Reisverslag Peter Schermer

Voor de herfst uit

Dag allemaal,

Hierbij in overleg met Jacquelien van Grootheest ons stukje voor in de Hoornblazer over onze reis tot nu toe. Superleuk om jullie via deze weg op de hoogte te houden met waar dat blauwe victoiretje van de E steiger zich schuil houdt.

Groeten Peter Sanne Bente en Isa, aan boord van Victoire 933 Ostara in Oeiras, nabij Lissabon

Oostenwindje onder hogerwal, vlak voor de kust. Morgen zeilen we naar Nazare. We liggen inmiddels alweer vijf dagen te wachten hier in Aveiro. De Portugezen sluiten de haveningang als de zee te hoog is. Sinds begin van deze week zorgt een laag drukgebied, ten noorden van de Azoren voor een onrustige zee terwijl het niet waait. Sterker nog, wanneer hebben we voor het laatst gezeild? Een klein stukje om Kaap Finesterre? Dat is alweer drie weken geleden. We motoren alleen nog maar. De tijd gaat snel,en we zijn flink vertraagd in ons reistempo sinds we in Spanje aan zijn gekomen. 1 September vertrokken we uit Hoorn. Na wat bootklussen in Durgerdam en Amsterdam vertrokken we uiteindelijk 10 september uit IJmuiden. Toch zeilden we 25 september de NoordSpaanse Ria de Viveiro al binnen. Het was fantastisch gegaan. De 40 jaar oude Ostara had er zin in. En wij ook. Met een erg hoog gemiddelde snelheid van 6,3 over 341 mijl scheurden we de golf van Biskaye over. Dat ging supersnel, met uitsluitend noordelijke wind. Maar nu, eenmaal keutelend langs de Spaanse en Portugeze kust doet de herfst haar intrede. Vlak na FInesterre lagen we 14 dagen stil, vanwege een onophoudelijke depressietrein. In Ria de Muros werd het schuilen en zoeken naar de haven met de meeste beschutting. Het werd Portosin, vanuit hier pakten we de bus naar het oude Santiago de Compostela. Om de herfst voor te blijven moest er na het lange wachten tempo gemaakt worden. Maar ja hoe doe je dat? Je wilt iets van het land zien, de wind is uit de

verkeerde hoek of waait niet. O ja, en een asociale groep orka’s heeft het gemunt op scheepsroeren. Jawel. Ons zeilers vernuftig stuurgerei word sinds 2 jaar, hier voor de kust door een groep zwemmende bandieten afgehapt of ze gooien hun 4 ton wegende lichaamsgewicht in de strijd om je roerkoning krom te rammen of als je echt pech hebt lekkages te veroorzaken. Om ze te mijden varen we vlak voor de kust. Een plek waar je met veel zeegang niet wilt varen en je soms slalomt om de visboeien. We vinden het lastig, een nachtje doorvaren durven we eigenlijk niet, zo tussen de visboeien. En verder buiten op zee bestaat een erg grote kans dat op een orca attack. Afgelopen week hebben we 2 attacks bij ons in de buurt mee gemaakt, via de marifoon. De laatste was 22 mijl bij ons vandaan en was zo erg dat het Franse zeiljacht Smousse, een Beneteau Oceanis, erg snel zonk. De bemanning werd gered door een Zweeds zeiljacht, kortom geduld is geboden.

Maar goed, aankomende twee dagen hebben we aflandige wind dus kan er tempo gemaakt worden. Om de herfst voor te blijven is het plan om in Cascais, een kustplaatsje vlakbij Lissabon, de boot voor te bereiden voor een grotere oversteek. We willen zon, hoge bergen, helder water! Op Porto Santo en Madeira denken we dat te gaan vinden. Zoals het er nu uitziet zouden we eind november aan de 472 mijl kunnen beginnen. Lekker in je Tshirtje met twee fokken erop over een zonnige oceaan bulderen. Sanne twijfelde nog een beetje, maar ook bij haar begint het te komen. Overigens zijn we hier niet de enigen die er zo over denken. We varen veel samen met Scandinavische boten met hetzelfde plan. Ook zijn bij sommige boten kinderen aan boord. Dat is ondanks de taalbarièrre toch elke keer leuk voor onze meiden. Bente is vier en krijgt daarnaast les onderweg, teminste, zolang Sanne haar dingen speelsgewijs uitlegt, oefent, schrijft, knutselt en het lesboek van het LOVK (landelijk onderwijs varende kinderen) uit het zicht houdt. Want: ‘Neee, school is stom! maarre, als je wat tegen me wilt zeggen, zeg het dan in het Engels. Want ik praat vandaag alleen nog maar Engels’, roept de knappe blonde wijsneus. Haar kleine krullen bollende zusje Isa daar integen trekt erg naar ons toe, lekker knuffelen, veel boekjes lezen, spelen met duplo, barbies. En keukentje spelen, heel veel mijlen keukentje spelen. Ze heeft de tijd van haar leven, zo gezellig dichtbij papa en mama en grote zus Bente. Tja eigenlijk hebben we allemaal de tijd van ons leven. We mogen dit nog 9,5 maand volhouden, vooruit dan maar.

Wil je meer van onze reis zien? Volg ons dan via Polarsteps onder de naam: Ostara Peter, Sanne Bente en Isa.

Peter Schermer Victoire 933 Ostara