SportAmerika Magazine No 15

HOOFDREDACTIE Neal Petersen Geert Jan Darwinkel EINDREDACTIE Kasper Dijk SENIOR WRITER Jules Zane REDACTIE Lennart Beishuizen Pieter Brouwers Geert Jan Darwinkel Rob van Gameren Vincent Van Genechten Eva Gerritse Pieter Horstman Justin Kevenaar Paul Klomp Jasper Laman Marco Post Jurian Ubachs Klaas­Jan ter Veen Jeroen Veenstra Seb Visser Frank Wielaard Joeri Zwarts COLUMNISTEN Matthijs van den Beukel Gijsbregt Brouwer Jeroen Elshoff Leander Schaerlaeckens FOTOGRAFIE Getty Images PRODUCTION, ART DIRECTION & DESIGN DarChicago Ltd. MET DANK AAN Issuu, Scribus

SportAmerika Magazine is een uitgave van Petersen Media. Niets uit deze uitgave mag op welke wijze dan ook worden gekopieerd zonder uitdrukkelijke toestemming van de uitgever. © Petersen Media 2012­2013 ­ Alle rechten voorbehouden.

Opgegroeid in sportfamilie is een bezoek aan Boston niet

compleet zonder het aanschouwen van sportwedstrijden. Mijn ouders bezoeken in Nederland al jaren geen grote sportwedstrijden meer in stadions, maar door de jaren heen zijn zo ook wel vermoeid geraakt van mijn verhalen hoe mooi de Amerikaanse sportcultuur wel niet is. Er lag dus een mooie uitdaging voor mij om te laten zien dat een stadion bezoek voor de hele familie nog wel de moeite waard is.

Nu, drie dagen later, hebben we bijna alles gedaan wat we konden, op sportgebied in de Beantown. Vrijdagavond bezochten we de 'kraker' Boston Celtics ‐ Philadelphia 76ers.

Mijn ouders zijn trouwe luisteraars van de Sport Am Radio Show en wisten dus dat het team slecht tegen team nog slechter was.

Dat deerde hen geen minuut.

Vanaf het moment dat we de Garden betraden, waren ze betoverd. Het basketball was leuk, maar vooral de sfeer eromheen vonden ze prachtig.

Dag erna in een bar de March Madness Final Four gekeken.

Jong, oud, man en vrouw: iedereen keek.

Maar dit alles haalde het niet bij het betreden van Fenway

Park. Ja, het is minder gelikt dan de Garden en ja er is veel minder entertainment rondom het duel, maar de oude tribunes, oude stoeltjes en knusse sfeer vergoedden veel. Vooral de gesprekken op de tribunes tussen de mensen integreerden.

Het was terecht dat mijn moeder zich afvroeg waarom dit niet in Nederland kon. Het is de vraag die mij al jaren bezig houdt.

Waarom kunnen gezinnen hier wel met zijn allen een leuke sportdag beleven?

Het geluk straalde eraf. Iemand enig idee hoe we ervoor kunnen zorgen mijn ouders terug in Nederland hetzelfde kunnen beleven?

Veel leesplezier,

Chris Johnson en de Ten­

nessee Titans namen afge­ lopen vrijdag afscheid van elkaar. De 28­jarige running back kwam in 2009 nog tot 2000 rushing yards, wat hem de bijnaam CJ2K opleverde. Maar sinds een contract­ verlenging in 2010 ging het minder en de Titans besloten dat Johnson niet de acht miljoen dollar waard is die hij komend seizoen zou gaan verdienen. De New York Jets zijn de grootste kanshebber om Johnson in te lijven • Champ Bailey gaat de komende twee seizoenen bij de New Orleans Saints een poging doen om zijn eerste Super Bowl te winnen. De 35­ jarige cornerback tekent voor twee jaar bij New Orleans na een seizoen waarin hij met Denver de Super Bowl verloor. Bailey moet samen met Keenan Lewis een gevreesd cornerback­duo gaan vormen • Zowel John Fox als Pete Carroll hebben hun contract verlengd. Carroll won afgelopen seizoen in zijn vierde jaar met de Seattle Seahawks de Super Bowl en had nog één jaar te gaan in zijn huidige contract. Carroll zal tot en met 2016 langs de zijlijn staan in Seattle. John Fox kwam, in zijn derde seizoen, ook tot de Super Bowl maar verloor deze met de Denver Broncos. Ook hij verlengt met drie jaar • DeSean Jackson reageerde afgelopen week in een persoonlijk interview op de aantijgingen dat hij betrokken zou zijn bij een gang. "Het is een valse beschuldiging. Het is iemands mening , maar ik maak mij geen zorgen over wat andere mensen over mij denken. Ik zal altijd proberen het juiste te blijven doen." •

Het reguliere NBA­seizoen nadert

het einde en dus worden de playoff­ plaatsen zo langzamerhand verdeeld.

En dat betekent voor een aantal teams een terugkeer in het naseizoen na jaren van absentie. Natuurlijk blijven er ook teams over die niet aan de verwachtingen hebben kunnen voldoen en een teleurstellend seizoen achter de rug hebben. De Knicks, Nuggets, Cavaliers en toch ook de Timberwolves en de Pistons zijn daar de grootste voorbeelden van. Zij hadden zich het seizoen toch anders voorgesteld • Kevin Durant is bezig met een seizoen dat statistisch niet meer vertoond is sinds Michael Jordan.

Gewoon een opzienbarend voorbeeldje: afgelopen zondag maakte KD voor de 41ste keer op rij 25 of meer punten in een wedstrijd, waarmee hij His Royal Airness (40 keer) zelfs naar de kroon stak • Kyrie Irving is het gezeur over een eventueel vertrek zat. De ster van de Cleveland Cavaliers vindt dat al die roddels maar eens afgelopen moesten zijn. "Ik wil helemaal niet weg. Ik wil alleen maar winnen en mijn focus ligt op het sterk afsluiten van het seizoen" • Kevin Garnett is terug op de velden (nee, niet als coach – de beste man speelt gewoon nog steeds). De veteraan van de Brooklyn Nets miste negentien wedstrijden door een rugblessure, en in de wedstrijd tegen de Philadelphia 76ers maakte hij zijn rentree. Garnett draait allesbehalve een goed seizoen (6,7 punten en 6,7 rebounds gemiddeld), maar zijn waarde zal over een maandje, tijdens de playoffs, een stuk groter zijn •

NHL­referee Don van Mas­

senhoven is met pensioen. De scheidsrechter floot vrijdag zijn laatste duel, de 2­3 overwinning van Detroit Red Wings tegen Buffalo Sabres. Van Massenhoven floot 1278 wedstrijden tijdens het reguliere seizoen en 87 in de playoffs. Ook floot hij tijdens het WK van 2004, de Olympische Spelen van 2006 en de Winter Classic in 2008 • In hetzelfde duel maakte Pavel Datsyuk zijn rentree op het ijs namens de Red Wings. Datsyuk was sinds 27 februari uitgeschakeld met een blessure aan zijn linkerknie • General Manager Mike Gillis weet nog niet of John Tortorella ook volgend seizoen coach is van de Vancouver Canucks. Sterker nog, hij sloot zelfs zijn eigen vertrek niet uit. “Ik weet niet of ik volgend seizoen terugkom”, was zijn reactie. Tortorella wenste niet op de speculaties in te gaan. De Canucks lijken na een teleurstellend seizoen niet mee te gaan doen aan de playoffs en raakten goalies Roberto Luongo en Corey Schneider kwijt • Winnipeg Jets­ aanvaller Evander Kane is beschuldigd van het aanvallen van een man in Vancouver tijdens de afgelopen zomer. Het slachtoffer zou een zware hersenschudding en blijvend lichamelijk letsel aan het incident hebben overgehouden. Kane weigerde inhoudelijk te reageren, maar: “Niets verbaast me. Als je in Canada speelt, wordt elk kleine dingetje opgeblazen.“ •

Yu Darvish heeft de

grens van vijfhonderd strikeouts bereikt en deed dat in 401.2 innings, en dat is een record. De vorige recordhouder was Kerry Wood, die 404.2 innings nodig had • Miguel Cabrera sloeg de tweeduizendste honkslag in zijn carrière en dat was, hoe kan het ook anders, een homerun • Ook een mooi feitje voor Dutchie Xander Bogaerts. 'X' kwam in de eerste vijf wedstrijden van de Boston Red Sox meer dan elf keer op de honken, en is daarmee de eerste speler van 21 jaar of jonger die dat deed sinds Reggie Jackson het deed voor de Oakland Athletics in 1968 • Een zucht van verlichting in de Bronx.

Terwijl de beoogde ace CC Sabathia steeds verder weg lijkt te zakken, bleek nieuwkomer Masahiro Tanaka deze week een aanwinst voor de rotatie van de Yankees. Met acht keer drie slag en twee verdiende punten haalde Tanaka zijn eerste zege als Yankee binnen • De Arizona Diamondbacks openden het nieuwe seizoen met een 1­7 record en dat is geen goed teken voor het naseizoen. Het lukte immers slechts drie ploegen in de geschiedenis van de MLB om de playoffs te bereiken na zo'n dramatische seizoens­ ouverture • Derek Jeter is geklommen naar plek acht op de eeuwige ranglijst van meeste honkslagen door Paul Molitor (3319) voorbij te gaan. Carl Yastrzemski is met 3419 hits Jeters volgende doelwit • Blessureleed voor onder meer Wilson Ramos (Nationals, hand), Will Middlebrooks (Red Sox, kuit), Mark Teixeira (Yankees, hamstring) en Brian Wilson (Dodgers, elleboog) •

“One, Two, Three!” De ruim 75 duizend WWE­

fans in de Superdome in New Orleans keken elkaar vol verbazing aan. Ze zochten naar woorden. Het was muisstil in het gigantische station. De legendarische ‘WrestleMania Winning Streak’ van The Undertaker is ten einde. Brock Lesnar heeft gedaan wat hij claimende te gaan doen tijdens de jubileum editie ‘The Showcase of the Immortals’: Eat. Sleep.

Break.

The. Streak.

Minuten na hét moment dat voor altijd in het geheugen van WWE­ fans gegrift zal zijn is het nog steeds angstaanjagend stil in de Super­ dome. ‘The Deadman’ boorde zijn laatste krachten aan om overeind te komen en het stadion (voor de laatste keer?) te verlaten. Het publiek gaf hem een staande ovatie.

Ieder einde is een nieuw begin.

Nooit is het plan geweest om WrestleMania 30 af te

sluiten met Daniel Bryan als nieuwe WWE World Heavyweight Champion. Toch gebeurde het afgelo­ pen zondag in New Orleans. De eeuwige underdog, die op basis van zijn ‘look’ nooit werd gezien als een WrestleMania headliner, zorgde voor het ultieme feel good moment in ‘The Big Easy’. In de openingsmatch zegevierde hij tegen de legendarische Triple H. Dank­ zij die overwinning dwong Daniel Bryan een plek in WWE World Heavyweight Championship match af.

De publiekslieveling versloeg op het grootst mogelijke podium Randy Orton en Batista in een weergaloze

Triple Thread Match. 75 duizend WWE­fans schreeuwden onafgebroken: “YES! YES! YES!” Het Daniel Bryan tijdperk is begonnen! •

TEKST SANDER SCHRIK

Foto’s: © 2014 WWE, Inc. All Rights Reserved.

De Connecticut Huskies (#7 seed)

mogen zich een jaar lang de beste college basketballteam van de Verenigde Staten noemen. De ploeg van headcoach Kevin Ollie versloeg in de finale van March Madness de Kentucky Wildcats (#8) met 60­54. UConn zorgde hiermee voor een unicum: de Huskies zijn het eerste als zevende geplaatste team in de geschiedenis van The Big Dance dat de NCAA­titel in de wacht weet te slepen.

Onder leiding van senior point guard Shabazz Napier, gekozen tot Most Outstanding Player van het toernooi én beste point guard van het seizoen, wisten de Huskies vanaf het begin te domineren.

Napier was goed voor 22 punten en zes assists en Ryan Boatright (14 punten) en Niels Giffey (10) speelden aanvallend ook een belangrijke rol.

“Je kijkt naar hongerige Huskies”, zei

Napier na afloop. En in de overtreffende trap, verwijzend naar de schorsing van zijn school in het afgelopen seizoen: “Dit is wat je krijgt als je ons uitsluit van deelname.”

Big man DeAndre Daniels was minder aanwezig dan anders maar droeg vooral verdedigend bij. De Huskies deden het op dat vlak dan ook prima. De Wildcats wisten maar 26,5 procent van alle aanvallende rebounds te pakken, terwijl dit normaal gesproken de grote kracht van Kentucky is.

Bij Kentucky was James Young de grote man met twintig punten en zeven rebounds, maar viel de tweeling Andrew en Aaron Harrison vies tegen (samen 15 punten en 7 keer balverlies). Toptalent Julius Randle kon geen double­double noteren, een uitzondering.

Het is voor UConn de vierde titel ooit.

De vorige dateert van 2011 met Kemba Walker als point guard. Napier was toen backup van Walker, de huidige Charlotte Bobcat. •

We schrijven dag twee van de Big Dance als alle telefoons, tablets, laptops en televi­ sies op tilt slaan: upset alarm! Duke Blue Devils wankelt tegen Mercer Bears! Tegen wie?! Welkom in March Madness. Coach Mike Krzyzewski slaagt er niet in de supporting act van Jabari Parker op scherp te krijgen voor de eerste tegenstan­ der in het NCAA Tournament. Een dure fout, want de beste eerstejaars college­ speler van het seizoen, Parker dus, is daardoor na één wedstrijd van Duke al uitgeschakeld.

Cinderella’s

Op dat moment kondigen de eerste Cinde­ rella’s van de Big Dance 2014 zich

al aan. De teams die in staat zijn een sprookjesachtige run in het toernooi te maken, heten op dat moment Tennessee Volunteers, Dayton Flyers en Stanford Cardinal. Daar staat inderdaad Mercer Bears niet bij. Om maar aan te geven hoe beroerd Duke gepresteerd heeft dit seizoen. Tenminste, op het moment dat het erom ging.

De verhalen die tot de verbeelding spre­ ken, zijn het leukst om te vertellen. De Volunteers openden het toernooi als First Four­team. Dat betekent dat je met de hakken over de sloot de Big Dance hebt gehaald. Tennessee maakt echter meteen gehakt van Iowa Hawkeyes en maakt daarmee een punt: we komen om de boel eens flink op te schudden. En dat in de toch al met goede teams overbezette Midwest­gedeelte van het bracket. Dat Tennessee ook het onsamenhangende UMass verslaat, is eigenlijk niet eens

een verrassing. Als in de Round of 32 vervolgens Mercer wacht (en niet Duke), dan is dat een cadeautje dat de Volunteers met liefde uitpakken. De Bears krijgen een genadeloos pak slaag.

In de Sweet 16 ronde belanden als double digit seed (#11) is al een verrassing. Het spannend houden tot in de slotfase is dat zeker! Een paar tellen voor tijd blaast ove­ ral in Amerika weer het upset alarm. Tegen­ stander Michigan geeft de bal knullig weg met één punt voorsprong en er is tijd genoeg voor een schotpoging van Tennes­ see. Time outs volgen elkaar in rap tempo op en als de Volunteers de bal innemen voor hun finest moment krijgen ze een fifty­fifty call tegen. Weg Elite Eight…

Flying high

De enige echte Cinderella van het toernooi staat op in de South. In dat deel van het bracket is Florida

Gators torenhoog favoriet. Dat geldt bepaald niet voor de Dayton Flyers. Een relatief kleine basketbalschool met stoute toekomstplannen. De Flyers willen zich binnen enkele jaren gaan melden tussen de basketballelite. De speelstijl is leuk maar kwetsbaar: driepunters knallen. Wat ze kunnen betekenen laten ze zien in deze editie van March Madness. Sterker: Dayton Flyers wordt de personificatie van het fenomeen March Madness: dingen die niet kunnen, gebeuren toch.

In de eerste wedstrijd wacht het verdedi­

gend zeer sterke Ohio State Buckeyes. Op het scherpst van de snede wordt gestreden en de wedstrijd is close tot de laatste tel.

Letterlijk. Vee Sanford gaat één tegen één met Aaron Craft, de beste verdediger van de Buckeyes, en hij krijgt een open schot.

Sanford scoort en Dayton wint, 60­59.

Leuk, maar het wordt pas echt interessant in de Round of 32. Tegenstander: Syracuse Orange en hun zoneverdediging. Een traditionele ‘Joepie!

We spelen tegen de zone’ voor de driepunt­

schutters van Dayton. Ook nu komt het aan op de laatste tel. Met balbezit voor Syracuse deze keer. Eerstejaars pointguard Tyler Ennis is heel goed. Hij gaat niet voor niets op voor de NBA Draft. En juist hij heeft de bal, maar mist. Dayton Flyers wint 55­53.

Volgende tegenstander: Kansas Jayhawks!

Oh nee, die werden uitgeschakeld door de Stanford Cardinal…

Upset gevecht in de Sweet 16! #11 Dayton

tegen #10 Stanford. De Flyers zijn een diep team dat ook veel spelers (11!) gebruikt in wedstrijden. De Cardinal hangt aan zijn grote mannen. En die komen in foutenlast.

Al heel snel. Dat probleem kan Stanford niet tackelen en Dayton Flyers marcheert door naar de Elite Eight. Daar moet topfavoriet Florida Gators er hoogstpersoonlijk aan te pas komen om de Flyers te stoppen. Het betekent het einde van de meest sprook­ jesachtige run tijdens het toernooi.

Favorieten

Daarmee meldt Florida zich ook meteen voor de Final Four in Dallas, Texas. De Gators zijn de meest genoemde favoriet voor de titel. Eén van de vier #1 seeds dus ook. In de South. De anderen zijn Arizona Wildcats (West), Wichita State Shockers (Midwest) en Virginia Cavaliers (East). Het gebeurt maar hoogst zelden (alleen in 2008) dat alle vier de #1 seeds de Final Four halen. Dus er moeten er onderweg wel een paar afvallen…

Wichita State Shockers,

notabene ongeslagen uit het seizoen gekomen, sneuvelt als eerste. In de wedstrijd waarin de ervaren Shockers hun status maar al te graag willen beves­ tigen, blijkt uitgerekend het tienertoerclubje van coach John Calipari de sterkste.

Kentucky Wildcats, met top NBA­talent Julius Randle in de gelederen, verslaat de Shockers. Kentucky is ready to do the wild thing.

1 DE BROERS MILLER – Archie (Dayton Flyers) en Sean (Arizona Wildcats). Twee broers en coaches die ieder hun eigen team in hetzelfde toernooi naar de Sweet 16 loodsten. Dat was nog nooit eerder gebeurd. Uniek.

2 DOUG MCDERMOTT – first team All American. Wooden Award

winnaar. Topspeler. Aanwinst voor de NBA komend seizoen. Scoorde bijna dertig punten gemiddeld dit seizoen. In zijn laatste wedstrijd slechts vijf tegen Baylor. Daarom verloor Creighton.

3 FRANK KAMINSKY – frontcourt speler van Wisconsin Badgers.

Groot en tegelijk schutter met driepuntrange. Verdedigend dreigend met die lange shotblockarmen van hem. Compleet, en belangrijk voor de Badgers.

4 JOHN CALIPARI – coach Kentucky Wildcats. Je kunt

bedenkingen hebben bij zijn one‐and‐done coachingstijl, maar hij doet het wel heel goed. Vijf eerstejaars starters in het toernooi en ze waren er helemaal klaar voor. Dan heb je het wel in je als coach.

5 FLORIDA GATORS – op vijf pas. It’s the little things that count,

tenslotte. Gators leerden dit jaar moeilijke wedstrijden te winnen.

Hebben een topcoach in Billy Donovan en een teamleader in Scottie Wilbekin. Defensief en offensief vast. Top.

6 NIK STAUSKAS – speler van Michigan Wolverines. Niet te

stoppen zo goed. Schieten vanuit driepuntsland. Driven naar de basket. Verdedigen. Hij kan het allemaal. De reden dat de Wolverines er weer stonden dit seizoen.

7 SHABAZZ NAPIER – top pointguard UConn Huskies. Wat een

speler! Spelverdeler, toprebounder, topschutter. Uitstekend verdediger.

Opvolger van Kemba Walker bij UConn. Heel eerlijk. Shabazz Napier is beter…

8 MARCUS LEE – bankspeler Kentucky Wildcats. Hier had ook

Andrew Harrison kunnen staan. Of Dakari Johnson. Maar die speelden al veel. Lee niet. Die kwam ineens van de bank in de starting five tijdens het toernooi. En de zon scheen. Hij was goed!

9 DAYTON FLYERS – ambitieuze school. Cinderella van dit seizoen. Driepuntschutters die kunnen verdedigen. Mede doordat de hele bank wordt gebruikt houden ze veel energie in de ploeg. Prettige surprise.

10 DEANDRE KANE – pointguard Iowa State Cyclones. Topspeler.

Koning van de assist, topscorer en toprebounder die een team, zijn Cyclones, beter liet spelen. Nam de rol van de geblesseerde Georges Niang er nog even bij toen dat moest. Respect.

Virginia Cavaliers is het volgende

slachtoffer. Niet heel gek, want zij vinden Michigan State Spartans op hun route in de Sweet 16. Virginia is goed, en terecht nummer één. Maar de Spartans (slechts een #4 seed) zijn beter. De Cavaliers worden verslagen in hun eigen kracht: verdedigen als team. Niet dat het de Spartans helpt overigens. Dit geroutineerde stel van coach Tom Izzo verliest een ronde later van UConn Huskies. En daarmee lijkt de rol van de Spartans, een elite basketball­ en footballschool, voorlopig uitgespeeld in de top. De meeste spelers worden prof volgend seizoen.

Blijven de Arizona Wildcats over. In het Westen hebben die weinig te duchten. De Wildcats hebben nagenoeg het hele seizoen in de top­vijf van de rankings gestaan. En dus zijn ze topfavoriet. Maar ook Arizona haalt de Final Four niet. In de Elite Eight is #2 seed Wisconsin Badgers na verlenging sterker. Kan gebeuren. De Badgers lieten al het hele seizoen zien dat

ze niet alleen goed kunnen verdedigen, maar ook een uitstekende aanval hebben.

En zo eindigt er dus slechts één #1 seed in de Final Four dit jaar. Dat is niet uitzonderlijk. Dat is March Madness.

One­and­done

Het moeilijkste deel van het bracket, de Midwest, is echt zo onvoorspelbaar gebleken als vooraf verwacht. Kies maar uit: Michigan, Duke, Louisville, Kentucky, Wichita State. Wie blijft over? Michigan , Duke, Louisville en Wichita State waren favoriet onder de ‘gokkers’. En over bleef…

Kentucky Wildcats!

Een wereldprestatie van coach John

Calipari en zijn jeugdbende. Kentucky is een one­and­done team. Spelers komen binnen, Calipari stoomt ze klaar voor een bestaan als prof, en weg zijn ze weer. Veel volgers en analisten hebben een hekel aan deze regel in college basketball. Ex­ Indiana coach Bob Knight en Louisville coach Rick Pitino hebben een uitgespro­

ken mening. Afgelopen moet het zijn! De lobby voor de American Football­variant (pas na drie jaar op college kan een speler zich melden voor de NFL Draft) wordt steeds sterker. Nu zijn basketballscholen afhankelijk van de grillen van spelers en hun familie. Dit jaar gaat bijvoorbeeld Andrew Wiggins, talent van Kansas Jayhawks, na één jaar richting NBA. Te snel, want Wiggins is overduidelijk nog niet uitgeleerd.

Datzelfde geldt ook voor Julius Randle,

power forward van Kentucky Wildcats.

Tenminste, als hij zich meldt voor de NBA Draft. Dat zou niet direct verstan­dig zijn.

Ja, een NBA­lichaam heeft­ie. Maar dat had Shabazz Mohammad (wie?? Die van UCLA afgelopen seizoen…) ook. Kentucky speelde tegen Louisville en Michigan zonder Willie Cauley­Stein. Tijd voor

Randle om wat extra punten en rebounds voor zijn rekening te nemen dus. Ondanks zijn double­double jaar op dat vlak. Randle deed gewoon wat hij altijd deed. Niets extra’s. Ook niet in presence.

De hoofdrollen in Kentucky’s

topwedstrijden gingen naar andere freshmen. Andrew Harrison tegen Wichita

• Dayton Flyers was de enige echte Cinde­ rella van 't toernooi. #1 seed Florida Gators bleek 'n maatje te groot.

State bijvoorbeeld. En Dakari Johnson tegen Louisville. Marcus Lee was tegen Michigan misschien nog wel de meest opmerkelijke surprise. Nooit speeltijd krijgen, ineens moeten en bijna een double­double scoren in de eerste helft. Was getekend: Marcus Lee. Ondersteunt door weer alle andere freshmen èn de gewoon (goed, dat wel) presterende Julius Randle.

Lessen

We hebben geleerd dat een hele goede lichting freshmen heel inspirerend werkt in college basketball, maar ook dat ervaring onontbeerlijk is. Zie Florida. Zie de Final Four­plekken van UConn Huskies (met Shabazz Napier) en Wisconsin Badgers. Maar talent kan veel als het opstaat. Dat heeft Kentucky dit jaar bewezen. Alweer. En dat is slecht nieuws voor de one­and­done haters.

En nu? Leegte, tot november…? Nope! Op

naar de NBA Draft 2014. Die wordt namelijk heel interessant. •

1 MIKE KRZYZEWSKI – headcoach van Duke Blue Devils. Meeste

overwinningen aller tijden. Coach van Team USA. Hij had Duke niet op tijd klaar voor March Madness. Een blunder. Mercer Bears?! Come on…

2 MARCUS SMART – pointguard van Oklahoma State Cowboys. Smart was

vorig jaar Speler van het Jaar. Bleef bij de Cowboys omdat hij meer wilde leren. Kan nog steeds blijven. Moet nog leren dat je basketbal niet in je eentje speelt.

3 ANDREW WIGGINS – toptalent van Kansas Jayhawks. Moest Kansas bij de

hand nemen in March Madness nadat collega eerstejaars speler Joel Embiid geblesseerd afhaakte. Wiggins kon het niet.

4 JIM BOEHEIM – coach van Syracuse. Team draaide heel lang heel goed in het

seizoen. Bleken een top backcourt te hebben. Tot het erom ging. Boeheim kon het niet omdraaien. Is een go with the flow coach. Well, wrong flow…

5 JARNELL STOKES – sterspeler van Tennessee Volunteers. Was het nou zijn

fout of een makkelijke call tegen hem? Feit is dat hij in balbezit, vijf tellen voor tijd, een aanvallende fout tegen krijgt met één punt achter. Auw…

6 CARIS LEVERT – speler van Michigan Wolverines. Negen tellen voor tijd tegen

Tennessee vecht hij voor de bal. Hij wint maar valt. En zijn voet raakt de lijn. Weg bal. Doodongelukkig is hij, want weg één punt voorsprong. Oh, toch niet. Zie Jarnell Stokes.

7 JOEL EMBIID – Center van Kansas Jayhawks. Niet gezien tijdens March Madness. Kon niet. Rugblessure. Gaat voor NBA Draft deze zomer. Zo jammer, hij moet nog zoveel leren. Maar hij is wel heel goed.

8 GEORGES NIANG – Big man van Iowa State Cyclones. Speelde geweldig tegen North Carolina, maar raakte zwaar geblesseerd.

Zijn team miste hem daarna bijzonder tegen UConn Huskies.

9 WICHITA STATE SHOCKERS –

Door een deel van de liefhebbers niet heel serieus genomen. Ondanks 34‐0 record in het seizoen. Verloren hun eerste serieuze test tijdens March Madness van Kentucky Wildcats.

10 TOP FRESHMEN IN HET ALGEMEEN.

Wiggins heeft al een ereplaats in dit rijtje. Maar slechts één wedstrijd voor Jabari Parker (Duke) en Julius Randle (Kentucky) die meer moet doen na de blessure van Willie Cauley‐Stein en dat niet doet of kan. Tegenvallers. Understatement.

MJ vs. KD

Afgelopen weekend gebeurde er iets bijzonders in de NBA. Kevin Durant kwam eerst

op gelijke hoogte met Michael Jordan en ging hem vervolgens voorbij in één van de statistieken die de NBA zo leuk maken: het aantal achtereenvolgende wedstrijden waarin door een speler meer dan 25 punten wordt gescoord. Een zogenaamde streak en de Amerikaanse sportliefhebbers zijn dol op streaks. Nu is Kevin Durant een briljante speler, maar ondanks de verbetering van deze streak, (nog?) lang geen Michael Jordan.

De vergelijking loopt ernstig mank op meerdere fronten, maar de belangrijkste is misschien wel waarom het echt draait in basketbal: winnen. Die zes kampioenschaps‐ ringen die MJ heeft, zijn het begin en het einde van deze discussie. Maar laten we ‐ for the sake of argument ‐ nog even verder de in de NBA zo geliefde statistieken duiken.

Dan blijkt dat in de vijftien seizoenen van MJ en in de zeven seizoenen van KD praktisch alle statistieken in het voordeel van Jordan uitvallen. Durant is beter in rebounds, in driepunters en vrije worpen ‐ hij wordt niet voor niets de scherpschutter van de NBA genoemd. Maar Jordan is beter in alle andere veelgebruikte statistieken en dat zijn er veertien voor zowel het reguliere seizoen als voor de playoffs. Waarbij de totalen natuurlijk niet helemaal eerlijk zijn voor Durant, hij heeft immers acht seizoenen minder.

Om de cijferfetisj van de Amerikanen nog een beetje te compenseren: ook op MVP‐ gebied kan Durant niet in de schaduw staan van Jordan. Jordan was elf keer MVP (seizoen en finales) en Durant nul keer.

Daar raken we aan een ander aspect van het fenomeen Michael Jordan: er was geen

concurrent in zijn gehele succesperiode. Waar Kevin Durant in de schaduw van LeBron James staat, was Jordan alleenheerser. Het gaat zelfs zo ver dat de seizoenen die Jordan buiten het basketballcourt doorbracht als gedevalueerde seizoenen worden beschouwd. Durant is toch een beetje de Joop Zoetemelk van het basketbal: altijd tweede achter King James. Met de Oklahoma City Thunder, met de MVP’s en met de schoenenverkopen.

Want daar wil ik eigenlijk naartoe. Het fenomeen MJ is misschien wel het meest te danken aan zijn innovatieve deal met Nike. Niet alleen het spelen in de zwart en rode schoenen van Nike (beboet door de NBA omdat het niet de kleuren van de Chicago Bulls waren), maar vooral het opzetten van het Michael Jordan‐merk met de befaamde Jumping Man als logo hebben MJ eeuwigheidswaarde gegeven. Als Michael Jordan een schilder was, dan is de Jumping Man zijn Nachtwacht: tot in lengte van dagen zullen mensen niet alleen dit logo zien, maar ook die schoenen dragen.

Om de geforceerde vergelijking tussen James, Durant en Jordan toch maar te maken: Durant ‘verkocht’ vorig jaar voor 175 miljoen dollar aan (Nike) sneakers met zijn naam erop in de Verenigde Staten. James verkocht er bijna twee keer zo veel (300 miljoen, ook Nike), maar Michael Jordan verkocht ‐ ga even zitten ‐ voor 2,25 miljard (!) aan Jumping Man sneakers.

MJ ís de markt voor basketbalschoenen in de Verenigde Staten. ∙

Nog voordat Stephenson ook maar een

De bluf die Stephenson tentoonspreidde, werd hem tijdens de opvoeding met de wedstrijd op het niveau van high school paplepel ingegoten. De vader van Lance, had gespeeld, had hij zijn naam in de “Stretch” Stephenson, is de straten van New York al stevig gevestigd. belangrijkste persoon uit zijn Fans uit heel New York kwamen kijken leven. Elke dag maakte senior naar die jongen waar ze over gehoord junior wakker. Na een snel hadden. Ook bij scouts bleef hij niet ontbijt gingen de twee samen onopgemerkt. Op veertienjarige leeftijd aan de slag. Talloze keren werd hij uitgenodigd voor één van de renden ze samen de trappen grootste basketbalkampen van Amerika, gehouden in New Jersey. Als jongste speler van Brooklyn op en af. Na schooltijd deden ze opdrukwedstrijden met elkaar. Hoewel van het toernooi speelde hij tegen alleen maar spelers die naam hadden gemaakt in vaak bekritiseerd door medespelers, tegenstanders en media is zijn vader voor de rest van Amerika.

Lance altijd een rots in de branding geweest. Hij zag in zijn zoon bijzonder Een van die gevestigde namen was O.J. talent en liet hem vanaf zijn zevende al met Mayo, tegenwoordig speler van de Milwaukee Bucks, die toen beschouwd werd oudere spelers meedoen. Tijdens als de beste speler op het niveau van de high zomertoernooien speelde Lance in een team met Joakim Noah (5 jaar ouder) en schools. Lance zou een paar maanden later Danny Green (4 jaar ouder), zodat hij aan zijn high school­carriere beginnen bij leerde omgaan met sterkere, slimmere Bishop Loughlin Memorial. Mayo maakte spelers. zijn naam tijdens het toernooi meer dan waar. Geen enkele tegenstander kwam in de e verwachtingen rondom Stephenson buurt van het team van Mayo. waren ongekend hoog. De New Yorkse oen hij moest aantreden tegen het team basketbalscout Tom Konchalski herinnert zich hoe er over Stephenson gesproken van Stephenson ging het meegereisde

T

publiek uit New York als één man achter hun man staan. Lance, opgefokt door de aanmoedigingen, daagde Mayo uit voor een man­tegen­manconfrontatie. O.J. Mayo stond perplex toen de jongeling hem een paar keer flink te kijk zette. De aanmoedigingen van het publiek bereikten een hoogtepunt toen Stephenson naar Mayo gebaarde dat hij veel te veel praatjes had. Mayo, verrast door de babbels, nam het hoog op. Hij eiste de bal op, vroeg keer op keer om Stephenson en maakte hem met de grond gelijk. Dunks, crossovers en schoten midden in het gezicht zetten de jonge Lance met zijn beide voeten terug op aarde.

D

werd: “Al op negenjarige leeftijd hoorde ik verhalen over een nieuwe point guard uit Coney Island. Het is onrealistisch om te verwachten dat hij de enorme beloftes die geschetst werden in kon lossen.”

Toch brak Lance Stephenson bij Lincoln

High School alle records. In alle vier de jaren leidde hij zijn team naar het stadskampioenschap, als eerste team ooit, daarbij scoorde hij de meeste punten in de historie van New York. De hype bereikte een hoogtepunt. Zijn team speelde bijna vaker in Madison Square Garden dan de Knicks en de hele stad stond achter hem.

Zijn oude coach herinnert zich dat hij een

Al het

gehele seizoen hoor je mensen van de Pacers praten over

de Indiana de eerste plek in de Eastern Conference.

Lang leek het erop alsof ze het ging redden, maar de laatste weken lijkt het steeds moeilijker te gaan worden. Oorzaak van deze dip is dat de Pacers te weinig scoren.

Bij aanvang van het seizoen stond de selectie van de Pacers niet vol van het aanvallend talent. Maar door voor iedere centimeter te strijden en met onzelfzuchtig spel scoorde ze voldoende punten om wedstrijden te winnen. Aanvallend was het niet sprankelend, maar verdedigend zat het zo goed in elkaar dat er niet een enorm aantal punten nodig was.

Sinds een aantal wedstrijden is die over‐mijn‐lijkmentaliteit

verdwenen, en wat rest is een gemiddeld team, in plaats van een topper. Sinds de All‐Star Game is slechts één team dat minder punten scoort dan Indiana, en dat zijn de Philadelphia 76’ers.

Het verwijt van een te laag tempo bij het rondspelen van de bal, en te lang wachten met het inspelen van Hibbert in the paint, is ook een rechtvaardige.

Ook is er wel wat aan te merken op de lange mannen van Indiana. Het zetten van een goed screen is schijnbaar een te ingewikkelde opgave.

R

oy Hibbert wijt de oorzaak van het zwakke aanvallende spel van zijn teamgenoten hun egoïstische speelstijl. Deze sneer mag Lance Stephenson zich aantrekken. Te vaak gaat hij voor een eigen actie wanneer er een medespeler vrij staat, zelfs wanneer er door andere spelers op gewezen wordt. Misschien komt het door het lange seizoen, en zitten de spelers al met hun hoofd in de play‐offs, maar het kan ook zomaar zo zijn dat ze door het strijden voor de eerste plek oververmoeid zijn geraakt.

play tekende tijdens een kampioenswedstrijd en Stephenson vervolgens gewoon deed waar hij zelf zin in had. Wanneer coach Dwayne Morton hem daarmee contronteerde, zei Lance: “Geef mij maar gewoon de bal, dan scoor ik wel op mijn manier.”

Keerzijde

Wat hem zo ver gebracht had, zijn bluf en zelfvertrouwen, had ook een keerzijde. Bij zijn eerste high school vertrok Lance al na drie dagen, omdat een andere speler de MVP­trofee won. Op zijn nieuwe school werd hij geschorst na een handgemeen met een teamgenoot, en, erger nog, later datzelfde jaar werd hij gearresteerd omdat hij een schoolgenoot betast zou hebben. Hij schikte met justitie om een mediahype te ontwijken en kwam er vanaf met een taakstraf. Dat hij ook nog eens weggestuurd werd bij de jeugdvertegenwoordiging van Team USA, was voor universiteiten een reden om de boot af te houden.

Het risico was groter dan de eventuele voordelen van een verblijf van Sir Lancelot.

Na veel onduidelijkheid, mede vanwege de

betastingszaak, maakte zijn vader pas na de deadline van inschrijving bekend dat Lance naar Cincinnati zou verhuizen, om daar voor de universiteit te gaan spelen. Voor Born Ready was dat achteraf bekeken de beste keuze die hij kon maken. “Ik had het nodig om uit New York te vertrekken om een man te worden.”

Zijn status in New York begon een probleem te worden. In zijn eigen woorden werd hij “te veel gerespecteerd.” In Cincinnati werd hij behandeld zoals ieder ander, en dat beviel hem wel. “Thuis had ik het idee dat ik weg kon komen met alles wat ik deed, hier was dat niet zo.” Het leven als student ging hem voor de wind. Hij haalde cijfers waarvan zijn ouders niet geloofden dat hij ze op een legale manier behaald had en ook op het basketbalveld stond hij meer dan zijn mannetje. Hij scoorde twaalf punten gemiddeld en pakte daarnaast bijna zes rebounds per wedstrijd. Hoewel hij niet langer hoog op de lijsten van de mock drafts stond, stelde hij zichzelf toch beschikbaar voor de 2010 NBA Draft.

De avond van de NBA Draft bracht hij,

natuurlijk, door in New York. In het bijzijn van familie en vrienden werd de hoop uitgesproken dat de Knicks hem zouden kiezen. Die kans was reëel,

Lance Stephenson verdiende zijn bijnaam tijdens een wedstrijd op het

legendarische Rucker Park in 2006. Voorafgaand aan de hoofdwedstrijd was er een wedstrijd met de meest talentvolle jeugdspelers. Stephenson deed mee en blonk uit. Toen er bij de hoofdwedstrijd één speler te weinig bleek te zijn, mocht de vijftienjarige Lance opdraven. Van onder meer verschillende NBA‐spelers en doorgewinterde collegespelers was Stephenson niet onder de indruk. Hij bleef zichzelf en schepte op tegen iedereen die het wilde horen. Hij eindigde met 27 punten, terwijl zijn directe tegenstanders onder anderen Jamal Crawford en Nate Robinson waren. De organisatie verkoos hem tot MVP en de man met de microfoon doopte hem tot Born Ready.

want de Knicks hadden twee keuzes in het midden van tweede ronde. Op het moment van de waarheid zat iedereen in de kamer aan de buis gekluisterd. Als achtendertig­ ste werd Andy Rautins door New York gekozen. Maar toen Adam Silver de negen­ endertigste pick aankondigde sprong iedereen in de kamer op. “Met de negen­ endertigste keuze, kiezen de New York Knicks Lan...dry Fields.” De teleurstelling in de kamer was voelbaar. Maar nog voordat iedereen die verwerkt had, werd hij als veertigste gekozen door de Indiana Pacers.

Die tussenliggende zomer werkte Sir

Lancelot aan zijn driepunter. Op die manier ging er meer dreiging uit van de point guard, waardoor er meer ruimte achter de verdediging kwam te liggen. Dat hij daar­ naast ook aan zijn rebounden werkte en voldoening begon te halen uit het afstoppen van de sterspelers van de tegenstander, maakte van hem een volwaardige starter na het wegvallen van Danny Granger.

Tijdens de playoffs vroeg hij uitdrukkelijk om James te Larry Bird mogen verdedigen, wat hij niet zonder succes deed. Het meest Larry Bird was persoonlijk verantwoorde­ kenmerkende moment was het lijk voor het draften van Stephenson. Bird choke­teken dat hij James gaf was heel begaan met het lot van Born na een gemiste vrije worp op Ready en geloofde in de kunsten van de een belangrijk moment. Het point guard. Voor elke wedstrijd gaf Larry kwam hem in de volgende Legend hem een privé­scoutingsrapport wedstrijd op een elleboog van voor zijn komende tegenstander. Zelfs toen veteraan Dexter Pittman te Bird tijdelijk niet meer werkzaam was, staan, maar ook in de NBA was bleef hij dat doen. Van het begin af aan zijn naam definitief was hij vooral gespitst op het tijdverdrijf gevestigd. van Stephenson naast het basketbal. Hij liet hem zien hoe een professional zich hoort te gedragen. Maar eigenwijs als Lance is, ging dat niet zonder slag of stoot.

Aan het eind van zijn eerste jaar in de NBA werd hij teruggezet in de pikorde omdat hij zich herhaaldelijk onvolwassen gedroeg. Ook werd hem telkens verweten de verkeerde schoten te nemen, zonder dat hij zich daarin verbeterde.

Het vierjarige contract van Sir

Lancelot bij de Indiana Pacers loopt af, en de verwachting is dat hij wil gaan cashen. Zijn eerste vier seizoenen in de NBA verdiende hij totaal iets meer dan drie miljoen dollar en gezien zijn vorm dit seizoen is er reden om dat te verhogen.

Indiana heeft met Roy Hibbert en Paul George al twee spelers onder contract staan die beide rond de vijftien miljoen per jaar verdienen, en omdat Indiana niet boven het salarisplafond wil uitkomen, rest er voor Stephenson ‘slechts’ een contract ter waarde van acht miljoen per jaar. Ondanks dat dit veel geld is, verdienen vergelijkbare spelers in de NBA meer. Er zijn verschillende teams (Chicago Bulls, LA Lakers, Charlotte Bobcats), die wil oren hebben zijn komst en daarvoor voldoende salarisruimte hebben. Als de Pacers Lance langer willen binden, moeten zij wat van hun huishoudboekje schrappen.

Want hoewel zijn band met Larry Bird heel goed is, is geld in vergelijkbare situaties toch vaak belangrijker gebleken.

Dit seizoen is hij de startende point guard van de Indiana Pacers. Op zijn naam staan al meerdere triple­doubles en is hij één van de belangrijkste kandidaten voor de titel Most Improved player of the Year. Op momenten heeft hij nog altijd rare streken, zoals vorige maand, toen hij met een miljoen dollar op tafel poseerde, maar op het basketbalveld doet hij zijn werk steeds beter. De druk die mensen hem opleggen wordt dus, wederom, steeds hoger.

“Wanneer alle ogen op mij gericht zijn, dan ben ik op mijn best. Dan ben je echt op jezelf aangewezen en kan je niets laten liggen,” zo liet hij eerder dit seizoen optekenen.

Als Lance Stephenson in de verwachte

Eastern Conference Finals verdedigend boven zichzelf uitstijgt en LeBron James kan afstoppen, zal dat doorslaggevende betekenis zijn voor het eindresultaat.

Misschien is na al die jaren gebleken dat de bijnaam Born Ready niet helemaal op waarheid gebaseerd is geweest, zeker wanneer hij zich op het basket­ balveld bevond, maar nu lijkt hij er helemaal voor te zijn. •

De vloek van Agent Zero

Ze zijn er vanaf. De vloek die al bijna zes jaar op de Washington Wizards rust, lijkt het Verizon Center eindelijk te hebben verlaten.

In 2008 deden de Wizards voor het laatst mee aan de NBA playoffs. Ze verloren in de eerste ronde van de Cleveland Cavaliers met LeBron James in de gelederen. Maar belangrijker was het contract dat ze daarna aan Gilbert Arenas gaven. Arenas ‐ op dat moment geblesseerd ‐ zette zijn handtekening onder 111 miljoen dollar in zes jaar. Een contract dat later de lijstjes met slechtste sportcontracten aller tijden zou aanvoeren.

Agent Zero kwam pas in maart 2009 weer eens aan spelen toe, maar dat ging verre van vlekkeloos. Arenas zette eerst het teamrecord voor aantal turnovers in één wedstrijd op zijn naam en bleek vervolgens (illegale) wapens te bewaren in de kleedkamer van de Wizards. Nadat Arenas een paar dagen later tijdens de warming up met zijn vingers als pistool bang bang deed naar zijn teamgenoten, kreeg hij van de NBA een lange schorsing aan de broek.

Na 2008 was Arenas voor de Wizards

niet meer dan een veel te grote kostenpost.

En als straf voor het slechtste contract ooit, kregen ze in Washington vijf hele magere jaren voorgeschoteld. Ondertussen legde Gilbert Arenas in zijn achtertuin tropische zwembaden aan van de 20 miljoen die hij nog altijd jaarlijks van de Wizards kreeg overgemaakt.

Nu het eind van dat vervloekte contract in zicht is, begint de zon langzaam weer te schijnen in Washington. De Wizards spelen eindelijk weer playoffs. ∙

Eva Gerritse.

NAAM: Andrew Stefan McCutchen GEBOREN: 10 oktober 1986 in Fort Meade, Florida SLAAT: Rechts BURGERLIJKE STAAT: McCutchen is al lang samen met Maria Hanslovan, die hij in 2013 in The Ellen DeGeneres Show ten huwelijk vroeg.

POSITIE: Midvelder TEAM: Pittsburgh Pirates BIJNAAM: Cutch TWITTER: @TheCUTCH22 DRAFT: Als elfde in de eerste ronde gedraft door de Pirates in 2005 vanuit Fort Meade High School DRAFT CLASS: 1. Justin Upton, 2. Alex Gordon, 3. Jeff Clement, 4. Ryan Zimmerman, 5. Ryan Braun, 6. Ricky Romero, 7. Troy Tulowitzki CONTRACT: Zes jaar (2012­2017), $51,5M TOTAAL VERDIEND: $13M aan salaris.

PRESTATIES: Cutch is een ware allrounder. Hij was één van de grootste footballtalenten van Florida en op Fort Meade lid van het 4 x 100 meter estafetteteam op de atletiekbaan, maar koos voor een baseballcarrière. Als honkballer verzamelde hij drie All­Starselecties, een Gold Glove, twee Silver Slugger Awards en, als bekroning, een MVP Award in de National League in het afgelopen seizoen.

CARRIÈRESTATS: .295 slaggemiddelde, 103 home runs, 381 binnengeslagen punten, 125 gestolen hon­ ken, .988 fielding percen­ tage en in 2013 8,2 WAR. STERKE PUNTEN: Hij is een echte five tool player.

Hij slaat een uitstekend gemiddelde (.317 in 2013), heeft power (21 home runs in 2013), is een zeer betrouwbare verdediger met een goede arm en benut zijn sprintsnelheid op de honken (28 gestolen honken in 2013).

ZWAKKE PUNTEN: Hoewel 21 home runs (2013) prima is voor een

speler met dergelijke bijkomende kwaliteiten, was het verval met 2012 (31) vrij groot. Maar goed, dat is mierenneuken.

Nu de Pirates in de breedte steeds sterker worden, zal het minder gemakkelijk zijn voor werpers om om hem heen te gooien en zal hij zich snel ontwikkelen tot een speler die jaarlijks 30+ ballen het veld uit slaat.

HALL OF FAME: Als McCutchen zijn vorm uit 2013 in de komende jaren kan vasthouden, dan is een plek in Cooperstown waarschijnlijk. Hij legde de basis voor een uitverkiezing met de NL MVP Award in 2013, en kan dat bevestigen door in het vervolg van zijn carrière de oerdegelijke steunpilaar te blijven die hij nu is.

CITAAT: "Ik zie mezelf niet als een power hitter, meer als iemand die de gaatjes ziet en daar de ballen in slaat." – aldus de man die in de eerste dik vier jaar van zijn carrière gemiddeld 23 home runs sloeg.

“We hebben veel ogen geopend dit seizoen.

De Pirates waren niet het team dat alwéér verloor, we waren het team dat won” – McCutchen behield het goede gevoel van een winning season, ook al waren de Cardinals te sterk in de NLDS in 2013.

ANDEREN OVER CUTCH: "Slaan.

Rennen. Verdedigen. Gooien.

Hij heeft alles. Hij vangt de bal zoals Andruw Jones dat deed toen hij 19 was.” – Hall of Fame­ coach Bobby Cox. SPORTAM OVER CUTCH: Is de absolute leider van de Pirates en een genot om naar te kijken. Hij nam het team in 2012 en 2013 op zijn schou­ ders, op weg naar het eerste Pirates­seizoen met meer zeges dan nederlagen in twintig jaar.

Zijn bescheidenheid siert hem boven­ dien – hij verloochent zijn afkomst niet.

Een foto die hij op Instagram plaatste van de trailer waarin hij opgroeide, was enorm krachtig en hartverwarmend.

CIJFER:

8,5

Honkballers en alcohol: ze hebben altijd een innige relatie

gehad. Toen er nog alleen overdag gespeeld werd, duurden de wedstrijden hooguit twee uur. Na afloop was de middag nog lang en wat moest je doen met al die tijd? Lezen was geen traditie en ook geen optie, het was slecht voor je ogen. Kaarten, dat was populair. Daarbij kwam de fles op tafel, er werd niet gekeken of de 5 al in de klok zat. Geen pilsje, maar hard stuff: whiskey. Bij het diner bleef het ook niet bij twee glaasjes rood. Geniet van het leven, soms duurt het maar even.

Dit was ook de lijfspreuk van Mickey Mantle, sterspeler van de Yankees van 1951 tot en met 1968. Hij was de bekendste honkballer in de periode toen baseball nog de enige sport was die ertoe deed.

Mantle was een echte country boy, hij groeide op in het stadje Commerce in Oklahoma. De omgeving was desolaat.

Lood­ en zinkmijnen hadden het milieu vergiftigd. Het werk in de mijnen was uitermate ongezond. Mickey's vader en oom stierven jong aan kanker, zelf dacht hij ook de veertig niet te halen. Dit bepaalde zijn levenshouding. Hij wilde lol maken en voor altijd een jongen van negentien blijven.

Mickey was een enorm talent. Hij liep

van thuis naar één in 3,1 seconden, hij sloeg de ballen het verst van iedereen en speelde op zijn negentiende al in de World Series naast de grote Joe DiMaggio. Daar liep hij een knieblessure op die hem zijn hele honkballeven parten zou blijven spelen. Desondanks had Mantle een enorme carrière: hij sloeg 536 homeruns, won zeven keer de World­Series en was twintig keer een All­Star.

Hij zag eruit als de ideale schoonzoon, maar dat was hij niet, integendeel. Zijn vrouw en vier kinderen zagen hem bijna nooit.

Titel: THE LAST BOY: MICKEY MANTLE AND THE END OF AMERICA'S CHILDHOOD Auteur: JANE LEAVY Bestellen: BOL.COM

Wein, Weib und ... kein Gesang, maar elke dag een wedstrijd spelen en dan de bloemetjes buiten zetten, met zijn buddies Whitey Ford en Billy Martin, dat was zijn levensritme.

Na zijn loopbaan viel hij in een diep gat. Om rond te komen

moest hij baantjes aannemen als entertainer bij een casino. De ‘memorabilia industry’ in de jaren '80 zorgde ervoor dat hij financieel boven Jan kwam: een middagje handtekeningen zetten op ballen en baseballcards was zeer lucratief.

Spijtkwamtoenhettelaatwas.Alshijwist dathijmaar63jaaroudzouworden,zouhij naareigenzeggenandersgeleefdhebben.

Hij bleef drinken, een levertransplantatie was noodzakelijk.

Tijdens de operatie bleek dat hij al terminaal ziek was. Spijt kwam toen het te laat was. Als hij wist dat hij maar 63 jaar oud zou worden, zou hij naar eigen zeggen anders geleefd hebben. Ook gaf hij toe dat hij als echtgenoot, vader en rolmodel had gefaald.

Er zijn meer dan 30 biografieën over Mickey Mantle geschreven, maar deze is waarschijnlijk de definitieve. Jane Leavy bracht een aantal dagen met hem door, interviewde meer dan vijfhonderd mensen en liet Mantle’s slaghouding diepgaand door weten­ schappers analyseren om zijn ontzettende slagkracht te verklaren.

Het resultaat is een boek met bijzonder veel details: zelfs de laatste uren op zijn sterfbed worden uitgebreid beschreven.

En wat blijft er hangen? Wellicht de woorden die hij sprak toen hij zijn fans waarschuwde voor de gevaren van alcoholisme: “Don’t be like me.” •

TEKST KEES WIJDEKOP

Milestones

Het seizoen is slechts een week oud,

maar we hebben al speciale honkslagen en acties gezien. Charlie Blackmon werd de eerste speler die in een wedstrijd zes uit zes sloeg met drie tweehonkslagen en een homerun, Yu Darvish werd de snelste werper ooit met vijfhonderd strikeouts. Hij had daar slechts iets meer dan 400 innings voor nodig.

En dan zijn er nog de milestones. Grote mijlpalen, die voornamelijk voorkomen in de loopbanen van grote spelers en misschien wel toekomstige Hall of Famers.

We zagen in week 1 al de tweeduizendste honkslag van Miguel Cabrera. Cabrera was niet de jongste speler met 2000 hits, dat is nog altijd de legendarische Ty Cobb.

Chip & DeSean

In Philadelphia, ‘The City of Brotherly

Love’, is het tegenwoordig ‘Chip’s way or the highway’. Spelers die zich niet kunnen vereenzelvigen met de pure footballcultuur die Chip Kelly probeert te creëren, worden vriendelijk bedankt voor bewezen diensten en zonder pardon op straat gezet. Ook al heet je DeSean Jackson en ben je één van de meest explosieve wide receivers in de NFL.

drieduizendste hit al sloeg, Derek Jeter, passeerde afgelopen weekend Paul Molitor op de ranglijst voor meeste honkslagen aller tijden. Jeter staat nu op de achtste plaats. Met een goed seizoen zou Jeter (3320 hits) ook Carl Yastrzemski (3419) en Honus Wagner (3420) nog in kunnen halen om zo de zesde plaats aller tijden in beslag te nemen. Alleen met een extreem goed seizoen zou ook de vijfde plaats van Tris Speaker (3514 hits) nog in gevaar kunnen komen.

In de week voorafgaande aan Jacksons onceremoniële vertrek werd al duidelijk wat Kelly met zijn sterreceiver van plan was: “I like DeSean, but we’re gonna do what’s best for our football team.” Vertaling: ik ben er helemaal klaar mee. Achteraf gezien was het huwelijk Kelly‐Jackson vanaf het begin gedoemd te mislukken. Als Kelly één ding al jaren propageert dan is het wel het collectief. In zijn tijd bij Oregon was het een komen en gaan van hoogvliegende supertalenten maar altijd draaide het bij Chip om zijn visie en methode. Spelers adopteerden die benadering en hadden succes of ze deden dat niet en zaten snel thuis. Jackson echter, denkt alleen aan zichzelf, zijn bankrekening en verder helemaal niets.

Dat past niet in de wereld van Chip Kelly.

Seb Visser.

Paul Klomp.

De man die een tijdje geleden zijn

Welke milestones kunnen we dit jaar nog meer verwachten?

Raúl Ibáñez (1997) gaat zijn tweeduizendste hit slaan, Albert Pujols (492) zijn vijfhonderste homerun, Jeter gaat de top‐10 in qua meeste runs, CC Sabathia (2401) gaat voor strikeout 2500 en Jose Valverde (287) gaat voor zijn driehonderste save. Houd dit namen in de gaten als je voor de buis zit dit seizoen! ∙

De geruchten over gangactiviteiten

(Jackson zou een actieve Crip zijn), het gezeur over alweer een nieuw contract; het waren niet meer dan stokken om mee te slaan voor Kelly en GM Howie Roseman.

Jackson was simpelweg een te lastige klant die bovendien ook nog eens 10 miljoen dollar op jaarbasis kostte. Veel te veel geld voor een wide receiver in een offense waar iedere Jan Doedel productief kan zijn. ∙

Over het maken van sportfilms hoeft

aan gedaan om de film zo authentiek mogelijk te laten lijken. Zo krijgt de kijker niemand Kevin Costner iets te vertellen. een uniek kijkje in de keuken van een Als er iemand in Amerika mag gaan pron­ football franchise (in dit geval dus de ken met de titel Mr. Sports Movie, dan is 't Browns) en krijgen we te zien hoe het er in Costner wel. Echter, het betrof in het de War Room tijdens de NFL Draft aan verleden vooral honkbalfilms. Hij schitter­ toe gaat. Daarnaast komt er een sloot aan de in For The Love of the Game, Field of football­prominenten voorbij om de film Dreams en Bull Durham, films die je als het nodige cachet te geven. Iedereen die honkballiefhebber niet gemist mag heb­ ook maar iets voorstelt rondom de NFL, ben, terwijl hij in 1996 een prachtige Roy krijgt screen time: Roger Goodell, Mel McvAvoy neerzette in de golffilm Tin Cup. Kiper, Jon Gruden, Deion Sanders, Mike Mayock, Chris Berman ­ en ga zo nog maar In Draft Day speelt Costner de rol van even door.

Sonny Weaver Jr, general manager van de tobbende Cleveland Browns. Weaver Oh, en Arian Foster. De Texan speelt de rol wordt door de eigenaar van het team (een van Ray Jennings, een Florida State kruising tussen Jerry Jones en Jim Irsay) running back, die klaar is voor de draft, onder druk gezet om het team weer maar die in het verleden een paar keer met succesvol te maken door een drastische de politie in aanraking is geweest. Foster rebuild. Grote vraag daarbij: moet Weaver heeft tekst (zie een van de movie clips daarvoor voor de #1 spot in de verderop in dit verhaal), verschijnt draft gaan traden of niet? in totaal zo'n vier minuten in beeld, en valt zeker niet tegen. Mocht e makers van de film Foster na z'n loopbaan om een hebben er werkelijk alles baantje verlegen zitten, dan valt er

D

Hollywood misschien best wat voor hem te halen.

Tijdens de voorbije Super Bowl in New

Jersey, liet Costner zich uitgebreid inter足 viewen over de film. Hij liet daarbij weten dat het zijn ambitie was geweest om met Draft Day een footballklassieker te maken.

"En ik denk dat ik daarin ben geslaagd", zo liet hij fijntjes weten.

Dat nu, is een tikje overdreven. Draft Day is een reuze vermakelijke rolprent, die bij foot足 ballfans best in het pulletje zal vallen. Maar een klassieker, of een plekje in de top 10 van beste footballfilms aller tijden? Nee, dat zit er ondanks alle poeha en NFL足gerelateerde coryfee谷n die voorbij komen helaas voor Costner niet in.

Waar het aan schort?

Diepgang en plot, kortweg gezegd. De film lijkt een tikje op een Moneyball wannabe, maar mist daarvoor een duidelijke

De meest succesvolle footballfilms zijn gebaseerd ‐ of

tenminste geinspireerd, en vervolgens al dan niet sterk gedramatiseerd ‐ op ware feiten. We noemen BRIAN'S SONG (1971), Met James Caan en Billy Dee Williams, over de vriendschap tussen de Bears Gale Sayers en Brian Piccolo. Tikje gedateerd inmiddels, en actieve atleten die zelf mee‐acteren, zorgen vaak voor wat kromme tenen‐werk.

Ook gebaseerd op waren feiten: THE BLIND SIDE (2009, Sandra Bullock en Quinton Aaron, over de dakloze tiener Michael Oher die een ster wordt bij de Ravens), INVINCIBLE (2006, Mark Wahlberg en Greg Kinnear, over local boy Vince Papale die het maakt bij de Eagles), RUDY (1993, Sean Aston, over de jonge Daniel 'Rudy' Ruettiger, die ondanks zijn geringe postuur als ultieme droom heeft voor Notre Dame te mogen uitkomen) en WE ARE MARSHALL (2006, Matthew McConaughey, over de wederopbouw van een footballteam na een fatale vliegtuigcrash). De films staan stuk voor stuk te boek als inspirerend.

Draft Day valt misschien nog wel 't beste te vergelijken

met ANY GIVEN SUNDAY (1999, Al Pacino en CVameron Diaz) en JERRY MAGUIRE (1996, Tom Cruise en Cuba Gooding Jr.). Waar Draft Day een licht werpt op 't vak van GM rondom de draft, richt Any Given Sunday zich vooral op (over the top, uiteraard) coaching, terwijl Jerry Maguire een tipje van de sluier oplicht van de wereld van de spelersmakelaardij.

Minstens even belangrijk: REMEMBER THE TITANS (2000, Denzel Washington), dat handelt over de rassenstrijd van een halve eeuw geleden. Voor wie wil weten hoe het er op high school aan toe gaat, en de druk die football daar met zich meebrengt om een scholarship te veroveren, zijn FRIDAY NIGHT LIGHTS (2004, een glansrol voor Billy‐Bob Thornton) en VARSITY BLUES (1999, James Van Der Beek en Jon Voight) twee niet te missen films.

Een tikkeltje minder pretentieus, maar voor een

footballfan nog altijd verplichte kost: THE EXPRESS (2008, Dennis Quaid), RADIO (2003, Cuba Gooding Jr. en Ed Harris) en EVERYBODY'S ALL‐AMERICAN (1988, Dennis Quaid en Jessica Lange). Alle andere footballfilms gelieve te aanschouwen op eigen risico.

verhaallijn. Ook de romantische affaire tussen Costner en Jennifer Garner, die zo typisch is voor Costners sportfilms, kan daar niets aan veranderen. Niet football足 liefhebbers zullen de bioscoop daardoor halverwege gapend verlaten. Boring!

"Draft Day is so uninteresting, Tin Cup

looks like an Oscar candidate", schrijft Brandon Jones van de Global足Dispatch in z'n recensie. Dat nu is ook weer een paar tikjes overdreven. Als gezegd: mits de kijker een hart voor football heeft, is de film best vermakelijk. Al staat Draft Day hier en daar wel bol van de cliches. Neem bijvoorbeeld de rol van Browns足coach Penn, gespeeld door Denis Leary. Penn is een kruising tussen Jon Gruden en Jim Harbaugh, en is erg dik aangezet. Maar voor wie er van houdt en er de humor van inziet: Leary draagt van 't begin tot het einde van de film een jaren tachtig trainingsjack, en is heerlijk over the top.

Grappig: in de film wordt gebruik gemaakt van een vermaarde scoutingstruc van Bill Belichick. Hoodie stopte altijd een biljet van 100 dollar in het playbook, om te testen welke prospects daadwerkelijk hadden geleerd wat ze hadden moeten leren.

Overigens moet het script van Draft Day

op z'n minst al een paar jaar oud zijn: Sonny Weaver/Kevin Costner steggelt met de Seattle Seahawks over het al dan niet traden van de #1 draft pick. Maar de tijd dat de Hawks realistisch gezien de eerste keus in de draft hadden/hebben, ligt voorlopig een aantal jaartjes achter ons.

*

op de vingers van een hand te tellen: volgende week verschijnt de film in Vietnam, en over een maandje nog in Singapore. Maar that's it. Geen Nederland, dus. Voorlopig? Waarschijnlijk niet. Kevin Costner en Jennifer Garner zijn weliswaar ook bij ons klinkende namen, maar als gezegd: veel Amerikaanser dan Draft Day wordt het niet. En daar zit het gros van de Nederlandse markt ­ helaas ­ niet op te wachten.

M

Veel Amerikaanser dan een film vol ins & outs over football wordt het natuurlijk niet. aar hey, dit is 2014, niet waar? Ergo: Draft Day verschijnt overmorgen (11 april) gewoon even wat geduld betrachten, en in de Amerikaanse bioscopen, maar de dan de film via Netflix of elders op het internationale releases zijn internet binnentrekken. Veel plezier. •

Niets

Rob Rensenbrink en die ene bal op de

paal, Arjen Robben en de tenen van Casillas en Traevon Jackson en zijn gemiste jumpshot.

Ik groeide niet op in een grote stad. Mijn vader was geen fan van een topclub. De ijshockeyploeg die ik omarmde won welgeteld één titel in de laatste 74 jaar en hoe het ons land verliep in WK‐finales hoef ik niet te herhalen. Als ’t er op aan kwam wonnen mijn teams niets.

Als jochie zag ik in de Kuip Fortuna de Bekerfinale verliezen. Ik was ontroostbaar.

Dat gevoel van onmacht als je beseft dat jouw geliefde team op ’t moment suprême niet als winnaar uit de bus zal komen. Het went nooit en doet de vreugde van de prachtige weg naar een finale vaak teniet.

Ergens hoopte ik dat, toen ik als uitwisselingsstudent Wisconsin in mijn hart kon sluiten, het tij was gekeerd. Zij stonden dankzij bergen talent in allerlei sporten aan de vooravond van grote successen.

Vier jaar later heeft Wisconsin drie Big Ten footballtitels vergeten om te zetten in ook maar één Rose Bowl winst, de wedstrijd die er pas ècht toe doet, en afgelopen weekend spatte opnieuw een droom uiteen. Het jumpshot van Traevon Jackson kwam twee centimeter tekort om Wisconsin met een buzzer beater naar de nationale basketbalfinale te sturen.

Een schitterende run, maar weer

geen prijzen. De Bekerfinale van 1999, WK‐finale van 2010, NHL Eastern Conference Finals van 2012, drie Rose Bowls en de 2014 Final Four. Als “one hell of a ride” nooit bekroond wordt met zilverwerk blijft op den duur slechts “hell” over. ∙

Jules Zane.

Hudson

Het was een goede eerste week in de MLB voor spelers die lang niet gespeeld hadden wegens blessures.

Bij de San Francisco Giants keerde werper Tim Hudson terug.

De 38‐jarige werper brak in juli vorig jaar bijna alles wat er te breken is vlak boven zijn enkel.

De avond van de blessure en de dagen erna werd er gesproken over het einde van de carrière van de werper.

Hudson, die nu in zijn zestiende jaar zit, was één van de mannen die de Oakland Athletics groot maakte in het begin van deze eeuw, in de jaren die door het boek Moneyball beschreven worden. In redelijke anonimiteit heeft hij een 'Hall of very good' waardige palmares opgebouwd. Bijna tweeduizend strikeouts, meer dan tweehonderd zeges en een ERA van 3.44 is heel indrukwekkend.

Maar zijn beste statistiek is de bijna

drieduizend geworpen innings. Daarvoor moet je heel lang heel goed zijn.

Het deed daarom ook pijn om hem te zien lijden na een 'freak injury', die, zoals gezegd, heel goed het einde van zijn carrière had kunnen betekenen.

De Giants durfden het met de veteraan aan en hij betaalde dat vertrouwen direct in zijn eerste start uit. Tegen de Arizona Diamond‐ backs wierp hij 7.2 innings, waarin hij slechts drie honkslagen opgaf en zeven strikeouts had. En het belangrijkste: geen punten.

Tim Hudson is terug van weggeweest en ik ben daar blij om. Eén van de beste werpers van deze generatie heeft dat verdiend. ∙

Lennart Beishuizen.