De vrouw achter de man Voor Maurice, die onder andere de wielen en de schoenen ontwierp, was het meteen zijn afscheidswerk voor de Stopnoillekes. Paul ging door en denkt nog niet aan stoppen. Samen met zijn vrouw Linda Cardon is hij nog steeds de drijvende kracht achter De Stopnoillekes. “Mijn vrouw is eigenlijk de voortrekker”, corrigeert Paul. “Zij trekt zich alles aan. Ze verzamelt alles over Carnaval, alle krantenknipsels houdt ze bij. Een heel archief! Zij doet onder andere ook de herstellingswerken aan de kostuums, die worden uitstekend bewaard.” Opvolging Nu Carnaval nadert zijn de jaarlijkse oplapwerkjes weer gestart, een groot voordeel natuurlijk tegenover de andere ingeschreven carnavalsgroepen die elk jaar vanop 0 moeten beginnen. De Stopnoillekes krijgen jaarlijks een 25-tal leden bij mekaar om op te stappen in de stoet, waaronder nog een tiental uit de oude kern. Onder hen ook de kleinkinderen van Paul en Linda: Kiara (14) en haar broertje Matteo, met zijn 6 jaar het jongste Stopnoilleke. “Ik weet niet of de opvolging hiermee
is verzekerd”, uit Maurice luidop zijn twijfels. “Van mijn kinderen zal het alvast niet komen.” Paul haalt de schouders op. “Ik heb wel een zoon die carnavalist is, maar die mist de betrokkenheid. Bezieling kun je niemand opleggen…” Begeleiding door doedelzakspelers In de loop der jaren veroverden de Stopnoillekes ook het buitenland. De groep kreeg al uitnodigingen uit Rijsel, Amsterdam, Parijs en zelfs al 5 keer uit Maastricht. “Daar hebben ze trouwens een prachtige affiche ontworpen waarop onze reuzen staan afgebeeld”, zegt Paul trots. “Neen, ik wil ons werk zeker niet verloren zien gaan. Aan stoppen denk ik niet. Als ik ermee stop geraak ik niet meer in Aalst! Zo lang ik me goed voel doe ik verder. Ik heb trouwens nog één droom: ik zou onze groep graag eens laten begeleiden door een doedelzakband. De stad weet dit, ik hoop dat zij dit voor ons eens kunnen regelen, want financieel is het voor ons niet haalbaar. (fluistert) En ik heb nog een plan: ik zou graag alsnog de reus ‘Majoor Cans’ maken. Maar mijn vrouw mag het niet weten of ze doet mij dood! (lacht)”
“Reus Kamiel kostte 25 000 EUR. Schrik maar niet van dat bedrag.” Paul Backaert
Iwein en Lauretta De langst bewaarde stadsreuzen dateren uit 1927. Je kunt ze nog bekijken in de carnavalsverdieping van ’t Gasthuys- stedelijk museum. Pas in 1950, ter gelegenheid van het officiële huwelijk van de Aalsterse stadsreuzen, kreeg het reuzenkoppel de naam Iwein en Lauretta toebedeeld. Iwein van Aalst was in de 12e eeuw een van de belangrijkste heren van Vlaanderen. Hij huwde Lauretta, de dochter van Diederik van de Elzas, graaf van Vlaanderen.
Matteo is met zijn 6 jaar het jongste groepslid. Zus Kiara en reuzenbaby’s Floreken en Florisken zijn ook vaste waarden in de stoet.
Reus Gustaaf De Stobbeleir Tussen 1978 en 2006 liep nog een andere reus voorop in de stoet: Gustaaf De Stobbeleir. Deze reus was echter niet van De Stopnoillekes, maar was eigendom van de Aalsterse Gilles. De Stobbeleir was schepen en een notoir carnavalist die ooit nog voorzitter was van de Gilles. Wegens zijn slechte staat werd de reus ontmanteld. Enkel de kop van de reus bleef bewaard.
15