dostrzegano realną relację tych sfer we własnych lokalnych ośrodkach respondentów. W ramach oceny realizacji wartości instrumentalnej wskazano za istotny jedynie wpływ aktywności sektora kultury na tożsamość lokalną i poczucie jakości życia mieszkańców miast. Znów instytucja kultury jawiła się respondentom jako główny realizator wartości instrumentalnej kultury, a organizacja pozarządowa jako potencjalnie konkurencyjny podmiot motywujący instytucje do rozwoju, wszelako samodzielnie cały czas nie dość skuteczny, z racji strukturalnej słabości organizacji społecznych w polskim sektorze kultury. Za warunek możliwego sukcesu w dziedzinie osiągania wartości instrumentalnej kultury, respondenci uznali celowość kierowania środków finansowych na kulturę, a nie wyłącznie ich ilość. Efektywność rozwoju w tym wymiarze zależy od wyobraźni decydentów, pomysłowości lokowania inwestycji, realizowanych z aktywnym, angażującym udziałem mieszkańców, dających szansę na profesjonalizm realizacji inicjatyw kulturalnych i w końcu opartych na pozytywnym klimacie społecznym, należycie rozpoznanych potencjałach lokalnych ludzi, miejsc, obiektów, specyfice lokalnych zasobów miast. Aktywność kulturalna miast w zakresie realizacji wartości kultury, została oceniona najwyżej w zakresie realizacji wymiaru integralnego kultury. Zatem samorządy, ich instytucje, jak też niezależne organizacje działające w miastach dbają przede wszystkim o jakość artystyczną, zapewnianie przeżyć, doświadczeń estetycznych publiczności, natomiast mniej dbają o
wymiar
społeczny,
ekonomiczny,
organizacyjny,
integracyjny,
edukacyjny,
komunikacyjny. Towarzyszy temu przekonanie o niskim i ciągle obniżającym się poziomie kompetencji kulturalnej i artystycznej publiczności. Przy tej okazji ujawniane jest często przekonanie, że znaczącą rolę w takim układzie sił mają dyrektorzy i liderzy instytucji i organizacji działających na terenie badanych miejscowości.
Wzajemne tłumaczenie języka artystów, urzędników i publiczności Ważną konsekwencją perspektywy Johna Holdena jest postulowanie jako kluczowego wyzwania sektora kultury – przekraczania barier w komunikacji między grupami interesariuszy. Na pierwszym planie sytuuje w tym względzie potrzebę wzajemnego zrozumienia, dwustronnego tłumaczenia języka urzędników na język artystów i animatorów kultury, żargonu ratusza na żargon atelier, albo kawiarni pracowników teatru. W efekcie chodzi o konstruktywne współdziałanie i uzupełnianie się kulturalnych decydentów i kadr kultury. Do prawdziwych, a niedostatecznie cenionych spostrzeżeń brytyjskiego autora, jest a
206