelmezdi.

Nitekim onları seviyordum işte. Ben onlara dâhil olunca üç, onlar bana dâhil olunca yine üç oluyorduk. Tıpkı ailemin olması gerektiği gibi.

“Riva!”

Sesiyle kendime geldim birden. “Yok, yok,” diyerek reddettim onu. “Adel ile yürüyeceğiz biz bugün.”

“Geç kalacaksınız saflar.”

“Sen iş adamı olmamış mıydın ya? Ne anlarsın sanki?”

Berge geçen yıl üniversiteden mezun olup galeri açmıştı. Bu aralar okul hayatının bitmesiyle dalga geçmeyi alışkanlık haline getirmiştim.

“Bak geliyorum oraya!” Ona dil çıkarıp beyaz, ikonik evler ve ağaçlarla dolu caddeden, şarkı söyleyerek hemen ilerideki Adel’in evine uzandım. Soluduğum hava henüz erken olduğu için taptazeydi. Başımın üzerinden kuşlar geçerken şarkı mırıldanmaya devam ettim.

Kaldırımda beni bekliyordu. Kulaklıklarını takmış, ileride öylece bir şeylere dalmıştı. Arkasından sessizce yaklaşıp omzuna yüklendim. Panik içinde kollarıyla başını sarıp ufak çaplı çığlıklar attı.

Gözleri sonunda beni bulduğunda gözle görülür şekilde rahatladı.

18…

Sude Esen

C

Kuğu

“Riva ne yapıyorsun ya? Ödüm patladı!” Şapşal bir ifadeyle başparmağıyla damağını yukarı ittirdi.

Arsızca gülümseyip havaya baktım.

“Hayırdır, Bodrum’a hava saldırısı mı başladı? Kafanı niye tutuyorsun?”

Gözlerini devirdi. “Kellen olmadan ne kadar yaşayabileceğini düşünüyorsun? “ “Bilmem.” Sırıttım.

“Vallahi ben biliyorum. Vurulan ölmüş, haberin olsun.”

“Neandertaller ?”

Elini kulaklıklarına atıp kaldırıma değmek üzere olan kablolarını topladı. “Ta kendisi!” Anlamış gibi başımı salladım ama bu konularla en ufak bir ilgim bile yoktu.

Adel’in babası arkeoloji profesörüydü. Adel ise kızı olarak şimdiye kadar onlarca kazıda bulunmuştu.

“Ya teorik bilgileri bırak da… Babam biraz önce balkondan buraya Friglerin minyatür çapasını fırlattı. Sebebi de onu seslendiğinde duymamammış!”

Hararetli şikâyetine kocaman bir kahkaha patlattım.

“Parçalanmıştır,” dedim, kendimi durdurmak için dudağımı dişlerken.

“Bir ay harçlık vermeyecek.”

Yeniden boğuk bir kıkırdayışla kolumu omzuna attım. Bir şey daha söyleyecekmiş gibi ağzını açınca “Ve?” diye sordum.

…19

Kuğu

C

Sude Esen

Omuzlarını düşürdü ve adımlarını ağırlaştırdı. “Alpay bir kızın fotoğrafını beğenmiş. Üstelik kıza anonimden soru sordum, İyonya’nın bir sahil devleti olduğunu bilmiyor.” Kaşlarını çattı. “Ah, şu cahillik!”

“Adel,” dedim bana bakmasını sağlarken. Boğazımı temizledim. “Eh… Belki Osmanlı tarihi biliyordur?” İki saniye yüzüme avel avel baktı. Ve sonra beni okula kadar kovaladı. ***** Çağlar Koleji’nin gösterişli bahçe kapılarının eşiğinde dururken bir seslenme sesiyle irkildik. Hâlbuki nedense birkaç dakikadır Çağrı’yı beklerken gözlerimle burayı inceliyordum.

Okul olamayacak kadar güzel mimarisiyle yükselen binayı ayıran çift kanatlı lacivert kapıya bakıyordum. Üzerindeki metal işlemeler onları zarif kılıyordu. Buradan girdiğiniz anda sarmaşıklarla dolu arka bahçeye çıkıyordunuz.

Kahverengi saçlarına yaptırdığı kâküller, koşar adım yanımıza gelirken felaket bir durumdaydı. Yine omzundan asılı bir çantayla dolaşıyordu. Asla sırt çantası taşımazdı. Yanımıza geldiğinde duramayıp Adel’e çarptı.

“Ah… Pardon.” Şirince gülümseyip eliyle kâküllerini düzeltti. “Günaydınlar!” Adel homurdandı. Çağrı karşılık alamayınca birkaç saniye onu tartar gibi inceledi ama baktı anlayamayacak bana sorar gibi göz kırptı. “Sınavlar geldi ya, ondan,” diye cevap verdim, Alpay mevzusunu tamamen es geçerek “Anlıyorum,” deyip onu göz hapsine aldıktan sonra uzanıp kızın açık kahverengi saçlarını karıştırdı. Uçlarındaki 20…

Sude Esen

C

Kuğu

gri-pembe saçlar birbirine girmiş, ona sevimli bir hava vermişti. Adel güldü.

“Her şeye kızma bu kadar.” Çağrı’nın insanlar üzerinde yatıştırıcı bir etkisi vardı. Bazen anlayamadığın kadar şaşırtıcı bir biçimde yavaş konuşur, gözlerini yüzünde dolaştırırken seni rahatlatırdı.

“Kızmadım ki.”

Omzumdan kaymakta olan sırt çantamı eski yerine geri ittim.

“Adel’in neye doğru düzgün kızdığını gördün ki… Sadece sabah kafasına b-“ Ufak bir gülümsemeyle saçımı kulağımın arkasına sıkıştırıyordum ki elinde kahve bardağıyla onu gördüm.

Kahverengi gözleri, benim açık renkli gözlerimle birleşti.

Onun seni fark ettiğini bilmek sanki bir uçağın kalkışındaki hızı hissettirirdi. Yanındaki siyahlara bürünmüş kızla birlikte yürürken başka bir yere aitler gibiydi. Bakışları damarlarındaki kanı yavaşlatacak kadar temkinli… Ve farklıydı. Çoğu zaman hayatımda bir şeyler değişmesini isterdim. Kader, bana garip bir tuzağın temellerini atarken bildiğim her şeyin yalnızca bir yanılgıdan ibaret olduğunu kavrayacaktım.

Oyalanmadan okul binasının içine girdiğinde kendime geldim.

Nefesimi tuttuğumu fark etmemiştim.

Ve işte Alaz Bulut.

…21

Kuğu

C

Sude Esen

2. Bölüm Kuşku

Ruhumda bir dalgalanma hissettim. Biliyordum fakat anlamakta güçlük çekiyordum. Yakıcı bakışlarında sürekli macera arayan, rahatsız ruhumu harekete geçiren bir şey vardı.

Gözlerim, kısa bir süre önce gözden kaybolmuş hayalet siluetlerinde kaldı.

Adel onu gördüğümü fark edince Çağrı ile muhabbetini kesip beni yanlarına çekti.

“Bu riskli kalakalmaları tanıyorum ben, Riva.” Çağrı, Alazların girdiği kapıya baktı. “İpsiz sapsız insanlardan uzak durun.”

“Sadece onun sınav sınıfında, Çağrı,” diye yalan söyledi Adel.

Fazlası. Çağrı, ifadesiz suratını yere odakladı. Kelebek sisteminden nefret ediyordu. Bu sistemle ilk defa karşılaştığı için alışamamıştı. Yarım dönemdir burada olmanın dezavantajlarını yaşayan grubun içindeydi.

Aslında bana daha uzun olmuş gibi geliyordu. Kendi kendime onun buraya ne kadar çabuk ayak uydurduğunu düşünerek şaşırdım.

Arka bahçeden okul binasına girmeyip ön tarafa geçtiğimizi fark ettiğimde bizi Adel’in yönlendirdiğini anladım. Yolu uzatmıştı. Büyük adımlar atarken “İlk sınav ne?” diye sordu.

Bir yandan da Çağrı ile aynı renk olan gözleriyle bahçeyi 22…

Sude Esen

C

Kuğu

tarıyordu. Aradığı kişiyi ağaçların arasındaki binaya dönük banklarda bulunca yüzü değişti. Her seferinde buraya grup olarak tünemekten vazgeçemiyorlardı.

Adel’in uzun zamandır aynı koridorda okuduğumuz Alpay’a karşı ilgisi vardı. Kaşlarımı çattım, aslına bakılırsa onlarınki ilginç bir ilişkiydi. Her daim kaçma ve kovalamacadan ibaret olmaktan bir adım öteye gidemiyordu. Çıkmaz sokak.

“Fizik,” dedim benim de gözlerim onların oturduğu yere kayarken. Bazen yalnızca gelen geçeni izler, bazen de aralarında heyecanlı konuşmalar yaparlardı. Aralarından Alpay’ın en yakın arkadaşı olan Demir elini kaldırıp hafifçe selam verdi bu tarafa doğru. Öne eğilirken dudaklarında ufak bir tebessüm vardı.

Adel’in gözleri “Ne oluyor?” der gibi bana çevrildi fakat bir şey söylemedi. Ben de ne olduğunu anlamamıştım.

Tiyatromda oyuncu olabilirdi fakat aramızda kesinlikle durduk yere selam verecek bir ilişki yoktu.

Hayret edip üzerime alınmamayı tercih ederken Çağrı’ya döndüm. Aklının başka bir şeyde olmasına sevindim.

Aramızda gizli saklı bir şey pek olmazdı ama bu tür gereksiz detaylarla oyalanmasına lüzum yoktu. Çok cana yakın bir kişiliği olmasına rağmen belli başlı kişileri gördüğünde anlamadığım bir şekilde tüm alıcıları açılıyor, kendini savunmaya alıyordu.

“Bu sefer de Adel’le çakacağız desene…”

Adel onu onayladı. Artık içerinin sessiz havasına girmiş, ikinci kat için merdivenleri tırmanmaya başlamıştık. “Bir şey

…23

C

Kuğu

Sude Esen

soracağım,” dedi. Merdivenleri daha hızlı tırmanmamak için kendimi zorladım.

Bu bir şey isteme ses tonuydu.

“Sen yine zümre toplantısına kulak misafiri olmadın değil mi yanlışlıkla?”

Sanki birden birini arama ihtiyacı duymuşum gibi etrafa bakınmaya başlayınca durum anlaşıldı. Adel iki merdiven birden tırmanıp koluma yapıştı. “Fısıldasana bana da Allah aşkına… Sınıfta kalıyorum yoksa!”

Onu kolumdan silkmeye çalışıyordum. Çağrı halimize gülerken fizik sınavı pek umurunda değilmiş gibiydi.

“Olmaz. Etik değil.” Ayıplar gibi gözlerimi büyüttüm.

“Ve abartma, sınıfta falan kalmıyorsun.”

Beni her şeyimle tanıyan ve tüm alışkanlıklarımla kabul eden arkadaşım kolumu bıraktı ve beni nasıl kandıracağını biliyor gibi kaşlarını kaldırdı. “Bir hafta boyunca yazdığın senaryoları dinlerim.”

Koşul açık ve netti.

“Ah, siz kazandınız.”

Adel sırıttı ve Çağrı’yı yanına çekti. “Yani dinleriz… Değil mi, Çağrı?” ***** Parlak duvara yaslanmıştım. Hemen solumda sınıfımın bronz renkli kapısı konumlanmıştı. İçeriden tanıdık sesler yükseliyordu.

24…

Sude Esen

C

Kuğu

Kayıp düşecekmiş gibi görünüyor olmalıydım.

Umursamıyordum. Koridor sessizliğe gömülmüş, ders başladığı için herkes sınıfına girmişti.

Elimdeki birkaç kâğıdı tutturduğum dosyamın üzerinde annemin Sanem Hanzade Özer imzalı kalemini oynattım. Bir taraftan da koridora, özellikle de Alaz’ın sınıfının oraya bakıyordum. En az öğrencinin bulunduğu şube olsa da en ilginç kişilikler oraya toplanmıştı ve her biri, istisnasız her biri cebinde küçük sırlar taşır gibi dolaşırdı. Şimdiyse orada biri kız biri erkek iki kişi hayal ediyordum.

Oğlan kızın dirseğinden tutuyor, ona bir şeyler açıklamaya çalışıyordu. Kızın henüz rengine karar veremediğim saçları gözünün önüne düştüğünde öfkeyle mırıldandı. Sen hiçbir şey bilmiyorsun.

Asi kızın anlaması için çabalıyordu. Biliyorum. Kaşlarını çattığında sesinde endişe ve acele vardı. Onun kabul etmesi için her şeyini verirdi. Herkesten önce kendini korumak zorundasın, tamam mı?

Elini gevşeterek kızın kolundan çektiğinde onun kalbinin üzerine koydu bu sefer. Aile önemlidir ama insanlar kendini koruma içgüdüsüyle yaratılmışlardır. Önce sen, anlaştık mı?

Kelimelerime göre oğlan başını eğip kızla göz göze gelmeye çalıştı. O sırada kızın ağlayan halini ve giderken ya da ondan kendini uzaklaştırırken ki senaryolarını gördüm. Kalemimi düşürdüğümde ikisi de kayboldu. Geriye 12-E’nin kapısı kalmıştı. Gözlerimi oradan başka yere çevirdim. Yorulmuş olmalıydım.

…25

C

Kuğu

Sude Esen

Öğretmeni olmayan sınıfıma girdiğimde herkesin uykusu açılmış, muhabbet etmeye başlamışlardı. Dersin geri kalanında çıkıp Çağrı’yı birkaç ileri matematik dersi ile baş başa bıraktık. Müdür yardımcısının odasına gitmemiz gerekiyordu.

Okulun her sene mayıs-haziran arası yaptığı ve her sene inatla sınav haftasına denk gelen tek günlük Tarihi Çağlar festivali biletleri için oradan oraya koşturup durduk. Okuldaki insanların hemen hemen hepsiyle bir iletişimimiz olduğundan zor olmuyordu, fakat yorulmuştuk.

Son derse girmek üzereyken bitkinlikle kendimizi bizim sınıftaki kızların yanına atmış, bahçedeki büyük masaların birinde oturuyorduk. Biletlerden bir tanesini ortaya doğru salladım.

“Hazır mıyız?”

Sınıfın bizimle birlikte en dışadönük kızı Hazal “Hazırız!” deyip masanın dikkatini üzerine çekti ve yeni bir konu başlığı açtı. “Ne giysek ya?”

O an beynimde bir şimşek çaktı. 12-E sınıfına bilet için kimse gitmemişti. Biz de onu en sona bırakıp unutmuştuk. Doğru ya… Alaz’ın sınıfı.

El kol işaretleriyle Adel’e nereye gideceğimi anlatıp tüydüm oradan. Zaten büyük ihtimalle festivalde organizatör olarak görev alacaktım. İkinci kata ağır adımlarla çıktım. Müzik odasından gitar sesleri geliyordu. Bildiğim bir melodi olduğu için mırıldanarak eşlik ettim. Onun, günün uzun saatlerini geçirdiği bir yere girmek beni heyecanlandırıyordu. Heyecan beni hayatta tutan en belirgin duygularımdan bir tanesiydi.

26…

Sude Esen

C

Kuğu

Sessizlik, durgunluk beni hasta ediyordu.

Sınıflarına pervasızca girmeyi planlıyordum ki kapının zaten açık olduğunu görüp kendimi frenledim. Sınıf boştu, iki kişi dışında. Üzerine Güneş ışığı vuran Alaz’ın hemen karşısında Jülide vardı. Bu sene gelen kızıl saçlı kızın, onunla daha önceden tanıştığı çok belliydi. Aralarındaki yaşanmışlıkları merak ettim.

Dersleri beden olmalıydı. Hemen kapının arkasına saklandım ve onları dinlemeye başladım.

“Bir ay daha olay çıkmazsa mezun olma bahanesiyle gideceğiz. Bu cezadan kurtulmuş olacağım!” Alaz’ın hiddetli cümlelerini duyunca huzursuz olmuştum. Görmesem bile onun şu an sıraya yumruğunu bastırdığına yemin edebilirdim.

“Yavaş yavaş öfkelenmeye başlıyorum. Bu, o şerefsizlere çatmamam için tek şansları.” Kısa bir an duraksadı, tükürür gibi devam etti. “Keşke savaşa gönderilseydim. Şu lise ortamı fena halde canımı sıkmaya başladı.”

Onun bu karanlık mağaraları andıran öfkeli ses tonunu duymak içimde bir şeyleri uyandırıyordu. Neden geldiğinden beri benim için çok dikkat çekici olduğunu anlatamazdım.

Yalnızca böyle olması gerekliydi, biliyordum ama onda – onlarda- bir yanlışlık vardı. Tasvir edemiyordum.

“Hak ettin. Rozetini teslim etmene ramak kalmıştı.”

Alaz, Jülide’nin söylediklerine karşın sessiz kaldı. Beni ise iyiden iyiye bir kuşku sarmıştı. Kimdi bunlar? …27

Kuğu

C

Sude Esen

Kendimi biraz daha öne çıkarıp tek gözümle onları izledim.

Alaz dudaklarını sıkmıştı, alnındaki damarlar ışık yüzünden buradan bile belli oluyordu. Jülide ise hiç bozulmayan saçları ve profesyonel donuk bakışlarıyla kollarını göğsünde birleştirmişti. “İlk önce,” diye başladı yine konuşmaya. Kulağındaki küpe camlardan giren ışıkla parlayıp gözümü alıyor, yaz gelse dahi ayağından çıkarmadığı postallarını sert ritimlerle yere vuruyordu. “Bana göz kulak olmanız için seni ve o gavatı gönderdikleri için çok sinirlenmiştim. Ama şimdi senin burada olmanın bir şans olduğunu düşünüyorum.”

Derin bir nefes aldı. “Benimle festivale gelir misin?”

28…

Sude Esen

C

Kuğu

3. Bölüm Kırık Porselen

İnsanları uzaktan izleyip onlar hakkında onların bile bilmediği izlenimler edinmek yapmayı en çok sevdiğim işlerden birisiydi. Eğer bir senarist olmayı amaçlıyorsan, yazdığın metne yerleştireceğin insanlar; onların duyguları ve tabii ki davranışlarından ibaret olmalıydı. İşte ben de, beni hiç tanımayacak olan, yalnızca simamı bilen insanların hayatına sızmayı; onlarla düşünüp onlar gibi tepki vermeyi bu yüzden hep sevmiştim. Fakat bu… Fakat bu, Alaz, çok başka bir şeydi. Gizli gizli oradan oraya dolanırken, sanki birden içinden geçemeyeceğim bir duvar örülmüştü karşıma.

Sarsılmış bir şekilde fark edilme korkusuyla arkamı dönüp duvara yaslandım.

Jülide, Alaz’a neden bakıcı –belki de koruyucu- olarak gönderilmişti? Daha da önemlisi kim tarafından? Bu insanlar kimin sözüyle buradalardı? Şaşkınlıkla elimi göğsümün sol tarafına koydum. Peki ya neden biraz önce orası yanmıştı? Konargöçer, yalnızca gözlemci Riva’nın biraz önce gözbebekleri titremişti.

Yanlış bir şeyler vardı. Çok yanlış. ***** Annemin, Bodrum’un kalbinde yükselen modern malikânesine giriş yapmak için peş peşe adımlar attım. Elmaslarla işlenen “Hanzade Jewellery” tabelası gözümü alırken omuzlarımdaki …29

Kuğu

C

Sude Esen

kırmızı kadife sırt çantasını düzelttim. Nedense sağdaki bölmede her zaman üniformalı sekreter kızı göremedim. Her yer boş bir metalik renkle parıldıyordu. Bu basık, son teknolojili bina misafirlerin gözünü iç tasarımıyla boyamaya yetiyordu. Burayı özel bir “uzay üssü” olarak tasvir edebilirdim. İtiraf etmek istemesem de sıralı vitrinlerin içindeki mücevherlerin korkutucu bir şekilde rüyama girmesi beni rahatsız ediyordu. Onları annemi elimden aldıkları için birer rakip olarak görmekten kendimi alamıyordum.

Gelip giden kimse olmadığı için annemi kendim bulmalıydım.

Büyük ihtimalle ofisinde değil, bodrum kattaki tasarım odasındaydı.

Otomatik iki demir kapıyı, hayatımızın dönüm noktalarının tarihlerinden oluşan şifreyle açtım. Etraf sessizdi fakat yine de buraya geldiğimde sanki bir kazan dairesinden yükselen uğultular işitiyordum.

Yanımda Adel’in de olmasını diledim.

Son şifreyi babamın gidiş tarih olarak yazıp bir ‘klik’ sesiyle son odacığa girdim.

Normal insanlar annesini ziyaret ederken kaygılanmazlar ama ben onu uzun aralıklardan sonra görmeye gelirken uyuz edici bir stresle baş etmek zorunda kalıyordum. Metalik mavi renkli, tonlarca ağırlıktaki son kapının önüne dikildim. Sağ ve soldaki kameralar bu odacıktaki tek bir kör nokta bile bırakmıyordu. Şimdiyse bakışları üzerimdeydi.

Derin bir nefes aldım ve kapının en sağ tarafına doğru yanaştım. Şimdi karşımda yüzümü ortalayan dokunmatik bir panel vardı. Sağ gözümü yaklaştırıp kırmızı ışığın taramasına 30…

Sude Esen

C

Kuğu

izin verdim. Kapı, Özer ailesinin tek kızının DNA’sıyla açılıyordu.

Her taraf kırmızıya boyandıktan sonra mekanik, tek düze kadın sesinin defalarca olduğu gibi yine “Kişi tanındı,” deyişini işittim. Annemin bana verdiği tek güvence buydu. Ve elimden alınmama garantili değildi.

Kapı ağır ağır açılırken yeniden derin bir nefes aldım.

Sonradan sarıya boyattığı saçları önüne düşmüş, gözünde tasarım yapmak için kullandığı acayip şekilli camla masanın başında oturan ebeveynimle karşı karşıya kaldım.

“Selam, anne.”

Ağır ağır başını kaldırıp gülümsedi. “Şu kapıyı aynı annen gibi asilce açmanı seviyorum.”

“Ne… Nasıl?”

“Kameradan gördüm,” dedi, sanki bir an önce yüzümdeki bu rahatsız olduğu ifadeyi silmek ister gibi. “Ne içmek istersin? Sıcak bir şeyler söylemek isterdim ama bugün yalnız kalıp tasarımla uğraşmak istediğim için herkesin girişini yasakladım. Şu köşede yalnızca soğuk şeyler bulabilirsin.”

Başını eğip işine devam etti. Çalışma alanına düşen kusursuz ışık sistemine ve ellerinin zarifliğine istemeden hayranlıkla baktım. Devasa alanda ellerinde kesici, parlak aletlerle önünde duran milyonluk taşlarla bir ölüm meleğini andırıyordu.

Midem yandı.

“Neyin üzerinde çalışıyorsun?” diye sordum, bir şey istemediğimi belirtir gibi. Minik sırt çantamı çekiştirdim.

Oturmamı söylememişti. …31

C

Kuğu

Sude Esen

Aslında festival bugündü, neden kendimi burada bulduğumu anlayamıyordum.

“Kuğu.”

O kadar hırslı ve tutkulu bir söyleyişi vardı ki… Sanki bana cevap vermiyor, ona sesleniyordu.

“Peki,” diye cılız bir ses çıktı ağzımdan, benimle ilgilenmeyeceğini hayal kırıklığı içinde kavrarken. “Benim gitmem lazım.”

“Görüşürüz, porselenim.”

Arkamı döndüm. Keşke sarılmak için kalksaydı. Bir sürü elmasa şekil verse de beni porseleni olarak görüyordu. Hiç beceremediği, şekil veremediği en nadide parçalardan biri…

Ben bir porselendim. ***** Yapış yapış olan hava tenime dokunurken eziyetin fenasını tüm içimle yaşıyordum. Gökyüzünü yavaş yavaş işgal etmiş koyu renk bulutlar baktığınız her yeri soluk bir maviyle boyuyordu. Belki de sorun onların gelişiyle katlanılamaz olduğunu düşündüğüm sıcaklık değildi. Yürüyerek okula ulaştırdığım onca yol boyunca bir türlü kabullenemediğim annemi ve ellerimden kayıp giden Alaz’ı düşündüm.

Bir masal gibiydi göz göze gelişimizin öncesi. Ben onun her hareketine hayran görünmez kızdım, o da yalnız şövalye. Şimdiyse görebiliyordum. Gözlerim yaşlı izliyordum onun etrafına insanları alışını.

Artık gözlerimde yalnız değildi.

32…

Sude Esen

C

Kuğu

Terli ellerimi şortuma sildim. Moralim bozuktu.

“Müzisyenlerin hediyeleri tamam, Kerem abi.”

Alt dönemlerden fazla abartılı giyinmiş birkaç öğrenci gözlerime beni garipser gibi baktılar. Ellerimi belime koyup takım elbiseli idareciye bu cümleyi kuran kendime baktım.

Eh, pekâlâ Riva Özer’i tanımıyor olabilirlerdi.

Fakat inanın ki bu çok sık olmuyordu. Kerem abi ne olduğunu anlayarak bir bana bir onlara bakarak güldü. “Pek böyle ilişkilere alışkın değiller herhalde…”

Her öğrenci Çağlar Koleji’nin yatırımcısının müdür yardımcısı oğluyla bu kadar samimi olamayabiliyordu.

Yorgun, yakışıklı yüzüne bakarak gülümsemesine karşılık verdim. Saçları dağılmıştı. Ben de böyle görünüyor olmalıydım. “Neyse. Armağanlar da hallolduğuna göre…”

Uzanıp boynumdaki yaka kartını aldı. “Paydos vakti. Normal bir öğrenci gibi git, eğlen.”

Arkamı işaret ederek “Konuk grup az önce son şarkısını söyledi,” deyince ikimiz de bir kahkaha patlattık. Bana, benimle gurur duyuyor gibi baktı. “Sistem sensiz işlemiyor.

Teşekkür ederim.”

Onun yanından ayrılırken “Ne demek…” dedim. Arkamdan seslendi. “Sana birini bulalım artık. Yalnızlıktan işle bozdun kafayı!”

“Zaten bozuktu,” diye mırıldanıp ona el salladım ve süslenmiş okul binasının köşesinden dönüp ön bahçeye çıktım.

Kalabalık davetliye rağmen boş bulduğum en yakın banka çöktüğümde grup gerçekten de son şarkısını çalıyordu.

Bahçenin her yerinde grup grup öğrenciler bulunuyordu ama …33

Kuğu

C

Sude Esen

büyük bir kısım sahnenin önünde dans ediyordu. Açık meydanın ortasındaki mavi mermerlerden yapılmış ufak süs havuzunun çevresinde oturup sohbet edenler de vardı. Herkes eğlenceden memnun gibiydi.

Gözlerimle ararken bulduğum kızların yanından hoplaya zıplaya gelen Adel’e baktım. “Nasılız? Eğleniyor muyuz?”

Yanağına yapıştırdığı ufak simli süslerden birkaçı o, suratını asınca kayıp düştüler. “Sözde sen de geldin ama ben pek göremedim.”

Gözleriyle etrafı taradı. “Çağrı da gelemeyecekmiş zaten.”

Kızmakta haklıydı. Adel’i herkesten çok seviyordum, sanki kendimi bildim bileli onunlaydım. Hatırlamaya değer bulup sarı renkli kafamda hapsettiğim hatıraların hepsinde ismi vardı. Ancak bugünlerde çokça ondan –yansımamdan- uzak durmaya çalışıyor, yalnızca yazı yazıyordum. Beni her an ne hissettiğimi bilecek kadar iyi tanırdı ve itiraf etmek istemesem de sanırım onun bana söyleyeceği gerçeklere hazır değildim.

Bunu fark etse de etmemiş gibi yapmaya özen gösteriyordu.

“Bak yine ikimiz kaldık, gördün mü?” Kendimi affettirmek ister gibi gülümsedim. Bu hep birbirimize sunduğumuz özel şeylerden biriydi. Ne olursa olsun, hayatlarımızdan kim gelip geçerse geçsin, günün sonunda hep yan yana oluyorduk.

Anladı. Gülümsedi.

“Telafi etmek için beni donut yemeye götüreceksin.

Söz mü?”

Ona söz verdim. Sevgi dolu bir şekilde onun renkli saçlarına dokundum. O benim kız çocuğum, kardeşim, her şeyimdi.

34…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözleri parlarken o da benim koluma dokundu heyecanla.

Yara yaratılırdı ve sevgi üzerine sarılırdı. Bu, iki insanın birbirine yaptığı en güzel şeydi.

“Kalabalığın üzerinde yükselen şu dumanı görüyor musun, Riva?” Uzanıp görmeye çalıştım. “Alpay’la Demir mangal yapıyorlar.”

Duyduğum anda boğazımdan boğuk bir kıkırtı kaçtı.

Gözlerimi kısıp yeniden baktığımda gerçekten de kurulu kocaman ocaklar başında dikilip etleri maşayla didiklediklerini gördüm.

“Yok artık…”

Her yerlerinden duman çıkarken muziplik yapıp milleti yemeye davet ediyorlardı. Daha şimdiden önlerinde uzun saçlı, takmış takıştırmış uzun bir sıra olduğunu görebiliyordum.

Hepimiz, etin kimsenin umurunda olmadığını biliyorduk. Üzerine salaş bir tişört giymiş Demir, yakasını bunalmış gibi fazla sempatik hareketlerle indirip kaldırdığında üzerindeki ilgiden memnun gibiydi. Alpay uzanıp onu elindekiyle yelledi.

Adel’le kahkaha attık. “Manyak bunlar…”

Saçlarını geriye atıp ayağa fırladı. “Ben biraz tavuk istemeye gidiyorum.” Göz kırpıp yanağımdan makas aldı. “Ne koparsam kârdır.”

Et yemeyen arkadaşımın, üzerindeki kıvılcımlanan heyecanla uzaklaşan vücudunun arkasından bakakaldım. Deli kız…

Acaba bir kez olsun Alaz da bana böylesine bir yaşama sevinci verebilecek miydi? Oldum olası onun yüzünden içimde uçuşan şeylere yem oluyor, geceleri düşüncesiyle uyuyakalıyordum.

Keşke yalnızca bir sefer güldüğünü görebilseydim. Her …35

Kuğu

C

Sude Esen

yaptığında borçlanacakmış gibi kaçardı tebessümden. Ona bir kavanoz mutluluk ödünç verebilmeyi diledim.

Etrafta eylenen pervasız liselilere baktım. Gözlerim bir tanesinde takıldığında onu daha önce hiç görmediğimi düşündüm. Herhalde ilk sınıftandı. Sonra Jülide’yi gördüm.

Kızıl rengi dapdar taytın üzerine giydiği büstiyerle tehlikeli, bir o kadar da çekici duruyordu. Bazen daha rahat ve sade bir kız oluşuma güceniyordum. Alaz’ın ona yaptığı teklifin sesi kulağımda çınladı, oturduğum yerde kaybolmak istedim.

Ve bir şeyi daha fark ettim; Ben Alaz’ı da çok istiyordum.

Ruhum bu arzuyla kasılırken inatla elimde tuttuğum tüm canımı yakmış hevesleri avucumda sıktım ve yavaşça oturduğum yerden doğruldum.

Ne olacaksa bu gece olacaktı.

36…

Sude Esen

C

Kuğu

4. Bölüm Merak

Onu tanımıyordum.

Gözlerimin ona değdiği yerin içini görebildiğimi varsayıyor, ona ait olduğunu düşündüğüm niyetlere ulaşıyordum. Birine vereceği tepkileri bildiğimi sanıyordum. Zihnimi tozlu bir örümcek ağı gibi sarmaya başlamıştı. O ağın arkasını görmeye çalışsam da, durmadan çabalasam da her seferinde başarısız oluyordum. Onun yoluna çıkmanın fırsatını asla bulamayacağımı sanıyordum. Buna emindim.

Ta ki içimdeki hırsı ve o kızıl kızın bana verdiği kahrın yol açtığı intikam arzusunu keşfettiğim bu geceye kadar.

Gökyüzünde sarı bir sis bulutu vardı ve ay arkasında altın renkli bir disk gibi parlıyordu. Güneş batmamak konusunda inatçıydı. Çeşmenin başında arkadaşlarımla şarkı söylerken gözlerimle onu arıyordum. Biliyordum, gelmişti. Birkaç saat önce koca bir karmaşanın içinde tesadüfen koyu kahverengi saçlarını seçtiğimde hayli tesirli bir şaşkınlığın kucağına yuvarlanmıştım. Akşam güneşinin etkileyici ışıklarının vurduğu yüzü, dinlediği sözlere tepki olarak değişen mimikleriyle farklılaşıyordu. Dostlarıma eşlik ederken mideme yumruk yemiş gibiydim. O zaman henüz ilk şarkıyı söylüyorduk.

Geniş omuzlarını saran beyaz gömleği ve üzerine geçirdiği kumaş yelek nefesimi kesmişti. Dahası hep ortadan

…37

C

Kuğu

Sude Esen

kaybolmaya meyilliydi. Onu aramaktan yorgun düşmüştüm fakat geri de duramıyordum.

Adel’in keyifli sesini işittiğimde dakikalar sonra bile olsa yine aynı döngüye girdiğimi fark ettim. “Ya başka bir şey çalsana.

Hep aynı ritimde alkış tutup duruyoruz.”

Canlı olmayan sarı renkli gömleğinin üst düğmelerini açmış ve dalgalı uzun saçlarını dağıtmış Mirza, gitara bakmayı bırakıp elini kaldırdı. “Tamam, abi, akor bulun çıkalım.”

“Olur, biz bi’ düşünelim. Sana geri döneriz.”

Mirza’nın çıkamadığı akorlara gülerken çok kişi kalmamıştık artık. Benim de Alaz’a bağlı tüm umutlarım, benden uzaklaşan her adımıyla biraz daha kopuyordu. Bu gece hiçbir şey olmayacaktı. Belki evine geri dönmüştü.

Belki de tesadüf bir rüzgârın bizi birbirimize savuramayacağı kadar ıraktık. Ayrı iklimler, bize yaklaşan ayrı yazlar vardı. İçimde beliriveren arzunun garipliğiyle kontrolümü kaybetmeye başladığımı hissettim. Şu etrafa alacakaranlık bastığı saniyelerde, Jülide’yi görmenin bile bana yeterli olacağını biliyordum. Çünkü Jülide dahi, onun yakınlarda olabileceği müjdesini bahşedebilirdi bana. Üzerinde, bakışında, yüzünde Alaz’dan kalan izleri taşıyordu.

Buna ne deniyordu böyle?

Bu ben değildim.

Bu benim içimdeki büyüyemeyen bir çocuktu, sokakta gördüğü bir dondurmacıdan dondurma ister gibi ona uzanmaya çalışıyordu.

Alaz’dan korkuyor, Alaz’a gitmek istiyordu.

38…

Sude Esen

C

Kuğu

Hepimizin son senesinde neden onunla karşılaşmak zorundaydım? Onu benim için diğerlerinden özel yapan şey neydi? Hiçbir, sebebim, yoktu. Çağlar’dan Adel ile çıktığımızda, dirseğini boşluğumda hissetmemle irkildim. “Riva, işte orada!” Önce sersem gibi parmağının işaret ettiği yeri bulamayıp bakınsam da sonra onu gördüm. Karanlık içindeydi ama fazla uzakta değildi. Yanında onunla aynı boyda birisi vardı. Bir erkekti ama ne kadar uğraşsam da kim olduğunu çözememiştim.

Gecenin yavaş yavaş sokaklara uğramasına rağmen yüzüm mutluluktan aydınlanmıştı. Heyecanla Adel’in üzerine yüklendim. “Bulduk onu, bulduk!”

“Ne yapacağız şimdi?” diye sordu o da hevesle.

Biliyordum, elleri karıncalanıyordu yeni bir macera için. O benim arkadaşımdı. Benden dinlediği milyonlarca senaryonun bir tanesini de aynı benim gibi kendisi yazmak istiyordu.

Bu seneyi hüznümüzle kapatıp gitmeyecektik. Gelecek yıl kimse zaten yerinde olmayacaktı.

Bakışlarımız çarpıştı. “Bunu göze alacağız.”

“Bunu göze alacağız.” İkimiz de aynı şeyden bahsettiğimizi biliyorduk. Neredeyse yerimde zıplayarak bu kararımızı desteklemeye çalıştım.

“Okulda onu tanıyan doğru düzgün kimse yok. Arkadaşlıkları yalnızca okulla sınırlanıyor. Sana anlattım, bir rozetten bahsettiler. Alaz’ın kim olduğunu bulabiliriz…”

…39

C

Kuğu

Sude Esen

Adel, omzundan kayan çantasını geri itti ve başını salladı. “Öyle yapacağız ve seni yalnız bırakmıyorum.”

“Sessiz olmamız lazım.” İçimde bir oraya bir buraya giden ve çarptığı yerleri karıncalandıran bir heyecan barınıyordu. Alaz’ın yanındakiyle konuşmayı kestiğini ve beraber yürümeye başladıklarını gördüğümüzde harekete geçtik. Gölgelerin içinde sarı-siyah kediler dolaşıyor, bazen bize katılarak yollarını değiştiriyorlardı.

Onları olabildiğince sessiz ve uzaktan izlemeye çalışıyorduk.

Sonra durmamız gerekti. Alaz ile yanındaki, Çağlar’a yakın bir restorandan içeri girdiler. İçeride ne yapacaklarını göremeyecek kadar uzaktık, kaldı ki içerisi geç olmasına rağmen çok kalabalıktı. Omuzlarım çökmüştü. Burada oturup saatlerce çıkmayabilirlerdi fakat ben hala alamadığım cevaplarla kıvranıyordum.

Jülide’ye ne olmuştu ve Alaz’ın yanındaki kişi kimdi?

Yürüyüşü bir yerden tanıdık geliyor olsa da ben tam çözümü bulacakken yaklaşan karanlık, tanıdık adımları yutuyordu.

Telefonum ısrarla aydınlanınca birkaç dakikadır ertelediğim sona yaklaştığımı fark ettim. Yanımda benim baktığım yere odaklanan, yorgunluktan saçları birbirine girmiş arkadaşıma döndüm.

“Adel, Berge bizi almaya geldi. Okulda kimsenin olmadığını görmüş, bir şeyler döndüğünü anlamadan onu oyalamamız lazım.”

“Nasıl?” diye sordu.

“Of,” dedim sıkıntıyla. “Bilmiyorum. Berge şu an böyle bir çocuğun peşine düştüğümü öğrenirse endişelenir.”

40…

Sude Esen

C

Kuğu

“Hakkı da var,” diye ona katıldı istemeyerek. “Alaz hayalet gibi bir şey…”

Biraz ne yapacağımızı düşündükten sonra Adel en sonunda “Tamam, ben gideceğim,” dedi. “Bir şeyler uydurur onu oyalarım. Çabuk dön, Riva.”

Onu gitmeden önce yakalayıp yanağına hızla bir öpücük kondurdum. Bana, ne yaptığını biliyor gibi göz kırpıp uzaklaşmaya başladı. Benimse içimde farklı bir his vardı.

Sanki Alaz orada fazla durmayacak gibi hissediyordum.

Gerçekten de biraz sonra yalnız başına çıktı büyüleyici avizeleri dışarıdan bile görülen mekândan. Yüzü sıkıntılı gibiydi, yeniden karanlığa karışmadan önce vuran ışıktan seçmiştim. Birkaç yakın sokak boyunca onu izledim, bu yol nereye varacak hiçbir tahminim yoktu.

Yanındakinden kurtulmuştu. Önünde hep yok etmek istediği bir şey varmış gibi yürürdü. Öylesine sert, öylesine durmaksızın adımlar atıyordu ki peş peşe, sürekli onun birkaç adım ilerisine bakmaktan kendimi alamıyordum.

Sanki gerçekten yakalamak istediği bir şey varmış gibi…

Merak, içimdeki o korku dürtüsünü bastırmayı başarabiliyor, onun sebep olduğu sızıya merhem oluyordu.

Ortalık alacakaranlığın esiri olmuşken ışıksızlığın getirdiği ürpertiyi baldırlarımda hissettim. Hiç bilmediğin birini hiç bilmediğin bir yere giderken takip etmek düşündüğümden zordu. Yalnızca kimden aldığımı bilmediğim, güçlü merak dürtümü beslemek için bu belirsizliğe katlanıyordum.

Hala biraz olsun sakin kalmayı becerebiliyordum ama şaşkınlığım, adımlarımız büyüdükçe artıyordu. Çağlar’dan çok …41

Kuğu

C

Sude Esen

uzaklaşmamış olmamıza rağmen saptığımız karışık, dar sokakları hiç tanımıyordum. Önümde yürüyen ve merak unsurumun bir sonucu olarak içimde bir çığ gibi büyüyen alevi takip ettim.

Ben, onun büyümesi için ihtiyacı olan rüzgârıydım. İçine düştüğüm düşüncelerden ayağımın dümdüz kaldırıma takılmasıyla sıyrıldım. Onunla aramı açacak ve düz yolda düşme tehlikesi geçirecek kadar derin dalmıştım demek ki.

Sıkıldıkça korkum artıyordu. Bir an önce arzu ettiği yere ulaşmasını diledim. Fotografik hafızam kuvvetli olduğu için geldiğim yerden kolaylıkla dönebilirdim fakat buraya kadar ulaşmışken onun kim olduğunu öğrenmem gerekiyordu.

Siyah, kumaş yeleğinin altında beyaz gömleği olmasaydı onu gölgelerin arasında kolaylıkla kaybedebilirdim. Biliyordum ki önümüzde uzanan sokak lambalarının altından hızlı hızlı geçip gidiyor, farkında olmasa da arkasında hep beni bırakmanın zaferini yaşıyordu.

Sonunda daha ışıklı bir sokağa vardık. Kaldırım taşları desenlere bezenmiş, sokak lambaları LED ışıklarıyla süslenmişti. İki yanda gürültülü mekânlar uzayıp gidiyor, vaziyetleri beni ürkütüyordu.

Dizlerimin bağı çözülmeye başladı: Burada ne işi vardı onun? Çirkin görünüşlü bir geçidin eşiğinde dururken doğrudan olduğum tarafa döndü ve ben daha ne olduğunu anlayamadan gizli bir şeyler taşıyan gözlerini gözlerime dikti.

Takip edildiğini algılayabilmiş ama beni açıkça gördüğünde emin olmuş olduğunu düştüğü tek saniyelik boşluktan çekip aldım.

42…

Sude Esen

C

Kuğu

İçime koşarak kaçma içgüdüsü düştüğünde hala bana bakıyordu. Gözlerini kırptı.

Bu, normal bir insanın yaptığı doğal bir eylemdi fakat daha buradan seçilebilen vahşi bakışları bana bir şey anlatmaya çalışıyordu; Git buradan.

…43

C

Kuğu

Sude Esen

5. Bölüm Ateş Karay

Önüne engeller konulmuş, virajlı bir yoldu hazırlıklı olmadan sonuna varmak istediğim. İki yanında karanlık ormanlar sıralı, ışıkları kesik bir yoldu. Dahası, ne kadar ışıklı olursa olsun ki olmadığına emindim, sonunu göremiyordum. Nereye gittiğini bilmediğin yoldan korkardın.

Ben de korktum.

Ancak beni korkutan göze aldığım bu asılsız takip değil, bana endişelerimi doğrulatan kahve bakışlarıydı. Yapabilecek tek bir şeyim bile yoktu. Geri dönmek önüme konulmuş korkak bir kuraldı. Gitmiştim oradan.

Son tutturduğum asfalt beni evime çıkarttığında Berge son adımda beni bekliyordu. Evimin demir kapısına yaslanmıştı, saatini gösterdi. “Geç kaldın.”

“Söylemiştim.”

“Söylemiştin.”

Fazla üstelemedi. Adel’i evine bırakmış olması beni rahatlatmıştı. Bir şey olduğunda ona anlatacağımı biliyordu.

Alnımı öpüp bana bir yerlere gideceğini ve istersem onlarda kalabileceğimi söyledi. İstiyordum.

Simla teyzenin bir zamanlar bana verdiği ve artık onlara gittiğimde sorgusuz sualsiz alıp giydiğim pelüş pijamalarla kendimi daha rahatlamış hissettim.

44…

Sude Esen

C

Kuğu

Vişneçürüğü kanepenin üzerine kendimi atıp dizüstü bilgisayarımı kucağıma aldım. Burada kendimi evimde olduğumdan daha farklı hissetmiyordum. Tüm mobilyalar tanıdıktı ve istediğim zaman gidip buzdolabından yiyecek bir şeyler alabiliyordum. Bence bir insanın kendini bir yere ait hissetmesi için bu iki şey yeterliydi.

Simla teyze ise mutfakta çikolatalı kek pişiriyordu. Burnuma mis gibi kokular gelirken Adel’in çağrısına cevap verdim.

Ekran açılıp da en yakın arkadaşımın saçlarını seçtiğimde aynı zamanda fırının açılıp kapanma sesini işittim.

“Hiçbir sosyal medya hesabı yok,” dedi Adel, kumral saç diplerinden pembe uçlarına sular akarken. Yeni duştan çıkmış görüntüsü gözaltlarına akmış göz kaleminin siyahlıklarıyla tasdikleniyordu.

Dudağımı dişledim. “Adel, kim bu?” İsminden ve imzasından başka doğru düzgün hiçbir şey bilmiyordum –imzasını sınav sınıfımızda görmüştüm- fakat bana sorsan onu en çok ben tanıyordum. Kahvaltı etmeyi sevmediğini, kahvesiz ayılamadığını, yürüyüşünü, onun bile bilmediği birçok şeyi ben biliyordum.

“Sanki hiç var olmamış gibi. İzine sınıf arkadaşlarının hesaplarında dahi rastlamadım.” Saçlarını geriye atıp nasıl durduğunu kontrol etti. “Bence artık başka bir maceraya atılmalısınız, Bayan Özer.” Çarpık gülüşünden sonra ciddileşip devam etti. “Gerçekten seni tatmin edecek hiçbir şey yok bu çocukta.”

Durup etraflıca düşündüm. Yapabilir miydim?

…45

C

Kuğu

Sude Esen

Rozetini teslim etmene ramak kalmıştı, cümlesi çınladı zihnimde. Hayır, artık çok geçti. Alaz’ın hayatına haddimden fazla dâhil olacaktım. Belki kenara köşeye atılmış tozlu bir hikâyeyle karşılaşır, yeniden yazdıktan sonra tüm emeğimi onun yabancı, kahverengi gözlerine bağışlardım.

“Anlıyorum,” dedi bana tanıdığı sürenin ardından.

“Sen Alaz’ı kafaya taktın.” İtiraz etmek için ağzımı açsam da izin vermedi. “Ve ben bugüne kadar kafanı kurcalayan bir şeyden vazgeçtiğini görmedim.”

Gözlerimle amaçsızca halı desenini inceledim. “Sadece sıradan asosyal bir çocuk olamaz mı?” diye şansını bir kez daha denediğinde güldüm ve başımı iki yana salladım.

Sorduğu sorunun cevabını ben çok iyi biliyordum.

“Mümkün. Ama olamaz.”

“Madem ısrarcısın…” Üzerinde uzandığı yatağın köşesindeki telefonunu eline aldı. “Şöyle bir şey buldum.”

Parmaklarını ekranda oynatıp açılan şeyi görmem için bilgisayarın kamerasına döndürüp yakınlaştırdı.

Bir çift kahverengi gözle karşılaşınca neredeyse dilimi yutuyordum. Karşımdaki fotoğrafta Alaz’ın gözleri bana bakıyordu ama aslında o Alaz falan değildi.

“Tanrım…”

Ben bakakalmışken kapının zili çaldı. Simla teyzenin baktığı kapıdan içeri giren kişiyi görmemle yutkundum ve “Adel, sonra konuşalım,” deyip bilgisayarın ekranını indirdim. Eve geldiğimden beri kendini göstermeyen gerginliğim gittikçe artıyordu.

“Anne?”

46…

Sude Esen

C

Kuğu

Elmas kolyeleri, kusursuz takım elbisesi ve otoriter duruşuyla annem Sanem Hanzade Özer salonun eşiğinde durmuş bana bakıyordu. “Eve geldim, yoktun.”

Doğru. Sen yapınca “iş” oluyor.

El çantasını taşıyan kolunu hafifçe indirdi ve cevap vermemi beklemeden Simla teyzeye doğru zoraki bir gülümsemeyle konuşmaya başladı. “Simla Hanım, her şey için çok teşekkürler ama artık kızımı almam lazım.” Üzerindeki mutfak önlüğü ve küllü kumral kâküllerinin üzerine bağladığı beyaz puantiyeli kırmızı bandanasıyla annemle yaşıt görünen Simla teyze de gülümsedi. Fakat onun gülümsemesi daha içtendi.

Berge’yi çok kıskanırdım. Çünkü annesi hep her şey düzelecekmiş gibi gülümserdi.

“Alın tabii bizim prensesimizi. Müsait olduğunuz zaman da her beraber yemeye gelin.”

“Tabi ki…” Bilgisayarımı buraya yeniden geleceğim mesajını vermek için kanepede bırakıp annemin yanına gittim.

Eliyle omzumu tuttu. “İyi geceler size tekrardan.” “İyi geceler.”

Alelacele ayakkabılarımı giyerken ellerini beline attı ve bana annem görmeden göz kırptı. Bu, seni seviyorum demekti.

Kapı arkamızdan kapanmış, annem bana dokunmayı bırakmıştı. Benimle aynı renk gözleriyle karşıdaki evimizi kontrol ediyordu. “Sabah okulun var. Nasıl hazırlanmayı planlıyordun?”

…47

C

Kuğu

Sude Esen

Yine başlıyoruz, dercesine omuzlarımı düşürdüm. “Yan evde oturuyoruz, anne. Oraya tuvalete bile gidebilirim.”

Oturduğumuz villaların en belirgin özelliği birbirlerine çok yakın ve bahçelerinin ortak oluşuydu. Ben buna kötü bir özellik demezdim. Özellikle de yalnızsan ve insana ihtiyacın varsa…

“Her ne kadar iyi anlaşırsan anlaş, yabancı birilerinin evinde bu kadar geç saate kadar kalman hoş değil.”

“Anne… Onlar sana ‘yabancı’, bana değil.”

Ona, bu insanlarla ondan çok daha fazla zaman geçirdiğimi söylemek isterdim ama zahmet etmedim. Bir yararı olmazdı.

Eve hararetle girdikten sonra ağzımdan yanlış bir şey çıkmaması için kendimi apar topar odama attım. Bir kızım var demenizden nefret ediyorum, diye çığlık attı içim. Ben kendim büyüdüm.

Dudaklarımı sıkıp yatağıma çökerken elime aldığım telefonum beni tamamen başka bir yere yönlendirdi. Adel bana o fotoğrafı yollamıştı. Alaz olmayan Alaz’ı. Doktor önlüğü giyen birisiydi bu, bizimle aynı yaşlarda gibi gözüküyordu.

Ateş Karay.

Kahverengi yuvarlakları çevreleyen göz şeklinin çekikliğini nerede görsem tanırdım. Kirpikleri siyahın en dip tonunda dizilmiş uzun oklardı. Ona –onlara- soğuk ifadeler katan ince dudakları ise aynı renkteydi.

Onun kanındandı. Alaz’ın kardeşi olduğuna yemin edebilirdim.

Ekranı aşağı kaydırıp arkadaşımın mesajını okudum.

48…

Sude Esen

C

Kuğu

“Kim olduğunu bulacak mıyız?”

Aklıma onun bu geceki davranışları ve geçidin oradan bana bakışı geldi. Nefes aldım.

Parmaklarım benden bağımsız hareket etti.

“Bulacağız.”

…49

C

Kuğu

Sude Esen

6. Bölüm Meydan Okuma

İlk bakıldığında dikkat çekici bir özelliği yoktu. Sıradan bir lisenin, sıradan bir öğrencisiydi. Onun her zamanki hızlı, kendini öne atarak yürümesini izlerken gözlerimi kıstım. Çantası hep yaptığı gibi sağ omzunun üzerinden aşağı sarkıyor, adım attıkça hafif hafif sırtına vuruyordu. Boynuna astığı kulaklık bana hep tanıdık, dost canlısı bir şeyleri hatırlatırdı. Ancak Alaz kesinlikle dost canlısı sayılabilecek bir tip değildi.

O uzaklaşırken cama biraz daha yaklaştım. Şimdi siyah kapüşonlusunu basketbol sahasının tellerine asacak, çantasını bir köşeye bırakacak, kulaklığını ise onun üzerine koyacaktı.

Ve aynı her geçen gün gibi, bugün de çevresindekilerin gıpta edeceği şekilde elindeki topu potaya sokup duracaktı.

Ben nasıl filmlerdeki başka dünyalara tutunuyorsam sanırım o da bu sahanın içinde buluyordu sihirli bir şeyler.

Bazı şeylerin hiç değişmiyor oluşuna gülümsediğim sırada sınıf arkadaşım Hazal omzuma dokundu. “Şu çocukta ne buluyorsun gerçekten anlamıyorum.”

Başını iki yana sallarken siyah, düz saçları hareket ediyordu.

Gülümsemem derinleşti. “Henüz bulamadım ama bu bir şeylerin olmadığı anlamına gelmiyor.”

“Onu kastetmediğimi biliyorsun.”

“Biliyorum da… Bence hoş yani,” dedim omuz silkerken. Hazal benim aksime oldukça gergindi. Suratını astı.

50…

Sude Esen

C

Kuğu

“Eminim öyledir de… Hoşsa da kendine hoş. Çocuğun iletişim problemleri var.”

Kocaman bir kahkaha attım zil çalarken. “Seni tersledi diye böyle yapıyorsun, değil mi?”

Biraz önce durduğum yerden yan yana hızlıca uzaklaşırken adımlarımız uyumluydu. Onunla dalga geçişim keyfini yerine getirmişti. Aceleyle elini sırtıma koydu. “Çabuk yürü, çalışmak için bir saatimiz var! Sınavda göreceğim ben seni…” ***** Okulumun harika kutu kahveleri vardı. Onlara böyle demeyi seviyordum çünkü bu şekilde ağızdan çıkışı çok güzeldi.

Sırtımda çanta ve elimde iki tanesiyle koridorda yürüyordum. Üzerimdeki yok denecek kadar az kaygı sınavdan değil, birazdan Alaz’la yan yana oturacak olmamızdandı.

Neyse ki bardaklardan elim yanmıyordu. Benimki zaten soğumuş, bitmek üzere olandı. Alaz’ın bir yerlerden karşıma çıkıp görmemesini dilerken riski azaltmak için kendiminkini bir çırpıda bitirip sağımdaki mavi-yeşil çöp kutusuna attım.

Kapısında 10-D yazan sınav sınıfıma geldiğimde henüz burada olmadığını görüp nefesimi rahatlayarak dışarı üfledim.

Kendi sırama geçerken kimse görmeden kahveyi yan sırama bıraktım. Büyük olasılıkla o gelene kadar içilebilecek kıvama gelirdi. Biraz sonra içilebilmesi için açılmış o ufacık deliğe onun dudakları değecek ve belki de mutlu olacaktı.

Bir an için yorulduğumu hissederken arkama yaslandım ve önüme beyaz kapaklı, hoş bir defter açıp not okumaya, biraz da onun gelmesini beklemeye başladım. Sonunda, ardında iki kişiyle girdi sınıfın içine. İnce, biçimli bacakları uyuşukça …51

C

Kuğu

Sude Esen

hareket ediyor, gözlerinde nadiren gördüğüm bir şevkle peşindekilerle konuşuyordu. Bizim dönemimizden iki oğlandı bunlar.

“Abi ben mi hiç çalışmadım sen mi?” O sırada elleriyle ikisini gösterdi. Adının Alp olduğunu sandığım çocuk öne atıldı.

“Ben tabi!” Üçüncüsü her an kahkahayı basacak gibi duruyordu.

Düşündüm ama adını bilmiyordum. İkisinin arasına girmesine rağmen onlara kıyasla hayli kısaydı.

“Alp, kimya konusunda Alaz’dan bahsediyoruz baba.

Bence boy ölçüşme hiç.”

“Ben diyorum işte,” dedi çantayı arkası dönük bir şekilde sıraya bırakırken, heyecanı hala sürüyordu. Gülmemek için kendimi kastım. Laf yetiştirmeye çabalarken beni görmemişti bile.

“Tamam, lan,” diye meydan okudu, Alp denilen çocuk. Açık renkli gözleri kurnazca bakıyordu Alaz’a. Serçe parmağını ikisinin arasında havaya uzattı. “Düşük alan kazanır. Var mısın?”

Alaz düşünmedi bile. Yarım dönemdir kimyada kâğıda nasıl boş boş baktığını bir ben… Bir de işte yine ben bilirdim.

Kendi kendime güldüm.

“Varım oğlum, alacağım aklını!”

Sıralarına otururken Alaz da kendi kendine gülüp “Yavşak herif,” diye mırıldandı. Sonra gözleri sıranın üstündeki sahipsiz bardağa kaydı. Bir şey yapmak için bardağa davrandı ama sonunda isim bölümündeki ‘Alaz’ yazısını gördü. Bana 52…

Sude Esen

C

Kuğu

sorar diye bekledim ama şaşırtıcı bir biçimde yalnızca etrafına birkaç saniye bakmakla yetindi ve kalemliğini çantasından çıkarmak için yana eğildi. O görmeden gözlerimi devirdim.

Uzun zamandır bir şeyi eklemeyi unutuyordum; Onunla aylardır bir kez bile konuşmamıştık.

Kaleminin ucu bitse sıraya bırakıp sınavı bitiriyordu. Onun bütün davranışları tanıdıktı artık bana. Ne kadar garip ve anlaşılmaz olsa da ben onu görebiliyordum. Herkesten daha iyi bir şekilde.

Sınav başladığında içeceği konusundaki umudum suyunu çoktan çekmişti bile. Kırk dakika boyunca neredeyse çekik diyebileceğim kavisli gözleriyle etrafa bakındı, saati kontrol etti, biraz da uyudu. Yüzümde garip bir tebessümle girdiği şekilleri izlerken soruları biraz zorlanarak yapsam da onunla ilgilenmeyi kesebildim. Evet, zor bir şeydi ama yapılabiliyordu. Yalnızca biraz idmanlı olursam…

Zilin uyuz edici sesini duyduğumda Alaz hemen kâğıdını gözetmen öğretmenin eline tutuşturdu ve kaşla göz arası gözden kayboldu. Ben de çabucak toparlanıp peşinden çıktım.

Kâğıdımı masanın üzerine bırakmıştım fakat illa ki alırlardı herhalde.

Onu koridorun sonundaki köşede yakaladım. Durmuştu, elinde telefonu vardı. Derin bir nefes aldım ve kendimi dikleştirerek yürüdüm ona doğru. Tam arkasına geldiğimde “Pardon,” dedim. Boş koridorun ortasında geçmem için çekildi ve sanki yüzüme özellikle bakmak istemiyor gibi telefonuna gömüldü.

“Pardon!” dedim bu sefer daha sert bir sesle. Hala kayda değer bir tepki alamamıştım. Kalbim, onunla konuşmayı denediğim için hızlı hızlı gidip gelirken tepem de atmıştı. …53

Kuğu

C

Sude Esen

Gözlerimi devirdim ve karşı duvarı inceledim ancak… Yok, olmuyordu, neden öyle bir yerde olduğunu öğrenecektim.

Aniden hızlanıp onu ittirerek duvarla arasındaki mesafeyi kapattım.

“Sence de bir açıklamaya ihtiyacım yok mu?” Çatık kaşlı ve her hareketini ölçmek için sürekli değişen ifademe bakmadan gözlerini yumdu. Açtığında bakışları sabitti, zoraki bir şekilde gülümsedi. “Tanışıyor muyuz?”

Bu benim için yeniydi. İlk kez bu kadar yakından bakıyordum ona, daha önce fark etmediğim, burnunun üzerindeki yara izini gördüm. Elim neredeyse ize dokunmak için kalkıyordu ki bana ‘tanışıyor muyuz’ sorusunu sorduğunu fark ettim. İşte bunu yapmayacaktın.

“Bunu yiyecek göz var mı bende?”

Kocaman kocaman açtığım gözlerime kaşlarını çatarak eğildi.

“Epey ilginç gözlere sahipsin,” diye devam etti salağa yatmaya, neredeyse şaşı olmuş suratıma bakmayı sürdürürken.

Kendimi onun kemik çerçeveli gözlük camını indirmemek için zor tuttum.

“Ne işin vardı o saatte o tarz belalı yerlerde?”

Onu takip ederken yanından geçip gittiğim insanlar ve neredeyse harabe diyebileceğim ya da fazlaca ışıklı, içinde neler döndüğünü bilmek bile istemediğim mekânların yanından geçişim hala tüylerimi ürpertiyordu.

“Daha çok adımı sorarsın sanıyordum. Malum birbirimizin kim olduğunu bilmiyoruz.”

54…

Sude Esen

C

Kuğu

Her bir yanından yabancılık yayılan çocuğun ben bir şeyler sorunca böylesine aptal rolleri yapması benden bir şeyler sakladığını gösteriyordu. Tek şansım onu rahatsız edecek kadar dikkatini çekebilmiş olmamdı.

“Alaz Bey; E şubesi, okul basketbol takımı. Kahve bağımlılığı, kulaklık. Ve…” Neredeyse kırgınlıkla onu süzdüm. “Zekâ problemleri. Yanılıyorsun. Tanışıyoruz.”

“Zekâ arıyorsan başka yerlere bakmalısın,” dedi sanki kendine bir konuda lanet edermiş gibi. Şansımı beni başına sarma yönünde kullandım.

“Neredeyse bütün hayatımı seni izleyerek geçiriyorum,” diye mırıldandım, güvenli duruşumun altındaki küskünlüğün tesirini çok daha fazla hissederken. Olabildiğince dik duruyor olmama rağmen davranışlarımın küstahlığı beni rahatsız ediyordu. Yalnızca bir çare arıyor, ona uzanmaya çalışıyordum.

“Yok, artık,” diye kısık sesli bir tepki verdiğinde bana olmamasını umut ettim, sesim yeniden çalan zile karışıp gitmişti çünkü. Kendime, ona beni hayatına alması için yalvaracağım raddedeyken geldim ve göğsüne bastırdığım parmağımı çektim. Bunu ne zamandır yapıyorum bilmiyordum.

Elimi nereye koyacağımı bilemediğimden cebime soktum.

“Bence de…” diye mırıldandım yeniden. “Nasıl bitecek?”

Cevabın onda olmadığını biliyordum, olamazdı da zaten.

Herkesin çoktan dağıldığını fark ettim. Alaz artık onu sıkıştırmayacağımı anlamış gibi derin bir nefes aldı. “Yaklaşık on dakikadır omzuna dokunan biri var. İstersen arkanı dön,” …55

Kuğu

C

Sude Esen

dedi arkamda birini çenesiyle işaret ederek. Birisi bana mı dokunuyordu?

Sanırım gerçekten o karşımdayken başka birine dönüşüyordum, diğer tüm insanlara duyarlılığım yok oluyordu. Algılarım köreliyor ve… Kalbim atıyordu.

Arkamı döndüğümde Demir’le burun buruna geldim. ***** Neden burada olduğunu tahmin etmeye çalışır gibi kaşlarımı çatmıştım. Sonunda aklıma geçen hafta bana selam verişi geldi. Yanıma geldiğine göre üzerime alınmadığım o selam şüphesiz ki bana aitti.

“Sana selam verdim,” dedi bana, düşüncelerimi haklı çıkartırcasına. “Neden karşılık vermedin?” Üzerine giydiği mavili beyazlı kapüşonlunun desenleri dikkatimi, kolunu solumdaki duvara yaslayınca çekmişti. Bana dikkatle bakıyordu ama Alaz için topladığım tüm o cesareti kaybedince aynısını yapamadım.

Kısık sesle “Başka birine el salladığını sandım aslında,” dedim. “Yoksa biliyorsun bu kabalığı yapmam.”

Omuz silkti. Gülümsemesi gerçekten göz alıcıydı. O, okulun gözdesiydi. Birkaç kızın bakışlarını üzerimizde hissetsem de gözlerimi yeniden Demir’e çıkarmayı başarabildim. Gösterişli bir saat taktığı kolunu indirdiğinde rahat bir nefes aldım.

“Tiyatro kostümlerimizi soracaktım ama şu an pek müsait bir zaman değil galiba?” dedi çevremizdekileri kastederek. Eliyle ensesini ovup tebessüm etti.

“Sanırım öyle,” diye onayladım onu.

56…

Sude Esen

C

Kuğu

“Pekâlâ, öyleyse, sonra görüşürüz.”

Geçmiş kabalığımı telafi etmek için elimi sallayıp gülümsedim. “Görüşürüz.”

O, yanımdan uzaklaşırken biraz önceki olanların etkisinden çıkabilmiştim. Birden şaşkınlıkla duvara kadar benim gerilediğimi fark ettim.

Alaz ise artık yoktu.

…57

Kuğu

C

Sude Esen

7. Bölüm Takip

Kafamda uyandığımdan beri gizli bir piyano çalınıyordu.

Ayaklarından kapağına doğru nereden geldiğini bilmediğim siyah bir sis yükseliyor, sürekli dalgalanıyordu. Sanki zihnimin içinde biri sanat için kıvranan ellerle siyah-beyaz tuşlara nazikçe basıyor, bir şeyi hissetmemi istiyordu. Öyle ki bu sese uyanmış gibiydim. Çantamı buz mavisi sıraya koyup kendi yerime geçtiğimden beri bu dürtü daha güçlüydü. Cam kenarından aşağıyı izlerken melodiye odaklanmıştım. İlk gelen ben olmuştum, bu sabah da bilincim çok erken saatlerde uyku halinden kendine gelebilmişti.

Yüzüme vuran ufak, serin bir havayla ferahladım. “Ne yapmalıyım?”

Okul bahçesine gelip gidenleri izlerken bir yandan da Riva Özer’i düşündüm. Kendini çevresindeki tüm o harika insanlara rağmen daima yalnız hisseden herhangi bir kız. Hayalleri vardı ama bu içine girdiği kısır döngüyle sürekli kendi elini kolunu bağlıyordu.

Tüm derdin bu değil mi, diye sordum kendine. Diğerlerinin sahip olduklarından daha farklı bir hayat düşlüyorsun sürekli.

Alaz’sa bunu sağlayacak en mükemmel kişi. İyice pencereye yaklaşmıştım, hatta neredeyse başım pencereden dışarı çıkacaktı. Aşağı inip biraz hava alabilmeyi dilerken arkamdan bir ses yükseldi.

58…

Sude Esen

C

Kuğu

“Romalıların eğitim sisteminde…” Neye uğradığımı şaşırarak sınıfın ayakta olan geri kalanına baktım. Ne zaman gelmişlerdi?

Yaka paça ayağa kalktığımda Cansu hocanın dudaklarında beni korkutmuş olmanın gülüşü vardı. “Yüksek bir disiplin bulunurdu,” diye bitirdi sözünü. Ellerini birleştirdi.

“Günaydın, Riva.”

“Günaydın hocam.”

“Onların bir de su kemerleri vardı değil mi?”

Mirza’dan böyle bir soru gelince gözler ona döndü. Dikkatler bizim olduğumuz taraftan uzaklaşırken Adel’e omuz attım.

“Niye haber vermiyorsun ulan?”

Cansu hocanın bilgi verdiğini işittik. “’Su kemerleri Roma’nın gittiği her yere gitti’ denilir.”

Hocanın sesinin arasından bana fısıldadı. “Üç kere omzuna dokunduktan sonra bazı şeyleri yaşayıp görmen gerektiğine karar verdim.” Kıkırdayarak kalemini dudaklarına değdirdiğinde aptal ifadesine ve kocaman gözlerine kızmaya dayanamadım. Şöyle bir dönüp sınıfa göz attım. “Çağrı gelmedi mi?”

Gözü demokrasi öğretmenimizdeyken başını olumsuz anlamda salladı. “Gelmeyecekmiş bugün.”

Az sınıf mevcudumuz onun yokluğuyla daha da azalmıştı sanki. Çağlar Koleji çok öğrenci almazdı genellikle. Bu yüzden bu sınıfta yalnızca arkadaş grubu gibi bir şeydik. İç geçirerek dikkatimi, vücut şekline tam oturmuş kalem eteğiyle muhteşem görünen demokrasi hocamıza verdim. Tarih konusunda da bir dehaydı, Hazal bu kadına hayrandı. …59

Kuğu

C

Sude Esen

“Herkesin yapısı ve kişiliği,” diyordu ilerleyen dakikalarda. Serbest bir tartışma konusu açılmıştı. “İsmiyle taçlandırılmıştır.”

Bu söylemiyle aklıma Alaz gelivermişti. Yine içime düştüğü zamanlardan birinde internetten bakmıştım isminin anlamına.

Sadece isim olarak değil, benim için de ne ifade ettiğini çok düşünmüştüm.

Ateş. Tehlike.

O an hocanın doğru söylediğini fark ettim. ***** Yaklaşık yedi saat sonra son dersi de bitirmek üzereydik. Son on dakika kala artık sıkıntıdan dayanamayacağımı anlayarak matematik öğretmeninden tuvalet izni isteyip kendimi dışarı attım.

Uykumun açıldığına sevinerek etrafıma bakındım, sıradan günlerden biriydi ama yine de Çağrı’nın yokluğuyla daha bir boş gelmişti her yer. Önce ne yapacağımı kestiremeyip öylece olduğum yerde durdum. Sonra son saat dersten kaytarmak için okulun içinde koca bir sahnesi bulunan konferans salonunda replik çalışmaları yapan Demir ve Alpay geldi aklıma. Onlara bakmaya karar vermişken bizim katta olan kapısına kaydı gözüm. Önünde duran kişiyi görmemle nefesimi tuttum. Başını uzatıp kapının cam kısmından onları görmek için hamleler yapıyordu. İçeriyi gözetlemek için oradaydı. Alaz.

Yaşadığım, bir şeyler anlama şokuyla içgüdüsel olarak olduğum yerde geriledim. Artık anlamıştım.

O, 12-E için buradaydı.

60…

Sude Esen

C

Kuğu

Ve kesinlikle bu okula ait değildi.

Gerisin geriye sınıfa döndüm. Zile çok az kalmıştı. Neredeyse nefes nefese Adel’in yanına geçip onun soru soran gözlerine baktım.

“Alaz, Alpaylar için burada Adelya. Neden olduğunu bulmamız lazım.”

Alpay’ın adı geçince gözleri büyüdü. “Gerçekten mi?”

“Onu gördüm. Eminim,” diye fısıldadım hızlı hızlı.

Matematikçinin gözlerini üzerimizde hissetsem de görmezden geldim. “Şimdi ne yapacaksın?” Kendi kendine başını iki yana salladı. “Şimdi ne yapacağız?”

Zilin çalmasıyla çantamı toparlamaya başladım. Adel de aynısını yaptı. “Onu yine takip edeceğim.” Arkadaşım itiraz edecek gibi olduğunda elimi koluna koydum. “Yalnız başıma olursam beni fark etmesi daha zor olur.” Çantamı aceleyle omzuma atıp yanağına ufak bir öpücük kondurdum. “Onu kaçırmamam lazım. Telefonunu açık tut, seni ararım.”

Sınıfın dışındaki çıkışa yönelen kalabalığa karıştım. Sürekli önümle arkamı kolaçan etsem de onu göremiyordum.

Kaçırmamış olmamı dileyerek koşar adım çıkış kapısına vardım. Birkaç dakika insanların arasında öylece dikilirken tam pes edecektim ki yaklaşık üç yüz metre sonra sağa sapan sokağın köşesinden döndüğünü gördüm.

Kararımı çoktan vermiştim. Yapabileceğimin en hızlı şekliyle koşmaya başladım. Yarım nefesler alıp, saçlarımı rüzgâra vererek koşuyordum. Korkuyordum, telaşlıydım, ondan …61

C

Kuğu

Sude Esen

çekiniyordum ama önemi yoktu. Yıllar sonra torunlarıma anlatacağım bir şeyler yaşamak zorundaydım.

Sokağın ortasındayken onu görebileceğim bir mesafeye yetişebilmiştim. Ezbere bildiğim yürüyüşüyle yürüyor, gizemli adımlar atıyordu. Büyük ihtimalle bir şey yapmak için oyalanmıştı çünkü şimdiye kadar sokağın sonuna varmış olmalıydı.

Durup soluklanmaya ihtiyacım vardı. Eğilip ellerimi dizlerime koydum. Ciğerlerim açlıkla hava bekliyor, göğsüm hızlı hızlı inip kalkıyordu. Su almadığıma pişman oldum, dudaklarım kurumuştu. Kalbim sanki boğazımda atıyordu. Başımı yeniden kaldırdım. Şaşkınlıkla gözlerimi kırpıştırdım. Yoktu. Alaz, gitmişti.

Ah, devam etmem gerekirdi! Hep yanlış hamleler yapıyor, başarısız oluyordum. Bu kovalamaca oyunlarını daima o kazanıyordu. Kendime öfkemin arttığını hissettim. Daha akıllı olmak zorundaydım yoksa bu oyunu oynamaya laik birisi olmadığımı kabul etmek zorunda kalacaktım.

Bir hedefim olmadan tek başıma iki yanında ağaçlar olan sokağın sonuna dek yürüdüm. Şimdi yol iki yöne ayrılmıştı.

“Of, neredesin ya!”

Topuklarımın üzerinde dönerek her iki yönü de kontrol etmeye çalışırken arkamdan bir ses yükseldi. İrkildim.

“Kayboldun galiba?”

Aceleci olmayan, kibirli ve tanıdık bir sesti. Neredeyse korkuyla dönüp bakınca, Alaz’ın arkamda bir yerde duvara yaslandığını gördüm. Kayıp yere düşecekmiş gibi 62…

Sude Esen

C

Kuğu

görünüyordu, bir ayağını öbürünün üzerine atmıştı. Başını hafifçe eğmiş eline bakıyordu.

Faka bastın, Riva. Eve dönme zamanı.

Kıpırdayamıyordum. Beni resmen gafil avlamıştı. Kafasını ukala gülümsemesini göreceğim şekilde kaldırdı ve ağzı sonuna kadar açılmış yüzüme baktı. “Eee? Bu kadar mıydı?”

Kendimi toplamam gerektiğini fark ederek vücudumu dikleştirdim. Kuralları kendim öğrenmeliydim. Şaşırmanın anlamı yoktu; zekâmı zorlamak, doğru replikleri bulmak zorundaydım.

Güven taşıdığını göstermeye çalıştığım adımlarımla ona yaklaştım. Gözleriyle beni takip ediyor, ne yapacağımı kestirmeye çabalıyordu. Kaldırımın önünde durdum, şu an ondan çok daha kısaydım.

Dudaklarıma özgüvenli bir gülümseme yerleştirip bir adım daha atarak kaldırıma çıktım. Şimdi boy farkımız biraz daha azalmıştı.

“Sana ismimi söyleyemediğimi fark ettim…” Elimi uzatıp uzatmamak arasında kalmamı sağlayan bakışlarla bakıyordu. Uzatmamayı seçtim. “Ben Riva.” Şöyle bir gökyüzüne bakıp derin bir nefes aldı. Belki de sakinleşmeye çalışıyordu. Aldırmayarak bize çok uzak olmayan caddeden geçen arabaların sesini işittim.

“Tanıştığıma memnun oldum.” Dikkatimi tekrar ona verdim. “Gerçekten, tüm kalbimle söylüyorum ama… Artık peşimi bırak.”

…63

C

Kuğu

Sude Esen

Başımı itaatkârca salladım. Gözlerime baktığında onu umursamadığımı algılamıştı bile. Her konuşmamızda kaçış yolu olarak gördüğü aptal tavırlarını bıraktı. Kendisi gibi davranmaya başladı. Öfkelendi.

Neredeyse zaferle kahkaha atacaktım.

“Amacını anlayabiliyorum! Ben bir…”

“Sen bir… ne?”

Dişlerini sıktı. İyi gidiyordum.

“Gideceğim yere gelmeni istesem sana haber veririm.

Neden beni gözetliyorsun?”

“Gözetlemiyorum.” Kollarımı kavuşturdum ve sanki azıcık bir gururum varmış gibi –ki hiç yoktu- başımı kaldırdım. “Denk geldik sadece. İyi hadi git.” Önce rol yapıp yapmadığımı kontrol eder gibi yüzüme dikkatlice baktı ama sonra iki yolun da işine geldiğini fark ederek “İyi,” dedi yalnızca. Sonra bakışlarım eşliğinde benden adım adım uzaklaştı. Çok kısa bir süreliğine geri dönüp evime gitmeyi düşündüm.

Ancak çok kısa sürmüştü. Uzaklaşan adımlarına arkasından yalnızca bakıyorken zaman yavaşlamış gibiydi. Belki de ona yetişmem için gerçekten de yavaşlamıştı. Bileğimde duran tokayı kaydırıp havaya kaldırdığım ellerim yardımıyla saçıma taktım.

Alnım terlemişti, dalgalı saçlarımın kâkülleri alnıma yapışmaya, kendimi iyice susuz hissettirmeye başlamıştı. Gök an be an kızıllaşıyordu. Güneş’in artık saati taşıyamadığını görüyordum, dağların arasında yavaşça dibe batıyor olmalıydı.

Kırçıllı renkleri gördükçe düşüncem keskinleşiyordu.

64…

Sude Esen

C

Kuğu

Arkamdan çalınan korna sesiyle ortasında durduğum yola düşüncelerimden geri döndüm. Çantam sırtımı ağrıtmaya devam ediyordu ve ben de Alaz’ı giderek gözden kaybediyordum. Soluk taşlı kaldırımın ortasında inatla dururken beynimdeki çarklar hızla dönüyordu.

Dikkatsizliğime sebep olacak bir kuvvetle. Eğer onun nereye gittiğini doğru tahmin ediyorsam aramızdaki mesafeyi kapatacak ve onu yine takip menzilime sokacak harika konumlu bir kestirme sokak biliyordum. Ben buranın yerlisiydim.

Olduğum yerden hızlıca geri döndüm. Adımlarım bu sefer daha güçlüydü. Sırt ağrımı, susuzluğumu ve neyle karşılaşacağımın endişesini unutmuştum. Zira insana güç veren şey amaçtı. Hepimiz amaçlarımız, arzularımız gölgesinde yaşıyor, onlar için varlığımızı korumaya devam ediyorduk. Şekilli ağaçlarla daralmış kaldırımdan yürüyordum. Okul şimdiye kadar çoktan boşalmıştı. Hep böyle olurdu; son zille başlayan bir curcuna ve on dakika sonrasına emanet edilmiş boş yollar sessizliği. Onun demir kapısının önüne geldiğimde güvenliğe baktım, yoktu. İçeri girip çantamı bırakmak için zamanım kalmamıştı. Şansıma küfrederek çantamı demirlerin arasından bahçenin buradan görünmeyen iç kısmına fırlattım.

Tok sesi duyduğumda daha fazla vakit kaybetmemem gerektiği farkındalığıyla oradan ayrıldım ve çevik oluşum sayesinde göz açıp kapayıncaya dek planladığım yere ulaştım. İleride Alaz’ın kapüşonlusunu görünce duyamayacağı, ufak bir sevinç çığlığı atıp yavaşladım. Özellikle yerdeki yapraklara, dal parçalarına ve sert şeylere basmamaya özen gösteriyordum. Bir kez daha fark edilmeyi göze alamazdım. …65

Kuğu

C

Sude Esen

Yaklaşık on beş dakika sonra terk edilmiş bir müstakil evin önünde durduğumuzda onun gerisindeydim. Kolay olmayacağını evin pek dost canlısı görünmeyen dış cephesinden anlamıştım ve açıkçası burada onu gözetleyerek kim olduğunu nasıl bulacağımı bilmiyordum.

Hata yapıyorsun, diye uyardım kendimi. Yolu yordamı bu değil.

“Olsun, insan düşe kalka öğreniyor,” diye mırıldandım neşeli olmaya çalışarak.

Alaz o sırada iki katlı evin bahçesini geçmiş, temkinli adımlarla kapısını aralayıp içeri girmişti. Ben de aynısını yapacaktım ama biraz daha farklı bir yol izleyecektim.

Bedenim karıncalandı. Riva, yetenekli olduğunu ona kanıtlama arzusuyla yanıp tutuşuyordu.

Paslı olduğu dikkatimi çeken dar bahçe kapısını ittirerek sınırlara girdim. Alaz’ın bir adım önüne geçeceğim tek bir yol vardı.

Görünme riskime karşı camlardan uzak durarak ikinci katın mahvolmuş balkonuna uzanan dalları olan ağaca yaklaştım.

Beni taşıyacak kadar kalındı. Ayağımı attığımda gözümde bir anı canlandı.

Berge’nin kollarını ilk o zaman hissettim. Benden biraz büyük olduğunu biliyordum, boyu uzundu ve güçlü bir yapısı vardı.

Yaramazlığım yüzünden tırmandığım ağaçtan düşmek üzereyken yakalamıştı beni. İşte o büyülü günden sonra o benim kahramanımdı. Bulduğum, kendi tercih ettiğim ailemdi. Şaşırtıcı bir hızla biraz da korkarak tırmandım. Pantolonuma kıymıklar batmış, saçlarım dağılmıştı ama sonunda kendimi en sessiz bir şekilde ikinci kattaki balkona atmıştım. Zemindeki 66…

Sude Esen

C

Kuğu

cam kırıklarına basmamaya çalışarak odaya girdim. Burası büyük ihtimalle yatak odası olarak kullanılan odaydı. Çünkü boyutu uygundu ve eskiden dolap yanaştırıldığını sandığım duvar, o büyüklükte yeni rengine boyanmamıştı.

Nostaljik su yeşili rengine bakarken “Aman ne yeni,” diye düşündüm. Bomboş mekânda nefes bile almaya çekiniyordum, yankılanma ihtimali çok yüksekti. Öte yandan çıt ses yoktu evin geri kalanından gelen. Başka bir odaya giriş yapacakken birden sanki etrafımdaki hava hareketlendi ve koridorda biri üzerime atıldı. Ben daha gözümü kırpamadan beni yere yatırıp alnıma soğuk bir şey dayadı. Çığlığımın arasında Alaz’ın kahverengi gözleriyle karşı karşıya geldim. Üzerime çıkmıştı.

Ve… Alnımda bir silah vardı.

…67

Kuğu

C

Sude Esen

8. Bölüm Yıldızlar

Hayatın bizi kucağına atacağı hadiselere uydurduğu kılıflara hep çok şaşırmışımdır. Tıpkı zekice yazılmış senaryolar gibi, iç içe geçmiş olayları bir bir oynuyorduk. Buna mahkûmduk. Çok önceden bizim için yazılıp çizilene, bir kez olsun bakmadan sergileyeceğimiz perdelere atılıyor, üzerimize yapışan rollere sadık kalmaya çalışıyorduk. Daima nefes nefeseydik. Bitmeden tükenmeden buradaydık.

Tıpkı talihsiz kapüşonlum gibi ben de yerle yeksandım. Her şeyimle tozu, pisliği, sırtımı yasladığım evi, onu, hissederken biraz olsun yaşayacaklarımı kestirebilmeyi diledim. Başıma bir silah dayalıydı ve vereceğim tepkiler beni ya hayatta tutacaktı ya…

Hıçkırığımda boğulmamayı becerebilmeye çalıştım. Ölüm adlı suarede başrol bendim bu akşam.

“Si-silah…” Kelimesi zorlukla çıktı dudaklarımdan inler gibi.

“Tabanca,” diye düzeltti, neredeyse hırlarcasına.

Görebiliyordum. Beni asla inandıramadığı öğrenci maskesini indirmişti. Hayır. Ben çekip almıştım onu oradan. Sert bakışlarını gölgeleyen sahte kimliği artık gözlerinde olmayan gözlüğüyle bir yerlerde kayıplara karışmıştı.

Yüzüme değen şeyin korkutuculuğunun dalgalarını bütün tenimde hissedişimle yapabildiğim tek şey titremekti.

68…

Sude Esen

C

Kuğu

“Sen kimsin?” diye bir feryat, fısıldayış olarak aksetti sadece ikimizi alan yalnız evin sevimsiz duvarlarında.

Damarlarım, onun silahı dayadığı yerde atıyordu sanki.

Alnımı hiç bu kadar sevdiğim olmamıştı.

Biraz sonra yüksek ihtimalle korkudan bilincimi kaybedeceğimi fark ettiği için zar zor geri çekildi. Gözleri öfkeden başka hiçbir şeyi ele vermiyordu ama elindekini yüzümden çekişinde bir şey, bir tepki yakalamıştım.

Afallamıştı.

Alnımdaki baskı geçtiğinden vücudumun boydan boya arka tarafının acısını, yankılarını, her hücremde hissettim. Beni yere fırlatmıştı.

“Beni başka biri sandın…” dedim aynı şokla, hipnotize olmuş gibi. Burnundan soluyarak silahını belindeki yerine koyarken bana karşısında yalnız olduğumu hatırlatacak biçimde bağırdı.

“Bunun bedelini ödeyeceksin!” ***** Açıkçası… Sanki bu dünyaya bedel ödemeye gelmiş gibiydim.

Birilerinin kefareti. Şimdiyse günün birinde birisi kalkmış bana ‘bunun bedelini ödeyeceksin’ diyordu. İlk kez kendi yaptığım bir şeyin bedelini.

Trajik. Beni korkutabileceğini sanıyordu.

Aynanın önünde büyük taşları olan kolyemi boynuma takarken o evden beni neredeyse sürükleyerek nasıl çıkardığını anımsadım. Biraz olsun kendime geldiğim o dakikalarda iki seçenek arasında yanıp kavruluyordum. Bir yanım ona avazım …69

Kuğu

C

Sude Esen

çıktığı kadar “canavar” diye itham etmek istiyordu, bir yanımsa bu bilmediğim işlerin içine beni de çekip al diye yalvarmak.

Bazen yatağımda, uykunun bir adım ötesindeyken uzun uzadıya düşündüğüm olurdu. Varoluşumun insanlarda yaptığı etki, karakterim, yapmak istediklerim ve daha çok bilmeden can verdiğim o kişilik… Yol dönüp dolaşıp aptal olduğuma çıkıyordu. Buna tüm kalbimle inanıyordum.

Birden bire gelen bir utanç kasılmasıyla gözlerimi yumdum.

Ona “Bir tür… Mafya mısın?” diye sormuştum. O ise bana bakmıştı. Uzunca bir süre, ben ne düşündüğünü anlamadan.

Sonunda birçok filtreden geçmiş gibi kendinden emin bir şekilde vermişti cevabını. “Öyle olsaydım şimdiye senin için bahçede bir çukur açıyor olurdum.”

Yaşadığım korkunun sersemliği, üstümün başımın gri molozla kaplı oluşu ve ona duyduğum hayranlıkla azarlarını dinlemiştim. Kaşları iyice çatılmıştı ve eleştirmek konusunda dur durak bilmiyordu.

“Nasıl bu kadar temkinsiz olup dikkatsiz davranabiliyorsun? Belki de başına gelebilecek en kötü insandım?”

Bak buna katılmıyordum işte. Üzerimizden bulutlar geçiyordu.

Gölgeler aceleci davranıyor, arılar evlerine gitmeye çalışıyorlardı. Gün bitip gece başlıyorken yaralı şekilde onun karşısında duruyordum.

“Kafanın içinde koca bir beyin var, durumları tartıp risklerini ölçebilmek için. Kullan onu!”

Bir zaman sonra onun beni bir ağabey gibi azarladığını fark ettiğimde beni incitmeyecek biri olduğunu anlamıştım. Kulak 70…

Sude Esen

C

Kuğu

verseydim eğer sert çıkışlarla da olsa bana sağlam tavsiyeler veriyordu. Ayaklarım sızlıyordu.

Birden, biraz sonra nutuğunun biteceğini ve beni başından atmaya çalışacağını algıladım. Ağzımdan “Seni polise şikâyet edeceğim,” diye bir tehdit fırladı. Konuşmasını aniden kesip bana öfke barındıran küçümseyici bir bakış attı.

“Emin ol bunu denediğinde karşında sana gülen yarım düzine insan olacak.”

Sıkıştığımı hissederek gözlerimi kıstım ve terleyen ellerimi kapüşonlumun üzerine sildim. Hep bir şeyleri yakalamaya çalışan yaramaz gözlerim Alaz’ı baştan aşağı taramaya başlamıştı. O an kendime bir alternatif, bir çıkış arıyordum.

Belki de ona açılacak bir kapı…

Sonra gözüm sırtındaki çantaya takılmıştı. Ellerimi belime atıp meydan okurcasına rahat bir tavır takındım. “Okula da belindekiyle gittiğini biliyorum. Elim kolum uzundur. Herkese yaymadan önce bana kim olduğunu açıklamak zorundasın.”

“Sebep?” Kararlı sözlerime tepeden bakıp bana tehlikeli bir biçimde yaklaşmıştı. Bütün tüylerimin havaya kalktığını hatırlıyordum.

Alaz benden uzaklaşsa da, bana böyle yalnızca bir adım atsa da sonuç, bedenimin ona verdiği ani tepkilerdi. Varlığı ödül müydü? Yoksa hizaya gelebilmem için ilgi çekici bir ceza mı? “Çünkü” dedim bastıra bastıra. “Rozetini kaybetme hikâyeni sana senden daha iyi anlatabilecek bilgiye sahibim.”

“Rozetini teslim etmene ramak kalmıştı.”

…71

Kuğu

C

Sude Esen

“Seni ele veririm, Alaz,” diye bitirdim konuşmamı. Bu sözlerim adeta bir deprem etkisi yaratmıştı aramızda. Alaz, kapüşonlusunun içinde taş kesilmişti sanki. Sonra bilinçsizce kolumu tutup “Tamam,” demişti. “Tamam…” İşte şimdi bu blöfün meyvelerini toplamaya gidecektim.

Kopçasını kopartmama saniyeler kala kolyemi boynuma takmayı başarabildim. Üzerimdeki elbise oldukça sadeydi.

Bana yazdığı mekâna uygun olduğumu biliyordum. Alaz’ın beni tehdidimle de olsa bir yere davet etmesi şuurumu tehlikeye sokacak derece beklenmedikti. Sanıyorum ki bu gece daha çok blöf yapmak zorunda kalacaktım.

Adel birkaç dakikadır sürekli arıyordu ama şu an onunla konuşmayacaktım. Uyandığımdan beri üzerimde bir deli cesareti peyda olmuştu. Eğer şimdi birinden mantıklı birkaç tavsiye alırsam tüm pervasızlık kalkanım kırılacaktı.

Sarhoş parmaklarımla ona birkaç kelime yazmakla yetindim.

Beni gördüğü yerde canımı yakacaktı. Üzerime baharlık bir ceket alıp kollarımı sokmadan omuzlarımdan aşağı sarkmasına izin verdim. İçimde beni hem korkutan hem de mutlu eden bir his vardı. Onu görecek olmam içimi sızlatıyordu. Beni baş belası olarak görmesinin önemi yoktu. Ben ona değil, onun aracılığıyla yaşadığım duygulara tapıyordum.

Berge’nin, arabasını hemen üzerinde durduğum kaldırımın önüne yanaştırdığını gördüm. Bugün beni oraya o bırakacaktı.

Sormamıştı, ben de detay vermek istememiştim. Ancak arabaya bindiğimde beni bir randevuya götürdüğünü sandığını fark ettim. Simla teyzenin de perdenin arkasından heyecanlı heyecanlı bizi gözetlediğini görünce emin oldum. Hayda, diye tepki verdiğimde içeri kaçtı.

72…

Sude Esen

C

Kuğu

Bu gecenin sonuçları nasıl olacaktı merak ediyordum.

Arabanın ilk hız kazandığında sırtımın koltuğa yapışmasından bu yana yirmi dakika geçmişti. Bodrum sokaklarında nedensiz bir trafik boy gösteriyordu.

Alaz’ın deniz kenarında bir yer seçmesi beni mutlu etmişti.

Aramıza çirkin, can sıkıcı bir boşluk girerse gün ışığıyla birlikte kendi rengini de kaybetmiş Ege’ye bakabilecektik.

Sarı ışıklı avizelerin bağlandığı tavan, yıldız şeklindeydi.

Gülümsemem derinleşti. Bir müddet hepsini tek tek inceledim.

Sonra üzerimde bir bakış hissettim ve camla ayrılmış denize en yakın masayı, Alaz’ı buldum.

Orada gördüğüm manzara yüzünden o an sanki içimde çift yönlü bir ayna paramparça oldu ve onu temizleyemeyeceğim bir yerde öylece kalakaldı. Üzerimizdeki yıldızlar ise benimle birlikte biraz daha söndü.

…73

Kuğu

C

Sude Esen

9. Bölüm Gizli Görev

Her adımda onlara biraz daha yaklaşırken ayakkabılarımın çıkardığı ses, aramızdaki mesafe kapandıkça daha bir yüksek geliyordu kulağıma. Onlara yalnız başıma yaklaşıyordum. Tek kişi olarak gidiyordum, Alaz ve şu yanındaki hiç anlaşamayacağım kıza. Onu gördüğümden beri kırgınlığım çığ gibi büyüyordu. Önüme çıkıp duran insanları bile görmeyerek ilerliyordum. Oysaki ben hep onca yerin arasında rastlaştığım insanların yüzlerine bakar, onları tanımaya çalışırdım.

Aslında şaşırmamam gerekirdi. Onların bu işte birlikte olduğunu zaten biliyordum ama beklenmeyecek derecede sarsılmıştım. Alaz telefonumu alırken, bana mekânın adresini mesaj atarken karşımda yalnızca onun oturacağını düşünmüştüm.

Kişisel menfaatlerimi göz ardı etsem dahi iki kişiye karşı mücadele vermek bir kişiye vermekten daha zordu. Bu işe gireceksem kurnaz olmak zorundaydım. “İkinize de iyi akşamlar,” dedim kibar olmayan bir şekilde, Jülide’nin karşısındaki sandalyeye otururken. Deniz kenarındaki masalardan birindeydim. Ellerini sıkmayacağımı vurgular gibi ceketimi çıkartıp çantamla birlikte yanımdaki sandalyeye koydum.

Bu masaya oturmamla onun bana hep söylemediği bir şeyler olacağını kabul etmiş sayılıyordum. Sanki hiç dillerini bilmediğim koskocaman kalabalıkların arasında yalnız bırakılmış gibiydim. Şimdi onlar ne konuşacaktı, ben ne konuşacaktım…

74…

Sude Esen

C

Kuğu

“Ben Jülide,” dedi karşımdaki kız. Sesi dümdüzdü.

Düşmanca bakmamaya gayret ederek gözlerimi bana da servis açılmış masadan onun yüzüne çıkardım. Enfes bir ten rengi vardı fakat alnı, yanakları fazla pürüzsüzdü. Kusursuzluğu, ifadesizliğiyle korkunçlaşıyordu.

Sonra gözbebeklerim ona değmeyi arzuladı. Hiç tanımadığı topraklara ayak basan yabani bir kız çocuğu gibiydim. Dimdik sırtını oturduğu yere yaslamıştı, üzerinde okulda giydiklerinden farklı bir şey yoktu.

Restoranın kapısından şu saniyeye kadar bıkmadan usanmadan, ne düşüneceğimi umursamadan bana baktığı için göz göze geldik. Çekmemekte ısrar etti. Aynı şekilde onunla göz gözeyken cevap verdim. “Biliyorum.” İşte şimdi gözlerini masaya indirmişti. Muhakkak neden burada olduğumu ve onlara karşı kullanacağım şeyler bildiğimi anımsamıştı. Çevredeki en sessiz masa bizdik.

Garipsemedim.

Hadi biraz gürültü yapalım, Riva Özer.

“Ben de Riva,” dedim, Alaz’ın bana yeniden bakması için olağanüstü bir çaba göstererek. Çenemle onu işaret ettim.

“Dur seni de ben seninle tanıştırayım.”

Alaz kendisini kastettiğimi anlayınca neredeyse şaşkınlık diyebileceğim bir ifadeyle başını kaldırdı. İçimden doğru olması için dua ederken “Karşımda Alaz,” dedim. “Alaz Karay.”

Dudaklarımı büzüp dudağını ısıran Jülide’ye ve tabir-i caizse kalakalmış olan Alaz’a acır gibi başımı yana eğdim. “Bulut falan değil.” …75

Kuğu

C

Sude Esen

Adel ile karşılaştığımız o çocuk Alaz ile benzerliğiyle bizi dehşete düşürmüştü. Sonra sonra onu araştırırken sosyal medya hesaplarının birinde bir ağabeyden bahsettiğine rastlamıştık. Hiçbir fotoğrafı yoktu fakat bu şüphesiz Alaz olmalıydı. Eğer ortada söz konusu olan gizli şeyler varsa soyadını değiştirmesi de olası bir seçenekti. Yine de doğru olması sanki aynı zamanda beni de yaralamış, benim de içimde kocaman bir boşluk açmıştı. Onun tanıyamayacağım biri oluşunun kanıtlarını bizzat kendim ortaya çıkardıkça umutsuzluklarımı körüklüyordum. Şimdiden o kadar yorulmuştum ki başımı yandaki denize bakan cama yaslayıp birkaç dakika boş boş ileriye dalmayı arzuluyordum.

“Anlıyorum,” dedi Alaz, sindirmeye çalışıyormuş gibi yavaşça konuşurken. “Bizden istediğin şey ne peki, her şeyi biliyorsan?”

“Bir de sizin ağzınızdan duymayı.”

Birbirlerine baktılar, devam ettim. “Yoksa…”

“Yoksa kısmını biliyoruz,” dedi Jülide, lafımı keserek.

Başıyla işaret verdi. “Anlat ona, Alaz.”

Alaz yapmak istemiyordu, ona vazgeçmesini beklediğini gösterircesine bekledi. Jülide elini onun koluna koydu.

“Mecburuz, okul…”

“Evet,” diye karşılık verdi en sonunda Alaz. Aynı zamanda bana onları bu duruma soktuğum için düşmanca bakıyordu. Ürperdim. Ona karşı duyduğum kuytu kırgınlık her celsede katlanarak çığ gibi büyüyordu. “Önce yemekleri söyleyelim. Ek olarak her iki tarafın da bir bardak suya ihtiyacı olacak.”

76…

Sude Esen

C

Kuğu

***** “Söylemem gerekirse…” Jülide sanki onu daima arkasından destekleyen bir şey varmış gibi dik durmuş, bıçağını etin üzerinde kaydırıyordu. Ne kadar az pişmiş tercih ettiğini gördükçe midem kalkıyordu ama bu, yaşadığım gerginliğin yol açtığı bir şey de olabilirdi.

“Uzun soluklu görevler yıpratıcı olabiliyor.” Çatalına taktığı eti ağzına götürürken devam etti. “Gerçi narkotik polisliği demek de bu zaten.”

Henüz ağzıma aldığım su boğazıma kaçarken histerik olarak öksürmeye başladım. Jülide elindeki çatalı hemen tabağına bıraktı, Alaz ise kocaman açılmış gözleriyle hiç durmamacasına öksüren bana baktı.

Narkotik polisi mi?

Gözlerime yaşlar inmişken beni mahveden bir yudum su boğazımı yararak yoluna baktı. Püskürtmediğime dua ettim, kıpkırmızı kesilmiş olmalıydım. “İyi misin?” Kendimi toparlamaya çalışırken öne doğru eğildiğim için Jülide’nin karşıdan yetişebileceği bir yerdeydim. Uzanıp omzuma hafifçe vururken o da şaşırmış gibiydi. “Ne oldu bir anda?”

“Suyun azizliği işte.” Biraz önce öğrenci sandığım iki kişinin gizli görevdeki polisler olduğunu öğrendim.

Alaz yüzümde bir ifade arıyormuş gibi yalnızca bakıyordu.

Normalde de güler yüzlü olduğu pek söylenemezdi zaten ama bu gece acımasızdı. Kaşları olabildiğince çatılmış, ince dudakları birbirine bastırılmıştı. Beni cezalandırmak ister gibi tek kelime etmiyordu. Bir nevi başarıyordu da. …77

Kuğu

C

Sude Esen

Yemekler geldiğinden beri biraz olsun hoşlanmadığım, üstelik önceden hiç tanışmadığım bir kızla haberinin olmadığı bir ölüm oyunu oynuyordum. Ufak bir kahkaha atmaya çalıştım. “Önemli bir şey değil.”

Elimi ona doğru keyiften dört köşe gibi görünmeye çalışarak uzattım. “Herkesin başına gelir.” Alaz’a baktım. “Sen de boğuluyorsundur illa ki arada sırada.”

Sert bir şekilde iç çekti, sanırım ‘hem de nasıl’ demeye çalışıyordu. Kremalı tavuk parçamı, umutsuzca boğulmamayı umarak ağzıma attım.

“Seninle geldiğim o… berbat yerlere neden gittin?”

Sesim biraz boğuk çıkmıştı. Dönüp nereden bahsettiğimi Jülide’ye de açıklayacaktım ki bakışlarındaki ifadeden zaten Alaz’ın ona her şeyi anlattığını anladım.

Biraz içerlemiştim. Demek ki gerçekten beraber çalışıyorlardı.

Hala algılamakta, kabullenmekte zorluk çekiyordum. Onlar…

Polisler.

Nasıl uyumlu, nasıl etkileyici yürüdüklerini anımsadım.

Adımlarını aynı anda, aynı sertlikle atıyorlardı. Düzen oluşturmak ve düzeni sağlamak için eğitim almışlardı.

Hayranlığım ve onunla gelen merakım gitgide artıyordu. “Şüphelilerin…” diye başladığında heyecansız, sakin sesiyle, ona odaklandım. “Faaliyetlerini izlemek, uyuşturucu madde kullanılabilecek yerler hakkında araştırma yapmak gibi istihbarat çalışmalarında bulunmak görevindeyiz.”

Elinin tekiyle bir peçeteyi çevirmeye başladı. Tişörtünün kol ağızları tabağına çok yakındı ancak bunu umursuyormuş gibi gözükmüyordu. “Bir öğrenci gibi rol yapmak zorunda olmadığım zamanlarda operasyon için bilgi toplamam 78…

Sude Esen

C

Kuğu

gerekiyor.” Sesi kısıldı. “Özellikle de bu cezayı çabuk bitirebilmemiz için.”

Ceza mı? Sorular sormak için kıvranıyordum ancak henüz bunu yapamazdım. Yalnızca kilit olan cümlelere ihtiyacım vardı, yoksa beni her an oyun dışı bırakacaklardı.

“Tam olarak ne planlıyorsunuz? İzleyeceğiniz yol ne?” diye sordum sırtımı dikleştirerek. Sesim bu soruları sıralarken hayli profesyoneldi, biraz alçaltarak kendime kızdım. “Bunu daha önce niye anlayamadım?”

“Orası çok seni ilgilendiren bir şey değil,” dedi Jülide yemekten sıkılmış gibi geri çekilirken. Ona sempati duymaya çalışıyordum ama yani bu cümleyi nasıl söylerseniz söyleyin kaba olmanın ötesine geçemezdi. Sonuç olarak…

Sinirlendim. “Öyle mi?” diye meydan okudum. “Peki ya size ilgilendirmesi gerektiğini söylesem?” Kaşlarımı kaldırıp oturduğum yerde biraz daha yükseldim. “Bu işin sizin için kısalmasını sağlayabilirim.”

Nasıl olacak hiçbir fikrim yok. “Öyleyse eğer, sen kimsin?” diye sordu Alaz en sonunda sabrı tükenmiş gibi. Bu soruya hazırlıklı gelmemiştim, daha çok şantaj temalı muhabbetler bekliyordum. Hiddetlendi. “Bizi açık seçik tehdit ediyorsun ve biz senin kim olduğunu bile bilmiyoruz. Söyleyecek misin, yoksa birilerinin arkasına mı saklanıyorsun?”

“Kimsenin arkasında falan değilim.” Çıkışmasına aldırmasam da işin kontrolümden çıktığını görebiliyordum.

Kollarımı bağladım. “Oyuna beni de dâhil edeceksiniz.” …79

C

Kuğu

Sude Esen

Jülide, Alaz’a gözlerindeki bir şeyle bakıyordu.

Okuyabiliyordum, onun halledebileceğine inanıyor ve kontrolüne bırakıyordu.

“Kesinlikle olmaz.” Şekeri elinden alınmış bir çocuk gibi öfkelendim ve ayağa fırlayarak masanın başına dikildim. Şimdi bana dikkatle bakıyorlardı. Etraftakilerin ilgisini çektiğimi fark ettim. Zerre kadar umurumda değildi.

Yalnızım ve siz yeni yolumu kapayamayacaksınız. “Çağlar’daki her şey benimle can bulur.” Ellerimi masaya yaslayarak onlara eğildim ve anlamaları için yavaşça telaffuz ettim. “İstediğiniz her ne ise… Bensiz ulaşamayacaksınız.”

Ve arkamı döndüm.

80…

Sude Esen

C

Kuğu

10. Bölüm Keskin bir Sessizlik

Maviye çalan kaldırım taşlarını yavaş adımlarla takip ederken doğmasından ancak birkaç saat geçmiş olan Güneş, tenimi yakıp gözlerimi rahatsız etmeden yüzüme vurdu. İki yanına masal diyarlarındaki gibi bembeyaz evlerin konumlandığı çiçekli sokaklar taptaze hanımeli kokuyorlardı. Bu sokaklarda yürürken evimden ne kadar uzaklaşsam da yine evimdeydim. Çok yakında olan denizin taze, tuzlu kokusu burnuma değerken bana burada olduğumu hatırlatan dost canlısı bir yel esiyordu. Teneke kutuların içinde açan renk cümbüşleri yolun iki yanında süregelirken balkonda kendine kahvaltı hazırlamış bir teyze gördüm. Yüzümde güller açtı çünkü size bir şeyin müjdesini verebilecektim: O romantik, yaz filmlerinde gördüğümüz ak saçlı ninelerin hepsi gerçekti ve emekli olup burada yaşamayı çok severlerdi.

Mavi renklerle dekore edilmiş, pürüzlü beyaz duvarlarında denizyıldızları asılı bir balık restoranı bomboştu. Birkaç adım daha attığımda –ki yanımdan tek tük erkenci insanlar da geçiyordu- tabak sesleri duymaya başladım.

Deniz malzemeleri satan dükkânın hemen yanındaki boşluğa tente çekilmiş, masalar atılmış, taş duvarlarına yaldızlı çerçevelerden birkaç unutulmaz Bodrum gecesi resmi asılmış ve müşterilere almaları için kocaman hazlar bırakılmıştı.

Birkaç turist oturup Meltem teyzenin hazırladığı kahvaltıyla meşgul oluyordu. Buranın sahiplerini tanıyordum. Annemle hemen hemen akran olan Meltem teyze ile babasının …81

Kuğu

C

Sude Esen

işlettikleri sımsıcak bir yerdi. İkisini de göremeyince selam veremediğim için üzülerek devam ettim.

Bodrum ve küçük tatil sokakları böyleydi işte. Dolaşırken kimsenin yüzünde strese rastlamazdınız.

Yalnızca biraz Güneş’ten bunalmış, bronz suratlar…

Her halinden yabancı olduğu anlaşılan uzun boylu bir kadınla, şişme simidinin içinde yürüyen sapsarı oğlanı denize inen yokuşu sekerek inerken izledim. Deniz mevsimi gelmişti sanki yavaştan.

Yürümekten yorgun düştüğümü fark ettim. Öte yandan okulda olmadığım için kötü hissetmiştim kendimi. Çağrı’yla aramıza zaman girmesini sevmiyordum. Okula bu son sene geldiği için onu bıraktığımda ne kadar aptalca da olsa başına bir şey geleceğini sanıyordum. Geldiğinden beri bir gün bile ayrılmamıştık çünkü.

Her ne kadar Alaz’ı görmek istemesem de –o geceden sonra yüzüme bile bakmamışlardı- ani bir kararla saatime baktım.

Buradan yavaş yavaş gitmeye kalksam ancak son iki saatteki beden dersine yetişebilirdim. Küçük sırt çantamın içindeki spor ayakkabılarımı anımsadım dalgınca. Başımı eğip kendime baktım. Gidecektim.

Adımlarım yeniden rüzgâra kapılmışçasına hafifti, yürüdüğüm yollar hep Bodrum’un karakteristik ruhunu taşırken okula yaklaştığımı biliyordum. Bilinçsizce sol bileğime baktım.

Mavi kelebek orada öylece bana bakıyordu. Onun değişmeyecek ve hep benimle kalacak olması fikri hoşuma gidiyor, beni ona daha çok bağlıyordu. O kelebek dövmesi, zaaflarımın, yeteneğimi tetikleyen duyguların ve henüz hissedebilen kalbimin temsilcisiydi.

82…

Sude Esen

C

Kuğu

Annem onu gördüğünde hoşnutsuzlukla alnını kırıştırmış ve yaşımı sormuştu. Benim için bir şeylerin herhangi bir anlama gelebileceğini düşünmüyor gibiydi. Özellikle hissedebilmek için sağ elimin parmaklarıyla ona dokundum ama bir şey olmadı. Sanırım arkadaşlarını da alıp midemden gitmeye karar vermişlerdi. Üzüntüyle gülümsedim.

Hep böyle olurdu zaten, birine bağlı kalamıyordum.

“Giremezsin.”

Gözlerimi ağır ağır başımda dikilen adama çıkardım. Önüme çıkmış ve kaba bir tavırla beni engellemişti. İlk kez karşılaştığımı düşündüğüm güvenlik bana boş bakışlarla bakmaya devam etti.

“Kerem Hoca’ya haber verelim o zaman. Ben burada, tam burada bekliyorum…”

Kollarımı bağlayıp yapılı adama baktım. Neredeyse bana bir ben daha eklemiş kadar uzun boyuydu. Saçının sol tarafına jilet atılmıştı. Daha da kötüsü bana okuluma giremeyeceğimi söylüyordu.

Hata.

Verdiğim ismi duyunca istemeye istemeye bir adım geri çekildi. “Öğrenci kimliğin?”

Cüzdanımdan çıkartıp kolumu uzatarak yüzüne doğru tuttum.

Bir şey demesine fırsat bırakmadan yoluma baktım. Arkamdan homurdanmalar duyunca iki çift laf söylemeye daha gidecektim ama birden pembe saçlarından tanıdığım Adel’e çarptım.

“Ah…” …83

C

Kuğu

Sude Esen

“Kanka önüne bakmadan mı yürüyorsun anlamıyorum.” Birkaç sene önce yaşadığı cilt problemleriyle pembe pütürler olan yanaklarına bakınca ona kocaman sarılma isteğiyle doldum ama kendimi tuttum. “Dersiniz yok mu sizin?”

“Bedenci turnuvalarla şehir dışına çıkmış. Biz de sınıfta oturuyorduk, sıkılınca bahçeyi turlayayım dedim.”

Uzanıp kolunu omzuma attı. “Seni çok kolay özlüyorum.”

“Ben de, bir tanem.”

Yüzünde sıcak bir mutluluk ifadesi oluştu. Bana iyice sokuldu.

“Hadi ön bahçeye çıkalım. Çağrı da arkamdan dışarı çıkmış.”

Aynı büyük adımlarla Çağrı’yı bulmak için dolandık. Halı sahada Mirza’yla birlikte oturuyorlardı. Yanlarında Hazal da vardı, Mirza’nın kucağına yatmış, sırtüstü telefonuna bakıyordu. Adel’den ayrılarak koşa koşa yanlarına gittim ve kendimi yeşilliğe attım. Çevrede çiçekler açmış, ağaçlar büyümüş ve köşedeki kırmızı dut olgunlaşmıştı. Alt dönemlerin onları yemesinden nefret ediyordum.

“Sizi yıkık ordusu, gözlerinizin feri gitmiş.”

Daha oturup da yerimi bulamamışken Çağrı elimi tutup beni kaldırdı. “Benimle gel.”

Beni halı sahanın dışına kadar neredeyse sürüklerken hepsi arkamızdan bakakalmıştı. İkimizin kâkülleri de hızımızla birbirine karışıyordu ve Çağrı hiç iyi gözükmüyordu.

Elimi bahçenin bir köşesine gelince bıraktı. Çevrede kimse yoktu; herkes dersine girmiş, bir şeyler dinliyordu. Gözlerim, Çağrı’nın delici bakışlarına çıkarken kanat çırpan bir kuşun sesini işittim. Meraklanmıştım. Onun gözlerinde hep “ben 84…

Sude Esen

C

Kuğu

iyiyim ve seni kurtaracağım” ifadesi olurdu. Her şeyden. O, insanları her şeyden koruyabilecek yüreğe sahipti.

Ancak birkaç gündür bu, benim üzerimde farklı bir boyuta ulaşmıştı. İlgisi kendimi güvende hissettirirken sanki beni görünmez bir şeyden korumaya çalışıyordu.

“Ne yaptın sen?”

Birkaç saniye donup kalarak ona baktım. Hayal kırıklığıyla fısıldayışının ardından beni kendine çekerek sarıldı. Ne söyleyeceğini tahmin edemeyerek bekledim. “Artık her gün…

Senin için de sana bir şey olacakmışçasına korkacağım.” Öylesine yavaş, öylesine üzgün söylüyordu ki kendimi kaybolmuş gibi hissettim. Çağrı’yı daha önce hiç böyle görmemiştim. O hep nazik, çocuksu, yaramaz ve iyiydi.

Tüylerim ürperdi. Alaz’la aramızda neler olduğunu öğrenmiş olabilir miydi? Ama nereden… Hayır, eğer o konuyla ilgili olsaydı biliyormuş gibi konuşamazdı. Bu olasılığı kafamdan atmaya çalıştım.

“Seni özledim.”

Kendimi ondan uzaklaştırdım. Artık hafifçe gülümsüyordu.

Neye uğradığımı şaşırmışçasına bir an için geriye sendeleyeceğimi sandım. Belli etmemeye çalışarak ben de ona gülümsedim. “Ben de seni özledim, Çağrı.”

Saçlarını karıştırınca biraz daha rahatladım. Neyse ki normale dönmüştük. O böyle davrandığında nasıl bilinçsizce sarsıldığımı hayretler içinde fark ediyordum. Onun desteğine ve gülen yüzüne ihtiyacım olduğunu… Çağrı bizim günümüzü anlamlandıran kişiydi. …85

Kuğu

C

Sude Esen

“Benimle biraz idman yapsana.” Eliyle düz renk bir tişörtle örttüğü karnına hafifçe vurdu. “Bu aralar her gördüğümü yiyorum.”

Birkaç saniye öylece baktım. Sonra ince bedenini işaret ederek gülümsemeye çalıştım. “Sen her zaman her gördüğünü yersin.

Metabolizmandan nefret ediyorum.”

“Teşekkür ederim. Artık bir yumruk atacak mısın yoksa seni…” Kaldırımı işaret etti. “Şuraya sereyim mi?”

Yerine gelen neşemle ufak bir kahkaha atıp üzerine atıldım.

Sağa çekilerek kaçınmaya çalıştı ama yine de yan tarafına yediği yumruğu ellerini kaldırarak kabul etti.

Uzun boyuyla tepeden baktı bana. “Düşünmeden hareket ediyorsun.”

Oflayıp kollarımı iki yanda sallandırdım. “Bunu söyleyen ilk kişi sen değilsin.” Birden ben daha ne olduğunu anlayamadan beni kucağına alarak koşuşturmaya başladı. “Ve yerinde dikilirken de düşünmüyorsun.”

Kendimi aşağı atmaya çalışsam da boğazımdan firar eden ufak mutluluk naraları onu inmek istediğime inandıramadı. Beni taşıyıp koşarken çeşmenin etrafından döndü. Başımı geriye atıp gözlerimi gökyüzüne çevirdim. “Mutluluk vermek için yaratılmışsın.” İkimiz de yüksek sesle söylediğim şeye gülerken Çağrı aniden durdu. Hafifçe öne doğru savrulurken Alaz’la karşı karşıya geldiğimiz için yüzümdeki sevinç ifadesi dondu. Onun da bir yere gitmek için attığı uyuşuk adımları durur gibi oldu.

Benden sonra bakışlarını Çağrı’ya çevirdi. Aralarında sessiz bir konuşma geçercesine, arkadaşım, yüzünden silinen gülümsemesini bir kenara bırakır gibi beni aşağı indirdi.

86…

Sude Esen

C

Kuğu

Ellerim hala onun boynundayken Alaz, bakışlarını yeniden bana çıkardı. İkisinin tek ortak noktasının ben olup olmadığını merak ettim.

Koyu teni üzerine vuran Güneşle nemli, bakışları hissizdi. Çabalayıp da ufacık bir duygu yakalayamadığım gözleri neredeyse canımı yaktı. Bileğimdeki dövme karıncalanırken elimi göğüs kafesimin üzerine atmamak için Çağrı’dan ayırmadım. Yanılıyordum. O kelebekler hala oradaydılar. İnsanlar anlattıkları zaman anlamakta sıkıntı çekerdim. Hep zihnimde betimlemeye, tasvir etmeye çalışırdım. Bir insan nasıl olurdu da kendisine sırt çeviren bir insana inatla sevgi duyabilirdi?

Sinirle onu ve yanındakini terk ettiğim geceden sonra hiç tanışmamış gibi yapmaya devam etmişti. Bana bir kez olsun bakmayıp karşılaştığımız ortamlardan uzaklaşmıştı. Bense, bana ve tüm çabama ettiği ihanetin etkisinden sıyrılmamışken bile içimde ona ait bir sızı duyuyordum. İşte bunun için de kendime öfkeliydim. Bırakıp gitmeyen insan olmadığını bile bile hayatıma nasıl yeni birini almaya çalışırdım? Belki de Alaz haklıydı.

Bu onlarla yürüyebileceğim bir yol değildi. ***** Artık ezelden beri yalnızmışım gibi hissetmiyordum.

Hatırladığım en belirgin şey Alaz’ı gördüğümde mideme giren ufak, uyarıcı bir kramptı. Yalnız olduğunuzdaysa duyabildiğiniz, sadece keskin bir sessizliktir.

…87

Kuğu

C

Sude Esen

Tehdidimin asılsız olduğunu anlamış olması ve bir daha öfkeyle de olsa bana bakmama ihtimali aklıma düştükçe boğulur gibi oluyordum. Hayır, bunun çocukluk olmadığını bilecek kadar büyümüştüm. İnsanlar buna çok daha başka bir isim koymuşlardı.

Adel’i artık çok daha iyi anlıyordum.

Kim olduğunu gizleyebilen, karanlık kumaşlardan dikilen ceketinin eteklerini tutup “Her ne yapıyorsanız beni de alın,” diyemeyecek kadar yabancıydım ona. Fakat biliyordum ki Alaz onu buraya hapseden kişiye duyduğu öfkeyi bana da paylaştıracaktı. Olabildiğince benden ve temsil ettiğim şeylerden uzak duracaktı. Ceza, demişti. Onun belki de tiksindiği sıralarda ben kendi isteğimle oturuyordum.

Onu yakalayabilmek için yeni yollar bulmaya çalışmak iflahımı kesiyordu. O geceden sonra endişelerin kucağında düşünüp durdum. Aynı çatının altında beni ona götürecek hiçbir şeyin olmaması içimde bir şeyleri kırıyordu. Çaresizlikle eziliyor, ani ataklarla elime aldığım telefonu sükûnetle bırakıyordum. Alaz’ın ıstırabı ruhumu sıkıyordu.

Kırılmıştım. Kafamda kurnaz tilkiler gibi dolanan ümitler pençesini çekmişti benden. Kendi isteğiyle alenen göz göze gelmiş olmasına rağmen benimle, yoluna devam etmişti.

Benim de aynısını yapmam gerekirdi.

Artık bir dahaki adım benden gelmeyecekti.

Ayaklarımı, oturduğum buz mavisi okul sırasının aşağısına sarkıtırken günün son zili çaldı. Bir köşede gürültüyle muhabbet eden arkadaşlarımdan önce toparlandım, bugün yalnız yürümeye ihtiyacım vardı.

88…

Sude Esen

C

Kuğu

Kapıdan uyuşuk adımlarla çıkarken başım eğikti. Hemen ileride duran bir çift postalı gördüğümde afallayarak ağır ağır kendimi dikleştirdim. Alaz zilin çaldığını fark etmemişçesine sınıfımın karşısındaki duvarda yaslanıyordu. Düşünceli gibiydi ve kanımca henüz hareket etmeye niyeti yoktu.

Buradan başka her yere donuk ifadelerle göz gezdiriyordu. Öyle ki sınıflardan çıkan öğrenciler bile onu fark etmiyorlardı.

Birkaç saniye sonra idrak ettiğim şeyle gözlerim açıldı. Ve vücudum kendini birden tüm hüzünlerinden arındırdı.

Gerçekten bir sonraki adımı atmış olabilir miydi? Benim için mi buradaydı?

Kararımı verip birkaç büyük ama sakin adımlarla tepesine dikildim. “O kadar bakmıyorsun ki…” Sesimi duyunca yüzümün tuzağına düştü. Yakınlığım yüzünden gözlerime bakmak zorunda kalmıştı. “Az kalsın tereddüt edecektim.

Sende galiba belli etmeme hastalığı var.” Çantamı hoplattım ve sırıttım. “Ama… Bana geldin değil mi?”

Somurttu. “Evet.”

Zaman kazanmak ister gibi şöyle bir geçip giden insanlara baktı. Bakışları eski yerine geldiğinde yeniden sonuna kadar mutlu bir suratla karşılaştı. Somurtan ifadesi yalancıydı.

Gözlerindeki rahatlığı hissediyordum. Sonra hiç beklemediğim bir şey yaptı.

Elini uzattı.

“Sanırım artık tanışmak zorundayız.”

…89

C

Kuğu

Sude Esen

11. Bölüm Karakter

“Ciddi olamazsın.”

Umut, kahverengi kıvırcık saçlara sahip, yakışıklı bir çocuktu.

Onu son günlerde görmemem, zayıflamış olduğunu fark etmemle tasdiklendi. Kocaman ve hiç de doğru olmayan bir tepki verdiğimi biliyordum ancak kendime engel olamadım.

Henüz provada olmadığımız için kıstırdığım ışığın izleri yüzümdeydi. Bomboş koltukların önüne serilen sahnenin ortasında ne yapacağımı bilemez haldeydim. “Üzgünüm Riva, üzgünüm.”

Kendi sorunumun düşüncesinden sıyrılıp Umut’a odaklanmam gerekiyordu. Karşımda üzüntüyle duruyor, ellerini saçlarından geçiriyordu. Bencilce davranıyordum. “Üzülme,” dedim, yalnızca benim fark ettiğim hatayı kendim için telafi etmeye çalışır gibi. “Ben olsam ben de giderdim, Umut.”

Bugün yalnızca repliklerle ilgili prova yapmamız lazımdı ama birden böyle çaresiz bir konuşmanın ortasına sürüklenmiştim.

Başrolümüz olan ve beni gerçekten oyunculuk yeteneğiyle büyüleyen Umut, dedesinin hastalığı ağırlaştığı için şehir dışına çıkmak zorundaydı. Oyuna çok az kala ve rolünde kusursuzlaştığı şu zamanda. Şu an korktuğu şey gerçekleşse onu son bir kez göremeyecekti. Şüphesiz gitmeliydi fakat peki ya...

Kendime kızdım. Şu an onun bu durumu benim gösterimden – bizim gösterimizden- çok daha mühimdi.

90…

Sude Esen

C

Kuğu

“Teşekkür ederim…”

“Gidebilirsin, Umut.” Ona gülümsedim. “Başımın çaresine bakarım. Beni biliyorsun.”

“Biliyorum tabii.” Ağırlığını bir ayağından diğerine verdi. “Yap şu oyunu!”

Cesaret verişine mahcup bir gülümsemeyle karşılık verdim, yine de içim bas bas ‘buraya kadar’ diyordu. Gerçi başka konularda kendi kendimi yanıltıp tam tersi olduğunu görmüştüm.

Alaz’ı sınıfımın önünde görünce nutkum tutulmuştu. Her seferinde ‘burada bitti’ mottomdan o kadar emindim ki…

Dilimin tutulduğu o saniyelerde elini saçına atmış, ben de biraz önce benim elimi tutan eline bakmıştım. Sonra “İtiraf etmek istemiyoruz ama sana ihtiyacımız var,” demişti.

Umut’un ne zaman el sallayıp çıktığını hatırlamıyordum.

“Sizi duydum.” Oyunda rolü olan Hazal, sahnenin arkasından yavaş adımlarla yanıma geldi. “Yerine Demir ya da Alpay’ı koyarız.” Elini, teselli vermek için omzuma koydu.

Hemen arkamda bulunan bir dekora şuursuzca çöktüm.

“Ya onların yerine?”

Sustuk. Harika gidiyorduk, gerçekten müthiş olacağına emindim. Bugüne kadar bu sahnede oynanacak en güzel oyun olacaktı. Gözyaşı akıtmam aptalca gelmesine rağmen kendimi durduramadım. Hazal beni nasıl sakinleştireceğini bilememişti, yalnızca provanın iptal olduğunu gruba mesaj atıp öylece yanımda dikilmişti. Belli ki o da çok üzülmüştü.

Galiba bunca emekten sonra dağılmak zorunda kalacaktık. …91

Kuğu

C

Sude Esen

“Kimseye bir şey söylemeyelim. Bir yolunu buluruz,” dediğinde onu başımla onayladım. Ancak birini bulsak bile sıfırdan başlamak zorunda kalacaktık. Buna vaktimiz yoktu.

Saatimin kolumda daha hızlı attığını duyumsadım.

Gözyaşlarımı silerken ayaklandım.

“Benim bir işim var. Sen ışıkları kapatıp kilitler misin?”

“Burası bende, git sen.”

Ona yeniden başımı sallayıp koridora çıkmak için kostüm odasını geçtim. Bomboş olan duvarları geçerken çok hızlı değildim. Yüzümdeki gözyaşı izlerinin silinmesi için daha fazla vakte ihtiyacım olduğunu biliyordum ama yoktu. Saat gelmişti. Bu endişelenebileceğim son şeydi.

Adımlarımı sağlamlaştırmaya çalışırken tek emin olduğum şey güçlü durmam gerektiğiydi. Uzanıp hızlıca kapalı basketbol sahasının kapısını ittirdim. Buraya özellikle kışın ders yapmak için ya da okul basketbol takımının maçlarını izlemek için gelirdik. Devasa alana hafifçe başımı kaldırarak baktım.

Tribünlerde gördüğüm kişiyle şüphem doğrulandı. Tüh, ters zamanıma denk gelmişlerdi.

Ağızlarının payını verecektim.

“Hayırdır?” diye seslendim aşağıdan alayla, gözleri merdivenleri çıkışımı takip ederken. Çenemle yanındaki kızı gösterdim. “Partnerin olmadan konuşma iznin yok herhalde?”

Alaz’ın bakışlarında hiçbir şey yoktu. Jülide ise apaçık rahatsız olmuştu. Başını dikleştirdi ve bana meydan okudu.

“Vaatlerin ne? Anlat.”

92…

Sude Esen

C

Kuğu

Koca bir adımla kırmızı-beyaz renkleri geçip yanlarına ulaştım. Hırçınlığıma hırçınlıkla karşılık verenlere daha büyük bela oluyordum. Öğreneceklerdi.

“Yavaş ol. O vaatlere muhtaçsın.”

Yanlarına oturdum. Alaz’ın gözleri ağladığımı anlamış gibi birkaç saniye yüzümde oyalandı. Sonra hatasız, kızıl saçları yüzünün iki yanına düşmüş kıza döndü. Uyarır gibi “Jülide,” dedi. Önce onun başını sallamasını bekledi sonra benim iç çekişime döndü. “Tamam,” diye devam etti ortalığın yatıştığını anlayınca. “Ne yapıyoruz şimdi?” Öfkem ve hayal kırıklığımdan biraz sıyrılmıştım. Bakışları altında birden saçımdaki örgünün nasıl durduğunu merak ettim ve hissettiğim heyecanın tadına baktım. Beklemesi üzerine boğazımı temizleyerek konuşmaya başladım. “Okuldaki her yere kolayca girip çıkabiliyorum. Öğretmenler, öğrenciler hepsi elimde. Ayrıca müdür yardımcısı…” Duraksayıp düşündüm, sanırım sayılırdı. “Arkadaşım sayılır.”

“Genç olan?” dedi sorar gibi.

“Genç olan,” diye onayladım.

“Peki ya…” Kızın akılda kalıcı sesini duymam bütün tüylerimi uyardı. “Sana bu ayrıcalığı veren şey nedir?” Üzerinde durulması gereken bir soru değildi. Ayağımı hafifçe tozlu zemine vurup içimdeki huzursuzluğu geçirmeye çalıştım.

Alaz yanında.

“Karakterim,” dedim cesurca.

…93

C

Kuğu

Sude Esen

Sessizliğin arasından “Sen kimsin?” sorusunu duydum Alaz’dan yeniden. Bu sefer sesinde başka bir şey vardı ve sanki bana değil, kendine soruyordu. Yine de omuz silkip cevap verdim.

“Hiç kimseyim. Rezil bir sıradan ya da ne derseniz…”

Sesim bomboş sahada yankılanmadı bile. Özellikle okulda kimsenin olmadığı bir zaman için sözleşmiştik. Kimse bizi birlikte görmemeliydi. Normalde hiçbir ilişkimizin olmaması gerekiyordu.

Normalde. Özellikle son söylediğim şey üzerine aşağı atmak için Jülide’nin bana laf sokmasını bekledim ama hiçbir şey demedi. İçten içe üzüldüm.

“Yanımızda olmak istiyorsun. Doğru mu?”

Aynı onun bana yaptığı gibi Alaz’ın gözlerinin içine bakmaya zorladım kendimi. Otoriter sesi sanki yıllardır birlikteymişiz gibi tanıdıktı. Gözlükleri olmadan gözleri çok daha güzeldi.

Onların nerede olduğu sorusu boğazıma dek yükseldi ama bunun yerine “Doğru,” dedim.

Neden diye sormadı. Ya ona herhangi bir cevap vermekten kaçınacağımı biliyordu ya da şimdilik sırasının gelmediğini düşünüyordu. İkisi de işime gelirdi.

“Ne yapacaksın?”

“Alpay ve çevresiyle ilgileniyorsanız…” Bilerek Jülide’ye doğru sesimi yükselttim. İrkildi. “Ki yüzde yüz eminim. Demir’le ikisi benim tiyatromda oyuncu. Onlara çok daha yakın olmanız için bir şeyler ayarlayabilirim.”

94…

Sude Esen

C

Kuğu

Aklıma gelen fikirle canlandım. Evet, sıfırdan başlamak için vaktimiz yoktu fakat belki biraz hızlandırırsak… İzlediğim onca dizi ve filmin bir faydası da blöf yapmayı öğrenmiş olmamdı. Hâlbuki bu ettiğim teklif konusunda ben de onlara muhtaçtım, haberleri yoktu.

“Bir saniye, doğru mu anladım? Oyuncu olarak mı?”

“Ben kabul ederim,” dedi Jülide, Alaz’ın sözünü keserek.

“Erkek,” diye ekledim. “Bir erkek oyuncuya ihtiyacım var.”

“Değiştirebilme şansın…”

Alaz da bu sefer onun sözünü keserek kabul etti. “Tamam.”

Dikkatimi ona verdiğimde dümdüz karşıya baktığını gördüm. Çenesini sıkmıştı. Bu fikri düşünmek bile midesini bulandırmış gibi göğsü inip kalkıyordu. Mecbur kalmasa asla kabul etmeyeceğini o an anladım. Ama önemi yoktu, mecburdu.

Hissettiğim belirsiz gülümseme tüm yüzüme yayılmadan önce kendimi ayaklanmaya ikna ettim. Karşılarına dikildiğimde Jülide kafasını kaldırdı, Alaz ise kıpırdamadı. Sanki şimdi ne yapacağını düşünüyordu.

“O zaman bir ara ararsın konuyu öğrenmek için,” dedim Alaz’a doğru. Sesimdeki heyecanı saklayamamıştım.

Jülide kıpkırmızı kesilmişti. Parmaklarımla telefon işareti yaptım ve onlara göz kırptıktan sonra arkamı döndüm.

…95

Kuğu

C

Sude Esen

Tek tek çıktığım merdivenleri ikişerli inerken sırıtmamı engellemedim.

Zafer benimdi.

96…

Sude Esen

C

Kuğu

12. Bölüm Zafer

Başımı tabağımdan kaldırdığımda evlerimizin sıralandığı yol boyunca yükselen ağaçların üzerlerinden kuşların uçtuğunu gördüm. Simla teyzelerin verandasındaki kahvaltımıza hoş bir katkıda bulunuyorlardı sesleriyle. Zaman, içinde bulunacağımız en güzel sabah saatlerinden biriydi ve hava harikaydı. Tatlı bir esinti çıplak omuzlarıma vuruyor, saçlarımdaki kumaş tokayı dalgalandırıyordu.

“Adel, o son poğaça benim,” dedim tehditkârca.

Bana ela rengi gözlerini kısarak baktı. Saçlarını tepesinde dağınık bir topuz yapmıştı ve boynuna astığı ince zincirli kolyeleri, yaptığı çatal hamlesiyle sallandılar. “Gel de al o zaman.”

Simla teyzenin ayıplayıcı bakışları altında meydan okurcasına karşılık verdim. Bize kızacak gücü kendinde bulamıyordu, dudakları her an gelecek bir kahkahayla açılacak gibiydi.

Dudaklarına sürdüğü narçiçeği rujla bizden daha genç gözüküyordu. İkimizin de çatalı aynı anda batmıştı lezzetli son poğaçaya.

Tabakta bir oraya bir benim tarafıma gidip gelirken daha ne olduğunu anlayamadan Berge’nin zalim çatalı onu bizden aldı.

Yanımda oturmasına rağmen ben yakalayamadan hepsini ağzına atmıştı bile.

Ağacın üzerinden bir kuş bizimle dalga geçer gibi kısaca öttü.

…97

C

Kuğu

Sude Esen

“Bu oğlun kaç beygir gücünde acaba, hiç ölçtürdün mü Sim?” diye sorunca ben, Adel gülmemek için garip sesler çıkardı.

Simla teyze güzel gözlerini oğluna çevirdi. Kadına ne zaman baksam hayran oluyordum. Sim, benim idolümdü. Boyum kadar bir evladım olduğunda onun gibi olmak istiyordum.

“Berge…”

“Haklısın anne, keşke misafirlere bıraksaydım.”

Adel masanın karşısından ona bir tane yeşil zeytin fırlattı.

“Sensin misafir.”

Berge’nin ağzına giren zeytinle birlikte yüzünde mutlu bir ifade belirdi.

“Doğru söylüyor,” diye bize katıldı Simla teyze. “İşine baksana sen artık, saat kaç oldu…”

Berge sandalyesini kaydırıp kalktı. “Kovulduğuma göre bana müsaade.”

Adel de onunla birlikte ayaklandı. “Beni de sizin oraya götürsene. Babamla buluşmam gerekiyor.” “İyi hadi gel.”

Saate bakarak onların peşinden ben de ayağa kalktım. İçim yine beni bekleyen yeni bir gün için kıpır kıpırdı. Üstelik bu günlerin içine birer birer Alaz’ı da koymuşken. Onun yüzüme bakarken ya da benimle ilgili bir şeyleri merak ederken ki halleri aklıma düştükçe yanaklarım kızarıyor, ruhum bir yerlerden kendine enerji sağlıyordu. Onunla ayakta kalıyordum. “Benim de okula gitmem lazım.”

98…

Sude Esen

C

Kuğu

“Masa bana mı kaldı şimdi?”

Uzanıp onu alnından öptüm. “Akşam yemeğini de ben hazırlarım. Söz.”

Adel ile Berge’nin peşinden verandadan aşağı atlarken arkamdan el salladı. Ben de onlara el salladım. Ters yöne gittiğim için yürüyecektim. “Tiyatro provam var, Sim. Beni bekle,” dedim kırıtarak. Arkamı dönüp yoluma bakarken kahkahası ardımdaydı.

Adımlarım gittikçe yaklaşan binaya çekildikçe içimdeki heves artıyordu. Sonunda artık evim kadar aşina olduğum o köşeye geldiğimde Çağlar’ın önünde birisini gördüm. Onu izlerken yüzüme oturan gülümsemeyle yavaşça kulaklıklarımı çıkardım ve başımı yana eğdim. Girmekle girmemek arasında bocalıyor, bazen kendi etrafında bazen de yemyeşil bir ağacın yaprakları çevresinde dönüyordu. Alaz, her gün geldiği yere yabancıydı.

Her şeye olduğu gibi.

Girmeye karar vermiş gibi ilerleyince hızlandım. Arkası dönük olduğu için beni göremeden yanına yetişmiştim. “Tomayla gelmeni beklerdim?”

Bana yan yan baktığında arsızca gülümsedim.

“Başımı belaya mı sokayım?” dedi narkotik polisi olduğu ve toma kullanmadığı gerçeğini es geçerek. “Alpay beni orta halli bir ailenin korkak liseli çocuğu sanıyor.”

Bunu duyduğumda neredeyse kahkaha atacaktım. Okul bahçesindeydik artık, etrafta kimse yoktu. “Kesinlikte aptal olmalılar. Peki, gerçekte sen kimsin?”

Bu birbirimize bıkmadan usanmadan sorduğumuz sorulardan en tehlikeli olanıydı. İçimden neredeyse elini tutup ‘görmüyor …99

C

Kuğu

Sude Esen

musun ne büyük tuzaklar kuruyoruz birbirimize’ demek istedim.

Somurttu ve hızlandı. “Yürü. Karıştırma şimdi.”

Süratle yoluna bakarken alnına sarkan saçları aşağı yukarı sallanıyordu. Parlak camların ardına saklanmış gözleriyle ileri bakıyordu. Zıplayıp çerçevesine parmağımla bir fiske attım.

“Gözlük yakışıyor.”

Cevap vermek yerine daha da çok surat astı. Hayatımda ilk kez onun kadar ters bir insanla karşılaşmıştım ama yine de iyi idare ediyordum. “Ne var?” diye sordum sataşırcasına. “Şu an yapabileceğim onlarca şey vardı.”

“Ne gibi mesela?”

Benimle baş edemeyeceğini anladığında sağa sapıp “Aşağı inelim,” dedi. Bugün okulda sınav olduğu için kantin de açıktı.

Sesimi çıkarmadan onu takip ettim. Geliyor muyum diye bakmıyordu. Nasıl olup da onun attığı adımların görünmez izlerine basmak için çabaladığıma baktım. Anne ördeğin peşinden giden yavru ördeklere benzetiyordum irademi. Bu düşünce beni güldürdü.

Yanına vardığımda “Kahve ister misin?” diye sordu.

Uyumlulukla başımı salladım. Kendisine sert, şekersiz bir şey alırken bana kremalı sıcak kahvelerden söyledi. Düşünceli biriydi. Her zaman olduğu gibi bardağa bir karton daha geçirişini izledim fakat bu sefer daha yakındım ona. Demek bir şey gerçekten istenilince bir şekilde yapılabiliyordu.

Gözlerime bakmadan kahveyi elime tutuşturduğunda “Teşekkürler,” dedim. Sanki iyi bir şey yaptığı için utanmıştı.

“Dönem bitince görevinizin bittiğini söylemiştiniz bir kere,” 100…

Sude Esen

C

Kuğu

diye sürdürdüm konuşmayı. “Neden sadece beklemiyorsunuz?” “Çünkü bu aralar sinirimi bozuyorlar.” Çalan telefonunu açıp bana “Bir saniye…” dedi. “Tünaydın kardeşim, söyle.”

Yüzü neredeyse gülüyorken kahvemi yudumladım ve gözlerimi ona sabitledim. Bir yandan da merdivenleri tırmanıyorduk tiyatro provasına yetişebilmek için. Saate bakmasam da geç kaldığımızı tahmin edebiliyordum.

“Canın mı sıkkın? Anlat, yardımcı olabileceğim bir şey varsa…”

Hattın ucundaki kişiyi dinledi. “Anlıyorum, zor bir durum.”

Bir şey dikkatini çekmiş gibi kaşlarını çattı. “Onu bir daha söyler misin?”

Biraz düşündükten sonra konuşmaya devam etti. “Tiroit bezinin arkasındaki kemik düşerek kırılmaz ama. Emin misin o kemik olduğuna?” Yeniden onu dinledikten sonra gözleri heyecanla açıldı. “Bulmuşsun işte kardeşim! O kemik elle kırılır. Kaza değilmiş yani.”

Elimdeki kahveyle göz göze geldim. Sanırım son yudumu çıkaracaktım. Düştüğüm dehşet ifadesiyle Alaz’ın son söylediklerini duymadım. Telefonunu cebine sokuşturmuştu bile. Bana bakarken tebessümünü gizledi.

“Adli tıptan bir arkadaşım. Senin başka sorun var mı?”

Mide bulantısıyla yutkundum. “Gerçekten yok.”

Başını sallayıp güldü. ***** …101

Kuğu

C

Sude Esen

Kendimi capcanlı hissederken kahvemin son yudumunu da içip Alaz’ınkine uzandım. “En çok sahnede, birilerinin karşısında özgürüm. Bence oyuncu olmak istememin en büyük sebebi bu. Yani…” Boş kahve kutularını çöpe atıp devam ettim. “Eğer olduğun kişiden sıkıldıysan, kendin de dâhil her şeyden soyutlanmayı arzu ediyorsan istediğin herhangi birine dönüşebilirsin.”

Ona baktığımda söylediklerimle çok ilgilenmediğini görmüştüm. Yalnızca yüzümdeki ifadeleri inceler gibi her söz, her cümlede değişen mimiklerimi takip ediyordu. Ona bu tarz şeyler çok uzak geliyor olmalıydı, anlayışla ilerledim ve karşımıza çıkan kapıyı açıp onu tiyatro salonuna çıkardım. Bu kadar yüksekten buraya her baktığımda kendimi etkilenmekten alamazdım. Kalın, yalıtımlı duvarlar arasında aşağıya doğru dizilmiş kırmızı koltuklar ve sonunda yükselen ışıklı, harika bir sahne. İki yana asılmış iki kırmızı perde…

Dönüp ona baktığımda yalnızca aşağıda bizi bekleyen insanları süzdüğünü gördüm. Hazal’ın, Alaz’ın geleceğinden haberi vardı ve sebebini de biliyordu fakat diğerlerine onu nasıl açıklayacağımı bilmiyordum. Yeteneği de ilgiyi de bahane edemezdim. Ezbere gitmeyi tercih ederek merdivenleri inmeye başladım. Üzerinde salaş şeyler bulunan Alpay bir adım öne çıktı. Esmer bir çocuktu ve pek mütevazı biri sayılmazdı. Demir’in referansıyla burada olmasına rağmen ona alışmamız biraz zor olmuştu. Yine de bu seneki gruptan memnundum.

Omzumun üzerinden hemen arkamdaki Alaz’a doğru konuştum. “Bu sene çok replik yok. Daha müzikal bir oyun planladık. Bak-“ Sahneyi işaret ettim. “Şu en sağdaki kısa

102…

Sude Esen

C

Kuğu

saçlı, kumral kız Nazlı, dans çalışmalarını ve müzikleri üstlendi.”

Son merdivenleri de inerken heyecanım gittikçe artıyordu.

“Onu çok görmeyeceğiz çünkü dans ve müzik bizden ayrı prova ediliyor. Son iki hafta her şeyi birleştireceğiz.”

Ufak merdivenleri tercih etmeyip yukarıdaki Demir’in yardımıyla sahneye çıktım. Alaz onun uzattığı eli tutmadı.

“Vay, vay, vay! Alaz Bulut demek,” dedi Alpay, Alaz’ı kendine has, özgüvenli bakışlarıyla süzerken. Hazal ile göz göze geldik. “Oyunculuğunun iyi olduğunu hiç bilmiyordum.”

Alaz yanımda yakışıklı bir büst gibi dururken paniklediğimi hissettim. Ona şöyle bir bakmıştım da… O, oyuncu olabilecek son kişiydi. Ve eğer Alpaylarla anlaşamazsa oyun büyük bir çıkmaza girerdi.

Hiç beklemediğim şekilde can yakarcasına keskin bir gülümsemeyle baktı ona Alaz. “Daha bilmediğin nelerim var neler…”

Alpay onun gülüşüne bakıp kaşlarını kaldırdı.

“Hem…” diye devam ettirdi Alaz, ben gökten bir şeyler inip de çenesini kapatmasını dilerken. “Sende de pek tiyatrocu hali yok?”

Gözlerimi yumdum. Evet, ikiniz de buraya ait değilsiniz, biliyorum. Sizi seçtiğim için dünyanın en beceriksiz yönetmeni de olabilirim ama sahnelenmesine çok az kaldı ve tüm okul bunu bekliyor.

“Kendinize gelin.” …103

Kuğu

C

Sude Esen

İstemsiz çıkışmam ikisine de ulaşırken gözlerimi aceleyle açtım. İkisi de neredeyse şaşkın diyebileceğim ifadelerle bana bakıyorlardı. “Yani artık başlamamız gerektiğini kastediyorum.”

Hazal’la Nazlı’ya bir bakış atıp nefes aldım. Yüzde yüz gerginim.

Hazal yetişir gibi elime Alaz’ın zımbalı senaryo kâğıdını tutturdu. Gülümsemeye çalışarak sahnenin ortasına doğru geri geri gittim ve dikkatlerini üzerime çektim. “İlk kız oğlanı görse de…” Kollarımı beni, sahnemi ve oyuncularımı takdim eder gibi iki yana açtım. Gözlerim benden izinsiz Alaz’a kaymıştı. “Hikâye asıl, oğlanın kızı görmesiyle başlıyor…”

104…

Sude Esen

C

Kuğu

13. Bölüm Minik Kuş

Önüme bir ödülmüşçesine sunulan günleri bir bir harcamaya yatkındım. Dönüp yakın maziye baktığımda onlara karşı daha hoyrat, daha savurgan yaklaştığımı görebiliyordum. Şimdiyse duvarlarda, elimin altındaki renkli ekranlarda karşıma çıkan takvimlerden kaçar olmuştum. Son senemizdi bu; artık hepimiz bundan sonrasını düşünmek zorundaydık. İçimde Riva adını verdikleri kız, burada, Bodrum’da zamanı durdurmak istiyordu. Sıkılana ya da birileri onu terk edene kadar.

Günler derken… Günler yalnızca takvimden kopan kâğıt parçaları gibi arkasına bakmadan uçup giderken alıştıklarıma daha da bağlanmaya, hayatıma yeni giren insanlara da aşina olmaya başlamıştım. Alaz Bulut dedikleri yabancı çocuğu da gerçek adını kendi ağzımla söyleyişimle birlikte tanımaya başlamıştım. Şimdiyse o kadar benden, o kadar bana ait geliyordu ki… Sırrı sadece ama sadece benimdi. İşin sürekli beni uyaran kısmı da sahici Alaz’ın bana alışıyor olması gerçeğiydi. Kendimi bir türlü aksi için ikna edemiyordum. Bence kesinlikle alışıyordu.

Tiyatro provaları ise bunun için kocaman bir araçtı. Her şey böylesine hızla gelişirken içimde, aklımı meşgul eden derin karanlıklar da vardı. Her ihtimalden korkar olmuştum. Aşk sahneye çıktığında insanın hep hüzünlü olmasıymış. Ve yaşadığım dinginlik, yaptığım tüm bu değişik şeyler ve içimde körüklenen apansız cesaretler her aşkın insanı biraz değiştirebileceğinin göstergesiymiş. …105

Kuğu

C

Sude Esen

İşte bu bahsettiğim günler gibi biz de hızlanmıştık. Alaz metni ezberlemek üzereydi. Beklediğimden çok daha iyi gidiyordu fakat kadrodaki kimseyle kaynaşmaması önemli bir eksiklikti.

Buna diğerlerinden az olmasına rağmen ben de dâhildim.

Anlaşsak iyi anlaşırdık ama bunun olmaması için özellikle çabalıyor gibiydi. Onu destekleyişim, cesaret verişim, durup dururken ona gülümseyişim Alaz’ı şaşırtıyor, hatta ona korku veriyordu.

Ama içimde bir yerlerde artık bana onları tuzağa düşürdüğüm ve tehdit ettiğim için kızmadığını ve Riva’yı, davranışlarını kabullendiğini biliyordum. Çatık kaşları ve siyah bakışları altında bile bu benim için bir gerçekti. Utangaç bir çocuktu içi.

Tüm bunları düşünürken ona dalmaktan başka bir şey yapamamıştım. Sahnenin ucuna oturmuştu, sarkıttığı ince bacakları yere değiyordu. Gömleği, öne doğru eğildiği için omuzlarından hafifçe gerilmişti. İzlendiğini fark edince bana çevrilen bakışlarından kaçıp başka yere döndüm. Dikkatimi, çalışan Hazal ve Alpay’a çevirmeye çalışsam da ona çekiliyordum. Yaptığı işe odaklanışı, düşünür gibi alnını kırıştırışı kusursuzdu. İkinci kez yakalandığımda artık bir şey söyleyecekmiş gibi tamamen bana döndü. Şirin bir edayla gülümsedim kocaman.

“Her zaman böyle mutlu musundur?” diye sordu.

Böyle bir soru beklemiyordum.

“Hayır,” diyerek gerçeği saptırdım. İnanmamış gibi kaşlarını kaldırdı. Elimi gevşekçe salladım. “İyi, hadi devam et sen.”

“Bak, bana ne zaman böyle desen yaptığın şeyi yapmaya devam ediyorsun.”

106…

Sude Esen

C

Kuğu

Kelimeleri hızlı hızlı telaffuz edişi çok gülünesiydi. “Ay, nasıl da tanımış beni,” diye dalga geçtim ona doğru eğilip.

Belime koyduğum ellerimle duruşuma bakıp “Yılışık,” diye söylenerek yaptığı işe geri döndü. Kâğıda öyle bir bakıyordu ki sanki yüzünde ufak bir gülümseme vardı. İçimde kocaman bir mutlulukla geri geri gittim ve elimle beyaz gömleğiyle yine her zamanki gibi çok iyi gözüken Demir’e işaret verdim.

“Işıklar açılsın. Prova başlıyor.”

O, düğmeye bastığında Alaz’ın üzerine düşen cılız ışık yanlardan desteklenerek tüm sahneyi romantik bir şekilde aydınlattı. Bu hisse bayılıyordum.

Bu tarafta olmak benim kaderimdi.

“Kostümler temin edilmedi hala Riva?”

Role girerken neşeli neşeli süzüldüm. “Aksilikler aksilikler…

Buraya gel.”

Hazal ile Alpay sırayı biliyordu, bu yüzden öndeki kırmızı koltuklara geçtiler. Alaz da onun sırası olmadığını anlamıştı, onlara katıldı. Demir “Dans sahnesi?” diye tahmin yürütürken keyifli gibi gözüküyordu. Yakalarını çapkın prense yaraşır şekilde kaldırıp uzun boyuyla karşımda durdu. Gözleri bir mücevher gibi parıldıyordu. Elimi kibarca kavrarken dudakları kıvrıldı, yüzü daha da yakışıklı bir hale büründü.

Alpay müziğin taklidini yaparken ufak bir kahkaha attım ve nazikçe Demir’e doğru savruldum.

“Diyeceğim ki…”

Bu sefer de onun kontrolünde geriye gittim. Saçlarım yüzüme döküldü. Partnerimin sakin sesini duydum. “Biliyorum.” …107

Kuğu

C

Sude Esen

Başımı sallayarak rolümü oynamaya başladım. “Ben bembeyaz tüylü minik bir kuşum.”

Beni ezberlediğimiz gibi kendine çekti. Burun buruna geldik.

Kostümlerle tam burada ona dolanmamayı diledim.

“Avucunda saklasan boğulur, açsan kaçar giderim.” Güç alıp kendi etrafımda iki tam tur döndüm. Işıkların hepsi birbirine girmiş gibiydi, sahnenin duvarlarıyla Alazları bulut bulut gördüm. Kollarında geriye doğru eğildiğimde “Âşık olamam,” dedim başımı iki yana sallayarak. Demir ‘çok yazık’ der gibi dudaklarını büktü. “Gönülden gönüle konar ve göçerim.”

Müzikalin hakkını verircesine sahne çevresinde dans ederek son bir kez daha salındık ve seyircilere döndük. Selam verir gibi dururken tiz sesim duyuldu. “İşte hepsi bu!”

Bir anda nefes nefese kalmıştık. Göğüslerimiz hızlı hızlı inip kalkıyordu. Özellikle beğendi mi diye Alaz’ın gözlerine bakmayı denedim ama kollarını iki yana yaslamış öylece duruyordu. Hazal ile Alpay’ın alkışını duyarken hayal kırıklığına uğradığımı hissettim. Demir ellerimi bıraktığında sakinleşmeye çalışırken boş koltuklara göz gezdirdim ve “Hazal sıra sizde,” dedim. “Alaz benimle geliyorsun.”

Bir çırpıda sahneye tırmandığında arkamı dönmüştüm bile.

Hızlı hızlı arkaya, kostüm odasına yürüdüm. Diğerlerinden uzaklaştığımızda arkamdan seslendi. “Başrole ihtiyacın vardı değil mi?”

Afalladığım için bilinçsizce bir an yavaşladım fakat sonra ona bakmadan devam ettim. Şimdi beyaz duvarlı kulise çıkmıştık.

Bir köşede ışıklı bir makyaj masası ve kostüm dolaplarıyla askılıkları, bir köşede de içinde Shakespeare soneleri olan bir kitaplık vardı. Çok dolu değildi ama pofuduk koltukları ve müzik için koca hoparlörleriyle burayı seviyordum.

108…

Sude Esen

C

Kuğu

Yüzüm iyice asılmışken anlamasın diye gözlerine bakmadan askılıkları karıştırdım. Neyi alacağımı biliyordum, ne var ki dikkatim dağılmıştı. Alakasız, oldukça berbat bir şapkayı kafasına, bunu kullanacağını düşünüp iyice pişman olsun diye taktım. “Nereden biliyorsun?”

“Buraya ilk geldiğim anda anladım.” İyi yaptın, dercesine elimdeki kumaşları sertçe eline tutuşturdum. Ona bakmıyordum ama devam etti. “Zaten başrol olmadan prova başlamaz. Benden önce birinin olması lazımdı.”

Beni köşeye sıkıştırmak için bile olsa hevesli konuşması ve teorilerini doğrulamamı beklediği o yüz ifadesi canımı alıyordu. Solumdaki apoletlerden ona ait olana uzandığımda ona bakmaktan kendimi alamadım. Öylece birbirimize bakar halde kalmıştık. Bir anda sanki soluk yüzüne tüm ışık huzmeleri yansımış, sert simasına narin, sihirli bir şeyler katmıştı. Onun düşmanıydım. Onu seviyordum.

Beni onlardan görmediği fikri canımı acıtırken parfümünü bir adım yakından almak için yanına sokuldum. Apoletleri takmasına da yardım etmem gerekiyordu. Yoksa bu çocuk ölse nasıl nasıl bir araya getirip de yapacağını bilemezdi.

Gözlerinden sanata duyduğu inancın ne denli zayıf olduğunu anlayabiliyordum. Zaten bir polis olduğuna göre strateji adamı olmalıydı.

Işık hala ikimizi aydınlatıyordu. Sert, soğuk, yabancı kokusu daha tesirliydi şimdi. Ellerim omzuna giderken yüzüm yüzüne yakındı. O ise tetikteydi.

Bu dünyaya ona meydan okumaya gelmiş gibiydim. “Yani?” diye sordum, gizli bir özgüvenle. “Bırakıyor musun?” …109

Kuğu

C

Sude Esen

Aksi sesiyle somurtur gibi konuştu. “Devam et.”

Gülümsememek için dudağımı ısırdım. Bırakmıyordu. Hala bir şeyleri ayarlamaya çalışırken göz ucuyla ona baktım. Nefes almıyordu ve çikolata teninin pürüzsüzlüğü göz alıcıydı.

Diğer omzuna geçerken bana bakmadı. İşim bitene dek yeminliymişiz gibi konuşmadık. Ama biliyordum ki aramıza hep konuşmadıklarımız giriyordu. Bizi içimizde yaptığımız planlar, oynanmaması gereken dengeler ayırıyordu. Bense onun yaşamında yer edinmeye çalışan bir masal kahramanıydım sadece.

Yanından ayrılırken kollarımız sürtündü. Ben de nefes alamıyordum. Sahneye çıkan kapıyı araladığımda “Minik kuş!” diye seslendi bana alayla, arkamı dönüp onun çarpık gülümsemesini görmemi sağlamak için.

“Bu gece benimle buluş…”

110…

Sude Esen

C

Kuğu

14. Bölüm Öfke ve Kabul

“Hiç iyi değil.”

Kafamı bulandıran düşüncelere bir taş misali çarptı zarif sesi.

Onu yeterince uzun zamandır tanıyordum; iyi değil diyorsa iyi değildi. Toparlanmaya çalıştım. Ayılamıyordum.

Ne zaman bu duruma geldiğimizi çözmeye çalışıyordum fakat kızın yolun karşı tarafındaki bakışlarından öncesi yoktu; hayatımıza biz daha ne olduğunu anlamadan dâhil olmuştu. Bu sefer de yine, yeniden benim suçum olduğunu düşünmek istemiyor olsam da Jülide’nin bakışlarından bile çekip alabiliyordum. Yalnızca birkaç ölümcül hafta daha sabrettikten sonra kapatmalıydık bu bize hayatımızın bedelini ödeten çalkantılı dosyayı.

Bir daha buraya uğramayacaktım.

Bazen camın dibine yavaşça yürüyüp böyle bir durumda düşmeseydim bu ada misali küçük semte, nasıl duygular besleyebileceğimi düşünürdüm. Sonra ise neredeyse nefes nefese tabancamın yanına gider, uzun uzun elimde çevirir dururdum.

Mesleğimde duyguya yer yoktu.

Onu bu yüzden seçmiştim. Bu yüzden seçilmiştim.

“Amcam aradı, ona söyleyemedim,” dedim, kafamdaki yük olmaktan öteye gidemeyen bulutları dağıtmak için. Yandaki göstermelik maun raftan aldığı ciltli, kalın kitabı elleriyle inceledi. …111

C

Kuğu

Sude Esen

İkimiz de kimden bahsettiğimi iyi biliyorduk.

“Sürekli rapor istiyor.”

“Haklı,” dedi kitabın yılan gibi kıvrılan dokusunu, yüzeyini elleriyle okşamaya devam ederken. Kaşlarını kaldırmıştı. “Ona ne isterse vermelisin. Seni o kurtardı.”

Kitabı kucağına bırakıp bu sefer ellerini saymak için kullandı.

Aşina olduğum sözlerin dilinin ucunda olduğunu hissettim. “Ülkeden sürülebilirdin, hapse girebilirdin.”

Yeniden nefesimi daraltan o hisle sarılırken içim aniden ayağa fırladım. Bu dengesizlikle kıyısından döndüğüm doktorluk mesleğinde insanlara yarardan çok zarar sağlayacağıma emindim. Jülide ise davranışlarıma alışkındı. Bazen tüm bu tepkilerimi normal olarak karşılaması iyi mi diye düşünüyordum. Kafamdaki her bir düşünce sahası dolaşarak kördüğüm olmuştu.

Raflara doğru sıkıntılı adımlar atarken defalarca duyduğum sesi arkamdan geldi. “Bütün ülke seni konuştu günlerce. Kimi konuştuğunu bile bilmeden…”

Biliyorum. Ve artık geride kalması gerekiyor.

Adımlarım daha da ağırlaşırken zihnim bu ikazlarla savaş alanına döndü. Sürekli çalışıyor, tüm bu her şeye bir çözüm arıyordu.

Bulamıyordu.

“Alaz,” dedi, ben arkamı dönüp onun kızıl saç örgülerinin koyulaştığını görürken. Sert bakışları gözlerime değdiğinde hissettiğim kördüğüm daha da belirginleşti.

“Kendi adaletini sağlamaya çalışanlar da cezalandırılırlar.”

112…

Sude Esen

C

Kuğu

***** Sert, inatçı adımlarım yerine atan nabzımın adi bangırtısını ve bastıran karanlıkla cesaretlenen cırcır böceklerini duyuyordum. Onlar bir zaman sonra kesintisiz ötmekten çatlayıp ölürler. Benim sonum da bu.

Sinir ve geleceği öngöremememin huzursuzluğuyla bileklerimdeki gücü yitirdiğimi fark ediyordum. Bünyem artık çok zayıftı. Mutlak kuvveti sağlayan tek şey beyindir. Cezama onunla başlamışlardı. Beni manipüle etmenin tek yolu, diye düşündüm elimi çileden çıkmış gibi arabamın kapı koluna atarken. Başarıyorlar.

Kendimi son anda frenleyebilirken “Geçmişte korku nedir bilmiyordum,” dedim sesim sessizlikte yankılanıp büyürken dalga dalga.

Gölgelerin içindeki kızıl, uzun saçlı kız acele etmemişti. Sanki o arabaya henüz binmeye hazır olmadığımı biliyordu. Biliyor olmalıydı, çünkü kelimelerimin yalnızca ona ulaşmasına izin verirdim. Zaaflarımdan yalnızca ve yalnızca ona bahsederdim.

Fısıltılı zihinlerimiz yorgunlukla kaynardı birbirine. Biz seçilmiştik, birbirimiz için. “Şimdi korkmaktan öylesine yoruluyorum ki…”

Ellerimin titremesini ondan saklamıyordum. Zifiri karanlıklarımızda bile görebileceğini biliyordum. Beyin, kuvvet sağlar.

Günden güne zihnimi çözüyorlardı.

Bana “Alaz, telefonun çalıyor,” diyene kadar sesini algılayamadığım cihazı elime aldım. Eğer derhal …113

Kuğu

C

Sude Esen

toparlanamazsam başarısız olacaktık. Ekranın soğukluğu kulağıma değdiği anda sesini işittim.

“Riva’yı bu işten uzak tut, Alaz.”

Bu hayat üzerindeki tüm hayal kırıklıklarımı öfkeye dönüştürmeme sebep olan kişinin sesini. İlk kez karşımda kesik kesik değil, keskindi konuşmaları.

“Ne yaparsan yap,” diyordu, ikazını beynime kazımak ister gibi hırsla. “İkisini bulaştırma.”

Jülide’nin bakışları altında “Kişisel düşünemeyiz,” dedim biraz daha arabama yaslanırken. İlk kez sakin taraf bendim. İnsanların üzerimizdeki etkisini telefondaki kişinin çileden çıkmasıyla yeniden gördüm. O sarışın kızın hayatımıza girmesinden sonra böyle mi olacaktı artık bitmeyen, tükenmeyen kavgamız?

“Böyle olması gerekiyordu,” diye tamamladım hafifçe.

Gözlerim ayak bastığım zemine indi. Haklı olduğunu biliyordum. Onun karşısında ben hep deli taraftım. O ise doktor.

“Biz zaten boğazımıza kadar bu işe battık!” diye karşılık verdiğinde içimde akan kanın sağır edici sessiz yolunu her bir damarımda hissettim. Tik taklar atarken elim hala titriyordu. Öfke.

“Başkasını almayacağız.”

Ne zaman yanıma geldiğini fark etmediğim Jülide elini usulca omzuma koydu. Üzerime sessiz birinin sahte karakterini zorla vermişlerdi. Artık öfke patlamalarım, geçirdiğim sinir harpleri, bu gaddar tepkisizliklerimle yol buluyordu kendilerine.

Odaklanmaya çalıştım ama başka bir varlığın sesini 114…

Sude Esen

C

Kuğu

duyamadım tavansız caddede. Yalnızca zalim bir gece vardı gün gibi ortada olan. “Şimdiye kadar her atağına dalgasız deniz oldum.”

Yapacağı kapanışı merak ediyordum, dikkat kesildim. “Şimdiden sonra fırtına olurum, Alaz.”

Son kelimesinde aynı adı çocukluğundaki fısıldayışını anımsadım. O zaman ortak bir hayalimiz vardı. Bana ihanet etmeden önce. Çatıya çıkıp hayal kurduğumuz o günlerin hepsini acı bir çocukluk hatırası olarak bırakmıştı. Yüzüme kapanan telefon şaşırtmadı.

Kendimi Jülide’nin dokunuşundan kurtarıp sürücü kapısını açtım. “Gidelim.”

Her şeye karşın; biliyordum. Sürüklendiğimiz tüm kasırgalara ben sebep olmuştum. ***** Taş bir duvarı aydınlatan farları söndürüp buraya geleli bir saat olmak üzereydi. Üzerimize çöken stres geceden ağırdı.

Profesyonel iş yapmaya alışkındık, böyle ekstra durumlar bizim için riskliydi.

Jülide tabancasındaki mermileri yeniden kontrol ederken oturduğum birkaç metrelik duvardan aşağı atlayıp deri ceketime uzandım. “Gelmesi gerekiyordu,” dedim kaygan kumaşına kollarımı sokarken. Kirpiklerinin üzerinden arkamda bir yere baktı. Bu bakışını tanıyordum, yüz hatları sertleşmişti.

“Geliyorlar.”

Kelimeyi çoğul kullanması planlamadığımız bir durum olduğunu gösteriyordu. İyi değildi, yalnız gelmeliydi. Tüm …115

C

Kuğu

Sude Esen

bedenim sinirden kasılırken arkamı döndüm. Parkın çimlerden geçen şerit kaldırımından geliyorlardı. Gözlerimi kısarak iyice baktım. Sarışın ve pembe saçlı arkadaşı.

Acelesiz adımlarını tam karşımızda durdurduklarında Jülide yanıma inmişti. Yakamı düzeltirken her şey kontrolümdeymiş gibi davrandım. Şimdi her an birbirimize girecekmişçesine burun burunaydık. Kimse tek bir şey söylemiyordu.

Daha önce pek çok farklı şekilde gördüğüm sarışın kız, bu sefer simsiyah giyinmiş ve saçlarını sıkıca toplamıştı. Üzerinde benimkine benzer bir deri ceket vardı. Bakışlarımı kulaklarındaki halka küpelerden gözlerine çıkardım. Sorunun ne olduğunu unuttuğumu hissetmiştim.

Duruşu ne yaptığını biliyor gibiydi. Ne yaptığını bilmenin yanından bile geçmediğini bilsem de ona inandım.

“Kusura bakmayın,” diye mırıldandı gözlerini gözlerimden çekmeden. “Bu da benim şartım.”

Sarışının cüretkâr bakışları elimin titremesini durdurmuştu.

Jülide’nin şaşkın bakışları arasından ağzımdan tek bir kelime çıktı.

“Kabul.”

116…

Sude Esen

C

Kuğu

15. Bölüm Profesyonel

Parkları pek sevmezdim. Çocukluğumun bittiğini düşündüğüm yaşlarımda kaydırak korkum başlamıştı. Onca zaman üzerlerine çıkıp oynadığım salıncak ve kaydıraklardan çekinir olmuştum. Aslında çocuklar, biraz gözlemlerseniz yetişkinlerden daha cesurdurlar. Bir yaştan sonra yaşamı anladığımızı sanıp canımızın kıymetli olduğunu düşünürüz.

Fakat onlar çoğu konuda daha cesur davranmayı bilirler.

Parklar artık bana sadece bir avuç çocuk gürültüsü olarak geliyordu.

Yine de çevreye bakışlarından burayı onun seçtiğini görebiliyordum. Yüksek bir yerlerde, Çağlar’ın yakınlarındaydık ve ufacık da olsa denizi görebiliyorduk. Alaz burayı seviyordu.

“Pekâlâ…” Adelya uzanıp karşısındaki kızın kolunu tuttu. “Jülide ile ikimiz okulu kolaçan edeceğiz. Duyduğuma göre plan böyle başlıyor.”

Jülide’yle kendisini bizden uzaklaştırırken çekiştirilen kız itiraz etmeyi denedi ama Alaz’dan gerekli karşılığı alamayınca kolunu Adel’den kurtarıp kendi isteğiyle yürümeye başladı.

Bizse biraz önceki yerimizde mıhlanmıştık. Alaz’ın uzun sessizliklerine alışkındım ve bu sefer ben de ne diyebileceğimi çok bilmiyor, yalnızca öyle gibi davranıyordum. İki kızın uzaklaşan siluetlerine bakarken buradayız işte, diye düşündüm. Bugün buraya farklı biri olarak geldim.

…117

C

Kuğu

Sude Esen

“Güvenliğin bugün çalışmıyor olması bir avantaj.”

Ağır bakışlarının arasından başını yarım salladı. “Evet, özellikle bugünü seçtik.”

“Okuldaki her bölümü bilen birinin olması işinize yarayacak.” Bunu kendimi övmek için söylememiştim. Tek isteğim üzerindeki onu rahatsız eden gerginliği gerçek artılarımızla söküp almaktı.

O an beni bir kez daha fark etmiş gibi kıpırdandı. Hiçbir duygu katmaksızın “Öyle görünüyor,” dedi. Hareketleri bir askerinki gibi sağlamdı. Bu, gittikçe daha da ağırlaşan bakışların altında ezileceğimizi anladığım için sonlandırmak amacıyla sabırsızlanıyormuş gibi ağırlığımı diğer ayağıma verdim. Daha fazla böyle duramayacağımızı biliyordu.

“Küpelerin… Güzel görünüyor.”

Duraklayarak söylediği şeyin ardından ceketinin kollarıyla ilgilenirken ifadesinden herhangi bir şey edinemeyeceğimi tecrübe edinmiştim. Hissettiğim benzer gerginlikle “Sağ ol,” dedim. “Gidelim mi?”

“Gidelim.”

Attığımız tekdüze ve uyumlu adımların arasından cırcır böceklerinin ısrarlı ötüşünü duyabiliyordum. Gecenin, karanlığın dip olduğu, kör saatlerindeydik. Tenha sokaklarda bir tehlike kokusu yükseliyordu. Dışarıda yürüyen bir insanın içine korku salınabilecek vakitlerin en Alaz’lı olanıydı. Ay bile yükselmişti.

“Kameraların devre dışı kalışı en sağlam hamleydi bana göre.”

118…

Sude Esen

C

Kuğu

Adel, gözcülük yapmak için bahçede kalmıştı, bir şey olursa bize haber vermekten sorumluydu. Bense onları içeri sokacaktım. Alaz’la kuliste konuştuğumuzdan beri düşünüyordum, sonunda onu da almanın akıllıca olduğuna karar vermiştim. İçimdeki korkuya benzer şeyi yok etmeye çalışsam da ayaklarım zihnimdeki düşüncelere takılıp duruyordu. Buraya gelmeden önce Alaz’a sormuştum. “Evet,” demiştim. “Bu konuda suçlanacak şeyler çok. Ama sonuçta alan kişiler de bunları kendi istekleri ile yapmıyorlar mı?”

Demir ve Alpay’ın, yakınımda, ekibimde olan bu iki kişinin suçlu oluşunu kabul edemiyordum. Bazen Alaz’ı, bazense kendimi suçluyordum. Bu soruyu sormam üzerine Alaz, çok sık yapmadığı gibi gözlerimin en içine bakmıştı. Ona inanmamı umuyordu. “Çoğu zaman tehdit ediliyorlar. Sonra da alışıp kendi istekleriyle geliyorlar. Nasıl açıklamaya çalışırsan çalış Riva, günahları çok büyük.”

Günde yalnızca birkaç saat gördüğüm iki kişi yerine, bir narkotik polisine inanmıştım.

Biraz olsun rahatlayarak dikkatimi işime verdim.

Arka girişten bizi bir yere çıkartacak bir kapı biliyordum.

Onları bu düşüncelerim arasında oraya yönlendirdim. Artık karanlık Çağlar’daydık. Dudaklarıma gelen bir gülümsemeyi geri gönderip onların yaptığı gibi durdum.

“Yalnızca amatör bir arkadaşıma rica ettim,” dedi Jülide karnına çektiği sırt çantasının fermuarını açmaya çalışırken. “Paslanmışım,” diye kendi kendine söylenirken sonunda fenerleri buldu.

…119

Kuğu

C

Sude Esen

“Gerçekten herhangi bir kameraya girip devre dışı bırakabiliyorlar mı?” diye sordum uzattığı feneri alarak. Neyse ki gözlerim karanlığa alışmıştı. Aklıma binlerce film senaryosu gelip giderken heyecanlandığımı hissediyordum.

Alaz el fenerini hepimizden önce açmayı başardı. Beyaz, parlak ışık yüz hatlarını keskinleştirmişti. “Bu tür şeyler için serbest çalışanlar var. Nerelere sızabildiklerini bilsen ağzın açık kalırdı.”

Parmaklarım elimdeki fenerin şekline alışmıştı. “İleride merdivenler var. Beni takip edin.”

Merdivenleri düşmeden çıkmaya çalışırken ne yapacağımızı bir kez daha aklımdan geçiriyordum. Ceketimin cebindeki anahtarlar sanki orada ısınıyor, soğuyor, bana ne yaptığımı hatırlatıyorlardı. Alaz’ın beni ilk kez yakaladığı o karanlık sokakta dururken gelecekte beni rahatlatacak yegâne şeyin ikisinin arkamdaki ayak sesleri olabileceğini nereden bilebilirdim ki?

Feneri biraz daha yukarı kaldırıp verdiği ışıkla karşımdaki kapıyı gördüm. Fakat o an bir terslik olduğunu fark ettim. Bu kapının kilitli olmadığını varsayarak hareket etmiştim ama…

Kapıya örülmüş zincirlere baktım. Bu gece tahmin ettiğimden daha fazlası olacaktı. “Millet, bir sorun…”

“Gördüm.” Alaz yanıma ulaşmıştı bile. “Yana çekil.”

Fazla geniş bir yer sayılmazdı, bu yüzden o, Jülide’den çantayı isterken kollarımız çarpıştı. Bir elektriklenme hissederken gözlerimi yumup başımı yana çevirdim. Şimdi hiç sırası değildi. Zayıf ışığın el verdiği kadarıyla eline kocaman bir demir makası aldığını gördüğümde gözlerim şaşkınlıkla açıldı.

“Alaz bu ne?”

120…

Sude Esen

C

Kuğu

Dizlerinin üzerine çökerek elindeki şeyi zincire yerleştirdiğinde bir merdiven aşağı inmek zorunda kalmıştım.

Jülide ukalaca gülümsedi. “Cebimizde de tabanca taşıyoruz. Şaşırılacak bir şey yok.”

Bir adım yukarımızdaki polisin güç toplaması için alıp verdiği nefesleri dinledikten sonra zincirin bir anda kırılışı yüzünden çıkan sesin yankılanışını işittik.

“Yanımda susturuculu tabanca vardı, keşke onunla kırsaydık.”

Alaz kalkıp dizlerini ve ellerini silkeledi. “Daha önce söylemeliydin.” Jülide’ye çarpık bir şekilde sırıtırken başını iki yana salladı. “Bana hep kaba kuvvet kullandırıyorsun.”

Hafifçe eğilip elini kapıya doğru uzattı. “Bu şeref sizindir, Jülide Hanım…” İkisinin arkasından lobiye çıkarken kaşlarım çatılmıştı.

Profesyonel olmalıyım. Çağlar’ın zemin katına idarecilerin büyük bir kısmının olduğu bir lobi yapılmış, ortaya veliler ve ziyaretçiler için lüks, rahat koltuklar ve sehpalar konulmuştu. Okul saatleri içerisinde öğrencilerin sebepsizce buraya girmesi yasaktı. Dinlenme yerlerinde buluşan koridorlarda sağlı sollu büyük odalar bulunuyordu. Bir tanesi de bu açtığımız kapının yanındaki müdür odasıydı. Toplantılar burada yapılır, sınav soruları için zümre burada toplanırdı.

“Kameraları devre dışı bıraktıysanız neden en az kamera riski alacağımız yerleri tercih ediyoruz?” diye sordum birden. Etraflarına bakınırken ikisi de duraksadı.

“Merkezin haberinin olmaması bizi zora sokuyor.” …121

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz’ın sözleri arasında Jülide’nin dudağını ısırışını seçtim.

“Gizliliğimizi sağlamak için en uzak kişiyi seçmek zorundaydık.” Kollarını göğsünde birleştirip başını çevirdi.

“Amatör derken şaka yapmıyorduk.”

Gözlerim kameralara kaydı. “Mahvolacağız…” “Öyle bir şey olma-“ Alaz elini gözlerine siper etti.

“Hey, çek şu ışığı!” Jülide’nin dik dik bakarak feneri çekmesiyle omuzları düştü. “Tamam, belki bir miktar.”

Jülide “Benim planım değildi,” diye laf soktuktan sonra yanımızdan ayrıldığında şaşkınlıkla baktım. “Vay be, bir insan gerçekten de gözleriyle tükürebiliyormuş.”

Gülüşünü göstermemeye çalışarak hareketlendi. “Hadi gel.”

Birkaç küçük adımdan sonra onun önüne geçerek okul müdürümün odasının önünde durdum. Cebimdeki anahtarlar daha da can sıkıcı olmuşlardı. Elimi fermuarlı cebe atıp onları oradan aldım. Jülide ve Alaz arkamda sessizdi. Uygun anahtarı bulduğumda “Hazır mıyız?” diye mırıldandım.

Yalnızca cesaretlenmeye çalışıyordum. Avcumda minicik kalmış anahtarı deliğe soktum. Bu gece Alaz’la ikimize yetecek kadar hissettiğim çılgınlık sanki o anda sona ermişti.

Onlara, hepsine ihanet ediyordum.

Tereddüdümü hissetmiş olacak ki “Yap şunu,” dedi Jülide.

Alaz ise bana biraz daha yaklaşıp “Neden?” diye sordu.

“Elindeki anahtarlar bir güven inşası. Herhangi bir durumda, en ufak bir şeyde hepsi yıkılacak. Neden?”

Keskin bakışları altında derin bir nefes aldım.

“Senin için,” dedim ve anahtarı çevirdim.

122…

Sude Esen

C

Kuğu

16. Bölüm Su Kuşu

Saçlarım yüzüme düşmüşlerdi, yana çekilip başımı eğdim.

Göğsüm bir yerlerden koşup gelmişim gibi inip kalkıyordu. Ve ne kötüdür ki pişmanlık hissetmiyordum. Adım attığım odanın bir köşesine çekilmiş, gözlerim yerde öylece duruyordum.

Zaman, zemine dökülmüş gölgelerin arasından kan gibi akıyordu. Önüme serilen, alazlardan bir yolda ayaklarım kendime takılıyordu fakat diğer yanıma inat yol almaya devam ediyordum. Bir deniz kıyısından sürekli kendimin parçalı yansımasına bakıyordum.

Alaz’ın yanıma gelip bana bir şeyler söylemek, telkinler etmek için duraksadığını görmedim. Görseydim eğer daha büyük, çok daha büyük bir çukura yuvarlanacaktım. Gözlerim iyi ki onun gözlerindeki anlayışı görmemişti, iyi ki bende kendine benzettiği bir şeyleri keşfedişine şahit olmamıştım.

Uğursuzlaşmış adım sesleri ve kâğıt hışırtıları arasında cezalı bir çocuk gibi kıpırdamadan duruyordum. Pişman değildim ama Çağlar’a yaptığımdan utanıyordum.

Alaz’ın destekleyici elini omzumda istiyordum ama iyi ki öyle olmadı. Çünkü bundan daha fazla âşık nasıl olunur bilmiyordum.

Onları elimi göğsüme koyarak bekledim. Birkaç kilitli çekmeceyi her gün yaptıkları şeyler gibi açmışlardı.

Duvarlarda artan hareketli gölgeleri seçtikçe eski Riva Özer’in kum gibi dağıldığını görüyordum. Zincirlerimi kırmıştım. …123

Kuğu

C

Sude Esen

Annem her eve geldiğinde onu başka biri olarak karşılamıştım ama şimdi olmak istediğim kişiye dönüşmüştüm. Üzülürüm belki ama pişman olmam.

“Bile bile iz bırakacağız.”

Alaz terlemişti, omuz silkerek alnına düşen saçları geriye itti.

“Yeniden Alaz Karay oldum,” dedi yüksek sesle. Gözlerinin içi parlıyordu. Onu böylesine mutlu görmek içimi yaktı.

Kafayı yiyecektim ona hissettiğim şefkatin büyüklüğü yüzünden.

Ne zaman açtığımı hatırlamadığım saçlarımı bir çırpıda yeniden topladım. Ondan güç alıyordum. Kendimi dikleştirdim ve ellerimi arkamda birleştirip öne doğru bir adım attım.

“Galiba kendinizi bana hırsız olarak tanıttınız da ben yanlış hatırladım?” İkisi de aynı anda kafalarını kaldırıp yüzümdeki o ani gülümseyişi gördüler. Jülide “Her şey için teşekkür ederiz,” dedi sadece minnettar bir şekilde. Alaz ise elleri dosyalarda kalmış bir şekilde durdu ve yüzüne benimkinin aynısı yaramaz bir gülümseme oturdu.

“Alaz, bir şey bulmuş olabilirim.”

Hızlıca yüzündeki o anımızı silip Jülide’ye döndü. “Ver bana.

Alaşağı edeceğiz şerefsizleri.”

Biraz önceki bakışmamız rüyama girecek kadar sarsmıştı beni.

Bunca tehlikenin, entrikanın ve alevin içinde her seferinde en yanlış kişinin, benim için en doğrusu olduğunu hatırlıyordum.

Beni buna mecbur ediyordu.

124…

Sude Esen

C

Kuğu

Üzerindeki müthiş bir enerjiyle ileri atılıp kâğıtları eline aldı.

Hemen arkasındaki ofis sandalyesine kâğıtları hışırdatarak çöktü ve Jülide’nin üzerine fener tutmasıyla hızlıca göz gezdirdi. Her birine özenle bakarken mırıldanmalar çıkardı.

Sonunda ise diğerlerinden daha belirgin bir tepki gösterip açtıkları kasadan kayan gözlerini üzerimde sabitledi.

“Korkarım ki müdürünüz bir orospu çocuğu…” ***** Hızlı adımlarımızın titreyişi karanlık okulun içinde gümbürderken kalbim boğazımda atıyordu. Alaz arkada kalmama izin vermediği için ortalarında, aynı onlar gibi acele adımlar atıyordum. Gece, yaşadığım öncekilerden çok daha uzun gibi gelmişti. Bitmiyordu ve her yanım şok içindeydi.

Belgeleri ve satışlardan kazandıkları rakamları gözlerimle görmüştüm. Çağlar. Ne bulaşmıştı bu okulun içine? Annemin burası için yaptığı bağışların neye harcandığı tüylerimi ürpertti. Biraz evvel okulun kurucusu, Kerem Hoca’nın babasının da bu işlerin içinde olup olmadığını düşünürken duvara çarpmıştım.

Eğer öyleyse Kerem ağabeyin de masumluğu kesin değil demekti.

Bir an için her şeyi geri almak istedim ama tüm bu bulgular benim Alazlara yardım etmekle doğru bir şey yaptığımı söylüyordu. İnandığım her şeyin bir yalan olduğunu düşünmekten kendimi alamadım.

“Bitirdik mi işi?” diye sordu Jülide, biz yeniden merdivenlere ulaşmışken. Alaz’ın kırdığı zinciri, üzerine yanlışlıkla basınca fark ettim. Kısa bir çınlama duyuldu. …125

C

Kuğu

Sude Esen

Alaz dikkatli olmam için arkamdan kolumu tuttu. “Evet.

Dönüyoruz.”

Jülide aldığı talimatla dışarı açılan kapıdan çıktı. Açtığı kapı aydınlığı sızdırmıştı. Alaz arkamda fenerini kapattı. İkimiz de çıkmadan önce arkamı dönüp karanlıktan faydalanarak ona kollarımı doladım. Biz onunla, öyle görünüyordu ki karşı cephelerdeydik. Fakat yine de ona sarılmıştım. “Teşekkür ederim.”

Alaz hareketimle durdu. Yüzünü tam olarak seçemesem de bu beklenmedik durum için biriktirdiği şaşkınlık elle tutulur düzeydeydi. “Ne için?”

Boğazıma yükselen kelimeleri yutup başımı iki yana salladım.

“Asla anlamazsın.”

Onu sanki ellerim yanmış gibi bırakıp yoluma geri döndüm.

Ay ışığına çıktık ve bambaşka insanlar olduk.

“Riva!”

Yanıma gelip omuzlarımı iyi olduğumu kontrol etmek için sıkan arkadaşıma baktım. Gözleriyle beni tarıyordu.

“Başardım,” diye fısıldadım ona yorgunca. Gülümsedi.

Bakışlarım Adel’den bizi izleyen Jülide’ye döndü. Kollarını kavuşturmuş büyük ihtimalle neden binadan geç çıktığımızı bulmak ister gibi bana bakıyordu. Alaz yanındaydı.

Adel’in parmaklarını sağ bileğimde hissettim. “Riva, bilekliğin nerede?”

Elimi onun sorusuyla direkt sağ bileğime attım. Gözlerim korkuyla kocaman oldu. Bilekliği kaybetmem demek hem benim için büyük bir manevi kayıp hem de ele verilmemiz

126…

Sude Esen

C

Kuğu

demekti. Alaz’ın soran gözleriyle karşılaştığımda anladığım gerçekle arkadaşımın kolunu tutup fısıldadım. “Çarptığımda düşmüş…” ***** Gözleri öfkeden koyulaşmış Jülide anlamsız bir öfkeyle bir adım öne çıktı. “Nasıl dikkatli olmazsın?” İzimizi bırakmış bilekliği çok umursadığını sanmıyordum, gözlerinde başka bir şeye oluşmuş bir hiddet vardı. Binadan çıktığımdan beri bana böyle bakıyordu. “Bunu bir safari falan mı sanıyorsun?”

O bilekliği öyle ya da böyle bulmam gerekiyordu. Çünkü büyüdükçe zincirini değiştirdiğim o bileklik ailemin olduğu günlerden kalmıştı bana. Üzülmemek için çabalarken alnımı ovaladım. “Kes sesini.”

Adel ile Alaz bu yorgun çıkışıma şaşkınca baktılar.

Karşımdaki heybetli ve her yanından güç yayılan kızı ufacık boyumla (!) susturabilmiş olmam belli ki Alaz’a garip gelmişti. Jülide kasılıp kalmıştı.

Onlara sırtımı dönüp bileğime dokundum. Onu mutlaka bulmalıydım.

“Ben gördüm, zincirli küçük bir şey. Pazartesi alınabilir.”

Adel, Alaz’ın sözleri üzerine yanıma gelerek bana dokundu.

“Hem zaten sen sürekli girip çıkıyorsun idare bölümüne.”

“Anahtarların Riva’da da olduğu biliniyor. Sürekli taktığı için birileri kolunda daha önce görmüş olabilir. Tam …127

Kuğu

C

Sude Esen

dosyaların kaybolması üzerine çok riskli. İlk işimiz onu almak olacak.”

Biraz olsun yatışmıştık. Gerginlik karşısında hep böyle sabırlı mı merak ettim. Herkes kendi tereddütlerine çekilmişken Adel bana doğru eğilerek “Riva,” diye fısıldadı. “Babamın uykusu hafiftir, ne yapacağız? Çıkmasına çıktık ama saat gece üç.”

Bir de bu eksikti, diye düşünüp plansızlığımıza öfkelendim.

Annem evdeydi ve ona Adellerde kalacağımı söylemiştim.

Sakin görünmeye çalışarak, volta atan Jülide’ye ve göğe bakan Alaz’a dönerek “Kalacak yerimiz yok,” dedim. Ne olacaksa olsundu artık. “Nurhan Amcanın uykusu çok hafiftir ve anneme Adel’de kalacağımı söyledim. Şimdi ne yapıyoruz?”

“Buyurun bakalım!” Jülide elini kaldırdı. “Yarardan çok zarar.”

Meydan okur gibi gözlerinin içine baktım. “En azından artık aylardır sadece milleti dikizlemiş olmuyorsunuz. Sayemde elinizde bir şey var.” İkimiz de aynı anda dönüp Alaz’a baktık. Boş münakaşalarımızdan belli ki canı sıkılmıştı. “Tamam, yürüyün hadi.”

Alaz’ın nereyi kastettiğini anlayamasam da Adel’in, Jülide’ye söylenişleri eşliğinde onları takip ettik. Sokak arasında arabaların park edilebilmesi için bırakılmış ufak bir boşluğa geldiğinde durup bizi bekledi. “Binin.”

Sarı, zayıf ışıklandırmalı sokak lambasının altında ben de durup etrafıma bakındım. “Nereye?”

128…

Sude Esen

C

Kuğu

Jülide gözlerini devirdi, Alaz işaret etmek için elini kaldırdığında arabanın anahtarı parladı. “Önünde durduğun arabaya.”

Yanıp sönen lacivert BMW’nin sesini duydum. “Bu mu?”

Bana tuhaf tuhaf baktılar. Jülide’nin binmesiyle şaşkınlığım arttı. “Senin mi?”

Alaz sabrı tükenmiş gibi arka kapılardan birini açtı. “Atla.”

Arkadaşımın arkasından, ondan gözlerimi ayırmayarak bindim. Memur maaşı ne kadar olmuştu ki?

Arabayı çalıştırırken çıt ses çıkmıyordu kimseden. Arabasında nasıl şarkılar dinlediğini görebilmek için radyoya baktım ama sıkı sıkıya kapalıydı. Jülide’nin öne binmesi iyiden iyiye canımı sıkmıştı. Arabayı geri geri almak için arkaya bakmadan önce aynadan bizi kontrol etti. Gözleri özellikle bende biraz daha oyalanınca küpelerimi sallandırıp gülümsedim.

Yorgunluktan ölmek üzereydim ama onu güldürmek için her şeyi yapardım.

Tepki vermediğinde somurtup arkama yaslandım. Ekrandaki kamera görüntüsü arkayı gösterse de eski usulle dönüp bakmayı tercih ediyordu. Lacivert arabasının içinde özgüvenli bir şekilde oturuyor, damarları belli olan kollarıyla direksiyonu yönlendiriyordu. Kontrolü sağlamdı. Yalnız hala Adel ile ikimizin nereye gideceğini bilemiyordum. Alaz aklımı okumuş gibi “Sizi bana götürüyorum. Evimde bir sürü boş oda var,” dedi yola bakarken.

Jülide sağındaki cama bırakmayı bırakıp ona döndü.

Gözlerinde şok izleri vardı. “Sabah ne yapacaklar?”

…129

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz bomboş sokakta sinyal vermeden sağa saparken omuz silkti. “Orası kolay. Sabah kahvaltılık bir şeyler almaya gitmiş gibi yaparlar. Anahtarları var zaten.”

“Doğru,” diye onayladı onu deri koltuklarda epey rahat görünen Adel.

Kız dudaklarını birbirine bastırıp cama geri döndü. Onu evine bırakana kadar da hiç konuşmamayı tercih etti. Karanlıktan ve uykusuzluktan ne kadar dikkat etmek istesem de nerede oturduğunu tam göremedim. Fakat tahminimce çok uzak değildi.

Arabadan indiğimizde sessizdik. İçimdeki tüm o huzursuzluktan kurtulmuştum. Başımı kaldırıp temiz havadan uzun bir nefes çektim ve karşımdaki ufak, iki katlı eve baktım.

Aynısından yan yana bir sürü dizilmiş olmasına rağmen hepsinin kendisine özel bahçesi vardı. Burayı biliyordum.

Alaz önümüzde yavaş adımlarla ilerlerken okul dışındaki duruşuyla bir liseliden tamamen aykırı gözüküyordu. Deri ceketini omzundan geriye atmış, tek parmağıyla taşıyordu. Bir eli de cebindeydi. Hafifçe gülümsedim, bu halini sevmiştim.

Beyaz evin kapısını açıp içeri geçmemizi söyledi ve anahtarlarıyla ceketini askılığa astı. Gömleği yer yer terden ıslanmıştı, iyiden iyiye uzamış koyu renk saçları da alnındaydı.

Eliyle karşıyı işaret etti. “Siz geçin, ben geliyorum.” İşte o zaman fark ettim kapıdan girdiğimiz gibi salona çıktığımızı. Beyaz mobilyalı ferah bir yerdi. Amerikan mutfak ise temiz gözüküyordu. Adel’in arkasından koltuklara doğru ilerledim. Yalnızca mutfağı salondan ayıran ve önüne bar tabureleri dizilmiş dar masada bir içki bardağı vardı.

130…

Sude Esen

C

Kuğu

Alaz, televizyonu gören merdivenlerde gözden kaybolmuştu.

“Riva, şunları asar mısın?” Üzerimdeki ve bana uzattığı ceketi işaret ediyordu. Uzanıp aldım. O da “Su alacağım,” diyerek oturduğu koltuktan kalktı. Uçları renkli saçlarını da bir yandan parmaklarıyla taramaya çalışıyordu.

Kapının girişinde bir adım geriye çekilip Alaz’ın ceketinin, ceketimin yanındaki duruşuna baktım.

“Sen de ister misin, âşık?”

Gülümseyip başımı salladım. “Soğuk olmasın.”

Eve, sırıtışımı saklayamayarak bir kez daha bakıp birkaç keyifli adım attım mutfağa doğru. Usulca Adel’e yaklaştım ve su koyuyorken kulağına fısıldadım. “İçlerine kadar sızdık.”

Birkaç saniye birbirimize bakıp kahkaha atmaya başladık.

Sarsılarak gülmekten bardakları elime bile alamamıştım.

Burada ne işimiz vardı?

Karşılıklı daha gülerdik ama Alaz’ın geldiğini anlayınca durduk. Ona arkam dönüktü fakat birden ‘gerçekten de‘ evinde olduğumu düşününce çekinip bakamadım. Gözlerimden hala yaşlar geliyordu.

“Yataklarınız ha-“ “Harika!” dedi Adel heyecanla. Sonra elini ağzına kapatarak esnedi ama yapmacık olduğuna kalıbımı bile basabilirdim. Gülmemek için ben de ağzımı kapattım ve başımı iyice eğdim.

“Benim nasıl uykum geldi, nasıl uykum geldi anlatamam… Yukarı çıkayım hemen…” Adel üzerimden

…131

C

Kuğu

Sude Esen

uzanıp sevimlice onun koluna dokundu. “Her şey için teşekkür ederiz.”

“Ne demek… Oda yukarıda. Kapısı açık, deneme yanılmayla bulabileceğinden eminim.” “İyi geceler, Riva.”

Yeni bir gülme krizi geçirmeden önce önlem olarak ellerimi çekmeyip başımı salladım. Onu takip ettiğim günler geldi de aklıma… Bakalım başımıza daha ne belalar açacaktık?

“Riva…” Alaz arkamdan gelerek karşıma geçti ve benim gibi tezgâha yaslandı. Beni gördüğü anda yüzü değişti.

Hemen gözlerimdeki yaşları sildim ve toparlandım. “Ağlıyor musun sen? Bak, bileklik meselesi halledil-“ Ah, o, kızarmış yüzümden ve yaşlarımdan ağladığımı zannetmişti. Gözlerine baktım. “Gülüyorum Alaz.”

Hızlıca dönüp raftan bir kupa almak için uzandı. “Kusura bakma. Ben…” Ona bakıp gülümsedim. Üzerini değiştirmiş, altına salaş bir eşofman altı giymişti. Üzerindeyse gri-mavi bir tişört vardı.

“Bana da yapar mısın?”

Afalladı. “Ne?” “Kahve.”

Elindekilere, onları yeni fark etmiş gibi baktığında yüzü yumuşadı. “Tabii.” Dolaptan süt alırken omuzlarının üzerinden bana bir bakış attı. “Yukarıda kıyafet var.

Bardakları balkona bırakacağım.”

132…

Sude Esen

C

Kuğu

İşte o zaman gerçekten de üzerimi değiştirmem gerektiğini fark ettim. Kulağımdaki küpeler ağırlaşmıştı. Gözlerim kısıldı, Alaz tahmin ettiğimden daha anlayışlı bir çocuktu.

Adel’in yanından yeniden aşağı indiğimde içine kahve kokusu karışmış hafif esintiyi takip ederek açık balkon kapısına geldim. Burası tavandan yere kadar camdı ve denizi görüyordu. Kâküllerimi elimle düzeltip dışarı ufak bir adım attım. Beklediğimden daha büyüktü ve rahat bahçe koltukları atılmıştı. Alaz teklilerden birinde rahat bir şekilde oturmuş ileriyi izliyordu.

“Arkadaşın uyumuş mu?”

Dudağımı ısırdım. “Üzere.”

Uyumamıştı tabii ki, onun niyeti bizi yalnız bırakmaktı. Bu gece için ona hayatımın geri kalanında hizmet edebilirdim. İkili koltuğa geçip kahveme uzandım. Elime aldığım bardağa gülümseyerek baktım. Siyah dokunun üzerinde polis arması vardı. Hem de kabartmalı.

Dudaklarıma değdirerek sütlü kahvenin tadına baktım.

“Nefis.” Evde yaptıklarımdan çok daha lezzetliydi. “Şeker atmışsın.”

“Tiyatro provasına gittiğimiz günden hatırladım.”

Başımı sallayarak denize ve geceden kararmış çimlere baktım.

Cırcır böceklerine kulak kabarttım. Biraz önceki tüm gerginliğim bitmiş, hissettiğim suçluluk silinmişti. Gözlerimi Alaz’a çıkarttığımda bakışlarıyla karşılaştım. Yüzü aynı Jülide gibi ifadesizdi, gözlerinde gölgeler dolanıyordu. “Neden sürekli çok dikkatli bakıyorsun bana?”

“Seni tanımak için?” Arkasına yaslandı. …133

C

Kuğu

Sude Esen

Şöyle bir halime baktım. Kıyafetleri bol mutlu bir kız. Ne anlayabilirdi ki en fazla benimle ilgili?

“Ev topuzuma bakarak mı?”

“Senin bize bir tehdit oluşturup oluşturmadığını ölçüyorum.”

Memnuniyetsiz ve dik bakışları altında bile kendimi güvende hissedip ayaklarımı koltuğa uzattım. “Of, sıkıcısın.” Bu sefer de uzattığım ayaklarıma baktı. “Bak yine yapıyorsun.”

“Yapmıyorum.”

“Yapıyorsun!”

Hiç beklemediğim anda “Aslında bizim kim olduğumuzu bilmiyordun, değil mi?” diye sordu. “Hepsi bir blöften ibaretti.”

“Eh,” dedim kupayı yavaşça döndürüp incelerken.

“Evet.”

“Neden oyuncu olmayı düşlediğini anlıyorum…”

Düşünceli yüzüne hayretle baktım. Demek ben, onun beni dinlemediğini sanırken bile dinliyordu. “O kadar iyiydin ki senin gerçekten bir şeyler bildiğini sandık.”

Ne diyeceğimi bilemediğim için arsızca teşekkür etmeyi seçtim. “Teşekkürler.”

“Seni o evde yakaladığımda bana ‘seni polise şikâyet edeceğim’ demiştin. Yani aslında hiçbir şeyden haberin yoktu.”

134…

Sude Esen

C

Kuğu

Başımı sallayıp tereddüt ederek sol bileğimi ona doğru çevirdim. “Bu kelebek, içimde hiç durmayan merakı ve midemdeki kelebekleri temsil ediyor.”

Tüm bunları yapmamın sebebi bu iki şey, dercesine kısa bir es verdim. “Meraklı ve hayalperest olmamın yanında âşık olmaya aşığım ben.” Parmaklarımla kelebekten başlayıp dirseğime giden bir yol çizdim. “Buradaki damarlar kalbime gidiyor.”

Tepkisini merak ederek onun yüzüne baktım. Ve beni afallatan hiç beklemediğim bir şeyle karşılaştım. Alaz ilk kez gerçekten bu kadar içten gülümsüyordu. “Öyle mi?” Kaşlarını kaldırdı. Böyle çok daha yakışıklıydı. “Sen gerçekten iflah olmaz bir romantiksin.”

Gözleri sağ bileğime gitti. “Peki, düşürdüğün o kanatlı şey neydi? Sürekli taktığına göre bir anlamı olmalı.”

Bileğimde olmayan bilekliğin sızısını içimde hissederken iç çektim. “Birçok şeyin anlamsız olduğu hayatımda, bir şeyin anlamını genellikle kendim yaratırım. O su kuşu gibi bir şeydi.

Annemin kuşlara ilgisi var, benim için küçükken yapmıştı.

Bana eski günleri hatırlatıyor.” Kupayı sehpaya geri bırakırken ileriye daldım. “Artık ondan alamadığım sevgiyi, tanıştığım her kişiden kristal kristal çalıyorum. Hepsi o künyenin içinde.”

Artık konuşamayacağımı hissederek sustum, ellerimi düzleşmiş karnımda birleştirdim. Başımın altındaki yastık epey rahattı. Uyuyup bütün bunlardan uzaklaşmak istedim.

Belki Alaz da yanıma yatardı.

Anlamış gibi sesli bir nefes verdi. Ardından bir şey söylemeye karar vermiş gibi yavaşça bana yaklaştı. Gözlerini üzerimde taşıyamayıp bakışlarını vazgeçmiş gibi kaçırsa da âşık olduğum tok, erkeksi sesiyle yine de sordu: …135

Kuğu

C “Benden hiç çalabildin mi?”

136…

Sude Esen

Sude Esen

C

Kuğu

17. Bölüm Kaçak

“Benden hiç çalabildin mi?”

Cevabının ne olması gerektiğini umduğunu bilmediğim sorusu bir dalga yaratmıştı aramızda. Kendimi sorgulamama da neden olmuştu. Ne yani, Alaz Karay’dan çalabilmiş miydim? Şaşkınlıkla doğrulup yakındaki yüzüne baktığımda gerçekten de bir cevap beklediğini gördüm. Ne diyebilirdim ki? Bir şey ifade etsin diye evet ya da hayır mı demeliydim?

Adelya’nın kapıda belirmesi beni herhangi anlamsız cevaptan kurtarmıştı. Hemen ayağa fırlayıp sehpaya çarparak Adel’in yanına koşturdum. “Tekrar teşekkürler, Alaz,” deyip kolumu tuttu. “İyi geceler.” “İyi geceler.” Gözleri bir saniyeliğine üstümde oyalandı ama neyse ki sonra arkadaşıma döndü. “İkinize de…”

Adımlarımız birbirine dolana dolana yukarı çıkıp uyumak için yataklarımıza yattık. Alaz’ın bize hazırladığı koltuklar aşağıdakilerin aksine koyu renkliydi. Örtülerimiz sevimliydi.

Hatta lazım olur diye bize şarj bile bırakmıştı. Artık ayakta kalamayacağımı fark ederek iyice yastığımı sarmaladım ve beni izleyen Adel’e baygın gözlerle şöyle dedim: “Ben bu çocukla evleneceğim.” ***** Hayatımın en iyi gecesi biterken başımı yastığa koyduğum gibi sızmıştım. Fakat çok geçmeden, hep olduğu gibi Güneş …137

Kuğu

C

Sude Esen

doğduğunda gözlerimi aralamıştım. Yeniden uyumayı denesem de başaramamıştım çünkü Alaz’ın dün geceki gülümsemesini ve sebep olabileceği yankıları tahmin etmeksizin sorduğu soruyu düşünmüştüm. Uyuyup uyuyamadığını merak ediyordum. Bir de yatak odasını. Ben yanından ayrılırken henüz yatacak gibi gözükmüyordu. Çıplak ayaklarımı serin parkelere sarkıttım ve doğrularak gerindim. Ortadaki yumuşak halı buraya kadar erişmiyordu.

Ama bu eve hemen ısınmıştım. Yalnız yaşayan birine değil de daha çok küçük bir aileye hitap eder gibiydi. Yatmadan önce kapattığımız camsız, beyaz kapıyı araladım ve olabildiğince sessiz olarak koridora süzüldüm. Banyoya gitmek için çıkmıştım olsam da onun nerede uyuduğunu görebilmek için kıvranıyordum.

Merdivenlerden çıkınca ikinci oda bizimkiydi, karşısı açık kapıdan gördüğüm kadarıyla banyoydu ve sonuncusu da…

Parmak ucunda, biraz da korkuyla ilerledim. Dün geceden sonra uyanmamış olduğunu umuyordum. Aralık kapıdan içeri ufak bir adım atarak izinsizce onun dünyasına girdim.

Gözlerim hemen onu buldu. Simsiyah yatak örtülü çift kişilik yatağında üzerindeki tişörtü çıkarmış, yüzüstü yatıyordu.

Yataktaki tek yastığa kolunu atmıştı. Diğeri ise…

Gülümsedim, yere fırlatıp atılmıştı. Demek yastık kullanmıyordu.

Bir adım daha attım ama komodinindeki silah beni durdurmaya yetti. Başucunda tabancayla mı uyuyordu?

Gözlerim büyüdü. Kendimi garip hissederken terası olan odanın geri kalanına baktım. Etrafta kişisel hiçbir şey yoktu, sanki sezonluk gelmişti. Yalnızca birkaç çerçeveli fotoğraf gördüm ama kıpırdanmaya başladığından bakmaya cesaret 138…

Sude Esen

C

Kuğu

edemedim. Yan tarafı görünen yüzüne son kez bakıp odadan çıktım. Yüzümü yıkamak için banyoya girerken kalbim küt küt atıyordu.

Bilekliğimin yokluğundan mıdır bilmem annemi aramak istemiştim. Yataktan kaldıracağımı bilsem de aramıza yaşanmışlıklar girmeden yalnızca uyku sersemi konuşmaktı niyetim. Birkaç dakikalık yürek ezici bir konuşmanın ardından biraz olsun kendime gelmek için su almaya aşağı indim.

Ancak Alaz zaten mutfaktaydı. Üzerine farklı şeyler giymişti ve saçlarından sular damlıyordu. Beni görünce “Günaydın,” dedi düz bir sesle. Başımla ona selam verdim. O da benim gibi başını eğdi.

“Dün…”

“Ben…” Eliyle devam etmem için işaret verdi. Tezgâhın üzerindeki sürahiye uzandım. “Dün gece saçma sapan konuştum biraz.

Kusura bakma.”

“Aslında ben de aynı şeyi söyleyecektim. Yani tam olarak aynısı değil.” Bakışları elimdeki sürahideydi. Sonra tekrar gözlerime baktı. “Geceki sohbetimiz bana keyif verdi, bunu bilmeni isterim.” Gözlerindeki pırıltı beni şaşırtmıştı.

“Biraz yeniden kendimizi tanımaya ihtiyacımız vardı.”

“Doğru.”

“Kahvaltı hazırlayalım.”

Dudaklarım müthiş bir gülümsemeyle kıvrılırken tezgâha döndüm hızlıca. “Kahvaltı hazırlayalım.”

…139

Kuğu

C

Sude Esen

Ona kirpiklerimin arasından ufak bir bakış attım. Mutlu, beyaz mutfağımızda elleri epey acemiydi. Onun uzun bedeninin yanında, yine onun adını düşünürken var olmaya çalışıyor, kaçıyordum onunla uzaklara. Önce epey sessizdik. Ben yeniden boşboğazlık yapmak istemiyordum ve o da malum pek konuşkan biri değildi. Önündeki tavaya bakarken uyanmak ister gibi gözlerini kocaman açıp kapattı. “Bugün tuhaf şeyler yapıyorum.”

“Farkındayım. Kahvaltı etmezsin sen normalde.”

Bir anda hevesli hevesli çok biliyormuş gibi konuştuğum için utanmıştım. Susup domates doğramak için önüme baktım ve yüzümü olabildiğince tahtaya gizledim. Omletten ayrılıp tezgâha yaslandı ve beni izlemeye başladı. “Gerçekten o kadar tanıyor musun beni?”

Hafifçe gülümsedim. “Bilmem.”

Aniden yüzü değişirken gürültüyle önüne dönüp tavayı tuttu ve omleti çevirmek için hamleler yaptı. “Yumurta yanıyor!”

O, öyle tavayı sallayıp omleti çevirmeye çalışırken neşeli kahkahalar attım. Bugünün bir yarını olduğunu ve bize yaklaşan şeyleri hiç düşünmeden.

Merdivende hızlı ayak sesleri duyduğumda hoşuma gitmeyecek bir şey olacağını anlamıştım. Adel saçları dağılmış bir şekilde süklüm püklüm karşımızda durdu. Alaz’la dikkat kesildik. “Riva, babam uyanmış. Neredesiniz diye soruyor.”

Alaz ile birbirimize baktık. “Kahvaltı?”

Ocağı sonunda kapatıp tavayı bir altlığın üzerine koydu. “Çıkın siz. Acil durum sonuçta.” Sonra aklına bir şey gelmiş 140…

Sude Esen

C

Kuğu

gibi yeniden bize döndü. “Buzdolabına alınabilecek şeyler baksanıza. Markete uğramanıza gerek kalmaz.”

Adel gözlerini kocaman kocaman açarak gülümsedi.

“Gerçekten mi?”

“Sorun yok.”

Biraz sonra elimizde bir şeylerle kapının önündeydik. Asla unutmayacağım dakikalar geçirdiğim evi Güneş ışıkları sarmış, Alaz’ın da saçları kurumuştu. Yeniden teşekkür edecek ya da tanıştığımıza memnun olduk diyecek vaktimiz yoktu.

Birkaç adım atmış gidecekken arkamı döndüm ve “Alaz!” diye seslendim.

Yakışıklı yüzü kapıyı kapatmadan önce son anda bana döndü.

Cesaretimi kaybetmeden ona doğru birkaç titrek adım attım ve ikisinin şaşkın bakışları eşliğinde parmak uçlarına yükselerek yanağına ufak bir öpücük kondurdum.

Ne konuda anlarsanız anlayın; bu son olmayacaktı. ***** Yalnızca birkaç saat sonra tencerenin dibine, karıştırdığım tahta kaşıkla baş harflerimizi yazarken havluyla sarılı saçlarımdan bir damla ocağa damladı ve ısının etkisiyle cızırdadı. Annemin dikkati, gece laciverti geceliğini yaydığı koltuktan izlediği televizyondan bana çevrildi. Yan dönük olduğum için yüzündeki ifadeyi tam seçemedim fakat uzun uzun incelendiğime emindim.

Hoşuma giden güçlü sesiyle yavaşça “Beni özlüyor musun?” diye sordu. Onun biraz daha dönüp kolunu koltuğun kenarına yaslayışını izledim. Sırtını vakur bir edayla dikleştirmişti ve sarı saçları kusursuz bir halde omuzlarına dökülüyordu. …141

Kuğu

C

Sude Esen

“Niye sordun? Sosyal deney mi yapıyorsun yoksa?”

Başını arkaya atarak hafifçe güldü. “Mizah anlayışının ne denli yaralayıcı olduğunu hep unutuyorum.” İrmikleri karıştırmaya devam edip “Özlemek değil de…” dedim. “Yaptığınız bir şeyin bedelini yalnızlıkla ödemekten yoruldum diyelim.”

Gülüşü yüzünde giderek kaybolurken aramıza giren televizyonun sesini kıstı. “Herkesin gidemeyeceği bir okula gidiyorsun. Yan evdeki ailen, arkadaşların, derslerin, keyfin, yaşadığın yer, her şeyin kusursuz. Daha neye sahip olmak istiyorsun?”

Artık süt koyup koymamam gerektiğine karar vermeye çalışırken “Peki sen anne?” diye sordum. “Babandan kalan dünyalarca malın sorumlususun. Tüm gününü takı tasarımıyla geçirerek ve gece çalıştığın yerde sızarak sahip olmak istediğin şey ne?”

Oturduğu yerden yavaşça kalkarken “Bence cevaplandıramayacağımız sorular sorma,” dedim ve yeniden yazdığım baş harflerini yanıma ulaşmadan önce kaşıkla bozdum.

“Ver bana,” dedi yumuşak bir sesle. “Sen dersine devam et.” İtiraz etmedim. Yeniden kalemi elime alırken hemen arkamdan sütü ve şekeri ekledi. Gözlerim istemeden onun hareketlerine ve yayılan kokunun güzelliğine kaydı. Ne dersem diyeyim onu özlüyordum. Çok geçmeden kapı zili, kısa ama saat itibariyle korkutucu bir şekilde çaldığında üstüme başıma aldırmadan gözlerimdeki 142…

Sude Esen

C

Kuğu

uykuyu da kendimle birlikte sürükleyip kapıyı açtım. Havanın gireceği boşluk artarken aslında karanlıkta gelen kişinin pek hayır olmadığını ve demir kapıyı aralamadan önce kim olduğunu sormam gerektiğini fark ettim. Ancak artık çok geçti.

“Riva Özer?”

…143

Kuğu

C

Sude Esen

18. Bölüm Söz

Uyku saatimin geldiği gecenin karanlık fısıltıları arasında, kızıl saçların çevrelediği bir yüzden gelen, o hiç hoşlanmadığım sesi işittim. Jülide.

Gözlerim onun uzun, tehlike yayılan duruşu karşısında irileşti.

Simsiyah, dekoltesiz, dar bir elbise giymiş, bir şeyin haberini verecekmiş gibi duruyordu. Ve dahası…

Alaz da yanındaydı.

Bakışlarım bu sefer ona kaydı. Üzerinde jilet gibi mat siyah bir takım elbise vardı. Gözlerinde kesin erişimi engelleyen bir duvarla buradaydı işte. Arkalarında hepsi birbirinin aynı gibi görünen bir düzine adam ve ciplerle bana bir şeyi bana bildirmek için bekliyorlardı.

Herhangi bir şey yapmamak için yemin etmişçesine sabit durmasına rağmen ağzımdan yine de onun adı çıktı. “Alaz?”

Adını söyleyince gözlerini kırpıştıracak gibi oldu ama kendini toparlayarak yeniden taviz vermeyen şekilde dimdik durdu.

“Seni almamız lazım,” dedi Jülide sanki herhangi bir eşyadan bahseder gibi.

“Ne için?” diye sordum tüm bu teferruat gözümü korkutmaya başlamışken. Sesimin titremediğini umdum.

“Emniyet müdürünün yardımcısı seni merkeze getirmemiz için emir verdi. Bizim de çok bir bilgimiz yok.”

144…

Sude Esen

C

Kuğu

Doğrusunu söylemem gerekirse; sırtlandığım tüm yükü ve burnumu pervasızca soktuğum bu ‘ciddi’ işlerin farkına şu an varmıştım. Kendimi birkaç gün içinde narkotik polislerinin arasında bulmuştum ve daha da kötüsü…

Bunu kendim istemiştim.

“Bu gece mi?” “Şimdi ve kimsenin bilmemesi gerekiyor.”

Omzumun üzerinden içerideki anneme baktım. Kapıyı tutan elimdeki gücün çekildiğini hissettiğimde panikledim.

“Kesinlikle.” İlk defa konuşan Alaz’a döndüm ve gözlerimi kısarak ses tonundaki duyguyu çözmeye çabaladım.

Korku? Endişe?

Rol yapıyor olmalıydı.

“Size güvenebileceğimi nereden çıkarıyorsunuz?”

“Yapma Riva,” dedi gözlerindeki duvar sallanırken.

Bilmediğim bir şey vardı ve bu durumdan şimdiden nefret etmiştim. Daha önce bunun olacağını biliyor gibi sıkıntıyla başını eğdi. Sanırım bu gece iyi polisi Karay oynuyordu.

“Güvenmen ve giyinmen için bir dakikan var.”

Dalga geçiyorsun.

“Ve” diye ona katıldı Alaz, şaşkın bakışlarım eşliğinde. “Altmış saniye sonra bize güvenmemeye karar verip giyinmezsen de bizimle geleceksin.” *****

…145

Kuğu

C

Sude Esen

Merdivenlerden inerken hayli öfkeliydim. Altmış saniye içinde hem bu korku içindeki halimden, hem kıyafetlerimden, hem de Alaz için duyduğum endişeden sıyrılmam gerekiyordu.

Dolabıma ulaştığımda ne yapacağımı bilemez bir haldeydim.

Onlarla gidip ne yapabilirdim ki? Ve merkez dedikleri yer neresiydi?

“Kırk saniye,” diye bir ses yükseldi merdivenlerin başından. Panikle kendimi giyinmeye ikna ettim. Ve sonunda yazdığım ve izlediğim şeylerin yavaş yavaş gerçek oluşundan duyduğum hastalıklı zevke nail oldum.

Ancak düz siyah pantolonumu giyebilmişken kapım Alaz tarafından hiç de kibar olmayan bir şekilde açıldı. “Bitti.

Gitmemiz gerek.”

Ona dehşetle baktım. “Alaz üzerimde pijama var.” “Önemli değil, acele etmemiz lazım.” Gelip kolumu tuttu. “Buraya gelmeden önce yeterince oyalandık zaten.”

Merdivene ilk ben ulaştım. Alaz hala kolumu tutuyor, çıkmamı hızlandırmak için yardımcı oluyordu. Birden arkamı dönüp onunla göz göze geldim. Bir merdiven yukarıda olduğum için boyum boyuna tam gelmişti. “Bana anlatacaksın değil mi?”

“Söz veriyorum,” diye fısıldadı.

Taş merdivenler boyunca duvara astığımız sarı ışıklar, basamakları gölgelendirirken ona inanıp yukarı çıkmayı seçtim. Annem beni görünce hafifçe gülümsedi ve başını çevirdi.

Endişesini saklamaya çalışıyor, diye düşünüp Jülide’ye baktım. Alaz kahverengi portmantodan çantamı alıp içine cep 146…

Sude Esen

C

Kuğu

telefonumu koydu. Annemse ufak adımlarla yanıma yaklaştı.

“Gidebilirsin,” dedi yumuşak bir sesle. Gözlerinin etrafındaki kırışıklıkların neden belirginleştiğini merak ettim. “Artık seni kendine oluşturduğun çevreden uzak tutamam. Bunu biliyorum.”

Kapının önünde beli silahlı bir düzine adam var, diye düşündüm. Tanrı aşkına, annem neyden bahsediyor?

Açık televizyonun ekranı yüzümüze vuruyor, salonun loş ışıkları onların ne düşündüğünü anlayamamama sebep oluyordu. “Teşekkür ederim,” dedim bende hafifçe. “Sabah burada olacağım.”

Alaz elini sırtıma koyup beni evden çıkmam için cesaretlendirdi. Annemse peşimizden yürüyüp kapı pervazına yaslanarak geceliğinin üzerine giydiği saten sabahlığın önlerini kavuşturdu.

Jülide “Görüşürüz, Sanem Hanım,” deyip bizim arkamızdan çıktı. Annemin ismini nereden bildiğini anlamaya çalışırken arabanın arka koltuğuna bindim. Annem, Sanem Hanzade Özer’le kapıyı kapatırken kısa bir süre için göz göze geldik.

Jülide hemen peşimizden arabaya binmemiş, kapımızın önündeki birkaç kişiyle konuşuyordu. Alaz’a doğru somurttum. “Neden hep arkaya binen ben olmak zorundayım?”

“Daha reşit bile değilmişsin, bir de buna mı sızlanıyorsun?”

Ses tonundaki şey beni çılgına çevirmişti. Beni davranışlarımla değil, yalnızca yaşım olacak rakamlarla yargılıyordu. Sinirden patlamak üzereydim. “Sen… Sen bunu …147

Kuğu

C

Sude Esen

nereden biliyorsun?” Cevap vermesine gerek kalmadan aklıma gelen şeyle gözlerim kocaman oldu. “Çantam… Kimliğimi mi aldın?”

Cevap vermeyip direksiyonun üzerinde parmaklarıyla ritim tutmaya başladı, emin olmuştum. Oturduğum yerde inip kalktım. “Şimdi de hırsızcılık mı oynuyorsun, düzenbaz? Buna pişman edeceğim seni!”

Bana cevap vermiyordu. Önümüzdeki ve arkamızdaki arabaların farları gözümüzü alırken gerginliğimin ikimizi daha fazla ayırmasına sebep olmamak için susmayı seçtim. Bir sessizlik büyüdü aramızda. Keskin bir keman yayının her darbesiyle çalınan notalarla beraber ağır ağır büyüttük onu ellerimizle. Gözlerimiz arasında gidip gelen masum duygu yumaklarını umarsızca köle yaptık kendimize. Hep bir şeylerin inadıyla, bitmeyen katil hırslarımızla ve gölgelerde saklanan yalanlarımızla.

Aynaya sürdüğü badem gözleriyle “Şimdi de masumca oturuyor musun?” diye sordu. Sesindeki bir şey bana hala alenen saldırıyordu. Bugün dudaklarım tenine ilk kez değmişti.

Fakat şimdi arabasının gösterge ışıklarıyla görebildiğim yüzü beni anlayamadığım şeylerle suçluyordu.

Dalgalarını hissettiğim siniri daha fazla taşıyamayıp öndeki iki koltuğun arasına atıldım. “Ne oldu sana ya? Birden geldiler galiba!”

“Bu gece senin yüzünden buradayız.”

Sakinliği beni çileden çıkarıyordu. Bana bir şey söylemeyi hala reddedip bir de bilmediğim koca bir hata yüzünden beni suçluyorlardı. “Ne yapmışım yine? Anlatsan da bilsem.”

148…

Sude Esen

C

Kuğu

Ritim tutmayı kesip direksiyona vurdu. “Hak ediyor musun ki?”

Ona aynadan son bir kez bakıp diğer köşeye yanaştım ve kollarımı kavuşturdum. Ne halin varsa gör. Yüzümü lekesiz cama dönüp henüz hareket etmemiş araba konvoyuna baktım.

Arabalar çeşitliydi fakat kıyafetler hep aynıydı. Bu resme ait olmayan bir bendim. Yine de kapının önündeki her şey benim için buradaydı. Öndeki Volkswagen’in ışıklarında uçuşan kanatlıları izlerken Jülide kapıyı açıp arabaya bindi. “Hazırlıklar tamammış.”

Alaz çalışan arabayı hareketlendirmek için gaza basarken Jülide, omzunun üzerinden bana ufak bir bakış attı.

“Küsmüş.” Alaz’ın alayla dudaklarını kıvırdığına yemin edebilirdim.

Jülide anlamış gibi başını hafifçe salladı ama ne anladığını tahmin edemiyordum. “Senin için verdiğimiz savaşları bilmiyorsun, aptal kız,” diye mırıldanıp yeniden yerine yerleşti ve kemerini taktı.

Dudaklarımı sıkıp cevap vermeyeceğime dair kendimi ikna ettim.

Alaz “Biz de hazırız,” dedi.

Ben o kadar da emin değildim. ***** Hız, her gün bir önceki günün aynısını yaşadığım hayatımda pek alternatif bir seçenek hiç olmamıştı. Gün, defalarca gördüğüm gibi yine elini eteğini çekti yeryüzünden.

Yaşadığım ağır yorgunluk, kendim için hissettiğim endişeleri …149

C

Kuğu

Sude Esen

yendi ve gözlerimi bir yumma mücadelesine soktu. Radyo, neredeyse duyulmayacak bir tonda sabit kalmıştı ve beni, onu dinlemem için ikna edememişti. Bunların Alaz’ın şarkıları olmadığını biliyordum, yalnızca alelade açılmış bir kanaldı.

Araba yolda hafifçe sarsıldı ve Alaz direksiyondan radyoyu tamamen kapattı. Bitik bir durumda koltuklara tutunarak doğrulmaya çalıştım. Bir şey oluyordu.

Kaç arabalık olduğunu bilmediğim konvoyda biz ikinciydik.

Ama Alaz öndeki Volkswagen’in devam ettiği girişten girmeyip ani bir manevrayla ters yola girdi. Arada bariyerler vardı. Korkmamaya çalışarak yandaki arabaya baktım. Dazlak sürücüsü Alaz’a bakıyordu ama korna çalmaya cesaret edememişti. Bariyerlerin sonlandığı yerde BMW biraz daha hız yaptı, adamın ve tüm konvoyun önüne geçerek baştaki araba haline geldi.

Direksiyonu kontrol eden saatli sol kolunun damarlarının belli olduğunu ve gerildiğini fark ettim. Hızla havalimanının polislerini korna çalarak geçtik ve “iç hatlar” tabelasını takip ettik. Biraz sonra Alaz geniş göbekten hızla sola kırdı ve büyük otomatik kapıları gören yolda acı bir frenle durduk. “İnin.”

Peşimizden diğer arabalar da şeride dizilirken Jülide’yle kaldırımın kenarına çekildik. Birkaç saniyelik duraklamanın ardı benim için daha büyük kafa karışıklığıydı. Bana söz vermişti, diye feryat ederken içim, sessizce Jülide’yi takip ettim. Ben hariç herkes ne yapacağını biliyor gibiydi.

Havaalanına girerken diğer yolcuların veya çalışanların aksine ikimiz güvenlik kontrolünden geçmedik. Görevliler yalnızca

150…

Sude Esen

C

Kuğu

beni kontrol etmekte ısrar etmişlerdi ama Alaz arkamızdan hızla bize yetişmiş ve elini sırtıma koyarak gerekeni yapmıştı.

Sırtıma koyduğu elini düşündüm. Bana ait değildi dokunuşu.

Biçimli eli, katı ve acımasızdı. Bodrum’da bile hissizliğinden üşüdüğümü hissettim. Hâlbuki onun tatlı gülümsemesini görmüş, evinde kalmış, kıyafetlerini giymiştim. Bu polis hali miydi?

Biraz sonra bu havalimanında hiç uğramadığım yerlerden geçip hiç görmediğim kapıları açıp düzgün piste indik.

Hayretle başımı kaldırıp dev gibi görünen yolcu uçaklarına yakından baktım. Beklediğimden daha çok ışık vardı.

Kenardaki lambalar ve yere gömülmüş ışıklandırmalar, uçakların yanan ışıklarıyla alanı daha da büyük kılıyorlardı.

“Milas Havaalanı’na hoş geldiniz.”

Sesle birlikte aynı yere döndüğümüzde genç bir adam karşıladı bizi. Üzerindeki üniformaya bakılırsa pilot olmalıydı ve sarı, kirli sakallarıyla kibarca gülümsüyordu. Alaz ile Jülide’ye bakmaya gerek duymamıştım, yanılmıyorsam tehlikedeymişiz gibi sağa sola bakıyor olmalılardı.

Ben de başımı kaldırıp devasa alanda gökyüzüne, yıldızlara baktım. “Bodrum,” diye düzelttim onu.

Jülide gözlerini açmış, pilota iş yerinin ismini güvenle söyleyişimi izliyordu. Alaz’ın bile kör ilgisizliğinden sonra bakışlarını çekebilmiştim. Ne olacağını merak ediyorlardı.

Sarışın adamın da dikkatini çekmiştim. “Yalnızca ilçe çekişmesinden ibaret.”

Elinde evrak çantası tutuyordu, diğeriyle beni yanına çağırdı.

Ona doğru birkaç adım attığımda elini önceden tanışıyormuşuz …151

Kuğu

C

Sude Esen

gibi omzuma koydu. “Aslında ikimiz de yanılıyoruz.” Yukarı işaret ettiğinde piste doğru asılmış, havalimanı binasındaki yazıyı okudum. “Milas-Bodrum Havaalanı.”

Partnerlerimin iyiden iyiye gerildiğini gören sarışın adam elini çekti. “Ben, yardımcı pilot Deniz. Sizi İstanbul’a götüreceğime dair emir aldım.” Hala yanında durmamı ister gibi “Lütfen beni takip edin,” diye devam etti.

Bense afallamış, bu yüzden pilotun gerisinde kalmıştım. “İstanbul mu?” diye sorsam da cevap vermemekte ısrar ettiler. Şaşkın bakışlarım ve sürekli birbirine dolanan heyecanlı ayaklarımla bir özen jetin içindeydim artık. Alazlar pilotla tanışırken kendimi içeriye ve lüks koltuklara bakışlar atmamak için zorluyordum. Üzerimdeki dandik tişört parçası arabadan indiğimden beri beni utandırıyordu üstelik.

Jet kalkmadan önce Alaz içeriyi işaret etti. “İstediğin yere otur.”

Buz gibi sesine hırlar gibi bir bakış atıp geniş koltuğa hamle yaptım. Pistte ağır ağır yol alırken Alaz ile Jülide ortak masası bulunan karşılıklı tekli koltuklara oturmuşlardı ve yardımcı pilot da bana kaliteli bir şarap hediye etmişti. Hatta o elime ufak bir öpücük kondururken Jülide belli etmemeye çalışarak gülmüştü. Alaz’dan da uyarıcı bir bakış yemiştim.

Yolculuk boyunca pek bir şey yapmayıp camdan dışarıyı izledim. Küçük de olsa özel jetin yolcu uçağından pek bir farkı yoktu. Kadehlerden birini alıp şarabın tıpasını açtım. Annem, şarap kültürünün bana bu kadar tanıdık gelmesini sağlayan kişiydi.

“O şarabı içmeyeceksin.”

152…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözlerini önündeki dizüstü bilgisayardan ayırmamıştı. Omuz silkip gazetelikten dergi karıştırmaya başladım. Eski bir edebiyat dergisi bulduğumda sevinçle önüme koydum ve Alaz’ın sözüyle bıraktığım kadehi tekrar aldım. “Size de ikram edeyim.”

Derin bir nefes alıp önündeki ekranı hızla aşağı indirdi.

“Hiçbirimiz içmeyeceğiz.”

Kaşlarımı çattım. Gerginliğim baş edemeyeceğimden daha fazlaydı ve sevdiğim, sevgimi verdiğim kişi beni göz ardı etmekten başka hiçbir şey yapmıyordu. Ben de onun gibi elimdekileri sertçe ufak sehpaya bıraktım.

“Ama neden?”

Ciddiye alınması gereken bir vurguyla söylediğim şeyin ardından kalkıp jetin diğer ucuna sinirli adımlar attım.

Peşimden geldi. “Anlatacağım demiştin…” Elimi saçlarıma geçirdim. “Söz vermiştin, söz!”

Başını eğdi. “Evet, vermiştim.” Bana bakmaya cüret ettiğinde gözleri simsiyah olmuştu. Üzerindeki takımın içinde ve bu ikimizi altına alan ışıkta teni o kadar güzeldi ki. Güzel burnu, kemikli yanakları ve dudakları… Hayran olduğum o dudaklardan naif bir ses çıktı. Fakat bağırsaydı beni bu kadar yaralayamazdı.

“Beni o sözden azat et.”

Yüzüm değişti. “Ne?” “Beni o sözden ve sana karşı olan sorumluluğumun hepsinden azat et.”

…153

C

Kuğu

Sude Esen

Her bir kelimesi mavi bakışlarımı yaşla doldurmuştu.

Anlamamasını umarak yere doğru baktım ve aramızdaki tüm bağı kopartır gibi “Azat ediyorum,” dedim.

Yüzüne bakmayı reddettiğim için bana son ifadesinin nasıl olduğunu göremedim. Arkasını döndü. Jülide yanıma gelip de elime bir gömlek tutuşturduğunda gözlerimi ayırmadan gidişini izliyordum.

Kokpitten çıkan Deniz, dağılmış halime baktı ve sanki sebebini tahmin ediyormuşçasına Alaz’a döndü.

“Alçalıyoruz.”

154…

Sude Esen

C

Kuğu

19. Bölüm Yüzleşme

Jetten, midem iyice kötüleşirken inmiştim. Karnımın biraz üstünü tutarak ileri doğru sendeledim, Jülide’nin giymemi söylediği gömlek çeneme kadar ulaşmış, sanki beni boğuyordu.

“Bu taraftan,” dedi sarışın yardımcı pilot.

Bir an içinde kendimizi pistin kenarındaki çalılıkların içinde bulduk. Etrafıma bakındım, bir koruluk görüyordum. Dalları karışık, ince uzun ağaçlar önümüzü kesiyordu. İçim “Yanlış yoldayız,” diye figan etse de sesimi çıkaramadım. Alaz elimi sanki canını yakmışım gibi bıraktı.

Onlar iyice arkamda kalırken adımlarım kurumuş otlar yüzünden korkutucu sesler çıkarıyorlardı. Yürüdüm, tam olarak ne kadar olduğunu bilmeden ve nereye gideceğimi hiç öğrenemeden. Birden tökezlerken birisi beni kollarımdan tuttu.

Arkama dönüp dizlerimi kan içinde kalmaktan kurtaranın kim olduğunu görecektim ki Deniz’in avcı gözleri yüzüme baktı.

Bir çift el ağzımı kapattı ve bilincim yerinden giderken beni bilmediğim yerlere sürükledi.

Unutmuştum; Alaz çoktan yara bere olmuş dizlerime yardım edemezdi.

Sıçrayarak ve bir eli sıkarak uyandım. Gözlerimi kırpıştırıp hala korkan bedenimle nerede olduğumu bulmaya çalıştım.

Sonra Alaz’ı gördüm. Elimi tutan oydu ve korku dolu halime ne olduğunu anlamak ister gibi bakıyordu. Nefes nefese bir …155

Kuğu

C

Sude Esen

kez daha sıktım elini, gerçekliğini kendime inandırmak için.

Deniz çoktan gitmişti ve hala kayan arabanın içindeydik.

Başım uyurken omzuna düşmüştü.

Sanki birden ondan da korkarak kendimi geriye attım. Her şey yolunda, Riva.

Plakası benim bildiklerimden farklı olan araç, biraz öncekine göre yavaşladı. Belki de ben ilk uyandığımdaki panikle daha hızlı gittiğimizi sanmıştım. Jülide öndeki koltukta, aynayı aşağı indirdi ve rujunu tazeleyip saçlarını düzeltti.

Alaz’sa adını koyamadığım bakışlarla bana bakmaya devam etti. Sonra uzanıp aynı Jülide gibi benim saçlarımı düzeltmeye başladı. Parmaklarıyla açık sarı kâküllerimi düzeltti. Üzerimdeki şifon, fırfırlı yaka ve kol detayı olan bu gömlek gerçekten de resmi bir yere gittiğimizi gösteriyordu. Nefesimi tutup sesimi çıkarmadım. Soğuk parmaklarıyla, yanağımdan omzunun izini silmek ister gibi dokundu. O korkunç rüyanın fısıltısını hissettiğimden istemeden titredim.

Elini rüyamdaki gibi hızla benden çekip uzaklaştı ve kendi camına döndü. Utançla gözlerimi yumdum.

Bir yandan da elim yanağıma gitti. Silemeyecekti.

Bıraktıklarının her biri onun ulaşamayacağı kadar derindeydi.

Bunu ben seçmiştim.

Araba durduğunda şoför hemen inip ilk benim kapımı açtı.

Tereddüt ederken yine Alaz’a baktım. Çünkü ben birçok kez denemiştim ve benim bütün yollarım ona çıkmıştı. Yalnızca “Yüzleşeceğiz,” dedi. Yüzleşeceğiz, diye tekrar edip arabadan indim. Jülide çoktan inmişti, Alaz da diğer taraftaydı. İlk fark ettiğim şey şoförün sadece benim kapımı açmış olmasıydı.

Birileri heyecanla beni bekliyordu ve bu durum Alaz’ın hiç 156…

Sude Esen

C

Kuğu

hoşuna gitmiyordu. Bunca muameleye karşın kim olduğunu tahmin bile edemiyordum.

Kapının yamacında durup başımı hiç bilmediğim bir şehrin gökyüzüne çevirdim. Şehirlerin ışık kirliliğinden görünmeyen yıldızlar, nedense burada çok parlaktılar. İstanbul. Kiminle hangi oyunu oynuyorum bilmiyordum.

“Riva!”

Jülide seslenince toparlanıp onlara yetişmeye çalıştım.

Arabanın arka tarafından dolanınca neden herkesin bu kadar kılık kıyafete kadar telaş yapıp acele ettiğini anladım.

Geçtiğimiz, ortadan bir süs havuzuyla ayrılmış yolun sonunda bir bina yükseliyordu. Dış cephelerindeki işlemeleri ve içerisinde yanan ışıkların vurduğu beyaz sütunlu girişi bir sarayı andırsa da görebildiğim kadarıyla burası çok daha yüksekti. Çok daha yüksek.

Biraz sonra onların içeriden vuran ışıklar değil, spot ışıkları olduğunu ve biraz gerisinde durduğum yapının bir bina olmadığını anladım. Burası bir gökdelendi.

Daha da kötüsü silahlı bir sürü adam gözlerini aracımıza dikmiş bizi bekliyorlardı. Neredeyse atılıp Alaz’ın eline yapışacaktım.

Alaz kravatını düzeltip adımlarını onların karşısında durdurdu. Şimdi sanki daha dik duruyordu ve mimikleri gitmiş, sanki yerine çelikten bir ifade gelmişti. Bir yanına Jülide, bir yanına ben geçtim. Yanlış bir hamle yapmışız gibi Alaz beni hemen ortalarına aldı. O hareket edince silahlılar da ellerindekileri daha sıkı tutmuşlardı. Gözlerimi kırpıştırdım.

Ah, onlar Alaz’dan korkuyorlardı. …157

Kuğu

C

Sude Esen

En önde duran iki adamdan yaşlısı bana gülümser gibi baktı.

Ama gülüşü içimde bir şeyleri dondurup tüylerimi ürpertti.

Sanki gözlerindeki ışıltı bir tür açlıktan kaynaklanıyordu. “İşte konuklarımız geldi…”

Onu diğerlerinden ayırabildiğim tek yönü çehresindeki ifadeydi. Bunun dışında hepsi takım elbiseliydi ve sanki birbirlerine benziyorlardı. Bana tokalaşmamız için elini uzattı.

“Ben İstanbul İl Emniyet Müdürü Yardımcısı Mithat Göze. Bunlar da adamlarım.” Şaşkınlıkla olduğum yerde kalırken adam elini geri çekti. Şimdi anımsamıştım Jülide’nin bana kapıyı açtığımda dediği şeyi. Yanındaki uzun boylu, yapılı adamla gözleri aynı kişiye döndü.

“Jülide, Alaz…” Sıra yeniden bana geldi. “Ve Riva Özer.” Gözlerini kısarak beni baştan aşağı yeniden inceledi.

“Kime benziyorsun?”

Dişlerimi sıktım, bu adam benimle ilgili bir şeyler biliyordu.

“Babama.”

“Belli,” dedi kinayeli bir şekilde ve yeniden sahte bir tebessüm edip gökdeleni işaret etti. “O zaman buyurun.”

Her birinden güç yayılan adamların bakışları arasında gökdelenin gösterişli lobisine giriş yaptık. Alaz’la Jülide beni koruyorlarmış gibi iki yanımdan bir adım olsun uzaklaşmıyorlardı. Alaz’ın yanında ise en öndeki yapılı adam vardı. Adamın bakışlarından yalnızca katıksız bir endişe vardı, ondan korkmadım. Öte yandan silahlılar yanımızdaydılar sürekli.

158…

Sude Esen

C

Kuğu

Önce girmek isteyen Alaz’ı sokmadılar. Ben ne olduğunu anlayamazken hem ondan hem de Jülide’den silahlarını aldılar. Mithat denilen adam özgüvenle “Ödünç olarak,” dedi.

Alaz’ın yüzünde ufak bir gülümseme belirdi. Tahmin gülümsemesi mi cinnet mi bilemedim. Başucunda tabancasıyla uyuyan ve polislerinden biri olan Karay’a bu bir hakaret niteliğindeydi. Onunla birlikte öfkelendiğimi hissettim.

Alaz, biz kapı dedektörüne girmeden önce bunu fark etmiş gibi kulağıma eğildi ve “Kendininkilerden daha büyük ellerdesin,” dedi bana. O an çok anlamamıştım ama…

O kadar haklıydı ki. ***** Etrafımızdaki hava biraz daha hafiflemişti. Artık o kalabalık grup dağılmış, yalnızca tahmin ettiğim üzere rütbeliler kalmıştı. Modern ve sessiz bir asansörle ürkütücü katları yükselmiş ve gergin adımlarla uzun bir koridor geçmiştik.

Toplantı salonu diye düşündüğüm yere girecekken Alaz birden kolumu tuttu. Herkesin dikkati ikimizdeydi. Boğazımı temizleyip çekinceyle gülümsedim. Mithat Göze, iyi diyemeyeceğim bakışlarla ikimiz arasında gidip geliyordu.

Ağzımı açmış Alaz’ın benimle olan tüm alakasını önemsiz bir şeymiş gibi göstermeye çalışacaktım ki o, benden önce davrandı.

“Bize birkaç dakika verir misiniz, sayın müdürüm?”

Alaz’ın gözleri ateş saçarken herkes nefesini tutmuş ne olacağını bekliyordu. Özellikle Jülide stresten ter içinde kalmış, sürekli boynuna yapışan saçlarını çekiştiriyordu.

…159

C

Kuğu

Sude Esen

Adam “Dikkatli olun,” dediğinde sesindeki tehditkâr tonun bu işlerden hiç anlamadığım için benim uydurmam olduğunu düşünmüştüm. Ayaklarımı Alaz’ın emrine verdim ve ardından hafif adımlarla peşinden gittim.

Kattaki bir köşeye çekildiğimizde kolumu savurur gibi bıraktı.

Göğsü, sanki biraz önce koşmuş gibi hızlı hızlı inip kalkıyordu. Omzunun üzerinden alnı kırışmış Jülide’nin odaya isteksiz girişini izledi. Birkaç adım ötemizde silahlı bir adam bekliyordu. Emindim, bu gece birçok kez rüyama girecekti.

Yüzüme dönen sert mizaçlı yüzü arkamdaki duvara yaslanmama sebep oldu. Bana biraz daha yaklaştı ve geriyi işaret ederek fısıldar gibi konuştu.

“Biraz sonra içeri gireceğiz.” Kolumu yeniden beni ikna etmek için parmaklarıyla sıkıca kavradı. “Söyledikleri her şeye ‘hayır’ de. Tamam mı?”

Ne olduğunu anlamayarak öylece yüzüne bakmaya devam ediyordum. Kendime gelmem için diğer kolumu da tuttu ve gözlerime bakabilmek için eğildi. “Tamam mı?”

Kendimi ondan bir harekette kurtardım. Yüzüne vuran ışık pürüzsüz, çikolata teninin dokusunu vurguluyor, sakinleşmemi sağlıyordu. Vereceğim tepkiler çok daha uçuk olabilirdi ama ben sadece ayağımı yere sertçe vurdum. “Sen sadece benden kurtulmak istiyorsun değil mi?”

“Yemin ederim…”

Mithat Göze’nin yanındaki uzun boylu, genç adamın yanımıza gelmesiyle gözlerini benden ayırdı ve sesini kıstı. “Mesele çok farklı…”

160…

Sude Esen

C

Kuğu

Düşürdüğü omuzlarına baktım. Alaz bana yaklaştığı kadar uzaklaştı ve gelen adamı işaret etti. “Amcam Sinan-“ Adam buna vakit olmadığını vurgular gibi “Ve Riva Özer,” dedi. Yüzüme kabalık olmasın diye hafifçe gülümseyip tanışma faslını sonlandırdı. Silahlı adam volta atarken sanki biraz daha bize yaklaştı. “Sizi bekliyorlar.”

Rugan, burunlu ayakkabıları Alaz’a seğirtti. Yeğeni kollarını açtı. “Amca…”

Sarılmalarını biraz olsun huzurla izledim. Çünkü Alaz geceden beri ilk kez gerçekten gülümsemişti ve buradan bile kısık gözlerinin yanındaki kırışıklıkları seçebiliyordum. Bu adama neden gördüğüm andan beri güvendiğimi çok daha iyi anlıyordum. O bir Karay’dı, onun kanındandı.

Kollarını ayırdıklarında “Riva tamamen bir yanlış, Alaz,” dedi. Alaz hiç bana bakmadan başını yere eğdi. Hayır, demek istedim. Onun hatası yok. Susuşuyla bile beni savunduğu, arkamda durduğu şu an kalbimde bir yara açmıştı. İçim burkulmuştu.

Amcası yeğenine ve bana bir şey anlamış gibi hafifçe gülümseyerek baktı. Ama şu durumda neyle ilgili, tahmin bile yürütemedim.

“Mithat’ın sana takıntısını biliyorsun. Artık sana bir ödülmüşsün gibi bakıyor. Kızı koru.” Kaşlarını kaldırdı, onun omuzlarını tuttu. “Alaz, belli ki bir çıkarı var. Kızı koruyacaksın. Ve…” Hafifçe bana baktı. “En çok da kendini koruyacaksın.”

…161

Kuğu

C

Sude Esen

Biz ağır kapıyı açmadan önce arkamızdan seslendi. “Ben de geleceğim biraz sonra.” Kravatını düzeltirken gözleri yeniden bana kaydı.

“Bu arada, aklınızda bulunsun… Kurtlar sofrasında kartları iyi oynamak zorundasınız.” ***** Elli katlı gökdelenin son katında, sürekli kaynağını bulamadığım bir esinti üflenen toplantı odasında upuzun masayı dolduracak kadar kalabalık değildik. Ancak Mithat Göze’nin karşısında oturuyordum ve olabildiğince Alaz’ın yanımdaki sarsılmaz duruşunu örnek almaya çalışıyordum.

Yine ikisinin arasında, Mithat Göze’nin iki adamının arasında oturduğu gibi oturuyordum. Alaz yanımda hiçbir ses çıkarmadan duruyor, bu beni, sürekli onu kontrol etme ihtiyacıyla dolduruyordu. Sessizlik iyi bir şey değildir.

Son teknolojili havalandırmalı bu lüks odada otururken bile terlemekten kendimi alamıyordum. Her an savaşacakmışız gibi gergince birbirimize bakıyorduk. İki yanımda kayışlarla göğüslerine bağlanmış ağır silahlı adamlar olsa da yetmediğini Göze’nin, Alaz’a attığı kaçamak bakışlardan anlıyordum.

Tedirgin oluşunu sadece bu bakışlardan çıkarabildiğim rahat ve otoriter görünmek isteyen adamın önünde sadece bir dosya vardı. Ve aklımın sürekli oraya çekilişinden benimle ilgili olduğu sonucuna varıyordum. Biraz daha kimse konuşmazsa önümdeki buzlu su bardağını adamın yüzüne çarpıp çıkabileceğimden şüphe ettim.

“Baban Mert Ali Özer,” diye başladı sonunda önündeki dosyayı özgüvenli bir şekilde açarken. Babamın eşkâlinin ezberinde olması nedense tüylerimi diken diken etti.

162…

Sude Esen

C

Kuğu

“Gemi mühendisiymiş. Uzun yolculuklar adamı denilen nüfuzlu biri.”

Kaşlarını kaldırıp yüzüme dikkatle baktı. Renk vermedim.

Babamla ilgili ondan daha fazla söyleyebileceğim bir şey yoktu. Yalnızca bitmeyen yolculuklar, diye geçirdim içimden.

“Annense ünlü bir mücevher tasarımcısı. Parasını kullanmıyor, mütevazı bir evde yaşıyorsunuz. Geçim sıkıntın yok ama yalnızsın değil mi?”

“Nereye varmaya çalışıyorsunuz?” diye sordum ellerim masanın üzerinde gerilirken. Alaz’ın gözleri bir saniyeliğine onlara kaydı. Geri çekip kucağıma koydum.

“Bunları nereden bildiğimi sormayacak mısın?”

Gri saçlı, yakışıklı adama düz ifademle bakmaya devam ettim. “Çocuklarla…” Alaz’la Jülide’yi işaret etti.

“Tanıştığından beri izleniyorsun.” Nefesini, bulunduğumuz yerin sahibi olma rahatlığıyla dışarı üfledi ve ayağa kalktı.

“Umuyorum ki kalkıştığın işin çok basit bir şey olmadığını anlamışsındır…”

Ukala denilebilecek bir gülümsemeyle ve sinir bozucu, garip bir neşeyle dosyayı kapatıp ekledi. “İyi haberlerim de var.”

Kendimi berbat bir hisle cesur olmaya ikna ederken dinlemeye devam ettim. Alaz her an kalkıp bir şeyleri dağıtacak gibi tetikteydi. Adam konuşmaya devam ettikçe odanın ağırlığı artıyor, düşünceler gizli bir sessizlikte gürültüler yaratıyordu.

Adam odayı rahat adımlarla arşınlarken birden öksürmeye başladı ve hızla arkasını dönüp gömleğinin göğüs cebindeki mendille ağzını kapattı. Mendilin ucundan görülen kırmızı …163

Kuğu

C

Sude Esen

şeyi hayal ettim sanırken Alaz’ın amcasıyla göz göze geldim.

Gördüğümü anlamıştı.

Düşün, dedim kendi kendime. Düşün, düşün, kurnaz olmazsan seni yenerler.

“Sana bir sivil olarak iş birliği teklif ediyoruz.”

Yanımdaki iki kişi aniden hareketlendi. Jülide dehşetle gözlerini kırpıştırıyordu, Alaz çileden çıkmak üzereydi.

Başımı biraz eğip onu engelleyen tek şeyin tuttuğu sandalye kolları olduğunu görünce yüreğim ağzıma geldi. Sinan Karay bile olduğu yerde kalmıştı. Eğer bir şeyler yapmazsam ortalık karışacaktı ve –gözlerim silahlılara kaydı- buradan asla geldiğimiz gibi çıkamazdık.

Ayağa kalktım. “Ya kabul etmezsem?”

Başını yana eğdi. “Seni biraz meşgul edeceğiz.” Aklına bir şey gelmiş gibi hemen adımlarını durdurdu ve tamamen bana döndü. “Ha bir de… Alaz görevinden alınacak ve Bodrum’dan bayağı uzak bir yere yollanacak.”

Oturduğu yerden iyice kalkmış olan Alaz’ın damarları belirginleşmiş kolunu tuttum ve masada oturan herkesin yüzüne teker teker bakıp dışarı çıktım. Şu an ‘evet’ ya da ‘hayır’ diyebilecek cesarette değildim. Kapı arkamdan kapansa da Alaz’ın çelikten bakışlarını sırtımda hissediyordum.

Onu kurtaracak kilit oyuncuydum. Yüzümü ellerimin arasına alırken düşündüm. Bu halimle ben burada ne yapıyordum?

Lobi gibi boş bir yerde sürekli volta atarken aklımdan tüm o ceza imalarını geçirdim. Alaz gerçekten de bir şeylere sıkışmış olabilir miydi? Ne olursa olsun ondan vazgeçmeyecektim.

Henüz değil.

164…

Sude Esen

C

Kuğu

İçinde öfke ve sanki pişmanlık barındıran “Gidiyoruz,” sesiyle kendime geldim. Bakışlarım bana ceketini savurarak sert adımlarla yaklaşan Alaz’ı buldu.

“Kabul edebileceğin bir durum kalmadı. Ayrılıyoruz.”

“Kabul edeceğim,” dedim üstüne basa basa. “Kararım olumlu.”

“Başlarım kararına…” Kolumu tuttu. “Sana ayrılıyoruz dedim.”

Kendini kontrol etmeye çalışıyordu fakat bu çabası “Benden ne istiyorlar?” diye sormamla sona erdi. Ateş saçan gözleriyle gözlerime baktı ve şöyle dedi: “Muhbir olmanı isteyecekler.”

…165

C

Kuğu

Sude Esen

20. Bölüm Muhbir

Zaman geçmiyordu. Bu raddeye geldiğimiz kısacık süre korkunçtu. Çöktüğüm yerde sinirden kızarmış Alaz’a kafa karışıklığıyla baktım.

Yasadışı bir durumu yetkililere gizlice bildiren kişi, bilgi uçuran güvercin, öyle mi?

Alaz, benim aksime sürekli oradan oraya gelip gidiyor, soluk soluğa bir şeyler bulmaya çalışıyordu. Yanımda durdu.

“Bundan haberim yoktu. Her şey kontrolden çıktı. Kalk.” Ses tonu sertti, alnındaki damarların hepsini koyu teninin altında görebiliyordum. “Riva. Bodrum’a.”

“Hayır,” diye itiraz ettim. “Seni gönderecekler Alaz, duymadın mı?”

Bunun düşüncesi bile tüm vücudumun titreme almasına sebep olmuştu. Ellerimi birbirine kenetleyip durdurmaya çalıştım.

Bir anda düştüğüm boşluğun etkilerini hayretle izledi. Sanki onun için böyle bir şey yapabilecek kimsenin olmadığını sanıyordu da hayat karşısına beni çıkarmıştı. Önümde diz çöküp ellerini bacağıma koydu. “Gereken her şeyi söyledim onlara, böyle bir şey olmayacak.”

Ellerini ittim. “Bunu benden isteyemezsin!” “İyi olacağım.”

Bu sefer iyice kendimi kaybedip onu göğsünden ittirdim. “İyi falan olmayacak. Sen de olmayacaksın, ben de olmayacağım.

Ben hiç olmayacağım.”

166…

Sude Esen

C

Kuğu

Derin bir nefes alıp kalktım ve hızlı adımlarla, çıktığım kapıya geri yürümeye başladım. Artık geri dönüşüm yok. İçeri girmeme bir adım kalmışken Alaz arkamdan “Riva bununla baş edebilecek kadar gerçekçi bir kız değil,” diye seslendi.

O adıma kadar emin değilsem de şimdi emindim işte. Ona omzumun üzerinden bir bakış attım. Elleri saçlarındayken içeri girişimi izledi. Kapı kapanırken masaya ilerledim, ellerimi yaslayıp eğildim ve onlara meydan okudum.

“Yapacağım.” Önce Jülide’ye, sonra Mithat’a bakarken “Yalnız…” dedim.

“Uykum geldi, beni hemen evime göndermezseniz bedelini ödersiniz.” **** “Harika,” dedi adam bunca gergin insanın içinde arsızca gülümsemeye devam ederken. Elimi sıkmak için oturduğu yerden kalktı, ben de elimi masadan çekip kendimi dikleştirdim.

“Bakın işte.” Odadakilere beni işaret etti. “Arkadaş için can bile verilebileceğinin canlı kanıtı Riva da fedakârlıklarıyla ülke güvenliğine büyük katkılar sağlayacak.”

Mithat Göze’nin başlattığı sevimsiz alkış tufanı arasından benim için açılan kapıdan adamın elini omzuma koymasıyla geçtim. “Gel,” dedi. “İmzalaman gereken şeyler var.”

Bir şey demeyerek onu ve yanındaki silahlıları takip etmeye karar verdim. Alaz çıktığımızı görmesiyle oturup kaldığı yerden ayağa fırladı ve yanıma gelmek için hamle yaptı. …167

Kuğu

C

Sude Esen

Adamlar hemen onu kollarından tutarak yanıma gelmesini engellediler. “Bırakın onu!” diye bağırdı burnundan soluyarak.

Müdürü cık cıkladı. “Yaygara çıkarma, Alaz. Yalnızca birkaç belge var.” İki yapılı adamın tutuşundan kurtulur gibi olunca bir iki adım geri attı. Acınasıydı çünkü Alaz’ın şu an yaşadığı şeyle kolundaki iki adamı devirmesinin dakikasını almayacağını fark etmişti. Adamlar gibi o da kendini tutuyordu. “Hiçbir şeyi kabul edemez o, daha reşit bile değil! Ailesinden izin almanız gerekiyor.” Çırpınışları hiçbir işe yaramıyordu.

Onu Bodrum’dan göndermeyecektim. İstemeye istemeye Mithat’ın arkasına geçtim. Biliyordum, eğer onu tutan şeylerden sıyrılıp bana ulaşabilirse beni asla bırakmazdı. Ve ben de onu bırakamazdım. Alnından damlayan sular ve yüzündeki dehşet ifadesi beni ağlatmak üzereydi fakat yüzümü ifadesizleştirdim.

Jülide, Alaz’ı tutmak için koştururken ve ellerini onun göğsüne koyup gözleriyle yalvarırken “Ofisime gidelim,” teşvikiyle yeniden içinde olduğum bu gökdelene döndüm.

Hakkımda ne düşünürse düşünsün gitmesine izin vermeyecektim. Onsuz yaşayabilme fikri beni boğuyordu.

“Tamam,” dedim boğazımdaki düğümle. Onun gözlerine ne olur anla, der gibi baktım ve pişmanlıkla dolu gözbebeklerinden ayırdım kendimi. Aralık ağzı kapandı ve inip kalkan göğsü meslektaşına yaslanırken ona arkamı dönmemle birlikte çırpınışları kesildi.

Olmasından korktuğu şeyi sonunda anlarken içimde çırpınan son umutları korktuğum sessizliklerden bir tanesine gömdüm.

168…

Sude Esen

C

Kuğu

***** Adımlarım, biraz sonra patronum olacak adamla aynı tempodaydı fakat toyluğum, yüzümün her bir köşesinden anlaşılıyordu. Biraz önce Alaz’ı, yine Alaz için yüzüstü bırakışım ruhumun çekilmesine neden oluyordu. İçimde onu ve kendimi koyduğum huzurlu evin boyaları dökülüyordu.

Adamla ofisinin cam kapısında göz göze geldik. Yeterince çevik olmamasına rağmen yüzünün ve mimiklerinin dinamik oluşu onu olduğundan daha genç gösteriyordu. Babamla aynı yaşlarda olmalıydı. İçeri tereddütle girdim. “İşin basit, hala kısmen sivil sayılırsın.

Ama bundan sonra senin marifetin sivil olmamana rağmen sivilmiş gibi davranmak olacak. Sana hizmet edecek adamlar tayin edeceğim. Onları sen bile göremeyeceksin.”

Adamın dediği şeyleri yarım kulakla dinliyordum. Aklım düzeltemeyeceğim şeylere gidip geliyordu. Beni ve düşüncelerimi esir alan ofisi ferahtı ve etrafta ona ait kişisel şeyler hayli fazlaydı.

“Silah, sağlık ve benzeri eğitimler almayacaksın,” dedi masanın arkasına doğru yürürken. Yüzüne alaylı bir gülümseme takılmıştı. Olabildiğince etraftaki kesici ve delici aletlerden uzak durmaya çalıştım. Öfke kontrolünde Alaz kadar başarılı değildim. “Yalnızca seninkilerin yanında ustaçırak ilişkisiyle öğreneceksin.”

Gözlerim masasındaki çerçevelere takılıp duruyordu. Onu da bu çerçevedekilerden birkaçıyla tehdit etsem hoş olurdu, diye düşünmekten kendimi alamamıştım. Bir tanesinde manken gibi bir kadınla fotoğrafı vardı. Fotoğraf kendimi durduğum

…169

Kuğu

C

Sude Esen

yerden daha da rahatsız hissettirdi ve onu dinlemeye devam ettim.

“Yani aldığın her bilgi arkadaşlarına, arkadaşlarından emniyete. Maaşınsa…”

“Maaş önemli değil,” diyerek bıçak gibi kestim sözünü. “Paraya ihtiyacım yok, tehdidiniz gereği yapıyorum.

Alaz’ı rahat bırakın.”

“Tehdit falan yok. Gerçeği öğrenmene rağmen yine de yanlarında durdun. Ben sadece…” Başını yana eğerek dudaklarını kıvırdı. “İşi hızlandırdım diyelim.”

Mithat Göze, ses vermememi bir keramet olarak algılayıp masanın üzerindeki belgeleri aldı. “Anlaştıysak belgelerin altına imzanı almak zorundayız.”

Uzanıp aldığım kâğıtlar bir tomardı. Küçük puntoyla yazılan şartların hangi birini kabul edeceğimi bilmiyordum. Eğer okumaz da altına imzamı atarsam beni paralı askeri bile yapabilirdi. Bu yüzden aynı adam gibi yüzüme özgüvenli bir gülümseme yerleştirip hemen köşede bulunan deri koltuğa geçerken “Okumayı severim,” dedim. “Ya şartları ve tüm bu resmi taka tukaları kısaltırsınız ya da burada ben hepsini son kelimesine kadar okurken beklersiniz.”

Bacak bacak üstüne atıp zımbalı kâğıtları dizlerimin üzerine bıraktım.

Adam bu sefer kârlı bir ticaret adamı rolünden sıyrılıp gerçek bir kahkaha attı. “Fazla akıllısın. Korku seni kör edemiyor.”

Beni devre dışı bırakacak tek şey sessizlik, dedim içimden.

Boş bir kâğıtla, mücevherli bir dolma kalem çıkardı. Annemin tasarladıklarına benziyordu fakat pek modern sayılmazdı.

170…

Sude Esen

C

Kuğu

“Bir,” dedim cesaretle, karşımdaki kişinin emniyet müdürünün yardımcısı olmadığını varsayarak. “Beni izleyecek adamlar istemiyorum.”

Eli havadayken başını kâğıttan kaldırıp yüzüme kaşlarını kaldırarak baktı. Eh, birinci madde için pek sağlam bir şeye benzemiyordu ama durumu fevriliğime verdim. “İki; Alaz ve Jülide haziranda görevlerini tamamlayana kadar yerlerinden alınmayacaklar.” Duruşumu dikleştirdim ve fırfırlı yakamın düzgün duruyor olmasını diledim. “Benim annem Sanem Hanzade. Şartlara uymazsanız benim de size yaptırımlarım olur.”

Kendimi kaptırmış konuşmaya devam ederken başımı kaldırdığımda adamın durakladığını gördüm. Yüzündeki sahte ya da gerçek tüm ifade çekilmiş, bana kendisi gibi bakıyordu.

Aç bir kıskançlık.

Hemen gerisini söyleyip gitmek istedim buradan. “Üç; Bu orijinal kâğıdın yırtılmasıyla anlaşma fes edilir.”

Yazmasını bekledim. “Dört; Yukarıdaki maddelerden herhangi biri ihlal edilirse taraflar hukuksal işlem başlatabilir.”

Dizlerimdeki kâğıtları topluca ikiye ayırdım ve ayağa kalktım.

“Bu kadar. Gerisi sizindir.”

Birkaç madde de kendisi ekleyip bana uzattı. Bir an önce bu işlerden kurtulmak için hızla göz gezdirdim ve gösterdiği yeri imzaladım. Köşeye bir emniyet mührü bastı.

“Buradaki işin bitti. Hayırlı olsun,” dedi sadece kâğıdı çekmecelerden birine koyarken. Yüzü o kadar değişmişti ki çekmeceyi kilitlemeyi bile unutmuştu. Hafifçe öksürdü yeniden.

…171

Kuğu

C

Sude Esen

Sonra daha fazla yüzüme bakamıyormuş gibi yanımdan geçip gitti. Ofisinin kapısından son adımını atarken durakladı, omzunun üzerinden bana baktı, “Bu arada,” dedi dudakları garip bir ifadeyle kıvrılırken. “Sen babana benzemiyorsun.”

172…

Sude Esen

C

Kuğu

21. Bölüm Soğuk Savaş

Onun, ofisinden çıkmasıyla sanki gizli bir el boğazımı bırakmış gibi derin bir nefes verdim. Ve sersemlikle öne doğru sendeleyip önümdeki masaya tutundum. Bu yaptığım şeyi kime anlatmam gerektiğini bile bilmiyordum. Şimdi her şey gitmiş, yalnızca omzuma yüklenen sorumluluklar ve kendime vermem gereken bir hesap kalmıştı.

Maun raflı bir dosya dolabının yanından geçip Mithat Göze’nin masasındaki çekmecelerin ilkine uzandım.

Anladığım kadarıyla adamın odasında kamera yoktu. İsteğim doğrultusunda kâğıdı kolayca yırtabilir, anlaşmayı yok edebilirdik. Alaz da bile bile başka bir yangının kucağına atılabilirdi. Kendimi ve onu güvenceye almamı sağlayacak bir şeyler bulmam gerekiyordu. Kozları bir bir elimde tutmalı, kontrol edilebilecek bir kızdan fazlası olmalıydım. Çekmece ufak bir hareketle açıldığında başımı kaldırıp bir kez daha etrafı kolaçan ettim. Anlaşmanın fotoğrafını çektiğim sırada bir ‘takip’ dosyası gözüme takıldı. Bakışlarım dosyanın üzerinde hızla gezerken şaşkınlıkla ve garip bir üzüntü hissiyatıyla yüzüm değişiyordu. Merkezin başındaki adam hasta mıydı yani?

Gözümün önüne toplantıdaki mendil geldi.

Ne kastettiğini anlayamadığımı sandığım yeri bir kez daha okudum. Mithat Göze’ye birkaç yıl önce akciğer kanseri teşhisi konulmuştu. Bulgulara göre ciddiydi ve bu yıllar içerisinde yapılan tedaviden hiçbir sonuç alınamamıştı. …173

Kuğu

C

Sude Esen

Son sayfaya geldiğimde yine onun mührünü gördüm. Doçent doktoruyla tam bir gizlilik konusunda anlaşmışlardı.

Yüreğimde bir ağırlık dalgasıyla elimi ağzıma kapattım. Adam ölüyordu ve bunu saklamak zorunda kalmıştı. İçim sızlayarak ona hak verdim. Eğer bir kişi bile bu durumu öğrenmiş olursa otoritesi çok büyük bir tehlikeye girerdi.

Boğazıma bir taş oturmuştu. Dosyanın tamamının kaydını alıp çekmeceyi titrek ellerle kapattım.

Ben artık bir muhbirim ve bu oyuna dâhil oldum.

Gereklerini de yerine getireceğim, diye cesaretlenmeye çalışsam da cam kapıya doğru giderken tüm gücüm çekildi.

Sanki içimdeki hava ağırlaşmış beni boğuyordu.

“Beni keşke sevdiğim insanla tehdit etmeseydin,” dedim ama çoktan gözyaşlarına boğulmuş, kendime bir neden arıyordum. ***** Yanağımdaki izlerin silinmesini ve yaşadığım etiklik krizini atlatmayı beklemek için Alaz’la tartıştığımız yerde oturduktan sonra önüme çıkan ilk kişiye onların nerede olduğunu sordum.

Kalem etekli kadın beni –kâküllerimde duraksayarak- özellikle süzmüş ve bunca gürültüye sen mi sebep oldun dercesine bir memnuniyetsizlikle cevap vermişti. İyice paranoyaklaşmamış olmayı umarak biraz ilerideki asansörün düğmesine bastım.

Alaz ile Jülide anladığım kadarıyla ufak bir toplantıdalardı ve Jülide kesin talimatla gökdelenden çıkmamamı emretmişti.

Düğmeye bir kez daha bastım. Emri Alaz’ın verdirttiğini biliyordum ama bu her an ortadan kaybolacak çocuk muamelelerinden usanmıştım. Düğmeye ısrarla basmaya 174…

Sude Esen

C

Kuğu

devam ediyordum ki biri “Geldi zaten,” dedi. Korkuyla hareketlenip gerçekten de bu katta olan asansöre doğru devrildim. Sesin sahibi beni belimden yakaladı.

Bir çift yeşil gözle karşı karşıya geldiğimde şaşkınlıkla kendimi doğrultmaya çalıştım. Kaşlarım çatılmaktan ağrımaya başlayınca böyle yapmaktan vazgeçtim. Utançla geri geri giderken adam –benim yaşlarımda gibi gözüküyordu ama polis olanların yalnızca kimliğine bakınca doğruyu anlardınızellerini önünde bağladı ve kapının kapanışını izlerken sırıttı.

“Senin burada ne işin var?”

Anlamayarak ona doğru eğildim. “Pardon?”

Gözlerini kapıdan çekip doğrudan bana baktı. “Buraya ait değilsin. Diyorum ki bu saatte burada ne işin var?”

Yabancıdan iyice ürkerek sırtımı kutucuğun bir kanadına yasladım. Hala sudan çıkmış balık gibiydim ve aramızda bir klasik müzik çalıyordu. “Ben Riva,” dedim kafam iyiden iyiye karışırken. Bu adam o kadar katın hesabını mı tutuyordu?

“Evet, bu, burada olman için iyi bir sebep. O da kabulüm.”

Alaylı tavrı gülümsemesiyle katmerleniyordu. Kirli sakalları ve dağınık saçlarıyla o da buraya uymuyordu. “Sen de buraya ait değilsin,” dedim. Güçlü çıkan sesime kaşlarını kaldırarak baktı.

“Evet, köşesinden döndüm diyelim, haklısın.”

Asansör sonunda zemin kata indiğinde uzanıp kâküllerimi düzeltti. Nefesimi tutup çekilirken “Umarım bir daha karşılaşırız,” deyip asansörden indi. …175

Kuğu

C

Sude Esen

Yaşadığım garip rahatlıkla kapılar kapanmadan önce hızla ben de indim. Yüzüme gülümseyen birilerini görmek iyi gelmişti.

Ne kadar etrafa baksam da onu göremedim ve hayret ederek birkaç bakışın altında gökdelenden dışarı çıktım.

Dışarıda geldiğim araca yaslanarak şoförle birlikte beklememe çok gerek kalmamıştı. Biraz sonra sıkılgan bakışlarım arasında Jülide ve Alaz gözüktüler. Jülide üzerine ince, keten bir ceket almıştı.

Alaz ise beni görünce sanki yeniden öfkelendi ve çenesini sıktı. “Sana binadan ayrılmaman gerektiğini söylemiştim?”

Arabaya iyice yaslanıp kollarımı kavuşturdum ve kaşlarımı özgüvenle kaldırdım. “Hayır, Jülide söylemişti.” Kıpkırmızı kesilmesine karşı gülmemeye çalışarak elimi biraz sonra öksürecekmiş gibi ağzıma götürdüm. “Yoksa biliyorsun, sen söylesen kesin dinlerdim.”

Jülide artık en sonunda sinirleri bozulmuş gibi kahkaha atmaya başladı ve saçlarını dağıtmak pahasına geri attı. “Al bakalım…” Alaz’a kolay gelsin ifadesiyle bakıyordu. Kıza kişisel algılamaması için bir işaret yaptım.

Alaz başını gökyüzüne doğru kaldırıp derin bir nefes aldığında onu izliyordum. Hızla ellerini boğazına atıp –gözlerim büyüdü- kravatını çıkardı ve yere attı. Rahatlayarak nefes verdim.

Jülide başını iki yana sallayarak birkaç adım attı ve bize hiç bakmadan arabaya bindi. Alaz da “Bugünlük bu kadar şamata yeter,” deyip park edilmiş arabalar arasında yürüdü ve elindeki anahtar içlerinden birisinin ışıklarını yaktı. Yaslandığım arabadan hızla doğrulup onun peşinden koşturdum.

176…

Sude Esen

C

Kuğu

Arkası dönükken kesin bir dille “Git,” dedi. Kulak asmayıp ona yetişemeyeceğim kaygısıyla durmadım. Ayak seslerimi duymaya devam edince “Benden uzak dur,” diyerek kararını değiştirmediğini bildirdi.

Adımlarım düşüncelerim yüzünden yavaşladı. Onun Bodrum’dan gitmesini istemiyordum. Fakat benimle konuşmayacaksa gidip gitmemesinin ne önemi vardı ki? Biraz olsun bu şehirden güç almaya çalışarak tepemdeki birkaç minik yıldıza baktım.

Arkasını dönüp bana sinirden ve uykusuzluktan kıpkırmızı olmuş gözleriyle baktı. Sanki içindeki bir şeyleri tetikliyormuşum da patlayamıyormuş gibi. “Dediklerimi dinlemeyeceksen, beni bir türlü ciddiye almayacaksan neden benimlesin?”

Ellerimi karnım hizasında birleştirip ona kirpiklerimin arasından baktım. İşte ilk kez o zaman gördüm öfkesinin arkasındaki bugün için bana duyduğu kırgınlığı. Ve o adamların önünde ona yaşattığım yenilgiyi.

Onun sesi bir oktav daha yüksekti ama ben kendimde karşılık verecek hakkı bulamadım. “Çünkü ben senin çocuğun değil…” Ona doğru ufak bir adım attım. “Arkadaşınım.”

Sesimdeki tereddüdü anlamamasını umdum. Şu an kişisel meselelerin çok ötesinde, birbirimizi kabullenmeye çalışıyorduk.

“Arkadaşımsın yani?” Kaşlarını kaldırarak arabasının kapısını açtı. “Sanki arkadaşa çok ihtiyacım varmış gibi!”

Parmak ucuna yükselip arabaların arasından diğer aracın şoförünü bulmak için çabaladı. Görmüş olacak ki gitmesi için …177

Kuğu

C

Sude Esen

işaret verdiğinde arsızca gülümseyip ben de diğer kapıyı açtım. Yüzüme bir gece esintisi vurduğunda ürperip hızlıca yerime geçtim.

“Sıfat değişikliği de yapabiliriz? Hayatında boş bir pozisyon varsa…”

Dik dik baktığında gülümsemem derinleşti ve gittikçe şefkat ve minnet içeren bir şeye dönüştü. Vücudumu ona doğru döndürüp ellerimle kolunu tuttum. “Bana karşı tüm sorumluluklarından feragat etmene rağmen orada yine benim için mücadele verdin.”

“Sen gerçekten bana takıntılısın.”

Yapacak bir şey yok, gibisinden omuz silktim. Jülide’nin aracı arkamızdan ayrıldı. Alaz arabayı çalıştırmayıp bir şey düşünüyor gibi gözlerini ileri dikti. “Bak…” Bir anda o da bana döndü. “Polisliği ve bu, iyilik için edindiğimiz kutsal niyeti benden çok seven birisi daha yoktur.

Bu benim çocukluk hayalimdi, Riva. Amcamı izleyip onun gibi olacağıma yeminler ederdim.” Başını üzüntülü bir ifadeyle iki yana salladı. “Ama şu an yaptığımız şey benim bildiğim polislik değil. Bu sabretme, gizlice ayağını kaydırmaya çalışan adamlarla mücadele, olmadığın biri gibi davranma bana göre değil.”

Dikkatimi çekmesini ve anlamamı istediği için gözlerime baktı. “Bu soğuk savaş insanın içine işliyor. Zihnim çözülüyor, Riva. Ben sevgiyle büyüdüm, bu yüzden onlarla aynı dili bir türlü konuşamıyorum. Senin de bu adamların eline düşmeni istemiyorum. Onlar, beni ve sevdiklerimi tehlike olarak gören insanlar.”

178…

Sude Esen

C

Kuğu

“Sen…” Gözlerim buğulandı. “Bana sevdiklerinin arasında olduğumu mu söylüyorsun?”

“En azından onlar öyle biliyorlar,” dese de farkına varmıştım. İçimde filizlenen yeni hislerle dost canlısı bir şekilde kolunu sıktım. “Özür dilerim. Senin için yaptım.”

Bir düğmeye basarken dudakları hafifçe kıvrıldı. “Biliyorum.”

Uzanıp ona sıkıca sarıldım ve aramızda ağırlaşan havaya rağmen biraz huzur bularak arkama yaslandım.

…179

Kuğu

C

Sude Esen

22. Bölüm Bodrum’un Kıyısında

Her şey kusursuz bir sessizlikteydi. Sanki gözümün gördüğü her varlık sabah olması için bekliyor, gecenin büyüsünü bozmamak için sessizce yapıyorlardı işlerini. Etrafta tek tük insan vardı.

Burnum camdan yalnızca bir adım uzaktayken ağırlığımı bir ayağımdan diğerine verdim. Gözlerim körüğe bağlanmış uçağın yanıp sönen kırmızı ışığından camdaki yansımamıza kaydı. Yansımadan renksiz, köşesiz siluetler olarak dikilen iki kişiyi çok rahat olmayan bakışlarla süzdüm. Alaz yanımdaydı ama elleri cebinde düşünceli hali seslensem duyamayacakmış gibi hissettiriyordu.

“Neden ben?” diye sordum aniden. Böyle bir şey yapmayı ben bile beklemiyordum. Güçten yoksun sesim sanki havadaki bir şeylere karışıp gitti. “Onca gürültü, hazırlık ve ben… Neden?”

Köşeli yüz hatlarının alet edildiği keskin bakışı yüzüme çevrildi. Siyah gözlerinin ardında parıldayan haşin kıvılcımlardan biraz sonra canımın acıyacağını tahmin ettim.

Bu kadar yasaklı şeyin ardında bir aşk bulabilmemin zaten imkânsız olduğunu biliyordum.

Ellerimi bağlasalar, alamayacaklardı içimdekini.

Sert bir tonlamayla, “Gözlerinde herhangi bir şeyin satın alamayacağı bir sadakat gördüler,” dedi. “Koşulsuz, ateşli bir bağlılık.” İç çekti. “Onlara toplantıda temel içgüdülerden uzakta ve temkinden yoksun olduğunu söyledim.”

180…

Sude Esen

C

Kuğu

Boğulmuyormuş gibi yapmaya çalışıp gözlerimi yeniden camın ardındakilere taşıdım. Yalın cümlelerinin zehrini yutmaya çalışıyordum fakat başarılı olamadım.

“Gerçekten yeteneksiz olduğun için değil, seni korumak için.” O da benim baktığım yere bakmaya başladı ama sanki gözlerindeki bir şeyi kaybetmişti. Ne düşünmem gerektiğini bilmiyordum. Duygudan yoksun sesi hayal değildi.

“Umursamamız gereken şey sen değilsin.”

Alayla gülümsedim. “Ben o kadar da umursanması gereken birisi değilim yani?”

Cevap vermedi.

“Bunların hiçbiri basit şeyler değil.”

Ona bakmadım. Bana ne yaptığının farkında değildi.

Kanatlarım kırılıyor.

“Turistlere madde satıp deniz üzerinden kaçakçılık yapan ve malvarlığına daha çok günah katan şerefsizlerle uğraşıyoruz.” Kısa bir es verdi. “Yoluma hiçbir şey çıkmadan, tek isteğim adalet.”

Onun sadece bir yansımadan bile buram buram yayılan kaybolmuşluğuna baktıktan sonra cesaretimi toplayıp yorgunluktan kızarmış gözlerimi ona diktim. Yalnızca yansımadan ibaret olmayan Alaz’a. Belki de onu bir duvarın arkasından gördüğüm için bana gerçekleri söylemiyordu.

“Hayır. İntikam.” İçinde biraz önce tüm direncimi kırmış hırsını taşıyan cümleme dönerken tavrı, her an bir rüyaya dönüşecek de yok …181

Kuğu

C

Sude Esen

olup gidecekmiş gibiydi. Bana göre onun yanında olan herkese bu geçip gidecekmişlik hissi bulaşırdı.

Yavaşça tüm yüzünü döndürüp gözlerime baktı. Bir şey vardı sanki bu bakışlarda. Hani ilk kez olan bir şeyin farkına varıldığında yaşanan o aptal hissi hissetmiştim hücrelerimde. İlk kez irkilmişti.

Yanımdayken ilk kez korkutmuştum onu. Çünkü doğru söylemiştim.

“Sessizliğinin ardında koca bir hırs var. Neye bilmiyorum.”

Loş ışığın gölgelendirdiği yüzüne; yani ince dudaklarına ve ona hep uykuluymuş gibi gösteren kavisli göz yapısına baktım.

Alevlerle atan, can bulan, renk kazanan gözbebekleri ilk kez bu kadar uzun bakınca önce pes eden ben oldum.

Bakışlarım lobinin zeminine inerken fısıldayıştan biraz farklı kadife sesiyle cevap verdi. “Ben de bilmiyorum.”

Elini sırtıma koydu. “Jülide birkaç saat sonra inecek Bodrum’a. Seninle ufak bir yolculuk daha yapmamız gerek.”

Sesi sıkkın tınıdan sıyrılır gibi olmuştu ve bariz bir meydan okuma hissettiriyordu. “Bakalım kim dönecek yolundan?”

Adımlarım adımlarını takip ederken ben değil, diye cevap verdim ona içimden. ***** Araba sert bir manevrayla benzinliğe doğru döndüğünde başımı yasladığım yerden kaldırdım. Arkada oturmaktan nefret ediyordum. Alaz buna aldırıyormuş gibi görünmüyordu ve sanki yaşımı söylemediğim için cezalandırılmış değil de başka 182…

Sude Esen

C

Kuğu

bir sebepten onun göremeyeceği bir yerde oturuyormuşum gibi geliyordu.

Havalimanından arabasını aldığından beri konuşmuyorduk. O bununla da pek ilgilenmiyordu ama biz her ilerlediğimiz saniye onu yine affediyordum ve konuşmadıkça aramızdaki hava biraz daha ağırlaşıyordu.

Boğulmuştum. Araba tam durmadığı halde biraz nefes alabilmek için kapıyı açtım. Karnım acıkmış gibi hissediyordum, ayrıca yolculuk yaparken bir şeyler yemeyi oldum olası sevmiştim.

Birkaç sessiz dakikanın daha ardından lacivert arabaya ellerim belimde bakarken kendi kendime düşündüm, sular tamam, birkaç bisküvi ve donutlar… Marketten alınanlar Adel’le her zaman gittiğimiz yerde pişirilenlere çok benzemese de Alaz’la ikimizi idare ederdi. Kaşlarımı çatarak torpidonun üzerinde cama doğru dizdiğim paketlere yeniden baktım. Bir şey eksikti.

“Hey,” dedi Alaz hemen ileriden bana doğru ilerlerken. “Buradan Bodrum yalnızca yarım saat.” İşte o an neyin eksik olduğunu anladım. “Alaz. Kahve almadık.”

Düşünür gibi bir gözünü kapatıp arkasını işaret etti.

“Benzinliktekilerin beklentimizi karşılayabileceklerinden pek emin değilim.”

Sol elimi kapının üzerine yaslayarak çekici bir gülümseme takınmaya çalıştım. “Eminim karşılarlar.”

Gözlerinden yalnızca ikimizin paylaştığı bir şeyin ifadesi geçti ama o kadar ani ve belirsizdi ki ne düşüneceğimi bilemedim. …183

C

Kuğu

Sude Esen

“Peki. Burada bekle.”

Arkasını döndüğü anda elimi arabadan çektim ve aptal gibi göründüğüm için kendime kızdım. Derin bir nefes alıp başımı arkaya attığımda gördüğüm gökyüzü acı bir kızıllıktaydı. Üzerimizi kalıp kalıp bulutlar çevrelemişti. Garip bir şekilde hız kazandıkları için hareketlerini kolayca gözlemleyebiliyordum.

Alaz’ın ardından bir rüzgâr estiğinde saçlarım, sürekli gelip giden arabaları ve benzinliğin ışıklarını izleyen gözlerime geldiler. Kurnazca bir içgüdüyle ön koltuğa yerleştim.

Gökyüzüne bir daha bakıp “Tuhaf,” diye mırıldandım.

Gözlerim bu sefer torpidoya takıldı. Başıma daha fazla bela alamayacağımı düşünüp yavaşça elimi öne doğru uzattım ve açtım. İçinde ışık yanan ufak bölüm dağınık gözüküyordu.

Birkaç önemsiz kâğıdın altında bir tabanca bulduğumda artık şaşırmadığımı hissettim. Kahverengi-siyah alet soğuktu.

Alaz’ın sesi zihnimde yankılanıp “Düzgün tut,” dedi.

“Korkma. Ateş eden silah değil, sensin.”

Birkaç yemek kuponu ve silah firması broşüründen sonra ince, mavi bir dosyaya ulaştım. İçindeki bir not kâğıdı kayarak kucağıma yuvarlandı. Bir psikoloji danışmanlığından yazılmıştı.

Kara listeye bakmayı bırak, sen onlardan biri değilsin.

Not Ç harfiyle bitirilmişti. Alaz epey sinirlenmiş olmalıydı ki üzerine kalemle kocaman bir çarpı yapmış, ara ara karalamıştı.

Meraklanıp dosyayı açarken aklıma birkaç saat önce yaptığım şey geldi. Testler, doktor raporları, acı. Gözlerimi hızla açıp kapadım. Mithat Göze’yi düşünmek bana sadece ıstırap veriyordu.

184…

Sude Esen

C

Kuğu

İlk birkaç sayfada dikkat çekici bir şey yoktu. Yalnızca polis üniformalı adamların sicilleri vardı. Sonlara geldiğimde gördüğüm tanıdık yüzle afalladım. Babama çok benzeyen biri üzerinde üniformasıyla bilgilerinin üstündeki resimdeydi. Mert Ali Özer. İsmi okuyunca onun babama çok benzeyen biri değil, babam olduğunu fark ettim. Tenim karıncalandı ve ortada olmadığı onca zaman aklıma düşünce bulacağım şeylerden korkarak okumaya devam ettim.

Mesleğinden alınan özel harekâtçı. Genel bilgilerinden fazlasına önem verilmemiş gibi duruyordu ama nefesimi tuttum. Sanki babamın adıyla başka birinin dosyasını okuyordum. Garip bir hatayla elden kaçırılan teröristler akla işbirliği ihtimalini getirdi, yazıyordu. Mert Ali Özer, sağlam kanıtlarla işbirlikçilik yapma iddiasıyla suçlu bulundu.

Mesleğinden alındı, ülkeye girmesi yasak.

Dudaklarımı oynatarak tekrarladığım kelimeler bir bir anlaşılır olmaya başlarken ne yapacağımı bilemedim. “Benim babam gemi mühendisi,” dedim dışımdaki dünyaya, sanki onları inandırabilirmişim gibi. Ancak kendim bile bir şeylerin eksik olduğunu biliyordum, bunu hissediyordum.

Hep gemiyle geldi çünkü o bir kaçak. Yıllar önce bir hata yapmış.

Bedenim bu şok edici gelişmeye ne tepki vereceğini bilemiyordu. Yavaşça arabadan dışarı çıktım, dudağımdan inlemeye benzer bir ses döküldü. Dengemi yitirerek ayakta duramayacağımı hissettim ve arabaya yaslı bir halde kayarak tekerleklere kadar indim.

Annem biliyordu. …185

Kuğu

C

Sude Esen

Yerde yumak gibi toplanmış, neler olduğunu idrak edememiştim ve titrememi durduramıyordum. Bir yerlerden “Bir telefon görüşmesi yapmak zorundaydım,” diye bir ses geldi, geldiği gibi aniden kesildi. Bana yaklaşan koşar adımların arasından hayal meyal “Riva,” dendiğini duydum ama buna karşılık olarak yalnızca kucağımdaki dosyayı acı bir ifadeyle göğsüme bastırdım.

Bir yerlerde ateşlenmeye hazır bir mermi buldum. Silahın bir ucunda o var, bir ucunda ben ve annem. Duysaydın gelirdin baba. Fakat sen Akdeniz'de bir yerlerdesin. Ben de seni Bodrum'un kıyısında bekliyorum. Boynuma sarılı Kuğu'yla.

186…

Sude Esen

C

Kuğu

23. Bölüm Aşk, aşk, aşk…

Gecenin sabaha yakın, en karanlık vaktindeydik. Titreyen ellerimle, hakkında hiçbir şey bilmediğim hayatımın gerçeklerini yüzüme bir tokat misali vurmuş kâğıtları sıkı sıkıya tutuyor, bir an olsun bırakmıyordum. Şaşkınlıktan doğru düzgün ağlayamamıştım bile. Tutuk gözyaşlarım yanaklarımda iz yapacaklardı, yapamadılar.

Alaz, tekerleklere yaslanmış, acıdan ve şaşkınlıktan iki büklüm olmuş bedenimi kollarından tutup kaldırdı. Her bir eklemim birbirini yabancılar gibi bir türlü dik duramıyordum.

Hayatımı kökünden değiştiren anlarda böyle olması belki de garip değildi.

Arkama uzanıp ilk kez ön koltuğun kapısını açtı bana. Bu gece hak ediyordum. Bu gece bulabildiğim tüm merhametlere ihtiyacım vardı. Birkaç sıcak his ruhuma dokunsun istiyordum.

Devrilmemeye çalışarak yavaşça yerleştim deri koltuğa.

“Sıcak bir yatağa ihtiyacın var,” dedi, yumuşak bir ses tonuyla. Ayaz her yerdeydi. Ama sesi ılık bir esinti gibi her yanımı sardı. Omzuma koyduğu elini tutup yanağıma koydum yavaşça. Acıyla yutkundum.

“Yalnız uyumaktan nefret ediyorum, Alaz,” dedim ağlar gibi. Başımı eğip avuç içinin sıcaklığını hissettim. Alaz bana yan evdeki ailemi, yakın arkadaşlarımı ve en güzel günlerimi anımsatıyordu. Elini çekip saçlarıma dokundu.

“Hiçbir yere kıpırdama, ben hemen geliyorum.”

…187

Kuğu

C

Sude Esen

Gözlerimi aralayıp kapıyı kapatmak için kendime doğru çekerken ona baktım. Hızlı hızlı benzinliğin marketine girdi.

Hafifçe, canımın acısıyla gülümsedim. Alaz benim içimdeki en gizli dehlizlere sızacak, herkesten çok canımı yakacaktı.

Lakin artık ben yalnızlığa katlanamıyordum, insanlığın verdiği ıstıraba dayanmak zorundaydım.

Baba, diye düşündüm, yeniden bir sızı yoklarken beni. Ben seni özlerken sen ne yapıyordun?

Düşünmenin verdiği zamansızlık haliyle Alaz’ı hemen yanı başımdaki şoför koltuğuna geçerken buldum. Kendi karton kahve bardağını ortamızdaki bardaklığa koydu ve diğer elindekini de bana uzattı. Başımı iki yana sallayarak reddettim. “İstemiyorum.”

Kaşları, sanki ilk kez verdiğim bu tepkiye şaşırmışçasına kalktı. Sonra kendini toparlayarak yapmacık bir sinirle baktı yüzüme. “Bir şişe şarabı devirmeye çok heveslenmiştin ama birkaç saat önce?”

“Kıskandın mı?” diye sordum başımı arkaya yorgunlukla yaslarken. Sesim bir fısıldayıştan öte değildi.

Patavatsızlığıma şaşırarak baktı. Benim gibi bir insanla daha önce karşılaşmamış olduğunu her zaman görebiliyordum.

Sürekli değişen mimikleri alışkın olduğu şeyler yüzünden sayılmazdı. Bardağı elime tutuşturdu.

“Kahve almadım, kafein uykunu alır.”

Pes ettiğimden başımı eğip koyu renkli sıvıya üfledim ve ufak bir yudum aldım. Sıcak çikolata. Bardağı kucağımda tutarken kendimi koltuğa biraz daha yatırdım ve başımı cama yasladım.

Ceketini çıkartarak üzerime örttü. Dönüp ona bakmadım, o da bana gülümsemedi zaten.

188…

Sude Esen

C

Kuğu

Arabayı çalıştırırken benzinliğin karanlığı kesen ışıklarına baktım ve sordum.

“Bu benim sıfırı kaçıncı tüketişim?”

“Daha hiçbir şey görmedin,” dedi bana, ben hayretle onun sesinin gülümsediğini fark ederken. “Bu geceden sonra artık benim yanımdasın…” ***** Altında mor halkalar oluşmuş, kızarmış, kıpkırmızı kesilmiş gözlerime bir dakikacık olsun uyku girmemişti. İçtiğim süt ve Alaz’ın arabayı yavaş kullanması beni sakinleştirmiş fakat yetememişti. Yan cama vurarak beni korkutup kendime getiren damlayla anlamıştım yağmurun başlayacağını.

Alaz sıkıntıyla homurdanmıştı. Ben de radyoda çalan şarkı gibi kısık sesimle sormuştum.

“Yağmurdan hoşlanmaz mısın?”

Sinyal verip tenha bir caddeye döndü. Artık yaklaşıyor olmalıydık. Yağmur şiddetini arttırmıştı, ön camın silecekleri durmamacasına çalışıyordu. “Gözlüğümün camlarını mahvediyor.”

Fark etmediği şekilde başımı sallamıştım ve eve varana kadar bir melodi mırıldanarak annemi düşünmüştüm. Bana yalan söyleyen annemi… Beni daha önce bildiği, hatta belki de bir zamanlar içinde bulunduğu ‘kurtlar sofrasına’ atan annemi…

Soracaktım. Neler olduğunu soracaktım.

Uzun dakikalar boyunca bitmeyen bir şarkıyı tutturmuş, mırıldanırken güç toplamaya çalışıyordum. Ondan utanmıyordum, uzun zamandır tanıyor gibi onu hiç …189

Kuğu

C

Sude Esen

yadırgamıyordum. Ağzımın içine dolaşan müziği işitiyor muydu bilmiyordum ama bildiğim bir şey varsa o da Alaz’ın beni anladığıydı. Fark ettim, biz artık onunla iki yabancı değildik.

“Geldik,” diyene kadar nerede olduğumu anlayamadan onunla ılık bir yolculuk yapmıştım. Şimdi arkasından yürümüyordum, beraber yürüyorduk bu yolu.

Toparlanmaya çalışıp sıkı sıkı tuttuğum kâğıtları ve gelene kadar kokusunu içime işlettiğim ceketi elimden bıraktım.

Sanki kuzguni siyah gök, delinmişti. Alaz garaja girmemeyi tercih edip kaldırıma doğru olabildiğince yaklaştı. Buradan evime birkaç adımda bile sırılsıklam olacağımı biliyorduk ama ben umursamadım. Verdiği ceketi de istemedim. Çünkü yarın nerede olacağımı bilmiyordum, bende herhangi bir şeyinin kalmasını istemezdim.

O kadar hayal kırıklığına uğramıştım ki belki ismimi bile unutup birkaç günlüğüne başka bir yere giderdim. Yine de önce annemle yüzleşmeliydim. Buna gücümün olmadığını bile bile arabadan indim. Kaygımdan Alaz’a herhangi bir şey demeyi bile unutmuştum. Ne bir teşekkür ne veda ne de bir el sallayış…

Yavaş adımlarla yürüdüm evime doğru. Ayakkabılarım her bir hareketimde yükselmiş suların içine giriyor, içimi ürpertiyordu. Ancak bir eksiklik vardı. Hiçbir ışık yanmıyordu. Annemin beni bile bile gönderdiği o yerden sonra uyuyamayacağına adımın Riva olduğu kadar emindim.

Verandaya girip kapının önüne dikildiğimde paspasın altındaki hafif kalkıklığı gördüm. Yağmur alıp götürmeden önce eğilip anahtarı aldım ve bir an içime saplanan bir acıyı görmezden gelmeye çalışarak aniden arkamı döndüm.

190…

Sude Esen

C

Kuğu

Cadde, görünmez haldeydi. Bir insan, bir araba, hiçbir şey yoktu. Yalnızca fırtınadan korkmuş birkaç ev ışıklarını yakmışlardı. Annemi merak etmemeyi seçerek Alaz’a baktım.

Henüz gitmemişti; üstelik arabasından çıkmış, benim için sırılsıklam oluyordu.

“Alaz,” diye seslendim, artık alenen ağlamaya başlarken. “Yalvarırım beni de al.” Üzerine ceketini dahi almamış Alaz, bana doğru birkaç adım attı. Islak saçlarım yüzüme yapışmıştı, ellerimi iki yana açtım.

“Gidecek hiçbir yerim yok.”

Hiçbir şey söylemedi, yalnızca sarsılmadan ağlamaya devam eden bana baktı ve başını eğip ön koltuğun kapısını açtı.

O an Alaz’dan başka kimsem yoktu. ***** Bir avuç yalanın hayatımı mahvetmesi ve zaten varla yok arası olan ailemi aslında hiç tanımamış olmam direncimi kırmıştı.

Uyuşukluğum o, hep hatırlayacağım benzinlikten beri sürüyordu. Kendime gelemiyordum, canım yanıyordu.

Ben, beni görmeye gelmese dahi onun iyi bir adam olduğunu sanarak büyümüştüm.

Alaz kendinden çok emin olmayarak ayaklarım yere basarken kucaklamıştı beni. Taşıyamadığım ağırlığa yardımcı oluyordu.

Onun burada olmasına her haliyle minnettardım. Koltuğa oturmamı sağladığında doğruldu ve gözlerini benden ayırmadan üzerine yapışmış tişörtten kurtuldu.

…191

Kuğu

C

Sude Esen

Kollarımı kendime sardım ve ister istemez gözlerimi yere indirdim. “Kollarını öyle yapma,” diye uyardı beni. “Hasta olacaksın.”

Bir an bütün bir her şey –kollarımı kendime sarmamın beni hasta edeceğini de düşünmesi dâhil- çok gülünç geldi.

Dudaklarım alayla kıvrılırken başımı iki yana salladım. Bana, o anki halimi çözmeye çalışırmış gibi bakıp koşar adım bir yere gitti. Geri geldiğinde elinde beyaz bir havlu vardı ve sık nefesleri hala düzelmemişti. “İster inan ister inanma…” Yanıma oturup havluyla saçlarımı kurularken hatırına bir şeyler düşmüş gibi gözlerini bana sabitlemişti. “Nasıl hissettiğini anlıyorum. Çok daha küçüktüm ama inan ki nasıl hissettiğimi hatırlıyorum.”

Teninden soğuğun ve yağmurun kokusu yayılıyordu. Üzerime yapışmış şifon gömleğim içimi belli ediyordu ama umurumda değildi. Sırtımdan ürpertici bir damla süzülürken cevap vermeyi reddettim.

Saçımı kurulamayı bitirdi. “Yardımcı olmuyorsun.”

Gözlerimi kırgınca gözlerine taşıdım. “Neye?”

“Arkadaş olmak istediğini sanıyordum.”

“Artık kimseyle herhangi bir şey olmak istemiyorum.”

Bakışlarımı ondan çekip hızlıca ayağa kalktım. “Ben yukarı çıkayım.”

“Daha önce kaldığının çaprazındaki odaya eşya bıraktım senin için.” Senin için, deyişi içimi yakmıştı. Biraz önce bana dokunurken, koltuğa kadar taşırken onu ailem kadar sevdiğimi yeniden anlamıştım. Aileme yapacağım gibi Alaz’a

192…

Sude Esen

C

Kuğu

da sırt çevirip çevirmemek benim elimdeydi. Ne yapacağımı bilemez halde merdivenleri tırmandım.

“Orada uyuyabilirsin.”

Bu gece yan odada birilerinin uyuduğunu bilmek güzel olacaktı.

Yüzümü iyice yumuşak yastığa gömerken, nadir çarpık gülüşlerini, beni her şekilde kurtarışlarını, asık suratını ve yabani bakışlarını düşünerek kendime bir yol çizmeye çalıştım. Eskisi gibi onun yalnız adımlarının üzerine basarak mı devam edecektim yola? Yoksa herkesten bağımsız yaşamaya mı devam edecektim?

O kadar yorgun düşmüştüm ki uykuyla biraz daha düşünebilmek uğruna savaş veriyordum. Kapım, haşin bir gök gürültüsü sesiyle aralandı. Bir süre hiç ses gelmeyince rüyayla karışık bir ses işittim zannettim. Fakat sonra saçlarından şampuan kokusu yayılan Alaz üzerimi örtünce bir an irkildim ve böylece uykum tamamen açıldı.

“Bir bacağın açıkta kalmıştı…”

Sesi çekingen ve şaşkındı. Uyuduğumu sanıyor olmalıydı. Yer yer ıslak kalan saçlarımı geriye attım ve yatağa yasladığım kolumla doğrulmaya çabaladım. “Annem küçüklüğümden beri bu huyumdan yakınır.”

Ufak bir nefes verip usulca başını salladı. Fırtına şiddetleniyor, kızgın yağmurlar silsilesi çatımızı dövüyordu. Gitmesini istemeyerek avuç içimle hafifçe yatağa vurdum gelmesi için.

O tereddüt ederken ikimizi de cesaretlendirecek hiçbir şey yapmadım. İçimizdeki bir melodiyi takip etmeliydik, yanımda kalmak istiyorsa kalırdı. …193

Kuğu

C

Sude Esen

Usulca yanıma oturduğunda uyku mahmurluğunda bile nasıl da rahatladığımı hatırlıyorum. Örtünün altından çıkıp ayaklarımı yere sarkıttım. Kollarımız birbirine değiyordu. Ona “Ailenden bahsetsene,” diye fısıldadım. Beni anlamasına sebep olan neydi merak ediyordum. Fırtınanın sesinde ezilen sessizliğimiz umutsuzluğumu közledi. Alaz benimle konuşur muydu ki?

Soruma cevap verircesine “Ben Alaz Karay,” dedi. Dudağının ucundaki acı gülümsemenin yalnızca bir yanılgı olmasını diledim. “Gerçek ismimi söyleyemeyecek kadar sıkıştım buraya.”

Bunca hayal kırıklığımız, bizi daraltan planlarımız ve diğer her şeyi unutup bana ismini söylemesi bir mutluluktu.

Görünmez bir ‘ama’ ile başladım cümleye, “Ben varım.”

Beni onayladı. “Sen hep varsın.”

Hayretle ona taşıdım gözlerimi. Gülümser gibi oldu yeniden.

“Annem, babam ve kardeşim İzmir’de. Ve…” Gülümsemesi derinleşti. Gölgeli gözleri parıldarken yeniden hayat bulmuştum sanki. Ve güzel aşk, aşk, aşk…

“Ben de yalnız uyumaktan nefret ediyorum.

Alışıyorsun.”

Kalbimi incittiği her bir davranışı tamir oldu gülümsemesinin güzelliğiyle. Bu gördüğüm kusursuz bir ilkti. Ilık su damlalarının teninize değmesi gibiydi ya da derin bir nefes almak…

Yavaşça ona yaklaştım, soluğunun gizli rengini alabiliyordum.

Boynuna doğru gülümsedim ve başımı omzuna yasladım.

194…

Sude Esen

C

Kuğu

Karşı duvarda yan yana duran gölgelerimiz vardı. Sanki karanlığımızda bizi, bize gösteren titreşimlerdi.

“Alışıyorsun.”

Birbirimizi anlamamızın rahatlığıyla oturduk. Yeni duştan çıktığını belli eden kokusuyla sırtımdan uykuya itiliyordum.

Uzun zamandır ilk kez kendimi unutarak uyuyacaktım.

“Dönüyorum yine sana uykularımda,” diye mırıldanıp uykunun kollarına düştüm. Kırılacak bir şey olduğumdan korkar gibi beni geriye doğru yatırdı ve hayal meyal üstümü örttü.

Bilincim kapanırken odadan çıktığını duymadım.

Belki de burada hep benimleydi…

…195

C

Kuğu

Sude Esen

24. Bölüm Günah

“Hazır mısın?” diye sordu bana anahtarlarını alırken hazır olduğumu bile bile. Biraz önce ceketlerinden birini bana giydirmişti. Uykulu kısık gözlerine baktım. Her haliyle Alaz.

Ruhsuz birkaç adımla kapıdan çıktım. Kilitlemeden önce bir şey düşünüyormuş gibi durdu, onu bekledim. Sonra yüzünde ciddi bir ifadeyle hızla bana döndü. “İyi olduğuna eminsin, değil mi?”

“Uyanır uyanmaz ilk söylediğim şey ‘iyiyim’ oldu, Alaz.”

Bıkkın ses tonumla birlikte yüzü aydınlandı. Sanki beni sıkboğaz edişi hoşuna gidiyordu. “Aslında olmadı. Kahvaltıya kalktın.”

Gözlerimi birkaç kez yavaşça kırpıştırdım. “Hatırlamıyorum…

O zaman ne dedim?”

Keyifli bir tebessümü bastırmaya çalışırken ağzının kenarları seğirdi. “Söyleyemem.”

Başımı hüzünle yana eğdim. “Yapma ya… O kadar mı kötü?”

Sinirlendiğimde veya üzüldüğümde ağzımdan çıkan şeylerden pek emin olamıyordum. Birilerine küfretmiş bile olabilirdim.

Ufak bir kahkaha atarken eğilip omuzlarımı tuttu. “Böyle birbirimize benziyoruz.” Şaşkınlıkla “Nasıl?” diye sordum. Kısık gözlerini abartıyla biraz daha kıstı. Tek bir çizgi haline gelirken beni taklit ettiğini anladım. O kapıyı kilitlerken ve ben de merdivenleri 196…

Sude Esen

C

Kuğu

düşmemeye çalışarak inerken “Kaç saattir uyuyorsun,” dedi keyifle. “Yüzün göz kapaklarına dek şişti. Ağlamaktan mı uyumaktan mı?”

Elim yüzüme giderken “Her ikisinden de,” dedim. Hem okuldaki hem İstanbul’daki geceden sonra karanlıkta uyumuş yine karanlığa uyanmıştım. On dokuz saattir uyuyor olmalıydım.

Evin etrafından dolanıp bahçeyi geçerken elimi ceketinin cebine soktum. Biraz olsun üzerimden geçen tüm her şey hafifledi, yaşadığım hezimet yavaşladı. Çünkü artık el eleydik.

Bir süre şişmiş gözkapaklarımı açmayarak gözüm kapalı yürüdüm. Görememek, onun yanında çok da önemli değildi.

Yürürken sürekli ses çıkartan ceketi, adımlarının tınısı ve burnuna gelen erkeksi koku seni devam ettiğine ikna ediyordu.

Her ne kadar karanlıkta olsan bile.

Beni yine lacivert arabasının ön koltuğuna oturtmamış, üstelik bir de “Büyüyünce yeniden konuşalım,” demişti. Gözlerimle ateş saçarak kapıyı açarken ona karşılık vermeye halim yoktu.

Bunun yerine arkaya boylu boyunca uzandım ve Alaz’ın yalnızca çiseleyen yağmur için otomatiğe almadığı sileceklerin ara sıra çalışmasını izleyerek eve varmayı bekledim. Bu sefer hayli rahattım: Annem bu gece de gelmeyecekti.

Alaz evimin önünde durduğunda arabadan indi. Bir şey söyleyecek gibi oldu ama ona izin vermedim. “Yalnız daha iyi olacağım,” dedim. Haklı olmadığımı düşünür gibi kaşlarının ortasında iki minik çizgi belirdi ama elimi omzuna koydum.

“Benim alışık olduğum bu.”

Arkamızdan bir “Riva!” seslenişi yükseldiğinde Alaz bir an için anlam veremedi ama ben nereye döneceğimi iyi …197

C

Kuğu

Sude Esen

biliyordum. Verandada ayağa kalkmış bize bakan Simla teyzeye hafifçe el salladım. Ellerini beline koyup çenesiyle Alaz’ı işaret edişinden ne demek istediğini anlamıştım.

Dönüp ona “Bir şeyler içmeye gelir misin?” diye sordum.

Işıkları sönük evimin önünde içten içe onunla biraz daha zaman geçirmek istemiştim. Umutsuz bir soruydu.

“Evet.”

“Ne?” Simla teyzenin evini inceleyen Alaz’a kaşlarımı çattım. “Gelmem demen gerekmiyor muydu?”

Ters ters baktı. “Hasta mısın ya, evet işte…”

Evle arasına girip karşısına dikildim. Kaşlarım çatık halime karşı gözlerini ifadesizleştirdi. “Bak, dünkü halim yüzünden yapıyorsan…”

“Daha önce öyle herhangi bir iyilik yaptığımı hatırlamıyorum sana?”

Düşündüm. “Evet.”

Beni yolundan çekilmem için hafifçe yana ittirdi. “İzin ver o zaman.” Beni geçip Simla teyzeye doğru yürürken yüzünde hafif bir gülümseme vardı. Ona doğru seslendi. “Merhaba efendim!”

Onunla kucaklaşmalarına ve sohbet etmeye başlayışlarına arkalarından bakakalmıştım. Biliyordum, Alaz gerekli olmadığı halde kimseyle konuşmazdı, özellikle de başka insanların evlerinde.

Hepsi benim içindi.

198…

Sude Esen

C

Kuğu

Her zaman kahvaltı yaptığımız verandadaki masaya oturduklarında Alaz’ın bakışıyla kendime gelip koşar adım yetişmeye çalıştım onlara. Şimdiden simsiyah, yıldızlı gökyüzünden dökülen damlalarla yüzüm ıslanmıştı. Havada mis gibi bir toprak kokusu vardı. Yanlarına ıslanmamış bir sandalye çekerken Simla teyze önündeki yiyeceklere uzandı.

“Sonunda sevgilinle tanışabildim.” Alaz’ı tehdit etmek için gittiğim o yemeyi hatırlayınca dudağımı ısırdım. Yan yan bana bakıyordu. “Alaz birkaç gündür neden ortada olmadığını açıklıyor.”

Yaşadığım utançla ellerim buz keserken Alaz’ın yüzüne bakmayıp “Ben kahve yapayım,” dedim ve sinekliği geçip mutfağa girdim. Ne de olsa ona doğrusunu söylerdi. Birkaç dakikalık uğraştan sonra yanlarına döndüğümde Simla teyzenin hala bir cevap bekler gibi yüzüme baktığını görünce şaşırdım.

“Yok, Sim,” dedim Türk kahvelerini onların önüne iterken. “Alaz benim okuldan arkadaşım.”

Yerime yeniden otururken rahatça arkasına yaslanmış Alaz’a onu gösterdim. “Simla teyze benim annem sayılır. Sadece talihsiz şekilde soyadlarımız farklı.”

Simla teyze gözlerinin yanları kırışarak sıcak elini elimin üzerine koyduğunda yüzüne, gözlerimi kırpıştırarak baktım.

Ancak hüzünlendiği zaman onun ne kadar yaşlandığını görebiliyordum.

“Berge nerede?”

“Aşağıda uyuyor.” Ben fincanıma uzanırken konuşmaya devam etti. “Akşamüzeri ona görücüler geldi de, …199

C

Kuğu

Sude Esen

aracı olduğum için sinirlenip kendini odasına kapattı,” dedi neredeyse kıs kıs gülerek. Ona katıldım. “Bu arada,” diyerek bana döndü. “Sıra sana geliyor.”

Bir an gözlerim Alaz’a kayarken onun da bana baktığını fark edip boğazımı temizledim. “Diyorum ki biz Adel ile onu baş göz edelim.”

Simla teyze kabul etmedi. “Olmaz. Fazla sanatsal konuşuyor, kazı mazı da yapıyor. Berge korkar ondan.”

Alaz’ın küçük kahkahasını duyunca ikimiz birden ona döndük. Öksürüp ciddileşmeye çalıştı ve yakasını düzeltti. “Pardon.

Devam edin siz.”

Ben de var gücümle gülümsedim ve uzanıp onun nemli saçlarını karıştırdım. “Alaz,” dedi Simla teyze. “Daha sık gel bize.” “Çalışacağım efendim.”

Uzanıp kahvemi bir kez daha içecekken Alaz’ın gözleri arkamda bir yere kaydı ve yüzü değişti. “Riva...”

“Efendim?” dedim bir yudum alırken.

“Annen geldi.”

Akışkan, sıcak sıvı boğazımı yararak akarken bardağı masaya bıraktım ve sarışın kadını görmek için arkamı usulca döndüm. ***** “Biliyordun!” diyen sesim, evin beyaz duvarları arasında yankılandı. Kollarımın arasına aldığım ceketi can havliyle koltuklardan birine çarptım. Henüz arabasına binen Alaz’ın ya da yan evdeki ailemin duymayacağını bilsem çığlık 200…

Sude Esen

C

Kuğu

çığlığa ağlayabilirdim. Fakat bunca kandırılmışlığın öfkesini dahi sevdiğim o bir avuç insan beni öyle görmesin diye dizginlemeye çalışıyordum. Kıpkırmızı kesilmiştim annemin hala eve gelebiliyor olduğunu görünce.

Dağılmış bir halde topuklularını ayakkabılığa yerleştirirken gözlerini gördüm. Her bir damarı çatlayacak derece belirgindi, yüzü ise içkiden kıpkırmızıydı. Her zaman olduğundan daha zayıfladığını hayretler içinde fark ettim. Ondan geriye yalnızca, onu saklayan ince bir deri kalmıştı.

Birbirimize hiç benzemiyorduk.

“Orada babandan dolayı arkadaşlarım var. Birkaç gün önce senin onlardan biriyle tanıştığını söylediler.”

Gözlerimi usulca ona çıkardım. “Uyardılar mı seni?” Çıplak ayaklarını sürüyerek ilerledi ve Alaz’ın ceketinin yanına oturup hafifçe üzerinde parmaklarını gezdirdi. “Alaz pervasız bir çocuk.”

Mutfak tezgâhlarının önünde birkaç tur atıp ellerime baktım.

Haksız olduğunu hiç bilmiyordu. “Karşımda öyle gücenmiş, öyle yalnız ki…” “İşte bu yüzden birbirinizi hiç bulmamalısınız.” Bana uzanacak gibi oldu ama vazgeçti. Sesi, yenilmiş bir kadının sesiydi. “Alaz’a kulaklarını kapamalısın, kızım.”

Evimize girdiğimizden beri ilk kez gözlerine baktım. “Ben sessizlikten korkarım anne.”

Ceketi yeniden kollarımın arasına aldım, aşağı inecekken arkamdan “Gitme,” diyerek seslendi. “Sana anlatacaklarım var.” …201

Kuğu

C

Sude Esen

***** Bir mücadele evliliği sonucu doğduğumu ve herkesten gizli tutulduğumu biliyordum. Büyüdükçe unutulduğumu ve insanların beni hatırlamayıp özlemediğini de. Babamın, annemi ve dolayısıyla beni kabullenmeyen geniş bir ailesi vardı. Anneminse, babasının ölümünden sonra ablası ve varlıklı, sahte çevresinden başka kimse kalmamıştı. Tutunduğu tek dal, babam, bizden çok uzaktaydı ve annem ikimize hiç inanmamıştı. Anne ve kıza.

Fönlü sarı saçlarına dokunurken birinin yüzünü anımsayabilmek ister gibi ileri bakıyordu. “Gençken bir gemi mühendisiyle evlendim. Yani iş ilişkisi kurduğum insanlar, arkadaşlarım, hepsi öyle bildiler. O adamın karanlığa ihtiyacı vardı, bense mücevherlerin arasında parlayan bir ışıktım. Göz kulak olması gereken pahalı bir davette sahte kimliğiyle tanıştık.”

Gözlerimi kırpıştırarak tekli koltuğun ucuna çöktüm. Bu, çok tanıdık bir masaldı. Bana hiç gerçek gibi gelmeyen bir masal.

“Mert Ali’yle yıldırım nikâhı!” O bile inanamıyormuş gibi gözlerini açıp kapattı. Yüzünde tuhaf bir gülüş vardı.

“Ailesi beni, daha doğrusu peşimdeki medyayı kabul etmedi.

Oğullarının kariyeri için zararlıydım. Babansa tercihlere açık bir adam değildi. O, ayrılığa inanmıyordu.” Bana bakıp ekledi.

“Senin gibi.”

Gözlerimi yere indirdim. Neler olduğunu tahmin edebiliyor, yolun sonunu görmemek için çırpınıyordum. Babam, sevdiğim adam gibi cezalıydı ve annem de tüm hayatını ona feda etmişti. Şimdi ikisinin elinde de hiçbir şey kalmamıştı.

202…

Sude Esen

C

Kuğu

“Bodrum’da sessiz bir hayat kurmak için geldik. Sık sık merkeze gidip geliyordu. Evliliğim öldürücü bir süreçti, onu korku içinde gönderiyordum. Sonunda sen on yaşındayken aldılar götürdüler. Gerçek olamazdı, bir komplo gibi oldukça sessiz ve hatalıydı. O kadar dayanılmazdı ki sonunda ikinizden de vazgeçtim.”

Ellerini birleştirdi ve vücudu iyice büküldü. Sesi çatlaktı. “Bir günah gibi gizledim seni.”

Sanem Hanzade’ye has kadife ses kulağıma ulaştığında gerçekten de düşüncelerimde haklı olduğumu gördüm.

Karanlıkla aydınlığın savaşında, sessizlikten korkan bir fısıltı olmuştum.

“Babam gittikten sonra verseydin beni keşke bir yerlere, eski yaşamına geri dönseydin. Neden sizin çocuğunuz olmanın cezasını çekiyorum ki?” Çıkışım karşısında o da sesini yükseltti. “Ben böyle olsun istedim mi sanıyorsun onunla evlenirken, seni doğururken?

Riva, istedim mi sanıyorsun?”

“Berge’nin de babası yok anne. Ama onlar birbirlerine gülümseyebiliyorlar, yemeğe çıkıyorlar.” Gözyaşlarım dudaklarıma indi.

“Onların fırsatı var, senin yok.”

“Var,” dedim üstüne basa basa. Hala bir şeyleri değiştirebilecek olduğumu düşündüğüme inanamıyordum.

“Sadece biz yaratmazsak olmayacak.”

“Bundan sonra onları görmen yasak.”

…203

Kuğu

C

Sude Esen

O an annemin gözünde beni ürküten açlık dolu bir şey gördüm. Kıskançlık. Annem onları kıskanıyordu.

Yumruklarımı sıkıp ona doğru eğildim. “Sensin yasak!”

Bir süre öylece burnumuzdan soluyarak baktık birbirimize.

Dudaklarım bembeyaz kesilmişti. Holü Amerikan mutfaktan ayıran kapıya doğru ilerledim. Her bir yanım acıyordu. Sanki bu üzerimdekiler bile benim değildi. Böyle gizli, böyle haysiyetsiz bir yaşam benim olamazdı.

Takılarını bitik bir şekilde çıkaran annemin sesi biraz öncekinden çok farklıydı. O da benim gibi pes etmişti.

Yalnızca “Onlar mı söyledi?” diye sordu usulca.

“Hayır, ben kazara öğrendim.” Merdiven korkuluklarına tutunurken ona bakmadım. “Beni muhbirlikten caydıracak bir durum oluşmasın diye söylemediler.” İntikam isteğiyle ağır ağır ona döndüm. Muhbirlik kelimesini duyunca beti benzi atmış, ince elleri havada kalmıştı. Artık ben de onun izinden gidiyordum. Annem kendisinden korkuyordu ve ben ona bu korkuyu tekrar yaşatmaya başlıyordum.

Dudaklarım acı ve hiddetten titredi. “Artık babamı aramayacağım.”

Ben arkamı dönüp odama inerken bunu hangi anlamda söylediğimi ikimiz de biliyorduk.

204…

Sude Esen

C

Kuğu

25. Bölüm Bileklik Uğruna

Her gün sırtımda taşıdığım palmiyeli otantik çanta bugün çok daha ağırdı. Her bir adımımda geri geri çekiliyor, her beter gün bir öncesine dönme isteğimi körüklüyordu. Uyanalı beş azap verici saat olmuştu. Karşılaşmamak için annemin gitmesini beklemiş, o zamana dek kapımı sıkı sıkıya kapalı tutmuştum. Hangimiz diğerine daha çok kırılmıştı bilmiyordum. Fakat emin olduğum bir şey varsa o da aynı kaderin içinde olduğumuzdu.

Ne dersi için geldiğim, çantamda ve üzerimde ne olduğu meçhuldü. Kaybolmuştum.

“Formanı ters giymişsin.”

Arkamdan gelen sesten korkup tökezlemiştim ki sesin sahibi, Alaz, düşmemem için elimi yakaladı. Dengemi sağlamaya çalışırken bir an olsun yüzüne bakmadım ama elimi bırakmamıştı. Hiçbir şey hissedemiyordum.

Okul bahçesinin ortasında kahve, tanıdık gözleriyle beni kontrol ederken boğazımdan yukarı bir rahatsızlık yükseldi.

“Bana bakmayı kes,” diye çıkıştım ona. Hayatımın en uzun hafta sonunu yaşamıştım ve bana yalnızca dün geceki halim yüzünden böyle dikkatlice bakıyordu. Bundan koşarak uzaklaşmak istedim.

Diğer elimle tişörtümün eteğini kavrayıp yukarı kaldırırken “Birileri bizi görebilir,” diyordum bir yandan da. Düzgün giymiştim, benimle kafa buluyordu. Uykulu gözlerini yok etmiş çarpık gülüşüne baktım. …205

Kuğu

C

Sude Esen

“Bahçede kimse yok. İlk dersi kaçırdık.”

Yine de elimi ondan kurtarıp hızlı adımlar atmaya devam ettim. Peşimden gelmeyi seçtiğini çıkardığı kulaklıkların kablo seslerinden anladım. Etrafı bir grilik kaplamıştı. Bodrum’da sanılanın aksine zorlu kışlar yaşanırdı ancak bunlar geçiş yağmurlarıydı. Yaz geliyordu.

Kulaklığını ve kapüşonlusunu beceriksizce toparlamaya çalışırken ona ait olmayan sevimli bir çabası vardı. Bana dikkat eden Alaz değil, Alaz’ın bana acıyan yanıydı.

“Yaklaşma bana,” dedim hüzünlendirici acı bir çabayla. “Ben artık bir muhbirim, eski Riva falan değil.

Operasyonun seyrini düşünmek zorundasın.”

Yüzümdeki öfkeye baktı. O an yalanlarımızla oradaydık. Çehremde, bir toprak kayması gibi bir hareket başlamıştı ve o ifadenin hüzne dönüşmesine engel olamıyordum. Elimi aramıza siper ettim. “Lütfen.”

Bir an için sözümü dinleyerek durdu, saçları bulutların yansımasıyla daha açık renkliydi sanki. Ağır ağır arkamı döndüm ona. Bir adım atamadan ayak seslerini duydum ve bir kolunu göğsümün üzerinden bana dolayıp sarıldı.

Boğazıma takılan şey yüzünden gözlerimi yumdum. Üzerimizden bir meltem eserken “Annemin yaşadıklarını yaşamak istemiyorum,” dedim. “Birbirimizi birkaç kez kurtardık zaten. Bitti, ben hevesimi aldım.”

“Son bir işimiz kaldı,” dedi, fısıldayışı bir öpücük gibi içimi titretirken.

Hızla çarpan kalbim dalga dalga Çağlar üzerinde yükseldi.

Ellerimi kaldırıp bana sardığı koluna dokundum.

206…

Sude Esen

C

Kuğu

Sesi, bana dün gece değiştiğimizi unutturdu.

“Hadi bilekliğini bulalım.” ***** Alaz koridorun karşısında siyah, kaba ayakkabılarını yere vurarak ilerlerken cep telefonumu düşürmemeye çalışıp kulağıma yasladım. Onunla konuştuğumu belli etmemek için başımı yan tarafa çevirip “Dinliyorum,” dedim. Bir hareketlilik başlamıştı ve geçip giden ifadesinden iyi bir şey olmadığını anlamıştım.

Kolum Çağrı’nın koluna değerken telefonumun sesinin kısık olduğunu umdum. Zor ve nefret ettiğim bir karardı ama ona hiçbir şeyi anlatmayacaktım. Çağrı’nın üzerimdeki korumasını artırmasını istemiyordum. Ona ne kadar yakın olursam olayım bir şekilde bu konuda beni anlamayacağını hissediyordum.

“Sorun var. Beni bulman gerek.”

“Anladım,” dedim arkadaşıma ufak bir bakış atarken.

Benimle birlikte aşağı iniyordu ama bugün benimle hiç göz göze gelmiyordu. “Halledebileceğimiz bir şey mi?” Gözlerim belli belirsiz Jülide’yi aradı, yoktu. “Büyük mü küçük mü?”

“Büyük hissediyorum,” dedi Alaz ama gülmeyi beceremedim. “Kameranın birini açmayı başarmışlar. Ve bilekliği düşürdüğün yerde bulamıyoruz.”

Betim benzim atarken geldiğimizi fark etmemiştim bile.

Telefonu kapatırken yanlışlıkla Çağrı’ya çarptım. Çağrı yine bir şey söylemeyip ilerlemeye devam edecekken yaşadığım gerginlikle kolunu tuttum. “Benimle ilgili bir problemin mi var?” diye sordum sesimdeki kırgınlığı saklayamayarak. “Seni sevdiğim için böyle davrandığında üzülüyorum da.” …207

C

Kuğu

Sude Esen

Kantine yüzünde hiçbir ifade olmayan Jülide hızla girdiğinde bakışlarım ona döndü.

“Benim sana bir şey söylemem lazım,” dedi Çağrı, ben onun Jülide’ye baktığını fark ederken. “Bunun ikimizin arasına girmesini istemiyorum. Seni kaybetmeyeceğim.”

O sırada Jülide bana yukarıyı işaret edip gözden kayboldu.

Acele etmem gerektiğini fark ederek Çağrı’yla sonra da konuşabileceğimizi düşündüm. “Şu an o kadar ciddi bir şeyi kaldırabilecek gücüm yok, Çağrı,” diye cevapladım onu, bana neredeyse yalvaran ela gözlerine bakarken. Uzanıp onun kâküllerini düzelttim. “O zaman sonra?”

Kantinin kapısından yukarı çıkmak için çıkarken aklıma gelen şeyle arkamı döndüm ve şüpheci bir ifadeyle sordum. “Yoksa şu Jülide denen kızıl saçlı kızla mı ilgili?” Çağrı şaşkınlıktan kocaman olan gözlerini gözlerime dikti ve ne yapacağını bilemez halde elini çantasına attı. Anlamıştım.

Cevap vermesine fırsat tanımadan öfke içinde hızlı adımlar atmaya başladım. Bir anda nefretle dolmuştum ve parmak uçlarımdaki siniri bile hissedebiliyordum. Bana ne oluyor böyle?

Zemin kata ayaklarımı vurarak çıktım ve gözlerimi yere indirerek iki gece önce neredeysek orada aramaya başladım kaybettiğim bilekliği. Koca katı meraklı gözler altında birkaç tur dönsem de ne bilekliğimi ne de Alaz’ı bulabildim.

“Riva.”

Kerem hocanın sesiyle korkup sıçradım. Beni boydan boya süzdü ve odasına gelmem için eliyle işaret yaptı. Sesindeki ve yüzündeki bir şeyden rahatsız olarak içeriye adım attığımda

208…

Sude Esen

C

Kuğu

kapıyı arkamdan hafifçe kapattı ve içeride yavaşça dolaşmaya başladı.

Sonunda karşımda durduğunda kapalı avcunu havada açtı ve bilekliğimin zincirinin sarkıp da kendini göstermesine izin verdi.

“Bunu mu arıyorsun?”

Ensemden ayaklarıma inen buz gibi bir uyarının beni ürperttiğini hissettim. Bana bakan gözleri aniden koyulaşmıştı ve daha önce hiç görmediğim kadar şüphe vericiydi. Müdürün soyulması, tutuklanacağı dosyalar çalındığı için kimseye söylenmemişti ama önümde duran yüzü onun bildiğini anlamama yetmişti.

Peki ya nasıl açıklayacaktım? Beni yakalatacaktı.

Korkudan titremek üzere olduğum o saniyelerde kapının çalması neredeyse mutluluktan ağlamama sebep olacaktı.

Aralık kapı biraz daha açıldı ve içeri Alaz girdi. O an ne Kerem ağabeyin beni yakalaması ne de bileklik aklıma geldi.

Endişeyle ona doğru koşturdum. Sol koluyla tuttuğu sağ kolundan kanlar akıyordu.

“Ne oldu sana?”

Beni görmezden gelip adama doğru ilerledi. “Hocam futbol oynarken halı sahanın oradaki kopuk tellere girdim…” Yüzü acıyla buruştu. “Acaba revir ne taraftaydı?”

Bana devreye girmem gerektiğini söyler gibi baktı, anladım.

“Ben götürürüm Kerem… Hocam.” Şüphelerimi haklı çıkartarak kötü bir insan olduğunu doğrulayan adama düşmanca bakmamaya gayret ederek ondan …209

Kuğu

C

Sude Esen

bir izin bekledim, masasının arkasından yavaş adımlarla çıktı.

Kalbim küt küt atıyordu. Artık korktuğum şey Alaz’ın kan kaybediyor olmasıydı. Bileğinden dirseğine kadar uzanan derin bir yaraydı. Yere akmaya başlamıştı bile.

Yüzümdeki bir şeyi çözmek ister gibi dikkatli bakışlarının altında ciddi sesini duydum.

“Götürebilirsiniz, Riva Hanım.”

Kapıdan aceleyle çıkacaktım ki Alaz’ın aynı telaşta olmadığını gördüm. “Hocam, arkadaşa bilekliğini vermeyecek misiniz?”

Kerem ağabey, elindeki bilekliğimi ancak Alaz söyleyince fark etmiş gibi irkildi. “Vermeliyim,” dedi kısık sesle. Koşar adım geri dönüp ondan aldım ve hiçbir şey demeyip Alaz’ın önünden oradan çıktım.

Alaz kapıyı kapattığında ona “Aptal,” deyip elimle kolunu kavradım. “Aptal!”

“Ne var?” diye çıkıştı, aynı benim gibi yüksek sesle.

Hemen sağa dönüp merdivenleri inmeye başladık. “Futbol oynamayacağını biliyorum! Aklına beni oradan alabilmek için ancak bu kadar berbat bir fikir geldi değil mi?”

Ellerim kolundan süzülen kanlarla kıpkırmızı olmuştu. Aklına bir şey gelmiş gibi sol kolunu sağdakinden ayırıp cebine attı.

“Al şunu,” dedi elime bir anahtarlık tuttururken. “Pantolonum kan olacak.” Önce elime aldığım anahtarlığın niye böyle bir şey yapabileceğini anlamasam da sonra anahtarların arasındaki küçük çakıyı gördüm. Karşıya bakarak yürürken “Babamın hediyesi,” dedi. “Demek gerçekten de birilerini kurtarabiliyormuş.”

210…

Sude Esen

C

Kuğu

“Eminim kendini kes diye vermemiştir.” Gözlerim yaşlarla dolmuştu. Sesimin titremesiyle dönüp bana baktı. “Şimdi de gülmüyorsundur herhalde?” Ellerimi öfkeyle ondan çekip koridorda ilerlemeye devam ettim.

Yanımızdan geçen herkes önce Alaz’ın koluna sonra benim halime bakıyordu. “Ne oldu şimdi?” diye sordu hayretle.

“Kolu kesik olan benim.”

Revirin kapısını çalmadan açıp içeri girdim. Gerek yoktu ama küçücük odada sağıma soluma baktım. Hemşire burada değildi. Alaz sedyeye otururken ya bulamazsam diye elim ayağım titremeye başlamıştı. Tam “Ben hemşireyi çağırıyorum,” diye çıkacakken kolumu tuttu. Korkudan gevşemiş vücudumla dengemi kaybedip üzerine seğirttim.

Toparlanamayıp yanına yanlışlıkla oturduğumda yüzünün yakınlığıyla nefesim kesildi.

“Gitme,” dedi.

Ağzımı açamayıp yalnızca yüzüne bakarken gözbebeklerimiz titriyordu. “Derin bir kesik değil, yalnızca çok kan akmasını sağladım.” Kolumu bırakıp yüzünü başka yere çevirdi. “Eski bir numaradır.”

Oturduğum gibi hızla kalktım. “Numaraymış!”

“Bana niye bu kadar kızdın anlayamıyorum,” dedi arkamdan, ben ellerimdeki kanı sildikten sonra ecza dolabından yarası için bir şeyler ararken. “Çıkardım işte seni oradan.”

“Yani…” Aramayı kesip durdum ve elimi ağrıyan başıma atarken ona sert bakışlarla baktım. “Bizi neden evine götürdün, Alaz? Neden kolunu aptalca yardın?” …211

Kuğu

C

Sude Esen

Omuz silkti. “Evimde bir sürü boş oda var.”

“Sadece polissin diye mi?”

“Evet, çünkü ben insanları korumak için görevlendirilen bir polisim,” dedi sıkılmış gibi hiddetle. “Artık kolumu sar çünkü endişelenmeye başladım.”

Onun bu omuzları düşük, kolunu tutan hali içimi parçalamıştı.

Günlerdir yaşadığım şeylerin şoku ve sarsıntısı Alaz’ın kesik koluyla birlikte gözyaşlarıma dönüşmüştü. Raftan alığım şeyler yüzünden dolu elimi kullanamayıp kolumun tersiyle sildim yanağımı.

“Hala ağlıyorsun,” dedi ayıplar gibi.

Karşısına bir sandalye çekip otururken malzemeleri oturduğu yerde yanına bırakıp başımı eğdim ve sıcacık elini tuttum.

Parmaklarım avuç içindeki çizgilerde dolaşırken “Bir daha bunu yapmanı istemiyorum,” dedim. Sonra elimi bastırdım eline. Tenim onunkinden daha açık renkliydi ve küçük elim elinin içinde çok güzel durmuştu. “Bunca zamandır benimle ilgili en ufacık bir fikrinin bile olamaması bana çok garip geliyor. Adım ve soyadımdan başka hiçbir şeyi bilmiyorsun.

Belki başıma neler geldiğini az çok tahmin edebiliyorsun ama bunların karşısında neler hissettiğimi sorgulamak aklının ucundan geçmiyor.”

Başımı iki yana salladım. “Bana farklısın gibi gelmişti.

Sadece… Benim gibi insanları kendi dünyanın içinden gözlemleyebiliyorsun sanmıştım. Ama kalabalıklaşıyorsun, Alaz. Anlamıyorsun, sana bir zarar geldiğinde bana da gelir.”

Bir şey söylemesini istemeyerek pamuğa uzandım. Ve sesimi duygusuzlaştırmaya çalışarak “Neden sağ?” diye sordum. “Sağ elini kullandığın halde neden sağ kolunu kestin?”

212…

Sude Esen

C

Kuğu

“Çünkü soldaki damarlar kalbe gidiyor,” diyerek benimle ilgili sandığımdan daha fazla şey bildiği cevabını verdi. Gülümseyen sesine çıkardım şaşkın bakışlarımı.

Boğazını temizledi. Başımı eğerek yarasını temizlemeye devam ettim.

“Kameraların bir tanesini açmışlar.”

Başımı kaldırmamaya çalıştım. Alaz burada olduğuna göre henüz yakalanmamıştık. “Şu zincirli kapıdan girdiğimiz iyi olmuş. Bizi bulamazlar.”

“Ya diğerlerini de açarlarsa?” diye sordum, onların suçu olduğunu söyler gibi. “Neden üstünüzdekilerin izniyle adam gibi bir operasyon yapmayıp da bizi tehlikeye sokuyorsunuz?”

“Senin neler yapabileceğini öğrenmesinler diye!” Alaz sesini yükselttiğinde kapı açıldı ve içeri Jülide girdi. İkimiz de suspus olurken kızın yüzüne kaçamak bir bakış attım. İlk kez yüzünde bu kadar belirgin bir duygu vardı. Korku.

Bittiğini belli eder gibi Alaz’ın karşısındaki sandalyeden kalktım. Jülide hızla yerimi aldı. Üçümüz de sağlıklı iletişim kuramayacak kadar gergindik.

Yanlarından ayrılırken Alaz gözlerime bakıp aynı benim gibi “Senin için,” dedi.

…213

C

Kuğu

Sude Esen

26. Bölüm Yumruklar

Kafam birkaç gündür hayli karışıktı, toplayamıyordum. İlerlemeye çalıştıkça sanki kayıp düşüyor, yeniden başlıyormuş gibi hissediyordum. Kendime bile itiraf edemiyordum ama Çağrı’ya, Jülide yüzünden kızgındım ve ondan köşe bucak kaçıyordum. Diğer yandan anneme ve kendime babamı düşünmeyeceğimle ilgili yemin etmiştim ama her şeyin bir köşesinde ona da yer vermekten alamıyordum kendimi. Babam. Kendimi neyle ikna etmeye çalışırsam çalışayım Mert Ali Özer’den kalan şok ufak bir şey değildi.

Dahası odamda duran Mithat Göze’nin belgeleriyle ilgili kendimi sıkışmış gibi hissediyordum. Alaz’sa çok ayrı meseleydi.

Kırılıp bin bir parçaya ayrılan, farklı yönlere dağılan düşüncelerimi toplamak ister gibi yere baktığım sırada biri kolumu tuttu. İrkilerek bakışlarımı kaldırdım. Ne zaman insanlara hazırlıksız yakalanır olmuştum?

“Artık dur.”

Kolumu tutan Çağrı’ya aceleci gözlerle baktım, yanında oyalanmamaya çalışıyordum ama yan çantası, bana ela gözleriyle kedi yavrusu gibi bakışı ve uzun boyuyla onu ilk gördüğüm gibiydi.

Gözlerim özlemle kısılacakken sertleşen sesi beni kendime getirdi. “Farkında olup ya da olmayıp yaptığın şeye bir son ver.”

214…

Sude Esen

C

Kuğu

Kolumu çekmeye çalıştım ama bırakmadı ve elini elime indirdi. Nasıl davranacağımı bilmiyordum. “Şu geldiğimiz hale bir bak. Beni doğru düzgün dinlemedin bile, suçum ne?”

Yüzüme sahte bir gülümseme yerleştirip açıkta kalan elimi onun omzuna koydum. Ancak içimde bir şeyler eriyor ve sevdiğim adamların o kızın peşinden gittiği gerçeğini kızıştırıyordu. Gerçek olmadığını anlayıp başını iki yana salladı ama devam ettim.

“Kalplerimiz bizim suçumuz değil.” “İşte bu yüzden burada elini tutuyorum!” Ben, tanıştığımızdan beri ilk kez sesini yükseltmesinin şaşkınlığını yaşarken bunu durdurmadı. “Senin aksine ben imkânsızın peşinde sürükleniyorum! Bunun bu denli değersiz gelmesi bu yüzden mi?”

“Ne diyorsun Çağrı, anlayamıyorum artık ben hiçbir şeyi!” Gözlerim bulutlandı. Bakışlarımı yere indirdim. “Bana o kızdan bahsetme.”

“Anlamayacak kadar bihabersin her şeyden.”

Elimi elinden çektim ve ifademi donuklaştırarak “Yetişmem gereken bir yer var,” dedim. “Sinirimiz geçince yeniden konuşalım.”

Ben gittiğim yerden habersiz ileriye doğru şuursuz adımlar atarken arkamdan “Durup izlemek ne kadar zor bir fikrin var mı?” diye seslendi.

Yok, çünkü izlememe izin vermeyeceğimi biliyorum. Ben, benden istendiği gibi durup bakamam. …215

C

Kuğu

Sude Esen

Merdivenleri inerken gücüm çekilmiş gibi hissediyordum.

Okulda kimse kalmamıştı fakat yine de tanıdık birisiyle karşılaşacağımdan endişeliydim. Telefonumun titrediğini hissettim ama ceketimden çıkarmadım. Kim olduğunu biliyordum.

Kantindeki masaların içinden yalnızca her zaman oturduğumuz yere baktım. Adelya bomboş salonda ellerini masaya koymuş, garip bir ritim tutarak önüne bakıyordu.

Saçlarını çoğu zaman yaptığı gibi sağa atmak yerine arkada düşük bir atkuyruğu yapmıştı. Birkaç adım daha atıp önündeki sandalyeyi çektiğimde beni fark etti ve soluk bir gülümsemeyle bana baktı.

“Selam.”

“Geciktin.”

Omzumdan geriye hızlı bir bakış attım. “Çağrı’yla karşılaştık da…” Devamında bir şeyler söylemek için ağzımı açtım ama sözler tıkanıp kalmış gibi daha fazla bir şey diyemedim.

“Aranızda ne var?” diye sordu Adel, ikimiz de aynı anda bir şeylere uzandığımızda. Hafifçe kıpırdanırken ceketim üzerimden sıyrıldı, o da masaya ağzı kıvrık bir pastane paketi koydu. “Bize donut aldım.”

En sevdiğimden aldığını bildiğim için benimkine uzanırken “Jülide’den hoşlanıyor,” diye cevapladım sorusunu.

Bana bakıp kaşlarını kaldırdı. Bugün donut yerken o da mutlu değildi ve sanki bu durgunluk sadece bendekinden ibaret değildi.

Omuz silkip “Kız hakkındaki hassaslığımı biliyorsun…

Birden…” diye devam etmeye çalıştım. İşe yaramıyordu. Isırık 216…

Sude Esen

C

Kuğu

aldığım çöreği masaya bıraktım. “Sanki kendimi ihanete uğramış gibi hissettim. Ve bununla ilgili ne yapacağımı bilmiyorum.”

Uzanıp elini omzuma koydu ama gözlerinde taşıdığı ifade bundan daha farklı bir şeydi. Gözlerinde o çokbilmiş parıltı eksikti. Ses tonumu değiştirmeye çalışıp “Sen beni neden çağırdın?” diye sordum, istemsizce bomboş okula bakış atarken. Bir an için benden utanmış gibi gözlerini yere indirip oturduğu yede büzüldü. Neye olduğunu bilmeden ben de onun karşısında suçlu hissettim kendimi. Sürekli yaşadıklarımı sindirmeye çalışırken onunla ne kadar az konuştuğumuzu fark ettim. Nereden başlamalıydım? Babamı mı anlatmalıydım, artık bir mesleğim olduğunu mu, yoksa Alaz’ın kıyılarında kaybolup boğulmamaya çalıştığımı mı?

“Ben gidiyorum Riva,” dedi.

Ne anlayacağımı kestiremeyip yalnızca gözlerimi kırpıştırdım.

“Uzağa,” diye devam etti. “Vazgeçtim artık her şeyden.

Alpay’dan, bu liseden… Artık yok olmak istiyorum.”

Mideme yumruk yemiş gibi oldum. Adel uzağa diyorsa, uzaklığın ve uzak şeylerin kalbimde açacağı yaralara mahal verecek bir şeyden bahsediyordu. Kalan tüm gücüm çekilirken “Hayattan kaçıp sığındığım insanlardan birisi olduğunu bilmiyor musun?” diye sordum. Anlayamamış gibi baktı ancak cesaretimi kaybedip sessizleşmeden önce kendimde devam edecek gücü bulabildim. “Özerlerin evinde klasik müziğin yankılanmasını sağlayan tek kişisin, her plak gördüğümde seni özlemeyeceğimi mi sanıyorsun? Kurbağa sevdiğini ve tek

…217

Kuğu

C

Sude Esen

eşliliğe inanmadığını bilen tek kişiyim. Benden de mi vazgeçtin?” Ayağa fırladım. “Nereye gidiyorsun?” İlk önce bana bakamamaktan başka bir şey yapmasa da sonra elime uzanıp garip titrek bir sesle “Otur,” dedi. Hiçbir zaman delicesine sinirlenmediğimi, sevdiklerime karşı öyle bir hakkımın olmadığını hatırlayarak ağırlaşmış gibi sandalyeye çöktüm. Umutsuzca ve bana oldukça yabancı ve ağır gelen bir hırsla konuşmaya devam etmesini bekledim ama bana çok uzun gelen bir süre içinde ikimizden de hiçbir ses çıkmadı.

Başımı, sakinleştiğimi düşünerek kaldırdığımda neredeyse oturduğum yerden devrilecektim. Adel’in pembe yanağından kendine uzun bir yol yapmış tek bir gözyaşı süzülüyordu.

Gerçekten üzüldüğü durumlar ve âşık olduğu kişiler de dâhil onun hiçbir zaman ağladığını görmemiştim. Gördüysem dahi bu, hatırlayamayacağım kadar uzun bir süre önce olmuştu. Öfkelendiği, hayal kırıklığına uğradığı, canının yandığı durumlarda yalnız kalmayı tercih etmekten başka hiçbir seçeneği yokmuş gibi davranırdı. Bir kere, yalnızca bir kere evlerine gittiğimde birkaç plağının kırılmış olduğunu görmüştüm. Bunu birisi yapsa bedelini ödeyeceğini biliyordum ama öyle olmamıştı. “Yanlışlıkla oldu,” dediyse de gerçeği biliyordum.

Ve onun annesinin cenazesinde dahi dolu gözlerle etrafa baktığını hatırlıyordum.

“Fransa,” dedi ancak kendini toplayabildiğinde. İkinci yumruk. “İyi de… Senin Fransızcaya bile ilgin yok,” diye fısıldadım şaşkınlık ve ümitsiz bir çabayla. “Orası çok uzak.”

218…

Sude Esen

C

Kuğu

“Arkeolog olmak istediğimi biliyorsun. Babamın da tarih profesörü olarak bağlantıları olduğu ortaya çıktı.” Sanki Nurhan amca da bana ihanet etmiş gibi olduğum yerde kaldım.

“Babam da yoruldu artık.” İkna olmamıştım, ikna olamayacaktım. Yıllardır hiç ayrılmamıştık. Aramıza bunca yıl yalnızca birkaç ev girmişti. Şimdi söz bahis binlerce kilometreydi.

“Kazı yapmak istiyorum, yeni ufuklar görmek istiyorum. Ülkede bu imkânları bulamayacağım.

Bulamayacağımı biliyorsun.”

Başımı sallayıp tekrar ettim. “Bulamayacağını biliyorum.”

Gözündeki tek damla ona ağır gelmiş gibi sertçe kapüşonlusunun kolunu gözlerine sürttü. “Alaz’ı bırakmamalısın. Alaz’ı bırakmayacaksın, bana söz ver.” İleriye doğru “Senin yerini alamayacağını biliyorsun,” diye mırıldanırken başka bir yerde gibiydim.

Ağlamasına rağmen gözlerinde bir parıltı oluştu ve dudaklarında bir gülümseme belirdi. “Alacak. Unuttun mu, onunla evlenecektin.”

Alaylı, ufak, sahte bir kahkaha attım. “Söz ver,” diye diretti.

Bir şeyler daha demek istedim ama havaya söylemiş olacaktım çünkü gözlerine bakamıyordum. Baksaydım ne hissettiğimi anlardı. Yüzümdeki yenilmişliği, çekeceğim özlemin öngörüsünü ve kıskançlığı…

“Söz,” dedim. ***** …219

Kuğu

C

Sude Esen

Bunun er ya da geç olacağını çok iyi biliyordum. Adel, benim aksime hedefleri olan bir kızdı. Bir keresinde elimi tutup bana şöyle demişti: “Bir sorunun olduğunda dünyanın ucunda dahi olsam bana hep bir telefon uzaklığında olacaksın ve anılarımız, içinde kalplerimiz ile birlikte Bodrum’da tekrar tekrar yaşayıp duracak. Çünkü biz arkadaşız.”

Kulağımda yıllardır duyduğum sesi varken okuldan çıkıyordum. Omuzlarım tüm acılarım oradaymış gibi çökmüş, başım öne eğilmişti. En kalabalıklaştığım şu zamanda neden böylesine yalnız hissediyordum kendimi?

Herkesi tek tek kaybediyormuş gibiydim.

Kendime kızarak yeni başlayan yağmurda kaybolan gözyaşlarımı sildim elimin tersiyle. Sonra gözlerime basketbol sahasındaki biri takıldı. Yağmurdan ve okul binasının çıkışında oluşumdan dolayı tam olarak kim olduğunu göremiyordum ama bu vakitte burada olabilecek tek bir kişi vardı. Öne doğru eğilip soluklandığında Alaz olduğuna emin oldum.

Acelesiz adımlarla sahaya dek yürüdüm. Sadece onu izlemek istemiştim. Önce tellerin dışında, hemen önünde olmama rağmen beni fark etmedi. Terden sırılsıklam olmuştu ve her hamlesinde adaleli kolları seğiriyordu. Orada olduğumu ancak sahaya girince gördü ve topu ellerinden düşürdü.

Karabulutlardan esen bir rüzgâr beni üşütürken Alaz’ın terli haliyle hasta olmasından korktum. “Sen de mi üzgünsün?”

Sorumu yok sayıp çenesiyle beni işaret etti. “Hayırdır, bu halin?”

Bir nefes vererek çantamı yere bıraktım ve ellerimi iki yana açtım. “Hezimete uğradım.”

220…

Sude Esen

C

Kuğu

Topu yerden almak için eğilirken alayla gülümsedi. “Ben de bir şey oldu zannettim…” Topu bana doğru uzattı. “Alışkınız nasıl olsa.”

Bir an doğru söylediğini fark ederek rahatladım. Gerçekten de daha böyle nicelerini yaşamıştık. Ayrıca Adel beni bırakıyor falan değildi. Yalnızca hayallerinin peşinden gidiyordu. Onun için sevinçli olmam gerekirdi. “Haklısın.” Uzattığı topa anlam veremeyerek avel avel bakmaya devam ediyordum.

“Umarım biraz sonra topu elimden almayı akıl edersin. Yoksa bu aptal pozisyonda sonsuza kadar kalacağım.”

Söyleyince algıladığım duruşuna neredeyse bir kahkaha patlatıyordum. Uzanıp aldım ve bu işkenceden ikimizi de kurtardım.

“Bir maça var mısın?”

Boy farkımıza baktıktan sonra topu tutmadığım elimi belime yasladım. “Ben kaybedeceğim bir oyuna girmem.”

“O şansını çoktan kaybettin,” dedi. Kendi kurduğum oyunu kastettiğini gözlerinin parlamasından anlamıştım. “Yine de…” diye devam etti, gözlüğüne dokunarak. “Yağmur görüşümü kısıtlıyor. Eğer çevik olmayı başarabilirsen, alırsın.”

Söylediklerini tartar gibi kaşlarımı kaldırdım. Kıpırdamadan bakmayı sürdürdü. Ah, ikna olmuştum. Kaybedecek herhangi bir şeyim yoktu. “Kabul. Üç sayı.”

Olduğum yerden topu potaya attım, girdi. Anlık zaferime bakarak acımasızca “Alırsam beni donut yemeye götürürsün,” dedim. “Sen kazanırsan istediğin herhangi bir şey.”

…221

C

Kuğu

Sude Esen

“Ayrıca…” Alaz topu almak için atılırken özgüvenle potayı işaret ettim. “Bu birdi.”

Sırılsıklam olana dek oynadık. Adel gittiğinde üzüntüden donut yemeye kimse ile gidemeyeceğimi biliyordum. Alaz’la bile gidebileceğimden emin değildim. Ancak denemeye değerdi.

Topu ani bir atakla aldığında kendime geldim. Dikkatsizliğim son sayıya mal olacaktı, o topu almak zorundaydım. Senin için sana yenilmeyeceğim.

Ona yaklaşırken “Alaz,” diye mırıldandım. Karşısında durduğumda kaşları bu beklenmedik hamleyle çatıldı.

Haddinden fazla yakındım. “Biliyor muydun?” Usul usul parmak uçlarıma yükseldim. “Birini düşünerek uyuduğumuz zaman da yalnız uyumuş sayılmıyoruz.”

Alaz’ın yüzüne bakmıyordum. Parmaklarımı boynundan kaydırdım ve tişörtünün açıkta bıraktığı yakasına bastırdım.

Dudaklarına bir öpücük kondururken yüzüne dokundum. Alaz tepki vermedi. Nasıl hareket edileceğini unutmuş gibiydi.

Topu elinden aldım ve başımı yana çevirdim.

“Bir daha yapmam.”

Bana ait olan son sayıyı ellerimle aldım ve çantamı sırtıma asarak tellerden dışarı çıktım.

222…

Sude Esen

C

Kuğu

27. Bölüm Ödeşme

Öfke. Kelime anlamının dışında, kollarımın içindeki damarlarda, sinir uçlarımda, saç tellerimde hissettiğim uyartılar bütünü. Gelip giden anlık krizlerimin sebebi olan şey.

Ritim mitim dinlemeden yere vurduğum ayaklarım uyuşmaya başladığında olduğum dünyaya geri döner gibi oldum. Başımı kaldırıp Mirza, Hazal ve Simla teyzeyi görmeden önce ani bir hareketle kalkıp elimdeki kahve kutusunu çöpe vurdum.

Karton yamulana, kapak bozulana dek, sabahın yedisinde bir havalimanının ortasında çarptım ve çarptım.

Berge omuzlarıma bir şal bırakırken elimdekini komple attım ve üzerine tükürdüm. Kahvaltıdan önce uyanmaya çalışmak için içtiğimden midem bulanıyordu.

“Riva, sakinleş.”

“Yok.” Mirza’nın garipseyen bakışlarıyla karşılaştım.

“Ben duramayacağım burada.”

Hızlanıp aşağı kata inen merdivenlere doğru yürüdüm.

Ayaklarım sanki havalimanının mermer yüzeyini çatırdatıyor, gözlerim kararmamak için bana direniyordu. “Al sana Alaz!

Yerini alacak kişi de yok, sen de yoksun.” Elimin tersiyle gözyaşlarımı sildim. “Keşke giderken beni bana bırakacağının farkında olarak gitsen!”

Uçağının kapı numarasının önündeki koltuklardan birine çöktüm. Burada, tek başıma vedalaşacaktım. Hatta bir daha karşıma çıkmamasını söyleyecek, kızacak, bağıracaktım. …223

Kuğu

C

Sude Esen

Berge’nin birkaç saniye sonra yanıma gelişindeki amacın aynısı olduğunu sezebiliyordum. Ağırlığını oturduğumuz yerde hissedince başımı çevirdim.

Mert Ali Özer’in iki yanında ellerimizi birleştirmiş duruyorduk. Adel’in saçları her zaman olduğu gibi –uzun hiç görmemiştim- yine boyun bitiminde kesilmişti, ben de atkuyruğu yapmıştım. Ve Nurhan amcanın bu işi kıvıramayacağında hemfikirdik. Babamın seyahatten döndüğü sayılı zamanlardandı.

O zamanki okul müdürü ve okulun yatırımcısı –henüz tanışmadığımız Kerem ağabeyin babası- karşımızdaki deri ofis sandalyelerinde oturuyorlardı. Nedensizce heyecanlanmıştım fakat şu kapıdan girene kadar umurumda bile değildi. Adel’in yanımda olacağı her yer bana en mükemmeliymiş gibi geliyordu.

“Anlarsınız ki puan bazen yeterli olmuyor,” dedi gür saçlı, gözlüklü okul müdürü. “Neden bu ikisini bu okula alalım?”

Kendimi daha yeni kurtulduğum gibi bir sınavda daha hissederek “Yalnız bu ikisi alıp satacağın bir şey değil!” diye çıkışacak gibi olunca babam ileri atılmamdan yapacağım şeyi anladı ve kolumu tuttu. Hep biraz fevriydim. Arkadaşımsa bazen sinir olduğum soğukkanlılığını korumakta başarılıydı.

Parmaklarını saçlarına geçirip kabarttı ve üzerine yüklendiği ayağını değiştirdi. Kaş göz yapmaktan son anda vazgeçtim.

Babam lafa yumuşak bir başlangıç yaptı. “Bu gördüğünüz…”

Adel’den bahsediyordu. Babama dil çıkarmak istedim ama bir yandan da adamın dilinden konuşmaya çalıştığının farkındaydım. “Bilip bilebileceğiniz tüm arkeoloji kitaplarını okudu ve size bir bilimin tarihini ezberden söyleyebilir.” O 224…

Sude Esen

C

Kuğu

zamanlar babam biraz atıyordu ama şimdi gerçekten söylediği şey doğruydu.

“Sarışın olan ise…” Gözleri bana dönünce adamlara gülümseyip el hareketi çekecek elimin parmaklarını açıp el salladım. O zamana bakınca biraz daha durulduğumu görebiliyordum. “İnsanlarla müthiş iletişim kurar. Size şu üzerine oturduğunuz sandalyeleri bile yeniden satar ve istediğiniz her işi bağlar.”

Muhbirlik mesleğimi doğuştan gelen sahtekârlık yeteneğimden kazandığım barizdi.

Yere doğru pis pis sırıttım: İşte o gün Çağlar’a kayıt olmuştuk.

Berge’nin omzuma dokunuşuyla kendime geldim. Adel buradaydı. O günlere bir daha geri dönemeyecektik ve bu beni fiziksel herhangi bir yaradan fazla acıtıyordu. Onunla yüzleşmek için karşısına dikildim ama gözlerimi yüzüne çıkardığım anda öfkenin dilimdeki tüm tomurcukları bir yana dağıldı. Sakinleştim. Sonun başında olduğumuzu kabullendim.

Ve… Onu ne kadar seviyor olduğumu fark ettim.

Kovduğum yaşlar yeniden gözlerime hücum ettiğinde onları omzunda saklayabilmek için ona doğru atıldım. Bavulunu elinden bıraktı ve aynı hislerle bana doğru gelmeye başladı.

Ortada buluştuğumuzda biraz sonra hiç ayrılmayacakmışız gibi sarıldım ona. “Sabah beşte Simla teyze aradı. Mesajını su içmeye kalktığında görmüş!” Beresine vurdum. “Aptal.”

“Uyursunuz sanmıştım.” Gülümsemeye çalıştı. “Veda etmekten nefret ediyorum.”

…225

Kuğu

C

Sude Esen

“Uyuruz diye umuyordun,” diye düzelttim onu, olabildiğince iğneleyici olmaya çalışarak. Yüzüme –bu tanıdığı eski yaramaz arkadaşına- şimdi sıcak, gerçek bir gülümsemeyle bakıyordu. Eliyle omzumu sıktı hafifçe, gözlerini yakalamaya çalıştım ama başaramadım.

“Yüksek bir apartmanda oturacağım, güzel kafeler var, okulumu da ayarlamak üzereyiz. Endişeleneceğin hiçbir şey yok.”

Gözlerimi kaçırma sırası bendeydi. Senin için değil, diye düşündüm. Ben, sen gittikten sonraki kendim için endişeleniyorum. Onun duruşuna baktım; parfümüne ve onu o yapan diğer her şeye. Adel her durumla baş edebilirdi ama aynı şeyi kalacak Riva için söyleyemeyecektim.

Gözleri arkamdaki Berge’ye kaydı. “Çağrı nerede?”

Başımı iki yana salladım. “Ulaşamıyoruz.”

“Mesajımı görmüş.” Dudaklarını topladı ve kendini dikleştirdi. Dakikalar peşi sıra aceleyle ilerlerken kapıya birkaç kişi daha toplanmıştı. Adel ellerini ince, yağmurluk tarzı ceketinin cebinden çıkardı. “Ona söyleyin ben anladım.

Aynısını yapardım.”

Kollarımı açıp ona son kez sarıldım fakat fazla uzatmadan Berge’ye gitmesi için önünden çekildim. Uykusuz ve perişan bir halde görünen Berge’yle aralarında sessiz bir konuşma geçti ve Berge uzanıp onun dudaklarına ufak bir öpücük kondurdu.

Bundan sonra her şey ikimiz için bir tık daha zordu. *****

226…

Sude Esen

C

Kuğu

Berge’nin verdiği şala ürpererek daha da sıkı sarıldım. Sanki üzerimden kamyon geçmişti de sağ çıkmıştım. Çağrı’nın gelmemesi canımı çok sıkmıştı. Ben bu durumu Adel kadar hoşgörüyle karşılayamıyordum maalesef.

Yürürken kaşlarımı çattım. “Sen Adel’i mi öptün biraz önce, yoksa beşte acil bir telefonla uyandırıldığım için devreleri mi yaktım?”

Bir açıklama beklentisindeydim ve ne hissedeceğimi bilmiyordum ama dönüp de Berge’nin elleri cebinde üzüntülü halini görünce pek de bir önemi kalmadı. Hiçbir şeyin bir önemi yoktu. Gitmişti işte. Vizesiz, pasaportsuz, plansız gidemeyeceğim uzak bir yere gidivermişti saat yedide.

“O an içimden öyle geldi Riva.”

Başımı anladığımı belirtmek için sallayacaktım fakat karşımdaki kişiyi görmemle adımlarım hızını kesti. Gözüme gelen ışıklar daha da keskinleşti. Uykusuzluğumun bir ürünü sanıp emin olamadım.

Berge dudaklarında yorgun bir gülümsemeyle omzuma hafifçe vurdu. “Uzun süredir seni bekliyor,” dedi. Alaz’ın ona verdiği selamı karşıladı ve bana son bir bakış atıp uzaklaşmaya başladı. Alaz ise acelesiz ve özgüvenli adımlarla yanıma yaklaştı. Şalıma sarılıp kaçmama ramak kalmıştı ki “Borcumu ödemeden uyuyamıyorum,” diye saate bir gönderme yapıp kolumu tutunca geç olduğunu anladım. Eğilerek yanağıma belli belirsiz bir öpücük kondurdu. “Gidelim mi?”

Gözlerimi kırpıştırarak ve kendimden pek emin olamayarak “Gidelim,” dedim. ***** …227

Kuğu

C

Sude Esen

Burası hatırladığımdan farklıydı. Sanki sandalyelerde ya da karşılıklı koltuklarda oturan insanların yüzündeki gülümseme silinmiş, zemine bir grilik çökmüştü. Hissettiğim keyifsizliği kovmak için neredeyse gözlerim kapalı yol alacaktım. Sonra Alaz’ı ve bu tarz durumlarda ne yapacağını bilmeyen halini anımsadım. Büyük olasılıkla ne kendine ne de bana alacağı şeyi kestirebilirdi.

Sesim çatallaşmadan kasanın önünde durup otomatik olarak bir şeyler söyledim ikimiz için. Sipariş verdikten sonra Alaz gitmemi söyler gibi hafifçe koluma dokundu. Hiçbir şey demeden arkamı dönüp her zamanki yerimize oturdum.

Alaz kahvelerimizi ve donutlarımızı yüzünde ufak bir gülümsemeyle getirdi. Başımı kaldırdığımda gülümsemesi değişmedi. Gözlerine baktım. Gerçek değildi. Yüreğime bir ağırlık peyda olurken tüm bunları bana acıdığı için yaptığını fark ettim.

Uzanıp kafamdaki güneş gözlüğünü aldı ve kendine takıp karşıma oturdu. “Yakışmadı,” dedim.

Yalan söylediğimi anlamamış gibi yaptı. “Teşekkür ederim.

Sana da öyle.”

Yalan söylediğini anlamamış gibi yaptım.

“Sınavdan sonra ne yapacaksın?” diye devam etti konuşmaya. Hiç değmemesi gereken bir noktayı bulmuştu. Ne yapacaktım? Çağlar’sız, Adel’siz, Alaz’sız… Ne yapardım?

Yediğim çikolatalı şeyin ilk lokması o kadar tatsız geldi ki başka bir şey yiyorum zannettim. “Bilmiyorum,” dedim.

“Herhangi bir hedefim yok.”

228…

Sude Esen

C

Kuğu

Bu konunun üzerinde düşünür gibi başını eğdi. Ben düşünmüyordum. Babamın yolundan gidip mühendis olmak istemiştim ama ne babamın mühendisliği ne de matematikle olan ilişkim bu isteği desteklemişti. Hep istediğim senaristlik bile artık bana çok uzak bir şeymiş gibiydi.

Düşünceli duruşuna baktım yeniden. Kahverengi kısık gözleri siyah camların ardında kaybolmuş olmalıydı. Dudakları biraz daha incelmişti ve alnı kırışmıştı. Sessizlikten korkan yalnız bir kız olarak ağzından tek kelime çıkması yasak olan bir polise yanmıştım. Ve beni sınavımdan sonra terk edecekti.

Bodrum’la birlikte.

Ben bu korkular içinde boğulurken gözlüğü çıkarıp masaya bıraktı. Gözleri, uykusuzluktan, panikten ve üzüntüden kıpkırmızı olmuş gözlerimde dolaştı. Biraz fazla oyalanmış olacak ki koyu bakışlarındaki hassasiyeti fark ettim. İnceledim, samimi olabilir miydi?

Göğsüme bir sancı saplanırken çabalamayı bıraktım, kendimi sandalyeye vururcasına arkama yaslandım. Alaz’ı buraya getirerek koskocaman bir hata yapmıştım. Nasıl düşünürdüm sürgüne yollanmış bir yabancının benim basit bir lise sevdama karşılık vereceğini? Beni bir yetişkin olarak bile görmüyor olmalıydı. Nasıl inanırdım Adel’in dediği gibi onun yerini alabileceğine?

Güçsüz parmaklarımla uzanıp önümdeki kremalı yiyeceği aldım. Bir ısırık alırken Alaz’ın karşısında hayatımda yapmayacağım dediğim şeyi yine yaptım. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım. Öyle ki gözyaşlarım yanaklarımdan birbiri ardına süzülüp elimdekine damladılar. Tatsız bir lokmayı zorla çiğnerken etraf bulanıklaştı. Artık her şeyi buzlu

…229

C

Kuğu

Sude Esen

bir camın ardından görüyordum ama hiçbir şey olmamış gibi sarsılıp yemeye devam ettim.

Alaz’ın dudaklarında hafif bir gülümseme oluştu. Sebebini algılayabilecek kabiliyetten yoksundum. Güneş gözlüğümü yakasına astı ve kahvesinden bir yudum alıp ayağa kalktı.

“Ben de bu ne zaman olacak diye bekliyordum.”

“Ne diyorsun?” diye çıkıştım ona utancımın etkisiyle.

Saldırımı umursamadı, yanıma gelip kollarımdan tutarak beni ayağa kaldırdı. “O kadar güçlü olman imkânsızdı.”

“Alaz ne diyorsun?” diye yakardım ona.

“Bir şey demiyorum,” dedi aynı yumuşaklıkla.

“Sadece tutun bana.” İkna olamıyordum. O da beni bırakıp gidecekti.

“Dokunma bana.”

Belimi sarıp benimle birlikte yürümeye devam etti. Hiç söz dinlemiyordu. Öylece karşıya bakıp beni tutmaya devam ederken “Ama sen bana dokundun,” dedi. O kadar zaman sonra onu öpmemden ilk kez bahsediyordu. Bir gözyaşı dalgası daha yanaklarımdan süzülürken yüzümü çevirdim.

Kafenin kapısından çıkıyorduk. “Tamam,” dedi yine beni sakinleştirmek için usulca, ben onun başka ne söyleyeceğini anlayamazken.

“Ben de sana tutunmuştum. Ödeştik.”

230…

Sude Esen

C

Kuğu

28. Bölüm Gerçek Aşk

Arabanın tekerlekleri bir fren hareketiyle yavaşça durduğu anda saatlerdir ulaşmaya çalıştığım Çağrı’yı kapımın önünde buldum. Ön camdan göz göze geldiğimizde omuzları çökmüş, elleri cebinde bir Çağrı’yla karşılaşmıştım. İlk kez gülümsemediği zamanlardaki gibi yabancı hissetmemiştim ona çünkü bugün ikimizin de bu halde olmak için güçlü nedenleri vardı. Ve sanki onu bu halde kapımda gördüğümde aramızdaki tüm mesafe kapandı. Eski biz olduk aniden.

Ancak bunu ona belli etmek için hiçbir şey yapamadığımı fark ettim. Donup kalmıştım. Neden buradaydı?

Alaz’ın yanımda direksiyonu tutan elleri kasılmıştı. Onun Çağrı’ya bakışlarından korktum. Siyah kılıfındaki sessizliğinden bir kızgınlıkla onunla kavga edecek gibiydi. Bir an önce Çağrı’nın durumunu öğrenmek isteyerek “Her şey için teşekkür ederim,” dedim kuru bir sesle. İşe yaramamıştı.

Adel’in “Alaz’ı bırakmamalısın,” ikazı kulağımda çınladı ama gittikçe yoruluyordum.

Gerçek aşklar tek taraflı yaşanamazdı.

Kapı koluna uzandığım anda elimi tuttu. Dönüp onun koyulaşmış gözlerine baktım. Beklediğimin aksine hiçbir şey söylemedi. Yalnızca bana doğru eğilip yanağıma kısa ama unutmayacağım şekilde sert bir öpücük kondurdu.

Bedenimde beni baştan aşağı saran bir karıncalanma hissettim.

…231

Kuğu

C

Sude Esen

Çağrı gözlerini arabadan çekmiyordu. Alaz’a gözlerime ulaşmayan bir tebessümle baktım ve yetmediğini anlatmaya çalışır gibi “Gerçek cevaplara ihtiyacım var,” deyip arabadan indim.

Yavaş adımlarla arkadaşıma yaklaşırken hafifçe gülümsedi ve ufak bir adım attı bana doğru. Karşısına geldiğimde birkaç saniye birbirimize baktık ama ona sarılmaktan kendimi alamadım. Elini cebinden çıkartarak belimi sardığında “Adel, ben anladım dedi. O da aynısını yaparmış,” diye fısıldadım. Çağrı yeniden gülümseyerek geri çekilip sarılmamızı bitirdi ve ileriye bakışından bunun bir şey yüzünden olduğunu fark ettim.

Alaz gitmemişti ve hala bir gölge gibi ürkütücü bir şekilde bize bakıyordu. Ona döndüğümde iki parmağını kaşının üstüne koyarak selam verdi fakat benden çok Çağrı’ya yapmış gibiydi.

Gözden kaybolduğunda kendimi daha fazla yükün altında kalmış bir halde buldum. ***** Göğsüm sıkışmaya devam ederken Çağrı’yla arkamızdan demir kapıyı kapatmıştım. Acıdan uyuşmak üzereyken kapattığım kapıya sırtımı yaslamış ve gözlerimi yere indirerek “Değiştiğini, Jülide’yle olduğun için gelmediğini sandım,” demiştim.

Yakın zamanda hep yaptığımız gibi tartışırız, birbirimize artık ikimizi de tanıyamıyormuşuz gibi bakarız zannetmiştim fakat Çağrı bana hiçbir şekilde çıkışmadı. Öyle derin bakışlarla yanıma geldi ki sıcaklığını bana daha dokunmadan hissettim.

232…

Sude Esen

C

Kuğu

“Bana son zamanlarda söylediğin tek doğru şey kalplerimizin bizim suçumuz olmadığı.”

Tam da ilk tanıştığımızdaki Çağrı gibi içimi ısıtacak bir gülümsemeyle bana bakarken gözlerimi yavaşça ona çıkardım. İçimde ılık bir şey süzüldü.

“Buna hala inanıyor musun?”

“Evet,” dedim tereddütsüzce. “Hislerimize müdahale edemiyoruz.”

Bir an için aklıma Alaz düştü. Peki, beni sevmiyor diye ona bu denli öfke duymamın sebebi neydi? Ona sanki bana yardım ettiği için bile sonsuz bir öfke hissediyordum. Çağrı beni kapının önünden salona doğru çekti. “O zaman benimle bir film izle. Ama Adel için gözyaşlarına boğulmamaya çalışarak?”

Gülmeme engel olamayarak “Anlaştık,” dedim ve birkaç huzur dolu saatin temelini attığımızı düşünerek ona takıldım.

Ancak ne yazık ki öyle olmayacaktı. “Üzerine bir şeyler giyip aşağı in.” İzlediğimiz filmin ortasında telefonuma kilitlenip kaldığımda bugünün kolay kolay bitmeyeceğini anlamıştım. Bakmaya niyetli değildim fakat yarı karanlıkta bildirim ışığı yanıp durmuş, beni zorla kendine çekmişti.

Ve ekranda onun düzgün yazısını görmüştüm. İmla kuralları tamdı. Parmaklarım ekranın üzerinde şaşırtıcı bir hızla kaydı.

“Olmaz. Çağrı’ylayım.” Gözlerimi, kolunu bana sarmış olan ona çıkardım. Alaz meselesini hiç açmamıştı, ben …233

C

Kuğu

Sude Esen

de hiç anlatmamıştım. Sıkışmış hissediyordum. Bu iki taraf arasında kalmak ıstırabı hiç sona ermiyordu.

Gözlerim yeniden ekrana kaydı. Dudağımı ısırıp ekledim.

“Yani… Arkadaşımla.” Çağrı huzursuzluğumu hissetmişti. Birkaç saattir beraberdik ama herhangi bir konuda konuşacak kadar iyi hissetmiyorduk kendimizi. Sadece “Bize haber vermedi,” demişti Çağrı.

Gideceğini apar topar öğrenmemizle ona doğru düzgün öfkelenmeye bile zaman bulamamıştık. Yeniden bir bildirim titreşimi hissettiğimde yerimde sıçradım.

“Kapıdayım.”

Gözlerimi kırpıştırıp yanlış mı anladım diye birkaç kez daha okudum. Alaz bugün ikinci kez kapımdaydı. Koltuktan fırlarken Çağrı’ya “Hemen geliyorum,” dedim ve kapıya koştum.

Sonuna kadar açtığım kapıda Alaz’la burun buruna geldik. İçeriye ufak bir bakış atıp “Ne yapıyorsun burada?” diye fısıldadım ve kapıyı arkamdan kapatmaya çalıştım. Tepeden tırnağa beni süzdü ama bir şey demedi. Gözlerimi kendime gelmek ister gibi bir iki kez açıp kapattım. Hala güçlü bir acı hissediyordum.

Ve buna Alaz yardımcı olamazdı.

“Git Alaz,” dedim. “Artık kimseyi istemiyorum.”

Yüzüne bakmak istemiyordum. Bugün onunla vakit geçirmemin kederimi azaltacağını, Adel’i unutturacağını sanmıştım ama çok yakında onun da gideceğini anlamamdan başka bir işe yaramamıştı.

“Yalnız değilsin ama.”

234…

Sude Esen

C

Kuğu

Gerçekten beni dışarı mı çıkartmak istiyordu yeniden? Bunun için miydi bunca ısrarı? “Çağrı kimse değil,” dedim nefes alamadığımı fark ederken. Çağrı içerideydi. Günlerdir ona, belki de kendimi bile öyle olmadığına ikna ettiğim yalanlar söylüyordum. Gerçekten hiç sırası değildi.

Kolunu pervaza yaslayıp yüzüme doğru eğildi. Hep renksiz dudakları garip bir kırmızılıkla parıldıyor, gözleriyle ise beni korkutuyordu. Her an beni öpecek gibiydi.

“Ben öyleyim?”

Alnımı ovaladım. “Öyle demek istemediğimi biliyorsun.”

“Yüzüme bak o zaman!” diye patladı birden. Korkuyla sıçrayıp bağırışıyla ona baktım. Bakışları bana nasıl davrandığını fark etmiş gibi yumuşadı fakat artık çok geçti. Önünde durduğumuz kapı açıldı ve Çağrı yanıma gelip korumacı bir tavırla kollarını bana sardı. Alaz’a öfkeyle bakmamaya çalışıyordu, yine de ben onun kendiyle verdiği savaşı görüyordum.

Dişlerini sıkıp “Riva’ya durumu için izin verilmeli,” dedi.

Sesindeki bir şey beni herhangi bir bağırışından daha çok korkutmuştu ve gözleri dimdik Alaz’a bakıyordu. Alaz’ın ise alnındaki damarlar belirginleşmişti. Anlamadığım bir oyunda birbirlerine meydan okurcasına, birbirlerine dik dik bakıyorlardı.

“Sizin aranızda bir sorun mu var?”

Alaz soruma rağmen gözlerini Çağrı’nın kollarından çekmedi. Öyle ki tüm sorunun bundan kaynaklı olduğunu düşünecektim.

Oraya odaklanıp kalmıştı, sanki ona ihanet ediyordum. …235

Kuğu

C

Sude Esen

“Sorun değil, fark var.”

Alaz’ın sözleri ağzımı açık bıraktırmıştı. Bir şey söylememize fırsat vermeden bana doğru bir adım attı. “Riva… Benimle gel.” Çağrı gözlerini onun üzerinden tek bir saniye çekmeden sordu.

“Gitmek istiyor musun?”

Derin bir nefes alır gibi aralarındaki boşluktan ileri baktım.

Saatler geçmiyor, kuşlar hep bir yere geç kalıyorlardı.

Yalnızca ve yalnızca tek başıma kalmak istiyordum. Bundan sonra benim için böyle olacağı belliydi, artık buna alışmama izin vermelilerdi. Çağrı sessizliğimi evet olarak algıladı. Hayal kırıklığını belli etmemeye çalışarak ufak bir tebessüm edip kollarını çekti. Ben böyle gidecek diye korktum ama o –benim kusursuz, sevgi dolu koruyucum- Alaz ile aramıza girerek bana doğru eğildi.

Gözlerimi suçlu gibi yere indirdim.

“Sorun değil,” dedi. “Bak bana. Sana Adel’in yokluğunu hissettirmemeye çalışacağım. Söz veriyorum.

Ve…” Artık Alaz’a göz ucuyla bile bakmıyordu. “Bir şey olursa hemen beni ara.”

Titrek gözlerimi ona çıkarıp ben de gülümsemeye çalıştım. Bir tutam saçımı kulağımın arkasına sıkıştırıp yaklaşarak kulağıma bir şey fısıldadı. Ben cevap vermeden arkasını dönüp Alaz’a çarparak hızlıca uzaklaştı. Artık Alaz’la yalnız kalmıştık. Üşümüş gibi kollarımı kendime sardım.

Uzanıp bana dokunurken onun biçimli dudaklarına baktım.

Beni iyileştirecek şey bana acı verecek şeydi. Beni hemen şuracıkta öpmesini diledim ama her zamanki gibi hiçbir şey olmadı. Biz hiçbir şeydik.

236…

Sude Esen

C

Kuğu

Pes ederek giyinmek üzere kapıyı ittirdim. Çevremi görmüyordum bile. Tam kapının eşiğindeyken “Riva,” dedi.

“Sana ne dedi… Çağrı?”

Ağır ağır dönüp yorgunlukla onun yakışıklı yüzüne baktım.

“Seni seviyorum.”

…237

Kuğu

C

Sude Esen

29. Bölüm Küçük Âşık

Bana uzattığı şeye bakakalmıştım fakat şaşkınlığıma zaman tanımadı. “Bin,” dedi kaba bir sesle. Sanki bana bir şey yüzünden öfkelenmişti, yine de şu an bu durumun üzerinde duramayacağım bir meseleyle karşı karşıyaydım.

“Korkarım,” diye cevap verdim, önümdeki yüksekliği bacak boyumu geçen motosiklete bakarken. Birisinin buna sahip olmasına şaşıracak kadar hayal gücü kıt bir kız değildim ama Alaz’ın buna sahip olması iki kere düşünmemi gerektirmişti.

“Berge’yle daha önce bindiğini gördüm.” Kaskı takmam için başıyla işaret verdi. Kaşlarımı sorgulayıcı bir tavırla çattım.

“Beni ne sıklıkla gözetlersin mesela?” Bacağımı diğer tarafa atıp motora yardımsız çıkmayı başardım. Beni hareket ettiremesin diye kaskı kucağımda sabitleyip sıkı sıkı tuttum.

“Peşin peşin söyleyeyim,” dedim gözlerimi büyüterek. “Hız yaparsan düşüp ölebilirim.”

Elimdeki siyah kaskı zorla alıp kafama sertçe geçirdiğinde “Seni koruma şartlarım bunu da içeriyor,” dedi ve sağlıklı bir cevap hakkını elimden aldı. Ona artık ancak boğuk bir şekilde karşılık verebilirdim ki kollarım belini bulduğunda bunu istemediğimi fark ettim. Beni zaten her şekilde alt edebilirdi.

Birkaç dakika sonra zemini taş bir otoparka geldiğimizde mekânın girişinde bizimkine benzer bir sürü motosikletin, birkaç tane de arabanın olduğunu gördüm. Alaz’dan hemen 238…

Sude Esen

C

Kuğu

sonra aşağı atladım. Kendi kaskını çıkarttıktan sonra ben uğraşırken bana doğru uzandı. Ellerim soğuk elleriyle çarpıştı ve kask saçlarımı dağıtarak başımdan çıktı.

Gözlerim hafifçe Alaz’a çıkarttığımda bugün ilk kez dudaklarında bir kıpırdamanın olduğunu gördüm. Kaskı bırakıp eliyle saçımı düzeltirken onu öptüğümdeki yakınlığımızı hatırladım.

Kaygan tenimize yağmur damlaları düşüyordu.

“Küçük,” dedi sesindeki derin bir tonla.

“Ne?” diye sordum istemsizce. Parmağı saçımdan kayıp kaşımın üzerinden bir kavis çizdi.

“Fazla küçükmüşsün.” Sesindeki bir şeyler kafamı karıştırıyordu ama biraz önceki kesinlikle bir hitap kelimesi gibi gelmişti. Daha ben onun yaşını soramadan kendi kendine bir şeyler mırıldanıp elini çekti. Geri çekilip “Gidelim,” dedi.

Gözlerinin kaydığı yere bakarken elim istemsizce saçlarıma gitti. Önünde lacivert bir “Gece” tabelasını ve öndeki iki korumayı gördüğümde “Burası yasal mı?” diye sordum.

Omzunun üzerinden geriye doğru bakıp “Ben polisim, Riva,” dedi. Ses tonunun sabit olmasına rağmen önüne dönüp hızlanmadan önce dudaklarının kıvrıldığına yemin edebilirdim. Deri ceketinin cebinden çıkardığı siyah kartla içeriye girebileceğimizi düşünsek de iki adam önümüzü kesti. “Üye olmayanlar giremez.”

Alaz yanımda her an bir şey olacakmış gibi gerildi, ikimizin de güvenlik görevlilerine karşı yaşadığımız birtakım sıkıntılar vardı. “Riva Hanım benim misafirim,” dedi yalnızca. Diğer …239

Kuğu

C

Sude Esen

adam onun kartına göz attıktan sonra bana döndü. “Alaz Bey, kız reşit mi?”

Alaz tereddütsüz “Evet,” dedi. Adamların geri çekilmesiyle sınavı geçtiğimizi anladım. Aşağıya inen kırmızı halıyla döşeli koridorda son adımlarımızı atarken “Başıma bela açacaksın,” dedi. Omuz silktim, beni kendisi getirmişti.

Koridor bizi fazla kalabalık olmayan, masalarda grup grup insanlar oturan, ışıklı, müzikli bir mekâna getirmişti.

Duvardaki içkilere ve etraftaki insanlara bakıp gerilmemeye çalıştım. Alaz ile genişçe bir locaya geldiğimizde gözlerim yalnızca Jülide’yi tanıdı. Koyu göz makyajına, fönlü acı kızıl saçlarına ve dar, mini, askılı siyah elbisesine bakıp yanlış giyindiğimi anladım. Böyle bir yer için siyah dizleri yırtık bir kotla pek de revaçta olamayacağımı fark etmem on saniyemi aldı.

Kadife L koltukta oturan grupla kısa bir tanışma faslından sonra burasının bir motosiklet kulübü olduğunu öğrenmiştim.

Mekân “Gece”, motorcular ise “Gecenin Çocukları” olarak adlandırılıyordu. Alaz’a bakıp kahkahalarla gülmemek için kendimi zor tuttum. Bizim locamızdakilerin çoğu polisti ama diğer grupların pek de öyle olmadığı anlaşılıyordu. Sıcak bir ortam vardı.

Muhabbete nasıl dâhil olacağımı kestiremeyerek gözlerimle Jülide’nin elbisesini işaret ettim. “Sen böyle motora binebiliyor musun ya?”

Jülide tıslamayı andıran bir bakışla bakarken grup gülmeye başladı. Alaz ise buraya geldiğimizden beri bir yabancı gibi davranmaktan öteye geçmiyor, bana onaylamayan gözlerle bakıyordu. Beni göz ardı etmek için programlanmış.

240…

Sude Esen

C

Kuğu

O zaman buraya neden getirmişti beni? Önümde duran bir bardak suyu kafama dikerken gülüşlerine katılmaya devam ettim ama kafam doluydu. Alaz’a nefretim saniye saniye büyürken barda duran genç adamı da bir yerden tanıyormuş gibi hissediyor, bir türlü kestiremiyordum.

Masanın dağılan dikkatinin de yardımıyla Alaz’a buz gibi bir bakış atıp locanın alçak iki merdiveninden indim ve ona adım adım yaklaşırken belirgin yeşil gözleri tanıdım. Tanıdık sırıtışıyla bara yaslanmış, ona gelmemi bekliyordu.

Asansördeki çocuk.

“Senin burada ne işin var?” diye alıştığımız bir girişi tekrarladım karşısındaki yüksek bir bar taburesine geçerken.

“Ben Eymen,” dedi oyunumu sürdürerek. Benim aksime kafası karışmış gibi durmuyordu.

“Güzel isim.” Gülümsedim, gerçek bir gülüştü.

Gözleri dudaklarımdaki neşeli gülüşe takıldı. “Bana alkollü bir kokteyl hazırlar mısın?” diye sordum, Alaz’dan intikam alır gibi. Ebeveynim gibi davranmasından nefret ediyordum.

Eymen kabul ederek arkadaki raflardan bir bardak ve renkli şişeler aldı. Takip edemediğim bir hızla onları karıştırırken yüzünde keyifli bir ifade vardı. Bunun yaptığı işi sevmesinden mi yoksa benden kaynaklı mı olduğunu çözememiştim.

Dirseğimi masaya dayarken “Polisliğin kıyısından döndüm demiştin. Burada barmenlik mi yapıyorsun?” diye sordum.

Başını yana eğip “Aslında tam olarak öyle demedim ama doğru sayılabilir,” dedi. Omuz silkti. “Seçilemedim.” Gözleri locaya kayar gibi oldu. “Benden daha iyileri vardı.”

…241

Kuğu

C

Sude Esen

İçinde renkli şeylerin olduğu bardağa uzanıp merakla sordum.

“Senin de mi motorun var?”

Bardağımın yan kısmına bir limon tutuştururken kayıtsızdı.

“Zenginim.” Yapacak bir şey yok gibisinden ellerini kaldırdı.

Sempatikliğine dayanamayıp koca bir kahkaha attım. İçeceğimin püsküllü pipetinden bir yudum alırken kendimi Alaz’a dönmekten alamadım. Oturduğu masayı dinliyor gibi görünüyordu ama gözleri bendeydi. Dudakları tek çizgi halindeydi.

Eymen bardağımdan içecek kadar yakınıma eğildi. “Sana nasıl baktıklarını gördün mü?” Onun çarpık gülüşü altında utandığımı hissettim.

“Evet. Sanırım kıyafetlerim uygun değil.”

“Hayır,” dedi kendinden emin bir sesle. “Gözlerinde benim gördüğüm şeyi gördüler.” Kaşlarımı kaldırıp söyleyeceği şeyi bekledim. “Jülide fazla öneriye açık değildir.

Sen çok başkasın.”

Bir yudum daha. “Peki sence… Alaz nasıl biri?”

Bana bir sır verecekmiş gibiydi. “Alaz çok…”

Bir anda ensemde bir el hissettim. Beni kendine doğru çevirip ona hırlar gibi cevap verdi. “Alaz ne?”

Eymen bar masasına yaslandı ve başını yana eğdi. “Denyo diyecektim.”

Eymen’in sırıtışının yanında Alaz ona her an kafa atacakmış gibi duruyordu ama beni tutuşundan faydalanarak parmaklarımı tişörtüne geçirip onu kendime yakın tuttum.

Bardaki herkes ayaklanmıştı. Dehşete düşmek üzereydim, bu davranışı kime neyi kanıtlıyordu? Rengimin atmasını 242…

Sude Esen

C

Kuğu

engellemeye çalışarak en sert sesimle “Beni buradan çıkar,” dedim. Eymen’e bir süre daha baktıktan sonra tutuşumdan kurtuldu ve elimi tutarak önümden yürümeye başladı.

Yaklaşan sert rüzgârı eklemlerimde hissedebiliyordum. ***** Kapıdaki iki korumadan biraz ileride yanıyormuş gibi hissettiğim ciğerlerime hızlı hızlı soğuk nefesler çekiyordum. İlk kez elimi avcuna alarak beni peşinden sürüklediğinde çığlık atmak üzereydim. Bakışında, dokunuşunda bir şeyler aramak beni sona sürüklüyordu. Bana, beni çıldırtan ses tonuyla, açığa çıkmaya aç, sinsi bir öfkeyle “İnsanları etkin altına almayı bırak,” dedi.

“Neden!”

“Burası Jülide’nin sahip olduğu bir alan. Avcuna almak istediklerin başka insanlara ait.”

Ona şok içinde, müthiş bir eziklik hissederek baktım. “Sen de mi dâhilsin buna? Sen de mi?” Cevap vermedi. Boğazımdaki şeyin sesime değmemesi için çabalarken “Beni buraya niye getirdin!” diye patladım, arkamızı işaret ederek. “Yüzüme bakmayacaksan, herkesi elimden alacaksan… Beni buraya neden getirdin?” Hırsla yakasına yapıştım. “Her bir hareketinden anlam çıkarmaya çalışmaktan bıktım!”

Nefes almamamıza bile fırsat vermeden onu kendimden uzağa ittim. “Desene Çağrı’yla yalnız kalmanı istemedim diye.

Söylesene!”

“Sana hiçbir şey söyleme zorunluluğum yok,” dedi öylesinden bir şeyden bahseder gibi. Doğru, bana verilmiş hiçbir sözü yoktu. …243

C

Kuğu

Sude Esen

“Sen benim hayalimdeki kişi değilsin.”

Göğüslerimiz inip kalkarken ve gözlerimiz çatık kaşlarımız altında birbirine çarparken Jülide çıktı iki adamın arasından.

Yanımıza gelirken Alaz buz gibi bir sesle “Kimse kimsenin hayalindeki kişi değildir,” dedi ve kıza gideceklerini işaret etti.

“Sen hiç değilsin,” diye cevap verdim. Buraya kadardı.

Beni arkada bırakışını sanki başka bir ekrandan izler gibi ağır ağır seyrediyordum. Jülide’ye kaskını takarken kıpırdayamadım. Arkadan o kadar güzel, o kadar birbirlerine aittiler ki. Bugün her şeye rağmen onun yanında oluşuma doldu gözlerim, çünkü beni bu hiç bilmediğim yerde tek başıma bırakıp gidiyordu.

Onun yeniden herhangi bir nedenle yanıma gelip bir şeyler söylemesini istedim. Hiç hatırlamadığım bir şeyden beni azarlayabilir, yetersiz, fevri ve mantıktan yoksun oluşumu yüzüme bağırabilirdi.

Tam kendi kaskını takacaktı ki ona bugüne kadar söylenmiş en içli ve en öfkeli şeyi haykırdım.

“Sana aşığım!”

244…

Sude Esen

C

Kuğu

30. Bölüm Caninin Cenazesi

Elleri siyah motorunun üzerindeyken, aynı renk gece de onu öyle sarıp sarmalamıştı. Birkaç saniye öylece arkası dönük durmaya devam etti. Sanki olduğu yerde midesine kocaman bir yumruk yemiş gibi daha sıkı tutunmuştu motosikletine.

Evet, diye tekrarladım içimden kendime cevap verircesine.

Sana hep aşığım. Baştanbaşa.

Yavaşça arkasını döndü ve yere bakarak bana doğru sert adımlar attı. Yüzüme bakmayı reddederek gözümün önüne düşmüş bir saç tutamını kulağımın arkasına sıkıştırdı.

Gözlerini yakalamaya çalışıyordum ama izin vermiyordu.

Eğildi, eğildi. Ve dudaklarını kulağımın yanına sabitleyerek fısıldadı: “Sen beni sevemezsin, küçük,” dedi kural koyar gibi ve tehlikeli bir tonla ağır ağır devam etti. “Çünkü ben birini öldürdüm.”

Ceza.

Sonunda gözlerime baktığında alev alev yanan gözbebeklerinde bir adam gördüm. Günahkâr.

Medet, imdat demektir. Her sıkıntımda, her yalnızlığımda sebebi o olsa bile sırtımı yasladığım, medet umduğum Alaz; demek bir başkasının imdat çığlıklarının sebebi olmuştu.

Bu hissettiğim, küçük bir kız çocuğu gibi o benzinlikte bir tekerleğe yığılırken babamın kahraman olmadığını anladığımdaki şeydi. Her bir zerresi hayal kırıklığı, ölen …245

C

Kuğu

Sude Esen

umutlar ve boşa beklenen zamanlar kokuyordu. O da bir suçluydu ve benden koparılacaktı. Boğazıma tırmanıp ağzımdan çıkmadan beklediği yeri kanatıyordu.

“Evet,” demiştim ona. “Sevemem.” İşte: O sert rüzgârda ayrıldık. ***** Tek başımaydım. Gözlerimin önüne savrulmuş saçlarım ve çökük omuzlarımla dünyanın tüm yükü üzerime binmiş gibi hissettim ve birkaç dakika önce gülüp konuştuğum insanların beni bu halde görmemesi için sağıma dönüp birkaç şuursuz adım attım. Kızarmış suratım biraz önceki kıza ait değildi.

Ayakkabılarım ayaklarımı sürüdüğüm yolda ses çıkarırken uyuşmuş gibiydim. Alaz, o kalbimi eline alıp sıkan cani, beni gecenin karanlığında yalnız bırakmıştı. Berge’yi arayacak gücüm yoktu; Alaz’ı mahvederdi.

O cani beni eve bırakmaya kalksaydı dahi artık nerede daha güvende olduğumu kestiremeyeceğimi fark ettim. Sokakta mı yoksa onun yanında mı? Biraz önce bana ne yaptım demişti?

Ellerimle saçlarımı kavradım sıkıca.

Algılayamıyorum.

Birkaç yüz metre sonra önümde bir araba durduğunda hafifçe irkildim. Cam aşağı inerken açık kumral saçları seçti gözlerim.

Dağılan kâkülleri gözlerini kapatmış çocuk uzanıp bana doğru kapıyı açtı içeriden. “Çağrı?” diye sordum usulca.

246…

Sude Esen

C

Kuğu

Bir şey dememeyi seçip uzandığı yerden arkasına yaslandı.

Kendimi bir tehlikeden kurtarıyormuş gibi siyah arabanın içine attım. Kafamda tonlarca soru vardı.

Parmaklarını hızlıca direksiyonunun üzerinde oynattıktan sonra ona dönük yüzümü ellerinin arasına aldı ve alnıma sertçe bir öpücük kondurdu. Sonra sessizliğini sürdürerek önüne döndü ve gaza bastı. Bir süre ne yapacağımı kestiremeyerek bekledim. Omzunda asılı bir çantanın olmaması, yüzündeki ifade, araba kullanıyor olması Çağrı’nın bana başka biri gibi gelmesiyle sonuçlanıyordu. En sonunda “Beni toplamaya mı geldin?” diye sordum.

Yüzünde alaycı sandığım bir ifadeyle “Yoldan geçiyordum,” diye cevap verdi.

Kıyafetleri, duruşu okulda tanıdığım arkadaşımdan çok farklıydı. Dahası gözlerindeki ve sesindeki sakinleştirici şey kaybolmuştu. Bebeksi yüzünde, çenesine doğru damarlarının kasıldığını fark edebiliyordum. Bir soru ve acı dalgası tüm zihnimi ilerlediğimiz gecenin karanlığında arabanın farıyla yararak bulutlandırırken yanlış bir şeylerin olduğunu hissettim.

“Araba?”

“Benim.”

“Ehliyetin peki?”

“Var.” Duraksadım. “Henüz reşit değilsin, Çağrı.”

Arabanın biraz daha hızlandığını hissettim. “Okula bir sene geç başladığımı biliyorsun sanıyordum. Adel’le konuşuyor musunuz?” …247

C

Kuğu

Sude Esen

Aramızdaki şeyi normalleştirmeye çalışıyordu ama şu an, burada hiçbir şeyin normal olmadığını zaten biliyordum. O yüzden kaşlarımı çattım ve sorusunu yok saydım.

“Başlamadın, Çağrı. Kimliğini gördüm.”

Gözlerini çekmeden önündeki yola bakmaya devam etti ve hiçbir şey söylemedi. Ben karnımın çevresinde garip bir hisle sarılırken vücudum kendini yeniden savunmaya aldı. Ellerim o görmeden sıkıca tutunacak bir şeyler ararken “Söylediklerinden fazlası varmış gibi hissediyorum,” dedim güçsüz bir sesle.

Aramızda beni eve bırakana kadar hiç konuşma geçmeyecekti fakat ondan önce bana şöyle söyledi: “Her şeyde gördüğünden fazlası var.”

Alaz’dan Motorum, sanki üzerindeki kudretimi kabul etmeyi bırakmış gibi, lastiklerini bozuk yolda kaydırarak durdurdu. Biraz ne yapacağını şaşırmış, biraz rahatlamış bir halde ellerimi serbest bıraktım ve kaskın camını kaldırarak güçlü bir nefes üfledim.

“Ne oluyor, Alaz?”

Jülide ellerini belimden çekti. Bir yükten kurtulmuş gibi hissettim çünkü her ne kadar gerçekleri kullanmayı deneyerek onu uzak tutmaya çalışsam da orada Riva’nın olmasını istiyordum. Sıkışmıştım; olduğum kişi, olmak zorunda kaldığım ve olmak istediğim kişi arasında.

Tek bir gece hayal ediyordum yalnızca. Yaptıklarımdan pişman olmadan geçirebileceğim sakin bir gece. Deri ceketimden geçemeyen soğuğu yüzümde hissettim ve gözlerimi karanlığa diktim. Bu gece değildi.

248…

Sude Esen

C

Kuğu

“Riva’ya yapılanların haksızlık olduğunu düşünmüyor musun?”

Anlamaya çalışarak peşimden motordan indi. “Sana âşık olmuş!” Alaycı ve alttan alta suçlayan ifadesi sinirlerimi tetikledi.

“Normal.” Dişlerimi sıktım. “En başından engel olmalıydık tüm bunlara.”

“Bizi tehdit etmişti.” Bana dokunacakmış gibi yaklaştı ama ona karşı daha önce hissetmediğim bir öfke hissediyordum ve asıl sebebinden hiç emin değildim. Histerik bir gülümsemeyle kıvrıldı dudaklarım. Riva’ya, iri gözlerine karşı koyamayacağımızı başından beri biliyor ama bu gerçeği ifade etmekten hep kaçıyorduk.

Gözlerimden en ufak bir ifadeyi silip “Geri döneceğim,” dedim. Kararlı ifademe inanamayarak baktı. “Öyle söylememeliydim.”

Kollarını kavuşturdu. “Peki ya artık o seninle gelecek mi?”

Ona bunu yapmış olma ihtimalimden o anda nefret ettim ama asıl amacım da bu değil miydi zaten? Bu hissettiğim derin pişmanlığın sebebi neydi?

“Hem Çağrı çoktan gitmiştir yanına,” diye devam etti. Öfke dalgası tüm bedenimi yeniden, kötücül bir güçle yapılandırdı. Motora hızla bindim.

“Kendine taksi tut.” Gözlerine baktım. “Gitmem gereken bir yer var. Üzgünüm.”

Camı yeniden indirdim ve karanlığın içine doğru gaza bastım. ***** …249

C

Kuğu

Sude Esen

Ruhuma mühürlenmiş sessizliğin gümbürtüsünü her bir hücremde duyuyordum. Sarışının gözyaşlarını ellerimle silemiyordum. Tuttuğum telefonu biraz daha sıktım. Daha ne yaptığımı kendim bilemiyordum ki beni seven bir cana anlatıp acısını dindireyim.

Sırf bu yüzden kendimden de bunu bize yapan adamdan da tiksiniyordum. Aynaya baktığımda duyduğum bitmek bilmez ıstırap beni bu saatte İstanbul’a getirtmişti. Başından beri, en başından beri Riva’ya haksızlık yapıyorduk. Ona bunun tam aksini söylemiş olmama rağmen beni sevmesini istiyordum.

Daha çok sevmesini.

“Alaz… Alaz!”

Telefonu yeniden kulağıma götürdüm. Babam yirmi üç saniyedir kendini bana duyurmaya çalışıyordu.

“Baba ben İstanbul’dayım,” diye konuya girdim direkt. Şaşırmadı. Birkaç gündür bir derdimin olduğunun farkındaydı.

“Anlatmak ister misin?”

Hızlı adımlar atan ayaklarıma baktım. Biraz önce taksiden inmiştim, kafamı eğip soluklanmaya çalıştım. Evet, artık neler olduğunu birine anlatmak istiyordum. Sessizliğim beni boğuyordu.

“Baba ben artık kendimi affetmek istiyorum.”

Gözlerimi sıkıca yumup tekrar açtım ilerlemeye devam ederken. Tanıdık bir otoparkın sonuna varmak üzereydim.

“Biri var. Kendimi geçemiyorum ki ona ulaşayım.”

Babamın kısa sessizliği bana soğuğu ve esen rüzgârı hissetmem için zaman tanımıştı. İstanbul, Bodrum’dan daha 250…

Sude Esen

C

Kuğu

serindi. Oraya bir an önce geri dönmeyi arzuladığımı fark edince afalladım. Görev verildiği günden beri o tatil beldesine içten içe bir nefret besliyordum.

“Tahmin ettiğim kişi mi oğlum?”

Yumuşak ses tonunu ve hitap şeklini duyunca babamın sıcaklığını, pozitifliğini özlediğimi düşündüm. Keşke ben de onun gibi bir adam olabilseydim. “Hani sana bir kızdan bahsetmiştim…”

“Sarışın?”

“Sarışın.” Gücümü toplamaya çalışıp hem yürümeye hem de konuşmaya devam ettim. “Kırdım kalbini. Çok yoruldum insanları üzmekten. Bu gece affedeceğim kendimi.” Şaşırmış olduğunu biliyordum çünkü oldum olası kendimle ve yaptıklarımla yüzleşme sorunlarım vardı. Eğer bunun için kalkıp buraya geldiysem ciddi bir mesele olduğunu anlamıştı.

Hiç sevmediğim bir gökdelenin döner kapısından geçerken “Bunu söylemek için aramıştım,” dedim. “Görüşürüz, baba.”

Bir şey söylemesine fırsat vermeden aramayı sonlandırdım ve gözlerimle etrafı taradım. Bazı tanıdık güvenlik görevlileri gece vardiyasındaydı. Mithat Göze’nin ise artık çok az uyuduğunu ve gününün çoğunu burada geçirdiğini biliyordum.

Adamları ayaklanınca ofisinde olduğunu anladım ve tabancama davrandım.

“Yemin ederim,” dedim dişlerimi sıkarak. Buraya her geldiğimde beni soymalarından ve korumasız bırakmaya çalışmalarından usanmıştım. Kendilerini öfkemden kurtaramazlardı. “Bu gece bana ya da tabancama dokunursanız kendimle birlikte sizi de yakarım.” …251

Kuğu

C

Sude Esen

Bir kez daha şöyle bir baktım onlara. Danışmadakilerin gözleri yerdeydi. Güvenlik görevlileri ise el mahkûm geriye çekilip geçmeme izin verdiler. Asansörü çağırırken “Mithat Göze’ye geldiğimi söyleyin!” diye bağırdım.

Hiç vakit kaybetmeden ofisine çıktım ve kapısını kırarcasına açtım. Gecenin bu saatinde ellerini karnında bağlamış koltuğunda oturuyordu. Gözaltları morarmıştı ama umurunda değilmişçesine yüzüme her zamanki gülümsemesini gösteriyordu. İt, diye düşündüm.

Parmağımı ona doğru tehditkârca sallayarak “Sana şunu söyleyeyim,” diye giriş yaptım. “Suçluları kendi çıkarına göre serbest bıraktıran rüşvetçi piçin tekisin.” İnkâr etmedi. Yalnızca başını yana eğip dalga geçer gibi bakmaya devam etti. Birazdan yüzünün ortasına yumruk yemesi işten bile değildi. “Başıma ne geldiyse…”

Yumruğumu sıktım. Konuşmakta zorlandığıma inanamadım.

Bir şey kanıma dokunmuştu. Bir şey gerçekten de canımı yakmıştı. İçimden birisi Riva diye fısıldadı.

“Senin bile isteye göz ardı ettiğin adaleti sağlamak için geldi. Ailemden, evimden oldum. Çalışma arkadaşlarımdan, ekibimden, asıl mesleğimden…” Devam etmemi bekledi. Ancak dudaklarımı sıkıp onu söylemekten son anda vazgeçtim. Beni ilgiyle izliyordu. Gözbebeklerim benim bile kontrol edemediğim bir alev içinde titreşip bakıyorlardı karşımdaki günahkâr adama. “Sen her şeyi hak ediyorsun.”

Sandalyesinde hafifçe döndü. Bunca suçlamaya rağmen istifini bozmamış olmasını izledim. Söylediklerim ona 252…

Sude Esen

C

Kuğu

dokunmuyordu. Gerilmiş vücuduma, sıktığım dudaklarıma ve alnımdaki damarlara baktı.

“Yara almış bir hayvana benziyorsun, Karay,” dedi sonra sakin sesiyle.

“Tam üstüne bastın,” diye hırladım.

“Kim kanattı seni?” İşte cevap veremeyeceğim tek soruyu sormuştu. İstemeden gözlerimi kaçırdım. Alaylı gülüşü derinleşti. Hatırladım. Her şeyi hatırladım. Alnına silah dayayışımı, gecenin bir saatinde pijamalarıyla zorla buraya getirdiğimi, tam gülümseyecekken onu terslediğimi, sürekli terk ettiğimi ve bana bakışlarını görmemek için öne oturmasına izin vermeyişimi… Biz ona hep haksızlık yapmıştık.

Tüm bunların acısıyla kendimi daha fazla tutamadım ve koltuğunda oturup bana bakan İl Emniyet Müdürü’nün yardımcısına saldırdım. “Bana birini öldürmediğimi söyle!”

Onu yakasından tutup kaç kez sarstığımı bilmiyordum. Daha önce tatmadığım bir şeyin acısıyla hareket ediyordum. Yardım isteyebilecek imkânı varken hiçbir şey yapmadı. İkimiz de bu gece farklı uçurumların kıyısındaydık.

“Söyleyemem, Alaz. Sen cezalısın.”

“Senin cezanı sikerim. Haysiyetsiz piç!” Belimdeki tabancayı çıkarıp başına dayadım. Kahkahaları ofiste yankılanırken öksürmeye başladı.

Tutuşumdan yapabileceği kadar öne eğilip “Vur, hadi.

Korkuyor muyum? Zaten ölüyorum! Hepimiz ölüyoruz yavaş yavaş,” dedi peş peşe. …253

Kuğu

C

Sude Esen

“Ne oldu, şimdi de edebiyat mı yapıyorsun şuursuz herif!” Sıkıştığımız durum öyle kötüydü ki, bunu ikimiz için de sonlandırmaya tek bir çözüm bulabildim. “Seni öldüreceğim.”

Tabancamın baskısını arttırdım ve kilidini açtım. Gözleri büyüdü. Şakayı sevmediğimi bilecek kadar tanıyordu beni.

“Tamam,” dedi. “Ama hoşuna gidecek bir anlaşmam var.” Kaşlarımı kaldırdım. Eh, belki onu öldürmek tek seçenek olmayabilirdi. “Biliyorum, o kızı bu işe sokmak istemiyorsun ama son bir operasyona daha git onunla. Sonra cezan bitecek.

Kendini affetmene izin vereceğim.”

Biraz olsun annemi ve diğerlerini düşünerek sakinleşmeye çalıştım ve gerileyerek onun karşısındaki koltuğa çöktüm.

Tabancamı önümdeki sehpaya koyarak başımı ellerimin arasına aldım.

“Mert Ali’nin kızına âşık oldun, değil mi?” dedi yavaşça.

Hiçbir şey söyleyemedim. Biraz zaman geçince kafamı kaldırdım ve ayağa kalkarak tabancamı yerine koydum. “Yeri ve zamanı söyle. Gideceğiz.”

Arkamı döndüm ve bir daha bu şerefsizin yüzünü görmek zorunda kalmamayı umarak ilerledim. Arkamdan seslendi: “Bunu evet olarak kabul ediyorum Karay?”

Sadece adım atmaya devam ettim ve elimi kaldırıp ona hareket çektim. *****

254…

Sude Esen

C

Kuğu

O sırada çok uzun bir süredir sevdiği adamın peşinden Bodrum’a gelmiş kızıl bir genç kadın başı önde yürüyordu.

Elbisesi biraz daha yukarı çıkmıştı ama umurunda değildi.

Beceremediğini anlamıştı. Zaten Alaz da o da şiddetten başka bir şey bilmezlerdi. Anlamıştı. Alaz artık o kıza âşık olmuştu.

Sönen, külleri Bodrum’a savrulan bir ateşti o ve Jülide bir şey yapamadan yeniden yanmaya başlamıştı.

Ah, diye düşündü acı içinde. Ben bile o kızı içten bir hissiyatla seviyorum. Alaz nasıl sevmesin? Ya Çağrı? Yumuşak kalbi nasıl olur da onun rüzgârına kapılmadan durabilir? Mümkün mü böyle bir olasılık başka benzer dünyalarda?

Jülide ağlamaktan nefret ederek ağlamaya devam etti.

Sevmeyi beceremeyeceğini biliyordu, onunla olamayacağını da. Yürüdü, yürüdü gecenin karanlığına doğru. Ta ki önünde daha ayak basmadığı yol bir ışıkla aydınlanana kadar. Tanıdık bir motosiklet tekerleklerini yanında durdurdu. Jülide içinden bir küfür savurdu. Hiçbir arkadaşının onu böyle görmesini istemiyordu. Sebebi ise kendinden başka kimsenin bilmediği yıllanmış bir sırdı.

“Jülide!”

Duyduğu ses, durumu fazlası olabilirmiş gibi biraz daha kötüleştirdi. Eymen diye düşündü amansız bir öfkeyle. Seninle uğraşmayacağım hergele.

“Durma, git,” dedi aksi bir sesle. Yüzünü o gözyaşlarını görmesin diye yana çevirdi.

“Birini böyle bırakabileceğimi tahmin edebiliyor musun Jülide?”

“Eymen-“ …255

Kuğu

C

Sude Esen

“Ben iyi kalpli biriyim,” diye devam ederken hızlıca, aynı zamanda motorundan da iniyordu. Onu kendine doğru çevirdi ve yüzünü ellerinin arasına almadan önce kızın elbisesini düzeltti. Allıklı yanakları buz gibi olmuştu ve akıttığı yaşlardan dolayı kaygandı. Onun durumunu anlayarak sesini kıstı. “Alaz’dan farklı olarak...”

Jülide ilk kez onun çekici yüzüne ve yeşil gözlerine bu kadar dikkatli baktı. Kimseden görmediği şefkati ezeli düşmanlarının oğlundan görmeyi beklemiyordu ama kafası, üzerine düşünecek kadar yerinde değildi. Sadece bir şeyden emindi o anda.

Eymen Göze’yi öpmesi için hafifçe ayakucuna kalkması yeterli oldu.

256…

Sude Esen

C

Kuğu

31. Bölüm Değişim

Yukarıda, en yukarı katta ışık alan, geniş pencerelerin kıyısında oturuyordum. Omzumu hafifçe sağa yaslamıştım ve üzerimde beni şaşırtan bir hafiflikle tuhaf bir dinginlik vardı.

Sanki bedenim yalnızca aydınlık pencerelere vuran ufak damlaları ve içindeki kan akışını duyabiliyordu.

Yine de dikkatimi ona vermeye çalıştım. Saçları daha da kısalmıştı ve yüzündeki durgunluk, arkasından yansıyan ışığın eseriymiş gibi görünüyordu. Öyle olmasını umut ettim.

Birbirimize verecek pek bir sevinçli haberimiz yoktu. İnsan gittiği yere kendini götürmemeliydi.

“Konuşmuyor musunuz hala?”

Kollarımı bağlayıp gözlerimi camdan ayırmadan iç çektim.

“Bana birini öldürdüğünü söyledi, Adel.”

“O bir polis, Riva. Birini vurması normal.” Sesi, beni ona döndürdü. Taytın üzerine giydiği tuniğin rengini dizüstü bilgisayarımdan kestirmek güçtü.

“Tiyatroda bir dans sahnemiz var onunla,” dedim usul usul. “Elleri buz gibi.”

Yüzü biraz acıma biraz şefkatle yumuşak bir şekil aldı.

“O benden korkuyordu.” Hafifçe dudaklarım kıvrıldı, kendimle dalga geçer gibi. “Şimdi ben de ondan korkuyorum.”

Ekranda, başka bir ülkeyle arasındaki tek engel olan penceresine elini yasladı. “Yağmur yağıyor.” …257

C

Kuğu

Sude Esen

“Burada da.”

Bir şimşek çaktı. Büyük beyaz ışıktan sonra gelen sesle birlikte bağlantı kesildiğinde “Belki de bu kadar hüzün ikimiz için de yeterliydi,” diye mırıldandım. Tam da o anda geride bir hareket hissetmiştim. İrkilip hafifçe arkamı döndüm. Beni gören kız aşağı inmeye kalktı ama göz alıcı kırmızı saçlarını benden saklayamamıştı. “Hey, dur! Jülide!”

Onunla ve anımsattıklarıyla karşılaşınca tüm bedenimin kasılmasına engel olamamıştım. Ancak Alaz’ın bana layık görmediği cevapları alacak, oyunlarından çekilecektim. İki çift lafım vardı.

Duracak gibi değildi, masaların bitiminde tek omzundaki sırt çantasını yakaladım. Birden parlayan bir öfkeyle çantayı masaların birine savurdum ve kızın dehşet dolu bakışlarına karşılık “Konuşacağız,” dedim. “Otur.”

Beni daha önce hiç böyle görmemiş olmanın şaşkınlığıyla dediğimi yaptı. Sarsılmaz, kusursuz maskesini bakışlarım altında unutmuştu. Ellerimi masaya dayadım ve ona doğru eğildim. “Alaz’la beraber misiniz?”

Dudakları, sonunda, alaylı bir şekilde kıvrıldı. “Sana birini öldürdüğünü söyledi ve aklını meşgul eden sadece bu mu?”

“Sen beni aptal mı sanıyorsun?”

Masaya yasladığım ellerimin titremesinden, gözlerimde dolanan gölgelerden ne durumda olduğumu anlamıştı.

Gözlerini boşluğa dikti ve bir iç çekiş gibi “Birbirimizin hayatında çok uzun süreden beri varız,” dedi.

Kaşlarımı kaldırdım.

258…

Sude Esen

C

Kuğu

“Ona duyduğun şey yalnızca çocukça bir içgüdüden mi ibaret?”

Ona bakmaya devam ettim.

Bir sebepten tüylerimi diken diken eden anlık, histerik bir gülüş kopardı. Gerçeği zaten biliyordu. Ardından bakışlarım altında yüzü ciddileşti, çenesi kasıldı ve çantasının kayışını kavradı. “Dün gece onda kaldım.”

Masaya yasladığım ellerim gevşedi, yüzü boğuklaşırken – kendimi kaybediyordum- azarlar gibi “Riva,” dedi. Dikkatimi yeniden ona vermeye çalıştım ama tüm gücüm çekilmişti.

Onu nasıl hala seviyordum?

“Sana, senin yararına olacak bir şey söylemek yapacağım en son şey ama… Bir şeyi bilmen gerekiyor, Alaz iyi değil.”

Ve bu katıksız, sert, hırçın gerçek nefesimi kesti. ***** Omuzumdaki sarkmış palmiyeli çanta ve yüz ifadem birbirlerine daha uyumlu olamazlardı. Düşünüyordum, yürüyordum ve tekrar düşünüyordum. Nasıl bir şeyin içine düşmüştüm böyle?

Elimi göğsümün sol tarafına attım donuk mimiklerimle yürümeye devam ederken. Peki, nasıl bir şey benim içime düşmüştü de sürekli yüreğime sert yumruklar yiyormuş gibi hissediyordum? Ne yapacaktım bu en içten bildiğim gerçekle? İkimiz de iyi değildik.

Kerem Hocanın odasının önünden geçtiğimi onun seslenişiyle fark ettim. Sırtım ona dönükken alnımı kırıştırdım. Ayaküstü …259

Kuğu

C

Sude Esen

yalan söyleyecek, farklı rollere girerek oyun oynayacak durumda değildim. Bu yüzden acısız olmasına karar verdim. İkilemeden onun odasına girdim ve kapıyı kapatmasını izledim.

“Evet,” dedim vakit kaybetmeden. Bu sefer beni kimsenin kurtarmayacağını biliyordum. “Sen kötü bir adamsın. Ben de kötü bir kızım. Yaptığımdan pişman mıyım?”

Başımı eğip gözlerimi bir saksı bitkisinde sabitlemeye devam ettim. “Eh, evet demek istiyorum ama pek de doğruyu söylemiş olamayacağım. Siz en iyisi mi beni bu okuldan atın ve kötücül faaliyetlerinize devam edin.”

Kolları göğsünde bağlı vaziyette beni izlediğini görünce koca bir nefes verdim ve “Artık gidebilir miyim?” diye sordum.

“Hangi pişmanlıktan bahsediyorsun? Müdürü soymanızdan mı yoksa?”

Düşündüm. “Öyle de denilebilir.” İki narkotik polisiyle birlikte kâğıt çalmak soygunsa eğer.

“Ne için pişmansın?” diye sordu bir kez daha. Ben kısa kesmeye çalıştıkça işkencemi uzatmaya kararlıymış gibi davranıyordu. Hafifçe gülen kirli sakallı yüzüne ifadesizce bakmakta ısrar ettim. Odası serindi ama yine de ter dökmeye başlamıştım.

“Bilmediğimi mi düşünüyorsun?”

“Tam tersi,” deyiverdim. “Hatta yardım ediyorsun.” “Şükürler olsun benimle ilgili doğru bir izlenime varabildin!” Coşkulu halini içimden hakaret ederek izledim.

Utanmadan böyle pis bir işe yardım ettiğini itiraf ediyordu.

Keyifli ifadesini bozmadı.

260…

Sude Esen

C

Kuğu

“Bu gülüşü bir yerde daha gördüm ve hiç hoşuma gitmedi. Hala da gitmiyor.”

Mithat Göze’yi kafamdan atmaya çalıştıkça sapıkça onu anımsıyordum. Kendime acı vermeye devam ediyordum.

“Demek o yüzden ne zamandır benden köşe bucak kaçıyorsun.”

“Hırsız ve üçkâğıtçı olabilirim ama uyuşturucu tacirleriyle takılmıyorum Kerem Hocam. Mazur görün.”

Keyfi daha da arttı ve gülmeye başlarken yavaşça koltuğuna doğru yürüyüp masif masasına oturdu. “Ah, Riva… Mezun olacağın için öyle üzülüyorum ki.” Masasının önündeki koltukları işaret etti. “Otursana.”

Kurtuluşumun olmadığını kabul ederek oturdum. “Her şeyiyle kusursuz bir kızsın. Sadece dinlemeyi öğrenmen gerekiyor.”

“Tavsiyeleriniz için teşekkürler. Gidebilir miyim?”

“Beni dinledikten sonra tabii ki gideceksin. Bilekliğini verdiğim günden beri neşeli ve sadık dostumu kaybettim. Bu beni üzüyor.”

Kollarımı bağladım ve ağzımın içinde “Köpeğiniz için üzülmemi beklemeyin,” diye geveledim.

“Senden bahsediyorum Riva,” dedi benimle mücadele etmekten vazgeçmeyerek. Omuz silktim. “Alaz’la Jülide’nin polis olduklarını biliyorum.”

Gözlerim büyüdü ve şaşkınca ona baktım. Ağzımı açmama izin vermeden anlatmaya devam etti. Bugün huysuz olduğumun farkındaydı. “Yeni gelen müdürün bir işler …261

C

Kuğu

Sude Esen

karıştırdığını ve okulun gelirlerini bu işe dâhil ettiği çok geçmeden fark ettik babamla birlikte.”

Kerem ağabeyin babasının okulun yatırımcısı olduğunu hatırladım. “Onların buraya gelmesine biz sebep olduk Riva.

Ama senin sayende aylardır yapamadığımızı yaptık.”

“Gerçekten mi?” diye sordum içten bir mutluluk hissederken. “Kötü adamlardan değilsin yani?”

Elini önemsiz dercesine savurdu. “Sen de hırsız değilsin Riva.

Sadece idealleri olan gözü kara bir kızsın. Bilmeden de olsa bana yardım ettin. Şimdi tutuklama kararı çıkartmaya çalışıyoruz.”

Utanarak ellerime baktım ve usulca “Teşekkür ederim,” dedim. Bu açıklamanın ardından ona teşekkür ediyor oluşumu garipsemişti. Gözleri büyürken sebebini sordu.

“Ne için?”

“Eğer böyle bir konuşma hiç yapılmamış olsaydı lise anılarım içinde sen de kalbimde bir yara açmış olacaktın.”

Beni uzunca bir inceledikten sonra sanki üzüldüğü bir şey varmış gibi dudaklarını büktü. “Konuşmak için fırsat kollarken seninle ilgili bir şey daha fark ettim aslında Riva.”

“Nedir o?”

“Kaçtığın birisi daha var.”

Alaz’ı kastettiğini anlayarak ayağa fırladım. Jülide’yle yaptığım konuşmanın ardından daha fazla ondan bahsetmek istemiyordum. “Ben gideyim artık.”

262…

Sude Esen

C

Kuğu

Beni durdurmadı. Ben odasının kapısını aralarken arkamdan “İnsanlar değişirler Riva,” diye seslendi. “Bunu unutma.”

…263

Kuğu

C

Sude Esen

32. Bölüm Av

Sanki saatlerdir gözle görülür bir şeylerle boğuşuyormuş gibi bir nefes üfledim. Omuzlarım çöküktü, emin olmadığım bir şey üzerinde uğraş verirken girdiğim stres beni bitkin düşürmüştü. Açmamıştı. Her zamanki gibi. Anneme ettiğim yeminin yalnızca ağızdan çıkan acemi bir söz, bir dışavurum çabası olduğunu biliyordum. Yine de onun babamı aradığımı görmesini istemiyordum.

Zaten umduğum karşılığı da bulamamış, onunla konuşamamıştım. Şaşırtıcı bir sonuç değildi, onu arama sebeplerimden birisi de bu sonuca duyduğum güvendi belki de.

Telefonu birkaç kez avcuma vurdum düşünceli bir ifadeyle.

Tam elimden koltuğa doğru fırlatmak üzereydim ki ekranının yeniden yandığını gördüm.

Gözlerim arayan kişinin ismine takılı kaldı. Sanki bir anda çevredeki tüm dış sesler yok olmuş, kaçmak istediğim bir sessizlik içinde yanıp sönen ekrana hapsolmuştum. Sesini duymak yenilgimin kıyısıydı. Söylediği, anlatmaya çalıştığı, beni uyardığı faciadan uzaktım. Çizdiği kötü profile alışamıyordum çünkü ellerimi, o hiç var olmamış evinden uzak üzgün çocuktan alamıyordum. Şimdi beni niye arıyordu ki?

Yaptıklarını geri alamayacaksa, hayatımızdaki yerle bir edici depremleri durduramayacaksa, benden yaşça büyükse neden beni arıyordu ki? Açmamalıydım muhakkak. Fakat ya

264…

Sude Esen

C

Kuğu

babamla ilgili bir şey olmuşsa? Ya Mithat Göze babamı bulmuşsa?

Başımı pencereye çevirip evimin önündeki caddeden gelen geçen arabalara, akıp giden hayata baktım. Bir anda hayat biraz daha katlanılabilir hale geldi. Ellerimin titrediğini hissederken sesin kesilmesi ihtimaline karşın ekranı kaydırdım ve bir an için yaptığım şeye bakakaldım.

“Riva?” İsmimin söylenmesi beni kendime getirir gibi oldu, telefonu kulağıma dayadım. “Önemli bir durum var.”

Jülide’nin sesini duymamla yaşadığım kalp kırıklığını ve ezikliği saklayamadan cevap verdim. Telefonu neden ondaydı ki? “Alışkınım, Jülide. Söyle.”

“Hazırlan. Partiye gidiyoruz.”

Kafa karışıklığım iyiden iyiye artarken ileriye doğru birkaç adım attım ve gözlerimi tavana çıkardım. Televizyonu açmalıydım, hiç ses yoktu. Odaklanamıyordum. Ağzımdan kontrol edemediğim bir cümle kat kat dökülüp havada dağıldı.

“Alaz nerede?” İsmini yüksek sesle söylemek bile ruhumda bir bıçak yarası açmıştı. Sanki Jülide’yle konuştukça bile bile kanatıyor, kendimle kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyordum.

Jülide’nin benimle konuşan sesi profesyoneldi. İçinde bulunduğum oyuna dâhil olmadı.

“Senin onunla konuşmak istemeyeceğini düşündü.”

“Doğru düşünmüş.” Yanılıyor.

…265

Kuğu

C

Sude Esen

Seçtiğim yol Alaz’ın söylediği gibi benim yolum olmamalıydı.

Yalnızca liseli bir genç kız olmanın özlemini çekiyordum.

Kızdan ses gelmeyince konuşmanın onun için bittiğini anladım. Gözlerimi tavandan çektim. Koltuğa çöktüm ve “Nereye gidiyoruz demiştin?” diye sordum.

“Maskeni tak. Ava gidiyoruz.” ***** Kalbim boğazımda atıyordu. Yaklaşık bir buçuk saat önce kapıma gelen paket ilk bakışta bana bir şeyler anlatır sanmıştım ama zihnimin elektriği gitmiş gibiydi. Sanki etrafı o hep anlatılan, meşhur; puslu gri bir İstanbul manzarası gibi görüyordum.

Annem gitmemi istemiyordu ama aynı zamanda ağzından tek kelime çıkmayacak kadar gururluydu da.

Kızı olarak bu gururun onu ilk defa bu kadar güçlü bir şekilde yıktığını, kemirip kırdığını söyleyebilirdim. Ve ilk kez bunu kendime de açıklayamıyordum. Alaz’dan bu kadar nefret etmek istiyorsam neden bu görevi kabul etmeyip onun Bodrum’dan uzaklaştırılmasını sağlamıyordum ki?

Birden sırtımı bile yaslamayıp ucunda oturduğum koltuktan, bir kâbus sonucu yatağımdan fırlarcasına kalktım. Sehpanın üzerindeki kumandayı alıp televizyonun sesini sert hareketlerle kıstım. Yüksek ses kulaklarımı tırmalıyordu.

Midem bulanıyordu, stresten kıpkırmızı olmuştum.

Ayak seslerini duymak, onlara karşı hazırlıklı olmak istiyordum. Bu gece gardımı indirmeyecektim. Ellerimi yanağıma attığım sırada ince, biçimli bacaklarını koltuğa bir manken edasıyla sermiş annem içkisinden bir yudum alıp

266…

Sude Esen

C

Kuğu

“Aynaya bak,” dedi. Anlam veremez bir ifadeyle yüzüne baksam da başını hafifçe eğip kendini benden gizledi.

“Senin için endişeleniyorum.”

“Kendi hayatımı kuruyorum.”

“Gittiğin yol yanlış.”

Ondan ve hatalarından dem vurmayı düşündüm ama buna lüzum yoktu. “Doğrusunu böyle bulacağım.”

Biraz önce yapmamı söylediği şey için suskunlaştığında salondan hole çıktım ve ışıklı aynanın karşısına geçtim. Sarı saçlarım jilet gibi bir fönle dümdüz olmuş, kâküllerim ise yaşımı küçük gösterdiği için geriye bir tokayla yatırılmıştı. Üzerimdeyse kapıma bırakılan kırmızı bir kutuyla gelmiş kostüm vardı. Bu, oyunculuğumu sergileyebileceğim yeni bir sahne için yeni bir dekordu.

Gözlerim, bekleyiş zamanının tüm yükü onların üzerindeymiş gibi ağırlaştı. Uyuşmak istiyordum. Ne için, nasıl savaştığımı artık hatırlayamıyordum. Yalnızca üzerimdeki elbisenin eteği ve ben hayatın akışında sırılsıklam sürükleniyorduk.

Bitkinlik ve hissettiğim mutlak korku beni yeniden salona, kanepelere itecekken huzursuzluğumun daha baskın olduğunu ve beni ayakta kalmaya zorladığının farkına vardım. Annemin dokunuşunu belimde hissetmeden önce şarabının zehirli ve kadınsı kokusunu duyumsadım. Bu, belki de bana yıllar sonra biraz olsun cesaret verdi. Beni ürkütmemeye çalışırcasına önümde eğildi ve üst bacağıma siyah bir şey taktı. Biraz dikkat ettiğimde eteğimin altında kaldığını gördüm.

Ses çıkarmamam gerektiğini biliyordum, umutlanmamam gerektiğini biliyordum, biraz sonra Alaz gelse de hiçbir şeyin …267

Kuğu

C

Sude Esen

düzelmeyeceğini biliyordum ama sanki mutlu olduğumuz zamanlardaki ilkokul gösterilerime yine annem tarafından hazırlanıyormuş gibi hissettim.

Düşüncelerimin arasında, aynanın altındaki dolaptan bir tabanca çıkardı. Onun gibi soğukkanlılıkla karşılamaya çalışsam da kabzasındaki M-A-Ö harflerini gördüm. Bronz tenli bir Yunan yakışıklılığındaki babamın, kayıp kahramanımın elini de gösteri öncesi omzumda hissetmiş gibi gözlerim buğulandı. Defalarca açılmayan telefonların bir önemi kalmamıştı. Babam sanki yeniden daha genç, daha suçsuz ve daha benimleydi.

Annemin soğuk elini yeniden etimde hissettim. Tabancayı bacağıma sardığı siyah banda sabitlerken “Bu gece o bahsettiğimiz doğru yolu bul,” dedi. “Bulmazsan eğer buradan taşınıyoruz.”

Bodrum’u Alaz’dan önce terk etme fikri hastalıklı ve zevk verici yoğun bir vaatti. Kendimi, daima gücü elinde bulundurduğumu hayal ederek itiraz etmedim. Bundan memnun olmuş gibi bir mırıltı çıkardı.

“Vurmak, iyileştirmekten daha kolaydır. Sağduyunu evde bırakmanı istiyorum. Kilidi kaldır, tetiği çek.” Elleriyle yüzüme dokundu ve dudaklarını alnıma değdirdi.

“Mithat Göze’nin eğitimime izin vermesi gerekirdi,” diye mırıldandım. Birden sanki dudakları alnımda buz kesti.

Hıçkırdığını duyduğumu sandım ama doğrulamam için gerekli malzemeyi bana vermedi. Buram buram endişe hissedilen sesiyle “Kendini koru,” dedi. “Sadece kendini düşün.”

Biraz sonra kapı yeniden siyah takımlılar tarafından çalındı fakat bu sefer ekip daha azdı ve tam da kapımın önünde siyah 268…

Sude Esen

C

Kuğu

bir limuzin duruyordu. Annemle sadece bakışlarımla vedalaştım son kez ve dışarı çıkarak adamların arasından limuzinin kapısında bekleyen Alaz’a doğru kararlı adımlar attım. Bizim kadar ağır giyinmemiş olan Jülide gelmiyor olmalıydı. İlk kez bu bana külfet gibi göründü.

Sonunda kaçılamayacağı üzere Alaz’ın bakışlarına çarptı gözlerim. Saliselik bir süre içinde onun teklediğini düşündüm.

Yüzüme bakmayacağını hesaplayarak hazırlanmıştım fakat Jülide’ye ve yakınımızdaki adamlara “Bizi yalnız bırakır mısınız?” ricası beni afallattı. Onlar uzaklaşırken yeniden bana baktı. “Bu geceyle ilgili birkaç önemli şey var.”

Kaşlarım istemsizce kalktı, birkaç tane mi yalnızca? Yüzüne sorar gibi bakmış olmalıyım ki “Bilgi toplamak için her şeyi denemene izin var,” diye devam etti. “Ben arkandaki göz olacağım, bana güvenerek hareket et.”

Dudaklarımda gerginliğin, korkunun verdiği cesaret sonucu oluşmuş kıvrımla elimin bacağıma gitmesine engel olamadım.

Ben daha çok genlerime güveneceğim.

“Bunu artık yapabilir miyim, bilmiyorum,” dedim başımı iki yana sallayarak. Şaşırmadı. “İnan bana…” Sesindeki yumuşak tını beni bu gece birçok şeyden daha fazla sarstı. Onu özlemiştim. “Sevgi ve şu meşhur ‘parçaları birleştirmek’ konularında iyi olmasam da şiddet benim saham.” Şu curcunaya ve üzerindeki pahalı takıma karşın sözlerinde gençliğimizin salaşlığını yakalıyordum. Keşke biraz daha suçsuz ve özgür olabilseydik.

…269

C

Kuğu

Sude Esen

“Pas vermekten korkma.” İleriye daldığımda gözlerimin önüne gelen tutama dokundu sandım. “Özür dilerim.”

Kadife sesi şaşkınlık içinde bakışlarımı ona çıkmama sebep oldu. “Ne için?”

Sorumu duymamış gibiydi. Kendini dikleştirip ceketini düzeltti. Saatini vakur bir edayla kontrol edip bana limuzinin kapısını açtı. Büyüyen aralıkla boğucu mavi ışık yüzüme vurmaya başlarken beni yeni bir dünyaya çekiyor gibiydi.

“Bu gece asıl oyuncu sensin.”

Hep öyleydim. ***** Mutluluğun şartlara bağlı olmadığını birkaç zaman önceden zaten öğrenmiştim fakat rahatlığın da aynı kulvarda olduğunu tahmin edememiştim. Oturduğum en rahat koltukta, güzel kıyafetler içinde hissettiğim amansız huzursuzluk beni yiyip bitiriyordu. Neredeyse Alaz’a yalvarıp gitmememizi söyleyecektim. Beni tutan, annemden genlerime geçmiş o azıcık gururdu.

Bu bendeki anlık kaçma dürtüsünü bir içgüdü olarak nitelendirmem, ona haksızlık yapmam demekti. Daha çok bizi an be an gerçekleşecek bir kehanete gönderiyormuş gibi hissediyordum. Kalp ritmim dayanılmazdı. Düşündüğüm gibi yalnız değildik. Arkamızdaki araba bizden çoktan ayrılmıştı fakat Jülide ve tanıştırılmadığım bir adam karşımızda oturuyor, Alaz’la planlarının üzerinden geçiyorlardı.

Başımıza gelebilecek felaketlerin ihtimalini anlatmaya kalksam dinlemeyeceklerdi.

270…

Sude Esen

C

Kuğu

“Bodrum’da yapılan âlemlerin en büyüğüne gireceksiniz,” dedi hemen karşımda oturan Jülide’nin yanındaki kel adam. “Böyle partilere neden polisleri çağırmazlar hiç anlamam.”

Yaşadığım gerginliğin de vesile olduğu bir gülüş dudaklarımdan firar etti. Alaz bana yandan bir bakış attı ama uyarı amaçlı olmadığını biliyordum. Durumumu kontrol etmek istemişti. Yüzümü Jülide’ye dönüp pembe yanaklarımı görmesini sağlayarak cevabını verdim. Korkuyordum.

“Alaz’ın partneri ya da arkadaşı olabilirsin. Ben kız kardeşten yanayım. Sana verdiğimiz mikrofon…” Elim yakamın altına gitti. “…herhangi bir durumda sizi bize bağlayacak ve sizi hayatta tutacak. Dinliyor olacağız.”

“Bunların hepsini biliyoruz,” dedi Alaz ama sesi biraz çıkışıyormuş gibi geldi. Bana baktığını fark ettim.

Konuşmaların ve önlemlerin beni sakinleştirmediğini kızarmamdan görüyordu.

“Amcanın isteği yüzünden buradayım.”

“Kutsal bir sebep.” Alaz’ın alaycı tavrı bir an için üzerimdeki tüm cızırdayan elektriği kesmiş, onunla birlikte gizlice gülümsememi sağlamıştı.

“Bu kadar,” dedi Jülide keskin ses tonuyla. Bir tabancayı beline sıkıştırıp limuzinin arka taraflarında gözden kayboldu. Kel adam da bir şey demeden onun peşinden gitti.

Bardaklara konulmuş içkilerden birini gevşemek için hızlı hareketlerle boğazımdan aşağı döktüm. Alaz’a karşı savunmak için kendimi hazırlamıştım fakat havaya güçlü bir nefes üfledikten sonra boş bardağımın yanındaki bardağı aldı ve …271

C

Kuğu

Sude Esen

yaptığımın aynısını yaptı. Sürekli düşünceli görünüşü bugün eser miktardaydı; sanki hiçbir şey düşünmüyor, yalnızca geleni bekliyordu. İçimdeki keskin, ısrarcı ve ısırgan felaket çağrısı için birkaç cevap bulmak istedim kendime.

Birkaç yüz metre sonra “Alaz?” diyerek dikkatini bana vermesini sağladım. Söylememe izin verdiğini gösterir gibi bakışlarını bana çevirdi. Kısık gözleri ışıklar altında pırıl pırıldı ve sanki içkinin etkisiyle bana doğru eğilmişti. “İçeride bir aksilik çıkarsa?”

“Adamlarımız var.”

Yüzüm düştü. “Kendime güvenemiyorum,” diye fısıldadım, sanki beni seçtikleri için onları pişman edecekmiş mahcubiyetiyle. Bu ani cümle ağzımdan çıktığı anda evdeki gücümün yolla birlikte kırıldığını gördüm.

“Niyeyse ben sana güveniyorum,” diye cevapladı beni, aynı benimki gibi kısık bir sesle.

“Ama olasılıkları hesaplayamayan, plansız ve fevri biriyim.”

Sol kulağındaki gümüş küpe gözlerimi alırken ufak gülümseyişini seçtim. “Bu, bu sefer işimize yarayacak.”

Nasıl olacağını sormadım. Yalnızca içimde ona ve bu geceye dair duyduğum korkuyla saçlarımın saçlarına, yanağımın da her an kayıp düşecekmiş gibi omzuna değmesine izin verdim.

272…

Sude Esen

C

Kuğu

33. Bölüm Bir düş, bir öpüş

Davetiyelerimiz kontrol edilirken casus olduğumuzu ya da Alaz’ın kolumdaki dokunuşunu değil, yalnızca bacağıma yapışık tabancayı düşünüyordum. Adam başını sallayıp geçmemizi işaret ederken yüzüme yayvan bir gülümseme yapıştırdım. Geceye açılan kapıdan geçerken eğilip “Kız kardeşimsin,” dedi.

Benzememizle ilgili bir şeyler homurdandığımda gülüşünü hissettim. Biraz beraber yürüdükten sonra mikrofonunu kontrol etmek için başını eğip ekibiyle konuşmaya başladı, ben de kulağıma dolan çirkin müziği duyduğumda gözlerimi kaldırıp çevreye bakınmaya başladım. Poker oynanan masalar olmasına rağmen hayalimdeki gibi ağır, dumanlı bir hava yoktu. Herkes pahalı elbiseler giymiş içki içiyordu. Ellerinde tepsilerle dolanan garsonlardan uzanıp bir bardak almak istesem de hamlelerimi oyuna sakladım. Küpelerim kulaklarımı ağrıtmaya başlamıştı fakat tempoya ayak uydurabilecekmiş gibiydim.

Bir tiyatroda olduğum fikri heyecanlanmamı sağlarken pis, şerefsiz, üçkâğıtçı ve kalpazan insanların yüzüne bakmak, onlara gülümseyecek olmak midemi bulandırıyordu. Onları, hepsini, şimdi hemen şuracıkta tutuklamamıza engel olan şeyin ne olduğunu tahmin etmeye çalıştım.

Kanıtsızlığımız? Ülkedeki adalet temelsizliği?

…273

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz hala çevreyle ilgilenip birkaç kişiyle özellikle göz teması kurarken –bizim adamlarımız olmalılardı- kısık sesle “Kafam biraz karışık,” dedim.

Kaşlarını öyle mi der gibi kaldırdı birkaç kadını süzerken.

Sinirimin tepeme çıkmadığı konusunda kendimi ikna etmek zorunda kaldım. “Ne konuda?”

Birbirimizi yakından görmeyeli uzun zaman olmuştu. Artık çenesinden yanaklarına doğru uzayan kirli sakalları vardı. Bu sakallar çehresine daha sert, daha erkeksi bir şeyler katmıştı.

Beni hala etkilemeyi başarıyordu. Görevinden alınmış bir polis olan babamın başlattığı akımla kötülere ilgi duymaya başlamış olmalıydım. Ya da henüz elimde kötü olduklarına dair herhangi bir kanıt yoktu.

“Konuyu gayet iyi biliyorsun.”

Konuşmaya başladığımızdan beri ilk kez duraksadı ve yüzüme baktı. İfademden taviz vermemeye çalışarak yutkunma isteğimi bastırdım. İtiraflar, utancı sonradan duyulan şeylerdi.

Ama Tanrı biliyordu ya, ona bayağı bayağı âşıktım ve onu sevmeme konusundaki kararlılığım bu konuda herhangi bir şey öğrenmedikçe kırılıyordu. Jülide’nin yolundan gidip ona inanmaya başlıyordum. Bu beni korkutuyordu.

Kafamdaki tüm düğümleri, düğüm yerinden kesip çöpe atmak ve kaygılarımla olasılıklarımdan koşarak uzaklaşmak istiyordum.

Gözleri yeniden benden saptı. “Senden ayrılmamaya çalışacağım ama iki acil çıkış da aşağıda.” Burun kemerini kaşıyıp konuyu eşelemek istemiyormuş gibi inatla yüzüme bakmamaya devam etti. “Acil bir durumda sakın yukarı çıkma.

Ve…” 274…

Sude Esen

C

Kuğu

Olabilecek şeyler konusunda konuşmak ona zor geliyormuşçasına takılarak “Yalnızca kendini düşünmek zorundasın,” dedi. Bu telkinler bana daha önce gördüğüm bir rüyayı ya da daha önce yazdığım bir sahneyi hatırlattı. İrkildim.

Koluma dokunduğunda tüm tüylerim havalandı, ürpermemeye çalıştım. “Asıl adamımız karşıda.” İşaret ettiği yere döndüğüm anda kimi kastettiğini anlamıştım. Parlak, altın renkli kravat takan adamın kötücül havası ve etrafında çevrili insanlardan farklı oluşu bir bakışta anlaşılabiliyordu. Genç sayılmazdı fakat dudaklarında küstah ve etkileyici bir gülüş vardı. İnsanların arasında, sürekli samimi bir muhabbet içinde olmasına rağmen bakışları bir şeyden yoksundu.

Gözlerimi kıstım. Maskesi samimiyet. Senin de öyle olmalı.

“Bilgi almaya çalış Riva. Sahne senin.” İstemsizce öne doğru bir adım atarak onu geçtim ve cesaret verici cümlesine dayanarak son bir kez karşı gruba göz gezdirdim. Adamın çevresinde bir sürü insan vardı, evet, ama biraz dikkat baktığında onun yalnızca belirli kişilerle konuştuğunu seçebilirdiniz. Dikkatini çekememiş kadınlar birbirlerine hoşnutsuzlukla bakıyorlardı.

Zehir dolu kalpleri. İşi ticarete dökmüşler yalnızca. Özgüven ve hissettiğim belirgin nefretle gülümsedim. Ben geride kalmış kadınlardan çok daha büyük bir gücü içimde barındırıyordum. Oyunculuk için doğmuştum.

Benimle yaşıtmış gibi görünen ve partinin sahibine yaklaşan bir garsonu durdurarak tatlı gülümsememle tepsiyi süzüp bardakları göz hapsine aldım. Altın varaklı tek bardağı …275

Kuğu

C

Sude Esen

görmemle “Affedersiniz,” deyip onu tepsiden almam bir oldu.

“Ben götürürüm.”

Biraz dikkat edince üzerinde isminin yazılı olduğunu gördüm.

Narsist piç.

Alaz arkamda mıydı kestiremiyordum ama grubun arasına emin adımlarla yürüdüm. Bakışları üzerime çekmeden önce saçlarımı geriye atarak boynumu açıkta bıraktım. “Seçkin Bey!” Adamla birlikte bütün ekürilerinin dikkatini çekmeyi başarmıştım özgüven ve saklı bir cilve yayılan sesimle. Eski bir dostumu bulmuş gibiydim. “Susadığınızın haberini aldım.”

Parlak gülümsememin karşılığında uzanıp içkisini aldı fakat diğerleri kadar etkilenmişe benzemiyordu. “Daha önce tanışmamıştık. Ben Peri,” diye devam ettim. Alaz’ın yumuşatmaya çalıştığı yüz ifadesiyle yanıma geldiğini gördüm. Bu rolden nefret ediyor olmalıydı. “Ağabeyim Tekin.”

Ne yaptığını bilen, yüksek ve kararlı ses tonum çevredeki konuşmaların sonu olmuştu. Işıklar üzerimdeydi. “Babam aranızda olamadı, onu temsil etmek için biz gönderildik. Ne ihtişamlı bir parti.”

Seçkin, Alaz’la el sıkışırken fazla yüz vermeyen bir tavırla teşekkür etti. Ya da samimiyet çabası bana işlemiyordu.

“Bir soruyu da iletmem istendi.” Büyük bir sırrı fısıldayacakmış gibi kulağına eğildim. “Teslimat bu gece mi yapılacak? Babam fazla uzamamasını temenni ediyor.”

“Teslimatlar yarın olacak. Fakat…” Alnı tebessümünün altında kırıştı. “Mazur görün, kimin kızı demiştiniz?”

276…

Sude Esen

C

Kuğu

Seçkin de dâhil herkes benden bir cevap bekler gibi makyajlı yüzüme bakmaya başladı. Plansız ve fevri. Dudağımı dişledim, bunu hiç düşünmemiştim. Alaz’a yardım ister gibi baktım ama kararan gözlerini ileriye sabitlemek dışında bir şey yapmadı.

Sanırım işlerin karışacağını anlamıştı da bunun için nasıl kaçacağımızı düşünüyordu.

“Pala mı?” diye bir soru yıldırım hızıyla yardımıma yetişti, hem de adam tarafından. Saçlarımı yeniden geriye attım ve göz alıcı olduğunu düşündüğüm gülümsememi görmesine izin verdim. “Evet.”

“Bu numara…” Adam içkisini kafasına dikti ve sıvı hiç içini yakmamış gibi bir yüzle devam etti. “…sağlam bir numaradır.”

Yüzündeki ifadeden daha o anda başımızın belaya girdiğini anladım. “Testi geçemediniz, sardunya kardeşler. Ben de sizi bekliyordum.” Her şey elini kaldırıp iki parmağıyla işaret vermesine baktı. “Paketleyin bunları.”

Bu sesli emirden sonra yemin edebilirdim ki ortalık yalnızca üç saniyede karıştı. Bağırış, kırılan kadehlerin şıngırtısı ve patlamalar beni şoka uğratmıştı. Tehlikenin yeniden bu kadar yakından enseme üflendiğini duyumsuyordum. Alaz üzerimize atılan adamlardan kaçmamız için sıkıca elimi kavradı ve ben donup kalmışken beni de peşinden sürüklemeye başladı.

Silahlı adamlardan ancak Alaz’ın adamlarının üzerlerine atlamasıyla kaçabiliyorduk. Ve hemen ardından bir silah patlıyordu. Sayıca az olduğumuzu tahmin ediyordum.

Davetlilerden sivil olanlar çığlık atıyorlar, olmayanlar ise işinin yarım kaldığı hasmıyla birbirine giriyordu.

…277

Kuğu

C

Sude Esen

Bir patlamayı daha sırtımdaki kemiklerde hissederek dehşetle Alaz’a “Buradan çıkamayacağız,” dedim. Olumlu ve cesaret verici bir şey bekledim ama sessiz kaldı, yalnızca mikrofonunu bulmaya çabaladı.

“Seken bir kurşuna bile ölüp gidebiliriz,” diye bağırdım gürültüde kendimi iyiden iyiye kaybederken. Bunu Alaz da çok iyi biliyordu. Arkası cehennem yeriydi. Manzara inanılmazdı, sanki herkes o patlama anını beklemişti. Garip olansa bu sefer olay polislerden çıkmıştı.

“O yüzden sana biraz doğruları söylemek istiyorum,” dedi arıza yapmış mikrofonundan hala medet umarken.

Benimki biraz önce koşarken düşmüş olmalıydı çünkü artık küçük baskısını hissetmiyordum.

Dişlerimi sıktım ve söyleyeceklerinden korkarak gözlerimle etrafı taradım. “Lanet merdivenler nerede?”

“Bir uyuşturucu taciri üvey kızını –sekiz dokuz yaşlarındaydı- gözlerimin önünde orada ben ve ekibim olduğu için vurdu.” Mikrofonu tek eliyle yakasından çıkarmaya uğraşıyor, başaramıyordu. Elini de bırakmak istemeyecek derece korkuyordum. “Ben de meslektaşlarım aksine rahat duramadım ve vicdanımın sesiyle adamı kaçırıp işkence ettim.”

Bu kıyametin içinde her şeyi dorukta yaşadığımı düşünüyordum ama olanları düşününce bir vurgun daha yedim dehşet içinde. Kızı, Alaz’ın sahip olduğu kâbusları, acıyı, işkenceyi düşündüm. Bütün duygu sistemim kısa devreye uğramıştı ve eğer fırsatım olsa epilepsi geçireceğime emindim.

278…

Sude Esen

C

Kuğu

“O adamı sen mi öldürdün?” diye sordum fısıltıyla.

Bugüne kadar usul usul yapılandırdığım adalet anlayışım çökmek üzereydi.

“Adam delirdi ve kendini vurdu!” Yüksek sesinin içinde binlerce pişmanlığı ellerimle tutum. Biliyordum işte, Alaz cani bir katilden çok sevdiğim o fevri çocuktu. “Amcam hapse girmemem için yargılanmama engel oldu. Mithat da davası görülmek için götürülen adamı kaçırıp işkence ettiğim için beni cezalandırmakla yetindi.”

Birden üzerimize birisi atıldığında küçük dilimi yuttuğumu sandım. Alaz’la ellerimiz ayrıldı ve iki yana atıldık.

Gözlerimin önünde onunla boğuşmaya girdi ama adam cüsse olarak çok daha büyüktü. Onu korumak için eteğimi yukarı sıyırdım ve annemin emaneti tabancayı alarak düşünmeden adamın kafasına geçirdim. Sesler artarken beklediğim şeyi yapamadığımı fark edemedim. Adam bayılmamıştı ama Alaz o bir anlık boşluktan faydalanarak üstünlüğü elde etmişti. Adamı duvara çarptı, ardından birkaç saniye soluk borusunu kollarıyla zapt etti. Çığlık atıyor muydum, yoksa yalnızca izliyor muydum bilmiyordum ama metalik sesle birlikte tabancayı düşürdüğümü anladım.

Tabancamla eş zamanlı adamın da yere doğru kaydığını gördüm. Alaz’ın elinden kan akıyordu, yüzü ise hiç iyi görünmüyordu. Hemen ona koştum. Artık kendim için değil, onun için korktuğumu fark ettim. Aşk bu kadar güçlü bir duygu muydu sahiden?

Saçlarına elimi daldırdım ve dudağıma tuzlu bir tat gelirken ona “Senden ayrılmak istemiyorum,” dedim. Dokunuşumdan kurtulmaya çalıştı.

…279

C

Kuğu

Sude Esen

“Aşağı in. Geleceğim.”

“Senden ayrılmıyorum Alaz.”

“Sana bunun tam tersini söylerken hiç ciddi değildim küçük,” dedi bana, gözlerimin ta içine bakarken. Sanki içimi görüyordu. Kaşındaki kanın süzülüşündeki ısıyı içimde duyumsadım. Alaz’ın elleri boynumdaydı, yüzümdeydi. Sonra beni kollarımdan hafifçe ittirdi. “Aşağı in, acil çıkışı bul. Bir aksilik olursa…”

“Alaz…”

“Bir aksilik olursa avantajlarını kullan. Fazla küçüksün, onlar seni göremezler. Saklan.”

“Alaz, özür dilerim.” Aldığım tadın gözyaşı olduğundan artık emindim. “Sana güvenmemeyi seçtim.”

Kapıya yanaşmıştık. Ondan uzaklaşmamak için mikrofonunu çıkarmasına yardımcı olmak istedim ama parmak uçlarıma kadar titrediğim için mümkün olmuyordu. Alaz sarsılan bedenimi sıkıca tuttu ve birden beni daha da çok kendine çekerek dudaklarımı dudaklarının arasına aldı. Ölüyorduk ve beni ilk kez öpüyordu. Öpüşü beni hala beraber olduğumuza ikna etti, hala birbirimize sahip olduğumuza.

Fakat ilk aklı başına gelen ben oldum. Herhangi bir şeyin arkasında olmamamız bizi açık hedef haline getirmişti. Alaz’ı da kendimi de buradan çıkarmalıydım. Kendimi birkaç dakika sonra yeniden görüşeceğimize ikna ederek ondan ayırdım.

Mikrofonu pes etmiş gibi koparıp attı aceleyle.

Ve beni son bir kez daha kendine çekti.

280…

Sude Esen

C

Kuğu

***** Her bir adımda dengem daha da bozulurken hiçbir şeyi görmüyordum. Kırmızı duvarları, kırık sandalyeleri, patlayan mermileri ve çatlama seslerini. Buradan kurtulmam gerekiyordu. Kurtulmam gerekiyordu çünkü…

Beni sevdiğini söylemişti.

Merdivenleri yarıladığımda, yukarıda zar zor duyduğum koku güçlendi ve hemen ardında aşağıda kimsenin kalmadığını ve acil çıkış kapısıyla aramda koca bir duman bulutu olduğunu gördüm. Neyden çıktığı belli olmayan yangın gözlerimi yaşla doldurduğunda geriye, buradan çıkmak için merdivenlere hamle yaptım ama çok geçti. Alaz’ın bayılttığı adam gibi iki tanesi daha iniyorlardı. Şimdi önümde iki seçenek vardı: Ya geriye dönüp adamların eline düşecektim ya da yanmak pahasına kapıya ulaşmaya çalışacaktım.

Tabancamı yukarıda düşürdüğümü düşünürken Alaz’ın sesi kulağımda yankılandı. Onlar seni göremezler. Saklan.

Ve ben o an annem ve Alaz için adamların eline düşmeyeceğime söz verdim. Bu onları her şeyden fazla acıtırdı.

Kendimi hemen yanımdaki bar masasının altına attım ve dumandan korunmak için yüzümü kapatabileceğim bir şey aradım. Eteğimden bir parça yırtarak yüzüme sarıyordum ki telefonum çalmaya başladı. Bu çöldeki bir berduşun vaha bulması gibi mucizevi bir olaydı. Bayılmadan önce yalnız olmayacaktım.

Susuzluk, artan ısı ve duman beni mahvederken titreyen ellerimi telefona götürüp kulağıma dayadım. Hayal miydi …281

Kuğu

C

Sude Esen

bilmiyordum ama sanki hep açık denizlerde kaybolup giden kahramanımın sesini duydum. “Riva?”

Yüksek çatırdama seslerinin bile bölemediği, bir yaz gecesi Bodrum hayalimin ortasında –açık denizin karşısındaoksijenim tükenirken son nefesimi “Baba!” diye soludum.

“Galiba ben ölüyorum…”

282…

Sude Esen

C

Kuğu

34. Bölüm Zalim

Son seferinde bana sevdiğim söylenmişti. Dudaklarıyla olmasa bile beni gördüğündeki o kör dikkatinden, birlikte olmadığımızda çektiği sıkıntıdan ve gözlerindeki o pırıltıdan bana hep aynı şeyi fısıldamıştı.

Araf denen şeyin ne olduğunu şimdi öğrenmiştim.

Karşılaştığım her bir insanı tenimde hissediyordum. Nedense şimdiye kadar hepsi bana acı verecek kadar fevri ve kinciydi.

Sıcak tenime değiyor ve değiyordu. Kaçmak için kendime bir kapı arayacaktım fakat gözlerim hiç açılmadılar.

Boğucu bir şey beni göğsümden boynuma doğru sararken sonumun nasıl olacağını fark edebildim. Beni terk etmek üzere olan bilincim son düşüncelerini yaşıyordu. Gerçeği anladığım için buna minnettar olmalı mıydım bilmiyordum.

Sonra kontrolünü kaybetmeye başladığım bedenimin bel boşluğundaki tutuşla büyük bir nefes almam aynı anda gerçekleşti. Ancak aldığım nefes o kadar kirli, o kadar zarar vermeye ant içmiş ve o kadar siyahtı ki… Hemen yaptığım hatadan geri dönmek istedim. Yapamıyordum. Şimdiye kadar tutunduğum, bir şeyler biriktirdiğim o bilinç canımın ucunda beni terk etmek üzereyken düşüncelerim soluklaştı. Bana kimse son nefesin böyle bir şey olduğundan bahsetmemişti.

Tutunmak istedim. Bir an çok istedim. Yeniden bir şeylere dokunmak istedim. Sonra aynı dokunuşu yüzümün derilerinde hissettim. Artık hissim son demlerinde her hücreme

…283

Kuğu

C

Sude Esen

dokunabiliyordu. Bu, korkunç bir son farkındalıktı.

Yapabilsem ürpereceğimi biliyordum.

Sonra birden nasıl oldu bilmiyorum uçlarına doğru rengi açılan saçları gördüm. Bu saçları her gün aynada görürmüşçesine tanıyordum. Bir yerlerden gelip ellerimi tutan birine aitti. En derinden onun ismini okusam da söyleyemiyordum.

Sonra tekrar sarsıldım. Usul usul korkacaktım fakat birden bu dumanlı yer yerine yeni bir şeye çekilmiştim. Yüzüm bir şeye gömülürken eller artık sırtıma ve bacaklarımın hemen altındaydı.

Koku her zaman hafızaya giden en iyi yoldur derler.

Yüzümdeki deriler yumuşak bir şeye yaslanmışken burnum keyifli, daha soğuk ve iyileştirici bir şey hissetti. Ben bu kokuyu bir yerlerden hatırlıyordum.

Nereden olduğunu hiç bulamadan kendimle vedalaştım. ***** Yalnız uyanmak bu kadar şeyin arasında en kötüsüydü.

Tedavisi yoktu, genel olarak benden kaynaklanıyordu ve fiziksel yaralarımdan çok daha ötedeydi. Kenara itilmiş olmak, sevilmemek, sürekli sıkıntı veriyormuş gibi hissetmek gözlerimi açmamla birlikte üzerime hücum etmişti. Yüzüm, bir şeyler söylemek istediğimde şiddetle acıyan boğazımla buruşuyordu ve ter içindeydim.

Dahası hayal kırıklıklarım bir su gibi dalgalanıyor, dalgalanıyor ve boyumu geçiyordu.

Hırs içinde kolumdaki çirkin şeyi kopardım ve acı damarlarımdan bileklerime büyüyerek ilerlerken çığlık 284…

Sude Esen

C

Kuğu

atmamak için dudaklarımı ısırdım. Tuzlu bir tat damağıma dökülürken kendimi ağlamamak için özellikle sıktım.

Yalnızlıktan daha fazla nefret ettiğim bir şey varsa o da bir hastane odasında çaresizlik üstüme başıma sinmişken yalnız olmaktı.

Gözlerimi yabancıladığım yeni güne açmamdan sonraki on dakikayı ne olduğunu anlamayarak boş bakışlarla geçirmiştim ama sonraki evre beni bu hale getirmişti. Kafamdan sürekli sessiz ve kimsesiz bir yerde oluşum ve bayılmadan önceki alevlerin kör edici ışığı geçiyordu.

Dikkatimi ısrarla beni korkutan ve rahatsız eden görüntülerden, ferah ve şık dizayn edilmiş bu hastane odasına vermeye çalışıyordum ki kapı yavaşça açıldı. Kimle karşılaşacağımı kestiremiyordum, bu yüzden sessizce yattığım yere biraz daha gömüldüm.

Ellerinde ufak bir kesekâğıdı olan açık kahverengi saçlı bir adam içeri girince hiç ummadığım kadar rahatladım. Sanki kopardığım iğnenin acısı hafiflemişti, hatta o davranışın utancı yükselmişti yanaklarımda. Çağrı beni görünce gülümsedi. “Uyanmışsın.” Ona kafa karışıklığıyla baktım ama ilerleyip kenarda fark etmediğim bir yatak tepsisini aldı ve kesekâğıdının içindeki kâseyle birlikte önüme koydu.

“Her şey gülümseyeceğin kadar yolunda mı gerçekten?”

Başını çocuksu bir neşeyle aşağı yukarı salladı. Gözlerime bakmıyordu. Sahici miydi anlamlandıramadım. “Sana magnolya bulabilmek için hastanenin pastanesine inmiştim.

Bir ara orada randevuya çıkalım.” …285

C

Kuğu

Sude Esen

Gülecektim ama canım istemiyordu. Bu yüzden kâsede gözüme renkli bir bulamaç gibi görünen tatlıya hevesli görünmeye uğraşmayarak elimi uzattım. İşte tam o sırada sağ elimin tamamen sargılı olduğunu gördüm. Bir şok dalgası tüm bedenimi sardı. “Çağrı… Elim…”

Hızlı hızlı cevap verdi. “Korkmuş olmalısın. Gasp edildiğini duyunca şok oldum.”

Gözlerimi sıkıca kapattım. Ya tabii. “Önemli bir şey yokmuş,” dedi elimi kastederek. “Her şey düzelecek.”

Yüzümdeki her bir kasın ağrıdığını hissediyordum. Büyük, rahatlatıcı camlardan içeri giren günışığı gözlerimi alıyor, sanki şakaklarımın en diplerine ulaşıyor ve onları cayır cayır yakıyordu. Yoğun bir mide bulantısıyla önümdeki kâseyi ittim ve başımı çevirdim.

Yavaşça yatağın ucuna oturdu ve uzanarak alnıma dudaklarını bastırdı. Direnmedim. “Şükürler olsun,” dedi bir rahatlama nefesi koyuverirken. “Havale geçiriyordun.” Çağrı’nın dudaklarının değdiği yerde bir sertlik hissettim. Şaşkınlık ve şokla karışık bir panik duygusuyla elimi attığımda, alnımın sağ tarafının da sarılı olduğunu fark ettim.

Gözlerim odanın en ucundaki aynaya kayarken vücudumu yeniden bir titreme aldı. “Çağrı bana ne oldu?”

Alnımdaki sarılan kısım tahmin ettiğimden de büyüktü ve saçlarım iki yandan omuzlarıma dökülüyordu. Kâküllerim arkaya yatırılmıştı. Kırmızı yanaklarımın ortaya çıkardığı açık 286…

Sude Esen

C

Kuğu

renkli gözlerim bana çok yabancı geldi. O kadar kırık, o kadar yaralı, o kadar masum görünüyordum ki. “Çağrı annemler nerede?” Ben aynaya bakıp kendimi tanımaya çalışırken o da bana bakıyordu gözlerinde yumuşak bir ifadeyle. Yüzümü ona çevirdim ve burunlarımızı değdirecek kadar yaklaştım ona sinirle. “Sana diyorum!” “İki gündür perişan oldular Riva. Simla teyzeyi görseydin inanamazdın. Hepsine gitmeleri için ısrar ettim ateşin düşmeye başlayınca.” Saçlarımı okşadı ama şefkatini hissedecek durumdan çok uzaktım. Gözlerimden yaşlar akmaya başladığında bakışlarını düşürdü.

Dudaklarım titrerken “Peki Alaz?” diye sordum, sessiz bir mırıldanışla. Ona bir şey olmuş olmasından korkuyordum.

Yüreğimin ortasında kendi kendime sapladığım hançerin acısını duyarak iki büklüm oldum. “Telefon ver bana!

Telefon!” diye histerik çığlıklar atmaya başladığımda iki kolumu da sıkı sıkı tutarak çırpınmamı engellemeye çalıştı.

Ateş. Yangın. Alaz. Kurtulmuş olmalıydı. Yoksa ne yapardım?

“Yalnız bıraktım onu. Bir… Bir silah sesi duydum ben.”

“Yok,” diye fısıldadı yüzümü boynuna getirirken.

“Kâbus gördün sadece, şşşt…”

Gözyaşlarım ikimizin de tenini ıslattılar. “Alaz…”

“Alaz iyi, Riva.”

Bu cümleyle her şey kesildi. Gözyaşlarım, titremem, çığlığım.

Yalnızca tüm vücudumdan dökülen buz gibi soğuk teri hissettim. Hiçbir şeyi bilmemesine rağmen Çağrı doğruyu …287

Kuğu

C

Sude Esen

söylüyordu, onunla bir şekilde konuşmuş olmalıydı. Haberimi vermişti belki de.

“Geldi mi?” diye sordum sadece, gözyaşlarım bu sefer usulca beyaz çarşafa damlarken. Başını iki yana salladı dudaklarını sıkarak. Ve sonra canımı acıtacağını bile bile “Görmek istese gelirdi, Riva,” dedi kısık bir sesle. Yüreğimi delip geçen kelimeleri beni oradan oraya vurdu, nefesimi kesti.

Sanki sargılarımın altındaki yerler yeniden yaralanmışlardı.

Hafızamı terk etmiş günler gibi yine bilincimin beni terk etmesini isteyerek her şeye küs bir halde kendimi ileriye iterek uzandım ve yüzümü yastığa gömdüm. ***** Sürekli pansumanlar yapılan alnımdaki yara ve çokça kalp ağrılarıyla, yıkılmış özgüvenimle, gerçek sandığım yalanlarla ve hissettiğim yalnızlıkla yüzüme vuran esintiyi hissediyordum. Çağrı’nın methettiği pastanenin açık havadaki masalarından birinde oturuyor, hastanenin güvenliğinin başında durduğu döner kapıyı hayli dikkatimi çekmiş gibi soluksuz izliyordum.

Sonra fark ettim ki hiçbir şey yolunda gitmiyor.

Bu yüzüme çarpan gerçek, ağaçların yapraklarını sarsan rüzgârla birlikte tüm tüylerimi havaya kaldırdı. Bedenim ve zihnim birbirine savaş açmıştı. O ikisinin arasında hayatımın en güzel yaşlarını bir hiç gibi geçiriyordum. Çevremdeki kimseyi doğru düzgün tanımıyor, kimseye güvenmiyordum. Çağrı alnıma pansuman yapılırken yaranın bir yanık yarası olduğunu görmüş ama bir şey sormamıştı. Bu kasıtlı sessizliği beni yavaş yavaş delirtiyordu. Kafayı yiyordum, ruhum çözülüyordu.

288…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözlerimi döner kapılardan alarak telefonuma sarıldım. Uzun bir süre bekledim ve hırsla “Açacaksın,” diye mırıldandım.

“Açacaksın, seni mahvederim…”

“Riva?”

Sesim hazırlıklı, hırslı ve keskindi. “Alaz nerede?”

“Başarısız olduğun için-“ “Jülide.” Telefonu elimde sıktım ve derin bir nefes aldım. “Alaz nerede!”

Telefon yüzüme kapandı ve biraz sonra adres yazılı bir mesaj geldi. Boğazımı yakan limonatayı yarıda bıraktım ve halimi ona göstermek için Alaz’ı bulmaya kalktım.

Berge bir barın önünde durduğunda “Alaz için buradayım,” dedim. Beni görmeye gelmediğini bildiği için başını eğip gözlerini yüzümden kaçırdı. “Ondan ayrılacağım,” dedim gerçeğin daha farklı olduğunu ona anlatmadan. Israrla ilişkimizin olduğunu düşünüyorlardı. “Beni beklemene gerek yok.”

“Ama-“ “İyiyim,” dedim son bir kez ve yanağını öptükten sonra arabadan indim. Ondan ayrılacağım. Kalbimi avuçlarından kurtarıp kendimi özgür bırakacağım.

Kararlı adımlarla kapıyı geçtim ve bomboş barın içinden ileriye doğru yürüdüm. Işıksızlıkta kuzguni siyah görünen saçları onu tanımamı sağladı. Arkası dönük, sırtı kamburdu.

Oturduğu yerden boşluk bırakarak ben de bir bar taburesine oturdum. Başını eğmiş, masanın odunsu deseninin inceliyordu.

Beni fark edince başını zorlukla kaldırdı. Köşede korkulu …289

C

Kuğu

Sude Esen

gözlerle bizi izleyen barmenin dikkatini çekebilmek için masaya vurdum.

“Bana viski ver!”

Alaz yüzünü bana döndürdü. Dimdik karşıya baktım. Yüzüm öfkeden neredeyse çarpılmıştı. Bardak önüme metalik bir sesle konulduğunda elime alıp kafama diktim. Geri bıraktığımda boğazım ateş almıştı.

“Bir gün sana bir iyilik yapmaya kalkarsam beni uyar, olur mu?” Ateş, göğsüme indi. “Piçin tekisin.”

Acı, pişmanlık ve Chivas Regal yayılan boğuk ses tonuyla “Çok seksisin,” dedi.

“Ben mi, deri pantolonum mu?” Dalga geçer gibi başımı iki yana sallayarak bir çırpıda oturduğum yerden aşağı atladım. Geldiğimdeki gibi üstüm başım hırs içindeydi. Dönüş adımlarım bir askerinkini andırıyordu.

“Deli oluyorum gittikçe…” Bardağın masada kayış sesini duydum. “Sana.”

Durdum. Yaklaştığını boş mekânın adımlarıyla yankılanmasından anlamıştım. Arkamda bir siluet olarak yükseldi. Nefesini boynumda hissettiğimde bütün bedenim titredi. Bana bunu yapması, beni bu hale getirmesinden nefret ediyordum. Parmakları beni özlemiş gibi saçlarımda, kollarımda dolaştı. En sonunda arkamdan beni kollarıyla sardı.

“Beni öpsene Riva.” Kokusunda gece ayazıyla karışık metalik bir şey vardı beni baştan aşağı etkisiz kılan.

Yaralanmamıştı. Saçları alnıma düştü. “Benim sana dokunabilecek cesaretim yok.”

290…

Sude Esen

C

Kuğu

Boğazımdan yukarı bir feryat dalgası yükseldi. Her şeye, herkese, adaletsizliğine. Ben yalnızca onun muhbiri, yakıcı sarışın muhbiri… Ben onun yasak elmasıydım. Uyuşturan, zehirli.

“Ama sen yapabilirsin,” diye devam etti, sesi kulaklarımı okşarken. “Korkusuz olan hep sendin.”

Her an yere düşecekmiş gibiydi direnci. Yavaşça kollarının arasında döndüm. Teni diriydi. Dudaklarım yanağına sürtündü.

Kısık gözleri daha da beterdi şimdi, nefes alamıyordu.

“Ateş.” İnledi. İsmi ona acı veriyordu. Dudaklarımı yavaşça ılık ağzına taşıdım. Viskili ekşi tatlarımız birbirine karıştı.

Parmaklarımı ensesine bastırdığımda ellerini deri pantolonumda hissettim. Beynimde yankılanan uyarılar şiddetlendi.

Sen daha çocuksun. Çocuksun. Çocuksun.

Gözyaşlarımın tuzu dudağının üzerinde eridi. Bitmiyordu.

Bitiremiyorduk. Aksi, kadife ses tonunu duydukça yeniden yeniden başlıyordu. Onu kendime çektim iyice. Sakın uzaklaşma.

“Seni nasıl özlüyorum her seferinde?” diye sordum zihnimde ona.

“Böyleyimdir,” diyordu zalim gülümsemesiyle zehirlerken beni. “Ben daima böyleyimdir…”

…291

C

Kuğu

Sude Esen

35. Bölüm Bulut

Alaz’dan Birkaç Gün Önce Ateşi düşmüş. Yüreğimi sıkan yumruk gevşedi. Gülümsedim.

Jülide kan kırmızısı ojelerinden ilk kez bana bakabildi.

Yüzünde, onda sık sık görmediğim, tanıdık sayılmayan bir ifade vardı. Bal rengi olsa da çattığı kaşları yüzünden simsiyah gözüken gözleri dudaklarıma takıldı.

Hafiflemiş hissettiğim için kendimi dolanmaktan alıkoyamadım. Sanki aldığım nefes bile ferahlamıştı.

“Seni asla affetmeyecek.”

Adımlarımı durdurmadım ya da yavaşlatmadım. Uzanıp kaç gecedir kahrımdan kafama diktiğim kadehlere, bu sefer buruk bir sevinçle uzandım. Onu özlemiştim. Ama bu adamın duygularının, onun iyi olması karşısında hiçbir değeri yoktu.

Artık kendimi bile umursamıyordum.

“En azından henüz senin her gece orada olduğunu anlamamışlar.”

Ufak, silindir kadehi elimde döndürdüm. “Gitmedim, Jülide.” İşaret parmağımı kaldırıp ona doğru salladım, çaresiz mutluluğuma ve deli bakışlarıma acıyan bir dudak kıvrılmasıyla baktı. “Ayrıca yanlışın var; Riva beni ne olursa olsun affeder. Ama… Ben, kendimi affetmemek için gitmedim oraya.”

292…

Sude Esen

C

Kuğu

Riva’yı, inatçılığını ve huylarını aklına getirince bu kez yüzünden sahici bir gülümseme geçti. Biliyordum, ne olursa olsun Riva’yı seviyordu. Riva’yı hepimiz seviyorduk. O, sevilesiydi.

“Ve de onu görüp daha da çok sevmemek için…”

“O da var tabi ama…” Kadehi kafama diktikten sonra kahkaha atar gibi kasıldım. “Ateşi düşmüş! Jülide, inanabiliyor musun?” “İnanıyorum, Alaz. Bu ifadeni yıllar var ki görmüyorum.”

Yaslandığı yerden sanki bacaklarında onu kahreden bir ağrı varmış gibi bir ağırlıkla kalktı ve yalnızca “Yarın görüşürüz,” deyip bana arkasını döndü.

Evimin kapısını kapattığında içimde büyüyen yakıcı bir hasret duygusuyla baş başa kaldım. Elimde kadehim yatağıma giderken zihnimde güneşle harelenen bir tutam sarı saç vardı…

Riva’dan Yatağımda uzanmak sonu gelmeyen bir bekleyişin temsil faaliyetiydi benim için. Bir bacağımı diğer bacağımın üzerine attım ve komodinin üzerindeki şeye bakmamaya çalıştım.

Başarısız olduğun için, demişti Jülide. Gözlerimi yeniden komodinden kaçırdım ve tavana çıkardım. Bir kez daha başarısız olursam yerliler ve yabancılar arası büyük bir savaş peyda olacaktı. Çağrı bana uzun zamandır yalan söylüyordu.

Alaz ise gerçekleri yalnızca beni yaralamak için anlatıyordu. …293

Kuğu

C

Sude Esen

Hissettiğim apansız kararlılıkla gözlerimi komodindeki telefona diktim ve kaderimdeki rolünü oynaması için ona izin verdim. Alaz’ın telefonu.

Alaz, arabasını evimin önünde durduralı bir saat olmak üzereydi. Bakışlarımı yanlış anlamıştı ve “Sarhoş değilim,” demişti.

“Olmadığını biliyorum,” diye cevap vermiştim sakince. Ve ardından kendimi ona döndürmüştüm. “Yoksa seni ciddiye alıp öpmezdim.”

Elimdeki sargının içindeki şey beni endişelendiriyordu. Yine de gözlerime baktığında kaçırmamaya çalışmıştım. İhanet, kanımı kaynatıyordu. Yorgunluktan ve içmekten çökmüş yüzü bana bakarken yumuşak bir edayla şekillendi. Parmakları saçlarımdan alnıma kaydı. Sargıma dokunurken sanki yaşadıklarımı hissetmişçesine alnı kırıştı.

“Yandı,” dedim. “Sağ tarafım.”

Elleri sargılı bileğime dokunacakken geri çekildim. “Kolumda da var ama geçecek.” Sol elimle uzanıp zar zor kapıyı açtım.

“Gitmem lazım. Seni ararım.”

Yüzüne bakmadan kapıyı kapattım ve kalbim boğazımda atarken koşar adım eve ulaşmaya çalıştım. Bana sarılırken onun telefonunu çalmıştım. Her şeyi öğrenmek için sevdiğim kişinin canını yakacaktım. Ama o da benimkini yakmıştı ve ben dayanabilmiştim. Şimdiyse yalnızca gelecek herhangi bir mesaj ya da aramadan medet umuyordum. Neden telefonuna şifre koymadığını sonradan anlayabilmiştim. Hiçbir şey yoktu. Belli başlı numaralar dışında sık sık iletişim kurduğu kişiler bile kayıtlı değildi. Hiçbir şey. Tam Alaz’a göre.

294…

Sude Esen

C

Kuğu

Aklımı yiyip bitiren ihanet kavramı bu defa bende çok büyük bir yankı uyandırmadı. İçimi kemiren şeyleri bir bir tüketiyordum. Çağrı… Bir insan iki şey yüzünden sorular sormazdı. Ya merak etmiyordur ya da… Dudaklarımı ısırdım.

Ya da cevapları biliyordur.

Beni oradan Çağrı kurtarmıştı, artık bir rüya olmadığını biliyordum. Yan dönerek telefonu elime aldım. Bunu bekliyormuş gibi tam da o anda yine kayıtlı olmayan bir numaradan gelen mesaj onu titretti. Kalbim küt küt atmaya başladı. Alaz’ın havadan sudan birileriyle konuşmayacağını bilecek kadar iyi tanıyordum onu.

Hemen mesaj penceresine girip yazılanı yüksek sesle okumaya başladım. “Son olduğunu söylemiştin. Berge’den duydum.

Riva’yla...” İsmimi gördüğümde sesim gitti ve uzun bir süre ekrana kilitlenip kaldım. Devam etmek için kendimi zorladım ama acil durum çarkları kafamın içinde dönmeye başladı. Alaz telefonunun olmadığını çoktan fark etmiş olmalıydı. “…görüşmüşsün. Sana bunun hesabını soracağım.” Şaşkınlıkla birkaç kez gözlerimi kırpıştırdım. Alaz’a benim yüzümden kim hesap sormaya cesaret edebilirdi? Parmaklarım daha ben bu mesajın etkisinden çıkamamışken cevap yazmaya başladılar. “Söylediğim yere gel. Hemen!”

Adresi yazdıktan sonra aklıma numaraya bir kez daha bakmak geldi. Okudukça tanıdım, tanıdıkça afalladım. Bu… Çağrı’ydı. Üzerime büyük bir karışıklık ve çıkmaz hali hücum ettiğinde ve ben yatağıma yeniden çöktüğüm sırada kapım açıldı.

“Sana çay yaptım.”

…295

Kuğu

C

Sude Esen

Annem boğazıma faydalı gelecek sıcak bir şeyler hazırladığı tepsiyle çıkageldi. Bu duygusal ve ilgili hallerine alışık değildim ama asıl aklımı kurcalayan o değildi. “İyi misin?” diyerek yanıma gelmesi ve saçlarıma dokunması beni kendime getirdi. Hızla ayağa fırladım. “Anne,” dedim o, deli bakışlarımdan bir şey olduğunu anında anlarken. “Birkaç saate dönerim.”

Her ne kadar engel olmaya çalışıp tehdide başvurmaya kalksa da artık düzlüğe çıkacağıma dair inancımı da alıp bir taksiye atladım. Geceyi getiren bulutlar hızla ilerlerken gerçeğin peşinde onları takip ettim. ***** Bulutlardan yansıyan mavilikleri kaldırımın kenarındaki çiçeklerin üzerinde görebiliyordum. Garip bir şeyin beni çoktan çevrelemiş olduğunu da hissediyordum. Duvarların üzerinden yürüyen, durmadan ve kararlılıkla, bitkilerin kökleri gibi gerçeklerin de –içten içe sahip olduğum, gece uykularıma karışan- damarlarımda ilerlediğini duyabiliyordum. Çağrı’nın gelişi sakin bir yaz esintisi gibiydi. Beni karşısında bulunca açılan ela gözleri bana onu tüm bu şeylerden sonra affedip affedemeyeceğimi düşündürüyordu. Kollarımı kavuşturdum, ağzından tek bir çarpıtılmış şey çıkmasın diye onu ifademle susturdum.

“Yaklaşık dört gün önce muhbirlik yapmak için gittiğim operasyonda vücudumun sağ tarafı hafif derecede yandı.” Başımı kırgınlık ve kandırılmışlıkla yana çevirip gözlerimi Ege’ye diktim. Onu bir faleze çağırmıştım. “Isı ve yaşadığım travma etkisiyle havale geçirdim. Ve…” Özellikle vurguladım. “Bunların hepsi inadımdan ve büyük ölçüde sizin yalanlarınız yüzünden oldu.”

296…

Sude Esen

C

Kuğu

Ufak bir şaşırma belirtisi bile göstermedi. Öfkem kademeli olarak artarken histerik bir halde güldüm. “Soru sormaman, anlayışlı hallerin, beni koruma çabaların… Beni sen kurtardın oradan, anlamayacağımı mı sandın? Ne kadarını biliyorsun?”

Kâkülleri rüzgârda uçuşuyordu. Gözleri hüzün ve pişmanlıkla kısılırken yüzü çizgi çizgi oldu. “Sana anlatmaya çalıştım.

Seni kaybetmemek için her şeyi yaptım.”

Sesinin tanıdık, yumuşak tınısını duymuş olmamak için, ona kalbimi yumuşatmamak için gözlerimi kapattım. “Sen kimsin?” diye sordum en acımasız sesimle.

Bir hareketlilik bizi o andan ayırdı.

Alaz’ın gelişi sahile vuran korkunç dalgaları andırıyordu. Onu ancak Çağrı’nın yakasına yapıştığında tam anlamıyla fark edebildim. Sonunda telefonunu bulmuştu demek ki. Jülide’ye sorar gibi baktığımda dudaklarını oynatarak “GPS,” dedi.

Alaz’ın gözleri birden bana değdi. Üzgün, kızgın, dağılmış halimi, uçuşan saçlarımı gördü. Arkadaşımın yakasını daha da zorladı. “Gerçeği mi anlattın ona?” Çağrı’nın omuzları her şeyin daha da berbat olduğunu gösterir gibi çöktü. Şüphelenerek bir adım öne çıktım. “Hangi gerçekler?”

Alaz’ın elleri, Çağrı’nın yakasında dondu. Çağrı ise tükürür gibi bir ifadeyle kendini geri çekti. “Hadi topla bakalım şimdi,” diye suçladı onu. Jülide ikisini daha fazla böyle görmek istemedi, gözlerini acı bir ifadeyle denize çevirdi.

Benimse bunun peşini bırakmaya niyetim yoktu.

“Bana doğruyu söyleyin ve hemen, bugün çıkıp gidin hayatımdan.” …297

C

Kuğu

Sude Esen

“Çağrı başından beri operasyonun içindeydi,” dedi Alaz, biraz önce yaptığı hatadan mıdır, gözlerini yerden kaldıramazken. Herkes düzeltmek istediği şeyleri hayal ederek kendi köşelerinde sessizleşirken ben, biraz önceki cüretkâr adımımı geri aldım ve onlardan uzaklaştım. Ayak parmaklarıma kadar tir tir titriyordum. Ağzımdan “Polis mi?” sorusu çıktı yalnızca.

Bulutlar artık büsbütün çevremizi sarmıştı. “Öyle değil-“ Çağrı duygusuz bir sesle “Ona kan bağımız olduğunu da söylesene,” dedi. Ama bu istekte öyle bir şey vardı ki onun bunu Alaz’ı cezalandırmak için yaptığını gözlerindeki intikam parıltısında bile görmüştüm. Alaz’ın gözleri ise ona intikam arzusunun karşılığını vermek istercesine, volkanik taşları andıran bir parıldamayla Çağrı’ya baktı ve “Ben senin benim ağabeyim olman gerçeğine tahammül bile edemiyorum,” dedi.

O an herkesin soluğu kesilmişti ama ben özellikle Çağrı’nın yüreğine saplanan şeyi duymuştum.

“Sırf kardeş olduğunuz için miydi bu kavganız?”

Hıçkırmamak için dudaklarımı sımsıkı birbirine yapıştırmaktan başka hiçbir şey yapamıyordum. İkisinin de yüzüne acımasız bir ihanet hissiyle cevap almak için baktım.

“Bunun için miydi ha!”

Bana söyleyebilecekleri hiçbir şey yoktu çünkü durum tamamen bundan ibaretti. Kim bilir ne zamandır sürüp giden şey buydu; aynı kana sahip olmaları. Çağrı artık taşıyamıyormuş gibi “Annemizin benim ailemi değil de seninkini seçmesi bile biraz merhameti hak ettirmiyor mu bana, Alaz?” diye sordu kardeşine.

298…

Sude Esen

C

Kuğu

Alaz’ın daha o an anlamıştım bir cevap veremeyeceğini.

Kelimelerle arası hiç iyi olmamış, üzerine sessiz, Alaz Bulut adını verdikleri çocuğun etiketini yapıştırmışlardı. Tüm bunlara yenilmiş adamın ağzından çıkan sözler beni hep yaralamış, umutsuzluğa düşürmüş, terk etmişti.

Yüzüme bakmadan “Çağrı sana sırılsıklam âşık,” dedi.

Ben hep içimde kıpırdanmış o şeye esir düşerken Çağrı’nın yüzünde acı bir tebessüm belirdi. “Hak ettirmiyormuş.”

Geriye doğru yalpalayıp tutunmak için bir şey ararken Jülide’nin apansız desteğini hissettim vücudumda. Çağrı ile kısa bir an için göz göze geldik fakat bu yükü taşıyamayacağımı hissederek bakışlarımı indirdim ve Jülide’nin elini ayakta durabilmek için sıktım. Çağrı sanki yalnızca Alaz’a beni bu duruma düşürdüğü için öfkelenmişti. Ela gözleri koyulaşırken ona döndü.

“Ya sen?” diye sesini yükseltti. “Anlatacak mısın olanları Riva’ya? Doğruları, kaçmaya çalıştıklarını, adını taşıdığın küllerin nasıl yeniden yanmaya başladığını…

Söyleyecek misin küçüğüne?”

Kolları üzerimde olan kızın bir an için beni bıraktığını hissettim. Jülide gözlerinde bir boşluk belirmiş, ellerini bir yumruk yemiş gibi karnına atmış aynı benim gibi Alaz’a bakıyordu. “İtiraf et artık,” diye mırıldanışını yalnızca ben duydum.

O kadar öfke dolu ve kandırılmış hissediyordum ki kalbimdeki yabancının sevgisini elde etmiş olmamın benim için hiçbir önemi kalmamıştı. Belki de aramızdaki aşkı sürekli kirlettiği içindi. …299

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz “Süslü laflara lüzum yok,” dedi ağabeyini azarlar gibi.

Yüzü solgundu ve sanki hiçbirimize bakacak gücü kalmamıştı.

“Hiçbir şeye lüzum yok,” dedim Jülide’nin benden uzaklaşmasıyla kendimi iyice yalnız hissettiğimi fark ederken.

“Ben oyundan çekiliyorum.” Geriye doğru sendeledim.

“Bundan sonra bana yaklaşmayın bile. Hiçbiriniz!”

Onlara arkamı dönerken Jülide’nin birini seçmem için bana baktığını görmüştüm son anda. Böyle bir şey olmayacaktı.

Kimseyi seçmiyordum.

Alaz’dan izinsiz aldığım şey, ondan kalan hiçbir şeyi istemediğimi anlamış gibi cebimde titredi. Adımlarımı durdurdum ve “Ah, unuttum,” diye mırıldandım küstahça. Üçünün de yüzüne bakmadan soğukkanlılıkla telefonu yukarı kaldırdım ve parmaklarımın arasından kayıp gitmesine izin verdim.

Kırılma sesini duyduğumda “İşte,” dedim içimden. “Biz buyuz.”

300…

Sude Esen

C

Kuğu

36. Bölüm Bela

Bir an nefes alamıyormuş gibi hissetmiştim. Sanki aylardır havada görüp durduğum taş, öğrendiğim gerçeklerle göğsüme inmiş; tam da yerini bulmuştu. Jülide’nin tutuşu olmasa ayakta kalamayacağımın farkındaydım.

Bunca zamandır yalnızlığımla gün be gün yaralanırken yanımda kendi kanımdan biri olsa, hayatıma dair ne harikalar yaratacağımı ancak hayal edebiliyordum. Fakat onlar kardeş olmalarına rağmen, birbirlerine hayatları boyunca aynı karından dünyaya gelmenin mucizesiyle bağlanmalarına rağmen aynı ipi bir oraya bir buraya çekiyorlar; kendilerini koparıyorlardı. Ailelerine nankörlerdi, bana nankörlerdi. Bu kıymet bilmezliğin ve kandırılmışlığın manzarasıyla dünyam yerinden oynamışken ağlayamadım. Bir kardeşim olsa dünyanın en güçlü insanı ben olurdum.

Eve nasıl geldiğimi hatırlayamıyordum. Odamdaki çekmeceleri deli gibi açıp kapatırken aklımda çaresizliğin yanında intikam halleri de beliriyordu. Gözlerimin buğusundan kâğıtları ayırt etmek güçtü. Ne zaman yazdığımı hatırlayamadığım bir senaryoyu yatağımın üstüne fırlattım.

“Nerede bu? Nerede bu!” Neredeyse bütün çekmece, nevresimin üstündeydi artık. “Ben ikisinin arasında kurmaya çalıştığım dengede yok olacakken onlar ne yaptı… Hiç mi görmüyorlar tükendiğimi…”

Birden tıpkı hatırladığım gibi yıpranmış bir kâğıt geldi elime.

Mithat Göze’nin hastalık raporlarının kopyalarının hemen …301

Kuğu

C

Sude Esen

altındaydı. Alttaki kırmızı mühür bana doğru kapıyı açtığımı söyledi.

Ellerim zangır zangır titrerken yatağa oturdum. Birkaç kâğıt hışırtısı bana tepki olarak kulağıma doldu.

“Mecburum,” diye ikna etmek zorunda kaldım kendimi. “Benim yolumdan gittik olmadı. Sıra Alaz’ınkinde.”

Zihnimde her şey karman çorman olurken imzaları attığım gece belirlediğim etik, ahlak sınırları geride kalırken kâğıdı tam ortasından iki elimle tuttum. “Sana duyduğum aşk hiçbir şeyin düzelmesini sağlamıyor artık.”

Biliyordum. Hiç sağlamamıştı. Gözyaşlarım ancak şimdi akarken göğsüm sarsıldı. “Sizden nefret ediyorum.”

Mithat Göze’yle anlaşmamızın paramparça olma sesini duymadım. Yalnızca internetten onun sekreterinin numarasını buldum ve yerdeki parçaları gönderip “Bitti bu iş,” yazdım. İletileceğini biliyordum. Ben o plazada Riva Özer’dim. Neden olduğunu bilmiyordum ama kilit taşıydım ve artık Karaylar bana uymayı öğreneceklerdi. Artık bu anlaşmayı, onların yaptığı birçok şey gibi bencilliğimden yaptığımı biliyor ve hatamdan geri dönüyordum. Eğer bizimkisi yollar üzerine kurulmuş büyük bir aşksa Mithat Göze’nin silah zoruyla elime tutuşturduğu kâğıda ihtiyacımız yoktu. İçime korkutucu bir sakinlik süzülürken kendimi geriye yatırdım ve bacaklarımı uzattım. Hışırtılar kulağıma gelirken ufak bir yaş yanaklarımdan yatağa süzüldü. Bu kâğıtlar gibi ben de kırılmıştım. ***** Mutfaktan gelen kek kokusu ve üzerinde oturduğum kanepe öylesine tanıdıktı ki gözlerim dolu dolu tek bir yere 302…

Sude Esen

C

Kuğu

bakıyordum. Atlattığım fırtına sonrası sahici yorgunluğum beni böyle serivermişti. Simla teyzenin kapısını çalmış, biraz merhamet ve sevgi bekleyerek, biraz da ağlayarak ona her şeyi anlatmıştım. Başımı bacaklarına yaslayıp anlatmaya başladığımdan beri kafamı kaldırmamıştım.

“Ah, güzel evladım benim,” dedi epey dinledikten sonra beni, saçlarımı okşarken. O böyle yaptıkça tel tel olmuş saçlarımdan şampuan kokusu yayılıyor, aramızdaki havayı çevreliyordu. “İki gün hiç uyandırmadın kendini, ateşler içinde yattın.”

Ona aslında yandığını anlattığım için artık alnımdaki bandı da çıkarmıştım. Kendimi öyle rahat öyle değerli hissediyordum ki bu evde.

“Eğer en başında bana anlatmış olsaydın bunları, yapmana asla müsaade etmezdim.” Kendimi hafifçe kaldırdım.

Bacaklarını ağrıtmış olabileceğimden korktum. Ve ses tonunda öyle bir vurgu yoktu ama bana kızmış olabileceğini düşünerek yüzüne baktım. Hafifçe gülümsedi.

“Ama sen nihayetinde aşk istedin. Ve o aşkın peşinden gittin. Hangi yolun karşına çıkacağını bilemezdin.”

Bela istedim ben, Sim, dedim içimden. Bela.

“Beni çok üzdüler, Simla teyze. Bana hiç gerçeği söylemediler, beni kandırdılar, uyuttular.” Tüm bunlara nasıl tahammül ettiğimi düşünüp gücüme inanmak yerine utandım, sesim gittikçe kısıldı. “Kullandılar.”

Bu üzgün halim sanki ona da büsbütün dokunuyor, çok üzülse de beni teselli etmek için yanımda güçlü kalmaya çalışıyordu.

…303

Kuğu

C

Sude Esen

“Anlattıklarına göre onlar kendilerine bile yalan söyleyen talihsiz gençler. Bu yüzden Bodrum’dalar.” Öyle olmasalar onlarla karşılamazdın, der gibi gülümsedi yeniden. “Onların yanında yer almak isterken tüm bu sırları, anlaşmaları göze almak zorundaydın, tatlım.”

“Evet, ama ben onların her şeyi olmuştum, bunu biliyorum. Onlar da benim her şeyimdi. Aşkı bulmuştum, arkadaşlığı da öyle. Bunu birbirimize yapmamalıydık.” Üzüntüyle avuç içimi kanepenin üzerinde dolaştırdım. “Çağrı bana yalan söyledi, ben de ona. Alaz ben hastanedeyken yanıma gelmedi, ben onun telefonunu kaçırdım. Birbirimize sürekli ihanet ettik.”

Bizimle dalga geçerek hafifçe güldü. “Ama seni nasıl seviyorlar… Çağrı hastanede hiç uyumadan seninle ilgilendi.

Alaz da havalimanında uzun bir süre senin dönmeni bekledi.”

“Alaz da bana âşıkmış. Çağrı gibi kendi de söyledi ama çok itimadım yok. Aralarında ne var bilmiyorum ama birbirlerini yaralamak için durmadan beni kullandılar.”

Soluklanır gibi durdum. Düşmanlıkları bana çok ağır geliyordu. “Neye inanacağımı şaşırdım.”

“Bak şimdi…” Bana bir sır verir gibi eğildi ve elime uzandı. “Kalbinin sesini dinle. Varsa eğer tereddütlerinden kurtulmaya çalış. Fakat ikisi de aynı şeyden bahsediyorsa büyük ihtimalle doğrudur.”

Bir aydınlanmanın eşiğindeydim sanki. Hiç böyle düşünmediğimi fark ederek kafamı kaldırdım, onun sevecen ve bilmiş bakışlarıyla karşılaştım. Ciddileşti. “Sen inanmıyor olabilirsin ama Alaz seni bekliyor ve sen görmediğin zamanlarda gözlerinin ta içine bakıyor.”

304…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözlerim dolmuştu yine. Devam etti. “Bir şey yapamıyorsa zorunluluklarından yapamıyordur, Rivacığım. O bir yetişkin.”

Başımı aşağı yukarı sallarken gözlerimden sıcak yaşlar akmaya başlamıştı. Durdurmak istesem de onunla geçirdiğim güzel zamanları düşününce bu, pek mümkün olmadı. Nazik olduğu zaman, benimle ilgilenirken sevgim çok çok daha fazla artmıştı.

Simla teyze bana sarılırken ağzımdan yalnızca “Onu çok seviyormuşum,” sözü çıktı. “Şimdi nasıl bile bile onunla olacağım ben?”

Biraz daha sıkı sarıldığını hissettim. “Kıyamam sana,” dedi.

Düzeleceğine inanıyor olmalıydı ki yüzündeki hüzün silinmişti. Kapı çalıp da benden ayrıldığında telefonumu elime yeniden aldım.

“Ben Alaz,” yazıyordu mesajın başında. Biliyorum.

“Kırık bir camın ardından yazıyorum bunu.” Sesindeki tını neredeyse kulağıma çalındı. “Ne olur konuşalım Riva. Çok kötü gittin ama şunu bil ki hayatından çıkamıyorum. Ara beni.” İçim sızladı, ruhum çekildi ama yine de gülümsemeye çalıştım, gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim ve ekranı kapattım.

“Seni affetmeme daha var, Alaz. Bekle.”

Gözlerimi Simla teyzeye çıkardığımda kapının deliğinden baktığını gördüm. Bana döndüğünde yüzünde allak bullak, şaşkın bir ifade vardı. Kısa bir duraksamanın ardından şöyle söyledi:

…305

Kuğu

C

Sude Esen

“Kapıda biri var ve ben nedense Mert Ali Bey’e benzettim.”

306…

Sude Esen

C

Kuğu

37. Bölüm Baba

“Kurtarılamadı.”

Oturduğu yerde yüzünü elleri arasına aldı ve öne doğru eğildi.

Bir sessizlik külçesi odanın tam ortasına düşmüştü. Sanki sıkı sıkıya kapalı pencerelerden buz gibi bir hava üflenmişti de her yer serinlemişti.

Tüylerinin ürpermesine başka bahane bulamıyorlardı.

Hayatları mahvoluyordu ve çözüme, kurtuluşa dair hiçbir şey yoktu ellerinde.

“Gittiklerinde ölü değil miydi zaten?”

Kız bu sorunun ardında kalan tüm kabullenmişliği, ezici suskunluğu ve ona rağmen içinde bir damar gibi atan çığlıkları duymuştu. Cevap vermedi, Alaz gerçeği biliyordu.

Kızıl saçlı kız ise arkadaşına “Birazdan seni almaya gelirler,” derken bir merminin derisine girdiği anı yaşıyor, iç organlarına asit dökülmüş gibi hissediyordu. Dahası fazla kullanmadığı kalbi Alaz’ın bu halini gördükçe yanıyor, yanıyordu. Keşke tüm suçu üzerine alabilecek durumda olsaydı. Keşke Alaz’ı bu halden çekip çıkarabilecek olsaydı.

Alaz bu acı dolu bakışları görmedi. Yalnızca kızın duruşunu elleriyle kapanmış yüzünün karanlığında hayal etti ve o duygusuz sesini işitti. Telaşsız ve sertti. Alaz’ın en çok ihtiyacı olan sıcak bir sarılmaydı ama bunu karşısındaki kızıl kızda bulamayacağını biliyordu ve ölüme de yürüse bunu söyleyecek …307

Kuğu

C

Sude Esen

değildi. O bir Karay’dı. Yenilemez, yanılamaz, yıkılamazdı.

Sevgi onu tökezleten tek şeydi, ihtiyaçlarından birisi olamazdı. “Çağrı seni görmek istiyor.” İşte bu cümleyle çekti ellerini yüzünden. Jülide’nin yüzüne şöyle bir baktı, sonra alnını kırıştırdı. İfadesi bıkkındı. “İyi ki polis olmadım rahatlığını görmek istemiyorum yüzünde,” dedi. “Ayaküstü yapacağı seans da onun olsun.”

“Senin için endişeleniyor.”

“Ben kendim için endişeleniyorum yeterince,” dedi asabiyetle. Bu sözü aslında bir itiraf niteliği taşıyordu.

Jülide artık dayanamayarak onun yanına çökerken “O zaman ona göre davran,” dedi. “Artık lütfen seni düşünerek uyumayalım Alaz.”

Gözleri şimdi alev alev olan çocuk kâbusu ta kalbinin derinliklerinde hissetti, öfkelendi, hiddeti bileklerinde duydu.

Etindeki ateşle ayağa fırladı kıza bir bakış atarak. Jülide onun bu lafları unutmayacağını ve kolay kolay affedilmeyeceğini daha o an anlamıştı. Hemen arkasından kalktı ve uzanarak onun elini yakaladı. “Öyle demek istemedim. Alaz…” Onun şimdi kıpkırmızı olmuş gözlerine baktı. “Bu senin için korkunç bir şey ama Çağrı, annen, kardeşin, ben… Seni çok seviyoruz.” “Şunu anla,” dedi Alaz, onu terk etmeden önce.

“Parası vardı ve ceza almayacaktı. Adaleti ben, bileklerimle sağladım.”

Ellerini sıktı ve orayı terk etti. Jülide ilk kez o gün yere çöktü ve Alaz’ın eşitlik isteyen gerçek yüreğine, ülkesindeki sisteme ve bu sistemin polisi oluşuna ağladı, ağladı.

308…

Sude Esen

C

Kuğu

***** Bir grup genç polisin başında Alaz Karay adlı biri vardı. Gözü kara, hırslı, yetenekli ve korkusuzdu. Sonra bir operasyon sırasında kötü adamlardan biriyle bir depoya sıkıştı. Son sözü söylemek istedi, adamlarını geri çekmedi. O cani ise kolunun altındaki kızı daha da sardı ve silah patladı.

Eğer Alaz Karay başka bir karar almış olsaydı kız yaşar mıydı?

Bir kere babasına “Sen de mi kötü bir şey yaptığımı düşünüyorsun?” diye sormuştu. Baba, diyemedi. Duydum, diyemedi. Adamı şartlı serbest bırakacaklardı, emniyette bir iş döndü, diyemedi.

Ama babasına bakınca anladı. O zaten her şeyi biliyordu.

Sırtını sıvazladı oğlunun ve “Ben senin arkandayım,” dedi.

“Sen doğru bildiğin şeyi yaptın.”

“Baba,” dedi son kez gözlerindeki yaşları kovmaya çalışarak. Karaylar ağlamazdı. “Kız her gece rüyama giriyor.

O adamın da böyle benim gibi yavaş yavaş, kahrolurcasına acı çekmesini istedim.”

Hiçbir şey yapmamış gibi salınmasını değil. Şimdiyse evinden yabancı bir yere, nasıl muamele göreceğini bilmeden gitmek için hazırlanıyordu. Sırayla annesi, ona ikizi kadar benzeyen kardeşi Ateş ve babası arabanın önünde onu bekliyorlardı. Hava sanki güneş açmayı bekliyor ama bir şey yüzünden açamıyor gibiydi. Bulutların biri gidiyor, diğeri geliyordu.

Alaz, boğazındaki düğümü kararlı bir şekilde yuttu ve sırtı dik yürümeye başladı ailesine doğru. Önce annesinin yanındaki …309

Kuğu

C

Sude Esen

kardeşiyle göz göze geldi. Annesine bakamıyordu. Sonra derin bir nefesten güç almaya çalışarak Çağrı’nın hemen önündeki ona baktı.

Gözlerinde sanki ah be oğlum ifadesi saklıydı. Hiç polis olmanı istemedim ki.

Kardeşi ya da ağabeyi gibi onu gururlandıramamış, bir adalet yolu tutturmuş giderken ona hep zeval vermişti. İşte bu yüzden annesi kolunu Ateş’ten çekse de Alaz onun acı dolu bakışlarından uzak durmaya çalışarak sarıldı ve biraz öyle kaldı. Geri çekildiğinde Hande Karay gözyaşlarına boğulmuştu. Alaz ona “Bundan sonrası daha zor,” demişti.

“Biliyorum, hiç kolay olmadı ama… Birbirimizi göremeyeceğiz.”

Dediği gibi de oldu. Alaz o günden sonra cezasını çekmesi için onlardan uzağa gönderildi. Bunu biraz da kendisi istemişti. Çağrı’dan nefret ediyordu, annesinin yüzüne bakamayacak kadar mahcubiyetteydi ve kardeşiyle de eskisi gibi olamayacak kadar gururluydu.

Böylesine yanlış seçimler sonunda İzmir’i bırakmamak için hiç deniz kenarından ayrılmadı ve yolu verilen karar nihayetinde Bodrum’a düştü. Beyaz, kusursuz ilçe. Son bir yanlış seçim daha yaptı.

Fakat bu ona hayatının bir hediyesi, sarışın bir kız olarak çıkageldi. ***** Riva’dan Babamın gelişi hiç tahmin etmediğim şekilde devam edebilmemi sağlıyordu. Bir kaçak, bir suçlu olsa da bir fısıltı 310…

Sude Esen

C

Kuğu

şeklinde çıkan çığlığımı telefonunda, aramızdaki denizlere rağmen duymuş, ölmediğimden emin olmak istemişti.

Bronz rengi gözlerinden anlaşılıyordu. Gelirken bütün korku ve pişmanlıklarını da yanında getirmişti. Bunu kollarını bana dolayışından anlamıştım. Beni artık bırakmaya cesaret edemeyecekti. Annemle yaptıkları uzun bir konuşmadan sonra hemen beni bulmuştu. Gözlerinde yolculuğun yorgunluğu, uykusuzluğun ve benim için duyduğu korkunun izleri vardı.

Simla teyzenin kahve teklifini geri çevirmemiş ama yine de bu, o an umursadığı son şeymiş gibi ellerini yüzümde ve ellerimde dolaştırmış, yaralarımı kontrol etmişti. Bu sırada dudaklarını sıkıyor ve benim bilmediğim şeyler onun canını tekrar tekrar acıtıyormuş gibi yüzünü buruşturuyordu. Annem ona neyi nasıl anlattıysa hiç soru sormuyordu.

Yokluğunda günden güne büyüyen öfkem ve kırgınlığım her geldiğinde olduğu gibi bir şeylerin tesiri altında kalıp yok oldu. Bense onun karşısında saf bir sevgiyle kalmıştım.

Gözlerindeki tanıdık yumuşaklık ve yanımdayken şekillenen tatlı mutluluğu beni tekrar tekrar ikna ediyordu. Senin baban bir şey yapmadı. “İyi misin?” diye sorduğunda yalnızca gözlerimdeki hayran parıltılarla onu inceledim ve “İyiyim,” diye cevap verdim.

Bu onu bir süre ikna etmişti.

Babam geldiğinden beri daha hızlı iyileşmeye başlamıştım.

Açık açık bir süre okula gitmeyeceğimi söylemişti. Her gün başka bir hayattaymışçasına yaşamaya alışmıştım. Bir gün evde müzik dinliyor, bir gün annemi de alıp öğle yemeğine

…311

Kuğu

C

Sude Esen

çıkıyor, bir gün de sahafları dolaşıp eski kitaplarla oyalanıyorduk.

Tiyatro provaları bensiz devam ediyordu ve artık danslarla birleştirilmişti. Sahneyi çok özlüyordum ama bir yanım okula gittiğimde neyle karşılaşacağımı bilmediğinden korkuyordu.

Dönüp geçmişe bakınca gerçekten de korkularımın arttığını görmüştüm, özellikle de operasyondan sonra. Ani ses ve hareketler beni yerimden sıçratıyordu. Çağrı’yı ya da Alaz’ı düşünmek mideme kramplar sokuyordu, düşüncelerimin onlara uğramasına izin verdiğim takdirde o gün odamdan bile çıkamıyordum.

Bir haftanın sonunda babam artık devam edebileceğime kanaat getirdi. Benimle birlikte hazırlanmıştı. Annemden bir karış daha uzundu ve bilekteki ayakkabılarıyla genç gözüküyordu.

Kestane saçları ve yüzü hiç değişmemişti. Bunca yanlış anlaşılma ve talihsiz bir yaşamın ardından nasıl böyle kalabildiğini merak ettim.

Annemin de bize eşlik etmesiyle birlikte okula vardığımızda hem oldukça gergin hem de umutluydum. Bu, kusursuz olduğunu düşündükleri manzarayı görenler durup kalıyorlardı.

Herkes babamla ne kadar nadir görüşebildiğimi biliyordu. İzlendiğimi hissettiğimde dönmüş ve Kerem Hoca’yı görmüştüm. Gülümsemesi bana, bir eğitimci olmasının yanı sıra aynı bizim gibi bir genç olduğunu hatırlatmıştı.

Hazal ise karşımızda durmuş, oluşturduğumuz mutlu aile tablosuna ağzı açık bakıyordu. Babam gülümseyerek ona iltifat etti ve Adel’in taşınmasına çok üzüldüğünü söyledi.

Hazal bunun karşılığında “Gerçekten de kayıp denizciler gibi,”

312…

Sude Esen

C

Kuğu

diye mırıldanmıştı sadece benim duyabileceğim kadar. “Yunan heykellerini andırıyor.”

Genlerimin tesadüf olmadığı konusunda bir şeyler gevelemeye devam ederken hevesli haline gülüp duruyordum fakat bir zaman sonra Alaz’ı gördüm.

Tam karşımızdaydı işte. Alazlarla dolu bir yolda kalbimi cayır cayır yakabilmiş tek kişi oradaydı. Annemi, babamı, bizi o bir haftalık peri masalından uyandıracak gücün gözlerinde olduğundan bile habersizdi. Kalbim ona duyduğum özlemle sayısız kez olduğu gibi bir kez daha kasıldı ve gülümseyişim yavaş yavaş yerini acı dolu bir ifadeye bıraktı. Daha fazla gerçeklerden ve babamla olduğumuz kişilerden kaçmayacaktım.

Bu yüzden yanımda nazik ve gizemli bir adam olarak yükselen babamın dikkatini çektim ve kolunu tutarak “Her şeyi biliyorum,” dedim. Sesim titrememişti. “Senin gerçekte kim olduğunu biliyorum.”

…313

Kuğu

C

Sude Esen

38. Bölüm Umudun Kırıntısı

Beni neyin tetiklediğini bulmuştum. Bazı insanlar bir çığlıkla hareketlenirdi, bazı insanlar trajik bir durumla karşılaştıklarında değişirlerdi, bazılarıysa güçlü bir mutluluk haliyle. Bense o bir şekilde hayatımda olduğundan beri beni neyin değiştirdiğini, neyin benliğimi eski Riva’ya çevirdiğini, neyin çocukluğumu kurcaladığını ve neyin bana anlık, çok güçlü kararlar aldırdığını keşfetmiştim.

Bana bunların hepsini Alaz yaptırıyordu.

Bu durumun beni bir gün çok büyük bir çaresizliğe düşüreceğini, bana karşı bir silah olarak kullanılabileceğini ve yollarımı değiştireceğini biliyordum ama buna dair hiçbir şey yapamıyordum. Sanırım onun karşısındaki halimi ve bile bile yaptırdığı şeyleri seviyordum. Bana hayatımın hikâyesini yazmam için malzeme veriyordu.

Yine Alaz’ın etkisiyle aniden değiştirdiğim yolumuzla babamın gözlerindeki ifadenin buz keseceğini, tüm mutluluğumuzun altüst olacağını ya da onun beni kınayacağını düşünmüştüm ama bunların hiçbiri olmadı.

Karşımda öylece gözlerinin yanlarını kırıştıran bir tebessümle bize bakıyordu. Rahatsızlıkla kıpırdandım, yanımda oturan Alaz’ın bizim manzaramızda yeri yoktu. “Hayatın boyunca yalan söylemek çok ağır bir şeydir. Bu yüzden… Mutluyum,” diye söze girdi en sonunda.

Alaz’ın bakışlarını babamın son kelimesiyle birlikte üzerimde hissettim ama ileriye bakmaktan başka hiçbir şey yapmadım.

314…

Sude Esen

C

Kuğu

Hayır, Alaz. Artık senin tanıdığını düşündüğün kişi değilim. O eski Riva’ydı.

Annemin gözlerinde ilk kez o kadar merhamet dolu ve anlayışlı parıltılar görmüştüm. Elini babamın elinin üzerine koydu ve kulağına doğru yaklaşarak “Anlat onlara,” diye fısıldadı.

“Bir özel harekât polisi olarak kariyerimin zirvesindeydim,” dedi gözleri sanki yine o günlere dönmüşçesine ileriye dalarken. “Özel bir grubun başındaydım ama bir süredir aile kurmanın dikkatimi dağıttığı konusunda söylentiler çıkmaya başlamıştı.”

Annemin bükülmüş dudakları yanında yüzündeki âşık ifade beni babamın söylediklerinden daha fazla şaşırtıyordu.

Taşlaşmış sandığım kalbi onun karşısında çözülüyor, çözülüyor ve bu etkiler yüzüne yansımaktan geri durmuyordu.

“Yine bir görevde emirler benim iki dudağım arasındayken nasıl olduysa teröristlerin başındaki adam elimizden kaçtı.” Bir hatıranın öfkesi gözlerini koyulaştırdı, istemsizce Alaz’ın kolunu omzuma dolamış olmasını diledim.

“Sonra beklediğim kişiler tarafından beklemediğim şekilde suçlanmaya başladım. Hayatımın ve mesleğimin bir çığ gibi süratle ellerimden kayıp gittiğini görebiliyor ama hiçbir şey yapamıyordum. Sahte kanıt ve görüntülerle onlarla işbirliği yaptığım söylendi. Ya hapse girecektim ya da kaçacaktım.” Şimdi dosdoğru Alaz’a bakıyordu. Sanki çıkarması gereken bir ders olduğunu söylermiş gibi. “Riva on yaşındaydı.”

O an fark ettim. Alaz’ı uyarıyordu. Beni anlaması için bunu özellikle onu söylüyordu. …315

Kuğu

C

Sude Esen

Annemle birlikte ben de dönüp ona baktım. Tüm bu yaşadıklarımız için kalpten bir üzüntüyle başını eğmişti.

Göremediğim gözlerinde samimiyet bulacağımdan emindim.

Her şeyi o yaşamış gibi hissettim bir anda, ona duyduğum sevgi bende ona karşı hiç bitmeyen bir şefkate dönüşüyordu.

Annemle göz göze geldik. Acaba o da mı babama karşı aynı şeyleri hissediyordu?

“Bu süreçte Sanem hep yanımdaydı.” Şimdi elleri tamamen kenetliydi. Sandalyenin koluna yasladığım dirseğimden Alaz’a çok yakın olduğum için rahatsız oldum. İçim gidiyordu ama onu henüz affetmemiştim.

Neler olduğunu anlayamıyordum fakat ben böyle burada sekiz yıl boyunca ailemi bulmaya çalışırken onun ağabeyinden nefret edişini kabul edemiyordum. Çağrı da tıpkı bir korkak gibi davranıyordu.

“Bile bile oyuna gelip teslim olmak, kaçmaktan daha sahici geldiğinden anlaşmazlığa düştük ve bu gittiğimde bile aramızdaki bir şeyleri eskitti ama… Burada ve birbirimize sahibiz. Şimdilik güvendeyiz.” Düşünceli tavrı bunun çok uzun sürmeyeceğini bas bas bağırsa da bunu düşünmemeye çalıştık. “Daha sık gelmeliydim ailem için ama güvenliğini sağlamaya çalıştığım ülkemin beni böyle acımasızca yutması beni gücendirdi.”

Alaz kafasını kaldırıp babama baktığında gözleri büyümüştü.

Olan şeyi anladığımda içim ezildi ve ona duyduğum amansız öfke Ege Denizi’nin altında cayır cayır yanarken bir anda söndü.

“Kızıma yalan söylüyordum. Yüzlerine bakamadım Alaz, sevgilerini hak etmediğimi düşünüp durdum.”

316…

Sude Esen

C

Kuğu

Alaz’ın gözleri hala yanıp sönüyordu. Ona dokunmamak için dudaklarımı ısırmak zorunda kaldım. Ailesini, İzmir’i özlüyordu. Anlaşmayı fes etmiş olsam da ben de Mithat Göze de onu yakalamış bırakmıyorduk.

Ah, o ve içindeki perişan çocuk.

Aynı Mert Ali Özer gibi sevdiklerinden sırf onlara zarar vermemek için uzak duruyor, bunun kahredici yükünü ve özlemini çekiyordu.

“Seni narkotik departmanında kendi ekibini kurman için seçildiğinden beri tanıyorum, Alaz Karay. Hikâyen ve yaptığın şeyler ülkeyi aştı,” dedi babam. Hafifçe güldü. “Eh,” dedi. “Sen de bana yabancı sayılmazsın. Dosyama sahip olduğuna göre.”

Alaz’la sessiz kaldık. Arabada bulduğum dosya tüm bunların tohumunu atan şeydi. Bir an İstanbul’a ilk gidişimi anımsadım. Mithat Göze düpedüz yalan söyleyip babamın gemi mühendisliği hikâyesini devam ettirmişti. Alaz ise aylar önce derlediği dosyadaki suçlulardan birinin babam olduğunu tamamen unutmuştu. Ama şimdi buradaydık işte.

“Biz yaşlılar olarak bir âdetimiz vardı eskiden.

Genellikle genç tayfadan bize en çok benzeyeni kendi himayemiz altına alırdık. Bir nevi kendi gençliğimizi görürdük onlarda. Belki aynı kulvarda koşmadık ama…”

Ayağa kalktı ve gitmeleri için anneme işaret verdikten sonra Alaz’a son bir bakış atarak “Sen de benim gençliğimsin,” dedi. ***** Ne hissedeceğimi bilemiyordum. Babam annemi de alıp giderken arkasında iki şaşkın çocuk bırakmıştı. Dilim …317

Kuğu

C

Sude Esen

tutulmuştu sanki. Daha fazla yanında duramayacağımı hissederek aniden ayağa fırladım. Kendimle baş başa kalmak istiyordum.

Gözlerim Alaz’a kaydı. Belki de onun düşüncelerine dokunmaktan kaçıyor, alevlerle sarılmış can yakıcı ıstırabından kendimi korumak istiyordum.

Ummadığım şekilde hemen ardımdan ayağa kalktı, bir seksenlik boyuyla görüşümü tamamen etkisi altına aldı. Bir şey diyecekmiş ama diyemiyormuş gibi oyalandı.

“Ben gidiyorum,” dedim bu ruhumu sıkan sessizlikten kurtulmak için.

Bileğimi yakaladı. “Gitme.” Gözlerime baktı. “Lütfen.”

“Beni umursamıyorsun,” dedim sesimdeki kırgınlığı saklayamayarak. “Kendi kanından olan kardeşini umursamıyorsun, kendini umursamıyorsun.” Gözlerimi kıstım ve parmağımı göğsüne bastırdım. “Ama ben bunların hepsini önemsiyorum.”

Söylediğim şeyle irkildi. Sanki onu görmek istemediğim için onu ne denli sevdiğimi unutmuştu. Giderken peşinden “Sana aşığım,” diye ağlayan kızı unutmuştu.

Sevilmeye layık biri olmadığından o kadar emindi ki gözünün önünde onu affedebilmek için çırpınan kızı göremiyordu. Bir süre daha bunun böyle devam etmesini isteyerek “Umudumu kestim,” dedim. Ne konuda olursa olsun bu koca bir yalandı.

318…

Sude Esen

C

Kuğu

39. Bölüm İlk Adım

O günden sonra günler hepimiz için her açıdan hızlı geçmeye başladı. Bunu en iyi bir gün evimin içinde Alaz’la karşılaşınca anlamıştım. Babam ona karşı içten bir yakınlık duyuyor ve onu yanından ayırmamaya çalışıyordu. Alaz’ın bu ilgiyi nasıl kabul ettiği aklımı kurcalıyordu fakat babamla kendilerinin ruhlarını birbirlerinde gördüklerini düşününce aklımdaki soru işaretleri azalıyordu. İkisi bir odaya kapanıyor, bazen sadece saatlerce muhabbet ediyorlardı. Bense onlara yiyecek ya da içecek bir şey götürdüğümde Alaz’ın beklentiyle kasılan bakışlarını görmezden gelmeye, o bakışların içimde yarattığı yankılardan kaçmaya çalışıyordum.

Alaz’ın ve babamın beni şaşırtma halleri hiç bitmeyecek gibi görünüyordu çünkü bir gün benim baş belasını Simla teyzelerden çıkarken görmüştüm. Derin bir kafa karışıklığıyla kapısını çaldığımda da “Birkaç gün bizde kalmayı rica etti, ben de kırmadım,” cevabını almıştım. Olduğum yere çökerken gözlerimi bir düşkün gibi kederli bir ifadeyle yere dikmemek için çabaladım. Ne yapmaya çalışıyor?

“Neden?” diye sormuştum biraz ona, biraz da kendime. “Neden?”

“Her gün babanla görüştüğü için direksiyon sallamak istemiyor.”

“Evi şurası,” diye cevap vermiştim katı bir sesle.

Gözlerim ilerideydi, düşünen, bir cevap arayan beynimin …319

Kuğu

C

Sude Esen

aynalarıydılar. Simla teyze ise kapıya yaslanmış sert, önyargılı tavrımı hoşgörüyle karşılamıştı.

“Sevginin seni hırçınlaştırmasına izin verme,” dedi.

“Biliyorsun, o kalpleri birleştirmek için var.”

“Sakinleşemiyorum. İşin içinden çıkamıyorum. Her gün ona karşı kurduğum kalkanım biraz daha parçalanıyor,” diye hofladım omuzlarım yıkılan bir bina gibi ağır ağır çökerken.

Bana her şeyin düzeleceğine dair söz verdi ve ikna olup da eve gitmemi sağlayan şey onun bir şey bildiğini saklamayan gülümsemesiydi. Her şey düzelecekti. ***** Hava hayal ettiğimden de güzeldi. Bir saat sonra gökyüzü kararacak olmasına rağmen Güneş hala tenimi ısıtıyor, bedenimi gevşetiyordu. Verandada dolanırken durdum ve elimi arkaya atıp saçlarımı tokadan kurtardım. Çok yakında tam anlamıyla gelecek olan yazı yüzümde hafif bir mutluluk ifadesiyle karşıladım, saçlarımı havalandırırken birkaç derin nefes aldım. İçeri girmeye karar vermişken izlenildiğim hissiyle başımı çevirdim. İyiden iyiye uzamaya başlamış koyu kestane saçlar, içinde her daim yangın ve problem barındıran kısık gözler.

Yeni komşum Alaz.

Penceresinin ardından hep anlamayı umduğum gözleri gülüşüyle iki çizgi gibi görünüyordu. Ben ne yapmaya çalıştığını anlamak istercesine dik dik bakarken elini kaldırdı ve hafifçe salladı.

Seni izliyor.

320…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözlerimi devirip elimi cebime attım. Onu küçük bir çocuk gibi davranmaya iten şey neydi? Bu rolleri değiştirmiş halimizi ve doğru düzgün bir açıklama yapmaksızın affedilmeyi beklemesini sevmiyordum.

Telefonumu elime aldım ve ona “Hayatıma sızmayı bırak,” yazdım hızlıca. Bildirim sesini duymuş olmalıydı ki başını eğip yazdığım şeye baktı.

“Senin benimkine yaptığın gibi bir şeyden mi bahsediyoruz?”

Gözlerimle onu perişan edecekmiş gibi baktım ama başını kaldırmıyordu. Cevap vereceğimden emindi. O başından beri bunu onun için yaptığımı biliyordu fakat neden bana aynı şekilde karşılık vermeye başladığını bilemiyordum. Bana ağabeyine inat bir sevgi beslediği için miydi? Ve evet, cevap verecektim. “Şaka yapmıyorum!” yazdım. Ünlemime bakıp içinden kahkahalarla güldüğüne bahse girerdim. Aramızdaki sürekli şekil değiştiren savaştan ilk kimin çekileceğini gerçekten çok merak ediyordum. Bir şeyler yazdıktan sonra bakışlarını bana çevirip başını hafifçe eğdi yüz hatlarımı inceler gibi.

Pes edişini görmek için ekrana döndüm. “Telefonumu paramparça ettin, parasını istemeden önce buraya gel de yüz yüze konuşalım.”

Gelen mesaja ağzım açık bakarken sinir bozucu çarpık gülümsemesi derinleşti. Benden okkalı bir küfür yemeden arkamdan birisi verandaya adım attı. Dikkatim dağılmıştı.

Ayak seslerinden babam olduğunu anlamıştım, ben ona …321

C

Kuğu

Sude Esen

dönerken bana “Riva,” diye seslendi. “Alaz’ı akşam yemeğine davet edip gelir misin?” İtiraz etmek için davranacaktım ki onun çoktan hazırlanmış olduğunu gördüm. Üstelik yüz ifadesinden hevesli olduğu anlaşılıyordu. Babanın hevesini kırma.

Eliyle yanağımı işaret etti. “Kıpkırmızı olmuşsun.”

Gülümsemeye çalıştım. “Öyle mi?” Sinir harbi geçiriyorum.

Başıyla beni onaylarken gitmeyi kabul edip basamaklardan indim. Göz ucuyla pencereye baktığımda Alaz gitmişti.

Birkaç büyük adım sonunda Simla teyzenin kapısına ulaşmıştım ki daha ben zile basmadan kapıyı açtı ve “Yukarıda,” dedi. Yüzündeki ifadeye oyunbozan bir tavırla somurttum, “Hoş buldum,” deyip merdivenleri tırmanmaya başladım. Çatı katındaki ufak oda benimdi, onlara kalmaya geldiğimde Simla teyze yatağıma örtülerimi örterdi ama eşyalarıma dokunmazdı. Sürekli oradaydılar. Şimdiyse yerimi Alaz almıştı. Bu fikir nedense beni gülümsetti ama o ani tebessümü çabucak sildim. Kapıyı çaldım. Hemen ardındaymış gibi anında açıldı, büyük ihtimalle öyleydi de.

Aksi bir tavırla “Babam bizi akşam yemeğine götürüyor. Seni de davet etti,” dediğimde gözleriyle kapının önünde dikilmiş beni işaret etti.

“Gelmeyecek misin?”

Gözlerimi ona değdirmemeye özen göstererek ileri doğru birkaç adım attım. “Geleceğim tabii ki, burası benim odam.”

Alaz çenesini sıvazladı, gülümsemesini saklamaya çalışıyordu. Üzerinde durmadım. Eşyalarıma dokunmamıştı.

322…

Sude Esen

C

Kuğu

Parfümlerimin yanında onunkileri görünce gözlerimi yavaşça ona çıkardım.

Kaşları hafifçe kalktı ve beklentiyle bana baktı. Kendimi sadece cevap vermediği için sorduğuma ikna ettim ve “Sen gelmeyecek misin?” diye mırıldandım hafifçe.

“Beni istemiyor gibisin?” dediğinde yüzünde daha önce yalnızca birkaç kez gördüğüm o tanıdık yumuşak ifadeyi buldum. Onu öpme isteğim güçlendi. Bu istek neden bu denli tesirli oluyordu bilmiyordum ama ona malzeme vermek beni korkuttu.

Ona âşıktım ve tam da bu yüzden kendimi ondan korumak zorundaydım. “Sana söyledim,” dedim taviz vermemeye çalışarak. “Biz-“ Koca bir adımla aramızdaki mesafeyi kapattı ve koluyla belimi sardı. O benim aksime temkini elden bırakmıştı. Kaşları çatıldı. “Biz ne?”

Elimi onu itme düşüncesiyle göğsüne koydum ama yapamadım. Sözlerimi ciddiye almıyormuş gibi görünse de gözlerindeki kırgınlığı fark ettim. Hiçbir şey diyemedim.

Dokunuşu daha da fazla hissederken kendimi geri çektim ve “Bizimle gel,” dedim.

Aklıma bundan daha iyi bir ilk adım gelmemişti.

…323

Kuğu

C

Sude Esen

40. Bölüm Yabancı

Burnumuza lavanta kokuları geliyordu. Deniz tarafından esen rüzgâr açık camlardan içeri girdiğinde sandalyemdeki şalı omuzlarıma sardım. Korkunç zamanlar, hastane, yalnızlığım ve ılık ihanetler birkaç saatliğine şeffaf camların arkasında kalmış gibiydi.

Annemin anlattığı şeye keyifli bir kahkaha atarken gözlerim Alaz’a takıldı. Çok kısa, büyülü ve şeffaf bir andı. Denizden yansıyan ışıklar yüz hatlarını yumuşatmıştı. Dikkatini yeniden babama verdiğinde bir müddet daha baktım ona. Annemin yarım gülüşle beni incelediğini fark etmiyordum bile. Yalnızca küçük bir kız çocuğu gibi kalbimde ufak bir acıyla hayranlığımı gizleyemeden izliyordum onu. Uzun yıllar sonra birbirimizi üzmeden kusursuz bir yaz gecesi geçiriyorduk. İhtiyaç duyduğum kişiler yanımdayken ruhuma batan şeyleri bizden uzak tutmaya çalışıyordum.

Alaz’ın babamın her bir lafını dikkatle takip eden hali alışkın olduğum şeylerden değildi. Mert Ali Özer’de kendi geleceğini buluyor, sözlerini işitebilmek için çırpınıyordu. Bazı şeylerden epey memnun olmalıydı ki sert mizaçlı yüzü ürkütücü olmaktan çıkmıştı.

Ondan nefret edemiyorum Tanrım.

Babam annemi görmüştü, gözleri beni buldu. Bariz bir şekilde utanarak başımı eğdim ve dibi mor renkli su bardağımı ağzıma götürdüm.

324…

Sude Esen

C

Kuğu

Babamsa ben içimden ne olur Alaz’a belli etmesin diye dua ederken masaya şöyle bir baktı ve çatalını yiyeceğine batırırken havadan sudan bir konudan bahsediyormuşçasına “Bu arada siz birbirinize âşıksınız, değil mi?” diye sordu.

Alaz’ın kocaman açılmış gözlerine değil de pastel renkli peçetelere bakarken boğulmamaya çalıştım. Gerçekten.

Annem, babama kaşlarını çatarak baktı. “Mert Ali…” Uyarısı, her an kıvrılacak dudakları yüzünden ciddiye alınmadı. Bense dikkatimi onlardan başka her şeye veriyordum. Her zaman gelip yemek yediğim restoran daha önce hiç olmadığı kadar ilginç gelmeye başlamıştı.

Babam susmamayı seçti. “Yalnız seni uyarayım, Alaz. Kızım çok tehlikelidir. Ağzı laf yapar, kurnazdır. Düzeninin, seni sen yapan şeylerin altını üstüne getirir. Feleğini şaşırtır.”

Peçeteler. Çok güzeller.

Alaz ilk başta hazırlıksız yakalanmış olsa da rahatsızlığımın farkına varıp babamın oyununu sürdürdü. Boğazını temizledi ve yakasını düzeltip “Hepsini yaşadım, efendim,” dedi. İkisi de beni çıldırtıyordu. “Konuyu değiştirebilir miyiz?”

Karşımda keyifle arkasına yaslanan Alaz ona bakmamı bekledi. Pembe keten gömleğiyle sıra dışı çekicilikteydi.

Dudaklarını oynatarak inkâr etmedin dedi. Ona sen de diye karşılık verdim. Kaşlarını kaldırıp bana meydan okudu.

Babam istediğim gibi buna bir son vererek “Biz yaralandığın geceden bahsediyorduk aslında,” dedi. Yüzümde tomurcuklanmaya başlamış gülücük bir rüyadan uyanır gibi beni terk etti. “Sence neden başarılı olamadınız, Riva?” …325

C

Kuğu

Sude Esen

Üzerindeki üniformayı andıran kıyafete baktım ve belindeki tabancayı hissederek hafifçe titredim. Bazen unutuyordum ama o da bir polisti ve yıllar geçse de bu içgüdüler onu hala bırakmamıştı.

Bir şeyler söylemek istedim ancak ağzım açılmadı. O geceye dair hissettiğim tek şey korkunç kahkahalar, patlayan silahlar ve derimi yakmış ateşti. Neyse ki Alaz, bir anda bastıran bir intikam arzusuyla kararmış yüzünü babama döndürdü ve “O gece adam bizi beklediğinden bahsetti,” dedi. “Birinin bizim orada olacağımızı söylediğini düşünüyorum.”

Sahiden de birisinin bizim canımızı yakmak istemesinin düşüncesi bile nefesimi kesti. Parmaklarım alnımdaki yaraya gitti. Böyle yapınca sağ bileğimdeki hasar da göründü. O gecenin kâbusları bir ürperti gibi sırtımda bir anlığına dolanıp kayboldu.

Annem sarsıldığımı fark eden ilk kişi oldu. Çağrı, ben yoğun bakımdayken onun perişan olduğundan bahsetmişti. Fakat şimdi uyanınca karşımda her zamanki sarsılmaz tavrındaydı.

Sanem Özer onu çekecek kameralar artık olmasa da dimdik durmak zorundaydı.

Başka bir mevzunun ferahlığını üzerinde taşıyan sesiyle “Riva’nın yarın doğum günü,” dedi. Sanki başka birinden bahsediyordu. Birkaç saniye idrak edemeyip gözlerimi kırpıştırdım. Yüzümdeki garip ifadeye baktılar. Ellerimi kızarmış yanaklarıma yaslayıp iç çektim. Unutmuş olamazdım.

“Tamamen unuttum.”

Babam sanki heyecanlıydı ve yarını bekle der gibi duruyordu.

Annemse uzanıp omzumu sıvazladı ve gözlerindeki şaşırtıcı 326…

Sude Esen

C

Kuğu

hüznü saklayamayarak “Birlikte kutlayamayacağız diye çok endişelendim,” dedi. Annemin şefkati midemin ta derinliğindeki bir sızı olarak bana döndü. Hayatım bir yerlere doğru savruluyordu.

Buğulu ifademi yüzümden silemezken beni ısıtan bir bakışı alenen üzerimde hissettim. Alaz’ın alevden bakışları tenimdeydi. Neler düşündüğünü anlayamadım, buna fırsatım olmadı da zaten. Bir tabağın hemen ileride yere düşüp kırılmasıyla yerimden sıçradım. Hızlanan kalp atışlarım soluğumu kesmişti, havaya ulaşmak için çırpındım.

Güvendesin.

Birden utanılacak bir şey yapmış gibi hissetmemi engelleyemedim ve titremeye başlayan iki elimi de masanın üzerinde sabitledim, bakışlarımı düşürdüm. Eskiden yalnızca sessizlikten korkardım, şimdiyse tokuşturulan kadeh sesleri bile beni ürkütebiliyordu. Güçsüzleşmiştim.

Babam uzunca Alaz’a baktı. “Biz biraz Sanem’le baş başa kalalım gençler.” Başka bir şey demek istese bile belli etmedi.

Beni rahatlatmak için kıvrılmış dudaklarını görmek istemeyerek yüzüne bakmadım. Bir anda güzel avizelerden yayılan sarı ışıklar fena halde gözümü aldı ve insanların atan bir kalp gibi yükselip alçalan sesleri sanki sinir sistemime saldırdı. Çatırtılar, Alaz, sessizlik. Alaz’ın ellerini üzerimde hissettim. Korktuğum her şey, Çağrı, doğduğum gün.

Sandalyemi ittirerek ayağa kalktım. Uzaklaşmalıyım. Uzaklaş.

Uzaklaş!

Masadan hızlı adımlarla ayrılırken irkilerek kedimi ondan kurtardım. Gururunu kırmış olsam da bir şey demedi, yalnızca bir şey olursa beni tutabilecek kadar yanımda duruyordu. …327

C

Kuğu

Sude Esen

Tetikteydi ve gözlerinde bir şey gördüm. Benim için endişeleniyordu.

Yanıklar, incinmiş elim.

Hatırlayamıyordum. Uyanmıştım ve birileri sanki yüzüme boyalarla ufak yaralar attırmıştı. Bir zaman önce şifam Alaz’ın ellerinden gelir sanıyordum. Şimdiyse zararlı bir alışkanlık gibi hem onu istiyor hem de ondan ne pahasına olursa olsun uzak durmaya çalışıyordum.

Camdan bir kapıyı ittirerek önümüzdeki sahile açıldık. Yol şeridi kaldırımdandı ve düzgün taştan bir yoldu. Hemen solumuzda kumsal ve durgun su Ege Denizi gidip geliyordu.

Bir zamanlar Akdeniz’de olan babamı kıyıda oturup saatlerce bekleyişimi anımsadım. Mert Ali Özer’i bizden alan denizi ikimiz de kıskanıyorduk. Şimdi dalgalar rahat görünüyordu.

Baba evine dönmüştü.

Alaz nefeslerimin rahatladığını fark etti. Başını eğerek “Benim yüzümden bu haldesin,” dedi. Adımlarımız yavaş ama birbirine uygundu.

“Kendim istedim,” diye cevap verdim tereddütsüzce.

“Yine de...”

“Yok, Alaz,” dedim gözlerine bakıp asabi bir şekilde.

“Seni azat etmiştim, hatırlamıyor musun?”

Bu saçma sapan olayı onu suçlar gibi söylemekten kendimi alamadım. Bir şey demedi. Restoranı arkamızda bırakmıştık ve karşımızdan spor kıyafetli, şık giyimli insanlar gelip geçiyordu.

Bu iki yabancının neye sıkıştıklarından haberleri var mıydı?

328…

Sude Esen

C

Kuğu

“Çağrı…”

“Ağabeyin,” diye düzelttim onu, söylemeye utandığını yüzüne vurmak isteyerek.

“Ağabeyimle hiç sandığın gibi bir ilişkimiz olmadı, Riva. Koşullar…” Tıkandı. “İzin vermedi pek. Uzun zaman önceydi.”

Dinlemekle kaçıp gitmek arasında kaldım. Bunun için beni suçlayamazdı. Başımı geriye atıp kendimi serbest bıraktım. İtiraf etmesem de öğrenmeye ihtiyacım vardı.

“Annem sarsıntılı bir evliliğin bitme arifesinde kazara hamile kalmış.” Bunun ve doğurduğu sonuçların acılarını hissetmemek için gözlerimi yumdum. Kimse için üzüntü duymana gerek yok, bu senin acın değil.

“Sonra onun velayetini almak için babamla evlenmiş ve birbirlerine âşık olmuşlar. Çağrı’yla peş peşe doğduk, Riva.” Benim ona destek olmam gerekirken tökezlemeyeyim diye kolumu tuttu. Ne kadar arasam da o gücü kendimde bulamadım.

“Benim ailemi seçtiğini söylemesi bu yüzdendi. Biz… Bir zamanlar birbirimizi severdik.” O harap sevgiyi bir an için Alaz’ın gözlerinde yeniden gördüğümü sandım ama hemen kayboldu. “Annem doktor olmamızı istedi hep. Küçükken iki kardeş birlikte polis olmanın hayalini kurardık. Fakat gün geldiğinde öğrendim ki Çağrı başka bir hayali seçmiş.

Psikiyatrist oldu, sürekli arkamı topladı. Ve ben kendimi hiç, Çağrı annemin gözüne girmek için her şeyi yapıyor diye düşünmekten alamadım.”

…329

Kuğu

C

Sude Esen

Boğazına bir şey takılmış da nefes alamamış gibi duraksadı.

Ne kadar yanlış olduğunu o da biliyordu ama bu yanılgının pençesinden kurtulamayışı onu utandırıyordu.

“Mesleği de malum hep olgun ve anlayışlı olan ağabeyim biz seninle tanıştıktan sonra başka birine dönüştü. İlk defa o zaman gördüm gözlerinde tehlikeli olduğum düşüncesini. Bana her şeye rağmen inanmış olan bir ağabeyi ellerimle yok ettiğimi anlamıştım.” Gözlerini usul usul gözlerime çıkardı. “Seni korumak istiyordu.”

Acının bıçağını göğsümde bir sıkışma olarak hissettim. Belki ben başlatmamıştım ama suçladığım şeye sebep olmuştum. Ne yaptın sen Riva, diye sordum kendime. Bir insanın hayatına zorla dâhil olmak oyun değilmiş, değil mi?

Her şeye rağmen Alaz’ın gözlerinde beni suçlayan hiçbir şey görmedim. Öylesine sarsılmıştım ki hüngür hüngür ağlayıp ona sarılmak istedim. Ama hayır, bir kez olsun ben onu baştan sona dinlemek zorundaydım.

“Hayatımızı yeniden başlatan şeydin. Sen… Sen bizi bir savaştan kurtardın, diğerine attın.”

Sesi düşünceliydi, sanki hala o savaşın sırrını anlayamamıştı.

“Sen beni kendimden kurtarmaya çalışırken o da sana âşık oldu. Yıllardır başlı başına bir sorundum ama o son olayla sınırları aştığımı biliyordum. Buna rağmen beni hala seviyorlar ve ben bu sevgiyi taşıyamıyorum, Riva.”

Tabii ki severler, diye düşündüm. Onun gözlerine ve onu mahzunlaştıran kapkara uzun kirpiklerine bakarken. Senden hiç ayrılmayacak bir ailen var, Alaz. Benimki o kadar hassas bir denge üzerinde ki babam yarın sabah evde olacak mı bilemiyorum.

330…

Sude Esen

C

Kuğu

Ağlamamak için direndim. “Senin o elinin tersiyle ittiklerini keşke elde edebilsem diye şu sahilde kaç kere ağladım haberin var mı?” Ben işaret ettiğim siyah hiçliğe bakıyordum ama o nazarını benden ayırmadı. Tepkilerimden çekinmedi, usulca yaklaşıp omuzlarımdaki şalı düzeltti ve eğilerek kulağıma doğru “Özür dilerim,” diye fısıldadı. Öpeceğini düşünerek hafifçe titredim ama daha fazlasını yapmadı. Korkak.

“Geceden sonra amcam merkezi ayağa kaldırdı.”

Başarısız olduğumuz gece. “Annemler beni görmek istiyorlar ama…” Bunu daha önce kimseye söylememiş gibiydi. “Artık yüzlerine bakamıyorum. Kendimden mi kaçıyorum onlardan mı bilemiyorum.”

Onun ben gittikten sonra o cehennemde yalnız kaldığını düşünmek canımı yaktı. “Nasıl kurtuldun?” dedim kısık sesle.

Sanki uğuldayan sessizliği biraz rahatsız etsem Alaz oradan çıkamayacaktı.

“Dövüşerek.”

“Yaralandın mı?” Gözlerimle onu kontrol ettim ve bunu saklayamadım.

Kalbini işaret etti. “Tam buradan.”

Gülüp geçmek istedim ama bakışları buna izin vermedi.

Gözleri kalbime dokunmak, yarasını bana da hissettirmek ister gibi bakıyordu. “Seni kurtaramayacağımı sandım.”

“O gün…” Bakışlarından kendimi kaçırdım hafifçe kızararak. “Söylediklerinde ciddi miydin?” “Şakayı sevmem.” Yüzümüze ilerideki kafenin canlı ışıkları vuruyorken keten gömleğinin onu ne denli yakışıklı gösterdiğini düşündüm. O da beni düşünüyormuş gibi “Bir …331

Kuğu

C

Sude Esen

uyuşturucu tacirinin kızı olmadığın zamanlarda daha güzel oluyorsun,” dedi.

Somurttum. Sersem bir ifadeyle elini saçlarına attı. “Hoşuna gider diye düşünmüştüm.”

“Gitmedi,” diye ona teminat verdim. “Bir saniye bile.”

Sessizleşip yürümeye devam ettik. Hava tertemiz ve zihin açıcıydı. Kalbim ellerimdeydi sanki. Kırılmasın diye Alaz’dan saklamaya uğraşıyordum ama gizlenmiş bir kalp neye yarardı ki?

Dudaklarımı toplayıp hafifçe ona baktım. Ben çöktükçe o iyileşmişti sanki. Biraz daha kilo almıştı ve yanaklarındaki kırmızılıklar buğday tenine rağmen belirgindi. Sanırım içindeki bazı karanlık kuyulardan çıkabilmiş, kendini aşabilmişti. Bu düşünceme cevap verircesine “Seni onun hatırına bırakabileceğimi sandım,” dedi. Yüzüne baktığımı görmüştü. “Hastanedeyken yanına gelmedim tüm bu şeylerden ama bütün gece telefonda bekledim.”

Söyleyecekleri için cesarete ihtiyacı vardı. Bekledim. “Çağrı benim olamadığım her şey. Seni çok seviyor. Ama Riva ben artık o fevri adam değilim. Seni ona verirsem öleceğim.” Şimdi artık onun da kalbi ellerindeydi. Yüzüme ve yaralarıma özlemle bakıyordu. Yolun ortasında ilerlemeyi kestim ve bir mekânın ışıkları altında durdum sadece. Bir cevapmış gibi yakınıma geldi. Şimdi yüzü arkadaki ışıkların yerini almış, onun hatlarını gölgelendirmişti. Soluk tenine, parlak gözlerine ve ince yüzüne baktım. Üzerindekilerle hala tasasız bir genç gibi duruyordu, hala büyümemiş gibi. Onun tam zıddıydım.

Yuvarlak yüzüm, sarı saçlarımla bir paranın iki yüzü gibi farklıydık. Ama… Birbirimize aittik.

332…

Sude Esen

C

Kuğu

Biraz daha yaklaştı. Parmaklarıyla nazikçe çenemi kavradı ve başımı kaldırdı. Bana bakmıyordu. Parfümünü duyarken içim daha da karmaşıklaştı, nefesimi tuttum. Dudakları yanağıma sürttü.

“Bu, yaşlarımız yaklaştığı için,” dedi ve hafifçe dudağımın kenarına bir öpücük kondurdu. Daha fazlasını istedim. Çok daha fazlasını. Buna rağmen yalnızca “Kaç yaşındasın?” diye sordum. Ilık eliyle elimi kavrayıp istediğim cevabı yüzüme fısıldadı ve uzun bir süre öylece kaldı.

…333

Kuğu

C

Sude Esen

41. Bölüm 24

Yirmi dört.

Annemin tasarladığı kalemlerden birini kâğıtta oynatmaya çalışıyordum ama yok, bu sayıdan başka hiçbir şey yazmıyordu. Umutsuzca iç çektim ve aklımı ondan ve penceresinden uzaklaştırmaya çalıştım. Bir de yan yana olsak ne olurdu kim bilir?

Babam ve annem elime bir Cooper anahtarı tutuşturarak birkaç saat önce kutlamışlardı doğum günümü. Alaz ise onların yanında durmuş ve beğendiğini söylemişti. İkinci bir kutlamaya ihtiyacı olmadığını biliyordu, dün gece çok daha fazlasını yapmıştı. Ama içten içe ondan da bir hediye bekliyordum. Bir armağan, bir anı. Ondan bir parça.

Tüm bunların yanı sıra beklediğim bir şey daha vardı: Çağrı’nın nice seneler dileği. Buna ihtiyacım olduğunu biliyordum.

Hiç yalnız kalmama izin vermemiş, hastanede saatlerce başımda beklemiş, gece benimle kalmıştı. O Alaz’ın olamadığı her şeydi. Yanlış olduğunu bildiğim halde beni tamamladığını düşünüyordum. Çağrı olmasaydı yarım kalacağımı biliyordum, bunu hissediyordum. O benim koruyucumdu.

Pes ederek kalemimi bıraktım ve beni bir mıknatıs gibi kendine çeken pencereme yaklaştım. Cama çıktığımda Alaz’ı değil, onun kâküllü, ela gözlü ağabeyini gördüm. Kapımdaydı.

Ne gidebiliyor ne de kapımı çalabiliyordu.

334…

Sude Esen

C

Kuğu

Tereddüt etmedim bile, hızımı aldığım gibi kapıya, kapıdan da bahçeye fırladım. Beni gördüğünde –özellikle de yüzümdeki ifadeyi- yüzü umutla aydınlandı. O bana bir adım attı, ben ona on tane… İyice yaklaştığımda arkasına sakladığı ufak bir buketi bana uzatmak istedi ama sarılmak için üzerine atladığımda çiçeği umursamıyordum bile. Kollarımın arasında kısık gülüşlerini hissettim. Bugün hava mükemmeldi. Çağrı’nın ancak parmak uçlarında uzanabildiğim saçları parlak güneşle sarıya dönmüştü. Heyecanımı dizginleyip geri çekildiğimde ikimizin de kâkülleri dağılmıştı ve çiçeklerden birkaçı ezilmişti.

Onlara bakınca dudağımı ısırdım ve “Üzgünüm,” dedim hafif bir utançla. Sürprizi mahvetmiştim.

Gökten gelen o kusursuz ışıkla gözleri aydınlandı ve bir elini çiçekten ayırarak bu sefer o bana sıkıca sarıldı. Gülümsemeye devam ettim ama attığım kahkaha çiçeğin biraz daha ezildiğini görmemle oldu. Çağrı da gülerek çenesiyle onu işaret etti. “Üzülme.”

Gözlerimiz yeniden birbirimizi bulduğunda buketi elinden aldım ve özlemle kısılan bakışlarına “Beni affedebilecek misin?” diye sordum. İri gözlerini daha da açarak “Saçmalama,” dedi. “Sonuna kadar haklıydın.”

Aramızda birbirimizin tepkilerini ölçmeye yarayan bir boşluk oluştu birkaç saniye için. Aklımdan bir sürü şey geçti. Bana bu kadar yakın olup da hiçbir şey söylememesi… Farklı şekillerde olsa da ben de ona aynısını yapmıştım.

Gözlerim çiçeğe kayınca bir şey, tıpkı bir tuzak gibi zihnime kuruldu. Alaz, Çağrı’yla ilgili bir şey söylemişti. Biraz korku, çokça merakla baktım dikkatle beni izleyen gözlerine. Onu …335

Kuğu

C

Sude Esen

üzmek, istediğim son şeydi. Ancak düşmanlıkla söylenmiş alelade bir şey miydi, yoksa doğru muydu? Çağrı yasak sorumu yumuşak bir tebessümle yanıtladı.

“Doğruyu söylüyor,” dedi. “Alaz ketum ve baş belasıdır. Ama yalan söylemez.”

Ne yapacağımı bilemiyordum, öylece durdum ve garip bir durumda değilmişim gibi davranmaya çalıştım. Bir de gözlerimden ne düşündüğümü anlayabilen bir süper gücü yokmuş gibi… Psikiyatrist olmak garip bir şey olmalıydı.

“Sana aşkımı doğru dürüst itiraf edemeyeceğime inanamıyorum ama kaçınılmaz son buydu.” Her şey bitmiş gibi davranmakta ustaydık. “Kardeşimle daha mutlu olacaksın.”

Ağzımı bir şeyler söylemek için açtım ama sıkılmış bir tavırla eğilip dudaklarıma minik bir öpücük kondurdu. Şaşırmam gerekirdi ama bunun olacağını biliyormuşçasına sakindim.

Dostça olsa da dokunuşundaki vedayı hissettim. Bir daha eskisi gibi olamayacaktık.

Geriye çekildiğinde görüş alanım açıldı ve gözlerim ağır çekimde hemen ileride olan Alaz’a takıldı. İkimize kilitlenip kalmıştı. Önce kaşlarını çatıp anlamaya çalıştı, yapamamış olacak ki ağzı açılıp kapandı. Yumruklarını sıkarken bir yandan da gömleğinin kolunu bileğine doğru çekiştirdi.

Korku içinde beni terk eder diye bekledim ama aksine bize doğru yavaş adımlar attı. Bedeni ise sakin tavrının bir kontrol çabası olduğunu söylüyordu. Derin bir nefes aldım, beni bırakıp gitmemişti. Kısa adımları yanımızda durduğunda uzanıp elimi tuttu gözlerini kardeşinden ayırmayarak.

336…

Sude Esen

C

Kuğu

“Seni bir kez olsun kalpten sevebileceğimi düşünmüştüm, Erata,” dedi son kelimeyi tükürür gibi söyleyerek. Çağrı’nın gerçek soyadını ilk defa duyuyordum.

Anlaşılıyordu ki bu harf farklılıkları onlar için bir utanç kaynağıydı. Çağrı sinirlenmedi. Hiçbir şey yapmadı. Benim gibi o da Alaz’ın yanlış düşündüğünü biliyordu. Yalnızca alayla gülümsedi ve “Daha önce sevmedin sanki” dedi.

“Hata yaptım.” Çağrı bu sözünden sonra sadece onun pişman olacağını bilerek daha çok gülümsedi. “Onları düzeltmede sana bol şans.”

Tamamen bana döndü. Çiçeklere baktıktan sonra işaret parmağının tersini hafifçe yanağıma sürttü ve gitmeye hazırlandı. “Doğduğun için kendimi çok şanslı hissediyorum.”

Hayatımın en ilginç dileğini Alaz’ın elini tutarken onun ağabeyinden almıştım. Bunu Çağrı’dan başkası yapamazdı.

Tam yanımızdan ayrılacakken Simla teyzenin verandadan üçümüzü de olduğumuz yere mıhlayan telaşlı sesini duyduk.

“Riva! Baban…” ***** Hayatım gerçekten de kehanetinde bulunduğum gibi bir yere savruluyordu. Yerleşik zemininden ayrılıyor, katmanlarını kıra kıra en dibi hedefliyordu. Depremleri ise hepimizi sarsıyordu.

Babamı çok seviyordum, benden koparıp alınması hep göz ardı ettiğim, gerçekleşmesi mümkün olmayan bir şeydi.

Tanrım lütfen yarın sabah evimizde uyanalım.

…337

Kuğu

C

Sude Esen

Günbatımı yaklaşırken iki araba çıkmıştık yola. Çağrı’nın yakasını bırakmamıştım ve Simla teyzeye de gelmemesi için yalvarmıştım. Eğer yakınımda olursa bir saniye bile güçlü duramayacağımı biliyordum. Duaları faydasızdı.

Annemse kelepçeli babamla birlikte çoktan gitmişti.

Emri veren adamın ismini sürekli, tekrar tekrar tekrarlıyordum. Mithat Göze. Mithat Göze. Çat. Mithat Göze.

Mithat Göze. Çat. Beni önce sevgilimi almakla tehdit etmişti, şimdiyse babamın bileklerini tutmuştu. Çağrı arabasının camını kafamla kırmayayım diye indirdi.

“Nefes al.”

Sert sesi beni daha da çok öfkelendirdi. “O herifin canını alacağım…”

Başını iki yana sallayıp biraz daha gaza bastı. İstanbul’a giden bu uzun yolu ezbere biliyordu. “Baban çok tecrübeli bir polisti, Riva. Ne yapılacağını o bilir.”

“Tutuklanmış diyorum, Çağrı,” diye çıkıştım ona.

“Bilse bile yapabilir mi?” İnat ve Göze’ye duyduğum o pis öfkeyle gözlerimi bana bakması için üzerine diktim. O, yoldan ayırdığı bir anlık bakışında bana yansıtmamaya çalıştığı umutsuzluğu yakaladım. Serbest kalabileceğine inanmıyordu.

Bu son damla olmuştu. Gözyaşlarım duyduğum amansız öfkeyle birlikte güçsüz bileklerimden aşağı aktılar. Üstüm başım acı ve isyan doldu. Kendimi dizginleyemedim, bir çıkış bulamadım, suçlamaların bir iftira olduğunu söyleyemedim.

“Onu kaybetmek istemiyorum,” demeye çalıştım boğuklaşan sesimle. Çağrı başındaki ağrıyla baş edemedi ve 338…

Sude Esen

C

Kuğu

torpidodan bir ağrı kesici vermemi istedi. Verdiğimdeyse de elimi bırakmadı, bir yandan da dikkatlice sinyal verip diğer şeride geçti. Artık ne kadar yol aldık söyleyemez hale gelmiştim.

“Ben de seni kaybetmek istemiyorum. Mahvettin kendini, uyu biraz.”

Kahır içinde, gözlerimi geniş yolun kenarında hızla geçip giden tarlalara baktım. Gerilerde, dağların eteklerinde, hayal edemeyeceğim kadar güzel evler vardı. “Annem ağlamaktan konuşamıyordu.” Biraz nefes alabilmek için kendimi dikleştirdim ama rüzgâr hızlı gittiğimizden saçlarımı karıştırıp beni sersemletti. “Keşke biz de peşlerinden uçakla gitseydik.”

Camı kapatırken gözyaşlarımın iz yaptığı yüzüme iyi olduğumu görebilmek için bir kez daha baktı. “Annene pek benzemiyorsun.”

Bir an için aklım saçlarımıza, burunlarımızın şekline, tavırlarımıza ve huylarımıza kaydı. Nefes alışverişim düzeldi ve aldığım havayı fark edebildiğimi gördüm. Gelecek kaygılarından uzaklaşmış, buraya, Çağrı’nın sorusuna geri dönmüştüm. Yumuşak sesi kafamın içinde yeniden çaldı ve neden psikiyatrist olmayı seçtiğini anladım.

“Daha çok teyzemin gençliği-“ Hani olur ya… Bir düşüncenin içinizde olgunlaştığını bilmeden yaşarsınız ya, sonra birine bir şey anlatırken birden ortaya çıkıverir. İşte bu söz öbekleri ağzımdan çıkmaya başlar başlamaz her şey durdu. Gözyaşlarım, tarlalar, arkamızdaki BMW. Hepsi. Ben ne olduğunu anlamıştım.

…339

C

Kuğu

Sude Esen

Güneş alçalırken ardında kan izi gibi turuncu lekeler bırakıyordu. Tekerlekler dönerken tepelerin alçalıp yükseldiğini görebiliyordum. Kanım kulaklarımda uğulduyordu. Zihnimin engelleri kalktıkça ellerim uyuşuyordu. Buna rağmen telefonu bulup çıkartabildim ve Alaz’ı, Çağrı’nın “Ne oldu?” sorularını yanıtlamadan aradım.

Alaz telefonu ters bir sesle açtı. “Bir şey mi oldu?”

Kalbimin her seferinde daha fazla kırılamayacağını zannediyordum fakat gerçekler ve Alaz beni tekmelenmiş bir yavru köpek gibi hissettiriyorlardı. Kelimeler boğazımdan çıkmıyordu. Sarsılmış bir halde olduğunu fark edip sesini yumuşattı. “Bir şey mi oldu, Riva?”

“Sahte görüntüleri kimin düzenlediğini biliyor musun?” diye sordum, sesimin olabildiğince güçlü çıkmasına çabalayarak. Gözyaşlarım kurumamıştı. Çağrı biraz daha hızlı gitmeye başladı. Arabanın motoru göğüs kafesimde vızıldıyordu. Kayıyorduk. Aşağı doğru.

“Babamı kimin suçladığını biliyor musun?”

Sesimdeki saklamaya çalıştığım dehşetten öylesine aramadığımı anlamıştı. Kalp atışı gibi vuran saniyelerde vereceği cevabı bekledim. Alaz biliyordu, babam ona benden daha çok şey anlatmıştı.

“Mithat Göze.”

Bizi böylesine birbirine bağlayan, bizi böylesine birbirimizden ayıran adamın ismini duyduğumda kulaklarımın ucuna dek kızardım. Artık tamamen emindim, birkaç kez gözlerimi kırpıştırıp tüm bunları sindirmeye çalıştım.

Yutkunamıyordum.

340…

Sude Esen

C

Kuğu

Alaz’ın diğer taraftaki endişesi benim sessizliğimle büyüyordu. Kendi kendime mırıldanır gibi kısık sesle “Annemle Mithat Göze’nin daha önceden ilişkisi varmış,” dedim. Çağrı’nın dikkati dağılmıştı. Kendimi içten dışa patlamaya hazır bir bomba gibi hissediyordum. “Mithat, babamdan senelerdir annemin intikamını almaya çalışıyor.” Çağrı iyiden iyiye şok olmuştu. Gözleri bende olduğu için bir an bariyerlere giriyorduk ama son anda arabanın burnunu düzeltmeyi başarabildi. Bütün hayatımızın aptal bir herifin sapıkça aşkı yüzünden mahvolduğunu anlayınca histerik bir kahkaha attım. Aklımı yitirecektim. Güneş alçalmaya devam ediyordu. Alaz ağladığımı beni görmese de anladı. “Riva,” dedi panik yayılan ses tonunu belli etmemeye çalışarak.

“Geliyorum. Seni alacağım.”

Daha arama sonlanmadan saatlerce arkamızda kalmış BMW’si birden ciyaklayarak öne atıldı. Çağrı ise aceleyle aynaları kontrol etti. “Ne yapıyor bu?” dedi. Artık direksiyonu iki eliyle kontrol ediyor ve kaza yapmayalım diye var gücüyle uğraş veriyordu. Bir hayalet gibi bembeyaz olmuşken “Beni almaya geliyor,” diye fısıldadım. Çağrı ise hepimizin hayatını tehlikeye atan kardeşi yüzünden sinir küpüne dönmüştü ve her ne kadar fark etmese de oyunu sürdürmeye devam ediyordu. Öne bir Alaz geçiyordu bir Çağrı. Yan yana olduğumuz bir sırada camın ardından Jülide’yle göz göze geldim. Yalnızca başını hafifçe iki yana salladı.

Kemerime tutunarak Çağrı’ya “Kes şunu,” dedim. “Şu lanet savaştan bir çekilin.”

Sen bizi bir savaştan kurtardın, diğerine attın. …341

Kuğu

C

Sude Esen

Yüzümü ellerimin arasına aldım. Hayır, ben bir şey yapmadım. Hayatlarınıza hiç karışmadım. Lütfen, unutun. Siz ailesiniz.

“Siz ailesiniz,” dedim boğuk sesimle. Bir fısıltıyı andırsa da her nasılsa Çağrı bunu duydu ve irkildi. Sanki bundan başka hiçbir cümleden etkilenmeyecekti de ben doğru şeyi bulmuş ve söylemiştim.

Bir rüyadan uyanır gibi gözlerini kırpıştırdı. Saçları diken diken olmuş, kâkülleri çarpılmıştı. Hafifçe yavaşladı ve sağımızda kalan bir dinlenme tesisine saptı. Alaz’ın arabası ise onu affetmedi, saniyesi saniyesine önümüze kırdı. İki araba da birbirine girecekken son anda fren yaptılar. Çağrı’nın arabasının burnu Jülide’nin kapısından biraz gerideydi. Şok içinde birbirimize baktık.

Bir tek Alaz onu yakıp yıkan, ona yanlış kararlar aldıran, gözlerini alev alev yakan öfkesiyle hızlıca arabasından indi ve bize doğru gelmeye başladı. Çağrı sakinliğini yeniden bir zırh gibi üzerine geçirmişti.

Karşısındakinin kardeşi olduğunu biliyordu.

Biz de indik.

Alaz bir mengene gibi bileğimi kavradığında kendimi bir kavgaya daha hazırlamıştım. Artık ağlamadığımı, korkunun bütün duygularımı dondurduğunu fark ettim. İçimde yeterince fırtına kopuyordu zaten, bir de sevdiğim iki insanın birbirlerini yok etmelerine dayanamıyordum.

Birden bir hareketlilik dikkatimizi dağıttı. Jülide yere eğilmişti ve bir arabanın önüne kusuyordu. Çağrı ona yardım etmeye koşana kadar gözlerime inanamadım. Kendimi insanüstü biri olduğunu inandırdığım kızın rengi atmıştı ve en kötü 342…

Sude Esen

C

Kuğu

zamanlarından birini yaşıyor gibiydi. Ben korkuyla bakmayla devam ederken Çağrı onun saçlarını tuttu.

“Tamam, yok bir şey. Tamam…” Çağrı’nın yumuşak sesleriyle birlikte gözlerimi Alaz’a çıkardım, yaptığı şey tam karşısındaydı işte. Ağzı hafifçe aralanmıştı, kaçıp gidecekmiş gibi duruyordu. Daha o an anladım onun da Jülide’yi hiç böyle görmediğini.

Jülide. Onu ilk kez bol bir bluz giyerken görüyordum, uzun kızıl saçları darmadağınıktı. Dizleri yerdeyken gözümde daha da ufak gözüktü. Sık sık unutuyor olsam da o genç bir kadındı.

Gözleri artık duygudan yoksun değildi, sanki yardım istiyordu.

Onları yumup arkaya devrildiğinde onun yerine rahat bir nefes aldım.

Ve sonra bir şey hatırladım. Çağrı, Alaz’ın beni sevdiğini söylerken Jülide beni bırakmış, kimsenin görmediğini sanarak elini karnına atmıştı. Omurgamdan yukarı bir ürperti tırmanırken buz kestim.

Bileklerimi Alaz’ın derimi yakan tutuşundan kurtardım ve birkaç adım gerilerken kendimi Jülide’ye bakmaktan alamadım. Kızarmış, güçsüz düşmüştü. Gerçek, bir kâbus gibi kulağıma fısıldandı.

O hamileydi.

…343

Kuğu

C

Sude Esen

42. Bölüm En Zor Karar

Kahverengi, delici, kalbini ve ruhunu kesip biçen acımasız dallar hayal etmiştim ama Bodrum-İstanbul yolu yılın bu zamanında fazla umutluydu. Tomurcuklar rengi yerine gelmiş nemli dallardan fırlamışlardı ve renk cümbüşü oluşturmadan önceki son birkaç günleriydi.

Burnuma yemek kokusu geldiğinde kendimi kötü hissetmemeye zorladım. Ancak bu, şu zamanda çok zordu. Çaprazımdaki kızıl kızın durumundan Alaz’ın sorumlu olup olmadığını bilmek istiyordum. Beni sevip sevmediğini; yaşımıza, gençliğimize ve sevgime ihanet edip etmediğini çaresizce bilmek istiyordum. Ben babamın yanında olmak istiyordum. Çağrı “Ne zaman hastalandın bu kadar?” diye sordu, kızın üzerindeki ceketini düzelterek. Sırtımda yükselen ürpertiyi yok saymaya çabalayarak dinlenme tesisinin zayıf tabağına gömüldüm iyice.

Jülide ona bakmıyordu. Hiçbir şey söylemedi. Yalnızca kolu kanadı kırılmış gibi gözlerini düşürmüştü ve teni solgundu.

Tabağını ittirerek “Bana dokundu,” dedi. Çocuk yüzünden.

Kalbimin acısından boğulmamaya çalıştım. Alaz avcı bakışlarını ondan bana taşıdı. Her an bir şey olacakmış gibi tetikteydi. Sanki hangimizin önce yıkılacağını tahmin etmek istiyordu. Üzerime doğru eğilerek biraz daha yakından baktı

344…

Sude Esen

C

Kuğu

bana. Dokunmak istiyordu, dokunamıyordu. Hangimiz hangimize daha fazla kırgındı kestiremiyorduk.

Jülide ikimize şöyle bir baktı ve boğazına bir şey kaçmış gibi iki büklüm olarak kalktı. “Benim tuvalete gitmem lazım.”

Onu durduran olmadı çünkü Çağrı da gözlerini bize dikmişti.

Bir diplomasi savaşını andırıyordu bu, yanlış bir sözde veya harekette savaş çıkacaktı. Alaz’ın parfümünü duyar olmuştum.

Gece ayazıyla siyahın karıştığı bir kokuydu bu. Yorgun gözüküyordu. Gözlüklerini takmamıştı ve böyle yüzüne baktığımda içten içe o çerçeveli çocuğu özlediğimi biliyordum. Ama o Alaz başkaydı, bu çok başka.

Beni bana gelişiyle, benden gidişiyle hep korkutuyordu. Bir uçurum kenarında birbirimizle dans ediyorduk gözlerimiz kapalı.

Hala çok korkuyordum ve kalbim kırıktı. Yüzüne baktığımda ben hastanede cayır cayır yanarken elimi tutmadığı geliyordu aklıma. Motoru tekrar tekrar Gece’nin önünden uzaklaşıp ağlayan halimi yalnız bırakıyordu. Kısık gözlerine beni biraz daha yakıp yıksın diye baktım. Kaçmaya çalıştıkça ayaklarım ona olan aşkıma takılıyordu.

Onları irkiltecek kadar hızlı kalktım ayağa. Boğazıma yükselen safrayı kontrol etmeye çalışarak Çağrı’ya doğru “Yemeyeceğim,” dedim.

Yiyemiyorum.

Ayaklarımın, kollarımın ve bacaklarımın farkında olmadan, yalnızca kalbimin çarpıntısıyla attım adımlarımı ileriye doğru.

Ne iki kardeşin yalnız kalınca neyden bahsedeceklerini biliyordum ne de Jülide’nin peşinden giderek ne yaptığımı. …345

C

Kuğu

Sude Esen

Kapıyı ittirerek açtığımda onu aynanın önünde buldum.

Ellerini lavaboya dayamış kendine bakıyordu. O gözlerde ne gördü merak ettim. Yüzümdeki ifadeyi silerek yanındaki lavaboya ilerledim ve suyu açtım. Ellerimi yıkamak yerine kanımda müthiş bir öfke hissettim. Alaz bu işin neresinde diye bağırmak istedim ama bunun yerine gözlerimi aynadan ona sabitledim.

Dudakları alayla kıvrıldı ama bu haliyle daha çok acı çeker gibiydi. Geleceğimi biliyordu. Sesim bir konuşma yapıyormuşçasına gür çıktı. “Biliyorum.”

Suya bakmayı tercih etti. Kesintisiz akan sıvı, sesiyle onu rahatsız ediyordu. Yüzünü buruşturdu. Arkasındaki siyah duvar ve loş ışıkta saçları acı bir kırmızıydı.

“Bir bebek var.”

Her şeyin ortasında. Babam var. Bizi ayıracak sonsuz şey var ve ona çok aşığım.

Jülide inkâr etmedi. Tek gözünden süzülen yaşı onu sinir etmiş gibi hızlıca elinin tersiyle sildi. Artık yüzünde yaşa dair tek bir iz bile yoktu. “Biliyor musun?” dedi durgun, temkinli bir sesle. “Senin onu ne denli sevdiğinden bir türlü emin olamıyorum.”

O zaman bunun tam tersi olsa hayatımızın bir nebze yoluna gireceğini anlamamıştım. Bunun yerine belalı, sataşmaya yer arayan ifademle ona bakmaya devam etmiştim. Öfkem bir çığ gibi, akıp giden su gibi büyüyordu.

“Alaz artık kendinden emin, hayatına girmek istiyor.”

346…

Sude Esen

C

Kuğu

Bu bildiğim gerçek, Jülide’nin bir kez daha yüzüme vurmasıyla somutlaşıp elle tutulur bir hale geldi. Neden bir sevinç ekini dahi yoktu içimde? Çünkü yanında ailen yok. Bir daha hiç olmayabilir de.

Sakin, soğuk, kendimi bile rahatsız ettiğim buz kesmiş bir sesle “Zaten hayatımın her yerinde,” dedim. “Zihnimde bile hayaletleri var. Nereye dönsem onu buluyorum.”

Jülide destek aldığı mermere biraz daha sıkı tutunmak için kıpırdandı. Zar zor seçtiğim kırmızılık kulaklarının uçlarından boynuna yayıldı. Ve göz ucuyla bana baktı, açık seçik rahatsız oluyordu.

“Ve sen de ona âşıksın, değil mi?” diye seslendim aynaya doğru. Ne dersem diyeyim ondan korkuyordum, onun bize getireceklerinden korkuyordum.

Alaz’la kalan son bağımı yırttığım kâğıt parçasıyla bile isteye yok etmiştim. Bu bir soru değildi. Cevaplamaya gerek duymadı. Yalnızca nasıl anladığıma şaşırmıştı. Kalbimin kırıkları içinde boğulmamaya çalıştım. Basık mekânda ölecekmiş gibi hissederken nefes almaya zorladım kendimi.

“Bunu… Bunu anlamadım,” dedim göğsüme dokunarak. “Hissettim.” Onu inandırmak isteyerek başımı iki yana salladım. “Bakışını görmedim, bugüne dek yanınıza geldiğimde kalbinin kırıldığını fark etmedim. Ama bir şey, bunu hep buraya fısıldadı.”

“Ben Alaz’a ağır geliyorum,” dedi boğuk bir sesle. Su, zamanımız gibi akıyor, akıyor; içimizdeki bir şeylerin kılığında bizi terk ediyordu. “Gözlerime baktığında yaşadıklarını buluyor.” …347

C

Kuğu

Sude Esen

Ne diyeceğimi bilemedim. Farkındaydık. Jülide’nin gözlerine baktığında geçmişi, benimkilere baktığında korktuğu geleceği görüyordu.

“Alaz’ı ne kadar sevdiğini merak ediyorum,” dedi yeniden havalandırmanın ve suyun sesi artıp bizi yutmadan önce karnına bakarak. Isı, sancılarımızla artıyordu. Ben onun aksine baktığı yere bakmaya cesaret edemedim.

Ona sormadım. Soramadım. Alaz’ın babamı kurtarırken son bir kez yanımda olmasını istiyordum. Gerçek beni yaralayacaksa şayet babamı yanıma alana dek bilmek istemiyordum.

Musluğa avcumu bastırdım ve tok bir sesle işkenceye bir son verdim.

“Terk edecek kadar.” ***** Gök tenimi ısırırken telefonumun sesiyle sıçradım.

Darmadağınıktım, üstelik korkuyordum da. Ekranda teyzemin numarasını gördüğümde o günün geldiğini anladım.

Ayaklarım zemine daha sıkı tutunmak için bana yalvardılar adeta. Mithat’ın dosyalarını ona gönderdiğimi unutuvermiştim.

Ellerimin titremesini, yorgunluğumu ve bulantımı yok sayarak onu kulağıma götürdüm.

“Riva,” dedi teyzem. Sesi neşeden yoksundu ve benimle konuşurken bir yandan da elindeki kâğıtları onları gözleriyle delecekmiş gibi baktığını tahmin edebiliyordum.

“Gönderdiğin belgeleri incelemiştim ama bir şey için bekledim.”

348…

Sude Esen

C

Kuğu

Onu dinlediğimi belirtmek için bir şeyler mırıldandım ve devam etmesini istedim. “Çok az ömrünün kaldığını biliyor olmalısın.”

Sevdiğim adamı benden çalmak isteyen ve babamı ömrü boyunca kalacağı bir hapse tıkmak isteyen adam ölüyordu, evet, bunu çok iyi biliyordum.

Yarım kalan işlerini bitirip öyle gidecekti.

“Evet,” dedim. Dudaklarım titriyordu.

“Bir şeyler bulduk,” diye devam etti, arkadan kâğıt sesleri duyulurken. Burada, yanımda olmasının bende nasıl bir etki yapacağını merak ettim. Babamı henüz öğrenmemiş olmalıydı.

“Akciğer kanseri üçüncü kromozomla ilgili. Tedavi şansı var. Zor ama ölümü kabullenmekten daha iyi.”

Konuşamadım. Yapamayacağımı biliyormuş gibi benden bir cevap beklemedi. Yalnızca fazla umut vermek istemeyen, ciddi ama heyecanlı bir sesle “Onu bize getir,” dedi.

“Tamam,” diyebildim. Alaz’ın tasmasını aşkım için yırtmıştım ama onun hayatını hırsım için gözden çıkartmayacaktım. Teyzem ve ben gözü umutsuzluktan körleşmiş bir adamı kurtarmayı deneyecektik. Her şeyi yapacaktık.

Telefonu cebime geri atmıştım ki zaman yavaşladı ve dizlerimin bağı çözüldü. Belime sarılmış iki kolu ve düşmesin diye bana yaslanmış kişiyi de o an hissettim. Alaz. Başka eller düşüşümü yavaşlatırken böyle bir yokuştan atamazdı beni.

“Kendinde değilsin,” derken endişeli bir sesle beni kucakladı. Gözleri yüzümdeki ifadede bir çatlak, alnımdaki …349

Kuğu

C

Sude Esen

çizgilerde bir şey bulabilmek için dolaştılar. Hadi ya, diye düşündüm bulanık bir öfke hissederken. Kendimi buna zorlarken. Kalbimi ondan korumalıydım.

Sık, bana söz hakkı vermeyen adımlarla otoparka doğru ilerledik. Alacakaranlıktaki arabasına yöneldi. Ellerimi göğsüne koyup güçsüzce ittirdim ve “Beni bırak,” diye itiraz ettim. Parmaklarım yalnızca etine batmıştı. Bu çabamın faydasız olduğunu ikimiz de biliyorduk ama artık hayatımla ilgili bir söz söylemek istiyordum.

Biri bir bebek dünyaya getirecekti, bir yaşam verecekti bize; diğeri gün geçtikçe güçsüzleşen nefesiyle çok şey alıp götürecekti bizden. Pamuk ipliğine bağlı hayatım onlar tarafından çekiştiriliyorlardı.

Alaz’ın beni kurtaramamasına sinirliydim. Biliyorsun, dedim kendi kendime. O sadece intikam almayı becerir.

“Bırakmam,” dedi ben tutuşunun sıkılaştığını hissederken. Kelimeleri kulağımı okşuyordu ama yüreğimin penceresinden giren bir soğuk içimi buz gibi yapmıştı. Babamı kaybetmek istemiyordum, onu Jülide’ye vermek istemiyordum. Gözyaşlarımı görmemek için artık yüzüme bakmıyordu. Göz ucuyla yalnızca çenesini sıktığını ve arabasına baktığını gördüm.

“Gelmeyeceğim seninle,” dedim kısık sesle hıçkırmamak için.

“Gelme,” diye cevapladı beni suyuma gider gibi yumuşak bir sesle. Ancak beni çoktan ön koltuğa bırakmış, kemerimi bağlamıştı. Saçlarımı, yüzümü rahatlatması için geriye atıp belli belirsiz okşarken gözlerimi yumup bir süre için her şeyi kapattım.

350…

Sude Esen

C

Kuğu

Gelmiyorum. Yolundan. ***** Gece inmiş olmalıydı. Araba ilk durduğunda gördüğüm kâbusların etkisiyle ellerimi yüzüme atıp kıpırdanmış ama uyanamamıştım. Çokça buna izin vermiştim. Sanki kötü rüyalarla hazırlanıyordum yaşayacağım şeylere. İkinci durduğunda sesler artmaya başlamıştı ve gözlerim kendiliğinden kırpışarak açıldılar. Mide bulantım, öfkem, korkum, hepsi sıfırlanmıştı. İlk bir dakika hızlı doğrulduğum için başıma saplanan zonklama haricinde hiçbir şey hissetmedim. Sonra Alaz’ı gördüm. Sol taraftan ön camın önünden dolanarak geldi ve kapımı açtı.

Saçları taranmıştı ve gömleğinin üzerine kurşungeçirmez yelek geçirmişti. Yeleğin üzerinde mavili polislik armaları vardı.

Alaz’ı ilk kez böyle görüyordum. Şaşkınlıkla uyku halinden sıyrılıp kendime geldim. Kalp atışlarım hızlandı, kıpırdandım. Üzerimi eğildiğinde beni öpecek sandım ama kemerimi çözdü.

Gözlerini yakalamaya çalışarak ona baktım. Alnındaki damarlardan biri belirginleşmişti ve çenesini sıkmıştı. Bir yay gibi gergindi.

“Neredeyiz?” diye sordum arabadan çıkarken.

Gerginden sessizliğe bürünmesi beni çileden çıkarıyordu ve…

Korkutuyordu. Etrafıma baktım. Her yerde yapay ışıklar ve duvarda yatay şeritler vardı. Bir an bir tür hapishanedeyiz sanıp arabaya tutundum ama sonra kolonlardaki sayıları ve etraftaki arabaları fark ettim. Sadece bir otoparktaydık. Her yerde egzoz kokusu vardı.

…351

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz korkmamdan rahatsız oldu. Bana öfkeli değildi ancak taktığı merhametsiz maske beni yaralamaya yetti. “Gökdelenin altındayız,” dedi. “Benimle gel.”

Arkamı döndüğümde Çağrı’nın arabasını arabamızın yanında park etmiş bir şekilde buldum. İkisinin de bagajı açıktı ve eğildiği için Çağrı’nın yalnızca yarısını görebiliyordum. Jülide de yelek giymişti, göz göze geldiğimizde kendimi yürümekte tereddüt eder halde buldum. Beni güçsüz haliyle bile çaresizliğe düşürebiliyordu.

Alaz vakit kaybetmeden arabasındaki iki tabancayı beline yerleştirdi. Çağrı ise doğrulduğunda bana kırılgan bir şeymişim gibi hafifçe gülümsedi ve benim yeleğimi uzattı.

Sorgulamadan alıp giydim. Gözlerimin önünde bir sürü silah bulunuyordu. Jülide ve Alaz olabildiğince ağır şekilde kuşandılar. Kız botlarının içine bir bıçak sokarken gözünü bile kırpmadı, Alaz boynuna bir tüfek asmaktan son anda vazgeçti.

Gözü kararmıştı. Çağrı bana da bir tabanca uzattığında onu reddettim. Mithat öyle ya da böyle beni sağ bırakıp babamın gidişini izletecekti.

O ise beline yalnızca bir tanesini yerleştirdi. Bakışlarımı takip ettiğinde yeniden gülümseyip “Ben şifacıyım,” dedi.

Gerginliğini gizlemekte başarılıydı ve bana umut aşılıyordu.

Alaz ilk kez ona ters ters bakmadı. Annem doktor olmamızı istedi hep. Sanırım onu sürgüne yollayan Mithat Göze’ye olan nefreti ağır basmıştı.

“Bizi beklemiyorlar. Baban herhangi bir yere sevk edilmemiş,” dedi bana bakıp.

“Son bir hesaplaşma olacak,” dedim onun aklını okurcasına.

352…

Sude Esen

C

Kuğu

“Onu her ne olursa olsun alacağız,” diye diretti. Bunu daha önce yaptığını sürekli unutuyordum. Adalet. Onun adalet anlayışı bizi ve kendini zor kullanmaktan başka bir yola çıkarmıyordu. Bense bugün herkesi kurtarabilmek için orada olacaktım. Mithat Göze’yi bile.

Alaz’ın alev alev yanan gözlerine baktım. O gözlerin içinde nefreti, öfkeyi, korkuyu aradım ama bulduğum şeylerin yanında bir de sevgiyi ve bağlılığı gördüm. Beni seviyordu ve babam olan adama da derinden bağlıydı.

Giriş kapısına doğru yan yana adımlar atarken “Kimseye zarar vermeyeceğiz,” dedim özellikle Alaz’ı tembihler gibi. Çıkışacak sandım ama sessiz kaldı ve bana biraz daha yaklaştı.

O an birçok endişesinden en büyüğünün ben olduğumu fark ettim. Beni korumak için her şeyi yapacaktı, bu yüzden bana hiçbir söz vermedi.

Otomatik kapı karşımızda kayarak açılmadan önce üzerindeki yazıyı okudum. Eksi birinci kat. Bir terslik olursa diye…

Kaçabilmemiz için. Ürperdim. Babamı serbest bırakmazlarsa ne yapacaktık? Elimizde hiçbir kanıt yoktu. Yıllardır bugünden kaçıyorduk.

Alaz huzursuzluğumu fark edince elimi tuttu. O an ona sonsuz bir minnet hissettim yüreğim bir rüzgârın altında titrerken.

Hafifçe yana eğilip çelik gibi ifadesiyle karşıya bakarken “Yanındayım,” diye fısıldadı.

Açılan kapının ilerisine bir adım attık. Başlıyoruz. Tabancalı, takımlı görevliler bizi fark ettiklerinde yerlerinden kalktılar ve onu gördüler. Elimi bırakan Alaz’ı. Görevlilerin gözlerinde öyle bir korku ifadesi oluştu ki bir an hayal ettim sandım.

…353

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz’ın ağzı tuhaf, tehditkâr bir ifadeyle kıvrıldı ve histerik kötücül bir gülüşü andıran sesle “Bu sefer silahlarımızı bırakmayacağız,” dedi.

Son savaşımızda şartlar eşit olacaktı.

354…

Sude Esen

C

Kuğu

43. Bölüm Son Savaş

Kalp, kasılıp gevşeyerek saniyelik atışlar oluştururken onun için ne mücadeleler verilir bilmez. İnsanoğlu bencilce yaşamak ve yaşatmak için sürekli savaştadır. Bense bana annemle birlikte bir kalp, bir can armağan etmiş babama özgürlüğünü kazandırmayı arzu ettiğim için buradaydım.

Bencildim, sevdiğim kişiyi ve arkadaşlarımı peşimden getirmiştim. Ancak anlıyordum ki onlar da bencildi; beni yaşatmaya çalışıyorlardı sırf beni sevdikleri için. İşte göğüs kafesimdeki bu kalp şimdi hiç atmadığı kadar hızlı atıyordu boğazıma yakın bir yerde. Biliyordum, bunda artık ışık almayan camların da payı vardı. Bodrum gibi bir yerde doğup büyümüş biri olarak yüksek binalar hiç göz alıcı gelmemişti. Belki de bu bakışımı tetikleyen şey bir gece yarısı korkularımı da alıp geldiğim bu gökdelendi. Hiç sevmemiştim burayı. Bu katlarda kim bilir kaç kez babamı ve sevdiğim gözlüklü çocuğu kaybediyordum bilmeden.

Aşağıdaki görevliler profesyonel olarak operasyonlar yönetmiş Karay’a teslim olmuşlardı ve Jülide’den aldığımız raporlara göre başka kimse de yoktu. Aklıma Mithat Göze’nin babamı yasadışı avladığı ihtimali geldi. Çağrı’yla göz göze geldik.

Bunların hepsi bir tuzak olabilir miydi? Düşünceleri buradan başka bir yerde olan Alaz’ı uyarmak için kolunu tuttum ama tepki vermeyince Çağrı “O en iyisini bilir,” dedi. Asansörün kapıları ellinci kata açılırken gözlerimi yumdum. Ve buradan ailemle, arkadaşlarımla, Alaz’la çıkabilmeyi diledim.

…355

Kuğu

C

Sude Esen

“Amcama anneni uzaklaştırmasını söyledim. Sen de onların yanına gideceksin.” Çağrı’ya, Alaz’a bir şey söylemesi için baktım ama gözlerini kaçırdı. O da gitmemi istiyordu. Kaşlarımı çattım.

“Ben buraya oturup beklemeye değil, babamı almaya geldim.”

“Küçük…” Ne rica edici ses tonuna ne bakışlarının yumuşaklığına aldandım. Artık gökdelenin son katındaydık.

Burada da kimseler gözükmüyordu. Gece yarısı olduğundan mıydı tahmin bile edemiyordum.

“Güç oyunlarından…” Etrafımızı işaret ettim duygularımın sesime yansımasını engelleyemeyerek. “Bir sürü kayıp yıldan, yalandan dolandan sonra babamın ve ailemin kaderini başkalarının eline bırakmaya niyetim yok, Karay.”

Uzanıp onun koluna dokundum ve gözlerini yakalamaya çabaladım. “Anlıyorsun beni, değil mi?”

“Başından beri bu yüzden hayatımdasın,” dedi usulca.

Hafifçe gülümsedim.

“O zaman bırak da geleyim.”

Nefes alışverişleri yavaşlamış, bedeni biraz olsun rahatlamıştı.

Beni yavaşça kendine çekti ve saçlarıma bir öpücük kondurduktan sonra halı zeminde ilerlemeye başladım. Çağrı’ya bakmaya gücüm yetmediğinden sessizce Alaz’ı takip ettim.

Mithat Göze’nin ofisinin yolunda üçümüzün de farklı hikâyeleri vardı. Bu yüzden aradaki mesafeyi alırken hepimizin aklından bin bir şey geçiyordu fakat ortak olan elle tutulur bir endişeydi. Duvarlarda görünmez izler vardı.

356…

Sude Esen

C

Kuğu

Ofisin jalûzileri kapalıydı. Alaz sessizce arkasına geçmemizi işaret etti ve kapıya uzanmadan önce pozisyon aldı.

Soluklarım kesik kesikti, Çağrı’nın dokunuşunu da hissediyordum ama tam algılamakta sorun yaşıyordum.

Aklımdan farklı senaryolar geçiyordu, dikkatim dağınıktı.

Ancak bildiğim bir şey varsa da tutuklanmalar böyle gerçekleşmezdi.

Alaz kapıyı hızlıca açtı. Silah falan ateşlenmemişti, yalnızca tanıdık bir gülüşü işittik.

“Kameradan gördüm geleceğinizi. Çat kapı misafirlik hoş bir şey değildir. Neyse… Gençsiniz, öğrenirsiniz.” Çağrı’yla birlikte içeri girdik. Ofis saatlerdir cam açılmamışçasına havasızdı. Alaz ise birazdan yayından fırlayacak bir ok kadar gergindi. Mithat Göze’nin gülüşü derinleşti bizi görünce. “Bak, kızınla doktor da buradalar.”

Onun babama hitap ettiğini sonradan anladım. Yıllarca polislik yapmış babam Mert Ali Özer, ezeli rakibi Mithat Göze’nin önündeki koltukta oturuyordu. Saçları karmakarışıktı. Dahası elleri kelepçeli, başı öne eğikti. Bodrum’a yenilmek için gelmişti, pes ettiği için gelmişti, kızı onu affetsin diye kendini ateşe atmıştı.

Kalbime saplanan acıyla “Baba?” dedim. Bana bakamadı.

“Baban epey önemli bir konuğum, Rivacığım.” Ellerini arkasında bağlayıp kısa bir mesafede volta atmaya başladı.

“Gökdeleni onunla baş başa olabilelim diye boşalttırdım.

Sonuçta…” Babama doğru eğilerek sesini yükseltti bir anda.

“Burasının müdürü, sorumlusu, her şeyi benim!”

…357

Kuğu

C

Sude Esen

Çağrı gözlerini kısıp “Hasta,” diye mırıldandı. Kardeşine yaptıklarının hırsı mıydı yoksa bir psikiyatrist olarak gerçek teşhisi miydi emin olamadım. Her ikisi de mümkündü.

“Gençken annene çok âşıktım. Aslına bakarsan hala da çok aşığım.”

Gözlerim masasının üzerindeki siyah beyaz fotoğrafa kaydı.

Her şeyin nedeni artık biraz daha netti. Onunki bir aşktan fazlası, yıllarca bilenmiş keskin bir takıntıydı. İçimde bir şeyler ağırlaşıp karnıma doğru çökerken içeri iki kişi girdi.

Yalnızca Jülide’yi bekliyorduk ama yanında yeşil gözlü birisi daha vardı. Eymen.

Jülide ne yapacağını şaşırmış gibiydi ama onun aksine Eymen dalgasız bir deniz kadar sakindi. Hepimizle birlikte bugünü bekliyordu. Burada ne işi olduğunu sormak için ağzımı açtım fakat adamın araya giren sözleri sorumun cevabı olmuştu.

“Eymen’in annesini senin annen yüzünden sevemedim, Riva.” İl Emniyet Müdürü Yardımcısı’nın suçlayıcı sinsi sözleri kalbimi bin parçaya ayırırken gözlerim şok içinde Eymen’e döndü. Şimdi anlıyordum neden ilk kez burada karşılaştığımızı, neden Alaz’la düşman olduklarını.

“Oğlumun bir ailesi olmadı, senin de olsun istemedim.

Babanı senden aldım.”

O hep alaylı ve özgüven dolu bakışların yerini utanç almıştı Eymen’in gözlerinde. Bense geldiğimden beri ilk kez sesini duyduğum babama dönmüştüm.

“Sanem’le tanıştığında evliydin,” dedi derinden gelen bir öfkeyle. Öylesine köklü, öylesine yıllanmış bir duyguydu 358…

Sude Esen

C

Kuğu

ki bu, en kısık sesiyle bile hissettirebilmişti herkese. Elimde Alaz’ın elini duyumsadım ama usulca kendimi ondan çektim.

Dik durmalıydım, bunu ona tam da sarılıp ağlamak istediğim şu vakitte elini tutarak yapamazdım.

“Nasıl?” diye sordu Çağrı ona bakarak. Sesi acımasız, bir çivi kadar soğuktu. “Nasıl aldın Riva’nın babasını ondan?”

“Aslında tesadüfi bir şekilde oldu.” Babamın omuzlarının iyiden iyiye çöktüğünü fark ettim. O an beni durduran tek şey ölmek üzere olan bir adamın son çırpınışlarını yaşıyor olduğumuz gerçeğiydi. Bu gece bu odadaki herkesi kurtaracaktım, hasta adamı da tedavi ettirecektim. Ben onun yaptığını yapmayacaktım.

“Hanzadeler’le evlendiği için mesleğini tehlikeye attığı söylentisi üzerine bir de çok büyük bir hata yaptı. Bana da geriye sadece birkaç görüntüyle oynamak, gerçeği biraz saptırmak kaldı.”

Böyle bir kötülüğün dehşetine kapılarak gözlerimin dolmasını engelleyemedim ve “Sadece on yaşındaydım,” dedim usulca.

“On!” Alaz benim için kalbinin en derinliklerinde hissettiği acıyı her zamanki gibi yine öfkeye dönüştürdü. Burnundan solurken bir küfür savurup Mithat Göze’nin üstüne atılmaya hazırlandı.

Jülide onu sessizce tutmaya çalışırken Mithat çoktan hareketliliği fark etmişti.

“Bir acemi kahramanımız da burada işte. Hep oğlumun şansını çalan, hayatını yaşayan Alaz Karay.” Ona döndü.

“Anlatmak ister misin, Karay?”

…359

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz dişlerini sıkarak “Bir karşılaşma oldu,” dedi bütün gözler ona dönerken. “Kazanan yeni ekibin başına getirilecekti.

Eymen’i yenerek ben geçtim.”

Eymen’in kıyısından döndüm dediği günü hatırladım. Alaz’a yaşatılanlarda payı var mıydı? Kabullenemeyerek bir zamanlar yaramaz bir pırıltıyla bana bakmış yeşil gözlerine baktım.

“Alaz’ın bu yaşadıklarında payın var mı?”

Jülide irkilerek elini karnına attı. Alaz ve Çağrı, Eymen’in vereceği cevabı biliyordu ama ben gözümü kırpmadan bakmaya devam ettim. “Hayır,” dedi neredeyse acı bir yalvarışla. “Alaz İstanbul’dan gönderildiğinde bile babamın bana verdiği görevi kabul etmedim.”

“Yaşın ilerleyince anlayacaksın hatanı oğlum.” Mithat Göze oğluna ilk kez bakmıştı. Eymen ona istediği şeyi vermemiş olacak ki başını sallayarak Alaz’la konuşmaya devam etti.

“Sen de bana istediğim fırsatı o adamı adaletin elinden kaçırarak verdin.”

“Adaletini sikerim senin! Herifi serbest bırakacaktınız!”

“Hayır,” diye dudak büktü. “Sen sadece kızın ölümü senin hatan olduğu için o adamı kaçırdın.”

Sonra bir şov yaparcasına bir coşkuyla döndü bize. “O çok sevdiğin Alaz ne yaptı biliyor musun, Riva?” Aynı cümlede adımız geçtiği için kalbim bir çarpıntının eseri olurken Mithat Göze ellerini açarak hayatını mahvettiği, mesleğini elinden aldığı yirmi dört yaşındaki genç adamı işaret etti. Âşık olduğum çocuğu. “Sırf inadı yüzünden ekibini geri çekmedi ve küçücük bir kızın ölümüne sebep oldu.”

360…

Sude Esen

C

Kuğu

“Ben öldürdüğümü söylediğin o kız için kaç gece pişmanlıktan kıvrandım haberin var mı?” Alaz’ın kızarmış gözleri ve bağırışı tüm tüylerimi havaya kaldırdı. Sesinde benim tüm hayatım boyunca ancak biriktirebileceğim kadar acı taşıyordu. Onun acı çekiyor olması içimde bir şeyleri kırdı.

Sadece kolundaki kesiği değil, baştanbaşa tüm ruhunu iyileştirmek istiyordum. Yapacaktım da. İstemeden Jülide’ye baktım ve bir kez daha umut ettim. Ne olur gençliğimizden vazgeçme.

“Bir önemi yok.” Eymen’in sert sesini işittik. “Olan oldu.”

“Evet, olan oldu ve…” İl Emniyet Müdürü artık sinir harbi geçiriyormuş gibiydi. “Hala karşımdalar. Mert Ali ve Sanem hala mutlu. Ya ben? Ben ne olacağım?”

Babam kısık bir sesle “Ömrün boyunca başkalarının hayatını istedin,” dedi kafasını kaldırmadan. Oturduğu yerdeki hali acımasız bir rüzgâr olup içimdeki son iyimserlikleri de alıp götürüyordu.

“Benim olması gereken hayatı istedim!” diye kükreyip biz daha ne olduğunu anlamadan tabancasını çekti ve babamın kafasına dayadı. Çığlık attığımın farkında değildim.

“Pişman değil misin?” diye haykırdım, babamı kaybetme korkusu bir yumruk olup mideme inerken. “Ölüyorsun be adam!” Ofisteki derin bir sessizlik oldu. Tüm bu para, hırs, kariyer, unvan yarışı soğuk ölümün lafıyla birlikte puslanmıştı. Biliyordum, ölüm her şeyi yutardı. Bunu en çok babamın başına bir silah dayalıyken anlıyordum.

Alaz bir şeyleri şimdi daha net anlamış gibi gözlerini açmıştı.

…361

C

Kuğu

Sude Esen

O silah ateşlenirse uzun yıllar ailesiyle birlikte yaşayabilecek bir adamın bedeni sonsuzluğa doğru devrilecekti. Ama Mithat zaten ölüyordu. Alaz aynı zamanda bunu da fark ederek gözünü dahi kırpmadan belindeki tabancayı ona doğrulttu. Ve babasını korumak isteyen Eymen de Alaz’a aynısını yaptı. Öyle hızla olup bitmişti ki ikinci bir korku dalgasıyla daha sarsıldık. Çağrı’nın gözlerinde kardeşine duyduğu sevgiyi apaçık, çıplak bir korku olarak gördüm. Bendekinin biraz farklısıydı.

Jülide “Eymen!” diye bağırdı. Bir anlık dikkatinin dağılmasıyla Alaz dönüp tabancasını Eymen’in alnına dayadı.

Ben dehşet içinde donakalırken Jülide her an aralarına atlayacaktı sanki. Alaz’ın hızlı nefes alışverişlerini ve gözündeki intikam parıltısını görüyordu. Eymen’i vurmak üzereydi.

“Oğlumu bırak.”

“Mert Ali Özer’i bırak.”

Alaz dudaklarını yaladı ve Eymen’le göz gözelerken tabancasının kilidini açtı. Felç olmuştum sanki. Jülide’nin gözlerinden yaşlar, rimelini akıtarak süzülmeye başladı.

Onlara doğru bir adım atıp karnını tuttu ve Alaz’ın bakışlarını yakalamaya çalıştı. “Yapma Alaz,” diye yalvardı. “Seni de kaybedemem, onu da kaybedemem.” Şok içinde izlemeye devam ediyordum, Alaz afallayarak gözlerini Jülide’nin ellerine indirdi. “Nasıl?”

“Alaz, sen onu vurursan hem Riva’nın hem de bir bebeğin gelecek anılarını çalmış olacaksın. Ben hepinizi kaybedeceğim. Ne olur yapma.”

362…

Sude Esen

C

Kuğu

Elimi ağzıma kapatarak geriledim. Çağrı onlardan uzak durmam için belimden tuttu. Bir sinema filmi gibi Jülide’nin ağlayışını izliyorduk. Mithat Göze’nin elleri titremeye başlamıştı ve gözleri Jülide’ye kilitlenmişti. Çağrı’dan kurtularak öne doğru atıldım. “Hala yaşamaya değer şeyler var, Göze. Ne olursun babamı bırak.”

Ellerimi öne uzatarak ona doğru bir adım daha attım. Babam beni durduracakmışçasına dikleşti ama bir adım daha attım.

“Riva uzaklaş.” Dinlemiyordum. Ben kimseyi dinlemiyordum çocukluğumdan beri. “Riva seni çok seviyorum. Ve uzaktayken sizi özlemeyi hiç bırakmadım.” Hıçkırdım. “Bir gün bile,” dedi nefes bile almadan. “Bir gün bile Riva.”

“Baba sus!” Babam gözlerini yumdu. Ölmek üzere olan bir diğer adamla konuşmaya devam ettim. “Tedavi şansın var. Sırf mutlu olduğumuzu, birbirimizden kopmadığımızı göstermek için seni yaşatacağım. Söz veriyorum!” Çaresizce babası ve onun için gözyaşı döken kız sonunda adamın dikkatini çekebilmişti. Ve kız o an rol yapmıyordu.

“Hala beni kurtarmaya çalışıyorsun.” İnanmıyordu. İnanamıyordu iyiliğe. Birinin onun için çırpınabileceğine inanamıyordu. Gözlerinin etrafı kırışmıştı, kravatını gevşetti. “Şu an…” dedim etrafı işaret ederek. “İmkânın olsa nereye giderdin?”

“Bodrum’a,” dedi. “Mutlu eviniz orada diye hiç gidemedim.”

Sarsıla sarsıla ağlamaya başlamıştım. “Babamı bırak.” Arkamı işaret ettim. “Şu sarışın oğlan var ya, doktor olan. Bütün itiraflarını kaydetti.” …363

Kuğu

C

Sude Esen

Çağrı gerginlikle elindekini gösterdi ona. “Bitti artık,” diye yalvardım yeniden bir çocuğa yalvarır gibi. “Babamı bırak.

Teyzeme götüreceğim seni tedavi olacaksın. Torununu göreceksin.”

“Riva,” dedi pes etmişliği sesine yansırken. Rahat bir nefes almak için çok erkendi ama biraz olsun her şeyin düzeleceğine inandım. “Babandan intikam almak için her şeyi denedim, seni öldürmeyi bile. Ama şimdi benim yaşamam için çabalıyorsun.”

“O adama geleceğimizi haber veren sen miydin?”

Mithat Göze sol gözünden bir damla yaş süzülürken başını kaldırıp bize, sonra da etrafına baktı. “İçtenlikle özür dilerim.

Hepinizden.” Birkaç saniyelik uzun sessizliğin ardından bir silah sesi göğsümün içinde yankılandı.

364…

Sude Esen

C

Kuğu

44. Bölüm Korku ve Saniyeler

Orada bulunan bütün insanların hayatlarına o gecenin ortasında başka bir güneş doğdu. Yeni bir gün, yeni bir ömür bahşedildi hepimize. Nasıl olduğunu anlatmak için devam etmem gerekiyor. Ama o silah sesini duyduğum saniye kesinlikle devam edemeyeceğimi düşünmüştüm. Korku… İçimde bir kara ormanın yankıları genç yüreğimin yeşilliklerini sarıvermişti. O korku ki bedenimin tüm işlevlerini durdurmuştu. Sanıyorum bileğimizdeki saatleri de öyle. On sekiz yaşımın ilk görüntülerinde sadece kan vardı.

Durdurulamaz, temizlenemez, kokusu duvarlara sinecek olan bir kan vardı.

Bu kanı ellerimizle mi koymuştuk oraya? Yoksa kader mi bizi buraya sürüklemiş, yakamızı tutup bizi bu saniyeye diz çöktürmüştü?

Arkama bir daha dönmeden ilerledim. Ancak bütün bedenim uğulduyor, parmak uçlarımdan yükselen karıncalanmalar zihnimi uyuşturuyordu. Kan kokusunun bu denli yoğun olmasının benim bir hayal ürünüm olduğunu sandım ama gözlerimden geçen bir görüntü midemi alt üst etmeye devam ediyordu.

Gözlerimden yaşlar bir saniyede boşaldı.

Yalnızca “Onu kurtaramadım,” dedim.

Ve beni tutmak için bekleyen Alaz’ın kollarına yığıldım. ***** …365

Kuğu

C

Sude Esen

Şakaklarımdaki ağrı alnımı abluka altına almıştı. Sanki beynim birkaç görünmez halatla başımdan geri çekiliyordu.

Rengim atmıştı. Yıkım sonrası bir harabenin sinsi sessizliğine uyanmıştım.

Elimde bir el vardı. Gözlerim, onları kırpıştırarak doğrulduğumda bir yere takıldı. Alaz’ın elleri sağ elimin üzerine kapanmışlardı. Başparmağı, izleri bariz yaralarımda dolaşıyordu.

“Bu sefer buradasın,” dedim kısık ve çatlak bir sesle.

Bilincim kapalı olduğu süre boyunca çığlık atmış gibiydim.

Başıma keskin bir acı saplandı, ben onun yorgun bakışlarını seçmeye başlarken. Acı ense kökümde zonklama halindeydi.

Gökdelenin herhangi bir katındaki lobideydik ve ben bilinçsizken beni buradaki koltuklardan birine yatırmıştı. Üzerindeki yelekten kurtulmuştu ve ben de daha rahat nefes aldığımı fark ettim, benimki de yoktu. Bana dikkatle bakmaya devam etti, özellikle bakışlarımda bir sıkıntı olup olmadığını kontrol ediyordu. Ben de ona baktım. Alnındaki uzun, çikolata saçlarını geriye atmıştı ama her an oraya geri düşecekler gibi hafif bir açıyla eğilmişlerdi.

“Hep buradaydım,” diye fısıldadı. Boğazıma yükselen yabancı şeyin ne olduğunu bilmediğimi fark ettim.

Olabildiğince yakından inceledim onu. Jülide’yle bir ilişkisi yoktu, bazı şeyler tamamen bitmişti. Pürüzlü yanaklarına ve burun kemerindeki tanıdık yara izine baktım. Artık aramızda koca bir ölüm vardı. Birçok şey bizim yüzümüzden olmuştu.

Birden bütün bunlar çok… Gülünç geldi. Çok fazla komik.

Can yakıcı derecede. Önce dudaklarımdan ufak bir kıkırdama firar etti. Sonra Alaz’ın endişeli bakışları altında dalga dalga büyüyüp bir kahkahaya dönüştü. Hıçkırıklarım artarken Alaz 366…

Sude Esen

C

Kuğu

beni göğsüne bastırdı. Ellerim gömleğine tutunmaya çalışırken başımı arkaya attım. “Onu kurtaramadım.”

Mithat Göze’yle ilgili söylediğim tek cümle buydu. Alaz, ben sakinleşene kadar parmaklarını sırtımda dolaştırdı ve beni sarmaya devam etti. “Annem nasıl?” diye sordum mırıldanmayı andıran bir sesle.

“Ayakkabılarını çıkarttı ve yere çöküp hüngür hüngür ağladı,” dedi Alaz düşünceli sesiyle bir çırpıda. Herkesin ortasında kendini kaybetti ilk kez, diye düşündüm. İyi olacağına emin olmuştum. Yaralı olduğunu kabul etmişse iyileşeceğini de kabul etmiş oluyordu. Babamı sormadım.

Silah ateşlendiğinde felç olduğumu hissetmiş, onu kaybettiğimi sanmıştım. Ama yaşıyordu, iyileşecekti.

Her şeyin sakinleştiğini ve rayına girdiğini düşünerek gözlerimi yumdum. Son bir damla daha yanaklarıma süzüldü, bitmişti. Jülide, Eymen’in yanındaydı. İyi olacaklardı.

Parmaklarım usulca Alaz’ın göğsüne tırmandı ve kalbinin üzerinde durdu. Nefes alıyor, diye düşündüm. O da iyi olacak.

“Biz…” diye mırıldandım. “Biz nasılız?” Şaibeli bir soruydu. Ne cevabı isterse verebilirdi ama o neyi sorduğumu dokunuşumdan anlamıştı.

“Anlaşmayı fes etmişsin,” dedi usulca. Herhangi bir imada bulunmamıştı ama sesindeki paramparça şeyi duydum. “İstediğin zaman giderim.” Boğazına bir şey takılmış gibiydi.

“Söz veriyorum.”

Hafifçe gülümsedim. Keşke artık ona bir şeyleri açıklamak zorunda kalmasaydım. Ama ilk defa âşık oluyor olmalıydı.

Hafifçe uzanarak dudaklarına yumuşak ama duygulu bir …367

Kuğu

C

Sude Esen

öpücük kondurdum, gülümsemeye devam ederek.

Dudaklarının üzerinde gülümseyişime anlam verememiş gibi gözlerini kırpıştırarak baktı. Yirmi dört yaşındasın, diye düşündüm. Ve ilk kez âşık oluyorsun, aptal.

“Seni burada bir kâğıt parçasıyla tutmak istemedim.

Gönderilsen de birbirimizi seviyorsak eğer başarırdık.”

O an yemin ederim gözlerinde bir şeyin parladığını gördüm.

Dudaklarının yanında iki çizgi belirirken “Seviyor musun?” diye sordu.

Bu sefer iyice anlaması için yüzünü kavradım ve gözlerinin içine, en içine, kalbine baktım. “Sana âşık olmayı durduramıyorum.”

Bana bir kez daha sarıldı ve “Ben de,” diye fısıldadı. Sanki üzerimizde bir keman en güzel melodisini çalmaya başladı ve zihnimin içinde sihirli bir müzik yankılandı. Tüm bu nefret, öfke, acı ve ölüm içinde…

Aşk denen şeyi bulmuştum. ***** “Bölüyorum ama…” diye kesikli, hiçbir şey taşımayan dümdüz ses beni Alaz’dan ve ceketinden ayırdı. Güçlü hissediyordum, öyle görünmeliydim.

Eymen’in kıpkırmızı olmuş göz çanaklarıyla karşılaştığımda sempatik, alaylı, mizahi ses tonunun ve yeşil ufak gözlerinin onu ne denli çekici yaptığını anımsadım. Görüntüsü gidip geliyor gibiydi ve darmadağınık hissediyor olmalıydı.

Alaz yorgunluğu her bir hücresinde duyuyordu. Saçları karman çorman, gömleği buruşuktu. Biraz olsun nefes 368…

Sude Esen

C

Kuğu

alabilmek için yanımda iki büklüm oturuyordu. Eymen’in sesiyle benden ayrıldı.

Eymen’in arkasında birini daha seçtim. Ondan çok az kısaydı ve kollarını kavuşturmuş yere bakıyordu.

“Tüm hesaplar babamın ölümüyle sıfırlandı.” Beni es geçip Alaz’ın gözlerinin içine baktı. Dudağının kenarı seğiriyordu ve her an yıkılacakmış gibi eğri duruyordu.

“Benden daha iyi olmanın hiçbir anlamı kalmadı. Sen ve sevgilin dağılabilirsiniz.”

Jülide’yle göz göze geldiğimde ikimiz de arkalarında olduğumuz adamların meselesine yorum yapmadık. Yalnızca içgüdüsel bir endişeyle “Peki babam?” diye sordum.

Gözlerimdeki korkuyu Alaz fark etmişti.

Eymen ise sinek kovalıyormuşçasına elini savurdu ve “Resmi bir tutuklama değildi,” dedi. “Kimse duymadan, iş iyice yayılmadan onu alıp gidin buradan.” Dudaklarını birbirine bastırdı geçmişin bugüne dek uzanan yükleriyle. “Dosya kapandı.”

Ailem için gerçek bir huzur duyuyordum ama Eymen için gülümseyemeyecek kadar üzgündüm. Onun babası artık yoktu.

Düşüncelerimi tahmin ederek gözlerime bakmayı reddetti ve Alaz’a onunla işleri olduğunu söyledi. Alaz ise kurcalamadı ve kalktığında eğilip dudağıma ufak bir veda öpücüğü kondurdu.

“Seni alacağım,” dedikten sonra Eymen’le gözden kayboldu.

Suçlu hissetmeyi engelleyemeyerek geride kalan Jülide’den başka her yere baktım.

“Böyle yapmaya devam edersen üzerine kusarız.”

Uyarı açıktı. Çoğul kullandığını duyunca tebessüm etmeden

…369

Kuğu

C

Sude Esen

edemedim. Başımı eğerek hafifçe salladım. Yanıma bir çuval gibi çöktü ve uzun bacakların öne uzattı.

“Birbirimize uygun olmadığımızı başından beri biliyordum. Alaz yüzüme bakınca geçmişteki hatalarını görüyor.” Yüzüme bakmakta ısrar ediyordu, başını yana eğdi.

“Tabii ben de ona bu konuda hiç yardımcı olmadım.”

Ne diyeceğimi bilemiyordum, yalnızca içimde yoğun bir sıvı gibi akan bir şey hissettim.

“Riva,” diye ısrar etti. “Burada dertleşebileceğim tek arkadaşımsın.” Şaşırarak tüm bedenimi ona döndürdüm. Dudakları hafifçe kıvrıldı ve ellerine baktı. “Eh, Bodrum’da yeniyim biliyorsun.”

Hiç istemediğim halde ona üzülerek ifademi yumuşattım. Ne düşünmüştüm ki? Onu bu birkaç güne kadar insan olarak bile görmediğimi fark ettim. Benim için kıskançlık duyduğum bir süper kahraman gibiydi. Şimdiyse birçok yönden kontrolsüz ve bitkin bir halde duruyordu yanımda. Her şeye rağmen Alaz konusundan kaçınarak “Karar verdin mi?” diye sordum. Bakışları aşağı indi ve ellerini karnının üzerinde dolaştırmaya başladı.

“Hiç düşünmedim bile. Artık bu dünyada yalnız olmayacağım.” Anlamakta güçlük çektiğimi farz ederek gözlerime baktı. “Eymen’den bahsetmiyorum.”

“Biliyorum,” dedim kısık sesle. Anlıyorum.

“Konuştunuz mu?” diye sordum.

370…

Sude Esen

C

Kuğu

“Şu an şokta. Babasının intiharına hem çok şaşkın hem de hiç değil. Mithat Göze’nin hırsı ikisinin de hayatını mahvetmiş. Eymen onun daha fazla devam edemeyeceğini biliyordu.” Derin bir nefes alıp devam etti. “Artık onun da kimsesi yok. Bebeği hayatına isterse ister. Ek bir şey yapmayı düşünmüyorum.”

Kafamın karıştığını inkâr edemezdim. Bana son kez gülümsedi ve “Bunu bekliyormuşum,” dedi karnına bakarak. “Başa çıkabilirim.”

O an içimdeki o ılık şeyin arkadaşlık duygusu olduğunu anladım. Artık yalnız olmayacaktı.

Birkaç saat daha geçmişti. Gün doğmadan önce son saatti ve karanlıktı. Yeni bir günü bu gökdelende karşılamak istemiyordum. Babasının ölümünü yeni yeni idrak eden Eymen’le karşılaşmaktan korkuyordum. İstemsizce Alaz’ın elini sıkmaya başladığımı onun delici bakışıyla fark ettim.

Gözlerimi kapatmasam bile onu gördüğümü, kulaklarımda silah sesini duyduğumu biliyor olmalıydı.

Bunları benden almak istermiş gibi baktıktan sonra önüne döndü. Benim sessiz sevgilim. Yalnız değildim.

Bir günde birkaç yıl yaşlanmış görünen babam ve onun elini tutan annem karşıdan geliyordu. Annem şişmiş gözlerini görmemem için başını indirmekte geç kaldı ama ben Alaz’la ellerimizi onun göremeyeceği hızda ayırmıştım. Babamın ona yakışmayan soluk teni ve giysilerindeki kan lekeleri gücümü kırdı.

Koşa koşa gidip ona sarıldım. İkimiz de sakin ve sabittik ama içimizde hala deprem olan yerlerin olduğunu biliyordum. Ölüm üstümüzü bir çarşaf gibi örtmüştü. …371

Kuğu

C

Sude Esen

Kollarımı sıkılaştırdım. Yanımdaydı. Ağlıyor muydum emin olamadım ama “Seni vurduğunu sandım,” diye mırıldanmıştım. Bana “Buradayım canım kızım,” dedikten sonra Alaz’a işaret etti ve bu, bu gökdelende duyduğum son cümle oldu.

372…

Sude Esen

C

Kuğu

45. Bölüm Mahvolma Zamanı

Damarlarıma işlemeye başlamış sessizliği istemiyordum. Ben, Riva Özer, onu gördüğümde içimde çıkan gürültüyü, kalbimin boğazımda atışını, duyduğum sevginin çırpınışını arzuluyordum. Küs kalmak, yanlış kararlar almak mühim değildi. Bazı şeyler yapılmalı ve unutulmalıydı.

Cenazeden bir hafta geçmişti. Kötü rüyalarım kayboluyordu her şey gibi. Ölüm her şeyi götürmüştü. Öfke, intikam, adalet, kötücül sevgiler ve çarpık ilişkiler. Hepsi yanıp sönen bir ışığın peşinde kayboluvermişti.

Yana yakıla Alaz’ı bekliyordum. Hala Bodrum’a dönememiştik ve tüm bunları atlatmayı sade bir otel odasında umuyordum. Televizyonu açmamıştım, yalnızca odadaki tik takların sesi duyuluyordu. Gece yarısını çoktan geçmişti ama Alaz gelmemişti. Karşıdaki odanın kapısı açılır diye diken üstündeydim, içimdeki sıkıntı bitmek bilmiyordu.

Ellerimi ovalamaktan vazgeçtim ve artık yatmak için ayağa kalktım. Tam da o sırada birkaç ayak sesi duyduğumu sandım. Önce yakındı, sonraysa yavaşça silikleşmeye başladı. Koşa koşa kapımı açtım. Alaz buradan yalnızca birkaç adım ötedeydi. Bana gelmekten vazgeçmişti.

Gözlerimi koridorun halısından bana çevrilen yüzüne çıkardım. Yüzünde garip, kedere benzeyen bir ifade vardı ve gömleğinin üç düğmesi açıktı. Biliyordum, bana kırgındı.

Birbirimizi seviyorduk, dahası birbirimizi kabul etmiştik ama ben bu durumu bilinçli veya bilinçsiz herkesten gizlemeyi …373

Kuğu

C

Sude Esen

tercih ediyordum. Jülide, annem, babam, Çağrı… Elim kolum bağlıydı.

Bana belli etmemeye çalışıyordu ama biliyordum. Kendine rağmen beni her şeye tercih etmiş Alaz’ı üzüyordum.

Benimle birlikte zaman da durmuştu, iki berduş onu nasıl beklemiştik hayal edemezdi. Ona doğru birkaç adım attım.

Ellerini kaldırdı ve “Selam,” dedi gözlerinin kenarındaki çizgiler hafif gülümsemesiyle belirginleşirken.

“Selam,” diye cevap verip ona birkaç adım daha yaklaştım. Gözleri hafifçe kısılmıştı ve yüzümde kayıyordu.

Beni özlemişti.

“Seni bekliyordum,” dedim koluna uzanarak.

“Ben de,” diye çekingen bir cevap verdi. Tam ona neler olduğunu soracakken ince gömleğinin kırışık kollarıyla beni hafifçe sardı. Ve başıma varla yok arası bir öpücük kondurdu. “Odana git ve uyu.”

Ona haksızlık ediyordum. Sürekli bir şeyler için onu suçluyordum ama yükü ağırdı ve ne olursa olsun beni düşünüyordu. Bir gözyaşı dalgası gözlerimi yakarken başımı sessizce otelin halısına indirdim ve “Tamam,” diye kabullenip ondan ayrıldım. Yaşların süzüldüğünü görmemesi için ona bir kez olsun bakmadan odama döndüm ve kapımı usulca kapattım.

Oturup enine boyuna düşündüm. Pek sık yaptığım bir şey değildi. Ailemi, Jülide’yi, Çağrı’yı, Eymen’i düşündüm. Sonra Alaz’ı ve kendimi. Bizi ne kadar üzdüğümü düşündüm. Şu an onda da aynısı olduğunu bilmeme rağmen bir an gelen cesaretle dolaptaki şarabı ve iki kadehi alıp çıktım. Kapımı 374…

Sude Esen

C

Kuğu

çektikten sonra başımı salladım usulca. Her şeyi alıyordum göze. Üç adımda oraya ulaştım. Yumruğum havada asılı kaldı, nefesim kesildi. Çok yakınımdaydı. Buradaydı fakat yanında olamıyordum.

Birden doğru yanlış tüm kararları, intiharı, kaybı, ihaneti ve daha fazlasını unuttum; kapıyı açlıkla, ihtirasla, hırsla güm diye çaldım. Kalbimin sesi olsun diye.

“Servise ihtiyacım yok.”

“Benim.” Gözlerimi yumdum. Acısı konuşmasına vurmuştu. Ne olursa olsun yan yana değildik, bizi bu denli dağıtıp alaşağı eden buydu. Birkaç uzun saniye boyunca kapı açılmadı. Kalbime saplanan bir şeyle bir adım geriye savruldum. Açmazsa ne yaparım bilemiyordum. Sonra yavaş yavaş onu görebilmeye başladım. Dağılmış saçlarını, yorgun gözlerini, siyah tişörtünü ve çökük omuzlarını…

Yutkunamadığımı fark ederek “Sana geldim,” dedim. Hiçbir yerinde polisliğin izleri yoktu, bütün maskelerini çıkarıp bir köşeye atmıştı. Karşımda perişan genç bir adam duruyordu sadece. “Özür dilerim,” dedim toparlanmaya çalışarak. “Elini hiç bırakmak istememe rağmen hep bıraktım. Sense hiç tutmak istememene rağmen benim için hep buradaydın.” Ona yaklaştım. “Hemen bu kapının ardında olduğunu bile bile uyuyamıyorum, Alaz.”

Gözleri titreyen gözbebeklerime sabitlendiğinde içinde bir şeylerin çözüldüğünü gördüm. “Ben de, küçük.”

Elleriyle bileklerimi tuttu. Gözleri gözlerimdeyken okşar gibi bir yumuşaklıkla elimdekileri aldı ve hafifçe yere koydu. Beni istediğini anlayarak kapıyı arkamızdan kapattım. …375

C

Kuğu

Sude Esen

“Artık kimseyi düşünme,” diye mırıldandı. Alaz Karay’dan böyle bir tavsiye almak güldürse de beni çoktan öpmeye başlamıştı. Keyfimiz yerine gelirken kendimi ondan kurtarmaya çalıştım. “Alaz!”

“Riva…” “Şarap getirmiştim.”

Kaşlarını kaldırıp soru sorar gibi baktı. Elleri hala belimdeydi.

Burnunun üzerindeki ize dokunup “Artık büyüdüm,” dedim. Şarabı ve kadehleri almak için beni bırakırken güldüğünü görmemem için başını eğdi. Arkasından “Acımasızsın,” diye söylendim ve deri koltuklara geçerek yanıma gelmesini bekledim.

Yüksekçe bir sehpanın üzerinde açık kırmızı sıvıyı kadehlere doldururken o, ben de onu izledim ve bacaklarımı koltuğun üzerinde topladım. “Alaz, uzaylılara inanır mısın?”

Ses tonuma gülüp yanıma geldi ve koltukta karşıma geçti.

“Ben…” Uzattığı kadehi aldım. “Sana inanıyorum yalnızca,” dedi burnunu burnuma sürterek.

“Ya,” diyerek itiraz ettim.

“Bana neler yaptığını bir bak.”

“Fena mı oldu,” dedim kabalığına ve yabaniliğine bir göndermede bulunarak. “Hatta bir tahminde bulunayım…” Şaraptan bir yudum aldım. “Sen onlara inanmıyorsun.”

Kirpiklerimin altından meydan okur gibi bakışıma güldü yeniden. Mutlu oluşuna sessizce minnettar oldum. “Sende hiç ara renkler yok. Düzsün.”

“Doğru,” dedi. “İnanmak benim için zor.”

376…

Sude Esen

C

Kuğu

Gülümseyerek elimi hafif pütürlü, bronz yanaklarında gezdirdim. Gözleri hayatının en huzurlu anını yaşıyormuş gibi parıldadı. Öyle ki bir an için elindeki kadehten yansıyan ışığın eseri sandım.

“Ama yanındayken ve biraz da içiyorken pek çok şey doğruymuş gibi geliyor.”

Hafifçe ona doğru eğildim. Keyifle kıvrılmış dudaklarım ve kapalı gözlerimin kirpikleri çehresine değdi. “Seni seviyorum.”

Fısıldayışımla parmakları boynumdan yukarı doğru kaymaya başladı. Çeneme geldiğinde ise yüzümü hafifçe kaldırdı ve ona bakmamı sağladı. “Sana göstermem gereken bir şey var,” diye mırıldandı usulca.

Merakla aralanan dudaklarıma ve kalkan kaşlarıma bakıp biraz önce tenimi okşayan elinin bileğini çevirdi. Neredeyse uyuşuk bir tavırla “İyi ki doğdun,” dedi. Önce ne olduğunu algılayamadım. Sonra ince, koyu derisinin altına işlenmiş şekli gördüm. Çeşitli silahları birleştiren, renksiz bir dövmeydi. Biraz dikkatli bakınca oluşan kanatlı şeyi görebiliyordunuz. Tıpkı benim bileğimdeki gibi.

Onu ilk gördüğümde bile hissetmediğim bir şeyi kalbimin tam ortasında hissederken ben de bileğimi çevirip onunkinin üzerine kapattım. Alaz bana bugüne kadar Tanrı’nın verdiği en güzel hediyeydi.

Yüzüme bir tepki bekleyerek bakıyordu. Belki gülümsememi.

“Bir gün ayrılsak da adalet uğruna unuttuğum sevgiyi, çalamadığım anlamı bana hatırlatması için yaptırdım. Yolunu …377

Kuğu

C

Sude Esen

kaybetmiş Alaz Karay’ı aldın, yeniden iyi bir adam haline getirdin.” Şu sıralar tek emin olduğum şeyi tereddütsüz söyledim.

“Neyse ki öyle bir şey olmayacak.”

Hıçkırmamak için ellerimi bileklerinde kenetledim ve yükselip dudaklarımı dudaklarına bastırdım. Şimdi mahvolabilirdik. **** Bodrum’da sıcaklar bastırmışken hayatım yeni bir düzlükte yol almaya başlamıştı. Alaz’la tanışana kadar bütün hırslarımdan arındığımı sanırdım. Fakat en büyük hayalim deniz aşırı bir yerde unutulmaz bir oyun sergilemekken, günlerce eve gelmeyen anneme ve bazen ismini unuttuğum babama kendimi kanıtlayabilmek için iki yıldır sayısal bölümü okuyordum. Belki halkla ilişkiler uzmanı ya da yeni nesil bir yönetmen olabilirdim, hatta insanları ikna yeteneğimle yetenekli bir oyuncu bile olabilirdim.

Küçük bir kız çocuğu olarak koca bir evi çekip çevirdiğimden yalnız başıma kararlar almak zorunda kalmıştım. Şimdiyse üniversite sınavıma bir hafta kalmıştı ve elimde bir ölüm ve kararsızlıktan başka hiçbir şey yoktu. Hırsımın arkasında duramıyordum bile.

O an bir ilaç gibi gelen esinti bana sanki içimi ferahlatmamı söylüyordu. Karşımda oturan babama baktım. Göz ucuyla televizyon izliyordu. Sağlıklı ve canlı gözüküyordu. Bir yanımda annem, öbür yanımdaysa Simla teyzem oturuyordu.

Simla teyze geldiğinden beri elimi bırakmamıştı ve gözleri dolmuyormuş gibi davranmamızdan memnundu. Annemin ise son iki haftadan kama kazayakları vardı yüzünde. Bunu kapatmak için yüzüne pahalı kremleri sürmeyeceğini 378…

Sude Esen

C

Kuğu

biliyordum çünkü bu yarayı savaşarak, üzülerek en derinden almıştı. Ve her sabah uyandığında aynada neye minnettar olması gerektiğini ona hatırlatmakta yeterli olacaktı.

Berge elinde telefonla mutfağa gidip geliyor, annesine peçete getiriyordu. Simla teyze en son sinirli sinirli bakınca peçeteyi yolun yarısından döndürerek bana uzattı.

Bizi ziyarete gelen Çağrı ise bıyık altından gülmeye başladı onun haline. “E,” dedim yüksek sesle, dikkatleri bana çekebilmek için. “Adel nasılmış?” Çağrı’nın gülüşü derinleşti. Adelya’nın ismini duyunca odadaki diğer ebeveynler bize döndüler. Konuşmaya devam ettiklerini biliyordum. Berge aptalı oynamayı seçti. “Sen daha iyi bilirsin. En yakın arkadaşın değil mi sonuçta?”

Suratıma bin bir mimikle bakarken cık cıkladım. “Siz de çıkmıyor muydunuz?”

Yanımdaki iki kadının gözleri aynı anda büyüdü. “Nasıl yani?”

Babam meseleyi anlamıştı. Sağımdaki şaşkın kadına dönüp “Ben demiştim, Sim,” diye ufak bir zafer narası attım. Berge gözlerinden kıvılcımlar saçarken benim açımdan talihsiz bir şey oldu. Alaz iki kez reddetmeme rağmen üçüncü kez yeniden aradı. Kapatacaktım ama ismini ondan saklayamadım.

“Alaz arıyor, açsana!” Çağrı’nın ölçülü bakışlarını üzerimde hissettim fakat anneme bakamadım. Alaz konusunda önyargıları devam ediyordu ve şu anda kimsenin benim aşk hayatımla ilgili tedirgin olmasını istemiyordum. Çok daha mühim şeylerin üstesinden gelmeye çalışıyorduk. …379

Kuğu

C

Sude Esen

“Açsana kızım,” dedi Simla teyze ama ben hala elde ettiğim aşkı hak ediyor muyum emin değildim. Babamın göz kırpışıyla eş zamanlı ekrandaki paneli yana kaydırdım.

“Efendim?”

“Dışarıdayım. Hemen gel.” Gözlerim kocaman olurken ayağa fırlayıp pencereden dışarı baktım. Gerçekten de arabasına yaslanmış buraya bakıyordu. Göz göze geldiğimizde “Gelemem şu an. Sonra konuşalım,” dedim hızlıca.

“Gelemezsen…” dedi yasladığı yerde dikleşerek. “Ben gelirim.”

Bir şey söylememe fırsat kalmadan telefon yüzüme kapanmıştı. Gözlerimi yumarak biraz sonra ne olacağını tahmin etmemeye çabaladım. Alaz’ın, ağabeyinin burada olduğundan haberi yoktu. Zilimiz çaldığında Berge intikam için koşa koşa kapıyı açtı.

“Alaz!” Kapıyı ardına kadar açıp geri çekildi. “Gel birader.”

Alaz yüzündeki bir şeyi kontrol etmeye çalışıyordu, ilk baktığı kişi ben oldum. Gülümsemeye çalıştım. Karşılık vermeden içeri adım attı. “İyi akşamlar herkese.”

Tek tek odadakilere baktıktan sonra sıra Çağrı’ya geldi. Şaşırmış gibi durmuyordu ama asıl o zaman yüzündeki şeyin ne olduğunu anladım. Bu, gözlerindeki hayal kırıklığıydı.

“Sana da iyi akşamlar abi.”

Babam Alaz’a yer gösterirken ayağa kalkar gibi oldu. “Hoş geldin, otursana.” Alaz ona zahmet etmemesi için işaret etti.

“Otururdum ama sanırsam Riva’yı bir sebepten dolayı rahatsız ediyorum.”

380…

Sude Esen

C

Kuğu

Hızla ona yaklaştım. “Alaz neden böyle söylüyorsun?”

Hüzünlü ses tonuma aldırmadı.

“Birbirimiz için onlarca savaş vermişken bu durumun önemli bir sebebi olduğunu düşünüyorum. Söyler misiniz, ona bu sebebi veren siz misiniz?” En çok anlayacağını düşündüğünü kişiye, babama baktı. “Çünkü kızınıza artık önlem alınamayacak derecede âşık oldum, efendim.”

Bu mücadeleyi ederken onun yanında olmam gerektiğine karar verdim ve ona yaklaşıp elini iki elimle tutarak başımı omzuna yasladım. Simla teyze benimle gurur duyar gibi baktı.

“Eğer Riva istiyorsa aileme dâhil olmandan mutluluk duyarım, Alaz.” Ellerimize baktı babam. “Ki istiyor gibi görünüyor.”

Alaz bu gece onu gördüğümden beri ilk kez gülümsedi.

Dudaklarım kıvrıldı nahoş bir hissiyatla.

“Ben de öyle,” dedi ikinci annem hiç tereddüt etmeden. “Birbirlerine bunca tedirginliğe rağmen hep destek oldular. Yaş çok önemli bir kriter olmuyor bazen. Özellikle de bunca birlikte geçen vakitten sonra.”

Annemin edeceği itiraz bu sözlerle savuşturulmuştu. Alaz, Sanem Hanzade’ye döndü. “Ya siz Sanem Hanım? Riva’nın yaşadığı bu sıkışmışlığa son verecek misiniz?”

Odadaki herkes nefesini tutarken annem çatık kaşlarıyla biraz daha düşündü. Alaz’ın elini sıktığımı hissettim. Annem kabullenerek başını yana eğdi. “Eh, bir zamanlar aynı hatayı yaparak mutlu oldum. Şimdiyse bu anlamsız bilmişliği yaparak kızıma engel olamam.” Hangi hatadan bahsettiğini anlayarak gülümsedik. “Riva mutluysa biz de öyleyiz.” …381

Kuğu

C

Sude Esen

Tuttuğum nefesi bırakarak yerimde hafifçe zıpladım ve Alaz’ın yanağına hevesli bir öpücük kondurdum.

“O zaman ben Riva’yı bu gece yemeğe çıkartayım?”

Uzun süredir sessiz olan Çağrı çehresindeki eksik bir gülümsemeyle “Çıkar, küçük kardeşim,” dedi. “Sana izin verildi.”

Böylece bir mutlu sonu gerçekleştirir gibi bana bir şeyler ısmarlamasını kabul ettim.

382…

Sude Esen

C

Kuğu

46. Bölüm Kuğu

Mesleğini eline almış yirmi dört yaşındaki sevgilime üniversite sınavının stresini bizzat yaşatarak geçirdiğim günlerden sonra kendimi bile hiçe sayarak bir karar almıştım.

Beni bir saniyeliğine bile çok mutlu birisi yapan bir ihtimaldi.

Sınava başka bir bölümden girdim, belki de her şey beklediğimizden güzel olurdu.

Tiyatro çalışmaları devam ediyordu ve sıcaklar fena halde bastırmıştı. Bazı şeyler umduğumdan çok daha hızlı iyileşiyordu ve Jülide’nin de karnı büyüyordu. Henüz yalnızca bilenler değişikliği fark edebiliyordu. Güzel vücudu yavaş biçim alıyordu, yanakları pembeleşmişti ve artık biraz daha fazla gülümsüyordu.

Alaz’ın telefonuyla birlikte kafamı gömdüğüm yastıktan kaldırdım ve mahmurluğumla “Efendim, Alaz?” dedim.

“Sana da günaydın sevgilim,” diye karşılık verdi canlı bir sesle. Uykulu olmasaydım kahkaha atacağıma ya da şaşkınlıktan telefonu onun yüzüne kapatacağımdan emindim ama bunun yerine boğuk bir sesle mızmızlanarak “Bana henüz çıkma teklifi etmedin,” dedim.

“Tamam, ettim şimdi.” Çarpık bir gülüşle camdan dışarı baktığını tahmin edebiliyordum. Gözlerimi devirerek döndüm ve bakışlarımı tavana diktim. “İyi, kabul ettim.”

Rezil herif, bu anı kaç farklı şekilde düşlemiştim ben, diye söylendim içimden.

…383

C

Kuğu

Sude Esen

“Harika! Denize gidelim mi? Bira da ısmarlarım sana, küçük.”

Cazip bir fikir gibiydi. Telefonu kulağımdan ayırıp yüzüme patlayan ışıkla alnımı kırıştırarak saate baktım. Gözüm o anda hemen alttaki tarihe takıldı. Hızla doğruldum.

“Alaz mezuniyet çekimimiz var bugün, nasıl gidelim denize?”

Alaz şaşkınlığını biraz abartılı şekilde gösterdi. “O bugün müydü?”

“Evet, ne oldu ki?”

Telefonun diğer ucunda toparlandı. “Yok bir şey.”

Saçımı elimle düzeltmeye çalışarak “Tamam,” dedim hızlıca. “Üzerine düzgün bir şeyler giy…” Kıkırdamamak için büyük bir çaba harcadım. “Tercihen okul forması olsun. Ve acele et, müdür bizi göremezse azarlar.”

Alaz özgüvenle homurdandı, yüz ifadesini tahmin edebiliyordum. “Azarlayacak bir müdür bulursan haber verirsin.”

Dizlerimin üzerinde doğruldum. “Tutuklandı mı o adi herif?”

“Eh,” dedi muzip bir tavırla. “Jülide’yle birlikte hallettik o işi.”

“Okulda hatırlat…” Dolabı açıp okul eteğime uzanırken telefonu omzuma sıkıştırdım. “Seni öpeceğim.”

“Gerek yok,” dedi hızla. “Oraya geleyim ben.”

Daha ben yeniden okul formasını giymesi için ikazda bulunamadan telefonu kapatmıştı. Kalbim hızla atmaya 384…

Sude Esen

C

Kuğu

başlarken dudaklarımdaki gülümsemeyle beraber giyinmeye başladım. ***** “Şöyle bir durum var ki…” dedim, kıs kıs gülmemek için dudağımı dişlerken. “Fizik ve kimyada berbatsın. Ama gömlek mükemmel olmuş. Manken olmalıymışsın.”

Hafif kızgın hafif keyifli bir ifadeyle gözlerini kıstı ve beni baştan aşağı yavaş yavaş süzdü. Fönlü saçlarıma, göz makyajıma, dar beyaz gömleğime değse de bakışları, okul eteğimde özellikle oyalandı. “Beni kızdırma,” diye karşılık verdi.

Artık gülümsemem kontrol edilecek halden çıkmıştı. Hafifçe kollarımı kavuşturdum ve dikkatini çekebileceğim bir pozda sabit kaldım. “Yirmi dört yaşında liseden mezun oluyorsun.”

Sonunda gerçekten kötü niyetli bir kahkaha attım. “Büyük başarı doğrusu…”

Alaz bana bir salise süren kötücül bir tebessümle karşılık verdi ve ben daha ne olduğunu anlayamadan yaslandığı sıradan kendini kaldırıp bir büyük adımda yanıma geldi. Geri kaçmaya çalıştım ama “Sen istedin,” diyerek beni sırtına attı. Ufak çığlıklarım esnasında ise mini eteğim belime kadar kaymasın diye kolunu kalçamda sabitledi. Bileğindeki kocaman saati görebiliyordum ve… İnanın ki saçım bozuldu diye bir saniye bile düşünmedim.

Onlarca kez özür dilesem de beni taşıyarak merdivenlerden indi, okul binasından çıktı. Binanın önündeki merdivenlerden inerken bacaklarımı sallayıp itiraz etmeye mecalim

…385

Kuğu

C

Sude Esen

kalmamıştı. Ayrıca vücudumdaki tüm kanın artık beynimde olduğuna emindim.

Bahçedeki tüm öğretmenlerin ve on ikilerin bize döndüğünü bacaklarının hareketlerinden tersten anladım. İki haftaya yakın bir süredir okul, çıkmamızla çalkalanıyordu. Artık Alaz, arka sıradaki gözlüklü çocuk değil, entelektüel bir oyuncuydu. İlişkimizle ilgili nefret ettiğim tek şey buydu sanırım.

Kerem hoca ismimizi tezahürat etmeye başlamış arkadaşlarımızı susturmayı uzun süre beceremedi. Bir yandan kahkaha atıp bir yandan “Susun!” diye bağırırken kimse onu ciddiye almıyordu. Alaz beni sonunda indirdiğinde düşmemek için ceketine tutundum ve vücuduna yaslandım. Jülide’yle Çağrı yan yanalardı ve gülümsemeleri samimiydi. Hazal ise abartıp neredeyse ağlayacaktı, başını iki yana sallayıp bizi alkışlıyordu. Mirza dayanamayıp onun elini tuttu ve kendine gelsin diye eğilip onu öptü.

Ve evet, Hazal sonunda tüm huysuzluklarının karşılığını bu şekilde almıştı. “Çekime hazır mısınız?” diye sordu, ileride ayaklı profesyonel kamerayla uğraşan görevli.

Dudaklarımı büzerek “Alaz saçımı bozdu,” diye sızlandım.

Alaz iki elini de uzatarak saçıma bir şeyler yaptı ama geri çekildiğinde Çağrı “Daha kötü oldu,” diye teminat vermişti.

Herkes gülünce o da sinir olmuş gibi abisinin taklidini yapıp elimi kavradı.

“Ama…” dedi uzata uzata, elinde gerçekten iyi bir koz varmışçasına. “Ben sevgilime bir sürpriz yaptım. Gerçi çoğunuzun bundan haberi var çünkü bana yardım ettiniz.”

386…

Sude Esen

C

Kuğu

Alaz sanki birden başka bir şeye dönüşmüş gibi gözlerimi kocaman kocaman açtım. Bana herkesin ortasında alenen sevgilim demişti, daha da ilginci benim için bir sürpriz hazırlamıştı. Ne olduğunu tahmin dahi edemiyordum ama buna gerek de kalmadı.

“Bu kadar yolu yalnızca bir kişi için çektim.”

Bu tanıdık, bu özgüven dolu sesi tanıyordum. Bu ses hayatımı yaşanılabilir kılmıştı. Arkamı döndüğümde neyle karşılaşacağımı biliyordum fakat yine de onun uçları renkli saçlarını görmek beni gözyaşlarına boğdu.

“Adel!”

Yine yaptım yapacağımı bakışıyla gözlerime baktı ve bana koştu. Kollarımız buluştuğunda “Ah, Riva,” dedi azarlayarak.

“Hiç değişmiyorsun. Ağlama.”

“Seni öldürürüm,” dedim neredeyse yüz kişinin önünde ve hala iki küçük kızmışız gibi yüzünün her yanına öpücükler kondurdum. Hep yaptığı gibi bu sefer de beni durdurmadı ve sıkıca tuttu. Okul eteklerimiz birbirine değiyordu.

“Konuşacak çok şeyimiz var.”

“Fotoğraf çekmem lazım.” Kameramanın sıkılmış sesi duygusal anımızı yerle bir ettiğinde bir sürü ayıplayan bakışa maruz kaldı. Omuz silkti ve kameraya vurdu.

“Hadi gidelim,” dedi Jülide, önden merdivenlere doğru yürümeye başlarken.

Alaz onu takip etti ama Çağrı, Mirza ve Hazal’ı da alarak ikimize kocaman sarıldılar ve bir süre gülerek hep beraber …387

Kuğu

C

Sude Esen

kaldık. Ancak kameraman bekleyecek gibi değildi. Adel elimi tutup beni çekiştirirken “Benden daha güzel olmuşsun,” diye fısıldadı. “Alaz konusunda da haklı çıktım, kabul et,” diye ekledi.

Ona göz kırptım ve merdivenlerin önünde, palmiyeler tarafından çevrelenmişken mezuniyet fotoğrafları çekildik. Bir kısmı normaldi ama bir tanesi için Alaz beni öpmeye karar verdi. Bu laubali hareketleri beklediğim son kişi olduğu için biraz garip bir ifadeyle yakalansam da eğilebildiğim kadar geriye eğildiğim ve Alaz’ın belimi sarıp beni öptüğü mükemmel bir fotoğraftı. Birkaç öğretmenin bakışlarının hedefiydik. Neyse ki Kerem abi kameranın arkasından dudaklarını oynatarak “Bu en güzeliydi,” dedi.

Bir sonrakinde Adel’i hepimiz kucağımıza almıştık ve bir sonrakinde de Alaz’la Çağrı’yı zorla kol kola sokmuştum. Biz de Jülide’yle aynı şekildeydik. Adel bunu görünce gözleri yuvalarından fırlayacakmış gibi oldu fakat şanslıydık ki her şeyi çabuk atlatıyordu.

Mükemmel takımlar giymiş Alpay ve Demir’den bakışlarımı hep uzak tutmuştum. Özellikle de Demir’den. Benden hoşlandığını söylemişti. En başında olmadığı gibi şimdi de hiçbir karşılığı yoktu bende bu hislerin. Alaz’ın burada onları yakalamak için olduğunu düşününce biraz üzüldüm ama devam ettiremeyecek kadar meşguldüm.

Hayatımda gördüğüm en yakışıklı üç erkek beni rahat bırakmıyorlar, kızlarla beni yanlarında tutabilmek için didişiyorlardı. Fırsattan ifade yalnızca arkadaş grubumla da bir sürü kare yakaladık.

Yalnız kaldığım bir süre boyunca göğe baktım ve bugün için teşekkür ettim. Her biri için minnettardım.

388…

Sude Esen

C

Kuğu

***** Sırt üstü yattığım yerden yukarı bakmaya devam ettim sessizce. Beyaz bir tavana bakıyor olmamın pek de bir önemi yoktu, insanın her şeyi zihninde yapılandırdığını kısa bir süre önce öğrenmiştim. Cansız uzattığım kollarım ve bacaklarımla yukarı bakıyor, bakıyor ve gülümsüyordum. Mutlu son diye bir şey varsa o böyle olmalıydı.

Odamın kapısı açıldığında kıpırdayamadım, yorgun uzuvlarım herhangi bir harekete mahal vermiyordu. Gözlerimi tavandan ayırmadan önce zarif adımların bana kimin geldiğini söylemesine izin verdim. Ve onun sarı saçlarını gördüm.

“Sanem Hanzade.”

“Riva Özer.”

Dudaklarında yaramaz bir gülümsemeye yatağımın ucuna oturdu hafifçe. Sonra yatarken yukarı çıkmış eteğimi düzeltti.

“Alaz’ı sevmeye başladım,” dedi. Annemden onun ismini duyunca bütün vücuduma yeni bir kuvvet geldi ve yatakta doğruldum. Güldüğünü görmeyeyim diye başını çevirdi.

“Adel’i getirmiş sana.”

Oyunbozanlık yapışından hoşlanmamıştım, kaşlarımı kaldırdım. “Onun böyle bir sevgiye ihtiyacı yok.”

Manikürlü tırnaklarını inceledi bir süre. Ne diyeceğini tartar gibiydi. Hak vermeden edemedim, bunca yaşanmışlıktan sonra kızını karşısında barut fıçısından başka bir şekilde bulamıyordu. “Herkesin bir egosu vardır, Riva. Ve bu egolar sevilmeye ihtiyaç duyarlar.”

…389

Kuğu

C

Sude Esen

Asıl söylemek istediği şeyi anlamak isteyerek iyice gözlerimi kıstım ve yüzüne baktım. “Buraya Alaz’dan ve insanların egolarından bahsetmeye gelmemişsindir diye düşünüyorum.”

“Kısmen haklısın. Yani…” Bir şey onu gerçekten zorluyordu. Tahmin etmeme gerek kalmadı. “Yarınki oyununun bileti kaldı mı?” İçimde senelerdir bulamadığım, yokluğuna bir isim veremedim bir şey yeniden filizlendi. Ama yıllardır bir sürü hayal kırıklığı hayat tarafından bana cömertçe verilmişti. Bu yüzden heyecanlanmamak için bir sebep aradım ve bulmam uzun sürmedi.

“Yarın gece yarışman var, Kuğu’yu sunacaksın,” dedim, yüzümün düştüğünü anlamaması için dua ederken.

Henüz ona karşı gardımı indirmek istemiyordum. Yalnız yaşadığım günlere yeniden dönersem alışkanlıklarım bana yardımcı olacaktı, annem değil.

“Mithat’ın ölümünden sonra fark ettim ki fazla zamanımız olmayabilir. Hiçbir şey için…” Duraksayıp başını yukarı kaldırdı. Yutkunurken boğazının hafifçe titrediğini görmüştüm. “Hem ben zaten uzun zaman önce kendimi kanıtladım. Bir takdire daha ihtiyacım yok.” Uzanıp elimi tuttu. “Ama senin lisedeki son gösterinde annenle babana ihtiyacın olacak.”

Algılayamıyordum sanki. Düşüncelerim annemin elimi bırakmasıyla sona erdi. Sakladığı ellerinden geniş, kare, masmavi bir kadife kutu çıkardı. Etkilenmeden edemedim. Bu mücevher kutusunu bir yerde daha görmüştüm ama anımsayamıyordum. Annem kutuyu hiçbir şey demeden bana uzattı. Emin olamayarak ve açtığımda sanki elimden uçup gidecek tedirginliğiyle kaldırdım sert mekanizmalı kapağı.

390…

Sude Esen

C

Kuğu

Kutunun içindeki kırmızı zemine uzanmış kuşu gördüğümde hafifçe titredim.

“Anne bu… Bu Kuğu.”

Annem yorgun bir gülümsemeyle başını salladı. Bununla ne yapacağımı anlamamıştım. “Anlamıyorum,” dedim, bakışlarımı façetalarıyla ışıltılar saçan bu göz alıcı kolyeden ayıramayarak. Bu kolyeyi birkaç ay önceye kadar rakip olarak algılıyordum. Şimdiyse annem onu bir sebepten ötürü bana veriyordu.

“Haklıydın,” dedi. “Üzerindeki sorumluluğu küçümsememeliydik, yaşadığın güçlükleri yok saymamalıydık. Uğruna seni ihmal ettiğim tasarımım hazır.

Ben gittikten sonra bu dünya üzerinde imzamı taşıyacak tek ve en önemli varlığım sensin. Al bunu, sana uğur getirsin.”

Kutuyu tok bir sese sebep olarak kapattım ve uzanıp onun boynuna sarıldım. İlk kez parfümleri, takıları, gözlerinde kötücül duvarları yoktu. Annem gibi kokuyordu.

Kollarını yavaşça bana sararken “Anne ile baba yarın gece seni izlemek için orada olacak,” dedi kısık sesle. Göğsü hızla inip kalkıyordu ama o an Sanem Hanzade Özer’in gülüyor mu yoksa ağlıyor mu olduğunu asla bilemedim.

…391

C

Kuğu

Sude Esen

47. Bölüm Ben Her Zaman Sana Âşıktım

Kahverengi zeminli sahnenin üzerinde sebepsizce dolanırken arkamda izler bırakıyordum. Birinci iz gümüş renkli, parıltılı topuklularımdan kopup kulaklarıma süzülüyordu, diğeri ise kostümümden süzülen görünmez simlerdi.

Kulise şöyle bir göz attım ilerleyip. Bu işe gönlünü vermiş arkadaşlarım canla başla hazırlanmaya çalışıyorlardı. Dans grubu son bir kez çalışıyor, oyuncular metni gözden geçiriyorlardı. Hepsinin gözlerindeki ışıltıyı ve hüznü görebiliyordum. Bu benim yazdığım metni son oynayışlarıydı.

Lise bitiyordu.

Hafifçe gülümsedim. Yine de tekrar ne zaman liseye başlayacağınızı bilemezdiniz. Alaz’ın düşüncesi Adel’in gelişiyle dağıldı.

“Hey,” dedim kalabalıktan gelen sesler artmaya başlamışken. “Yer bulabildiniz mi Adelya?”

“Bulduk,” dedi sırıtarak. “Hem de en ön sıradan.”

“Ah,” diye karşılık verdim alnıma bir şaplak atarak.

“Ne bekliyordum ki?” “Öyle yapma seni aptal sarışın kız.” Elimi geri çekti.

“Makyajını bozuyorsun.”

Omuz silktim içimde garip bir heyecan peyda olurken. Daha önce yüzlerce kez oyunculuk yapmıştım ama bu seferki daha yüklüydü. Yanımda Alaz da olacak. Usulca etrafa buralarda mı

392…

Sude Esen

C

Kuğu

diye göz attım “Çoktan bozuldu,” derken. “Sıcak bastı.

Simlerim yere akıyor.”

Kıkırtısı Alpay’ı görmesiyle kesildi ve gözlerindeki pırıltı yerini tanıdık, eski bir şeye bıraktı.

“Adel.” İleri giderek onu dayandığı duvarla arama sıkıştırdım. “Yoksa Berge’den gerçekten hoşlanmıyor musun?” Bana bakıyormuş gibi davranıyordu ama yüzü solmuş, aklı başka yere gitmişti. “İkiniz de benim ailemsiniz.

Birbirinizle oynayamazsınız.”

“Biliyorum, Riva. Sadece… Kendimi bildim bileli bu çocuğa âşıktım. Sandığın kadar kolay olmadı hiçbir şey.”

Ellerini omuzlarıma koydu. “Endişelenme, Riva. Kimseye kimseyi üzecek kadar yakın değilim.” İkna olarak gülümsedim. “Burada olduğun için çok mutluyum.”

“Ben de,” dedi benden ayrılırken. “Bu geceyi benim için güzel kıvır, Riva Özer. Çağlar’a unutamayacakları bir oyun oyna!”

Sahnenin merdivenlerinden inerken ben de yerine oturuşunu izlemek için kırmızı perdeleri araladım hafifçe. Annemle babam, öğretmenlerim, neredeyse bütün okul oradaydı ama Çağrı’nın yeri boştu. Perdeyi hızlıca çekip kuliste tüylü fularını boynuna saran Hazal’a seslendim.

“Hazal! Alaz’ı gördün mü?”

“Giyinmişti ama şu an buralarda değil.” O da hazır bir şekilde kulisin kapısından çıkıp sahneye geldi. “On- on beş dakikadır falan hiç görmedim.” …393

C

Kuğu

Sude Esen

Üzerime korkuyla karışık bir ağırlık çöktü. Çağrı da yoktu.

“Nerede olabilir, bir tahminin var mı?”

Başını sallayarak yanıma geldi ve sol elimi tuttu. Titremeye başladığını ondan gizlemeye çalışmış fakat başarılı olamamıştım. Komplocu koca bir panik kostümümün eteklerinden yukarı tırmanıyordu.

Diğer elimle tekrar perdeyi aralayıp baktım. Bileğimin altındaki bir damar belirginleşmiş, kelebeğin ortasında atıyordu.

“Hayır, korkmadı,” dedim. “Korkamaz. O beni böyle bir gecede yalnız bırakamaz.”

“Kimmiş korkak?”

Arkamızdan gelen yüksek sese döndüm. Kolları volanlı, beyaz bir gömleğin üzerine kahverengi ceketini giymiş ve üzerine apoletlerini takmıştı. Bol paçalı pantolonu ve püsküllü apoletleri tam hayalimdeki gibiydi.

Gümüş topuklu ayakkabılarımla dengemi sağlayarak Alaz’a doğru koştum. Ne zaman nefes nefese kaldığımı anlamamıştım ve kalbim küt küt atıyordu. “Neredeydin?” diye sordum kesikli soluklarımla.

“Ağabeyimle verimli bir sohbette bulunduk.”

Kostümümün üzerindeki tüylü kolluklara dokundu. Sonra elbiseme takılmış boyun aksesuarlarıma geçti. Orada da tüyler vardı. “Çok güzel olduğunu söylememe izin ver, Minik Kuş.”

Hazal saate baktı ve hızla kulise doğru ilerlemeye başladı.

“Yerinizde olsam iltifat etmekte acele ederim çünkü beş dakika sonra başlıyoruz.”

394…

Sude Esen

C

Kuğu

O giderken Alaz’a döndüm. “Teşekkür ederim, bin bir şantajıma rağmen burada olduğun için.”

Burnundaki izi göreceğim kadar yaklaşmıştı. Her zamankinden farklı olarak dümdüz kâküllerime bakıp gülümsedi ve saçımın bir tutamını kulağımın arkasına sıkıştırdı. Buğday teni yüksekteki ışıklardan parlıyordu ve arkasında durduğumuz kırmızı perde yanaklarında güzel bir renk veriyordu.

“Aslında ben sana teşekkür etmek istiyordum. Beni ailene, arkadaşlarına, hayatına davet ettin.” Parmağının tersiyle yanağımı okşadı. “Sanırım beni aynamdaki kişiyle barıştırdın.”

Hafifçe gülümsedim ve başımı geriye atıp boynumu açıkta bıraktım. Ellerini tutup tüylerin kapattığı kolyeye bastırdım.

“Ailemin ve senin yanımda olması paha biçilemez.

Heyecanlısın biliyorum ama hani sana bir kez anlamsız olan hayatımda o anlamı kendim yaratırım demiştim ya…” Gözleri gözlerimden ellerimize ve kolyeye kaydı. Hatırlamıştı. “İşte annemin bana layık gördüğü Kuğu ikimize de şans olacak.

Belki Kuğu olmasaydı… Annemin bu kolyeye ayırdığı bitmek bilmez vakitler olmasaydı bir yaramazlık yapıp seninle tanışmayacaktım.”

Eğilip ellerime bir öpücük kondurdu. “Şu an birlikteyiz ve bu gece çok güzel olacak.”

“Riva, herkes hazır. Siz hazır mısınız?”

Alaz’a aceleyle “Oyun bittikten sonra arka bahçede ol. Sana söylemem gereken bir şey var,” diye fısıldayıp Hazal’a döndüm ve başparmağımı kaldırarak “Tamamız,” dedim.

…395

Kuğu

C

Sude Esen

Alaz’la sahnenin iki ucuna ilerledik ve perdeler yavaşça açılıp da bizi ortaya çıkarırken birbirimize reverans yaptık. Bu gece için bol şans. İkimize de…

Alaz’dan Yirmili yaşlarımdan sonra korkmayı öğrenmiştim ama onun da yeni, daha güçlü bir versiyonu olduğunu hayal edemiyordum.

Dehşete düşmüştüm. Bunca yıldır sorunlarımı kaçarak ya da insanlara zarar vererek çözen birisi olarak biraz sonra sahnede konuşup birilerine bir şeyler anlatacaktım.

Aynada son kez yansımama baktım. Bu kadar tanıdık ve sıcak birisini bulmam beklediğim bir şey değildi. Daha çok korkarak kulisten çıktım ve seyircilerin arkasında en az ışık alan yere doğru ilerledim.

“Hey,” dedi birisi omzumdan tutarak. Arkamı döndüğümde karşılaşacağım yüzü biliyordum. Ağabeyim.

Olabildiğince soğukkanlı ve ukala görünmeye çalışarak vücudumu dikleştirdim. Alayla birkaç adım daha yaklaşıp saçlarıma uzandı. Yeniden yüzüme baktığında elinde beyaz bir tüy vardı.

“Riva’ya bir teşekkür borcum var. Sana yapmak istediğim her şeyi bir bir uyguluyor. Sadece sen işkence edemezsin değil mi insanlara?”

“Gül bakalım sen,” dedim bozulmayı engelleyemeyerek. Atılıp elindeki tüyü aldım ve yere bıraktım.

“O Riva’ya ait, kardeşim.”

“Ama sen de asi bir tavuğa benzediğini inkâr edemezsin şimdi.”

396…

Sude Esen

C

Kuğu

Yalandan gülemeyecek kadar gergindim, sahneye ve kalabalığa hafifçe göz attım. Çağrı gözlerimi yakalamaya çalıştı. Yüzündeki alay gitmiş, yerine ağabeyime has korumacı bir ifade gelmişti. “Korkuyorsun?” dedi şaşkın ses tonuyla.

Elini ittirdim. “Yanlış tespit, sevgili doktorum. Bırak sen bu işi.”

Kollarını göğsünde birleştirdi ve beni işaret etti. “Tiyatrocu mu olayım?”

O açık renkli kâküllü yüzüne güzel bir yumruk geçirmek istedim fakat şu an istediğim son şey annemin Çağrı’nın yüzündeki morluğun sebebini bizzat bana sormasıydı. Ve gerçekten de bozulmasını istemediğim bir makyajım vardı. Ah, Riva.

Bakışları bakışlarımı takip etti ve perdeden burnunu çıkarıp beni arayan Riva’yı buldu. “Gelmeyeceğinden endişe ediyor.”

Haklıydı ama başımı iki yana sallayarak reddettim. Benim yüzümden endişelendiğini düşünmek istemiyordum.

“Onu birçok kez yalnız bıraktın. Ama o ona görünmez seçenekler sunulduğunda bile bilmeden hep seni seçti. Bu sefer olmaz.” Etrafı, sahneyi, seyircileri işaretti. “Bu geceki kararın onun için en önemlisi. Yanına git ve repliklerini söyle. Çok daha zorlarını yaptığını gördüm.”

“Haklısın.”

Bir anda apoletli omuzlarımdan kollarıma, oradan da bütün vücuduma yayılan bir güç ve kararlılık hissettim. Bu sefer onun yanında olacak, kendimi de hayal kırıklığına uğratmayacaktım. “Ne var biliyor musun?” dedim …397

Kuğu

C

Sude Esen

anlamamasını umduğum bir heyecanla. Sanki yirmi dört yıllık hayatım için unutulmaz bir gece olacaktı.

“Gerginim ama uzun zaman sonra güzel bir şey yapacakmış gibi hissediyorum.” Gömleğimi düzeltip onun her zamanki gülümseyen yüzüne baktım. “Gitme vaktim geldi.

Anneme söyleme.”

“Gitmeden…” Geri döndüğümde elini uzatmış olduğunu gördüm. “Tabancanı bıraksan iyi olur, kardeşim. Pek ihtiyacın olmayacak.”

Ben belimdeki tabancayı eline bırakırken apoletlerime bakıp son defa güldü. ***** Arka bahçeye ışıklar asılmıştı. Okulun içindeki sahneye gidene dek yol gösteriyorlardı. Bazıları da ağaçlara dolanmış, etrafı renklendiriyorlardı. Başımı öne eğip ellerimin arasına aldım. “Sana bir şey söylemem gerek demişti,” dedim.

“Dakikalardır bekliyorum, yok.”

Jülide benim aksime kırmızı uzun saçlarını geriye itti, kendini dikleştirdi ve sıktığı çenesiyle “Şu kıza bir türlü sahip çıkamadık kaç kişi,” dedi. “Muhbir olduğunu öğrenen birileri götürmüş olabilir mi onu?”

Hazal ve Mirza anlam veremeyerek başlarını kaldırıp ona baktılar. Böyle bir durumda daha fazla aptal yüze tahammül edemeyen Jülide daha çok sinirlendi. “Ah.” Gözlerini devirip tabancasını çıkardı ve dizlerinin üzerine koydu. “Biz narkotik polisleriyiz. Okulunuza da gizli bir operasyon için geldik. Bu iki salak da kızınıza âşık oldu.”

398…

Sude Esen

C

Kuğu

Hazal’ın darmadağınık halini gören Çağrı, Jülide’ye “Ağır ol,” diye uyarıda bulundu. Mirza ona hafif bir kızgınlıkla baktı. Bu kıvırcık çocuğun yüzünün gülmediğini ilk kez görüyordum.

“Bunu sonra konuşacağız.”

“Her yere baktığına eminsin değil mi, Alaz?”

“Evet,” dedim sadece. “İki kaçak daha var,” diye ekledi Jülide silahına aç bir tavırla dokunurken. “Eski dostlarımız Demir ve Alpay...”

Hırladı. “Veletler!” Çağrı, Mirza ve Hazal’a “Sanem teyze ve Mert Ali amcaya bir şey söylemeyin. Ne olduğunu anlayana kadar ya da onlar Riva’nın kaybolduğunu fark edene kadar hiçbir şey belli etmeyin,” dedi hararetle. Öfkeyle ileri atıldım. “Ne olduğunu bilmiyor muyuz sence! O orospu çocukları onu aldılar!”

Adelya ayağa kalkana kadar kimse onu fark etmemişti. Fakat bir an gözlerimiz ona çevrildiğinde ne halde olduğunu anladık.

O sarsılmaz görünüşlü kızın yanakları akmış rimeli yüzünden simsiyahtı. Ağzını açtığında sesi çatallı çıktı. “Ben gördüm.”

Duyduklarımıza inanamadık bir süre. Ellerini saçlarına geçirdi, azap içindeyken devam etti. “Ama orada Alpay olduğu için yanlarına gitmek istemedim.” Gözyaşlarına boğuldu. “Salak kafam…” Çağrı onun yanına gidip kıza kollarını doladı. “Senin suçun değildi.”

…399

C

Kuğu

Sude Esen

Mirza başını eğmiş korkudan sessizce ağlayan Hazal’ı belinden tuttu. “Neden?” diye sordu. “Riva’da istedikleri ne olabilir?”

Cevap o kadar şiddetli vurdu ki göğsümdeki sancıyı somut bir şey gibi hissettim. “Aslında bir şey var.”

Bir an için Riva’nın boynundaki Kuğu, en başından beri Demir ve Alpay’ın neden tiyatroda olduklarını, Alaz’ın Riva’yla neden tanıştığı, her şey bir anlam kazandı. Kader bizi bugüne hazırlıyordu. Biz sadece hatayla birbirimize âşık olmuştuk.

Başından beri Riva’yı kurtarmak için buradaydım.

“Sanem Hanzade’nin Kuğu’sunu istiyorlar. Paraya ihtiyaçları olmalı.”

“Neden?”

Jülide, Mirza’ya baktı. “Babaları uyuşturucu işinde de ondan.

Onların da bulaştıklarından şüphe ediyorduk. Yanılmamışız.”

Operasyonun seyrinden haberdar olan Çağrı benim gibi taşları yerine oturtmuştu. Beti benzi atarken “Mirza, Hazal’ı al.

Riva’nın anne babasına haber verin. Destek ekip çağırıyoruz,” dedi.

“Hemen gidiyoruz.”

Adelya, Çağrı’dan kurtulup atıldı. “Ben söylemek istiyorum.”

Arkalarından bakarken Riva’nın gidişi biraz daha şekil kazandı. Ensemden yukarı acımasız bir sızı süzülüyordu.

Kendimi kaybetmek üzereydim. “Çağrı,” diye mırıldandım.

“Kolye boynundaydı.”

400…

Sude Esen

C

Kuğu

Ekip çağrısı yaparken birden donakaldı. “Ne?” Adel’in oturduğu yere çöktüm. “Sandığımızdan az zamanımız var.”

“Boynunda olduğunu öğrenmemeleri lazım. Yoksa…”

Korktuğumuz şeyi ben söyledim. “Riva’yla işleri daha kısa sürer.” Çağrı geriye doğru sallandı, dengesini kaybetmişti. Gözleri bilinçsizce etrafı tarayıp da en son beni bulduğunda beyni aldığı verileri işleyemiyormuşçasına afalladı. Beni ilk kez bu kadar darmadağın görüyordu.

“Ona bir şey olabilme ihtimalinden korkuyorum.” Önümde dizlerinin üzerine çöktü ve omuzlarımdan tutarak beni gözlerinin içine bakmaya zorladı. “Zihnin seni tehlikeden korumak için söylüyor bunları. Gücünü kesmek, seni oraya göndermemek için.”

Hafifçe koluma dokundu. Bir ağabeyimin olduğunu hatırlamış gibiydim. “Canın acıyor çünkü onu kaybettin. Seni buraya o getirdi. Onu kurtarman için.”

“Ne hissettiğimi nasıl anlıyorsun?”

“Ama o aptal, inatçı beynin ışıkları kapattı değil mi?”

Yine itaatkârca başımı salladım. Hafifçe gerildi ve bana “Ama şimdi sırası değil!” diye bağırıp kafa attı.

Kardeşimi yeni tanıyordum.

…401

Kuğu

C

Sude Esen

48. Bölüm Tuzak

Kaderin bizi hazırladığı gün geldiğinde o günün geldiğini bilmeyiz ama hissederiz. On sekiz yaşımın ilk, lise hayatımın son oyunundan çıkmıştım. Yanaklarımdaki simler gözaltlarımdaki terle beraber geçtiğim yollara görünmez izler bırakmaya devam ediyorlardı. Karşımdaki dansın ahengi, müziğin büyüleyiciliği, seyircinin içtenliği ve rol arkadaşlarımın desteği kâğıda dökülmüş bir metnin oksijenle temasa geçip bir sahnede can bulmasını sağlamıştı. Gerçekten aşka âşık, ele avuca sığmayan, gücenen, sevinen, arsız bir Minik Kuş’tum. Gözlerimi yumarak bir süre arka bahçedeki temiz havayı kana kana ciğerlerime çektim. Burayı ne kadar özleyeceğimi hayal bile edemiyordum.

Telefonumun saatine baktım, Alaz’ın gelmesine daha vardı. Üstünü değiştiriyor olmalıydı. Bense bütün gece böyle kalacağıma dair inat etmiştim. Çocukluğumu üzerimden çıkarmak istemiyordum. Tiyatrocu benliğimde yaş aldıkça özlemini çektiğim eski bir ‘ben’ vardı ve asla beni terk etmiyordu.

“Tebrik ederim,” dedi arkamdan cansız bir ses. Bu sesi nerede duysam tanırdım. Bu ses saçları renkli çocukluk arkadaşımı kim bilir kaç defa yaralamış, onu kanatmıştı.

“Bütün bir sene boyunca bize sabredip kılavuzluk yaptın. Hiç vazgeçmedin.”

“Kaç kere vazgeçtim haberin yok,” dedim bir iç çekiş ve ezik gülümsemeyle. Alpay görüş alanıma elleri cebinde girdi. Kostümünü değiştirmemişti. Devam ettim. “Hâlbuki 402…

Sude Esen

C

Kuğu

olduğum kişiden hep memnun olmalıymışım. Her şeyi en iyi şekilde yaptım çünkü.”

“Haklı olabilirsin,” dedi ben, onun bana tepeden baktığı hissiyatıyla baş etmeye çalışırken. Gözlerindeki bir şey çok tahmin edilebilirdi ama bana tanıdık gelmemişti. Alpay’ın faydalı olup olmadığını bilmediğim başka bir yanıyla karşı karşıyaydım. “Her şeyin en iyisine sahip olan biricik prensesimizdin. Ama ne var biliyor musun? Benim de kendime biraz önce söylediğin güzel şeyleri söyleyebilmek için bu gece yapmam gereken ufak şeyler kaldı. Kendimi kendime kanıtlamalıyım, Riva.”

Kaşlarımı çattım ve içimdeki bu kötü hissi geçiremeyerek onu inceledim. Üstü kapalı konuşmalardan hoşlanmıyordum. Bu gece burada yanlış bir şeyler vardı. “İçimizde kalan şeylerden bahsetmişken…” Cebindeki ellerini kıpırdatıp başını yana eğerek konuşmaya devam etti.

Sürmeli gözleri ve simsiyah saçlarıyla çekiciden ziyade ürkütücüydü. “Birine üzülüyorum.”

“Kim?” diye sordum gözlerimi ondan bir an bile ayırmadan. Cırcır böceklerinin sesi sanki bir ton daha yükselmişti.

“Demir,” diye cevap verdi iç çekerek. Rol yaptığı barizdi, saklama gereği duymadı. Sanki için için bir şeyle dalga geçiyordu. “Sana fena yanık, Rivacığım.”

Başımı kaldırarak simsiyah gökyüzüne baktım, dişlerimi sıktığımın farkında olamadım bir süre. “Benim sevgilim var, Alpay,” dedim aynı onun gibi donuk bir suratla. Bir anda büründüğüm savunma halinden etkilenerek ellerini teslim olur gibi kaldırdı. …403

Kuğu

C

Sude Esen

“Biliyoruz prenses, sadece sakin ol biraz. Bak…” Arkamızdaki görkemli Çağlar’ı işaret etti. “Çok yakında bu okuldaki son cumamızı geçireceğiz ve her şey sona erecek tamam mı? Bazılarımız eski arkadaşlarıyla görüşmeye devam edecek, bazıları şunu iyi ki yapmışım diyecek.” Birkaç sakin adımla birlikte iyice bana yaklaştı, gözlerime baktı. “Bazıları da keşke yapsaydım diyecek. Riva, birbirimizin üzerinde çok büyük hatırımız var ve ben şu an sana en yakın arkadaşım için yalvarıyorum. Ne olursun Demir’in hislerini son bir kez daha dinle. Kalan hayatında onu keşkelerle bırakma.”

Söyledikleri beni etkilemişti. Lisenin bitişi fikri beni hem üzüyor hem de kaygılandırıyordu. Alpay’ın söylediklerinde ciddi bir haklılık payı buldum. Alaz’ın peşinden gitmeseydim hayatımın orta yerinde kocaman bir keşke oturmuş olurdu.

Birinin benim yüzümden böyle bir yüke sahip olmasını istemiyordum.

Alpay “Ne olursun, Riva,” diye yalvardığı esnada çoktan kararımı vermiştim. “Nerede?” diye sordum.

Sevincini gizleyemeyerek onu takip etmem için önüme geçti.

“Seninle son kez konuşma umudu da tükenince arabaya gitti.

Kardeşimin kalp kırıklığına dayanamadım,” diye konuşmaya devam etti okulun kapısından çıkarken. Onun ailesinin arabasını hemen tanıdım. Çoğu zaman okula bununla gelirlerdi. Eğilip Demir’i görmek için hamle yaptığım sırada yüzüm büyük bir baskıyla cama yapıştı ve ellerimin bağlandığını hissettim.

Tuzağa düşmüştüm. ***** Her şey bir anlam kazanmıştı.

404…

Sude Esen

C

Kuğu

Hala gittiğimi fark etmiş olmayabilirlerdi.

Alaz yine kahrolası bir sabırla buluşacağımız yerde beni beklemeye karar verdiyse hiç şansım olmayabilirdi. En az bir saat fazladan zamanları olurdu.

Korkutucu derecede sakindim. Başımı belli belirsiz iki yana salladım. Başından beri hedef bendim. Aylardır bu oyunu Alpay ve Demir için hazırlıyordum.

“Neden kıpırdanıyorsun?”

Gözlerimi kısıp onun zeytin büyüklüğünde gözlerine baktım.

Yüzündeki garip sinsiliğin kalbinden yansımış olduğunu fark ettim.

“Adel seni sevmişti.”

Dudaklarımı topladım ve utanmasını rica eder gibi bağlı ellerimi oynatmaya çalıştım. Çabalar gibi görünmedi bile.

Gözlerinde kıpırdanan hiçbir şey olmamasından beni sadece pis işlerine kullanacağı paranın kaynağı olarak gördüğünü anladım. Başka bir açı denedim.

“Aşkın ne olduğunu biliyor musun Alpay?”

Demir, sorumu duyduğu anda başını kaldırdı. Aynadan göz göze geldik. Benden gerçekten de bir süre hoşlandığını fark edince ona acıdım. Alaz’ın bana aylardır göstermeye çalıştığı gerçeği kabullenebilseydim yanıma bile yaklaşamayacaklardı.

Ama buradaydım işte. Ellerim bağlıydı.

“Burada aşk hakkında konuşmak için bizimle değilsin.”

“Cahilliğin çirkin ses tonundan belli oluyor.” Onu aşağıladım. “Bilmiyorsun.” …405

Kuğu

C

Sude Esen

Bana sırıttı. Devam ettim. “Aşk, insanlardan adını bile gizleyen birini sahne ışığına çıkartan şeydir,” dedim Alaz’ı düşünerek. Tek dileğim burada olmasıydı. Yalnız başıma yapamazdım. Alpay’ın ufak tefek haline baktım.

Denemeliydim. “Aşk sana ülkeni terk ettirir Alpay. İkimizi de bekleyen insanlar var. Ne olursun bırak beni gideyim.”

Yalvarışıma kulak asmadı. Elindeki tabancayla oynarken yüzü keyifli bir ifadeyle yeniden şekillendi. “Alaz’ın kim olduğunu biliyoruz.”

Kozu bir anda kanımı dondurdu. “Beni almadan önce ona bir şey mi yaptınız?”

Biraz sonra sinir krizi geçirecek olmam onda pek de bir yankı uyandırmadı. “Aşk tamamen parayla ilgili, Riva,” dedi. “Bunu bir süre sonra daha iyi anlayacaksın.”

“Soruma cevap ver,” dedim kendimi sıkarak. Güçsüz görünemezdim. Ancak gözümün önünde beliren ihtimaller dengemi bozmuştu. “Alaz’a bir şey mi yaptınız? Kimden öğrendiniz onu?”

“Babam yeraltı müdavimlerinden. Sandığın kadar zor değil. Sevgilinin namı yürümüş. Üstelik sonuncu vukuatı da seninleymiş.”

Büyük olasılıkla elinden kurtulduğumuz uyuşturucu baronu kellemize ödül falan koydurmuştu. Saçıma dokunmak için uzandığında can havli ve tiksintiyle kendimi geri attım.

“Hastanede olduğun hafta seni ne özledik bir bilsen…”

Demir faydasız atışmamıza bir son vererek araya girdi.

“Bundan sonrasını bilmiyorum Alpay. Hiç gitmedik oraya.”

406…

Sude Esen

C

Kuğu

“Haritaları açmanı tavsiye ederdim ama…” Alpay’ın kötücül bakışlı sürmeli gözleri bana döndü ve dişlerini göstererek güldü. “Burada daha iyisi var.”

“Yerinizde olsam Riva Özer’i fazla büyütmezdim,” dedim kendimden emin bir gülüş sergilemeye çalışarak.

Faydasız olduğunu biliyordum. Kilitleri açacak yegâne şey önlerinde açılıp kapanıyordu. Gözlerim.

“Yanılıyorsun,” dedi Alpay. Mimikleri anlatmak istediklerini benimkilerden daha iyi vurguluyordu. Korku an itibariyle yeteneklerimi köreltmeye başlamıştı. “Retinan bizim elimizde. Yeterince şeye sahibiz.”

“Aile problemlerimizle pek ilgili olmayabilirsiniz ama kötü bir haberim var, beyler. Annem bana olan hıncından Hanzade Mücevher’e erişimimi engelledi. Yani sandığınız kadar değerli bir anahtar olmayabilirim.”

“Her şekilde bu gece Kuğu bizim elimizde olacak, Özer!” Sesi katılaşmıştı. “Eğer işimizi yaramayacak bir rehineysen başına gelebileceklerden sorumlu değiliz. Seni peşimizden öylesine gezdiremeyiz, faydanın olması zorunlu!” İki büyük gerçeği aynı anda fark ederek irkildim. Birincisi onlar Kuğu’yu istiyorlardı, ikincisi ise onları Kuğu’ya ulaştıramayacağımı anladıkları an beni harcayacaklardı. İçimdeki korkuyu dizginleyemezken belki faydası olur diye sırtımı koltuğa yapıştırdım. Arabada motor vızıltısından başka hiçbir ses duyulmuyordu. Alnımdaki ter damlacıklarının arttığını hissettim. Sonra içimde açığa çıkmayı bekleyen, en büyük dehşete kapıları aralayan bir gerçeği daha anımsadım.

Annem dün gece onu bana vermişti. İşleri son bulduğunda

…407

Kuğu

C

Sude Esen

benimle ne yapacaklarını bilmiyordum. Bu yüzden boynumdaki kolyeyi saklamaya mecburdum.

Onları oraya götürmek istemediğimi sanmalılardı fakat aynı zamanda ben yolu uzattıkça kolyenin fark edilme riski artacaktı. Kuğu’yu saklamak için kabullenmiş gibi başımı eğdim ve “Sol,” dedim. Anlaşılan bu gece oynamaya devam etmem gereken başka metinler vardı.

Yirmi dakika sonra Hanzade Mücevher’in önündeydik. Alpay onları oyaladığımın farkındaydı ama onun isteği de buydu zaten. Biraz eğlence arıyordu. Bunu beni kullanmasından anlamıştım. Yoksa ulaşımın çok daha kolay yolları vardı. Önce Demir indi, sonra ben ve Alpay indik. Ellerim hala bağlıydı ve artık ipler bileklerimi kesmeye başlamıştı. Geriye döndüğümde karanlıktan göremediğim bir şeyi gördüm. Bu gece güvenlikte kimse yoktu ve araba yolundaki çubuk engel kalkmıştı. İçeriden yardımcıları varmış. Hareket etmeye çekinerek dişlerimi sıktım.

Alpay beni zorla çekiştirdi. Bilerek beni Demir’e emanet etmiyordu.

“Yerini bile bilmediğiniz mekânın anahtarları elinizde,” dedim alayla, annemin ilk girişte dedemden kalan eski usul kilidi açmak için kullandığı anahtarları görünce.

Demir’in gözü güvenliğin oraya gitti. “Aracılar işte…” dedi kısık sesle. Ona saldırgan bakışlarımı çevirmemek için çok çaba sarf ettim, hala işime yarayabilirdi.

Annemin bana rağmen gecesini gündüzünü geçirdiği küçük elmastan şatosunu görünce aklıma onlar geldi. Yanlarında olmadığımı anlayabilmişler miydi? Simla teyze çıldıracaktı.

Bu, bu sene ona yaşattığım kaçıncı korkuydu?

408…

Sude Esen

C

Kuğu

Sağlı sollu mücevher büfeler dikkatimi çekmeye başladı.

Camdan yapılmışlardı ve içindeki tasarımlar siz hareket ettikçe farklı renklerde parıldamaya devam ediyorlardı. Farklı taşlardan, karatlardan, façetalardan ve şekillerden oluşmuşlardı. Alpayların aceleyle önlerinden geçmelerinin tek sebebi onları istemiyor oluşlarıydı. İstedikleri şey bunların hepsinden daha değerliydi.

Yarışmaya sunulacak Kuğu’yu düşündüm ve gece olduğuna minnettar oldum. Yeterli bir ışıkta boynumda parıldamaya başlardı. Her bir yüzeyi ışığı yansıtmak için yapılmıştı.

“Kuğu size yetecek mi?” diye sordum ileriye doğru.

Hedeflerine yaklaştıklarını düşünerek hızlanmışlardı. Fakat arzuladıkları şey göğsüme yakın bir bölgedeki hafif bir baskıydı. Görmemelerini diledim, görememelerini. Bu gece anneme teslim etmem gereken bir kuş vardı.

“Annenin biriciğinin peşine düşen avcılardan haberin yok galiba. Karaborsaya düşmesini bekliyorlar.”

“Yani her türlü çalınacaktı?” diye sordum emin olmak için. Beni onayladılar. “Eh, böylesine yakınken başkasına bırakmayalım dedik.”

Merdivenlerden aşağı inmeye başlamışken “Siz soygundan ne anlarsınız?” diye dalga geçtim onlarla. Asansöre binmemiz için gerekli olan kartımız yoktu. Bu bana birkaç dakika daha kazandıracaktı. “Sizin işiniz dolandırıcılık.”

Olabildiğince geride kalmaya çalışıyordum ki bir üst basamaktan tüylerimin tamamını saklayamadıkları kolyemi görmesinler. Tedbirimi anlayamamaları için konuşmaya devam ettim. “Alaz bütün sene boyunca beni sizinle ilgili uyarmaya çalıştı ama asla ona inanmadım.” …409

Kuğu

C

Sude Esen

Alpay’ın hırlaması duyuldu. “Ah, şu narkotik piçi!”

Son merdivenlerdeydik. Yanından geçtiğimiz duvarlardaki çerçevelerden bir tanesi yere düşüp yuvarlandı. Annemle babamın gençlik resmiydi. Burada çekilmişlerdi.

“Benim size Kuğu’yu vermem hiçbir sorun yaratmayacak.” Sesim kısıldı. “Yani birkaç milyon dolar haricinde.”

“Daha iyi,” dedi Alpay arsızca. “İşimizi zorlaştırma o zaman.”

“Peki ya bundan sonrası ne olacak? Hadi bir ihtimal aldınız onu, polisin elinden kaçtınız… Alaz sizi yakalayana dek uyumaz.”

Alpay inmeyi kesip aşağıdan bana döndü. Demir ondan bir zarar gelecek diye bana bakmaya dayanamayarak kenara çekildi. Ancak arkadaşı hiçbir şey yapmadı. Sadece yüzüme neden bu kadar muhabbete bayıldığımı çözmek için baktı ve yüzümü incelemeyi bitirdikten sonra suratını asıp inmeye devam etti.

Birkaç basamaktan sonra en alt kata, yani annemin tasarım atölyesinin ve Kuğu’yu koyduğu kasanın katına gelmiştik.

Alpay zaferini daha yakından göstermek için beni belimden tutarak çekiştirdi ve dudaklarını yalayarak karşısındaki çelik kapılara baktı.

“Artık avucumdasın Minik Kuş!” ***** Tanıdığımı sandığım ancak aslında hakkında hiçbir şey bilmediğim iki kişinin yanında esirdim. Yalnız hissedip hissetmediğimi kurcaladım ama içimde yalnızlığa dair hiçbir 410…

Sude Esen

C

Kuğu

şey yoktu. En zor zamanlarda beni ayakta tutabilecek şey işte buydu. Beni kurtarmaya çalışacak, benim için üzülecek, kaygılanacak, beni özleyecek bir sürü insan vardı. Bu düşünceyle hafifçe gülümsedim elimde olmadan. Arkamda koskoca Narkotik Bürosu vardı. Alaz vardı.

Olduğum yere Alpay’ın incitici dokunuşuyla geri döndüm.

“Sahne senin, Riva Özer,” dedi beni okuyucuya iterken. Tam o sırada kolyem altında kaldığı tüylerden kurtuldu ve açığa çıktı.

Alpay hırsından ve telaşından fark edememişti ama onu yeniden saklamak için hamle yapmadan önce Demir’in gördüğüne emindim.

Bir saniyeliğine gözlerimi acıyla ve bundan sonra ne yapacağımın korkusuyla yumdum. Sonra Alpay’ın dediğini yaptım ve usulca okuyucuya eğilip gözümü taramasına izin verdim. Vücudum kaskatı kesilmişti.

Alışık olduğum gibi her yer kırmızıya boyandı ve mekanik bir kadın sesi defalarca yaptığı gibi “Kişi tanındı,” dedi. Kapı açılırken üzerime yapışmış bir ritüeli gerçekleştirerek derin bir nefes aldım. Buraya ne zaman girmem gerekse cesarete ihtiyacım olmuştu.

Tasarım atölyesi devasa büyüklükteydi. Kapıyla birlikte masada yanan iki ve duvarlarda yanan dört zayıf ışık dışında tamamen karanlıktı. Ben bile daha ileride ne olduğunu bilmiyordum. Alpay da bilmiyor olacak ki gözünü oradan ayıramıyordu. Demir’in ise başı eğikti. Umutsuzca beni ele vereceği zamanı bekliyordum.

Alpay göremediği alandan vazgeçip annemin tasarım yaptığı masanın ve aletlerinin gerisindeki duvara gömülü kasaya döndü. “İşte buradasın.” …411

C

Kuğu

Sude Esen

Keyiften dört köşe olarak bana baktı. “Kasanın şifresi o kadar tahmin edilebilirdi ki…” dedi annemin, herhangi birisinin bu kadar kapıyı geçip de Kuğu’yu sakladığı kasayı açmasının mümkün olmadığını düşündüğünü es geçerek.

“Sadelikten yanaydı,” dedim sadece. Onun aksine pek şanslı günümde sayılmazdım.

Alpay kösele ayakkabılarıyla bir başarıya gittiğine inanarak kasaya doğru ilerlemeye başladı. Duvara gömülü kasa, sayı paneli ve ufak ekranı dışında neredeyse görünmezdi. Bilmeyen birisi kolay kolay fark edemezdi. Aferin, dedim içimden.

Dersinize çalışmışsınız.

“Benimle ne yapacaksınız Kuğu’yu aldıktan sonra?”

Demir’le göz göze geldik. Eğer doğruyu söylemezse asla alamayacaklarını biliyordu.

“Liseyi Türkiye’de bitirdik ama aynısını üniversite eğitimimiz için söyleyemem. Hem biliyorsun bizim sektörümüz orada daha hızlı ilerliyor.”

Kaşlarımı çattım. Uyuşturucu.

“Bu kolye de bizim yurtdışı biletimiz. Yeni bir hayat için.”

Bu tahmin ettiğim bir şeydi. Bu yüzden sorumu yeniden sordum. “Benimle ne yapacaksınız?”

“Biz gidene kadar seni bir tanıdığımız misafir edecek birkaç gün. Hatta onu çok yakından tanıyorsun. Partisine gittiğiniz bir uyuşturucu baronu.”

Elinden yanarak kurtulduğum adama iade edileceğimi duyunca kıpkırmızı oldum. Beni kaçırdıklarında, ailemin 412…

Sude Esen

C

Kuğu

dükkânını soyduklarında değil ama işte şimdi hayal kırıklığına uğramıştım. Bu kadar ileri gidip canımı, bile bile beni bulmak isteyen bir adama teslim edeceklerini hayal edememiştim.

“Ben bunu hak edecek hiçbir şey yapmadım,” dedim annemin koltuğuna çökerek. “Bunu siz de biliyorsunuz! Ne söylediyseniz yerine getirdim.”

Demir masanın yüzüme vuran ışığında parlayan gözyaşlarımı görmüştü. Ondan nefret ediyordum işte, nefret! Bir insan gerçekten sevdiği birinin acısına karşı böyle kayıtsız kalamazdı.

Alpay sanki her gün yaptığı bir şeyi yaparmış gibi kasanın şifresini girdi ve kasa aşina olmadığım bir klik sesiyle açıldı.

“Boş,” dedi, ben titrek bakışlarımı ondan çekerken. Bir daha kimseye esir olmak istemiyordum. Bir daha asla ailemden ayrılma korkusunu yaşamak istemiyordum. İnce parmaklarım yüzümü kapattılar.

“Nasıl boş olabilir?” diye kükredi tekrar. Sesi tüm duvarlarda yankılanıp acıyan göğsüme geri döndü. Ellerim gözyaşlarımla ıslandılar. Arkadaşlarımı görmek istiyordum yeniden. Alaz’a ihtiyacım vardı. İki kuvvetli el beni omuzlarımdan tutarak zorla ayağa kaldırdı.

Ve ellerimi yüzümden çekti. O canavarla göz göze gelmemek için çok çaba harcadım ama aldırmadı ve sırtımı sağımdaki duvara yapıştırdı.

“Sen Hanzade’nin tek kızısın! Bilmek zorundasın anladın mı, bilmek zorundasın!”

Sırtıma yayılan bir sancı onun simsiyah gözlerine bakmamla şiddetlendi. Tüylerimden birkaçı daha kopup yere düşmüştü. …413

C

Kuğu

Sude Esen

Canım ellerimdeydi. Her an beni o korkunç yere yeniden teslim edip onu alabilirlerdi.

“Bilmiyorum,” diye fısıldadım, gözyaşlarım dudaklarıma inerken. Alpay’ın tutuşuyla ayaktaydım. Bıraksa yaslanmış bedenimin kayarak yere düşeceğine emindim.

Bileklerimdeki güç gitmişti. Kollarımı, yüzümü yakan ateş canlanıp tekrar gözlerimin önünde belirdiler. Alpay’ın derime batan parmaklarıyla karışıp canlı bir kâbus haline geldiler.

“Alpay…” dedi yaşadığım psikolojik krizi fark eden Demir.

“Bütün gücüm, itibarım bu kolyeyi babama götürmemle kanıtlanacak! Söyle Özer, Kuğu nerede?”

Sorusuna cevap verebilecek durumda olmadığımı görmüyordu.

“Kuğu… Nerede!”

Kontrol edemediği öfkesi elleriyle can buldu ve boğazıma sarıldı. Nefes alamadığımı hissederken Demir’in boğuk seslerini işitiyordum. Canımı yakmasına itiraz ediyordu. Beni kurtaracak mıydı?

Hiçbir şey olmuyordu. Demir bir şeyler yaptıkça Alpay benden uzaklaşıyordu ve boğazımdan çekmediği elleri canımı daha da acıtıyordu. Artık şakaklarımdaki damarlar çıkacakmışçasına bir hızla atarken gözlerimin önünde küçük noktacıklar oluşmaya başlamıştı. Galiba burada ölecektim.

Alpay fark ettiği bir şeyle beni bıraktı. Boğazıma aniden darbe almışım gibi öksürmeye başlamıştım. Noktalar kaybolmuştu ama şakaklarımdaki ağrı enseme doğru yayılıyordu. İki büklüm olmama izin vermedi. “Yoksa bu o mu?”

414…

Sude Esen

C

Kuğu

Bu kez öksürüğün ardından bir öğürmeyle sarsıldım. Verdiği acının bittiğini zannederken Alpay bir kez daha boynuma dokundu. Bu sefer amacı başkaydı. “Kuğu,” diye mırıldandı gözleri tüylerimin üzerine çıkarttığı kolyeye değerken.

Yaşadığı kısa soluklu sevinç biter bitmez kolyeyi çekmeye başladı ve zincirin etimi sıkıştırdığını hissettim.

“Bizi nasıl kandırırsın, Riva Özer? Nasıl! Bunu sana ödeteceğim.”

Birden atölyede yankılar arttı. Bu bizim yapabileceğimiz bir şey değildi ama ne olduğunu göremiyordum da. Birden aynı anda kilitleri açılan silah seslerini işittim.

“Ellerini sevgilimden çekmezsen bir daha gökyüzünü görmene izin vermem!”

Alpay üzerimden çekildiğinde ilk önce ellerini kaldırmış ve biraz da rahatlamış gözüken Demir’i gördüm. Sonra da onu.

Yanında Çağrı, Jülide ve narkotik ekibi vardı. Cayır cayır yanan gözlerinde avcı bakışı vardı. Dahası korkuyordu, onu korkutuyordum çünkü yara alabileceğimi düşünüyordu. Öngörülerini şaşırtmayarak boğazımı tutup yere çöktüm ve öksürmeye devam ettim. Alpay önce belindeki silahı çıkarmayı düşündü ama karşısındaki polislere karşı yapabileceği bir şey kalmamıştı. Sonra rehin almak için göz ucuyla bana baktı. İki büklüm olmuş halim ona fayda sağlamayacaktı, seçenekleri tükenmişti. Sağır edici alarmlar işte o zaman çalmaya başladı.

Ellerini kaldırdı ve polislerin talimatıyla dizlerinin üzerine çöktü. Alaz ise hiç beklemeden yanıma gelip beni kucakladı.

“Su getirin! Çabuk su bulun!” …415

C

Kuğu

Sude Esen

Kokusunu duymamla yeniden nefes alabildiğimi fark edip kendimden geçmemeye çabaladım. Her an yeniden panik atak geçirmem olasıydı.

“Al-“ İsmini söylemeye çalıştım ama her bir harfte canım yanıyordu.

Alaz nefes alamadığım için beni göğsüne bastırmaktan son anda vazgeçti ve ne yapacağını bilmez halde yüzünü omzuma gömdü. Alnımdaki suyu hissetmemle birlikte her şey gerçeğe büründü ve zamanın normal akışını algılayarak korkuların yeniden üzerime gelişine seyirci kaldım.

Boğazımda daha önce yaşamadığım türden bir acıyla kalan suyu yudum yudum içtim ve alarmlar zihnimde yaralar açmaya devam ederken Alaz’a sarılarak ağlayabildiğim kadar ağladım.

416…

Sude Esen

C

Kuğu

49. Bölüm Zifiri Karanlık

Alaz’dan Zaman, kazanılması gereken bir kumardı. Her zaman, her gün yataktan kalkıp yatağa girene kadar böyle hissederdim. Ancak şimdi gerçekten kaybedemeyeceğim kadar değerli bir şeyim vardı. Alpay farkında olmadan kalbimi alıp gitmişti. Yeni uyanmaya başlayan ruhumu çekmişlerdi. Kuğu’nun yolundan, Riva’nın peşinden giderken kendime rastlamıştım. İflah olmaz, neşeli, arsız tarafı gözlerimi açmıştı.

Başımı eğip baktım, bileğimdeki dövme belirginleşen damarlarımla kararmıştı.

BMW’yi son gücüne kadar zorluyordum, ayağım gaz pedalından kalkmıyordu. Jülide arkasına yaslanmış dışarı bakıyordu. Aynadan onu kontrol ettiğimi görünce “Bir şey olmayacak,” diye teselli verdi. Pek yapmayacağı bir şey olduğundan ona minnettar olmuştum.

“Düşün,” diye mırıldandım ellerimi direksiyona peş peşe vururken. “Düşün! Neredeler?” Çağrı diken üstündeydi. Kemeri bağlı olmasına rağmen kolunu tutacakla sabitlemişti. Yoldan gözlerini ayırıp kaşlarını çatarak bana baktı. “Sürebileceğinden emin misin?” “İyiyim ben, Çağrı. Düşün sen.”

“Düşündüm zaten,” dedi anlayamıyor olmama gözlerimi devirerek. “Anayola gelmeni bekliyorum. Sanem Hanzade’nin kasasına gitmiş olmalılar.” …417

Kuğu

C

Sude Esen

“Doğru,” dedim Riva’nın kolyeyi saklamasını umarken. Kuğu’nun onda olduğunu anlamamalılardı.

“Onun yarışma için paha biçilmez bir şey tasarladığı piyasada bir sır değildi.”

“O iki piçin dalağını çıkaracağım, Çağrı.”

“Alaz…” Yaptığım sollama arabayı tehlikeli bir şekilde sallayınca tutunduğu yere daha da yapıştı. “Rehinemiz var, Alaz. Sakince düşünmelisin. Öfke yardımcı olmayacak.”

“En iyi cezayı cezalandırılan verirmiş, ağabey,” dedim gözlerim kararırken. “Bir şey yaptılarsa bedelini ödeyecekler.” Çağrı boşta kalan eliyle öne uzanıp telefonumu aldı. Can çekişircesine titreştiğinin ancak o zaman farkına vardım.

“Riva’nın annesi durmadan arıyor.”

Jülide öndeki iki koltuğun arasına girmeye çalıştı sinirle.

“Açsanıza o zaman salaklar!”

Telefon için elimi uzattım ama Çağrı yolu işaret etti ve kendisi açtı. Jülide söylenmeye devam ediyordu. “Aklınızı başınıza alın.”

“Sen kendine dikkat et,” diye çıkıştım gözlerimi yoldan ayırmadan.

Neyi kast ettiğimi anlamıştı. “Bebeğim için ne yapacağımı biliyorum ben,” diye karşılık verdi hiç beklemeden.

“Her şeyi bildiğini sandığını görebiliyorum. Çocuğun olacak! Öğrendiğimiz zamanı unutacağımı sanma. Bir de Eymen…” Başımı iki yana salladım. “Sana inanamıyorum, Jülide.”

418…

Sude Esen

C

Kuğu

Çağrı, Riva’nın annesini daha iyi duyabilmek için bizi susturmaya çalıştı ama çoktan birbirimize girmiştik.

“Senin tepkini bekliyorduk uzun zamandır, beyimiz! Çünkü Alaz Karay kontrol edemediği bir şeyler olursa ortalığı birbirine katar değil mi? Hamile kalırken de mi senden izin alacaktım?”

“Ben öyle söylemedim,” dedim anlık bir pişmanlık hissederken. Onu karşıma alıp bu durum hakkında nasıl hissettiğini sormamıştım bile. Bu hesabı da sormaya hakkım yoktu.

“Sadece değer verebileceğim biri olsun istedim,” dedi sesi kısılırken. Kendini arkaya atıp kollarını bağladı.

Ağlamamak için uğraştığını görebiliyordum. Beni işaret etti.

“Uğruna her şeyi feda edebileceğim biri. Senin Riva’ya sahip olduğun gibi ben de değer verecek birine sahip olmak istedim!”

Riva. İsmini duyunca içim acıdı. Canını yakıyor olmalarından ödüm patlıyordu. Ben, yeni bir keder dalgasıyla sarsılırken Çağrı telefonu kapattı.

“Ağlayan bir anneden fazlasını beklemiyordum ama…

Artık bir planımız var.” ***** Araba sürmekten ve acı çekmekten başka bir şey yapamayan benim için güzel bir haberdi. Onlarca duruma liderlik etmiştim fakat böylesi beni kilit altına almıştı. Tetiğin ucunda sevdiğin biri olunca işler biraz daha farklı yürüyordu.

Binanın çevresini dolaşırken kalbim küt küt atıyordu. Jülide benden daha fazla odaklanmış bir haldeydi ve lehimize …419

Kuğu

C

Sude Esen

oluşmuş herhangi bir durum var mı diye kontrol ediyordu. Az kalsın Demir’in babası adına kayıtlı lüks arabayı bile fark edemeyecektim.

“Buradalar,” diye mırıldandım ona daha yakın olduğumu hissederken. “Nerede hata yaptım?” Çağrı duymuş olacak ki bana biraz daha yaklaşıp elini omzuma yasladı. “Senin suçun değil.”

Yumuşak ses tonunun ne kadar babama benzediğini duyunca şaşırdım. Galiba onun babası olup olmamasının hiçbir önemi yoktu. Yıllarımız birlikte geçince ona benzemesi doğaldı. İçimde ağabeyime dair yabancı bir yakınlık hissettim.

Soyadlarımızın ya da renklerimizin büyük bir önemi var mıydı sahiden? Çünkü hep yaptığı gibi bugün de yanımdaydı.

“Korkmuyor musun?” diye sordum hafifçe onun açık renkli yüzüne bakarken. “Çok,” dedi. Rahatladım. Ağabeyim de korkuyordu.

“Arka kapıdan girmeye çalışacağız. Sokak zemininin biraz altında kalan gizli bir girişi var. Acele edelim.”

Başımı iki yana salladım. “Destek ekibi bekliyoruz. Birazdan burada olurlar.”

“Geldiler,” diye seslendi Jülide arkamızdan. Sirenleri kapalı arabaları nereye park edecekleri konusunda direktifler verdi. Güçlü durmaya çalıştım ve gelenlere dimdik bakarak “İki grup ana girişte nöbet tutsun. Kalan grup da bizimle birlikte olacak,” diye bağırdım sesimi iyice işitebilmeleri için.

Ana girişte nöbet tutacak olanlar bize hızlıca selam verdiler ve kapıya yürümeye başladılar. Birkaç tanesi açık kapıdan girecek ve sessiz bir biçimde içeride bekleyeceklerdi.

420…

Sude Esen

C

Kuğu

Telsizleri kontrol etmek için “Ben Alaz Karay,” dedim. “Çok sessiz olacaksınız, anlaşıldı mı?”

“Olumlu, efendim.”

Telsizi indirerek “Gidiyoruz,” dedim ve beni izleyen adamlara görebilecekleri şekilde elimi kaldırdım. “Çağrı, Sanem Hanzade’yi ara tekrar.” Çağrı, Jülide ile ortamızda yol alırken cebinden telefonumu çıkardı ve kadını yeniden aradı. Jülide uzanıp cihazı hoparlöre aldı.

“Alaz,” dedi beklemediğimiz bir ses. Bu ses onu duyduğum anda sırtımı dikleştirmeme ve daha rahat nefes alabilmeme olanak sağladı. Mert Ali Özer, diye düşündüm.

Nasıl bir kıza sahipsiniz ki yokluğuyla beni çaresiz bırakıp yendi? “Öncelikle sakin ol. Bu en önemlisi.”

“Biliyorum ama içeride ve iki şüpheliyle birlikte.”

Sesimdeki acı dolu şeyi duymuştu ve onun ne olduğunu biliyordu. “Şimdi,” dedi beni sıradaki şeye hazırlar gibi.

“Telefonu Sanem’e veriyorum ve siz ikiniz benim tek kızımı kurtarıyorsunuz, tamam mı?”

Hemen ardından “Kahretsin,” diye bir inleme duyuldu Riva’nın annesinden. “Yolda kaza var, çocuklar. Yalnız başınızasınız.”

“Ekipler geldi,” diye seslendi telefona Çağrı. “İnanınki bu işi daha önce onlarca kez yaptılar.”

…421

Kuğu

C

Sude Esen

Sanem Hanzade başka bir sorun varmış da söyleyemiyormuş gibi birkaç homurdanma çıkardı. “Böylesini yaptıklarını sanmıyorum.”

Sırayla zemindeki kısa merdivenlerden indik. Arkamızdaki polislere geçmeleri için izin verdiğimde koçbaşıyla zincir makasını getirdiler. Daha sessiz olacağını umarak zincir makasını seçtim ve zincirlerle kilitlenmiş dış kapıyı açtık. “Şimdi karşınıza demir bir kapı çıkıyor olacak.

Görebiliyor musunuz?”

Arkamızdan ışık desteği verdiler. “Evet,” dedi Jülide sabırsızlanarak. “Bir ekran var kapının yanında.” “Çok güzel,” dedi kadın. “Sadece biriniz… Biriniz ekrana dokunsun.”

Bana bırakmaları için öne atıldım. Ekran parmağımı algıladığı anda karşımıza bir tuş paneli çıktı. Üzerinde yanıp sönen boş bir çubuk vardı. “Alaz?”

“Efendim Sanem Hanım?”

“Karşınıza on haneli bir şifre yazacağınız çubuk çıktı.

Ama ondan önce size bir şey söylemem gerekiyor.”

Huzursuzluğum artarken devam etmesi için sesimi çıkarmadım. Bir şeyin kontrolünün bende olmaması sinirlerimi geriyordu. “Üç dakika içinde alarmlar çalmaya başlayacak ve güvenlik şirketi polis yollayacak. Eğer üç dakika içinde Riva’ya ulaşamazsanız sesi duyup harekete geçecekler.” “Ön kapıda da adamlarımız var,” dedim ciddiyetle. “Öyle ama şu an kasayı açmaya çalışıyor olmalılar.

Alarmları duyduktan sonra onun başına silah dayayacaklar.”

422…

Sude Esen

C

Kuğu

Doğru söylediğini fark ederek bir çözüm yolu aramaya başladım. Zamanımız tükeniyordu. Eğer sesi duyup ön kapıdan çıkmaya kalkışırlarsa polisleri görecekler ve onları Riva’yı vurmakla tehdit edeceklerdi. Küfrettim. “Üç dakikada ulaşmanız lazım atölyenin diğer kısmına, Alaz. Ve içerisi zifiri karanlık.”

Jülide ekrana onu şimdi tabancasıyla vuracakmış gibi bir düşmanlıkla bakıyordu. “Çalmamasını sağlayamıyor muyuz bunun?” Sanem Hanzade bu konuda olumsuzdu. Jülide “Biz de polisiz ama” diye diretti. Çağrı ekrana doğru homurdandı. “Gel de anlat.”

“Tamam,” dedim gözümü karartarak. Telsizimi kendime doğru yakınlaştırdım ve “Tüm birimlerin dikkatine,” diye seslendim yeniden. “Operasyonun adını veriyorum…”

Bir omuzumda Jülide’nin bir omuzumda Çağrı’nın elini hissettim. “Kuğu. Başlıyoruz!”

Sanem Hanzade Özer’in söylediği şifreyi yazdım ve peşimde bir düzine adamla birlikte Riva Özer’i kurtarmak için zifiri karanlığa doğru adım attım.

…423

C

Kuğu

Sude Esen

50. Bölüm Yolun Sonu

Günü sancılarla doğurduk. Zihnimi giderek parçalara bölen ışıklarıyla polis arabaları önümdeydi. Annemin, tüm kapıları açık arabasında bacaklarım dışarıda oturuyordum. Alaz az önce üzerime sabah ayazına karşın bir örtü örtmüştü. Hava henüz aydınlanmamıştı.

Annem; babamla, Alaz’la ve polislerle hasar kaydı için uğraşıyordu. Şikâyetçi olacaktı. İkimizi ilgilendiren düzinelerce prosedür vardı. Bense travmamın şokuyla titrerken damarlarımı terk eden adrenalinin arkasından bakıyordum.

Beni bunca zamandır ayakta tutan kanımdaki seviyesiydi.

Yanım sönen ışıklar zihnimdeki son tahammül fidanlarını söküyorlardı. Gözlerimi yumdum, oturduğum yerde biraz daha büzüştüm. Ben ne yapacaktım?

“Götürdüler mi?” dedim Çağrı’ya, ona hiç bakmadan.

“Evet,” dedi. “Sen makinayla hava alırken.”

Sesinde gizlenmiş öfkeyi sezdim ama dillendirmedim. Alaz beni kucakladığında psikolojik bir krizin tam ortasındaydım ve nefes alamıyordum. Alpay’ın ellerinin izleri hala üzerimdeydiler. Tedavim, gelen ambulansın içinde bir saatten fazla sürmüştü. Ağlamıyorsam vurdukları sakinleştirici yüzündendi.

“Ne yapacağım şimdi ben?” Başımı eğip yüzümü ellerimde kapattım.

424…

Sude Esen

C

Kuğu

“Ne mi yapacaksın?” Aralık parmaklarımdan onun kalkmış koyu kumral kaşlarını gördüm. “Hala onlar için üzülüyor musun?”

Ne diyeceğimi bilemedim. Artık onlardan korkuyordum.

Yüreksiz kavgaları beni ölüme sürüklemişti. Çağrı meseleyi anlamıştı. “Riva…” Önümde çöküp benimle göz göze geldi.

“Lisede benim de arkadaşım olmuştu. Ama hiçbiri beni cebimdeki para için kaçırıp boğazlamadı.”

“Boynundaki…”

Gözlerini devirip avcunu alnına yapıştırdı. “Pardon, boynumdaki!”

Buruk gülüşüme, kısılmış sesime ve boynumdaki kızarıklıklara baktı. Önümde diz çöküp tenime dokundu.

“Moraracaklar biliyorsun değil mi?”

Başımı salladım. Uzanıp omzumdan kaymış örtüyü düzeltti.

Az kalsın dengesini kaybediyordu. Desteklemek için kolunu tuttum. Bir süre göz göze kaldık. “Çok korktuk,” diye fısıldadı. O sırada hemen arkasında annem, babam ve Alaz gözüktü. Çağrı onları fark edince ayağa kalktı.

“Buyurun, kızınız,” dedi. “İfadesini aldım.

Sakinleştiricisinin hapını bir hafta daha kullansın. Kâbus türü şeyler olursa yeniden görüşürüm.”

Uzanıp hafifçe vurdum ona. Lisede sınıf arkadaşım yerine bir doktor oluşunu kabullenemezdim. Bana gülünce dudağının kenarında belli belirsiz bir çukur derinleşti.

Annem “Adelya’yı ara,” dedi telefonu uzatarak. “Çocuklar sesini duymak istiyorlar.” …425

C

Kuğu

Sude Esen

Babamsa o kadar istekli görünmediğimi fark edince iyice yanıma yaklaştı. Kafamı toplayamıyordum ki onları sakinleştirebileyim… “Şimdi konuşmak istemiyorsan sorun değil.”

“Zaten kapımızdalardır şimdi,” dedim hafifçe gülümseyerek. Alaz kuvvetli arkadaşlık bağlarımızı anlamaya çalışıyormuş gibi başını yana eğip beni izledi. “Simla teyze onlara bitki çayı yapmıştır bile.”

“Doğru tahmin,” dedi babam bizi neşelendirmeye çalışarak. Kâküllerimi geri atıp alnıma bir öpücük kondurdu.

“Güzel kızım benim.”

Alaz da orada olduğunu bileyim diye boşta olan sağ kolumu sıktı. Biliyordum, hep oradaydı.

“Bitti mi?” diye sordum.

“Bitti,” dediler hep bir ağızdan.

Birkaç Gün Sonra “Hey!” dedim içeriye doğru hızlı adımlarla girerken. Alaz, Simla teyzelerin salonundaki masanın başına oturmuş bilgisayarda bir şeyleri sürekli yazıp siliyordu. “Sen ne yapıyorsun burada?”

Sesimi duyunca ben daha cevabımı alamadan bilgisayarın ekranını aşağı eğdi ve yüzü biraz sonra yalan söyleyeceğini ele veren o garip ifadeye büründü. “Hiç!”

Ellerimi, büstiyerimin örtmediği belime koydum. “Hiç mi?”

Gözlerimi devirdim. “Benden hiçbir şeyi saklayamazsın ama en azından çaba gösterseydin.” Aklıma gelen şeyle kaşlarımı çatarak ona doğru ilerlemeye devam ettim. Klavyeyi 426…

Sude Esen

C

Kuğu

kullandığını unutmuştum. “Yoksa saçma sapan şeyler mi izliyorsun?”

“Bağırma lütfen, Riva,” dedi pes ederek. Benimle baş edemeyeceğini en başından beri biliyordu.

“O zaman ekranı kaldır,” diye tehdit etmeye devam ettim onu. Yanına iyice yaklaştığımda ayağım bir şeylere takıldı. Üzerine düşmeyeyim diye beni yakaladı. Aşağı baktım. “Bu çantalar da neyin nesi?”

Belime değen elleri soğuktu ve beyaz tenimdeki çikolata renkli ellerinin izi belli oluyordu. Üzerindeki kırçıllı mavi ince tişörtü ona yakışmıştı. İyice alnına inen saçlarını kestirmemesini seviyordum. Uzun süreli bir tatilde gibi tasasız görünmesini sağlıyordu. Gözlerine girmesin diye hafifçe geri attım onları.

Gözlerime bakması için kafasını kaldırması gerekti.

“Berge’yle artık can ciğer kuzu sarması olsak da evime geri dönmem lazım. Hem seninle barıştığımıza göre artık bana gelebilirsin.”

Bir kaşımı kaldırıp ona sorar gibi baktım. Çarpık gülüşü derinleşti.

“Bunu anneme söyledin mi?”

Bir yetişkin olduğu için böyle bir engeli kolayca unutmuştu.

Bense henüz yeni on sekizime girmiştim. “Onu unutmuşum,” dedi sesi gittikçe kısılarak.

Sevimli haline kocaman güldüm ve yüzünü bana doğru kaldırarak ağzımla dudaklarını buldum. Belimdeki tutuşu gevşedi, kucağına düşmeme izin verdi. Geri çekildiğimde “Bakarız,” dedim ve göz kırptım. …427

Kuğu

C

Sude Esen

“Bu arada…” Oturduğum yerde biraz daha dönerek bilgisayardaki açık sayfaya baktım.

Hızlıca “Yıllık için sana yazıyordum,” dedi.

Bomboş sayfayı görünce dudaklarımı büktüm. “Zorlanıyor olmalısın.”

“Tahmin bile edemezsin,” dedi iç çekerek. Beni tekrar sıkıca tuttu. “Devam mı etsek?”

Gözüm ekrandaki saate iliştiğinde paniklediğimi belli etmemeye çalışarak tutuşundan kurtuldum ve ayağa fırladım. “Önce yazını bitir, sevgilim. Ağlatacak kadar duygulu olmasını istiyorum. Özen. Tamam mı?”

“Sen nereye gidiyorsun?” Önce sinekliği sonra da verandaya açılan kapıyı ittirdim ileri doğru. “Adel ve Hazal’la buluşacağım. İki saat sonra sende buluşalım olur mu?” Şöyle iki saniye falan suratıma baktıktan sonra ikna oldu.

“Gelirken yiyecek bir şeyler de al fazla fazla,” dedim, özellikle vurgulayarak. Arkadaşlarımı da getireceğimi düşünüp beni onayladı.

Verandaya çıktım ve ona el salladım. “Seni seviyorum.”

Yazısına dönmeden önce “Ben de seni,” deyip göz kırptı.

Palmiyeli kaldırımlarda sekerek gitmemek için kendimi zor tutuyordum. Yaklaştığımı anladığımda başımı eğip üzerime başıma baktım. Heyecanlıydım, biraz da terlemiştim ama önemi yoktu. O bana ailemi getirmişti, ben de ona aynısını yapacaktım.

428…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözlerimi kısıp ileriye baktım. Alaz’ın evinin önünde arabasının aynısından vardı. Yalnız bu, İzmir plakalıydı.

Ellerimi sevinçle çırptım. Gelmişlerdi. Arabaya yaslanmış çevreye bakanlar da onlar olmalılardı.

Uzun boylu esmer çocuk beni görünce yaslandığı yerden doğruldu. İyiden iyiye yaklaştığımda onun Alaz’a gerçekten de çok benzediğini fark ettim. Hayretimi görmemeleri için ifademi aynı kıvamda tutmaya gayret ettim. Üçü de bana bakarken el salladım ve seslendim.

“Hoş geldiniz!”

Hande Karay, Cenk Karay, Ateş Karay. Alaz’ın ailesi.

Yanlarına vardığımda önce annesine uzattım elimi. “Riva Özer. Alaz’ın kız arkadaşıyım.”

Hafif toplu, röfleli saçlı kadın elimi nazikçe sıktı. “Memnun oldum. Ben de Hande. Tanışmıştık gerçi ama…”

Daha önce görüntülü konuşmuştuk ama yakından yeşil gözleri çok daha güzeldi. Sıra ince bir oduncu gömleği giymiş babaya geldiğinde elimi uzattım ama adam sıkmak yerine yüzündeki bilmiş bakışla sıcacık baktı ve bana sarıldı. Ateş de aynısını yapmıştı. Bu ailenin erkekleri beni bitirecekti! Şortumun cebinden anahtarları çıkardım. “Buyurun içeri.

Yolculuk yaptınız, yorulmuşsunuzdur.”

“Kıyıdan geldik,” dedi Alaz’ın babası. “Keyifli bir yoldu. Oğlumuzu da özlemiştik.”

Onları çimlerin arasındaki taş yoldan geçirdim ve önlerine geçip ufak bir uğraş sonucu kapıyı açtım. Alaz bayağıdır eve uğramadığından içerisi çok sıcaktı. Akıllı sevgilim güneşlikleri …429

C

Kuğu

Sude Esen

indirmemişti. Biraz bakınıp televizyon konsolundan kumandayı aldım ve klimayı açtım.

“Anahtar sende var mıydı?” diye sordu dökümlü, serin tutacak uzun bir elbise giymiş kadın. Sesinde ima vardı. “Çaldım,” diye cevap verdim. Hepsinin aynı anda bakışları bana dönmüştü. Yalan söyleyecek halim yoktu ya…

“Yankesicilikte iyisin yani?”

Ateş bana neredeyse içselleştirilmiş bir gururla baktı.

“Ağabeyimin sarışın muhbiri!”

Hande Karay “Sana bir teşekkür borçluyuz,” dedi kısa bir sessizlik arkası. Bir yandan da perdeleri sonuna kadar açıyordu. Anlaşılan Alaz gibi o da pek sevmiyordu onları. Ev tatlı bir ışıkla iyice aydınlandı.

Alaz’ın kendimden mi kaçıyorum onlardan mı bilmiyorum deyişi kulaklarımda yankılandı. Onlar için üzülüyordum.

“Alaz sizi seviyor.”

Salonun ortasında kocaman bir sessizlik oluştu. Üçü de ikinci kez gözlerini bana diktiler. Kendimden emindim, söylediğim şeyden de öyle. Şaşırmışlardı. “Gerçekten,” diye teminat verdim yeniden. Hande Karay buğulanan gözlerini saklamak için perdeleri düzeltir gibi yapmaya devam etti.

“Alaz seni de çok seviyor.”

Babasıyla farklı sırları taşıyormuşçasına –belki de gerçekten öyleydi- bir süre göz göze kaldık. Rahatlarken ellerimi iki yana açtım. “Keyfinize bakın. Alaz az sonra gelir.”

Mutfağın camlarını açmak için oraya ilerledim. Annesi de peşimden geldi. İki erkek yukarı çıkarak bizi Amerikan 430…

Sude Esen

C

Kuğu

mutfakta yalnız bırakmışlardı. Kadın, bardaki içkilerin üzerinde parmaklarını dolaştırdı.

“Beraber kalıyor musunuz?”

Sorusu beni hazırlıksız yakalamıştı. Çetin ceviz karakterinin yüzüne yansımış ifadesiyle beni izliyordu. Tükürüğüm boğazıma kaçınca öksürdüm. “N-nasıl yani? Neden sordunuz?”

Gözleri boynumdaki morluklara kaydı. İzler hala geçmemişti.

Elim onlara gitti. Yaşadığım hiçbir şeye Alaz’ın sebep olmadığını hatırlatma gereği hissettim birden. “Zor günler atlattım. Bunların onunla alakası yok.”

Bakmaya devam etti. Derin bir nefes aldım. Çok daha zorlarını atlatmıştım. “Sorunuza da gelirsem; hayır,” dedim. “Bu zamana kadar daha çok ayrı yerlerde acı ve özlem çekmeyi tercih ettik.”

Alaylı sözlerim ona tanıdık gelmişti. “Alaz öyledir,” dedi.

“Bize de aynısını yapıyor.”

Soğuk suyu almak için buzdolabını açtım kendi düşündüğüm şeye gülerek. “Sarılmayı, gülmeyi ve öpmeyi öğrendi.” Başımı yana eğdim. “İnsanlarla konuşma konusunda hala sıkıntı yaşıyoruz.”

Halime ufak bir kahkaha attı. Sonra durakladı. Gülüşü yavaşça kayboluyordu dinç yüzünden. “Beni sevgisiz bir anne sanma sakın. Çağrı’yla Ateş’i gördün. Alaz çok daha zor bir çocuktu.

Onun karşısında ne yapacağımızı ne söyleyeceğimizi hiç bilemedik.”

“Keşke gözlerini sizden alsaydı,” dedim neredeyse sızlanarak. …431

C

Kuğu

Sude Esen

Hafifçe tebessüm etti. “Teşekkür ederim, Rivacım.”

Bu teşekkürün altında çok daha derin şeyler yatıyordu.

Süregelen bir şeyleri değiştirmeye çalışmıştım ve bunun onları daha fazla yaralayabilme ihtimalini dikkate almamıştım.

Tedirginliğim artarken kapı çaldı. İkimiz de bir an bir heyecan ve korku dalgası karnımıza vurmuş gibi kalakaldık. Alaz’ın ne tepki vereceğini bilmiyorduk. Belki ailesinin, evine ilk kez gelişini önemsemeyecekti. Belki sevinecekti, belki kızacaktı.

Eh, onu görmeden bilemeyecektik.

Koşup kapıyı açtım. Alaz karşımda en az bizim kadar ne yapacağını bilemez haldeydi.

“Anahtarlarını cebimde unutmuşsun,” dedim temkinli bir şekilde gülümseyerek. Dudaklarıma bir öpücük kondurup arkaya işaret etti. “Babamın arabası burada?”

Büyümüş gözleri gerginliğimle birlikte neredeyse katıla katıla gülmeme sebep olacaktı. “İçeri gelsene,” dedim elindeki poşetlere uzanarak.

Kapı sesini duyan baba oğul aşağıya inmişlerdi. Ten renkleri aynıydı ve ikisinin de saçlarının uçları ıslaktı. Yüzlerini yıkamış olmalılardı. “Alaz…”

“Baba?”

Alaz içeri girmişti. Hızlıca ilerleyip ona sarıldı. Aynı boydalardı. Arkası dönük olduğu için yüz ifadesini seçemiyordum. Kardeşini biraz fazla hızlı geçti. Sıra annesine geldiğinde ikisinin de zorlandığı anlaşılıyordu. Kısa bir sarılma ardından “Hoş geldin, anne,” dedi. “Aç mısınız?”

Annesi, babası, kardeşi yan yana dururlarken aynı anda kafa salladılar. Tok olsalar da aynı şeyi yapacaklarından emindim.

432…

Sude Esen

C

Kuğu

Gözlerimi kısıp yüzlerini inceledim. Gerçekten de aç değillerdi. Ah, Alaz. İnsanlara yaptığına bak.

Sonra bir konuşmadan kaçar gibi hızlıca “Siz balkona geçin, biz Riva’yla yiyecek bir şeyler hazırlayalım,” dedi.

Mutfağa doğru döndüğünde hızla peşinden gittim. Aşağıdaki kapakların birini açıp bir tava aldı. “Poşetteki karidesleri çıkar, Riva.”

“Deniz ürünlerini sever misin?”

Dalga mı geçiyorum diye bakıp kaşlarını kaldırdı. “Deniz kıyısında yetiştim ben. Denizden babam çıksa yerim.”

O, tavayı yağlarken kıkırdadım. “Yıkayacak mıyız bunları?”

“Yıkattırdım. Ver bana.”

Neşeli anımızı bozma pahasına “Ne düşünüyorsun?” diye sordum. Karidesleri vermek için yaklaştığımda belimden tutup beni kendine çekti ve yanağıma bir öpücük kondurdu.

“Teşekkür ederim,” dedi. “Ne yapmak istediğini anladım. Seni seviyorum.”

“Ben de seni seviyorum.”

Karideslerin üzerine bir sürü anlayamadığım baharattan serptikten sonra biraz da sarımsak ekleyip karıştırdı.

Yüzündeki ifadeyi anlamlandıramıyor, iyiye ya da kötüye yoramıyordum. Maskelerini takmıştı. Ben salatayı hazırlarken bir süre hiç konuşmadık.

Tabakları götürmek için mutfaktan çıkıyordum ki bir anda dönüp onu durdurdum. “Alaz…”

“Efendim?” …433

Kuğu

C

Sude Esen

“Gergin görünüyorsun.” Boştaki elimle kolunu tutup gözlerini yakalamaya çalıştım. “Ve gergin göründüğün zamanlarda gergin olduğuna emin olurum.”

“Yetersiz hissediyorum,” dedi kısık sesle koyu gözlerinde bir şeyler açığa çıkarken.

“Neden?” diye sordum. “Onlar senin ailen.

Karşılarında herhangi bir şeye yetme gerekmiyor.”

“Kardeşin olmadığı için bilmiyorsun.” Sesindeki küstahlığa kızmadım, kızamadım. Korkusu farklı tepkilere dönüşüyordu. Bocaladığını inip kalkan göğsünün içindeki kalbinde gördüm. “Ortancayım ben. İki başarılı doktorun arasında sorunlu, hasta olan benim.”

“Sen de gördüğüm en stratejik, en yetenekli, en doğrucu polissin ama!”

“Evet; bir sürü can yakmış, gurur duyulmayacak şeyler yapmış, sürülmüş bir polis!” Bütün bunların Mithat Göze’nin kişisel sorunlarından kaynaklandığını yok sayarak, yani kendine çok büyük bir haksızlıkta bulunarak gözlerini yumup açtı. “Riva lütfen. Hiç deşme. Bu, uzun senelerdir böyle.”

Kolunu bırakıp arkasını dönmesine izin verdim. Ben de düşünceli bir halde balkona ilerledim. Dediğinde haklılık payı vardı. Bu konuda ne hissettiğini asla tam olarak anlayamayacaktım. Ailemde aslolan hep ben olmuştum. Tüm bunlar bir hata mıydı yoksa? Onları buraya davet etmem yanlış mıydı?

Salatayı bıraktıktan sonra Ateş’in yanına oturdum. Düşünceli halime uzunca bir süre baktıktan sonra avcunu alnıma yasladı. “İyisin. Ateşin yok. Ve söylemem lazım; çok güzelsin.”

434…

Sude Esen

C

Kuğu

Ellerimi yanaklarıma dayadım şaşkınca. Ateşim mi vardı? Yok dediğine göre olmamalıydı.

“Oğullarımın hepsi sana hayran,” dedi Hande Hanım.

“Bu pek de iyi bir şey değil.” İçimden ‘siz bir de bana sorun onu’ dedim. Alaz nihale ile tavayı getirmişti. Babası hevesle ellerini birbirine sürttü.

Alaz karidesleri paylaştırırken en son Ateş’e koydu. Belli ki konuşmamız üzerindeki etkisini hala sürdürüyordu. “Bu da benim bir üst versiyonuma…”

Göz ucuyla Hande Karay’a baktım. Ezbere bildiği senaryoyu yeniden okuyacağını anlamış ifadesine canım sıkıldı. “Alaz başlamayalım yine,” dedi.

“Neden anne?” diye sordu Alaz hırsla. “Yalan mı?

Beni sürekli onlarla karşılaştıran, doktor olmamı ısrar eden, her vukuatımda bana bir hayal kırıklığıymışım gibi bakan sensin.”

O an Alaz’ın seneler süren suskunluğunun böylesine bir alınganlığı katman katman büyüttüğünü gördüm. Keşke onu küçüklüğümden beri tanısaydım, onunla beraber büyüseydim.

Onu kendim gibi umursamaz, gurursuz, arsız büyütseydim.

Onaylanmamış, ebeveynlerinin koruma içgüdüsü yüzünden istediğinden farklı yere yöneltilmiş çocukluğunun birinci dereceden yanık izlerini göğsünde taşıyordu.

“Bunlar senin aşağılık kompleksin yüzünden Alaz.

Ben sana hep kaybettiğim şeyi bulmuş gözleriyle bakan annendim. Bunu göremiyorsun. Çünkü başını hep bizim olmadığımız yere çeviriyorsun.” …435

C

Kuğu

Sude Esen

“Alaz can alır, Ateş can verir.” Alaz artık hiç dinlemiyordu. “Alaz ateşin zaten olmuş, küle dönmüş halidir.

Sen benim aynımın karakteri gelişmiş halini doğurdun ve onu daha çok sevdin.”

“Beni hiç affetmeyeceksin değil mi?”

Hepimiz yemeği falan bırakmıştık. Alaz ayaklanmıştı. Ben kıpkırmızı olmuştum. Bundan ben sorumluydum.

“Affedeceksin işte!” dedi kadın ayağa kalkarak.

Gidecek zannederken oğluna yaklaştı ve onu sımsıkı kucakladı. Sonra diğer oğluna seslendi. “Gel buraya Ateş.”

Ateş de kalkıp ağabeyine sarıldı. Sonra babasıyla göz göze geldiğimizde biz de aynı anda kalktık ve ona sarıldık.

“Biz senin aileniz,” dedi Cenk Karay yumuşak bir sesle. “Seni de hiçbir şeye değişmeyeceğiz.”

“Sen bizi iteklesen de.”

“Sırtını çevirsen de.”

“Seni seviyoruz, Alaz Karay…” ***** Gözlerimi yummuştum. İnce bileklerimin taşıdığı ellerimi öne doğru uzattım. Etraftaki parıltılar göz kapaklarımı bile aşıp geçiyordu. Beni mutlu eden tanıdık müzikler yükseliyordu.

Dahası hissediyordum.

Parmaklarım onun siyah takımının omuzlarını buldu. Biçimli uzun bacakları yüzünden uzanmak zorunda kalmıştım. Onun yanında küçücük kalıyordum. Bunu seviyordum ve

436…

Sude Esen

C

Kuğu

büyümekten korkmuyordum. Ona yetişmem için altı yılım daha vardı. Ancak biz yalnızca bu yaldızlı geceye sahiptik.

Usulca kirpiklerimi aralamamın ödülü olarak onun yıldızlı göğü arkasına almış çehresine kavuştum. Parmaklarım ensesine değin yükseldi. Bu çağlayan hiç durmayacaktı.

Renkler daha taraflıydı şimdi. Maviden lacivertten başka hiçbir şeyim yoktu.

“Mavi gözlüler dünyayı mavi görürler,” diye fısıldadım. Müzik beni duyabilmek için biraz daha yavaşladı.

Alazımın elleri belime dolandı. Kaygan kumaşın üzerinden armağan ettiği hissiyatı memnuniyetle kucakladım.

“Karar verdim,” dedim beni dinlediğini bilmenin rahatlığıyla. Sonsuza dek kalbine bir şeyler üfleyip duracaktım. Neyse ki bunu çok önceden kabul etmişti.

“Senarist olmak istiyorum. Yalancıyım ben. Kelimelerimle insanlara var olmayan umutlar yaratacağım. Gerçeğin kıymeti yalnızca bize acı vermesinde saklı. Böyle bir dünyada yalanımla mutluluk vereceğim.”

Etrafımızda bir tam tur döndük. Ondan artık korkmuyordum.

Onu gözlerim kapalı olduğunda bile bulabilmemin sevincini taşıyordum.

“Böyle bir dünyada tam yanında duracağım,” dedi. İnandım. Başka seçenek bırakmamıştım kendime.

“Eh, faydası olur,” diye cevap verdim.

Beni hafifçe geriye doğru yatırdı ve kendisi de eğilip gözlerimin içine baktı. İkimiz de doğrulduğumuzda muzipçe gülümsedi ve “Ben de polis olmak istiyorum,” dedi. …437

Kuğu

C

Sude Esen

“Sana bir sır vereyim,” dedim yardımıyla çevremde bir kez daha dönerken. Beni ilgiyle izliyordu. İçim ısınırken bundan hayli istifade ettim. “Hikâyenin sonunda polis oluyorsun.” Şimdiye kadarki gördüğüm en ukala ifadesiyle “Yanılıyorsun,” dedi. “Hikâyenin başında…” Şarkı bittiğinde onu öptüm. Gülüşlerimiz birbirimizden başkasına gidemezdi. Gençtik, bencildik, âşıktık. Bu, liseli olduğumuz son geceydi. Alaz için söz veremiyordum tabii.

Alkışlar eşliğinde pist niyetine kenarına ışıklar döşenmiş yerden masamıza geçmek için hareketlendik. Gözlerin çoğu üzerimizdeydi. Alaz, biz el ele yürürken başıma nereden bulduğunu bilmediğim çiçekten bir taç iliştirdi.

Hazal’ın yanındaki sandalyeye otururken “Jülide nerede?” diye sordum. Alaz kristal görünümlü bir kadehi ağzına götürmeden önce “İstanbul’a gitti,” dedi. “Eymen’in yanına.

Kontrol için iyi bir doktor bulmuş.” Kadehi bırakırken omuz silkti. “Sevmiyor zaten danslı müzikli davetleri.”

Sahil kenarındaki mezuniyet partimize baktım. Gideceğinden haberim olsaydı gitmemesi için onu ikna edebileceğime emindim.

“Sen de hoşlanmıyorsun,” dedim.

“Senden hoşlanıyorum,” diye cevap verdi. Hazal’la Mirza’nın bakışları üzerine gözlerimi büyüterek “Bu kadar romantik değil,” diye ikna etmeye çalıştım onları. Alaz hafifçe gülerek kolunu omzuma attı.

“Ben de sevmiyorum pek,” dedi Mirza, Alaz’ın oturduğu gibi dik oturmaya çalışarak. Sesi kalınlaşmıştı ve 438…

Sude Esen

C

Kuğu

buğulu bir bakış takınma peşindeydi. Hazal hayretle izledi onu. Dudaklarında firar etmek üzere olan bir kıkırdayış vardı.

Siyah, düz saçlarını geriye atarak “Gece heyecandan uyuyamadı,” dedi bize doğru. Gizlemeyerek bir kahkaha patlattık üçümüz de. Derken, arkalardan çıkan Adel masaya gelmeye başladı. Elbisesinin içinde müthiş heyecanlı görünüyordu. Yanındaki Çağrı ise yüzündeki her zamanki huzur verici sakin ifadesiyle bizi izliyordu.

Adel bakışlarımız ondayken hafifçe yerinde zıpladı ve telefonunu göstererek “Berge’yle çıkıyoruz!” diye çığlık attı.

“Sonunda yahu!” diye bir feryat kopardım.

Mutluluğum yalnızca güvendiğim biriyle birlikte olmasına değildi. En yakın arkadaşım aynı zamanda zincirlerini de kırmıştı. Tüm bu olanlara rağmen Alpay’a âşık kalamayacağını biliyordu. Artık o gözünü hırs bürümüş kayıp bir gençten başka bir şey değildi. Mahkemelerimiz devam ediyordu, babası ise yurtdışına kaçmıştı.

Demir’i ise affetmeyi seçmiştim. Henüz on sekiz yaşına girmemiş olması da işimi kolaylaştırmıştı. Yargılanmasını istemiyordum. Gözaltından salındıktan sonra bir daha haber alamamıştım ondan.

Bir yerlerden bir akordeon sesi duyduğuma emindim. Ilık bir rüzgâr ağaçlarda asılmış çıngırakları çalmıştı. Dallardaki renkli bezler yaylanıyordu. Bu geceyi rüyamda görmüşçesine ezbere biliyordum sanki. Ve tam da şu an veda vaktiydi.

“Gitmemiz gerekiyor artık,” dedim ortaya. Alaz bileğindeki saate bakarken Çağrı’nın gülüşü yüzünde çivili gibiydi. Gecenin başından beri bu anın gelecek olmasından korktuğu aramızda bir sır değildi. Keşke göğsünün içindeki …439

Kuğu

C

Sude Esen

hissimi söküp atabilseydim. Ellerini cebine sokup kendini dikleştirdi. Kâkülleri hafifçe sallanıyordu. “Ee, ne yapacaksınız şimdi? Plan ne?”

Başımı yana eğerek yüzünün her bir noktasını hafızama kazımak için onu izledim. Döndüğümde burada olacak mıydı bilmiyordum. Görevi bitmişti.

“Bizimkiler ve Riva’nın annesiyle babası limandalar.

Kuşadası’ndan geçişli bir cruise gemisine biletimiz var. Birkaç saate orada oluruz.” Alaz biraz durakladı. “Senin de gelmeni isterdim.” Çağrı’nın gözlerinin etrafında çizgi çizgi bir ağabey şefkati belirdi. Alaz sözlerinde samimiydi. “Biz böyle iyiyiz Ateş’le,” dedi gözlerini yere indirerek. “Benim bakmam gereken yeni hastalarım var. Hem biraz da kafa dinlemek istiyorum. Ateş’in de İzmir’deki okulunda vermesi gereken sınavları varmış. Öğlene uçağı var.”

“Tamam o zaman.” İçimdeki hüznün çığ gibi büyümesine daha fazla izin veremezdim. Ama sanki büyük bir yanımı onlarla burada bırakıyordum. Kollarımı Adel’e uzattım.

“Gel bakalım, can parçası. İki haftaya yine birlikteyiz.”

Yaklaşıp beni kucakladı. Açıktaki omzuma öpücük kondurdu.

“Seni yeni evimde misafir etmek için sabırsızlanıyorum.”

Hazal’a uzanıyordum ki “Biz Mirza’yla sizi uğurlamaya geliyoruz,” dedi. Sıra en zor olana gelmişti. Gözlerimi ona kaldırdığımda onun bakışları da çoktan beni bulmuştu.

“Her şey için çok teşekkür ederim, Çağrı.” Bu, ona şimdiye kadar söylediğim en içli şeydi. Varoluşuna, arkadaşlığına, desteğine, benimle aynı olsun diye gidip 440…

Sude Esen

C

Kuğu

kestirdiği kâküllerineydi bu teşekkür. En büyük, en yürekten koruyucu olmasınaydı, Alaz’a bunca sene yaptığı ağabeyliğineydi. Sesimin titremesinden söylenmemiş hepsini anladı. Daha fazla bekleyemedi. Beni hızlıca kollarına çekti.

Boğazımdaki o rezil sancıyı yok sayarak ağlamamaya çalıştım.

Yüzüm kemik göğsündeyken boğuk boğuk “Çok yeme,” dedim.

“Ne olur başka bir şey iste benden,” dedi. Dolu gözlerimin izin verdiği ölçüde kıkırdadım. “Simla teyzeye git.

O sana güzel şeyler hazırlar. Hazır yeme sakın.”

Beni omuzlarımdan tutarak kendinden sarıldığı gibi hızla ayırdı. “Tamam, anne,” dedi burnuma bir fiske atarken.

Gözleri kızarmıştı. “Kendine iyi bak,” dedim çaresizce bir söz daha almaya çalışarak.

“Sen de…” diyebildi sadece. Alazla vedalaşmalarını izleyemedim. Arkamı dönüp adımlar atarken Adel arkamdan “Görüşeceğiz, boncuk,” diye seslendi. Yalnızca elimi kaldırdım ve yürümeye devam ettim. Kıyıdaki mezuniyet partimizden uzaklaştıkça dalgaların silik sesi netleşti. Geceleri daha sakin oluyordu Bodrum denizi. Diğer üçünün bana yetiştiğini Alaz elimi tutunca fark ettim. Öbür elimde ayakkabılarım vardı, taş zemine gelene değin kumlarda bata çıka yürüdük.

Alaz başını eğip yüzüme baktı. Ağlamaya başladığımın farkında değildim. “Kocaman ela gözlerine karşı sağlam durmak zor değil mi?” diye sordu. Başımı salladım.

“Tanrı içimde size duyduğum bu sevgiyi beni mahvetsin diye verdi.”

…441

C

Kuğu

Sude Esen

Boştaki elini ve başını kaldırıp gökyüzüne doğru “İyi ki vermiş,” dedi.

Ayakkabılarımı tutan elimi zar zor kaldırdım ve tersiyle yanağımı sildim. Bunu yaparken kumlardan çıkmıştık. Alaz elimi bırakıp pantolonun paçasını silkeledi. Hazal ile Mirza hemen önümüzdeydi. Kız bitkin düşmüş olacak ki ağırlığını sevgilisine vermişti. Topuk tıkırtıları tek tük insan olan sessiz sahilde yankılanıyordu. Benim de giymem gerektiğini hatırladım. Eğilip elimdeki krem rengi açık topukluları yere bıraktım.

Ayaklarımı içine sokarken kendimde değildim. Dört yıldır evim olmuş binadan, öğretmenlerimden ve bir süre görüşemeyeceğimiz arkadaşlarımdan gitmek, onlarla vedalaşmak ağır gelmişti. Böyle olacağını hiç beklemiyordum. Öte yandan döndüğümüzde Alaz ile Çağrı burada kalmaya devam edecekler miydi bilmiyordum. Benim nereye gideceğim de en az onlar kadar belirsizdi. Şimdi eski günlere bir daha sahip olamayacağımızı biliyordum. Arkama dönmüş geldiğimiz yere baktığımı Alaz ilerlemeye devam edince fark ettim. Ona yetiştiğimde elleri cebindeyken bana omuz attı. “Neşelen biraz. İki gece sonra akşam yemeğimizi İtalya’da yiyeceğiz.”

Bu Alaz için bile komik bir hareketti. Elimde olmadan kıkırdadım. Eğilip bana baktı gözlerini kısarak. “Sarhoş musun?”

“Ne? Niye?”

“Gülüyorsun. Biraz önce ağlıyordun?”

Yakınlaşmasını fırsat bildim ve topukluların da ayrıcalığıyla dudaklarına bir öpücük kondurdum. “Seninle olduğum her 442…

Sude Esen

C

Kuğu

andan çok mutluyum.” Hüznümün sebebini tahmin edebiliyordu ama devam etmem için özellikle bana bakmaya devam etti. “Bunun bitmesinden korkuyorum.”

Artık tamamen limandaydık. Alaz bir şey söylemek için davrandı ama Mirza’nın seslenmesiyle konuşmamız yarıda kesildi. İleriyi işaret ediyordu. “Alaz, şuradaki mi birader?”

Alaz buradan göremiyordu. “Mert Ali Özer’i görüyor musun?”

Mirza gözlerini kısıp dikkatle baktı. Hazal görmüştü.

Hayranlıkla “Şurada!” diye seslendi. Onlara yetişmiştik.

Babam bizi görmüştü. El salladı. “Acele edin.”

Tek sıra halindeki sıralanmış teknelerin arasından yürüdük ve bizimkinin önüne geldik. Biz gelene kadar babam teknenin salonunda gözden kaybolmuştu. Arkadaşlarıma dönüp “Keşke buraya kadar gelmeseydiniz,” dedim yüzümdeki mahcup ifadeyle.

“Parti bitti sayılırdı zaten. Hem yürüyüş yapmış olduk. “ Bir es verdi. “Seni özleyeceğim Riva.”

“Ben de seni Hazal. Hayalimdeki oyun sen olmasaydın oynanamazdı. En büyük destekçilerimdendin.”

“Bir daha görüşemeyecek gibi konuşmayın akılsızlar!”

Gülerek Mirza’nın gür saçlarına elimi soktum. “Sen ne diyorsun ya soytarı?” Kollarını bana doladı. “Kendinize dikkat edin.”

Alaz “Siz de…” dedi. Onlardan hoşlandığını duruşundan bile anlayabiliyordum. İkisine havadan son bir kez bir veda busesi gönderip arkamı döndüm. Alaz tekneye benden önce çıkmıştı. Elini uzatıp bana …443

Kuğu

C

Sude Esen

yardım etti. Hatlarımı belli eden düşük yakalı elbisemi aşağı kaymaması için göğüslerimden tuttum. “Çok eğlenin,” diye seslendi Hazal.

“Birbirinizi üzmeyin,” diye tembihledim onları. Alaz kaptana işaret verdikten sonra yavaşça uzaklaşmaya başladık onlardan. Aramıza daha denizler girecekken hüzünlenmemeye çalıştım. Keşke Alaz’ı sınav sınıfımda ilk gördüğüm güne geri dönebilseydim ve o günleri hep beraber yeniden yaşayabilseydik. Şimdi hayatım nereye savrulacaktı bilmiyordum. İç çekerek canımı sıkmamın yersiz olduğunu kendime anımsattım. Alaz’la ve ailemizle tatile çıkacaktık.

Babamın onca zaman bizsiz yaşadığı yeri görecektim. Ayrıca ne zaman arasam Çağrı’nın bana bir telefon uzakta olacağından emindim.

Alaz arkamdan bana yaklaştı. Aldığı nefesten tereddütlü olduğunu sezebiliyordum. Gözlerim teknenin yardığı sulara bakıp “Söyle,” dedim. “Korkma.”

Alaz’la tanışmadan önce kendimi çocuksu bulurdum, hiçbir şeyi umursamazdım. Onu biraz tanıdıktan sonra bu hallerimin fıtratımdan gelseler bile kendi tercihimle yoğurulduklarını anlamıştım. Ama o, hayatı boyunca kendi olmak için mücadele vermiş; başarılı kardeşleri ve ona tuzak kuran düzinelerce kişi karşısında binlerce kez başarısız olmuştu.

Böyle devam etmesine izin vermek istemiyordum.

“Ben… Özür dilemek istiyordum Riva,” dedi.

“Senden.” Gözlerim büyürken arkama döndüm yüzünü görebilmek için.

Hayret içinde “Neden?” diye mırıldandım.

444…

Sude Esen

C

Kuğu

“Beni başkaları zorlamış olsun ya da olmasın hatalar yaptım. Asla kendimi senin yaptığın gibi koşulsuz şartsız sevemedim. Üstüne üstlük bu sevginden bana da verebildin.

Zorla elimi tuttun, beni kocaman bir aynaya çevirdin. Sana zarar vermiş, aileni dağıtmış adam için cesurca son ana dek mücadele verdin. Benim aksime…” Bakışlarını ellerine indirdi. “Ben hayatın yaştan ibaret olmadığını anladım on yedi yaşındaki bir kız kaderimi değiştirdiğinde.”

Elimde olmadan gülümsedim. En başta kaybedecek hiçbir şeyim olmadığından emindim. Şimdiyse elimde tonlarca anı vardı.

“Bana baş eğmemeyi öğrettin. Ve bunun öfkeyle uzaktan yakından ilgisi olmadığını da. O yüzden…” Cesaret bulmak için duraksadı. “Bugüne dek kalbini kırdığım, sevgisini heba ettiğim her kim varsa onlar için senden özür diliyorum.” Çıplak ayaklarımla ona doğru bir adım attım. “Ama neden?” “Çünkü sen tüm yaşamımın bir toplamısın.”

Gözlerim dolu dolu uzanıp kollarını tuttum. Bana bakmayı reddederek başını çevirdi. “Fazla mı toy konuşuyorum?

Abarttım mı?”

“Hayır,” dedim kararlılıkla. “Bak bana!”

Kuzguni siyah gözleriyle yüzüme baktı. Ay ışığıyla parıldıyordu. “Söylenecek her bir kelimenin hakkını verdik.

Duydun mu beni? Verdik!”

“O zaman son bir şey söylemek isterim.”

…445

C

Kuğu

Sude Esen

Hali hoşuma gitmişti. İfademi yumuşatarak çarpık bir gülüşle “Hay hay…” dedim. Koyu renkli ince parmaklarını köprücük kemiklerimde, boynumda ve çenemde gezdirdi yavaşça. Hafif bir rüzgâr saçlarını dalgalandırıyordu. Aklına bir şey gelmiş olacak ki dudakları kıvrıldı.

“Seni de Bodrum’u da çok sevdim. İyi ki gelmişim.”

Gözlerim mutlulukla kocaman açıldı. Burayı sevmişti. Doğup büyüdüğüm ilçeyi, sokaklarımı, denizimi sevmişti! Başka bir şeyin söylenmesine lüzum yoktu. Fakat ben bu düşüncelerdeyken devam etti. “Bir ceza değil de meğerse ikinci bir şans verilmiş bana. Yaşamadıklarımı yaşayayım diye.” Ceketini çekiştirdi. “Mezun oldum ben bu gece ya.”

Hafifçe güldüm. Balonun onun için bu denli anlamlı olduğunu hiç tahmin edememiştim.

“Ve aşkın yaratıldığını öğreneyim diye. Şaka değil.

Aynalardan okuyorum ismini.” Gözlerim büyürken başımı kaldırıp yüzüne baktım. Değiştiğini biliyordum ama bu, tahmin ettiğimin fazlasıydı. “Ben sende eski halimi buluyorum. Zeki, pervasız, hevesleri olan…”

Yapılı saçlarımı geriye attım. “Eskiden benim gibi güzel miydin peki?”

Koca bir kahkaha attıktan sonra belimi sardı. Bu yakınlığımızdan faydalanarak bir soru sormak istedim ona.

Uzun zamandır ne cevap vereceğini düşündüğüm bir soru.

“Alaz, sence ben güzel miyim?”

Düşünmedi bile. “Çok.”

Ceketini çıkarıp üzerime attı. Ilık bir his içime süzülürken ona sarılı kaldım.

446…

Sude Esen

C

Kuğu

“Alaz. Annenle baban seni soruyor.”

Babamın sesini duymamızla ikimiz de arkamızı döndük.

Annem de yanındaydı. Belli ki benimle bir şey konuşmak istiyorlardı. Alaz anlayarak bizi ayırdı ve “Ben bizimkilere bakayım,” diyerek gözden kayboldu.

Bir yanıma annem, bir yanıma babam geçti. Onlara uyarak teknenin korkuluklarına yaslandım. Bodrum’dan hala hızla uzaklaşıyorduk. Lafa önce babam girdi.

“Bugün mezuniyet partine uğradık.” Haberim yoktu.

Kaşlarımı kaldırarak ona baktım. “Biraz hocalarınla lafladık. Özellikle de Kerem hocayla. Bir zaman sonra annenle onların senin hakkında bizim bildiğimizden fazlasını bildiklerini fark ettik. Bunca zaman senin önüne birçok şeyi koyduk.”

Annem yıllar sonra hatasını anlamıştı, başı eğikti. “Her ne kadar önemli olursa olsun bunu yapmamalıydık.

Yaşayamadıklarını hafife aldık ve onları bize ödetmeye çalışmanı küçümsedik.”

Dengemi kaybetmiş gibi hissediyordum. Yıllardır yersiz bir dramı kucakladığımı, haddinden fazla abarttığımı düşünüp hatalı olduğum fikrini üzerimden atamamıştım. Ve şimdi bana hiçbirinin yersiz olmadığını, çektiğim acının hakkım olduğunu söylüyorlardı.

“Artık sarhoş ve işkolik bir anne olmayacağıma söz veriyorum.”

Cesaretlerini toplayıp benimle yaptıkları bu konuşma belki kaybettiğimiz onca yılı geri getirmeye yetmeyecekti ama en azından bizi o kâbuslardan çekip çıkaracaktı. Onları çoktan

…447

Kuğu

C

Sude Esen

affetmiştim ama bunu onlara söylemeden önce son bir isteğim vardı.

“Ben… Sizi affedeceğim ama bir şey yapmak istiyorum.” İkisi de bana beklenti ve umut dolu gözlerle bakıyorlardı.

Yakamda pırıl pırıl parlayan Kuğu’yu elimle yokladım. Beni bunu takmaya nasıl ikna ettiklerini bile bilmiyordum. Ancak bu kolye haddinden fazla acı ve kargaşa getirmişti. Ve bu gece ellerimde olacağı son geceydi.

Anneme döndüm. “Biliyorum üzerinde çok uğraştın, anne.

Biliyorum bir sürü para harcandı. Ama Kuğu bize yıkım ve gözyaşından başka bir şey getirmedi. Ben…” Sesim titremesin diye çok uğraştım ama başaramadım. “Ben çok uzun bir süre onun yerini almak için uğraştım. Biraz beni gör istedim. Bir kolye yalnızca ama bende çok büyük yaralar açtı.” Zincirini koparacağımı bile bile boynumdan çekip aldım parlayan kolyeyi. “Bunu istemiyorum. Ve madem kolyeyi bana verdin anne; belirlediğim sonu buna ben yazmak istiyorum.”

Nefesimi tuttum ve dudaklarımı sımsıkı toplayarak iyi ya da kötü tüm benim olanlarla vedalaşmayı öğrenmek için onu Bodrum denizine fırlattım. Göründüğünden hayli ağır olan kolye batarken yuvarlak dalgalar oluşturmuştu. Gözlerim parıldarken orada geçmişimizi gördüm ve geleceği seçmeye çalıştım.

Böyle bir sonu hak etmemin sebebinin uzun bir süre yaşadığım sevgisizlik ya da yalnızlıktan ibaret olmadığını biliyordum.

Bana hatırlayıp hatırlayamayacağım tüm kapıları açmamı sağlayan şey cesaretti. Bile bile yollarına çıkmıştım.

448…

Sude Esen

C

Kuğu

Bodrum’un kıyısından, yakıcı sıcağından ve çakıl taşlarından uzaklaştıkça belirginleşen yıldızlara baktım.

“Biz gidelim.”

Derin bir nefes aldıktan sonra ikisinin de elini yakaladım.

“Biraz daha kalamaz mısınız?”

Kocaman bir denizin ortasında olduğumuzu yok sayarak sorduğum soru her birinin bilincinde de güçlü yankılar bulmuştu. Mecaz ya da değil kalacaklarını, artık televizyonun sesini açacaklarını söylediler.

…449