Sweet Home Chicago
Chicago is meer dan geweldig. Wat kan een stad je verrassen.
Verbazingwekkend mooie architectuur, heerlijke restaurants met goed eten, frisse strandjes en een bruisend uitgaansleven. The Windy City is echt te gek. De eerste keer Wrigley Field van de Chicago Cubs bezoeken is als een perfecte ontmaagding. Vol genot, sensationele tintelingen, adrenaline dat met de snelheid van het licht door je lichaam vloeit. In de Major League is Wrigley na Fenway Park het oudste stadion en dat is te zien, te ruiken en voelbaar. Een scorebord dat nog met de hand bediend wordt, geen ultramodern scherm, veel beton en staal, maar vooral sfeer.
Bijna een uur keek ik alleen maar naar de tribunes die op de
appartementen zijn gebouwd. Voor vijftig dollar zit je als een koning aan de overkant van de straat en is het nog onbeperkt drinken ook. In geen ander stadion wordt 'Take me out to the ballgame' zo meegezongen als in Wrigley Field, altijd live gezongen door een beroemdheid, lokaal of landelijk. Lieve lezers, ik smeek u, ga in uw leven minimaal één keer naar Wrigley.
Ik mijd die rode dubbeldekkers. Hop on, hop off is niks voor mij. Ik huur een fiets met een tasje aan het stuur. Dat is minstens net zo erg, maar het voelt beter. Van Navy Pier knalde ik binnen mum van tijd naar Soldier Field, het domein van de Chicago Bears. Een omstreden stadion, waar de Bears sinds de jaren '70 spelen nadat ze Wrigley Field verlieten. Na een omstreden modernisering ziet het stadion eruit als een UFO dat op een museum is geland. De één vindt het prachtig, de ander noemt het 'The mistake by the lake'. Soldier Field ligt aan Lake Michigan.
De portier was niet aardig. Ik mocht niet naar binnen om een foto te
maken en de rondleidingen beginnen pas volgende week. Ik laat mij niet wegsturen. Een rondje fietsen om het stadion bracht mij bij een open hek. Het bord 'No Trespassing' negeerde ik. Mijn hartslag steeg naar 150. Ik klom via een ander hek op een muur en zag een groot deel van Soldier Field. Met gevaar voor eigen leven en een gevangenisstraf maakte ik een foto. Heel even was ik weer een kind dat verstoppertje speelde. Mijn vrouw keek mij aan alsof ik achterlijk was. Maar in plaats van een belerende opmerking, zei ze: “Is het gelukt? Laat de foto zien!” Of zoals Amerikanen zeggen: It's the effect that counts. Op de terugweg zwaaiden we naar de boze portier. Chicago, I love you. •