HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 2013 Alle rechten voorbehouden.
Soms zeur ik wel eens over Nederland. Dat wij geen sportcul
tuur hebben. Dat niet iedereen verslaafd is aan een Amerikaan se sport, of liever, alle Amerikaanse sporten. Normaal heb ik zo'n zeurperiode vooral als ik in, of net terug uit, de VS ben. Dit keer komt het omdat ik zo'n 1600 kilometer ten Oosten van Nederland bivakkeer. In Litouwen doe ik namens de KNVB de persvoorlichting voor het Nederlands team voor spelers tot 19 jaar, aangezien zij hier het Europees Kampioenschap spelen.
Een Europees voetbaltoernooi levert altijd veel animo op,
maar de eerste dagen hier valt het wel mee met de publieke belangstelling. Nadat ik wat locals vroeg hoe dat kwam, hoorde ik dat voetbal slechts sport nummer 3 is in het land. Op nummer 1 prijkt basketball.
Natuurlijk! Een half jaar geleden zag ik op het IDFA de Europe se premiere van de documentaire 'The Other Dream Team'. Een werkelijk prachtige docu over het Litouwse basketballteam dat op de Spelen van 1992 de harten veroverde van alle basketball fans. Natuurlijk, Team USA bleek te sterk in de halve finale, maar de Litouwse ploeg kreeg de kans om het in de strijd om het brons op te nemen tegen 't GOS (Gemenebest van Onafhan kelijke Staten), de voormalige SovjetUnie. Er zal zelden zoveel haat tussen twee kampen hebben gezeten als in die wedstrijd.
Litouwen werd in juni 1940 bezet door Sovjettroepen en de
Baltische staat maakte vervolgens decennialang gedwongen deel uit van de SovjetUnie. Na de val van de Muur werd het land in 1990 onafhankelijk. Litouwers hadden op zijn zachtst gezegd dus een hekel aan alles wat Russisch was.
Een mooie anekdote zijn de shirts in de film. In aanloop naar de Spelen in Barcelona was Litouwen bankroet. De basketbalploeg ging op zoek naar een sponsor en vond die in de hippieband Grateful Dead. Litouwen speelde hierdoor in 1992 enkele wedstrijden in het lelijkste basketbalshirt dat ooit is gefabriceerd: een kleurenmengsel van groen, geel en oranje/rood met als centrale figuur een dunkend skelet. De Litouwse vlag in combinatie met het symbool van de Grateful Dead.
Ik ga de dvd hier nog maar eens op mijn gemak bekijken, terwijl Oranje een gooi doet naar de Europese titel.
De veelbesproken defensive
lineman Josh Brent neemt afscheid van de Dallas Cow boys en stopt per direct met football. De 25jarige Brent kwam in december in opspraak na het auto ongeluk waarbij teamgenoot Jerry Brown om het leven kwam. Brent bleek met een te hoog alcoholpromillage achter het stuur te zitten. Hij is de tweede speler na Rolando McClain die vanwege problemen in de privésfeer besluit te stoppen met football. Brent wil nu zijn leven op orde krijgen • Vorige week kwam naar buiten dat Patriots cornerback Alfonzo Dennard is gearresteerd voor het rijden onder invloed. De Patriots zullen de 23jarige Dennard echter niet schorsen. Zij zullen net als de NFL de uitspraak afwachten die op 31 juli komt. De NFL zelf kan ook overgaan tot schorsen • De Dolphins en hun derde draftkeuze Dion Jordan kwamen nog niet tot een overeenkomst. Beide partijen zijn het naar verluidt niet eens over de financiële afwikkeling in het geval van contract ontbinding. Toch zal Jordan op de trainingen verschijnen: "Hoewel we nog onderhandelen, meld ik mij zeker." • Lang zag het ernaar uit dat Vonta Leach bij de Miami Dolphins zou belanden. De Fins willen echter eerst zien hoe hun huidige fullbacks het doen tijdens de trainingskampen voordat de veteraan voor een contract iin aanmerking komt. De kans bestaat dat Leach alsnog terugkeert naar de Baltimore Ravens, het team waar hij vorig jaar voor speelde. Zijn salaris was een te zware last was voor Baltimore •
Volgens Lakerspresident Jim
Buss keert zijn geblesseerde ster speler Kobe Bryant eerder terug dan verwacht. In april scheurde Bryant zijn achillespees af. Volgens Buss ligt Kobe voor op zijn herstel schema. "Ik zou al mijn geld erop zetten dat hij tijdens het voorseizoen alweer op het veld staat. Hij zorgt erg goed voor zichzelf en hij zal zeker niets forceren. Kobe komt pas terug als hij er echt klaar voor is. Kobe is een machine, onmenselijk bijna. Het is ongelooflijk hoe ver hij al is met zijn herstel", besloot Buss zijn lofzang • Het is officieel: de Charlotte Bobcats heten vanaf het seizoen 2014/2015 weer de Charlotte Hornets. De naam 'Hornets' is weer vrij omdat het team uit New Orleans sinds deze zomer de New Orleans Pelicans heet. Zodoende krijgt Charlotteeigenaar en NBAlegende Michael Jordan eindelijk zijn zin. Sinds hij de Bobcats kocht in 2010 was de naamsveran dering een missie voor hem • Andrew Bynum is officieel speler van de Cleveland Cavaliers. De talentvolle center tekent een contract voor twee jaar. De nieuwste Cav oogde ambitieus en vol vertrouwen tijdens zijn eerste interviews. Van zichzelf verwacht Bynum dat hij een volledig seizoen speelt. Gezien de fysieke gesteldheid van Bynum is dat een gewaagde opmerking. Naast zichzelf ziet de exLaker het seizoen voor zijn team ook positief tegemoet. "Dit is absoluut een playoffteam. Ik word helemaal blij als ik naar de spelerslijst kijk", zei een enthousiaste Bynum •
De NHL en NHLPA bereik
ten met het IOC en de inter nationale ijshockeybond IIHF een akkoord over de deelname van spelers uit de NHL aan de Olympische Spelen in Sotsji volgend jaar februari. Omdat de NHL en de IIHF een overlappend speel schema hanteren, was er een akkoord nodig om deelname van de sterren uit de NHL te garanderen. Als gevolg van het akkoord kent het aankomende NHL seizoen een pauze van 9 tot 26 februari • Niet alleen de spelers gaan naar Sotsji, ook zeven scheidsrechters en zes lijnrechters zullen in februari meereizen naar de Olympische Winterspelen. Zij zullen dan meer ijs in de gaten moeten houden dan gewoonlijk, want er wordt gespeeld volgens de IIHFreglementen. Dit houdt onder meer in dat er op een grotere ijsvloer (60 bij 30 meter) wordt gespeeld • Na het bereikte akkoord werd al snel het nieuwe speelschema van het nieuwe seizoen gepresenteerd. Daarbij werden ook de namen bekendgemaakt van de nieuwe divisies. De Western Conference bestaat voortaan uit de Central Division en de Pacific Division van elk zeven teams. De Eastern Conference bestaat vanaf volgend seizoen uit de Atlantic Division en de Metropolitan Division van elk acht teams. Opvallend daarbij is dat alle ploegen uit de oude Atlantic Division ingedeeld zijn in de nieuwe Metropolita n Division • Chris Stewar t tekende een nieuw tweejarig contract bij de St. Louis Blues. De aanvaller, die afgelopen seizoen 15 goals en 15 assists leverde, tekende voor 4,15 miljoen dollar per seizoen • (Jeroen Veenstra)
“Een geweldig mo
ment! Mo is één van de beste pitchers aller tijden.” Detroit Tiger Torii Hunter genoot van Mariano Rivera, die tijdens de MidSummer Classic werd uitgeroe pen tot meest waardevolle speler. De 43 jarige closer van de New York Yankees gooide een puntloze achtste inning in de 30 zege van de American League. Rivera is daarmee de eerste pitcher sinds Pedro Martínez in 1999 die werd uitgeroepen tot de beste speler • Het was een speciale avond voor Rivera in Citi Field. Zijn vertrouwde Enter Sandman klonk uit de speakers en hij zag dat de spelers van beide teams voor hem applaudisseerden. Rivera kon zijn tranen maar net in bedwang houden • Yoenis Céspedes schreef de Homerun Derby op zijn naam. De Cubaan van de Oakland Athletics noteerde 32 bommen en was in de finale te sterk voor Bryce Harper • National League starter Matt Harvey ging voor de wedstrijd de straat op en interviewde New Yorkers over... Matt Harvey. Dat leverde grappige reacties op • Na Mike Trout is rookie Brandon Barnes van de Houston Astros de tweede speler die dit seizoen voor de cycle sloeg – een honkslag, tweehonkslag, driehonkslag en homerun in één wedstrijd • De Seattle Mariners presteerden het om de Astros met 42 te kloppen met slechts één honkslag • De Nederlander Xander Bogaerts is volgens ESPN’s Keith Law de op twee na grootste talent dat nog in de Minors speelt. Bogaerts speelt momenteel voor het TripleA team van de Boston Red Sox •
Tot twee maal toe meest waardevolle speler van de league en de Super Bowl. Tom Terrific had vorig jaar opnieuw een topseizoen met 34 touchdowns en acht intercepties. Dit jaar heeft hij echter geen Wes Welker, Brandon Lloyd, Danny Woodhead en Aaron Hernandez om zich heen. Gaan we de keerzijde zien?
WAT IS ELITE?
De vraag die altijd weer de kop op komt steken is: wanneer is een quarterback elite? En wie zijn dan elite?
Het antwoord op die vraag is simpel. Het woord elite geeft al aan dat het een klein gezelschap is. Een elite quarterback is een quarterback die over meerdere jaren heeft bewezen dat hij, ongeacht welke wapens hij tot zijn beschikking heeft, een aanval kan dragen.
In de huidige NFL zijn er slechts vier quarterbacks die daar aanspraak op kunnen maken. Tom Brady, Peyton Manning, Drew Brees en Aaron Rodgers. Het lijkt dit kwartet niet uit te maken wie je naast ze neer zet, ze weten je toch wel te vinden.
Natuurlijk zijn er altijd quarter足 backs waarvan men afvraagt of ze elite zijn (met name Eli Manning) of die zelf vinden dat ze elite zijn (Joe Flacco). Elite ben je niet het ene jaar wel en het andere jaar niet. Een elite quarterback is jaar in jaar uit een MVP足kandidaat. En daar zijn er in de NFL niet meer dan vier van.
Rodgers is de meest complete quarterback in de league. Hij is geen ‘generaal’ zoals Peyton Manning, heeft niet de splijtende pass van Tom Brady, heeft ook niet de raketarm van Jay Cutler of de scramble van RGIII, maar hij is qua totaalpakket wel de enige juiste nummer één.
Van alle quarterbacks in deze lijst heeft Manning waarschijnlijk het hoogste footballiq. De verdediging van de tegenstander kan de meest gehaaide play voorbereiden en de blitz nog zo goed verhullen, Manning doorziet het en past zijn play direct aan.
Brees leidde de league voor het tweede jaar achtereen in passing yards (5177) en in touchdowns (34). Brees moest echter opboksen tegen de slechtste verdediging ooit in opgegeven yards aan de andere kant van de bal. Hij wist er toch nog een 79 record uit te persen. Dit jaar is de tandem met Brees en coach Sean Payton terug.
Eli is de onbetwiste nummer één in New York. Hij wist vorig seizoen voor het eerst in vier jaar niet de 4000 yards te halen. De tweevoudig Super Bowl MVP kan desondanks leunen op twee van de beste wide receivers in Hakeem Nicks en Victor Cruz.
Wat goed is, komt snel. Toen Alex Smith buiten spel stond met een hersenschudding pakte Kaeper nick zijn kans, vernederde hij bij zijn debuut eigenhandig de sterke Bearsdefense en leidde hij de Niners naar de Super Bowl. De Ravens waren daar te sterk, maar met Kaepernick gaat San Francisco ongetwijfeld nog prijzen pakken.
Met zijn lengte van bijna twee meter en 110 kilo schoon aan de haak is Big Ben fysiek de meest indrukwekkende quarterback in de league. IJzersterk, niet onderuit te krijgen en tegelijker tijd een efficiënte passer. Met zijn passer rating van 92,9 behoort hij tot de top10 aller tijden. De laatste jaren wel steeds vaker geblesseerd.
Sinds zijn debuut haalde Flacco ieder jaar met zijn Ravens de playoffs. In 2012/2013 speelde hij een fenomenaal naseizoen waarin hij met zijn beruchte deep bombs zowel de Broncos, de Patriots als de 49ers te kijk zette. Hij is ietwat wisselvallig, maar goed als het moet. Heeft nu ook de ring om dat te bewijzen.
Het seizoen van Luck was, hoewel in de scha duw van die andere rookies RGIII en Wilson, ge woonweg fantastisch. Hij gooide nogal veel intercep ties (18), maar had 23 touchdowns en 4374 yards. Wij denken dat hij zijn voorganger Peyton Manning achterna gaat, die in zijn tweede jaar van 28 naar vijftien intercepties ging.
Qua bijnaam staat Matty Ice onbetwist op nummer één. In 2012, zijn vijfde jaar in de league, zette hij een flinke stap vooruit. Hij gooide 4919 yards en had 32 touchdowns, mede dankzij topreceivers als Julio Jones, Roddy White en Tony Gonzalez.
Het grootste slachtoffer van het jaar van de quar terbacks was Newton. In zijn tweede jaar gooide hij 3869 yards en rende hij 741 yards na een lang zame start. Hij had daarmee in totaal slechts tweehonderd yards minder dan Brady en overklaste hij RGIII met zeshonderd aanvallende yards, met één wedstrijd meer gespeeld.
RGIII kende een zinderend eerste jaar met maar liefst twintig touchdowns en slechts vijf intercepties. Tel naast zijn 3200 passing yards zijn 815 rushing yards op en ook hij haalt de 4000. Zijn beste kwaliteit is niet in statistieken uit te drukken: de Xfactor.
De 75ste keuze uit de draft van 2012 verraste vriend en vijand door ten koste van Matt Flynn de starter te worden in Seattle. Gaandeweg het seizoen werd duidelijk waarom hij meteen mocht opdraven. Hij leidde de Seahawks naar de playoffs, werd verko足 zen tot Rookie of the Year en speelde in de Pro Bowl.
Arme Tony Romo. De quarterback van America's team gooide voor maar liefst 4903 yards en staat toch bekend als een prutser. Dat is niet gek, want hij had vorig seizoen maar liefst negentien intercepties. Hij tekende in de lentestop een contract voor zes jaar en 108 miljoen dollar, waarvan 55 miljoen gegarandeerd.
Smith begon vorig jaar nog als starter bij de 49ers, maar werd na een blessure vervangen door Colin Kaepernick. Smith is nooit een uitblinker geweest, maar hij speelt altijd een degelijke wedstrijd en is nu al de beste Chiefs足QB in jaren.
De eerste keuze in de 2009 draft geeft de fans in Detroit, die bepaald niet verwend zijn, hoop. Hij mag de bal naar Calvin Johnson gooien, de beste receiver in de league, en dat gaat hem prima af. Twee seizoenen terug bereikte hij met de matige Lions zelfs de playoffs.
Schaub is ontzettend degelijk en had vorig seizoen slechts twaalf intercepties, wat nog wel twee keer zo veel was als zijn totaal in 2011. Schaub kan leunen op een goede running game met Arian Foster, maar komt op het grote toneel vrijwel altijd tekort.
Hoe goed Cutty werkelijk is, is lastig te beoordelen. Het talent is aanwezig, maar in Chicago speelt hij al jaren achter een beroer足 de O足line, is hij aan zijn vierde offensive coordinator in vijf jaar toe en goede recei足 vers waren er ook amper. Dit jaar heeft hij wel alle wapens en moet hij het laten zien.
De eerste keuze in de draft van 2010. Bradford is getalenteerd en de uitverkiezing tot Offensive Rookie of the Year na zijn eerste seizoen onderstreept dat. Dit jaar zal hij moeten laten zien meer dan een talent te zijn, wil hij tot de beste twintig quarterbacks gerekend worden.
Dalton, door zijn fans liefkozend Red Rifle genoemd vanwege zijn rode haar, is samen met Dan Marino en Peyton Manning de enige quarterback die in zowel zijn eerste als zijn tweede seizoen minstens 20 touchdowns gooide. Da’s prima gezelschap voor een quarterback wiens arm door critici te zwak werd bevonden.
Freeman wist vorig seizoen voor het eerst de 4000 yards te halen en laat een stijgende lijn zien in zijn carrière. Had hij in 2011 nog zestien touchdowns en 22 intercepties, in 2012 had hij maar liefst 27 touchdowns en zeventien intercepties.
Als het hem komend jaar niet lukt, lukt het hem nooit meer. Met backup Nick Foles in zijn nek hijgend, moet Vick het beter doen dan vorig jaar. Stats hoeven we niet op te sommen, want de vraag is altijd weer: kan hij op het veld blijven staan?
Jarenlang stond Rivers in de top15 van de meeste quarterbackrankings. Maar Rivers stelt ook al jaren teleur. Hij is altijd een talent gebleven en kon zijn potentie nooit echt waarmaken. Komend seizoen zal dat niet anders zijn.
Winnaar van de Heisman Trophy, tweevoudig Pro Bowler, maar van de Bengals via de Raiders naar de Arizona Cardinals is ongetwijfeld niet de carrière die Palmer voor ogen had. Een competente starter, maar hij brengt je niet diep de playoffs in.
Mr. Buttfumble is de clou van elke grap in New York. Dat neemt niet weg dat hij dit jaar waarschijnlijk weer de kans krijgt, met rookie Geno Smith vlak (maar niet te vlak) achter hem. Achttien INTs en slechts dertien TDs met 2883 yards in 2012. Hij gooide in zijn vier jaar als pro meer intercepties dan touchdowns.
Kolb speelde nog nooit een heel seizoen, vooral wegens blessures. Nu krijgt hij de kans achter de offensive line van de Bills, die sterker moet zijn dan die van de Cardinals vorig seizoen. De poten足 tie voor de subtop is er, maar dan moet hij op het veld blijven staan.
O ja, hij debuteerde vorig jaar ook. Tannehill, nu nog vooral bekend om zijn beeldschone vriendin, moet dit jaar de hoge verwachtingen in Miami waarmaken. Hij heeft nu Mike Wallace erbij en meer dan twaalf touchdowns moet er dus inzitten.
Flynn was de tweede man achter Aaron Rodgers bij Green Bay en speelde namens de Packers twee duels in de NFL. Met negen TD passes in twee starts leek hij klaar voor het echte werk, maar hij verloor in Seattle de strijd om de starterspositie van Russell Wilson.
De Browns draften bijna ieder jaar een nieuwe quarterback. Met zijn 28 jaar was Weeden in 2012 de oudste eersterondekeus ooit in de NFL Draft. Kon vorig seizoen nog niet echt overtuigen. In zijn de足 buutwedstrijd haalde hij een passer rating van slechts 5,1 maar hij was 'n week later goed voor 114,9.
Locker liet in zijn twee seizoenen in de NFL nog weinig zien. Deels komt dat door blessures. In elf wedstrijden gooide hij vorig seizoen 2177 yards en had hij meer intercepties (11) dan touchdowns (10).
Van Ponder weet niemand echt waartoe hij in staat is. Hij volgde Brett Favre op na diens blessure in 2011 maar wist nog weinig te presteren in een aanval die eigenlijk volledig draait om de running game van Adrian Peterson. Hij haalde vorig seizoen weliswaar de playoffs, maar dat kwam vooral door Peterson en niet zozeer door Ponder.
Daar is gabbertje, rare gabbertje. De blonde adonis raakte zijn plek vorig seizoen kwijt aan Chad Henne, maar de tiende keuze van de 2011 draft lijkt een tweede kans te krijgen. Dan moet hij wel meer dan 160 yards per wedstrijd gooien. •
BACKUPS MET KANS OP SPEELTIJD KIRK COUSINS: Cousins heeft in de paar wedstrijden die hij vorig jaar speelde bij de Skins laten zien niet onder te doen voor veel starters. Helaas voor hem heeft hij RGIII voor zich en hoeft hij niet op een startplek te rekenen. NICK FOLES: Startte vorig seizoen al een paar wedstrijden voor de Iggles en Chip Kelly kan zomaar bepalen dat niet Vick, maar Foles gaat starten. Hoewel we denken dat Vick nog wel 'n kans krijgt.
MATT HASSELBECK: Gaat hij spelen? Nee, tenzij Andrew Luck geblesseerd raakt. Toch hebben de Colts in Hasselbeck een ervaren kracht achter de hand die bij veel teams zou kunnen starten. MATT MOORE: Het scheelde niet veel of Moore was in 2012 toch gestart boven Ryan Tannehill.
RYAN FITZPATRICK: Wie weet is Fitzpatrick wel de starter na een paar weken: Jake Locker raakt nogal eens geblesseerd.
E.J. MANUEL: De consensus is dat Kevin Kolb gaat starten in Buffalo, maar rookie Manuel kan zelf een QB controverse creĂŤren. GENO SMITH: Hetzelfde geldt voor Smith. De Jets zien in Mark Sanchez niet de quarterback van de toekomst, totdat Smith bewijst er klaar voor te zijn.
Het spel is op de wagen
Het was een zit van iets meer dan vijf
maanden, maar het wachten is dan eindelijk voorbij: de trainingskampen openen deze week en daarmee gaat het spel godzijdank weer op de wagen. Verleden tijd zijn de velen verhalen over mishandeling, rijden met een slok op en die ene moord in Massachusetts; vanaf heden hebben de heren profs geen tijd meer voor enige vorm van baldadigheid en gaan we weer over football praten. Word echter vooral nog niet té enthousiast van dat vooruitzicht, want het duurt nog wel even eer we daadwerkelijk weer spannende gespreksstof hebben. De komende weken gaan enkel over warmdraaien en doorselecteren. De vier voorseizoenswedstrijden die ieder team speelt in augustus dienen primair dat doel en worden ongetwijfeld stuk voor stuk draken van vertoningen. Keuze B, C én D geven acte de présence en strijden om een plekje bij de laatste 46. Daarmee blijft de magie van Aaron Rodgers, RGIII of Colin Kaepernick dus nog wel even uit zicht.
In plaats daarvan houden we onszelf de
komende weken druk met voorbeschouwen; een bij uitstek zinloze activiteit. Want niemand die weet hoe de Patriotsaanval van Tom Brady en zijn tien kleine neefjes zich zal ontwikkelen. Of tot wat Peyton Manning en Wes Welker samen in staat zijn. Wat de potentie is van de ultradynamische –Tavon Austin! St. Louis Rams offense. Wie de quarterbackcompetitie gaat winnen in Philadelphia. En hoe lang het nog duurt voordat RGIII weer de oude is. Maar het erover nadenken doodt in elk geval de tijd. En dat is al heel wat. •
Paul Klomp.
De mooiste verhalen in de Major League
Baseball zijn voor de grote sterren die snel kwamen en bleven, en voor de grote sterren die eerst diep vielen voordat ze hun sterrendom bereikten. Het jongensboek van Yasiel Puig is er een uit dat eerste rek, het verhaal van Josh Hamilton valt in de tweede categorie. Chris Davis? Geen van beide. Zijn verhaal is eigenlijk heel gewoon. Chris Davis is daarin de belichaming van de middelmaat.
Kevin Costners rol als Crash ‘Crush’ Davis in de film Bull Durham.
En toch werd Davis steeds teruggezet. De
verklaring is even logisch als veelvoorkomend in de MLB: Davis wist zijn kracht niet te vergezellen met een goed slaggemiddelde en stond steevast bovenaan in aantal keren drie slag. Dat
Net als veel andere MLBprofs werd Chris Davis in zijn eerste jaren op profniveau flink heen en weer geschoven tussen de Majors en de Minors. Hoewel hij in 2008 voor het eerst actief was op het hoogste niveau, doorbrak Davis totaan het afgelopen seizoen slechts eenmaal het aantal van honderd gespeelde wedstrijden in een seizoen. Dan denk je bij grote spelers al snel aan een blessure, maar niets is minder waar. Davis werd in zijn periode bij de Rangers meerdere keren naar Triple leidde in 2009 zelfs tot een dubieus record: A Oklahoma gestuurd, onder meer ten Davis had dat jaar slechts 219 slagbeurten faveure van Josh Hamilton. nodig om voor de honderste keer met drie slag naar de dugout gestuurd te worden. och waren de voortekenen van een op zijn doorbraak wachtend krachtmens toen Als het aan Chris Davis ligt, mogen de ja al zichtbaar. In zijn eerste seizoen in de ren 2010 en 2011 zo snel mogelijk vergeten MLB sloeg Davis in 295 slagbeurten worden. Toch frappant, want ‘zijn’ Texas zeventien ballen over de hekken. Een jaar Rangers bereikten in beide jaren de World later waren dat er, weliswaar met een Series, om daarin vervolgens te verliezen kleine honderd slagbeurten extra, al 21. van respectievelijk de San Francisco Giants Het leverde hem zijn bijnaam ‘Crush’ op, en de St. Louis Cardinals. Davis kreeg er wat trouwens ook een verwijzing is naar
T
echter niets van mee. Hij was niet welkom carrièreverloop van de sporters zelf. Voor op het playoffroster in 2010 en was in okto Chris Davis is dat moment overduidelijk de ber 2011 al geen lid meer van de Rangers. verhuizing naar de Baltimore Orioles. Voor de Rangers was Davis een onoplosbaar e Rangers waren, in de voorbereiding probleem geworden. De Rookie van de op het nieuwe naseizoen, naarstig op zoek Maand juli 2008 zat in een slump waar naar hulp voor de bullpen en vonden dat in zelfs de legendarische Texaanse slagcoach Baltimore. De Japanse pitcher Koji Uehara, Rudy Jaramillo hem niet uit kon krijgen. tegenwoordig closer van de Logisch: Davis’ probleem zat in zijn hoofd, niet in zijn slagtechniek. En dan werkt een verandering van omgeving soms beter dan hris Davis verzamelde als Oriole niet alleen veel homeruns en binnen honderden uren training.
D
C
geslagen punten, maar was op 6 mei 2012 tijdens een marathonwedstrijd tegen de Boston Red Sox de winnende pitcher. Toen manager Buck Showalter door zijn relievers heen was deed hij in de zestiende inning een beroep op Davis als werper. Davis stuurde twee Red Sox met drie slag naar de dugout en stond geen punt toe in de twee innings die hij wierp. Dat deed Darnell McDonald – ook een veldspeler – namens Boston wel, en dus pakte Chris Davis een overwinning als pitcher.
Boston Red Sox, verhuisde naar Texas in ruil voor pitcher Tommy Hunter, met als extraatje een Minor League binnenvelder met een goede knuppel, luisterend naar de naam Chris Davis.
Breekpunt
Sportjournalisten zijn er dol op om zogenaamde breekpunten te identificeren, of het nu gaat om een wedstrijd of om het
Het was dan ook bij de Orioles dat Chris
Davis in een omgeving terechtkwam waar in hij volledig tot wasdom kon komen, en zijn nickname ‘Crush’ eer aan kon doen. De speler die door de Texas Rangers al opge geven was en vooral als bruikbaar stuk handelswaar moest fungeren, begon in Baltimore aan de ontwikkeling die hem anderhalf jaar later tot één van de meest gevreesde slagmensen in de MLB zou maken. Davis’ voornaamste taak in Baltimore was om het beeld dat veel mensen nog kenden uit 2009, van een speler die met zijn ziel onder zijn arm tussen de dugout en de plaat heen en weer sjokte, volledig uit te bannen. Dat begon eind 2011 met een voorzichtige stijging in zijn slaggemiddel de, maar eigenlijk was dat niet indicatief voor de transformatie die Davis zou ondergaan. Het jaar daarop zakte zijn
slaggemiddelde immers weer iets, maar vond hij iets veel belangrijkers terug.
Hoewel Chris Davis in juli 2012
waarschijnlijk nog niet kon bevroeden dat hij een jaar later aanwezig zou zijn op het AllStarfestijn, begon rond die tijd zijn pad daar naartoe. De man die in zijn Minor Leaguejaren op elk niveau tientallen homeruns sloeg, had eindelijk een vaste plek in een MLBteam verworven, en dat team was er maar wat blij mee. Davis sloeg vrijwel altijd vlak voor of achter Oriolesster Adam Jones en vormde zo een belangrijke steunpilaar voor de Orioles richting het bereiken van de American League Division Series. Geen enkele analist zal veel moeite hebben om te identificeren waar de ogenschijnlijk plotselinge
krachtsexplosie vandaan kwam. Over kracht beschikte Davis immers altijd al. Het vertrouwen dat Davis genoot onder Oriolesmanager Buck Showalter gaf hem voor het eerst de rust die hij altijd had in de lagere competities, maar leek te ontberen in de Majors. Zijn langere verblijf in de MLB, zonder de constante dreiging van een degradatie, stelde hem in staat een MLBklare versie van zichzelf te maken.
Deze nieuwe Chris Davis was nog altijd
bijzonder weinig moeite met fastballs die recht over de plaat aan kwamen vliegen, maar anderhalf jaar honkballen in Baltimore had hem geleerd om te gaan met breaking balls, en met fastballs die laag aan de buitenkant van de slagzone werden gegooid.
Vertrouwen bracht Davis rust. Rust leerde hem discipline. Discipline maakte dat hij veel minder vaak drie slag kreeg en dus vaker in de gelegenheid kwam om te slaan op een goede pitch. Waar dat laatste toe leidde? Dat zien we dit seizoen vrijwel elke dag op ESPN’s SportsCenter, en de teller stond al voor de AllStar break op 37.
Swing
Maar dan blijft nog steeds de vraag: waarom Davis ineens wel, en zoveel andere krachtige
slagmannen niet? Wat maakt ‘Crush’ zoveel beter dan de rest? Er zijn meer batters die na enkele jaren in de MLB wat beter worden in het kiezen van de juiste pitches en daardoor beter gaan slaan, maar toch loopt er geen tweede Chris Davis rond. De verklaring daarvoor ligt in de ontleding van zijn swing.
De meeste slagmannen gebruiken meer
dan alleen hun bovenlichaam om kracht hetzelfde krachtmens, maar combineerde te generen. Net als golfers leren honk dat plotseling met geduld en inzicht. ballers hun heup in te draaien om meer Davis koos zijn pitches beter uit en zijn kracht over te kunnen brengen. Dat doet bereik verbeterde drastisch. Net als het, maar het maakt het ook lastiger de andere jonge power hitters had Davis slagbeweging onder controle te houden.
Juist van deze techniek maakt Chris Davis amper gebruik. Meer dan veel andere slagmannen haalt Davis zijn kracht juist uit zijn imposante bovenlichaam. ‘Country strong’ noemen ze dat in Amerika. Het is een beschrijving waaraan onder meer Adam Dunn ook voldoet. Dunn slaagde er alleen nooit in zijn kracht te koppelen aan discipline en daarmee een hoog slaggemiddelde.
In het geval van Chris Davis resulteert zijn kracht in een rustig, zeer goed controleerbare slagbeweging. Zo rustig zelfs, dat je bij veel van zijn homeruns niet meteen het idee hebt dat de bal daadwerkelijk over de hekken zal vliegen. Door het minder meedraaien van zijn heupen oogt een klap van Davis niet altijd even krachtig. De immense kracht in zijn bovenlichaam zorgt er echter telkens voor dat schijn bedriegt.
Net zo bedriegend is het beeld dat er
sprake zou zijn van een metamorfose van de slagman Chris Davis. De kracht was er altijd al. Het gewonnen vertrouwen en de ontwikkelde discipline maken nu de slugger die Davis stiekem altijd al was.
Op 14 juni 2013 sloeg ‘Crush’ zijn vijfhonderdste honkslag, tegelijkertijd zijn 37ste homerun van het seizoen. José Bautista’s totaal van 54 in 2010 lijkt binnen handbereik, en een vaste plek in de jaarlijkse toptien van homerun hitters evenzo. •
Helemaal terug
1988. Dat was de laatste keer dat de LA
Dodgers in de World Series stonden. Ze waren toen te sterk voor de Oakland Athletics en wonnen voor de zesde keer de prestigieuze titel. Twee van die titels werden behaald onder de noemer Brooklyn Dodgers. In LA werden sinds de laatste World Series titel, 25 jaar geleden, nog maar zes keer de playoffs bereikt. In 2008 en voor het laatst in 2009 waren de Dodgers kansloos in de National League Championship Series en sindsdien speelden zij geen rol van betekenis meer in de National League Western Division. Tot dit seizoen. Met behulp van behoorlijke investeringen van de nieuwe eigenaren, waaronder voormalig basketballheld Magic Johnson, werden veel spelers binnengehaald. Grote namen als Zack Greinke, Hanley Ramirez en Adrian Gonzalez moesten de mannen in het blauw/wit weer terug naar de World Series brengen.
In het begin van dit seizoen leken zij daar
niet eens bij in de buurt te komen, maar sinds het debuut van Yasiel Puig en de terugkeer van Hanley Ramirez (na lang blessureleed) lijkt het tij volledig gekeerd. In mei kende de ploeg nog de slechtste maand uit de historie met een win/loss record van 10Â17, maar sinds het begin van juni begonnen de Dodgers te winnen. Puig, HanRam en natuurlijk Clayton Kershaw namen hun ploeg bij de hand en inmiddels zijn de Dodgers koplopers in de NL West. Erg knap! Het zou mooi zijn om deze topclub van weleer terug te zien keren in de World Series. Maar de kans bestaat dat fans van de Dodgers de inmiddels gevleugelde uitspraak 'Wait 'til next year' weer moeten gebruiken. •
Seb Visser.
NAAM: Maxwell 'Max' Scherzer GEBOREN: 27 juli 1984 in Chesterfield, Missouri GOOIT: Rechts BURGELIJKE STAAT: Al acht jaar een relatie met jeugdvriendin Erica May POSITIE: Werper TEAM: Detroit Tigers VORIGE TEAM: Arizona Diamondbacks (20082009) COLLEGE: University of Missouri DRAFT: De Diamondbacks kozen Scherzer met de elfde keuze in de draft van 2006. DRAFT CLASS: 1. Luke Hochevar, 3. Evan Longoria, 7. Clayton Kershaw, 10. Tim Lincecum, 148. Chris Davis, 273. David Freese, 333. Mat Latos, 607. Domonic Brown, 748. Derek Holland CONTRACT: 6,73 miljoen dollar in 2013 TOTAAL VERDIEND: 14,025 miljoen dollar PRESTATIES: Debuteerde in 2008 als reliever voor Arizona en zette direct een record voor reliefdebutanten door geen honkslag op te geven aan dertien opeenvolgende slagmannen. Had in 2012 een K/9 ratio van 11.1, de hoogste in de American League. Scherzer had in 2013 een reeks van dertien overwinningen zonder verlies, dit gebeurde voor het laatst in 1986. De reeks kwam tot een einde op 13 juli CAREER STATS: 6543 in 152 starts, 3.79 ERA, 9.04 K/9 en 2.9 BB/9 STERKE PUNTEN: Scherzer is een hele complete pitcher en zijn hoge strikeout ratio laat zien dat hij een hele misleidende werper kan zijn. Zijn fastball zit altijd boven de 90MPH en in combinatie met zijn krachtige slider (gemiddeld 87MPH) en changeup (gemiddeld 85MP) maakt hij het tegenstanders vaak lastig. ZWAKKE PUNTEN: Op dit moment valt het lastig te zeggen waar precies het
zwakke punt ligt van Scherzer, hij is met de jaren beter geworden wat blijkt uit zijn dalende WHIP en zijn hoge strikeout ratio van de afgelopen twee seizoenen. Zijn basisplaats in het All Star Game was dan ook meer dan terecht omdat Scherzer momenteel een van de meest complete pitchers in de American League is. HALL OF FAME: Daar is het nog te vroeg voor, Scherzer heeft vooralsnog mooie stats, maar nog geen enkele prijs op de basisplek in AllStar game na dan. Time will tell... OVER HEMZELF: • "70 is leuk, maar het zegt niets. Als ik 07 was maar precies op hetzelfde niveau had gezeten was ik nog trots op mezelf. Het enige wat ik moet doen is de tegenstander van de honken af houden en mijn team de beste kans te geven om te winnen." Scherzer beheerst duidelijk de kunst van het relativeren. • "Het was zeker een mooie reeks, het laat zien dat ik goed en constant kan werpen. Ik geloof dat ik in de toekomst nog andere reeksen kan neerzetten." En aan zelfvertrouwen ook geen gebrek bij Scherzer. SPORTAMERIKA OVER MAX: Scherzer is met de jaren steeds beter geworden en is een belangrijk onderdeel van de Tigers rotatie die hun naar een kampioenschap moet brengen. Scherzer is constanter dan ooit en behoort zonder enige twijfel op dit moment tot de beste werpers in het honkbal wat ook wordt bevestigd door zijn uitverkiezing voor de AllStar Game waarin hij de eerste inning mocht gooien. Het enige wat echter nog ontbreekt zijn de prijzen, als Scherzer echter zo blijft gooien zou het dit jaar weleens kunnen gebeuren voor hem en Detroit. EINDCIJFER:
8
Het verhaal begon op 1 oktober 1962.
James Meredith werd destijds de eerste afroAmerikaanse student op de Universiteit van Mississippi (Ole Miss). De komst van Meredith, overigens geen basketballer, zorgde voor enorme rellen in de stad. In september zou hij starten, maar hij werd continu tegengehouden bij de deur. President John F. Kennedy stuurde twintigduizend soldaten naar de school, om de rust terug te brengen.
afgewezen. Andere collegeteams in de Verenigde Staten speelden tenslotte met donkere spelers.
Voor de coach van Mississippi State,
Babe McCarthy, was het een teleurstelling. Hij wilde zich graag tonen op het hoogste podium, maar vreesde represailles. In maart 1963, toen Mississippi weer de beste was in het reguliere seizoen, zou een beslissing van McCarthy de toekomst volledig Veel tegenwerking kwam van gouverneur veranderen. Zijn team kreeg voor de derde maal op rij een uitnodiging om Ross Barnett. Hij was van mening dat mee te doen aan het NCAAtoernooi. Meredith niet welkom was op zijn uni versiteit. Een dag voor de rellen rondom Tegen het zere been van duizenden de universiteit hield Barnett nog wel een inwoners uit Mississippi accepteerde McCarthy de uitnodiging. Hij wilde toespraak. In de rust van een football strijden om de nationale titel. Barnett wedstrijd tussen Mississippi en de deed er alles aan om het besluit terug universiteit van Kentucky, scandeerde te draaien. Er werd zelfs politie het publiek de naam van Barnett. De ingeschakeld om de basketballers van gouverneur pakte daarop de microfoon, Mississippi State tegen te houden. liep het veld op en riep de beroemde woorden: “I love Mississippi, I love her Loyola people, our customs. I love and respect our heritage.” Ondertussen draaiden de Loyola Ramblers uit Chicago een uitstekend Mississippi State seizoen. De ploeg van coach George Ireland kende vier donkere spelers in de Barnett had niks met afroAmerikanen. startopstelling. Waar veel teams dat niet Volgens hem hoorden donkere mensen aandurfden, deed Ireland dat wel. Veel in Afrika thuis en waren de blanken teams kozen voor een speler in superieur. De afroAmerikanen leefden thuiswedstrijden, twee in uitwedstrijden dan ook in een dagelijkse wereld van segregatie. De rassenscheiding was in die en drie tegen zware tegenstanders. tijd duidelijk te zien op de scholen. Toen Ireland begon met vier en dat resulteerde 21 overwinningen op rij, totdat er werd de federale overheid er zich mee ging bemoeien en Meredith toegang kreeg tot verloren van Bowling Green op 16 februari 1963. Ook de laatste wedstrijd de universiteit, hief de staat de schoolplicht op. Daardoor zijn (tot op de in het reguliere seizoen ging verloren, maar dat weerhield de Ramblers niet dag van vandaag) heel veel inwoners om mee te doen aan het NCAA ongeschoold, omdat studenten destijds toernooi. In de stad Evanston niet op dezelfde school wilden zitten als moesten ze hun eerste wedstrijd een donkere student. spelen tegen Tennessee Tech, die een gemakkelijke 11142 zege en ongeschreven regel in de staat zei opleverde. Onder leiding van dat sporters niet mochten uitkomen sterspeler Jerry Harkness waren tegen nietblanke sporters. Het basket ballteam van Mississippi State, de buur de Ramblers op weg naar een historische titel. Wat velen niet man van Ole Miss, was erg succesvol. In 1959, 1961 en 1962 eindigden ze als eerste wisten, was dat hun tweede in hun Conference. Ze mochten daardoor wedstrijd het hele basketballandschap zou automatisch meedoen aan het NCAA veranderen. toernooi, maar drie keer werd dat
E
Daarin wachtte namelijk Mississippi
State Journal over zijn twijfels bij de State. Althans, wanneer de ploeg van coach ontsnappingsactie. Er hing tenslotte een McCarthy daadwerkelijk zou komen opda fikse straf boven het hoofd van de spelers. Een dag na het bevel gingen ze het toch gen. In Mississippi werd de onrust groter toen duidelijk werd dat hun basketbalteam proberen. “Met de bus konden we de staat niet verlaten, dat was te opvallend. We tegen de zwarte Loyola Ramblers moest stuurden daarom onze bankspelers naar aantreden. Barnett deed verwoede pogin het vliegveld, om te zien of iemand ze zou gen om Mississippi State niet naar Michi arresteren.” gan te laten afreizen, waar de wedstrijd tegen de Ramblers zou plaatsvinden. Het oen dat niet gebeurde, vertrok de rest werd letterlijk een katenmuisspel tussen van de ploeg ook met het vliegtuig. de Bulldogs en de staatspolitie. Achteraf bleek dat in het rechterlijk bevel alleen de namen van coach McCarthy en de Ontsnapping president van de universiteit stonden. De spelers konden daardoor eigenlijk gewoon Op 13 maart 1963 werd er een rechterlijk bevel opgesteld door de staat om het team zonder problemen de staat verlaten. te verbieden Mississippi te verlaten. Voor coach McCarthy en president Colvard Rechter L.B. Porter, die eerder ook al een bevel tegen een zwarte student op Ole Miss was het een andere vluchtmissie. Zij verlieten diep in de nacht de staat en afvaardigde, velde nu weer het vonnis. gingen apart van elkaar naar een locatie, Bobby Shows, de center van de ploeg, om niet op te vallen. Na een reis van bijna vertelde achteraf tegenover de Lansing
T
Op 6 juli jl. overleed één van
de leiders van het Mississippi State basketbalteam, dat in 1963 de basketbalwereld op zijn kop zette. Leland Mitchell overleed op 72jarige leeftijd in zijn huis in Starkville. Mitchell was één van de beste guards in het Zuiden van de begin jaren ’60 en één van de initiatiefnemers om het ontsnappingsplan uit Mississippi door te zetten
vijf uur kwam McCarthy aan in Nashville, Tennessee. Daar landde het vliegtuig met zijn spelers en vervolgde hij de reis met zijn team. De NCAA wist nog altijd niet of Mississippi State zou komen opdagen in East Lansing, Michigan. Ze hadden daarom Georgia Tech gevraagd standby te staan, mochten de Bulldogs de reis niet maken. Toen het vliegtuig landde was er verwarring bij de lokale fanfare. Het was namelijk niet duidelijk voor hen of ze het themalied van Mississippi State of Georgia Tech moesten spelen. Toen de eerste speler het vliegtuig uitkwam is gevraagd van welk team hij is, toen hij Mississippi State zei werd het themalied van de Bulldogs gespeeld.
“We wilden graag spelen. We wonnen het regionale kampi oenschap voor de derde keer op rij, maar mochten niet meedoen aan op het hoogste platform. We verdienden het en we schreven uiteindelijk geschiedenis. We waren de ambassadeurs van het Zui den, zonder dat we daar enig besef van hadden”, vertelde Mitchell, jaren na de histo rische wedstrijd tegen Loyola.
In 1963 werd Mitchell gedraft door de St. Louis Hawks, maar daar speelde hij nooit voor. Vier jaar later kreeg hij een kans in New Orleans. De Buccaneers stelden zijn oude coach Babe McCarthy aan en die wilde Mitchell een kans geven. Het avontuur in New Orleans duurde maar een seizoen voor Mitchell.
Vijftig jaar geleden veranderde niet
De ‘I Luth Have a D gebe er King, w ream’sp urten issen aarin hij eech van M r in M ississefereert a artin an de ippi.
East
de st aat
alleen het kleine basketbalwereldje. De wedstrijd roerde het complete landschap in de Verenigde Staten. Het was misschien niet een directe verandering, aangezien er na de wedstrijd nog rellen waren in Mississippi. Een half jaar later kwam Martin Luther King met zijn ‘I Have a Dream’speech, waarin hij ook refereerde aan Mississippi. “I have a dream that one day even the state of Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and opression, will be transformed into an oasis of freedom and justice.“ Tien jaar later werd desegregatie algemeen in de staat en kregen de afroAmerikanen meer rechten. De staat is echter deze problemen nooit echt te boven gekomen, er zijn nog altijd rassenproblemen. Ook de ‘Game of Change’ bracht daar geen volledige verandering in. •
Onts Miss napping issipp van d e plo i. eg ui t
Rech bask terlijk be verla etballteamvel tegen ten v an go . Ze mog Mississip pi uvern en de staat State eur B niet arnet t.
Ja m op dees Mered U n i v i th e e r e r si t eit vaste zwart e n Mi ssi ss st u d e n t i ppi .
De wedstrijd was voor Mississippi een hele vreemde. “We hadden geen fans mee. Iedereen was zo angstaanjagend stil totdat beide teams werden geïntrodu ceerd”, vertelde Shows. Toen de Loyola sterspeler Jerry Harkness de hand schudde met Mississippi Stateaanvoer der Joe Dan Gold stond de wereld stil. Dat bijzondere moment is door tientallen fotografen vastgelegd. De Loyolaspelers beseften pas achteraf dat het een legendarisch moment was. Zij kwamen tenslotte met een gemengd team dat alleen kwam basketballen. Dat deden ze ook tegen de Bulldogs. In een gelijkopgaand duel trokken de Loyola Ramblers aan het langste eind. Er werd met 6151 gewon nen, maar die uitslag is door iedereen al vergeten. Shows: “Wij speelden onze wedstrijd al daarvoor. Het was een emotionele overwinning voor ons om die
wedstrijd uiteindelijk te mogen spelen.”
‘Gam Lans e of Chan ing, M g ichig e’ vind pl aats i an. n
Game of Change
Fout
NEW YORK – Deze week een column die maar een heel klein beetje met sport te
maken heeft deze gaat namelijk over de recente cover van Rolling Stone. Het legendarische blad besloot namelijk Dzhokhar Tsarnaev, die samen met zijn broer Tamerlan in april de marathon van Boston opblies, op de cover te zetten. En in niet zomaar een cover. Het was een vrij knappe foto van de terroristische krullenbol, door hemzelf genomen en door het tijdschrift opgefraaid. Het lijkt net een cover van Bob Dylan. En dat is waar ik en een hele hoop Amerikanen er een probleem mee hebben. Met het verhaal zelf is niks mis. Sterker nog, het is een subliem staaltje onderzoeksjournalistiek naar de ware aard van een ogenschijnlijk gelukkige jongen die bij een sportevenement zomaar uit het niets twee bommen af doet gaan. Maar die cover...
Ik geloof heilig in de vrijheid van de pers. Daar ben ik als journalist natuurlijk bij gebaat. Maar het is ook filosofisch mijn instelling. Ook geloof ik in het volledig vrije woord. Maar met al die vrijheid komt ook verantwoordelijkheid. Vrijheid is een recht en een voorrecht. Daar is in de laatste millennia veel bloed voor gevloeid. Vrijheid tot meningsuiting is dat ook en dat houdt in dat je daar voorzichtig mee om moet gaan. En daar heeft Rolling Stone het laten afweten.
Rolling Stone is al decennia lang ‘s werelds toonaangevende muziekblad, maar het was ook altijd erg politiek ingesteld. Hunter S. Thompson, romanschrijver (Fear and Loathing in Las Vegas) en bovenal titaan van de politieke journalistiek, deed voor Rolling Stone verslag van de presidentiële Nixoncampagnes en stak zijn weerzin voor de man niet onder stoelen of banken. Dat alles was onderbouwd met kennis, humor en sterke argumenten. Zo is ook het Tsarnaev verhaal goed neergezet. Maar de cover verheerlijkt desondanks een verdachte van weerzinwekkende misdaden.
Want Rolling Stone, of ze het nou leuk vinden en beseffen of niet, is in de laatste
jaren ook een soort glamourblad geworden. Ze doen net zozeer aan celebrityjournalistiek als de Privé. Het argument gaat dat een nieuwsblad best een crimineel op de cover mag zetten, maar Rolling Stone is geen nieuwsblad meer. Hun covers tonen sterren, mensen die we bewonderen. In glossy foto’s die hen er nog stralender uit doen zien. Om dat met een vermoedelijke terrorist ook zo te doen is simpelweg fout. •
Een jaar geleden dachten we dat LeBron
In zijn eerste NBAleven, in Cleveland, Raymone James zijn top min of meer had werd hij bij de Cavaliers omgeven door bereikt. Niets bleek minder waar. Als spelers die stuk voor stuk minder of veel minder getalenteerd waren dan hij. Bij de een ware meesterschilder zette hij één van de beste basketballseizoe Miami Heat ging vervolgens een wereld nen ooit op het witte doek. James voor hem open. Hij werd door alles en is pas 28 jaar, maar won al twee iedereen uitgedaagd om beter te worden. titels, werd twee keer MVP en “We hebben besloten dat we geen grenzen twee keer Finals MVP. Zijn meer trekken voor LeBron”, antwoordde coach Erik Spoelstra op de vraag hoeveel honger is nog lang niet gestild. Het jochie uit rek er nog in het spel van James zit. Van Spoelstra en Shane Battier leerde hij de de achterbuurten van Akron droeg statistische kant van het spel, van Ray jarenlang de last Allen pikte hij de laatste details op voor zijn driepuntschot. van het vullen van de leegte aar het is niet alleen de wil om van Michael technisch beter te worden. Hij toonde zich Jordan, maar behalve een zeer getalenteerd basketballer lijkt nu klaar ook een pragmaticus in zijn schotselectie, om de echte met de focus op punten dicht bij de basket koning van het basketball naar de of driepunters, de meest efficiënte schoten in basketball (zie kader). De middenaf kroon te steken. standsschoten liet hij steeds meer voor wat Waar ligt het plafond ze waren. James toonde zich in de laatste van LeBron James? jaren een ware ‘student van het spel’, zoals hij het zelf graag zegt. Zijn B.I., Basketball Ambitieus Intelligentie, ging met sprongen vooruit. Een week na de zege op de San Antonio En nu bevinden we ons wederom in een Spurs in de NBA Finals van 2013 keek James rustig de zaal in waar het basketball zomer waarin we eigenlijk niet meer journaille van de Verenigde Staten hem, de verwachten dat James nog beter kan worden dan afgelopen jaar. Daar denkt hij beste speler van de wereld, aanschouwde. Het was tijd voor een laatste interview, om zelf echter anders over. “Ik ga zeker aan daarna te verdwijnen in een basketballoze mijn spel werken. Ik wil mijn zwakke punten van het afgelopen seizoen zomer. Geen Olympische Spelen ditmaal. verbeteren, zodat ik dynamischer kan zijn.” Rust. Maar in James’ woordenboek komt dit woord niet voor. “Het wordt heel lastig Om af te sluiten met wat bijna klonk als een dreigement naar de rest van de league: om niets te doen. De Finals liggen vlak “Ik zal volgend jaar een betere speler zijn.” achter me, maar ik voel me topfit.”
M
Het is James ten voeten uit. Hij is niet
alleen gezegend met een enorm talent, hij gaat tot het uiterste om het volledig te benut ten. Waar veel sporters parasiteren op hun gave, is dat bij James zeker niet het geval.
Maar wat kan hij nog verbeteren? Waar
liggen de zwakke punten? Hij was ooit een middelmatig schutter, maar sinds afgelo pen seizoen behoort hij tot de besten in de league. Zijn postbewegingen zouden nog
verfijnder kunnen worden. Na zijn zomerkamp bij mentor Hakeem Olajuwon is James ook daar uiterst effectief, maar zijn spel onder de basket kan nog wel een impuls gebruiken. Verder is het enige kritiekpunt het relatief lage percentage vanaf de vrijeworplijn. “Ik kan alles bereiken, als ik het echt mijn doel maak”, zei James over de mogelijkheid om tot de 504090 club toe te treden. James schoot in het afgelopen seizoen 56 procent van zijn field goals raak en 41 procent van zijn driepunters, maar niet meer dan 75 procent vanaf de vrijeworplijn. “Ik heb het nooit als doel gezien, maar als ik dat wel zou doen lukt het me.”
gegoten en hij heeft in de afgelopen jaren zowel op als buiten het veld alles voor elkaar. Eén van zijn vrienden is investe ringsgoeroe en biljonair Warren Buf fett, die vol bewondering kijkt naar de ontwikkeling die de NBAster zakelijk doormaakt. “Hij is enorm slim als het gaat om financiële zaken. Het is verbazingwekkend om te zien hoe volwassen hij zich gedraagt.”
James is na Roger Federer de
atleet die het meeste geld ver dient met sponsordeals. Hij streek het afgelopen jaar zo’n veertig miljoen dollar op. De omzet van zijn schoenenlijn, de LeBron X, ames wisselde in zijn loopbaan steeg met vijftig procent naar driehonderd voortdurend van ritueel als hij zijn vrije miljoen dollar. Het zijn positieve signalen worpen moest nemen, maar lijkt in Ray Allen een goede leraar te hebben gevonden. voor een man die nog steeds herstelt van “Vrije worpen nemen is vooral een mentale de beruchte Decision, die zijn imago tot een historisch dieptepunt bracht. kwestie. Het is niet dat ik een speciale Wat ook helpt op zijn weg terug, schotcoach nodig heb. Het is juist veel is dat hij als één van de eerste herhalen”, stelde James. supersterren sociale media op internet volledig omarmt. Hoe onwaarschijnlijk ook, wees niet Zijn persoonlijke verbaasd als James volgend jaar zijn spel commentaar op opnieuw naar een hoger niveau brengt en Twitter en fotogra aan het eind van het jaar te boek staat als fisch inkijkje in zijn vrijeworpspecialist. leven op Instagram, nu ook met video, Buiten het veld trekken miljoenen Als we praten over wat LeBron James nog fans. De sociale sites zijn een directe lijn te bewijzen heeft, is zijn status buiten het van communicatie tussen basketball ook van belang. Al sinds zijn fans en LeBron, iets wat jongste jaren toont James volwassenheid. hem veel tastbaarder maakt. Het leven in de spotlights zit hem als
J
James beperkt zich niet alleen tot
basketball als het gaat om zaken. Zo is hij bijvoorbeeld voor een gedeelte eigenaar van Liverpool. Voorzitter van de club Tom Werner ziet in hem de zo goed als unieke potentie van wereldwijd icoon. “Er zijn maar heel weinig atleten die eenzelfde status, bereik en aantrekkingskracht hebben als hij.�
Niet alleen op sportief vlak, maar ook zakelijk blijkt Michael Jordan de grootste rivaal voor James. Dat Jordan als eigenaar van de Charlotte Bobcats uiterst onsuccesvol is, mag zijn imago dan een klein beetje aantasten, voor de rest is het Michael Jordan voor en Michael Jordan na in de zakenwereld. Geen gekke taferelen voor hem zoals de Decision. Eeuwig krediet kreeg hij met zijn rol in het fameuze Dream Team. MJ reeg de ene sponsordeal aan de andere. Maar we moeten niet vergeten dat Jordan in zijn eerste jaren in de NBA ook niet altijd even geliefd was. En dat ook hij na zeven kampioensloze jaren de kritiek kreeg geen winnaar te zijn. Maar winnen zou Jordan. En een kampioen, een winnaar, is altijd geliefd.
Dat Jordan succesvoller en, wellicht,
geliefder was, blijkt ook uit het feit dat hij in tien seizoenen NBA dertig keer op de
cover van de Sports Illustrated stond. James kreeg laatst, ook in zijn tiende sei zoen, zijn twintigste cover. De marketing experts zijn het erover eens dat James niet over hetzelfde charisma beschikt als
won was Bill Russell, in een grijs verleden begin jaren ‘60. Kareem AbdulJabbar kwam tot vier in zes jaar en zelfs Jordan domineerde met drie awards in vijf jaar de league niet zo als James dat nu doet. Criticasters wijzen erop dat Jordan daar wellicht wel in was geslaagd als hij geen uitstap naar het honkbal had gemaakt en dat Jordan destijds veel meer concurrentie had. Het doet allemaal niets af aan de prestatie van James.
Statistisch heeft hij echter nog wel werk te
Jordan. Ondanks dat hij al tien jaar niet meer heeft gespeeld, verdient #23 jaarlijks nog steeds zo’n tachtig miljoen dollar aan
sponsordeals. Daarnaast zorgt de verkoop van Air Jordanschoenen voor het astro nomische bedrag van 1,25 miljard dollar. James roept bij veel fans een antireactie op en bij het grote publiek heeft hij nog lang niet zoveel invloed als Jordan dat ooit had. Winnen helpt en zonder twijfel is James zakelijk de meest succesvolle basketballer sinds Jordan, maar er is voor James een hoop nodig om globaal dezelfde impact te hebben Air dat ooit had.
Beste ooit?
De dominantie van James is zeldzaam in de geschiedenis van de NBA. De enige speler die ooit vier MVP Awards in vijf jaar
verrichten om in een adem met de Elite Aller Tijden te worden genoemd. Logisch gezien het feit dat James pas tien jaar actief is. Toch bevindt hij zich nú al in een heel selectief gezelschap. Slechts acht spelers zijn James statistisch de baas als het gaat om de traditionele Grote Drie: punten, rebounds en assists (AbdulJabbar, Bird, Bryant, Clyde Drexler, John Havlicek, Jordan, Gary Payton en Oscar Robertson). Deze acht zijn, buiten Bryant, echter allemaal al lang en breed uitgespeeld.
Bekijk je de cijfers van carrières na tien jaar (zie kader) dan zie je al goed in welk rijtje James straks terecht gaat komen.
James wordt juist geroemd om zijn
allround spel, alleen kijken naar deze drie categorieën is geen realistische weergave. Wie blijven er nog over als we bijvoorbeeld steals toevoegen? Slechts vier spelers: Bird, Bryant, Jordan en Drexler. Slechts vier spelers in de ruim zestig jaar dat de league bestaat.
Als we dan doorstomen naar het aantal prijzen dat James won, is ook al snel duidelijk dat hij op dat vlak niet veel meer te bewijzen heeft. Twee
STATISTIEKEN ELITE ALLER TIJDEN NA TIEN JAAR SPELER Kareem Abdul足Jabbar Michael Jordan LEBRON JAMES Kobe Bryant Clyde Drexler Larry Bird John Havlicek Gary Payton Oscar Robertson Jerry West Allen Iverson Karl Malone Kevin Garnett Charles Barkley Paul Pierce Magic Johnson
PUNTEN 22141 21998 21081 16866 15833 17899 17198 13485 22009 19144 19115 21237 15681 17530 16945 13943
REBS 11460 4336 5553 3634 4660 7319 5441 3235 6380 4314 2706 8929 8601 8734 4650 5303
ASSISTS 3440 4025 5302 3148 4392 4396 3700 5548 7731 4023 4174 2470 3525 2957 2889 8025
STEALS 576 1845 1323 1059 1623 1300 足 1756 足 足 1593 1166 1089 1227 1185 1464
DUELS 773 684 765 707 758 717 795 786 752 686 682 816 775 751 732 716
kampioenschappen, twee keer Finals MVP (negen spelers in geschiedenis wonnen deze award twee keer of meer), vier keer MVP van het reguliere seizoen (drie spelers pakten de prijs vier keer of meer) en twee gouden Olympische Spelen.
De komende jaren staan voor James in
het teken van fit blijven en winnen. James bevindt zich op dit moment in zijn loopbaan ergens tussen plek tien en twintig aller tijden. En sommigen zullen hem na afgelopen seizoen al een plaats bij de beste tien gunnen. Zonder enige twijfel zal James uiteindelijk statistisch tot de drie beste spelers ooit behoren. En misschien wel tot de beste twee. Hij heeft zelfs de mogelijkheid om als eerste ooit uit te komen op een combinatie van meer dan dertigduizend punten, tiendui zend rebounds en tienduizend assists. Dan dé vraag: kan hij de beste ooit worden? Is het mogelijk dat Michael Jordan zijn altijd onaantastbaar geachte status als Beste Basketballer Ooit verliest aan LeBron James? Op dit moment lijkt die titel te hoog gegrepen voor de King. Het feit dat legendes, experts en liefhebbers deze stelling door de maan den heen serieuzer bespreken, laat echter zien dat de alleenheer schappij van Jordan onder hevig is aan erosie.
LeBron James. Beste
basketballer aller tijden? Yes. He. Can. •
Medelijden
Paul Pierce werd vorige week met mede
exCeltics Kevin Garnett en Jason Terry gepresenteerd als nieuwe aanwinst van de Nets. Ik heb niet snel medelijden, maar de beelden van Pierce in Brooklyn werden zelfs mij even te veel. Het was de confrontatie met de noodzakelijke, maar vreselijk onromantische kant van sport.
De beelden uit Brooklyn leken op een aflevering van Ik Vertrek. Pierce zat erbij als het kind dat door zijn ouders was meegesleept naar een Frans dorp waar hij niemand kent en de taal niet spreekt. Het leek alsof hij elk moment in janken uit kon barsten, maar ook wist dat hij er het beste van moest gaan maken.
Paul Pierce hield zich groot. Zoals hij dat
eigenlijk al doet sinds het moment waarop hij hoorde dat hij niet tot het eind van zijn carrière in Boston zal spelen. Vijftien jaar lang was Pierce een Celtic en hij had niet gedacht ooit nog weg te gaan uit Beantown. Maar Pierce is een groot sportman en hij begrijpt de keuze die de Celtics hebben gemaakt. Hij slikt zijn tranen in en spreekt niets dan lof over zijn zo geliefde ex werkgever. Op de feestelijke presentatie in Brooklyn staarde Pierce wat rond en mijmerde hij over het moment dat hij in een Netsshirt terugkeert in de TD Garden. “Ik heb me al honderdduizend keer voorgesteld hoe het zal zijn. En telkens weer moet ik huilen.” Ik roep alle Bostonians op om die dag te laten zien dat de romantiek niet helemaal verloren is. Laten we ongegeneerd meeblèren met Bostons verloren legende. •
Eva Gerritse.
Lefty
Er zijn eigenlijk maar weinig redenen op
te noemen om geen fan van Phil Mickelson te zijn. Sterker nog: ik zou er zo geen enkele kunnen bedenken.
Lefty zien spelen is een genot voor het oog. Hij speelt bovendien altijd om te winnen. Heeft immer en overal een vriendelijk woord over voor de starfuckende fan. Geeft een bult geld weg aan charitatieve instellin gen. Is een familieman pur sang. Bleef bij zijn vrouw ondanks dat er bij haar kanker werd geconstateerd (lees je mee, Lance?). Heeft een ouderwetse bromance met z'n caddy. Is er in geslaagd z'n man boobs kwijt te raken. Hoe kun je Mickelson nou niet adoreren?
Zou je zeggen. Toch heb ik eigenlijk maar weinig met Phil. Als ik golf kijk, hoop ik dat Rory McIlroy de pannen van 't dak mept. Dat Adam Scott over die belly putter van 'm struikelt en daarbij z'n pols verstuikt. Dat Louis Oosthuizen eindelijk 'ns leert z'n achternaam fatsoenlijk uit te spreken (als ie het zelf al niet kan, wat kunnen we dan van 's werelds golfcommentatoren verwachten?). En, uiteraard, dat Tiger Woods weer de Tiger Woods van pak 'm beet tien jaar geleden wordt.
Maar God, wat was dat genieten, afgelo pen zondag. Wat een ronde. Wat een comeback. Wat een inhaalrace. Wat een clinic. "Dit was waarschijnlijk de beste round of golf van m'n carriere", sprak een zichtbaar aangedane Mickelson na afloop. De minuten durende omarming met z'n vrouw en dochters maakten het kippenvelmoment compleet. Lefty is een class act, die meer van mijn onvoorwaardelijke adoratie verdient. •
Geert Jan Darwinkel.
Power Rankings
Lijstjes maken. Veel leukere dingen
bestaan er niet. Toen ik vorige week de vraag kreeg of ik een quarterbacklijst kon maken, zei ik volmondig ja. Ik had drie minuten later 32 quarterbacks onder elkaar staan. In mijn naïviteit stuurde ik dat lijstje door en kreeg ik een boze mail van eindredacteur @Darch terug: “Ik wil niet voor joker staan als ik het kan helpen, dat is alles.” Oeps.
Lijstjes maken ligt gevoelig, dat merkte ik meteen al. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om Cam Newton in de top10 te zetten? En Tony Romo boven Jay Cutler? En ondanks Super Bowls geen hoge plekken voor Ben Roethlisberger, Joe Flacco en Eli Manning? Ook werd mij verweten dat mijn Mark Sanchezhaat te ver ging en dat er echt wel slechtere quarterbacks zijn dan hij. Een paar weken terug schreef ik op deze plek over clutch en momentum. Ik ben misschien iets te veel een stathead, maar ik kijk liever naar de feiten. Joe Flacco is een leuke quarterback, maar omdat hij vier weken alles raakte wat hij raken kon is hij niet opeens elite voor mij.
Hetzelfde geldt voor Peyton Manning. So
what dat hij een kostbare interceptie gooide tegen de Ravens? Het blijft één van de besten in de NFL. Incidenten moet je los zien van het grotere geheel. Voer voor discussie dus. Ik ben benieuwd wat de lezers vinden van deze lijst. En o ja: Drew Brees wordt de MVP van 2013. You heard it here first. •
Lennart Beishuizen.