HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs KlaasJan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
World Series
De Boston Red Sox winnen de World Series. Hoewel ik echt goed nadacht over een ander onderwerp, kan ik er niet omheen.
Ik durf te stellen dat elke honkballiefhebber met enorm veel plezier heeft gekeken. Het begon allemaal de verpletterende start van de Bostonians in Game 1. Game 2 was de meest neutrale game, waarin de serie weer in evenwicht werd gebracht. Het volgende duel, in St. Louis, zal altijd herinnerd worden door de bizarre ‘obstructioncall’. Zittend voor mijn tv, iets voor 5 uur ’s ochtends, kwam ik in een achtbaan vol emotie terecht. Blijdschap, angst, vreugde om vervolgens met een verdrietig gevoel mijn bed weer in te duiken.
Game 4 ging lange tijd gelijk op en werd ook beslist door een bijzonder moment. Rookie pinchrunner Kolten Wong stond enkele seconden niet op te letten bij het eerste honk. Eén van de nieuwe Bostonhelden, pitcher Koji Uehara, strafte het direct af en zorgde ermee dat de Red Sox op 31 kwamen.
Dat de strijd beslist werd in Boston was mooi voor mijn stad en haar inwoners. In de gedachte dat de spelers van de Red Sox door de dramatische gebeurtenissen eerder dit jaar (tijdens de Boston marathon) dichter naar elkaar waren toegegroeid geloof ik echter niet. De huidige selectie herbergt slechts enkele spelers met een echt Bostongevoel. Dat is geen verwijt aan de anderen, aangezien ze nou eenmaal spelen waar ze het meeste geld kunnen verdienen.
Het huidige succes is te danken aan goed management. Dat zorgt ervoor dat de Red Sox ook in de komende jaren, hopelijk zonder tragedies, een kanshebber zijn. Veel leesplezier,
Gezondheidsproblemen teis
terden vorige week twee NFL coaches. Eerst was er John Fox, coach van de Denver Broncos, die onwel werd tijdens een potje golf en nu een operatie aan zijn hartkleppen moet ondergaan. Naar verluidt zal het herstel zeker enkele weken duren, waarin defensive coördinator Jack Del Rio als interim zal fungeren. Vervolgens werd Houston Texans coach Gary Kubiak onwel tijdens de wedstrijd tegen de Indianapolis Colts. Hoewel het ook met Kubiak goed schijnt te gaan, is het nog onduidelijk of hij wedstrijden moet missen • De Miami Dolphins schorsten offensive lineman Richie Incognito voor onbepaalde tijd. Incognito speelt volgens geruchten een grote rol in de afwezigheid van collega Jonathan Martin. Laatstgenoemde verliet vorige week woedend het trainingscomplex. Hierna kwamen er meerdere verhalen naar buiten dat Martin vooral door Incognito zwaar getreiterd zou zijn. Verder zou Martin ook gedwongen zijn om mee te betalen aan reisjes waar hij zelf geen deel van uit wilde maken en zouden andere Dolphins rookies door de veteranen gebruikt worden als ‘pinauto maten’ tijdens team uitjes • De Chicago Bears bereikten overeenstemming over een eenjarig contract met defensive tackle Jay Ratliff. Ratliff speelde tot oktober voor de Dallas Cowboys, maar die namen vanwege blessureproblemen vroegtijdig afscheid van de meervoudig Pro Bowler •
Bill Russell, de man van elf rin
gen, zag in de afgelopen week een standbeeld van zichzelf onthuld worden. De Boston Celticslegen de staat nu voor eeuwig op het stadhuisplein van Boston. Russell was tussen 1956 en 1969 actief voor de Celtics, waarvan drie seizoenen als spelercoach. In die periode won de center dus elf kampioenschappen met de Boston Celtics, met recht een standbeeld waardige prestatie • Het seizoen is nog maar een paar wedstrijden oud, maar Ronny Turiaf van de Minnesota Timber wolves heeft al een serieuze blessure te pakken. Turiaf heeft een breukje in zijn elleboog. De bonkige Fransman liep de kwetsuur op in de dik gewonnen wedstrijd tegen de Oklahoma City Thunder. Minnesota, ook in het afgelopen seizoenen geteisterd door blessures, moet naast Turiaf ook Chase Budinger missen. Hoewel elk blessuregeval natuurlijk vervelend is en op zichzelf staat, zullen ze in Minnesota waarschijnlijk allang blij zijn dat spelers als Ricky Rubio en Kevin Love weer fit zijn • Vijftienduizend dollar boete voor het maken van 'obscene gebaren'. Het overkwam Andray Blatche. De power forward van de Brooklyn Nets maakte tegen het einde van de gewonnen wedstrijd tegen de Miami Heat gebaren die volgens de tuchtcommissie van de NBA (Basketball Operations) niet door de beugel konden. Wie wil weten wat Blatche precies op zijn kerfstok heeft, kan het incident terugkijken: het gebeurde in het vierde kwart, met nog 2 minuut 40 op de klok •
Sidney Crosby maakte deze
week een jonge fan blij. De acht jarige Matthew Jacko heeft een ongeneeslijke hersentumor en liet op televisie weten Crosby’s allergrootste fan te zijn. De Canadees nodigde Matthew uit voor de wedstrijd tegen de Bruins en gaf hem een rondleiding in het Consol Energy Center. Matthew mocht een stick en shirt voorzien van handtekening mee naar huis nemen • Brent Burns stond altijd bekend om zijn gigantische baard, maar de aanvaller van de San Jose Sharks heeft afscheid genomen van zijn gezichtsbeharing. Burns heeft geen haar meer op het gezicht en verdiende daarmee 23 duizend dollar voor twee goede doelen • Daniel en Henrik Sedin tekenden een nieuw contract bij de Vancouver Canucks. De contracten van de tweeling liepen na dit seizoen af. Daarna gaat een nieuw vierjarig contract in waarin beide spelers zeven miljoen dollar op jaarbasis gaan verdienen • De Columbus Blue Jackets mogen de AllStar Game van 2015 organiseren. De toewijzing is geen verrassing. De Blue Jackets mochten in 2013 de All Star Game al organiseren, maar die vond toen geen doorgang als gevolg van de lockout. Dit jaar is er geen AllStar Game vanwege de Olympische Spelen in Sotsji • Colorado Avalanche haalde het rugnummer 52 uit de roulatie. Dit nummer behoort voor eeuwig toe aan defenseman Adam Foote, die zeventien seizoenen aan de franchise verbonden was. Foote speelde 967 reguliere en 170 playoffwedstrijden voor de Avalanche en de Quebec Nordiques •
De Detroit Tigers
hebben in Brad Aus mus hun nieuwe ma nager gevonden. De aanstelling van Ausmus (44) is vrij verrassend, gezien zijn onervarenheid als coach. Ausmus leidde Israel op weg naar de World Baseball Classic en fungeerde binnen de organisatie van de San Diego Padres als assistent van de GM. Van 1993 tot 2010 was Ausmus een MLBcatcher en speelde hij voor vier teams, waaronder Detroit (1996 en 19992000) • Vorig jaar hielden de Miami Marlins een grote uitverkoop en bleef Giancarlo Stanton als enige ster over in South Beach. En als het aan GM Dan Jennings ligt, blijft Stanton ook deze winter in Miami: “Stanton zal tijdens de eerste wedstrijd in Marlins Park in het rechtsveld staan. Hij is onze ster, we bouwen om hem heen.” • Barry Zito en de San Francisco Giants nemen na zeven jaar afscheid. De beslissing niet als een verrassing. De duurbetaalde Zito won in zijn tijd bij de Giants twee ringen, maar zijn record van 63 80 en een verdiende puntengemidde lde van 4.62 lieten veel te wensen over • Some things never change: Derek Jeter blijft een New York Yankee. Na een seizoen vol blessureleed beloonden de Bronx Bombers hun veteraan met een eenjarig contract ter waarde van twaalf miljoen dollar •
Na een zware onderhandelingen
kwam na een teleurstellend jaar bij de Los kwamen David Ortiz en general manager Angeles Dodgers, Mike Napoli mocht zijn waarde opkrikken, reservecatcher David Ben Cherington er in januari uit: de 37 jarige aangewezen slagman casht veertien Ross wilde wel eens wat anders dan de Atlanta Braves, reliever Koji Uehara had miljoen dollar in een opbouwseizoen in slechts de taak wat innings te vullen in de Beantown. Niet langer zou Cherington bullpen en Johnny Gomes was een leuke dikke cheques neerleggen voor spelers, zoals in de seizoenen daarvoor gedaan was platoon guy. voor de in juli vorig jaar weggestuurde een grote uitgaven op de free agent Adrian Gonzalez, Carl Crawford en Josh markt. Geen verrassende ruil zoals in Beckett. Toronto, waar José Reyes en Josh John son werden gehaald. Of zoals in New York, Een nieuw tijdperk brak aan voor Red waar Kevin Youkilis als opvallende free Soxspelers en fans. Een tijd van agent kwam. Nee, er werd gekozen voor soberheid, een tijd van pas op de plaats. kleine puzzelstukjes. Wachten tot het Ogenschijnlijk nietszeggende deals diepe farm system klaar was voor een werden rondgemaakt: Shane Victorino nieuwe poging de playoffs te halen.
G
Met mannen als de Nederlander Xander Bogaerts en de pitchers Alan Webster en Rubby de la Rosa, die in de inmiddels beroemde/beruchte Gonzalez/Beckett/ Crawfordruil van Los Angeles naar Boston overkwamen.
Stabiel
Oke, het seizoen begon goed in New York, tegen de gehavende Yankees. En er wer den meer series gewonnen. Jon Lester bleef fit en Clay Buchholz en de veraf schuwde John Lackey voor een lange tijd ook. Ze wonnen wedstrijden, in tegen stelling tot de jaren ervoor. Maar was dat vol te houden? De Tampa Bay Rays met hun diepe pitching en Baltimore Orioles
met Chris 'crush' Davis wonnen immers ook hun wedstrijden en hadden het jaar daarvoor bewezen wel degelijk over een lange adem te beschikken?
Vele volgers dachten in deze fase nog een team te zien dat enkel een goede serie neerzette, geïnspireerd door hun nieuwe manager en voormalig pitching coach John Farrell. In juli gaf het team echter zelf het teken er vol voor te gaan. De Red Sox stuurden hun verdedigend uitstekende korte stop José Iglesias naar Detroit in een ruil met drie teams, waaraan zijzelf werper Jake Peavy van de Chicago White Sox overhielden.
In augustus is het wel duidelijk: de Red Sox
zouden de playoffs halen. Even werd nog teruggedacht aan de historische implosie van 2011, toen ze in september een gigantische voorsprong weggaven, maar dat scenario was dit jaar nooit realistisch. Sterker nog, ze gingen als beste team in de American League de playoffs in. De oude David Ortiz en de inwisselbare Victorino, Ross, Gomes, Napoli en Uehara speelden toch best aardig voor een bij elkaar geraapt zooitje.
Teamspelers
Boston Strong bleven de Red Sox het hele seizoen. Zonder echte sterren, maar met spelers die waarde toevoegden aan het team. Een ijzersterk verdedigende korte stop (Stephen Drew), een complementair duo in het linksveld (Gomes/Daniel Nava), een jonge Arubaan die steeds meer speeltijd opeiste op het derde honk (Bogaerts) en Ross als persoonlijke catcher van de herrezen Jon Lester. Het klikte. En dan de baarden. Die vreselijke baarden.
Bijgeloof is alom aanwezig in baseball en
de Red Sox besloten daar uiting aan te geven door allemaal hun baard te laten staan. Napoli had zich sinds spring training al niet meer geschoren en de rest deed vrolijk mee.
Naseizoen
De Tampa Bay Rays zijn in de laatste jaren de nemesis van de Red Sox en het was passend geweest als de mannen van Joe Maddon het sprookje direct in de ALDS in een tragedie veranderden. Maar dat gebeurde niet. David Price werd verrassend simpel opzij gezet en ook in de andere wedstrijden hadden de Red Sox weinig moeite met de Rays.
In de ALCS zorgden de Detroit Tigers voor
iets meer weerstand. Met een 10 achter stand in de serie liet Max Scherzer zien waarom hij de American League Cy Young Award gaat winnen – hij gooide dertien keer drie slag in zeven innings. Maar het blijkt onvoldoende. David Ortiz sloeg namelijk de homerun die iedereen zich kan herinneren.
Daar
stond hij dan. Midden in de kleedkamer van de Boston Red Sox. Een lullig baardje vergeleken met de rest van zijn teamgenoten, terwijl David Ortiz de kleedkamer verander de in een zwembad door een grote gouden fles champagne leeg te gooien. “Een lang maar fantastisch seizoen”, zei Xander Bogaerts na het winnen van de World Series. “Het begon voor mij in Taiwan en Japan met de World Baseball Classic en nu sta ik hier eind oktober met de trofee.” De 21jarige Bogaerts kon het alle maal nog niet beseffen. Van DoubleA tot startende derde honkman in de belangrijkste honkbalserie van de wereld. Hij ging 5uit21 tegen de St. Louis Cardinals, en hij maakte vooral indruk met zijn rust aan slag. Zo verdiende hij in de ALCS al twee keer een vrije loop tegen Cy Young Awardkandidaat Max Scherzer. “Als een jonge speler wil je alleen maar slaan, slaan en slaan. Maar na zoveel wedstrijden weet ik beter op welke ballen ik moet slaan.”
En
dat is ook teamgenoot Jacoby Ellbury niet ontgaan. Hij was het die in 2007 halverwege het seizoen werd opgeroepen en vervolgens in de World Series speelde. “Great job. Ondanks dat hij in het diepe werd gegooid, had hij voor ons enkele belangrijke slagbeurten. Hij is erg volwassen.” Nu wacht voor Bogaerts een terug keer naar ‘zijn’ Aruba. “Het is een gekkenhuis daar. Het eerste wat ik in Aruba ga doen? Naar het strand natuurlijk.” (Marco Post)
Tweede honkman Dustin Pedroia: “Je wilt altijd in het bijzijn van je eigen fans winnen. Dat was al zo lang niet gebeurd. Het was heel speciaal. Dit hele jaar, de manier waarop het eindigde, de manier waarop we terugkwamen in sommige wedstrijden, het is ongelooflijk als je er over nadenkt.”
Manager John Farrell: “Dit team heeft een plaats in de geschiedenis. Ik denk dat naarmate het jaar vorderde, de fans echt de manier waarop wij speelden gingen waarderen. Zij zagen dat er een verbinding was tussen iedereen in een Red Soxuniform en dat zij zich daarmee konden identificeren. Ik weet dat onze spelers excelleren dankzij de energie die onze fans creëren. En dat het dan allemaal in een titel resulteert is heel bijzonder.”
Pitcher John Lackey: “Het is zo'n fantastische groep. En dat zie je terug op het veld. We geven echt om elkaar, we kunnen het goed met elkaar vinden en houden ervan om met deze groep te strijden. Dat eindigde met heel veel overwinningen.”
Eerste honkman Mike Napoli: “I love it here, I want to stay! De manier waarop deze organisatie voor mij heeft gezorgd is ongelooflijk. Als de tijd rijp is gaan we de contractonderhandelingen in. Ik hoop hier te kunnen blijven.”
Korte stop Stephen Drew: “Ik weet dat Fenway Park een magische plek is. Het was een fantastisch jaar. Wetende dat mijn broer (J.D. Drew in 2007) hier hetzelfde heeft gepresteerd is geweldig.”
General manager Ben Cherington: “Er komen nieuwe jongens aan. We hebben veel goede spelers die hier ook volgend jaar weer zullen zijn en een groot deel gaan uitmaken van de groep. We zijn nu in een goede positie. Wij denken dat we veel sterktes hebben, maar we weten dat we ook beter moeten worden. Je kunt nooit stoppen met beter worden.”
New England Patriots eigenaar Robert Kraft: “Felicitaties aan de Boston Red Sox voor het winnen van de 2013 World Series. Sox, beards and rings... it's a STRONG look.”
Bill Simmons via Twitter (@BillSimmons): “Three titles when I never thought I'd see one. Thanks to the 2013 Red Sox and thanks to tonight's crowd – FANTASTIC.”
Gordon Edes, op ESPN.com: “Cherington en zijn baseballstaf deden de rest: het transformeren van een ontevreden clubhuis naar een bastion van sterkte, dat eigenaar Larry Lucchino een 'band of brothers' noemde. Veel spelers die recente littekens van teleurstelling droegen en hun waarde wilden tonen.”
Waarbij Torii Hunter zijn lichaam opoffert om de bal in de Boston bullpen te kunnen vangen en het hem niet lukt. Waarbij de 'Fenway cop' met twee armen in de lucht juicht na opnieuw een clutch homerun voor Ortiz; de benen omhoog van Hunter.
Het seizoen werd tijdens die wedstrijd
beslist. De Red Sox, de baarden, Boston Strong, het vriendenteam, het team dat het jaar ervoor nog kansloos laatste eindigde in de American League East, het team dat in een opbouwjaar zat. Die Red Sox zijn op weg naar de titel, iedereen voelde het op dat moment al.
carrière) met geladen honken in de zeven de inning bij een 21 voorsprong niet werd vervangen door een pinch hitter. Game 6, waarin Cardinals manager Mike Matheny besloot eindelijk genoeg te hebben van Ortiz en hem vier keer met vier wijd de honken op te sturen, boden de Cardinals amper weerstand tegen John Lackey.
World Series
En zo begon het foutenfestival die de World Series dit jaar waren. Cardinals korte stop Pete Kozma had meer glijmiddel in zijn handschoen dan de receivers van de New England Patriots, Craig Breslow vergooide Game 2 voor de Red Sox, Jarrod Saltalamacchia deed dat in Game 3 (een wedstrijd waarin reliever
Brandon Workman voor de Red Sox sloeg in de negende inning – niemand weet waarom) en eindigde met de bizarre, evenwel terechte, obstructiebeslissing.
In de vierde wedstrijd had pinch runner
Kolton Wong butterlegs en werd hij met twee punten verschil en twee uit in de negende inning en niemand minder dan Carlos Beltrán aan slag uitgegooid op het eerste honk door Uehara. In Game 5 versloeg Jon Lester opnieuw de teleurstellende Adam Wainwright ondanks dat Lester (0for31 in zijn
En toen de laatste pitch. Uehara versus Matt Carpenter. Drie slag. The Red Sox are world champions en David Ortiz meest waardevolle speler.
Terecht
David Ortiz was de terechte MVP. In de re cente historie wist niemand zo zijn stempel te drukken op de World Series als hij. Elf uit zestien voor een .688 slaggemiddelde, acht vrije lopen, twee homeruns, zes binnengeslagen punten en maar één keer drie slag. En het is dat Ortiz zo goed was, want anders was Lester MVP geworden. Twee overwinningen, een miniscuul verdiende puntengemiddelde van 0.59 en vijftien keer drie slag in evenveel innings.
Een onwerkelijk seizoen in Boston.
Ongelooflijk, maar terecht – de tactiek van Cherington werkte. Als de GM de groep een beetje bij elkaar kan houden en meer 'niets zeggende' deals maakt, is het niet ondenk baar dat de Sox nog een tijdje aan de top blijven. De Minor Leagueteams van de Red Sox zitten vol met talent en deze groep lijkt hongerig te zijn voor meer prijzen. Drie titels in tien jaar tijd, drie titels met David Ortiz als aangewezen slagman. Big Papi effende de weg voor de victorie van een vriendenteam. •
Winterslaap?
Honkbalfans over de hele wereld
verachten de winter. Er worden immers geen wedstrijden gespeeld en je verschuift je aandacht vanzelf een beetje naar sporten als voetbal, American football, basketbal en ijshockey. Je hoeft je echter zeker niet te vervelen. De tijd tussen de laatste wedstrijd van de World Series en de jaarwisseling behoort tot de leukste en spannendste periodes van het jaar. In die twee maanden kan een kampioensteam in elkaar gezet worden. Kijk maar naar de Red Sox van vorig jaar:
5 november: Red Sox resign DH David Ortiz 14 november: Red Sox sign C David Ross 1 december: Red Sox sign OF Jonny Gomes 13 december: Red Sox sign OF Shane Victorino 18 december: Red Sox sign RP Koji Uehara 19 december: Red Sox sign SP Ryan Dempster 26 december: Red Sox sign SS Stephen Drew 22 januari: Red Sox sign 1B Mike Napoli
Dit is natuurlijk een ideaal voorbeeld,
want niet elk team trekt in een winter zoveel free agents aan die onverwacht stuk voor stuk een grote bijdrage leveren aan de titel, maar toch. We zagen het in 2009 ook al bij de Yankees, die in CC Sabathia, A.J. Burnett en Mark Teixeira de drie grootste free agents aantrokken en zo later de titel pakten.
Of jouw team nu een heleboel free agents nodigheeft of alleen de finishing touches moet aanpassen, de komende maanden zijn spannend. Op SportAmerika.nl hebben we vast een voorproefje geplaatst met de Top 30 free agents. Neem snel een kijkje! •
Seb Visser.
Adam en Tom
In Kerkrade staarde ik anderhalve week geleden twee uur voor de aftrap van Roda
JCPSV naar het veld. Daar stond een klein, mager, iel mannetje ongemakkelijk en nonchalant te lachen met wat ploeggenoten. Hij had een petje achterstevoren op zijn hoofd en speelde met zijn iPhone. Soms moet je iets meer in de verte kijken om de werkelijkheid te zien. Ik keek dieper. Daar zag ik een onzekere jongeman die net zijn tienerjaren achter zich had gelaten en nu een beetje in de knoop zat met zichzelf.
Adam Maher retweette nog geen klein half uur eerder een bericht van een PSV supporter waarin Ola Toivonen een eikel werd genoemd. Niet veel later had de jonge middenvelder al spijt en verwijderde het op internet rondzwevende bericht. Té laat. Pers, trainer en medespelers hadden het gelezen. Het leed was geschied. Na afloop kondigde de baas bij de Einhovenaren, Phillip Cocu, aan dat dit niet de bedoeling was van een teamproces. Een goed gesprek met Maher zou een dag later volgen.
Er zit iets goeds aan de retweet van Adam Maher. Wie goed kijkt ziet een winnaar. Het grote talent, geboren in Marokko maar opgegroeid in Diemen, baalt als een stekker. Jarenlang was hij bij AZ de man waar alles om draaide, maakte een miljoenentransfer naar PSV en nu blijkt roem ineens vergankelijk. Adam Maher is een wisselspeler.
Iedere topsporter hoort doodziek te zijn van verliezen. Voor een voetballer is op de bank zitten een nederlaag. Het is dus goed dat Adam Maher boos is. Héél erg goed. Hij kan mij niet boos genoeg zijn. Maar nu de volgende stap: de woede omzetten in een prestatie. Turn the anger into your friend, zou zomaar een tweet van Adam Maher kunnen zijn. Hij blinkt op Twitter namelijk vooral uit in nietszeggende wijsheden voor een jongen die nauwelijks van het leven heeft geproefd. Dat kan namelijk nog niet als je net twintig jaar bent. Deze vieze wisseldrank past ook wat dat betreft prima. Tom Brady stond voor lul toen hij op het punt stond de NFL te betreden als quarterback. Er waren maar weinig coaches die geloofden dat het iets kon worden met de slungel uit Californië. Toen de clubs uit de NFL tijdens de jaarlijkse draft spelers uit college op mochten pikken, werd Tom Brady gekozen als 199ste. Laat dat getal even op je inwerken. Denk terug aan het schoolplein of aan gym vroeger. Iedereen die wel eens als allerlaatste werd gekozen weet hoe dat voelt. Als een verschrikkelijke vernedering.
Tom Brady maakte een keuze. Hij maakte van de vernedering en kwaadheid zijn
grote drijfveer. Brady nam zich voor elke dag te denken aan het moment dat hij diep op zijn ziel werd getrapt en begon een wedstrijd met het leven. Dat duel leverde hem tot nu toe drie Super Bowlzeges op, een megastoot van een vriendin en respect van velen. Onlangs liet Brady weten nog altijd, als het even tegenzit, terug te denken aan het getal 199. Om daarna als een sportieve Hulk te exploderen.
Ik hoop dat Adam Maher hetzelfde kan opbrengen als Tom Brady. Hij heeft misschien op zijn vakgebied wel net zoveel talent. Maar dat is niet genoeg. Beste Adam, vergeet de woede niet, maar maak er iets moois van. En tweet over tien jaar al je titels. Ik hoop dat 140 tekens niet genoeg zullen zijn. •
Hoewel alle journalisten gelijk zijn
tijdens de NBA Global Games in Manchester, is Keith net iets meer gelijk dan de andere. Vlak voor en na trainingen spreekt hij exclusief met spelers en coach. Overijverige beveiligingsmensen houden de overige hongerige journalisten op afstand. Waarom weten ze zelf ook niet, het is ze opgedragen.
Als journalist voor de Philly Inquirer mist Pompey geen moment van wat de Sixers dit jaar uitspoken. Het is een interessant jaar voor beide partijen. Hij vervult deze rol pas voor het eerste jaar, na vele jaren universiteitsfootball en –basketball van Temple. Af en toe mocht hij aan het grote werk bij de Sixers ruiken. Sinds deze zomer is hij de officiële Sixerscorrespon dent voor de Amerikaanse krant en reist hij het team overal achterna. Nu de Sixers, die na enkele aardige seizoenen dit seizoen waarschijnlijk nooit de onderste regionen van de oostelijke competitie ontstijgen. Des te meer schrijfvoer voor een journalist. Herstructureren
“De Sixers hebben maar één doel dit jaar”, zegt Pompey na de open training van het team. “Laatste eindigen. Het team van dit jaar is dusdanig geformeerd dat die opdracht niet heel moeilijk gaat zijn. Zeg zelf: er zitten maar zes volwaardige NBAspelers in dit team. De rest is nieuwkomer of heeft slechts een handvol wedstrijden gespeeld. Daarnaast lopen, op drie na, alle contracten komende zomer af. Echter, een jaar kan enorm lang duren als je vermoedelijk weinig wedstrijden wint.”
Weinig optimisme voor het team dus. Realistisch gezien heeft hij
natuurlijk gelijk. De zelfbenoemde NBA kenners gokken er zelfs op dat de Sixers kanshebber zijn om het slechtste seizoen in de NBA ooit neer te zetten. Dat twijfel achtige record hebben de Sixers al in han den. In 1972/1973 behaalde het team slechts negen overwinningen in 82 wedstrijden.
Het motto van herbouwende club uit Philadelphia luidt: ‘Together we build.’ Oftewel, de club is drastisch aan het veranderen. Afgelopen zomer vertrok All Star point guard Jrue Holiday in ruil voor de
geblesseerde nieuwkomer Nerlens Noel en een speler uit de NBA Draft voor volgend jaar. Zelf kozen de Sixers als elfde voor point guard Michael CarterWilliams (MCW) afgelopen zomer. Ook kwam er in Brett Brown een nieuwe hoofdcoach, eveneens een nieuweling. Met Noel en MCW zijn meteen twee van de drie spelers met een doorlopend contract genoemd. Ook Thaddeus Young staat langer onder contract. Sterspeler Evan Turner is komende zomer vrij om te tekenen waar hij wil. De overige spelers bezitten een niet gegarandeerd contract of de club heeft de keuze om voortijdig contracten te beëindigen door middel van de team optionclausule.
hebben ze geleerd hier. Dat nooit meer. Het wordt zwaar voor de fans dit jaar. Ik merk ook meteen dat het enthousiasme weg is op de tribune. De verkoop van seizoens kaarten valt logischerwijs enorm tegen. Nerlens Noel is een speler waarvoor je naar het stadion komt, maar hij gaat zeer waarschijnlijk het gehele jaar niet spelen.”
Toekomst
“Komende zomer gaat hysterisch worden”, zegt Pompey. “Verschillende teams zullen na het AllStar Weekend gaan bekijken of ze nog als laatste kunnen eindigen. De talentenklas van volgend jaar is dermate goed, dat miljoenenorganisaties dat wel aandurven. De Sixers hebben voor volgend jaar minstens vijftig miljoen te besteden aan nieuwe spelers en zullen ongetwijfeld een ster willen binnenhalen. Een fitte dit keer. Andrew Bynum verdiende een godsvermogen, maar speelde geen wedstrijd vorig seizoen. Van die fout
Pompey deed deze uitspraak ruim twee
weken voordat de bevestiging van coach Brown kwam. Noel is revaliderende van een (tweede) zware knieoperaties en krijgt de zogenaamde Derrick Roseaanpak: doe rustig aan en laat je door niemand iets wijs maken. Pompey: “Het heeft ook geen zin om hem te overhaasten. Met hem maak je
meer kans op overwinningen. Dat is nu net wat de hoge meneren niet willen. Voor de spelers in het team is het enorm moeilijk en dat gaat logischerwijs frustraties opleveren. Kijk naar Evan Turner en Thaddeus Young. Dat zijn twee tot op het bot gemotiveerde spelers die het haten om te verliezen. Hoe gaan zij straks om met al die nederlagen? Zij weten in welke situatie ze terecht zijn gekomen. Nu praten ze nog alsof ze veel wedstrijden gaan winnen. Echter, ik ben benieuwd hoe de sfeer in februari is, als de verwachtingen uit blijken te komen.”
Integriteit
Als Pompey na de training wacht om met enkele nieuwkomers te spreken, krijgt hij een aantal keer een schouderklopje en knipoog van langslopende Sixersspelers. De band tussen hem en de spelers oogt soms wat familiair. Toch wil hij elke twijfel over zijn integriteit wegnemen. “Ik ben geen fan van dit team. Ik ben er
om te observeren en analyseren. Dat schrijf ik op. Als het slecht is, dan is het simpelweg slecht. Tijdens de eerste open training tijdens het trainingskamp zaten ik en een aantal andere journalisten naar een onderling partijtje te kijken. De vermoedelijke starters werden compleet kapot gespeeld door de reserves. Dat schrijf ik dan gewoon op, ook al zijn bepaalde spelers daar natuurlijk niet blij mee. Toch moet het opgeschreven worden. Ik kan wel een Sixersbril opzetten en alles de hemel in prijzen,
Als je openingswedstrijd
tegen de regerend kampioen Miami Heat is, zijn de verwachtingen niet groots. Daarnaast zitten de verantwoordelijke mensen van de Philadelphia 76ers niet eens op zeges te wachten. Wat doe je dan? De kwalitatief zwakke Sixers maken uitstekend gebruik van de onderschatting van alles en iedereen en slepen er een miraculeuze zege uit tegen de beoogd kampioen. Point guard Michael Carter Williams steelt bij zijn debuut na twintig seconden de bal en een dunkt hem binnen. De avond zou alleen maar mooier worden. De Sixers staan na vijf minuten met 190 (!) voor en schieten hun eerste elf schoten allemaal raak. Zonder Dwyane Wade –Heat dacht het zonder hem makkelijk te kunnen klaren heeft Miami niets te vertellen. Na de pikstart nemen LeBron James en co het initiatief in handen. De achterstand is bij rust al gedecimeerd tot twee punten achterstand. In de tweede helft komt de kampioen langszij en loopt zelfs uit. Totdat MCW weer opstaat. Met een onwaarschijnlijk aantal van 22 punten, 12 assists, 7 rebounds en 9 steals speelt hij de meest indrukwekkende debuutwedstrijd in de NBA geschiedenis. Eigenhandig draait hij de rollen om en sleept er een 114110 zege uit voor de beoogde schlemielen van de NBA. Zo dien je critici en pessimistische Sixers bestuurders van repliek.
maar dan kijkt men mij ook raar aan als vervolgens de resultaten het tegendeel bewijzen.”
Op de website van zijn krant schrijft Pompey elke dag een aantal berichten. De laatste weken is hij vooral bezig met de jongens zonder gegarandeerd contract. Welke spelers mogen bij het team blijven en krijgen een kans om deel uit te maken van de slechtste selectie in de NBA? Pompey geniet van dat proces: “Jongens die vechten voor een unieke kans en tegelijk weten dat ze er vermoedelijk slechts voor een jaar zijn. Nu nog ver weg van het grote geld en succes. Wie weet wat er ontstaat. Dat is mooi om van dichtbij mee te maken en dat probeer ik zo goed mogelijk op te schrijven.”
Aan de onvermijdelijke vraag ontkomt
hij niet: was Pompey in zijn jonge jaren fan van de Sixers? Fluisterend: “Als je het niet tegen mijn werkgever zegt, wil ik wel eerlijk antwoord geven. De Knicks waren mijn favorieten. Ik ging natuurlijk wel eens naar wedstrijden van de Sixers met mijn vader in de tijd van Julius ‘Dr. J’ Erving. Heerlijke tijd was dat. Echt fan? Nee, ik was een Knickerbocker. Dat werd begin jaren negentig alleen maar meer door het spel van Patrick Ewing en John Starks.”
Prikkelen
Tijdens de afsluitende persconferentie na de spannende wedstrijd van de Sixers tegen Oklahoma City Thunder vraagt Pompey aan coach Brown: “De club doet er alles aan om in de onderste regionen te eindigen, maar jouw enthousiaste jongens hebben blijkbaar die boodschap niet goed ontvangen.” Brown geeft uiteraard een diplomatiek antwoord, wat kan hij anders? “Een beetje prikkelen mag”, zegt Pompey na afloop. “Als organisatie ga je natuurlijk naar buiten toe niet openlijk toegeven dat het je doel is om als laatste te eindigen. Dat gaat tegen de natuur van spelers en coach in. Het levert ongetwijfeld nog hachelijke momenten op. Dan ben ik daar om de mensen daarvan op de hoogte te houden.” •
Derrick Rose is terug Twee mannen wonnen de afgelopen vijf jaar de prijs voor meest waardevolle speler. LeBron James vier keer, Derrick Rose één keer. Als het aan het management van de Chicago Bulls had gelegen, waren de twee in 2010 teamgenoten geworden. Een charmeoffensief ten spijt, koos James er voor om zijn talent naar South Beach te verhuizen.
Het seizoen dat volgde op die beslissing stond in het teken van een niet te stoppen Derrick Rose. De Bulls waren goed, maar dat Rose hen naar 62 gewonnen wedstrijden in het reguliere seizoen zou leiden, had niemand verwacht. En zo stonden James en Rose op 26 mei 2011 tegenover elkaar in de vijfde en beslissende wedstrijd van de finale van de Western Conference. Vorige week stonden ze weer samen op de vloer. In Miami waren alle ogen gericht op James en Rose. Ook deze wedstrijd werd gewonnen door de Heat en Rose moest overduidelijk nog wennen aan het spel. Hij was nog niet dezelfde speler die in april 2012 geblesseerd de NBA verliet.
Niet alleen de speler, maar ook de persoon
Derrick Rose is een ander dan in zijn eerste basketballeven. Het seizoen 2010/2011 maakte van Rose een superster, maar anders dan de meeste basketbalsterren was Rose ingetogen en bescheiden. Nu niet meer. De kritiek tijdens zijn afwezigheid heeft hem veranderd. Hij noemt zichzelf zonder blik ken of blozen de beste speler in de NBA.
Derrick Rose is terug, in een compleet vernieuwde versie en met een duidelijk doel. Die conferencefinale uit 2011 verdient een herhaling. •
Eva Gerritse.
Zou McCarron wak
ker liggen van het ontbreken van een Heisman Trophy met al die nationale titels waar hij aan bijdroeg? Waar schijnlijk niet, maar het ontbreekt McCarron tevens aan buzz bij NFL teams en dat gaat hem een plek in de eerste ronde van de draft kosten.
Er is weinig aan te merken op het spel van McCarron, maar in een team zo sterk als de Alabama Crimson Tide is het voor een college football QB lastiger om op te vallen. Een sterke quarterback kan zijn klasse tegen mindere teams tonen, maar in een divers team als Alabama is dat niet zo nodig. Dat betekent echter niet dat teams geen aandacht schenken aan de volwassen McCarron, die tot de meest ervaren en succesvolle QBs op de lijst behoort. Die ervaring, zorgvuldig opgebouwd onder de vleugels van coach Nick Saban, is behoorlijk onbetaalbaar.
McCarron weet wat het is om onder grote druk te presteren, hij is een geliefd karakter met de juiste instelling, maar de pijnlijke analyse door ESPN over McCarron’s kwaliteiten – die door McCarrons veelbesproken liefje Katherine Webb opvallend werd bekritiseerd op Twitter – was wel raak. McCarron is teveel een game manager en brengt, waarschijnlijk, te weinig kwaliteiten als game changer om op het hoogste niveau succesvol te worden.
Mettenberger is een vechter.
Ooit werd hij als geliefde recruit naar de University of Georgia gehaald, maar na een serieus incident in een bar – hij beken de schuld in een aanrandings zaak werd hij door de Bulldogs weggestuurd. Hij speelde daarom enkele jaren geleden plotseling een seizoen voor een vrij nietszeggend community college in Kansas, maar vond zijn weg terug naar de spotlight. Zelf zei Mettenberger over de kwestie dat hij hoopte dat iedereen zijn verle den zou kunnen verge ven en zijn toekomst zou omarmen.
Dat laatste is voor liefhebbers van American football geen enkel probleem gebleken. Hij is boomlang, ijzersterk en opvallend constant. Een paar matige optredens in de afgelopen weken doen geen afbreuk aan zijn imago als speler. Zijn efficiëntie als passer behoort tot de beste in de SEC en ondanks dat Mettenberger geen uniek talent is, maken zijn dynamiek en zijn bouw hem interessant voor NFLteams die zich een gok kunnen veroorloven.
Het voordeel dat Mettenberger
tevens heeft, is zijn ervaring in het pro style spel van LSU. Die ervaring geeft hem een streepje voor op vergelijkbaar talent uit zwaardere conferences.
Connor
Shaw is een man die kansen grijpt als die hem worden geboden. Zijn voorganger bij de Gamecocks werd na twijfels een wedstrijd op de bank gehouden en Shaw gooide zich spontaan een weg naar SEC Offensive Player of the Week. Exit Stephen Garcia, enter Connor Shaw.
Maar dat was vorig jaar en dit jaar hebben de Gamecocks, steeds weer onder aanvoering van Shaw, een paar fikse wedstrijden laten liggen. Dat doet aan het talent van de soms angstaanjagend ogende Shaw – kale kop, priemende ogen, fantastische gameface – echter niets af, want zijn passing en rushing zijn beide uitstekend en hij heeft de voorheen wisselvallige ‘Cocks naar een berg aan overwinningen geleid.
Zijn kansen op de Heisman Trophy
zijn echter klein. Dat heeft onder meer te maken met het ietwat teleurstellende seizoen dat zijn ploeg speelt, maar ook met het feit dat anderen alles dat Shaw doet, net iets beter kunnen doen. Dat betekent geenszins dat Shaw nooit een plek in de NFL zal vinden. Hij is boven alles een uitstekend atleet en het perfecte project voor een team dat op de langere termijn mee wil liften op het succes van dualthreat quarterbacks.
Bryce wie? Bryce Petty!
Even was Tajh Boyd
Petty had de luxe – en soms het probleem – om bij de Baylor Bears over de schouder mee te kunnen kijken van eerst Robert Griffin III en daarna Nick Florence. Dat hij RGIII als freshman niet uit de basis is kon spelen is geen schande, maar Petty had pech dat Florence – die niet gedraft werd en soms teleurstelde – nooit slecht genoeg was om over vervanging te praten.
“Ik speelde gewoon niet op de top van mijn kunnen,” analyseerde Boyd, die geen excuses had voor ’n wedstrijd waarin hij slechts één touchdown, maar twee interceptions gooide en zijn fumble tot een touchdown leidde. De pers schreef Boyd af voor de trofee en niet alleen omdat hij zelf teleurstelde, maar omdat zijn tegenstander – zometeen onze nummer één – juist wel schitterde.
Hij is nog niet bepaald een household name in het college football, maar wie de rankings er momenteel op naslaat, kan niet langer om het herboren Baylor heen. Die opkomst heeft de ploeg mede te danken aan Bryce Petty, die slechts op weinig voorseizoenslijstjes prijkte, maar inmiddels door ESPN wordt aangeduid als een verrassende outsider voor de Heisman Trophy.
de absolute favoriet om de Heisman Trophy dit jaar in ontvangst te nemen, maar een paar karige prestaties in belangrijke wedstrijden later lijkt de overtuiging rond Boyd serieus afgenomen. Jammer voor de zelfbewuste Boyd, die vooral na de wedstrijd tegen Florida State moest bekennen dat hij niet goed genoeg was.
Boyd is echter wel degelijk een talent
met een toekomst in de sport. Hij heeft een goede arm, neemt bij play fakes vaak zeer goede beslissingen en vooral in de redzone is hij de rust zelve. Daar doet één belangrijk verlies niets aan af en Boyd maakt nog altijd kans om vrij hoog gedraft te worden.
Na drie jaar als backup kreeg Petty
dit jaar de kans om zelf te schitteren en net als Shaw heeft Petty zijn kans met beide handen gegrepen. Een kans die met hoge verwachtingen kwam: “Niet minder dan Robert, niet minder dan Nick, we moeten ijzersterk blijven op deze positie,” zei zijn coach Art Briles aan het begin van het jaar. Afgaande op de huidige positie van Petty en de Bears lijkt de boodschap aangekomen.
Oh, Johnny
Football, waarom nou toch? Zo ben je het lievelingetje van iedereen, zo kan een deel van je fans je bloed wel drin ken en vragen teams zich af of je de druk mentaal wel aankan. Manziel kende een roerige zomer in College Station, Texas en was de spil in een veelbesproken NCAAonderzoek naar illegale betalingen. Hij kwam er vanaf met een lachwekkende één wedstrijd helft schorsing, maar de twijfels waren gezaaid en hij is nog niet de oude.
Die terugval is een teleurstelling, want de eerste freshman die met de Heisman Trophy aan de haal gaat zou zijn potentie week in, week uit moeten kunnen vergroten. Nu is Manziel nog altijd één van de sterren van het college football en een plek in de eerste ronde van de draft is vrijwel gegarandeerd, maar zijn route naar het succes is niet zo glorieus als vooraf werd gehoopt.
Manziel is ondanks alles nog
altijd de dualthreat quarterback waar veel teams al een tijdje naar op zoek zijn. Hij past qua talent perfect in de mal voor de QB van de toekomst, maar zijn onvolwassen gedrag – zelfs na de schorsing – blijft zorgelijk. Het zal Johnny Football waarschijnlijk een tweede Heisman Trophy gekost hebben en misschien ook wel zijn plek als nummer één draftkeuze.
Als je nog 'n
plekje kunt vinden op de Famous Jameis Bandwagon – voor wie twijfelt over de uitspraak van Jameis: famous en Jameis rijmen – is het hoog tijd om die kans te grijpen. Winston is een wonderkind, een supertalent en qua karakter is hij de antiJohnny Football. Een verstan dige knul met veel zelfspot en het sportieve talent om de wereld by storm te veroveren. Winston liet in eerste instantie in training camp een niet te missen indruk achter, maar wat hij in de echte wedstrijden liet zien ontsteeg alle verwachtingen. Zijn prestaties in de directe confrontatie met Clemson en Heismanrivaal Tajh Boyd (444 yards passing, 3 TDs, slechts 1 INT) waren onvoorstelbaar en de highlight reel uit andere duels kent amper nog een einde. Als je denkt dat Jameis een sack niet meer kan ontwijken, doet ie ’t toch, als er niemand vrijloopt, rusht hij iedereen voorbij en het kleinste gaatje is genoeg om zijn receivers keer op keer weer te vinden.
Het is voor spelers als Bridgewater en
Mariota een zegen dat Winston als freshman nog zeker één jaar in het college football moet blijven, want als we verhalen uit de Amerikaanse media moeten geloven zeggen scouts uit de NFL dat ie ook nu, als freshman, best nog wel eens de #1 overall pick had kunnen zijn.
En dan te bedenken dat Winston in de tussentijd ook nog met veel succes uitkomt voor het honkbalteam van de Seminoles, waar hij ook door MLB scouts wordt bekeken en geprezen. “Hij zou een eersterondekeuze kunnen zijn in beide sporten,” zei een rivaliserende coach. Famous Jameis is een speler die je echt niet langer mag missen.
Hoewel Teddy
dit seizoen geduchte concurrentie heeft om de Heisman Trophy, is hij zeker weten hard op weg naar een stek in de NFL. Bridgewater is al drie jaar fenome naal als spelverdeler voor de Louisville Cardinals, die hem als freshman starter maakten en sindsdien ongekende suc cessen behaalden. Hoogtepunt was zon der meer hun BCSplek afgelopen seizoen. Even was er sprake van dat Bridgewater afgelopen jaar het college football al vaarwel zou zeggen, in de hoop hoog gedraft te worden – hij was kanshebber om als eerste QB te gaan – maar de winst op de Florida Gators in de Sugar Bowl smaakte naar meer en Bridgewater voelde terecht aan dat hij zijn draft stock nog zou kunnen verbeteren.
Vooralsnog speelt hij
opnieuw een heel goed seizoen. Meer dan zeventig procent van zijn passes komt aan, zijn runs zijn effectiever dan voorheen en hij is hard op weg om meer TDs te gooien dan hij in eerdere jaren deed. Bridgewater moet de Heisman Trophy mogelijk aan een ander laten, maar een aantal NFL teams azen op hem en hem alleen.
Er zijn maar weinig
offenses in ’t football die zo imposant zijn als de Oregon Ducks. Ook zonder Chip Kelly speelt Oregon snel, dynamisch en vaak overweldigend. QB Marcus Mariota is een belangrijke spil in dat systeem en hij verstaat de kunst om als quarterback de rol als game manager te ontstijgen en zichzelf in de spotlights te houden.
Natuurlijk, de Ducks wisten Mariota te omringen met talent, maar zijn 752 rushing yards afgelopen seizoen bereik te hij toch vooral zelf, net als 2677 yards aan passing. 5 rushing TDs en 32 pas sing TDs tegen slechts zes interceptions is een prachtige statistiek en het resul taat van Mariota’s grootste talent: zijn focus en beslissingen lijden nooit onder de snelheid van Oregon’s offense. Hij is het oog van de storm.
Zijn prestaties leverden hem
afgelopen jaar de benoeming tot Pac12 Offensive Freshman of the Year op en het plaatste hem definitief in de spotlight. Dit jaar is Mariota met zijn Ducks goed op weg naar een plek in de BCS National Championship Game en als die felbegeerde wedstrijd wordt bereikt, kan sophomore Mariota de Heisman Trophy misschien wel niet meer ontgaan. Zijn grootste plus dit jaar is zijn sterkverbeterde running game, want Mariota gaat de tien rushing TDs zeker halen. Een verdubbeling van zijn reeds uitstekende cijfers van vorig jaar. •
NAAM: Franklin Delano Gore GEBOREN: 14 mei 1983, Miami Florida POSITIE: Running back TEAM: San Francisco 49ers COLLEGE: Miami WAAROM MIAMI: In de periode dat Gore de colleges voor het uitzoeken had, leed zijn moeder aan een nierziekte. Ze moest regelmatig aan het dialyse apparaat. Om niet te ver bij haar vandaan te zijn koos hij voor de University of Miami. In 2007 is ze aan de ziekte bezweken. DRAFT: De Niners kozen Gore in de derde ronde van de 2005 draft, met de 65e overall pick. CONTRACT: Vlak na de lockout in 2011 staakte Gore korte tijd om zo een nieuw contract af te dwingen. Deze overeen komst garandeert Gore een inkomen van zo'n 6,5 miljoen dollar per jaar. Of het contract, dat nog doorloopt tot na seizoen 2014, zal worden uitgediend is maar de vraag, er gaan geruchten dat dit wel eens het laatste jaar voor Gore in San Fran cisco kan zijn, omdat de Niners salaris ruimte vrij willen maken in 2014. PRESTATIES: In 2012 werd Frank Gore de speler met de meeste rushing yards in het bestaan van de San Francisco 49ers. Ook is hij hard op weg naar een derde seizoen op rij met meer dan duizend rushing yards en dat zou zijn zevende in totaal betekenen. Ook maakte hij dit seizoen al zeven touchdowns. Hij werd vier keer uitgenodigd voor de pro bowl. CAREER STATS: In zijn carrière heeft Gore zo'n 9500 yards bij elkaar gerushed. Het zit er dan ook dik in dat hij dit seizoen nog de kaap van 10.000 yards gaat slechten. Hij zou dan de 28e speler in de geschiedenis van de NFL zijn die dat presteert. Atlanta Falcons running back Steven Jackson is op dit moment de enige nog actieve speler met meer dan 10.000 yards. Adrian Peterson van
de Minnesota Vikings staat nu op dik 9500 yards en zal dus zal de 'Club van Tienduizend' na dit seizoen vermoedelijk twee extra leden hebben. STERKE PUNTEN: Hij is er altijd. Waar running backs normaliter redelijk blessuregevoelig zijn, is Frank Gore een zekerheidje. Sinds zijn debuut in 2005 speelde ieder seizoen minstens veertien van de zestien wedstrijden, met uitzondering van 2010, toen een heupblessure zijn seizoen na 11 wedstrijden beëindigde. ZWAKKE PUNTEN: Ondanks dat Gore zelden geblesseerd is gaan de jaartjes toch tellen. Inmiddels is hij de dertig gepasseerd en voor running backs is dat bejaard. HALL OF FAME: Nee. Gore is een prima back, maar zijn prestaties zijn niet dusdanig dat hij een borstbeeld in Canton verdiend. OVER HEMZELF: "Als ze ooit een film maken over mijn leven, dan moet mijn rol gespeeld worden door.. euh... Jamie Fox." OVER HEM: "Dat zijn eenmaal de plays waartoe we besloten hebben. Frank was niet geblesseerd." – 49ers coach Jim Harbaugh nadat Gore slechts vier de bal kreeg in de tweede helft van de met 277 verloren thuiswedstrijd tegen de Indianapolis Colts, afgelopen september. SPORTAM OVER FRANK GORE: Gore is een heel degelijke back. Hij is niet zo flitsend als Adrian Peterson of Chris Johnsen, maar Gore is wel een speler van wie je kunt uitgaan dat hij fit is en gewoon heel degelijk presteert. En dat is best wat waard in de door blessures geteisterde NFL. EINDCIJFER:
7,5
De man die op 24 maart 1976 als Peyton
Williams Manning het levenslicht ziet, lijkt dit seizoen hard op weg naar wéér een MVP Award; het zou zijn vijfde zijn. De ervaren quarterback strooit met touchdownpasses alsof het pepernoten zijn en de Broncos scoren onder zijn leiding 43 punten per wedstrijd. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan voor de aanvalsleider, maar het gemak waarmee de Broncos het veld oversteken komt namelijk voort uit de minutieuze voorbereidingen die The Sheriff voor elk seizoen en elke wedstrijd treft.
Vanuit Indianapolis, de stad waar Manning in 1998 zijn profcarrière begint, komen de verhalen over het voorwerk dat Manning jaarlijks doet naar buiten. Al in maart duikt Manning de videokamer in om elke play van het vorige seizoen te bekijken: waarom werkt het? Staan de receivers goed opgesteld? Wat kunnen we veranderen? Zo werkt Manning samen met de offensive coördinator het hele seizoen af. Elke situatie wordt tot op het bot ontleed. Alleen maar om beter te worden, en in het geval van Manning: om de beste te zijn.
Paplepel
Het spelen met een ovalen bal zit in het bloed bij de Mannings. Vader Archie speelde quarterback voor Ole Miss en was in de NFL actief voor de Saints, Oilers en Vikings. Oudere broer Cooper was receiver voor Mississippi – een blessure aan de ruggegraat maakte een einde aan zijn loopbaan – en jongste telg Eli is de quarterback van de New York Giants. Ook hij speelde zijn collegewedstrijden voor de Rebels.
Peyton is voorbestemd om in zijn vaders voetsporen te treden en ook uit te komen voor Mississip pi. Tot verbazing van velen kiest hij er in 1994 echter voor om te gaan spelen SECrivaal Tennessee. Bij Tennessee
laat Manning al zien zijn vak serieus te nemen, hij spendeert uren in de film kamer en fitnessruimte om maar beter te worden. Dit heeft resultaat: in de vier seizoenen dat Manning actief is voor de Volunteers wint hij als startende quarter back 39 van de 45 wedstrijden. Alleen de echt belangrijke wedstrijden weet Man ning niet te winnen: tegen aartsrivaal Florida delft Tennessee viermaal het onderspit en ook zijn laatste wedstrijd,
Ommekeer
Zoals altijd spendeert Peyton tussen de seizoenen veel tijd in de filmkamer. Maar ook op het trainingsveld en de fitness ruimte brengt hij veel tijd door. Al dit harde werk werpt, in tegenstelling tot een jaar eerder, dit seizoen wel zijn vruchten af. Met slechts drie verliespartijen winnen de Colts de divisie en bereiken de playoffs. Ook de defensie speelt stukken
PEYTON MANNING VS. DE GROOTSTEN ALLER TIJDEN QUARTERBACK Johnny Unitas John Elway Joe Montana Brett Favre Tom Brady Aaron Rodgers Peyton Manning
TDs 290 300 273 508 343 186 465
YARDS P/GAME 190,7 220 211,2 237,9 252,1 259,3 269
de Orange Bowl tegen Nebraska, gaat verloren.
In 1998 selecteren de
Indianapolis Colts Peyton Manning als eerste in de NFL draft. De jonge quarterback mag meteen aan de bak bij het team dat in de dertien voorgaande seizoenen in Indianapolis slechts driemaal tot de playoffs reikte en een jaar eerder maar drie wedstrijden wist te winnen. Niet gehinderd door enige faalangst doet Manning wat hij het beste doet: gooien. In zijn eerste seizoen werpt hij 575 passes en 26 touchdowns, op dat moment records voor eerstejaars quarterbacks. (Andrew Luck gooide in 2012 als rookie 627 passes en Russell Wilson evenaarde in hetzelfde jaar het touchdownrecord.) Helaas voor de Colts leidt het nog niet tot goede resultaten, slechts drie wedstrijden worden gewonnen. Dit heeft vooral veel te maken met de slechte verdediging van de ploeg.
COMPLETION% 54,6 56,9 63,2 62,0 63,4 65,9 65,5
QB RATING 78,2 79,9 92,3 86,0 95,7 105,2 96,7
beter en de ommekeer is een feit. Samen met Marvin Harrison en de in 1999 gekozen Edgerrin James zal Manning er in de komende jaren voor zorgen dat football sport nummer één wordt in de staat die tot dan toe vooral bekend staat als basketbal en racemekka.
In het decennium dat volgt kennen de
Colts de gloriedagen die vooral te danken zijn aan de quarterback die in die periode viermaal tot MVP wordt uitgeroepen.
Van 2000 tot en met 2010 bereiken de Colts tienmaal de playoffs, alleen in 2001 halen de Colts het niet, en winnen ze zeven keer de AFC South. Hoogtepunt van het succes is de zege in Super Bowl XLI. De Chicago Bears stribbelen nog wel even tegen door in het eerste kwart tweemaal op voorsprong te komen, maar Manning leidt zijn ploeg naar een over tuigende 2917 overwinning en wordt en passant ook nog uitgeroepen tot Super Bowl MVP.
Broncos
In 2011 komt Manning door een ernstige nekblessure niet aan spelen toe. De Colts besluiten om het roer om te gooien (meer hierover kun je lezen in SportAmerika Magazine nr. 42) en Peyton Manning zal op zoek moeten naar een nieuw team. Hall of Fame quarterback John Elway, Executive Vice President of Football Operations van de Broncos, ziet het nog wel in de gelouterde quarterback zitten. Manning zelf heeft er ook wel oren naar om zijn carrière nieuw leven in te blazen. Niemand weet echter of hij nog wel zijn oude niveau kan halen na de chirurgische ingrepen die hij heeft moeten ondergaan.
Al snel blijkt dat er geen reden tot zorg
is; Manning doorloopt één van zijn beste seizoenen ooit en wordt Comeback Player of the Year. Hij gooit 4659 yards en 37 touchdowns tegenover slechts elf intercepties. In de playoffs staan echter de miraculeuze Baltimore Ravens in de weg. The Mile High Miracle, een 70yard touchdown pass van Flacco naar Jones, zorgt aan het eind van het vierde kwart voor een
gelijke stand. Uiteindelijk zijn de Ravens in de tweede verlenging te sterk voor de ploeg uit Denver. Manning blijft met lege handen achter. De Ravens winnen vervolgens enkele weken later de Super Bowltitel waar Peyton zo hard naar op jacht was.
Gooide Manning in zijn eerste seizoen in
Denver al de sterren van de hemel, in 2013 presteert hij nog beter. Het is duidelijk dat hij in het voorseizoen weer alles op alles heeft gezet om nog beter te worden. Manning oogt sterker dan ooit en ook zijn passes zijn weer op volle sterkte. De nekblessure die hem een seizoen lang aan de kant hield, lijkt ver weg en Manning is hard op weg om vele NFLrecords te breken. Zo ligt de veteraan op koers voor een seizoen met 58 touchdownpasses, waarmee hij het record van Tom Brady (50 in 2007) zou verpulveren. Het heeft er alle schijn van dat ook Drew Brees (meeste yards in een seizoen) en Aaron Rodgers (hoogste passer rating in een seizoen) moeten vrezen voor hun records.
G.O.A.T.?
Dit doet Manning allemaal terwijl hij na de playoffs in 2011 (verlies in de eerste ronde
PEYTON MANNING VS. DE RECORDS RECORD (PER GAME) 50 (3,125)
TD PASSES YARDS PER 5476 (342,25) SEIZOEN 122,5 QB RATING COMPLETION% 71,2
RECORD HOUDER Tom Brady
Drew Brees Aaron Rodgers Drew Brees
MANNING IN 2013 29 (3,625) 2919 (364,9) 119,4 71,2
tegen de Jets) als Colt de NFL met opgeheven hoofd kan verlaten en zijn lijf, met name zijn nek, de rust kan gunnen die het zo nodig heeft. Iedereen ziet hem dan al als één van de beste quarterbacks aller tijden. Misschien is hij zelfs al de beste. Viervoudig MVP, een Super Bowltitel en talloze NFLrecords; al met al een bijzonder puike loopbaan. Maar zo zit de eerzuchtige Manning niet in elkaar, hij wil alles winnen en dan nog meer.
Het is dan ook niet vreemd dat hij zich in
2011 volledig richt op zijn herstel, ondanks dat doktoren twijfelen of hij überhaupt ooit nog wel zal kunnen spelen. Manning spen deert talloze uren in de fitnessruimte in volledige afzondering, niemand weet écht hoe het met zijn herstel gaat om maar beter te worden. Dat de Colts hem uiteindelijk laten gaan zal het competitieve vuur dat in hem brandt alleen maar verder aanwakkeren.
Ook het verlies in de playoffs tegen de Ravens heeft Manning alleen nog maar gemotiveerder gemaakt om zich voor de zoveelste keer te bewijzen. Dus ook dit voorseizoen duikt hij weer de filmkamer in, is hij weer als eerste op het trainingsveld, en leidt hij weer een team naar vele zeges. De inmiddels 37jarige Manning is er op gebrand om nog een keer met de Lombarditrofee in zijn handen te staan. Als hem dat lukt, bestaat er geen twijfel meer: Peyton Manning, Greatest of all time. •
Terrelle Pryor
Voor de dualthreat quarterbackfetisjis
ten onder ons: Terrelle Pryor, gaat dat zien. Raider Nation had vorige week tegen de Pittsburgh Steelers nog maar nauwelijks ongemakkelijk plaatsgenomen op de verweerde stoelen van Oakland Coliseum of Pryor brak doodleuk het NFLrecord voor langste run door een quarterback. 93 yards en een touchdown met de eerste snap van de wedstrijd. Het zal u niet verbazen: de mensen in Oakland zijn enthousiast over hun nieuwe quarterback.
Pryor won dit voorseizoen de concurrenties trijd van Matt Flynn (waar hebben we dat eerder gehoord?) en is sindsdien startend quarterback voor een franchise die zeker een jaar of vijf verwijderd is van serieus succes en het vinden van een quarterback van de toekomst eigenlijk had gepland voor de draft van 2014. Wat blijkt nu: met het laatste konijn uit zijn 40+ jaar oude hoed schonk Al Davis, via de Supplemental Draft van 2011, zijn Raiders precies dat.
Dat niemand dat aan zag komen lag zowel
aan de dramatische draftreputatie van Davis als aan het feit dat Pryor, weliswaar gezegend met al het talent van de wereld, met een vrij bedenkelijke reputatie (en een flinke schorsing) afscheid nam van powerhouse Ohio State. Pryor werd bovendien gezien als ongeschikt voor de NFL, vanwege niet kunnen passen. Als dat al zo was dan heeft de Raidersstaf daar razendsnel verandering in gebracht. Pryor passt inmiddels net zo makkelijk als dat hij rusht en doet beiden met een vanzelfsprekendheid die doet denken aan Randall Cunningham. In het land der ‘dual threat quarterback’fetisjisten bestaat er geen groter compliment. •
Paul Klomp.
Tom Brady
SMH. Ik heb 't hoofd wat afgeschud de
voorbije weken, wanneer ik weer 'n mening over Tom Brady voorbij zag komen. Slecht ste seizoen uit z'n carriere. Te oud. Over the hill. Heeft 't niet meer. Er waren er zelfs die 't Patriotsseizoen op basis daarvan, zelfs vorige week nog, als verloren beschouwden. Zucht. Verdomde cijferneukers. Ja, ik zie ook wel dat z'n stats er in vergelijking met voorgaande seizoenen niet zijn. Dat z'n completion percentage bedroevend is. En dat z'n indrukwekkende touchdownstreak stopte, ach, het zou wat. Football is echter zoveel meer dan wat droge stats. Ik zag vooral dat Brady 't moest doen zonder z'n safety blankets Wes Welker en Rob Gronkowski, en z'n number 1 receiver Danny Amendola. Dat de automatismen met z'n goedwillende rookies ontbraken. Rookies die bovendien grossierden in ontelbare drops.
Maar wat ik vooral ook zag, was 't record
van de New England Patriots. De mannen van Bill Belichick gaan met 72 de bye week in. En dat is nog altijd waar 't om gaat in football. W's. Overwinningen. De echte klasbakken onder de quarterbacks slagen erin ook zonder hun belangrijkste wapens wedstrijden te winnen. Zie ook Aaron Rodgers. Afgelopen zondag had Brady eindelijk weer de beschikking over een fitte Gronk en een scherpe Amendola. Het gevolg: 55 punten. Nog nooit in z'n bestaan had Pittsburgh Steelers er zoveel tegengekregen.
Brady over the hill en het Pats seizoen verloren? LOL. •
Geert Jan Darwinkel.
Worst to first
Ik had het echt niet verwacht. Echt niet.
Aan het begin van het jaar wist ik het zeker: de Boston Red Sox zijn misschien beter dan de New York Yankees, maar de playoffs gaan ze niet halen. Laat staan de World Series. Fast forward naar zeven maanden later en wie staan er met de Commissioner's trophy te pronken? De Red Sox.
En de conclusie die ik na een lang seizoen moet trekken is dat de Red Sox verdiend de World Series hebben gewonnen. Ze waren, met de St. Louis Cardinals, het beste team van het reguliere seizoen en hebben ook nog eens drie van de beste teams in de league (de Tampa Bay Rays, Detroit Tigers en Cardinals) verslagen op hun weg naar het kampioenschap.
Maar hoe dan? Niemand speelde op
MVP/niveau, niemand mag aanspraak maken op de Cy Young Award. Ik sta perplex.
De enige verklaring die ik kan geven – en ik haat dat – is dat de Red Sox gewoon een goed TEAM hebben. Geen echte sterren in het midden van hun piek, maar 25 bovengemiddelde spelers.
En dat is reclame voor het honkbal. De Red Sox hebben geen astronomische bedragen uitgegeven voor free agents, maar hebben slimme deals gemaakt. Deals, die er voor zorgden dat de Red Sox op elke plek een beetje beter werden. Deals, die uiteindelijk als gevolg hadden dat de Red Sox van worst to first gingen.
Dus er is hoop, Astros fans! •
Lennart Beishuizen.