Nieuwkomers aan de slag

JOBKANSEN VOOR NIEUWKOMERS

Onze stad is al enkele jaren een tijdelijke of nieuwe thuis voor vluchtelingen. Zo verblijven er momenteel 505 vluchtelingen in het Parelstrand. Ook bij de opvang van Oekraïense oorlogsvluchtelingen heeft Lommel zijn steentje bijgedragen. Momenteel verblijven hier 63 volwassenen en 46 kinderen van Oekraïense afkomst, voornamelijk bij gastgezinnen. Van die nieuwkomers zijn er ondertussen heel wat aan het werk.

Jobbeurs

Sophie Tournier zet zich in om de nieuwkomers aan een job te helpen. Ze doet dit samen met het Huis van de Wereld, Focus Noord, de Lommelse Ondernemersclub, de VDAB, Fedasil, Basiseducatie en het Rode Kruis.

“Het is voor hen soms moeilijk om hun weg te vinden naar de bedrijven”, zegt Sophie. “Daarom organiseerden we eind november een tweede jobbeurs. Tijdens de eerste editie in mei bij DD2 op het Kristalpark werden maar liefst 42 contracten getekend.”

“Via mijn vrijwillig engagement in het Parelstrand heb ik nauw contact met de nieuwkomers. Ik zie hoeveel talent er aanwezig is. Bovendien zijn ze erg gemotiveerd om te werken, om zich nuttig te voelen en deel uit te maken van onze maatschappij. Ik zie het als een morele plicht en een persoonlijke missie om de nieuwkomers in contact te brengen met de bedrijfswereld. Een job is een eerste stap naar integratie.”

Creatief denken

“Het tekort aan geschikt personeel vormt voor vele bedrijven uitdaging nummer één”, vervolgt Sophie. “Natuurlijk vergt het van de bedrijfswereld een inspanning om creatief te denken en oplossingen te zoeken voor de culturele diversiteit. Ik heb al mooie voorbeelden gezien. Zo plaatst Brabantia mensen van Afghaanse origine in groepjes van vier. Eén van hen kan Engels en vertaalt zo voor de anderen.”

“Bij de tweede jobbeurs waren de werkzoekenden niet enkel bewoners van de asielcentra, maar ook de Oekraïners die in gastgezinnen verblijven en studenten van basiseducatie Nederlands die hier al een tijdje wonen.”

Judo en vliegenramen

Sami Sayed Shafaq arriveerde in december 2021 in Brussel en verhuisde een maand later naar Lommel. Sinds maart dit jaar is hij aan de slag bij HR Vliegenramen.

“Toen ik hier arriveerde, wist ik niet of ik in Duitsland of in België was”, vertelt Sami. “Het was enorm koud. Een winterjas had ik niet, maar een vriendelijke vrouw gaf me een warme jas.”

“In Afghanistan had ik mijn eigen judoschool. Omdat ik ook training gaf aan meisjes, zat de Taliban me op de hielen waardoor ik ben moeten vluchten."

"Eenmaal hier, schreef ik me meteen in bij een judoclub. Toen ik deelnam aan een tornooi in Sint-Truiden vertelde een man dat zijn broer een fabriek in Pelt had. Daar mocht ik altijd eens gaan kijken. Het tornooi heb ik trouwens gewonnen”, lacht hij.

“Ik moest natuurlijk bij de basis beginnen. Ondertussen werk ik al aan speciale ramen en deuren, zoals ronde vliegenramen, of honden- en kattenluikjes. Mijn collega’s zijn echt fantastisch. Ze helpen me enorm.”

“Na vier maanden interim kreeg ik een vast contract. Maar ik kende dat eigenlijk niet. ‘Proficiat’, zeiden mijn collega’s. ‘Nu moet je trakteren’.”

“Ik ga twee avonden per week naar de avondles Nederlands. En ik train ook twee keer per week bij de judoclub. Hierdoor heb ik minder tijd om te piekeren over mijn vrouw en twee jonge kinderen die nog in Afghanistan zijn. Ik heb binnenkort een tweede interview bij het commissariaat in Brussel. Daar is het enorm druk, ook met de vluchtelingen uit Oekraïne. Ik leef enorm mee met de mensen die er omwille van de oorlog gevlucht zijn.”

In de keuken van restaurant Diana

Günel Eminli Aliyeva is sinds enkele maanden aan de slag bij restaurant Diana. “Ze is met haar man uit Azerbeidzjan gevlucht omwille van beroepsactiviteiten”, zegt Vital Dufour van restaurant Diana. “De samenwerking met Günel is eigenlijk toevallig tot stand gekomen. Ik had het met Sophie over de moeilijkheid om personeel te vinden. Zij kende Günel en zo is ze hier gestart.”

“Ze werkt hier als keukenhulp. Ze assisteert me met de voorbereidingen en bijvoorbeeld met het klaarmaken van slaatjes. In het begin was het zeker niet gemakkelijk. Het was een drukke periode en dan moet het vooruit gaan. Ze kon toen de bonnen met bestellingen nog niet lezen. De namen van groenten of vlees kende ze niet. We moesten ons in het begin behelpen met Google Translate.”

“Ondertussen spreekt ze al veel beter Nederlands. In Azerbeidzjan was ze architecte. Günel en haar gezin wonen ook niet meer in het Parelstrand, maar hebben een huisje gehuurd. Haar man is ook aan de slag bij een Lommels bedrijf.”

“Natuurlijk praten we wel eens over hun vlucht naar België. Ze hebben nu een tijdelijke vergunning. Samen met hen hopen we dat ze hier kunnen blijven.”