Wie herinnert zich niet meer het
(gedwongen) afscheid van Peyton Manning van de Colts, een dikke anderhalf jaar geleden? Er was karrevrachten respect over en weer, en er werden tranen met tuiten gehuild. "Deze stad en dit team betekenen zoveel voor me! Het was echt een eer om voor Indianapolis te spelen", prevelde een door emoties bevangen Manning. Jim Irsay stond erbij met een brok in z'n keel, en kon de woorden van z'n oneigenlijke zoon alleen maar beamen. Maar wat bezielde Coltseigenaar dan toch om aan de vooravond van Mannings terug keer naar Indy, via een interview met USA Today, zo naar zijn voormalige quarterback uit te halen? Hij vertelde dat ze met 't draften van Andrew Luck het roer hadden omge gooid, want ja, een zo'n Lombardi Trophy is natuurlijk leuk en aardig, maar veel en veel te weinig. Neem Tom Brady, voegde hij de interviewer toe. In het reguliere seizoen weliswaar niet de Star Warsstats die Man ning kan overleggen, maar wel mooi drie ringen. Irsay bedoelde maar. Ouch, dat moet zijn aangekomen bij Manning. Door z'n oude baas even weggezet worden als een choker in de playoffs.
Manning zelf onthield zich wijselijk van
commentaar, maar hulp kwam uit vele hoeken en gaten. De moraal: waar was het respect? Realiseerde Irsay zich wel wat Peyton Manning voor Indianapolis en de Colts heeft betekend? Zonder Manning was er helemaal geen Lucal Oil Stadion geweest en hadden de Colts in Los Angeles gespeeld. Wat bezielde de flamboyante miljonair nu weer? Ook zijn voormalige Indycoach Tony Dungy came to the rescue. Al was het saillant dat deze via een SMSbericht aan ESPN juist de woorden van Irsay bevestigde. "Ik kan niets anders bedenken dan dat Irsay de wedstrijd voor Peyton zo groot mogelijk wilde maken", aldus Dungy. Met andere woorden: hoe groter het podium en hoe feller de spotlights, deste groter de kans op een falende Peyton. Van je beste vrienden moet je 't hebben. Hoe het ook zij de Indyfans hadden nergens een boodschap aan, en gaven