Triggerfinger Bullet / One

Triggerfinger

Bullet Europe

€

2,50

•

overseas

1 one

f We’ll kill for music

$4,00

Binnen

tussen

buiten

midden

achter

De nieuwe plaat P. 5

Wapenarsenaal P. 6

De groeten Uit L.A. P. 10

Gratis poster In kleur P. 12

Verwachtingen Storm op komst P. 23

“Wij zijn heel fier om te zeggen dat we verschrikkelijk hard storen”

“Je merkt het; wat wij als groep vooral doen is vooruit kijken, niet achteruit. Op naar die volle zalen, op naar het volgende concert. Wie weet wordt dat het allerbeste.”

Foto: Dirk Wolf

Triggerfinger over een nieuwe plaat, het verleden en – vooral – de toekomst All This Dancin’ Around. Daar is ze dan, die nieuwe plaat, na twee lange jaren.

En dus: tromgeroffel en klaroengeschal.

Of neen, vervang die klaroen – stom instrument anyway – maar door een stevige basdreun, want vriend en zelfs vijand zijn het erover eens dat deze plaat de sterkste tot dusver is. Een plaat bovendien waar ook monsieur Paul weer op meespeelt, na bewogen jaren. Oef. All this dancin’ around again / will it tame the demon inside us? De vraag stellen is ze beantwoorden. Hoog tijd voor een gesprek met een driekoppig monster, bij

een Brusselse cuvée AB, over heden, ver­ leden en vooral een wenkende toekomst.

“Dit voelt aan als een nieuw begin.”

Een plaat uitbrengen is één zaak – dat kan iedereen. Een andere zaak is: wan­ neer is deze plaat voor jullie, band­ leden, écht geslaagd? Anders gesteld: waaraan meten jullie het succes af?

(Ruben, Mario en Paul in koor, echt waar) “Nu! Nù is ze voor ons al geslaagd”. (géén gelach) Ruben “Als ik het met één boutade mag zeggen: omdat we ze nu nog altijd even goed vinden als toen we ze aan het opne­ men waren in L.A.” Paul “Normaal heb je als groep na plaat­ opnames altijd toch ergens last van een

kater. In de studio vreugdekreten, maar drie weken later dan toch het besef dat de nummers op cd net niet zo intens klinken. Nu is dat anders. Voor het eerst hoor, bij mijn weten.”

Ruben “Veel heeft te maken met het feit dat je vanuit een emotionele beleving vertrekt als je een plaat gaat maken.

Gaandeweg moet die emotie evenwel plaats ruimen voor het technische aspect van het opnameproces. Klinkt dat wel goed? Zit die take juist? Staat die ene snaredrum niet te stil? Begrijp je? Alle aandacht, of bijna alle aandacht gaat naar de geluidsmix, met een emotionele anticlimax tijdens de mastering, wat al helemaal spitstechnologie is. Maar deze keer bleef de emotionele impact om een of andere reden dus even groot.

f

Memorabele liveverhalen Pagina 20

photocredit: xxxxxxxxx - design: Cum Studio

Triggerfinger Bullet

Deze keer kwamen we terug in België en die plaat klonk nog stééds als een mother­ fucker.”

Mario “Dat ligt natuurlijk voor een deel aan de man die ons hielp opnemen – Greg Gor­ don. Maar het ligt ook aan ons. Een slechte performance capteren, dat kan geen enkele technieker recht trekken.”

Paul “Greg had wel gehoord dat we een beetje konden spelen, maar op het prenten­ tieuze af: hij had niet verwacht dat we zo’n studio-performance konden geven.”

Mario “Wat je zegt is ook gewoon pretenti­ eus bedoeld, Polle!” (lacht) Veelal, om niet te zeggen altijd, is een plaat een bepaald ijkpunt in de evolutie van een band. Hoe zit het met deze plaat: is dit het afsluiten van een periode, het aansnijden van een nieuwe?

Paul “Wat ik met zekerheid kan zeggen is:

als je ziet dat dit mogelijk is in dergelijke opname-omstandigheden, dan mag je je aan de takken van de bomen vasthouden voor wat nog kan volgen.”

Ruben “De juiste man op de juiste plek, daar heeft het veel mee te maken.”

Wat voor iemand is Greg Gordon? Kan je hem omschrijven, zonder zijn palmares op te sommen?

Paul “Greg heeft gelééfd. Hij ziet er een

beetje als een oude hippie uit, en is het mis­ schien wel. (lacht) Die man heeft volgens mij ook zijn drank- en drugsproblemen ge­

redactioneel

Kogel door de kerk Drumroffel en een hi-hat, met Mariobrede grijns. Hier is-ie dan. The Triggerfinger Bullet. Ziet er goed uit, niet? Zeker voor een collector’s item, vaak niet meer dan een met poeha uitgegeven restje van ooit eens een marketingactie, in de kelder teruggevonden tijdens het zoeken naar die oude fiets. Neen oh neen. Aan deze krant is weken, om niet te zeggen maanden gewerkt.

Zoals aan een plaat, zowaar. En kijk: laat die plaat – een stérke hoor – nu net de rechtstreekse aanleiding zijn voor deze krant. Toegegeven, een krant zou het eerst niet worden. Zo eerlijk kunnen we zijn. Eerst kwam het idee uit de lucht vallen om een fotoboek te maken. Nu ja, dat idee kwam niet echt uit de lucht vallen, want een paar shoots en één trip naar LA met bevriende fotograaf Dirk Wolf leverden echt wel een berg goeie beelden op. Om u een idee te geven: zie bladzijde 11 voor het werk van de man dat genomineerd is voor de prestigieuze Lex Rossen Award 2011.

Maar: daar sta je dan met je fotoboek. En vooral met de consequenties van zo’n idee. Want ga je een groep niet heel gauw zien als passé, als de revue letterlijk passeert? Hebben we het allemaal gezien, laat de wereld nu maar meekijken? Klinkt dat niet een beetje als, ahum, een testament?! Schrikwekkend geschuifel dit keer, gevolgd door een doffe basdrum, zónder brede grijns. (Polle sloeg naar verluidt ook op tafel. Arme tafel.) Natuurlijk konden we de groep dit niet aandoen.

Daarvoor zit er, getuigt het interview in deze Bullet, nog teveel vuur in de vingers, teveel vooruitgang in het vooruitzicht, teveel toekomst in de groep. Hell yeah.

Toen de storm ging liggen stak het gezond verstand als vanouds de kop op. Natuurlijk is een fotoboek too much too soon. Er zijn oudere groepen die voor minder projecten uitstellen.

En waarom geen krant, jongens? Welja, dan kunnen wie die foto’s toch laten zien, besloten fotograaf en management synchroon. “En dan kan ook dat oude beeldje van Ruben in tijgerslip gelijk ergens mee!” U begrijpt: een krant, nee een Bullet, was het beste idee.

Kogel door de kerk. Géén krant die een nieuwe plaat opdringt, zoals Prince het eerder deed. Geen krant waarbij u gratis een plaat cadeau krijgt voor tien euro extra. Neen, een krant die een pak democratischer werkt dan dat. Krant zonder plaat kan, plaat zonder krant evengoed. Hoe dan ook moest het wel een krant zijn die nieuwe plaat All This Dancin’ Around waardig.

Met meer nieuws, meer diepgang, meer achtergrond, meer waarde. Een krant die u als collector’s item kunt catalogeren onder de C van cool. En nu u bezig bent: hou een plaatsje vrij voor dat fotoboek. Onder de T van to be continued.

Het Triggerfinger Team

•

kend, maar is er ook gelouterd uitgekomen.

Gelukkig heeft hij het speelse in zichzelf be­ houden. Dat maakt van hem een klein kind met het verstand van, ik zei het al, iemand die geleefd heeft. Je maakt hem niks wijs.”

Mario “Maar er is natuurlijk niet alleen Greg. Als band zijn we ook hard gegroeid.

En daar moet je eerlijk in zijn, vooral omdat er vroeger teveel nevenzaak was – er waren nog zoveel dingen waarmee elk van ons bezig was naast Triggerfinger. Temeer omdat elke muzikant moet rondkomen aan het eind van de maand. Nu is deze groep hoofdzaak, zonder twijfel. Nevenprojecten kunnen er nog altijd zijn, graag zelfs, maar ze zullen ons niet meer afleiden van dat­ gene waar we vooral mee bezig zijn. Ik zie Triggerfinger vandaag als iets van mij, veel meer dan mijn vorige groepen Noordkaap of Hooverphonic.

En het mooiste bewijs van die verandering van positie zeg maar, is het feit dat Ruben twee maanden na onze terugkomst in België alweer twee nieuwe nummers af had. Dat duidt op dynamiek, óvergave. Op het al wil­ len werken aan een volgende plaat.”

Ruben (knikt) “Wat mij betreft kan je dit album ook een nieuw begin noemen, ja. Zo voelt het tenminste aan. Al zeggen zoveel groepen dat bij de geboorte van een nieuwe plaat.” (glimlachje) Een vraag die niet uit de lucht komt vallen in deze downloadtijden. Hoeveel platen willen jullie, geen single-groep zijnde, eigenlijk nog maken? Is er nog wel noodzaak aan platen?

Ruben “Ik ben ervan overtuigd dat je die noodzaak zelf moet creëren, door gewoon steengoeie platen te maken. Los daarvan ge­ loof ik ook dat er een bepaalde groep men­ sen is die zal blijven kiezen voor albums, omdat je nu eenmaal met een verhaal, met artwork, met een soort totaliteit zit die aan­ spreekt. Ik merk het bij mezelf. Toen ik pas mijn eerste iPod had én de shufflefunctie ontdekt had vond ik dat de max, omdat je zo je eigen platencollectie herontdekt. Maar na verloop van tijd kwam er toch weer die drang om een volledig album te horen, en de link tussen die nummers te voelen.”

Paul “Een jonge kennis – die ket is 23 – zegt me ook: als ik luister naar een album, of naar vinyl, dan léés ik graag de hoes terwijl de muziek speelt.”

Ruben “Wat ik tegenwoordig vaak doe, is nummers van een nieuw album downloa­ den, bij wijze van voorproefje, en daarna de vinylplaat kopen. Van de jongste van The Black Keys, bijvoorbeeld.”

Een link tussen de nummers; je begon er zelf over, Ruben. Op All This Dancin’ Around nogal wat teksten die dieper gaan dan gewoonlijk. Over het ‘ronddansen in de ziel’, zoals je het noemt.

Ruben “Klopt, en in die zin dekt de titel voor

een groot stuk de lading van deze plaat.

Meestal vertrek ik vanuit autobiografische situaties, maar wat dat dan uiteindelijk op­ levert, daar laat ik de luisteraar vrij in. Da’s net het mooie natuurlijk, dat iemand zich kan herkennen in een stukje muziek. Die geneugte wil ik geen luisteraar ontnemen, en dus ga ik hier mooi niet zitten verklaren waar elke gedachte vandaan komt. (grijnst) Ik heb zoals gewoonlijk veel moeten schrap­ pen, dat kan ik wel zeggen. En zowel Greg als BJ Scott, native speaker, hebben me daar goed bij geholpen.”

Hoe belangrijk vind je het dat je teksten Amerikaans of Brits Engels zijn?

Ruben “Het is zo dat dat ik vanuit mijn

ervaring meestal kies voor Amerikaans En­ gels, kijk maar naar de schrijfwijze van een woord als savior, maar eigenlijk doet het er niet toe. Ik bedoel: niet alles hoeft honderd procent correct of consequent te zijn om een boodschap goed over te brengen.”

Mario “Weet je wat het is? Ik heb dat al reizend ontdekt, temeer omdat mijn madam Brits is: de Belgische pers heeft een fixatie voor dat Engels, niet wij. In wezen is het natuurlijk niet belangrijk. Echt waar: de helft van wat Mick Jagger zingt, begrijp ik niet. De vraag is of dat wel nodig is.”

Paul “Natuurlijk niet. Dat zei Greg – afkom­ stig uit Detroit – ook hoor: de helft van wat Amerikaanse bands uitbrengen, begrijp ik niet. Neem nu zo’n band uit het zuiden…

Pff, het wordt pas belachelijk als je als nietEngelstalige band een vreemd accent aan­ meet, of als je gaat over-articuleren zoals het in de jaren tachtig vaak gebeurde.”

3

“Greg Gordon? Je maakt hem niks wijs.” Foto: Dirk Wolf

De vraag is ook of jullie inhoudelijk veel begrijpen van Ruben z’n teksten.

Paul “Natuurlijk begrijp ik sommige van

zijn teksten. Maar Let it Ride, die vat ik bijvoorbeeld niet.”

Ruben “Da’s ook niet zo’n eenvoudige the­ matiek hoor. Over het draaiende houden van allerlei schoteltjes in je leven, als een circusartiest. Maar dan ontdek je dat het ene draaiende bordje waar je zoveel energie in steekt, misschien toch niet dat bordje is dat je partner in een relatie zo belangrijk vindt. Bijvoorbeeld. Je mag er ook een an­ dere invulling aan geven.”

Mario “Polle en ik beginnen sowieso nooit mee te schrijven aan een tekst. Dat is Ruben zijn werk. En het schrappen ook.” (lacht)

Waanzin en geweldige concerten Triggerfinger is een verhaal van positie­ wissels, een rijpingsproces ook. Kunnen jullie een moment aanhalen waarop jullie dachten: dit is het, nu klinken we echt als een op elkaar ingespeelde groep?

Mario “Misschien niet zo leuk om horen voor

onze eerste bassist Wladimir, maar vanaf het moment dat Polle erbij gekomen is, voelden we echt als volwaardige groep aan.”

Paul “Ik zit ondertussen acht jaar bij de band en ik kan niet zeggen dat het zolang aanvoelt.

Met Inner Peace (het eerste nummer op het debuutalbum uit 2004, red.) vielen de puz­ zelstukjes allemaal samen, wat mij betreft.

De clip bij dat nummer klopte, het gevoel klopte, alles klopte. Nog altijd een goeie clip, trouwens.”

Ruben “Daar heeft Polle een punt. Wij bewe­ gen ons met Triggerfinger in een bepaalde esthetiek en Inner peace paste daar helemaal in. Je kan dat moeilijk een imago noemen, want zo bewust gaan we er niet mee om. Het is eerder een vibe.”

Paul “De waanzin ook wel. De David Lynchsfeer. Met een knipoog. Dat is er gewoon.”

“De waanzin ook wel. De David Lynchsfeer. Dat is er gewoon.”

Wanneer werd die vibe het best ver­ taald naar het allerbeste liveconcert van Trigger­finger?

Paul “Ik ben geneigd om te zeggen: de eer­

ste keer Werchter, in die volle tent.” (zomer 2004, red.)

Mario “Nee gij, dat was nog niet optimaal wat mij betreft. Die belevenis oké, maar…”

Ruben “Mannen, Lowlands afgelopen zomer,

was dat voor jullie ook geen hoogtepunt?

Voor mij alleszins een goed voorbeeld van hoe we een clubsfeer wisten te behouden op zo’n grote schaal.”

Paul “Je hebt gelijk. Temeer omdat we toen wisten: de mensen die hier staan te wach­ ten, doen dat speciaal voor ons. Niet voor een groep die na ons kwam. Dat concert was inderdaad geweldig.”

Ruben “We hebben natuurlijk al zovéél ge­ weldige concerten gespeeld. (brede glim­ lach) Je merkt het; wat wij als groep vooral doen is vooruit kijken, niet achteruit. Op naar die volle zalen, op naar het volgende concert. Wie weet wordt dat het allerbeste.”

Zijn jullie ouders eigenlijk fan van die mannenband die harde muziek maakt?

Komen ze kijken?

Ruben (knikt enthousiast) “O jazeker hoor.

Niet in het minst omdat die mensen natuur­ lijk gezien hebben hoe je van jongsaf bezig geweest bent met die muziek, hoe je gewerkt hebt om dat te bereiken wat je wou. Zoiets charmeert hé. Dat maakt mijn ouders trots, én fan. Nu, ik ben ook fan van mijn ouders.

Dankzij veel goodwill hebben zij mee moge­ lijk gemaakt waar we nu over praten.”

Mario “Mijn moeder zorgt ook veel voor mijn dochter. En mijn pa was gewoon een megagrote Triggerfinger-fan. Tegen hem moest je niks slechts zeggen over de groep.

Ik zie hem nog staan glunderen toen we nog in cafeetjes speelden. Helaas is hij overleden nog voor we de eerste keer in een volle AB mochten spelen. Was hij er toen bij geweest, hij zou het geweldig gevonden hebben.

En er is ook nog mijn boma. Die houdt alles bij wat ze leest over Triggerfinger. Tegen haar moet ik niet eens zeggen waar we volgende week spelen, want die weet dat al.

Soms kom ik binnen en dan zegt ze ‘ha jullie treden straks in Duitsland op’. Ze is 86 hé.

Maf is dat.”

Monsieur Paul, jij hebt er inmiddels de leeftijd (51), de staat van dienst én geluk­ kig weer de nuchtere blik voor. Ben jij de pa van het Triggerfinger-trio? Het vader­ gevoel van de groep?

Paul “Oh nee. Er zijn andere mensen die

papa spelen voor mij, en maar goed ook.”

(Mario lacht hardop) Paul “Kijk, ik heb eigenlijk nooit voor me­ zelf moeten zorgen. Ondanks – of misschien net dankzij- het feit dat ik al heel jong alleen woonde, is er altijd iemand voor me geweest. Ofwel BJ Scott, ofwel iemand uit een andere band, altijd wel iemand. Geluk­ kig, want heel eerlijk, tot vijf jaar geleden wist ik niet eens hoe je een overschrijving moest uitvoeren. Voor mij was dat voordien iets vies waar ik niet aan wou komen. Zo heb ik heel lang geleefd. Ik was een outlaw.

Alles wat ik verdiend had, was van mij, daar moest geen belasting aan knabbelen. Dacht ik toen. Met de financiële gevolgen vandien.

Op de duur hadden de belastingsdiensten natuurlijk door dat ik alles aan m’n laars lapte, en hebben ze me gevonden. Ik betaal daar vandaag nog altijd de prijs voor. Niet dat ik er niet uit geraak – wees gerust, het komt goed – maar die processen hebben me wel een immense boete opgeleverd. Goed dat Joke, met wie ik een dik jaar geleden getrouwd ben, er vandaag mee over waakt dat alles geregeld is zoals het moet. Sterke madam hoor. En een schoon wijf.”

Klopt het cliché ook in de rock ’n roll? Ach­ ter elke sterke man een sterke vrouw?

f

4

Triggerfinger Bullet

Paul “In mijn geval zeker.”

Ruben “Wat mij betreft houdt dat steek. Dat

slaat dan niet alleen op de moeder van mijn kinderen, die ervoor zorgt dat ik pakweg op tournee kan gaan, maar ook op mijn eigen moeder, die me altijd gesteund heeft. Baby­ sitten, het klinkt banaal maar iemand moet het wel doen natuurlijk.”

Paul “Een voordeel daarbij is dat vrouwen ons door de band genomen graag hebben.

Echt, lach er maar mee, ik zie dat bij Mario ook, dat vrouwen met wie je ooit samen was nog altijd goed opschieten met ons, dat ze niet eens veel slechts over ons te vertellen hebben. Ze bedoelen het niet slecht, hoor je dan vaak. Het is een vorm van medelijden, wellicht. Kijk die sukkelaars.” (lacht niét) (Mario lacht hardop) Behalve de fans weten misschien nog niet zo verschrikkelijk veel mensen hoe hard Triggerfinger tegenwoordig op het buiten­ land inzet. Afgelopen zomer waren jullie voor het eerst sinds lang eens niét live op een festivalpodium te zien.

Ruben “In het begin van de zomer hebben we

“Er is liefde voor de fans. Het zijn wel die mensen die we in al die jaren voor ons gewonnen hebben hé.” Foto: Dirk Wolf

wel ergens gespeeld geloof ik. Soit. Dat bui­ tenlandverhaal is er eentje waar we al lang mee bezig zijn. Een basis leggen waar we la­ ter op kunnen landen, zeg maar. In Frankrijk, Duitsland en Zwitserland zijn we momenteel ongeveer break-even aan het draaien, daar moeten we normaal nog wat kunnen groeien.

Al mag je niet vergeten hoeveel hoger je tour­ kosten zijn in grote landen. Maar we moeten doorduwen nu, niet te lang wachten. Zulke buitenlandse uitdagingen houden ons scherp.

En houden ons ook wel een beetje exclusief in eigen land – ziedaar de strategie. (lacht) Snap je wat ik bedoel? Door een zomer meer op te treden in het buitenland kan de honger bij het Belgische en Nederlandse publiek weer toenemen. Het is een kwestie van reputatie én métier op peil houden.”

Paul “Wat die buitenlandse reputatie betreft is het trouwens niet zo dat die vanzelf komt.

Daar moeten we serieus aan werken, zoiets komt enkel als je je iedere keer vol geeft, als je vooral geen shows op routine afwerkt.”

Ruben “Reken maar. Zieltjes winnen, dat is de

boodschap. Weer van vooraf aan aanschuiven, ergens een festival openen, mensen voor wie je nog onbekend bent overtuigen. Je gelooft me misschien niet, maar ik vind dat fantas­ tisch.”

Ik probeer maar: het houdt je jong.

Ruben “Eeuwig jong, in het beste geval!”

Tot slot, jullie zijn geen groep die teert op singles. Hoe zien jullie die trend evolueren in het licht van de nieuwe plaat?

Mario “We hebben het er daarnet nog over

gehad. Ik vind dat we er een statement van moeten maken en ons acht minuten durend My Baby’s Got a Gun als single moeten naar voor schuiven.”

Ruben “Het is toch simpelweg waanzin­ nig, in een tijdperk waarin radio een soort behang moet zijn, dat alles wat enigszins je aandacht vraagt, niet kàn. Een stem die een beetje overstuurd is, een snare die er te fel uitspringt. (proeft het woord) Dat stoort. Wel, ik ben heel fier om te zeggen dat wij muziek maken die verschrikkelijk hard stoort. Mij maak je niet wijs dat mensen overdag geen streepje rock ’n roll kunnen verdragen. Maar ach, dat de radio vooral zijn plan trekt.”

Mario “Met die status van misschien te weinig gedraaide groep kunnen we nu al wel leven.”

Ruben “De radio maakt radio, wij platen.”

Paul “En wij spelen op Werchter en Pinkpop.”

Ruben “Dat is echt waar zó fijn. De beste promotie die we ons kunnen indenken zijn gewoon onze fans!”

Het klinkt wat klef misschien, maar door en voor de fans doen jullie het uiteindelijk.

Ruben “Ook door de liefde voor muziek na­

tuurlijk. Maar de fans zorgen wel voor die fuckin’ volle zalen, waardoor wij ons weer gesterkt weten. Dus zeker ook voor de fans.”

Mario “Ik vind die uitspraak zelfs niet klef.

Fans zijn wel die mensen die we in al die jaren voor ons gewonnen hebben hé. Er is liefde voor de fans.”

Paul “Was ik niet getrouwd, ik zou hetzelfde kbz zeggen.”

•

The Black Keys live in their hometown Akon!

Their latest and most successful album

‘Brothers’

SKUNK ANANSIE IS BACK WITH THE BRAND NEW ALBUM ‘WONDERLUSTRE’! INCLUDING THE HITS ‘OVER THE LOVE’ & ‘MY UGLY BOY’

is now in stores with a bonus disc, including a recording of that stunning live show.

Intense blues, rock and soul like you haven’t heard before!

Triggerfinger Bullet

5

De nieuwe plaat In hun eigen woorden hoewel hij het nummer oorspronkelijk ook niet geschreven heeft. (Curtis Lewis komt de eer toe, red.) Ik heb het nummer ontdekt tijdens de zomer van 2009, toen ik in Frankrijk een Ray Charles-elpee kocht; Country & western meets rhythm & blues, uit 1965. Het paste direct op de lijst in mijn hoofd.”

Mario “De intensiteit van een bluesplaat wil je altijd evenaren. In anderhalve take hebben we All night long opgenomen.”

Paul “Ik heb in de Sound City-studio trouwens de basdrum bespeeld met een keukenrol. Keigoed!”

Foto: Dirk Wolf

6 Feed me

Recensies van Triggerfingers nieuwste lees je vast overal, van studentenblad tot kwaliteitskrant. Op één plek slechts lees je hoe All This Dancin’ Around écht in mekaar zit, en dat is hier.

1 All this dancin’ around De eerste single, een aanstekelijk stotende song met gevoelige zanglijn van Block.

Ruben “Onze versie van een sixties soulnummer, eigenlijk. Denk aan Sam & Dave, of Otis Redding. Op die riff met Stax-feel hebben we verder gebouwd, en zo kom je bij relatief snel bij dit nummer uit, met frissere twist.”

Paul “Terwijl het in wezen een bluesriff blijft natuurlijk.”

Mario “Alles is blues. Cream, of The Free even goed. Alles is alles.” (lacht) Ruben “Tekstueel heb ik hiervoor samengewerkt met BJ Scott, een supermadam met duistere kronkels een gezonde knipoog die me soms in richtingen duwt waar ik zelf nog niet aan dacht. “Natuurlijk gaat de tekst over uw gat bougeren op muziek, maar je kan het ook zien als een existentiële vraag: waar gaat dit alles naartoe? Meteen de lading van de hele plaat gedekt, als je ’t zo bekijkt.”

2 Let it ride Mario “Wat betreft structuur was dit

nummer al een hele tijd af.”

Ruben “Sinds we het idee kregen tijdens een soundcheck in Duitsland, en besloten er een demo van te maken. De aanzet van de tekst, over het loslaten van je remmingen, kwam er vervolgens vrij snel, omdat de woorden me in een bepaalde richting duwden – de rest heeft BJ dan mee geschreven.”

3 Love lost in love Aanvankelijk een instrumentaaltje, uit de Sin Alley-periode van Ruben zowaar.

Ruben “Met Sin Alley speelden we dat nummer heel vaak als opener van een concert. Omdat dat instrumentale werk een filmische sfeer in zich draagt misschien. Ennio Morricone loert ergens om de hoek.”

Paul “Nino Ferrer, en misschien zelfs wat Franse variétémuziek, dat zit er ook in.”

Ruben “Ik vond de sfeer van dit nummer altijd al goed passen bij de esthetiek van de band. De melodielijn voelde goed aan maar er zat meer in dan enkel een instrumental. Het is een mooi geheel geworden waar tekst en muziek elkaar versterken. Het is vrij laag gezongen qua toonaard, wat het intiemer maakt, maar ook minder ideaal om in een testosteronversie te spelen. We gaan er live een iets ingetogener versie van proberen maken.”

4 I’m coming for you Ruben “Seks...”

Mario “…en da’s eigenlijk genoeg.”

Ruben “In de geest van Howlin’ Wolfs

backdoor man en bijna alles van Chuck Berry.”

5 All night long Ruben “Een cover van Ray Charles,

mensen sneller stil worden bij dit nummer, dan bij een ander nummer.”

Ruben “Dit nummer is waanzinnig fijn om live te brengen. Eigenlijk een nummer dat bestaat uit één akkoord, en dat almaar crescendo gaat. Geïnspireerd op iets van Son House, moet ik bekennen.”

Mario “Dit nummer hebben we volledig live opgenomen. Drum, bas, gitaar en zang, alles tegelijk... in één take.”

Ruben “Gezongen door een telefoon en die in een gitaarversterker gestoken”

9 Without a sound Ruben “De demoversie is uiteindelijk

Nog zo’n nummer dat het nooit eerder haalde op plaat, maar nu, met het proces van rijpen en vijlen, een volwaardig afgewerkt product is. Give it to me heet nu Feed me.

Ruben “De muziek van dit nummer is eigenlijk al héél oud. Al meer dan tien jaar. Oorspronkelijk was het een stijloefening in de traditie van Chris Isaak, maar destijds oversteeg het de stijloefening niet.”

Paul “Bij mijn weten had dit nummer toen een andere baslijn. Ik heb jullie dit nummer nog zien spelen, als nietlid van Triggerfinger.”

Mario “Maanrock in Mechelen was geloof ik het eerste festival waar we dit live geprobeerd hebben. Maar toen was het nog niet echt een Triggerfingernummer.”

Paul “Nu wel, vind ik. Omdat die rare, bevreemdende twist er opnieuw in zit.

Het zou passen in een David Lynchfilm, met een knipoog.”

7 Cherry Ruben “Een bluesriff, alweer.”

Mario “Nogal wat mensen zeggen ons

dat ze Nirvana terughoren in dit nummer.”

Ruben “Dat kan ik begrijpen, al is het de bedoeling niet. Tekstueel ben ik vooral beginnen freewheelen rond dat woord ‘cherry’, en de manieren waarop het gebruikt kan worden.

Een koosnaampje, of net niet? Ik had uiteindelijk een tekst van vier volle pagina’s, waarin ik vervolgens flink moest schrappen.”

8 My baby’s got a gun Bezwerende song, die afklokt op de gevaarlijke speeltijd van 7 minuten 59 seconden.

Ruben “Mensen moeten zelf maar beslissen wat ze horen in deze tekst.

Uit verschillende hoeken heb ik al verschillende opvattingen gekregen – gebruikt het grietje dat wapen nu voor zichzelf of niet? – en dat vind ik wel ok. Dat geldt trouwens voor alle teksten. Luisteraars mogen hun eigen invulling geven.”

Paul “Op een podium valt het op hoe

de sterkste gebleken. Gitaar, zang plus bandarrangement.

Mario “Aan de verschillende andere versies tijdens repetities heb ik wel een mooie drumloop overgehouden.”

Ruben “In wezen is dit een liefdes­ liedje, met voeten in de realiteit.”

10 Tuxedo Handig om weten: een Tuxedo is een chic kostuumjasje, afhankelijk van taal en werelddeel waarin je je beweegt wit of zwart. Of nog iets anders.

Ruben “Het refrein was er eerst.

Daarna heb ik er een tekst opgezet die het misbruik van Facebook in de verf

zet. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld mensen die vanalles op dat platform zwieren zonder dat die info daar noodzakelijk is.”

Paul “Facebook is natuurlijk wel een fantastische uitvinding. Ik ben een fervent gebruiker. Vooral om meningen te ventileren, om iets in gang te zetten. En er daarna goed mee te lachen. Ik geef toe, ik ben de valsspeler van Facebook.

Ik lieg bewust.”

Ruben “Tuxedo heb ik gebruikt als beeld voor mensen die zich bewust mooier voordoen dan ze eigenlijk zijn.”

Mario “Dat snap ik perfect.”

11 It hasn’t gone away Ruben “Een song die er in één flow uitkwam. Het refrein en de strofes hebben dezelfde akkoorden. Alleen de zanglijn gaat variëren. Waarover ik zing? Over het proberen loskomen van iets, het worstelen daarmee en het uiteindelijk niet erg vinden dat je er niet van loskomt.”

Paul “Dat vind ik schoon, dat de plaat op die manier eindigt met een positieve noot. Het kan gaan over niet loskomen van een karaktertrek, of van een vrouw.” (grijnst)

No more loudness war Al jarenlang woedt in popland en meerbepaald op de cd-markt de zogenaamde loudness war. Daarbij worden verschillende opnamesporen in de uiteindelijke geluidmix zo naar voor geschoven dat een luisterbeurt zelfs fysieke oorpijn kan opleveren. Niet zo bij de nieuwe Triggerfinger-plaat All This Dancing Around. “Die loudness war is eigenlijk een klank voor computer­speakers,” weet Ruben Block.

Het mag duidelijk zijn; minstens de helft van de actuele cd-uitgaven is betrokken in de loudness war, waar elk opnamespoor in de vuurlinie voor de luisteraar lijkt te zitten. Alsof je in een tunnel fietst, en alles even hard klinkt. Het vogeltje in de verte hoor je nauwelijks nog, je banden op het beton zorgen voor een bovennatuurlijk hard geluid. Concreet komt het erop neer dat alle volumes van alle instrumenten in de mix de hoogte opgedreven worden, zodat je als eindproduct met een overstuurde, (te) harde klank zit. Die dan wel goed mag zijn om in de auto boven het geraas van de autosnelweg uit te steken, maar die ook dodelijk vermoeiend op oren en geest werkt. Niet zelden klagen muziek­ liefhebbers over cd’s die hen na een kwartier al koppijn bezorgen. Bob Dylan mag een monument heten en liet eerder

al weten moderne cd’s ‘een verschrikking’ te vinden, Ruben Block begrijpt de meester. “Eigenlijk komt die harde eenvormige klank vooral de kids goed uit die via hun pc naar muziek luisteren.

Zelfs door die kleine computerboxen klinkt een plaat zo nog hard, duidelijk, luid. Op zich misschien niet zo slecht, maar je verliest wel een pak nuances in je muziek dankzij die loudness war. Wij hebben voor onze nieuwe plaat alleszins gekozen voor een opnameproces dat de verhoudingen tussen de instrumenten respecteert. Gelukkig zijn we met Triggerfinger niet de enigen die niet meedoen aan die war. Ook een band als Midlake kiest voor een niet-verdichte klank, en iemand als Jack White maakt consequent alles wat-ie doet op de bijna ouderwetse manier.”

Let wel: de loudness war valt niet rechtstreeks te herleiden tot de computergeneratie. Eerder al pasten groepen in de studio zelf hun plaatopnames aan om op de radio ‘hard’ te klinken, Californication van de Red Hot Chili Peppers (uit 1999) heet in die context een pionier te zijn als het op de cd-strijd om uw oren aankomt. De jongste jaren sprongen met name populaire hitparadegroepen op de kar waar duidelijk niet iedereen aan trekt. KBZ

•

TRIGGERFINGER GOES LOUD, EAR-GEAR™ PROTECTS! Get your re-usable Triggerfinger earplugs @ merchandise for only € 2

Universal and custom hearing protection, earplugs & in-ear monitors ear.gear@me.com / www.ear-gear.be / +32 475 38 41 92 Ear_gear_ad.indd 3

28/10/10 10:00

6

Triggerfinger Bullet

presents

THE BEAR THAT WASN’T BROKEN GLASS HEROES CREATURE WITH THE ATOM BRAIN DAAU DEZ MONA HERMANOS INGLESOS HOWIE & LINN LADY LINN & HER MAGNIFICENT SEVEN LYENN MILLIONAIRE

Geen troepen zonder artillerie. Bij Triggerfinger heet het weleens dat de bas beukt, de drums ratelen en de gitaar giert. Maar wélke instrumenten zijn dat dan precies?

Welaan dan.

‘De luidste van Antwerpen’. Dat etiket kleeft al een tijd op de rug van de groep.

Voornamelijk op de brede rug van lange Polle, want als die zijn bas ter hand neemt, dringt het volume – dat is bekend bij bassen – niet zelden door tot buik of ballen. Uiter­ aard zorgt een goeie geluidsmix dan voor de andere instrumenten die een geslaagde paringsdans aangaan, maar hey we moeten ergens beginnen.

En dus valt dat oog in het repetitiehoek niet alleen op de langste aller Triggerfin­ gers, maar ook op het langste wapen: de basgitaar van lange Polle. Een Mustang uit de sixties die zelfs iets minder lang blijkt dan de gemiddelde bas. “Gekregen van de mannen voor mijn 50ste verjaardag (in 2009). Een short scale-model, heel handig, laag getuned, wat maakt dat je er ook wel

GABRIEL RIOS EAT LIONS SELAH SUE SUPERLIJM RACOON THE SUBS TIM VANHAMEL TRIGGERFINGER YUKO

SINCE 2005 www.gentlemanagement.be

AD-GentleManagement-final.indd 1

Het wapenarsenaal van

22/10/10 16:26

ietsje anders op speelt. De mannen hebben hem voor een derde van de prijs kunnen krijgen – hoeveel precies dat vraag je na­ tuurlijk niet bij een cadeau – maar je mag ervan uitgaan dat zo’n model uit, ik gok, 1964 vrij duur is. Ik gebruik mijn Mustang vooral tijdens studiosessies, zo spaar ik dit beestje een beetje. En thuis is er een speci­ aal plaatsje in mijn bureau, ja. Zo weet ik altijd waar ik hem kan terugvinden.”

De ene gitaar is de andere duidelijk niet.

Een vijftiental heeft Ruben er in totaal, maar die ene springt er ontegensprekelijk tussenuit. “Mijn rooie Anniversary Gretsch uit ’64 hé. Anniversary naar een reeks die gemaakt werd voor de 75ste verjaardag van Gretsch, en feit is dat ik nog geen ander model tegenkwam dat zo goed luistert naar mij als dit beestje. Zelfs de feedback kan ik er perfect mee controleren. Ik wéét welk geluid er uit komt. Alsof die gitaar een ver­ lengstuk van mezelf is.

Ik gaf een vriend, Steven Janssens die vandaag bij Daan speelt, 30.000 toenmalige Belgische Franken toen hij jaren geleden op reis naar de VS vertrok. Zelf speelde ik toen nog bij Sin Alley. Breng me een Gretsch

“Alsof die gitaar een verlengstuk van me is” mee was m’n enige vraag voor Steven. Dit is het geworden. De originele elementen zaten er niet allemaal meer op, maar dankzij een oud-werknemer bij Gretsch zijn we er toch nog kunnen aan geraken. Met speciale gui­ tar polish blink ik het hele boeltje soms op.

Live gebruik ik ook heel vaak deze gitaar, maar als we naar het buitenland vliegen gebeurt het vaak dat ik niet meer dan twee

Triggerfinger Bullet

7

WA N T E D (The good, the bad & the bald)

Dit zijn ze dan: de drie mannen die verantwoordelijk zijn en blijven voor menig vuur­werk in concertzalen over heel Europa. Stuk voor stuk zijn ze getraceerd, geïdentificeerd en – bij dezen – gefileerd. Maak voor eens en altijd kennis met het trio waarover u verder in deze krant lijstjesgewijs nóg meer te weten komt. • Foto’s: Dirk Wolf

goossens mario. Beest met Nederlands paspoort

Antwerp’s loudest Telecasters als handbagage meeneem, en zo probleemloos alles speel.”

Zo blijft dat pronkstuk natuurlijk ook ge­ spaard, samen met de handtekeningen van Poison Ivy, Billy Gibbons (ZZ Top) en Link Wray (“zorgde mee voor de blauwdruk van de rock ’n roll!”) op de bolle achterzijde van het instrument. Handtekeningen in zwarte stift, zoals de kleur van de oermuziek.

Gretsch bis Nog een Gretsch tenslotte, meerbepaald de lieveling van Mario, een drumkit met bouwjaar ergens eind jaren zeventig, mis­ schien zelfs begin jaren tachtig. Een rode Gretsch die de familienaam Jasper Shell draagt en tot 1998 onderdak vond bij een verzamelaar… van gitaren. “Van de muziek­ winkel in Maaseik waar ik klant was kreeg ik plots telefoon,” aldus Mario Goossens.

“We hebben hier misschien uw droom staan, klonk het. Bleek dat een gitaarcol­ lectioneur die soms drumde dat masjien wou ruilen voor een gitaar die hij absoluut wou. Dat was mijn kans natuurlijk. Deze Gretsch reageert als het ware op de manier waarop ik het wil, het geeft een warme, dikke klank en je kan er naast rock ook pop of jazz op spelen. Ik weet dat Charlie Watts van de Stones ook zo’n Gretsch heeft, en Matt Chamberlain (Tori Amos, Pearl

Deze jongen maakte zijn middelbare Limburgse school niet af. Er was iets belangrijkers op het pad, en dat heette toen al muziek. Vandaag is Mario (1972, Hechtel-Eksel) naast veelgevraagd studiodrummer een beest op een podium. Een beest dat al tourde van Japan tot Groot-Brittannië – met Nederlands paspoort – en een beest dat dierlijke gevoelens opwekt bij vrouwen. Goed om weten echter dat Mario een vriendin én een dochtertje Janne heeft. En daarnaast nog wat liefde voor zijn drumheld Jim Keltner (John Lennon, Neil Young…).

p

block ruben. Ex-skaterboy met schildershand

Jam…) voor zijn studiowerk een dergelijk toestel gebruikt.

Voor de opnames van Triggerfinger in LA lag het wat moeilijk, omdat ik mijn Gretsch niet naar daar geshipped kreeg. Gelukkig heb ik toen op eBay eenzelfde toestel ge­ vonden in Canada – voor 1.800 dollar – en heb ik dat laten overkomen. Nu heb ik er dus twee, maar geen sprake van dat ik er een van verkoop. Mijn ene Gretsch gebruik ik gewoon om live te spelen, de andere mag Foto’s: Dirk Wolf dan rusten.”

•

Triggerfinger’s gitaren top 3 RED GRETSCH ANNIVERSARY 0 ’64 ’54 GIBSON ES-295

0 FENDER DANNY GATTON TELE 0

‘Block ’n roll’ schilderde iemand op een spandoek tijdens een Rotterdams concert. Dat kan kloppen. Het kostuum van Ruben (1971, Lier) zit meestal even strak als zijn gitaarspel. Toch moet gezegd dat het duurde tot jeugdvriend Bart – zie: het Team achter Triggerfinger – Ruben van zijn skateboard trok eer de gitaarheld zich ontplooide. Na de late tienerjaren volgde nog een opleiding schilderkunst en een loopbaantje als gitaartechnicus, maar uiteindelijk werd het een carrière als frontman die zacht is als het moet, en bijt als het kan.

p

‘Monsieur’ Paul. Zware jongen met verleden

Paul Van Bruystegem (1959, Leuven) was amper 16 toen hij met bluesheld Big Bill optrok. Geen pub of club bleef veilig voor Lange Polle en co, gaandeweg bleek ook deze stevige twee meter evenwel niet helemaal veilig. Het nachtleven bracht zoveel drank en drugs, dat deze Monsieur in 2008 besliste om te ontwennen. Echt wennen werd het voor de andere Triggers nooit met die vervangbassist, zodat Paul bij zijn nuchtere terugkeer weer vol in de armen gesloten werd door Mario en Ruben.

8

Triggerfinger Bullet

FIRST E H T N O W R E G IN F R RIGGE IN OCTOBER 2008, T ASH IN BELGIUM. RED BULL SOUNDCL

!

L L O R N ' K C O R P O T S T ' N A YOU C

www.redbullsoundclash.be

Triggerfinger Bullet

9

Het Team achter Triggerfinger Succes heeft vele vaders.

En dus kan je het niet over Triggerfinger hebben terwijl je dat trouwe team achter de band onbelicht laat. Zij zorgen ervoor dat de groep in optimale omstandigheden zijn werk kan doen, zij zijn de steunpilaren waarop elke artiest verder bouwt. Daarom: de trouwste Triggerfinger-trawanten hier bondig aan u voorgesteld.

Begroeten bij een volgend concert mag, maar opgelet: they’ll kill for music too.

Ferry Roseboom

Patrick Simonis

Ilona Simonis

Peter Verstraelen

Bart Van Immerseel

Michiel De Clercq

Dirk Wolf

Ferry Roseboom

Daarbij komt zijn ervaring als tourmana­ ger voor onder andere dEUS en Millionaire handig van pas. U kan Eric herkennen aan dat oorringetje of dat korte haar. Voor de Nederlanders: Eric Didden is niet te verwar­ ren met Marc Didden, oom van Eric en exjournalist voor ondermeer Humo en Oor.

rental) en zorgt er soms voor dat de juiste instrumenten op het goeie moment bij de groep geraken. Zoals bij die Tsunami 12-12 benefietshow in het Sportpaleis waarvoor Triggerfinger in extremis opgetrommeld werd. Ives, een amateurorgelist, is kortom een man waarop je kan bouwen.

roodharig. En hij kreeg voor zijn vakwerk ooit een fles wodka cadeau van Jack White.

Patrick +Ilona Simonis

Peter Verstraelen

Zonder dit Hollandse duo zou Triggerfinger een hoop minder shirts en cd’s aan de man brengen. Simpelweg omdat Patrick en Ilona Simonis steevast de merchandising-stand bij concerten bevolken, en zo erg vaak de eerste schakel vormen in de ketting tussen band en publiek. Inmiddels heeft het duo al zes jaar ervaring bij Triggerfinger. Oor­ spronkelijk zijn ze ermee begonnen omdat ze het naar eigen zeggen “zonde vonden dat we na concerten vaak geen stand vonden.”

Ondertussen beheren broer en zus ook de webshop, als de band bijvoorbeeld on tour is. Patrick en Ilona beschouwen hun werk als een hobby die hen niet zozeer veel geld, maar wel buitenlandse trips en vooral onbe­ taalbare ervaringen oplevert.

Man die ervoor zorgt dat er optredens afgewerkt worden. Of beter nog: geboekt worden. Een booker of boekingsagent dus.

Eentje met een baard en een bril en bijho­ rende vakkennis. Lees veel meer over de man op pagina 20.

Voorts nog een eervolle vermelding voor Gideon Karting en Andrea Heuer, respectie­ velijk het Nederlandse en Duitse verleng­ stuk van Triggerfinger wat betreft boekin­ gen. Sinds zij de band leerden kennen op het Nederlandse showcasefestival Euro­ sonic, steunen ze de groep ook tweehonderd procent buiten de Belgische grenzen.

Platenbaas bij Excelsior Recordings en zo bekeken dus ook een beetje een baas achter Triggerfinger. Al ziet Ferry er allerminst als een baas uit. De man hult zich niet in maatpak en durft bij momenten een totaal onhippe muts opzetten. Tijdens festivals fietst hij gewoon tussen podia en backstage, en vraagt hij nooit om een limousine. Zijn komaf verklaart die bescheiden levenshou­ ding: in een vorig leven was deze Drenthe­ naar een agrarisch journalist. Als labelma­ nager bij Excelsior kent hij een ambitieuze jobinvulling (bands binnenhalen, relaties onderhouden, superviseren…): “Ik heb ook jaren op kantoor gewerkt en kijk daar met heel veel plezier op terug, elke dag om 9.02u dezelfde grap maken tegen meneer Bredewold, maar ik moet er toch niet aan denken weer het gewone leven in te moe­ ten.” Dat moet niet meer, Roseboom (45) is inmiddels een keurmerk in muziekland.

Ten bewijze daarvan een typering die we terug vonden in een Nederlands magazine: jaloerse mensen noemen Ferry een meester in het vinden van saaie bands. Die zit.

Eric Didden

Ives Mergaerts

Veertiger met wortels in de streek rond Leuven en, sinds hij zijn vrouw vond, de Oost-Vlaamse hoofdstad Gent. Man van de (muziek)wereld kortom, die in al die jaren een verhelderende kijk op het poplandschap kreeg. Eric maak je niets meer wijs. Als manager verbonden aan het bureau Gentle­ Management is Eric niet enkel een aaibare waakhond van Triggerfinger, hij vergezelt de groep ook gewoon dikwijls bij concerten.

Jeugdvriend van Monsieur Paul, die naar eigen zeggen ‘het popster-wordingsproces’ van Triggerfinger vanop de eerste rij mee­ maakte. Niet toevallig omdat Ives (42) mede-oprichter is van het Red Tape-project, dat staat voor een gebouw met daarin de opnamestudio waar die debuutplaat opgeno­ men werd (en waar Paul toetrad tot Trigger­ finger). Een ander bedrijfje waar Mergaerts een hand in heeft heet Kick (backline

Bart Van Immerseel Vaste geluidstechnicus, en in die hoedanig­ heid ook, sinds het prille begin, vertrou­ weling van de band. Het type vent dat het verschil kent tussen een microfoon van het type D112 en eentje van het type 414, tussen een roddel en de waarheid. Bart (46) wordt omschreven als een ruwe bolster met heel diep vanbinnen ook ergens een zachte pit – tiens, zouden hij en Triggerfinger voor elkaar gemaakt zijn? Monsieur Paul noemt Van Immerseel ‘de stier van Lier’, wat iets zegt over zijn afkomst maar zeker ook over zijn bonkige verschijning. O ja, Bart is

Michiel De Clercq Vaste lichtman van de groep, van het eerder grote type. Michiel lijkt misschien wel een beetje op een Nederlander, wat meteen zijn Groningse vriendin kan verklaren. Michiel is een jonge wolf uit Gent die aardig wat gitaristen (Frusciante, Greenwood) bij zijn helden rekent. En wat van techniek afweet.

Zelfs van de modernste technieken, want Michiel wil Facebook-gewijs al eens graag het thuisfront op de hoogte houden als hij met Triggerfinger in het buitenland tourt.

Uit die boodschappen blijkt dan weer een gulzig gevoel voor humor.

Dirk Wolf Dertiger en mede-oorzaak waarom deze krant tot stand kwam. Als professioneel fotograaf volgt hij Triggerfinger al sinds 2008 op de voet, als fan houdt hij voldoende afstand om te zien of zijn beelden goed of net niet zijn. Wolf is een Amsterdammer die zijn onderwerp recht in de ogen durft kijken, maar daarbij, in weerwil van wat zijn naam vooronderstelt, nooit dreigend overkomt. Man met een brilletje, minstens één kennersoog en glanzend haar. Reisde mee met Triggerfinger toen de groep het afgelopen jaar die nieuwe plaat inblikte in Los Angeles. Het resultaat van dat fly on the wall-werk ziet u uitgebreid op pagina’s 10 en 11.

Foto’s: Dirk Wolf, foto Dirk Wolf: Jennifer Eberhardt

10

Triggerfinger Bullet

L A

Los Angeles, city of angels and stars. En de plek waar Triggerfinger dat nieuwe album heeft opgenomen. In de legen­darische Sound City Studio, om vervolgens de overdubs en mixen af te werken in de Red Star Studio.

Daar mocht ik getuige van zijn. En u bij dezen ook, want never a dull moment met deze mannen. De trefzekerheid van het ‘live’ opnemen was bijzonder indrukwekkend. Daarmee verbaasden ze zelfs nog een producer als Greg Gordon. En lof der zotheid, dat ook, vooral als schone zonne­badende dames aan het hotelzwembad vragen “are you guys drunk already?”. Nee hoor geen alcohol nodig, gewoon een doordeweekse dag uit het leven van een Shooter.

Tekst en foto’s: Dirk Wolf

•

Triggerfinger Bullet

11

foto Dirk Wolf voor Bullet

Triggerfinger Bullet

The making of Triggerfinger Wijn rijpt. Whisky rijpt. Rock rijpt. Triggerfinger is één groot pleidooi voor het verplicht stellen van een minimumleeftijd voor rockgroepen. Pas als je genoeg ervaring hebt én over de nodige levensjaren beschikt, mag je voor jezelf beginnen. Van pleidooi gesproken: Block, Goossens & Van Bruystegem, het is een gedroomde naam voor een advocaten­kantoor.

Natuurlijk, rock is een jongerensport. Maar worden we als menselijk ras eigenlijk beter van al die jongelui van 14 die platen maken in slecht Engels?

De radio verzuipt bijwijlen in het puberverdriet.

Goed dat Triggerfinger een dam durft op te werpen tegen dat ‘jeunisme’. Het zijn heren van stand die na duizenden liters bloed, zweet en tranen hun spaarcenten hebben belegd in een grote droom.

Geen moto, geen minnares, maar een – onzeker – bestaan als beroepsrocker.

Triggerfinger telt meer dan 75 dienstjaren. Alleen zo word je ‘probably’ de beste live groep die dit land ooit heeft gekend. Triggerfinger is een trio.

Maar dan wel een trio met een drummer, twee gitaristen, twee bassisten, drie sessiemuzikanten, twee producers, een drumleraar, twee voormalige roadies en een expert in flightcases voor instrumenten.

programma begint te denken. Lange Polle of Monsieur Paul – kiest u zelf – is zelfs al zo oud dat hij nog in een groep – Big Bill & Band – heeft gezeten met de piepjonge Ben Crabbé (foto 1 – let op de korte broek van Ben). Volgens zijn geheugen is hij in 1975 nog op de allereerste editie van Rock Werchter geweest als roadie van diezelfde Big Bill.

Er zijn heel wat momenten geweest waarop Lange Polle en zijn twee kornuiten tot de daad hadden kunnen overgaan. Meer nog: nooit eerder in de Belgische muziekgeschiedenis zijn geestesverwanten erin geslaagd om elkaar zo hard te ontwijken. Vooral de paringsdans tussen Ruben Block en Lange Polle is van een ongeziene pracht.

april 1999 HET NIEUWSBLAD - 16 en rollen Rijkevorselse cafés rocken e caféleven els Het bruisende Rijkevors in het teken staat zaterdag volledig van de live muziek. r café Rem…Triggerfinger trekt naa elt luide, soms brandt. Deze groep spe wilde rootskille, sexy onmoderne en muziek…

Het eerste krantenartikel waarin Triggerfinger wordt vermeld

Ben Crabbé kijkt boos omdat Lange Polle zijn drumstokken heeft afgepakt (1)

Alleen jammer misschien dat ze mekaar zo erg laat hebben gevonden. We hadden gerust wat extra jaren Triggerfinger mogen/kunnen/willen hebben. Bij de verschijning van ‘Triggerfinger’ (2004) zijn ze alledrie tevens huisvader. Paul Van Bruystegem – zijn pseudoniem voor officiële instanties – had ondertussen een leeftijd bereikt waarop je aan de huisband van een televisie­

Het had al zo vroeg gekund als het einde van de jaren 80. Als late twintiger vervoegt Lange Polle The Wolf Banes, beter bekend als de groep van Wimmeke Punk. Die haalt in 1986 – zonder Polle – de derde plek van Humo’s Rock Rally en wordt een jaar later Belgisch beroemd met het drinkebroerslied ‘When The Bottle Runs Dry’. The Wolf Banes komen uit Lier, de geboortestad van Ruben Block.

Die heeft op dat moment zijn eerste gitaar gekocht en beweegt zich door het muzikale spectrum als een skater die van death metal, hiphop en psychobilly houdt.

15

Wladimir Geels – en Angelico (met Axl Peleman en Martine Van Hoof).

Vele jaren verder – in 2003 – besluit Triggerfinger een eerste album op te nemen. De plaats van opname wordt de Red.Tape Studio van Paul Van Bruystegem in Meerhout (vandaag Aarschot). Geels is weg en Lange Polle voelt zich zo aangetrokken dat hij terplekke – en hier is het Disney-moment dan – in een bassist verandert. Het is een grote stap opzij van een groot gitarist. Ruben Block had immers ook kunnen beslissen om naar de vier snaren te verhuizen. Tussen 2000 en 2004 heeft hij gediend als bassist bij het Antwerpse Drunken Maria*. Een markante anekdote/tegenzet: als Martine Van Hoof op 25 mei 2003 een eerste intiem clubconcert onder eigen naam geeft, doet ze dat “met hulp van super gitaarwerk van Paul Van Bruystegem”.

Een overtuigend bewijs dat Paul Van Bruystegem een gitarist is (2)

Block landt uiteindelijk als gitarist bij Franky & The Rednecks, later Tiny Tinne & The Texas Jumpers, later Sin Alley. Smells like: rockabilly.

Zangeres – en toenmalige vriendin van Ruben – is Martine Van Hoof, het nichtje van Walter Grootaers. Voor de kleine weet: Ruben Block is specialist in Lierse nichtjes. Hij speelt gitaar op het debuut ‘De Jager’ (2006) van Eva De Roovere. Het nichtje van Wimmeke Punk.

Het kan niet anders of Ruben Block moet op dat moment al op de radar van Lange Polle zijn verschenen. Vermoedelijk als ‘jonge opponent’.

Wat natuurlijk niet bevorderlijk was voor een samenwerking. Het zal nog tien jaar duren voor het moment van groot inzicht. Ook wel een Disneymoment genoemd.

Straf is dat Lange Polle ondertussen onbewust Triggerfinger in het leven riep. Als goede Vlaamse muzikant klust hij her en der bij en dat leidt onvermijdelijk tot agendaproblemen. In 1998 gaat hij met Walter De Coninck op tournee met BJ Scott. Het gevolg is dat Guy Swinnen ineens zonder gitarist en drummer komt te zitten. Ruben Block en Mario Goossens (dan onderweg naar Noordkaap) vallen in en leren elkaar kennen. De gevolgen zijn Triggerfinger # 1 – dan met bassist

Ruben Block bij Sin Alley: een tijgerslip, dat is altijd goed (3)

Trigger Finger(!) in 1999 voor het eerst op een affiche

Figuur 1 Paul Van Bruystegem Big Bill The Box Cars The Wolf Banes The Popgun BJ Scott

e e e e e

Mario Goossens Hoodoo Club Noordkaap Monza Angelico Hooverphonic

e e e e e

Lange Polle woont vandaag in Lier, Ruben Block in Berchem. Die onderlinge ‘elektriciteit’ is wellicht het geheim van Triggerfinger. Het is het cement dat van hen veertigers heeft gemaakt die zonder de minste airplay en met de grootste onderscheiding al twee keer naar Lowlands, Pinkpop en Rock Werchter en drie keer naar Pukkelpop heeft gebracht. Ze brengen een prachtig spel tussen eenheid en verscheidenheid. Triggerfinger heeft enerzijds de kracht van het trio. Met drie mensen kom je nooit vast te zitten als je beslissingen

f

Japans grootste vedette komt naar Vlaanderen...

DE CULTSERIE VAN DE MAKERS VAN

ULTRAMAN 空想特撮シリーズ

変身

Height: ...................................................... ......................................................50 50 meters ..................................................44,000 Weight: ..................................................

44,000 tons Flight Speed: ................................................. .................................................Mach Mach 9 Running Speed: .......................................... ..........................................Mach Mach 1.3 Home Planet: ...... ......The The Land of Light, Nebula M78 Human Form: .................................. ..................................Takeshi Takeshi Yamato ..........................Bright Transformation Item: ..........................

Bright Stick

見たことないテレビプログラム • Elke zaterdag om 18u10 & zondag om 11u05

Gratis te bekijken via

Ultraman_Triggerfinger_zw.indd 1

www.acht.tv 05/11/10 17:35

Triggerfinger Bullet

De vele harde leerscholen – extern en intern – hebben de drie sterker en sterker gemaakt.

Achter de nette heren in nette pakken gaan ondertussen ware hellehonden schuil. Dat zijn ze wellicht altijd geweest. Zo is ons een verhaal ter ore gekomen van Mauro Pawlowski die naar Mario Goossens trok om hem te vragen als drummer van Evil Superstars. In de hondenschool van de pa van Mario, nota bene. Hij zei neen. Als toenmalig lid van Exterminator – trash metal uit Peer – vond hij die Superstars maar ‘watjes’.

Voor de meerwaardezoeker: Mario heeft ook nog bij de Britse groep Winterville gespeeld.

Een kopie is het mooiste compliment. Het is vandaag een oefening op rockscholen om ‘een Triggerfinger’ te doen. Velen zijn geroepen, weinigen zijn uitverkoren. Het verschil tussen Triggerfinger en de rest van het peloton is eenvoudig: Triggerfinger is voorbestemd. Doe zelf de oefening. Trek een rechte lijn van Lier (de geboorteplaats van Ruben Block) naar Hechtel-Eksel (de geboorte- en woonplaats van Mario Goossens) en je komt door... Meerhout (de geboorteplaats van Jan Delvaux Triggerfinger) (zie figuur 3).

•

* Zie http://users.telenet.be/Drunken-Maria

ALL AT MOJO

Zjef Vanuytsel

Binnen dat kader zijn er anderzijds allerhande spannende allianties mogelijk. Zo hebben Lange Polle en Mario diploma’s van minstens 5 bekende groepen (zie figuur 1). En Ruben niet. Zo hebben Ruben en Mario al opgenomen met Els De Schepper (zie figuur 2). En Lange Polle niet.

Het kan ook één tegen allen zijn. Zo heeft Mario al samengewerkt met Helmut Lotti. En Ruben en Lange Polle niet. Zo is Lange Polle als enige nog nooit genomineerd voor een Music Industry Award (MIA), maar had hij in 1982 wel een groep mee gevormd die de finale van Humo’s Rock Rally haalde (dat Polle toen niet op het podium stond met The Box Cars, was louter te danken aan omstandigheden.)

Er is overigens maar 1 album waarop ze alle drie te gast zijn. En natuurlijk is dat symbolisch. Op ‘Burn The Bridges’ (2008) van (Guy) Swinnen doet namelijk ook Wladimir Geels mee. Exact 10 jaar na Triggerfinger #1 en exact 5 jaar na de start van #2 zijn beide uitvoeringen van de groep dus verenigd.

Figuur 2 - Albums waaraan is meegewerkt door tenminste twee Triggerfingers

Ruben

MARIO

Lange Polle

Zonnige groeten uit het

RUBEN

MARIO

Tom Van Landuyt

moet nemen. Er is altijd een meerderheid. Dat praat makkelijk.

Angelico Tom Van Stipthout Els De Schepper Savalas

16

Lange Polle

Figuur 3 NEDERLAND

Antwerpen M EER H O U T Lier BElgië

H e c ht e l- E k s e l

Een spikslinternieuwe plaat die in de winkel ligt, da’s altijd een kwestie van oude platgetreden paden vermijden, en maanden werk tout court. De nieuwe Triggerfinger-plaat werd in het voorjaar opgenomen in de Sound City-studio’s van Los Angeles, een plek waar de muziekgeschiedenis van de muren druipt.

“We hadden er ook kunnen voor kiezen om de plaat in Boom op te nemen.” Aldus sprak Ruben Block, in een poging om duidelijk te maken waarom de laatste hand aan All This Dancing Around in Amerika gelegd werd. Even verduidelijken: Boom had natuurlijk gekund, maar om te begin­

nen is het moeilijk om iemand als Greg Gordon voor weken naar Antwerpen te ha­ len. Niet alleen is de man een Amerikaan, deze topproducer houdt zich vanzelfspre­ kend liever op waar de dingen bewegen.

En zo’n plaats is Los Angeles dus. Al zeker als je in de Sound City-studio’s zit. Een plek waar de prijs van duizend dollar per opnamedag niet eens overdreven is.

Nevermind is vast de plaat die voor eeuwig met de legendarische studio’s verbonden blijft. Nirvana bewees helemaal in het be­ gin van de jaren negentig dat je als power­ trio verdomd vet kan klinken in Sound City. Misschien nog de beste illustratie van die specifieke studioklank was terug te vinden op de eerste 50.000 exemplaren van Nevermind. Na slotnummer Something in the way volgden tien minuten stilte,

Triggerfinger Bullet

koele Los Angeles waarna een veredelde jamsessie weerklonk in de vorm Endless Nameless. Maar ook zonder die verborgen zou Nirvana vele mil­ joenen exemplaren van die doorbraakplaat verkopen. Nevermind betekende dé door­ braak van Kurt Cobain en de hele grunge­ beweging, drie jaar voor de dood van die eerste. Sterren komen, sterren gaan, maar de Sound City-studio’s bleven bestaan. De volgende jaren zouden nog ondermeer Rage Against the Machine, Queens of the Stone Age, Nine Inch Nails en Ryan Adams – zonder B – voor Sound City kiezen.

Clover, Elvis Costello’s begeleidingsband ten tijde van My Aim is True, wijdde twee jaar geleden zelfs een albumtitel aan de heilige plek: The Sound City Sessions.

En nu dus Triggerfinger. Het Belgische powertrio bij uitstek nam in april en mei van dit jaar zijn intrek in het complex met de allures van een sporthal, met dien verstande dat de topsport hier gitaarrock heet. Voor de band werd het ook letterlijk speel-tijd in Sound City. Monsieur Pol: “Het is de eerste keer in mijn carrière dat ik de studio buitenkom en na een maand alles nog beter vind klinken dan tijdens de opna­ mes. Everything went so smooth, it was a blast. Alleen jammer dat het water van het zwembad een tikje te koud was.” (lacht) Het is een gevoel dat gedeeld wordt door de overige groepsleden. Zelden zoveel te­ vredenheid gezien na een vlucht van meer dan negen uur, te weten LA-Zaventem.

“Natuurlijk was het prachtig weer in LA, maar veel hebben we er niet van kunnen profiteren. We hebben echt in die studio’s gekampeerd, om alles goed te krijgen.

Goed zo, want het resultaat mag er zijn. Op al onze platen zijn we trots, maar op deze misschien nog iets meer.”

Of hoe LA voor deze ene keer een koele plek was voor Triggerfinger, een plek waar muziek even de voorrang kreeg op zon.

Gitaarstorm boven hittegolf, The road to

rock ’n roll boven Sunset Boulevard. All This Dancing Around boven alles, zie je de bandleden gelijktijdig denken. In Boom zou het geen waar geweest zijn. Dat stamcafé ligt er per slot van rekening belachelijk kbz / Foto’s Dirk Wolf dichtbij.

•

Het ABC van Trigger­ finger

T 5 legendarische platen opgenomen in Sound City – Fleetwood Mac (1977) 0 Rumours Nevermind – Nirvana (1991)

0 Rage Against The Machine

0 Rage Against The Machine (1992) American Recordings 0 Johnny Cash (1994) Lullabies to Paralyze 0 Queens Of The Stone Age (2005)

TRIGGERFINGER – Eerlijk? Naast een geweldige groepsnaam ook een onschuldige maar vervelende aandoening die het meest voorkomt in de middelvinger van vrouwen tussen 45 en 70 jaar. Afhankelijk van de situatie wordt aan triggerfinger verholpen met een injectie of een operatie. Bij een injectie kan de vinger eerst nog doof aanvoelen, maar drie tot zes weken later moet het effect merkbaar zijn. Het is niet uitgesloten dat een concert van de gelijknamige band tot zes weken later óók nog merkbaar is.

R

ROLAND GARROS – Prestigieus tennistornooi in Parijs waar Triggerfinger het afgelopen jaar speelde. Nee natuurlijk niet op de court, maar in de lounge van een voorname sponsor, waar de band geposteerd werd door hun Franse platenfirma, en naar het schijnt veel shiny happy people rondliepen, genre journalisten, gasten en genodigden.

Die allen gezamenlijk grote ogen trokken toen Triggerfinger de champagneglazen deed trillen.

GG

GREG GORDON – Dé Greg Gordon, die het afgelopen jaar met Triggerfinger in de legendarische Sound City studio in L.A. betrok om er die derde studioplaat All This Dancin’ Around te producen.

Daarvóór werkte Gordon, een kruising tussen ervaren hippie en speels kind, reeds samen met ondermeer Wolfmother, Slayer, Oasis en Soulwax.

Gordon, zoveel mag duidelijk zijn, is één van de redenen waarom de nieuwe plaat zo straf klinkt.

246/04.28.01 - Galilei, W.SO.196, B-AA04.030 - RSS asbl ESS600

RB,W.INT.017/W.RS.17, B-AA04.53 - RC, W.INTC.001/W.RSC.1, B-AA04.054 - RS, B-AA04.057, W.RS.207 - RP, W.RS.332, B-AA05.096 - BE 465 925

I

IVY POISON – Of Poison Ivy voor de vrienden. Van The Cramps, jazeker. Zij was een van de eersten aan wie Ruben Block vroeg om een handtekening op zijn gitaar te zetten. De ontmoeting vond plaats in het Brusselse Lunatheater, waar Triggerfinger in het voorprogramma speelde, en ons Ivy was volgens bronnen nogal bedeesd in de omgang, in weerwil van haar podiumprésence. Later kwam er ook nog een krabbel van Billy Gibbons en dus ZZ Top op die gitaar te staan. Hell yeah.

together for a rocking job www.randstad.be

Staffing

Professionals

Search & Selection

RSD-2010000-advertentie-133x194-DEF.indd 1

HR Solutions

Inhouse Services

10/29/10 2:01:54 PM

17

F

FACEBOOK – Dé Facebookjunkie in de band is zonder twijfel Monsieur Paul. Een extra sociaal netwerk ter compensatie van al die overuren in de studio, zeg maar. Paul deinst er niet voor terug om zijn meest uiteenlopende meningen op Facebook te ventileren. Of sneller nog, op Twitter. Of op een blog, dat kan natuurlijk ook. Een mooi voorbeeld van zo’n externe ventilatie is terug te vinden op de blog die Paul bijhield in aanloop naar het Rock Werchter-optreden van 2009: Puffend van de hitte en plakkend van het zweet zit ik hier de laatste hand te leggen aan de demo-mixes van The Wolf Banes (Jawel, die selders!!), in een totaal fout Hawaiaans hemd en bijpassende shorts (mijn vroegere festivaltenue).

Van onschat­bare waarde voor de fans die inside info, dat spreekt.

I

IGGY POP – Die heeft in de loop der muziekgeschiedenis al eens de duimen gelegd voor Triggerfinger. In die zin dat ’s mans vaste drummer al de nummers ingespeeld had die klaar lagen om op Arno’s nieuwste plaat te worden geperst. Tot de broer van Arno beval om dat groepje in een Oostends café te ontdekken en Arno er Mario Goossens aan het werk zag. Terstond werd de Triggerfinger-drummer gevraagd – nee, gesommeerd – om Iggy’s drummer te vervangen.

N

NOPPES JANET – Janet Jackson, meerbepaald. Ook zij had, met het oog op inzingsessies, haar zinnen gezet op de prestigieuze Sound City-studio’s in LA, zo ergens rond april, mei. Helaas, het werd noppes want een groep genaamd Triggerfinger had de studioruimte al gereserveerd. En dus mocht Janet ophoepelen. Met, héhé, welgemeende excuses van de galante Triggerfingerkerels.

E

G E

R

R

EROTISCH – Ja hoor, zo wordt Triggerfinger soms omschreven, zelfs al door het NRC Handelsblad. Niet alleen omdat de groep kan boogien zoals in de beste ZZ Top- en Led Zeppelintraditie, ook en vooral omdat met Mario Goossens een drummer achter de vellen zit die, meer nog dan zanger Ruben, een dierlijk gevoel oproept bij de vrouwen. In dat kader past een openhartige bekentenis van Studio Brusselstem Siska Schoeters, die Goossens op Werchter tegen het bonkige lijf liep en terstond bekend maakte: ‘gij kunt mij zo hard krijgen’. Zie ook: de E van Erg erotisch.

REGEN – Paars of niet, regen heeft al meerdere malen een belangrijke rol gespeeld voor Triggerfinger.

Had Ruben op zijn 18de tijdens een busreis vanuit Italië Purple Rain niet leren spelen op gitaar, dan had hij waarschijnlijk nooit een superconcert in de gietende Duitse regen op het Rheinkultur-festival gegeven (zie verder), en was de regen wellicht niet spontaan gestopt toen Triggerfinger het podium van Pinkpop beklom. Opkomen en de regen doen ophouden, dat kunnen alleen de groten. En dat is Prince met zijn anderhalve meter mooi niet.

GRETSCH – Een rode Gretsch Gitaar uit 1964. Dat is de favoriete madam van Ruben Block. Een gitaar die er niet alleen ongeloofelijk sexy uitziet, maar die ook nog eens een fantastische sound spuwt. Block: “Ik kan die laten huilen en piepen, dat is ongelooflijk.” Een madam, we zeiden het al.

ECHT – Mario Goossens werd eind 2000 officieel in de echt verbonden met zijn vriendin. Dat gebeurde niet zonder drumslag of stoot. Omdat Mario op tournee was in de VS, was trouwen in Las Vegas het plan.

En dus kwamen Mario en partner uit bij een Amerikaans huwelijk op een vrije dag, in een Las Vegas-kerkje en met getuigen. Goeie getuigen, want van de gelegenheid maakten toenmalige bandgenoten bij Hooverphonic David Poltrock en Raymond Geerts gebruik om samen in het huwelijksbootje te stappen. Met hun vrouwen, welteverstaan. Mariage à trois.

ROOD – Niet alleen de Gretsch uit ’64 van Ruben is rood, maar ook het album What Grabs Ya? werd geperst op sexy rood vinyl, én opgenomen in de Red Tape studio van Monsieur Paul. Als toetje won Triggerfinger in 2008 de allereerste Red Bull Soundclash van Absynthe Minded – denk: muzikaal steekspel – in Gent. Verliezende frontman Bert Ostyn kan zijn vinger naar verluidt nog steeds niet goed plooien.

• MP & KBZ

18

Triggerfinger Bullet

Triggerfinger de vrouwenhandleiding

Triggerfinger is er ook voor vrouwen. Niet walleen nu, altijd al geweest. Maar omdat de testosterongraad van Triggerfinger misschien wel een speciale handleiding vereist voor vrouwen, hebben wij een vrouw uit één stuk gezocht om die handleiding op te stellen. Zangeres, presentatrice en Triggerfingerkenner Roos Van Acker vond zich bereid om zeven regels op te stellen. Doe er vooral uw voordeel mee.

1. Behandel hen als de heilige drievuldigheid, dat zijn ze ook.

2. Ga op de autosnelweg op zoek naar de hoogste

‘Sprinter’-mobiel die in Vlaanderen rondrijdt waar twee pluchen teerlingen de gebruikelijke hand van Fatima aan de achteruitkijkspiegel vervangen.

(Uiteraard is die Sprinter-camionette zwart.)

3. Schotel geen vis voor, daar heeft Mario Goossens wat moeite mee. Los daarvan is Mario – zonder twijfel – de beste drummer van Vlaanderen.

Volgens de meeste vrouwen ook wel de mooiste.

4. Schotel veel koffie voor. Monsieur Paul, ‘De Lange’

voor de vrienden, zie je haast nooit voor een optreden zonder een kop koffie in de hand.

5. Doe je ogen dicht als de charismatische grijsaard Ruben Block aan het praten is, en geniet. Hij kan trouwens ook goed pannenkoeken bakken.

6. Wees niet bang voor ‘De Rosse’, dat is hun

lieftallige geluidsmixer.

7. Ga nooit vooraan staan tijdens een optreden zonder oordoppen. Cause they really rock, girls!

‘AB, SUPPORTING TRIGGERFINGER, SINCE 2004’

TRIGGERFINGER @ AB: 03-04-05.12

08.12 10.12 11.12 13.12 17.12

I BEST COAST + SKY LARKIN I MINTZKOV + TOMMIGUN I THE VAN JETS I ANGUS & JULIA STONE I SONGS FROM THE BRILL BUILDING

FINALE FEAT. PATRICK RIGUELLE, JOHN TERRA, MARIE DAULNE, LADY LINN, …

21-22-23.12 I OZARK HENRY 23.12 I COCA-COLA SESSIONS: ADDICTED KRU SOUND FEAT. SELAH SUE + NETSKY 14-15-16.01 I CHANNEL ZERO 20.01 I BRING ME THE HORIZON + THE DEVIL WEARS PRADA + ARCHITECTS 22.01 I KOMMIL FOO de LUXE 27.01 I BUURMAN ‘FLOU ARTISTIEK’ - PREMIÈRE 02.02 I KRIS DE BRUYNE & BAND ‘LA MATANZA SONGS’ 04.02 I REWIND ARBEID ADELT! PLAYS ‘JONGE HELDEN’ (1983) 05.02 I DE NIEUWE SNAAR ‘FOOR 11 FINALE’ 07.02 I RICHARD THOMPSON BAND 09.02 I PUGGY 15.02 I ALL TIME LOW 24.02 I BAND OF HORSES 26.02 I BEN L’ONCLE SOUL 16.03 I ESTRELLA MORENTE 17.03 I YAEL NAIM 24.03 I YEVGUENI 29.04 I STAFF BENDA BILILI

winnaar Fotowedstrijd: Koen Suikerland Koen Suikerland was één van de 65 Nederlanders die drie beste beelden inzendden. Deze foto heeft het uiteindelijk gehaald, omdat de band er als een geheel op te zien is, omdat de warme gloed na het concert als het ware nog voelbaar is, omdat de cadrage goed zit en omdat er herkenbaarheid in het beeld schuilt. De foto werd geschoten op het Westerpop-festival in Delft, waar Triggerfinger in de zomer van 2010 speelde. En waar, dixit Mario, een catwalk voor het podium ligt.

Voor de volledigheid: ook de Belgische amateurfotografen-fans lieten zich niet onbetuigd. Er waren 51 inzendingen uit België. Een eervolle vermelding is er voor een beeld van Ruben op een stapel versterkers en boxen, genomen door Tim Boonen, tot nader order geen broer van wielrenner Tom.

Desiré, de triggerfinger­ superfan Misschien is het nog niet iedereen in België bekend, maar ook in Nederland heeft Triggerfinger een schare fans. Er zijn zelfs Hollandse superfans.

Zoals Desiré van der Parre (30). Sinds zij hen in 2005 voor de eerste keer zag in zaal LVC in Leiden, als voorprogramma van Face Tomorrow, is ze verkocht.

Desiré: “Ik kan me de avond nog precies herinneren, we werden namelijk weggeblazen.”

“Mijn ‘fan-zijn’ uit zich met name in dat ik de Triggerfinger Hyves (Nederlands netwerk à la Facebook) beheer. Ik zorg altijd dat ik goed op de hoogte blijf van wat er allemaal speelt.

Nu met het nieuwe album en tour is het nog best wel wat werk om alles bij te houden. Ik wil wel zorgen dat alles op de Hyve helemaal up-to-date is. Ik besteed er toch zeker wel vijf uur per week aan, nu zelfs iets meer. Ik merk dat er steeds meer Nederlandse fans bij komen. Ik krijg vaker berichtjes van mensen die me vertellen hoe gaaf ze de band vinden, waar het volgende concert is of me wijzen op waar Ruben bijvoorbeeld solo optreedt.” Het geweldige aan Triggerfinger is de live-act, meent Desiré. “Ze zijn zo gek als een deur!

Ze nemen zichzelf niet te serieus, maar hun muziek wel. De kracht van de band zit hem niet in één van de bandleden. Er is niet een bandlid dat ik het best vind. Ze zijn ook al wat ouder dan ik, dus het is ook niet zo dat ik op ze val of zo. (lacht) Het is de combinatie van hun alle drie die ze zo goed maakt.”

En dus hangt de muur ten huize Van der Parre niét vol met posters en foto’s. “Maar ik heb wel alle albums natuurlijk,en een t-shirt, een button – die ik helaas ben kwijtgeraakt – en een Triggerfinger spijkerjasje. Dat jasje is echt heel gaaf.”

En zou het niet nog gaver zijn voor een superfan als-ie de band één dag volledig voor zich heeft? “Dat zou geweldig zijn!

Ik zou ze dan samen met een grote groep vrienden meenemen naar Terschelling. Daar heb je veel leuke cafés en daar zouden ze dan optreden voor mij en mijn vrienden. Samen met z’n allen eten en drinken. En het hele eiland op stelten zetten!” NDO

•

Triggerfinger.hyves.nl

Triggerfinger Bullet

Artiesten over Triggerfinger Bart Peeters: “Onze tv bijna ontploft” Bart Peeters was zijn zoontje Pablo aan het instoppen, toen hij het licht in de vorm van een Triggerfingerconcert zag. “Het was op Lowlands,” aldus Peeters. “Het festival kwam ’s avonds op de Nederlandse tv en dat ene concert van Triggerfinger was absoluut een hoogtepunt van het hele jaar. Onze tv ontplofte bijna, zoveel energie kwam er van dat podium.

Wauw. Ik weet nog dat mijn zoon vroeg: papa, is dat dan de beste groep ter wereld? (lacht) Ik kon niks anders dan bevestigen. Geniaal dat concert.

Ik ken Ruben natuurlijk al lang – ik gok van zijn twee jaar, toen hij zich nog als een skaterboy door mijn streek bewoog. Ik ben hem blijven volgen en vandaag vind ik hem de meest echte rockster die Vlaanderen rijk is. Star attitude maar toch zachtaardig.”

Tim Vanhamel: “Je voelt de blues – tenzij ze faken” Tim Vanhamel mag als snarentemmer niet kinderachtig genoemd worden.

Toch kan de gitarist van Broken Glass Heroes, zijn eigen band en, vroeger, Evil Superstars en dEUS, nog onder de indruk zijn. “Als je me vraagt op wie ik – als hobbydrummer – jaloers ben, dan zeg ik: op wie moet je bij Triggerfinger niét jaloers zijn? Mario was de eerste die ik leerde kennen, hij was drum technician tijdens de opnames van de eerste Millionaire-plaat. Polle heb ik, via Ruben, leren kennen als baas van de Red Tape-studio. Later hebben we dikwijls opgetreden op dezelfde festivals. Als Ruben zingt, heb ik de neiging weg te dromen, omdat hij hoorbaar een verhaal vertelt. Je voelt de blues –tenzij ze het natuurlijk zo

Frank Vander Linden: “De Liefste Gitarist ter Wereld” De Mens-frontman Frank Vander Linden herinnert zich zijn eerste Triggerfinger-verschijning nog levendig. “Een pekzwart duivelsbaardje had hij, en een naam die alleen maar een pseudoniem kon zijn: Ruben Block. We hadden hem rockabilly zien spelen bij Sin Alley, en we waren een beetje bang van hem. Bij nader kennismaken bleek de naam ècht, en was de man De Liefste Gitarist Ter Wereld (DLGTW). Hij was lief voor mensen èn voor gitaren (behalve als hij er op speelde), en op een dag was hij ineens roadie van De Mens.

Dat is hij in de late jaren negentig drie, vier jaar gebleven. Handig, want Ruben kon àlles: flightcases maken, en mooie planken voor je gitaareffecten, en vriendelijk blijven tegen lastigaards op festivals. Hij werkte geduldig aan zijn eigen muziek en gunde ondertussen iedereen zijn spot op het podium.

Tijdens het eten was zijn uitspraak “En als ge’t ni meugt, d’er is nog!” legendarisch. En tijdens het optreden zijn kreet “Boogie in the mud!” We wisten allemaal dat de rest van de wereld ooit aan zijn voeten zou liggen. En toen Triggerfinger serieus op gang kwam, zagen we het gebeuren. Met Mario en Paul rockte Triggerfinger iedereen de deur uit (behalve De Mens, we hebben onze fierheid).”

Guy Swinnen: “Explosief als dynamiet” The Scabs-icoon Guy Swinnen weet het wel als het over Triggerfinger gaat. “Een passender naam voor deze

overigens een geluid dat prima past bij de sound van het trio. Ik hoop dat Triggerfinger nooit split, nog vele CD’s maakt en op mijn begrafenis een akoestisch nummer wil komen spelen (bij voorkeur gratis). Ik kijk ernaar uit!”

Herman Brusselmans: “Graag gratis op mijn begrafenis”

band kan je niet verzinnen. Triggerfinger. Het spannende moment in een western van Sergio Leone. Een close-up van een trillende vinger die elk moment het dodelijke schot kan afvuren.

Ruben, een gespannen brok zenuwen, klaar om te ontploffen. Een gouden stem die, zelfs al zou hij Klein klein kleutertje zingen, dreiging, emotie en spanning uitstralen. Gitaarheld, ladies man, stijlicoon ook.

Brengt op zijn eentje de Santiago boots weer in de mode. Mario, meer animal dan Animal van de muppets.

De foute sneakers kunnen alleen bij hem. Muziekkenner met brede blik. Vrouwenmagneet. Begenadigd producer. Monsieur Paul dan. Vleesgeworden bas. Legt fundamenten waar je een huis kan op bouwen. Zijn sound zit in de vingers en in het hart.

Compromisloos. Leeft én zal sterven voor de muziek. Liefde voor muziek, met andere woorden. Of neen, geilheid voor muziek. Neger! Om maar te zeggen: de combinatie van de drie is zo explosief als een staaf dynamiet met een lont van tien centimeter.”

Het vermoeden dat ook rock ’n roll­ schrijver Herman Brusselmans Triggerfinger een warm hart toedraagt, wordt beantwoord zodra de vraag gesteld wordt. Brusselmans: “Ik leerde Triggerfinger kennen op een mistige herfstavond. O, wat wilde ik graag Ruben Block, Lange Polle of Mario Goossens zijn. Helaas, ik was slechts Herman Brusselmans. Toch zou de muziek van Triggerfinger m’n leven volledig veranderen, in die zin dat, toen ik naar hun CD aan het luisteren was, een kortsluiting in m’n huis de boel in de fik zette. Ik kon slechts drie factota uit de brand redden: m’n vrouw Tania de Metsenaere, m’n hond Eddie en ja hoor, m’n CD van Triggerfinger. Ik luister er nog iedere dag naar en hoor dan in m’n gedachten het geluid van likkende vlammen,

Eric Corton: “Dat is mijn muziek...”

Eric Corton (1969) is radiomaker , zanger, acteur , en Bekende Nederlander tout court. Op Pinkpop mocht hij ooit het podium mee op met Triggerfinger, het gevolg van wat wederzijds respect heet. Corton: “Deze Triggerfinger is al een aantal jaren mijn favoriete kwetsuur. Mijn noodverband tegen de vertrutting van de muziek. Soms een zware inspanning en misschien een abnormaal gebruik van het middenoor of het trommelvlies. Maar wat een zaligheid. Triggerfinger sloopt al

f

Foto: Dirk Wolf

goed kunnen faken dat ze me goed liggen hebben. Tell them I love them.”

19

Will Tura: “Mario moet ik bellen” Will Tura koos voor Triggerfinger als begeleidingsband om Turalura II in te blikken, de tweede hommageplaat van Belgische rockers aan de meester van het Vlaamse lied. De keuze voor Triggerfinger zou bijna een verrassing heten, ware het niet dat de heren hun reputatie van super-studiomuzikanten al lang geleden opbouwden.

Will Tura (70): “Ik had al wel eens een nummer van Triggerfinger opgevangen: rock pur sang, loeihard maar ondanks de stevige gitaren, drums en bas, altijd met een sterke melodie achter de nummers. Eerst dacht ik dat het om een Amerikaanse of Engelse band ging. Nu moet ik bekennen dat ik een ramp ben in het onthouden van namen en wanneer ze mij dus zeiden dat ene Mario Goossens coproducer was van de nieuwe Turalura, viel mijn frank nog niet meteen... Maar na enkele passages in de opnamestudio, kwam ik toch tot het besef: Verdorie, die Mario, dat is die straffe drummer van Triggerfinger...’ Mario moet ik dringend eens opbellen voor zijn geweldig werk als co­producer.”

Nico Dijkshoorn: “Gevaarlijker dan alle Nederlandse bandjes samen” Als huisdichter van De Wereld Draait Door, het minst geile beroep ter wereld, liep ik een jaar geleden in op Triggerfinger. Zij speelden samen met Selah Sue het nummer New Sensation van INXS. Alle gasten verzamelden zich anderhalf uur voor de uitzending in een kleine ruimte, waar werd gegeten en wat aan elkaar werd gesnuffeld. Als er Nederlandse bandjes in DWDD spelen weet ik wat dat betekent. Onrust. Nederlandse bandjes onteigenen bruut een ruimte. Alles draait om die ene minuut in DWDD. Goed, er zit een schele bioloog naast ze, die iets gaat vertellen over de slangenvangst in Oezbekistan, maar dat kan hun niet rotten. Zij spelen een minuut en dat zal godverdomme heel Nederland weten. Je ziet het aan hun opgewonden gezichten. Hier begint hun leven pas. Vanaf nu zal alles anders zijn. Ze gaan vanaf nu pas echt optreden en platen verkopen.

Ze zullen herkend worden op straat.

Nederlandse bandjes in DWDD, het zijn jongetjes in een schoolbus. Gek van de zenuwen want ze gaan naar een pretpark. Iedereen lacht en spreekt net iets harder dan anders.

Triggerfinger lacht niet. Gelukkig maar. Ik heb bijna een uur lang naar ze zitten kijken. Ze zongen, dicht bij elkaar, zachtjes de tekst. Nooit heb ik een gitarist verliefder aan een Gretsch zien voelen. Steeds maar weer hoorde ik Ruben de lick spelen. Terwijl wij allemaal zaten te eten, zag ik Triggerfinger naast het aanrecht staan. Ze speelden een nieuw liedje. Voedsel deed er even niet toe. De drummer had de ogen dicht en luisterde waar hij in moest vallen. Zelfs zonder versterkers klonk dit al gevaarlijker dan alle Nederlandse bandjes samen. Ik zag het aan hun ogen. Ze hadden geen idee waar ze waren. Dat deed er ook niet toe. Ze mochten een minuutje samen muziek maken. Dan stel je geen vragen. Vijf minuten voor het begin van de uitzending zag ik Paul, de bassist, midden in de ruimte in een leunstoel zitten slapen. Mario tikte met zijn vingers op de zitting van een stoel. Ruben speelde een A-akkoord en luisterde met zijn oor even aan zijn gitaar. Hij hoorde daar wat wij over een half uur zouden horen. Triggerfinger, onbarmhartig, dwars door ons heen, klaarwakker.

SUITS, SEX & ROCK’N ROLL

20

Triggerfinger Bullet

mijn reserves met haar creatieve snarenspel. Bloedstollend van eenvoud soms en met altijd de uitdagende ‘twang’ die je steeds weer het o zo spannende verkeerde been laat opzoeken. Zachtjes fluisterend, dan weer subliem smerig resonerend of ronduit krijsend, vertelt de gitaar z’n verhaal. Kerft zich in je ziel… Aait je diepste gevoel. Dat is mijn Triggerfinger. Dat is mijn muziek… Ruben,Paul en Mario…. Ik ben fan.

Storm op een Duits megafestival, en andere memorabele liveverhalen

“En toen lag die ene op zijn rug in de regen” Er zijn zo van die optredens die je nooit meer vergeet. Niet omdat de sound of show zo geweldig is, maar omdat er iets onverwachts gebeurt. Iets wat je jaren later nog voor de ogen ziet, iets wat je in geuren en kleuren kan navertellen. Lees mee langs belevenissen met Afrikaanse dieren, een Nederlandse kutband en een Duits podium vol elektrisch materiaal dat – Lebensgefahr! – ondergeregend wordt. Live from camp Triggerfinger.

Minke Weeda: “Klein houden” Minke Weeda weet als hoofd van het Nederlandse Rock ’n Roll Highschool waarover ze praat als het over Triggerfinger gaat. Weeda: “Dat wij, met het independent promobedrijf Rock ’n roll high school de band niet boeken, zit me dwars. Toevallig ken ik de Nederlandse boeker vrij goed.

Sterker nog, het is een van mijn allerbeste vrienden. Elke vrijdagavond drinken we samen een borreltje en dan vertelt hij over zijn plannen met Triggerfinger. Je gunt elke muzikant het beste, maar een beetje muziekliefhebber heeft er een hekel aan als zijn favoriete band doorbreekt bij het grote publiek. De nummers die jij als enige op heel de wereld begreep, worden ineens gedachteloos meegezongen door H&M-verkoopsters. En kijk nou naar Triggerfinger, niks geen intieme optredens voor een handjevol mensen meer. Nee, ze spelen shows voor enorm uitverkochte zalen. Met dank aan een van mijn allerbeste vrienden die het behoorlijk uit de hand heeft laten lopen. Als wij ze hadden geboekt, was dat nooit gebeurd.

Wij hadden ze klein gehouden. Voor de echte fans.”

Giel Beelen: “Gevaarlijke platen”

Foto: Dirk Wolf

Giel Beelen is radiostem, stuntman en ook BN’er tout court. Hij vindt dat Triggerfinger ‘gevaarlijke platen’ maakt. “Want ik ben al eens mijn rijbewijs kwijt geraakt. En als ik die nieuwe cd van de band weer in de auto opzet…. Tja, dan ga je gelijk harder bij elk nummer. Een ander gedenkwaardig moment was er toen ik Matthijs Van Nieuwkerk te gast had in de studio en hij een nummer mocht kiezen uit alle seizoenen van De Wereld Draait Door. Dat werd een nummer van, ja hoor, Triggerfinger.

Niet vanzelfsprekend want volgens Matthijs zijn de jongens de luidste band die ooit in zijn programma zat.

Maar we hebben het gedraaid. ’s Ochtends, lekker vroeg.”

Triggerfinger Bullet

Braadworsten, ijsjes, blote lijven en veel bier. Het is 3 juli 2010, half twee ’s mid­ dags en in Bonn is Rheinkultur aan de gang – het grootste gratis openluchtfes­ tival in Duitsland. Onder een stralende zon dansen, springen, zingen duizenden festivalgangers op de tonen van de Duitse band Hello Bomb. Backstage maken Block, Goossens en Van Bruystegem zich klaar. In teenslippers, short en bloot bovenlijf neemt Block de setlist voor een laatste keer door.

Van Bruystegem zweet al wanneer hij het materiaal met witte handdoeken beschermt tegen verhitting. Op de rider van Trigger­ finger staan zes flessen koud water geno­ teerd. De zwarte podiumoutfits blijven zo lang mogelijk aan de kapstok. Het is héét.

14u15. Het optreden van Hello Bomb zit erop. Het leeuwendeel van het publiek haast zich naar de dranktent voor een frisse pint. Op die Rote Bühne schuiven roadies intussen het drumstel van Mario naar voor, zetten ze de monitors, gitaren en pedalen klaar. Met zonnebril nog op de neus en het hemd meer open dan anders wordt er gesoundcheckt. Die sound blijkt snel goed te zitten, oordeelt Jupiter, god van het weer, en als beloning lost hij enkele regendrup­ pels. Op Pinkpop, amper een maand eerder, hield de regen zich spontaan koest toen Triggerfinger begon te beuken, nu begint het te spetteren bij de eerste klanken.

Spetters die door het publiek, intussen in slagorde voor het podium, in dank worden aangenomen. De wind meet zich en ook Triggerfinger gaat steeds harder waaien, de geur van een zomerse plensbui dringt zich op. En dan gebeurt het: halverwege – haha – First taste gaan de hemelsluizen helemaal open. De drie op een rij – Trigger­ finger probeert Mario zo vaak mogelijk op gelijke hoogte te plaatsen – krijgen de volle laag. Een lach en een knipoog volstaan. Ze kwamen om te rocken en rocken is wat ze zullen doen.

Voor de roadies wordt het toch wat te link.

Zij zien angstig hoe de hele set-up vooraan het podium – monitors, pedalen, verster­

kers, instrumenten – nat wordt, en beslis­ sen om nog voor het einde van First taste alles en iedereen naar achter te verplaatsen.

Niet enkel de vrees voor materiële schade is groot. Het woord elektrocutie valt. En dus lopen acht zwarte mannetjes het podium op, trekken aan kabels, sleuren met moni­ tors én rollen het drumstel inclusief drum­ mer naar achteren. En wat vindt de band daarvan? Die spelen gewoon door. Al moet Ruben het wel even, buiten zijn bewolkte bewustzijn, zonder klank stellen. In al het getrek is een kabel van zijn gitaar losge­ komen. Spinal Tap loert om de hoek. De me­ nigte vindt het allemaal geweldig en gaat uit de bol – al was het maar uit respect voor die Belgen. Plots gaat Ruben in zijn over­ gave nog verder dan ‘on his knees’ en rolt hij over het kletsnatte podium. “En toen lag die ene plots op zijn rug in de regen,” klinkt het na die great gig in the sky aard­ ser onder de aanwezige festivalgangers.

Monster van Loch Ness Natuurlijk gaat lang niet elk live-optreden gepaard met zoveel overgave, tot het leven er letterlijk vanaf hangt. Maar een optreden van Triggerfinger, zo is gezworen rond een boom, moet ergens ook voor het publiek een fysieke belevenis opwekken. Een haar­ tje overeind als het kan, maar liever nog een storm in de oren eigenlijk*. Zoals die ene keer, op het Vlaamse kustfestival Lef­ fingeleuren. Niet dat de zeelucht hem geen goed deed, maar die keer kreeg geluids­ technicus Bart het toch danig op zijn heu­ pen. Nauwelijks hadden zijn werkgevers de set op gang getrapt of daar stond de plaatselijke veiligheidsadvsieur van dienst naast het meng­paneel. Of het niet wat stil­ ler kon, want 104 decibel was toch echt de plaatselijk bepaalde bovengrens. Jaja, al goed, fronste Bart eerst nog. Om vervol­ gens te horen hoe het publiek bedankte met een applaus van 110 – zes decibel méér dan wat er uit de boxen komt?! “Toen kwam de stoom zowat uit mijn oren,” aldus Bart.

“Die vent naast mij bleef maar zeggen hoe

ik niet boven die limiet mocht gaan. Op dat moment heb ik hem hardop gevraagd of ik een mitrailleur mocht om wat toeschouwers af te knallen – zodat het geluid uit de zaal ook naar beneden ging.”

Om na het verhaal met Bart aka ‘de stier van Lier’ in de dierensector te blijven: het monster van Loch Ness. Althans, het mon­ ster dat een goedgeluimde Polle probeerde uit te beelden, in zwembroek in een meer langs de backstage van een Italiaans fes­ tival. Dat uitbeelden ging zo: Polle in het water, Polle kopje onder, Polle moonend weer aan de oppervlakte, dat bloot gat vervolgens weer kopje onder. Het mon­ ster van Loch Ness was geboren in dat Italiaanse meer, zij het niet naar de zin van een voorbij fietsende Italiaanse agent. Die maakt vanop zijn fiets een lelijk teken, dat het gedaan moet zijn met zoveel exhibitio­ nisme. Polle is zich van geen kwaad bewust en roept in zijn beste Italiaans wat er in hemelsnaam scheelt. Waarop Spinal Tap genadeloos opduikt en de agent zijn eigen broek naar beneden duwt, met achtereen­ volgens een vingergebaar richting kont, en een die een uitdrukkelijk verbod inhoudt.

Die anekdote staat in de Triggerfinger-an­ nalen bijgeschreven op dezelfde slapstickpagina waar ook Zwarte Cross zijn plekje gevonden heeft. Prima optreden en dito sfeer, dat zeker, maar hoe het toch vreemd blijft om vanaf een podium brommertjes te zien voorbijvliegen op een tot rockfestival omgebouwd motortreffen. Welkom in de achterhoek van Holland.

Natuurlijk kan het allemaal veel erger, pijnlijker ook. In het zuidwesten van Hol­ land bijvoorbeeld, waar in Sas van Gent nabij Terneuzen het openluchtfestival Rock around the Bridge plaatsvindt. En plaats vond, vijf jaar geleden al. Triggerfinger stond er geboekt voor slotact Di-rect, een band die vorig jaar nog een BNN-soap nodig had om een nieuwe zanger te vinden.

Een band ook die zichzelf vijf jaar geleden erg serieus nam. Door met een karavaan aan medewerkers en roadies aan te komen, bijvoorbeeld, en die karavaan ook al het

21

podium te laten inpalmen terwijl Trig­ gerfinger nog van Hunt you down stond te zingen. Geen goed idee, aldus Polle die even alle monsieur verloor. “Die gasten stormden daar het podium op, terwijl onze laatste noot nauwelijks gespeeld was. Met groots vertoon, en bovendien konden wij niet meer van het podium af!” Ruben Block: “We zagen het allemaal aan elkaar, de ma­ nier waarop ons kaakbeen bewoog. Dit was belachelijk. Die groep had een crew mee die groter was dan de veiligheidscrew van het koninklijk paleis. Op zeker moment zie ik Polle met zijn handen rond een mengpaneel van die groep staan.” Polle: “Ik had die tafel vast en gaf de technieker van dienst drie tellen om plaats te maken. Eerst sputterde hij tegen, tot ik aan drie zat. Ik begon te duwen en bleek er plots goeie wil. Ik verze­ ker je, ik had dat podium toen als een gazet kunnen uiteen scheuren.”

Maar ook in het eigen Belgenland kan het fout lopen. Zoals in: spelen en weten dat het eigenlijk niet goed is. Het zelf verknoeien, heet dat dan. Soms met dank aan derden (of vierden, in dit geval). Mario: “Op Marktrock in Leuven hebben we naar mijn aanvoelen eens een belabberd concert gespeeld, met name omdat de lokale lichtman er niet beter op gevonden had om met zijn spots consequent in mijn ogen te schijnen. Heel misschien heeft het publiek er niets van gemerkt, maar ik zag geen steek meer. Echt om zot van te worden, en die lichtman maar flashen.” Polle: “Ik weet dat we toen alle drie van het podium gestapt zijn met een slecht gevoel. Het zat gewoon niet goed.”

Waarom een mens dan nog blijft verder doen in omstandigheden die je lang niet altijd op voorhand kent? Net omwille van die verhalen ga je vrezen, als je de smake­ lijkheid aanhoort waarmee ze overlevering worden. Officieel heet dat dan: voor de Micha Pycke & Kristof Bohez kleinkinderen.

•

* Om het publiek zelf te laten bepalen hoeveel storm er in de oren mag, worden er bij concerten voortaan Triggerfingeroordopjes ter beschikking gesteld.

22

Triggerfinger Bullet

“De eerste zes jaren waren moeilijk” Triggerfinger heeft een indrukwekkende lijst concerten in binnen- en buitenland bijeen gespeeld. Een parcours langs woonkamers, jeugdhuizen en parochiezalen tot de grootste festivals. Hoe krijgen ze het voor mekaar? Via hun Belgische, Nederlandse en Duitse boekingsagenten dus. Mensen die de band in de zon zetten als het kan, in de schaduw als het moet. Vertrouwen blijkt het codewoord, maar daarnaast zijn de drie het er ook over eens dat die van Triggerfinger helemaal geen moeilijke jongens zijn. Hoezo Block ’n Roll?

B ELGI Ë

DISCOGRAFIEK

Peter Verstraelen

Triggerfinger (1)

Titelloze debuutplaat Verschenen bij Green L.F. Ant, in 2004 3.500 exemplaren verkocht in Benelux.

1.000 exemplaren in Duitsland, bij label SubCity.

0 0

Faders Up (2)

Live-album Opgenomen in Antwerpse zaal Trix in 2006 en verschenen bij Green L.F. Ant 2.000 exemplaren verkocht.

0

What Grabs Ya? (3)

Peter Verstraelen werkt al 25 jaar als boe­ kingsagent, en is al meer dan acht jaar de vaste booker van Triggerfinger. “Ik werk in de eerste plaats op vertrouwen. Alleen zo kan je een langdurige relatie aangaan en een band door de juiste bookings naar een hoger niveau tillen.”

Voor een man die leeft van concerten, is niet alleen een persoonlijke relatie met de band­ leden, maar ook de ijzersterke livereputatie van zijn te boeken groep een zegen. “Maar die reputatie is er niet vanzelf gekomen, daar is hard aan gewerkt. Triggerfinger is live altijd al top geweest, maar de eerste zes à zeven jaar was de erkenning er niet altijd.

Het is de energie en de aanhoudende kwa­ liteit van hun optredens die er, samen met een gezonde spreiding, voor gezorgd heb­ ben dat Triggerfinger de laatste twee jaar

in België op zowat elke grote affiche stond.”

Toch is de grootte en de naam van het festival of concertzaal geen waardemeter voor Verstraelen. “Ook al kan Triggerfinger met gemak een festivalweide aan, de kans dat je haren recht komen te staan is toch groter in een kleinere zaal of tent. Daar kan een zekere intimiteit gecreëerd worden die magische proporties aanneemt.” Verstraelen onthoudt in dat opzicht vooral twee pas­ sages: in de Wablief-tent op Pukkelpop en in de Gentse Minnemeers, waar de cover van Duffy’s Mercy – met Selah Sue – witheet klonk tijdens de Red Bull Soundclash. “Die samenwerking was pure magie. Iedereen in de zaal werd omvergeblazen door de energie, kracht en schoonheid waarmee het viertal dat nummer bracht. Zelfs de heren van Absynthe Minded, tegen wie Triggerfin­ ger het toen opnam, waren flink onder de indruk.”

N EDERLA N D

DUITSLA N D

Gideon Karting

Andrea Heuer

(Mojo)

De Amsterdamse Paradiso is de plek waar het Nederlandse avontuur begon. Gideon Karting boekte in 2004 een eerste Neder­ landse show. Geen slechte zet; intussen boekt Karting al bijna zeven jaar de Neder­ landse shows. Maar: “Triggerfinger was

Eerste album uitgegeven door Excelsior Recordings, in 2008 Tot dusver 13.000 fysiek verkochte exemplaren in België, zonder voorlopig onbekende iTunes-cijfers.

In Nederland staat de teller op 5.000 verkochte exemplaren.

0 0

All this Dancin’ Around (4) Nieuwe album uitgebracht door Excelsior Recordings, in 2010

20.000

15.000

10.000

5.000

1

2

3

4

09.12

ISOBEL CAMPBELL & MARK LANEGAN

11.12

A DECADE OF KEREMOS:

14.12

HELMET , LAFARO, HELTER SKELTER DJ’S SELAH SUE, DJ CHRISTOPHER JOSEPH DAAN: THEATERTOUR (EXTRA SHOW) TRIXIE WHITLEY PENNYWISE TRIGGERFINGER

29.12 30.12 28.01 10.03

(Headquarter Entertainment) Ze praat snel en vurig Nederlands met een sappig Duits accent. Het woord fantastisch valt regelmatig wanneer ze het over ‘de Triggers’ heeft. Andrea Heuer kwam via een opleiding bij een Europees boekings­ kantoor in contact met Peter Verstraelen, die haar een job aanbood als assistent. “Ik vond de Triggers meteen fantastisch. Wat een energie, wat een kracht!” Toen ze na bijna drie jaar terugkeerde naar Duitsland en in Berlijn bij Headquarter Entertainment aan de slag kon, wilde ze maar wat graag de Duitse boekingen voor Triggerfinger verzorgen. Een uitdaging, want een plaats veroveren in de grote Duitse markt is niet simpel. “Duitsland is inderdaad België niet. Maar de Triggers hebben twee grote troeven: ze spelen sexy rock ’n roll én ze brengen het goed! We hebben een kleine clubtour gedaan in enkele Duitse steden en dat was echt een succes. Een programmator die de show in Keulen zag, belde drie dagen later om de groep te boeken voor een show in München. Zo gaat het meestal: wie goed speelt, springt in het oog en kan rekenen op meer en grotere concerten.”

Dat principe zorgde al voor optredens op grote festivals als Haldern Pop. “Het concert op Haldern heeft de mensen daar compleet weggeblazen. Maar ik verwacht nog meer.

De nieuwe plaat is fantastisch, dat zullen de Duitse media ook erkennen. Rock am Ring: hier kommen die Triggers!”

MP

•

Mario in gesprek met Andrea Heuer na het optreden op Rheinkultur Foto: Dirk Wolf

DEMOCRAZY MUZIEKCLUB GENT

15.12

een van mijn eerste bands. Toch hebben band en management zich van bij het begin heel open opgesteld. Ik heb ze laten spelen in kleine cafés en jeugdhuizen, maar nooit hebben ze geklaagd. Ze namen gewoon al­ les met beide handen aan. Dàn kan er iets moois groeien tussen band en publiek.”

Is Triggerfinger dan de droom voor elke booker? Karting: “Toen ik Triggerfinger in 2005 op de affiche van Pinkpop zag staan, was ik er toch niet gerust in. Ik vond het nog niet het geschikte moment. Maar ik was op vakantie toen het aanbod kwam en kon er dus weinig tegen inbrengen. Of ik gelijk gekregen heb, weet ik niet. Ik vond hun show op Pinkpop dit jaar in ieder geval veel beter. Maar meer nog dan de shows op Pinkpop en Lowlands, ben ik blij dat ze naast de grote festivals ook nog af en toe ‘kleine’ shows doen, zoals Westerpop en Rock Around the Bridge. Voor de fans van het eerste uur!”

A OP MEER DAT

VERNIEUWDE EBSITE !

W

HARPER SIMON, DJ WILLIE

NEXT BIG THING DELUXE

ABSYNTHE MINDED, TEAM WILLIAM, STEAK NUMBER EIGHT, THE GALACTICOS, ARQUETTES, ROADBURG, SCHOOL IS COOL, MAYA’S MOVING CASTLE, SOUL SHAKERS THAT’S ALL PUNX

VOORUIT VOORUIT

VOORUIT VOORUIT NTGENT NTGENT VOORUIT VOORUIT

WWW.DEMOCRAZY.BE INFO & TICKETS TEL: 09/223.22.27

Triggerfinger Bullet

de Triggerfinger quiz

STORM OP KOMST

Voor een compleet overzicht: www.triggerfinger.net Groningen Vera, 18 maart

Fingers crossed! Ontdek hier hoe hard je fan bent van de band.

Opgelet: nauwelijks twee van de antwoorden op onderstaande vragen vind je in de krant terug. Hier tonen de echte fans zich.

Triggerfinger leverde met First taste een bijdrage aan de soundtrack van een computergame, samen met andere ronkende namen als Bloc Party en Chemical Brothers. Welk game? a. Lara Croft: Guardian of Light b. Super Mario: Galaxy 2 c. Colin McRae: Dirt 2 Schotel Mario Goossens nooit vis voor, want daar heft hij een afkeer van. Waarom? a. Allergie die hij als kind ontwikkelde. b. Gewoon, hij krijgt het niet binnen.

(En geeft over indien wel.) c. Tijdens een vakantiejob ooit teveel postzegels moeten likken.

Op de Leuvense gelegenheidsavond Smart vertolkte Ruben de smartlap Zachtjes, zachtjes van een gerenommeerde zangeres. Welke zangeres? a. Zangeres zonder Naam b. Willeke Alberti c. La Esterella Excelsior is het Nederlandse platenlabel van de groep, voor de verdeling in oa. België zorgt… a. V2 b. Virgin c. PIAS Op de hoes van What Grabs Ya? is een vrouwenborst te zien achter een rood stuk textiel. Wie behoort de tiet toe? a. JoJo, een zogenaamde zangeres uit het Betere Belpoptijdperk, die zich niet kenbaar wenst te maken. b. JuJu, een model uit de stal van de Belgische lingeriekoningin Murielle Scherre. c. JayJay, een zwarte mannequin, uit het publiek gepikt tijdens een optreden in Zuid-Afrika.

Eén van de Triggerfingerboys werd geboren in dezelfde maand van hetzelfde jaar waarin Marvin Gaye de cover van Rolling Stone sierde, en Smokey Robinson die van Creem (R.I.P.). Wie? a. Ruben b. Polle c. Mario Onze muzikanten zijn niet echt sportievelingen naast het podium. Eentje kan wel wat tennissen. a. Ruben b. Polle c. Mario Waar o waar komt die groepsnaam Triggerfinger toch vandaan? a. Uit de mond van een overhitte fan, ooit en op een dag. b. Uit een westernfilm die Ruben als kind duizend keer bekeek. c. Uit een notitieboekje, na een optreden met een hobbygroepje.

Mario Goossens toont zich almaar meer als producer, naast zijn drummerscarrière. Welke beloftevolle, abslouut te ontdekken Belgische jonge honden hielp hij nog niét in de studio? a. The Blackbox Revelation b. Toman c. Team William Mario Goossens is sinds zijn 18e officieel een Nederlander omdat… a. …hij op die manier kon ontsnappen aan de Belgische legerdienst. b. …zijn vader, die een Nederlander is, erop stond voor die nationaliteit te kiezen. c. …zijn moeder, die Belgische is, erop stond voor die nationaliteit te kiezen.

+ 7 juist – Thumbs up! U krijgt een hand van de mannen na eerstvolgend concert.

5 - 7 juist – Handig gespeeld. Een duim vanaf het podium komt u toe.

3 - 5 juist – Handen uit de mouwen. Er is werk aan de winkel.

- 3 juist – Duimschroeven moesten uw deel zijn. Superfan? Ga weg!

Juiste antwoorden: c - b - c - a - b - c- c - b - c - a

COLOFON Verantwoordelijke uitgever Eric Didden Zebrastraat 28/002 9000 Gent België

Redactie Kristof Bohez, Micha Pycke, Nina Onland, Minke Weeda, Katrien De Jonghe, Jan Delvaux, Tom van Bergen Eindredactie Kristof Bohez Foto’s Dirk Wolf, Bart Verwildt, Libelia De Splenter

23

Amsterdam Paradiso, 22 en 23 dec.

Utrecht Tivoli, 24 maart

NEDERLAND

Den Haag Paard van Troje, 11 maart

Breda Mezz, 25 maart Eindhoven Speedfest, 11 dec.

Haldern Rock im Saal, 22 jan.

d u i ts l and

Antwerpen Trix, 12 maart

Gent Vooruit, 10 maart Brussel Ancienne Belgique, 3,4 en 5 dec.

Club 69, 3 feb.

Heerlen Limburgzaal, 26 maart

Leuven Het Depot, 27 feb.

Bonn Beethovenhalle, 18 dec.

BElgië

FR ANKRIJK Luxemburg Atelier, 5 maart

Reims La Cartonnerie, 9 december

München Club 59:1, 15 dec.

ZWITSERLAND: Luzern Bar 59, 16 dec.

Aarau Kiff, 17 dec.

Overlijdensberichten Op 10 januari 1976 is na een kortstondig ziekbed van ons heengegaan:

27 november 1942 - 18 september 1970

Howlin’ Wolf De plechtigheid vond in besloten kring plaats. Zij die geen rouwkaart hebben ontvangen, kunnen deze advertentie zien als een uitnodiging om één maal heel hard Moanin’ In The Moonlight te draaien.

Met dank aan Daniëlle de Winter, Cristabel Barbosa-Garcia Vormgeving Philip Stroomberg Druk Drukkerij Sintjoris Lezersservice en advertenties eric@gentlemanagement.be

Jimi Hendrix Tot groot verdriet van Triggerfinger heeft meester-gitarist Jimi Hendrix op 27-jarige leeftijd het tijdelijke voor het eeuwige verruild.

De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn.

Bloemen noch kransen.

Geboren Met trots melden wij u de komst van PSYCHO 44 Geboren in een garage te Grobbendonk, in 2007. Geestelijke ouders QOTSA en NIN stellen het goed, ook Paul Van Bruystegem stelt dat het goed gaat met dit jonge geweld. Een eerste teken van levensvatbaarheid kwam er in Rock Rally, ondertussen blaakt de vierling van gezondheid. Naar verluidt zou de nageboorte zelfs de vorm van een debuutalbum aangenomen hebben. U kan dat binnenkort bewonderen in de cdkraamafdeling.

Geboortelijst: www.myspacecom/ psycho4t4

WEBSITE ZKT. U Wereldwijd – website zkt. mann. & vrouwen tssn 8 en 88 j. om filmpjs te bekijken, in te schrijvn vr newsletter, fotos v concrten en tshirts te checken, reacties te posten. Rustig gelegen, alle comf. Indien niet ernstig gelieve zich te onthouden. www.triggerfinger.net Illustratie: Kristof Jakiela

Met grote verslagenheid geven wij u kennis dat op 4 februari 2009, uit ons midden is weggenomen, oprichter en frontman van The Cramps: Erick Lee Purkhiser a.k.a. Lux Interior

Dit bericht heeft ons diep geraakt. Onze gedachten en die van Ruben Block gaan uit naar zijn vrouw Poison Ivy. Het concert te Brussel dat volgde op de avond van het heengaan draagt Triggerfinger op aan de betreurde.

Triggerfinger Bullet