BOSTON
HOOFDREDACTIE Neal Petersen EINDREDACTIE Geert Jan Darwinkel Kasper Dijk REDACTIE Lennart Beishuizen Bert Jan Brands Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Vincent Van Genechten Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Aizo Lijcklama Ingmar Meijer Marco Post Joep Smeets Jurian Ubachs Jeroen Veenstra Seb Visser Richard van Welie Frank Wielaard Jules Zane Jan Willem Zeldenrust COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens Peter van Vliet FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus
SportAmerika The Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012 Alle rechten voorbehouden.
Het zal jullie niet verbazen dat deze week mijn column in het
teken staat van Boston. Iets meer dan een week geleden werd die stad getroffen door een terroristische aanslag.
De vaste lezers van dit magazine en de site weten waar mijn voorliefde voor de de Beantown vandaan komt. Een gedeelte van mijn studietijd bracht ik door aan Northeastern University in Boston en nog steeds probeer ik elk jaar één of twee keer mijn tweede thuis te bezoeken. Zodoende voel ik mij nog zeker een Bostonian en kwam de klap heel hard aan. Het gevoel dat vrien den, oudteamgenoten en natuurlijk voormalig klasgenoten in de buurt waren bij de terroristische aanslagen is erg surrealistisch. Natuurlijk, ik sluit mijn ogen absoluut niet voor dat dit soort berichten helaas dagelijks opduiken in de rest van de wereld, maar toch greep dit incident mij enorm aan. Om de hoek van mijn oude appartement en op één van de mooiste dagen van het jaar Patriots' Day in combinatie met de Boston Marathon. De schrik, pijn en verdriet zit er nog steeds goed in bij de Bostonians. De steun vanuit de hele wereld is indrukwekkend. Toch wil ik juist vooral even stilstaan bij de steun die vanuit de Amerikaanse sport kwam.
Natuurlijk, verdriet zorgt voor een enorme verbondenheid, maar hoe de Amerikaanse sporters en teams mee omgingen: werkelijk fenomenaal. Fans uit het hele land toonden hun medeleven met spandoeken en Sweet Caroline, normaal gesproken alleen te horen tijdens de stretch in de achtste inning bij de Boston Red Sox, knalde bij diverse MLBwedstrijden uit de speakers. Maar het meest indrukwekkende, in hoeverre daar een gradatie voor bestaat in zo’n periode, was toch wel de periode die vooraf ging aan de NHLwedstrijd tussen de Boston Bruins en de Buffalo Sabres.
Het was het eerste sportevenement na de tragedie. Voorafgaand aan het duel werd een filmpje getoond van de tragedie met afsluitende woorden We Are Boston, We Are Strong. Dat vervolgens het volkslied door het hele stadion uit volle borst werd meegezongen, zorgde voor een enorm kippenvel bij mij en versterkte het geloof dat dit soort acties kracht geven aan de mensen die het nu zo hard nodig hebben in Boston.
Na negen jaar Pittsburgh
vertoont James Harrison komend seizoen zijn kunsten in Cincinnati. De 35jarige linebacker tekent een tweejarig contract bij de Bengals. Harrison won de Super Bowl in 2006 en 2008 en was in dat laatste jaar ook de Defensive MVP • Clay Matthews verlengde zijn contract bij de Green Bay Packers met vijf jaar en gaat in deze periode 65 miljoen dollar verdienen. De 26jarige linebacker is, mede door zijn explosieve spel, vanaf zijn binnenkomst een publiekslieveling in Green Bay. In de afgelopen vier jaar had Matthews 43 sacks, zeven gedwongen fumbles en vier intercepties als leider van de Packersverdediging • Guard Branden Albert keert naar alle waarschijnlijkheid de Kansas City Chiefs de rug toe. In de afgelopen winter gebruikten de Chiefs nog de franchise tag om Albert te behouden, maar nu gaven zij hem toestemming om met de Miami Dolphins te praten. Albert wilt namelijk voor meerdere jaren tekenen en KC weigert hier vooralsnog aan mee te werken. De Dolphins moeten naar verluidt een draftkeuze uit de tweede ronde opgeven • Darrelle Revis verkast dan toch naar Tampa Bay. Na wekenlang flirten met de Jets, besloten de Bucs hun dertiende keuze in de draft aan New York over te doen. De 27jarige cornerback raakte vorig jaar geblesseerd aan zijn knie, maar geldt nog steeds als één van de beste cornerbacks in de NFL. De Buccaneers willen met Revis iets doen aan een verdediging die vorig jaar laatste was tegen de pass •
Het behalen van de playoffs was
een hoogtepunt voor de Golden State Warriors. Na een wedstrijd belandde de ploeg echter weer met beide voeten op de aarde: Ster speler en AllStar David Lee raakte geblesseerd aan zijn heup en is de rest van het seizoen uitgeschakeld en Golden State verloor het eerste duel tegen Denver Nuggets • De coachcarroussel draait alweer op volle toeren. Frank Law rence (Pistons), Byron Scott (Cavaliers) en Doug Collins (76ers) vertrok ken bij hun teams direct na de laatste wedstrijd van het reguliere seizoen. Mike Brown, die begin dit seizoen pijnlijk op straat werd gezet door de Lakers, keert mogelijk terug bij de Cavaliers. Daar hoopt hij met Kyrie Irving te bereiken wat hem met LeBron niet lukte: het winnen van de NBAtitel • Sacramento lijkt de Kings dan uiteindelijk toch kwijt te gaan raken. De Maloofs familie stuurde een brief naar alle andere NBAeigenaren die hun hoofd gaat buigen over a) de verkoop van het team en b) de verhuizing van Sacramento naar Seattle. Nog een paar weken en dan komt er een einde aan de soap rond het al dan niet verkopen en verhuizen van de Kings • Er was een opvallend nietbasketbal moment voorafgaand aan het playoffduel tussen de Brooklyn Nets en Chicago Bulls. De 38jarige Netsreserve Jerry Stackhouse zong onder luid gejuich en zonder enige valse noot het volkslied. Het was niet de eerste keer voor Stackhouse, in voorgaande seizoenen zong hij het volkslied ook al enkele malen •
Jack Edwards, televisie
verslaggever van de Boston Bruins, bood na wedstrijd tegen de Pittsburgh Pen guins zijn excuses aan voor zijn opmerkingen over Matt Cooke. Edwards zei een aantal controversiële dingen over de aanvaller van de Penguins, die niet geliefd is in Beantown vanwege zijn hit op Marc Savard in 2010, die daarbij een hersenschudding opliep. De verslaggever nam zijn woorden terug via Twitter: “Het spijt me dat ik Matt Cooke beledigde. Ik beging een fout en bied hierbij mijn excuses aan. Het was een moeilijke week en ik gaf hierdoor een slechte emotionele reactie” • De Calgary Flames en Joey MacDonald kwamen een contractverlening van één jaar overeen, ter waarde van 925.000 dollar. De goalie werd in februari door de Canadezen van waivers geclaimd en presteert naar behoren in Calgary. Hij kwam tot dusver als backup van eerste goalie Miikka Kiprusoff in actie, van wie het nog niet bekend is of hij volgend jaar opnieuw het doel van de Flames verdedigt • Erik Karlsson (Ottawa Senators) staat weer op het ijs. Karlsson, die vorig seizoen tot de beste verdediger van de NHL werd gekozen, raakte op 14 februari in het duel met de Pittsburgh Penguins zwaar geblesseerd toen hij ongelukkig in aanraking kwam met de schaats van Matt Cooke en zijn achillespees voor zeventig procent afscheurde. Artsen gingen uit van een herstelperiode van zes maanden, maar Karlsson ligt ver voor op dat schema. Het is nog niet bekend wanneer hij weer terugkeert in de Senators lineup •
Het blessureleed bij de
New York Yankees kent geen einde. Derek Jeter maakt pas na de AllStar break zijn comeback nadat een scan een kleine breuk in de enkel onthulde. Dit is dezelfde enkel die de 38jarige shortstop vorig jaar in de playoffs brak • Roy Halladay heeft over winning nummer 200 binnen. De ace van de Philadelphia Phillies heeft het beste winst percentage (.662) van alle actieve pitchers • De eerste pitch die de Nederlander Didi Gregorius zag in zijn debuut voor de Arizona Diamondbacks sloeg hij direct de tribunes in van Yankee Stadium. Fan Zack Hample ving de bal en even later ook de home run van Yankee Francisco Cervelli. Wat een mazzel! • Een fan bij de wedstrijd tussen de Cleveland Indians en de Houston Astros liet zien hoe het niet moet. Hij probeerde de bal met een bak popcorn te vangen, dat was niet zo slim • Matt Harvey (New York Mets) is de eerste pitcher sinds 1900 die zijn eerste vier starts in winst omzet en daarin niet meer dan tien hits opgeeft • Over jonge aces gesproken: de 23 jarige Tony Cingrani luisterde zijn debuut bij de Cincinnati Reds op met acht strikeouts en slechts één run tegen in vijf innings • Wonderkind (I) Bryce Harper sloeg 4uit5 tegen de Miami Marlins en moest, toen hij 3uit3 was, overgeven in de dugout. Wat een fenomeen! • Wonderkind (II) Mike Trout presteerde bijna alles vorig jaar, behalve een grand slam. Dit vlekje heeft hij inmiddels wegggepoetst. Kudos! •
Het was de terugkeer van de Red Sox,
Bostons vlaggenschip, waar de stad al dagen op wachtte. Op Patriots’ Day, even voor de bomaanslagen aan de finish van de Boston Marathon, wonnen de Red Sox van de Tampa Bay Rays en was het in Fenway Park een dag als alle andere. Een paar uur later stond Boston letterlijk in vuur en vlam.
De hele week erop stond in het teken van hommages aan Boston, bijvoorbeeld in Cleveland, waar de Red Sox drie uitwedstrijden afwerkten, maar ook in Yankee Stadium, waar 'Sweet Caroline' van Neil Diamond ten gehore werd gebracht. Even bestond er geen rivaliteit.
Zaterdag hing er een sfeer van trots en onverzettelijkheid. De vrijwilligers van de marathon, de te hulp geschoten toeschouwers, de slachtoffers, de politieagenten, de ziekenhuismede werkers, de FBI’ers, de gouverneur, de burgemeester, de marathonlopers en alle andere inwoners werden geëerd na Bostons meest chaotische week in eeuwen.
De fans in Fenway Park deden wat de fans van de Boston Bruins drie dagen eerder ook al in de TD Garden deden: uit volle borst het Amerikaanse volkslied zingen. Daarna was het de van een blessure teruggekeerde David Ortiz die de inmiddels legendarische woorden sprak: “This is our fucking city!”
De Red Sox lieten het vervolgens tegen de Kansas City Royals niet bij woorden. Met een 32 achterstand in de achtste inning sloeg Daniel Nava een home run met twee man op de honken. Hij zorgde zo voor een passend einde aan één van de meest bijzondere dagen in de 101 jarige historie van Fenway Park. • TEKST LENNART BEISHUIZEN
“Wachten op het moment dat ik gedraft
werd, voelde als rennen op een loopband. Ik kon niets anders doen dan naar de klok staren en wachten. Een colonne naakte vrouwen had door de woonkamer kunnen rennen en ik zou het niet eens hebben gezien”. Chris Cooley wachtte op een late aprilavond in 2004 op dat ene telefoontje dat zijn leven zou veranderen (en werd als 81ste gekozen door de Redskins). Een telefoontje dat het resultaat is van een draftproces dat bijna drie maanden eerder officieel begint. De door scouts drukbezochte trainingen van de Senior Bowl en de EastWest Shrine Game, het hoogtepunt tijdens de NFL Draft Combine en de conclusie met de Pro Days van alle universiteiten drie maanden die je leven kunnen maken of breken. Nou ja, niet helemaal.
Voordat een speler überhaupt toegang
krijgt tot het draftproces, moet hij eerst twee tot vier jaar uitblinken op het allerhoogste collegeniveau, onder de allesziende micro scoop van media en scouts. Ravens GM Ozzie Newsome: “Een eersterondekeuze wordt bij ons meestal door acht tot tien personen in de organisatie live bekeken.” En in de weken voorafgaande aan de draft volgen daarop uitgebreide medische analyses, achtergrond checks, psychologische testen en zelfs interviews met familie en vrienden. “We doen alles dat menselijk mogelijk is”, aldus Raiders Director of Player Personnel Joey Clinkscales. “Ieder staflid die in contact komt met een speler schrijft daarvan een report. Als een staffer een speler van het vliegveld ophaalt vragen we hem of de speler beleefd was en hoe hij zich gedroeg.” Voormalig Jets GM Mike Tannenbaum hierover: “Als een speler een lul is wanneer hij geen geld heeft, wees er dan zeker van dat hij een ongelooflijke lul wordt wanneer je hem 5 miljoen dollar geeft.”
De dag
Ongeacht of en hoe de spelers het draftproces doorstaan, aan het einde van de rit volgt op Draft Day het eindoordeel.
De grootste talenten krijgen een uitnodiging voor de eerste dag in Radio City Music Hall, doen een boottrip rond Manhattan, bezoeken shows op Broadway en mogen uiteindelijk in de coulissen van Roger Goodell’s podium (The Green Room), en voor het oog van de natie, aan tafels vol familie en vrienden wachten tot hun naam genoemd wordt en Goodell ze begraaft in een knuffel.
Die knuffel kan lang op zich laten wachten.
Zo was Aaron Rodgers in 2005 favoriet voor de eerste keuze van zijn thuisteam San Francisco, maar duurde het uiteindelijk zes uur en tot keuze 24 alvorens de Green Bay Packers toesloegen. Het beeld van een wach tende Rodgers in de langzaam leeglopende Green Room is nog altijd iconisch. Rodgers: “We maakten onderling grapjes wie de laatste in de Green Room zou zijn. Maar als jij diegene bent is het een stuk minder grappig.”
Twee jaar later overkwam Brady Quinn hetzelfde toen hij onverwachts tot keuze 22 moest wachten (Quinn ontdeed zich onder tussen eerst van zijn jasje, toen van zijn stropdas en opende vervolgens zijn shirt) voordat de Cleveland Browns hem oppikten. Voor dit potje strippoker zonder kaarten moest Quinn zich na afloop excuseren, nadat oudspeler Joe Theismann kritiek had gehad op de ‘onprofessionele houding’, het kauw gom kauwen én het haar van Quinn.
Voor de mindere goden geen
podium in New York en geen dikke knuffel van Goodell. Die moeten het doen met een lange zit naast de telefoon, in een huiskamer vol familie en vrienden. Oud speler en safety Matt Bowen vertelt het hele verhaal: “Ik was zo’n speler. Ik verwachtte ergens in de derde ronde gekozen te worden maar moest toezien hoe eerst mijn droom om voor de Bears uit te komen
in duigen viel toen zij een andere safety kozen in de tweede ronde. Vervolgens ging de derde ronde voorbij zonder telefoontje van een team. In de vierde ronde belden ze. Dat ik moest wachten, want ik zou snel gekozen worden. Ik zat doodstil en met een gebroken hart. Bij de start van de vijfde ronde ben ik alleen boven gaan zitten maar toen de zesde ronde begon en ik nog steeds niet gekozen was, sloeg de paniek toe. Ik dacht na over wat ik met mijn leven moest doen en dat ik een kostuum nodig had voor alle sollicitaties. Toen de St. Louis Rams eindelijk belden, was de TV allang uit. Mijn familie juichte en ik kon amper staan noch praten terwijl de stress in mijn lichaam plaatsmaakte voor dankbaarheid.”
De Rams kozen Bowen uiteindelijk
met de 198ste overall pick. Een plaatsje voor... Tom Brady.
Plan
Aan de andere kant van dat zo verlossende telefoontje speelt zich een geheel eigen drama af. In de ‘draft war rooms’ vallen niet alleen spelersbesluiten, maar staat ook het lot van de 32 NFLteams en hun duurbetaalde medewerkers op het spel. Ex Redskins vicepresident Vinny Cerrato: “Je moet kunnen reageren op alles, want alles kan gebeuren.”
Als er een gouden regel bestaat voor
draftsucces, dan is het vertrouwen op strategie. “Blijf bij je plan”, adviseert de niet bijster succesvolle exPanthers GM Marty Hurney. “Je doet zoveel moeite om dat te ontwikkelen, waarom zou je het níet volgen? Het antwoord op al je vragen is daar te vinden.” Alle discussies over spelers moeten in elk geval voorafgaand plaatsvinden. Op de dag des oordeels moet alles vastliggen. Falcons teampresident Rich McKay hierover: “Wie zijn huiswerk goed doet, neemt geen enkele beslissing op draftdag.” Andrew Brandt (voormalig Packersvicepresident): “Spelers zijn zeven
maanden lang bekeken, geanalyseerd, beoordeeld en binnenstebuiten gekeerd. Het is tijd om het board zijn werk te laten doen. De grootste fout is impulsief of emotioneel reageren.”
In de war room
Vertrouwen op het draft board is precies wat Brandt’s Packers in 2005 deden met hun keuze voor Aaron Rodgers. Brandt: “Alle verdedigers die we op het oog hadden, zoals DeMarcus Ware en Marcus Spears, waren al gekozen, waardoor Rodgers als enige overbleef die volgens ons een selectie in de eerste ronde waard was. Met Brett Favre hadden we al één van de beste quarterbacks in de NFL, en toch besloten we te vertrouwen op onze research. Ik belde Rodgers’ agent en zette hem tien lange minuten in de wacht terwijl we mogelijke trade aanbiedingen afwachtten. Die kwamen er niet. Terugkijkend vraag ik me wel eens af hoe anders de wereld eruit had gezien als we niet Rodgers maar Ware of Spears hadden gedraft, of onze pick hadden getrade.”
Trades zijn normaal gesproken het
enige onderwerp waarover op draftdag zelf beslissingen worden genomen. Brandt: “Bij trades vinden er twee onderhandelingen plaats: één over financiële compensatie en één over tradecompensatie”. Voor die laatste onderhandeling gebruiken NFLteams de door voormalig Cowboys en Dolphins head coach Jimmy Johnson ontwikkelde ‘trade value chart’ (zie kader), die aan iedere pick een waarde toekent. Daarmee kunnen teams op gefundeerde wijze picks uitruilen.
Dat dit geen garantie is voor een
toptransactie, bewijst de trade van de NY Jets voor Mark Sanchez in de draft van 2009. De Jets kozen dat jaar als zeventiende, maar hadden hun oog laten vallen op de USC
quarterback, die zo goed als zeker in de top10 gekozen zou worden. ExJets GM Tannenbaum: “Daarom werkten we op de vooravond van de draft de uitgangs punten van een overeenkomst uit met de Cleveland Browns (team met de vijfde pick).” Toen de Seahawks met de vierde keuze linebacker Aaron Curry namen,
stond niets een deal nog in de weg, behalve een handtekening. Dat was voor Tannenbaum het sein voor één van zijn betere pokertrucs: in plaats van zelf naar Cleveland te bellen, wachtte hij op een telefoontje van de Browns om definitief de overhand in de onderhandelingen af te dwingen. Het was zeventig seconden lang muisstil in de war room, totdat de telefoon overging, het scherm Cleveland’s gebiedscode 440 toonde en de ruimte explodeerde van vreugde; de Jets hadden hun franchise quarterback. Onzekerheid
De Sancheztrade is één van de vele transacties die uiteindelijk averechts uitvallen. Ondanks alle inspanningen om dit soort fouten te voorkomen, zijn ze onvermijdelijk. Het voorspellen van geschiktheid van spelers die nog nooit op NFLniveau gespeeld hebben, is per definitie inexacte wetenschap. Dat een speler een etiket voor de eerste ronde krijgt opgeplakt, geeft geen enkele zekerheid op succes in de
De intenties waarmee ploegen aan
een draft beginnen, zijn vaak ver schillend. Sommige teams hebben behoefte aan die ene kanjer die er meteen staat, andere hebben vaak bij wijze van heropbouw zoveel mogelijk jong bloed nodig. Up en downtraden biedt dan uitkomst, waarbij de door Jimmy Johnson bedachte draft value chart de helpende hand biedt.
Het werkt simpel: elke draft pick is voorzien van punten: #1 is 3000 waard, #2 2600, #3 2200, #4 1800 enzovoort (KLIK HIER VOOR DE VOLLEDIGE CHART). Met andere woorden: wil een ploeg met een 20ste pick (850 punten) downtra den voor meerdere picks, dan dient een tradepartner gevonden te worden met bijvoorbeeld een 31ste pick (600) en een 68ste pick (250) en de intentie om up te traden. Een vaak zenuwslopende bezigheid, omdat die trades vaak vlak voor of tijdens de draft plaatsvinden.
NFL. En daarmee neemt de druk op front offices om maximaal te presteren in de draft toe. Teams die slecht draften, verliezen op het veld. ExColts president Bill Polian: “In de NFL is het een absolute must om in elk geval op draftdag 1 én 2 toe te slaan. De salary cap geeft je geen keuze. Bijna iedere selectie moet het team halen en dat geeft je een bijzonder kleine foutmarge.”
Gelukkig bevinden zich later in de
draft bijna ieder jaar verborgen juweeltjes. In de afgelopen twee seizoenen wisten de Seahawks Richard Sherman te vinden in de vijfde ronde en Russell Wilson in de derde. Legendarisch is ook de de voornoemde 199ste keuze van de Patriots in 2000, ene Tom Brady, ook wel bekend als ‘de beste draftkeuze aller tijden’. Zelfs in de enorme poel van niet gekozen spelers valt wat te halen. Andrew Brandt: “Wekenlang proberen teams zogenaamde ‘priority free agents’ te rekruteren, om hen vast te leggen direct na de draft. De reactie van zaakwaarnemers is standaard: “Wil je mijn speler? Draft hem!” Zodra de draft voorbij is, barst de chaos los. Zo contracteerde ik eens iemand om vervolgens via het journaal uit te vinden dat hij al bij een ander team zat. De speler en zaakwaarnemer realiseerden zich kennelijk niet dat ze maar bij één team konden tekenen! En in 2003 hoorde ik één van onze scouts door de war room roepen: ‘Iemand interesse om ene Romo voor nop te contracteren? Hij komt van Wisconsin.’ Niemand reageerde.” •
Glazen bol
Het was een lange zit, om precies te zijn
drie maanden nadat de Baltimore Ravens in Humvee’s hun overwinningsparade vierden, maar het zalig avondje is dan eindelijk gekomen. Donderdagmorgen om 2 uur Nederlandse tijd zijn de Kansas City Chiefs ‘on the clock’. En niemand heeft een flauw benul van de uitkomst.
Zonder uitgesproken franchise quarterback of een speler of vijf, zes die er met kop en schouders bovenuit ste ken, is de 2013 Draft één van de meest onvoor spelbare sinds jaren. De als eerste kiezende Chiefs zijn het enige team waarvan met enige zekerheid kan worden gezegd waarop de keuze zal vallen: left tackle Luke Joeckel (hoewel collega LT Eric Fisher ook kans maakt). Daarna ligt het volledig open. De als tweede kiezende Jaguars kunnen opteren voor QB Geno Smith maar ook zomaar voor Dion Jordan. Nummer drie Oakland heeft werkelijk op iedere positie versterking nodig en zal een moord doen voor een fatsoenlijke trade down, terwijl de Eagles met Chip Kelly misschien wel het grootste enigma in de draft zijn (mijn gok: DT Star Lotulelei).
Nummer vijf Detroit wacht een relatief
overzichtelijke keuze, tussen een left tackle (Fisher, Lane Johnson), cornerback (Milli ner) of een defensive end (Ansah, Mingo), maar vanaf nummer 6 Cleveland durf ik geen stuiver meer in te zetten op wat welke franchise gaat doen. Zeker niet omdat trades dit jaar goedkoper zijn dan ooit (door de combinatie van redelijke rookiesalarissen en het eerder genoemde gebrek aan supertalent) en de volgorde van kiezen dus drastisch kan wijzigen terwijl de avond vordert. Moraal van dit verhaal: vooral kijken donderdagnacht. •
Paul Klomp.
Lane Johnson OT Oklahoma (1m98, 135kg)
Zal samen met Nate Solder van de Patriots vechten om de titel meest atletische tackle van de NFL. Werd naar Oklahoma gehaald als een quarterback. Dat geeft aan hoe atletisch de man is. Zijn combine zal de boeken ingaan als één van de meest memorabele performances ooit. Een geweldige atleet, maar nog geen fantastische football speler. Johnson is technisch nog erg rauw. Je kunt op pass blocking de geweldige voeten goed zien, maar de techniek is nog niet perfect. Kan in de running game ook van goede waarde worden. Met zijn talent kan hij met de juiste inzet en goede coaching de aller beste tackle in de NFL worden. Upside: AllPro tackle. Floor: Top 20 tackle. Red Flags: Geen.
Dion Jordan, DE/OLB Oregon (1m98, 113kg)
Atletisch wonderkind. Enorm
veelzijdig. Heeft de soepele heupen om coverage te kunnen spelen en de kracht en wendbaarheid om te kunnen passrushen. Het schort nog aan techniek, vooral op passrush en aan kracht. Beiden zijn goed te trainen. Upside: Een top 5 OLB in de NFL. Vooral zijn veelzijdigheid zal coaches aanspreken. Floor: Een degelijke linebacker die goed coverage kan spelen op lange receivers en tight ends. Red Flags: Enigszins blessuregevoelig.
Tavon Austin, WR/RB WVU (1m75m, 80kg)
De meest explosieve playmaker in
de draft. De snelheid van een hinde, de acceleratie van een cheetah en de souplesse van een dinky toy maken van Tavon Awesome een geweldig wapen. En hij kan bijdragen in alle faceten: in de slot als receiver, in de handoffs als running back, en bij passes en screens vanuit het backfield. In de return game kan hij in no time punten op het bord zetten. Uitstekende handen, scherpe patronen, geweldige visie voor open ruimte. Kan een tackle breken in een telefooncel. Een mismatch nachtmerrie. Percy Harvin zonder de belachelijke kracht. Upside: Pro Bowl playmaker. Floor: Een manusje van alles voor passing down situaties en special teams wapen. Red flags: Geen.
Jonathan Cyprien S, FIU (1m83, 99kg)
Cyprien is één van Sport Amerika’s favoriete spelers
in de draft. Speelde verschillende posities in college. Weakside linebacker, cornerback en safety. Op de laatste positie heeft hij de meeste waarde. Hij is een gezegende tackler die een harde hit in huis heeft en met zijn geweldige range centerfielder kan spelen. Kan een plaag zijn voor tight ends en slotreceivers in coverage. Agressief, slim en snel. De safetypositie wordt steeds belangrijker in de NFL en de atleten op de positie worden ook steeds beter. Cyprien voegt zich bij een rijtje van vijf safeties die allen kans maken in de eerste ronde te worden gekozen. Kenny Vaccaro, Matt Elam, Eric Reid, DJ Swearinger en Cyprien. Upside: Pro Bowl. Floor: Een special teams speler die in de box kan spelen on running downs. Red Flags: Geen.
DJ Hayden CB, Houston (1m83, 83kg)
Cordarrelle Patterson, WR, Tennessee (1m88, 96kg)
echt op de radar van de teams en draftanalisten. Maar de Houston corner is een toptalent. Hij verloor een aantal jaren terug bijna het leven op het veld na een knie tegen de borst. Hayden speelt elke vorm van coverage: off, press, man of zone. Doet het allemaal met verve. De tegenstand was niet enorm in zijn collegetijd, maar de techniek ziet er erg goed uit. Heeft zich in het draftproces opgewerkt tot een mogelijke eersterondekeuze.
of nature. Mannen van dit formaat horen niet zo soepel te bewegen. Met de bal in de handen verandert de WR in een running back met geweldige visie voor open ruimtes. Een echte ruwe diamant, sterk genoeg om tackles af te weren en wendbaar genoeg om enkels te breken. Zijn routes zijn slordig, de vangtechniek behoeft nog veel werk en hij zal dus zeer goed gecoacht moeten worden. Maar dat was niet veel anders bij bijvoorbeeld DeMaryius Thomas toen hij de NFL binnenwandelde. Heeft het echte boom足bust imago.
Hayden stond tot voor kort niet
Upside: Pro Bowl CB. Floor: Nickle corner. Red Flags: Blessureverleden.
Patterson is een freak
Upside: Pro Bowl WR. Floor: Een complete bust. Red Flags: Vraagtekens rondom werkethiek. Zou problemen hebben met het volgen van regels.
Tyrann Mathieu Tyrann Mathieu DB, 80kg) DB,LSU LSU(1m73, (1m73, 80kg)
Mathieu athieu is één van de meest M is éénspelers van deinmeest polariserende polariserende de draft. Een
spelers in demet draft. Een playmaker met veel playmaker veel vraagtekens. Speelde vraagtekens. hetcollege afgelopen jaar het afgelopenSpeelde jaar geen football geen college football omdat hij geschorst was omdat hij geschorst was door LSU. Krijgt door LSU. Krijgt moeite tegen de grote NFL moeite tegen de grote NFL wide receivers, wide kan uitstekend in de slot een maarreceivers, kan in demaar slot een wapen uitstekend wapen speler enatleet. een zijn. Vurige spelerzijn. en Vurige een geweldige geweldige atleet. soepel in demakkelijk heupen, Heel soepel in deHeel heupen, draait draait makkelijk open en is zeer snel. open en is zeer snel. Hij heeft een Hij heeft een geweldige voorIsde Is een geweldige neus voorneus de bal. eenbal. goede goede diesnelheid zijn snelheid en blitzer,blitzer, die zijn en wendbaarheid wendbaarheid gebruikt om langs blockers te gebruikt om langs blockers te duiken. Kan duiken. Kan daarnaast redelijk hitten. Op daarnaast redelijk hitten. Op special teams special kangoed het een heelworden. goed wapen kan hetteams een heel wapen Een worden. Een echte footballspeler. echte footballspeler. Upside: Pro Bowl special teams‐speler en en Upside: Pro Bowl special teamsspeler DB. DB. Floor: bust. Floor:Complete Complete bust. Red Marihuanagevoelig. RedFlags: Flags: Marihuanagevoelig.
DRAFT SLEEPERS Sommige spelers, zoals Mathieu en Michael, hebben zich misdragen op college, hoewel hun talent onomstreden is. Ze zullen niet voor de vierde ronde aan bod komen, maar zijn in potentie basisspelers.
Chance Warmack, OG, Alabama (1m91, 145kg)
Geen topatleet, maar ridicuul sterk en in staat om bergen
te doen bewegen in de running game. Heeft hele goede techniek en die maskeert zijn enigszins stijve heupen. Enorm slim, goed begrip van defensive schemes en meedogenloos. Droom van een OL coach. Door een aantal scouts al geroemd als de beste speler in de draft, maar de positie is niet waardevol genoeg om hoog te selecteren. Upside: De beste guard in NFL en beste speler in de Draft. Floor: Basisspeler van dag 1. Pro bowler. Red Flags: Geen.
Christine Michael RB, TAMU (1m80, 105kg)
Qua talent hoort Michael bij de allerbesten. Op
de combine was duidelijk te zien hoe gezegend hij is: een unieke combo van snelheid, souplesse en kracht. Maar de beste man kan zich niet goed aan de regels houden en verbleef in het hondenhok van de coachingstaf. Als hij gemotiveerd raakt door de dollars van de NFL, staat er een potentiële top10 NFL running back. Maar het kan ook helemaal fout gaan. Teams zullen hem daarom niet voor de zesde ronde kiezen. Upside: Top 10 NFL RB. Floor: Complete Bust Red Flags: Legio. Voornamelijk karaktervraagtekens.
Boston Strong
Dankzij een luiervakantie op de Dominicaanse Republiek heb ik een bal van Derek Jeter thuisliggen. Gevangen bovenop het Groene Monster van Fenway Park in Boston. En dat is ook de reden dat mijn gedachten deze week vaak waren in West Warwick, Rhode Island. Het kleine plaatsje ligt op een uurtje rijden van Boston en daar wonen twee vrienden die net als velen in de omgeving van Boston werden opgeschrikt door een afschuwelijke aanslag.
Sid en Helen hebben de leeftijd van mijn ouders. Ongeveer tien jaar terug ontmoette ik ze tijdens een vakantie met mijn toenmalige vriendin op de Dominicaanse Republiek. We dansten, lachten, van een generatiekloof was geen enkele sprake. Pas na een paar dagen durfde Sid te zeggen dat hij in Irak had gediend, als aanlegger van de juiste infrastructuur voor communicatie binnen het Amerikaanse leger. Hij dacht dat het mij zou afschrikken, omdat de indruk bestond dat Europeanen de militaire actie zo enorm afkeurden. Sid deed echter gewoon zijn taak als dienstplichtige en ik dronk er met hem geen druppel minder om.
Een jaar later boekten we een trip naar Boston, met als doel een bezoek aan het huis van onze twee nieuwe vrienden. Maar minstens net zo belangrijk: een duel tussen de Yankees en Red Sox stond ook op de agenda. De grootste rivaliteit in de Amerikaanse sport. Kaarten waren niet meer te krijgen, maar een zwarthandelaar trapte in het net iets te laag ingesneden decolleté van mijn vriendin en we zaten voor 200 dollar ter hoogte van het tweede honk. Een koopje!
Een uur voor de wedstrijd waren de Yankees aan het inslaan en stonden wij op de hoge groene muur van het oudste Major Leaguestadion foto’s te nemen. Ik zie die bal nog komen, en binnen mum van tijd in de handen van mijn inmiddels exvriendin belanden. Bij de scheiding heeft ze er trouwens nooit moeilijk over gedaan. Die bal mocht in mijn verhuisdoos. Ik hoop stiekem dat ie ooit tienduizend dollar oplevert op eBay. Sid en Helen waren een paar dagen later ontroerend gastvrij en de hele familie kwam gedag zeggen, onder wie zoon Scott. Groot fan van de Red Sox en zijn mond viel dan ook open bij het verhaal over de gevangen bal van Yankeesspeler Jeter. Hoe ik het in hemelsnaam in mijn hoofd had gehaald die bal niet terug op het veld te smijten???
Scott zat met zijn vijfjarige zoontje Drew vorige week op de dag van de aanslag in
Boston bij de Red Sox. Een foto van de twee haalde de New York Post. Hand in hand liepen ze door de ontstane chaos. Behalve een nare ervaring zijn ze ongedeerd. Zij wel. Vele anderen niet. Daags na bomexplosie nam het publiek voor een potje van de Boston Bruins het volkslied over van huiszanger Rene Rancourt. Het werd de mooiste versie die ik ooit van het Amerikaanse lied heb gehoord. Ze komen er wel bovenop, daar in Boston. Diep in mijn hart zou ik kleine Drew wel die honkbal willen opsturen. Maar dan zadel ik ‘m alleen maar met kosten op. Retour afzender is tegenwoordig ook lang niet altijd meer gratis. •
Op weg naar de thuisplaat stak hij zijn
arm in de lucht en wees hij naar de hemel. “Dit is het beste verjaardags cadeau die ik mijn vader kan wensen”, zegt Michael Jordan nadat hij op 30 juli 1994 tegen de Carolina Mudcats een home run slaat, de eerste voor de outfielder van de Birmingham Barons, een Minor Leagueteam van de Chicago White Sox. “Ik zou willen dat hij er vandaag bij was, maar ik weet dat hij het heeft gezien en het kon niet op een betere dag gebeuren.”
Jordan’s home run was een eerbetoon aan zijn vader, die een jaar eerder dood in een beek werd aangetroffen, nabij de grens tussen North en South Carolina. De 57jarige James Jordan was het slachtoffer van een ordinaire roofaanval, de schotwond in zijn borst werd hem fataal. Jordan was zichtbaar aangedaan, aangezien hij en zijn vader een sterke band hadden. Een maand eerder vierden ze nog samen het derde kampioenschap op rij voor de Chicago Bulls, nadat ze in
de NBA Finals te sterk waren voor de Phoenix Suns van Charles Barkley.
Motivatie
“Als ik de motivatie verlies om iets te willen bewijzen als een basketballer, dan
is het tijd om de sport vaarwel te zeggen.” De geruchten in de media kwamen uit. Michael Jordan hing vlak voor de start van het seizoen 1993/1994 zijn Air Jordans aan de wilgen. Hij was het zat om constant in de schijnwerpers te staan, werd geleefd door het succes en het overlijden van zijn vader gaf hem de laatste zet over de drempel. “Ik zat negen jaar in een achtbaan. Het is tijd om een andere weg in te slaan.”
Die andere weg? Baseball. Jordan en
zijn vader hadden vroeger een droom dat hij ooit professioneel honkbal zou gaan spelen. En zo gebeurde het dat de 31 jarige MJ in zijn topjaren zijn zinnen zette op een plek op het roster van de White Sox. Er werd wat lacherig over gedaan. Steve Wulf, journalist van Sports Illustrated, vertelde in de documentaire Jordan Rides the Bus dat hij het een belachelijk idee vond. Uit het niets deze sport instappen met het idee om in de absolute top te spelen, daar waar anderen jaren voor vechten. “Wacht maar totdat hij mijn fastball ziet” en “wat sloeg hij in High School? . 258?” reageerden enkele spelers.
Jordan reageerde getergd. “Als je niet
goed genoeg bent, dan haal je het team niet. De beste komen uiteindelijk toch bovendrijven.” Dat Jordan serieus was over zijn ‘leven na de NBA’ merkte White Sox slagcoach Walter Hriniak tijdens Spring Training. Hij stapte op Jordan af en wilde slechts één ding van hem weten.
“Is dit serieus?” Jordan antwoordde stellig: “Doodserieus.” Sinds dat moment was Jordan elke ochtend om half acht in de batting cage te vinden om te werken aan zijn swing, soms tot zijn handen ervan bloedden.
Attractie
De telefoons in het stadion van de Birmingham Barons stonden roodgloeiend. Er moesten zelfs extra lijnen worden geopend. Het nieuws dat Michael Jordan zou gaan spelen voor de Barons verspreidde zich als een lopend vuurtje. Kwamen er op de openingswedstrijd van het seizoen nog 3300 liefhebbers kijken, de volgende dag vermenigvuldigde dit aantal zich met vier. Mensen uit het hele land wilden het debuut van Jordan van dichtbij meemaken.
Ruim vijftienduizend toeschouwers
Er zijn tot op de dag van vandaag
nog altijd geruchten dat Michael Jordan in 1993 niet vrijwillig afscheid nam van de NBA. Destijds was er een onderzoek gaande naar Jordan’s gokproblemen. Het was namelijk een publiek geheim dat Jordan wel hield van een weddenschap. Soms liepen de schulden op tot een miljoen dollar, zoals in het boek Michael & Me: Our Gambling Addiction… My Cry for Help! wordt beschreven. Opmerkelijk was dat twee dagen na Jordan’s afscheidstoespraak het onderzoek
zagen Jordan naar het rechtsveld lopen, klaar voor de eerste stap richting zijn droom en die van zijn vader, spelen in de Major League. Hij sloeg 0 uit 3. “Ik hoop dat ik niet wordt afgerekend op deze ene wedstrijd. Over een langere periode zitten dit soort wedstrijden er tussen.” Eén ding was snel duidelijk: een wedstrijd van de Barons bleek een ware attractie. Niet voor niets vlogen alle seizoenskaarten binnen een mum van tijd over de toonbank en waren zelfs de uitwedstrijden van de Barons uitverkocht. Dat had ook zo zijn invloed op zijn teamgenoten. “Elke wedstrijd voelde als Game 7 van de World Series”, zei Scott Tedder. “We wisten dat de media aanwezig zouden zijn en de scouts om Jordan in actie te zien. Ze zouden zomaar ons kunnen zien. Dat gaf ons iets extra’s.” Kenny
Coleman noemde het een geweldige atmosfeer. “Voor spelers als wij, die het niet tot de Majors schopten, was het fantastisch om voor zoveel fans te spelen.”
Jordan kondigde bij zijn afscheid van de NBA aan dat hij het zat was om
constant in de schijnwerpers te staan, maar dat bleek bij de Barons niet anders. Zo schreef Birmingham News journalist Wayne Martin altijd twee verhalen: een wedstrijdverslag en een stuk over Jordan. “’Praat met mijn teamgenoten, die hebben vandaag iets
van de NBA werd afgesloten met de mededeling dat er niets bijzonders was gevonden.
Jordan was de populairste speler van de NBA en de beroemdste atleet op aarde. De NBA en commissioner David Stern konden het niet toelaten dat Jordan van zijn voetstuk zou vallen en zichzelf en de league zou beschadigen. Volgens complot denkers liet Stern Jordan afscheid nemen van de NBA om hem zo een schorsing te besparen. We zullen het wellicht nooit zeker weten.
Barons, was verbaasd over het feit dat zoveel mensen iets van Jordan wilden, of het nou een handtekening of een antwoord was. “Daarom denk ik ook dat hij de enige speler was die de lange busreizen prettig vond. Dat was voor hem een manier om te zijn zoals jij en ik.”
Competitief
De hype rondom Jordan was vermake lijk, maar uiteindelijk ging het er toch om wat hij presteerde in het veld. Pitchers kregen al snel in de gaten hoe ze Jordan moesten aanvallen. Jordan was echter zo competitief dat hij ook de pitches wilde raken die hem niet lagen. Zijn slaggemiddelde schommelde rond de grens van .200 en de strikeouts stapelden zich op. In de media werd hij afgeschilderd als een man die niets te zoeken had in baseball.
En als er iets is wat je nooit moet
doen, dan is het Jordan vertellen wat hij niet kan. Hij was als eerste op de club om te werken aan zijn swing, sloeg vlak voor een wedstrijd nog een aantal ballen en na het spelen van de wedstrijd en het beantwoorden van de vragen van journalisten ging hij weer terug in de batting cage. “Ik heb nog nooit iemand zo bezig gezien om de beste te worden, zichzelf elke dag te verbeteren”, merkte Baronsslagcoach Mike Barnett op. Jordan paste zijn slaghouding aan en begon curveballen beter te lezen. Zijn
bijgedragen aan de wedstrijd’ zei hij dan, ‘ik niet’. Ik beloofde met ze te gaan praten, maar had toch een quote van Jordan nodig.”
Cleveland Indians’ manager Terry Francona, destijds coach van de
swing zag er een stuk beter uit dan aan het begin van het seizoen. Hij verbe terde zijn slaggemiddelde naar .252 in de Arizona Fall League tegenover de toptalenten voor de Major League. Als het niet aan de staking in de Major League had gelegen, van augustus 1994 tot april 1995, dan had Jordan
het seizoen erop TripleA gespeeld, op weg om reserve verre velder te worden in de Majors. “Ik denk niet dat hij een sterspeler zou zijn”, zei Bulls en White Soxeigenaar Jerry Reinsdorf. “Aan de andere kant weet je het bij hem nooit. Hij is zo’n gedreven atleet.”
I’m Back
De wereld stopte voor even met draaien. Met de beroemde woorden “I’m back” maakte Jordan zijn comeback in de NBA officieel. Een jaar ertussenuit had hem goed gedaan. “Mijn teamgenoten bij de Barons waren tien, elf jaar jonger dan ik, maar ze liepen rond met liefde voor de sport. Ik was dat kwijt als basketballer. Ik stond zo lang op een voetstuk dat ik vergat hoe ik daar was gekomen. Dat is wat Minor League baseball mij teruggegeven heeft.”
Bullscoach Phil Jackson zag ook een andere Jordan. “Ik denk dat hij in zijn tweede periode de kwaliteiten van zijn teamgenoten beter naar boven kon halen.” De Bulls veroverden nog drie kampioen schappen, waarvan de mooiste wel licht in 1996. Op vaderdag. •
Blessureleed
Hij is al jarenlang het gezicht en de
aanvoerder van de New York Yankees. Hij is het gezicht van de MLB. In al zijn acties straalt hij de klasse uit die velen doet denken aan voorgangers als Yankeescaptains Lou Gehrig en Joe DiMaggio. Pfff, je zou hem bijna Captain America noemen.
In maart 1994 besteedde Sports Illustrated middels een coverstory aandacht aan het baseball uitstapje van MJ, maar de toon loog er niet om. BAG IT, MICHAEL!, stond er groot te lezen, gevolgd door Jordan and The White Sox Are Embarrassing Baseball. Het verhaal kwam hard aan bij His Royal Airness. Hij mag dan in totaal vijftig keer de cover hebben gesierd, sinds het bewuste artikel wisselde hij nooit meer een woord met SI.
Zijn blessure in de playoffs van het vorige seizoen kwam hard aan in New York. Het team leek de hoop om de Tigers nog te kunnen verslaan in de serie volledig verloren te zijn. Des te harder kwam het nieuws aan dat hij nog altijd niet hersteld is. Sterker nog: er zit opnieuw een scheurtje in de enkel, die hij een half jaar geleden brak. GM Brian Cashman maakte bekend dat zijn aanvoerder pas na de All Star Game weer inzetbaar is.
Opnieuw slecht nieuws voor de Yankees,
die het de komende weken ook nog zonder Teixeira, Granderson en ARod moeten stellen. Toch gaat het niet eens zo slecht met de Bronx Bombers. Ze staan op de tweede plaats in de AL East en winnen tot nu toe meer dan dat ze verliezen. Als zij in staat zijn tot aan de terugkeer van de geblesseerde spelers rond de .500 te spelen, moeten wij hen in staat achten ook tot diep in het seizoen nog om de prijzen mee te spelen. En laten we eerlijk zijn, al hebben sommigen onder ons een hekel hebben aan de Yankees, hoe meer contenders in september, hoe hoger de amusementswaarde. Ik hoop daarom dat ook de Red Sox het tegen de verwachting in nog lang goed blijven doen. •
Seb Visser.
NAAM: Covelli Loyce Crisp GEBOREN: 1 november 1979 (Los Angeles) GOOIT: Rechts SLAAT: Switch BURGERLIJKE STAAT: Gestrouwd, drie kinderen POSITIE: Center field BIJNAAM: Coco TEAM: Oakland Athletics VORIGE TEAMS: Cleveland Indians, Boston Red Sox, Kansas City Royals HIGH SCHOOL: Inglewood High School COLLEGE: Los Angeles Pierce Junior College DRAFT: Zevende ronde (222ste) door de St. Louis Cardinals in 1999 DRAFT CLASS: 1. Josh Hamilton, 2. Josh Beckett, 9. Barry Zito, 52. Carl Crawford, 57. Brandon Phillips, 89. Justin Morneau CONTRACT: Tweejarig contract t.w.v. 14 miljoen dollar loopt na dit seizoen af TOTAAL VERDIEND: 42 miljoen dollar PRIJZEN: World Series titel (2007) CAREER STATS: .274 slaggemiddelde, 90 home runs, 473 binnengeslagen punten, 238 tweehonkslagen, 261 gestolen honken. STERKE PUNTEN: Zijn snelheid is zijn grootste kracht. Die snelheid gebruikt hij zowel defensief met mooie acties als offensief met korte klapjes en gestolen honken. ZWAKKE PUNTEN: Van de bekende five tools mist Crisp er twee. Hij slaat niet voor power en heeft een zwakke gooiarm, mede dankzij twee zware schouderblessures. HALL OF FAME: Nee, daarvoor komt hij niet in aanmerking. OVER HEMZELF: • "Allereerst drijft de liefde voor het spel mij. Het is makkelijk om gemotiveerd te blijven voor iets dat je met alle liefde doet. Bovendien put ik motivatie uit mijn kinderen. Zij vinden het leuk om mij op televisie te zien spelen. Mijn oudste zoon wil graag op honkbal. Het feit dat ik nog altijd speel en dat hij vaak in de buurt is, zorgde ervoor dat hij ook wil honkballen. Een betere motivatie kun je niet vinden.” – Crisp over zijn liefde voor het spel en zijn bron voor motivatie. • "Tegenwoordig speel ik nooit meer. Ik was vroeger heel fanatiek, maar ik vind het niks
meer. Waarom? Ze maken mij veel te langzaam in die spellen, joh! Ze moeten ons maar eens gaan timen van thuis naar het eerste honk. Ze hebben sommige spelers op 99 gezet en mijn snelheid staat maar op 80, belachelijk, haha!” – Crisp over zijn eigen kwaliteiten in videogames. OVER HEM: • "Ik heb hem de eerste dag na het seizoen gebeld en we hebben contact gehouden. Ik wilde er graag een ervaren speler bij hebben en Coco is op zijn positie nog altijd één van de best beschikbare spelers. Bovendien wist ik dat we een hoop jonge spelers zouden hebben en Coco kan een perfecte mentor voor hen zijn. Ik ben ontzettend blij hem erbij te hebben!" – de legendarische Oakland Athletics GM Billy Beane over Crisp. SPORTAMERIKA OVER COCO: Vanaf het moment dat hij doorbrak was het duidelijk dat Crisp een speciale speler was. Met zijn snelheid kon hij wedstrijden zowel aanvallend als verdedigend beslissen. De vangbal waarmee hij Miguel Cabrera vorig seizoen in de playoffs van een home run beroofde, is daarvan een goed voorbeeld. Toch blijft het jammer dat hij niet beschikt over de kracht die veel jonge en moderne outfielders wel kunnen combineren met hun atletische vermogen. Mannen als Adam Jones, Bryce Harper en Mike Trout zijn voorbeelden van een nieuwe generatie completere outfielders. Dit zorgt ervoor dat de prestaties van Crisp enigszins onder gesneeuwd raken. EIND CIJFER:
7,5
Het nieuws dat Mike
Dalhuisen afgelopen week een contract tekende bij de New York Islanders was heel even voorpaginanieuws in Nederland. Met het contract dat de in Nij megen geboren Dalhuisen tekende gaat voor veel Nederlandse ijshockeyfans een droom in vervulling. Na vele jaren is er weer een Nederlander dichtbij een plek in de National Hockey League.
TEKST NEAL PETERSEN M.M.V. JULES ZANE
De 24jarige Dalhuisen is ontspan
nen als we hem spreken. De laatste weken waren hectisch voor hem, met onder meer een (verloren) finale in de Frozen Four de strijd om het nationa le kampioenschap in de Amerikaanse universiteitscompetitie en het tekenen van zijn eerste NHLcontract. “Natuurlijk geniet ik volop van deze periode. Het tekenen van het contract is iets waar ik jarenlang naartoe heb gewerkt. Vanaf het moment dat ik Nederland verliet is het altijd mijn doel geweest om prof te worden.”
Op elfjarige leeftijd liet hij Nederland achter zich en vestigde hij zich met zijn ouders in Canada. “Ik ijshockeyde al veel in Nijmegen, maar toen ik in Canada terecht kwam kon ik pas echt aan de slag. De hele cultuur draait om ijshockey, dus dat was een enorm verschil.”
Het talent van
Dalhuisen wordt al vrij vroeg herkend, maar het is pas tijdens zijn universiteits jaren dat de NHL teams hem echt in het vizier krijgen. Zijn agent (‘Ik onderhandel zelf niet over geld, het gaat mij puur om te spelen’) ontvangt van diverse NHL teams aanbiedin gen, maar die van de Islanders steekt er direct met kop en schouders boven uit. ,,Anaheim, Dallas en Minnesota toonden ook interesse, maar daar kreeg ik
niet het gevoel dat ze direct potentie in mij zagen. Bij de Islanders proefde ik dat wel.’’
De Islanders hebben de afgelopen jaren inderdaad laten zien jonge spelers uit hun farm team in Connecticut graag een kans te geven. De ploeg heeft een jonge selectie met veel kwaliteit, maar heeft door een beperkt budget moeite met het binnenha len van ervaren free agents. Dalhuisen is als 24jarige meer ervaren dan een aantal andere prospects en door zijn tijd in de NCAA gewend om vaker tegen volwassen spelers uit te komen. Die ervaring is voor een team als de Islanders van serieuze meerwaarde.
Zijn agent vertelde hem nog wel dat hij bij de andere ploegen meer kon verdienen, maar dat interesseerde Dalhuisen geen moment. ,,Geld is niet een drijfveer. De NHL zo snel mogelijk bereiken wel. En als je daarin speelt komt het volgens mij ook
wel goed met de financiën.’’ Een terecht statement, aangezien het minimumsalaris in ’s werelds belangrijkste ijshockey competitie momenteel ruim een half miljoen dollar per jaar bedraagt.
Een groot voorbeeld heeft hij nooit
ouders had ik dit nooit bereikt. Ze hebben mij altijd gesteund. Natuurlijk zijn ze niet alleen voor mij naar Canada verhuisd, maar het heeft absoluut meegespeeld.’’
Over drie weken is hij afgestudeerd aan
Quinnipiac University. Hij heeft dan zijn gehad en ook liep Dalhuisen nooit in een opleiding in business voltooid en kan zich tenue van zijn favoriete NHLteam. ,,Daar volledig gaan richten op ijshockey. ,,Daar heb ik gewoon weinig mee. Het meeste kijk ik enorm naar uit. Komende zomer zal had ik nog met de Toronto Maple Leafs, ik verhuizen naar New York en daar alvast omdat ik daar in de buurt woonde. Maar intern gaan bij de Islanders. Alles wat ik ik ben nooit fan van ze geweest.’’ dan in die periode in mijzelf investeer, hoop ik er tijdens het seizoen uit te halen.’’ Wanneer de Nijmegenaar zijn verhaal vertelt lijkt alles op een typisch Dat hij slechts een éénjarig contract Amerikaans sprookje. Toch is dat tekende legt hem geen druk op. Sterker absoluut niet zo. In 2007 overlijdt zijn nog, hij ziet het juist als een uitdaging. moeder. Dat is een harde klap voor hem. ,,Op een gegeven moment is het aan jezelf Ondertussen woont zijn vader ook niet of je door gaat breken. Dat punt is nu echt in de buurt. ,,Die zit voor zijn werk in bereikt. Ik heb echt het gevoel dat ik het China. Het is jammer dat niet iedereen er zelf in de hand heb of ik het komende nu niet bij kan zijn, want zonder mijn seizoen ga debuteren in de NHL.’’ •
DEZE WEEK: SportAmerika’s nieuwe NBAShow!
Peter!
De eerste wedstrijden van de NBA Playoffs 2013
zitten er op. Kop er af. Eerste klap, daalder waard. Wat is de Heat goed. Wat is LA slecht. Wat is de East toch minderwaardig aan de West. Wat is Russell Westbrook snel. Wat heeft James Harden een grote baard. Wat kan Carmelo goed middenlange schoten schieten. En meer van zulke clichés. Aangezien iedere NBAkenner elke letter die over de playoffs geschreven is al gelezen heeft inclusief uiteraard het prachtige bewaarexemplaar van SportAmerika afgelopen vorige week kunnen we het vandaag beter een klein scoopje onthullen. Wist je bijvoorbeeld dat #SportAmhoofdredacteur Neal Petersen bezig is om een unieke, authentieke en zwaar heersende NBAshow op te zetten op de interwebs?
Matthijs!
Zulks heb ik ook via de tamtam mogen
vernemen. Schijnt een nogal specta culaire productie met veel toeters en bellen te worden. Online livestreaming + crossmediaal podcasten + realtime second screen + geometrisch intrisieke publieksinteractie. Ik heb ook geen idee wat dat is. Maar wel: inclusief een Herman de Scherman. Dat soort werk. Die Neal is hard op weg om de eerste sportmediamogul van Nederland te worden. Zeg maar de Bill Simmons van de polder. De Donald Trump van de Nederlandse sportscene. Maar dan met een beter kapsel. Het is niet zomaar wat: in deze tijden van crisis en bezuiniging gewoon eventjes een liveshow van pak ‘m beet een half uur uit de grond stampen. Kostendekkend en alles. Die jongen moet een kwalitatief zeer hoogstaande crew achter hebben zich staan. Jij doet toch ook mee? Het is wachten tot dat de MSM dit oppikt en er een groot verhaal van maakt.
Peter!
Ik heb vooral erg veel zin in de aflevering waarbij
we ESPNanchor en oudNBAspeler Jalen Rose als gast hebben. Of moest dat geheim blijven? Regel jij die knaloranje honkbalknuppel? De show wordt in ieder geval het beste wat internetTV over de NBA in Nederland ooit gezien heeft. Flashvuurwerk all over the plaats. Ben vooral benieuwd naar de items waarbij we het Nederlands team gebruiken op een inpandige basketballveld om bepaalde tactieken in de NBA uit te leggen. Van pickandroll tot hedging, van Horns tot de zone defense. Gaan ze allemaal doen met behulp van het camera trackingsysteem SportVU, waarmee je een ontelbaar aantal geometrische coördinaten kunt analyseren. Echt uniek in Nederland. Dit zal zo'n succesvolle internetTVshow worden dat de Harlem Shake er niks bij is hoe vaak dit concept gejat, gekopieerd en geclaimd gaat worden.
Matthijs!
Er schijnen ook allemaal
zwaargewichten uit televisieland (SBS/Sport1/RTL/ESPN/ABC) garant voor te staan qua financieel geld. Bovendien zouden verschillende Amerken staan te springen om te mogen adverteren op het bijbehorende newsblog wat weer veel weg heeft van Deadspin. Kan niet meer mislukken dus. Persoonlijk kijk ik erg uit naar kennismakingtrip naar het ESPN headquarters die Neal heeft geregeld voor alle medewerkers van de show. We schijnen deze week naar Bristol, Connecticut te vliegen voor een uitgebreide lunch met het team van Pardon the Interruption (PTI) en daarna een middagje paintballen. Kunnen we die Amerikanen eindelijk eens uitleggen hoe je sport moet coveren in een 24/7 mediaconsumptiemaatschappij. Meteen daarna nemen we pilot op. Weet jij al hoe laat we waar moeten zijn? •
Heat (1) vs Bucks (8)
wedstrijden van de Heat te gaan win nen, is natuurlijk vooral een knappe prestatie van de mediatrainers bij de e weg naar de tweede titel op rij is Bucks. Dat mag ook wel eens gezegd dan eindelijk begonnen voor de Heat. worden, zelfs als je weet dat je kans Zoals verwacht gaan de Bucks geen moment problemen opleveren voor het loos bent, toch met een stalen gezicht superieure Miami. Deze paring had net verklaren dat je echt wel gaat winnen. Jennings en Monta Ellis zijn fijne bas zo goed schriftelijk afgehandeld ketballers, maar je wint er geen prijzen kunnen worden en wakkert de roep mee. Vier duels en dan hup naar huis, zodat
D
aan om de bestoffiveseries in de eerste ronde terug in te voeren. Het is natuurlijk een prima opwarmer voor Miami en voor de Bucks is het leuk om de fans twee thuiswedstrijden te geven, al zien die daarin hoe groot het gat is met de echte top. De Bucks hebben een alleraardigst team, maar zijn de enige van de zestien playoffteams met een negatief record. Dan heb je eigenlijk geen recht op het naseizoen, maar omdat de Eastern Conference niet zo sterk is, staan de Bucks er toch. De eerst e wedstrijd wonnen de Heat, zonder zich boven matig in te spannen, met
meer dan twintig punten verschil. Dit wordt een trend in de rest van de serie, met LeBron James die uiterst effectief elke avond in de buurt komt van een tripledouble. Dat Brandon Jennings bij hoog en bij laag volhoudt dat hij verwacht in zes
Miami wat meer tegenstand kan krijgen van de Nets (of Bulls).
Knicks (2) vs Celtics (7)
Confrontaties tussen teams uit New York en Boston zijn altijd beladen. De grootste rivaliteit speelt zich natuurlijk af in het honkbal (Red SoxYankees), maar ook de Knicks en de Celtics hebben een behoorlijk verleden. In totaal stonden de twee teams voorafgaand aan deze playoffs al 61 keer tegenover elkaar, 34 keer won Boston tegen 27 keer New York. Twee jaar geleden waren de Celtics nog veel te sterk met een 40 zege in de eerste ronde. De laatste keer daarvoor was in 1990, toen de Knicks de toen nog bestoffiveserie na een 20 achterstand met 32 wonnen. Historisch gezien mag Boston dan het voordeel hebben, dit seizoen liggen de verhoudingen iets anders. Mits Carmelo Anthony zich niet heel erg laat afleiden door een Honey Nut Cheeriosbeledigingen schreeuwende Kevin Garnett, staan de Celtics voor een moeilijke opgave. Acht punten en acht turnovers in het vierde kwart van het eerste duel zeggen voldoende. Daar. Win. Je. Geen. Wedstrijden. Mee. New York is in de winning mood en is het hele seizoen al goed in het vierde kwart, als het er echt om draait. Boston moet vanuit de verdediging
aanvallende mogelijkheden creeëren. Maar de geoliede aanvalsmachine van de Knicks ontregelen is makkelijker gezegd dan gedaan.
Pacers (3) vs Hawks (6)
De Hawks zijn een team zonder echte
identiteit. Ze zijn aanvallend niet sterk, hoewel ze in Josh Smith, Al Horford en Jeff Teague best een aardig offensief trio hebben, en verdedigend is het ook maar op het randje. Natuurlijk hebben de Hawks behoorlijk wat te verduren gekre gen dit seizoen. Sterspeler Joe Johnson vertrok en Zaza Pachulia en Lou Wil liams raakten geblesseerd. Atlanta heeft dat nooit echt op kunnen vangen. Tegen de Pacers blijkt wat de verhoudingen zijn met de eliteteams in het Oosten. Een wereld van verschil. De Pacers schoten aan de lopende band vrije worpen, pakten de ene na de andere rebound en hielden Atlanta op een laag tempo en gaven nauwelijks makkelijke punten weg. De beste verdedigende ploeg in de league maakte zijn reputatie waar. Als dan Paul George ondanks een slechte avond hij
schoot slechts drie op dertien toch met een tripledouble eindigt, weet je als Hawksfan dat het niet goed zit. Het is nog vroeg, maar winst in deze serie lijkt voor Atlanta een kansloze missie.
Nets (4) vs Bulls (5)
Voor het tweede jaar op rij spelen de
Bulls de eerste playoffronde met een allesbehalve fit team. Vorig jaar was er de dramatische blessure van Derrick Rose en ook nu hangt de schaduw van de voormalig MVP boven het team. Rose maakt forse minuten in de teamoutfit, maar niet op het veld. Totaan het eerste fluitsignaal doet hij vrolijk mee, op de trainingen schijnt hij de sterren uit de hemel te dunken, maar zodra de wedstrijd start, zit Rose op de bank. Als dan ook nog Joakim Noah, de beste speler dit seizoen voor de Bulls, op zijn laatste benen loopt, wordt het een lastig verhaal. In de eerste wedstrijd stond Chicago, de vijfde verdediging in de league, maar liefst 106 punten toe. Brooklyn maakte 55 procent
van de schoten en zette voor eigen publiek het goede spel uit de laatste weken van het reguliere seizoen voort. Deron Williams, Joe Johnson en Brook Lopez lijken precies op tijd de juiste chemie te hebben
gevonden en zelfs Gerald Wallace levert goede bijdrages. Aanvallend komt Chicago veel tekort tegen Brooklyn, dus zal de ploeg van de defensieve mastermind Tom Thibodeau het verdedigend veel beter moeten doen. Maar hoop doet leven: een terugkeer van Rose zou wellicht voor de aanvallende impulsen en extra energie zorgen die Chicago nu mist.
Thunder (1) vs Rockets (8)
Houston, we have a problem. Dat is
waarschijnlijk wat James Harden dacht na de laatste seconde van de wedstrijd tegen de Los Angeles Lakers. Het laatste duel in het reguliere seizoen werd gewonnen door LA en zorgde ervoor dat Harden & co in de eerste ronde de OKC Thunder treffen. Mooie headlines natuurijk over de terugkeer van de verloren zoon of iets in die trant, maar James Harden gaat natuurlijk niet naar Oklahoma City om zijn oude maatjes Kevin Durant en Russell Westbrook de hand te schudden. Hij wil winnen. Maar daarvoor had hij afgelopen zomer gewoon bij de Thunder op de bank moeten blijven zitten. Nu moet hij de pijnlijke realiteit onder ogen zien: zijn Rockets zijn een heel wat maatjes te klein voor de Thunder. Houston heeft een hoop talent, een jonge ploeg met veel rek en een hoop ruimte om komende zomer serieuze versterkingen te halen. Deze playoffserie valt nog onder de noemer ‘leerproces’. Voor de Thunder is het een mooie opmaat naar het serieuze werk. Zondag liet de ploeg van coach Scott Brooks niets heel van de Rockets met een zege van bijna dertig punten verschil. Houston kwam niet verder dan een schotpercentage van 36 tegen de ruim vijftig van de Thunder. KD kwam voor de 27ste keer op rij in een playoffduel tot twintig of meer punten, de langste reeks sinds Michael Jordan zijn loopbaan bij de Bulls afsloot met een reeks van 47 wedstrijden op rij. Kortom, verdedigend zal het een paar niveautjes hoger moeten bij Houston, anders is deze serie snel voorbij.
Spurs (2) vs Lakers (7)
De Lakers waren maar wat blij
dat ze de Thunder ontliepen in de eerste ronde. Het is echter de vraag of het wat uitmaakt. In de eerste ontmoeting tussen de twee teams die het eerste decennium domineerden (titels Lakers in 2000, 2001, 2002, 2009 en 2010, titels Spurs in 2003, 2005 en 2007), was het San Antonio dat de klok sloeg. Zonder Kobe Bryant missen de Lakers een hoop offensief vermogen en dat bleek. Dit keer was de defense niet eens het grootste probleem van coach Mike D’Antoni en zijn team, het was de aanval die maar niet op gang kwam tegen het sterke San Antonio. Terwijl Kobe vanaf de bank maar bleef twitteren dat de bal meer naar Pau Gasol en Dwight Howard in de post moest gaan, was dat wat de Lakers ook regelmatig deden Howard eindigde met twintig punten, Gasol met zestien punten en zestien rebounds. De Spurs zijn echter niet voor niets de derde verdediging in de league. Met de weinige aanvallende mogelijkheden die Los Angeles heeft en het uitstekende teamspel van San Antonio lijkt het een onmogelijke opgave om vier duels in deze bestofsevenserie te winnen. Zelfs als D’Antoni besluit om het advies van Kobe op te volgen en alle ballen in de post aan Howard en Gasol geeft.
Nuggets (3) Warriors (6)
Andre Miller FTW! Hij staat er op het
moment waar het in de playoffs om draait. De oude man van 37 jaar had in zijn loopbaan nog nooit het beslissende schot gemaakt, maar eens moet de eerste keer zijn. In de eerste wedstrijd tegen de Warriors kreeg Miller van de Warriors zo ongeveer een vrije doortocht, doordat rookie Draymond Green hem moest verdedigen. Dat pakte niet goed uit. Miller’s teamgenoot Corey Brewer overdreef de actie daarna lichtelijk. “Iedereen
heeft het altijd over LeBron James of Kobe Bryant, maar Miller is één van de guards die het moeilijkst te verdedigen is.” Vandaar ook de eerste keer dat hij een game winner maakt. Hoe dan ook, Nuggets Warriors is een duel dat je moet zien. Snel spel, spectaculaire mo menten en Stephen Curry. Het nieuws dat David Lee (heup) uitvalt voor de rest van het seizoen is een fikse aderlating voor Golden State. Het missen van de AllStar lijkt een onoverkomelijk probleem tegen dit uitstekend op elkaar ingespeelde Nuggetsteam.
Clippers (4) vs Grizzlies (5)
Het volledig in het rood gestoken
thuispubliek in het Staples Center zorgde voor een fijne playoffatmosfeer. De Clippers en de Grizzlies zijn twee compleet verschillende teams, waarbij de eerste vooral snel wil spelen en de tweede de wedstrijd tot een defensief gevecht wil maken. In de Game 1 werden de Grizzlies verslagen onder de borden, de plek waar ze normaal gesproken het sterkst zijn. De op één na beste defensie in de league was in de laatste negen minuten volledig de weg kwijt en gaf maar liefst 31 punten op. Natuurlijk was het Chris Paul die zowel offensief als defensief de lijnen uitzette bij LA, maar de sterke bank van de Clippers bewees wederom zijn grote waarde. De Grizzlies moeten minder balbezit weggeven om de aanval van de Clippers in toom te houden. Grizzlies coach Lionel Hollins heeft in elk geval al na het eerste weekend een sterke nominatie te pakken voor de Meest Simplistische Analyse Award. Na een eerste kwart vol fouten voor de Grizzlies antwoordde hij op de vraag hoe dat in de rest van het duel te voorkomen: “Gewoon stoppen met het maken van fouten.” Geen speld tussen te krijgen. •
Nog 174 dagen
Het zal de fans niet zijn ontgaan: de NBA
playoffs zijn begonnen. Wat een verademing na al die weken van matig basketbal, waar sterren rust kregen, uitgescha kelde teams expres nederlagen leden voor een betere positie in de draft en het al met al een zware bevalling was de eindstreep van het reguliere seizoen te halen. We zijn pas een paar duels op weg, maar het is nu al de moeite waard. De dramatiek van de game winner van Miller, de blessure van David Lee, de geblesseerde maar voluit tweetende Bryant, de vraag of Rose nu wel of niet terugkomt bij de door blessures geplaagde Bulls en ga maar door. Kon het maar een heel seizoen lang playoffs zijn. Voorlopig is het anderhalve maand genieten. Ik geef hier alvast even mijn voorspelling, zodat het in elk geval ergens zwartopwit staat. Conferencefinales East: Miami Heat vs Indiana Pacers, Conferencefinales West: OKC Thunder vs San Antonio Spurs.
De Heat zullen de nodige moeite hebben met
deze Pacers, maar over zeven duels is Miami gewoon een maatje te groot. De Hardenloze Thunder gaan dit keer wel onderuit tegen een verbeterd Spursteam. Miami dus in de finale tegen San Antonio. De Spurs hebben alle wapens om het te winnen tegen Miami, maar op dit moment zijn LeBron (die eindelijk revanche kan nemen voor die sweep bij de Cavaliers in 2007) en co niet te kloppen. Ergens in mijn achterhoofd tikt ondertussen een klok richting 12 oktober. Dan komen de Bulls en Wizards naar Rio de Janeiro voor een preseason game. Het wordt mijn eerste bezoek aan een NBAwedstrijd. Nog 174 dagen. Ik kan niet wachten. •
Jan Willem Zeldenrust.
Sexy is anders
Of ik ook zo uitkijk naar de NFLdraft?
Mwoah. Gemengde gevoelens hier. Was ik Ninersfan geweest, ja, dan had ik heus een paar dagen vrijaf genomen en een heel weekend op 't puntje van m'n stoel gezeten. Want draften kunnen ze, daar in San Fran, al ver voordat Jim harbaugh er z'n gezicht liet zien. Ik heb m'n hart echter tegen wil en dank verpand aan de Bears. En je kunt de Bears veel verwijten, maar niet dat ze kunnen draften. Goed, Jerry Angelo is vertrokken. De man die verantwoordelijk was voor de hele en halve busts Marc Colombo, Michael Haynes, Cedric Benson, Greg Olsen, Chris Williams en Gabe Carimi. Tommie Harris en de twee first roun ders die hij weggaf voor Jay Cutler, zie ik door de vingers.
Phil Emery krijgt vooralnog 't voordeel van de twijfel. Dit wordt per slot van rekening pas z'n eerste echte draft. Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Shea McClellin, z'n #1 pick van vorig jaar, weinig belooft voor een goede afloop.
Daarbij hebben we nog zoveel zwakke
plekken op te vullen. Stiekem dagdroom ik dat Bjoern Werner of Jarvis Jones keldert, of dat Emery 't lef heeft om de gok met Alec Ogletree te nemen. Tegen beter weten in, natuurlijk. Je kunt er namelijk vergif op innemen dat de Bears heel saai en degelijk downtraden, op jacht naar zoveel mogelijk picks. Heel verstandig, jazeker. Maar sexy is anders. •
Geert Jan Darwinkel.
Tranen
Een week lang waren de Boston Red
Sox America's team. Van New York tot San Francisco betuigden fans hun steun aan de inwoners van Boston. Veel cheesyer dan Sweet Caroline wordt het niet (ok, het Koningslied buiten beschouwing gelaten), maar het is wél een nummer dat onlosmakelijk verbonden is met Fenway Park. En in vrijwel elk ballpark was het te horen.
De bomaanslagen in Boston en de nasleep ervan zijn op z'n minst apart te noemen. Het was een extreem laffe daad, die de inwoners van Boston en eigenlijk heel Amerika dichter bij elkaar bracht. Dat en de wetenschap dat sport verbroedert, zorgde voor een opmerkelijke week.
De over het algemeen gehate Red Sox
werden met alle egards ontvangen in Cleveland, de Bruins fans in de TD Garden lieten zien hoe je uit volle borst het Amerikaanse volkslied meezingt en het boegeroep voor de Celtics in Madison Square Garden was lang niet zo luid als normaal.
Naarmate de tijd verstrijkt, zal alles weer normaal worden, maar de afgelopen week was voor mij als Bostonfan ontzettend bijzonder. De manier waarop Amerika en de stad in het bijzonder met de verwerking van de aanslagen, omging bracht tranen in mijn ogen. This is our fucking city, Boston Strong! •
Lennart Beishuizen.